Relaties
alle pijlers
Kindje van minnaar
vrijdag 23 maart 2007 om 15:01
Ik ben op zoek naar mensen die ook zwanger zijn geraakt van hun minnaar.
Zelf ben ik nu alweer een maandje de trotse mama van een heel mooi kindje maar toch valt het me zwaarder dan ik gedacht had... Mede omdat hij niet al te lang voor mijn uitgerekende datum een nieuwe vrouw heeft leren kennen waar hij nu dus een relatie mee heeft terwijl ik juist, na jaren af en aan contacten en liefdesbetuigingen van zijn kant, voor hem wilde kiezen. Ook mijn eigen man (en zijn familie) zien met een kindje dat niet van hem is is lastig.
Ik ben dus niet op zoek naar mensen die me gaan vertellen hoe fout ik ben geweest want dat weet ik zelf prima en daar word ik hard genoeg voor gestraft nu. Erover praten met anderen kan ik niet dus ik hoop via deze weg in contact te komen met "lotgenoten".
Liefs,
R.
Zelf ben ik nu alweer een maandje de trotse mama van een heel mooi kindje maar toch valt het me zwaarder dan ik gedacht had... Mede omdat hij niet al te lang voor mijn uitgerekende datum een nieuwe vrouw heeft leren kennen waar hij nu dus een relatie mee heeft terwijl ik juist, na jaren af en aan contacten en liefdesbetuigingen van zijn kant, voor hem wilde kiezen. Ook mijn eigen man (en zijn familie) zien met een kindje dat niet van hem is is lastig.
Ik ben dus niet op zoek naar mensen die me gaan vertellen hoe fout ik ben geweest want dat weet ik zelf prima en daar word ik hard genoeg voor gestraft nu. Erover praten met anderen kan ik niet dus ik hoop via deze weg in contact te komen met "lotgenoten".
Liefs,
R.
zaterdag 24 maart 2007 om 20:48
Hee allemaal,
Ik ben het met het gros eens dat dit echt verschrikkelijk moet zijn voor man en voor kind (wanneer ze het horen en wanneer ze het niet horen ook).
Echter ben ik van mening, en het werd ook al eerder gezegd, dat er echt wel veel vrouwen zwanger raken van een slippertje, minaar etc etc. ik denk niet dat zij de enige is op dit forum, maar denk wel dat er mensen bij zijn die hetzelfde is overkomen, maar dat niet durven zeggen.
Wees niet te kritisch denk ik dan..... Hoewel ik het heel zielig vind voor haar man en kind.....
Wees eerlijk tegen je man, want dat verdient hij.
In ieder geval stekte!
Ik ben het met het gros eens dat dit echt verschrikkelijk moet zijn voor man en voor kind (wanneer ze het horen en wanneer ze het niet horen ook).
Echter ben ik van mening, en het werd ook al eerder gezegd, dat er echt wel veel vrouwen zwanger raken van een slippertje, minaar etc etc. ik denk niet dat zij de enige is op dit forum, maar denk wel dat er mensen bij zijn die hetzelfde is overkomen, maar dat niet durven zeggen.
Wees niet te kritisch denk ik dan..... Hoewel ik het heel zielig vind voor haar man en kind.....
Wees eerlijk tegen je man, want dat verdient hij.
In ieder geval stekte!
maandag 26 maart 2007 om 12:45
Uit mijn kennissenkring ken ik het verhaal van de dame die vreemd ging en op een gegeven moment beviel van een donker kindje, terwijl zij en haar man blank zijn. Zij zijn bij elkaar gebleven, hij kon accepteren dat zij (regelmatig) een minnaar heeft, en heeft het kind als het zijne geaccepteerd.Het kan dus allemaal goed komen als je de waarheid verteld!Alleen is het in jouw geval verleidelijk om het niet te doen, omdat hier niet overduidelijk is voor de buitenwereld dat jouw man de biologische vader niet is.Toch geloof ik dat je het beter zo snel mogelijk kunt vertellen, hoe later je het verteld, hoe groter de beschadiging van het vertrouwen. Zowel van jouw man als jouw kindje.En omdat je niet 100% zeker weet of het kind van jouw minnaar is zou ik toch eerst de DNA test laten doen.
maandag 26 maart 2007 om 14:42
quote:Ik zou me trouwens ook flink genaaid voelen als mijn man alleen maar bij mij blijft omdat zijn minnares niet meer wil..Dergelijke mensen denken alleen maar aan zichzelf! Gruwelijk egoïstisch om bij iemand te blijven zonder dat je 100% van diegene houdt.
@TO: Wat ga je doen als er straks een andere minnaar in the picture is? Je man verdient beter! Maar jammer genoeg weet hij dat zelf niet. Ga 's bij jezelf te rade wat jij zou willen dat je man deed als hij iets soortgelijks deed...
@TO: Wat ga je doen als er straks een andere minnaar in the picture is? Je man verdient beter! Maar jammer genoeg weet hij dat zelf niet. Ga 's bij jezelf te rade wat jij zou willen dat je man deed als hij iets soortgelijks deed...
maandag 26 maart 2007 om 16:31
Dag allemaal...
Ten eerste wil ik graag even vermelden dat ik het niet erg vind om jullie meningen te horen, daar moet ik inderdaad maar tegen kunnen aangezien ik een grote fout heb gemaakt die ik hier op een forum plaats... Het zou alleen wel fijn zijn als jullie voor je bepaalde opmerkingen plaatst wel bedenkt dat ik ondanks alles wel een mens ben en blijf...
Dat ik hier niet tot in de kleinste details treed heeft uiteraard ook zo zijn redenen. Jullie snappen hoop ik dat ik mijn privacy toch enigszins wil waarborgen en dat het een vreemd idee is dat half Nederland de details kent terwijl man en kind in kwestie deze niet kennen (en nee dat is niet eerlijk, I know...).
Ik heb trouwens geen 5 jaar een minnaar gehad, hij hoopte wel al 5 jaar dat ik met mijn man zou breken maar zolang heeft onze affaire lang niet geduurd. Ook heb ik mogelijkheid genoeg gehad om met hem verder te gaan maar dat heb ik niet gedaan. Hoe stom dat voor jullie ook mag klinken uit liefde voor mijn man. Dat ik op het punt stond voor mijn minnaar te kiezen (of ik nou wil of niet, ik hou ook zielsveel van hem), had alles te maken met de zwangerschap.
Over de vraag of het kindje wel echt van mijn minnaar is is helaas geen twijfel mogelijk. En zoals ik al eerder gezegd heb weet hij ervan. Toen ik het hem vertelde zei hij als eerste dat ik het dan direct moest vertellen en dat wij samen verder moesten gaan. Op dat moment ging er zoveel door me heen en na een tijdje en heel wat gesprekken hebben we besloten het niet te zeggen, mede omdat er heel wat vriendschappen en andere relaties op het spel zouden staan. Aangezien het kindje in mijn buik zat en hij door die beslissing nooit echt de vader zou kunnen zijn heeft hij de keuze om het kindje wel of niet te houden aan mij gelaten onder de voorwaarde dat ik het nooit iemand zal mogen vertellen. En wat doe je dan? Het kindje weg laten halen (omdat het makkelijker is?) of het kindje houden en zwijgen zoals afgesproken. Een lastige keuze toch, of je het er nou zelf naar gemaakt hebt of niet, en of je zou willen of niet terug kun je niet... Wat is egoistischer? zelfs daarover valt te discussieren...
Mijn man en ik hebben door heftige omstandigheden van begin af aan een stormachtige relatie gehad. Omstandigheden zijn ook de reden geweest dat ik warmte en liefde bij een ander ben gaan zoeken. Iemand waar ik mee kon praten en knuffelen als ik daar behoefte aan had en mijn man er niet voor me kon zijn. En ondanks het feit dat het nooit had mogen gebeuren is dat vreselijk uit de hand gelopen. Per ongeluk wel te verstaan, daar mag geen twijfel over bestaan. Ondanks het feit dat hij heel bijzonder voor me was en is heb ik nooit zwanger van hem willen worden maar dat gebeurde dus wel...
Ik heb veel nagedacht dit weekend met alle voors en tegens in mijn achterhoofd. Ik heb de biologische vader van mijn kindje beloofd het niet te vertellen en heb nu besloten die belofte te houden. Uiteraard heb ik toen ik met mijn man trouwde ook een belofte gemaakt maar deze is helaas al onomkeerbaar gebroken. Doordat ik deze zwangerschap (combinatie hormonen en situatie) vreselijk instabiel ben geweest (ik huilde mezelf elke nacht zachtjes in slaap en nee daar hoef ik geen medelijden voor) ben ik niet sterk genoeg geweest om de waarheid aan het licht te brengen. Misschien ooit, als de juiste situatie zich voordoet maar nu kan ik het niet. Misschien is de juiste situatie wel een sprookje en deze zal voor mij zeker niet in de nabije toekomst liggen. Ik kan nu gewoon niet anders dan mijn kindje een zo gelukkig mogelijk leven bieden. Erover liegen zal ik niet maar zolang er niet naar gevraagd wordt zal ik zwijgen.
Ten eerste wil ik graag even vermelden dat ik het niet erg vind om jullie meningen te horen, daar moet ik inderdaad maar tegen kunnen aangezien ik een grote fout heb gemaakt die ik hier op een forum plaats... Het zou alleen wel fijn zijn als jullie voor je bepaalde opmerkingen plaatst wel bedenkt dat ik ondanks alles wel een mens ben en blijf...
Dat ik hier niet tot in de kleinste details treed heeft uiteraard ook zo zijn redenen. Jullie snappen hoop ik dat ik mijn privacy toch enigszins wil waarborgen en dat het een vreemd idee is dat half Nederland de details kent terwijl man en kind in kwestie deze niet kennen (en nee dat is niet eerlijk, I know...).
Ik heb trouwens geen 5 jaar een minnaar gehad, hij hoopte wel al 5 jaar dat ik met mijn man zou breken maar zolang heeft onze affaire lang niet geduurd. Ook heb ik mogelijkheid genoeg gehad om met hem verder te gaan maar dat heb ik niet gedaan. Hoe stom dat voor jullie ook mag klinken uit liefde voor mijn man. Dat ik op het punt stond voor mijn minnaar te kiezen (of ik nou wil of niet, ik hou ook zielsveel van hem), had alles te maken met de zwangerschap.
Over de vraag of het kindje wel echt van mijn minnaar is is helaas geen twijfel mogelijk. En zoals ik al eerder gezegd heb weet hij ervan. Toen ik het hem vertelde zei hij als eerste dat ik het dan direct moest vertellen en dat wij samen verder moesten gaan. Op dat moment ging er zoveel door me heen en na een tijdje en heel wat gesprekken hebben we besloten het niet te zeggen, mede omdat er heel wat vriendschappen en andere relaties op het spel zouden staan. Aangezien het kindje in mijn buik zat en hij door die beslissing nooit echt de vader zou kunnen zijn heeft hij de keuze om het kindje wel of niet te houden aan mij gelaten onder de voorwaarde dat ik het nooit iemand zal mogen vertellen. En wat doe je dan? Het kindje weg laten halen (omdat het makkelijker is?) of het kindje houden en zwijgen zoals afgesproken. Een lastige keuze toch, of je het er nou zelf naar gemaakt hebt of niet, en of je zou willen of niet terug kun je niet... Wat is egoistischer? zelfs daarover valt te discussieren...
Mijn man en ik hebben door heftige omstandigheden van begin af aan een stormachtige relatie gehad. Omstandigheden zijn ook de reden geweest dat ik warmte en liefde bij een ander ben gaan zoeken. Iemand waar ik mee kon praten en knuffelen als ik daar behoefte aan had en mijn man er niet voor me kon zijn. En ondanks het feit dat het nooit had mogen gebeuren is dat vreselijk uit de hand gelopen. Per ongeluk wel te verstaan, daar mag geen twijfel over bestaan. Ondanks het feit dat hij heel bijzonder voor me was en is heb ik nooit zwanger van hem willen worden maar dat gebeurde dus wel...
Ik heb veel nagedacht dit weekend met alle voors en tegens in mijn achterhoofd. Ik heb de biologische vader van mijn kindje beloofd het niet te vertellen en heb nu besloten die belofte te houden. Uiteraard heb ik toen ik met mijn man trouwde ook een belofte gemaakt maar deze is helaas al onomkeerbaar gebroken. Doordat ik deze zwangerschap (combinatie hormonen en situatie) vreselijk instabiel ben geweest (ik huilde mezelf elke nacht zachtjes in slaap en nee daar hoef ik geen medelijden voor) ben ik niet sterk genoeg geweest om de waarheid aan het licht te brengen. Misschien ooit, als de juiste situatie zich voordoet maar nu kan ik het niet. Misschien is de juiste situatie wel een sprookje en deze zal voor mij zeker niet in de nabije toekomst liggen. Ik kan nu gewoon niet anders dan mijn kindje een zo gelukkig mogelijk leven bieden. Erover liegen zal ik niet maar zolang er niet naar gevraagd wordt zal ik zwijgen.
maandag 26 maart 2007 om 17:15
Maar hoe kan je met dit idee elke ochtend opstaan, je man in de ogen kijken, je kind voorliegen over zijn vader en 's avonds weer gaan slapen?
Wanneer is het het moment het te vertellen? Hoe langer je zal wachten hoe erger het wordt.
Ik zou liever een paar maanden complete chaos in mn leven hebben, dan jarenlang deze leugen te moeten dragen.
Alhoewel ik compleet niet begrijp wat je bezield, wens ik je veel sterkte met welke beslissing je ook neemt.
Wanneer is het het moment het te vertellen? Hoe langer je zal wachten hoe erger het wordt.
Ik zou liever een paar maanden complete chaos in mn leven hebben, dan jarenlang deze leugen te moeten dragen.
Alhoewel ik compleet niet begrijp wat je bezield, wens ik je veel sterkte met welke beslissing je ook neemt.
maandag 26 maart 2007 om 17:17
Over de vraag of het kindje wel echt van mijn minnaar is is helaas geen twijfel mogelijk. En zoals ik al eerder gezegd heb weet hij ervan. Toen ik het hem vertelde zei hij als eerste dat ik het dan direct moest vertellen en dat wij samen verder moesten gaan. Op dat moment ging er zoveel door me heen en na een tijdje en heel wat gesprekken hebben we besloten het niet te zeggen, mede omdat er heel wat vriendschappen en andere relaties op het spel zouden staan. Aangezien het kindje in mijn buik zat en hij door die beslissing nooit echt de vader zou kunnen zijn heeft hij de keuze om het kindje wel of niet te houden aan mij gelaten onder de voorwaarde dat ik het nooit iemand zal mogen vertellen. En wat doe je dan? Het kindje weg laten halen (omdat het makkelijker is?) of het kindje houden en zwijgen zoals afgesproken. Een lastige keuze toch, of je het er nou zelf naar gemaakt hebt of niet, en of je zou willen of niet terug kun je niet... Wat is egoistischer? zelfs daarover valt te discussieren...
Hoi MamaLR, ik begrjip het rood gemaakte stukje niet zo goed: je hebt het hem gezegtd, hij zei 'dan moeten we samen verder', en toen hebben jullie besloten niemand te zeggend at het zijn kind is? Dus je hebt hem meteen gezegd 'nee, we kunnen niet samen verder'?
Ik vind het een erg moeilijk verhaal. Begrijp dat je hier erg mee in je maag zit, maar ik begrjip niet dat je je nu aan een belofte aan je minnaar wilt houden, ipv de belofte aan je man. Die belofte heb je inderdaad al geschonden, maar als je ervoor kiest om met hem verder te gana, dan moet je je toch op hem richten, die relatie herstellen, eerlijk zijn?
Waarom wil je je dan liever aan een belofte aan je minnaar houden, die inmiddels niet meer met jou verder wil omdat hij een nieuwe vriendin heeft??
Hoi MamaLR, ik begrjip het rood gemaakte stukje niet zo goed: je hebt het hem gezegtd, hij zei 'dan moeten we samen verder', en toen hebben jullie besloten niemand te zeggend at het zijn kind is? Dus je hebt hem meteen gezegd 'nee, we kunnen niet samen verder'?
Ik vind het een erg moeilijk verhaal. Begrijp dat je hier erg mee in je maag zit, maar ik begrjip niet dat je je nu aan een belofte aan je minnaar wilt houden, ipv de belofte aan je man. Die belofte heb je inderdaad al geschonden, maar als je ervoor kiest om met hem verder te gana, dan moet je je toch op hem richten, die relatie herstellen, eerlijk zijn?
Waarom wil je je dan liever aan een belofte aan je minnaar houden, die inmiddels niet meer met jou verder wil omdat hij een nieuwe vriendin heeft??
maandag 26 maart 2007 om 18:52
quote:Ze houdt zich waarschijnlijk aan die belofte om dat die tevens de makkelijkste weg biedt. Niks nobels dus.Nee inderdaad. Ik snap dit werkelijk niet!
@TO: Heb je geen trots? En hoezo "ik zal niet liegen"? Wat doe je nu dan? Iets geweldig groots als dit verzwijgen staat gelijk aan liegen.
GRUMBLE! Hoe denkt VIVA over schelden op een forum? :engeltje:
@TO: Heb je geen trots? En hoezo "ik zal niet liegen"? Wat doe je nu dan? Iets geweldig groots als dit verzwijgen staat gelijk aan liegen.
GRUMBLE! Hoe denkt VIVA over schelden op een forum? :engeltje:
maandag 26 maart 2007 om 18:58
Elke keer dat je het hebt over "ons" kind en "wij" krijgen een kind, waarmee je je man als vader bedoelt, dan lieg je.
Elke keer dat iemand zegt dat hij op zijn vader lijkt, en daar mee je man bedoelt, dan lieg je zodra je glimlacht en knikt.
Elke keer als je het tegen je kind hebt over "papa" en daarmee je man bedoelt, dan lieg je.
Zwijgen is niet hetzelfde als niet liegen. En wat is je smoes straks? "Je vroeg er niet naar"???
Voor iemand die makkelijk liegt is dit de makkelijkste uitweg, zij het wellicht op korte termijn.
En wees eens eerlijk TO: Blijf je niet ook bij je man omdat je er anders alleen voor staat?
Elke keer dat iemand zegt dat hij op zijn vader lijkt, en daar mee je man bedoelt, dan lieg je zodra je glimlacht en knikt.
Elke keer als je het tegen je kind hebt over "papa" en daarmee je man bedoelt, dan lieg je.
Zwijgen is niet hetzelfde als niet liegen. En wat is je smoes straks? "Je vroeg er niet naar"???
Voor iemand die makkelijk liegt is dit de makkelijkste uitweg, zij het wellicht op korte termijn.
En wees eens eerlijk TO: Blijf je niet ook bij je man omdat je er anders alleen voor staat?
maandag 26 maart 2007 om 19:30
Ik vind dat je het verplicht bent tov je ongeboren kind om de waarheid te vertellen. Wie is er nu belangrijker; die minnaar of je kind?
Door nu eerlijk te zijn naar je man toe, geef je hem het recht op een eerlijke keuze: hij vergeeft je, accepteerd het kindje en is er een echte vader voor, of hij kan het je niet vergeven en jullie huwelijk gaat kapot.
Welke van de twee het ook zou worden, daar heb jij je verantwoordelijkheid voor te dragen. Dit ben je mijn inziens verplicht aan zowel je man als je kind.
Voor nu lijkt het makkelijk en daarom ook een hele egoistische keuze, je moet verder kijken dan je neus lang is!
Mijn vader heeft een half zusje en kwam hier achter op het sterfbed van zijn opa die het vertelde toen hij stervende was. Niemand die ooit iets had verteld, niemand die het wist behalve zijn moeder. Het hele gezin is toen uit elkaar gerukt: huwelijk kapot, mijn vader geen contact meer met zijn moeder en het ergste van al..zijn half zusje pleegde zelfmoord.
Denk na
Door nu eerlijk te zijn naar je man toe, geef je hem het recht op een eerlijke keuze: hij vergeeft je, accepteerd het kindje en is er een echte vader voor, of hij kan het je niet vergeven en jullie huwelijk gaat kapot.
Welke van de twee het ook zou worden, daar heb jij je verantwoordelijkheid voor te dragen. Dit ben je mijn inziens verplicht aan zowel je man als je kind.
Voor nu lijkt het makkelijk en daarom ook een hele egoistische keuze, je moet verder kijken dan je neus lang is!
Mijn vader heeft een half zusje en kwam hier achter op het sterfbed van zijn opa die het vertelde toen hij stervende was. Niemand die ooit iets had verteld, niemand die het wist behalve zijn moeder. Het hele gezin is toen uit elkaar gerukt: huwelijk kapot, mijn vader geen contact meer met zijn moeder en het ergste van al..zijn half zusje pleegde zelfmoord.
Denk na
maandag 26 maart 2007 om 19:35
Makkelijk. En als het ooit uitkomt kom jij met de legendarische woorden 'ik heb het je echte papa beloofd om niets te zeggen'.
Is jouw minnaar degene die beslist of jij je kindje wel of niet houdt en onder welke voorwaarden?
De belofte afdwingen is een egoïstische keuze geweest van je minnaar en daar hoef je je niet door te laten binden. De enige met wie je nu een band hebt tussen al die mensen is met je kindje.
En die zal zeker zwaar pissed zijn als hij er na vele jaren achterkomt dat zijn vader niet zijn vader was.
Is jouw minnaar degene die beslist of jij je kindje wel of niet houdt en onder welke voorwaarden?
De belofte afdwingen is een egoïstische keuze geweest van je minnaar en daar hoef je je niet door te laten binden. De enige met wie je nu een band hebt tussen al die mensen is met je kindje.
En die zal zeker zwaar pissed zijn als hij er na vele jaren achterkomt dat zijn vader niet zijn vader was.
maandag 26 maart 2007 om 21:15
Ik waardeer het dat je toch uitgebreider je gedachten hebt neergeschreven zodat we e.e.a. beter kunnen begrijpen...al is echt begrip wellicht moeilijk als je nooit in een dergelijke situatie hebt gezeten.
Ik wens je heel veel kracht en sterkte, JIJ moet leven met die beslissing. Als jij dat kan, ga dan wel voor de volle 100% voor je man! Die verdient dat nu als geen ander! Wat je kindje betreft, wees er goed voor. Die minnaar van je, hoe lief en geweldig je hem ook vind...zal echt geen top-vader zijn als hij gewoon zijn eigen kind ontloopt...dus maak het het beste van, TO!
*;
Ik wens je heel veel kracht en sterkte, JIJ moet leven met die beslissing. Als jij dat kan, ga dan wel voor de volle 100% voor je man! Die verdient dat nu als geen ander! Wat je kindje betreft, wees er goed voor. Die minnaar van je, hoe lief en geweldig je hem ook vind...zal echt geen top-vader zijn als hij gewoon zijn eigen kind ontloopt...dus maak het het beste van, TO!
*;
dinsdag 27 maart 2007 om 08:03
Is dat een makkelijk ja? Als je dan toch probeert in mijn huid te kruipen probeer je dan eens voor te stellen hoe ik me voel bij deze keuze...
Zelf zou ik niets liever willen dan de waarheid vertellen, ongeacht de gevolgen daarvan. Niet meer met een geheim rondlopen waar je elke dag mee geconfronteerd wordt en waar je met niemand over kunt praten.
Zelf zou ik niets liever willen dan de waarheid vertellen, ongeacht de gevolgen daarvan. Niet meer met een geheim rondlopen waar je elke dag mee geconfronteerd wordt en waar je met niemand over kunt praten.
dinsdag 27 maart 2007 om 08:13
quote:
Is dat een makkelijk ja? Als je dan toch probeert in mijn huid te
kruipen probeer je dan eens voor te stellen hoe ik me voel bij deze
keuze...
Zelf
zou ik niets liever willen dan de waarheid vertellen, ongeacht de
gevolgen daarvan. Niet meer met een geheim rondlopen waar je elke dag
mee geconfronteerd wordt en waar je met niemand over kunt praten.
Maar waarom dóe je dat dan niet? Je wilt zelf graag eerlijk zijn, doe
dat dan. Ik kan er niet bij dat je aan een belofte aan je ex-minnaar
wilt vasthouden terwijl jullie relatie over is en je met je man verder
gaat....
Ik ben het met Abidjana eens; je kind en je man zijn degenen aan wie je iets verplicht/verschuldigd bent, niet je ex-minnaar.
Wat is de reden dat je daaraan vasthoudt, terwijl je eigenlijk eerlijk zou willen zijn, ongeacht de gevolgen?
Is dat een makkelijk ja? Als je dan toch probeert in mijn huid te
kruipen probeer je dan eens voor te stellen hoe ik me voel bij deze
keuze...
Zelf
zou ik niets liever willen dan de waarheid vertellen, ongeacht de
gevolgen daarvan. Niet meer met een geheim rondlopen waar je elke dag
mee geconfronteerd wordt en waar je met niemand over kunt praten.
Maar waarom dóe je dat dan niet? Je wilt zelf graag eerlijk zijn, doe
dat dan. Ik kan er niet bij dat je aan een belofte aan je ex-minnaar
wilt vasthouden terwijl jullie relatie over is en je met je man verder
gaat....
Ik ben het met Abidjana eens; je kind en je man zijn degenen aan wie je iets verplicht/verschuldigd bent, niet je ex-minnaar.
Wat is de reden dat je daaraan vasthoudt, terwijl je eigenlijk eerlijk zou willen zijn, ongeacht de gevolgen?
dinsdag 27 maart 2007 om 09:18
Misschien heb ik het helemaal mis maar ik krijg de indruk dat je bang bent voor je ex-minnaar of dat je ex-minnaar een bekende is van je man (en dan denk ik aan zijn beste vriend of een broer ofzo). Waarom vind je anders een belofte aan een ex belangrijker dan je kind en je man de waarheid vertellen. Je moet nu in 1 grote leugen leven alleen maar omdat je een ex een belofte hebt gedaan? Hij komt er wel heel makkelijk vanaf! Waarom heeft die ex meer 'rechten' dan je bloedeigen kind?
dinsdag 27 maart 2007 om 09:21
quote:
Is dat een makkelijk ja? Als je dan toch probeert in mijn huid te kruipen probeer je dan eens voor te stellen hoe ik me voel bij deze keuze...
Zelf zou ik niets liever willen dan de waarheid vertellen, ongeacht de gevolgen daarvan. Niet meer met een geheim rondlopen waar je elke dag mee geconfronteerd wordt en waar je met niemand over kunt praten. MamaLR, ik vrees dat de gevolgen van het verzwijgen vele malen groter zal zijn op termijn!
Tuurlijk begrijp ik ook dat dit voor jou zeker heel moeilijk is, daar twijfel ik echt niet aan maar ook voor jou zal het verzwijgen parten gaan spelen. Als jij dit voor jezelf houdt en jaren, jaren, jaren de schijn op moet houden (want dat is het in principe, leven met een grote leugen) dan is de kans groot dat jij zelf hier uiteindelijk ook aan onder door zal gaan. Wie kan zoiets dragen? Als jij echt nog van je man houdt en oprecht met hem verder wilt, dan is dit niet te verkroppen.
Ooit komt het uit en dan komen je kind en jij lijnrecht tegenover elkaar te staan. Je man zal psychisch zo'n klap krijgen dat het misschien niet eens valt te verwerken voor hem. Het kind waarvan hij jaren heeft gedacht dat het de zijne was, blijkt dat niet te zijn..denk je eens in..? En dan ook nog de psychische schade die jijzelf meekrijgt..
Als je het nu verteld zal het ook een hele zware periode worden, maar je hebt in ieder geval 3 voordelen t.o.v. het bovenstaande:
1) je verleugent je kind niet en kan het ten alle tijden recht in de ogen kijken, wetend dat jij het beste voor hem/haar hebt gedaan en wetend dat hij/zij hier later geen klap van krijgt
2) je hoeft zelf deze psychische last niet jaren als bagage mee te dragen, met alle gevolgen van dien
3) je bent eerlijk geweest naar je man en geeft hem een eerlijke keuze. Alleen daarmee kan oprecht bepaald worden of jullie huwelijk kan worden voortgezet.
Is dat een makkelijk ja? Als je dan toch probeert in mijn huid te kruipen probeer je dan eens voor te stellen hoe ik me voel bij deze keuze...
Zelf zou ik niets liever willen dan de waarheid vertellen, ongeacht de gevolgen daarvan. Niet meer met een geheim rondlopen waar je elke dag mee geconfronteerd wordt en waar je met niemand over kunt praten. MamaLR, ik vrees dat de gevolgen van het verzwijgen vele malen groter zal zijn op termijn!
Tuurlijk begrijp ik ook dat dit voor jou zeker heel moeilijk is, daar twijfel ik echt niet aan maar ook voor jou zal het verzwijgen parten gaan spelen. Als jij dit voor jezelf houdt en jaren, jaren, jaren de schijn op moet houden (want dat is het in principe, leven met een grote leugen) dan is de kans groot dat jij zelf hier uiteindelijk ook aan onder door zal gaan. Wie kan zoiets dragen? Als jij echt nog van je man houdt en oprecht met hem verder wilt, dan is dit niet te verkroppen.
Ooit komt het uit en dan komen je kind en jij lijnrecht tegenover elkaar te staan. Je man zal psychisch zo'n klap krijgen dat het misschien niet eens valt te verwerken voor hem. Het kind waarvan hij jaren heeft gedacht dat het de zijne was, blijkt dat niet te zijn..denk je eens in..? En dan ook nog de psychische schade die jijzelf meekrijgt..
Als je het nu verteld zal het ook een hele zware periode worden, maar je hebt in ieder geval 3 voordelen t.o.v. het bovenstaande:
1) je verleugent je kind niet en kan het ten alle tijden recht in de ogen kijken, wetend dat jij het beste voor hem/haar hebt gedaan en wetend dat hij/zij hier later geen klap van krijgt
2) je hoeft zelf deze psychische last niet jaren als bagage mee te dragen, met alle gevolgen van dien
3) je bent eerlijk geweest naar je man en geeft hem een eerlijke keuze. Alleen daarmee kan oprecht bepaald worden of jullie huwelijk kan worden voortgezet.
dinsdag 27 maart 2007 om 09:31
Ik vind het moeilijk, dit dilemma,en ik zit niuet een sin die situatie, en twijfel er dus niet aan dat het voor TO nog veel moeilijker zal zijn. Want wat als er een bloedgroep ergens moet ingevuld worden. Ik heb dat de afgelopen jaren meerdere keren moeten doen, zowel ik als mijn man trouwens, als we meewaren naar het ziekenhuis met onze zoon. Nou hebben man en ik alleei o+, dus we hadden allebei wel raar opgekeken als zoonlief A+ had gehad. De waarheid kan dus op meerdere (ongewenste) momenten aan het licht komen. Hoe denk je daar over TO?
dinsdag 27 maart 2007 om 09:33
quote:Ik vind het moeilijk, dit dilemma,en ik zit niet eens in die situatie, en twijfel er dus niet aan dat het voor TO nog veel moeilijker zal zijn. Want wat als er een bloedgroep ergens moet ingevuld worden. Ik heb dat de afgelopen jaren meerdere keren moeten doen, zowel ik als mijn man trouwens, als we meewaren naar het ziekenhuis met onze zoon. Nou hebben man en ik allebei O+ , dus we hadden allebei wel raar opgekeken als zoonlief A had gehad. De waarheid kan dus op meerdere (ongewenste) momenten aan het licht komen. Hoe denk je daar over TO?Sjorrie voor de tikfouten, ben nog niet helemaal wakker
dinsdag 27 maart 2007 om 09:43
Ik ben geen lotgenoot maar reageer toch. Ik snap best dat je heel erg bang bent om dit te vertellen.
je zegt dat je dat wel wil gaan doen. Maar wanneer dan want er zal nooit een goed moment zijn, Integendeel, elke dag langer is een dag langer van bedrog. En vaak heeft een partner heel wat meer moeite met bedrog dan met wat er gebeurd is op zich.
Hoe langer je wacht hoe meer momenten er terug te denken is en beseft wordt in wat voor leugen hij geleefd heeft. als die keren dat hij over zijn kind sprak, zijn blijdschap met de geboorte enz enz.
het juiste moment is er nooit maar het zal daarentegen met elke dag dat je wacht ook steeds minder een juiste moment zijn.
Dat je je mond houd voor je minnaar vind ik loyaal maar aan andere kant niet terecht. Jij zit met het probleem en niet hij. Jij moet leven met een leugen. Het is inderdaad wel erg makkelijk dat hij en voor de verantwoording weg loopt en jou ook nog eens opzadelt met dit probleem en met een leugen waar jij je leven lang voor zal moeten boeten.
Je was net op het punt om voor je minnnar te kiezen. Dus in feite wordt je man ook nog daar voro gebruikt. Voor een gespreid bedje.
Recht je schouders en haal heel diep adem om desnoods op eigen benen te staan in ergste geval. Speel open kaart en kies voor desnoods een leven alleen met je kind maar wel een leven dat eerlijk is naar alle partijen toe. En wie weet valt het mee en wil je man ondanks alles wel met je verder. maar jij bent dan wel van een last bevrijd. Tenslotte open je dit topic niet voor niets.
je zegt dat je dat wel wil gaan doen. Maar wanneer dan want er zal nooit een goed moment zijn, Integendeel, elke dag langer is een dag langer van bedrog. En vaak heeft een partner heel wat meer moeite met bedrog dan met wat er gebeurd is op zich.
Hoe langer je wacht hoe meer momenten er terug te denken is en beseft wordt in wat voor leugen hij geleefd heeft. als die keren dat hij over zijn kind sprak, zijn blijdschap met de geboorte enz enz.
het juiste moment is er nooit maar het zal daarentegen met elke dag dat je wacht ook steeds minder een juiste moment zijn.
Dat je je mond houd voor je minnaar vind ik loyaal maar aan andere kant niet terecht. Jij zit met het probleem en niet hij. Jij moet leven met een leugen. Het is inderdaad wel erg makkelijk dat hij en voor de verantwoording weg loopt en jou ook nog eens opzadelt met dit probleem en met een leugen waar jij je leven lang voor zal moeten boeten.
Je was net op het punt om voor je minnnar te kiezen. Dus in feite wordt je man ook nog daar voro gebruikt. Voor een gespreid bedje.
Recht je schouders en haal heel diep adem om desnoods op eigen benen te staan in ergste geval. Speel open kaart en kies voor desnoods een leven alleen met je kind maar wel een leven dat eerlijk is naar alle partijen toe. En wie weet valt het mee en wil je man ondanks alles wel met je verder. maar jij bent dan wel van een last bevrijd. Tenslotte open je dit topic niet voor niets.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
dinsdag 27 maart 2007 om 09:54
Ik heb op de mamma's pijler ook nog even je topic opgezocht.
Je schrijft steeds opnieuw dat "omstandigheden" ertoe geleid hebben dat de affaire ontstond, dat je niet voor je minnaar hebt gekozen en dat je ook nog eens beloofd hebt het niet openbaar te maken.
Als het leven van een kind begint met leugens, hoe kan het dan nog ooit goed komen.
Bedenk, je hebt al eerder deze fout gemaakt, die van de leugen(s)!.
Ook daar heb je nu, achteraf gezien, erge spijt van. Het is echter niet meer terug te draaien.
Maak daarom niet twee maal achter elkaar dezelfde fout!.
Zoals meerdere mensen voor mij ook al schrijven, dit "bedrog" kan op zoveel maniren ongewild aan het licht komen, dat voorkom je haast niet.
En weet wat je dan je kind hebt aangedaan.
Hoe kan die ooit nog zijn moeder vertrouwen.....
Je schrijft steeds opnieuw dat "omstandigheden" ertoe geleid hebben dat de affaire ontstond, dat je niet voor je minnaar hebt gekozen en dat je ook nog eens beloofd hebt het niet openbaar te maken.
Als het leven van een kind begint met leugens, hoe kan het dan nog ooit goed komen.
Bedenk, je hebt al eerder deze fout gemaakt, die van de leugen(s)!.
Ook daar heb je nu, achteraf gezien, erge spijt van. Het is echter niet meer terug te draaien.
Maak daarom niet twee maal achter elkaar dezelfde fout!.
Zoals meerdere mensen voor mij ook al schrijven, dit "bedrog" kan op zoveel maniren ongewild aan het licht komen, dat voorkom je haast niet.
En weet wat je dan je kind hebt aangedaan.
Hoe kan die ooit nog zijn moeder vertrouwen.....
dinsdag 27 maart 2007 om 10:22
Hoi Mama LR,Wat een ontzettend naar probleem. Ik wil je adviseren naar een psycholoog te stappen hiermee. Dan heb je een onpartijdig iemand die zonder je te beoordelen wilt helpen met deze hele lastige situatie. Dan voel je je ook minder alleen. Alle stress die je nu hebt en het jezelf in slaap huilen etc. is ook niet goed voor je ongeboren kind. Het beste voor je kind is nu dat jij je weer goed gaat voelen, en in staat bent er 100 procent voor hem/haar te zijn. Je hebt gekozen je kind te houden, kies dan ook helemaal voor je kind en zorg dat je gezond bent en je goed voelt, je kind leeft in jou en voelt hoe jij je voelt.
dinsdag 27 maart 2007 om 10:28
Tsja TO, het moge duidelijk wezen hoe iedereen die reageert over je denkt. Ik ben daar geen uitzondering op. Maar ik kan me wel voorstellen hoe moeilijk het voor je moet zijn (geweest). En hoe alleen je je wel niet moet hebben gevoeld.
Ik ben iemand die vreemdgaan altijd keihard veroordeeld. Ik vind da tje man recht heeft op de waarheid. Als eerste: dat je jarenlang bent vreemdgegaan. En ja, dat zal een klap in zijn gezicht zijn, want zo te horen heeft hij geen flauw idee...
En ten tweede het moeilijkste: Dat hij vader denkt te zijn van een kind dat niet van hem is.
Als ik even in moet schatten wat zijn reactie zou zijn: inpakken en wegwezen. En die wetenschap maakt het volgens mij nog véél moeilijker om hem dat te gaan vertellen.
Het is onmogelijk om de rest van je leven rond te blijven lopen met dit geheim, en ooit gaat het een keer uitkomen. De woede en het verdriet van je man zullen vele malen groter zijn als hij het later te horen krijgt. Maar... Je man is nu al een vader voor zijn kind. Er zijn genoeg kinderen op de wereld opgegroeid en opgevoed door een vader die niet de biologische vader bleek te zijn. En zeker naar het kindje toe zal je eerlijk moeten zijn. Hoe zou jij je voelen als op je 18de ineens blijkt dat je vader helemaal niet je vader is. Dan blijkt zijn/haar hele leven op een leugen gebaseerd te zijn. Dat wil je je kind echt niet aandoen.
Ik kan me wel voorstellen dat het nu, ondanks de druk die het geheim houden op je legt, en het bijbehorende verdriet, veel zwaarder lijkt om het nu aan je man te vertellen. Juist omdat je weet dat de kans groot is dat ie meteen wegrent.
Overigens wil ik ook nog wel even kwijt dat je die minnaar kennelijk beter kwijt bent dan rijk. Wat een eikel zeg! En dan jou opzadelen met de taak om het nooit aan je man te vertellen? Wat jij hebt gedaan is laag, maar wat hij doet is minstens even laag. Hulde voor je man dat hij nog bij je is gebleven! Want zeg nou zelf... Als je zelf kan uitsluiten dat het kindje van je man is vanwege maar 1 keer sex. Als je zelf die optelsom kan maken, dan kan hij dat ook. Hij lijkt me wel erg naief als hij dát niet vermoed...
Ik ben iemand die vreemdgaan altijd keihard veroordeeld. Ik vind da tje man recht heeft op de waarheid. Als eerste: dat je jarenlang bent vreemdgegaan. En ja, dat zal een klap in zijn gezicht zijn, want zo te horen heeft hij geen flauw idee...
En ten tweede het moeilijkste: Dat hij vader denkt te zijn van een kind dat niet van hem is.
Als ik even in moet schatten wat zijn reactie zou zijn: inpakken en wegwezen. En die wetenschap maakt het volgens mij nog véél moeilijker om hem dat te gaan vertellen.
Het is onmogelijk om de rest van je leven rond te blijven lopen met dit geheim, en ooit gaat het een keer uitkomen. De woede en het verdriet van je man zullen vele malen groter zijn als hij het later te horen krijgt. Maar... Je man is nu al een vader voor zijn kind. Er zijn genoeg kinderen op de wereld opgegroeid en opgevoed door een vader die niet de biologische vader bleek te zijn. En zeker naar het kindje toe zal je eerlijk moeten zijn. Hoe zou jij je voelen als op je 18de ineens blijkt dat je vader helemaal niet je vader is. Dan blijkt zijn/haar hele leven op een leugen gebaseerd te zijn. Dat wil je je kind echt niet aandoen.
Ik kan me wel voorstellen dat het nu, ondanks de druk die het geheim houden op je legt, en het bijbehorende verdriet, veel zwaarder lijkt om het nu aan je man te vertellen. Juist omdat je weet dat de kans groot is dat ie meteen wegrent.
Overigens wil ik ook nog wel even kwijt dat je die minnaar kennelijk beter kwijt bent dan rijk. Wat een eikel zeg! En dan jou opzadelen met de taak om het nooit aan je man te vertellen? Wat jij hebt gedaan is laag, maar wat hij doet is minstens even laag. Hulde voor je man dat hij nog bij je is gebleven! Want zeg nou zelf... Als je zelf kan uitsluiten dat het kindje van je man is vanwege maar 1 keer sex. Als je zelf die optelsom kan maken, dan kan hij dat ook. Hij lijkt me wel erg naief als hij dát niet vermoed...
dinsdag 27 maart 2007 om 10:33
