burn-out wie ook??

Hoi meiden,Ook ik zit al meer dan anderhalf jaar thuis met een burnout. Sinds een half jaar is er iets meer licht in de duisternis gekomen en heb ik het gevoel dat het de goede kant op gaat..: ) Maar ik ben er nog lang niet.Ik lees het hier al vaker, maar bij mij is het pas beter gegaan toen ik écht ben gaan accepteren dat ik in een burnout zit. Het 'tegenwerken' kostte zoveel energie, die ik juist niet heb. Het gaat erom dat je te lang OVER je grens bent gegaan, vaak combi van werk en privé. Ik probeer nu zoveel mogelijk ONDER mijn grens te blijven zitten. Niet ertegenaan, want dan ga ik er meteen weer overheen en moet ik een week op bed bijkomen. Heel moeilijk om steeds maar mensen af te zeggen die langs willen komen, te leven in een isolement en zelfs vrienden te verliezen. Heel moeilijk ook om 'lief' voor mezelf te zijn en niet meer te voldoen aan andermans verwachtingen, of dat nou de directeur, de bedrijfsarts of je vriend(in) is. Goed voor jezelf zorgen, hoe doe je dat ook alweer? En wáár ligt mijn grens dan? Dat ervaar ik alleen door er toch weer tegenaan te lopen, op bed te liggen en de volgende keer de grens dus nóg lager leggen.. wat mij ook heel erg helpt is Mindfullness: mediteren, aanvaarden wat is zonder oordeel, vrede vinden in het NU. er zijn tegenwoordig heel veel boeken over te vinden en vast ook mensen die oefeneningen met je willen doen.Nog even iets anders (lichamelijks):Ik heb net een draadje gepost over B12 tekort.De laatste tijd kwamen veel van mijn burnoutklachten weer in vol ornaat terug, terwil ik me juist zo rustig houd en het beter ging. Toen ik mij liet testen op bloedarmoede (moe, duizelig, labielerig, hoofdpijn, etc) raadde een vriendin aan ook eens B12 gehalte mee te nemen, omdat dat dezelfde klachten heeft als waar ik al lange tijd mee rondloop. Het was inderdaad te laag. Bij ervaringen van anderen lees ik veel dat mensen een burnout hebben of zelfs aan de antidepressiva zaten, toen ontdekten dat ze te laag B12 gehalte hadden, hiervoor injecties kregen en zich veel en veel beter voelden!!!Een citaat van een site over B12 tekort:"Soms wordt er bij mensen met een B12-tekort de verkeerde diagnose gesteld. Dit zijn ziektebeelden die klachten geven die ook bij een B12-tekort voorkomen. Daarom mag pas de diagnose ME/CVS, Fibromyalgie, Burn-out en Postnatale depressie gesteld worden als naast andere ziekten ook een vitamine B12-tekort is uitgesloten. Er moet dan specifiek op B12 worden gemeten."Bij mij was dit dus inderdaad het geval. Het zal niet de oorzaak zijn van mijn burnout, aangezien ik nu pas zie in wat voor rare, energieslurpende zorg- en verantwoordelijkheidspatronen ik en mijn omgeving zitten. Maar ik denk wel dat het lage B12 gehalte de klachten wel verergerd heeft. Tip voor allen: Kijk eens op www.stichtingb12tekort.nl/symptomen.htm of je de symptomen herkent en neem bij een bloedonderzoek B12 even mee. je kunt het maar beter uitsluiten dan er nog jaren mee rond blijven lopen..En stel dat je gehalte laag is: artsen zijn hier vaak niet goed van op de hoogte, dus ga zelf op onderzoek uit op internet, je kunt jezelf er echt mee helpen!!veel beterschap allemaal!

HAi meiden,

Ik vind het fijn om zo met elkaar te kunnen 'praten'. Ik vind het echter ook een beetje confronterend als ik lees hoe lang sommigen al thuis zitten met een BO. Ik vraag me dan toch echt even af of ik niet veel te lang ben doorgegaan (ben aan het werk gebleven wel minder namelijk 50%) en misschien nog steeds wel doe.

De diagnose BO is door mijn huisarts, bedrijfsarts en mijn psycholoog vastgesteld. Ik las net ook een reactie dat het pas beter gaat als je het echt serieus neemt. Hmm, das wellicht een aandachtspuntje

Ik was gisteren bij mijn psycholoog en hij zei het volgende: "Soms denk ik dat het beter was geweest als je echt was gecrashed, dan was je rust gaan nemen. Jij vind ergens altijd net weer dat beetje kracht uit je linkerteen om door te gaan. Je hebt absoluut BO, maar ipv daarnaar te luisteren ben je er dwars doorheen gegaan. Zelfs Pfeiifer heeft je niet tegen gehouden".

Oeps, ik geloof niet dat dat best nieuws is.

Maar ik denk dan ook weer dat het  niet te laat is, en ik voel me wel beter dan vorig jaar, dus er is wel herstel, maar ik heb het gevoel dat ik mezelf de laatste maand weer in de weg zit door teveel van mezelf te eisen enzo.

Ik mis ook een beetje het idee van wat rustig aan doen is. Ik wil dan ook graag aan jullie vragen hoe jullie dagen er uit zien. Kunnen jullie me vertellen wat jullie op een 'vrije'dag doen.

Hoe staat het er bij jullie voor vandaag?

Thanx alvast en ik wens jullie alvast een mooie zondag!

Ik ben nu trouwens ook bezig met meditatie; best moeilijk, maar ook wel heel erg fijn!

Liefs huisje

Een burnout betekent natuurlijk dat je opgebrand bent. het is mij eens zo (heel beeldend) uitgelegd: Normaal heb je een energiereserve waar je af en toe (in noodgevallen!!) uit kunt putten. Als het noodgeval voorbij is, kun je weer op je normale energieniveau doorgaan en je energiereserve aanvullen voor het volgende noodgeval. Wanneer je jezelf niet de rust gunt en maar door en maar door blijft rennen, blijf je je energie-reserve aanspreken en neem je niet de tijd om hem bij te vullen. Bij een echte 'crash' is ook je energiereserve helemaal op. Net als de accu van je telefoon, hij is niet meer op te laden. Je valt dan in een gat en kunt niets meer. Wat ik vaak hoor is dat je accu net zolang de tijd moet krijgen om weer op te laden als de tijd die je hebt gebruikt om hem leeg te maken. om hem op te laden moet je hem dus niet meer aanspreken. Kortom: niets meer doen en geduld hebben!!Diezelfde persoon legde mij ook uit dat je op verschillende percentages ergens energie in kunt stoppen: Normaal gebruik je 100% als je in een noodgeval zit (er zit een tijger achter je aan..), maar als het niet echt nodig is, kun je ook wel op 80% gaan zitten, of op 60%, of soms zelfs op 20% (zondagen..). Vergelijk het met rondjes joggen in het park; je kunt op 100% gaan rennen, maar dan redt je maar 1 of 2 rondjes, als je op 60% rent, kun je het langer volhouden en soms is het zelfs even goed om op een bankje te gaan zitten als je moe bent en even te genieten van de bomen en de vogels (20%). Dan geef je je accu ook even de tijd om op te laden, door minder te doen, maar ook door te genieten van je omgeving, wat je veel energie op kan leveren.Voor mij was dit gegeven heel confronterend: ik besefte dat ik al jaren alles op 100% doe! Of het nou de afwas is, voor een ander zorgen, presteren op mijn werk, ik stond nergens meer even stil om te genieten van de vogels en mijn accu op te laden. perfectionisme, te veel eisen van mezelf, te streng voor mezelf, wel lief voor anderen (100%), en letterlijk niets meer voor mezelf 'over' hebben (figuurlijk eigenlijk ook).Sinds een paar maanden ben ik mezelf aan het dwingen de dingen die ik MOET doen op 60-80% te doen ipv 100%. Wanneer ik niets hoef (en dat is vaker dan je denkt) probeer ik tussen de 20 en 40% te gaan zitten.Misschien kun je met jezelf afspreken dat je elke dag 1 ding bewust op een minder percentage doet. gewoon om het verschil te voelen.Hoe mijn dag eruitziet? Voornamelijk de afspraken die ik maak met vrienden en familie weer afzeggen omdat het teveel is.. Een jaar geleden vond ik dat zó vervelend voor de ander, dat ik het toch maar door liet gaan. Maar juist als ik ergens van binnen al weet dat het teveel is en het toch doe, schiet ik weer in de 100%. En duurt het nog langer voor ik weer lekker op een terrasje kan zitten. Dus nu zeg ik voornamelijk veel af. Thuis zet ik een lekker muziekje op, zet een pot thee, dwing mezelf om door de 'onrust' die ik voel heen te gaan en toch maar weer op dat bankje te gaan zitten en te luisteren, te observeren, ook wat er binnenin mezelf gebeurt. het liefst zonder oordeel. luisteren met je hart.Als ik het zo opschrijf klinkt het eigenlijk best simpel en het helpt me ook echt, maar toch blijft het moeilijk om die state of mind te komen.Het is ook een manier van streng voor jezelf zijn, maar dan op een andere manier. Jezelf dwingen om voor JEZELF en je rust te zorgen. Je weet ergens van binnen wel wat goed voor je is en wat niet. De kunst (en moeilijkheid voor mij) is om contact te maken met dat binnenste. Daar moet ik best wel wat voor doen, over drempels heen stappen, maar uiteindelijk geeft het me ook wel echt wat ik nodig heb, en word ik weer steeds blijer met mezelf..liefs terug!

Allereerst wil ik juki72 bedanken voor je reactie en voor je steun. Zoals ik dat ervaar! Alles waar jullie over schrijven is zo herkenbaar en dit is belangrijk voor mij! Van een aantal heb ik al gelezen hoe lang sommigen al 'thuis' zitten, maar ben wel nieuwsgierig hoe lang anderen 'thuis' zitten...

Ik zelf heb me vanaf 10 april dit jaar ziek gemeld. In eerste instantie dacht ik dat ik er na een aantal weken er wel weer was. Maar dit bleek niet zo te zijn...

De huisarts vertelde dat ik veel te veel hooi op de vork had genomen, dit een aantal jaren door en nooit of te weinig nee durven zeggen! Ik moest me ziek melden en leuke ontspannende dingen gaan doen. De eerste weken had ik genoeg aan mezelf: spannningshoofdpijn continu, oververmoeid, vreemd in het hoofd, geen concentratie, vergeetachtig. Na een aantal weken voelde ik me beter worden (of dacht dat) en begon weer therapeutisch te werken. Op aandringen van het werk had ik me een aantal uren beter gemeld en toen ging het bergafwaarts! In die tijd heeft de huisarts mij gewaarschuwd dat ik echt niet meer uren moest gaan werken, omdat het anders niet goed zo komen! Ik heb dit genegeerd, dacht dat ik alles onder controle had. Wilde zo graag beter zijn! Maar sinds die week heb ik last gekregen van: hyperventileren (vooral s nachts), huiliger en heb toen een terugval gekregen. Het hele weekend was ik zeer down, huilerig, enorme spanningshoofdpijn, continu aan het hyperventileren, paniekerig etc. Toen heb ik mij weer helemaal ziek gemeld. Gesprek met het werk gehad en ook gezegd dat ik me niet serieus genomen voelde. Zij hebben toen een arboarts ingeschakeld en na 2 weken rust kon ik er heen. Ik voelde me toen 3 dagen heel erg goed en was blij dat ik van de hoofdpijn af was etc. Zo doende heeft de arboarts een 'verkeerde' indruk van mij gekregen... En nu ben ik waar ik ben...het gaat weer bergafwaarts en het grootste gedeelte komt door de druk van het werk...Dat zorgt bij mij voor zoveel spanningen. Heb nu ook last gekregen van trillende handen, haar doet regelmatig pijn aan/in het hoofd, hoofdpijn, slecht slapen etc. Ben blij dat ik de stap genomen heb om weer naar de huisarts te gaan. het voelt als falen bij mezelf, maar het komt niet goed. Zo nu weten jullie mijn geschiedenis.



Ik wilde nog een reactie geven op wat ik zoal doe op mijn 'vrije dagen'. Dat is het volgende: 's morgens voel ik me meestal het best en gaan dan iets in het huis doen, doe dit rustig aan en veel pauzes. 's middags ga ik meestal te wandelen met de honden(die vinden het geweldig zoveel aandacht!). Ik kan niet lange wandelingen meer doen als vroeger maar ga erop uit. Vindt hier rust in. Verder zat ik op yogha en dat beviel me uitstekend! Jammer genoeg is dat gestopt en moet nu op zoek naar iets anders.Fietsen naar dorpen in de beurt voor kleine boodschapjes. Verder bakken van cake, koekjes e.d. en lezen. Geen tijdschriften, maar een boek. lange autoritten zit er niet in voor mij, en naar de stad alleen als ik me goed voel en dan het liefst alleen, zodat ik alles rustig aan kan doen. (geen drukte aan mijn hoofd etc).



Verder wens ik iedereen nog een gezellige en leuke zondag toe!

He huisje,

ik ken jouw gevoel wel: eigenlijk weten dat je weer teveel doet, maar het niet kunnen laten. Ik denk dat als jouw psych zegt: 'zelfs door een burn-out ga je heen', dat je verstandelijk wel weet dat dat niet goed is, maar dat een klein stemmetje vanbinnen er eigenlijk toch wel trots op is. Ik heb dat zelf ook nog steeds hoor; als ik veel te lang doorgewerkt heb, en weer degene ben die de deur op slot doe, heb ik toch nog steeds een voldaan gevoel. Hoe goed ik ook weet dat het fout is. Ik had eigenlijk gehoopt dat dat zou veranderen, dat ik in zou gaan zien dat ik niet zo veel hoef, maar zo eenvoudig werkt het dus niet, ik moet er nog steeds heel bewust op letten.



Rustig aandoen, tja, ook dat is niet altijd eenvoudig. Vandaag heb ik het heel goed gedaan: de hele dag tv gekeken, leuke films. Maar andere dagen is het niet zo eenvoudig. Zelfs als je vrienden hebt die er best goed mee om kunnen gaan. Ik moet toch een huishouden runnen. Als ik me heel ziek voel, zal ik toch nog steeds moeten eten, en dus boodschappen doen. Sommige dingen moeten gewoon echt wel, en dat geldt natuurlijk nog veel meer voor degenen met kinderen. Ik houd mezelf maar voor dat elke dag weer een nieuwe is, als ik vandaag toch weer teveel gedaan heb, ga ik gewoon mijn best doen om dat te voorkomen.



Het gaat met mij gelukkig weer iets beter, ik geef niet meer over. Ik ben alleen nog heel wazig, maar dat kan ook komen omdat ik al dagen niet zoveel binnen kon houden, en dus een beetje uitgedroogd ben. Daar ben ik dus hard aan het werken, ben al lang blij dat ik niet meer zo ziek ben. Morgen maar eens kijken hoe het gaat, en anders maandag toch nog maar niet weer aan de slag. Dat is wel een kleine verandering: ik moet me nu af en toe wel ziek melden (ze hebben me liever niet als ik overgeef....), zodat ik daar iets minder weerstand tegen heb. Zodat ik tenminste gewoon thuisblijf als het echt niet gaat, en ik beter herstel.



Goed, ik ga weer verder niks doen, fijne zondag alvast allemaal!



Oh, nog een tip mochten jullie er iets aan hebben: ik zag bij Dr.Phil (sorry, ik schaam me diep, maar ik was ziek en je moet toch iets kijken) iets over een man die ademhalingoefeningen deed met kinderen met faalangst ed. Dat hielp heel goed, dus toen ben ik zelf ook maar eens goed op mijn ademhaling gaan letten en het lijkt mij ook wel te helpen. Ik heb nogal de neiging om onbewust mijn adem in te houden, en dat kost dus ook heel veel energie. Misschien een idee voor iemand?

Ik wilde nog even reageren op nausicaa wat betreft de ademhalingsoefeningen. Ik ga naar een fysiotherapeut en krijg voor mijn hyperventilatie, ademhalingsoefeningen! En deze werken echt als je bewust wordt van je manier van ademen. Ik word er eerst heel raar van, maar dat gaat over en dan went je lichaam weer aan de normale ademhaling! Alleen ik heb er veel last van als ik slaap en dat is niet echt handig! Als je continu aan het hyperventileren bent, ben je de hele dag duizelig en wazig zien en je wordt er zo moe van!



Verder heb ik nog een notitie van mijn eigen schrijven hiervoor: in het begin had ik ook s nachts veel last van: doormalen doormalen in je hoofd, kon het werk niet los laten. Had het idee dat ik gek werd en heb vele nachten op de bank doorgebracht kon niet meer slapen etc. Dit is voor een groot gedeelte over, maar dreigt weer terug te komen. Tot nu toe, geen medicijnen gebruikt, maar ben bang dat ik er niet meer onderuit kom! Heb me er nu bij neergelegd, dat ik het alleen niet meer kan. Ga verder ook nog naar het m.w.

groetjesssss

Ik ben sinds maart begonnen met een opleiding, Mind en Body Coaching. Hier ben je constant bezig met contact maken met je hart, adem, reflectie op jezelf, je schaduwkanten, positieve intenties zetten (vergelijkbaar met the secret), maar ook beweging en veel lachen. Ik heb er erg veel aan. Ten eerste de steun van allemaal mensen om je heen met hetzelfde doel (energiek leven) en dezelfde dingen waar we tegen aan lopen (een live forum zeg maar). Ik heb nu 2 weekenden achter de rug en het piekeren, in rondjes draaien, angstaanvallen, niet onder de mensen kunnen zijn, jezelf gek maken met gedachtes en beelden, zijn allemaal veel en veel minder geworden!Het kost wel een shit load of money, maar ook dankzij deze opleiding heb ik de vergoeding aan mijn werk durven vragen en dat is gelukt! Maar ook als ik er zelf krom voor had moeten liggen, was het mij persoonlijk wel waard om niet aan de medicijnen te gaan, want dat was voor mij de andere optie..

Hoi burnies, ik had weer heel wat leeswerk in te halen!

Iemand vroeg hoe lang we al thuis zitten en wat we doen op onze vrije dag.

Ik ben vanaf november naar een psych gegaan omdat ik het gevoel had dat het helemaal niet goed met me ging. Zij heeft uiteindelijk voorzichtig aan gegeven dat ik een burnout had.Daar wilde ik eerst helemaal niet aan maar toen ik er aan toe gaf zakte ik helemaal in. Vanaf januari zit ik in de ziektewet maar ging al snel 2x2 uur op AT basis werken. Dat werk hebben we langzaam opgebouwd en ik zit nu op 4 ochtenden maar doe nog niet de taken die ik vroeger deed. Het verschil met januari en nu is: Ik slaap weer beter, kan weer veel meer genieten, minder down maar de dips zijn er nog wel, meer energie, kan meer dingen achter elkaar doen, heb meer oog voor mezelf, voel meer. Toen leefde ik in een heel klein wereldje een beetje opgesloten in mezelf en die wereld wordt nu weer groter. Vanmorgen werd ik uit mezelf fris en fruitig wakker, nou dat is uniek!

Mijn valkuil is nu dat ik misschien weer te veel ga doen als ik me goed voel. Toch luister ik ook wel beter naar mezelf want de laatste tijd ga ik regelmatig 's middags even een tukkie doen. Vanmorgen toen ik in bed nog na lag te soezen bedacht ik mij dat ik me ongeveer op 65% van de oude eranma voelde. In januari was dat misschien 20% maar dat had ik toen helemaal niet door.

Iemand schreef hier dat je moet leren dat je niet alles op 100% moet willen doen en dat is helemaal waar. Zeker in werk, sport en prive is dat voor mij een aandachtspunt. Wat ik lastig vind en nog goed moet leren is hoe ik om moet gaan met mijn verantwoording op het werk jegens mijn leerlingen. Ik neem het te veel mee naar huis en kan het niet los laten.Sporten heb ik ook altijd heel fanatiek gedaan, ook ten kosten van mijn lijf, door de pijn heen. Dat wil ik niet meer. ik wil er alleen nog maar van genieten.

Maar ik moet nu stoppen want ik moet er van tussen. Fijne dag allemaal en tot schrijfs.

Hi allemaal!

In mijn vorige schrijven, had ik gezet dat ik vanmorgen naar de huisarts ging omdat het niet goed met me gaat...Mijn gevoel is juist...Jammergenoeg....het komt zo echt niet goed met me! De huisarts vertelde dat ik een depressie heb...en daar was ik al heel erg bang voor! Het zit in de familie, maar het hoeft niet erfelijk te zijn....maar toch. Ik heb nu medicijnen voor geschreven gekregen, antidepressieve medicatie. Volgende week moet ik weer komen, de medicijnen moeten inwerken heeft ie gezegd. Er gaat nu vanalles door mijn hoofd...doktersadvies was verder: niet naar het werk gaan. Hoe ik me voel heeft vooral op dit moment te maken, door de beschadigde werkgever/werknemer verhouding: ze luisteren niet naar me, nemen me niet serieus, heel veel gepush dat ik weer moet werken etc etc. Hij vertelde ook dat ik nu dus ook niet toe kom om aan mezelf te werken etc etc. Ben echt opgelucht dat ik heen ben gegaan...... De huisarts is een steun voor me...

hi allemaal,



ik weet sinds een week dat ik een burnout heb, achteraf heb ik het al langer maar het ging echt niet meer. ik ben al maanden versleten en eens in de zoveel tijd een paniekaanval, en ik beef als ik me eigen druk maak.

nu heb ik dus zelf hulp ingeschakeld en loop bij een haptonoom, en aan de hand van mijn klachten zei zij dat ik een burn out heb.

maar in mijn omgeving merk ik de onbegrip van mensen, dus daar ga je gelijk ook weer druk over maken, moet ik eigenlijk niet doen maar het gebeurd toch.



en ik lees sinds het weekend jullie verhalen en dat is toch zo'n opluchting eigenlijk:). ik heb van haptotherapeut een indeling gekregen hoe ik mijn dag mag doorbrengen.. elke middag even een uurtje liggen of slapen nou ik slaap me suf. en ik mag gewoon niet te veel doen wat veel energie kost.



ik ga me daar maar goed aan houden en ik blijf lekker meelezen en schrijven hier en ik hoop dat ik me snel beter gaat voelen.



 heel veel sterkte allemaal!!

hi allen,



Phoebe: de marathons, ik zeg ook vaak dat ik me voel alsof ik een paar marthons gelopen heb...ik probeer ook naar mijn lichaam te luisteren en vooral goed te voelen hoe t voelt. Volgens de haptonomie lessen. moeilijk, maar t lukt al iets.

ik slaap ook slecht, maar nu zitten er soms nachten bij dat ik redelijk slaap.erg fijn, want om 7 uur (hoewel nu soms 8 uur, omdat ik niets hoef) wordt de kleine wakker.



Juki, ik lees bij jou, omdat ik zoveel moet, ik ben erachter als je bedankt of je iets wilt of moet, dat al erg scheelt. wel met je eens dat met een gezin je meer "moet". als mij dochter naar de oppas gaat (wel fijn trouwens) "moet" ik haar wel wegbrengen als mijn man erniet is. verder "moet" je nou eenmaal je bed uit en "moet" je toch je kind verzorgen..

Maakt de burn out inderdaad zwaar, ik voel vaak dat ik ver over mijn grens zit en dan juist heb ik mijn dochter s avonds helemaal overstuur ivm doorkomende kiezen. en alleen mama kan troosten....dan voel ik me zo beroerd moe...

wat werk betreft, ik wil ook wat anders gaan doen, minder werken (max 24 uur) en een opleiding gaan doen voor yogadocent, dat speelt al langer in mijn hoofd, maar "moest: te veel...

Ik heb nu besloten: als mijn reserves weer wat zijn aangevuld ga ik mijn leven inrichten zoals ik dat echt wil...ben ik nu dus erg over aan het nadenken. ook ivm the secret, ik had dat genoemd. werkt erg inspirerend.



luckymi: mediteren is idd erg goed, gewoon er zijn, zonder gedachtes.Enne accu opladen zolang ie al leeg is: dat zou bij mij meer als een jaar zijn.......ik deed ook alles op 100%, nu op 0.2% ofzo. Enne, ik zit ook veel gewoon op de bank, zoveel mogelijk zonder oordeel (lekker zen)





Ak: pijn aan het haar......jeetje dat heb ik ook, ik dacht dat dat heel raar was!ook je andere klachten klinken bekend.....denk dat je net als ik (nu 4 weken thuis) inderdaad lange tijd niks moet doen. ik heb op goede dagen ook dat ik veel beter overkom en overschat wordt als ik bijv mijn baas aan de telefoon heb. zegt ie, je klinkt wel goed, bekend, hoe ik je ken....tja... ook voel ik me dan soma stom dat ik thuis zit, omdat ik heel even iets meer kan...paar uur later crash ik en besef ik dat ik nog lang niet kan werken.



zeg, ik zou wel willen weten waar jullie allemaal wonen, wie weet zitten we erg dicth bij mekaar...ik woon tussen zwolle en hoogeveen



groetjes

elisa

Hallo allemaal,



Ik ben al een tijdje bezig om dit hele topic door te nemen, maar ben nog niet helemaal bijgelezen. Wil graag op jullie verhalen en ervaringen reageren maar ik heb nu heel egoistisch even advies nodig voor mezelf.



Ik heb al een jarenlange looptijd van depressies, therapie en medicijnen achter de rug. Vorig jaar ben ik met alles gestopt omdat ik dacht dat het beter ging en ik het zelf wel kon. Dit is ook een tijdje goed gegaan. Nu ik sinds een half jaar samenwoon met mijn vriend komt alles in een ongekende hevigheid terug. Ik werk nog fulltime, heb vorige week een hbo afleiding afgerond en moet een heel nieuw vertrouwen in mijn vriend opbouwen nadat hij is vreemdgegaan en mijn ontzettend gekwetst e.d. heeft. Dit alles is geen goed basis geweest voor mijn depressie. Het gaat vreselijk hard achteruit waardoor ik nu op het punt ben dat ik non stop huil, en slaap als ik niet aan het werk ben. Heb volgende week vakantie dus heb tot die tijd geprobeerd het vol te houden. Maar dit lukt me bijna niet meer, zodra ik 's ochtends onder de douche sta huil ik al, en dan moet de dag dus nog beginnen. Ik durf bijna niet meer alleen te zijn, ben bang voor mezelf, wil zo graag liefde en begrip maar mijn vriend kan dit niet meer opbrengen, wordt af en toe zo boos en zegt steeds dingen waar ik alleen maar meer in paniek van raak, hij wil/kan niet van me aannemen dat ik bepaalde dingen echt niet kan/durf. Gisteren was het zo erg dat hij de spoedlijn heeft moeten bellen om kalmerende middelen te regelen omdat ik zo flipte.



Mijn grootste zorg nu is het volgende: ik had op mijn werk een hlfjaarcontract tot eind juli en deze wordt met een half jaar verlengd. Nu kan ik dit contract pas aanstaande maandag tekenen en ik durf me dus voor die tijd niet ziek te melden. Uit pure noodzaak heb ik vanochtend een mail gestuurd (ik durf niet te bellen) dat ik alvast vakantie op wil nemen (het werk laat dit in principe toe en heb alles netjes achter gelaten) maar nu kreeg ik dus meteen onbegripvolle en geirriteerde mailtjes terug van de betrokken personen. Ik kan het echt niet meer opbrengen om te werken maar ik durf niet eerlijk te zijn voor ik mijn contract getekend heb. Wat moet ik nu doen?? Ben echt zo overstuur ondanks die kalmerende middelen die ik nu heb gekregen. Durf dit mijn vriend ook niet te vertellen, weet alweer dat hij zal zeggen dat ik naar hem had moeten luisteren (me ziek melden om iets anders, maar ben al drie keer ziek geweest in een half jaar) of dat ik had moeten bellen. En dat wil ik nu niet horen! Ik ben zo in paniek en uitgerekend nu is mijn moeder op vakantie.



Wat zouden jullie doen?

Lief knuffeltje,

Tjee meissie, wat ontzettend naar dat je je zo slecht voelt en wat een ontzettend dilemma! Ik kan me helemaal voorstellen dat je nu in de knoop zit. Ik denk ten eerste dat je onafhankelijk van besluit wat je nu moet doen in ieder geval serieus moet nemen dat je opgebrand en uitgeput benten dat je dus voor jezelf moet gaan zorgen.

Ik vind het heel moeilijk je te adviseren wat je de komende dagen moet doen. MIsschien dat je met een langere termijn bril op moet kijken. Stel dat je nu nog even doorzet en je contract binnen hebt. Dan ga je gevloerd en gebroken op vakantie, Ik weet niet hoe lang je weggaat, maar als het korter dan een paar maanden is vrees ik dat als je weer aan het werk moet je je alsnog ziek moet melden.

Dan lijkt het mij alleen een financiele kwestie zeg maar en tja... ik snap je heel goed. Maar ik weet ook dat je mond houden over dat je ziek bent helemaal niet werkt.

Gut, wat naar voor je. Ik herken het wel een beetje met mijn werkgever, alleen heb ik een vast contract, dus das een stuk makkelijker.

Ik moet nu helaas weg, daarom niet zoveel tijd om te reageren. Ik kom er later nog wat langer op terug. MIsschien dat je er wat mee kan, ik wens je in ieder geval veel sterkte. Blijf schrijven, misschien dat dat wat steun geeft en een heel dikke *;

Hoi knuffeltje,wat een rot situatie! Goed dat je hier om advies vraagt en je verhaal vertelt. Ik heb me zo goed mogelijk in je situatie geprobeerd te verplaatsen om te bedenken wat ik zou doen. Ik probeer dingen nu even in behapbaardere stukjes te hakken: je hebt je werk en je hebt je (thuis)situatie. Op korte termijn is het belangrijk dat je je contract behoudt, op lange termijn zul je met jezelf en je (thuis)situatie moeten dealen. Je vraag gaat natuurlijk over die korte termijn.KORTE TERMIJN: ik persoonlijk snap zeker dat je je contract niet in gevaar wil brengen. Stel dat ze het niet verlengen, zit je niet lekker in je vel én heb je geen baan, dat verbetert je situatie niet. Als je je dan toch ziek moet melden, dan liever met een contract, lijkt me. Wanneer heb je precies vakantie? Probeer toch nog even open te staan voor de optie om nog 1 weekje door te blijven werken: Kun je hier aan ons vertellen of je iets kunt bedenken wat je nodig zou hebben om dat toch nog te kunnen? En hoe zou je dat kunnen krijgen? Ik vind het wel heel moeilijk om je advies te geven over wel of niet ziek melden, omdat ik niet weet hoe je met je collega's en baas omgaat en of je echt het risico loopt dat je contract hierom niet verlengd wordt. Dat weet jezelf het beste. Probeer hier wel (op korte termijn) helder over na te blijven denken. Zit de kans er echt in dat ze dat doen met je of is het je angst? Kun je 1 iemand bedenken op je werk (een collega, een baas, een bedrijfsarts, een vertrouwenspersoon, of desnoods je huisarts of je therapeut) waar je het goed mee kunt vinden en die je kunt vertrouwen? Zoja, zou ik persoonlijk diegene nu/ vanavond/ morgen opbellen en vragen of hij/ zij wil meedenken wat je nu het beste kunt doen wat betreft je werk. Diegene heeft een beter beeld van hoe het er in de organisatie aan toegaat en wat de beste actie op dit moment kan zijn. Het is maar een voorstel hoor, je weet zelf het beste of dat mogelijk is of niet.Ik weet absoluut niet hoe het werkt met medicijnen innemen, maar je kunt eens overwegen om de medicijnen die je had en je goed hielpen weer te gaan gebruiken. Dan voel je je misschien in elk geval iets rustiger en kun je wat beter relativeren en actie ondernemen. Maar goed, ook dit kan ik niet goed beoordelen omdat ik niet weet hoe snel medicijen werken. Als ze snel werken kun je het misschien net opbrengen om tot je vakantie staande te blijven ofzo?? Nogmaals, ik heb hier absoluut geen verstand van, maar kijk met je mee naar opties. Misschien kan iemand met medicijnervaring hier op reageren? Of kun je je huisarts hierover bellen (of een avondvervanger, dit lijkt mij wel een spoedgeval)Nog even iets anders:Als je weet dat je vriend op dit moment je de liefde en begrip niet kan of gaat geven in de mate die jij NU nodig hebt, kun je jezelf gek maken door het nu toch van hem te verlangen en het niet te krijgen. Voor de korte termijn schiet je daar dus niet veel mee op en maakt het de boel alleen maar erger. Zijn er buiten je moeder nog mensen om je heen die je dat wel kunnen geven, waar je nu even bij terecht kan? Vraag die nu om hulp en de schouder die je even nodig hebt. En anders: blijf in elk geval hier schrijven over wat je denkt en wat je doet. Het kan zoveel schelen als je hier even gesteund wordt..Sterkte meis, ik stuur je heel veel kracht en engelen toe Zorg goed voor jezelf!veel liefs

Bedankt voor jullie reacties, doet me inderdaad goed te horen dat mensen het wel bergijpen. Ik voel me anders zo vreselijk alleen!



Volgende week dinsdag ga ik op vakantie en ik heb afgesproken dat ik maandag mijn contract kan tekenen (kon niet eerder omdat ik vrijdag pas een nieuw paspoort heb en ze deze nodig hebben voor het contract). De toezegging is al mondeling gedaan en ik heb deze afspraken schriftelijk bevestigd naar mijn detacheringsbureau (ik werk via een extern bureau) en daarin heb ik mijn leidinggevende ge cc't. Uit voorzorg heb ik dit maitlje vanuit zijn e-mail weer naar mijn prive mailadres gestuurd zodat hij (voor het geval dat) niet kan ontkennen dit mailtje ooit te hebben gezien. Dat is in principe wel gedekt dus. Ik weet alleen zelf (al langer ook) dat er een moment zou komen dat ik instort. Ik ben al jaren gewoon door aan het gaan terwijl ik me ook al jaren steeds slechter voel. Op dit moment voel ik dus ook dat het nu echt op is en dat ik het 'gewoon' niet meer op kan brengen. Het voelt dan heel slecht als ik me nu ziek meld en eerlijk vertel wat er aan de hand is, dan kunnen zij ook wel op hun tien vingers natellen dat ik er waarschijnlijk wel een tijdje tussenuit zal zijn, en dan maandag doodleuk mijn contract teken. Ik heb geen slechte verstandhouding met mijn leidinggevende, ze zijn heel blij met me, heel aardig voor me enz. enz. dus ik kan me niet voorstellen dat ze het contract niet tekenen maar in principe handel ik nu met voorbedachte rade en dat voelt zo slecht. En er is natuurlijk altijd de kans dat ze dan niet tekenen en dan zit ik met een uitkering thuis.



Heb net besloten dat ik morgen toch maar ga werken en ze vertel dat ik nu helemaal op ben (ben ook al twee jaar niet op vakantie geweest) en dat ik gewoon erg aan vakantie toe ben, het gewoon even niet meer zag zitten enz. enz. Morgenmiddag heb ik een afspraak bij de dokter en dan hoop ik dat ik vrijdag vrij kan krijgen. Dan hoef ik dus nog maar een halve dag te werken en dan heb ik vakantie. Dan ben ik niet helemaal eerlijk maar dat komt na mijn vakantie wel.



Vind het wel doodeng om morgen naar mijn werk te gaan, achteraf gezien was het echt lullig van me om gewoon niet te komen dus ik heb mensen nu een beetje tegen me in het harnas gejaagd. Maar daarom is het denk ik beter om toch even te gaan.



Medicijnen werken helaas niet zo snel, duurt meestal twee weken voor het aanslaat en ik wil nu echt met mijn gevoel aan de slag en het niet meer verbergen dus dan moet dat gevoel er wel zijn. Als ik medicijnen slik dan gaat het wel weer met me en zie ik dus de noodzaak van therapie e.d. niet meer in terwijl ik dat ontzettend hard nodig heb anders wordt het steeds erger.



Ik heb wel vriendinnen waar ik terecht kan maar dat doet me toch niet zoveel als die lief zijn. Dat klinkt misschien raar maar ik kan niet helemaal mezelf, lees hysterisch, zijn als ik bij anderen dan mijn moeder en mijn vriend ben. Dan ga ik me weer groot zitten houden en dat kost me alleen maar meer energie. Mijn moeder weet het trouwens nog helemaal niet dat het nu weer zo slecht met me gaat, dat wordt ook nog een heel obstakel om dit te vertellen. Dus in principe heb ik alleen even mijn vriend en die staat zelf zo hard in het leven dat ik me daardoor zo eenzaam voel.



Ga me nu maar even hard proberen te maken voor morgen.

liefKnuffel,wat je beschrijft als plan voor morgen lijkt me ook het beste. En moedig! Want natuurlijk is het doodeng, maar als je vertelt wat je hier net hebt neergezet, dat je er even helemaal doorheen zat en erg aan vakantie toe bent en even niet helder nadacht, weet ik zeker dat ze het best zullen begrijpen. Ikzelf zou het prettiger vinden om allebei te doen: morgen wel naar je werk te gaan en ze ‘onder ogen komen’, maar nu via de mail even uit te leggen wat er vanochtend gebeurde. Dan hoef je morgen niet zoveel uit te leggen en er iets minder tegenop te zien.Goed ook van die medicijnen. Ik ben er ook niet van, maar soms kan het echt niet anders, schijnt..Het klinkt allemaal heel dapper en eenzaam. Enige troost die ik je kan geven dat ik het helemaal herken, (ook de steun van je partner niet krijgen), en hier vast velen met mij. Instorten betekent dat alles op jezelf aankomt. Dat nu ook je moeder even niet in de buurt is, is een extra uitdaging.Hier hoef je je in elk geval niet groot te houden, want het hoort er allemaal bij.. Veel sterkte!

Knuffel, wat bleef hangen bij me is het feit dat je het zo vervelend vind dat je niet helemaal eerlijk bent tegenover je werk. Ik heb dat ook altijd gehad, de loyaliteit naar mijn werkgever (en de rest van mijn omgeving..). Ik begin nu steeds meer in te zien dat het leven tot op zekere hoogte een spel is. De mensen die het hardste roepen dat het hún noooit zal overkomen, zo'n burnout, zijn vaak de mensen die het het best voor zichzelf regelen, vooral op het werk. Ik heb dat altijd erg veroordeeld als opportunistisch, maar ik zie inmiddels wel dat ik nog heel wat van ze kan leren. Ze zorgen namelijk wel goed voor zichzelf.. !Bovendien kunnen werkgevers ook écht zo hard zijn dat ze je contract niet verlengen, als ze denken dat ze last met je gaan krijgen door ziekte, ongeacht wat dat betekent voor jouw toekomst. Als het om (bedrijfs)belangen gaat kunnen mensen een spijkerhard spel spelen. Ik heb er daarom steeds minder moeite mee om dat spel tot op een zekere hoogte mee te spelen als het om mijn eigen toekomst of gezondheid gaat. Het is ook een vorm van overleven, of dus goed voor jezelf zorgen. Bovendien lieg je niet, maar kun je nu nog niets zeggen over hoe je je voelt als je terugkomt van vakantie. Geef je jezelf de tijd en ga je niet schuldig voelen naar je omgeving omdat je simpelweg moet overleven. Jij zou ook liever hebben dat het anders was en je kunt er niets aan doen.. hou nog even vol en verheug je op de dag dat je op vakantie gaat en geniet er dan van dat je deze week in elk geval achter de rug hebt. Het kan alleen maar beter worden!veel liefs!

He phoebe24, gefeliciteerd met je verjaardag! Zo oud ben je niet hoor, ben 2 jaartjes ouder... Ik kan me voorstellen dat je er tegenop ziet, als je weer 'es een baaldag zou kunnen krijgen. Maar probeer toch te genieten van de dagen dat jij je goed/beter voelt!



Knuffeltje, ik wens je heel veel sterkte toe de komende tijd! Ik zelf heb afgelopen maandag te horen gekregen dat ik een depressie heb...mijn vermoedens werden bevestigd. Ben nu opgelucht dat ik heen ben gegaan en dat de huisarts en mw me gaan helpen. Heb van de huisarts voor het eerst in mijn leven antidepressiva voorgeschreven gekregen... Dit vond ik al heel erg, maar heb het 5 weken volgehouden zonder medicijnen, maar kon er niet meer tegen dat ik heel veel dagen down was, huilbuien had en dagen lang misselijk etc. Dit zijn maar een beperkt aantal klachten die ik heb, voor de rest zou ik zeggen: lees even terug.



Dus meid, heel veel sterkte!

hi allemaal,



knuffeltje, ik denk dat dit inderdaad de goede beslissing is, wat iemand ook al zei, uiteindelijk gaat het om jou en soms moet je iets doen wat tegen je eerlijke gevoel in gaat.



Ik heb vanaochtend een reintegratie begeleider van UWV aan de telefoon gehad, met burnout klachten wordt je daar meteen heen gestuurd dus. ze was echt heel erg aardig en luisterde goed, ik moest zelf er huilen en ze kon me erg geruststellen.

Op een of andere manier heb ik toch het gevoel dat ze me snel aan t werk willen hebben en dat ik nu maar wat thuis zit te zitten (vooral op momenten dat ik me wat beter voel) en me schuldig voel. Maar zij zei nog dat ik echt een tijd rust moet hebben, eerst accepteren dat ik even  niks kan en hoef en dat duurt een tijdje zegt ze. Dus ze pushen me niet, heel fijn.

Ben dus blij met haar, want heb ook t idee dat zij me wel gaan steunen in minder werken en dichter bij huis, en geloof dat ze daar dan zelfs bij gaan helpen iets te vinden.



Hebben jullie ook wel dat je helemaal geen zin hebt in contact met je baas/werk? er wordt best gepushed daar, dacht dat ik met 3 weken er wel weer zou zijn..maar merk nu zelf dat ik echt helemaal even los moet komen van werk, ik denk er nog best aan dat ik eignelijk nodig ben, en me dan schuldig voel, maar dat moet dus niet (zei UWV vrouw ook).



huisarts hefet mee doorverwezen naar psycholoog, mocht zelf weten of ik dat wilde, ben vlgs hem wel koppie koppie genoeg om t ook zelf op een rijtje te zetten, maar t is dnek i k wel fijn om met een extern iemand over alles te praten.

vanmiddag ga ik er voor t eerst heen, eingelijk ben ik erg moe (vanacht eruit geweest ivm kiezen krijgen van dochtertje en vanochtend energie vretend gesprek met UWV vrouw), maar ik ga wel.



heel veel sterkte allemaal!



knuffel,

elisa

He phoebe, ik ben wel een dag te laat maar alsnog gefeliciteerd:gwab:.

Als je mijn virtuele pakje uitpakt vind je de volgende dingen: energie voor 10, vrolijkheid, gemiddeld 8 uur slaap op een nacht en..uitgerust wakker worden en de kracht om goed voor jezelf te zorgen.



Voor onze nieuwe schrijfster en mede burnie (sorrie ik ben je naam kwijt), ik vraag me af of ik bij een bedrijf zou willen werken wat me zou willen lozen als ze weten dat ik ziek ben.



Ik voel me de laatste tijd best wel goed, redelijk opgewekt maar ik ben wel 's middags erg moe. Ik ga zo ook even naar bed, ff een tukkie doen.



En nog even tot slot voor phoebe, ik ben al bijna 20 jaar ouder dan jij. Pfff wat voel ik me nu oud zeg!

Hai allemaal,

Phoebe, alsnog van harte gefeliciteerd, een kwart eeuw!! Ben zelf een paar jaartjes ouder inmiddels, de 30 is nu duidelijk in zicht. Fijn dat het zo lekker met je gaat. Ik heb zelf vorig jaar ook AD gekregen en dat hielp duidelijk. Alleen... alleen... alleen... ik heb al jaren een behoorlijk stevige kinderwens en ben dus sinds augustus heel langzaam gaan afbouwen. Ik gebruik nu sinds een aantal weken nog 2 mg Cipramil. Ik moet eerlijk zeggen dat het met medicatie een stukje makkelijker was; heel veel dingen boeiden me gewoon echt niet meer, ik maakte me veel minder druk en had dus ook nauwelijks nog angsten en paniek.

Het is nu gewoon wel lastiger en ik merk dat als de druk vanuit werk en studie toeneemt ik weer onrustiger en angstiger word. Ook als ik moe ben ben ik sneller paniekerig. Is dit herkenbaar voor jullie?

Ik wil ook graag van de medicijnen afblijven en zelf goed leren omgaan met spanningen, vooral in verband met mijn kinderwens.

Ik wil zo graag een kindje, het doet me soms gewoon pijn van jaloezie als we weer een geboortekaartje binnen krijgen. Dus... Maar ik  vind het ook zo spannend, ik kan dan veel stel datten enzo.

Elisa, ik dacht dat jij degene was die al een kindje had, kan je me vertellen hoe dat bij jou is gegaan? Maak ik me meer zorgen dan nodig is?

Gisteren was ik met muziek aan het wandelen en hoorde ik het liedje van ROxette (ja een goude oude) Listen to your heart en ik dacht "Wat ben ik nou idd aan het doen, altijd maar werken en studeren, waarom volg ik niet gewoon mijn hart en ga ik eindelijk eens doen wat ik echt wil ipv altijd maar te doen wat ik denk dat hoort of moet?

Hm, erg ingewikkeld allemaal, of althans ik maak het ingewikkeld. Ik ben niet iemand die een sprong in het diepe waagt, zeg maar...

Knuffeltje, hoe gaat het nu met je en Ak welke meds heb je gekregen en hoe gaat het? Was het voor angsten, of voor somberheid?

Een dikke knuffel voor jullie!!

knuffel, hoe is het gegaan vandaag op je werk en bij de dokter?@phoebe: gefeliciflapstaart!! : )

Hai allemaal,



Een aantal van jullie wilden weten welke medicatie ik voor geschreven heb gekregen: efexor xr  37,5mg eerst voor 15 dagen en moet 1 pilletje tijdens de maaltijd innemen. A.s maandag heb ik weer een afspraak bij de huisarts. Heb geen idee of het nog meer wordt of hoe en wat. Misschien hoor ik dat maandag wel, was behoorlijk overstuur bij de huisarts weg gegaan... Ik heb nog niet echt last van bijwerkingen een klein beetje begint dat te komen. Zo nu en dan misselijk gevoel, suf, duizelig. Ik heb de medicatie voorgeschreven gekregen omdat ik in een depressie zit en over de dood denkt. Van die gedachte ben ik heel erg geschrokken en heb een afspraak bij de huisarts gemaakt. Ik heb dagen dat ik de hele dag wel wil huilen, maar het wil niet etc.



Ik wilde ook nog even op elisa1 reageren: mijn werk pusht mij ook heel erg, en dat is er bij mij niet beter op geworden! Ik heb het nu zo geregeld dat we de telefoon voorlopig hebben doorgeschakeld naar mijn man zijn mobiel. Ik wordt helemaal raar als ik een telefoon hoor over gaan etc. Ik vindt het heel erg dat het nu op deze manier moet met mijn werk. Maar ik doe het ter bescherming van mezelf, ik kan er niet meer tegen het gepush en het gevoel wat zij me er bij geven. Ik kan op dit moment niet voor mezelf opkomen etc. Nu doet mijn man het woord namens mij en dat heeft  ie vanmiddag dus ook gedaan! Zij vond het niet leuk dat ze niet met mij kon praten en zou wel met de arboarts gaan overleggen hoe nu verder. Ze reageerde niet echt op het verhaal wat mijn man vertelde, dat ik in een depressie zit en nu medicatie krijg. Zij heeft geen flauwbenul van hoe je er geestelijk aan toe kan zijn.



Er zijn de laatste maanden ook veel dingen gebeurt in mijn leventje: voor het eerst tante geworden en binnenkort voor de tweede keer. Ik wil al heel lang ook kinderen, maar door omstandigheden en keuzes in ons leven kan het nu nog niet. We zijn een huis zelf aan het verbouwen en het duurt nog ong 2 jaar voordat we er in kunnen. maar dan hebben we ook ons droomhuis! We leven nu in 2 stacaravans en dat gaat prima zo. Heb hier helemaal geen stress van. De geboortes kunnen wel invloed hebben. Verder is mijn tante plotseling overleden en 2 weken daarna een jongetje van 7 jaar van mijn groep (werk op een buitenschoolse opvang).



Nou ik ga nu maar 'es slapen.....