burn-out wie ook??

hi meiden,



Phoebe: gefeliciteerd! 25...mmm...klinkt jong...hoewel ik zelf ook nog in de 20 ben, komt ook bij mij de 30 al heeeeel dichtbij...



Hier redelijk, ben gister toch niet naar de spych gegaan, was doodmoe van gesprek met UWV vrouw, daarna belde mijn ex en die deed beetje lastig over dat vandaag mijn dochtertje (van hem dus) naar hem gebracht zou worden door mij, maar ik rij nu echt geen auto, kan ineens zo moe worden dat het onverantwoord is. Tranen zaten al los gister, dus was allemaal wat veel, eerste afpraak bij spych dus maar verzet.

Mijn lieve vriend brengt nu mijn dochtertje naar mijn ex..



Huisje: kinderen: tja bij mij is t allemaal helemaal raar gelopen, en deels oorzaak van mijn burnout. want heb kindje met ex, die vreemd ging waar ik ik kraamtijd achterkwam....maar, zwangerschap op zich en bevallen, kost inderdaad veel energie maar is ook zo leuk en je krijgt er zoveel voor terug (cliche maar waar).

Wel vind ik dat je energie peil toch wel weer goed moet zijn en ook geestelijk moet je je stabiel voelen. Want zwangerschap doet rare dingen met je gevoel en lichaam en t vreet energie....

Ik wil zelf heel graag een tweede (met mijn vriend dus de eerste), mijn dochter is nu 1.5 jaar en we hadden het erover gehad om deze maand ervoor te gaan, maar nu ik met de burnout zit, stellen we t uit.



Ik weet hoe t is, zwanger zijn en hoeveel energie zwanger zijn en mijn dochter me nu kost, en wil 100% overal van kunnen genieten, dus wil absoluut helemaal weer in balans zijn voor ik er weer aan begin.



Ik snap je gevoel heel goed als je geboortekaarjtes krijgt enzo, ik had dat toen ik nog geen kind had ook, wilde zo graag....nu ik een kind heb en mijn gevoel voor een tweede ook sterk is, is dat wel iets anders, want ik ben al mama.neme niet weg dat t erg kriebelt. zijn de hormonen..



aan de andere kant ben ik sinds alles wat er gebeurt is in min leven erg voor afgaan op je gevoel. Als jij voelt dat je t ecth aankan en de tijd er rijp voor is, moet je er gewoon voor gaan.

Al met al moeilijke beslissingen, maar je moet dan wat je gevoel aangeeft.



Ik wil zelf weer 100%energie hebben, me goed voelen, kunnen sporten e.d. en alles met werk op een rijtje hebben. net als jij huisje deed ik ook altijd studeren, werken en alles zoals men verwacht...nu ga ik alles radicaal omgooien, minder werken (dus anders werk zoeken), meer thuis zijn, en dan weer gaan voor een tweede kindje. vriend en ik willen ook trouwen en ik denk dat dat er dan eerst van gaat komen. T voelt goed zo.



en wil opleiding gaan doen voor yoga docent en dan op termijn een eigen studio openen.



verder zou t best eens zo kunnen gaan lopen dat ik twee dagen mijn vriend ga ondersteunen bij zijn eigen zaak, kantoor aan huis. en dan verder lekker mama zijn en yoga opleiding doen.



huisje: gebruikte jij nou medicijnen? dan is zwanger worden lastig ivm, dat je dan daar eerst mee moet stoppen...





nog een tip voor een goed boek,

heerlijk relaxed, is een heel toegankelijk boek met allemaal ontspannings dingen/oefeningen/visualisaties, vandaag binnnen gekregen had ik bij bol besteld en is zo mooi boek.



iemand nog tips voor goede boeken voor ons?



Ik ga weer lekker verder kleertjes shoppen op marktplaats...



liefs,

elisa

trouwens, is er iemand die ik toe kan/mag voegen op msn?

@ elisa:heb je De Alchemist al gelezen? Een makkelijk te lezen boekje dat gaat over 'je eigen legende leven'. Een zoektocht naar een schat die eindigt op een heel verrassende plek.. Heeft mij er weer van overtuigd dat het niet het doel is wat telt, maar de WEG er naar toe.. ; )Verder heb ik zelf ook erg genoten van de trilogie van Isabel Allende:- deel 1: De stad van de wilde goden- deel 2: Het rijk van de gouden draak- deel 3: Het woud van de pygmeeënEn mijn lievelingsboek is De Nachtwandelaar van Marianne Frederikson.Allemaal wel een beetje richting spiritualiteit, moet je natuurlijk van houden..

luckymi:

de alchemist staat in mijn top 10 van mooiste boeken, zo ontzettend mooi!

Je hebt dezelfde smaak als ik, ook ik vind marianne frederikson erg mooi, die serie die jij noemt heb ik nog niet gelezen, de nachwandelaar wil ik ook nog lezen. (maar kan me nu nog niet goed op een boek concentreren)

Ik vin de serie van t paradijs erg mooi, van boek van eva, kain en norea. ook simon vind ik erg goed.



al een s wat gelezen van isabel allende dan? huis met de geesten is een topper.



Ben nu eerst in kleine etappes the secret aan het lezen, tesamen met een boek over kinderyoga.



verder voel ik me super brak slaap weer zo slecht, heel onrustig en druk, mijn hele lijf en hoofd staat op scherp. jakkes.

We hebben gister dan ook drukke dingen gedaan, oude video8 tapes bekeken van mijn vriend, erg leuk een kijkje in zijn verleden maar ook wel apart want was van periode met zijn ex waar ie t 10 jaar geleden mee samen woonde, zijn eerste grote liefde zeg maar. Hij zei nog wel dat hij t echt voelt als een afgesloten hoofdstuk nu ie dat zo ziet.maar toch wel apart om mijn vriend zo te zien in een heel ander leven.



vandaag kalm aan (kan niet anders..), zo even ontbijten, beetje tv kijken, boodschappen halen en dan krijgen we vanavond eet en borrel-visite. (eigelijk niet zo'n zin in, maar als ik echt moe ben ga ik gewoon naar bed.



Hebben jullie ook dat je liever mensen bij je thuis hebt als naar een druk feestje gaat? ik kan daar de energie echt niet voor opbrengen, omdat er altijd mensen zijn die je niet kent.moet nog steeds spaarzaam zijn ermee.



ben nu aan t opsparen voor aanstaande vrijdag, de promotie van een vriendin. hele dag naar amsterdam tot s nachts.kijk er eingelijk een beejte tegeop, hoe leuk ik het ook vind.



knuffel,

elisa



ps, wie me wil toevoegen op msn:holtropjes@hotmail.com

Hai allemaal,

Elisa, dank voor je uitgebreide reactie! Jij dus ook vlot richting de 30, ik denk dat we dus zo ongeveer even oud/jong zijn!

Wat leuk om te horen dat je al zo'n mooie meid van 1,5 hebt, maar wel onwijs nare tijd met je ex, ik snap dat dan de emmer enorm kan overlopen.

Zoals je zelf al schrijft is het zeker een dubio. Aan de ene kant wil ik zo graag, maar aan de andere kant is er de twijfel. Heb ik wel genoeg energie, ben ik wel stabiel genoeg, ben ik wel een goede moeder etc. Twijfel dus en daarom stellen we het elke maand maar weer een maandje uit. Net als jij en je vriend dus. Maar het doet wel erg veel pijn! Tot medio mei ging het eigenlijk harstikke goed; happy, meer energie, van alles kunnen doen. Tja, dat zal bij mij dan ook wel de valkuil zijn geweest, want sinds een paar weken is het weer minder. Eerst vooral erg moe, trok niet weg, daarna piekeren en spanning. Medio mei was ik nog helemaal vol van dat ik met de pil ging stoppen. Stiekem al aan het kijken voor babykamers enzo. En nu, pff, het is best lastig allemaal.

Het klopt inderdaad dat ik medicatie gebruik. Het was 20 mg en heb het nu afgebouwd tot 2 mg. Ik zie dat niet meer als belangrijkste beperking, omdat dat nog maar een klein stapje afbouwen is. Het is gewoon alle twijfel en getob in mijn hoofd. Ik ben dan bang om keuzes te maken, ik worstel dan maar door. Blijf werken en naar mijn studie gaan, terwijl ik eignelijk niet meer kan/wil. Ik vind het dan ook superdapper van je dat jij dingen in je leven aan het veranderen bent. Loskomen van alles wat je denkt dat je moet en hoe het hoort. Wauw, misschien moet ik maar eens een voorbeeld aan jou nemen.! Ik zou erg trots op mezelf zijn als ik jou was. Wilde ik even kwijt.

Fijn weekend allemaal

@elisa:wat leuk, zo dezelfde smaak van boeken! Ik heb idd alle boeken van Marianne Frederikson verslónden. Behalve de laatste. Ik kan nu, na 1,5 jr BO nog steeds geen lange verhalen lezen.. : ( Jammer, want daar heb ik nu goed de tijd voor. Tjee, door jouw vraag naar boeken besef ik ineens weer hoe erg ik dat mis zeg! Even lekker in een andere wereld vertoeven. Ik doe het nu maar met korte verhaaltjes van Midas Dekkers, of de simpelste chicklit, al ben ik daar wel snel op uitgekeken. Huis met de geesten was idd ook prachtig. Die serie die ik noemde was ook van haar.Ik ben vorig jaar zwanger geweest (per ongeluk). Ik had toen al een burnout. Ik vond het ook geen goed idee om in die toestand moeder te worden, ookal kriebelen die hormonen al een tijdje. Daarvoor wil ik toch graag eerst weer helemaal in balans zijn om een goede basis te kunnen bieden. 3 weken nadat ik er achter kwam en heb getobt en getwijfeld (ik wilde het ook wel heel graag houden), heeft het uiteindelijk zelf losgelaten. Dat kon ook niet anders, ik was lichamelijk ook zo uitgeput. Ik woog nog 52 kilo, normaal 65. Het was gewoon niet de tijd. Het was goed zo.Die zwangerschap heeft wel veel met mij gedaan. Het is in feite de eerste gebeurtenis geweest die mij weer contact heeft laten maken met mezelf. Voor het eerst in jaren moest ik een beslissing gaan maken waarvan ALLEEN IK kon beslissen of het goed was of niet. Toen merkte ik pas hoelang ik al af ging op andermans oordelen. Hiermee kon dat gewoon niet, ik moest het helemaal zelf bepalen. Dat besef maakte me een beetje sterker dan daarvoor. Ik bepaal! Het is voor mij een keerpunt geweest om echt aan mezelf te werken. Met een extra doel.Wel een raar idee hoor (ik geloof wel in het lot) dat ik zonder burnout nu dan waarschijnlijk mama was geweest.. Maar aan de andere kant ben ik er ook heel dankbaar voor dat ik eerst nog vorm kan geven aan mezelf en mijn eigen leven, oude patronen doorbreken, een baan vinden waar ik gelukkig van word, lief voor mezelf leren zijn, voordat ik alles kan geven wat een kindje nodig heeft. Het is, zoals jij ook als zegt huisje, allemaal heel dubbel.Maar je weet zelf het beste wanneer je er aan toe bent. Ik probeer toch maar zoveel mogelijk mijn gevoel te vinden en er naar te luisteren, hoe moeilijk dat soms ook is.Dames, lekker rustig aan weer..! en geniet van wat er nu al is!liefs

Hoi Meiden!



Ik heb helemaal in het begin een keer gepost..en (helaas) nu weer. Allereerst; hulde aan jullie, sterke vrouwen! Ik lees al een tijdje mee en het is een positief topic.



De reden dat ik weer schrijf is dat het eigenlijk niet zo lekker gaat, en ik kan wel wat tips gebruiken. Ik ben begin dit jaar gestopt (onprettige omstandigh) met mijn vaste baan. Daarna heb ik bijna 3 maanden niet gewerkt. Was noodzaak om een beetje bij te tanken. Ik was moe, duizelig, onrustig, piekerig, kon niet meer tegen drukke menigtes, geluid, licht, paniekaanvallen, enz. Dit kwam weer door dat werk en vorig jaar een jaar was met ziekte van familielid, verhuizing voor mij en maar door blijven rennen. Zo te lezen heel herkenbaar. De laatste tijd ging het weer ietsss beter zij het dan heel langzaam.



Begin deze maand ben ik begonnen via een uitzbureau in een heel ander werkveld, 32 -36 uur. Ik had nl ww gekregen en dus sollicitatie plicht. Doordat ik weer werk is de ww natuurlijk gestopt. En meteen bergafwaarts. Ik moet me slepen naar het werk, zit soms huilend op het toilet. Zelfs alweer een paar dagen ziek geweest. Voelt ook als falen. Zo van, 'je bent net 3 maanden thuis geweest, wat zeur je nu..'



Dit weekend had ik dan ook een aantal leuke afspraken met vriendinnen (wil ik erin houden!)maar het was bijna niet te doen, ik kon er niet écht van genieten. SHIT!!! Ik loop wel bij een psych met wie het goed klikt maar ivm werk ben ik al een paar weken niet gegaan.

 

Ik baal zo verschrikkelijk... klinkt misschien raar maar 'iedereen' en ook ik had zoiets van, heb nu 3 maanden gehad, nu moet het maar weer beter gaan. Je wil toch ook het liefst 'gewoon' meedraiien,..vooral als iedereen om je heen door lijkt te kunnen. VOel me aan de zijlijn meekijken.. En ook vooral omdat ik niks liever zou willen en daarin wel erg perfectionistisch ben. Maar nu lijkt het weer of alles wat ik heb opgebouwd weer weg is. Echter financieel blijft het ook geen feest in die uitkering en op zich is werken ook wel lekker alleen die uren... Ik heb geen idee hoe dit moet doen...minder uren werken = minder betaalt en dat red ik niet.. Ook kan het uzb natuurlijk makkelijk van mij af mocht ik telkens ziek zijn..en die druk is ook groot..kortom, ik weet het ff niet meer, wat wijsheid is.. Pff, hopelijk is het een duidelijk genoeg verhaal, ik kom later op de dag nog wel even kijken!! Fijne zondag!

Hi browneyedgirl,

Ik herken heel erg veel dingen in jouw verhaal met de mijne! Sta op dit moment ook tegenover mezelf: ik wil zo graag weer mee doen met de rest (ervaar het zelf ook als leven langs de zijlijn en toekijken) en als ik het dan probeer eerst therapeutisch (dit gaat nog wel), maar dan moet ik me volgens de arboarts en werk weer een aantal uren beter melden (ervaar dit als heel erge druk) en dan barst de bom weer en krijg een terugval. Ik begin er nu over na te denken of ik mischien angst heb om meer verantwoordelijkheid te krijgen op het werk. Ik ben nog te onzeker en labiel en durf die (grote) stap steeds niet te nemen. Mijn lichaam en geest reageren hier heel erg heftig op! Verder ervaar ik de onbegrip van mijn werk als zeer ernstig en kan dat niet loslaten. Ik ben afgelopen week met AD begonnen, want kon het niet meer alleen aan. Ook ik krijg van mijn werk en soms uit de omgeving te horen: maar je bent al zo lang thuis, het moet nu ook 'es beter gaan! Ja, dat wil ik ook heel erg graag, maar het lukt nog niet. Soms als ik me wat lekkerder voel in mijn vel, dan denk ik:goh, misschien stel ik me inderdaad wel aan. Maar een andere keer ben ik een en al paniekerig etc etc.

De enigste manier voor mij is om weer aan het werk te gaan, eerst op therapeutische basis een aantal uren in de week. Dit natuurlijk wel langer dan 2 weken achter elkaar. Want uit ervaring flip ik anders weer! Mijn werk staat hier niet achter, dus dan blijf ik weer 'es thuis.

Misschien een idee voor jou, om therapeutisch te kunnen werken een aantal uren. Maar weet niet of dat mogelijk is omdat je via een uitzendburo (toch?) werkt...

Volgens mij zitten we allemaal in een zeer lastige en soms onbegripvolle situatie! Het enigste wat we kunnen doen is volhouden met of zonder begeleiding/medicatie en naar ons gevoel luisteren.

Wat ik wel graag zou willen weten van jullie, behoren de volgende eigenschappen ook bij jullie als persoon??? Ik ga mezelf even omschrijven:

perfectionisch, controlefreak, gevoelig voor sfeer en omgeving en mensen, hoge eisen stellen aan jezelf en onbewust ook aan anderen, onzeker, geen nee kunnen zeggen, niet willen opvallen in een groep, zelfvertrouwen kan wankelend zijn, niet goed weten hoe om te gaan met eigen emoties, streverig; het is nooit goed genoeg. Dit zijn ze ongeveer, natuurlijk bezit nog wel meer andere en leuke eigenschappen maar deze eigenschappen horen wat bij elkaar. Deze eigenschappen hebben ervoor gezorgt, waar ik nu ben en sta in het leven: langs de zijlijn........

Hallo,



Bedankt voor jullie medeleven en reacties! Allereerst wil ik even benadrukken dat ik niet weet wat er precies aan de hand is, ik weet niet of ik een burn-out heb of dat het iets anders is. Ik weet alleen dat er iets goed mis is.



Ik heb mezelf donderdag met moeite bij elkaar geraapt en ben toch gaan werken. Allereerst excuses aangeboden aan een collega die mijn werkzaamheden over moest nemen en een zeer onaardig mailtje terugstuurde woensdag. Zij reageerde heel lief gelukkig. Heb mijn baas verder niets (kunnen) vertel(d)(len). Hij deed alsof het de normaaltste zaak van de wereld was dat ik er weer was en ging gewoon verder. Heb dus maar niets gezegd en heb donderdag en vrijdag een halve dag gewerkt. Donderdagmiddag ben ik naar andere (deels antroposofische) dokter dan normaal geweest voor een kennismakingsgesprek omdat mijn eigen dokter totaal geen gevoelsmens is en ik daar niet zo goed WEER naar toe durf om te zeggen dat het niet goed gaat. Helaas was mijn bezoek geen succes. Arts was heel aardig maar nam absoluut geen problemen aan tijdens de kennismaking terwijl ik zei dat het echt heel slecht ging. En ze adviseerde me om naar het Riagg te gaan terwijl ik haar net had verteld hoe vreselijke ervaringen ik daarmee heb en dat ik daar absoluut niet meer heen wil. Kortom voelde me weer eens niet serieus genomen en doodongelukkig. Dit soort dingen kosten nu zoveel energie en dan ben ik daar eindelijk en dan kom ik weer niet genoeg voor mezelf op. Was dus ook weer helemaal ingestort 's avonds en ben uit pure machteloosheid maar weer begonnen met mijn AD die ik nog thuis had liggen van een jaar geleden. Neem nu maar een kwart pilletje omdat ik niet wil dat ik straks weer zo verdoofd ben dat ik weer gewoon doorga en ik er dus weer niets aan ga doen. Het is nu gewoon even tijdelijk voor de nood omdat ik anders niet meer rustig wordt. Nu dus toch maar weer naar mijn eigen huisarts na mijn vakantie om er achter te komen wat ik moet doen en wat ik heb! Ben in ieder geval al iets rustiger omdat mijn contract nu veiliggesteld is en ik dinsdag op vakantie ga (al kost het me moeite nu niet al te denken aan de maandag over twee weken dat ik weer moet werken).



@ eranma, ik begrijp jouw reactie het is alleen niet zo xwart wit. Ik had vooral de angst dat ze me zouden lozen wanneer ze achter mijn toestand zouden komen, maar kan me aan de andere kant niet voorstellen dat ze dat zouden doen. Hoe aardig je baas ook is en bij wat voor een bedrijf je ook werkt, niemand zit te wachten op medewerkers die langdurig ziek zijn. Ik werk er pas een half jaar en ivm een voorgenomen fusie kan ik geen aanstelling krijgen. En ik hoef er ook niet per se te blijven werken maar mocht ik thuis komen te zitten dan wil ik dit niet voor een ww uitkering als ik ook mijn gewone loon kan ontvangen.



@browneyedgirl, wat lastig!, Ik zat ook met iets dergelijks vorige week dus ik herken heel veel in je verhaal, ook dat huilen op het toilet. Ik ben (nog) niet helemaal thuis hoe het gaat met langdurig ziek zijn e.d. maar ik kan me voorstellen dat wanneer je je ziekmeld het uzb je niet zomaar kan lozen toch. Heb je een contract of werk je op uzb (dat ze je kunnen ontslaan wanneer ze willen?). Ik denk alleen wel dat als je ziek bent dat je jezelf dat moet toestaan. Ik merk nu bij mezelf dat het alleen maar erger is geworden doordat ik steeds maar door ben gegaan. Als ik eerder tijd voor mezelf had genomen (en dat had ik kunnen doen, bij mijn vorige baan had ik een vaste aanstelling) was het nu niet zo erg geweest denk ik. Ik herken mezelf nu bijna niet meer. Heel veel sterkte in ieder geval!



Knuffel

Dank jullie wel! Heel herkenbaar bijna alle karaktereigenschappen.. En ook Marianne Fredrikson, ik heb net Elisabeths dochter uit. Prachtig!

En bedankt voor de tips.



Ik ga het komende week proberen en mocht het niet gaan, dan trek ik aan de bel, meld me ziek en kom dan toch weer in het UWV gebeuren, dan moeten ze maar gaan helpen reintegreren op 1 of andere manier! Ik ben het met je eens knuffeltje, te lang doorgaan doet meer schade. Die fout kan ik niet nogmaals maken.

Verder blijf ik zoeken naar ander soort werk, want dit is sowieso iets wat niet bij me past en haal er geen voldoening uit. Ook erg belangrijk! Maar (deels) blijven werken wil ik wel, want dat stopt ook voor een deel mijn gepieker en geeft me een 'doel'bij het opstaan. Dat bedoel ik niet zo zielig als het er staat!



Hebben jullie ook zon gevoel van , het is zwaar kut nu, MAAR dat je ergens voelt dat het goed komt?

p.s. het concert op 3 voor Diana is wel een aanrader zeg, voor de muziekliefhebbers onder jullie!

aaaah, had ik een heel bericht getypt, is het weg......grrrr



kort door de bocht wilde ik vragen of jullie ook soms zo vaag zijn qua gevoel/emoties.

vandaag had ik zon dag, ene moment heel opgewekt, dan weer sip , ken mezelf zo niet. haptonome had het erover dat t te maken heeft met het besef dat je nu echt niet kan wat je wilt. en voelt inderdaad alsof ik mezelf in de weg zit en niet weet wat ik wil doen of waar ik zin in heb. Daarbij kom ik mezelf nu na 6 weken thuis echt tegen omdat ik gewoon weinig kan doen qua energie. wil gewoon anders en weer "meedoen". iemad had het over aan de zijlijn staan, nou dat heb ik ook, net af ik niet meer meedoe en daardoor niet meer meetel ofzo...

t voelt vooral als mezelf in de weg zitten en daardoor wordt ik zo rusteloos (ben ik nu zowiezo) en daar wordt ik weer zo hyper van. ben vandaag maar een eind gaan wandelen in de natuur, moet er dan echt even uit.ben echt uit balans nu, zal mijn lichaam bezig zijn een nieuwe balans te vinden nu?



Ben gewoon niet gewend dat de rem er flink opstaat en zit nu denk ik in een soort overgangsfase naar acceptatie ofzo...zo voelt het iig.



herkenbaar?



ga maar lekker naar bed nu, zeg nu tegen mezelf:



Ik ga zo heerlijk slapen en wordt pas morgenvroeg weer wakker en voel me dan beter als vandaag....positive thinking....

trusten

Hoi meiden, hoi Ak, de persoonlijke kenmerken die jij beschreef zijn voor mij ook erg herkenbaar.

Maar wat bij mij vooral past is de lat die ik altijd te hoog en te ver voor mezelf leg. Ik ben nooit tevreden over wat ik doe of wat ik kan. Ik ben me daar nu wel bewust van en probeer dat te veranderen.

Op mijn werk gaat het momenteel beter, ik kan meer aan maar........sla een beetje door en doe te veel. Het gevolg is dat ik 's middags erg moe ben en meer last heb van hyperventilatie. Vrijdag merkte ik dat thuis op. Mijn lijf geeft dus signalen als ik te veel belast ben. Waarschijnlijk ook al tijdens de belasting maar dan ben ik te druk en luister niet naar mijn lijf. Deze week ga ik daar meer alert op zijn en ga ik op de werkochtend ook weer een rust moment inbouwen. Ik heb dat gewoon nodig.

De haptonoom zei ook dat ik weer een stapje verder was maar dat ik dan weer de balans moet vinden. Mensen slaan vak eerst weer even door.

Ik ben ook wel eens angstig, wat gaat er gebeuren als ik na een jaar nog ziek ben? Tja, toch wil ik me daar niet te veel druk over maken.Komt tijd, komt raad!

Hai alllemaal,

Eranma, ik leg mijn lat ook steeds verder omhoog. Heb ik iets behaald, dan ben ik even tevreden maar daarna wil ik meer etc.

Ben vanochtend naar de huisarts geweest voor controle, omdat ik nu AD in neem. Ben nu een week bezig alleen ik nam de medicatie 's avonds bij het eten in, maar dat kan beter 's morgens vertelde de huisarts. Dus vanaf morgen dus 's morgens innemen. Verder heb ik een beetje last van de bijwerkingen en hij vertelde dat dat nog wel eventjes aanhield. Vertelde me ook dat ik nu in een moeilijke periode zit en dat tijd nodig is om te herstellen. Het was verstandiger dat ik nog niet ging werken ook niet therapeutisch. Hij vind het jammer dat het werk te veel achter me aan zit en ik daardoor niet de kans krijg om rustig te herstellen etc. Deze week hoor ik via mijn man (omdat ie even tijdelijk de telefoon van het werk aanneemt) wel wat het werk wil. Ik hoop dat ze me eindelijk met rust laten...  Volgende week weer naar de huisarts en naar het maatschappelijk werk. Deze week ga ik naar mijn schoonzus een aantal dagen, even een andere omgeving en wat afleiding! Wel lief van haar dat ze het aanbood! Ze is tevens mijn beste vriendin, want heb haar vroeger gekoppelt met mijn broer! Goeie match geweest dus! Ze hebben net een baby gekregen (van midden april), dus genoeg afleiding!

Kom er steeds meer achter, dat ik al veel langer depressief ben...., maar ja bij een depressie denk je meestal aan een heel down gevoel. Maar er zijn meer symptomen die daar bij horen.

eranma, ik heb ook geen idee wanneer ik weer beter ben! Denk er niet te veel over na, dacht eerst ach in september ben ik er wel weer...maar mijn schoonvader waarschuwde mij dat het wel even kan duren...en de huisarts hoor je er ook niet over...en durf ook niet te vragen.

Nou meiden allemaal: sterkte en heb je een goeie dag: probeer er van te genieten! (ik denk dan vaak: kan ook wel weer werken, maar ja...)

Hallo allemaal,

daar ben ik weer. Aan alle nieuwkomers (sorry, niet alle namen omthouden): welkom! Hopelijk kunnen jullie hier ook een beetje van je af schrijven.



Met mij gaat het nu weer (naar omstandigheden) ok. Ik heb niet heel veel last meer van bijwerkingen van de medicijnen gelukkig. Na de eerste paar dagen heel erg overgeven/misselijk en zo heb ik nog een dag of twee af en toe een soort angstaanvallen gehad. Heel eng, dan voelde ik me ineens alsof ik niet mezelf was, en ieder moment kon doordraaien. Dat heb ik nog nooit gehad, dus dat was wel even schrikken. Gelukkig ging dat ook na twee dagen weer over, en nu hbe ik alleen nog wat last van zwetend wakker worden. Ik heb wel een tip voor iedereen die ook met medicijnen begint: ik zou als het even kan zorgen dat je niet alleen bent. Ik vond het vooral heel eng dat er niemand in de buurt was voor als er echt iets geks zou gebeuren (wat niet zo was), en achteraf was ik liever even een weekje bij mijn ouders gaan logeren of zo.

Ik merk nog niet heel veel van de effecten, maar als het goed is duurt dat ook een week of wat, dus ik wacht rustig af (nou ja, rustig, natuurlijk wil ik eigenlijk dat het nu helpt ).



Verder heb ik nu twee weekjes vakantie, dus ik hoef even helemaal niet meer aan werk te denken. Ik ben meteen goed begonnen door gisteren de hele dag te slapen (per ongeluk, ik zat tv te kijken en ineens was het uren later, oeps). Ik denk dat ik het echt nodig had, en nu ook pas de rust voel om gewoon in slaap te vallen. Ik heb toch alle tijd om andere dingen een dag later te doen, heerlijk.

Ik herken wel het gevoel dat ik 'aan de zijlijn sta', maar ik merk dat ik dat steeds minder erg vind. Af en toe baal ik er natuurlijk wel van, maar ik ben steeds trotser op mezelf als ik goed aangeef dat ik iets niet kan (of belangrijker: niet wil). Ik heb soms wel het gevoel dat ik veel meer moet doen, maar ik besef ook steeds meer dat ik altijd veel meer deed dan de meeste mensen, zonder dat dat nodig was.



Goed, ik ga zo maar eens naar bed, lekker weer slapen.....

hoi allen,



Ak: ook ik wordt helemaal kriegelig van werk, moet zeggen dat t nu wel veranderd, wat ik zit bij uwv omdat ik via uitzendburo werkte, maar heb wel te maken met mijn baas EN de persoon van het uitzendburo. gelukkig nu beide op vakantie...maar die gesprekken kosten me ZO veel energie. UWV reintegratie vind ik dan nog wat anders, want die moeten weten hoe t gaat om me te kunnen helpen. en juist zei zeggen dat ik de tijd moet nemen om allereerst helemaal de situatie te accepteren.

Maar zowiezo dingen moeten, is voormij nu vaak echt te veel..

Maar aan de andere kant moet ik van mezelf soms ook teveel, leg de lat weer te hoog.



maandag had ik haptonomie, en ze had een hele mooie visualisatie:

je moet jezelf zien als emmertje wat al lang is overgelopen, eromheen ligt al een grote plas en die ben ik nu aan het opdweilen, langzaam. alles wat ik doe, ook al zijn het kleine druppels (dagelijke dingetjes, maar ook leuke dingen) zorgen ervoor dat er weer een beetje overheen stroomt en ik ben daar al aan het dweilen. soms is dat dan weer even teveel an dan moet je het maar weer gewoon laten overstromen en even stoppen met dweilen.



Ook (ik heb vooral erg last van spieren/ribben enzo , erg verkrampt gevoel overal in benen maar vooral in borstkas, enorme spanning die echt in mijn lichaam is gaat zitten) als je pijn hebt of moe bent, moet je het waarnemen, alsof je naar een televisie kijkt, maar dan van binnen, en het maar laten gebeuren. Voeln wat je voelt, waar en hoe erg en er dan niks mee in je hoofd doen, alleen kijken ernaar.

juist negeren door denken dat je je goed voelt of door maar weer te gaan werken of iets anders, is op lange termijn heel slecht en zorgt ervoor dat de spanning vast gaat zitten in je systeem.



ik probeer dit nu te doen en het lukt soms, is een heel andere manier van omgaan met moeheid en pijn, maar op een gegeven moment doe je dat altijd automatisch.





verder had ik een rot nacht, schoot vanuit mijn slaap helemaal op de hyperactief stand. de klachten waarmee ik in eerste instantie naar huisarts ben gegaan en met ziek meldde. mijn vriend was zondag tot en met vandaag ook nog weg voor werk, dus al met al was ik alweer bang dat er iets erg met me zou gebeuren en niemand me zou kunnen helpen en mijn dochterjte in bed zou liggen. hebben jullie dat ook? dat soort paniekaanvallen, want dat zijn het wel geloof ik. las ook ergens dat burnout kan resluteren in paniekaanvallen waarbij je bang bent dood te gaan. Ik weet wel dat e rnieks gebeurd, maar t is zo eng, dat mijn benen trillen en tintelen dat ik dan toch weer ga denken van o straks gebeurt er wat, val ik flauw ofzo en neimand die dan doorheeft dat ik thuis ben en mijn dochterjte nog in haar ledikantje ligt. en s nachts lijkt alles zoveel erger.

En inderdaad, ik ben wel bang juist omdat ik ook mama ben en daardoor soms wel ver over mijn balans-grens ga en door dat ik me dan weer zorgen maak, krijg ik weer zo'n aanval.blijf daar ook vaak in hangen, vandaag voel ik me dus niet fijn, tintelen beetje aan mijn linkerkant van gezicht en moe van de aanval.ga zo weer even lekker een dutje doen.

iemand tips hoe die aanvallen te verhelpen? denk eigenlijk dat t pas weggaat als de stress uit mijn systeem is...de stress zorgt voor een alarm situatie en ik maar t zelf in min hoofd alleen maar erger



jakkes, al met al echt een vicieuze circel, ben iig erg blij met de haptonome, die zegt dat t goed is zo, omdat de boel wel in beweging is nu en dat t niet zo raar is dat t erger wordt met ups en downs.



zo, nog wat leuks?.....even denken..heb zondag eenheel eind gewandeld, was heerlijk, achterag vermoeiend maar toch. een nieuw "bos" ontdekt, vriend zei dat we maar es met mooi weer s avonds een leuke wandeling daar moeten gaan maken.....



Ik wil naar een medium gaan, iemand daar ervaring mee? ben nu zoveel dingen aan het verwerken en omdat mijn moeder 5 jaar geleden overleden is, zou ik graag met haar in contact komen. ook daar liggen nog wat onverwerkte dingen, want ze is een tijd in coma geweest en heb dus nooit meer met haar gesproken.kreeg een tip van eenhele betrouwbare in almere. Keek op internet bij Char, die vraagt 600 dollar! jeemig zeg, die boert goed!





minder leuk, ik zit nog steeds op ziektewet geld te wachten, uwv duurt wel 6 weken....heb zelf 0,0 geld nu. klote instantie. wil lekker kinderbijslag uitgeven voorkleerjtes voor mijn dochter, maar dat kan nu niet omdat ik op dat geld zit te wachten en maximaal rood sta.



ik ga even eten (ook brood smeren enzo kost me soms bijna te veel energie) en daarna gewoon weer bed in...



knuffel,

elisa

Hoi meiden, ieman schreef ove fysieke klachten. Toen ik pas ziek was, was mijn lijf zo gespannen dat het leek alsof ik ik nog maar net mijn laken raakte in bed. Of te wel waren mijn spieren zo gespannen dat ik mezelf als het ware optilde. dat heb ik nu gelukkig niet meer. Ik heb wel last van mijn schouders.Ik doe te veel op mijn werk, ik heb er plezier in hoor en als ik thuis kom merk ik dat ik hyperventileer, daardoor krijg ik dus ook last van mijn schouders.Volgende keer neemt de hapto mij daarvoor onder handen.

Iemand gaf een mooie omschrijving van dat emmertje dat was overgelopen. ja, dat vond ik mooi. Ik heb ook erg veel aan mijn hapto.Wij praten veel en filosoferen, hij laat me nadenken en ook thuis ben ik er nog over aan het nadenken.

iemand schreef over het aan de zijlijn staan. Ja, dat gevoel herken ik. Soms word ik er verdrietig van maar soms vind ik het ook wel fijn. Ik wil niet meer mee hoeven rennen achter een trein die nooit stilstaat.

Iemand schreef over een helderziende. ik ben in januari bij Chris Koa geweest. Je kan info vinden op www.visionaircounseling.nl

Hij heeft me meer inzicht in mezelf gegeven. Hij had geen boodschappen van overledenen maar wist wel iets over mijn overleden vader te vertellen wat me best wel aangreep. Ik vond het een bijzondere ervaring en zou best nog wel een keer willen. Als jij een ander adres weet dan zou ik dat ook graag willen weten.En ik ben natuurlijk erg benieuwd hoe jij het zal ervaren.

Groetjes.

He die phoebe, ik was het van die body balance. ik doe het nu vanaf februari en vind het nog steeds heel fijn om te doen. Het zijn lessen van Les Mills, dat komt uit Amerika.

Het begint met tai chi, wat ik echt top vind, en verder pilatus en ik geloof yoga.

Veel oefeningen voor je spieren en veel met je adem en altijd als afsluiting een stukje meditatie en alles op muziek maar niet zo hard dat je er koppijn van krijgt.

Ik vind het alleen echt gek dat je meteen voor 22 maanden er aan vast zit. Of heb ik dat verkeerd begrepen? Bij mij op de sportschool zijn verschillende abonnementen, van 10 lessen, 3 maanden tot een jaar. Ik denk echt dat je het niet helemaal begrepen hebt hoor. Ik zou me niet vast leggen voor 22 maanden. Sport jij 's avonds? Mij lukt dat nog niet 's avonds hang ik voor de buis op de bank.

Ik sport overdag. Ik heb net gejogd. Ik ben altijd een fanatieke hardloopster geweest maar dat lukt me nu helemaal niet meer. Ik heb nu een soort beginnersschema en loop met een hartslagmeter om. Ik mag me niet uitputten dus mijn hartslag mag niet boven een bepaalde grens.

Ik heb vanmiddag eerst even geslapen en ben daarna ff gaan lopen. Nou, ik ben benieuwd of je door gaat met de body balance en hoe je het vindt.

Groetjes.

Bedankt voor jullie reacties! Ben vandaag lekker een dagje vrij.. ga proberen wat leuks en rust te combineren.. maar inderdaad waar is die zon!!



Ik heb in de Happinez (heerlijk blad voor rustige middag) een artikel gelezen over http://www.citt.nu/  dit centrum, artikel klonk hoopgevend.. iemand misschien al ervaring?



Uit luiheid niet alles terug te willen lezen; Hoe lang zitten jullie thuis? En wanneer ben je weer (deels) gaan werken?



Tot later!

Hai allemaal,

Ben even paar daagjes niet op het forum geweest en zie dat er weer veel reacties zijn. Eerst even rustig doorlezen, kijken of ik kan reageren op jullie...

Ak, ik herken die persoonlijkheidseigenschappen zeer duidelijk. Bijna schokkend zo herkenbaar. Vooral het gevoel hebben dat je niet goed genoeg bent en daarom nog maar harder rennen en je best doen.

Eranma, ik herken dat ook heel duidelijk van die hyperventilatie. Als ik te druk ben krijg ik het, maar ook als ik moe ben. Zou het misschien zo zijn dat als je moe bent dat je gevoeliger bent voor hyperventilatie?

Elisa, ik herken dat zeker van die wisselende stemmingen, is heel erg vervelend, soms word ik dan gek van mezelf en kan ik geen rust vinden. Die aanvallen van angst en paniek herken ik ook. Zeker de laatste weken (daarvoor heb ik het heel lang niet gehad). Bij mij komt het voort uit het gevoel dat het me allemaal veel teveel wordt en het vliegt me dan allemaal aan waardoor ik ga hyperventileren en dan weer angst krijg en dan weer ga piekeren over een terugval enzovoorts. Fijne vicieuze cirkel dus!

Ik ga zo nog even op die site kijken, kom ik later nog wel even op terug.

Hebben jullie ook het gevoel dat jullie weerstand veel minder is, fysiek?

Ben voor de zoveelste keer verkouden, baal ervan. Heb vandaag een dagje vrij en merk dat ik volledig instort op zo'n vrije dag.

Moet nog een weekje werken en dan heb ik drie weken vrij. Aan de ene kant kijk ik ernaar uit, gewoon rust, aan de andere kant ben ik een beetje bezorgd dat ik volledig ga instorten en op vakantie niets anders ga doen dan slapen en liggen.

Pff, ga zo eerst maar eens even rustig in bad liggen.

Liefs

Hoi Huisje2,



Ik las op die ander topic dat we hetzelfde stramien doorlopen, eerst Pfeiffer en daarna klachten van burnout. Ik ben in okt 2006 halve dagen gaan werken en sinds jan07 hele dagen. Dat trek ik nu niet meer en ben , denk ik, net als jij nu op de woensdag vrij. Ik ben op zo´n vrije dag ook intens moe en dat geldt ook voor het weekend.

Ik vraag me af wanneer dit een stopt. Ik leef ook van vakantie naar vakantie. Vorige week 1 week vrij geweest en begin aug. weer een weekje.En pep mezelf met floaten.



Ik ben nu zo´n 11 maanden verder en nog steeds MOE. Kan iemand me vertellen wanneer dit ophoudt?



Ik werk nu ongeveer op 70% denk ik en word daar nog steeds erg moe van, terwijl ik  ´in mijn leven hiervoor´ 180% aan kon. Dat is natuurlijk ook de reden dat ik ziek ben geworden, maar 70% vind ik toch weinig na 11 maanden.



Morgen worden mijn amandelen gelaserd. Ik ben benieuwd of het werkt. Morgen dus veel ijsjes... enige leuke.



Sterkte allemaal.

Hai dertig,

Ik geloof idd dat we hetzelfde stramien volgen, oeps..

Ik heb zelf in 2004 echt een ... jaar gehad, vooral prive erg veel nare dingen gebeurd. Meest dierbare persoon pleegde zelfmoord.

Ik wist absoluut niet hoe hiermee om te gaan, ben vooral door blijven werken geloof ik. Dit hielde ik vol tot medio 2005, toen was ik uitgeput en kreeg ik paniekaanvallen. Omdat ik ook erg veel afviel ben ik doorgestuurd naar de internist, waar de diagnose Pfeiffer werd gesteld (overigens zei de arts ook dat de piek al voorbij was). Moest rustiger aan gaan doen van haar, maar door de situatie op mijn werk en mijn opleiding voelde ik niet de ruimte om dit te doen. Ik hield dit vol tot januari 2006, toen was het helemaal leeg. Ik ben toen met AD gestart (zag het echt niet meer zitten allemaal) en ben halve dagen gaan werken en dus een dag opleiding. Sinds oktober 2006 werk ik weer hele dagen. Woensdag werk ik niet, maar ben ik vaak nog wel bezig met mijn opleiding. De AD heb ik bijna helemaal afgebouwd. Het is een aantal maanden behoorlijk goed gegaan, maar sinds juni is dat uitgeputte gevoel weer heel sterk aanwezig. En doordat ik zo uitgeput ben pieker ik over wat ik allemaal nog moet, bang dat ik het allemaal niet meer volhou, spanning stijgt waardoor ik weer makkelijker paniek heb en dat kost dan weer veel energie.

Net als jij vraag ik me vaak af hoe lang dit allemaal nog duren gaat en ik me gewoon weer oke ga voelen Gelukkig heb ik dit een aantal maanden mogen ervaren en dat was een heel mooi gevoel.

Soms heb ik ook gewoon zin om de stekker eruit te trekken (werk en opleiding dan, ik bedoel niet het leven ). Ik denk namelijk dat ik toch te lang altijd maar door ben gegaan ook nu nog. Misschien dat dit ook wel voor jou geldt. Het lijf krijgt dan niet de kans om bij te tanken. Ik be nooit volledig thuis geweest, achteraf denk ik dat ik dat wel had moeten doen. Alleen zou ik dan uit mijn opleiding worden gezet... Vandaar dat ik het zo heb gedaan.

Op mijn vrije dag stort ik vaak ook in, ook in het weekeinde. Heb dan geen enkele puf om dingen te ondernemen. Ik baal daar best wel van omdat je dan helemaal het gevoel hebt dat je niets anders doet dan werken, studeren en rusten.

Ik kijk nu heel erg uit naar de vakantie. Nog een week werken en studie.

Ik wens je ook veel sterkte



Liefs

Ps Heel veel sterkte morgen. Ik ben benieuwd naar het effect.

Bij mij is het ook weleens voor gesteld, omdat mijn keelamandelen ook zo ongeveer chronisch ontstoken zijn