Drie jaar... maar nu?

Korte versie: mijn relatie van iets meer dan drie jaar loopt eigenljik op zijn achterste benen, maar er komt geen einde aan...



Lange versie: vriend en ik (allebei begin twintig) zijn iets meer dan drie jaar samen, maar de welbekende sleur slaat aan alle kanten toe. Het leven van alledag is saai, er gebeurt nooit iets interessants, we zijn financieel beperkt, het bekende riedeltje. We doen er alles aan om dat te voorkomen of beperken, ondernemen leuke dingen wanneer we kunnen, maar zijn allebei door werk/stage/studie en het feit dat we niet samenwonen ook beperkt in onze gezamenlijke tijd. We zien elkaar hierdoor ongeveer twee tot drie keer in de week op wisselende tijden.



We praten veel over de situatie, proberen er samen aan te werken en we zien beiden ook dat het zo niet veel langer door kan gaan. Mijn vriend heeft echter al zijn hoop gevestigd op de komende maanden, wanneer hij het weer rustiger heeft met de studie en geen stage meer loopt. Ook kijkt hij erg uit naar onze vakantie, waarin we met de auto naar het zuiden van Europa willen rijden. Ik snap wel dat hij denkt dat alles beter wordt wanneer een van ons het rustiger heeft, maar mijn leven blijft even druk en vol als het eerst was. Hij kan mij dus wel tegemoet komen, maar een deel zal niet veranderen.



Ik mis ook steeds meer het gevoel en de passie. Nu weet ik dat na drie jaar alles gewoon wordt, dat de vonken er niet meer vanaf spatten, dat je meer moeite moet doen voor goede sex en vlinders. Maar als ik zeg dat ik het gevoel en de passie mis, bedoel ik dat ik er vaak zelfs tegenop zie om hem een zoen te geven, of om te knuffelen. Sex gebeurt ongeveer ééns in de maand, min of meer wel spontaan, maar zonder veel zin aan mijn kant. Erna voel ik me altijd intriest en heb ik al vaker een potje liggen janken in zijn armen. Ik heb dit stukje bij beetje aangekaart, maar vriend ziet het probleem niet zo en denkt dat het vooral aan mijn jaarlijkse winterdip ligt. Ik vind die winterdip voor het eerst sinds jaren eigenlijk meevallen... Hij hecht daarbij niet bijzonder veel waarde aan (veel) sex.



Aan de andere kant: hij is de meest zorgzame, lieve, begrijpende vriend die ik me kan wensen. Hij zou een geweldige vader zijn. Hij is een man die nooit ruzie maakt, maar altijd begrip toont en dingen uit wil praten. Hij is mijn allerbeste maatje, de enige met wie ik ooit alles gedeeld hebt en aan wie ik alles kwijt kan. En dat wil ik niet verliezen, maar ik weet dat vriendschap tussen exen nooit zo werkt als jij dat wil.



Hij vind onze relatie nog steeds erg de moeite waard. Hij houdt van me, is met vlagen nog steeds trots en verliefd, heeft me op een voetstuk staan en heeft alles voor me over. Ik houd ook van hem, maar op het moment meer als een vriend of (ik haat de uitdrukking) als een broer.



Ik vraag me nu voortdurend af: gaat dit over, of is dit het einde? Moeten we eindelijk opgeven? (want we werken er nu al half een jaar zó hard aan) Als ik om me heen kijk, zijn er zoveel mensen die onze relatie al lang hadden opgegeven - of dat ook echt hebben gedaan met hun eigen relatie. Het voelt alsof we allebei aan de andere kant van een ravijn staan en heel hard proberen elkaars hand vast te pakken, terwijl het zoveel eenvoudiger zou zijn om gewoon op te geven en weg te lopen.



Het is een beetje een omsamenhangend verhaal geworden, maar de kern aan het begin blijft voor mijn gevoel hetzelfde: mijn relatie van iets meer dan drie jaar loopt eigenljik op zijn achterste benen, maar er komt geen einde aan...



En waar het op neer komt: ik durf er geen einde aan te maken. Ik durf niet te gokken dat ik nu niet de fout van mijn leven maak. Want over een ding is hij heel stellig: uit is uit.



Help!

Zwieber (en alle anderen) - In zekere zin heb je wel gelijk. Ik zit nu op het punt dat ik echt niet meer weet hoe het verder moet (met andere woorden, ik geef het een beetje op).



Maar écht de knoop doorhakken, in de zin van mijn relatie uitmaken, dát kan ik (nog) niet... Ik weet het, niet eerlijk tegenover mijn vriend, maar ik kan het gewoon niet. Het doet pijn, en ik ben helaas niet zo'n doorbijter dat ik dat (al) aankan nu. Er zullen nog wel een paar heftige gesprekken aan voorafgaan, ook omdat hij het elke keer wil blijven proberen, ondanks mijn herhaaldelijke twijfels. Nadat we gepraat hebben over ons voel ik me ook altijd weer beter en heb ik spijt dat ik er vanalles heb uitgegooid. We worden er dan allebei weer even aan herinnerd wat we samen hebben en gaan dingen ondernemen om het op te lossen. Maar langzaam zakt de 'goede wil' dan weer weg en komen we weer in hetzelfde rondje terecht...



Soms zou ik even afstand willen nemen, een maand mijn relatie op pauze zetten, maar eigenlijk ik geloof niet zo dat tijdelijke 'breaks' kunnen werken en mijn vriend gelooft dit volgens mij nog minder. Pfffff.

Een weekend weg zit er de aankomende maanden helaas echt niet in... Hij moet elk weekend werken (horeca) en ook ik heb veel weekenden al volgepland. Maar dit soort oplossingen hebben we al eerder geprobeerd. Tijd in elkaar steken, samen leuke dingen doen... Dan is het ook wel gezellig, maar het voelt steeds meer alsof ik met 'een' vriend gezellig samen ben in plaats van 'mijn' vriend.



Mijn vriend zoekt de oorzaak van de problemen in externe oorzaken (winterdepressie, weinig tijd, niet samenwonen, geen geld) terwijl ik de oorzaak in mijzelf zie. Ik besef nu ook dat dat juist het frustrerende voor mij is. Doordat hij niet wil inzien of proberen te begrijpen dat de oorzaak misschien wel bij mijn gevoel ligt, komen we geen stap verder. Elke keer ben ik meegegaan in het 'de schuld geven' aan omstandigheden, maar ik denk dat het eigenlijk vooral aan mijzelf ligt.



Bedankt voor jullie vragen, dit helpt me om het allemaal beter onder woorden te brengen! (Hoewel ik er nog steeds niet helemaal uit ben wat te doen...)

Zwieber - Ik denk wel dat ik op dit moment verliefd zou kunnen worden op een ander, maar daar ben ik op het moment niet mee bezig.



Verder een update: gisteravond is het hoge woord er (weer eens) uitgekomen. Vriend schrok er wel van, maar had al gemerkt dat het de laatste tijd niet lekker ging met mij en als gevolg daarvan tussen ons. We hadden nog niet zo lang geleden ook al een gesprek gehad, waarin ik ongeveer dezelfde dingen aangaf, maar niet zo duidelijk als nu. We hebben er goed over gepraat en hij was weer heel begripvol maar het kwetste hem ook enorm natuurlijk, vooral omdat hij nog wel boordevol gevoelens jegens mij zit.



Hoewel we beiden geen voorstander zijn van pauzes, konden we het ook geen van beiden over onze lippen krijgen om het uit te maken. Het voelt (nog) niet alsof het over is, en ik weet eigenlijk nog steeds niet wat ik nu wil. Ik heb vooral het gevoel dat ik te 'dicht' erop zit, dat de hele situatie tot aan mijn oren staat en in kringetjes rondga.



We hebben daarom (toch) afgesproken om tot het einde van de maand elkaar niet te spreken/bellen/smsen/mailen, tenzij er iets belangrijks gebeurt wat de ander echt moet weten. Ik heb tijd nodig om na te denken, en heb hem gezegd dat hij dat ook 'moet' doen. Wil hij nog wel door met iemand die altijd zo moelijk is? Waar ligt voor hem de grens?



Op het moment weet ik echt niet wat ik aan het einde van de maand ga zeggen, maar de rust nu is wel erg fijn. Dat hij me de tijd gunt en dat hij het probeert te begrijpen.



Poeh.

Na een week van radiostilte even een update voor wie het eventueel interesseert...



We hebben elkaar deze week niet gesproken, gebeld, gemaild of anderszins contact gehad. De dagen zijn lang en mijn hersenen zijn op tilt geslagen, lijkt het. Het valt me zwaar en hoewel ik het had verwacht, mis ik eigenlijk alles aan hem en snap ik mezelf nu niet zo goed meer.



Wat het nog lastiger maakt, is dat ik heel erg wordt heen en weer geslingerd tussen uitmaken en doorgaan. De ene dag voel ik me sterk, denk ik te weten dat mijn vriend uiteindelijk niet alles is wat ik zoek in een man, denk ik dat uitmaken de goede beslissing is. Op zulke momenten denk ik dat als we het nu niet uitmaken, ik over een aantal maanden weer in dezelfde positie zit omdat het effect van een break zo snel lijkt af te zwakken.



Het andere moment voel ik me verschrikkelijk alleen, wil ik zijn stem horen, met hem praten, ben ik bang dat ik te laat zie dat hij het toch voor me is en ben ik bovenal bang dat hij nu tot het besef komt dat ik veel te moelijk in elkaar steek en dat hij het opgeeft. Ik wil hem niet kwijt!



Kortom, ik ben nog geen steek verder, hoewel ik er nu wel (zoals ik had gehoopt) beter over kan nadenken, omdat ik er niet constant middenin zit. Daarom speel ik ook met de gedachte om het - wanneer we eventueel verdergaan - echt heel rustig aan te doen, veel rust te nemen en niet hap-snap tussendoor af te spreken.



Geen idee of iemand dit nog leest, maar het voelt goed om het even op te schrijven...

Mabel - Bedankt voor je waardevolle reactie. Ik ben het niet helemaal eens met je conclusie dat deze break niet werkt - zoals ik al zei, heb ik het juist wel gevoel dat het constructief is (ook al denk ik er nu inderdaad de hele dag over na) en dat de radiostilte daaraan bijdraagt. Misschien klonk ik in mijn vorige post iets te obsessief/negatief, maar zo ervaar ik het eigenlijk niet. Het is wel zwaar, maar voelt zinvol.



Je idee om het eens helemaal om te draaien klinkt goed. Ik richt me ook teveel op het slagen van onze relatie in plaats van op ons geluk. De enige 'maar' die eraan verbonden is, is dat ik altijd al een (pessimistische) denker ben geweest. Ik kan helaas niet zomaar een knopje omzetten, en wanneer je ergens niet aan probeert te denken, denk je er júist aan. Maar toch het proberen waard!



Zwieber - Die vraag stel ik mezelf ook meerdere keren per dag. Op het moment heb ik echt het gevoel dat ik hém mis, met al zijn rare trekjes en eigenschappen, zijn stem, de manier waarop we bij elkaar passen... Maar, zoals ik afgelopen week wel tegen een vriendin zei: tijdens de eerste dagen mis je elkaar altíjd, volgens mij zelfs als je met ruzie uit elkaar bent. Vandaar ook de langere periode van drie weken, even echt afstand nemen, even de heftige gevoelens kunnen laten bezinken...