En nu?!

Hallo allemaal,



Ik ben redelijk nieuw hier, maar wilde graag even mijn verhaal doen.



Mijn vriend en ik zijn al vanaf onze 16e samen(zijn nu 31). We hebben 2 kinderen van 6 en 2.

De 2e is echt een kado!



Onze relatie zit dus al een lange tijd niet goed. Vorig jaar is hier een "crisis" geweest en is hij 2 weken bij een vriend blijven slapen. Toen hij terug kwam hebben we lang en goed gepraat en hebben we besloten om er toch voor te gaan samen.



Hier komt ook nog bij dat we al zolang samen zijn, dat we eigenlijk samen volwassen zijn geworden. Op een gegeven moment zijn we uit elkaar gegroeid. We zijn er achter gekomen dat we alle twee iets heel anders ambieëren in het leven en een relatie.

Hij is altijd heel erg ambiteus geweest, graag overal de beste in zijn enz. Op zijn werk uit dit in veel en lang werken. In principe zie ik hem ook heel erg ver komen. Hij is nu al heel ver en gaat ontiegelijk hard in zijn carriere. Ik heb hem hier altijd in gesteund, ik ben nl helemaal niet ambiteus...



Voordat ik zwanger was van onze 1e hebben we doorgesproken hoe we precies ons leven zagen en hoe we dit zouden doen met evt. kinderen. Al gauw waren we het er over eens dat ik minder zou gaan werken. En hij kostwinnaar zou zijn, geen probleem. Toen was er ook nog niet veel aan de hand.



Toen de 1e eenmaal geboren was merkte ik wel dat ik er steeds meer alleen voor stond. Hij wilde graag in het weekend uit blijven slapen, blijven stappen en als er iets was met de kleine nam ik vrij om voor hem te zorgen. Zelfs als we samen moesten werken en de oudste weg gebracht moest worden, bleef hij gewoon op bed liggen tot het laatste moment.



Nu vind ik wel dat als je kinderen krijgt dat je leven niet ophoudt. Ik vind dat er idd ruimte moet zijn voor je eigen ik en dat je ook weg moet kunnen gaan om te kunnen stappen. Al dan wel of niet samen, want we gingen ook regelmatig samen nog weg. Ik voelde me soms wel schuldig naar mijn kind. Volgens mij is dat moeders eigen. Ik heb toen ook aangegeven dat het niet goed voelde voor mij om vaak weg te gaan in het weekend. Dit begreep hij niet.



Wat dus weer resulteerde in ik die thuis zat in het weekend( 2 van de 4) en hij ging op pad.



Toen had ik al wel een beetje het gevoel, van dit is niet wat ik voor ogen heb, maar hij was na het werk altijd op tijd thuis en gaf toen ook genoeg aandacht aan mij en onze zoon.



Tot zijn carriëre echt in de lift kwam, helemaal leuk voor hem, alleen nu is hij 's avonds ook nooit meer op tijd thuis. Hij gaat niet meer zoveel stappen, maar het stappen heeft plaats gemaakt voor eten bij collega's...



Toen de oudste 3 jaar werd hadden we afgesproken om het volgende jaar te gaan kijken of we evt. nog een 2e zouden willen. Aangezien er toen al een beetje twijfel was van mijn kant. Het bleek al niet meer te hoeven want aan het einde van die maand werd ik niet ongesteld ondanks mijn regelmatige pilgebruik. Ik was zwanger. Ik schrok, hij was blij. Hij zag het als nu al een koppig persoontje die kostte wat het kost geboren wilde worden(het is idd een heel koppig mannetje).

Tijdens de zwangerschap was er al geen verandering in zijn (des)intresse, ik heb toen meerder malen geprobeerd dit aan te kaarten en mijn zorgen te uiten. Alleen is dit nooit goed aan gekomen.



Toen de jongste geboren werd, was hij net geen huilbaby, wel heel ontevreden. Mijn vraag om hulp werd niet gehoord. Zelfs niet toen ik jankend op de trap stond omdat ik zoooo moehoe was... Hij vond toen op dat moment(ik jankend) dat hij het niet kon maken tegenover zijn collega om niet naar die betreffende BBQ tegaan... Toen is er iets geknapt bij mij, ik ben toen ook mijn eigen ding gaan doen(fout, ik weet het). Ik ben geen relaties met andere aan gegaan, maar ik leefde alsof hij zeg maar een inwoner was. Soms de goede dagen, soms slechte dagen, soms elkaar helemaal niet zien.



Vorig jaar is dit dus tot een uitbarsting gekomen. Na die bewuste 2 weken hebben we afspraken gemaakt. In het kort, hij zou zich meer bemoeien met mij en de kinderen en niet elke avond weg gaan maar 3x per week incl. weekend en sport. Als hij thuis zou komen niet meteen op de bank in slaap vallen maar ook interesse proberen te tonen. Ik zou aan de andere kant meer mijn best doen om meer initiatief te tonen in samen dingen doen. Minder voor hem te gaan denken en proberen niet meteen in de aanval te gaan als iets me niet zint(moeilijk, moeilijk).



Uiteraard ging dit in het begin heel goed maar dan heb je een terugval zo een waarvan ik nu denk voor mij hoeft niet meer... Heb hem in december gevraagd hoe hij vond dat het ging, hij vond het wel goed gaan. Ik heb weer mijn zorgen geuit dat hij weer steeds vaker 's avonds laat thuis was, hij zich nog steeds niet veel voor de kinderen intersseerde, nog steeds op de bank in slaap viel op het moment dat hij thuis komt en mij de rest laat doen(kinderen, was you name, ik doe het). Wederom beterschap beloofd.



In januari weer hetzelfde gesprek gehad, maar ik heb het zo gehad hiermee. Ik ben praktisch al alleenstaande moeder want hij is nooit thuis, heeft niet veel interesse(moet eerlijk zeggen dat hij na december meer met de kinderen is gaan doen), en het belangrijkste voor mijn gevoel, ik voel niks meer voor hem. Het is op...



Ik heb zondag voorgesteld om afstand te nemen van elkaar, wel onder een dak(hij is er toch nooit), maar elkaar wel vrij hier in te laten. Ik moet nadenken en hij ook, of hij dit wil en of ik dit wil. Hij was het hier wel mee eens en vond ook dat we zo niet door konden gaan, er moet iets veranderen want zo worden we niet gelukkig en niet oud met elkaar.



Sinds zondag voel ik me zoooo opgelucht, ben weer vrolijk, niet chagerijnig(terwijl ik mega ongesteld ben) ja... gewoon opgelucht. Hij daarentegen is heel depressief, is bang dat ik mijn beslissing al gemaakt heb. Huilt om een scheet en wilt veel slapen en doet veel werken. Vanochtend zei hij wel dat hij geen zin heeft om te werken en dat spreekt wel weer voor hem omdat hij sinds vorig jaar echt duidelijk heb gemaakt dat ik niet van hem kan verlangen zijn werk op te geven en dat wil ik ook niet, ik wil alleen op 1 staan met de kinderen en dat staan we niet. Hij ziet dat anders.



Maar nu? Ik voel me opgelucht en denk zelfs aan definitief uit elkaar gaan, maar zoals hij vanochtend was besef ik wel dat ik toch nog iets voor hem voel...



Ik weet dat dit een heel lang verhaal is en misschien zelfs warrig en ook misschien wel incompleet. Ik zou graag wat advies willen, iemand die me misschien een andere kant kan laten zien...

ik praat hier voor de rest ook met niemand mee, omdat ik vind dat andere mensen(familie, vrienden) er niks mee te maken hebben.



Ik weet het ook niet meer....



Veel liefs,



Mirrimpie

Hoi BGB,



Wat jij in je eerste stukje zegt klopt helemaal! Spijker op de welbekende kop!



Ik heb nu al relatie therapie voorgesteld, maar hij heeft niet het idee dat zoiets werkt en gelooft daar niet in...



Na die crisis vorig jaar zijn wel zelfs een weekend naar Parijs geweest en vele malen uiteten en even stappen enz. Weekendje was zijn verassing voor mijn verjaardag, maar dat was ook pas een maand na de 2weken apart zeg maar.



Ik moet wel zeggen dat hij dat initiatief meer neemt. ik ben best een huismus en hij wilt zoveel mogelijk mensen om zich heen. Ik heb wel geproberd mijn aandeel hier in te vergroten en ook meer initiatief te tonen. Alleen ik vind dat je ook een gezin bent en ook gezellig een avondje of dagje met de iinderen moet plannen. De oudste lijkt heel erg veel op mij en vind het heel gezellig om op vrijdag en zaterdag op te blijven en met lekkere hapjes iets leuks te kijken(bijv. ik hou van holland, tot 21.00). Ik vind dat er ook bij horen, nu vind hij dit ook wel en heeft erg zijn best gedaan om een paar keer een dagje weg te gaan. Was ook heel leuk en gezellig! Alleen ik vind dat je het thuis ook gezellig moet hebben en ik vind het gewoon sneu voor die mannetjes, ik wil niet dat ze later zeggen:"Ja mijn vader?Geen idee, 's avonds was hij er nooit of hij lag te pitten op de bank". Snap je?



Soms denk ik weleens, we moeten gewoon uit elkaar, als we uit elkaar zijn is hij verplicht om bepaalde tijden met ze door te brengen.



Nu is het net of het alleen om de kinderen draait, maar dat is niet zo natuurlijk. Hoewel het bij mij veel samen hangt, hij leuk met de kinderen(want hij heeft wel periodes echt zijn best gedaan) ik minder chagerijnen, zeuren enz. Ik kreeg dan zelfs weer een paar kriebeltjes...

Trouwens boos ben ik niet als ij niet tijdens het eten thuis is, ik snap dat als je een verantwoordelijke baan hebt dat je niet altijd om 17.30 thuis kan zijn. Wat ik dan wel weer vervelend vind is dat als je dan eindelijk vroeg(19.00) thuis bent, je gaat eten, totaal niet naar de kinderen kijkt en vervolgens op de bank gaat slapen. En dan om 22.30 wakker worden omdat ik de tv uitgooi om naar bed te gaan en dan nog wel beneden blijven om te gaan werken!

En niet zeggen dat ik er niks van zeg, want ik maak hem altijd wakker alleen draait hij zich dan om om verder te slapen;-)

quote:blijfgewoonbianca schreef op 17 april 2008 @ 14:15:

Oké........jullie hebben dus een héél ander idee over wat gezellig is............... daarin zou je elkaar tegemoet kunnen komen ; tot half tien thuis met de kinderen , daarna nog ergens een borrel drinken maarrrrrrrr dan ook 's morgens een vent zijn en je nest uit komen voor de kinderen . Zoiets dus .

En jij niet alleen denken aan de paprikachips en de cola voor je kleine mannen ( zijn het jongens ? nou ja , ... ) maar denk ook eens aan iets voor je grote man ( borrel en hapjes in bed/bad , dat werk ) .

Is tie moe ? Half uurtje op bed of de bank , daarna hup overeind komen en gezellig doen .

( als je moe bent is op de bank tv kijken vragen om een flinke dut , eigenlijk . Tv uit en samen praten ( weten jullie nog hoe dat moet ? ) is misschien wel een beter plan zo af en toe ...en dan niet alleen maar over het werk en de kinderen . )





Dat probeerde ik al... Vaak zat gedaan ook. Oppas na 21.00 en dan alsnog met zijn twee weg... Afspraken gemaakt hij zaterdag uitslapen ik zondag(hier hou ik me nu strikt aan).

Zaterdag overdag boodschappen doen, voor de kinderen chips en popcorn en voor ons tapas.



Als hij op de bank in slaap, goed hij is moe, later wakker maken, maar of hij wil niet of hij slaapt echt zo vast. Dat is in de ochtend precies hetzelfde, wekker gaat, ik geef hem een por met de boodschap dat hij eruit moet, ik ren en vlieg om de kinderen aan te kleden en weg te brengen, tussendoor gil ik nog 6x dat hij echt eruit moet. Hoe laat hij dan weg gaat? Geen idee! En op zijn werk vinden ze het ook best want hij werkt laat door, thuis door en hij is hun toppertje!



Heb vaak geprobeerd een gesprek aan te gaan in de avond, maar dan of slapen op de bank of er moet nog iets belangrijks voor het werk gedaan worden, tja en dan houd het op en geef je het op...

Wanda, daar heb je ook gelijk in, ik krijg altijd juist het gevoel dat ik zeur.



Nu ook, ik vertel het verhaal en krijg dan stiekem toch het gevoel dat ik misschien wel zeur ofzo.

Ik ben gewoon bang dat dit het is...



Er komt geen verandering... Hij heeft vanochtend nog aangegeven dat werk en sociaal leven heel hoog op zijn prioriteiten lijstje staan(hoewel hij ook aangaf nu geen zin in werk te hebben). Wat anders rest er mij dan om dan maar de boel de boel te laten en voor mij en de kinderen te kiezen?



Hoewel hij hier vanochtend heeft zitten huilen en zeggen dat hij het zo erg vind dat ik afstand wil, heeft hij ook niet het idee dat we echt iets moeten veranderen. Of in ieder geval hij rept daar niet over...



En ik weet dat de kinderen na een scheiding(zo noem ik het maar omdat we niet getrouwd zijn)hier ook een klap aan zullen over houden,maar moet ik dan altijd maar met een knagend gevoel lopen dat dit niet is wat ik wil! Ik weet nl. niet of ik het nog wel kan en wil accepteren.

@ wanda: Dat zijn ook de dingen die ik graag zou willen vandaar nu mijn twijfel, we zijn zolang samen, je weet niet beter als dat je alles samen hebt door gemaakt.



@isa: Ik voel me ook beter bij het idee van afstand, toch een soort opluchting, maar ook de twijfel of ik er goed aan doe. We wilden het heel even stil houden, want misschien... komt het goed... God, wat kan ik me aan mijn illussies vast houden...



@aapje; Gelukkig dat het voor jullie zo goed uit gepakt heeft, alleen zit die angst wel in me, ik veel zo weinig mogelijk leed mee gegeven.



@toffifee: Ja carriere is zo belangrijk voor hem, maar ik wil wel kunnen zeggen dat ik er alles aan gedaan hebt. Ik stel ook relatie therapie voor maar daar ziet hij geen heil in.



@tadaa: Ik wil samen met de kinderen op 1 staan, liever nog, zij op 1, ik op 2. Ik heb hem dit vorig jaar voor zijn voeten gegooid tijdens de "crisis" Eerst zei hij dat wij echt wel op 1 staan en later zei hij dat ik misschien wel gelijk had en dat dit toch niet het geval was. Begin dit jaar hadden we het er weer over en toen zei hij dat het belachelijk was dat ik dacht dat wij niet op 1 stonden omdat(en dit zei hij letterlijk) als het huis in de brand stond dat hij zich eerst om ons zorgen zou maken en de laptop zou laten staan. Echt waar, laat me niet lachen ben uit mijn slof geschoten en gevraagd of hij wel niet wijs was...



@BGB: de bal ligt ook wel bij hem, hij gaat er aan onder door, zoals hij het nu zegt, ik niet zozeer, ik merk weer vrolijkheid bij mezelf.



Ik weet even niet meer wie het zei, maar vanochtend gaf hij aan geen zin in werk te hebben als dit betekend alleen te moeten zijn. Aan de andere kant wilt hij die carriere wel heel graag. Ik heb hem gezegd dat ik hem die carriere niet in de weg wil zitten alleen de manier waarop... Ik heb ook gezegd dat ik niet weet of dit wel goed komt omdat er alle twee anders in zitten, in de relatie in het leven.

Ik werk wel(20 uur) en omdat we niet getrouwd zijn betekent het niet dat ik geen recht heb op alimentatie. Uiteraard heeft hij de kinderen erkend en hebben we gedeelde voogdij, dit betekent dat hij sowieso een alimentatie plicht heeft naar de kinderen. Ik geloof ook, maar dat weet ik niet zeker, omdat we aantoonbaar al zo lang bij elkaar zijn en wonen ik wel deglijk recht heb op een gedeelte van zijn pensioen. Ook op alimentatie voor mij omdat we nu een bepaald levenstandaard hebben en ik hem tijdens zijn studie heb onderhouden(ik ging werken terwijl hij met een hbo studie begon, toen we samen gingen wonen).



En die compromis heb ik ook al voorgesteld, toen hadden we afgesproken dat er maar 3 avonden per week gewijd werden aan sport, werk en weet ik veel. Alleen dan moet hij zich daar wel aan houden. En op de een of andere manier lukt hem dat niet, hij voelt een grotere verantwoordelijkheid naar andere als naar ons. Dit heeft hij nooit gezegd maar zo voel ik dat.



Hij is natuurlijk niet altijd zo geweest, misschien wel, alleen heb ik dat nooit zo ervaren, vroeger. Ik heb dit zelf ook toegelaten door er eerst niks over te zeggen en later er over te zwijgen(nog een probleem van mij, krop dingen wel vaak op). Het laatste jaar doe ik dit zo goed als niet meer en probeer ik alles meteen er uit te gooien.

quote:blijfgewoonbianca schreef op 17 april 2008 @ 16:03:

Hij zal best carriere willen maken om jullie ( zijn gezin ) het beste van het beste te willen geven ..... jij geeft aan dat hij niet meehelpt ; in zijn idee doet hij dat misschien juist wél .



Als hij dingen deed/ doet met zijn kinderen , zit jij hem dan op zijn lip ? ( wat heb je hem nou aangetrokken , kom maar , doet mama dat wel even snel , etc )



Dat is zo, ik heb wel meerdere malen gezegd dat ik liever in een hutje op de hei zit en gelukkig als in dit grote huis ongelukkig en dat het voor mij niet hoeft. Eerst had ik nl. alleen de angst dat hij zich op deze manier dood werkte, en dat is ook het laatste wat je wilt. Zijn antwoord was dan ook dat hij wilde dat we het goed hadden, mijn tegen antwoord was dan weer dat dit niet hoefde omdat we niks te kort komen. We zijn samen met niks begonnen dus ik snap zijn insteek daar ook in hoor.



Hij heeft officieel 1x in de 2 weken op woensdag zijn papa dag, als hij hem niet alsnog volboekt met afspraken voor werk, en dan ben ik werken. Hij is juist degene die pietje precies is en tegen mij zegt, zo laat je hem toch niet naar school gaan!!

Nee, ik zit niet op zijn huid, toen we alleen de oudste hadden wel, ik had toen echt het idee dat ik als enigste wist hoe ik dit kindje moest behandelen enz. Ik had dit niet alleen naar hem toe maar naar iedereen. Toen ik het idee kreeg dat ik weinig tot geen hulp kreeg heeft hij dit ook voor me voeten gegooid(logisch), ik heb toen echt moeten leren dingen uit handen geven mbt de oudste (die toen nog geen jaar was). Als hij nu wel met de kinderen bezig is vind ik dat alleen maar fijn en heb ik ook rust.