Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 4 april 2008 om 11:35
quote:Reiger100 schreef op 04 april 2008 @ 10:26:
Hoi lieve Leo, ik kom af en toe even lezen op dit topic en lees net dat je je niet lekker voelt.
Ik vind het helemaal niet wonderlijk hoor, dat je je zo voelt als je plots een heleboel tijd hebt en niet meer voortdurend mensen om je heen. Maar die situatie is toch maar tijdelijk, heb ik begrepen?
Ook is het zo dat stemmingen dikwijls een golfbeweging vertonen. Periodes van vrolijkheid en periodes van neerslachtigheid. Dat hoort bij het leven. Er komen weer betere en vrolijker tijden!
Ik hoop dat je iets leuks vindt om de huidige mindere periode door te komen. Een nieuwe hobby, een oude hobby weer oppakken? Een cursus?
Veel liefs (f)
Hallo,
Reiger, ik zie je woorden voor Leo, maar ik kan het even ook wel gebruiken. Zit al een hele tijd niet zo lekker in mijn vel; vind het leven helemaal niet leuk, en vraag me soms af, wanneer de zon weer gaat schijnen...
Of ik depressief ben? Ik weet het niet...heb jaren antidepressiva geslikt, en wil dat liever niet weer gaan doen.
Waarschijnlijk gaat het dadelijk inderdaad ook weer een tijdje goed, het is zoals je zegt, een golfbeweging. Maar als je onderaan in die golf zit, vind ik het leven ook even niet echt fijn....
Groetjes,
Nicole
Hoi lieve Leo, ik kom af en toe even lezen op dit topic en lees net dat je je niet lekker voelt.
Ik vind het helemaal niet wonderlijk hoor, dat je je zo voelt als je plots een heleboel tijd hebt en niet meer voortdurend mensen om je heen. Maar die situatie is toch maar tijdelijk, heb ik begrepen?
Ook is het zo dat stemmingen dikwijls een golfbeweging vertonen. Periodes van vrolijkheid en periodes van neerslachtigheid. Dat hoort bij het leven. Er komen weer betere en vrolijker tijden!
Ik hoop dat je iets leuks vindt om de huidige mindere periode door te komen. Een nieuwe hobby, een oude hobby weer oppakken? Een cursus?
Veel liefs (f)
Hallo,
Reiger, ik zie je woorden voor Leo, maar ik kan het even ook wel gebruiken. Zit al een hele tijd niet zo lekker in mijn vel; vind het leven helemaal niet leuk, en vraag me soms af, wanneer de zon weer gaat schijnen...
Of ik depressief ben? Ik weet het niet...heb jaren antidepressiva geslikt, en wil dat liever niet weer gaan doen.
Waarschijnlijk gaat het dadelijk inderdaad ook weer een tijdje goed, het is zoals je zegt, een golfbeweging. Maar als je onderaan in die golf zit, vind ik het leven ook even niet echt fijn....
Groetjes,
Nicole
vrijdag 4 april 2008 om 15:10
Voor Lily
Closed off from love
I didn't need the pain
Once or twice was enough
And it was all in vain
Time starts to pass
Before you know it you're frozen
But something happened
For the very first time with you
My heart melts into the ground
Found something true
And everyone's looking round
Thinking I'm going crazy
But I don't care what they say
I'm in love with you
They try to pull me away
But they don't know the truth
My heart's crippled by the vein
That I keep on closing
You cut me open and I...
Keep bleeding
Keep, keep bleeding love
I keep bleeding
I keep, keep bleeding love...
You cut me open...
Trying hard not to hear
But they talk so loud
Their piercing sounds fill my ears
Try to fill me with doubt
Yet I know that the goal
Is to keep me from falling
But nothing's greater
Than the rush that comes with your embrace
And in this world of loneliness
I see your face
Yet everyone around me
Thinks that I'm going crazy, maybe, maybe...
But I don't care what they say
I'm in love with you
They try to pull me away
But they don't know the truth
My heart's crippled by the vein
That I keep on closing
You cut me open and I..
Keep bleeding
Keep, keep bleeding love...
And it's draining all of me
Oh they find it hard to believe
I'll be wearing these scars
For everyone to see
Keep bleeding
Keep, keep bleeding love....
Closed off from love
I didn't need the pain
Once or twice was enough
And it was all in vain
Time starts to pass
Before you know it you're frozen
But something happened
For the very first time with you
My heart melts into the ground
Found something true
And everyone's looking round
Thinking I'm going crazy
But I don't care what they say
I'm in love with you
They try to pull me away
But they don't know the truth
My heart's crippled by the vein
That I keep on closing
You cut me open and I...
Keep bleeding
Keep, keep bleeding love
I keep bleeding
I keep, keep bleeding love...
You cut me open...
Trying hard not to hear
But they talk so loud
Their piercing sounds fill my ears
Try to fill me with doubt
Yet I know that the goal
Is to keep me from falling
But nothing's greater
Than the rush that comes with your embrace
And in this world of loneliness
I see your face
Yet everyone around me
Thinks that I'm going crazy, maybe, maybe...
But I don't care what they say
I'm in love with you
They try to pull me away
But they don't know the truth
My heart's crippled by the vein
That I keep on closing
You cut me open and I..
Keep bleeding
Keep, keep bleeding love...
And it's draining all of me
Oh they find it hard to believe
I'll be wearing these scars
For everyone to see
Keep bleeding
Keep, keep bleeding love....
vrijdag 4 april 2008 om 21:47
Ik heb vanavond een bevrijdende, allesverwoestende huilbui gehad. Geen ogen meer over, alleen maar spleetjes om door te kijken en doodmoe. Ik ga naar bed.
Het heeft wel opgelucht geloof ik. Ik belde mijn beste vriend (en nu dus ook ex collega) en hups daar ging ik.......
Nu moek alweer huilen, omdat ik schrijf over huilen denk ik, gaat vanzelf.
Het heeft wel opgelucht geloof ik. Ik belde mijn beste vriend (en nu dus ook ex collega) en hups daar ging ik.......
Nu moek alweer huilen, omdat ik schrijf over huilen denk ik, gaat vanzelf.
zaterdag 5 april 2008 om 09:59
Hai lieverds, bedankt voor alle steun. Jullie zijn zo lief.......
Van het keihard janken ben ik opgelucht inderdaad. Nu ben ik helemaal leeg en dat zie ik maar als een soort van nieuw begin.
Ik wil voorstellen om weer terug te keren naar ons onderwerp, het is wel lang genoeg over mij gegaan.
Hoe is het met jullie allemaal?
Iseootje, gaat het een beetje vandaag?
Van het keihard janken ben ik opgelucht inderdaad. Nu ben ik helemaal leeg en dat zie ik maar als een soort van nieuw begin.
Ik wil voorstellen om weer terug te keren naar ons onderwerp, het is wel lang genoeg over mij gegaan.
Hoe is het met jullie allemaal?
Iseootje, gaat het een beetje vandaag?
zondag 6 april 2008 om 21:36
Tja, het duizelt allemaal in mijn hoofd eigenlijk. we hebben vrijdag een goed gesprek gehad. Dat wil zeggen dat we alles konden bespreken zonder ruzie te maken. En omdat we normaal gesproken niet goed kunnen praten was ik daar heel blij mee. Maar hij was de volgende ochtend in zak en as en zag het niet meer zitten. Hij zag het niet zoor zich dat we elkaar 'halverwege' zouden kunnen vinden. Ik was best verbaasd omdat het gesprek goed was, ik heb hem ook naar zijn verleden gevraagd, ben heel eerlijk geweest over van alled, hoe ik er nu in sta. We maakten echt contact. Daarover was ik blij, dat we dat blijkbaar wel kunnen met elkaar. Ik was dus verbaasd dat hij zij dat we beter uit elkaar kunnen gaan. Bovendien zegt hij dat wel vaker dus ik wist niet hoe serieus ik dat moest nemen. Dat zei ik hem ook. En toen bleek ook dat hij het zei om een reactie van mij uit te lokken. Hij gaf aan dat ik de relatie alleen op een bepaalde manier wil en dat hij daar niet aan kan voeldoen. Ik vind dat nogal negatief gesteld, net of ik zo inflexibel ben. Maar goed, ik heb hem duidelijk gemaakt dat het mij vooral om 2 dingen gaat: de goede gesprekken, die wil ik meer en ik wil meer respect, al die boosheid wil ik niet.
Als deze zaken goed zijn dan vind ik de rest niet zo belangrijk: onze verschillen in interessen etc. Hij was toen zo opgelucht, dat zij hij ook. Dus het was weer ' goed'.
Maar ik heb dus ook een lang gesprek gehad met vriendinnen en toen kwam er uit wat ik hier ook al heb geschreven, dat ik eigenlijk al zo ver ben, al half uit de relatie gestapt ben...Confronterend was dat. Ik wil het zo graag goed doen, goed afsluiten, of de juiste wegen bewandelen. Zodat mij niks te verwijten valt, door mezelf vooral. Maar ik merk dat ik nu niet weet hoe nu verder, wat ik moet doen. Ik kwam thuis na een nachtje weg en het is net of er niks aan de hand is....maar er is van alles aan de hand.
Ik zou willen dat er een handleiding voor relaties bestond...pfff.
Als deze zaken goed zijn dan vind ik de rest niet zo belangrijk: onze verschillen in interessen etc. Hij was toen zo opgelucht, dat zij hij ook. Dus het was weer ' goed'.
Maar ik heb dus ook een lang gesprek gehad met vriendinnen en toen kwam er uit wat ik hier ook al heb geschreven, dat ik eigenlijk al zo ver ben, al half uit de relatie gestapt ben...Confronterend was dat. Ik wil het zo graag goed doen, goed afsluiten, of de juiste wegen bewandelen. Zodat mij niks te verwijten valt, door mezelf vooral. Maar ik merk dat ik nu niet weet hoe nu verder, wat ik moet doen. Ik kwam thuis na een nachtje weg en het is net of er niks aan de hand is....maar er is van alles aan de hand.
Ik zou willen dat er een handleiding voor relaties bestond...pfff.
zondag 6 april 2008 om 23:25
Moeilijk hoor Zonnepitje om zulke gesprekken te hebben. Wat ik zo raar vind is dat hij dingen zegt om jou uit de tent te lokken. Dan kun je hem niet echt serieus nemen. Zo lang hij niet echt met zijn billen bloot gaat, echt eerlijk is, echt het achterste van zijn tong laat zien, kan jij niet zo gek veel met deze gesprekken omdat hij jou behoorlijk aan het uittesten is en dat hoort niet in dergelijke gesprekken thuis.
Dat jij al half uit de relatie gestapt bent is niet zo vreemd, want wanneer jouw man op deze manier met je communiceert, dan wordt er eigenlijk toch niks echt besproken? Hij is bang om je te verliezen, heel bang. Hij is bang om zijn waarheid uit te spreken omdat hij je mogelijk daardoor kwijtraakt.
Heb je enig idee wat de achtergrond hiervan is?
Dat jij al half uit de relatie gestapt bent is niet zo vreemd, want wanneer jouw man op deze manier met je communiceert, dan wordt er eigenlijk toch niks echt besproken? Hij is bang om je te verliezen, heel bang. Hij is bang om zijn waarheid uit te spreken omdat hij je mogelijk daardoor kwijtraakt.
Heb je enig idee wat de achtergrond hiervan is?
maandag 7 april 2008 om 08:06
Eens met Pom Zonnepit, je vriend is doodsbang om je te verliezen en zet je door te zeggen dat jullie maar beter uit elkaar kunnen gaan onder druk. Chantage is het want jij bent al lang blij dat jullie een keer gewoon kunnen praten.
Hij verwijt jou dat jij de boel wil hebben zoals jij het wil maar door de volgende dag de touwen weer stevig in handen te nemen en jou voor de voeten te gooien dat jij blijkbaar niet tevreden bent en dat jullie maar beter uit elkaar kunnen gaan, laat hij weer heel duidelijk zien wie er eigenlijk de baas is bij jullie thuis. Hij dus.
Jij bent nu in de war en weet het niet meer en dat is precies de bedoeling. Je gaat nu geen grote beslissingen nemen, dat snapt hij ook wel. Jullie hebben uitgesproken dat het 'weer goed' is en zo stoppen jullie emotioneel het ene gat met het andere. Als hij van nature een driftig mens is dan is dat er met een gesprek niet zomaar uit en dat begrijp jij ook wel.
Iets beslissen over je toekomst doe je pas als je heel zeker weet wat je wil en dat is nu weer gaan wankelen.
Een handleiding bestaat niet maar ik vind het wel al heel goed dat je bent gaan schrijven over je relatie. Het geeft je in ieder geval inzicht in waar de pijnpunten zitten. De druppel, het gevoel van zeker weten, dat onstaat bij jou en bij jou alleen en je ziet aan de vrouwen hier dat je stevig in je schoenen moet staan om door te zetten.
Hoe zie je de toekomst voor je? Als je nadenkt over nog tien jaar samen met je vriend, hoe voelt dat dan?
Hij verwijt jou dat jij de boel wil hebben zoals jij het wil maar door de volgende dag de touwen weer stevig in handen te nemen en jou voor de voeten te gooien dat jij blijkbaar niet tevreden bent en dat jullie maar beter uit elkaar kunnen gaan, laat hij weer heel duidelijk zien wie er eigenlijk de baas is bij jullie thuis. Hij dus.
Jij bent nu in de war en weet het niet meer en dat is precies de bedoeling. Je gaat nu geen grote beslissingen nemen, dat snapt hij ook wel. Jullie hebben uitgesproken dat het 'weer goed' is en zo stoppen jullie emotioneel het ene gat met het andere. Als hij van nature een driftig mens is dan is dat er met een gesprek niet zomaar uit en dat begrijp jij ook wel.
Iets beslissen over je toekomst doe je pas als je heel zeker weet wat je wil en dat is nu weer gaan wankelen.
Een handleiding bestaat niet maar ik vind het wel al heel goed dat je bent gaan schrijven over je relatie. Het geeft je in ieder geval inzicht in waar de pijnpunten zitten. De druppel, het gevoel van zeker weten, dat onstaat bij jou en bij jou alleen en je ziet aan de vrouwen hier dat je stevig in je schoenen moet staan om door te zetten.
Hoe zie je de toekomst voor je? Als je nadenkt over nog tien jaar samen met je vriend, hoe voelt dat dan?
maandag 7 april 2008 om 09:27
Ja, jullie maken het voor mij wel wat helderder zo, Pom en Leo. Knap eigenlijk, van zo'n afstand
Het lijkt inderdaad op chantage als hij zegt dan gaan we wel uit elkaar. Of hij wil weten waar hij staat. Voor hetzelfde geld had ik gezegd, ok. Maar juist door het gesprek die avond ervoor had ik er weer een beter gevoel over. In ieder geval is het nu nog niet de tijd. Misschien wist hij dat wel...
En wat je zegt Pom over dat hij het achterste van zijn tong niet laat zien, dat is zo waar. Hij is zo gesloten, en dat vind ik nog het moeilijkst, het echte contact. Ik ken hem helemaal niet. En vrijdagavond liet hij een stukje zien van zichzelf, vertelde zelfs over vroeger (normaal een taboe-onderwerp). Dus ik was weer blij. Niet dat ik denk dat het goed komt, ik acht de kans veel groter dat we uit elkaar gaan dan dat we blijven. Maar ja, wil er wel alles uit halen. Nou ja, dat begrijpen jullie wel.
En zaterdag hebben mijn vriendinnen me helemaal doorgezaagd en ja, dan blijft er heel weinig over van mij hoop.
Het lijkt wel of we nu weer overnieuw moeten beginnen.
Leo, als ik nadenk over nog eens 10 jaar met hem dan word ik daar niet opgetogen van. Het lijkt me eerlijk gezegd nogal saai en oppervlakkig. Ik geloof ook dat ik hem niet meer zo leuk vind. Ik ben iemand die meer de diepgang zoekt.
Het lijkt wel of hij mij nu weer laat komen. Terwijl hij nu ook wel eens kan investeren en zijn best gaat doen. Ik ben met heel weinig tevreden volgens mij. Zo'n gesprekl bijvoorbeeld, moet toch normaal zijn. Met 'iedereen'kan ik dat soort gesprekken hebben, behalve met hem. Dat is toch idioot!
Ik weet wel zeker dat hij doodsbang is om mij te verliezen, want hij mag zijn handjes dichtknijpen met mij. Maar dat ooit toegeven naar mij? Nee hoor, dat gebeurt niet.
Nou ja, bedankt voor jullie reactie
Het lijkt inderdaad op chantage als hij zegt dan gaan we wel uit elkaar. Of hij wil weten waar hij staat. Voor hetzelfde geld had ik gezegd, ok. Maar juist door het gesprek die avond ervoor had ik er weer een beter gevoel over. In ieder geval is het nu nog niet de tijd. Misschien wist hij dat wel...
En wat je zegt Pom over dat hij het achterste van zijn tong niet laat zien, dat is zo waar. Hij is zo gesloten, en dat vind ik nog het moeilijkst, het echte contact. Ik ken hem helemaal niet. En vrijdagavond liet hij een stukje zien van zichzelf, vertelde zelfs over vroeger (normaal een taboe-onderwerp). Dus ik was weer blij. Niet dat ik denk dat het goed komt, ik acht de kans veel groter dat we uit elkaar gaan dan dat we blijven. Maar ja, wil er wel alles uit halen. Nou ja, dat begrijpen jullie wel.
En zaterdag hebben mijn vriendinnen me helemaal doorgezaagd en ja, dan blijft er heel weinig over van mij hoop.
Het lijkt wel of we nu weer overnieuw moeten beginnen.
Leo, als ik nadenk over nog eens 10 jaar met hem dan word ik daar niet opgetogen van. Het lijkt me eerlijk gezegd nogal saai en oppervlakkig. Ik geloof ook dat ik hem niet meer zo leuk vind. Ik ben iemand die meer de diepgang zoekt.
Het lijkt wel of hij mij nu weer laat komen. Terwijl hij nu ook wel eens kan investeren en zijn best gaat doen. Ik ben met heel weinig tevreden volgens mij. Zo'n gesprekl bijvoorbeeld, moet toch normaal zijn. Met 'iedereen'kan ik dat soort gesprekken hebben, behalve met hem. Dat is toch idioot!
Ik weet wel zeker dat hij doodsbang is om mij te verliezen, want hij mag zijn handjes dichtknijpen met mij. Maar dat ooit toegeven naar mij? Nee hoor, dat gebeurt niet.
Nou ja, bedankt voor jullie reactie
maandag 7 april 2008 om 10:20
Misschien zouden gesprekken in relatie therapie een oplossing voor jullie kunnen zijn. Ik denk dat jullie beiden een probleem hebben met dit soort gesprekken. Je man omdat hij er echt grote moeite mee heeft, jij omdat jij er heel veel van verwacht en ook die enorme hoop samen met de angst wat dit gesprek gaat brengen.
Jij was in eerste instantie blij met dit gesprek, maar na gesprekken met vrienden blijft er weinig meer over van je blijheid.
Misschien moet je voor jezelf allereerst eens een punt bereiken, dat met wat jij bespreekt met je man jouw mening vormt. En dat na zo'n gesprek, je mening niet verandert afhankelijk van met wie je spreekt.
Ik herken het hoor, ik was zelf net zo.
Maar wanneer je een echte beslissing wilt nemen, dan zul je sterker moeten worden om een echte beslissing te nemen.
Mogelijk kunnen gesprekken met derden jullie helpen.
Je zegt dat je man zo gesloten is, maar een gesloten iemand houdt niet in dat deze persoon ook de ander mag chanteren. Hij weet precies waar de marge zit, hij gaat net ergens toch iets over zeggen, waarvan jij denkt he he eindelijk gaat hij eens wat zeggen. Blijheid bij jou, maar we leven niet vroeger maar nu. En de problemen die jullie hebben zijn er om aangepakt te worden.
Zo en nu moet ik afsluiten, want ik ga eens flink hardlopen en word zo opgehaald.
Zonnepitje, je hebt het allemaal goed op een rijtje, alleen de communicatie juist met hem is brak. Hij is er wel, maar net van een niveau waar je verder niks mee kunt, die impasse moet je gaan doorbreken nu.
Jij was in eerste instantie blij met dit gesprek, maar na gesprekken met vrienden blijft er weinig meer over van je blijheid.
Misschien moet je voor jezelf allereerst eens een punt bereiken, dat met wat jij bespreekt met je man jouw mening vormt. En dat na zo'n gesprek, je mening niet verandert afhankelijk van met wie je spreekt.
Ik herken het hoor, ik was zelf net zo.
Maar wanneer je een echte beslissing wilt nemen, dan zul je sterker moeten worden om een echte beslissing te nemen.
Mogelijk kunnen gesprekken met derden jullie helpen.
Je zegt dat je man zo gesloten is, maar een gesloten iemand houdt niet in dat deze persoon ook de ander mag chanteren. Hij weet precies waar de marge zit, hij gaat net ergens toch iets over zeggen, waarvan jij denkt he he eindelijk gaat hij eens wat zeggen. Blijheid bij jou, maar we leven niet vroeger maar nu. En de problemen die jullie hebben zijn er om aangepakt te worden.
Zo en nu moet ik afsluiten, want ik ga eens flink hardlopen en word zo opgehaald.
Zonnepitje, je hebt het allemaal goed op een rijtje, alleen de communicatie juist met hem is brak. Hij is er wel, maar net van een niveau waar je verder niks mee kunt, die impasse moet je gaan doorbreken nu.
maandag 7 april 2008 om 14:19
Lieve Zonnepit,
Ik herken aardig wat van wat je schrijft uit de laatste periode van mijn huwelijk. We hebben toen, op mijn initiatief, een aantal goede (ook minder goede ) gesprekken gevoerd. Daarin is mijn ex soms erg openhartig geweest en heeft hij zich kwetsbaar opgesteld. Dat had deels te maken met de niet-beschuldigende, uitnodigende manier waarop ik het gesprek voerde en deels, denk ik, met het feit dat hij diep van binnen ongelukkig was met zijn leven, maar mij ook niet kwijt wilde. Ik was zijn zekerheid, zijn toekomst en eigenlijk ook een beetje zijn moeder.
Vlak na - of zelfs nog tijdens - zo'n gesprek kon hij net zo makkelijk roepen dat hij direct een advocaat ging bellen om de scheiding in gang te zetten, als ik er dan toch geen gat meer in zag. "Hij kon toch niets goed doen", dat idee.
Dat is niet alleen een dooddoener van het zuiverste water, maar inderdaad ook emotionele chantage. Als ik namelijk wilde scheiden, had ik dat wel gezegd. Als hij wilde scheiden, had hij dat ook wel gezegd. Maar het was niet meer dan een loos dreigement.
Het gevoel dat ik er nu bij krijg (een beetje hetzelfde als bij Elfje en tot voor kort bij VK), is dat je eigenlijk het liefst wil dat hij je een aanleiding geeft om nu weg te gaan. Zolang hij blijft zeggen dat hij ervoor wil vechten, durf je de knoop niet door te hakken. Je legt de bal dus bij hem neer, hoewel jij je besluit feitelijk al genomen hebt. Je wacht tot hij hetzelfde wil.
Maar wat doet hij? Hij geeft je een glimp van wat je wil: hij vertelt iets over vroeger. Wat in elke andere relatie normaal is, is voor jou zo bijzonder dat je er hoop uit put. Hoop die je niet meer wil hebben, maar van jezelf nog niet weg mag gooien. Waarom eigenlijk niet?
Jullie zijn allebei aan het pappen en nathouden. Hij omdat hij de status quo wil behouden, jij omdat je die niet durft te doorbreken. Bedenk nu eens wat je hart echt wil, als je hoofd niet meedoet. Hou je nog van hem? Zijn de problemen waar je nu tegenaanloopt overkomelijk? Kun je weer voor hem warmlopen als die uit de weg geruimd zijn? Kun je die diepgang met hem nog vinden bijvoorbeeld?
Als je je relatie nog een kans wilt geven, zou ik je willen adviseren een aantal concrete veranderingen voor te stellen. Wees duidelijk naar hem over wat je wilt en niet wilt. Dat is misschien wel inflexibel, maar jij hebt net als iedereen het recht om voorwaarden te stellen aan een relatie. Als het dan gaat om respect en vertrouwen, vind ik dat geen moeilijk wensenlijstje. Je kan makkelijk zeggen dat het egoïstisch is om daar niet in mee te willen gaan, maar ook hij heeft recht op zijn wensenlijstje, waar misschien wel op staat: "geen lastige of diepgaande gesprekken". Prima, maar daarmee gaan jullie dan niet samen op één lijn komen.
Ik heb destijds een aantal concrete afspraken gemaakt. Er is van zijn kant helemaal niets van terechtgekomen. Als je het nog een kans wil geven, zou ik dat proberen. Probeer dan ook (dat heb ik niet gedaan) aan te geven wat jij graag anders wil zien, maar hem te vragen hoe hij dat in de praktijk voor elkaar kan krijgen. Bijvoorbeeld: jij wilt regelmatig een goed gesprek (diepgang dus). Dan kan hij voorstellen dat jullie eens in de zoveel tijd samen uit eten gaan om een avond ongestoord te kunnen praten. Het lijkt me beter als zo'n voorstel uit hem voortkomt. Komt er geen voorstel, dan weet je dat hij het niet meent dan wel begrijpt. Komt er een voorstel maar wordt het vervolgens niet uitgevoerd, idem. Ik zou daar duidelijk over zijn, dat je wilt dat hij bepaalde initiatieven neemt. Jij kan zelf ook initiatief nemen op een gebied dat hij aangeeft.
Maar eerlijk gezegd denk ik dat je, net als ik destijds, deze tijd meer gebruikt om zelf naar je besluit toe te werken om er een punt achter te zetten. Daar is op zich niets mis mee, ik ben ook blij dat ik het nog een kans gegeven heb (met name vanwege de kinderen), maar ik besef wel dat het uit een misplaatst plichtsgevoel voortkwam. Mijn eye-opener was toen ik besefte dat ik al die jaren mijn plichten tegenover hem meer dan nakwam en dat hij het al jarenlang liet afweten.
Waar zou jij je schuldig over voelen als je nu zou opstappen? Wat verwijt je jezelf dan? Jij dus, niet wat de rest van de wereld inclusief je man zou kunnen denken?
liefs,
dubio
Ik herken aardig wat van wat je schrijft uit de laatste periode van mijn huwelijk. We hebben toen, op mijn initiatief, een aantal goede (ook minder goede ) gesprekken gevoerd. Daarin is mijn ex soms erg openhartig geweest en heeft hij zich kwetsbaar opgesteld. Dat had deels te maken met de niet-beschuldigende, uitnodigende manier waarop ik het gesprek voerde en deels, denk ik, met het feit dat hij diep van binnen ongelukkig was met zijn leven, maar mij ook niet kwijt wilde. Ik was zijn zekerheid, zijn toekomst en eigenlijk ook een beetje zijn moeder.
Vlak na - of zelfs nog tijdens - zo'n gesprek kon hij net zo makkelijk roepen dat hij direct een advocaat ging bellen om de scheiding in gang te zetten, als ik er dan toch geen gat meer in zag. "Hij kon toch niets goed doen", dat idee.
Dat is niet alleen een dooddoener van het zuiverste water, maar inderdaad ook emotionele chantage. Als ik namelijk wilde scheiden, had ik dat wel gezegd. Als hij wilde scheiden, had hij dat ook wel gezegd. Maar het was niet meer dan een loos dreigement.
Het gevoel dat ik er nu bij krijg (een beetje hetzelfde als bij Elfje en tot voor kort bij VK), is dat je eigenlijk het liefst wil dat hij je een aanleiding geeft om nu weg te gaan. Zolang hij blijft zeggen dat hij ervoor wil vechten, durf je de knoop niet door te hakken. Je legt de bal dus bij hem neer, hoewel jij je besluit feitelijk al genomen hebt. Je wacht tot hij hetzelfde wil.
Maar wat doet hij? Hij geeft je een glimp van wat je wil: hij vertelt iets over vroeger. Wat in elke andere relatie normaal is, is voor jou zo bijzonder dat je er hoop uit put. Hoop die je niet meer wil hebben, maar van jezelf nog niet weg mag gooien. Waarom eigenlijk niet?
Jullie zijn allebei aan het pappen en nathouden. Hij omdat hij de status quo wil behouden, jij omdat je die niet durft te doorbreken. Bedenk nu eens wat je hart echt wil, als je hoofd niet meedoet. Hou je nog van hem? Zijn de problemen waar je nu tegenaanloopt overkomelijk? Kun je weer voor hem warmlopen als die uit de weg geruimd zijn? Kun je die diepgang met hem nog vinden bijvoorbeeld?
Als je je relatie nog een kans wilt geven, zou ik je willen adviseren een aantal concrete veranderingen voor te stellen. Wees duidelijk naar hem over wat je wilt en niet wilt. Dat is misschien wel inflexibel, maar jij hebt net als iedereen het recht om voorwaarden te stellen aan een relatie. Als het dan gaat om respect en vertrouwen, vind ik dat geen moeilijk wensenlijstje. Je kan makkelijk zeggen dat het egoïstisch is om daar niet in mee te willen gaan, maar ook hij heeft recht op zijn wensenlijstje, waar misschien wel op staat: "geen lastige of diepgaande gesprekken". Prima, maar daarmee gaan jullie dan niet samen op één lijn komen.
Ik heb destijds een aantal concrete afspraken gemaakt. Er is van zijn kant helemaal niets van terechtgekomen. Als je het nog een kans wil geven, zou ik dat proberen. Probeer dan ook (dat heb ik niet gedaan) aan te geven wat jij graag anders wil zien, maar hem te vragen hoe hij dat in de praktijk voor elkaar kan krijgen. Bijvoorbeeld: jij wilt regelmatig een goed gesprek (diepgang dus). Dan kan hij voorstellen dat jullie eens in de zoveel tijd samen uit eten gaan om een avond ongestoord te kunnen praten. Het lijkt me beter als zo'n voorstel uit hem voortkomt. Komt er geen voorstel, dan weet je dat hij het niet meent dan wel begrijpt. Komt er een voorstel maar wordt het vervolgens niet uitgevoerd, idem. Ik zou daar duidelijk over zijn, dat je wilt dat hij bepaalde initiatieven neemt. Jij kan zelf ook initiatief nemen op een gebied dat hij aangeeft.
Maar eerlijk gezegd denk ik dat je, net als ik destijds, deze tijd meer gebruikt om zelf naar je besluit toe te werken om er een punt achter te zetten. Daar is op zich niets mis mee, ik ben ook blij dat ik het nog een kans gegeven heb (met name vanwege de kinderen), maar ik besef wel dat het uit een misplaatst plichtsgevoel voortkwam. Mijn eye-opener was toen ik besefte dat ik al die jaren mijn plichten tegenover hem meer dan nakwam en dat hij het al jarenlang liet afweten.
Waar zou jij je schuldig over voelen als je nu zou opstappen? Wat verwijt je jezelf dan? Jij dus, niet wat de rest van de wereld inclusief je man zou kunnen denken?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 7 april 2008 om 14:54
Dat ik hem in de steek laat......
Tja, meiden, jullie slaan de spijker echt precies op zijn kop. Ik heb er veel aan. Ik snap nu ook waar mijn verwarring vandaan komt: ik dacht dat hij het bij mij neerlegde door aan te kondigen dat we maar beter uit elkaar kunnen gaan. Maar het voelde niet zo! En dat klopt dus ook! Hij wist dat hij me ermee uit de tent zou lokken. Hoewel ik niet geloof dat dit heel erg opzettelijk gebeurt, maar eerder dat hij het niet anders kan.
Inderdaad, de communicatie is bagger, en ik weet dat dat niet verandert. Zaken die voor mij belangrijk en vanzelfsprekend zijn zijn dat niet voor hem. Voor hem is wat we nu hebben genoeg, hij wil het gezinnetje zijn, voor elkaar zorgen. De kinderen de veiligheid bieden die hij zelf heeft gemist. Meer niet. Soort piramide van Maslow: voor hem is dit genoeg maar ik wil veel meer. Want ik kan best voor mezelf zorgen, daar heb ik geen man voor nodig. Hij begrijpt mij daarin niet, dat ik meer behoeften heb. En wat ik ook jammer vindt is dat hij het niet wil proberen te begrijpen maar al snel zegt: daar kan ik dus niet aan voldoen. Ik krijg zo het gevoel dat ik teveel van hem verwacht.
Dubio, ik herken heel veel in jouw stuk. Inderdaad ben ik bezig om toe te werken naar een beslissing. Maar ik wil er alles uithalen, als een sinaasappel die ik leegpers. En waarom, ik wil de deur open blijven houden, hem die kans geven..maar goed als hij 'm niet neemt.
Therapie ziet hij niet zitten, nog steeds niet. Ik blijf het opperen, heb het vrijdag weer genoemd. Hij ziet er niks in, dat is geweest, iets van vroeger. Ik vraag dan, waarom niet, vind je het moeilijk? Want dat snap ik heel goed, gezien zijn verleden dat dan opgerakeld gaat worden. Hij reageert dan door te zeggen dat ik dingen invul voor hem en daar houdt hij niet van. Hij omzeilt het om naar zijn gevoel te kijken lijkt het wel. Hij vindt dat we er samen uit moeten komen. Ik gaf aan dat ik zijn therapeut niet ben. Hij zei toen iets opmerkelijks: dat mensen in een relatie altijd elkaars therapeut een beetje zijn. Tja...
Tja, meiden, jullie slaan de spijker echt precies op zijn kop. Ik heb er veel aan. Ik snap nu ook waar mijn verwarring vandaan komt: ik dacht dat hij het bij mij neerlegde door aan te kondigen dat we maar beter uit elkaar kunnen gaan. Maar het voelde niet zo! En dat klopt dus ook! Hij wist dat hij me ermee uit de tent zou lokken. Hoewel ik niet geloof dat dit heel erg opzettelijk gebeurt, maar eerder dat hij het niet anders kan.
Inderdaad, de communicatie is bagger, en ik weet dat dat niet verandert. Zaken die voor mij belangrijk en vanzelfsprekend zijn zijn dat niet voor hem. Voor hem is wat we nu hebben genoeg, hij wil het gezinnetje zijn, voor elkaar zorgen. De kinderen de veiligheid bieden die hij zelf heeft gemist. Meer niet. Soort piramide van Maslow: voor hem is dit genoeg maar ik wil veel meer. Want ik kan best voor mezelf zorgen, daar heb ik geen man voor nodig. Hij begrijpt mij daarin niet, dat ik meer behoeften heb. En wat ik ook jammer vindt is dat hij het niet wil proberen te begrijpen maar al snel zegt: daar kan ik dus niet aan voldoen. Ik krijg zo het gevoel dat ik teveel van hem verwacht.
Dubio, ik herken heel veel in jouw stuk. Inderdaad ben ik bezig om toe te werken naar een beslissing. Maar ik wil er alles uithalen, als een sinaasappel die ik leegpers. En waarom, ik wil de deur open blijven houden, hem die kans geven..maar goed als hij 'm niet neemt.
Therapie ziet hij niet zitten, nog steeds niet. Ik blijf het opperen, heb het vrijdag weer genoemd. Hij ziet er niks in, dat is geweest, iets van vroeger. Ik vraag dan, waarom niet, vind je het moeilijk? Want dat snap ik heel goed, gezien zijn verleden dat dan opgerakeld gaat worden. Hij reageert dan door te zeggen dat ik dingen invul voor hem en daar houdt hij niet van. Hij omzeilt het om naar zijn gevoel te kijken lijkt het wel. Hij vindt dat we er samen uit moeten komen. Ik gaf aan dat ik zijn therapeut niet ben. Hij zei toen iets opmerkelijks: dat mensen in een relatie altijd elkaars therapeut een beetje zijn. Tja...
maandag 7 april 2008 om 15:00
quote:dubiootje schreef op 07 april 2008 @ 14:19:
Lieve Zonnepit,
Ik herken aardig wat van wat je schrijft uit de laatste periode van mijn huwelijk. We hebben toen, op mijn initiatief, een aantal goede (ook minder goede ) gesprekken gevoerd. Daarin is mijn ex soms erg openhartig geweest en heeft hij zich kwetsbaar opgesteld. Dat had deels te maken met de niet-beschuldigende, uitnodigende manier waarop ik het gesprek voerde en deels, denk ik, met het feit dat hij diep van binnen ongelukkig was met zijn leven, maar mij ook niet kwijt wilde. Ik was zijn zekerheid, zijn toekomst en eigenlijk ook een beetje zijn moeder
.
>Dat denk ik dus ook!
Vlak na - of zelfs nog tijdens - zo'n gesprek kon hij net zo makkelijk roepen dat hij direct een advocaat ging bellen om de scheiding in gang te zetten, als ik er dan toch geen gat meer in zag. "Hij kon toch niets goed doen", dat idee.
>precies!!
Dat is niet alleen een dooddoener van het zuiverste water, maar inderdaad ook emotionele chantage. Als ik namelijk wilde scheiden, had ik dat wel gezegd. Als hij wilde scheiden, had hij dat ook wel gezegd. Maar het was niet meer dan een loos dreigement.
>zo had ik het nog niet bekeken, maar je hebt gelijk!!
Het gevoel dat ik er nu bij krijg (een beetje hetzelfde als bij Elfje en tot voor kort bij VK), is dat je eigenlijk het liefst wil dat hij je een aanleiding geeft om nu weg te gaan. Zolang hij blijft zeggen dat hij ervoor wil vechten, durf je de knoop niet door te hakken. Je legt de bal dus bij hem neer, hoewel jij je besluit feitelijk al genomen hebt. Je wacht tot hij hetzelfde wil.
> Ja, maar toen hij dus riep dat hij uit elkaar wilde voelde ik geen opluchting....ik raakte in de war en dat begreep ik niet. Maar nu dus wel....
Maar wat doet hij? Hij geeft je een glimp van wat je wil: hij vertelt iets over vroeger. Wat in elke andere relatie normaal is, is voor jou zo bijzonder dat je er hoop uit put. Hoop die je niet meer wil hebben, maar van jezelf nog niet weg mag gooien. Waarom eigenlijk niet?
> Tja, als ik dat wist? Misschien voor de kinderen.
Jullie zijn allebei aan het pappen en nathouden. Hij omdat hij de status quo wil behouden, jij omdat je die niet durft te doorbreken. Bedenk nu eens wat je hart echt wil, als je hoofd niet meedoet. Hou je nog van hem? Zijn de problemen waar je nu tegenaanloopt overkomelijk? Kun je weer voor hem warmlopen als die uit de weg geruimd zijn? Kun je die diepgang met hem nog vinden bijvoorbeeld?
>ik denk het eigenlijk niet
Als je je relatie nog een kans wilt geven, zou ik je willen adviseren een aantal concrete veranderingen voor te stellen. Wees duidelijk naar hem over wat je wilt en niet wilt. Dat is misschien wel inflexibel, maar jij hebt net als iedereen het recht om voorwaarden te stellen aan een relatie. Als het dan gaat om respect en vertrouwen, vind ik dat geen moeilijk wensenlijstje. Je kan makkelijk zeggen dat het egoïstisch is om daar niet in mee te willen gaan, maar ook hij heeft recht op zijn wensenlijstje, waar misschien wel op staat: "geen lastige of diepgaande gesprekken". Prima, maar daarmee gaan jullie dan niet samen op één lijn komen.
> goed idee
Ik heb destijds een aantal concrete afspraken gemaakt. Er is van zijn kant helemaal niets van terechtgekomen. Als je het nog een kans wil geven, zou ik dat proberen. Probeer dan ook (dat heb ik niet gedaan) aan te geven wat jij graag anders wil zien, maar hem te vragen hoe hij dat in de praktijk voor elkaar kan krijgen. Bijvoorbeeld: jij wilt regelmatig een goed gesprek (diepgang dus). Dan kan hij voorstellen dat jullie eens in de zoveel tijd samen uit eten gaan om een avond ongestoord te kunnen praten. Het lijkt me beter als zo'n voorstel uit hem voortkomt. Komt er geen voorstel, dan weet je dat hij het niet meent dan wel begrijpt. Komt er een voorstel maar wordt het vervolgens niet uitgevoerd, idem. Ik zou daar duidelijk over zijn, dat je wilt dat hij bepaalde initiatieven neemt. Jij kan zelf ook initiatief nemen op een gebied dat hij aangeeft.
> ik zal het proberen
Maar eerlijk gezegd denk ik dat je, net als ik destijds, deze tijd meer gebruikt om zelf naar je besluit toe te werken om er een punt achter te zetten. Daar is op zich niets mis mee, ik ben ook blij dat ik het nog een kans gegeven heb (met name vanwege de kinderen), maar ik besef wel dat het uit een misplaatst plichtsgevoel voortkwam. Mijn eye-opener was toen ik besefte dat ik al die jaren mijn plichten tegenover hem meer dan nakwam en dat hij het al jarenlang liet afweten.
> denk het ook
Waar zou jij je schuldig over voelen als je nu zou opstappen? Wat verwijt je jezelf dan? Jij dus, niet wat de rest van de wereld inclusief je man zou kunnen denken?
liefs,
dubio
Lieve Zonnepit,
Ik herken aardig wat van wat je schrijft uit de laatste periode van mijn huwelijk. We hebben toen, op mijn initiatief, een aantal goede (ook minder goede ) gesprekken gevoerd. Daarin is mijn ex soms erg openhartig geweest en heeft hij zich kwetsbaar opgesteld. Dat had deels te maken met de niet-beschuldigende, uitnodigende manier waarop ik het gesprek voerde en deels, denk ik, met het feit dat hij diep van binnen ongelukkig was met zijn leven, maar mij ook niet kwijt wilde. Ik was zijn zekerheid, zijn toekomst en eigenlijk ook een beetje zijn moeder
.
>Dat denk ik dus ook!
Vlak na - of zelfs nog tijdens - zo'n gesprek kon hij net zo makkelijk roepen dat hij direct een advocaat ging bellen om de scheiding in gang te zetten, als ik er dan toch geen gat meer in zag. "Hij kon toch niets goed doen", dat idee.
>precies!!
Dat is niet alleen een dooddoener van het zuiverste water, maar inderdaad ook emotionele chantage. Als ik namelijk wilde scheiden, had ik dat wel gezegd. Als hij wilde scheiden, had hij dat ook wel gezegd. Maar het was niet meer dan een loos dreigement.
>zo had ik het nog niet bekeken, maar je hebt gelijk!!
Het gevoel dat ik er nu bij krijg (een beetje hetzelfde als bij Elfje en tot voor kort bij VK), is dat je eigenlijk het liefst wil dat hij je een aanleiding geeft om nu weg te gaan. Zolang hij blijft zeggen dat hij ervoor wil vechten, durf je de knoop niet door te hakken. Je legt de bal dus bij hem neer, hoewel jij je besluit feitelijk al genomen hebt. Je wacht tot hij hetzelfde wil.
> Ja, maar toen hij dus riep dat hij uit elkaar wilde voelde ik geen opluchting....ik raakte in de war en dat begreep ik niet. Maar nu dus wel....
Maar wat doet hij? Hij geeft je een glimp van wat je wil: hij vertelt iets over vroeger. Wat in elke andere relatie normaal is, is voor jou zo bijzonder dat je er hoop uit put. Hoop die je niet meer wil hebben, maar van jezelf nog niet weg mag gooien. Waarom eigenlijk niet?
> Tja, als ik dat wist? Misschien voor de kinderen.
Jullie zijn allebei aan het pappen en nathouden. Hij omdat hij de status quo wil behouden, jij omdat je die niet durft te doorbreken. Bedenk nu eens wat je hart echt wil, als je hoofd niet meedoet. Hou je nog van hem? Zijn de problemen waar je nu tegenaanloopt overkomelijk? Kun je weer voor hem warmlopen als die uit de weg geruimd zijn? Kun je die diepgang met hem nog vinden bijvoorbeeld?
>ik denk het eigenlijk niet
Als je je relatie nog een kans wilt geven, zou ik je willen adviseren een aantal concrete veranderingen voor te stellen. Wees duidelijk naar hem over wat je wilt en niet wilt. Dat is misschien wel inflexibel, maar jij hebt net als iedereen het recht om voorwaarden te stellen aan een relatie. Als het dan gaat om respect en vertrouwen, vind ik dat geen moeilijk wensenlijstje. Je kan makkelijk zeggen dat het egoïstisch is om daar niet in mee te willen gaan, maar ook hij heeft recht op zijn wensenlijstje, waar misschien wel op staat: "geen lastige of diepgaande gesprekken". Prima, maar daarmee gaan jullie dan niet samen op één lijn komen.
> goed idee
Ik heb destijds een aantal concrete afspraken gemaakt. Er is van zijn kant helemaal niets van terechtgekomen. Als je het nog een kans wil geven, zou ik dat proberen. Probeer dan ook (dat heb ik niet gedaan) aan te geven wat jij graag anders wil zien, maar hem te vragen hoe hij dat in de praktijk voor elkaar kan krijgen. Bijvoorbeeld: jij wilt regelmatig een goed gesprek (diepgang dus). Dan kan hij voorstellen dat jullie eens in de zoveel tijd samen uit eten gaan om een avond ongestoord te kunnen praten. Het lijkt me beter als zo'n voorstel uit hem voortkomt. Komt er geen voorstel, dan weet je dat hij het niet meent dan wel begrijpt. Komt er een voorstel maar wordt het vervolgens niet uitgevoerd, idem. Ik zou daar duidelijk over zijn, dat je wilt dat hij bepaalde initiatieven neemt. Jij kan zelf ook initiatief nemen op een gebied dat hij aangeeft.
> ik zal het proberen
Maar eerlijk gezegd denk ik dat je, net als ik destijds, deze tijd meer gebruikt om zelf naar je besluit toe te werken om er een punt achter te zetten. Daar is op zich niets mis mee, ik ben ook blij dat ik het nog een kans gegeven heb (met name vanwege de kinderen), maar ik besef wel dat het uit een misplaatst plichtsgevoel voortkwam. Mijn eye-opener was toen ik besefte dat ik al die jaren mijn plichten tegenover hem meer dan nakwam en dat hij het al jarenlang liet afweten.
> denk het ook
Waar zou jij je schuldig over voelen als je nu zou opstappen? Wat verwijt je jezelf dan? Jij dus, niet wat de rest van de wereld inclusief je man zou kunnen denken?
liefs,
dubio
maandag 7 april 2008 om 15:45
Wat me opvalt, het was bij mij ook zo, dat je denkt dat de buitenwereld vindt dat jij de schuldige bent voor het mislukken van de relatie. Dat de buitenwereld moet vinden dat jij zo ontzettend je best hebt gedaan voor het wel slagen van deze relatie, dat je er echt alles aan gedaan hebt etc etc.
Zie het Vrouwtje Klets verhaal bijvoorbeeld. Wat heeft zij niet gedaan om haar relatie te laten slagen? En dan ziet ineens zo'n man dat er geschreven wordt op het Viva forum en hoppatee dan ben je weer de gebeten hond.
Mijn ex was ook zo hoor, als hij maar een stok kon vinden, als was het maar een luciferhoutje hij sloeg er loeihard mee.
Maar wat ik eigenlijk wil zeggen, de buitenwereld (behalve de intieme kring) denkt er niet zoveel van. Dan heb je in de intieme kring bijv. familie en zijn familie kiest zijn kant en jouw familie jouw kant.
Het lijkt allemaal zo belangrijk om het vooral goed te doen richting vanzelfsprekend je partner, maar het is allemaal niet belangrijk. Dat blijkt vaak later.
Vaak denk je later, ik had veel eerder moeten gaan.
Eén ding is wel belangrijk en dat is dat je gelukkig bent. Dat is niet alleen belangrijk voor jezelf maar zeker ook voor je kinderen.
Zie het Vrouwtje Klets verhaal bijvoorbeeld. Wat heeft zij niet gedaan om haar relatie te laten slagen? En dan ziet ineens zo'n man dat er geschreven wordt op het Viva forum en hoppatee dan ben je weer de gebeten hond.
Mijn ex was ook zo hoor, als hij maar een stok kon vinden, als was het maar een luciferhoutje hij sloeg er loeihard mee.
Maar wat ik eigenlijk wil zeggen, de buitenwereld (behalve de intieme kring) denkt er niet zoveel van. Dan heb je in de intieme kring bijv. familie en zijn familie kiest zijn kant en jouw familie jouw kant.
Het lijkt allemaal zo belangrijk om het vooral goed te doen richting vanzelfsprekend je partner, maar het is allemaal niet belangrijk. Dat blijkt vaak later.
Vaak denk je later, ik had veel eerder moeten gaan.
Eén ding is wel belangrijk en dat is dat je gelukkig bent. Dat is niet alleen belangrijk voor jezelf maar zeker ook voor je kinderen.
maandag 7 april 2008 om 16:13
Hoi,
Ik lees hier elke dag mee en wil nu even reageren. Ik merkte van de week aan mezelf dat ik nu niet meer met het idee in mijn hoofd loop dat ik bij hem weg wil, dat ik wil scheiden. Ik heb dat 2 jaar wel gedaan. En 2 en half jaar geleden kon ik pas voor mezelf toegeven en daarna voorzichtig naar mijn 2 vriendinnen toe dat ik in een ongelijkwaardige relatie zat. Durfde ik voorzichtig hardop te zeggen dat er sprake was van mishandeling. Ik kan wel zeggen dat het de 2 moeilijkste jaren uit mijn leven zijn geweest. De jaren daarvoor toen ik nog niet doorhad? dat ik in een ongelijkwaardige relatie zat waren niet moeilijk. Raar he? Toen was er zeker 2, 3, keer per jaar, soms vaker sprake van slaan, dreigen, naar beneden halen. Maar zo een ruzie stopte ik het weg? of ik kon het accepteren en ik vergat het weer en ik ging verder met mijn leven. Gelukkig was ik ook nog die jaren dacht ik. Na 21 jaar of zo kwam ik erachter
dat ik toch wel veel had weggestopt. Ik ging toen op internet neuzen of er misschien wel sites bestonden van partnermishandeling....die had ik gevonden en daar had ik voor het eerst mijn verhaal van me afgetiept. Ben er ook mee naar mijn huisarts gegaan en zo is het balletje van gevoelens voor mij gaan rollen. Later ben ik ook hier terecht gekomen. En na 2 en half jaar van vechten tegen mezelf, met mezelf en veel huilen en op den duur een confrontatie met mijn man, waarin ik hem heb verteld wat er allemaal in mij speelde, hoe ik de jaren heb ervaren etc etc, en vele gesprekken later heb ik het idee dat ik nu wel verder met hem wil. Hij heeft in die 2 jaar echt laten zien dat hij wil veranderen. Soms met wat terugval, maar elke keer kleine stapjes verder vooruit. En voor het eerst van de week heb ik het gevoel dat ik weer van hem hou, dat ik verder met hem wil. Ik hoop dat hij mij steeds meer vertrouwen zal geven dat we op de goede weg zijn. Ik heb nu ook het idee dat hij zichzelf is, maar dat hij mij ook mezelf kan laten zijn. Ik hoop ook uit de grond van mijn hart dat hij nooit meer zijn hand op zal tillen naar me, want dan moet ik mezelf aan mijn belofte houden en ga ik weg bij hem. Dat is een afspraak die ik met mezelf heb gemaakt en ik hoop dat ik die belofte nooit hoef na te komen.
Ik lees hier elke dag mee en wil nu even reageren. Ik merkte van de week aan mezelf dat ik nu niet meer met het idee in mijn hoofd loop dat ik bij hem weg wil, dat ik wil scheiden. Ik heb dat 2 jaar wel gedaan. En 2 en half jaar geleden kon ik pas voor mezelf toegeven en daarna voorzichtig naar mijn 2 vriendinnen toe dat ik in een ongelijkwaardige relatie zat. Durfde ik voorzichtig hardop te zeggen dat er sprake was van mishandeling. Ik kan wel zeggen dat het de 2 moeilijkste jaren uit mijn leven zijn geweest. De jaren daarvoor toen ik nog niet doorhad? dat ik in een ongelijkwaardige relatie zat waren niet moeilijk. Raar he? Toen was er zeker 2, 3, keer per jaar, soms vaker sprake van slaan, dreigen, naar beneden halen. Maar zo een ruzie stopte ik het weg? of ik kon het accepteren en ik vergat het weer en ik ging verder met mijn leven. Gelukkig was ik ook nog die jaren dacht ik. Na 21 jaar of zo kwam ik erachter
dat ik toch wel veel had weggestopt. Ik ging toen op internet neuzen of er misschien wel sites bestonden van partnermishandeling....die had ik gevonden en daar had ik voor het eerst mijn verhaal van me afgetiept. Ben er ook mee naar mijn huisarts gegaan en zo is het balletje van gevoelens voor mij gaan rollen. Later ben ik ook hier terecht gekomen. En na 2 en half jaar van vechten tegen mezelf, met mezelf en veel huilen en op den duur een confrontatie met mijn man, waarin ik hem heb verteld wat er allemaal in mij speelde, hoe ik de jaren heb ervaren etc etc, en vele gesprekken later heb ik het idee dat ik nu wel verder met hem wil. Hij heeft in die 2 jaar echt laten zien dat hij wil veranderen. Soms met wat terugval, maar elke keer kleine stapjes verder vooruit. En voor het eerst van de week heb ik het gevoel dat ik weer van hem hou, dat ik verder met hem wil. Ik hoop dat hij mij steeds meer vertrouwen zal geven dat we op de goede weg zijn. Ik heb nu ook het idee dat hij zichzelf is, maar dat hij mij ook mezelf kan laten zijn. Ik hoop ook uit de grond van mijn hart dat hij nooit meer zijn hand op zal tillen naar me, want dan moet ik mezelf aan mijn belofte houden en ga ik weg bij hem. Dat is een afspraak die ik met mezelf heb gemaakt en ik hoop dat ik die belofte nooit hoef na te komen.
