Man wil uit elkaar, over een tijdje alleenstaande moeder

Hoi Knuffeltje,



Ik heb geen ervaring als alleenstaande moeder, maar ik wil je wel veel sterkte wensen, en een dikke knuf geven.

Hoi,



Sta zelf ook helemaal in het begin. Heb me sinds 5 maanden ingeschreven. Het voelt bij mij als een opluchting dat ik eindelijk deze keus heb gemaakt, ook al heb ik ook mijn traantjes en verdrietige momenten. Ik denk dat loskomen van het moeilijkste deel is van dit allemaal. Zorg dat je dingen gaat ondernemen voor jezelf, dat je onafhankelijk van hem gaat worden. Bedoel een leven gaar opbouwen waar hij niet meer in past.

Ik wens je heel veel succes en sterkte...

Kus,

Sanne

Hallo Knuffeltjezacht

Zo herkenbaar!

Mijn (inmiddels) exman heeft in oktober 2006 van de één op de andere dag gezegd dat hij niet meer verder wilde met onze relatie. Het was voor mij op dat moment ook onmiddellijk duidelijk dat ik hem niet meer op andere gedachten kon brengen. Het was voor mij een enorme klap.We hadden een goede relatie, geen conflicten...maar de onrust die hij met zich meedroeg heeft hem doen besluiten te stoppen met het leventje wat we hadden.

Maar dan....

Het heeft maanden geduurd voordat hij andere woonruimte had gevonden. Uiteindelijk is hij pas begin juli 2007 verhuisd. De periode okt - juli is voor mij wel de zwaarste periode geweest.

Leven in het huis waar ja al jaren samen leeft...wetende dat het gaat stoppen.

Onze zoon was op dat moment 9 jaar. In november heeft mijn exman hem verteld dat hij zou gaan verhuizen. Dat hij graag alleen wilde wonen.....Ik heb mijn zoon nog nooit zo hardverscheurend zien huilen. Dat was echt afschuwelijk....

Dat duurde een klein half uur. Hij was op schoot gekropen bij zijn papa en daar zaten ze samen. Toen stopte hij met huilen en begon onmiddellijk tientallen vragen te stellen; hele praktische vragen: wanneer? hoe? waar? wat neem je allemaal mee? wanneer zie ik je dan? mag ik komen logeren?...en ga zo maar door.

In de periode okt - juli hebben we hem zoveel mogelijk overal bij proberen te betrekken (niet in het overdrevene hoor), maar hem wel telkens verteld hoe of wat.

Toen de verhuizing had plaatsgevonden kwam er rust.

Rust voor onze zoon en rust voor mezelf. Eigenlijk is hij best goed omgegaan met de hele verandering. Er zijn natuurlijk momenten dat hij verdrietig is. En het lastige is, dat ik dat moet opvangen, terwijl het verdriet gaat over het gemis van zijn vader....in de dagelijkse dingen. Hij ziet zijn vader twee keer per week.

Inmiddels zijn we een heel stuk verder.

Het is goed zo.

Het verdriet bij mij is weggeëbt. Ik heb geaccepteerd dat het is zoals het is. Met mijn zoon gaat het ook goed. Ook hij heeft geaccepteerd dat papa ergens anders woont.



Knuffeltjezacht, ik wens je een hoop lieve mensen om je heen, die je steunen als je dat nodig hebt. Ik ken de achtbaan van emoties: verdriet, boos, bang, sterk. Er komt een tijd aan met het maken van een aantal keuzes...bepaald niet de gemakkelijkste...en uiteindelijk zul je stapje voor stapje verder komen.

Heel veel liefs....

Mijn exman vertrok nu bijna 4 jaar geleden. Tja, had ik het zien aankomen, ja en nee. Ik zag wel dat ons huwelijk bergafwaarts ging, maar omdat ik een knokker ben, kwam scheiden niet in mijn vocabulaire voor. Achteraf bezien: ik groeide, daar waar hij stil was blijven staan. Hij zag het, ik niet. Hij kon mij niet meer inhalen en was uit frustratie daarover mn. het laatste jaar onverdraagzaam naar mij en kind. Zijn familie heeft me nooit echt zien zitten, ik had niet hun arrogantie, hun neerbuigendheid, hun gevoel voor statussymbolen. Toen ex opstapte barstte er een terreur los die zijn weerga niet kende. Kind werd ingezet als joker, ik kreeg vieze brieven, detectives op mij afgestuurd, ben bedreigd, mijn spullen zijn vernield, mijn vrienden kregen rare telefoontjes...ik kan er een goedlopende serie van schrijven. Ex betaalde in het begin ook niet en mijn boodschappen werden door mijn vrienden en moeder betaald.

Als ik er op terugkijk sta ik versteld dat ik niet stapelgek geworden ben, maar ik zat er middenin en liet me dus niet gek maken.



Is het zwaar? Ja, loodzwaar. Op het forum met of je 'ballen' hebt, schrijf ik dat ik ondanks dat, en ondanks een kind met gedrag- en leerproblemen mijn baan heb, een eigen bedrijfje hebt en over minder dan 2 maanden mijn bul ga halen. Yuky zegt: ben je multitasker. Ja, vind ik wel een mooie. Het is zwaar. Maar dat het me lukt, maakt mij sterk.



Het enige 'minpunt' aan mijn geluk: Muizelien is ernstig getraumatiseerd. Ik weet dat ik de terreur niet heb gedaan, maar je voelt je zo machteloos dat je je kind niet kan helpen. Haar trauma is mijn trauma.



De scheiding zul je overleven, met vallen en opstaan. Je zult verbaasd zijn wie je helpen - en wie niet. En je maakt zo weer nieuwe vrienden, althans, ik wel. Mijn vriendenkring is alleen maar groter geworden, ondanks het feit dat ik onvoldoende tijd voor iedereen kan maken, soms.



Vergis je niet, je wordt enorm op jezelf teruggeworpen. Je kijkt de hele dag in spiegels en het bevalt niet altijd even goed wat je ziet. Er zitten ook rotdagen tussen.



Ik moest financieel behoorlijk inleveren. Overnieuw beginnen. Maar ik kan het. Ik heb het geld niet nodig om gelukkig te zijn. Ik kan van 'scratch' beginnen en opbouwen. En ik ben zo gegroeid. Ik heb mijn vrijheid. Vooral die. Ik besefte pas nadat ik ging scheiden dat ik weer vrij ben. Ik ben vrij in handelen, denken, van geest.

Hoi Knuf,

goed dat je hier een topic hebt geopend, ik weet zeker dat een aantal dames hier je van goede adviezen kan voorzien. veel sterkte!!!

geen ervaringsmateriaal hier, maar wens je heel veel sterkte meid met dit topic, dat je er sterker uit komt, voor jouw en je kindje, heel veel succes en een welgemeende knuffel

Alweer heel wat jaar geleden ben ik, zwanger van ons kind, weggegaan bij mijn ex. Het was klaar en op. Daarom vind ik het ook heel lastig om iets te moeten zeggen over toch nog (ijdele) hoop hebben dat het goed gaat komen. Weet wel dat je niet alleen bent en dat het feit dat je een alleenstaande mama (en papa) bent, niet betekent dat je ook gelijk een slecht voorbeeld oid zal zijn. Zonder reclame te willen maken zijn er een aantal sites specifiek voor alleenstaande ouders. Misschien kan je daar meer herkenning en steun vandaan halen.

Ondanks dat het nu waarschijnlijk moeilijk is voor te stellen, komt het weer goed met je. Sterkte met alle voorbereidingen, regelingen, emoties e.d.

quote:knuffeltjezacht schreef op 29 april 2008 @ 08:25:

Ik neem het hem wel kwalijk dat hij niet wil vechten, al was het maar voor ons kind en dat weet hij.

Dat heb ik ook gehad en eigenlijk nog steeds. Je moet niet omwille van kinderen bij elkaar blijven, maar het feit dat hij totaal niet gevochten heeft, neem ik hem kwalijk. Ik kan mezelf in de spiegel aankijken, mijn dochter als ze ooit vragen gaat stellen, recht in de ogen lijken en zeggen: "ik heb er voor geknokt, keihard, waar het mogelijk zinloos was, maar tot het bittere eind, tot op het bot". Ik knokte erVOOR, haar vader erTEGEN.



Wij hebben het ons kind nog niet verteld. Dat doen we pas als we uitgezocht hebben wat er gaat gebeuren, hoe en wanneer. Geen zin om zijn leventje nu al overhoop te gooien.

Ik deed het wel, maar was andere situatie. Hij stapte op tijdens de grote vakantie en ik had toen ook vrij en kon gelijk allerlei instanties af en moest haar wel meenemen. Bovendien vertrok hij gelijk naar zijn broer. Overigens wilde hij niet dat ik het vertelde, maar ik zei: of je gaat in therapie of we vertellen het nu, maar je gaat niet opstappen en dan niks zeggen. Hij liet het aan mij over om het k*tklusje op te knappen.



Dametje, mag ik je nog wat vragen over jouw ex-man? Je zegt dat hij onrust met zich meedroeg en niet meer doorwilde met het leventje wat hij leidde. Dat heeft mijn man ook, hij is ongelukkig geweest en wil dingen gaan doen die hij tijdens ons huwelijk niet heeft kunnen doen, god weet waarom niet. Ik heb het idee dat hij in een enorme midlife crisis terecht is gekomen.

Ik wil daar ook wel op reageren. Ook mijn ex heeft eigenlijk niet het beroep dat hij graag wilde doen. Toen hij afstudeerde kon hij er geen werk in vinden. Na bijna 25 jaar kreeg hij wel een aanbod, maar door een of andere stomme truusmiep die hem verkeerd voorlichtte is dat afgeblazen. Hij raakte in een dip. Zag daarnaast dat ik als een tierelier op de univ ging - iets dat hij ook graag gewild had maar niet de lange adem voor heeft/had, wel de hersens - en on top of it, kreeg ik wel een baan gerelateerd aan het vak wat hij graag had willen uitoefenen. In zijn huidige baan is hij behoorlijk opgeklommen en altijd gevraagd, heeft nooit hoeven solliciteren. Nu moest hij voor het eerst solliciteren en werd hij zelfs nog afgewezen. Bedenk dat hij rond de 45 was en de tragedie was compleet....

Lieve Knuffeltjezacht,



Ik lees hier enkele malen dat één van de ouders het nieuws van de scheiding verteld heeft aan de kinderen. Ik snap hoe dat kan gaan, vaak heb je het er in die situatie niet eens goed over hoe je dat wilt aanpakken, en je zit middenin een emotionele achtbaan.



Knuffeltjezacht, ik zou je op het hart willen drukken om samen je zoontje te vertellen dat jullie uit elkaar gaan. Leg ook, op zijn niveau, uit waarom. Alles wat je niet vertelt, gaat hij zelf invullen, dus het is beter antwoorden te geven op zijn vragen die passen bij zijn leeftijd, en waarbij hij niet onnodig wordt belast.



Pas op dat je niet liegt of belangrijke dingen verzwijgt om hem (of je man) te beschermen. De waarheid doet altijd minder pijn. Nogmaals, op zijn niveau. Dus je hoeft niet net te doen alsof het een beslissing van jullie samen is als dat niet zo is. Je mag ook laten zien dat jullie verdrietig zijn. Ik heb dat zelf ook gezegd, dat ik liever had gewild dat we allemaal bij elkaar hadden kunnen blijven. Het is belangrijk dat je je kind laat zeggen wat hij voelt, en als hij dat nog niet goed kan, daar zelf woorden aan te geven.



Gebruik liever geen negatieve formuleringen in de zin van: het is niet jouw schuld, jij kan er niets aan doen, het heeft niets met jou te maken. Dat zal juist de gedachte in hem oproepen dat het misschien wél iets met hem te maken heeft. Beter is te zeggen dat het komt doordat papa en mama (enz.), dus positieve formuleringen. Leg ook uit dat papa en mama allebei heel veel van hem blijven houden en dat ze altijd zijn papa en mama blijven. Als papa opeens niet meer van mama houdt, denkt hij misschien dat jullie op een dag ook kunnen ophouden met van hem te houden. Of bij hem weg te gaan. Ik maakte dit kortgeleden met mijn dochter nog mee, anderhalf jaar nadat we uit elkaar zijn gegaan. Ze dacht dat als we dan eindelijk gingen scheiden, ik óók weg zou gaan en was ontroostbaar. Zo gaan er soms onverwachte dingen in die koppies om.



Probeer ook zo veel mogelijk direct concreet te zijn over hoe de nabije toekomst er voor hem uit gaat zien en hoe en wanneer hij zijn vader zal zien. Ik heb daar bijv. een kalender voor gebruikt waarop de kinderen kruisjes konden zetten en aftellen hoeveel nachtjes nog.



Als je man eenmaal een nieuwe woning heeft, betrek je zoontje dan bij het inrichten van zijn nieuwe kamer, laat hem wat spulletjes (pyjama's, ondergoed, tandenborstel) daar hebben, geef wat van zijn tekeningen en knutselwerkjes mee, zodat papa's nieuwe huis ook een beetje zijn huis wordt.



Na het uit elkaar gaan heb ik met fikse huil- en woedebuien te maken gekregen. Ik heb ze maar laten uitrazen, soms hielp stevig vastpakken om ze te bedaren. Ik koos ervoor duidelijker en consequenter te worden (dit was ook makkelijker toen ex weg was) en ik heb het idee dat hun dat, na aanvankelijk verzet, rust gaf. Voorspelbaarheid, rust en stabiliteit zijn belangrijk in de komende periode.



Over het "alleenstaand" worden kan ik je zeggen dat het voor mij een heel proces is (zoals gezegd loopt de scheiding nog steeds, het gaat allemaal erg moeizaam). Ik ben er bijna een paar keer aan onderdoor gegaan, maar toch word ik juist daar ook sterker door en leer ik mezelf (en mijn vrienden) beter kennen. Dus al met al een heel verrijkende ervaring, en zeker ook bevrijdend. Ik hoop dat ik gauw ook op een rustig plekje beland waar ik even kan bijkomen



sterkte,

dubio

Dubiootje,dat is de ideale situatie,als beide ouders samen hun kind(eren) kunnen uitleggen dat ze uit elkaar gaan.

Mijn exman vertrok destijds met de noorderzon en liet alles aan mij over,de kinderen waren toen 3 en 7 jaar.

Nu,10 jaar later sta ik als een sterke onafhankelijke vrouw in het leven.

Wat voelde ik mij vrij toen ik eindelijk mijn eigen huisje had,verfde de muren pimpelpaars omdat IK dat mooi vond,keek naar tv programma's die IK wilde zien en hoefde niemand verantwoording af te leggen.

Knuffeltjezacht jij komt er ook wel,na het verdriet van de mislukte relatie wordt je sterker dan ooit!

Nou, ideaal is niet het woord dat in me opkomt als ik aan dat moment terugdenk. Een van de (zo niet hét) meest verschrikkelijke momenten van mijn leven. Mijn ex was er zoals gewoonlijk alleen fysiek bij en zei geen woord.



Wat vreselijk hoe dat bij jou is gegaan, dat zal wel een enorme klap gegeven hebben. Daar sta je dan opeens alleen met je twee kinderen. Knap van je dat je zo opgeklommen bent!

Absoluut een zwart moment in mijn leven,en ik denk dat mijn ex ook alleen fysiek aanwezig zou zijn geweest.

Ik vergeet ook nooit meer de paniek die ik destijds voelde,alleen staan met twee kinderen die het niet begrepen,maar mede dankzij mijn familie en vrienden heb ik het gered.

Mijn vader vooral heeft mij keihard bij de 'lurven' gepakt,dat kun je op zo'n moment nodig hebben.

Geen zelfmedelijden,je moet er staan voor je kind(eren)!

Mijn kinderen zeggen vaak tegen mij dat ik hun vader en moeder tegelijk ben,en dat is een groot compliment vind ik.

Ja, daar heb je dan toch niets aan. Ik weet nog goed dat mijn oudste vroeg of hij even bij haar kwam liggen, het was voor ze gingen slapen (niet zo'n handige timing achteraf). Maar hij had geen zin om hélemaal in het stapelbed te klimmen Laten we zeggen dat dat tekenend is voor zijn vaderschap.



Goed dat je vader je omhoog gehesen heeft uit dat gat in de grond waar je waarschijnlijk even in wilde wegzakken. En inderdaad, voor de kinderen ga je door en blijf je overeind staan, ook op de momenten waarop het eigenlijk niet meer gaat. Die kracht haal je toch ergens vandaan blijkbaar.

Een zacht knuffeltje voor jou en je zoontje:

Meid wat rot voor je. Je man gaat wel heel hard zo, ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt ingehaald te worden door de werkelijkheid.

Dametje, mag ik je nog wat vragen over jouw ex-man? Je zegt dat hij onrust met zich meedroeg en niet meer doorwilde met het leventje wat hij leidde. Dat heeft mijn man ook, hij is ongelukkig geweest en wil dingen gaan doen die hij tijdens ons huwelijk niet heeft kunnen doen, god weet waarom niet. Ik heb het idee dat hij in een enorme midlife crisis terecht is gekomen. Natuurlijk moet hij dat zelf ook erkennen, momenteel staat er natuurlijk een enorme muur om hem heen, maar ik ben ook bang dat hij nog wel eens spijt kan krijgen van deze actie. Hij is lief voor me, wil me steunen, dingen zijn zo dubbel. Nou ja, misschien heb ik ergens gewoon nog hoop dat het goedkomt. Ook dat moet slijten, denk ik.[/quote]





Knuffeltje.

Ja, die onrust. Een gevoel wat ik nog steeds niet goed kan begrijpen maar wel heb leren accepteren. Ik heb altijd het gevoel gehad dat we elkaar niets in de weg hebben gelegd om de dingen te doen die we graag wilden doen. En toch die onrust....het anders willen dan in ons gezinsleven...blijven zeggen dat het niet aan mij ligt...maar hemeltjelief wat was dat moeilijk. Ook hij wilde mij steunen in mijn verdriet, maar ik kon zijn steun niet altijd accepteren. Ik heb vaak gedacht: hadden we maar ruzie, vond ik je maar een vreselijke vent....zou dat het makkelijker hebben gemaakt?...eerlijk gezegd denk ik van niet.



Nu, maanden later, is er geen spijt van zijn kant. Hij heeft voor zijn gevoel de juiste beslissing genomen door weg te gaan bij ons.

Goed dat je ook naar een goog gaat die verstand heeft van relaties. Ik ben ook bij een goog geweest en die heeft heel helder gemaakt hoe meneer Muis in relaties stond en ik. Dat sloot dus voor geen meter op elkaar aan, maar goed. Het helpt wel dat je ziet hoe jij over relaties denkt, hoe hij over die dingen denkt en hoe zich dat in jullie huwelijk heeft verhouden.

Hallo



Ik begrijp echt heel goed hoe jij je moet voelen.

ca. 2maanden geleden heef tmijn vriend(na 13jr relatie) gezegd, meer geschreeuwd da thij er geen zin mee rin had en nu dingen wil doen die hij zelf wilt doen. Ik heb hem van alles aangedaan(gekleineerd,uitgescholden,niet gewaardeerd en mnoem maar op).Als ik om uitleg vroeg, moes tik van hem mijn ogen open doen en van mijn roze wolk afstappen. Dit kwam voor mij echt totaal uit het niets.



Wij hebben een zoontje van 1,5 jaar. Voor mijn ex was het al afgelopen,nooit eerder iets over gezegd en weg was hij.

HIj vertelde dat hij geen gevoel had voor niets en niemand. Maar na 3 wkn had hij alweer een ander.De p&o dame van zijn werk die als vertrouwenspersoon fungeerde!!!???



Ik ken die wisselstemmingen ook heel goed. Heb het idee dat het leven me inhaalt en ik mezelf kwijt ben. Me hoofd is vol van alles wat er geregeld moet worden,zeker voor mijn kleine man van 1,5 jr. Hij heet in die 2 maanden zijn zoontje maxvoordeel van de twijfel' 10 uur gezien)te druk met nieuwe vriendin waarschijnlijk.



Wens je echt heel veel sterkte ennnnn..



WE KUNNEN HET!!!



Hoe oud is jou zoontje?



Alles is mijn schuld en ik moet op dit moment alles regelen,wat betreft mijn zoon/werk/huishouden/verkoop woning enzzzzz.. Hij zit lekker bij zijn ouders of vriendin.

Hoe moeilijk ook, Knuffeltje, ga er niet vanuit dat het nog goed komt, en ook, blijf daar niet bij hem om vragen. Ik begrijp je meer dan ooit, maar het is zo vernederend om steeds weer die afwijzing te krijgen. Hou je hoofd koel. Zeg dat je met de dingen bezig bent en hem op de hoogte houdt. Hij wil niet en dan kom je er niet doorheen. Ik kwam er bij meneer Muis in ieder geval nog niet met een bulldozer doorheen. Dus ik heb mij koeltjes en afstandelijk opgesteld. Moet ik wel zeggen: ik heb aangegeven de dingen te gaan regelen, maar de deur tot verzoening open te houden. Maar wel met de boodschap dat dat een forse investering van vooral zijn kant zou betekenen. En ergens na een week of 8 was ik het ineens volkomen zat na een zeer 'bij de geestelijke lurven pakkende' preek van een vriendin. Ik heb meneer Muis diezelfde avond ontboden en gezegd dat mijn voorstel tot verzoening per direct was ingetrokken. Moet ik wel zeggen dat het na de zoveelste treiterij was. Opvallende was wel dat hij er daarna ongelofelijk beroerd uitzag. Hij heeft waarschijnlijk gegokt dat zolang ik die deur op een kier hield, hij alles uit de kast kon trekken en kon zien hoever hij kon gaan met alles. Hij vergat dat ik ook grenzen had...