verwende vriend

Om heel eerlijk te zijn vind ik dit een vreemde situatie. Je vriend is bijna 30, heeft al 8 jaar een relatie en duidelijk hebben jullie samen genoeg middelen voor een huis(je). En dat alles is nog niet genoeg.....



Ik zou eens goed gaan nadenken waarom hij niet met jou wil samenwonen. Als ik dit verhaal lees denk ik namelijk niet dat hij echt toekomst voor jullie ziet. Een gemiddelde man van die leeftijd met een baan+relatie woont echt wel samen (of is zelfs al getrouwd).



Daar komt de kwestie kinderen nog bij. Vraag hem een duidelijk antwoord. Als vrouw heb je maar kort de tijd om kinderen te krijgen. Ik neem aan dat je dit wilt doen met een man die 1, die ook dolgraag wil en 2, waar je een stabiele relatie mee hebt (en dus al even kent). Als hij die duidelijkheid op deze leeftijd nog niet kan geven zou dat een duidelijk teken moeten zijn. Hij wil geen kinderen, of niet met jou. Als je echt kinderen wilt weet je dat als man heus wel. En wat ga je doen als hij over een paar jaar het nog niet weet? Of nog erger als hij toch niet wil? Dan is jouw tijd misschien wel voorbij.



Jullie relatie zit zo te lezen nog steeds in een eerste fase. Je bent op geen enkele manier aan elkaar gebonden. En hij is duidelijk niet van plan dit op korte termijn te veranderen. Samenwonen en wel/niet kinderen zijn belangrijke kwesties. Beide partners moeten duidelijk op een lijn zitten. Om eerlijk te zijn vind ik jullie relatie nog in de "verkeringfase" zitten. Weinig verantwoordelijkheden, en een onduidelijk toekomstperspectief. Vraag jezelf af of het niet tijd is voor een echte volwassen relatie. Met iemand die 100% voor jou wil gaan (en niet alleen voor zijn baan of veel geld).



Ga een goed en duidelijk gesprek met hem aan. Vraag hem waarom hij niet verder wil. Blijft hij onduidelijk of met vage redenen (zoals zijn baan, dat is echt geen reden!), kijk dan verder. Je hebt niet eeuwig de tijd om op hem te blijven wachten. Neem het heft zelf in handen, en blijf niet wachten tot hij een keer tijd voor jullie heeft. Jij hebt nu nog tijd om een andere vriend te zoeken. Iemand die wel serieus met jou verder wil. En misschien opent het gesprek met jou wel zijn ogen. Want zoals het nu gaat lijkt mij weinig positief voor de toekomst.



En zoals al eerder gezegd. Je ziet heel erg vaak dat er "opeens" een nieuwe vriendin opduikt. Binnen korte tijd is meneer opeens getrouwd en vader. En dan sta jij er bij te kijken... Laat het niet zo ver komen en stel een ultimatum.

X

Dat vind ik een beetje onzin, eigenlijk. Alsof er maar 1 juiste manier van leven is? Alsof de enige manier dat een relatie kan en mag lopen, in de volgorde verkering-relatie-samenwonen en/of trouwen-kindertjes is. Persoonlijk lijkt het mij niet noodzakelijk dat jullie je per definitie aanpassen aan conventionele gewoontes als jullie daar niets voor voelen. Je hoeft dus helemaal niet samen te gaan wonen om een goede waardevolle relatie te hebben en iemand die samenwoont is niet 'beter dan' iemand die niet samenwoont. Kortom een man die niet wil samenwonen is volgens mij niet ook per se een man die niet van je houdt.



Ik hou echt heel erg veel van mijn vriend, maar ik heb ook overwogen om niet samen te gaan wonen. Niet omdat ik geen toekomst met hem zie maar om heel andere redenen. Samenwonen is iets wat doorgaans weinig positiefs doet voor een relatie. Ik noem meningsverschillen, onvermijdelijke compromissen en sleur. Onder meer. Zo wil ik graag (veeeel) huisdieren, mijn vriend niet. Dat is best aanpassen dan, want ik vind een huis zonder huisdieren gewoon geen 'thuis'. Daar kun je dan een compromis over sluiten, die je beiden maar zozo vind. En dat over heel veel dingen. Nou passen mijn vriend en ik best goed bij elkaar. Ook zou ik deels financieel afhankelijk van hem zijn. Dat voelt natuurlijk gewoon kut. En ook dat is een reden dat ik het zou overwegen een eigen (klein ) flatje voor mezelf te huren ipv bij hem.



Ik vind niet dat je samenwonen en trouwen en kinderen zonder meer als doel moet zien. Alleen als dat *echt* is wat je zelf wilt. We leven in een overbevolkt land, kinderen nemen moet je echt alleen doen als je het per se wil. (Om redenen die ik alvast niet snap ). Als hij dat niet wil kan dat ook zeggen dat hij minder conventioneel in het leven staat en zich niet gebonden voelt aan de kijk-mij-eens-een-goed-burger-zijn lifestijl. Je leven is van jou, doe ermee wat je wilt. Als andere mensen hun leven niet genoeg vinden, dan nemen ze maar een hondje ofzo.



Is samenwonen echt 'het' doel voor jou? Waarom? Als dat het doel is, wat is hij dan? (Een middel?) Zou dat er mee te maken kunnen hebben? Ik zou ook geen middel voor andermans doel willen zijn? Als je samenwoont, zijn jullie problemen dan weg? Waarom denk je dat? Weet je dat zeker? Wat is zijn visie m.b.t. 'hoe een relatie hoort te verlopen'? Is samenwonen voor hem een bewijs van eeuwigdurende liefde? Of is het iets wat mogelijk praktische voordelen heeft? Wat wil jij? Een bewijs van eeuwigdurende liefde of samenwonen? Wat zegt samenwonen voor jou? Waarom is het zo belangrijk? Zijn de eventuele praktische problemen met familie oorzaak van die wens? Is dat een goede reden om zo'n grote stap te maken? Waarom wel/niet? Kun je die problemen ook anders oplossen?Heb je het gevoel dat deze man van je houdt? Waarom wel of niet? Voel je je financieel tekort schieten? Komt dat door zijn houding of alleen door die van zijn familie? Denk je dat dat erger wordt als je samenwoont of niet?



Het komt op me over alsof je het ook vooral wil omwille van zelfstandigheid. Dat kan ik me voorstellen. Maar vergis je ook daar niet in. Ik heb een ex gehad met nog niet doorgeknipte navelstreng en toen we samenwoonde stond schoonloeder gewoon 2x p wk voor de deur. En toen werd ze pas echt vervelend.