Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 17 april 2008 om 08:38
Ha Leo, ik volg je niet helemaal. Lilly hoeft toch helemaal niet te twijfelen, zij weet toch wat er gebeurd is? Ik twijfel ook niet echt aan Lilly's verhaal, ik geloof wel dat ze tegen ons de waarheid zou durven zeggen als het anders was gegaan. Maar het is toch wel wat bizar als je moet uitleggen dat je dit keer écht van de trap bent gevallen en écht niet door je vriend in elkaar bent geslagen
Hoe is het met jou trouwens, is je dip voorbij?
Knuffel,
dubio
Hoe is het met jou trouwens, is je dip voorbij?
Knuffel,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 17 april 2008 om 23:22
quote:eleonora schreef op 17 april 2008 @ 23:00:
Dan twijfelt ze toch? Aan haar eigen geloofwaardigheid in dit geval? En ik zeg dat ze dat niet hoeft want als het waar is, is het waar, of een ander daar nu aan twijfelt of niet. Ze hoeft dus inderdaad niet te twijfelen, aan zichzelf.
Oké, op zo'n fiets Nu snap ik je. Dat lijkt me nu juist zo moeilijk voor Lilly als de leugen van de vorige keer nu de waarheid is. Hoe geloofwaardig ben je dan voor jezelf?
Met mijn dip gaat het prima!Dat zag ik, je bent aardig op dreef in het pornotopic
Dan twijfelt ze toch? Aan haar eigen geloofwaardigheid in dit geval? En ik zeg dat ze dat niet hoeft want als het waar is, is het waar, of een ander daar nu aan twijfelt of niet. Ze hoeft dus inderdaad niet te twijfelen, aan zichzelf.
Oké, op zo'n fiets Nu snap ik je. Dat lijkt me nu juist zo moeilijk voor Lilly als de leugen van de vorige keer nu de waarheid is. Hoe geloofwaardig ben je dan voor jezelf?
Met mijn dip gaat het prima!Dat zag ik, je bent aardig op dreef in het pornotopic
Ga in therapie!
donderdag 17 april 2008 om 23:29
Eens, als je eigenlijk altijd je hoofd in het zand steekt of gewoon ontkent dat iets gebeurt dan is het wel even slikken als je écht van die trap alflazert. Klopt. Maar goed, uiteindelijk is Lily degene die bepaalt of iets waar is of niet en in dit geval hoeft ze nergens aan te twijfelen lijkt me. Nu, voor deze ene keer is dat eens niet nodig, dan zou ik er ook niet aan beginnen als ik haar was, zonde van de energie.
Ja, ik heb even een pornostory geschreven, ik ga maar eens solliciteren bij de chick of de tuk of zo. Volgens mij ben ik een carriere aan het mislopen!
Ja, ik heb even een pornostory geschreven, ik ga maar eens solliciteren bij de chick of de tuk of zo. Volgens mij ben ik een carriere aan het mislopen!
vrijdag 18 april 2008 om 06:06
Whahahahaaa!
Nu heb ik nog niks maar er komt zeker een zwemvijver. Of er ook berkjes komen weet ik nog niet. Je kunt je er niet zo best achter verstoppen geloof ik....
(voor diegenen die benieuwd zijn waar dit over gaat; op de sekspijler heb ik een satirisch pornoverhaal geschreven, het topic heet 'Pornoën')
Nu heb ik nog niks maar er komt zeker een zwemvijver. Of er ook berkjes komen weet ik nog niet. Je kunt je er niet zo best achter verstoppen geloof ik....
(voor diegenen die benieuwd zijn waar dit over gaat; op de sekspijler heb ik een satirisch pornoverhaal geschreven, het topic heet 'Pornoën')
vrijdag 18 april 2008 om 10:44
Lily, in hoeverre kan dit ongeluk zijn ontstaan doordat je in het dagelijks leven eigenlijk altijd op je tenen loopt, figuurlijk, maar het kan ook letterlijk zijn in een relatie als die je nu hebt?
In de tijd van mijn relatie was ik stukken onhandiger dan ik nu blijk te zijn. In tijden van stress ook. Er is een tijd geweest dat ik steevast wondjes op mijn arm had van het aanraken van de oven bij spullen eruit halen. Borden die braken, veel. Sinds mijn relatie is er geen bord meer gebroken.
Het lijkt me bij de weg heel moeilijk voor je om hier te blijven schrijven als wij steeds bij elke post eigenlijk massaal over je heen vallen. Ik snap het wel als je weinig schrijft. Ben wel blij steeds weer iets van je te lezen.
Elmervrouw, eigenlijk gaat het op dit moment matig met me. Ben nog steeds bezig met een arbeidsdeskundig bureau om uit te zoeken hoe veel ik zal moeten kunnen werken per week. Volgende week weer een -laatste- gesprek en ik heb geen idee wat er boven mijn hoofd hangt.
Werk valt me zoals ik in je eigen topic al schreef best zwaar: ik pieker 's nachts over die mensen, heb avonden dat ik maar met de kinders in bed kruip om niets meer te hoeven voelen.
Het kan natuurlijk ook gewoon zijn dat ik een flinke griep heb gehad en daarvan alleen maar moet herstellen.
In de tijd van mijn relatie was ik stukken onhandiger dan ik nu blijk te zijn. In tijden van stress ook. Er is een tijd geweest dat ik steevast wondjes op mijn arm had van het aanraken van de oven bij spullen eruit halen. Borden die braken, veel. Sinds mijn relatie is er geen bord meer gebroken.
Het lijkt me bij de weg heel moeilijk voor je om hier te blijven schrijven als wij steeds bij elke post eigenlijk massaal over je heen vallen. Ik snap het wel als je weinig schrijft. Ben wel blij steeds weer iets van je te lezen.
Elmervrouw, eigenlijk gaat het op dit moment matig met me. Ben nog steeds bezig met een arbeidsdeskundig bureau om uit te zoeken hoe veel ik zal moeten kunnen werken per week. Volgende week weer een -laatste- gesprek en ik heb geen idee wat er boven mijn hoofd hangt.
Werk valt me zoals ik in je eigen topic al schreef best zwaar: ik pieker 's nachts over die mensen, heb avonden dat ik maar met de kinders in bed kruip om niets meer te hoeven voelen.
Het kan natuurlijk ook gewoon zijn dat ik een flinke griep heb gehad en daarvan alleen maar moet herstellen.
vrijdag 18 april 2008 om 11:07
quote:mamzelle schreef op 18 april 2008 @ 10:44:
Lily, in hoeverre kan dit ongeluk zijn ontstaan doordat je in het dagelijks leven eigenlijk altijd op je tenen loopt, figuurlijk, maar het kan ook letterlijk zijn in een relatie als die je nu hebt?
In de tijd van mijn relatie was ik stukken onhandiger dan ik nu blijk te zijn. In tijden van stress ook. Er is een tijd geweest dat ik steevast wondjes op mijn arm had van het aanraken van de oven bij spullen eruit halen. Borden die braken, veel. Sinds mijn relatie is er geen bord meer gebroken.
Het lijkt me bij de weg heel moeilijk voor je om hier te blijven schrijven als wij steeds bij elke post eigenlijk massaal over je heen vallen. Ik snap het wel als je weinig schrijft. Ben wel blij steeds weer iets van je te lezen.
Elmervrouw, eigenlijk gaat het op dit moment matig met me. Ben nog steeds bezig met een arbeidsdeskundig bureau om uit te zoeken hoe veel ik zal moeten kunnen werken per week. Volgende week weer een -laatste- gesprek en ik heb geen idee wat er boven mijn hoofd hangt.
Werk valt me zoals ik in je eigen topic al schreef best zwaar: ik pieker 's nachts over die mensen, heb avonden dat ik maar met de kinders in bed kruip om niets meer te hoeven voelen.
Het kan natuurlijk ook gewoon zijn dat ik een flinke griep heb gehad en daarvan alleen maar moet herstellen.
Hoi,
Mamzelle, wat je aan Lilly schrijft: helemaal mee eens; heb ik ook gehad, toen ik niet lekker in mijn vel zat: steevast als ik met mijn hond ging lopen verzwikte mijn voet, en vaak viel ik dan ook. Ik schaamde me dood. Kwam ik een kennis tegen, en die zei ook, dat als je niet lekker in je vel zit, je gewoon letterlijk onderuit kunt gaan.
Ook nu zit ik weer in zo'n zelfde periode (vooral rondom mijn kinderen de spanning) en regelmatig lig ik gewoon languit, door 'lompigheid'.
Dus ook ik heb zoiets bij Lilly gedacht....
Toch hoop ik ook dat ze hier blijft schrijven. Zij krijgt wel veel over zich heen, maar het zijn toch vooral de zorgen, die wij om haar hebben, waarom er zo geschreven wordt. En het schrijven kan zo opluchten!
Mamzelle voor je zelf: Ik weet even niet wat meer te schrijven, maar sterkte met je werk. Het valt ook vaak niet mee!
Liefs,
Nicole
Lily, in hoeverre kan dit ongeluk zijn ontstaan doordat je in het dagelijks leven eigenlijk altijd op je tenen loopt, figuurlijk, maar het kan ook letterlijk zijn in een relatie als die je nu hebt?
In de tijd van mijn relatie was ik stukken onhandiger dan ik nu blijk te zijn. In tijden van stress ook. Er is een tijd geweest dat ik steevast wondjes op mijn arm had van het aanraken van de oven bij spullen eruit halen. Borden die braken, veel. Sinds mijn relatie is er geen bord meer gebroken.
Het lijkt me bij de weg heel moeilijk voor je om hier te blijven schrijven als wij steeds bij elke post eigenlijk massaal over je heen vallen. Ik snap het wel als je weinig schrijft. Ben wel blij steeds weer iets van je te lezen.
Elmervrouw, eigenlijk gaat het op dit moment matig met me. Ben nog steeds bezig met een arbeidsdeskundig bureau om uit te zoeken hoe veel ik zal moeten kunnen werken per week. Volgende week weer een -laatste- gesprek en ik heb geen idee wat er boven mijn hoofd hangt.
Werk valt me zoals ik in je eigen topic al schreef best zwaar: ik pieker 's nachts over die mensen, heb avonden dat ik maar met de kinders in bed kruip om niets meer te hoeven voelen.
Het kan natuurlijk ook gewoon zijn dat ik een flinke griep heb gehad en daarvan alleen maar moet herstellen.
Hoi,
Mamzelle, wat je aan Lilly schrijft: helemaal mee eens; heb ik ook gehad, toen ik niet lekker in mijn vel zat: steevast als ik met mijn hond ging lopen verzwikte mijn voet, en vaak viel ik dan ook. Ik schaamde me dood. Kwam ik een kennis tegen, en die zei ook, dat als je niet lekker in je vel zit, je gewoon letterlijk onderuit kunt gaan.
Ook nu zit ik weer in zo'n zelfde periode (vooral rondom mijn kinderen de spanning) en regelmatig lig ik gewoon languit, door 'lompigheid'.
Dus ook ik heb zoiets bij Lilly gedacht....
Toch hoop ik ook dat ze hier blijft schrijven. Zij krijgt wel veel over zich heen, maar het zijn toch vooral de zorgen, die wij om haar hebben, waarom er zo geschreven wordt. En het schrijven kan zo opluchten!
Mamzelle voor je zelf: Ik weet even niet wat meer te schrijven, maar sterkte met je werk. Het valt ook vaak niet mee!
Liefs,
Nicole
vrijdag 18 april 2008 om 12:08
Ik kan me daar wel iets bij voorstellen Mamz. Als je psychisch uit het lood geslagen bent, word je lichamelijk misschien ook wel instabiel. Misschien komt het doordat je je minder concentreert dat er vaak dingen misgaan. Je bent in je hoofd zo met andere dingen bezig dat die dagelijkse dingen niet meer automatisch gaan. Het is nog een wonder dat ik mezelf niet in de kreukels heb gereden in de periode dat ik psychisch "in de kreukels" zat, het ging vaak maar nét goed.
Lilly, ik hoop dat je niet het gevoel hebt dat iedereen massaal over je heen valt als je schrijft. We proberen vooral elkaar aan het denken te zetten en tot eerlijkheid tegenover jezelf te bewegen. Daar vallen wel eens harde woorden bij, ook van mij, maar je begrijpt hopelijk wel dat de gedachte erachter goed is. Echt ongezouten kritiek wordt hier naar mijn mening niet gegeven, daarvoor begrijpen we de situatie te goed, denk ik
Mamz, "moeten kunnen werken", een ongewone werkwoordconstructie die wel aangeeft dat jij het heel anders voelt dan het bedoeld is. Zíj gaan voor jou bepalen wat jij aankan en jij hebt daar niet zo heel veel over te zeggen. Wat gebeurt er als je het niet aankan? Ik hoop dat het je allemaal gaat meevallen!
liefs,
dubio
Lilly, ik hoop dat je niet het gevoel hebt dat iedereen massaal over je heen valt als je schrijft. We proberen vooral elkaar aan het denken te zetten en tot eerlijkheid tegenover jezelf te bewegen. Daar vallen wel eens harde woorden bij, ook van mij, maar je begrijpt hopelijk wel dat de gedachte erachter goed is. Echt ongezouten kritiek wordt hier naar mijn mening niet gegeven, daarvoor begrijpen we de situatie te goed, denk ik
Mamz, "moeten kunnen werken", een ongewone werkwoordconstructie die wel aangeeft dat jij het heel anders voelt dan het bedoeld is. Zíj gaan voor jou bepalen wat jij aankan en jij hebt daar niet zo heel veel over te zeggen. Wat gebeurt er als je het niet aankan? Ik hoop dat het je allemaal gaat meevallen!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 18 april 2008 om 14:20
Als ik het niet aankan is altijd eerst mijn gezin de dupe, daarna pas het werk. Ik kan slecht grenzen aangeven. Als er werk ligt en het is voor mij moet dat gedaan. Ongeacht of de tijd, of ruimte daarvoor, bij mij aanwezig is. En dan kom ik thuis en laat alles liggen en bijt van me af indien nodig. Daar wel.
Vind het zo moeilijk om te bepalen welk werk ik aankan, wat fijn voelt, niet te geestdodend licht en niet te veeleisend zwaar. Volgens mij bestaat er geen werk zo in het midden. Ik heb het in elk geval nog niet gevonden.
Als ik echt fors uren moet gaan draaien heb ik geen keuze dan voor 'licht' werk te gaan. Nog even afgezien van of men me daarvoor wil aannemen met een best wel zwaar cv.
Vind het zo moeilijk om te bepalen welk werk ik aankan, wat fijn voelt, niet te geestdodend licht en niet te veeleisend zwaar. Volgens mij bestaat er geen werk zo in het midden. Ik heb het in elk geval nog niet gevonden.
Als ik echt fors uren moet gaan draaien heb ik geen keuze dan voor 'licht' werk te gaan. Nog even afgezien van of men me daarvoor wil aannemen met een best wel zwaar cv.
vrijdag 18 april 2008 om 14:31
vrijdag 18 april 2008 om 18:48
Mamz, ik zou niet zo gaan denken in termen als licht en zwaar werk. Misschien moet je je eerst eens focussen op welk werk jij gewoon leuk zou vinden. Binnen wat voor soort organisatie je zou willen werken. Pas wanneer je daar een beetje achter bent, pas dan kun je supergemotiveerd solliciteren op een bepaalde functie en dan vallen termen als licht en zwaar gewoon weg.
vrijdag 18 april 2008 om 19:52
Ja, variatie, daar zeggen jullie wat. Wat is licht werk, wat is zwaar werk? Ik vond het grafische werk wat ik 10 jaar heb gedaan (lang geleden) zwaar, omdat ik de tijd voorbij zag kruipen op de klok. Niets voor mij, dat technisch-uitvoerende zonder ook maar iets creatiefs.
Later vond ik het werken met mensen (kinderen in dit geval) als groepsleidster ook zwaar, omdat het veel van vroeger triggerde én ik me super verantwoordelijk voelde - veel te erg.
Wat zou jij nou echt leuk vinden om te doen, Mamzelle? Als je gewoon recht vanuit je hart spreekt? Ongeacht even of het echt mogelijk is. Wat maakt je enthousiast? Waar voel je betrokkenheid mee?
Later vond ik het werken met mensen (kinderen in dit geval) als groepsleidster ook zwaar, omdat het veel van vroeger triggerde én ik me super verantwoordelijk voelde - veel te erg.
Wat zou jij nou echt leuk vinden om te doen, Mamzelle? Als je gewoon recht vanuit je hart spreekt? Ongeacht even of het echt mogelijk is. Wat maakt je enthousiast? Waar voel je betrokkenheid mee?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 19 april 2008 om 00:24
Hey lieve allemaal,
Ik snap wel dat jullie als het ware over mij "heenvallen". Ik heb gisteren mijn stukje gelezen alsof het niet van mij was. En ik moet zeggen dat ik toen ook zeg maar twijfelde. Zou iemand met mijn geschiedenis dit typen zou ik het nu eerlijk gezegd ook half geloven. Wat eigenlijk ook weer een hele logische reactie is. Het is eerder gebeurd en nu weer. Alleen zijn de omstandigheden anders. Maar wie ben ik, ik heb wel vaker dingen hier in de eerste instantie iets mooier en leuker gemaakt of gewoon weg verzwegen. Dus vallen jullie over me heen? Nee in tegendeel jullie doen wat ieder mens doet wanneer het voorgelogen is, argwaan krijgen. En ik kan jullie dat niet kwalijk nemen, Wanneer ik niet deze geschiedenis had en wel eerlijk was geweest dan had ik het jullie kwalijk genomen maar nu? Nee.. Dat zou ik niet eens kunnen dan zou ik mezelf er rot om voelen.
En misschien had ik er niet in moeten zetten dat M er niets mee te maken had. Maar ik was gewoon bang dat wanneer ik erin zou zetten; M was erbij heeft geod voor me gezorgd etc.. Dat het merendeel van jullie zou denken. Ja eerst jou van de trap gooien en dan je verzorgen., juist.. En daarom heb ik er meteen ingezet dat dit niet zo was. Misschien is dat juist wel het gevoel aanwakkeren dat ik hem probeer te verdedigen en dat het wel zo is, maar voor mij voelde het niet goed zonder deze zinnen.
Ik voel me niet geisoleerd. Ik heb gewoon een hekel aan ziekenhuizen en doktoren. Ze dneken alles beter te weten en in de meeste gevallen blijven dubbelzinnige vragen niet weg. Maar wel elke keer als M er niet bij is. Nu deed de dokter heel normaal, maar toen M spullen pakte voor mij, begon hij meteen met vuren. De artsen in het ziekenhuis hebben er ook ene handje van. En dáár heb ik een hekel aan. Er vallen waarschijnlijk wel zo'n 1000 per dag van de trap en ik geloof niet dat ze bij hen allemaal zo lekker dubbelzinnig gaan lopen doen. Alsof ik niet onhandig mag zijn.
Ik heb wel vriendinnen op school, maar niet dat ik buiten school contact houd. Heb ik niet zoveel behoefte aan. Ik heb M, anna en mark, mn huisje, mn kindjes ( nja mn oppaskindjes ) mn docent en mn huisbaas. Dat is voor mij genoeg. Ik hoef niet meer mensen om me heen. Met mijn docente praat ik nog steeds erg veel., Heb ook contact gehad met haar over mijn val Ook zij was in de eerste instantie een beetje sceptisch maar gelooft me nu wel. Anna is gisteren nog langs geweest. ze is en blijft een topvriendin maar soms is ze nog wel een beetje wantrouwig. Gisteren heeft ze ook eerlijk uitgesproken dat ze niet denkt dat M en ik gaan werken. En dat ik niet zo gelukkig ben als ik doe voorkomen. Maar dat ze mij in alle beslissingen wil steunen omdat ze me niet kwijt wil. Hoewel ik wist dat ze zo dacht, was het toch wel als een klap in mijn gezicht toen ze het uitsprak.
Iemand zei dat de dokter steken had laten vallen.. Hoezo als ik vragen mag? Wat heeft hij verkeerd gedaan?
En natuurlijk zorgt M voor me. Waarom niet? Hij koopt elke dag broodjes en die brengt hij in zn ochtendpauze langs. Deze kan ik dan opeten wanneer ik wil. Ook heeft hij direct na het ongeluk de eerste 3 dagen vrij genomen, door zich ziek te melden. Hij is superlief en vind het bijna nog erger voor mij, dan dta ik het zelf vind.
En hij drong wel aan op het ziekenihuis maar toen hij zag dat ik het echt niet wilde, heeft hij met de dokter overlegd of het noodzakelijk was. En dat was het dus mede gedwongen door hem en de dokter hup na het ziekenhuis
Ik ga kijken of ik kan slapen! Fijn weekend allemaal, weet niet of ik dit weekend nog kom schrijven namelijk.
Liefs,
Lilly
Ik snap wel dat jullie als het ware over mij "heenvallen". Ik heb gisteren mijn stukje gelezen alsof het niet van mij was. En ik moet zeggen dat ik toen ook zeg maar twijfelde. Zou iemand met mijn geschiedenis dit typen zou ik het nu eerlijk gezegd ook half geloven. Wat eigenlijk ook weer een hele logische reactie is. Het is eerder gebeurd en nu weer. Alleen zijn de omstandigheden anders. Maar wie ben ik, ik heb wel vaker dingen hier in de eerste instantie iets mooier en leuker gemaakt of gewoon weg verzwegen. Dus vallen jullie over me heen? Nee in tegendeel jullie doen wat ieder mens doet wanneer het voorgelogen is, argwaan krijgen. En ik kan jullie dat niet kwalijk nemen, Wanneer ik niet deze geschiedenis had en wel eerlijk was geweest dan had ik het jullie kwalijk genomen maar nu? Nee.. Dat zou ik niet eens kunnen dan zou ik mezelf er rot om voelen.
En misschien had ik er niet in moeten zetten dat M er niets mee te maken had. Maar ik was gewoon bang dat wanneer ik erin zou zetten; M was erbij heeft geod voor me gezorgd etc.. Dat het merendeel van jullie zou denken. Ja eerst jou van de trap gooien en dan je verzorgen., juist.. En daarom heb ik er meteen ingezet dat dit niet zo was. Misschien is dat juist wel het gevoel aanwakkeren dat ik hem probeer te verdedigen en dat het wel zo is, maar voor mij voelde het niet goed zonder deze zinnen.
Ik voel me niet geisoleerd. Ik heb gewoon een hekel aan ziekenhuizen en doktoren. Ze dneken alles beter te weten en in de meeste gevallen blijven dubbelzinnige vragen niet weg. Maar wel elke keer als M er niet bij is. Nu deed de dokter heel normaal, maar toen M spullen pakte voor mij, begon hij meteen met vuren. De artsen in het ziekenhuis hebben er ook ene handje van. En dáár heb ik een hekel aan. Er vallen waarschijnlijk wel zo'n 1000 per dag van de trap en ik geloof niet dat ze bij hen allemaal zo lekker dubbelzinnig gaan lopen doen. Alsof ik niet onhandig mag zijn.
Ik heb wel vriendinnen op school, maar niet dat ik buiten school contact houd. Heb ik niet zoveel behoefte aan. Ik heb M, anna en mark, mn huisje, mn kindjes ( nja mn oppaskindjes ) mn docent en mn huisbaas. Dat is voor mij genoeg. Ik hoef niet meer mensen om me heen. Met mijn docente praat ik nog steeds erg veel., Heb ook contact gehad met haar over mijn val Ook zij was in de eerste instantie een beetje sceptisch maar gelooft me nu wel. Anna is gisteren nog langs geweest. ze is en blijft een topvriendin maar soms is ze nog wel een beetje wantrouwig. Gisteren heeft ze ook eerlijk uitgesproken dat ze niet denkt dat M en ik gaan werken. En dat ik niet zo gelukkig ben als ik doe voorkomen. Maar dat ze mij in alle beslissingen wil steunen omdat ze me niet kwijt wil. Hoewel ik wist dat ze zo dacht, was het toch wel als een klap in mijn gezicht toen ze het uitsprak.
Iemand zei dat de dokter steken had laten vallen.. Hoezo als ik vragen mag? Wat heeft hij verkeerd gedaan?
En natuurlijk zorgt M voor me. Waarom niet? Hij koopt elke dag broodjes en die brengt hij in zn ochtendpauze langs. Deze kan ik dan opeten wanneer ik wil. Ook heeft hij direct na het ongeluk de eerste 3 dagen vrij genomen, door zich ziek te melden. Hij is superlief en vind het bijna nog erger voor mij, dan dta ik het zelf vind.
En hij drong wel aan op het ziekenihuis maar toen hij zag dat ik het echt niet wilde, heeft hij met de dokter overlegd of het noodzakelijk was. En dat was het dus mede gedwongen door hem en de dokter hup na het ziekenhuis
Ik ga kijken of ik kan slapen! Fijn weekend allemaal, weet niet of ik dit weekend nog kom schrijven namelijk.
Liefs,
Lilly
anoniem_52026 wijzigde dit bericht op 19-04-2008 00:31
Reden: Stukje bij gedaan!
Reden: Stukje bij gedaan!
% gewijzigd
zaterdag 19 april 2008 om 16:33
Lily, jij bent er echt een ster in om alles goed op te vatten! Dat bedoel ik positief, maar misschien zou je dat ook eens op een negatieve manier kunnen bekijken.
Ik probeer (en dat is lastig om te omschrijven) je duidelijk te maken, dat je niet alles wat er geschreven wordt op positieve wijze moet benaderen. Dat je eigenlijk best wel eens wat vuur in je sloffen mag hebben, peper in je kont of wat dan ook.
Zo'n opmerking van je vriendin doet zeer.Dat schrijf je ook, maar het is bij jou heel moeilijk te peilen hoe zeer iets doet.
Je hebt van die mensen die met het klussen bijv. op een van de vingers slaan en dan heel heel heel hard vloeken, alles door de schuur gooien en pas dan kijken wat er met de vinger aan de hand is om daarna een week met de vinger in de lucht te gaan zitten en ieder uur te klagen hoeveel pijn het wel niet doet.Bij jou zou dat anders gaan, jij zou auw zeggen, naar je vinger kijken en zeggen, valt best mee en dan een paar dagen nog rondlopen met een pijnlijke vinger.
Wat ik probeer (met veel te veel woorden) duidelijk te maken is eigenlijk dat het op mij overkomt alsof jij heel veel moeite hebt om je echte gevoelens te uiten.
Waarom probeer je het hier niet eens uit? Gewoon neerschrijven hoe verdomde erg je het vind dat juist jouw beste vriendin jullie relatie niet ziet zitten.
Ik gaf het voorbeeld van de huisarts. Bij mij is er bij een val van de trap onderzoek geweest of er sprake was van huiselijk geweld (was niet het geval). Jij valt 2x van de trap en je huisarts onderneemt geen actie. Dat vind ik vreemd.
Nogmaals bij die 2de val had je niets te vrezen.
Verder heel veel sterkte met je herstel.
Ik probeer (en dat is lastig om te omschrijven) je duidelijk te maken, dat je niet alles wat er geschreven wordt op positieve wijze moet benaderen. Dat je eigenlijk best wel eens wat vuur in je sloffen mag hebben, peper in je kont of wat dan ook.
Zo'n opmerking van je vriendin doet zeer.Dat schrijf je ook, maar het is bij jou heel moeilijk te peilen hoe zeer iets doet.
Je hebt van die mensen die met het klussen bijv. op een van de vingers slaan en dan heel heel heel hard vloeken, alles door de schuur gooien en pas dan kijken wat er met de vinger aan de hand is om daarna een week met de vinger in de lucht te gaan zitten en ieder uur te klagen hoeveel pijn het wel niet doet.Bij jou zou dat anders gaan, jij zou auw zeggen, naar je vinger kijken en zeggen, valt best mee en dan een paar dagen nog rondlopen met een pijnlijke vinger.
Wat ik probeer (met veel te veel woorden) duidelijk te maken is eigenlijk dat het op mij overkomt alsof jij heel veel moeite hebt om je echte gevoelens te uiten.
Waarom probeer je het hier niet eens uit? Gewoon neerschrijven hoe verdomde erg je het vind dat juist jouw beste vriendin jullie relatie niet ziet zitten.
Ik gaf het voorbeeld van de huisarts. Bij mij is er bij een val van de trap onderzoek geweest of er sprake was van huiselijk geweld (was niet het geval). Jij valt 2x van de trap en je huisarts onderneemt geen actie. Dat vind ik vreemd.
Nogmaals bij die 2de val had je niets te vrezen.
Verder heel veel sterkte met je herstel.
zaterdag 19 april 2008 om 22:46
Veer, Pom, ik kan prima benoemen waar mijn hart naar uitgaat. Zou graag met mensen werken, zoals ik nu doe is een baan naar mijn hart. Of in de kinderopvang, of in de verpleging, of in de psychiatrie, of maatschappelijk werk. Dat soort jobs trekt me weergaloos aan.
Maar ik kán ze niet aan. Moeite met grenzen aangeven, onzekerheid, ik kan een uurtje of twee dit werk aan en daarna moet ik in mezelf terugkruipen, zo iets.
Er zit dus een enorm gat tussen wat ik wil en wat ik kan.
Maar ik kán ze niet aan. Moeite met grenzen aangeven, onzekerheid, ik kan een uurtje of twee dit werk aan en daarna moet ik in mezelf terugkruipen, zo iets.
Er zit dus een enorm gat tussen wat ik wil en wat ik kan.
zondag 20 april 2008 om 10:33
Mamzelle, heel herkenbaar vind ik dat! Ik heb ook in de kinderopvang gewerkt (jaren '90) en ik was 'grenzenloos' met die kinderen, super verantwoordelijk, ik werd er echt doodmoe van. Onzekerheid ook. En als je mijn topic leest zie je dat ik daar nog steeds moeite mee heb. Voel me te verantwoordelijk voor ieders geluk, zou alles doen, ten koste zelfs van mezelf, nog steeds.
En pas als ik weer 'op mezelf' ben, alleen, kom ik terug bij mezelf. Dit is een heel groot leerproces voor mij.
En pas als ik weer 'op mezelf' ben, alleen, kom ik terug bij mezelf. Dit is een heel groot leerproces voor mij.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 20 april 2008 om 20:47
Hallo allemaal, ik lees hier heel trouw mee hoor. Maar schrijf niet zo veel. Weet niet zo goed wat. Momenteel loopt het op zich wel goed thuis, hij gedraagt zich ok. Dat wil zeggen diet zijn best om gezellig te doen. Er zijn geen uitbarstingen. Verder is alles hetzelfde, hoewel vandaag hebben we met z'n viertjes wat ondernomen. Ik weet niet zo goed hoe nu verder. We praten er niet over. Wat moet ik zeggen?
Ik voel me nl. wel gelukkig met mijn leven. Heb het idee dat ik met een andere man mss wel nog gelukkiger zou kunnen zijn, maar goed, die man is er niet. En ik leef nu dus daar moet ik me op focussen. Mijn zusje zei dat ik mss wel teveel rationaliseer omdat ze niet begreep dat ik me gierbij gelukkig voel. Maar heb er over nagedacht en las gister de Volkskrant de tips over hoe je je gelukkig kunt voelen. En ik herkende me daar wel in. Dus volgens mij ben ik in de basis heel stabiel en gelukkig dat ik me ondanks de minder ideale relatie ook happy voel met mijn werk, kinderen, vrienden, bezigheden en alle andere leuke dingen in het leven. Ik herkende me ook wel in wat Pom zegt dat ik heel veel positief opvat. Ik kan goed tegen kritiek, zie het als feedback want vat het niet persoonlijk op. Maar goed, wat moet ik er mee??
Eigenlijk weet ik wel dat ik wezenlijke dingen mis in mijn relatie maar ik heb wel een gelukkig leven. En nu hij geen uitbarstingen helemaal. Misschien als hij mij morgen nou zou uitschelden de maat acuut vol is, ik denk het eigenlijk wel....
Beetje warrig verhaal misschien, maar omdat het nu best aardig loopt weet ik niet zo goed hoe ik het gesprek met hem in moet gaan. Omdat ik het moeilijk vind om concreet te maken wat ik nu mis.
Tja...
Knuffel voor iedereen hier!!
Nu een wijntje!!
Z
Ik voel me nl. wel gelukkig met mijn leven. Heb het idee dat ik met een andere man mss wel nog gelukkiger zou kunnen zijn, maar goed, die man is er niet. En ik leef nu dus daar moet ik me op focussen. Mijn zusje zei dat ik mss wel teveel rationaliseer omdat ze niet begreep dat ik me gierbij gelukkig voel. Maar heb er over nagedacht en las gister de Volkskrant de tips over hoe je je gelukkig kunt voelen. En ik herkende me daar wel in. Dus volgens mij ben ik in de basis heel stabiel en gelukkig dat ik me ondanks de minder ideale relatie ook happy voel met mijn werk, kinderen, vrienden, bezigheden en alle andere leuke dingen in het leven. Ik herkende me ook wel in wat Pom zegt dat ik heel veel positief opvat. Ik kan goed tegen kritiek, zie het als feedback want vat het niet persoonlijk op. Maar goed, wat moet ik er mee??
Eigenlijk weet ik wel dat ik wezenlijke dingen mis in mijn relatie maar ik heb wel een gelukkig leven. En nu hij geen uitbarstingen helemaal. Misschien als hij mij morgen nou zou uitschelden de maat acuut vol is, ik denk het eigenlijk wel....
Beetje warrig verhaal misschien, maar omdat het nu best aardig loopt weet ik niet zo goed hoe ik het gesprek met hem in moet gaan. Omdat ik het moeilijk vind om concreet te maken wat ik nu mis.
Tja...
Knuffel voor iedereen hier!!
Nu een wijntje!!
Z
