Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 21 april 2008 om 08:59
Zonnepitje, ik kan me wat je schrijft levendig voorstellen, dus nee, geen warrig verhaal. Vind het even wat moeilijk om feedback te geven.
Hier gaat het allemaal wel redelijk, hoewel ik eergisteren uit het niets een hoop ellende over me uitgestort kreeg. Man was boos op zijn baas en moest dat op mij afreageren. Nogal kwetsend, dat heb ik hem ook gezegd. Nu doet hij weer heel normaal, sorry zeggen is nogal moeilijk. Zelf voelde ik me al niet goed (ben onverwachts zwanger geraakt, grieperig en verlies bloed), dus zo'n woede-aanval richting mij viel bepaald niet goed. Normaal kan ik het wel binnen de perken houden, door niet of nauwelijks te reageren, maar dat zat er nu niet in.
Hier gaat het allemaal wel redelijk, hoewel ik eergisteren uit het niets een hoop ellende over me uitgestort kreeg. Man was boos op zijn baas en moest dat op mij afreageren. Nogal kwetsend, dat heb ik hem ook gezegd. Nu doet hij weer heel normaal, sorry zeggen is nogal moeilijk. Zelf voelde ik me al niet goed (ben onverwachts zwanger geraakt, grieperig en verlies bloed), dus zo'n woede-aanval richting mij viel bepaald niet goed. Normaal kan ik het wel binnen de perken houden, door niet of nauwelijks te reageren, maar dat zat er nu niet in.
maandag 21 april 2008 om 10:25
Euhm Rabo? Vind je het fijn dat je zwanger bent? Dat kan ik nl. helemaal niet opmaken uit je verhaal. Maar van mijn kant wel gefeliciteerd hiermee.
Zonnepitje, als ik je verhaal zo lees, dan is een scheiding eigenlijk iets wat nu niet tot de mogelijkheden behoort. Je bent gewoon simpelweg gelukkig met hoe het nu gaat. Dat je mogelijk met een andere man gelukkiger zou kunnen zijn is nu niet iets wat perse ook zo hoeft te zijn.
Kan me wel goed voorstellen dat het erg verwarrend voor je is, dat er weer even een knop om moet.
Maar in het proces waar jij inzit is het helemaal niet noodzakelijk om haast te hebben.
Geniet van hoe het nu gaat!
Mamzelle en ook Elmervrouiw. Wanneer je zo met iets bezig bent wat je graag doet, dan is het toch niet onmogelijk om hier te leren waar je grenzen moet gaan stellen. Juist in een werkomgeving zijn de grenzen al min of meer bepaald.
je zou het ook kunnen gaan zien als een omgeving waar je erg veel in kunt leren.
Zonnepitje, als ik je verhaal zo lees, dan is een scheiding eigenlijk iets wat nu niet tot de mogelijkheden behoort. Je bent gewoon simpelweg gelukkig met hoe het nu gaat. Dat je mogelijk met een andere man gelukkiger zou kunnen zijn is nu niet iets wat perse ook zo hoeft te zijn.
Kan me wel goed voorstellen dat het erg verwarrend voor je is, dat er weer even een knop om moet.
Maar in het proces waar jij inzit is het helemaal niet noodzakelijk om haast te hebben.
Geniet van hoe het nu gaat!
Mamzelle en ook Elmervrouiw. Wanneer je zo met iets bezig bent wat je graag doet, dan is het toch niet onmogelijk om hier te leren waar je grenzen moet gaan stellen. Juist in een werkomgeving zijn de grenzen al min of meer bepaald.
je zou het ook kunnen gaan zien als een omgeving waar je erg veel in kunt leren.
maandag 21 april 2008 om 10:37
Pom, ja, op het moment is het één en al leren wat ik in mijn werkomgeving doe. Routes, het omgaan met de mensen, met geld, met het papierwerk (ritten noteren, tijden, km.standen), met de rolstoelen en rollators (in- en uitvouwen!).. volop leren dus. Net kwam ik terug op de zaak en vertelde over mijn eerste rolstoelervaring vanmorgen. Zegt ze: je kunt ook je collega's om hulp vragen hoor (bij de instelling waar ik heen moest, stond ook een rolstoelbusje). Nou... zou niet eens in me opgekomen zijn. Ik heb gewoon goed gekeken toen er hulp was bij vertrek, die vouwde de rolstoel in elkaar, en daarna lukte het mij zelf al om hem uit te vouwen.
Zie ik weer eens dat het niet eens in me opkomt om hulp te vragen, bij deze nieuwe dingen! Eerst zelf proberen. En zo kom ik nu constant voor allerlei nieuwe situaties te staan.
Wat grenzen betreft: die zijn wel min of meer bepaald, want je houdt je aan een rittenstaat. Maar daarin is nog genoeg bewegingsruimte, omstandigheden op de weg kun je niet zelf beïnvloeden, dus daarin voel ik toch iets van vrijheid. Begrensde vrijheid dus eigenlijk, maar het gevoel van vrijheid overheerst als ik rondrijd in die dikke bak. Grijns..
Zie ik weer eens dat het niet eens in me opkomt om hulp te vragen, bij deze nieuwe dingen! Eerst zelf proberen. En zo kom ik nu constant voor allerlei nieuwe situaties te staan.
Wat grenzen betreft: die zijn wel min of meer bepaald, want je houdt je aan een rittenstaat. Maar daarin is nog genoeg bewegingsruimte, omstandigheden op de weg kun je niet zelf beïnvloeden, dus daarin voel ik toch iets van vrijheid. Begrensde vrijheid dus eigenlijk, maar het gevoel van vrijheid overheerst als ik rondrijd in die dikke bak. Grijns..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 21 april 2008 om 11:32
Pom, eens. Wat ik er vooral leer is dat ik dus blijkbaar nogal makkelijk over mijn grenzen heen ga, nog steeds. Ik voel het ook wel, maar eerst voor mezelf zorgen, en daarna pas voor een ander, dat is een volgorde die er nog helemaal niet goed in zit. Thuis wel. Thuis is het veilig, buiten zet je je masker op.
maandag 21 april 2008 om 11:48
Pom, zwangerschap was niet gepland, maar we zijn er wel heel blij mee. Ik heb er echter weinig vertrouwen meer in dat het geen miskraam wordt. Ik verlies al een aantal dagen bloed, heb het hartje wel zien kloppen, maar het bloeden wordt alleen maar erger. Zit momenteel met tranen in mijn ogen. Het was al zo verwarrend, en nu waren we er helemaal blij mee en nu lijkt het verkeerd af te lopen.
Ik kan het allemaal even niet zo goed onder woorden brengen.
Ik kan het allemaal even niet zo goed onder woorden brengen.
maandag 21 april 2008 om 12:04
Rabo, heel veel sterkte. Je zult je knap eenzaam voelen. Ander land, moeilijke partner, allemaal niet fijn wanneer het dreigt mis te lopen.
Hoe is de medische verzorging daar?
Als het je helpt, blijf schrijven!
(eventueel kun je me ook mailen via beo_98@hotmail.com)
Elmer en Mamz, eerst is er de bewustwording, dan is er de onmacht, dan is er die berg waar je tegenop ziet, alsof je nooit zult leren grenzen te stellen en ineens doe je het een keer wel en dan blijkt het lang niet zo moeilijk te zijn.
Hoe is de medische verzorging daar?
Als het je helpt, blijf schrijven!
(eventueel kun je me ook mailen via beo_98@hotmail.com)
Elmer en Mamz, eerst is er de bewustwording, dan is er de onmacht, dan is er die berg waar je tegenop ziet, alsof je nooit zult leren grenzen te stellen en ineens doe je het een keer wel en dan blijkt het lang niet zo moeilijk te zijn.
maandag 21 april 2008 om 15:09
Dank jullie wel, doet me echt goed, voel me helemaal .
Net de dokter gesproken en hij denkt inderdaad dat het een miskraam wordt. Over twee uur kan ik terecht. Net belden mijn ouders toevallig en dan blijf ik hartstikke kalm aan de telefoon en nuchter. Man komt over een uurtje, ik hoop dat ik daar wat steun van krijg.
Dubio, ik voel me niet zwanger, maar heb me dat eigenlijk helemaal niet gevoeld, ook heb ik geen krampen of zo. De zwangerschap is eigenlijk steeds heel onwerkelijk geweest.
Net de dokter gesproken en hij denkt inderdaad dat het een miskraam wordt. Over twee uur kan ik terecht. Net belden mijn ouders toevallig en dan blijf ik hartstikke kalm aan de telefoon en nuchter. Man komt over een uurtje, ik hoop dat ik daar wat steun van krijg.
Dubio, ik voel me niet zwanger, maar heb me dat eigenlijk helemaal niet gevoeld, ook heb ik geen krampen of zo. De zwangerschap is eigenlijk steeds heel onwerkelijk geweest.
maandag 21 april 2008 om 15:54
Ach meid, ik kan het me goed voorstellen.... Fijn dat je snel terecht kan. Ik vind het wel verdrietig dat je schrijft dat je hoopt dat je wat steun krijgt van je man....
Ik heb twee miskramen gehad en achteraf gezien hebben die mij onder andere de ogen geopend. Juist bij moeilijke gebeurtenissen wordt je relatie op de proef gesteld en kunnen verschillen duidelijker worden. Wees er alert op dat je misschien allebei op een verschillende manier met deze spanningen omgaat. Mocht het inderdaad een miskraam blijken te zijn, probeer dan in elk geval duidelijk te maken wat jij van hem nodig hebt (luisteren, verzorgen, arm om je heen).
ik zal aan je denken straks
dubio
Ik heb twee miskramen gehad en achteraf gezien hebben die mij onder andere de ogen geopend. Juist bij moeilijke gebeurtenissen wordt je relatie op de proef gesteld en kunnen verschillen duidelijker worden. Wees er alert op dat je misschien allebei op een verschillende manier met deze spanningen omgaat. Mocht het inderdaad een miskraam blijken te zijn, probeer dan in elk geval duidelijk te maken wat jij van hem nodig hebt (luisteren, verzorgen, arm om je heen).
ik zal aan je denken straks
dubio
Ga in therapie!
maandag 21 april 2008 om 18:09
Rabo, veel sterkte, hoe het ook gaat.
Door je verhaal moet ik terugdenken aan de eerste keer dat ik zwanger werd, in de tijd met Safa. Dat ging mis na 14,5 week. Niks aan de hand, niks gevoeld, zomaar ineens. Pats. Shock natuurlijk. Het was zo'n klein, compleet, mooi kindje.. ik heb het gezien, het was niet eng, echt alles zat er op en eraan.
Van schrik heb ik de relatie uitgemaakt, ineens zoveel twijfel of ik wel moest doorgaan met hem, hoe het allemaal zou moeten. Ik sprak een time-out af, om na te denken, maar ineens stond hij weer voor de deur, en ging ik voor de bijl. Daarna werd ik opnieuw zwanger en is Sennah geboren.
Daarna nog een miskraam gehad, met 12 weken, ook zomaar 'out of the blue'. Ze hebben onderzoek gedaan, maar geen aanleiding kunnen vinden. Hierna is Amar geboren, na ook weer een perfecte zwangerschap. En dat alles terwijl ik al in de tweede helft van de 30 was......
Achteraf denk ik: toen ik die time-out wilde, hield hij zich ook al niet aan onze afspraak.....
*genoeg ego-post*
Door je verhaal moet ik terugdenken aan de eerste keer dat ik zwanger werd, in de tijd met Safa. Dat ging mis na 14,5 week. Niks aan de hand, niks gevoeld, zomaar ineens. Pats. Shock natuurlijk. Het was zo'n klein, compleet, mooi kindje.. ik heb het gezien, het was niet eng, echt alles zat er op en eraan.
Van schrik heb ik de relatie uitgemaakt, ineens zoveel twijfel of ik wel moest doorgaan met hem, hoe het allemaal zou moeten. Ik sprak een time-out af, om na te denken, maar ineens stond hij weer voor de deur, en ging ik voor de bijl. Daarna werd ik opnieuw zwanger en is Sennah geboren.
Daarna nog een miskraam gehad, met 12 weken, ook zomaar 'out of the blue'. Ze hebben onderzoek gedaan, maar geen aanleiding kunnen vinden. Hierna is Amar geboren, na ook weer een perfecte zwangerschap. En dat alles terwijl ik al in de tweede helft van de 30 was......
Achteraf denk ik: toen ik die time-out wilde, hield hij zich ook al niet aan onze afspraak.....
*genoeg ego-post*
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 21 april 2008 om 18:40
Lieve dames, het is inderdaad een miskraam. Het kwam niet echt als een verrassing natuurlijk, maar ik voel me wel enorm verdrietig. Gelukkig was man net even thuis en ik heb inderdaad me in zijn armen gestort. En hebben er gelukkig ook al even over kunnen praten. Dat helpt wel. Kinderen waren ook even helemaal in paniek (had ik het ze maar beter niet zo snel kunnen vertellen, dat ik in verwachting was? Anderzijds, anders hadden ze ook niet begrepen waarom ik verdriet had.). Van mijn zus net een lieve mail, heel fijn, zeker omdat wij niet zo superclose zijn.
Dubiootje, ik ga ook duimen voor optie één!
Dubiootje, ik ga ook duimen voor optie één!
maandag 21 april 2008 om 20:32
Ach Rabo, wat verdrietig. Heb zelf gelukkig nooit ene miskraam meegemaakt maar het lijkt me zo verdrietig. Hoe pril het ook was, je hebt toch alerlei dromen al gehad over het kindje-in-wording. Fijn dat je steun had van je man en zus.
Dubio, ik duim met je mee!
Pom, dank voor je berichtje. Ik ben wel een beetje opgelucht dat jij nu zegt dat ik geen haast erachter hoef te zetten. Op de een of andere manier voel ik me dat verplicht aan de buitenwereld (degenen die ervan weten dan). Het maakt me erg onrustig. Het komt zoals het komt.
Ik ben zo benieuwd hoe het met Vrouwtje Klets gaat? Weet iemand iets?
En over grenzen stellen op het werk. Faar heb ik er ook totaal geen moeite mee. Ben best een felle tante daar (ook heel aardig hoor). Maar vind dat dat kan (en moet), want dat is werk. En dus niet persoonlijk bedoeld maar voor de goede zaak, zeg maar.
Lilly, hoe is het nu?
Liefs,
Z.
Dubio, ik duim met je mee!
Pom, dank voor je berichtje. Ik ben wel een beetje opgelucht dat jij nu zegt dat ik geen haast erachter hoef te zetten. Op de een of andere manier voel ik me dat verplicht aan de buitenwereld (degenen die ervan weten dan). Het maakt me erg onrustig. Het komt zoals het komt.
Ik ben zo benieuwd hoe het met Vrouwtje Klets gaat? Weet iemand iets?
En over grenzen stellen op het werk. Faar heb ik er ook totaal geen moeite mee. Ben best een felle tante daar (ook heel aardig hoor). Maar vind dat dat kan (en moet), want dat is werk. En dus niet persoonlijk bedoeld maar voor de goede zaak, zeg maar.
Lilly, hoe is het nu?
Liefs,
Z.
maandag 21 april 2008 om 20:55
Rabobank, wat verdrietig en neem je tijd om hierom te rouwen!
Dubio, ik heb al helemaal blauwe duimen joh! En uitgaan van het positieve morgen.
hmm grenzen stellen,
na een lastige periode merk ik dat ik weer stappen verder ben en dus inderdaad ook betere grenzen stel. Met als gevolg dat ik het gevoel heb overal (voor) te moeten vechten. Mensen zijn het niet gewend dat je grenzen stelt en daar moeten anderen dus ook mee om leren gaan. Niet altijd prettig maar wel noodzakelijk en het dwingt ook echt even goed over sommige dingen naar jezelf te reflecteren. En toch voelt dit, ondanks alle energie die dit kost, goed. Mijn basis word breder en sterker en dat terwijl er zoveel speelt.
Dubio, ik heb al helemaal blauwe duimen joh! En uitgaan van het positieve morgen.
hmm grenzen stellen,
na een lastige periode merk ik dat ik weer stappen verder ben en dus inderdaad ook betere grenzen stel. Met als gevolg dat ik het gevoel heb overal (voor) te moeten vechten. Mensen zijn het niet gewend dat je grenzen stelt en daar moeten anderen dus ook mee om leren gaan. Niet altijd prettig maar wel noodzakelijk en het dwingt ook echt even goed over sommige dingen naar jezelf te reflecteren. En toch voelt dit, ondanks alle energie die dit kost, goed. Mijn basis word breder en sterker en dat terwijl er zoveel speelt.
maandag 21 april 2008 om 22:14
Ach lieve R... wat verdrietig Je voorgevoel was dus juist. Ik had precies hetzelfde, ik had ook de kinderen al verteld dat er een kindje bij kwam en zelfs al tamelijk veel andere mensen, wat ik bij mijn eerste zwangerschappen niet had gedaan. Dat was verdrietig, maar had wel het voordeel dat ik niet met een geheim verdriet rondliep.
Ik ben - achteraf gezien - bij die miskramen ook flink tegen de tekortkomingen van mijn ex aangelopen. Toen ik helemaal verzwakt was door het bloedverlies en amper kon opstaan, weigerde hij bijvoorbeeld iets te drinken voor me te halen - maar werd wel kwaad toen ik het aan het bezoek vroeg. Ik moest en zou mee naar een winkel op 2 uur rijden afstand, terwijl ik lichamelijk nog niet helemaal hersteld was en emotioneel al helemaal niet. Ik ging niet mee, maar hij stampte met een gezicht op onweer de deur uit. Wat een klein kind, achteraf gezien. Hoe kun je als man zo te kort schieten tegenover je vrouw?
Lieve R, ik hoop dat je de zorg en liefde krijgt die je verdient in deze komende periode, en dat je alle ruimte krijgt om te rouwen over dit verlies.
liefs,
dubio
PS Ik ben blij met alle blauwe duimen!
Ik ben - achteraf gezien - bij die miskramen ook flink tegen de tekortkomingen van mijn ex aangelopen. Toen ik helemaal verzwakt was door het bloedverlies en amper kon opstaan, weigerde hij bijvoorbeeld iets te drinken voor me te halen - maar werd wel kwaad toen ik het aan het bezoek vroeg. Ik moest en zou mee naar een winkel op 2 uur rijden afstand, terwijl ik lichamelijk nog niet helemaal hersteld was en emotioneel al helemaal niet. Ik ging niet mee, maar hij stampte met een gezicht op onweer de deur uit. Wat een klein kind, achteraf gezien. Hoe kun je als man zo te kort schieten tegenover je vrouw?
Lieve R, ik hoop dat je de zorg en liefde krijgt die je verdient in deze komende periode, en dat je alle ruimte krijgt om te rouwen over dit verlies.
liefs,
dubio
PS Ik ben blij met alle blauwe duimen!
Ga in therapie!
