Omgaan met Tramadol

Zelf heb ik goede ervaringen met de 'pijnpoli'.

Kikkerdil, ben je op de hoogte van alle opties die er zijn in de wereld van chronische pijn behandeling? Helaas is er nog altijd veel onwetendheid op dit gebied bij zowel maatschappij als medische wereld.



Een daarvan is imho een must voor eigenlijk een ieder met ervaringen zoals jij. Dat is pijnrevalidatie. Let wel; die is niet gericht op behandelvormen zoals medicatie, opereren, aneastheseren etc. Dit is gericht op leren léven met chronische pijn i.p.v. overleven. Dit zijn multidisciplinaire programma's die geboden worden in zo ongeveer alle revalidatiecentra en alle poliklinieken revalidatie in ziekenhuizen. Ahankelijk van de situatie kan dat klinisch (opname dus) of poliklinisch. De basis bestaat eigenlijk altijd wel uit revalidatie-arts, fysio, ergotherapie, maatschappelijk werk en/of psycholoog, groepsgebeuren etc. Afhankelijk van instelling en persoonlijke situatie kan dat aangevuld worden met hydro (erg veel voorkomend), ontspanningstherapie, logopedie, sporttherapie, arbeidsreïntegratie, etc. etc. Het is een samenkomst van kennis vergaren (denk bijv. aan leren wat chronische pijn met lijf doet en hoe daar al allerlei cirkels liggen, maar ook bijv. met relaties, gedachten, gedrag etc.), optimaliseren van fysieke belastbaarheid, in balans komen, leren waar die balans überhaupt ligt, hoe je die zelf herkent en kunt hanteren, wat het belang en profijt van die balans is etc. Het zal niet magisch resulteren in een doen verdwijnen van chronische pijn. Dat is de doel ook niet. Wel is het een zeer succesvol programma met goede resultaten als je kijkt naar léven. Levenskwaliteit, functioneren, pijn anders ervaren, dat soort dingen.





Daarnaast; een huisarts is prachtig, maar heeft zeer beperkte kennis op dit specialistische gebied. Komt die er niet uit, dan is het hoog tijd voor een pijnpoli als je de weg van pijndemping via medicatie etc. wilt verkennen. Helaas denken veel ha's (en specialisten) nog altijd erg beperkt over wat een pijnpoli kan bieden en sturen daardoor vaak onterecht niet of veel te laat door. Voordeel van een pijnpoli is dat men gespecialiseerd is in pijnbehandeling via die wijze. Per situatie zal beoordeeld moeten worden of dat bijv. blokkade, medicatie of wat dan ook kan zijn. Dit zijn wel trajecten van lange adem hebben en geduld moeten kunnen opbrengen. Dit is echt zo enorm persoonlijk dat men niet met zekerheid kan voorspellen van te voren dat A wel zal werken en B niet. Dus; uitproberen. Trial and error waarbij dosering ook nog wel eens uitgeprobeerd moet worden etc. Kan per middel dus al snel weken of maanden duren. En zoals je zelf ook ervaart is er naast sec effectiviteit qua pijndemping het ook een balans zien te vinden tussen dat en bijwerkingen. Alleen al medicamenteus zijn er niet alleen de traditionale pijnstillers maar ook allerlei andere middelen waarvan bekend is dat ze ook pijndempend kunnen werken. Denk aan antidepressiva, anti-epileptica etc. etc. Veel mensen willen dat nog wel eens verkeerd opvatten. "Het zit niet tussen de oren, ik ben niet depressief". Als men dat dacht, dan had je wel een verwijs psych gekregen met een stop zetten van behandeling. Dat soort middelen hebben als "bijwerking" ook invloed op pijn en/of pijnbeleving door brein en/of autonomisch zenuwstelsel. Maar; een kwestie van lange adem om het juiste middel, juiste dosering en/of juiste cocktail daarin te vinden. En dan heb je het alleen nog maar over medicamenteuze opties.



Echt; hoog tijd voor een goede voorlichting. Stél vragen. Laat je uitleggen waarom A wel en B niet. Laat je uitleggen waarom arts bijv. voorstelt om te wijzigen. Want ook jij hebt (nog) veel onwetendheid en dat kan leiden tot hele verkeerde verwachtingen en daarmee ook hoe je keuzes maakt. Zo denken veel mensen dat alle opioiden "een pot nat" zijn. Eenmaal een niet positieve ervaring met een middel en ze willen geen enkele andere meer proberen. De bijwerkingen die jij met de tramadol ervaart (zwakwerkend opioid) is veelvoorkomend (>10%) en ook veelvoorkomend bij opioiden. Maar, dat wil niet zeggen dat je ze dús bij elk middel uit die groep zo zult ervaren en/of in die mate.



Goede kans dat de ha met "pijnpleister" een fentanylpleister kan hebben bedoeld. Een opioid in pleistervorm dus, waarvan bekend is dat een grote groep minder last heeft van die veelvoorkomende bijwerkingen en/of in mindere mate. Minpunt is wel ook weer de toepassingsvorm; het vergt een dag voor de behandelspiegel bereikt is en in tegenstelling tot een pil die relatief snel na slikken is uitgewerkt, blijven deze preparaten veel langer doorwerken. Niet geschikt dus voor bijv. doorbraakpijnen, snel gewenste pijndemping etc. Bij al deze middelen is het ook weer persoonlijke trial and error. Maar denk ook aan diverse opties die er kunnen zijn qua medicatie om bepaalde bijwerkingen te proberen verzachten.



Wat ook veel ontbreekt (bij pijnpoli;s gelukkig stuk beter) is goede informatieverstrekking rondom die bijwerkingen. Zo zakken dit soort bijwerkingen vaak af na een eerste periode. Niet iedereen vindt die periode acceptabel qua bijwerkingen, maar als je niet eens wéét dat het lijf hierin een stuk gewenning vergt dan is doorzetten een totaal andere overweging dan wanneer je weet dat bijwerkingen kunnen afzakken. Dat kan relatief snel zijn (paar dagen, weken), maar er zijn ook veel ervaringen waarbij het lang kan duren. Zelf heb ik bijv. alles bij elkaar zo'n 2 jaar* afloop gemerkt in hoe mijn lijf reageert qua bijwerkingen. Waar met een half jaar de kern wel weg was aan bijwerkingen zoals misselijkheid etc. en dat met een jaar "gestabiliseerd" was, heeft het dus wel 2 jaar geduurd alvorens ik kon concluderen dat ik eindelijk geen last meer had van hallicunatiedromen. Tenzij, that is. Ben ik fysiek te uit balans, dan duiken ze alsnog weer op.



Ook kun je profijt hebben van goede informatieverschaffing over en ondersteuning op gebied van die bijwerkingen. Misselijkheid is er bijv. eentje waar de juiste kennis en wereld van verschil kan maken. Allerlei dingen hebben daar invloed op, ook bij misselijkheid waarbij een oorzaak aan te wijzen. Wat je wel of niet eet, wanneer je wel of niet eet, gedrag, emoties, houding, hoe het lijf reageert op misselijkheid, hoe brein en lijf reageert op "langere" tijd minder of anders eten, hoe daarin allerlei vicieuze cirkels kunnen ontstaan. Jammere daarin is dat die gedrags- en voedingskennis bij artsen vaak ontbreekt maar ook bij diëtisten te vaak een onverkend terrein is. Kan dus zoeken zijn alvorens je daar een geweldige steunpilaar in hebt gevonden.



Kennis is macht. Dat geldt in heel veel dingen, ook op het medische vlak. Behandeling van chronische pijn is daar er ook bij uitstek een in. Maak daar gebruik van. En ga jezelf spreekwoordelijk achter de oor krabben wat je eigenlijk zoekt en verwacht en welke prijs je daarvoor nog wel of niet wilt betalen. Duidelijk hebben wat je zoekt is nodig om uit te kristalliseren bij wíe je daarvoor het best terug kunt. Er is van alles voor dit onderwerp in de medische wereld, maar de ene weg is totaal anders dan de ander. Ze zijn vaak zeer complimenteus, maar men moet er wel aan toe zijn/open voor staan. Dus; wat zoek je. De prijs die je wilt betalen is persoonlijk en zal ook direct invloed hebben op welke opties er uiteindelijk wel en niet over zullen blijven. Daar van te voren al mee bezig zijn kan enorm helpen in de communicatie richting hulpverlening en daarmee uitkristalliseren naar welke opties mogelijk het beste passen bij jou.





* niet met tramadol (blijk ik allergisch voor en raak ik van in shock), maar fentanyl is een van mijn cocktail onderdelen. En alhoewel in de basis meer bijwerkingen, eenzelfde basiservaring met kortwerkendere preparaten zoals oxynorm, oxycodon etc.

Als het wel goed werkt tegen de pijn zou ik met je huisarts overleggen wat je kunt doen tegen de misselijkheid. Maagzuurremmers lijkt mij een goed idee.



Domperidon is geen maagzuurremmer, maar een middel tegen misselijkheid.



Ik kreeg tramadol samen met een maagzuurremmer.

quote:lemoos schreef op 06 december 2012 @ 21:37:

Zelf ben ik gestopt met Tramadol om dezelfde redenen: beroerd, spugen, trillen... Ik vond het middel erger dan de kwaal. Dyclofenac werkt bij mij beter (= minder bijwerkingen).



Wat grappig hoe persoonlijk dit soort dingen kunnen zijn! Met diclofenac raakte ik uren kwijt en kwamen letterlijk (volgens mijn hoofd dan, in werkelijkheid stonden ze stil) de muren op me af. Ik heb zelfs aan iemand gevraagd 'of die de muren wilde vragen niet naar me toe te komen, want dat is stom'. Nooit weer dus!



Van tramadol werd ik vrolijk en maakten dingen me wat minder uit. Ik kon er wel prima mee werken (in een opperbest humeur).



Gelukkig geen chronische pijn hier, was slechts tijdelijk.

ik heb weleens tramadol geslikt en daar ging ik mooi van dromen half-wakker maar eigenlijk hielp het totaal niet tegen de pijn. Bij mij helpt paracetamol met koffie, zes per dag, het beste tegen pijn. Ook amitriptyline helpt; het maakt de pijndrempel hoger en helpt bij het in- en doorslapen.

Ik slik van alles, waaronder Tramadol, 2 of 3 x daags en ik heb nergens last van.

In het begin wel. Beetje misselijk, hoofdpijn maar nu heb ik nergens meer last van maar heb wel 100 mg per slikmoment van nodig om er nog baat bij te hebben.

Ik ben er aan verslaafd, dat wel.

Kikkerdil; imho zijn dit middelen die niet meer thuis horen in de huisartspraktijk. Echt, doe jezelf het recht aan om hier een specialist bij te halen.



Voor wat betreft het lastig in kaart krijgen van voeding en opioiden ondanks je werk verbaast me niet erg. To-taal niet lullig bedoeld overigens, helaas zijn onderwerpen als misselijkheid, braken, ondervoeding, medicatie etc. binnen de diëtiek vaak te onbekend. En dan zijn jullie nog een stuk meer geschoold over het algemeen hierin dan artsen.



Weet niet in hoeverre je basiskennis wel of niet gaat? Google kan je ook al aardig helpen, maar denk bijv. aan etensmiddelen die misselijkheid kan dempen of juist verergeren. Gember is bijv. een bekende helper bij misselijkheid. Hier liggen in huis bij voorkeur altijd dan ook gingerbread koekjes.



Zorgen dat de maag niet (te lang) leeg is. Kleine porties, vaker per dag. Qua voeding, maar ook vochtinname en ook meer opletten met hoe je die 2 combineert. Op bed al zorgen voor een bodempje in de maag en die laten inwerken alvorens je aan de dag begint en omhoog komt.



Houding; alles wat druk geeft op maag kan misselijkheid zo makkelijk verergeren. Iets simpels als hoofdsteun van bed omhoog in een verkeerde plek tov jouw lijf kan door die vouw al druk op te maag geven. Voorover gebogen zitten met erg gespannen buikspieren, voorover buigen, etc. etc.



Minder eten maakt dat het lijf steeds minder om de oude hoeveelheid vraagt, wat een cirkel kan worden. Maar ook het brein wordt beïnvloed. Dat effect is er sneller dan je vaak zelf op zo'n moment gewaar bent. Seintjes als geen trek, vol zitten, misselijk, die uiteindelijk juist een oorsprong blijken te hebben in een fysisch proces omdat lijf al langere tijd iets te kort komt.



Ook geen idee hoe basis jouw kennis is qua ondervoeding of dat je er verder in gespecialiseerd bent, maar dat is voor mij altijd wel een alarmbelletje. Nog te veel diëtisten (laat staan weer die artsen), weten daar genoeg van om eigenlijk vroeg genoeg en/of juist in te grijpen. Terwijl dat enorm belangrijk is. Ondervoeding op zichzelf alleen al kan allerlei vervelende negatieve cirkels in gang zetten waardoor bijwerkingen versterkt kunnen worden (zowel door uitwerking van ondervoeding op lijf en brein zoals bovengenoemd als op "harder" binnen komen). Maar ook pijnbeleving wordt negatief beïnvloedt door een slechte voedingstaat. Heel belangrijk onderwerp dus om zeer scherp in de gaten te houden voor jezelf en bij ook maar een schijntje van twijfel eens contact op te nemen met een gespecialiseerde collega.



Qua preventieve middelen; ook weer persoonlijke trial and error. Voor de een werkt als je kijkt naar misselijkheid bijv. een maagzuurremmer. Voor de ander werkt domperidon (zorgt ervoor dat maag sneller leegt), weer een ander doet het beter op een anti-emetica, een vierde op een combinatie en een vijfde op geen van allen. En dan heb je ook nog verschillende toedieningsvormen van bepaalde middelen waarbij voor Pietje pil niet werkt maar zetpil van hetzelfde middel wel of vice versa. Alweer zo'n trial and error.



Al die medicamenteuze opties, enorm veel details etc. etc. zullen je mogelijk doen duizelen. Dat is ook precies waarom een huisarts of specialist hierin vaak de zeer algemene basiskennis niet kan of hoeft te ontstijgen. Het is niet voor niets een subspecialisme binnen de aneasthesiologie.

quote:lemoos schreef op 06 december 2012 @ 21:37:

Zelf ben ik gestopt met Tramadol om dezelfde redenen: beroerd, spugen, trillen... Ik vond het middel erger dan de kwaal. Dyclofenac werkt bij mij beter (= minder bijwerkingen).Dat slik ik allebei. Ik moet wel een maag van gewapend schokbeton hebben

Ik verdraag ook geen tramadol. Tegen erge pijn gebruik ik nu paracetamol met codeine, het lijkt weinig, maar bij mij werkt het echt beter dan opiaten en je kunt er een spiegel mee opbouwen. Voor mijn hernia werkte arcoxia (?) heel goed omdat het een ontstekingsremmer is.



Sterkte!

Vreslijk naar, pijn en dan pijnstillers met zulke heftige bijwerkingen. Ik heb 2,5 week tramadol in combinatie met diflocemac geslikt, maar het hielp niet genoeg tegen de pijn. Ik was inmiddels bij de neuroloog geweest en hij kon me oxycontin voorschrijven als de tramadol niet zou werken. Daar heb ik toch maar gebruik van gemaakt. Ik heb bij beide middelen maar kort last gehad van misselijkheid. Ben wel high geweest, meer van de oxy dan van de tramadol. Echt erg hoor.... Op het genante af . Ik zit voorlopig nog wel thuis, al was het maar omdat ik nog steeds oxy slik en dus geen auto mag rijden.



Dus helaas geen tips, maar ik wilde je wel een hart onder de riem steken en veel strerkte wensen!