Gezondheid
alle pijlers
Pijn in rug/ flanken bij wakker worden; nieren?
dinsdag 27 november 2012 om 21:10
Ik heb regelmatig pijn in mijn rug (bij mijn flanken) als ik wakker word. Vaak moet ik dan (nodig) plassen en heb ik dan ook een beetje pijn in mijn onderbuik. Als ik dan ben gaan plassen is het vaak na een kwartiertje wel weer over geloof ik.
Nu vroeg ik me af of die rugpijn ook door iets aan de nieren kan komen?
Dit vooral omdat een alternatief arts ooit iets heeft gezegd over dat het bij mn nier(en) niet helemaal goed zat, en een osteopaat voelde daar ook spanning geloof ik.
Nu heb ik laatst een bloed/ urineonderzoek gehad bij een alternatieve kliniek wegens bepaalde lichamelijke klachten die ik heb en daar kwamen bepaalde bloedwaardes uit die als ik opzoek op internet wat dat inhoudt, ook weer kunnen wijzen op een verslechterde nierfunctie. Zo is mijn hemaglobine wat aan de lage kant (12,7 en 7,88....weet niet wat wat is...) en mijn kalium wat aan de hoge kant (4,56, is nog binnen de marges volgens mij maar t was wel iets aan de hoge kant zei de behandelaar).
Verder zou ik een grote hormonale disbalans hebben.
Ik heb verder al mijn hele leven lang last van ontzettend vaak naar de WC moeten (vooral plassen). En dan bedoel ik dus echt meer dan 15-20 keer per etmaal. Ik kan soms gaan en nog geen 5 min later moet ik gewoon weer (de laatste tijd heb ik dit vooral savonds/ snachts als ik op bed lig).
Dit vaak moeten plassen heb ik echt al van kleuter af aan of eerder (weet nog dat ik er toen op onderzocht ben of ik geen blaasontsteking had, maar dat was het niet. En weet nog dat ouders van een klasgenootje waar ik toen logeerde mij betichtte van grote mensen afluisteren, omdat ik zo vaak naar beneden kwam om te plassen). Het is heel irritant. Want bijv. op een festival al vantevoren een uur in de rij voor een voorstelling gaan staan omdat je er anders niet meer inkomt is voor mij vaak geen doen.
Ik moet tegen die tijd alweer plassen (zeker als ik aan het bier ben), of net als het begint.
Mijn urine is btw vaak gewoon waterachtig of heel lichtgeel. Alleen mijn ochtendurine is wat donkerder en stinkt meer.
Heeft heel vaak moeten plassen ook iets met de nieren te maken en zoja wat dan? Wat werkt er dan niet goed of te goed?
Of ligt dit vrijwel altijd aan een te kleine blaas of te overgevoelige blaas of zo?
Mijn urine is btw ook getest bij dat onderzoek vorige week.
Mijn urinewaarden waren: dichtheid 1025, PH 5, proteine 1 of 14 (kan handschrift niet lezen) en hemaglobine 44 (was ongesteld dus er zat wat bloed in mn urine, daar zal dit wel vandaan komen). T was geen ochtendurine en ik had al ontbeten.
Als ik op internet kijk is de PH dus iets te zuur.
Herkent iemand de klachten van rugpijn in de flanken (bij het wakker worden en dan vooral als je moet plassen)? Ik zat te denken dat het misschien urine is die terugloopt naar de nieren, dat ik daar dan rugpijn van krijg?? Al is dat volgens mij nogal iets ernstigs dus zal het dat ook niet zo snel zijn
En herkent iemand het ontzettend vaak moeten plassen? Heeft het bij jou een oorzaak en zoja welke?
Nu vroeg ik me af of die rugpijn ook door iets aan de nieren kan komen?
Dit vooral omdat een alternatief arts ooit iets heeft gezegd over dat het bij mn nier(en) niet helemaal goed zat, en een osteopaat voelde daar ook spanning geloof ik.
Nu heb ik laatst een bloed/ urineonderzoek gehad bij een alternatieve kliniek wegens bepaalde lichamelijke klachten die ik heb en daar kwamen bepaalde bloedwaardes uit die als ik opzoek op internet wat dat inhoudt, ook weer kunnen wijzen op een verslechterde nierfunctie. Zo is mijn hemaglobine wat aan de lage kant (12,7 en 7,88....weet niet wat wat is...) en mijn kalium wat aan de hoge kant (4,56, is nog binnen de marges volgens mij maar t was wel iets aan de hoge kant zei de behandelaar).
Verder zou ik een grote hormonale disbalans hebben.
Ik heb verder al mijn hele leven lang last van ontzettend vaak naar de WC moeten (vooral plassen). En dan bedoel ik dus echt meer dan 15-20 keer per etmaal. Ik kan soms gaan en nog geen 5 min later moet ik gewoon weer (de laatste tijd heb ik dit vooral savonds/ snachts als ik op bed lig).
Dit vaak moeten plassen heb ik echt al van kleuter af aan of eerder (weet nog dat ik er toen op onderzocht ben of ik geen blaasontsteking had, maar dat was het niet. En weet nog dat ouders van een klasgenootje waar ik toen logeerde mij betichtte van grote mensen afluisteren, omdat ik zo vaak naar beneden kwam om te plassen). Het is heel irritant. Want bijv. op een festival al vantevoren een uur in de rij voor een voorstelling gaan staan omdat je er anders niet meer inkomt is voor mij vaak geen doen.
Ik moet tegen die tijd alweer plassen (zeker als ik aan het bier ben), of net als het begint.
Mijn urine is btw vaak gewoon waterachtig of heel lichtgeel. Alleen mijn ochtendurine is wat donkerder en stinkt meer.
Heeft heel vaak moeten plassen ook iets met de nieren te maken en zoja wat dan? Wat werkt er dan niet goed of te goed?
Of ligt dit vrijwel altijd aan een te kleine blaas of te overgevoelige blaas of zo?
Mijn urine is btw ook getest bij dat onderzoek vorige week.
Mijn urinewaarden waren: dichtheid 1025, PH 5, proteine 1 of 14 (kan handschrift niet lezen) en hemaglobine 44 (was ongesteld dus er zat wat bloed in mn urine, daar zal dit wel vandaan komen). T was geen ochtendurine en ik had al ontbeten.
Als ik op internet kijk is de PH dus iets te zuur.
Herkent iemand de klachten van rugpijn in de flanken (bij het wakker worden en dan vooral als je moet plassen)? Ik zat te denken dat het misschien urine is die terugloopt naar de nieren, dat ik daar dan rugpijn van krijg?? Al is dat volgens mij nogal iets ernstigs dus zal het dat ook niet zo snel zijn
En herkent iemand het ontzettend vaak moeten plassen? Heeft het bij jou een oorzaak en zoja welke?
zondag 9 december 2012 om 14:22
quote:gwenni schreef op 09 december 2012 @ 14:06:
[...]
Ik heb al minstens 1 psychiater, twee jaar antidepressiva, 1 maatschappelijk werkster, 1 gestallt-therapeut, 2 psychologen en 1 groepstherapie versleten. Dus ik vrees dat ik niet meer te redden ben.
Ga je weer. Focus op negatieve en verantwoordelijkheid voor jouw leven bij anderen deponeren. Tig peuten en hulpverleners kunnen trekken wat ze willen maar als jij een spreekwoordelijk dood paard bent, dan is de verandering ook nul inderdaad. Jij zult uiteindelijk het echte, zware werk zelf moeten doen en ook willen en durven doen. Daar kan best wel eens een zoektocht bijhoren qua klik welke ondersteunende factor en methodes daarin bij je past, maar uiteindelijk kan men het werk niet voor je doen. Alleen jij bepaald hoe jij jouw leven interpreteerd en waardeert en ook alleen jij kan die invulling veranderen als die je niet zint.
quote:Ik heb nog steeds mijn visusklachten.
De kern van de boodschap vliegt je totaal over het hoofd. Heel grof gezegd zijn die klachten helemaal niet interessant. Wat wél interessant is, is wat jij er vervolgens mee doet, hoe je dat oppakt. Dát bepaald in veel grotere mate hoe jij essentiële zaken als levensgenot, -plezier en -kwaliteit beoordeeld.
quote:maar ik kan die pijn/ angst van dat moment (en alle momenten daarna) niet uitschakelen.En dus blijf je jezelf in het negatieve cirkeltje vastbijten. Daarbij alleen maar het negatieve versterkend. Pijn en angst zijn negatieve emoties en die voed je hiermee. In plaats daarvan kun je er ook actief mee aan de slag gaan. Niet de status quo maar accepteren en zelfs voeden, maar linksom of rechtsom en desnoods onderstebovenbinnenstebuiten door gaan tot je op een punt komt waarbij je niet meer in die cirkel zit, geen behoefte meer hebt om jezelf daarin te voeden. Waarom? Omdat je de conrfontatie met jezelf bent aangegaan. Omdat je het leven anders bent gaan inrichten waarbij de focus op de andere kant.
[...]
Ik heb al minstens 1 psychiater, twee jaar antidepressiva, 1 maatschappelijk werkster, 1 gestallt-therapeut, 2 psychologen en 1 groepstherapie versleten. Dus ik vrees dat ik niet meer te redden ben.
Ga je weer. Focus op negatieve en verantwoordelijkheid voor jouw leven bij anderen deponeren. Tig peuten en hulpverleners kunnen trekken wat ze willen maar als jij een spreekwoordelijk dood paard bent, dan is de verandering ook nul inderdaad. Jij zult uiteindelijk het echte, zware werk zelf moeten doen en ook willen en durven doen. Daar kan best wel eens een zoektocht bijhoren qua klik welke ondersteunende factor en methodes daarin bij je past, maar uiteindelijk kan men het werk niet voor je doen. Alleen jij bepaald hoe jij jouw leven interpreteerd en waardeert en ook alleen jij kan die invulling veranderen als die je niet zint.
quote:Ik heb nog steeds mijn visusklachten.
De kern van de boodschap vliegt je totaal over het hoofd. Heel grof gezegd zijn die klachten helemaal niet interessant. Wat wél interessant is, is wat jij er vervolgens mee doet, hoe je dat oppakt. Dát bepaald in veel grotere mate hoe jij essentiële zaken als levensgenot, -plezier en -kwaliteit beoordeeld.
quote:maar ik kan die pijn/ angst van dat moment (en alle momenten daarna) niet uitschakelen.En dus blijf je jezelf in het negatieve cirkeltje vastbijten. Daarbij alleen maar het negatieve versterkend. Pijn en angst zijn negatieve emoties en die voed je hiermee. In plaats daarvan kun je er ook actief mee aan de slag gaan. Niet de status quo maar accepteren en zelfs voeden, maar linksom of rechtsom en desnoods onderstebovenbinnenstebuiten door gaan tot je op een punt komt waarbij je niet meer in die cirkel zit, geen behoefte meer hebt om jezelf daarin te voeden. Waarom? Omdat je de conrfontatie met jezelf bent aangegaan. Omdat je het leven anders bent gaan inrichten waarbij de focus op de andere kant.
when you wish upon a star...
zondag 9 december 2012 om 14:23
zondag 9 december 2012 om 14:28
zondag 9 december 2012 om 14:44
Volgens mij zitten de grootste problemen tussen je oren.
Focus nu eens op het positieve ipv op allerlei vage klachten die iedereen wel eens heeft en niks te betekenen hebben en ook vanzelf weer over gaan.
Geef jezelf een schop onder je donder en stop met al die onderzoeken / alternatieve dokters / rare therapieen / anti-depressiva en andere shit. Gooi je papierwinkel met onderzoeksresultaten in de prullenbak, wis je zoek geschiedenis en zet een punt achter al die medische toestanden. Je loopt al jaren en er wordt nooit wat gevonden.
Probeer je leven nu eens te leiden zonder de medische mallemolen als alles overheersend middelpunt.
Zoek een baan, misschien een studie, ga eens uit, maak lol, probeer te genieten en ga eens beginnen met leven ipv te blijven hangen in al die negatieviteit.
Focus nu eens op het positieve ipv op allerlei vage klachten die iedereen wel eens heeft en niks te betekenen hebben en ook vanzelf weer over gaan.
Geef jezelf een schop onder je donder en stop met al die onderzoeken / alternatieve dokters / rare therapieen / anti-depressiva en andere shit. Gooi je papierwinkel met onderzoeksresultaten in de prullenbak, wis je zoek geschiedenis en zet een punt achter al die medische toestanden. Je loopt al jaren en er wordt nooit wat gevonden.
Probeer je leven nu eens te leiden zonder de medische mallemolen als alles overheersend middelpunt.
Zoek een baan, misschien een studie, ga eens uit, maak lol, probeer te genieten en ga eens beginnen met leven ipv te blijven hangen in al die negatieviteit.
zondag 9 december 2012 om 17:57
Jammer dat je hypochondrie van de hand wijst en allerlei veronderstellingen doet waarom je geen hypochondrie zou hebben. Terwijl als je je er in verdiept zal je opvallen dat wat jij hier schrijft er verdacht veel op lijkt. Verder lijkt het me duidelijk dat je vooral een psychisch probleem hebt, gezien de hoeveelheid therapeuten die je al versleten hebt. Je zegt dat je niet gelooft dat je psyche zo'n invloed kan hebben op je lijf, maar dat kan natuurlijk wel, er zijn mensen die in een rolstoel zitten omdat ze een psychisch probleem hebben. Er zijn ook mensen die daar weer uitkomen met behulp van goede psychiaters en therapeuten. Dus vraag hulp, als je vorige batterij therapeuten niet heeft geholpen dan is het tijd voor een nieuwe batterij, maar je zal er zelf ook aanmoeten dat wat er in je hoofd afspeelt niet strookt met de realiteit. Veel plassen betekent geen nierfalen, afscheiding betekent geen vaginakanker. Er is dus ook geen enkele reden om dit te googelen en jouw bloeduitslag te vergelijken met patiënten die hier wel aan lijden.
zondag 9 december 2012 om 20:30
quote:gwenni schreef op 09 december 2012 @ 14:04:
Nou bij deze: Pixie bedankt, en ik kom er later op terug.
Sorry dat ik de etiquette van een vrouwenforum niet snap.
Je snapt de essentie van wat iedereen je probeert te vertellen niet. Dat heeft niks met etiquette van doen.
Het gaat niet zozeer om het bedankje gwenni, maar wel waar je je aandacht aan besteedt en vervolgens energie in steekt. Al jou aandacht en energie sijpelt weg naar negativiteit. Je houdt niks meer over voor opbouw en herstel. Als je je blik voortdurend op de negativiteit houdt, wordt je perceptie vanzelf negatief en dat is wat je in al je topics tentoonspreidt.
Enfin, mijn voorgangers hebben allemaal al keigoeie posts geschreven over focussen en de gevolgen van de negatieve cirkel. Ik sluit me daar volledig bij aan. En ja, ook wat betreft de therapie.
Nou bij deze: Pixie bedankt, en ik kom er later op terug.
Sorry dat ik de etiquette van een vrouwenforum niet snap.
Je snapt de essentie van wat iedereen je probeert te vertellen niet. Dat heeft niks met etiquette van doen.
Het gaat niet zozeer om het bedankje gwenni, maar wel waar je je aandacht aan besteedt en vervolgens energie in steekt. Al jou aandacht en energie sijpelt weg naar negativiteit. Je houdt niks meer over voor opbouw en herstel. Als je je blik voortdurend op de negativiteit houdt, wordt je perceptie vanzelf negatief en dat is wat je in al je topics tentoonspreidt.
Enfin, mijn voorgangers hebben allemaal al keigoeie posts geschreven over focussen en de gevolgen van de negatieve cirkel. Ik sluit me daar volledig bij aan. En ja, ook wat betreft de therapie.
zondag 9 december 2012 om 20:57
quote:madamemicmac schreef op 09 december 2012 @ 14:23:
Ik vind dat je zowiezo met respect naar iemand kan reageren op een topic. En helemaal op gezondheid waar mensen vaak toch over persoonlijke intieme dingen vertellen. Bea en pixie ( en andere) schrijven toch persoonlijke dingen neer om je te helpen.Precies! Dat vind ik nou ook.
Ik vind dat je zowiezo met respect naar iemand kan reageren op een topic. En helemaal op gezondheid waar mensen vaak toch over persoonlijke intieme dingen vertellen. Bea en pixie ( en andere) schrijven toch persoonlijke dingen neer om je te helpen.Precies! Dat vind ik nou ook.
zondag 9 december 2012 om 21:13
[quote]sabbaticalmeds schreef op 09 december 2012 @ 17:57:
"Jammer dat je hypochondrie van de hand wijst en allerlei veronderstellingen doet waarom je geen hypochondrie zou hebben. Terwijl als je je er in verdiept zal je opvallen dat wat jij hier schrijft er verdacht veel op lijkt."
Ik ben er al op getest (zelfs twee keer). Ik heb je dit al verteld. Ik laat het oordeel toch liever over aan een specialist dan aan iemand van het Viva forum. Mij wordt verweten dat ik specialisten niet vertrouw en het alternatief zoek en blabla, maar waarom geloof jij een specialist niet?
Als jij goed mijn tekst had gelezen had je daarin ook dingen gevonden die totaal niet wijzen op hypochondrie. Ik ga ze niet herhalen maar lees ze maar terug.
"Verder lijkt het me duidelijk dat je vooral een psychisch probleem hebt, gezien de hoeveelheid therapeuten die je al versleten hebt."
Dus omdat psychische hulp mijn visusklachten niet verbeterd is het DUS juist psychisch? Ik zou eerder andersom gaan denken.....dat het misschien wel niet psychisch is (zoals uit onderzoek ook blijkt: het is althans geen hypochondrie, en geen conversie.).
"Je zegt dat je niet gelooft dat je psyche zo'n invloed kan hebben op je lijf, maar dat kan natuurlijk wel, er zijn mensen die in een rolstoel zitten omdat ze een psychisch probleem hebben. Er zijn ook mensen die daar weer uitkomen met behulp van goede psychiaters en therapeuten."
Klopt, die zijn er. En ik ontken niet dat er zoiets als conversie bestaat. Ik geloof daar heel erg in zelfs. Ik ben er echter op onderzocht en heb het volgens onderzoek niet. Daarbij herken ik mezelf er ook totaal niet in. Bij mij ontstond het volkomen out of the blue (ik had geen stress, ik had ook niet een periode van stress achter de rug) en gaat ook out of the blue weer achteruit. Ik kan het achteruitgaan nergens aan koppelen, aan een psychische gesteldheid/ stress bedoel ik, het is daarvoor te wisselend. (ook niet aan een periode NA stress, zoals je wel eens ziet met mensen die met vakantie gaan en die dan ineens in hun vakantie ziek worden).
"Dus vraag hulp, als je vorige batterij therapeuten niet heeft geholpen dan is het tijd voor een nieuwe batterij"
Ja joh, ga gewoon door met dure zorg opbruiken.
Werkt een concept niet? Gewoon doorgaan tot het wel werkt!
Een psych werkt voor mij gewoon niet. Ik heb geen flauw idee waar ik het met ze over moet hebben. Op momenten dat ik emotioneel ben of ergens heeeeel graag over wil praten, dan moet ik nog anderhalve week wachten tot de volgende afspraak. En op t moment dat ik dan de afspraak heb, ben ik vaak heel neutraal (en moe van het treinreizen) en ben ik niet meer bezig met die emoties van anderhalve week ervoor.
En psychologen blijven maar zeggen 'Tja ik kan je met van alles helpen, maar NIET met je oogklachten. Ik weet daar verder ook niks van. Misschien moet je het accepteren en het wat loslaten, en kijken naar wat je wel kan? (eventueel gevolgd door 'Denk je zelf ook niet dat het psychisch is?' of zoals de Gestallt-therapeute zei: 'Ik heb even -met jouw toestemming- een helderziende -een vriendin- geraadpleegd en die ziet dat je geen passie hebt, die wordt geblokkeerd door een entiteit die boven je hoofd zit. Maar je kan wel naar haar toegaan. Ja nee wordt helaas niet vergoed, kost je 250 euro. Oja en ik ga ook mee als je dat wilt, ja ik doe toevallig ook die opleiding dus daar steek ik nog wat van op'). Maar ik kan je wel helpen met je sociale vaardigheden. Weet je wat ik zou doen, ik zou gewoon eens nieuwe vrienden gaan maken!'
Dan denk ik: alles wat je me nu verteld kan ik mezelf ook vertellen. En ik denk: weet je hoe frustrerend het is om steeds maar weer te moeten horen of het misschien toch niet psychisch is, want ja ik heb toch ook best wat meegemaakt met mn broertje enzo.
En hoe frustrerend het is als je daaraan gaat werken, en er vervolgens geen reet gebeurd, waardoor je gaat twijfelen aan jezelf of je dan soms niet genoeg je best doet en het daarom niet weggaat.
En weet je hoe frustrerend het is dat je bij niemand je ei kwijt mag omdat ze er niks mee kunnen, zelfs bij psychologen niet?
Hoe frustrerend het is dat niemand ooit compleet zal snappen wat je doormaakt, als in: het lijkt zo simpel om te zeggen 'Zien is ook niet alles en een blinde geniet ook. Kijk naar wat je wel kan!' maar weet je in hoeveel dingetjes in je leven je zicht wel niet nodig hebt en hoe een zeer het kan doen als die kleine dingetjes niet meer lukken, of je die kleine dingetjes niet meer ziet? De ogen van je vriend bijvoorbeeld, een mooi landschap, de ondertiteling van de TV, jezelf in de spiegel, porno, het zien van kunst etc. Het heeft affect op alles.
Ik zeg niet dat ik daarom maar moet blijven hangen bij alles wat niet kan, nee idd dat is niet verstandig.
Maar volgens mensen mag ik niet rouwen, mag ik er niet eens verdrietig onder zijn, maar moet ik gewoon denken ':D vrijheid, blijheid, het leven is mooi en ik geniet van wat ik nog wel kan'.
Sorry, maar bij iemand die een aandoening heeft die WEL aantoonbaar is wordt er ook niet meteen acuut zo'n levenswijsheid op je afgevuurd. Dan zit er veel meer medeleven bij en aandacht voor dat die persoon misschien rouw heeft en pijn om hetgeen wat hij is verloren (en evt. nog meer gaat verliezen).
En nu zal ik vast reacties over me heenkrijgen dat ik me niet moet aanstellen want ik heb geen MS of kanker, en dat ik een klaagzeur ben als ik nu zeg 'maar je weet echt niet wat ik doormaak'.
Maar dat is dus precies wat ik bedoel. Ik word niet erkend. Mijn pijn mag er niet zijn, ik mag niet rouwen, en ik krijg alleen maar zinnetjes op me afgevuurd als 'ga het maar loslaten' zonder verdere uitbouw.
Ik weet ook wel dat ik het wat moet loslaten (loslaten is lastig als het steeds opnieuw achteruit gaat. Tegen iemand met MS zeggen dat ie het moet loslaten en niet zo down moet zijn als het achteruit doen mensen ook niet op die manier) maar vertel me dan HOE. Ik weet ook wel dat ik niet zoveel angst moet hebben, maar vertel me dan HOE.
Oh wacht, nu krijg ik natuurlijk weer reacties over me heen 'Nu ben je weer bang dat je MS hebt' of 'Je vergelijkt je eigen klachten met MS, zo erg zijn ze helemaal niet, hypochonder'. Voor de duidelijkheid dan maar: NEE ik denk niet dat ik MS heb. En ik vind gewoon dat men niet zo licht moet denken over aandoeningen die niet aan te tonen zijn, daarom haal ik express dit aan: als iemand iets heeft wat te zien is of wat vast te stellen is, is er alle troost en begrip. Als iemand chronisch moe is, migraine heeft of andere klachten die je niet meteen ziet dan is er veel minder begrip (en persoonlijk vind ik steeds meer stukken uit mijn beeld missen/ steeds 'blinder' worden) een wereldramp voor mezelf, omdat ik iemand ben die heel erg visueel was/ is ingesteld.
"Veel plassen betekent geen nierfalen, afscheiding betekent geen vaginakanker. Er is dus ook geen enkele reden om dit te googelen en jouw bloeduitslag te vergelijken met patiënten die hier wel aan lijden."
Laat ik hier maar niet nog eens op ingaan....
"Jammer dat je hypochondrie van de hand wijst en allerlei veronderstellingen doet waarom je geen hypochondrie zou hebben. Terwijl als je je er in verdiept zal je opvallen dat wat jij hier schrijft er verdacht veel op lijkt."
Ik ben er al op getest (zelfs twee keer). Ik heb je dit al verteld. Ik laat het oordeel toch liever over aan een specialist dan aan iemand van het Viva forum. Mij wordt verweten dat ik specialisten niet vertrouw en het alternatief zoek en blabla, maar waarom geloof jij een specialist niet?
Als jij goed mijn tekst had gelezen had je daarin ook dingen gevonden die totaal niet wijzen op hypochondrie. Ik ga ze niet herhalen maar lees ze maar terug.
"Verder lijkt het me duidelijk dat je vooral een psychisch probleem hebt, gezien de hoeveelheid therapeuten die je al versleten hebt."
Dus omdat psychische hulp mijn visusklachten niet verbeterd is het DUS juist psychisch? Ik zou eerder andersom gaan denken.....dat het misschien wel niet psychisch is (zoals uit onderzoek ook blijkt: het is althans geen hypochondrie, en geen conversie.).
"Je zegt dat je niet gelooft dat je psyche zo'n invloed kan hebben op je lijf, maar dat kan natuurlijk wel, er zijn mensen die in een rolstoel zitten omdat ze een psychisch probleem hebben. Er zijn ook mensen die daar weer uitkomen met behulp van goede psychiaters en therapeuten."
Klopt, die zijn er. En ik ontken niet dat er zoiets als conversie bestaat. Ik geloof daar heel erg in zelfs. Ik ben er echter op onderzocht en heb het volgens onderzoek niet. Daarbij herken ik mezelf er ook totaal niet in. Bij mij ontstond het volkomen out of the blue (ik had geen stress, ik had ook niet een periode van stress achter de rug) en gaat ook out of the blue weer achteruit. Ik kan het achteruitgaan nergens aan koppelen, aan een psychische gesteldheid/ stress bedoel ik, het is daarvoor te wisselend. (ook niet aan een periode NA stress, zoals je wel eens ziet met mensen die met vakantie gaan en die dan ineens in hun vakantie ziek worden).
"Dus vraag hulp, als je vorige batterij therapeuten niet heeft geholpen dan is het tijd voor een nieuwe batterij"
Ja joh, ga gewoon door met dure zorg opbruiken.
Werkt een concept niet? Gewoon doorgaan tot het wel werkt!
Een psych werkt voor mij gewoon niet. Ik heb geen flauw idee waar ik het met ze over moet hebben. Op momenten dat ik emotioneel ben of ergens heeeeel graag over wil praten, dan moet ik nog anderhalve week wachten tot de volgende afspraak. En op t moment dat ik dan de afspraak heb, ben ik vaak heel neutraal (en moe van het treinreizen) en ben ik niet meer bezig met die emoties van anderhalve week ervoor.
En psychologen blijven maar zeggen 'Tja ik kan je met van alles helpen, maar NIET met je oogklachten. Ik weet daar verder ook niks van. Misschien moet je het accepteren en het wat loslaten, en kijken naar wat je wel kan? (eventueel gevolgd door 'Denk je zelf ook niet dat het psychisch is?' of zoals de Gestallt-therapeute zei: 'Ik heb even -met jouw toestemming- een helderziende -een vriendin- geraadpleegd en die ziet dat je geen passie hebt, die wordt geblokkeerd door een entiteit die boven je hoofd zit. Maar je kan wel naar haar toegaan. Ja nee wordt helaas niet vergoed, kost je 250 euro. Oja en ik ga ook mee als je dat wilt, ja ik doe toevallig ook die opleiding dus daar steek ik nog wat van op'). Maar ik kan je wel helpen met je sociale vaardigheden. Weet je wat ik zou doen, ik zou gewoon eens nieuwe vrienden gaan maken!'
Dan denk ik: alles wat je me nu verteld kan ik mezelf ook vertellen. En ik denk: weet je hoe frustrerend het is om steeds maar weer te moeten horen of het misschien toch niet psychisch is, want ja ik heb toch ook best wat meegemaakt met mn broertje enzo.
En hoe frustrerend het is als je daaraan gaat werken, en er vervolgens geen reet gebeurd, waardoor je gaat twijfelen aan jezelf of je dan soms niet genoeg je best doet en het daarom niet weggaat.
En weet je hoe frustrerend het is dat je bij niemand je ei kwijt mag omdat ze er niks mee kunnen, zelfs bij psychologen niet?
Hoe frustrerend het is dat niemand ooit compleet zal snappen wat je doormaakt, als in: het lijkt zo simpel om te zeggen 'Zien is ook niet alles en een blinde geniet ook. Kijk naar wat je wel kan!' maar weet je in hoeveel dingetjes in je leven je zicht wel niet nodig hebt en hoe een zeer het kan doen als die kleine dingetjes niet meer lukken, of je die kleine dingetjes niet meer ziet? De ogen van je vriend bijvoorbeeld, een mooi landschap, de ondertiteling van de TV, jezelf in de spiegel, porno, het zien van kunst etc. Het heeft affect op alles.
Ik zeg niet dat ik daarom maar moet blijven hangen bij alles wat niet kan, nee idd dat is niet verstandig.
Maar volgens mensen mag ik niet rouwen, mag ik er niet eens verdrietig onder zijn, maar moet ik gewoon denken ':D vrijheid, blijheid, het leven is mooi en ik geniet van wat ik nog wel kan'.
Sorry, maar bij iemand die een aandoening heeft die WEL aantoonbaar is wordt er ook niet meteen acuut zo'n levenswijsheid op je afgevuurd. Dan zit er veel meer medeleven bij en aandacht voor dat die persoon misschien rouw heeft en pijn om hetgeen wat hij is verloren (en evt. nog meer gaat verliezen).
En nu zal ik vast reacties over me heenkrijgen dat ik me niet moet aanstellen want ik heb geen MS of kanker, en dat ik een klaagzeur ben als ik nu zeg 'maar je weet echt niet wat ik doormaak'.
Maar dat is dus precies wat ik bedoel. Ik word niet erkend. Mijn pijn mag er niet zijn, ik mag niet rouwen, en ik krijg alleen maar zinnetjes op me afgevuurd als 'ga het maar loslaten' zonder verdere uitbouw.
Ik weet ook wel dat ik het wat moet loslaten (loslaten is lastig als het steeds opnieuw achteruit gaat. Tegen iemand met MS zeggen dat ie het moet loslaten en niet zo down moet zijn als het achteruit doen mensen ook niet op die manier) maar vertel me dan HOE. Ik weet ook wel dat ik niet zoveel angst moet hebben, maar vertel me dan HOE.
Oh wacht, nu krijg ik natuurlijk weer reacties over me heen 'Nu ben je weer bang dat je MS hebt' of 'Je vergelijkt je eigen klachten met MS, zo erg zijn ze helemaal niet, hypochonder'. Voor de duidelijkheid dan maar: NEE ik denk niet dat ik MS heb. En ik vind gewoon dat men niet zo licht moet denken over aandoeningen die niet aan te tonen zijn, daarom haal ik express dit aan: als iemand iets heeft wat te zien is of wat vast te stellen is, is er alle troost en begrip. Als iemand chronisch moe is, migraine heeft of andere klachten die je niet meteen ziet dan is er veel minder begrip (en persoonlijk vind ik steeds meer stukken uit mijn beeld missen/ steeds 'blinder' worden) een wereldramp voor mezelf, omdat ik iemand ben die heel erg visueel was/ is ingesteld.
"Veel plassen betekent geen nierfalen, afscheiding betekent geen vaginakanker. Er is dus ook geen enkele reden om dit te googelen en jouw bloeduitslag te vergelijken met patiënten die hier wel aan lijden."
Laat ik hier maar niet nog eens op ingaan....
zondag 9 december 2012 om 21:39
Waarom ben je ervan overtuigd dat de klachten die je hebt niet psychisch zijn, en ben je er niet van overtuigd dat je nierfalen of vaginakanker hebt?
Nogmaals, waarom vindt jouw huisarts je een hypochonder terwijl jij beweert dat uit onderzoek blijkt dat je dat niet bent? Overigens zijn er nog veel meer psychische aandoeningen naast hypochondrie die ook lichamelijke klachten veroorzaken.
Nogmaals, waarom vindt jouw huisarts je een hypochonder terwijl jij beweert dat uit onderzoek blijkt dat je dat niet bent? Overigens zijn er nog veel meer psychische aandoeningen naast hypochondrie die ook lichamelijke klachten veroorzaken.
zondag 9 december 2012 om 22:03
quote:sabbaticalmeds schreef op 09 december 2012 @ 21:56:
negatief vind ik niet het goede woord. Ik vind het meer oogkleppen op en geloven in je eigen sprookjes en daar bewijs voor willen vinden om dat anderen ook te laten geloven.Dat zeker ook meds. Maar ik zie ook een continue negatieve teneur in zowel haar wijze van reageren als de inhoud van die reacties.
negatief vind ik niet het goede woord. Ik vind het meer oogkleppen op en geloven in je eigen sprookjes en daar bewijs voor willen vinden om dat anderen ook te laten geloven.Dat zeker ook meds. Maar ik zie ook een continue negatieve teneur in zowel haar wijze van reageren als de inhoud van die reacties.
zondag 9 december 2012 om 22:03
quote:sabbaticalmeds schreef op 09 december 2012 @ 21:39:
Waarom ben je ervan overtuigd dat de klachten die je hebt niet psychisch zijn, en ben je er niet van overtuigd dat je nierfalen of vaginakanker hebt?
Nogmaals, waarom vindt jouw huisarts je een hypochonder terwijl jij beweert dat uit onderzoek blijkt dat je dat niet bent? Overigens zijn er nog veel meer psychische aandoeningen naast hypochondrie die ook lichamelijke klachten veroorzaken.
Ik denk dat mijn psyche wel een invloed kan hebben op hoe ik het leven ervaar, hoe ik met de klachten omga. Ik denk dat (alleen) daar nog winst te behalen valt.
Maar als psychologen alleen maar tegen me blijven zeggen 'ik zou het wat proberen los te laten als ik jou was' en 'Je kan bij mij met ALLES terecht, maar niet met je oogklachten want daar weet ik verder ook niks vanaf' dan schiet het voor mij niet op.
Als ze me er niet bij vertellen hoe ik dat loslaten dan moet doen. Het niet met me hebben over bijv. het verwerken van rouw, en leven met een ziekte die achteruitgaat en dat soort dingen. Dan kom ik geen stap verder. Ik wil ten eerste geloofd worden (dus niet een psych die er vanuit gaat 'sja ze heeft iets vaags, nouja zal wel onzin zijn of psychisch' maar die het -ook al is het niet aantoonbaar- als een ziekte/ beperking ziet waar ik mee moet leren omgaan, die het serieus neemt) en daarnaast heb ik concrete aanwijzingen nodig: hoe laat ik dan los? Hoe zorg ik dat mijn lijf niet met de chemische reactie van angst/ stress komt -ook al is het maar 10 seconden- als het merkt dat het weer erger is geworden?
Dat kan geen psych me bieden. Ik had er graag meer van verwacht. Maar ik zal het toch zelf moeten doen. Psychologen zijn opgeleid om standaard tegeltjeswijsheden uit hun mond te laten vallen als 'geniet van het leven, je bent nog jong!' en 'Laat het los!' maar dan houdt het ook wel op heb ik gemerkt.
Misschien dat ze meer hun best doen voor mensen die aantoonbare klachten hebben, dat weet ik niet. Dat ze daarvoor wel hun boekje met begrip, rouwverwerking en omgaan met een beperking opentrekken.
En ik zou heeeeeel graag geloven dat mijn klachten psychosomatisch zijn. Ik blijf daar stiekem nog steeds een beetje op hopen/ geloven.
Dat ik visusklachten heb omdat ik 'dingen niet in wil zien'.
Maarja, denk dat het toch iets complexer zit dan dat (ik hoop stiekem nog steeds op een combinatie van psyche en lichaam).
Tegenwoordig denken mensen toch ook niet snel meer dat iemand kanker krijgt/ eraan dood gaat omdat hij niet positief genoeg in het leven staat. Of dat iemand nierfalen krijgt omdat ie niet goed kan aarden of zo (ik noem maar wat).
Ziektes kunnen onverwacht en oneerlijk mensen uit de bloei van hun leven rukken. Ik zoek daar graag een boodschap achter maar misschien is die er wel helemaal niet.
Het is alleen zo keihard om te denken 'Ik heb iets wat alleen maar erger wordt maarrrr het heeft totaal geen boodschap of betekenis. Het is alleen zwaar kut'. Je wilt het toch een zin geven, er iets van leren, etc. Ik dan.
Ik heb zelf wel heel sterk het gevoel (altijd gehad) dat het niet puur psychisch is. Dit wordt ondersteund door mensen uit het alternatieve circuit (ben in de loop der jaren wel eens een parabeurs binnengewandeld, of een natuurgenezer op aanraden van iemand etc.NAAST het reguliere circuit dus).
Die zeggen allemaal:"het zit in je hoofd, daar en daar. Wat het precies is weet ik ook niet en het is geen hersentumor of zo, maar er zit daar wel iets geblokkeerd/ niet goed. En nee je bent absoluut niet gek, het zit niet tussen je oren. Het komt niet door stress. Je KRIJGT er echter wel stress van, doordat niemand je geloofd krijg je er ook nog eens een psychische component bij. Maar je moet echt proberen die stress wat te verminderen want dat is niet goed voor je. Ga alsjeblieft terug naar het ziekenhuis en laat je niet met een kluitje in het riet sturen!'
Waarom ben je ervan overtuigd dat de klachten die je hebt niet psychisch zijn, en ben je er niet van overtuigd dat je nierfalen of vaginakanker hebt?
Nogmaals, waarom vindt jouw huisarts je een hypochonder terwijl jij beweert dat uit onderzoek blijkt dat je dat niet bent? Overigens zijn er nog veel meer psychische aandoeningen naast hypochondrie die ook lichamelijke klachten veroorzaken.
Ik denk dat mijn psyche wel een invloed kan hebben op hoe ik het leven ervaar, hoe ik met de klachten omga. Ik denk dat (alleen) daar nog winst te behalen valt.
Maar als psychologen alleen maar tegen me blijven zeggen 'ik zou het wat proberen los te laten als ik jou was' en 'Je kan bij mij met ALLES terecht, maar niet met je oogklachten want daar weet ik verder ook niks vanaf' dan schiet het voor mij niet op.
Als ze me er niet bij vertellen hoe ik dat loslaten dan moet doen. Het niet met me hebben over bijv. het verwerken van rouw, en leven met een ziekte die achteruitgaat en dat soort dingen. Dan kom ik geen stap verder. Ik wil ten eerste geloofd worden (dus niet een psych die er vanuit gaat 'sja ze heeft iets vaags, nouja zal wel onzin zijn of psychisch' maar die het -ook al is het niet aantoonbaar- als een ziekte/ beperking ziet waar ik mee moet leren omgaan, die het serieus neemt) en daarnaast heb ik concrete aanwijzingen nodig: hoe laat ik dan los? Hoe zorg ik dat mijn lijf niet met de chemische reactie van angst/ stress komt -ook al is het maar 10 seconden- als het merkt dat het weer erger is geworden?
Dat kan geen psych me bieden. Ik had er graag meer van verwacht. Maar ik zal het toch zelf moeten doen. Psychologen zijn opgeleid om standaard tegeltjeswijsheden uit hun mond te laten vallen als 'geniet van het leven, je bent nog jong!' en 'Laat het los!' maar dan houdt het ook wel op heb ik gemerkt.
Misschien dat ze meer hun best doen voor mensen die aantoonbare klachten hebben, dat weet ik niet. Dat ze daarvoor wel hun boekje met begrip, rouwverwerking en omgaan met een beperking opentrekken.
En ik zou heeeeeel graag geloven dat mijn klachten psychosomatisch zijn. Ik blijf daar stiekem nog steeds een beetje op hopen/ geloven.
Dat ik visusklachten heb omdat ik 'dingen niet in wil zien'.
Maarja, denk dat het toch iets complexer zit dan dat (ik hoop stiekem nog steeds op een combinatie van psyche en lichaam).
Tegenwoordig denken mensen toch ook niet snel meer dat iemand kanker krijgt/ eraan dood gaat omdat hij niet positief genoeg in het leven staat. Of dat iemand nierfalen krijgt omdat ie niet goed kan aarden of zo (ik noem maar wat).
Ziektes kunnen onverwacht en oneerlijk mensen uit de bloei van hun leven rukken. Ik zoek daar graag een boodschap achter maar misschien is die er wel helemaal niet.
Het is alleen zo keihard om te denken 'Ik heb iets wat alleen maar erger wordt maarrrr het heeft totaal geen boodschap of betekenis. Het is alleen zwaar kut'. Je wilt het toch een zin geven, er iets van leren, etc. Ik dan.
Ik heb zelf wel heel sterk het gevoel (altijd gehad) dat het niet puur psychisch is. Dit wordt ondersteund door mensen uit het alternatieve circuit (ben in de loop der jaren wel eens een parabeurs binnengewandeld, of een natuurgenezer op aanraden van iemand etc.NAAST het reguliere circuit dus).
Die zeggen allemaal:"het zit in je hoofd, daar en daar. Wat het precies is weet ik ook niet en het is geen hersentumor of zo, maar er zit daar wel iets geblokkeerd/ niet goed. En nee je bent absoluut niet gek, het zit niet tussen je oren. Het komt niet door stress. Je KRIJGT er echter wel stress van, doordat niemand je geloofd krijg je er ook nog eens een psychische component bij. Maar je moet echt proberen die stress wat te verminderen want dat is niet goed voor je. Ga alsjeblieft terug naar het ziekenhuis en laat je niet met een kluitje in het riet sturen!'
zondag 9 december 2012 om 22:41
quote:bliksemse_bende schreef op 09 december 2012 @ 22:06:
Tip voor gwenni: ga eens een training mindfulness doen!
Daar heb ik wel wel eens (meerdere malen) aan lopen denken ja Het werd me alleen afgeraden door de keuringsarts toen ik in de ziektewet zat. Die dacht dat het bij mij niet zou helpen.
Toen ben ik zelf ook wel gaan twijfelen. Want ik kan absoluut niet meer visualiseren (sinds ik minder zie, lijk ik ook in mijn geest minder te zien), en ook ontspannen kan ik niet (volledig). Er blijft een stoorzender, een continue stress en angst om mn visus aanwezig.
En je scheen daar toch wel vooral bezig te zijn met visualiseren en ontspanningsoefeningen enzo, dus dat is dan idd voor mij niet zo geschikt zolang ik die stress heb.
Denk dat ik daarvoor eerst wat minder angst en stress moet hebben om daarvoor open te kunnen staan. Zolang ik nog stress heb kan mijn lichaam en geest niet groeien (als iemand in zn been geschoten wordt dan krijgt ie een stressreactie waardoor ie kan vluchten, maar als die stressreactie niet overgaat dan blijft het lichaam in vluchtmodus: blijft het energie sturen naar de spieren ipv naar de wondgenezing. Dat is destructief voor het lichaam dus.).
Ik heb chronische stress (niet zozeer bewust maar ik merk het als ik het vergelijk met hoe ik vroeger was. Kan niet precies uitleggen waar dat m in zit. Maar oa in continue soort onrust en spanning, het gevoel alsof ik in een hogere versnelling sta, nooit totaal ontspannen kunnen zijn, ongeduld, snel geirriteerd -soms tot uitbarstingen aan toe bij de mensen die me na staan, maar verder ben ik heel lief - En verder uit het zich in leegte, minder gevoelens ervaren, stoicijns etc. etc. Als iemand me vraagt hoe ik me voel dan weet ik het eigenlijk niet. Ik voel nooit echt iets. Behalve woede, frustratie (vanwege het niet geloofd worden en verkeerde diagnoses), angst en soms een tijdelijke oppervlakkige vrolijkheid of zo). Ik ben van mening dat chronische stress ervoor zorgt dat je lichaam/ geest letterlijk niet openstaat voor ervaringen van bepaalde dingen om je heen. Want daarvoor moet je ontspannen zijn.
Ik stelde me voor dat mindfulness zou helpen om meer open te staan voor dingen om me heen, veel alerter met al mn zintuigen te kijken, om kleine positieve dingen veel langer vast te houden.
Maar zolang je chronische stress hebt en niet kan ontspannen, sta je dus al niet open voor zoiets.
En dat is waarschijnlijk ook een reden waarom psychotherapie bij mij niet helpt, naast de andere redenen: alles ketst als een muur op me af. Ik kan woorden horen, maar ze niet internaliseren of hoe noem je dat.
Als iemand me vraagt hoe ik me voel, dan weet ik het gewoon niet. Vaak voel ik gewoon niks. Leegte, frustatie, angst.
Therapie schiet dan weinig op.
En ik heb nogal wat frustratie in me. Het niet geloofd worden, me continu moeten verdedigen en bepaalde verkeerde diagnoses dat bouwt allemaal frustratie in me op en kan me nogal licht ontvlambaar maken voor bepaalde dingen die tegen me gezegd worden.
en dan krijg ik er een negatieve associatie mee en ga ik er uiteraard ook niks meer mee doen.
Er is ooit vastgesteld dat ik PTSS heb, daar is verder niks mee gedaan of zo en bij later onderzoek hadden ze het er ook niet meer over. Maar een hoog stressniveau heb ik zeker.
Stres/ angst (door die visusklachten) is dus mijn 2e grote probleem.
De visusproblemen beperken me, maar de stress/ angst neemt me ook nog eens mijn leven af.
Ik dacht altijd dat de visusklachten mijn leven afpakken en dat is ook wel zo (als dat er niet was had ik geen stress, en had ik geen beperkingen), maar het is ook eigenlijk de stress.
Misschien zou ik zo'n cursus wel kunnen doen hoor......wie weet helpt het toch een beetje om de focus te verleggen en meer open te staan, stress te verminderen. Maar tegelijkertijd zorgt de stress er ook voor zo'n cursus of therapie niet bij me binnenkomt. Dus dat is afwachten, proberen.
Tip voor gwenni: ga eens een training mindfulness doen!
Daar heb ik wel wel eens (meerdere malen) aan lopen denken ja Het werd me alleen afgeraden door de keuringsarts toen ik in de ziektewet zat. Die dacht dat het bij mij niet zou helpen.
Toen ben ik zelf ook wel gaan twijfelen. Want ik kan absoluut niet meer visualiseren (sinds ik minder zie, lijk ik ook in mijn geest minder te zien), en ook ontspannen kan ik niet (volledig). Er blijft een stoorzender, een continue stress en angst om mn visus aanwezig.
En je scheen daar toch wel vooral bezig te zijn met visualiseren en ontspanningsoefeningen enzo, dus dat is dan idd voor mij niet zo geschikt zolang ik die stress heb.
Denk dat ik daarvoor eerst wat minder angst en stress moet hebben om daarvoor open te kunnen staan. Zolang ik nog stress heb kan mijn lichaam en geest niet groeien (als iemand in zn been geschoten wordt dan krijgt ie een stressreactie waardoor ie kan vluchten, maar als die stressreactie niet overgaat dan blijft het lichaam in vluchtmodus: blijft het energie sturen naar de spieren ipv naar de wondgenezing. Dat is destructief voor het lichaam dus.).
Ik heb chronische stress (niet zozeer bewust maar ik merk het als ik het vergelijk met hoe ik vroeger was. Kan niet precies uitleggen waar dat m in zit. Maar oa in continue soort onrust en spanning, het gevoel alsof ik in een hogere versnelling sta, nooit totaal ontspannen kunnen zijn, ongeduld, snel geirriteerd -soms tot uitbarstingen aan toe bij de mensen die me na staan, maar verder ben ik heel lief - En verder uit het zich in leegte, minder gevoelens ervaren, stoicijns etc. etc. Als iemand me vraagt hoe ik me voel dan weet ik het eigenlijk niet. Ik voel nooit echt iets. Behalve woede, frustratie (vanwege het niet geloofd worden en verkeerde diagnoses), angst en soms een tijdelijke oppervlakkige vrolijkheid of zo). Ik ben van mening dat chronische stress ervoor zorgt dat je lichaam/ geest letterlijk niet openstaat voor ervaringen van bepaalde dingen om je heen. Want daarvoor moet je ontspannen zijn.
Ik stelde me voor dat mindfulness zou helpen om meer open te staan voor dingen om me heen, veel alerter met al mn zintuigen te kijken, om kleine positieve dingen veel langer vast te houden.
Maar zolang je chronische stress hebt en niet kan ontspannen, sta je dus al niet open voor zoiets.
En dat is waarschijnlijk ook een reden waarom psychotherapie bij mij niet helpt, naast de andere redenen: alles ketst als een muur op me af. Ik kan woorden horen, maar ze niet internaliseren of hoe noem je dat.
Als iemand me vraagt hoe ik me voel, dan weet ik het gewoon niet. Vaak voel ik gewoon niks. Leegte, frustatie, angst.
Therapie schiet dan weinig op.
En ik heb nogal wat frustratie in me. Het niet geloofd worden, me continu moeten verdedigen en bepaalde verkeerde diagnoses dat bouwt allemaal frustratie in me op en kan me nogal licht ontvlambaar maken voor bepaalde dingen die tegen me gezegd worden.
en dan krijg ik er een negatieve associatie mee en ga ik er uiteraard ook niks meer mee doen.
Er is ooit vastgesteld dat ik PTSS heb, daar is verder niks mee gedaan of zo en bij later onderzoek hadden ze het er ook niet meer over. Maar een hoog stressniveau heb ik zeker.
Stres/ angst (door die visusklachten) is dus mijn 2e grote probleem.
De visusproblemen beperken me, maar de stress/ angst neemt me ook nog eens mijn leven af.
Ik dacht altijd dat de visusklachten mijn leven afpakken en dat is ook wel zo (als dat er niet was had ik geen stress, en had ik geen beperkingen), maar het is ook eigenlijk de stress.
Misschien zou ik zo'n cursus wel kunnen doen hoor......wie weet helpt het toch een beetje om de focus te verleggen en meer open te staan, stress te verminderen. Maar tegelijkertijd zorgt de stress er ook voor zo'n cursus of therapie niet bij me binnenkomt. Dus dat is afwachten, proberen.
zondag 9 december 2012 om 22:48
Dus voordat jij ook maar iets van informatie opgevraagd hebt over een training mindfulness (bij iemand of een instantie die het geeft), heb jij alweer hele (negatieve) analyse klaar waarop je baseert dat het waarschijnlijk toch niet helpt of dat vanalles in de weg zit dat eerst weg moet...(want..... en daar sleep je ook eens van alles niet ter zake doende bij, in één adem door).
Je weet niet eens wat mindfulness is!
Ga nou eerst eens informeren. Laat je uitleggen wat mindfulness exact inhoudt, hou die analyses eens voor je en ik wil eigenlijk zeggen: joh doe es gek, doet het gewoon es!
Je weet niet eens wat mindfulness is!
Ga nou eerst eens informeren. Laat je uitleggen wat mindfulness exact inhoudt, hou die analyses eens voor je en ik wil eigenlijk zeggen: joh doe es gek, doet het gewoon es!
zondag 9 december 2012 om 22:53
quote:bliksemse_bende schreef op 09 december 2012 @ 21:35:
Volgens mij sta je onder negeer Pixie.
Oh, maar dat was me vanmiddag al duidelijk. C'est la vie.
quote:gwenni schreef op 09 december 2012 @ 21:40:
[...]
Ik denk dat zij ook wel ziet dat ik met mijn laatste posts ook het over dingen heb waar zij het over had in haar posts.
Gelukkig dan maar dat ik mijn eigen visie dan heel goed zelf kan interpreteren en verwoorden want ik zie veel maar dit zeker niet.
De kern van wat ik zie? Hoe angstvallig krampachtig jij blijft vasthouden aan klachten en symptomen, hoe gruwelijk dat wel niet is, wat je niet kunt, ieuw auw en hoe niemand dat kan oplossen. Het feit dat je dat doet, is waar mijn boodschap over ging en gaat. Ik zie je volleerd verder gaan daarmee maar totaal niet door lijken te (willen?) hebben dat ik het heb over patronen. Dat ik in deze symptomen totaal doodoninteressant vind. Totaal ondergeschikt in het kader levensgenot, levensplezier en levenskwaliteit. Omdat daarvoor mijns inziens het vele malen belangrijker is hóe je in het leven staat en hoe je om gaat met zaken in het leven zoals bijv. gezondheid dan kwalen, symptomen en weet ik veel wat. Of eigenlijk dus bovenal; hoe iemand het leven leeft. Ik zie hier een hoop leven lijden, maar leiden of leven? Nee, dat is niet het eerste wat bij mij op komt. Ik zie een enorme ruimte tot verandering. Een leven waarbij je veel meer van die 3 L-woorden kunt en zult ervaren. Dát is mijn boodschap, samen met de wetenschap dat in jouw leven jij de regisseur bent. Tel erbij op dat ik soms best een softe sok ben en het doodzonde vind als mensen zich zoveel ontzeggen in die essentiële dingen des levens. Maar ja, daar heb je 'm weer. Een ander kan je van alles wel of niet gunnen, jouw leven, jij moet 't 'm doen.
Volgens mij sta je onder negeer Pixie.
Oh, maar dat was me vanmiddag al duidelijk. C'est la vie.
quote:gwenni schreef op 09 december 2012 @ 21:40:
[...]
Ik denk dat zij ook wel ziet dat ik met mijn laatste posts ook het over dingen heb waar zij het over had in haar posts.
Gelukkig dan maar dat ik mijn eigen visie dan heel goed zelf kan interpreteren en verwoorden want ik zie veel maar dit zeker niet.
De kern van wat ik zie? Hoe angstvallig krampachtig jij blijft vasthouden aan klachten en symptomen, hoe gruwelijk dat wel niet is, wat je niet kunt, ieuw auw en hoe niemand dat kan oplossen. Het feit dat je dat doet, is waar mijn boodschap over ging en gaat. Ik zie je volleerd verder gaan daarmee maar totaal niet door lijken te (willen?) hebben dat ik het heb over patronen. Dat ik in deze symptomen totaal doodoninteressant vind. Totaal ondergeschikt in het kader levensgenot, levensplezier en levenskwaliteit. Omdat daarvoor mijns inziens het vele malen belangrijker is hóe je in het leven staat en hoe je om gaat met zaken in het leven zoals bijv. gezondheid dan kwalen, symptomen en weet ik veel wat. Of eigenlijk dus bovenal; hoe iemand het leven leeft. Ik zie hier een hoop leven lijden, maar leiden of leven? Nee, dat is niet het eerste wat bij mij op komt. Ik zie een enorme ruimte tot verandering. Een leven waarbij je veel meer van die 3 L-woorden kunt en zult ervaren. Dát is mijn boodschap, samen met de wetenschap dat in jouw leven jij de regisseur bent. Tel erbij op dat ik soms best een softe sok ben en het doodzonde vind als mensen zich zoveel ontzeggen in die essentiële dingen des levens. Maar ja, daar heb je 'm weer. Een ander kan je van alles wel of niet gunnen, jouw leven, jij moet 't 'm doen.
when you wish upon a star...
