Gezondheid
alle pijlers
Pijn in rug/ flanken bij wakker worden; nieren?
dinsdag 27 november 2012 om 21:10
Ik heb regelmatig pijn in mijn rug (bij mijn flanken) als ik wakker word. Vaak moet ik dan (nodig) plassen en heb ik dan ook een beetje pijn in mijn onderbuik. Als ik dan ben gaan plassen is het vaak na een kwartiertje wel weer over geloof ik.
Nu vroeg ik me af of die rugpijn ook door iets aan de nieren kan komen?
Dit vooral omdat een alternatief arts ooit iets heeft gezegd over dat het bij mn nier(en) niet helemaal goed zat, en een osteopaat voelde daar ook spanning geloof ik.
Nu heb ik laatst een bloed/ urineonderzoek gehad bij een alternatieve kliniek wegens bepaalde lichamelijke klachten die ik heb en daar kwamen bepaalde bloedwaardes uit die als ik opzoek op internet wat dat inhoudt, ook weer kunnen wijzen op een verslechterde nierfunctie. Zo is mijn hemaglobine wat aan de lage kant (12,7 en 7,88....weet niet wat wat is...) en mijn kalium wat aan de hoge kant (4,56, is nog binnen de marges volgens mij maar t was wel iets aan de hoge kant zei de behandelaar).
Verder zou ik een grote hormonale disbalans hebben.
Ik heb verder al mijn hele leven lang last van ontzettend vaak naar de WC moeten (vooral plassen). En dan bedoel ik dus echt meer dan 15-20 keer per etmaal. Ik kan soms gaan en nog geen 5 min later moet ik gewoon weer (de laatste tijd heb ik dit vooral savonds/ snachts als ik op bed lig).
Dit vaak moeten plassen heb ik echt al van kleuter af aan of eerder (weet nog dat ik er toen op onderzocht ben of ik geen blaasontsteking had, maar dat was het niet. En weet nog dat ouders van een klasgenootje waar ik toen logeerde mij betichtte van grote mensen afluisteren, omdat ik zo vaak naar beneden kwam om te plassen). Het is heel irritant. Want bijv. op een festival al vantevoren een uur in de rij voor een voorstelling gaan staan omdat je er anders niet meer inkomt is voor mij vaak geen doen.
Ik moet tegen die tijd alweer plassen (zeker als ik aan het bier ben), of net als het begint.
Mijn urine is btw vaak gewoon waterachtig of heel lichtgeel. Alleen mijn ochtendurine is wat donkerder en stinkt meer.
Heeft heel vaak moeten plassen ook iets met de nieren te maken en zoja wat dan? Wat werkt er dan niet goed of te goed?
Of ligt dit vrijwel altijd aan een te kleine blaas of te overgevoelige blaas of zo?
Mijn urine is btw ook getest bij dat onderzoek vorige week.
Mijn urinewaarden waren: dichtheid 1025, PH 5, proteine 1 of 14 (kan handschrift niet lezen) en hemaglobine 44 (was ongesteld dus er zat wat bloed in mn urine, daar zal dit wel vandaan komen). T was geen ochtendurine en ik had al ontbeten.
Als ik op internet kijk is de PH dus iets te zuur.
Herkent iemand de klachten van rugpijn in de flanken (bij het wakker worden en dan vooral als je moet plassen)? Ik zat te denken dat het misschien urine is die terugloopt naar de nieren, dat ik daar dan rugpijn van krijg?? Al is dat volgens mij nogal iets ernstigs dus zal het dat ook niet zo snel zijn
En herkent iemand het ontzettend vaak moeten plassen? Heeft het bij jou een oorzaak en zoja welke?
Nu vroeg ik me af of die rugpijn ook door iets aan de nieren kan komen?
Dit vooral omdat een alternatief arts ooit iets heeft gezegd over dat het bij mn nier(en) niet helemaal goed zat, en een osteopaat voelde daar ook spanning geloof ik.
Nu heb ik laatst een bloed/ urineonderzoek gehad bij een alternatieve kliniek wegens bepaalde lichamelijke klachten die ik heb en daar kwamen bepaalde bloedwaardes uit die als ik opzoek op internet wat dat inhoudt, ook weer kunnen wijzen op een verslechterde nierfunctie. Zo is mijn hemaglobine wat aan de lage kant (12,7 en 7,88....weet niet wat wat is...) en mijn kalium wat aan de hoge kant (4,56, is nog binnen de marges volgens mij maar t was wel iets aan de hoge kant zei de behandelaar).
Verder zou ik een grote hormonale disbalans hebben.
Ik heb verder al mijn hele leven lang last van ontzettend vaak naar de WC moeten (vooral plassen). En dan bedoel ik dus echt meer dan 15-20 keer per etmaal. Ik kan soms gaan en nog geen 5 min later moet ik gewoon weer (de laatste tijd heb ik dit vooral savonds/ snachts als ik op bed lig).
Dit vaak moeten plassen heb ik echt al van kleuter af aan of eerder (weet nog dat ik er toen op onderzocht ben of ik geen blaasontsteking had, maar dat was het niet. En weet nog dat ouders van een klasgenootje waar ik toen logeerde mij betichtte van grote mensen afluisteren, omdat ik zo vaak naar beneden kwam om te plassen). Het is heel irritant. Want bijv. op een festival al vantevoren een uur in de rij voor een voorstelling gaan staan omdat je er anders niet meer inkomt is voor mij vaak geen doen.
Ik moet tegen die tijd alweer plassen (zeker als ik aan het bier ben), of net als het begint.
Mijn urine is btw vaak gewoon waterachtig of heel lichtgeel. Alleen mijn ochtendurine is wat donkerder en stinkt meer.
Heeft heel vaak moeten plassen ook iets met de nieren te maken en zoja wat dan? Wat werkt er dan niet goed of te goed?
Of ligt dit vrijwel altijd aan een te kleine blaas of te overgevoelige blaas of zo?
Mijn urine is btw ook getest bij dat onderzoek vorige week.
Mijn urinewaarden waren: dichtheid 1025, PH 5, proteine 1 of 14 (kan handschrift niet lezen) en hemaglobine 44 (was ongesteld dus er zat wat bloed in mn urine, daar zal dit wel vandaan komen). T was geen ochtendurine en ik had al ontbeten.
Als ik op internet kijk is de PH dus iets te zuur.
Herkent iemand de klachten van rugpijn in de flanken (bij het wakker worden en dan vooral als je moet plassen)? Ik zat te denken dat het misschien urine is die terugloopt naar de nieren, dat ik daar dan rugpijn van krijg?? Al is dat volgens mij nogal iets ernstigs dus zal het dat ook niet zo snel zijn
En herkent iemand het ontzettend vaak moeten plassen? Heeft het bij jou een oorzaak en zoja welke?
maandag 10 december 2012 om 23:02
quote:sabbaticalmeds schreef op 10 december 2012 @ 22:58:
overigens is een psychische aandoening dat leidt tot lichamelijk klachten ook een serieuze aandoening en de klachten zijn ook terecht. Ik herhaal het maar even want je lijkt het niet te willen lezen.
Jij hebt blijkbaar zelf de gedachte dat je "schuldig" zou zijn als je klachten veroorzaakt zouden worden door je psyche. Maar dan hoeft natuurlijk niet zo te zijn.
Ik vind het niet normaal dat je zo zit uit te zoeken wat je mogelijkerwijs zou kunnen hebben.
Ik ga er echt niet meer op in. Ik kan hier alleen maar heel boos over gaan zitten worden.
Ik spreek jou nog wel als je ook steeds blinder wordt, er niks te vinden is, de klachten erger worden en je niet echt geloofd wordt/ het op stress wordt gegooid en je van alles hebt geprobeerd (inclusief juist jarenlang niks doen).
Hoe graag je dan wel niet een oplossing zou zien: ofwel genezing, ofwel op zn minst een diagnose, zodat je erkenning kan krijgen en weet waar je aan toe bent (nouja dat hoeft niet altijd positiever te zijn dan het niet weten en nog hoop te houden dat het spontaan weg kan gaan enz).
overigens is een psychische aandoening dat leidt tot lichamelijk klachten ook een serieuze aandoening en de klachten zijn ook terecht. Ik herhaal het maar even want je lijkt het niet te willen lezen.
Jij hebt blijkbaar zelf de gedachte dat je "schuldig" zou zijn als je klachten veroorzaakt zouden worden door je psyche. Maar dan hoeft natuurlijk niet zo te zijn.
Ik vind het niet normaal dat je zo zit uit te zoeken wat je mogelijkerwijs zou kunnen hebben.
Ik ga er echt niet meer op in. Ik kan hier alleen maar heel boos over gaan zitten worden.
Ik spreek jou nog wel als je ook steeds blinder wordt, er niks te vinden is, de klachten erger worden en je niet echt geloofd wordt/ het op stress wordt gegooid en je van alles hebt geprobeerd (inclusief juist jarenlang niks doen).
Hoe graag je dan wel niet een oplossing zou zien: ofwel genezing, ofwel op zn minst een diagnose, zodat je erkenning kan krijgen en weet waar je aan toe bent (nouja dat hoeft niet altijd positiever te zijn dan het niet weten en nog hoop te houden dat het spontaan weg kan gaan enz).
maandag 10 december 2012 om 23:07
Nogmaals: wie gelooft jou niet? wie neem jou niet serieus? wie gooit het op stress? Je arts?
Waarom zou het niet stress of psychisch kunnen zijn?
Worden daar de klachten minder erg van? Lijkt me niet.
Ik snap dat je genezing wilt, maar genezing is natuurlijk moeilijk zolang er geen probleem is gevonden. Of het nu een fysieke of psychische oorzaak heeft doet er niet toe.
Voor jou blijkbaar wel, ik vraag me af waarom je daar zo fel op reageert.
Waarom zou het niet stress of psychisch kunnen zijn?
Worden daar de klachten minder erg van? Lijkt me niet.
Ik snap dat je genezing wilt, maar genezing is natuurlijk moeilijk zolang er geen probleem is gevonden. Of het nu een fysieke of psychische oorzaak heeft doet er niet toe.
Voor jou blijkbaar wel, ik vraag me af waarom je daar zo fel op reageert.
maandag 10 december 2012 om 23:10
quote:sabbaticalmeds schreef op 10 december 2012 @ 22:51:
Ik vind het erg opvallend dat je praat in medische termen zoals, conversiestoornis, visusklachten, en VAIN.
Dit zijn geen termen die mensen bezigen in hun normale leven tenzij ze een medisch beroep hebben of gediagnosticeerd zijn met een dergelijke aandoening. Jij googelt en zoekt en je probeert hier ook nog aan te tonen dat het redelijk is om te denken dat je wellicht VAIN hebt.
Je hebt een onverklaarbare slechtziendheid denk je nu werkelijk ook dat je een uiterst zeldzame vorm van vaginakanker hebt. Wat je zegt kan al niet kloppen: "de uitstrijkjes waren twee keer goed fout en toch is er niks gevonden"
Dat betekent dat de uitstrijkjes dus helemaal niet goed fout waren, weet je zeker dat je wel de juiste dingen hoort als je bij een arts bent?
Eerder beweerde je dat er eiwit in je urine zou zitten en je bloedwaarden waarschijnlijk niet goed waren, ook dat bleek niet te kloppen.
Geen conversiestoornis, geen hypochondrie, er blijven nog heel veel DSM-metjes over hoor.
De uitstrijkjes waren fout. En ja dit weet ik heeeeel zeker: pap 3a2 met kopac 11511 en pap 3a2 met kopac 42512 (pin me op die laatste niet vast).
Ze gaan er vanuit dat er wel iets zit (1 fout uitstrijkje kan nog toeval zijn -alhoewel dat met mijn kopac code erg raar zou zijn geweest-, 2 foute uitstrijkjes is die kans al aanzienlijk kleiner), maar dat het op een plek zit dieper in de baarmoederhals (kunnen ze zo niet zien) of in de vagina. Daarvoor moet ik ook weer terugkomen.
Ik ga overigens niet zelf naar die gyneacologen hoor, ik word er gewoon naar doorgestuurd en onderga maar alles wat ze doen. Ik heb echt niet zelf gevraagd om die colposcopieeen, lisexcisie etc.
En die eiwit in urine en bloedwaarden die iets te hoog/ laag waren (hoog-gemiddeld en laag-gemiddeld) was ook niet mijn eigen idee. Dat kwam uit de test die ik bij een behandelaar had laten doen (test was onderdeel van een vooronderzoek, ging daar in behandeling mbt mijn visusklachten). Hij zijn toen zelf tegen mij dat de kalium wat te hoog was en mn hemaglobine wat te laag, ben dat toen gaan nazoeken wat dat inhield (bleek dus nog binnen gemiddelde te vallen), heb hier geinformeerd of het wat met nieren te maken kon hebben en of ik ermee naar huisarts moest gaan.
Antwoord was JA. Dat heb ik gedaan. En kalium kwam ongeveer hetzelfde uit als bij de test bij de behandelaar en eiwit zat er niet meer in mijn urine. Hoe dat laatste komt weet ik ook niet, ik ben geen arts. OF de test deugde in eerste instantie niet, OF het kwam door mijn menstruatiebloed waar volgens iemand ook eiwitten in zitten, OF het heeft een andere reden die ik niet weet want ik ben geen arts.
Ik vind het erg opvallend dat je praat in medische termen zoals, conversiestoornis, visusklachten, en VAIN.
Dit zijn geen termen die mensen bezigen in hun normale leven tenzij ze een medisch beroep hebben of gediagnosticeerd zijn met een dergelijke aandoening. Jij googelt en zoekt en je probeert hier ook nog aan te tonen dat het redelijk is om te denken dat je wellicht VAIN hebt.
Je hebt een onverklaarbare slechtziendheid denk je nu werkelijk ook dat je een uiterst zeldzame vorm van vaginakanker hebt. Wat je zegt kan al niet kloppen: "de uitstrijkjes waren twee keer goed fout en toch is er niks gevonden"
Dat betekent dat de uitstrijkjes dus helemaal niet goed fout waren, weet je zeker dat je wel de juiste dingen hoort als je bij een arts bent?
Eerder beweerde je dat er eiwit in je urine zou zitten en je bloedwaarden waarschijnlijk niet goed waren, ook dat bleek niet te kloppen.
Geen conversiestoornis, geen hypochondrie, er blijven nog heel veel DSM-metjes over hoor.
De uitstrijkjes waren fout. En ja dit weet ik heeeeel zeker: pap 3a2 met kopac 11511 en pap 3a2 met kopac 42512 (pin me op die laatste niet vast).
Ze gaan er vanuit dat er wel iets zit (1 fout uitstrijkje kan nog toeval zijn -alhoewel dat met mijn kopac code erg raar zou zijn geweest-, 2 foute uitstrijkjes is die kans al aanzienlijk kleiner), maar dat het op een plek zit dieper in de baarmoederhals (kunnen ze zo niet zien) of in de vagina. Daarvoor moet ik ook weer terugkomen.
Ik ga overigens niet zelf naar die gyneacologen hoor, ik word er gewoon naar doorgestuurd en onderga maar alles wat ze doen. Ik heb echt niet zelf gevraagd om die colposcopieeen, lisexcisie etc.
En die eiwit in urine en bloedwaarden die iets te hoog/ laag waren (hoog-gemiddeld en laag-gemiddeld) was ook niet mijn eigen idee. Dat kwam uit de test die ik bij een behandelaar had laten doen (test was onderdeel van een vooronderzoek, ging daar in behandeling mbt mijn visusklachten). Hij zijn toen zelf tegen mij dat de kalium wat te hoog was en mn hemaglobine wat te laag, ben dat toen gaan nazoeken wat dat inhield (bleek dus nog binnen gemiddelde te vallen), heb hier geinformeerd of het wat met nieren te maken kon hebben en of ik ermee naar huisarts moest gaan.
Antwoord was JA. Dat heb ik gedaan. En kalium kwam ongeveer hetzelfde uit als bij de test bij de behandelaar en eiwit zat er niet meer in mijn urine. Hoe dat laatste komt weet ik ook niet, ik ben geen arts. OF de test deugde in eerste instantie niet, OF het kwam door mijn menstruatiebloed waar volgens iemand ook eiwitten in zitten, OF het heeft een andere reden die ik niet weet want ik ben geen arts.
maandag 10 december 2012 om 23:14
quote:bliksemse_bende schreef op 10 december 2012 @ 23:05:
Je hapt weer gwenni. Oud patroon hè?
Jammer dat je daardoor de post van meds niet goed meer interpreteert.
Ook een oud patroon?
Ik reageerde voornamelijk op haar onderste zin. Daar kan ik echt furieus over worden. En ja dan hap ik.
Idd, moet ik niet doen.
Je hapt weer gwenni. Oud patroon hè?
Jammer dat je daardoor de post van meds niet goed meer interpreteert.
Ook een oud patroon?
Ik reageerde voornamelijk op haar onderste zin. Daar kan ik echt furieus over worden. En ja dan hap ik.
Idd, moet ik niet doen.
maandag 10 december 2012 om 23:18
quote:gwenni schreef op 10 december 2012 @ 23:14:
[...]
Ik reageerde voornamelijk op haar onderste zin. Daar kan ik echt furieus over worden. En ja dan hap ik.
Idd, moet ik niet doen.
Je hapt omdat meds het niet normaal vindt dat jij zo bezig bent met uitzoeken wat je mogelijkerwijs hebt?
Wat maakt jou daar furieus in?
Het is haar mening toch? Ze zegt toch niks over jou?
En jij reageert als een stier op een rooie lap en ziet vervolgens niet eens goed meer welke boodschap ze echt voor je heeft.
Dit heb ik vaker van je gezien, dit topic en lijkt me ook een oud patroon.
[...]
Ik reageerde voornamelijk op haar onderste zin. Daar kan ik echt furieus over worden. En ja dan hap ik.
Idd, moet ik niet doen.
Je hapt omdat meds het niet normaal vindt dat jij zo bezig bent met uitzoeken wat je mogelijkerwijs hebt?
Wat maakt jou daar furieus in?
Het is haar mening toch? Ze zegt toch niks over jou?
En jij reageert als een stier op een rooie lap en ziet vervolgens niet eens goed meer welke boodschap ze echt voor je heeft.
Dit heb ik vaker van je gezien, dit topic en lijkt me ook een oud patroon.
maandag 10 december 2012 om 23:23
maandag 10 december 2012 om 23:25
quote:sabbaticalmeds schreef op 10 december 2012 @ 23:07:
Nogmaals: wie gelooft jou niet? wie neem jou niet serieus? wie gooit het op stress? Je arts?
Waarom zou het niet stress of psychisch kunnen zijn?
Worden daar de klachten minder erg van? Lijkt me niet.
Ik snap dat je genezing wilt, maar genezing is natuurlijk moeilijk zolang er geen probleem is gevonden. Of het nu een fysieke of psychische oorzaak heeft doet er niet toe.
Voor jou blijkbaar wel, ik vraag me af waarom je daar zo fel op reageert.
Omdat mijn innerlijke ik zegt dat het niet psychisch is. Althans: geen 'stress' (ik 'hoop' nog steeds dat het voor een deel juist psychisch is, omdat ik dan het idee heb er zelf nog macht over te hebben. Tis zo zinloos om iets te hebben waar je helemaal niks aan kunt doen en geen betekenis heeft.)
Ik heb daarvoor ook al te veel therapieen gevolgd, al te vaak hoopvol gedacht etc. om stress nog als serieuze optie te zien.
WEL geloof ik dat ik DOOR deze klachten heel veel stress heb, en dat dat omgekeerd weer absoluut niet goed is voor mn lichaam. Niet dat het linea recta die klachten verergerd (kan, hoeft niet) maar het is zeker op de lange duur ook echt niet goed.
Stress is gewoon een killer, enigzins overdreven gesteld maar wel waar. Het kan van alles in je lichaam veroorzaken: eerder kans op kanker, hart en vaatziekten, alzheimer etc.
Je geestelijke gestel heeft dus erg veel invloed op je lichamelijke gestel. Nou is stress natuurlijk iets wat geestelijk begint en zich in je lichaam uit (hormonen als adrenaline en cortisol geloof ik en hele keten die in werking treedt) dus in die zin ook lichamelijk. Andere gemoedstoestanden maken misschien minder uit voor je lichaam. Alhoewel er bij blijdschap of andere dingen ook chemische dingen vrijkomen enzo, endorfines etc. en die hebben ook wel lichamelijke gevolgen.
Maargoed. Stress is nooit goed voor het lichaam. Maar oorzaak en gevolg word heel erg door elkaar gehaald in mijn geval: ik KREEG chronische stress DOOR mijn visusklachten (en het niet geloofd worden etc. wat er nog eens bijkwam), maar niet andersom. Natuurlijk had ik ook wel eens stress voor de tijd dat mn klachten begonnen, maar niet meer dan een ander. Ten tijde dat het begon had ik helemaal geen stress.
Ik word er echt pissig over als mensen met niet geloven en blijven zeggen dat ik visusklachten heb OMDAT ik stress heb.
Nogmaals: wie gelooft jou niet? wie neem jou niet serieus? wie gooit het op stress? Je arts?
Waarom zou het niet stress of psychisch kunnen zijn?
Worden daar de klachten minder erg van? Lijkt me niet.
Ik snap dat je genezing wilt, maar genezing is natuurlijk moeilijk zolang er geen probleem is gevonden. Of het nu een fysieke of psychische oorzaak heeft doet er niet toe.
Voor jou blijkbaar wel, ik vraag me af waarom je daar zo fel op reageert.
Omdat mijn innerlijke ik zegt dat het niet psychisch is. Althans: geen 'stress' (ik 'hoop' nog steeds dat het voor een deel juist psychisch is, omdat ik dan het idee heb er zelf nog macht over te hebben. Tis zo zinloos om iets te hebben waar je helemaal niks aan kunt doen en geen betekenis heeft.)
Ik heb daarvoor ook al te veel therapieen gevolgd, al te vaak hoopvol gedacht etc. om stress nog als serieuze optie te zien.
WEL geloof ik dat ik DOOR deze klachten heel veel stress heb, en dat dat omgekeerd weer absoluut niet goed is voor mn lichaam. Niet dat het linea recta die klachten verergerd (kan, hoeft niet) maar het is zeker op de lange duur ook echt niet goed.
Stress is gewoon een killer, enigzins overdreven gesteld maar wel waar. Het kan van alles in je lichaam veroorzaken: eerder kans op kanker, hart en vaatziekten, alzheimer etc.
Je geestelijke gestel heeft dus erg veel invloed op je lichamelijke gestel. Nou is stress natuurlijk iets wat geestelijk begint en zich in je lichaam uit (hormonen als adrenaline en cortisol geloof ik en hele keten die in werking treedt) dus in die zin ook lichamelijk. Andere gemoedstoestanden maken misschien minder uit voor je lichaam. Alhoewel er bij blijdschap of andere dingen ook chemische dingen vrijkomen enzo, endorfines etc. en die hebben ook wel lichamelijke gevolgen.
Maargoed. Stress is nooit goed voor het lichaam. Maar oorzaak en gevolg word heel erg door elkaar gehaald in mijn geval: ik KREEG chronische stress DOOR mijn visusklachten (en het niet geloofd worden etc. wat er nog eens bijkwam), maar niet andersom. Natuurlijk had ik ook wel eens stress voor de tijd dat mn klachten begonnen, maar niet meer dan een ander. Ten tijde dat het begon had ik helemaal geen stress.
Ik word er echt pissig over als mensen met niet geloven en blijven zeggen dat ik visusklachten heb OMDAT ik stress heb.
maandag 10 december 2012 om 23:27
Gwenni, als artsen zeggen dat ze geen diagnose kunnen stellen, waarom geloof je ze dan niet? Ze kunnen geen diagnose stellen. Laat staan dat ze iets zouden kunnen behandelen wat ze niet kennen. Het ligt voor de hand om dat te kijken of er met een psychische behandeling iets bereikt kan worden, is het niet de oplossing, dan kan het je acceptatie leveren.
Jij bent op zoek naar iets wat je niet zult vinden. En hoe langer en uitgebreider je zoekt, hoe meer je verstrikt raakt in het web van symptomen (als je goed op je lijf gaat letten, vind je altijd wel wat), maar dat brengt je allemaal geen stap dichter bij wat je zoekt: een diagnose of behandeling die je klachten verklaart/verbetert. Als artsen zeggen dat ze iets niet kunnen, dan kúnnen ze het niet. Dat betekent niet dat je klachten niet bestaan, dat betekent dat ze er niets mee kúnnen.
Ik snap heel goed wat je wil, maar een diagnose (of zelfs maar erkenning) brengt niet automatisch genezing. Ik heb zelf een erkende, gediagnosticeerde ziekte. Een waar de artsen niets aan kunnen doen. Dat zeggen ze ook gewoon tegen me en sterker nog: het grote verlies van kwaliteit van leven, daar moet ik maar mee leren leven, zo is me letterlijk gezegd. In sommige situaties ís nu eenmaal geen hoop. Zelfs niet als je het bij alternatieven zoekt, zelfs niet als je heel internet afspeurt, zelfs niet al bezoek je tien artsen of therapeuten. De enige remedie die overblijft, is accepteren. Accepteren dat dit nu eenmaal is zoals het is. In jouw geval wordt je zicht slechter. In mijn geval ga ik er uiteindelijk dood aan. Ik weet niet of dat volgend jaar of pas over tien of twintig jaar gebeurt, maar dat het gaat gebeuren, staat vast.
Ik heb mijn ziekte geaccepteerd. Ik ben verdrietig om wat ik kwijt ben geraakt, maar ik probeer zo veel mogelijk te focussen op wat ik wél heb.
Álle dingen die jij in dit topic hebt geschreven over dat je ziekte niet kunt accepteren en dat het normaal is dat je door blijft zoeken, zijn in mijn leven onwaar. Ik kan het wél accepteren. Ik heb het er natuurlijk gewoon moeilijk mee dat het zo slecht met me gaat, maar in het dagelijks leven is dat een bijzaak ten opzichte van de paar relatief kleine dingen die ik nog wél kan.
Wat iedereen je hier probeert te vertellen, is dat dáár de sleutel ligt van hoe jij weer een leuk leven kunt krijgen. Je gezondheidsklachten zijn of worden onderzocht, er wordt wel degelijk erkend dat je last van dingen hebt, alleen een diagnose of genezing kunnen ze je (toch in ieder geval op dit moment) niet bieden. Verander de dingen die je kúnt veranderen en accepteer de rest. En accepteren doe je niet door het hele internet af te speuren naar elk symptoom dat je bij je lichaam ontdekt. Accepteren doe je ook niet door alternatieven af te lopen die net zo min weten wat jij mankeert als de echte artsen. Accepteren doe je door je focus te verleggen. Letterlijk, door niet naar je blinde vlekken te kijken, maar door te kijken naar de dingen die je wél ziet. En in je hoofd door -even bot gezegd- een andere hobby te zoeken dan het gezondheidsgegoogle wat nu je hobby is. Ga een (luister)boek lezen, maak een fijne wandeling, schrijf je in voor vrijwilligerswerk, neem voor mij part een pleegkind of een (extra) baan. Verzin het, ga desnoods bloemschikken of borduren. Maar kijk naar ándere dingen en ga daar gewoon eens van genieten.
Hoe je dat doet? Gewoon door daar morgen mee te beginnen.
-niet quoten aub-
Jij bent op zoek naar iets wat je niet zult vinden. En hoe langer en uitgebreider je zoekt, hoe meer je verstrikt raakt in het web van symptomen (als je goed op je lijf gaat letten, vind je altijd wel wat), maar dat brengt je allemaal geen stap dichter bij wat je zoekt: een diagnose of behandeling die je klachten verklaart/verbetert. Als artsen zeggen dat ze iets niet kunnen, dan kúnnen ze het niet. Dat betekent niet dat je klachten niet bestaan, dat betekent dat ze er niets mee kúnnen.
Ik snap heel goed wat je wil, maar een diagnose (of zelfs maar erkenning) brengt niet automatisch genezing. Ik heb zelf een erkende, gediagnosticeerde ziekte. Een waar de artsen niets aan kunnen doen. Dat zeggen ze ook gewoon tegen me en sterker nog: het grote verlies van kwaliteit van leven, daar moet ik maar mee leren leven, zo is me letterlijk gezegd. In sommige situaties ís nu eenmaal geen hoop. Zelfs niet als je het bij alternatieven zoekt, zelfs niet als je heel internet afspeurt, zelfs niet al bezoek je tien artsen of therapeuten. De enige remedie die overblijft, is accepteren. Accepteren dat dit nu eenmaal is zoals het is. In jouw geval wordt je zicht slechter. In mijn geval ga ik er uiteindelijk dood aan. Ik weet niet of dat volgend jaar of pas over tien of twintig jaar gebeurt, maar dat het gaat gebeuren, staat vast.
Ik heb mijn ziekte geaccepteerd. Ik ben verdrietig om wat ik kwijt ben geraakt, maar ik probeer zo veel mogelijk te focussen op wat ik wél heb.
Álle dingen die jij in dit topic hebt geschreven over dat je ziekte niet kunt accepteren en dat het normaal is dat je door blijft zoeken, zijn in mijn leven onwaar. Ik kan het wél accepteren. Ik heb het er natuurlijk gewoon moeilijk mee dat het zo slecht met me gaat, maar in het dagelijks leven is dat een bijzaak ten opzichte van de paar relatief kleine dingen die ik nog wél kan.
Wat iedereen je hier probeert te vertellen, is dat dáár de sleutel ligt van hoe jij weer een leuk leven kunt krijgen. Je gezondheidsklachten zijn of worden onderzocht, er wordt wel degelijk erkend dat je last van dingen hebt, alleen een diagnose of genezing kunnen ze je (toch in ieder geval op dit moment) niet bieden. Verander de dingen die je kúnt veranderen en accepteer de rest. En accepteren doe je niet door het hele internet af te speuren naar elk symptoom dat je bij je lichaam ontdekt. Accepteren doe je ook niet door alternatieven af te lopen die net zo min weten wat jij mankeert als de echte artsen. Accepteren doe je door je focus te verleggen. Letterlijk, door niet naar je blinde vlekken te kijken, maar door te kijken naar de dingen die je wél ziet. En in je hoofd door -even bot gezegd- een andere hobby te zoeken dan het gezondheidsgegoogle wat nu je hobby is. Ga een (luister)boek lezen, maak een fijne wandeling, schrijf je in voor vrijwilligerswerk, neem voor mij part een pleegkind of een (extra) baan. Verzin het, ga desnoods bloemschikken of borduren. Maar kijk naar ándere dingen en ga daar gewoon eens van genieten.
Hoe je dat doet? Gewoon door daar morgen mee te beginnen.
-niet quoten aub-
maandag 10 december 2012 om 23:30
quote:bliksemse_bende schreef op 10 december 2012 @ 23:18:
[...]
Je hapt omdat meds het niet normaal vindt dat jij zo bezig bent met uitzoeken wat je mogelijkerwijs hebt?
Wat maakt jou daar furieus in?
Het is haar mening toch? Ze zegt toch niks over jou?
En jij reageert als een stier op een rooie lap en ziet vervolgens niet eens goed meer welke boodschap ze echt voor je heeft.
Dit heb ik vaker van je gezien, dit topic en lijkt me ook een oud patroon.
Ze zegt daarin wel iets over mij. Namelijk dat ze me compleet voor gek verklaard dat ik naar een oorzaak/ oplossing van mijn klachten zoek. (en dat overigens, terwijl ik ook tijden heb dat ik jarenlang helemaal niet zoek).
En ze verwijt me dat ik perse wil weten wat ik heb, terwijl ik het ook al best vind als het gewoon weggaat. Ik ben vaak helemaal niet zo bezig met wat ik precies heb, alleen met DAT ik het heb.
Verder komt het er in elke reactie van haar op neer dat ze me een hypochonder vind (en ze blijft maar die vaginakanker aanhalen andere dingen die uit hun verband gerukt zijn) en dat het zeker psychisch is.
[...]
Je hapt omdat meds het niet normaal vindt dat jij zo bezig bent met uitzoeken wat je mogelijkerwijs hebt?
Wat maakt jou daar furieus in?
Het is haar mening toch? Ze zegt toch niks over jou?
En jij reageert als een stier op een rooie lap en ziet vervolgens niet eens goed meer welke boodschap ze echt voor je heeft.
Dit heb ik vaker van je gezien, dit topic en lijkt me ook een oud patroon.
Ze zegt daarin wel iets over mij. Namelijk dat ze me compleet voor gek verklaard dat ik naar een oorzaak/ oplossing van mijn klachten zoek. (en dat overigens, terwijl ik ook tijden heb dat ik jarenlang helemaal niet zoek).
En ze verwijt me dat ik perse wil weten wat ik heb, terwijl ik het ook al best vind als het gewoon weggaat. Ik ben vaak helemaal niet zo bezig met wat ik precies heb, alleen met DAT ik het heb.
Verder komt het er in elke reactie van haar op neer dat ze me een hypochonder vind (en ze blijft maar die vaginakanker aanhalen andere dingen die uit hun verband gerukt zijn) en dat het zeker psychisch is.
maandag 10 december 2012 om 23:33
quote:gwenni schreef op 10 december 2012 @ 23:30:
[...]
Ze zegt daarin wel iets over mij. Namelijk dat ze me compleet voor gek verklaard dat ik naar een oorzaak/ oplossing van mijn klachten zoek. (en dat overigens, terwijl ik ook tijden heb dat ik jarenlang helemaal niet zoek).
En ze verwijt me dat ik perse wil weten wat ik heb, terwijl ik het ook al best vind als het gewoon weggaat. Ik ben vaak helemaal niet zo bezig met wat ik precies heb, alleen met DAT ik het heb.
Verder komt het er in elke reactie van haar op neer dat ze me een hypochonder vind (en ze blijft maar die vaginakanker aanhalen andere dingen die uit hun verband gerukt zijn) en dat het zeker psychisch is.
Dat zegt ze niet.
Dat is jouw interpretatie.
Dat is de rode lap die jou triggert.
Maar dat zegt ze niet. En beweert ze ook niet.
Jij vult een hééééleboel in en baseert daar je conclusies op.
Ik denk zomaar dat je dat niet alleen hier op dit topic doet.
[...]
Ze zegt daarin wel iets over mij. Namelijk dat ze me compleet voor gek verklaard dat ik naar een oorzaak/ oplossing van mijn klachten zoek. (en dat overigens, terwijl ik ook tijden heb dat ik jarenlang helemaal niet zoek).
En ze verwijt me dat ik perse wil weten wat ik heb, terwijl ik het ook al best vind als het gewoon weggaat. Ik ben vaak helemaal niet zo bezig met wat ik precies heb, alleen met DAT ik het heb.
Verder komt het er in elke reactie van haar op neer dat ze me een hypochonder vind (en ze blijft maar die vaginakanker aanhalen andere dingen die uit hun verband gerukt zijn) en dat het zeker psychisch is.
Dat zegt ze niet.
Dat is jouw interpretatie.
Dat is de rode lap die jou triggert.
Maar dat zegt ze niet. En beweert ze ook niet.
Jij vult een hééééleboel in en baseert daar je conclusies op.
Ik denk zomaar dat je dat niet alleen hier op dit topic doet.
maandag 10 december 2012 om 23:36
kijk dit bedoel ik:
De uitstrijkjes waren fout. En ja dit weet ik heeeeel zeker: pap 3a2 met kopac 11511 en pap 3a2 met kopac 42512 (pin me op die laatste niet vast).
Ik ken vrij veel vrouwen met pap 3A 3B en zelfs 4. Ik heb hen nog nooit over de kopac waarden gehoord. Ze zijn geopereerd en gaan verder met hun leven. Waarom verdiep jij je in de Kopac waarden?
Pap 3a is natuurlijk niet leuk en een colposcopie is heel vervelend. Nog vervelender is een lokale excisie. Maar laten wel wel wezen het is nog lang geen exconisatie en je kan ook niet spreken van kanker. Een situatie die heel veel vrouwen meemaken. Waarom vragen zij zich niet af of ze VAIN hebben (een uiterst zeldzame vorm van vaginakanker) en jij wel?
De uitstrijkjes waren fout. En ja dit weet ik heeeeel zeker: pap 3a2 met kopac 11511 en pap 3a2 met kopac 42512 (pin me op die laatste niet vast).
Ik ken vrij veel vrouwen met pap 3A 3B en zelfs 4. Ik heb hen nog nooit over de kopac waarden gehoord. Ze zijn geopereerd en gaan verder met hun leven. Waarom verdiep jij je in de Kopac waarden?
Pap 3a is natuurlijk niet leuk en een colposcopie is heel vervelend. Nog vervelender is een lokale excisie. Maar laten wel wel wezen het is nog lang geen exconisatie en je kan ook niet spreken van kanker. Een situatie die heel veel vrouwen meemaken. Waarom vragen zij zich niet af of ze VAIN hebben (een uiterst zeldzame vorm van vaginakanker) en jij wel?
maandag 10 december 2012 om 23:39
Het hele kip en ei verhaal, heb je stress door de klachten, of heb je klachten door de stress, maakt toch eigenlijk niet uit?
Net als het niet uitmaakt of je klachten een fysieke of psychische oorzaak hebben.
Feit is dat je stress hebt, en daar is in tegenstelling tot je klachten, nu wel wat aan te doen.
Om die stress te reduceren worden hier een aantal goede tips gegeven. Waaronder je op andere dingen focussen, richten op wat je wel kan en hebt, mindfulness etc. etc.
Waarom wil je daar niet aan?
Eerlijk gezegd vind ik dat obsessieve zoeken naar symptomen en ziektes behoorlijk ongezond klinken. Daar ga je je i.i.g. niet beter door voelen.
Net als het niet uitmaakt of je klachten een fysieke of psychische oorzaak hebben.
Feit is dat je stress hebt, en daar is in tegenstelling tot je klachten, nu wel wat aan te doen.
Om die stress te reduceren worden hier een aantal goede tips gegeven. Waaronder je op andere dingen focussen, richten op wat je wel kan en hebt, mindfulness etc. etc.
Waarom wil je daar niet aan?
Eerlijk gezegd vind ik dat obsessieve zoeken naar symptomen en ziektes behoorlijk ongezond klinken. Daar ga je je i.i.g. niet beter door voelen.
maandag 10 december 2012 om 23:41
quote:bliksemse_bende schreef op 10 december 2012 @ 22:30:
[...]
En ik herhaal nog even de vraag van pixie (aangezien zij weer uit beeld lijkt): wat heb jij zelf in gedachten bij je herstel? Hoe zie jij dat?
En wat denk te vinden op dit forum?
Grijns, ben over het algemeen half zo hardnekkig als een nierbekkenontsteking zonder AB-kuurtje maar forum toch maar niet 24/7. Maar thanks voor herhalen!
Gwenni; je blijft vasthangen in jouw denkpatroon. Zo jouw reactie op mij. Nee ik heb het over "niet focussen op blauw maar leven volgens rood" en dat snap je en doe je maar het gaat jou daar niet om maar........... en dan een heleboel rood. Nu gebruik ik kleuren, maar ik zie alleen maar weer een herhaling van zetten waarin je volledig vastzit met het blindstaren op "ja maar, ik heb.......... ja maar ik kan niet............. ja maar ik vrees............. ja maar dit werkt niet............." Terwijl dat imho helemaal niet zo interessant is. Niet als je kijkt naar kernwaarden als levenskwaliteit, -plezier en -genot. Daarvoor is hoe je in het leven staat en met dingen omgaat dan sec wat er op dat levenspad ligt.
Dat is overigens ook de uiteindelijke les van alle revalidatieprogramma's. Ongeacht of er een groter of kleiner deel is voor sec fysieke revalidatie, zonder grote aandacht voor leren leven mét komt er niet veel van. Jij staarde daarin destijds en nu blind op "ja maar het was niet tot in den details aangepast op mijn klachten, dus niet geschikt". Dan denk ik; boodschap vloog zo hoog over dat je het niet eens door had. Of je nu MS hebt, psychische klachten, een dwarsleasie of blind bent; doet er niet toe. De tools zijn hetzelfde, die leren gebruiken; werkt hetzelfde. Dingen zijn niet alleen in enge zin of letterlijk, maar zijn een tool, breder toepasbaar, metafoor etc.
Dat is dan ook weer de "grap" van de gegeven leestips. Gelijkwaardige tools worden aangereikt en uitgelegd in zowel de leestip van Kwal als de mijne. Die dan ook weer heerlijk straal de aandacht niet kregen in reacties van je. Hmpf, zou er dan toch een kern in zitten dat jij teveel bezig bent met negatieve energie en dat koesteren en alles potentieel positiefs voorbij rennen?
Erkenning willen? Daar ga je weer. Ook zoiets omgeven met negatiefs. Volgens mij is er nogal wat erkenning als ik zie welke opties er allemaal geboden zijn. Zo worden revalidatietrajecten niet geboden als men denkt dat iets sec psychisch zou zijn, dan wordt er een psychisch traject ingestart. Erkenning zit in jezelf. Bovendien, in hoeverre is erkenning een halszaak om gelukkig te kunnen zijn in het leven en er het beste uit te halen? Erkenning kan belangrijk zijn, maar geen noodzaak voor bijv. gelukkig zijn. Erkenning buiten jezelf zoeken maakt dat je daarmee (on)bewust jouw levensweg ophangt aan de ander. Je geeft alle controle uit handen. Een succesrecept voor allerlei hele vervelende emoties, terwijl zelf aan het roer blijven staan veel bevredigender is.
Als jij gaat zitten wachten tot die dag; hoeveel nut heeft dat? Elke dag zonder erkenning is daarmee een verloren dag. Nog best leuk en aardig als je weet dat donderdag 13 december 2012 die erkenning (wat ook weer persoonlijk heerlijk in te vullen is overigens), maar dat weet je niet. Ga jij dan maar zitten wachten tot die dag ooit komt of nooit komt? Ga jij daar echt jouw hele leven vanaf laten hangen? Dit zijn bij uitstek dingen die ik bedoel; het legt de verantwoordelijkheid over jouw leven buiten jezelf. Je maakt jezelf tot afhankelijk slachtoffer terwijl je dat niet hoeft te zijn. Diagnoses kunnen heel erg prettig zijn, maar zijn geen absoluut vereiste om te gaan leven mét klachten. Om niet letterlijk te verpieteren langs de zijlijn, maar het beste, leukste, kwalitatief hoogst haalbare binnen de mogelijkheden na te streven en te behalen.
Het zal je wellicht verbazen, maar dit is niet zo maar gelul in de ruimte. Het heeft een jaar of 4, 5 geduurd alvorens bekend werd welke aandoening ik eigenlijk heb vanaf het moment waarop we actief zijn gaan zoeken. Of althans; de eerste duidelijke en uiteindelijk passende vermoedens hadden. Iets wat achteraf bekeken al vanaf geboorte gespeeld heeft. Shit happens. Het leven gaat echter door en dan heb je 2 keuzes; leven of aan de zijlijn wachten. Die diagnose, dat bleek een syndroom te zijn waarvan weinig bekend is met ronduit........... bijzondere gezondheidsproblemen op zijn tijd. Als je niet bekend bent met de aandoening veelal niet te plaatsen. De meeste medici zijn niet bekend met de aandoening, met als grote regelmaat als resultaat dat het vechten is voor elk stukje nodige zorg. Zorg die door onwetendheid veelal te laat pas opgestart wordt en waardoor er meer blijvende achteruitgang is dan strikt wellicht noodzakelijk. Soms ronduit voorbij frustrerend. Maar ja. Ik heb 2 keuzes. Een keuze is wat mij betreft geen optie, dus rest alleen nog leven naar wat wél is en focus op levenskwaliteit, -genot en -plezier en hoe die te optimaliseren. Ik kan je brommen dat die insteek veel meer van die 3 oplevert dan dat vastbijten in negatieve, blijven hangen en macht over eigen leven onterecht aan anderen toedichten.
En laten we wel zijn; al zou die erkenning zoals jij die voor ogen hebt morgen in perfecte vorm uit de lucht vallen, dan lost dat feitelijk heel weinig op. Want dan rest nog net zo goed alle onvrede, angst, zelfopgelegde beperkingen en gedachten. Die verdwijnen niet spontaan. Net zo goed als dat je niet spontaan in ene hupsa leeft. Die verandering is een actieve wijziging. Een die je zelf in zult moeten zetten en waar je zelf actief en hard aan moet werken. Iets wat op elk moment ingestart kan worden. Daar is erkenning van een ander niet voor nodig.
[...]
En ik herhaal nog even de vraag van pixie (aangezien zij weer uit beeld lijkt): wat heb jij zelf in gedachten bij je herstel? Hoe zie jij dat?
En wat denk te vinden op dit forum?
Grijns, ben over het algemeen half zo hardnekkig als een nierbekkenontsteking zonder AB-kuurtje maar forum toch maar niet 24/7. Maar thanks voor herhalen!
Gwenni; je blijft vasthangen in jouw denkpatroon. Zo jouw reactie op mij. Nee ik heb het over "niet focussen op blauw maar leven volgens rood" en dat snap je en doe je maar het gaat jou daar niet om maar........... en dan een heleboel rood. Nu gebruik ik kleuren, maar ik zie alleen maar weer een herhaling van zetten waarin je volledig vastzit met het blindstaren op "ja maar, ik heb.......... ja maar ik kan niet............. ja maar ik vrees............. ja maar dit werkt niet............." Terwijl dat imho helemaal niet zo interessant is. Niet als je kijkt naar kernwaarden als levenskwaliteit, -plezier en -genot. Daarvoor is hoe je in het leven staat en met dingen omgaat dan sec wat er op dat levenspad ligt.
Dat is overigens ook de uiteindelijke les van alle revalidatieprogramma's. Ongeacht of er een groter of kleiner deel is voor sec fysieke revalidatie, zonder grote aandacht voor leren leven mét komt er niet veel van. Jij staarde daarin destijds en nu blind op "ja maar het was niet tot in den details aangepast op mijn klachten, dus niet geschikt". Dan denk ik; boodschap vloog zo hoog over dat je het niet eens door had. Of je nu MS hebt, psychische klachten, een dwarsleasie of blind bent; doet er niet toe. De tools zijn hetzelfde, die leren gebruiken; werkt hetzelfde. Dingen zijn niet alleen in enge zin of letterlijk, maar zijn een tool, breder toepasbaar, metafoor etc.
Dat is dan ook weer de "grap" van de gegeven leestips. Gelijkwaardige tools worden aangereikt en uitgelegd in zowel de leestip van Kwal als de mijne. Die dan ook weer heerlijk straal de aandacht niet kregen in reacties van je. Hmpf, zou er dan toch een kern in zitten dat jij teveel bezig bent met negatieve energie en dat koesteren en alles potentieel positiefs voorbij rennen?
Erkenning willen? Daar ga je weer. Ook zoiets omgeven met negatiefs. Volgens mij is er nogal wat erkenning als ik zie welke opties er allemaal geboden zijn. Zo worden revalidatietrajecten niet geboden als men denkt dat iets sec psychisch zou zijn, dan wordt er een psychisch traject ingestart. Erkenning zit in jezelf. Bovendien, in hoeverre is erkenning een halszaak om gelukkig te kunnen zijn in het leven en er het beste uit te halen? Erkenning kan belangrijk zijn, maar geen noodzaak voor bijv. gelukkig zijn. Erkenning buiten jezelf zoeken maakt dat je daarmee (on)bewust jouw levensweg ophangt aan de ander. Je geeft alle controle uit handen. Een succesrecept voor allerlei hele vervelende emoties, terwijl zelf aan het roer blijven staan veel bevredigender is.
Als jij gaat zitten wachten tot die dag; hoeveel nut heeft dat? Elke dag zonder erkenning is daarmee een verloren dag. Nog best leuk en aardig als je weet dat donderdag 13 december 2012 die erkenning (wat ook weer persoonlijk heerlijk in te vullen is overigens), maar dat weet je niet. Ga jij dan maar zitten wachten tot die dag ooit komt of nooit komt? Ga jij daar echt jouw hele leven vanaf laten hangen? Dit zijn bij uitstek dingen die ik bedoel; het legt de verantwoordelijkheid over jouw leven buiten jezelf. Je maakt jezelf tot afhankelijk slachtoffer terwijl je dat niet hoeft te zijn. Diagnoses kunnen heel erg prettig zijn, maar zijn geen absoluut vereiste om te gaan leven mét klachten. Om niet letterlijk te verpieteren langs de zijlijn, maar het beste, leukste, kwalitatief hoogst haalbare binnen de mogelijkheden na te streven en te behalen.
Het zal je wellicht verbazen, maar dit is niet zo maar gelul in de ruimte. Het heeft een jaar of 4, 5 geduurd alvorens bekend werd welke aandoening ik eigenlijk heb vanaf het moment waarop we actief zijn gaan zoeken. Of althans; de eerste duidelijke en uiteindelijk passende vermoedens hadden. Iets wat achteraf bekeken al vanaf geboorte gespeeld heeft. Shit happens. Het leven gaat echter door en dan heb je 2 keuzes; leven of aan de zijlijn wachten. Die diagnose, dat bleek een syndroom te zijn waarvan weinig bekend is met ronduit........... bijzondere gezondheidsproblemen op zijn tijd. Als je niet bekend bent met de aandoening veelal niet te plaatsen. De meeste medici zijn niet bekend met de aandoening, met als grote regelmaat als resultaat dat het vechten is voor elk stukje nodige zorg. Zorg die door onwetendheid veelal te laat pas opgestart wordt en waardoor er meer blijvende achteruitgang is dan strikt wellicht noodzakelijk. Soms ronduit voorbij frustrerend. Maar ja. Ik heb 2 keuzes. Een keuze is wat mij betreft geen optie, dus rest alleen nog leven naar wat wél is en focus op levenskwaliteit, -genot en -plezier en hoe die te optimaliseren. Ik kan je brommen dat die insteek veel meer van die 3 oplevert dan dat vastbijten in negatieve, blijven hangen en macht over eigen leven onterecht aan anderen toedichten.
En laten we wel zijn; al zou die erkenning zoals jij die voor ogen hebt morgen in perfecte vorm uit de lucht vallen, dan lost dat feitelijk heel weinig op. Want dan rest nog net zo goed alle onvrede, angst, zelfopgelegde beperkingen en gedachten. Die verdwijnen niet spontaan. Net zo goed als dat je niet spontaan in ene hupsa leeft. Die verandering is een actieve wijziging. Een die je zelf in zult moeten zetten en waar je zelf actief en hard aan moet werken. Iets wat op elk moment ingestart kan worden. Daar is erkenning van een ander niet voor nodig.
when you wish upon a star...
maandag 10 december 2012 om 23:47
Hm, qwertu, tnx voor je post. Daar zit idd wat in.
Al denk ik dan nog steeds bij bijv. nieuwe hobby's die je noemt 'ja maar dat is lastig want....' WANT ik zie minder en heb daar zoveel stress door dat ik geen energie heb om er voor anderen te zijn, zoals een pleegkind. En ik ben heel onzeker omdat ik minder zie en dat valt op. WANT ik zie minder en alles gaat daardoor moeizamer of lukt niet meer en daarom geniet ik er ook niet meer van dus heeft het voor mij geen zin zoiets te doen. etc. etc.
Enerzijds is dat 'ja-maren' anderszijds zit er wel een kern van waarheid in. Ervaring leert dat het bij mij zo gaat namelijk. Maargoed, sommige dingen gaan ook wel goed. Of soms goed. Of deels goed.
Dus sommige dingen moet ik idd maar gewoon doen, nu ik het nog kan.
Wat betreft accepteren: tis heel moeite iets te accepteren waar geen diagnose voor is (zeker niet met zoiets als je zintuigen, waarvan mensen niet aan je afzien dat je iets hebt en je ook geen fysieke pijngrenzen voelt etc). Feitelijk ben ik gewoon 'gezond' en heb ik niks, maar ook weer wel.
Het is lastig om me dan te gedragen: soms wil ik me gedragen als iemand die niks heeft, want ja officieel heb ik niks en aan de buitenkant zie je ook niks aan me. Bovendien zou ik niet weten hoe ik me anders moet gedragen (een normale slechtziende doet ook niet veel anders dan een ziende zolang hij nog gewoon iets ziet).
Maar ik heb er wel last van, en word er wel onzeker van (kan dingen niet overzien, zie mensen hun hoofd niet etc.). Die mensen denken dat ik niks mankeer en normaal ben maar ik sta daar dus van binnen niet normaal te zijn (lees: er last van te hebben dat ik in de bioscoop dingen niet zie, en gezichten niet zie, en dingen niet kan lezen etc.) en enorm hard te proberen normaal te zijn. En dat vreet energie.
Ook omdat er nog steeds wel eens tegen me gezegd wordt 'ach dat is stress en gaat wel over' 'Je moet je niet zo focussen dan gaat het over' e.d.. Dan ga ik toch geloven dat het misschien ooit overgaat of zo.
Artsen zeggen trouwens eerder tegen me dat het stress heb of ik me teveel focus op floaters en dergelijke dingen, dan dat ze me behandelen als iemand waarvan ze de klachten serieus nemen, maar waarvan ze helaas niet weten wat ze er nog aan kunnen doen.
Maargoed moet toch maar eens naar die acceptatie toe gaan ja, en de hoop laten varen. Zolang ik hoop houd, ga ik ook nooit accepteren.
Die hoop heb ik weer omdat ik geen diagnose/ prognose heb. Ergens ben ik daar ook wel weer blij om geweest: dat ik liever heb dat ik hoop houd, dan dat ik te horen krijg dat ik zeker weten binnen nu en vijf jaar blind wordt. Want of ik daar gelukkig van zou worden is ook maar de vraag.
Enige 'voordeel' is dan alleen wel dat je vanaf dat punt naar acceptatie toe kunt, en dat ligt voor mij moeilijker omdat ik nog hoop houdt.
Al denk ik dan nog steeds bij bijv. nieuwe hobby's die je noemt 'ja maar dat is lastig want....' WANT ik zie minder en heb daar zoveel stress door dat ik geen energie heb om er voor anderen te zijn, zoals een pleegkind. En ik ben heel onzeker omdat ik minder zie en dat valt op. WANT ik zie minder en alles gaat daardoor moeizamer of lukt niet meer en daarom geniet ik er ook niet meer van dus heeft het voor mij geen zin zoiets te doen. etc. etc.
Enerzijds is dat 'ja-maren' anderszijds zit er wel een kern van waarheid in. Ervaring leert dat het bij mij zo gaat namelijk. Maargoed, sommige dingen gaan ook wel goed. Of soms goed. Of deels goed.
Dus sommige dingen moet ik idd maar gewoon doen, nu ik het nog kan.
Wat betreft accepteren: tis heel moeite iets te accepteren waar geen diagnose voor is (zeker niet met zoiets als je zintuigen, waarvan mensen niet aan je afzien dat je iets hebt en je ook geen fysieke pijngrenzen voelt etc). Feitelijk ben ik gewoon 'gezond' en heb ik niks, maar ook weer wel.
Het is lastig om me dan te gedragen: soms wil ik me gedragen als iemand die niks heeft, want ja officieel heb ik niks en aan de buitenkant zie je ook niks aan me. Bovendien zou ik niet weten hoe ik me anders moet gedragen (een normale slechtziende doet ook niet veel anders dan een ziende zolang hij nog gewoon iets ziet).
Maar ik heb er wel last van, en word er wel onzeker van (kan dingen niet overzien, zie mensen hun hoofd niet etc.). Die mensen denken dat ik niks mankeer en normaal ben maar ik sta daar dus van binnen niet normaal te zijn (lees: er last van te hebben dat ik in de bioscoop dingen niet zie, en gezichten niet zie, en dingen niet kan lezen etc.) en enorm hard te proberen normaal te zijn. En dat vreet energie.
Ook omdat er nog steeds wel eens tegen me gezegd wordt 'ach dat is stress en gaat wel over' 'Je moet je niet zo focussen dan gaat het over' e.d.. Dan ga ik toch geloven dat het misschien ooit overgaat of zo.
Artsen zeggen trouwens eerder tegen me dat het stress heb of ik me teveel focus op floaters en dergelijke dingen, dan dat ze me behandelen als iemand waarvan ze de klachten serieus nemen, maar waarvan ze helaas niet weten wat ze er nog aan kunnen doen.
Maargoed moet toch maar eens naar die acceptatie toe gaan ja, en de hoop laten varen. Zolang ik hoop houd, ga ik ook nooit accepteren.
Die hoop heb ik weer omdat ik geen diagnose/ prognose heb. Ergens ben ik daar ook wel weer blij om geweest: dat ik liever heb dat ik hoop houd, dan dat ik te horen krijg dat ik zeker weten binnen nu en vijf jaar blind wordt. Want of ik daar gelukkig van zou worden is ook maar de vraag.
Enige 'voordeel' is dan alleen wel dat je vanaf dat punt naar acceptatie toe kunt, en dat ligt voor mij moeilijker omdat ik nog hoop houdt.
