Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 6 mei 2008 om 12:12
Dubio, ik ben momenteel zo emotioneel dat ik echt geen 'gesprek' aan kan. Ik zit er over te denken om het op papier te zetten, kan ik er zelf rustig over nadenken en hij vervolgens ook. En dat kan dan het uitgangspunt zijn van een gesprek. Dat lijkt me op dit moment beter dan meteen te gaan praten, dan ga ik huilen en is de kans op een echt gesprek verkeken.
Mamzelle, moeilijk als je van die gesloten jongens hebt. Ik herken het wel, want ikzelf en mijn broer zijn ook zo en dat is inderdaad toch niet goed. Ik heb geen oplossing voor je helaas. Als jij ergens over begint, reageren ze dan ook niet of nauwelijks? Misschien kun jij het gesprek zelf beginnen en proberen te achterhalen wat er omgaat in die koppies?
Mamzelle, moeilijk als je van die gesloten jongens hebt. Ik herken het wel, want ikzelf en mijn broer zijn ook zo en dat is inderdaad toch niet goed. Ik heb geen oplossing voor je helaas. Als jij ergens over begint, reageren ze dan ook niet of nauwelijks? Misschien kun jij het gesprek zelf beginnen en proberen te achterhalen wat er omgaat in die koppies?
woensdag 7 mei 2008 om 01:04
Lieve allemaal,
Wat is er al weer ontzettend veel geschreven!
Ik ben alweer een poosje weggeweest, schaam schaam..
Maar okée ik ben er nu weer eventjes. Kon niet slapen dus maar achter de laptop gekropen! Nu ik alles teruglees van mezelf voel ik me alweer naar. Ik heb, vind ik, weer een heel naar beeld gegeven van alles. En dat terwijl het juist wél goed gaat. Maar ik weet niet soms schrijf ik en denk ik er niet eens echt bij na. ( wat je weer terug kunt zien aan de onmogelijke zinnen en schrijffouten die ik maak ! )
Rabo, wilde ik nog even een knuffel geven! Maar zie dat er al goed voor jou word gezorgd door de andere dames!
Dubio, Ik heb erover nagedacht en ook met mn docente de situatie besproken. Zij vond ook wel dat ik teveel had toegeven en dat wanneer ik dat wel wil, prima contact kan houden met die jongen. En dat zette me wel weer aan het denken. En opeen vond ik het ook niet echt eerlijk meer en vooral dom! Want eigenlijk heb ik dus bij hem alleen maar het gevoel aangewakkerd dat er wél iets is. En dat was totaal niet mijn bedoeling. Ik ben toen wederom een gesprek met hem aangegaan. En heb gezegd dat ik wel wilde smsen met die jongen. En dat ik het normaal vond. Het kwam echt onzinnig uit mijn mond en ook totaal niet alsof ik het meende. En ik weet nog steeds niet of ik het nou wel of niet wil. Maar ik heb het nu al wel gezegd. M was op zn zachts gezegd niet blij. Kwam ook met dingen als, dat er wel meer was omdat ik zelf aan had gegeven geen contact meer te onderhouden. En dat duidde volgens hem, wat jullie al zeiden, op meer. En ik kan het hem dus ook niet eens kwalijk nemen. Snap hem zelfs wel! Ik heb M. nu al twee dagen niet gesproken. Hij belt niet, smst niet. Reageert nergens op. Ik weet niet of dat nou totaal aan mij ligt of dt hij druk is mt werken.
Ik heb steeds meer het gevoel dat ik gewoon echt zo dom ben. Ik kan gewoon niet normaal een discussie voeren ik klap dicht. Ik durf ook niet zoveel meer te zeggen. Ben ontzettend bang dat ik wel weer ga schreeuwen. En dat is iets waar ik op tegen ben, ik wil niet schreeuwen tegen degene waar ik van houd. Aan de andere kant vraag ik me soms af of ik wel genoeg van hem houd. Hij is dan al wel twee dagen weg, maar ik heb ook niet heel veel moeite gedaan hem te vinden. Gewoon gebeld en gesmst. En aan de andere kant heb ik ook veel weer met die andere jongen gesmst en die snapte er ook niets meer van, Er staat nog steeds niets geks in die smsjes, maar toch wis ik ze. Ik wil niet nogmaals ruzie hierom.
Ik vond het inderdaad misschien wel ok;ee dat hij niet verder zocht naar hulp, het ging goed tussen ons dus ik zag geen reden. Maar nu weer wel. En heb zelf gebeld met een hulpverlener die laatst bij mij op school was. ( niet gezegd dat ik hem daarvan kende hoor,, ) Deze had trainingen ontwikkeld speciaal voor mannen die snel uit hen slof schieten. Over 2 weken begint hij een nieuwe groep, eigenlijk vol. Maar M mocht er wel bij, mits hij zelf oo belde.
Maar is dit nou té veel pushen van mij of kan dat wel gewoon? Iklig alleen maar in twijfel met mezelf..
zucht..
Liefs
Wat is er al weer ontzettend veel geschreven!
Ik ben alweer een poosje weggeweest, schaam schaam..
Maar okée ik ben er nu weer eventjes. Kon niet slapen dus maar achter de laptop gekropen! Nu ik alles teruglees van mezelf voel ik me alweer naar. Ik heb, vind ik, weer een heel naar beeld gegeven van alles. En dat terwijl het juist wél goed gaat. Maar ik weet niet soms schrijf ik en denk ik er niet eens echt bij na. ( wat je weer terug kunt zien aan de onmogelijke zinnen en schrijffouten die ik maak ! )
Rabo, wilde ik nog even een knuffel geven! Maar zie dat er al goed voor jou word gezorgd door de andere dames!
Dubio, Ik heb erover nagedacht en ook met mn docente de situatie besproken. Zij vond ook wel dat ik teveel had toegeven en dat wanneer ik dat wel wil, prima contact kan houden met die jongen. En dat zette me wel weer aan het denken. En opeen vond ik het ook niet echt eerlijk meer en vooral dom! Want eigenlijk heb ik dus bij hem alleen maar het gevoel aangewakkerd dat er wél iets is. En dat was totaal niet mijn bedoeling. Ik ben toen wederom een gesprek met hem aangegaan. En heb gezegd dat ik wel wilde smsen met die jongen. En dat ik het normaal vond. Het kwam echt onzinnig uit mijn mond en ook totaal niet alsof ik het meende. En ik weet nog steeds niet of ik het nou wel of niet wil. Maar ik heb het nu al wel gezegd. M was op zn zachts gezegd niet blij. Kwam ook met dingen als, dat er wel meer was omdat ik zelf aan had gegeven geen contact meer te onderhouden. En dat duidde volgens hem, wat jullie al zeiden, op meer. En ik kan het hem dus ook niet eens kwalijk nemen. Snap hem zelfs wel! Ik heb M. nu al twee dagen niet gesproken. Hij belt niet, smst niet. Reageert nergens op. Ik weet niet of dat nou totaal aan mij ligt of dt hij druk is mt werken.
Ik heb steeds meer het gevoel dat ik gewoon echt zo dom ben. Ik kan gewoon niet normaal een discussie voeren ik klap dicht. Ik durf ook niet zoveel meer te zeggen. Ben ontzettend bang dat ik wel weer ga schreeuwen. En dat is iets waar ik op tegen ben, ik wil niet schreeuwen tegen degene waar ik van houd. Aan de andere kant vraag ik me soms af of ik wel genoeg van hem houd. Hij is dan al wel twee dagen weg, maar ik heb ook niet heel veel moeite gedaan hem te vinden. Gewoon gebeld en gesmst. En aan de andere kant heb ik ook veel weer met die andere jongen gesmst en die snapte er ook niets meer van, Er staat nog steeds niets geks in die smsjes, maar toch wis ik ze. Ik wil niet nogmaals ruzie hierom.
Ik vond het inderdaad misschien wel ok;ee dat hij niet verder zocht naar hulp, het ging goed tussen ons dus ik zag geen reden. Maar nu weer wel. En heb zelf gebeld met een hulpverlener die laatst bij mij op school was. ( niet gezegd dat ik hem daarvan kende hoor,, ) Deze had trainingen ontwikkeld speciaal voor mannen die snel uit hen slof schieten. Over 2 weken begint hij een nieuwe groep, eigenlijk vol. Maar M mocht er wel bij, mits hij zelf oo belde.
Maar is dit nou té veel pushen van mij of kan dat wel gewoon? Iklig alleen maar in twijfel met mezelf..
zucht..
Liefs
woensdag 7 mei 2008 om 08:57
Lieve LillyRose, wat fijn van je te horen. Jammer dat je zo twijfelt aan jezelf. En jezelf bijv. schrijffouten of zo kwalijk neemt. Juist die stukken die je zo recht vanuit je hart schrijft maken heel veel duidelijk. Ook voor jou zelf, als je het weer terugleest. Fijn dat je hebt gepraat met je docente. Het zijn allemaal dingen die je helpen. Je bent niet dom! Je geeft iemand gewoon heel veel kansen.. heel veel. En wanneer het te veel is, dat kun jij alleen maar zelf bepalen.
Ik wil je een dik compliment geven voor hoe je bezig bent. Wat je laatste vraag betreft: natuurlijk kan dat gewoon. Ik ben heel benieuwd wat M. ermee gaat doen. Dit is zijn kans, zou ik toch zeggen, als hij het écht meent. Heel veel liefs voor jou, Lilly.
Ik wil je een dik compliment geven voor hoe je bezig bent. Wat je laatste vraag betreft: natuurlijk kan dat gewoon. Ik ben heel benieuwd wat M. ermee gaat doen. Dit is zijn kans, zou ik toch zeggen, als hij het écht meent. Heel veel liefs voor jou, Lilly.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 7 mei 2008 om 09:33
Ha lieve Lilly!
Ik vroeg me al af hoe het met je was. Ik ben blij te horen dat alles nog goed is met je. Ik hou mijn hart vast voor je, maar dat weet je al.
Ik lees veel tegenstrijdigheden in je posting. Die voel je waarschijnlijk zelf ook zo: het komt over alsof je heen en weer geslingerd wordt en niet goed je koers weet aan te geven. Je zegt tegen M. dat je weer met die vriend gaat sms'en en doet dat vervolgens stiekem. Je geeft hem gelijk dat jij reden gaf tot achterdocht, en gaat vervolgens door met hetzelfde gedrag. Je graaft weer een kuil voor jezelf waar hij je straks in kan donderen. Je weet dat hij al je gangen nagaat en je mobiel controleert. Het is wachten op een sms'je van die vriend dat je niet op tijd wist, waaruit blijkt dat er eerder sms-verkeer aan vooraf is gegaan. Dan heb je de poppen aan het dansen. Of, om jouw prachtige eufemisme te gebruiken: dan schiet M. uit zjin slof. En lig jij weer in het ziekenhuis, in het beste geval.
Hoe verliep dat gesprek? Werd M. kwaad of (verbaal) agressief? Heb je nu het gevoel dat je in alle rust en veiligheid zo'n discussie kan voeren? Rust bedoel ik relatief, ik weet wel dat de gemoederen bij een ruzie of meningsverschil kunnen oplopen, maar in een goede relatie is er dan toch een basis van wederzijds respect en vertrouwen. Schreeuwen hoort daar inderdaad niet bij. Sommige mensen (zoals M.) doen dat wel, dat is hun manier van doen, maar het is duidelijk niet jouw manier van doen.
Je ziet zelf ook een tegenstrijdigheid in wat je hier geschreven hebt en hoe je het nu ziet. Heb je enig idee hoe dat komt? Kan het zijn dat je hier zonder nadenken alles eruitgooit en dat daardoor de "verstandelijke" blik waarmee je het geweld zo goed weet te relativeren even uitgeschakeld is? Dat het je echte gevoel is dat spreekt?
Ik vind het niet zo raar dat je het van jezelf onnatuurlijk vond klinken toen je met M. praatte over het sms'en met die vriend. Je bent helemaal verleerd met hem te praten over normale dingen en dat je jouw mening en visie op de wereld geeft. Je bent zo gewend met hem mee te praten en zelfs te proberen net als hij te denken, dat het onwennig voelt om hem duidelijk te maken dat bepaalde dingen normaal zijn. In een normale wereld, met normale mensen, in een normale relatie. Voor jou voelt wat normaal is abnormaal, vreemd, gekunsteld. Dat heeft hij met jou gedaan. Hij misvormt je denken.
Dat hij je nu links laat liggen, is je straf, snap je dat niet? Dat ligt trouwens helemaal niet aan jou, maar aan hem. Je blijft maar aan de gang met je eigen ding te doen en voor jezelf op te komen. Dat pikt hij niet. Hij moet je weer laten voelen wat je plek is. Ik ben blij te horen dat je er tamelijk rustig onder blijft en enige afstand weet te nemen. Negeren is een van de gemeenste tactieken in een relatie om iemand te manipuleren.
Jij houdt echt wel genoeg van hem, Lilly. Te veel, zou ik eerder willen zeggen Als je niet als een hondje achter hem aanloopt als híj niets van zich laat horen, betekent niet dat je niet van hem houdt, maar dat je genoeg zelfrespect hebt om je niet te laten manipuleren. Zo'n positie in een relatie is juist heel gezond, voor allebei!
Tja, en nu komt het Uur U. Nu ga je aan M. voorstellen dat hij naar die groep gaat. Geen excuses meer, het is allemaal geregeld. Je zult nu zien of hij het meent dat hij hulp wil zoeken. Gaat hij erheen, en blijft hij vervolgens gaan? Of verzint hij uitvluchten, of stopt hij er na een paar keer mee omdat het "niks voor hem is"? Hij is een geweldenaar. Als hij hulp wil zoeken, is daar misschien wel iets aan te doen. Als hij dat niet wil, dan is en blijft hij een geweldenaar. Dan moet jij beslissen of je met zo iemand je leven wilt blijven delen. En bedenken dat je leven in dat geval waarschijnlijk flink bekort wordt.
liefs
dubio
Ik vroeg me al af hoe het met je was. Ik ben blij te horen dat alles nog goed is met je. Ik hou mijn hart vast voor je, maar dat weet je al.
Ik lees veel tegenstrijdigheden in je posting. Die voel je waarschijnlijk zelf ook zo: het komt over alsof je heen en weer geslingerd wordt en niet goed je koers weet aan te geven. Je zegt tegen M. dat je weer met die vriend gaat sms'en en doet dat vervolgens stiekem. Je geeft hem gelijk dat jij reden gaf tot achterdocht, en gaat vervolgens door met hetzelfde gedrag. Je graaft weer een kuil voor jezelf waar hij je straks in kan donderen. Je weet dat hij al je gangen nagaat en je mobiel controleert. Het is wachten op een sms'je van die vriend dat je niet op tijd wist, waaruit blijkt dat er eerder sms-verkeer aan vooraf is gegaan. Dan heb je de poppen aan het dansen. Of, om jouw prachtige eufemisme te gebruiken: dan schiet M. uit zjin slof. En lig jij weer in het ziekenhuis, in het beste geval.
Hoe verliep dat gesprek? Werd M. kwaad of (verbaal) agressief? Heb je nu het gevoel dat je in alle rust en veiligheid zo'n discussie kan voeren? Rust bedoel ik relatief, ik weet wel dat de gemoederen bij een ruzie of meningsverschil kunnen oplopen, maar in een goede relatie is er dan toch een basis van wederzijds respect en vertrouwen. Schreeuwen hoort daar inderdaad niet bij. Sommige mensen (zoals M.) doen dat wel, dat is hun manier van doen, maar het is duidelijk niet jouw manier van doen.
Je ziet zelf ook een tegenstrijdigheid in wat je hier geschreven hebt en hoe je het nu ziet. Heb je enig idee hoe dat komt? Kan het zijn dat je hier zonder nadenken alles eruitgooit en dat daardoor de "verstandelijke" blik waarmee je het geweld zo goed weet te relativeren even uitgeschakeld is? Dat het je echte gevoel is dat spreekt?
Ik vind het niet zo raar dat je het van jezelf onnatuurlijk vond klinken toen je met M. praatte over het sms'en met die vriend. Je bent helemaal verleerd met hem te praten over normale dingen en dat je jouw mening en visie op de wereld geeft. Je bent zo gewend met hem mee te praten en zelfs te proberen net als hij te denken, dat het onwennig voelt om hem duidelijk te maken dat bepaalde dingen normaal zijn. In een normale wereld, met normale mensen, in een normale relatie. Voor jou voelt wat normaal is abnormaal, vreemd, gekunsteld. Dat heeft hij met jou gedaan. Hij misvormt je denken.
Dat hij je nu links laat liggen, is je straf, snap je dat niet? Dat ligt trouwens helemaal niet aan jou, maar aan hem. Je blijft maar aan de gang met je eigen ding te doen en voor jezelf op te komen. Dat pikt hij niet. Hij moet je weer laten voelen wat je plek is. Ik ben blij te horen dat je er tamelijk rustig onder blijft en enige afstand weet te nemen. Negeren is een van de gemeenste tactieken in een relatie om iemand te manipuleren.
Jij houdt echt wel genoeg van hem, Lilly. Te veel, zou ik eerder willen zeggen Als je niet als een hondje achter hem aanloopt als híj niets van zich laat horen, betekent niet dat je niet van hem houdt, maar dat je genoeg zelfrespect hebt om je niet te laten manipuleren. Zo'n positie in een relatie is juist heel gezond, voor allebei!
Tja, en nu komt het Uur U. Nu ga je aan M. voorstellen dat hij naar die groep gaat. Geen excuses meer, het is allemaal geregeld. Je zult nu zien of hij het meent dat hij hulp wil zoeken. Gaat hij erheen, en blijft hij vervolgens gaan? Of verzint hij uitvluchten, of stopt hij er na een paar keer mee omdat het "niks voor hem is"? Hij is een geweldenaar. Als hij hulp wil zoeken, is daar misschien wel iets aan te doen. Als hij dat niet wil, dan is en blijft hij een geweldenaar. Dan moet jij beslissen of je met zo iemand je leven wilt blijven delen. En bedenken dat je leven in dat geval waarschijnlijk flink bekort wordt.
liefs
dubio
Ga in therapie!
woensdag 7 mei 2008 om 09:41
Ik zou hópen dat hij die kans aangrijpt, Lily. Gewoon voorleggen. Als hij negatief doet zegt dat ook weer meer over hem dan over jou.
-ik heb zelf zo'n training gedaan, heel zinvol, heel simpel... ruimte voor 'n time out creëren-
Jij klapt niet dicht omdat jij niet kan communiceren, jij klapt dicht omdat hij je normale communicatie belet. Omdat je constant op je woorden moet passen. Je praat niet vrij.
Brand jezelf toch niet zo ontzettend af, tis zonde.
-ik heb zelf zo'n training gedaan, heel zinvol, heel simpel... ruimte voor 'n time out creëren-
Jij klapt niet dicht omdat jij niet kan communiceren, jij klapt dicht omdat hij je normale communicatie belet. Omdat je constant op je woorden moet passen. Je praat niet vrij.
Brand jezelf toch niet zo ontzettend af, tis zonde.
woensdag 7 mei 2008 om 09:51
Ach Lilly, hij laat niks van zich horen omdat dit toch een manier is om jou je schuldig te laten voelen over je standpunt. En dat doe je! Je voelt je schuldig, wist smsjes terwijl er niks aan de hand is. Je vraagt jezelf af waarom je nu eigenlijk smst.
Jij kan heel goed communiceren Lilly, alleen niet met hem, omdat jij eigenlijk de dingen wil zeggen die hij niet wil horen en dat maakt de communicatie zo moelijk.
Waarom moet jij bang zijn dat je weer eens ontzettend boos wordt? Omdat hij een agressie probleem heeft?
Die training? Ik vraag het me af of jij het hem gaat vragen. Ik zie het zo voor me, hij laat dagen niks van zich horen. Komt toch op een bepaald moment langs. Jij voelt je schuldig over de situatie, hij is aardig voor je en dan is het voor jou belangrijker dit moment van rust te handhaven, dan om een voorstel te doen deze cursus te gaan volgen.
Ik zou destijds zo gereageerd hebben.
Ik wens je heel veel wijsheid toe! Die heb je echt Lilly, alleen het toepassen is zo lastig.
Jij kan heel goed communiceren Lilly, alleen niet met hem, omdat jij eigenlijk de dingen wil zeggen die hij niet wil horen en dat maakt de communicatie zo moelijk.
Waarom moet jij bang zijn dat je weer eens ontzettend boos wordt? Omdat hij een agressie probleem heeft?
Die training? Ik vraag het me af of jij het hem gaat vragen. Ik zie het zo voor me, hij laat dagen niks van zich horen. Komt toch op een bepaald moment langs. Jij voelt je schuldig over de situatie, hij is aardig voor je en dan is het voor jou belangrijker dit moment van rust te handhaven, dan om een voorstel te doen deze cursus te gaan volgen.
Ik zou destijds zo gereageerd hebben.
Ik wens je heel veel wijsheid toe! Die heb je echt Lilly, alleen het toepassen is zo lastig.
woensdag 7 mei 2008 om 10:08
Lily, ik ben ook blij weer van je te horen. Leg het hem gewoon voor van die training, ik hoop dat hij er op in gaat. Doet hij dat niet, dan zou ik als ik jou was wel mijn twijfels hebben. Want dan wil hij zijn gedrag zeker niet veranderen.
Ik herken ook wel het een en ander in wat je schrijft. Dat moeilijk communiceren, dat gevoel heb ik ook, maar wel alleen bij man. Waarbij ik dan toch wel weet dat komt omdat ik bang ben voor zijn reactie. Ik heb zelf nu ook een gesprek op het programma staan, maar ik zie er echt tegenop.
En negeren is hier ook een bekende, en door mij gehate, manier van mij de mond snoeren. Je hebt er niks aan, maar ik herken het dus wel.
Ik herken ook wel het een en ander in wat je schrijft. Dat moeilijk communiceren, dat gevoel heb ik ook, maar wel alleen bij man. Waarbij ik dan toch wel weet dat komt omdat ik bang ben voor zijn reactie. Ik heb zelf nu ook een gesprek op het programma staan, maar ik zie er echt tegenop.
En negeren is hier ook een bekende, en door mij gehate, manier van mij de mond snoeren. Je hebt er niks aan, maar ik herken het dus wel.
woensdag 7 mei 2008 om 19:18
Hoi Ladies,
Ik voel aan de ene kant de behoefte te posten, zal ik een nieuw topic openen denk ik dan, terwijl ik geloof dat ik hier naadloos aansluit...
Maar ik ben hier al eens binnen komen wandelen, en weer snel gestopt want ik werd zo geconfronteerd met wat ik hier toen las, nee, ik moet zeggen werd zo met mezelf geconfronteerd, kon hier niet langer ontkennen, alleen herkennen en hoorde in gedachten het woord wat mijn psychologe eerder noemde maar waar ik niet aan wilde: getraumatiseerd.
Steeds gaan er herinneringen door mijn hoofd, die te absurd zijn om te beschrijven bijna. Ik had in die tijd geen internet, wist niet van een forum (was er misschien nog niet zo'n 5 jaar geleden) maar soms stel ik me voor dat ik iets plaats, en ik bedenk dan welke reacties er hadden kunnen komen.
Op dit moment leeft het weer heel erg, ik zit er weer middenin..
Wil wel posten maar bedenk dan weer dat ik me wss weer terugtrek als het me te heftig wordt.
Ik denk er nog even over,
liefs van Perel.
Ik voel aan de ene kant de behoefte te posten, zal ik een nieuw topic openen denk ik dan, terwijl ik geloof dat ik hier naadloos aansluit...
Maar ik ben hier al eens binnen komen wandelen, en weer snel gestopt want ik werd zo geconfronteerd met wat ik hier toen las, nee, ik moet zeggen werd zo met mezelf geconfronteerd, kon hier niet langer ontkennen, alleen herkennen en hoorde in gedachten het woord wat mijn psychologe eerder noemde maar waar ik niet aan wilde: getraumatiseerd.
Steeds gaan er herinneringen door mijn hoofd, die te absurd zijn om te beschrijven bijna. Ik had in die tijd geen internet, wist niet van een forum (was er misschien nog niet zo'n 5 jaar geleden) maar soms stel ik me voor dat ik iets plaats, en ik bedenk dan welke reacties er hadden kunnen komen.
Op dit moment leeft het weer heel erg, ik zit er weer middenin..
Wil wel posten maar bedenk dan weer dat ik me wss weer terugtrek als het me te heftig wordt.
Ik denk er nog even over,
liefs van Perel.
woensdag 7 mei 2008 om 20:02
Hoi Perel, hier is ruimte voor iedereen. En ik denk dat we ons best wel wat kunnen inhouden in de reacties 
Maar goed, laat ik voor mezelf spreken, ik ben tenslotte ook net terug van lang weggeweest.
Ik kan me heel goed voorstellen dat in eerste instantie je eigen verhaal teruglezen al confronterend genoeg kan zijn. Zelfs zonder dat wij op je reageren. Geef jezelf de tijd, vooropgesteld dat je nu veilig bent of minstens een noodplan hebt. En oogkleppen hebben ook een beschermende werking. Zo is het ook weer.
Lily, wat goed van je dat je bent gaan praten met je docente! En supergoed dat je een plekje hebt geregeld op die cursus. Dat kan alleen maar goed doen. M. zou je ervoor om de hals moeten vallen. Hij wilde toch heel graag werken aan jullie relatie en zijn eigen inbreng in de problemen. JIJ geeft hem die kans. Prima toch! Vertellen dus.
Natuurlijk is er een kans dat hij direct afwijzend reageert. Dat hij er toch niet aan toe is zichzelf te veranderen, te leren. Dan ligt daarna de bal weer bij jou. Wat betekent dat voor jou?
Iseo, knuffel terug. Heb je trouwens wat aan het boek gehad? Of was het niet helemaal je ding. Ook prima hoor.
Maar goed, laat ik voor mezelf spreken, ik ben tenslotte ook net terug van lang weggeweest. Ik kan me heel goed voorstellen dat in eerste instantie je eigen verhaal teruglezen al confronterend genoeg kan zijn. Zelfs zonder dat wij op je reageren. Geef jezelf de tijd, vooropgesteld dat je nu veilig bent of minstens een noodplan hebt. En oogkleppen hebben ook een beschermende werking. Zo is het ook weer.
Lily, wat goed van je dat je bent gaan praten met je docente! En supergoed dat je een plekje hebt geregeld op die cursus. Dat kan alleen maar goed doen. M. zou je ervoor om de hals moeten vallen. Hij wilde toch heel graag werken aan jullie relatie en zijn eigen inbreng in de problemen. JIJ geeft hem die kans. Prima toch! Vertellen dus.
Natuurlijk is er een kans dat hij direct afwijzend reageert. Dat hij er toch niet aan toe is zichzelf te veranderen, te leren. Dan ligt daarna de bal weer bij jou. Wat betekent dat voor jou?
Iseo, knuffel terug. Heb je trouwens wat aan het boek gehad? Of was het niet helemaal je ding. Ook prima hoor.
woensdag 7 mei 2008 om 21:08
Die afwijzing zal wel in de vorm gegoten worden van 'ach meissie toch, dat is voorbij, ik zal je nóóit meer aanraken'...
Perel, welkom. Op dit moment lopen de verhalen niet zo, dus ook moeilijk om dan even jouw verhaal op te schrijven. Maar gewoon beginnen bij hoe je je voelt en wat je nu dwarszit, dan volgen de reacties vanzelf, en kun je kijken of je het aandurft.
Perel, welkom. Op dit moment lopen de verhalen niet zo, dus ook moeilijk om dan even jouw verhaal op te schrijven. Maar gewoon beginnen bij hoe je je voelt en wat je nu dwarszit, dan volgen de reacties vanzelf, en kun je kijken of je het aandurft.
donderdag 8 mei 2008 om 01:08
Hey lieve allemaal!
Reageer eerst even op dubio! Ik heb zoveel dingen in mijn hoofd namelijk bij jou post! Misschien dat ik dan ook al veel naar jullie toe heb gereageerd dat ik ga ik anders hierna doen hoor!quote:dubiootje schreef op 07 mei 2008 @ 09:33:
Ha lieve Lilly!
Ik vroeg me al af hoe het met je was. Ik ben blij te horen dat alles nog goed is met je. Ik hou mijn hart vast voor je, maar dat weet je al.
Ik lees veel tegenstrijdigheden in je posting. Die voel je waarschijnlijk zelf ook zo: het komt over alsof je heen en weer geslingerd wordt en niet goed je koers weet aan te geven. Je zegt tegen M. dat je weer met die vriend gaat sms'en en doet dat vervolgens stiekem. Je geeft hem gelijk dat jij reden gaf tot achterdocht, en gaat vervolgens door met hetzelfde gedrag. Je graaft weer een kuil voor jezelf waar hij je straks in kan donderen. Je weet dat hij al je gangen nagaat en je mobiel controleert. Het is wachten op een sms'je van die vriend dat je niet op tijd wist, waaruit blijkt dat er eerder sms-verkeer aan vooraf is gegaan. Dan heb je de poppen aan het dansen. Of, om jouw prachtige eufemisme te gebruiken: dan schiet M. uit zjin slof. En lig jij weer in het ziekenhuis, in het beste geval.
Ik weet ook totaal niet wat ik wil nu. Ik heb inderdaad het gevoel alsof ik ergens naar toe streef zonder vooraf een doel vast te stellen. Waardoor ik dus in cirkels en spiralen kom, waa ik vervolgens weer in vast loop. En ik wil die smsen ook n iet wissen. Maar het gaat gewoon zo. Hup reageer en wis. Weg is ie. En ik vind het leuk weer te smsen, maar tegelijkertijd voel ik me net zo kut om M te kwetsen. Ik wil aan de ene kant dat hij het wel weet maar tegelijkertijd ook weer niet. Ik weet niet hoe en of hij er mee om kan gaan..
Hoe verliep dat gesprek? Werd M. kwaad of (verbaal) agressief? Heb je nu het gevoel dat je in alle rust en veiligheid zo'n discussie kan voeren? Rust bedoel ik relatief, ik weet wel dat de gemoederen bij een ruzie of meningsverschil kunnen oplopen, maar in een goede relatie is er dan toch een basis van wederzijds respect en vertrouwen. Schreeuwen hoort daar inderdaad niet bij. Sommige mensen (zoals M.) doen dat wel, dat is hun manier van doen, maar het is duidelijk niet jouw manier van doen.
Kwaad, verdrietig, agressief, gekwetst, boos, teleurgestel,pissed, fucked up etc etc. Alles werd ie. Alsof hij zelf niet wist wat hij wilde zijn of wat hij daadwerlijk voelde. Nee ik haat schreeuwen. Ook gewoon wanneer je ver van elkaar staat en iets wlt vragen al hoor. Ik denk dan; loop even naar die persoon toe, waarom gillen? Zal wel een kronkeltje in mijn hersenen zijn maar schreeuwen dat kan er bij mij niet in. Ik heb er niets mee, vind het vervelend en draait snel uit op ruzies en misverstanden. Je gooit er maar wat uit en denkt nergens over na.
Je ziet zelf ook een tegenstrijdigheid in wat je hier geschreven hebt en hoe je het nu ziet. Heb je enig idee hoe dat komt? Kan het zijn dat je hier zonder nadenken alles eruitgooit en dat daardoor de "verstandelijke" blik waarmee je het geweld zo goed weet te relativeren even uitgeschakeld is? Dat het je echte gevoel is dat spreekt?
Je bent zo gewend met hem mee te praten en zelfs te proberen net als hij te denken, dat het onwennig voelt om hem duidelijk te maken dat bepaalde dingen normaal zijn.
Ik weet niet wat het is. Ik doe soms maar wat lijkt het wel, Dan komen er echt dingen te staan waarvan ik later denk WTF? maar is dat dan mijn ware ik? of juist iets wat ik niet ben. Ik overdenk dingen vaak en daar doe ik het niet,. dusmijn echte gevoel.. ik weet het niet. Ik vind niet dat ik als hem probeer te denken hoe bedoel je dat? ik probeer wel mée te denken..Of te snappen hoe hij dingen ervaart. of hoe dingen voor hem moeten zijn.
Dat hij je nu links laat liggen, is je straf, snap je dat niet? Dat ligt trouwens helemaal niet aan jou, maar aan hem. Je blijft maar aan de gang met je eigen ding te doen en voor jezelf op te komen. Dat pikt hij niet. Hij moet je weer laten voelen wat je plek is. Ik ben blij te horen dat je er tamelijk rustig onder blijft en enige afstand weet te nemen. Negeren is een van de gemeenste tactieken in een relatie om iemand te manipuleren.
Hij is onbereikbaar. Maar negeren, weet ik niet,. Het kan ook zijn dat er echt nood was en hij er echt niets aan kon doen. En dat hij door alle omstandigheden dr niet aan heeft gedacht mij te smsen of mij even in te lichten. Dat kan ook.
Tja, en nu komt het Uur U. Nu ga je aan M. voorstellen dat hij naar die groep gaat. Geen excuses meer, het is allemaal geregeld. Je zult nu zien of hij het meent dat hij hulp wil zoeken. Gaat hij erheen, en blijft hij vervolgens gaan? Of verzint hij uitvluchten, of stopt hij er na een paar keer mee omdat het "niks voor hem is"? Hij is een geweldenaar. Als hij hulp wil zoeken, is daar misschien wel iets aan te doen. Als hij dat niet wil, dan is en blijft hij een geweldenaar. Dan moet jij beslissen of je met zo iemand je leven wilt blijven delen. En bedenken dat je leven in dat geval waarschijnlijk flink bekort wordt.
Ik ben wel eens bang dat jij denkt dat hij me ooit vermoord. Zo komt de laatste zin ook heel erg op mij over. En als jij dat denkt dan moet ik toch wel een beetje verknipt beeld hebben gegeven hier! Ik zie hem niet in staat mij te vermoorden. Hij slaat niet door op zijn manier dat hij 3 uur lang zijn buien blijft hangen. Hij is er vrij snel weer bij en bewust van wat er eigenlijk gaande is. En sowieso denk ik niet dat hij iemand kan vermoorden..
Ik ga het voorstellen. Zodra hij belt smst.. etc..
Afspreken en doen. Ik wil zo graag dat hij het doet. Ik wil dat we gewoon vanzelfsprekend gelukkig zijn.We zijn beide n u voorzichtig anders dan normaal. Niet uitgelaten of soms juist super chaggie op de ander. Meer elkaar ontzien en alles perfect laten lijken.. Mijn docent vertelde dat er ook groepen zijn voor mensen als mij. Die dus moeite hebben met het controleverlies van hen partner. Misschien dat ik daar heen kan gaan als tegenprestatie. Danwerk ik er ook aan..
Ben nu wel van mening ook mede door jullie dat als hij het niet wil, hij niet gemotiveerd is. Want het is natuurlijk nu nog maar 2 weekjes wachten. En nog korter want binnen een week moet hij contact hebben gezocht en moet dr nog een intake worden gedaan.. ( wist niet dat dat gebeurde bij groepen ben ik niet van op de hoogte. )
liefs
dubio
Liefs
donderdag 8 mei 2008 om 09:35
Ha lieve Lilly,
Fijn dat je zo uitgebreid op me hebt gereageerd. Ik denk wel eens (zo ook gisteren) dat ik de zaken veel te hard opschrijf. Ik wil je niet afschrikken, maar ik geloof dat je het wel kan hebben ;-p Kon je vannacht weer niet slapen?
Het is niet zo gek dat jij niet weet hoe je met dat sms'en om moet gaan. Je hebt een vriend die onberekenbaar is en die erop slaat als hij kwaad wordt. Het is een natuurlijke neiging om dan te proberen dingen te verbergen om te voorkomen dat hij kwaad wordt. Dat is heel normaal. Wat niet normaal is, is dat je überhaupt in zo'n situatie zit. Hoe kan het zijn dat een ander mens voor jou bepaalt met wie je wel en niet contact mag hebben? Dat bedoel ik met voor hem denken. Want ik hoor jóu al denken: maar hij bepaalt het niet, hij is erdoor gekwetst en dat wil ik niet, en daarom verberg ik het. Maar daarmee bepaalt hij het nu precies. Alleen gebeurt het zo subtiel dat jij denkt dat je het zelf besluit. Als je echt zeggenschap hebt over je leven, hoef je ook niet over dit soort dingen te liegen tegen degene van wie je houdt. Dan is er geen angst, alleen controle over jezelf en vrijheid. Die heb jij niet in deze relatie.
Ik denk dat je zo'n hekel hebt aan schreeuwen omdat je ouders dat vroeger ook altijd deden. Je hebt je portie wel gehad, zogezegd. Leidde dat schreeuwen soms ook tot erger? Er vielen toch ook klappen bij jou thuis? Ik kan me voorstellen dat dat je als kind erg bang maakte…. Kan het zijn dat je die reactie diep van binnen nog steeds voelt als er geschreeuwd wordt, zelfs als er helemaal geen agressie achter zit? Ik begrijp ook wel dat je er daarom van schrikt dat je nu zelfs schreeuwt. Word jij nu net als je vader en moeder die vroeger ook altijd schreeuwden? Krijg je net zo'n relatie als zij hadden, met verbaal en fysiek geweld?
Ja, ik ben bang dat M. jou op een dag vermoordt. Ik heb dat al meerdere malen aangegeven, maar misschien is dat niet helemaal bij jou overgekomen. Misschien wil je het ook niet horen. Dat begrijp ik ook, ik vind het ook niet leuk om te denken en al helemaal niet om te schrijven. Maar dit soort dingen gebeurt. Het is Manu overkomen. Het is Lemmy bijna overkomen. Gewone vrouwen zoals jij en ik worden op een dag doodgeslagen omdat ze verliefd werden op de verkeerde man. Jouw M. heeft al buitensporig geweld tegen je gebruikt. Toen je hier pas kwam schrijven, was je ervan overtuigd dat hij nooit zo ver zou gaan. Nee, mij het ziekenhuis in slaan? Echt niet, zo is hij niet. Jullie kennen hem niet. Inderdaad, ik ken hem niet Lilly, ik ga af op wat jij hebt geschreven en wat hij jou heeft aangedaan. Ik denk dat hij daartoe in staat zou kunnen zijn. Je moet voor jezelf in elk geval toegeven dat je niet goed kan inschatten waar hij toe in staat is.
Voor iemand vermoorden heb je geen 3 uur nodig. Bij Manu was het in enkele minuten gedaan. 26 messteken. Een vriendin was al onderweg om haar te redden, maar die kwam te laat en trof een bloedbad aan. Niks meer aan te doen. Zo snel is het gebeurd. Hij hoeft maar één waas te krijgen - en dat hij die krijgt weet je - en het is voorbij.
Volgens mij twijfel je zelf ook. Je denkt niet dat hij iemand kan vermoorden. Dat klinkt niet alsof je heel zeker van je zaak bent.
Lieve schat, zolang jij hem niet in elkaar hebt geslagen, hoef jij geen tegenprestatie te leveren. Hij is daar helemaal alleen verantwoordelijk voor en hij moet het dus ook oplossen. Natuurlijk kun jij hem daarbij steunen, maar het is aan hem om dit te doen. Het lijkt me daarentegen voor jouzelf wel een goed idee om naar zo'n groep te gaan. Ik denk dat je ogen opengaan als je merkt dat andere mensen met precies dezelfde vragen en problemen worstelen en dat jouw situatie verre van uniek is, en als je patronen leert herkennen. Door de verhalen van anderen leer je ook van een afstandje naar je eigen situatie te kijken.
veel liefs,
dubio
Fijn dat je zo uitgebreid op me hebt gereageerd. Ik denk wel eens (zo ook gisteren) dat ik de zaken veel te hard opschrijf. Ik wil je niet afschrikken, maar ik geloof dat je het wel kan hebben ;-p Kon je vannacht weer niet slapen?
Het is niet zo gek dat jij niet weet hoe je met dat sms'en om moet gaan. Je hebt een vriend die onberekenbaar is en die erop slaat als hij kwaad wordt. Het is een natuurlijke neiging om dan te proberen dingen te verbergen om te voorkomen dat hij kwaad wordt. Dat is heel normaal. Wat niet normaal is, is dat je überhaupt in zo'n situatie zit. Hoe kan het zijn dat een ander mens voor jou bepaalt met wie je wel en niet contact mag hebben? Dat bedoel ik met voor hem denken. Want ik hoor jóu al denken: maar hij bepaalt het niet, hij is erdoor gekwetst en dat wil ik niet, en daarom verberg ik het. Maar daarmee bepaalt hij het nu precies. Alleen gebeurt het zo subtiel dat jij denkt dat je het zelf besluit. Als je echt zeggenschap hebt over je leven, hoef je ook niet over dit soort dingen te liegen tegen degene van wie je houdt. Dan is er geen angst, alleen controle over jezelf en vrijheid. Die heb jij niet in deze relatie.
Ik denk dat je zo'n hekel hebt aan schreeuwen omdat je ouders dat vroeger ook altijd deden. Je hebt je portie wel gehad, zogezegd. Leidde dat schreeuwen soms ook tot erger? Er vielen toch ook klappen bij jou thuis? Ik kan me voorstellen dat dat je als kind erg bang maakte…. Kan het zijn dat je die reactie diep van binnen nog steeds voelt als er geschreeuwd wordt, zelfs als er helemaal geen agressie achter zit? Ik begrijp ook wel dat je er daarom van schrikt dat je nu zelfs schreeuwt. Word jij nu net als je vader en moeder die vroeger ook altijd schreeuwden? Krijg je net zo'n relatie als zij hadden, met verbaal en fysiek geweld?
Ja, ik ben bang dat M. jou op een dag vermoordt. Ik heb dat al meerdere malen aangegeven, maar misschien is dat niet helemaal bij jou overgekomen. Misschien wil je het ook niet horen. Dat begrijp ik ook, ik vind het ook niet leuk om te denken en al helemaal niet om te schrijven. Maar dit soort dingen gebeurt. Het is Manu overkomen. Het is Lemmy bijna overkomen. Gewone vrouwen zoals jij en ik worden op een dag doodgeslagen omdat ze verliefd werden op de verkeerde man. Jouw M. heeft al buitensporig geweld tegen je gebruikt. Toen je hier pas kwam schrijven, was je ervan overtuigd dat hij nooit zo ver zou gaan. Nee, mij het ziekenhuis in slaan? Echt niet, zo is hij niet. Jullie kennen hem niet. Inderdaad, ik ken hem niet Lilly, ik ga af op wat jij hebt geschreven en wat hij jou heeft aangedaan. Ik denk dat hij daartoe in staat zou kunnen zijn. Je moet voor jezelf in elk geval toegeven dat je niet goed kan inschatten waar hij toe in staat is.
Voor iemand vermoorden heb je geen 3 uur nodig. Bij Manu was het in enkele minuten gedaan. 26 messteken. Een vriendin was al onderweg om haar te redden, maar die kwam te laat en trof een bloedbad aan. Niks meer aan te doen. Zo snel is het gebeurd. Hij hoeft maar één waas te krijgen - en dat hij die krijgt weet je - en het is voorbij.
Volgens mij twijfel je zelf ook. Je denkt niet dat hij iemand kan vermoorden. Dat klinkt niet alsof je heel zeker van je zaak bent.
Lieve schat, zolang jij hem niet in elkaar hebt geslagen, hoef jij geen tegenprestatie te leveren. Hij is daar helemaal alleen verantwoordelijk voor en hij moet het dus ook oplossen. Natuurlijk kun jij hem daarbij steunen, maar het is aan hem om dit te doen. Het lijkt me daarentegen voor jouzelf wel een goed idee om naar zo'n groep te gaan. Ik denk dat je ogen opengaan als je merkt dat andere mensen met precies dezelfde vragen en problemen worstelen en dat jouw situatie verre van uniek is, en als je patronen leert herkennen. Door de verhalen van anderen leer je ook van een afstandje naar je eigen situatie te kijken.
veel liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 8 mei 2008 om 09:48
Lieve allemaal,
Ik heb jullie behoorlijk verwaarloosd, was even druk in het hoofd met allerlei andere dingen maar ik las wel hoor.
Lily, ik wens je veel sterkte met M en zijn therapie. Zijn er wat jou betreft gevolgen verbonden aan een eventueel niet naar die groep gaan? Hoe vind je dat, als hij er voor kiest om niet dat hulptraject in te gaan?
Raboke, wat erg dat je zo ongelukkig bent. Ik hoop dat je snel kunt praten en dat het leven weer fijner wordt voor je.
Perel, wat fijn dat je even langskwam. Als jij een nieuw topic opent dan komen we daar met je praten hoor, dat kan ook. Ik kom in ieder geval wel. Ik zou het fijn vinden als je mee kwam praten hier. Ook als je niet álles vertelt en er helemaal induikt, kan het heerlijk zijn om met mensen damen te zijn die snappen wat je meegemaakt hebt. Tenminste, dat voel ik zo.
(f)
Ik ga de tuindeuren open doen en het zwembad van mijn dochter verschonen, ze heeft er in gekookt. Soep. Van aarde en zo. Ik trek haar straks haar Mega Mindy badpak aan en dan gaan we met water spelen.
Ik heb jullie behoorlijk verwaarloosd, was even druk in het hoofd met allerlei andere dingen maar ik las wel hoor.
Lily, ik wens je veel sterkte met M en zijn therapie. Zijn er wat jou betreft gevolgen verbonden aan een eventueel niet naar die groep gaan? Hoe vind je dat, als hij er voor kiest om niet dat hulptraject in te gaan?
Raboke, wat erg dat je zo ongelukkig bent. Ik hoop dat je snel kunt praten en dat het leven weer fijner wordt voor je.
Perel, wat fijn dat je even langskwam. Als jij een nieuw topic opent dan komen we daar met je praten hoor, dat kan ook. Ik kom in ieder geval wel. Ik zou het fijn vinden als je mee kwam praten hier. Ook als je niet álles vertelt en er helemaal induikt, kan het heerlijk zijn om met mensen damen te zijn die snappen wat je meegemaakt hebt. Tenminste, dat voel ik zo.
(f)
Ik ga de tuindeuren open doen en het zwembad van mijn dochter verschonen, ze heeft er in gekookt. Soep. Van aarde en zo. Ik trek haar straks haar Mega Mindy badpak aan en dan gaan we met water spelen.
donderdag 8 mei 2008 om 11:20
Zo Leo, het klinkt alsof je alweer aardig opgeklauterd bent uit dat gat waar je inviel toen je stopte met werken Lekker hoor, zwembadsoep! Gisteren was mijn dochter in een beekje aan het spelen geweest, mensenkinderen wat was die vies. Kaplaarzen onder de modder (van binnen!). Maar niet willen douchen hè. Nee mama, ik ben gisteren al geweest Hoe staat het met de plannen voor de B&B?
Perel, schrijf maar gewoon wat je wilt schrijven, je hoeft niet meteen de beerput open te trekken Je kan ook beginnen met reageren op anderen. Niks hoeft. Waar ben je bang voor als je gaat schrijven? De reacties van ons, of bij jezelf?
Rabeltje, hier nog een voor jou.
Perel, schrijf maar gewoon wat je wilt schrijven, je hoeft niet meteen de beerput open te trekken Je kan ook beginnen met reageren op anderen. Niks hoeft. Waar ben je bang voor als je gaat schrijven? De reacties van ons, of bij jezelf?
Rabeltje, hier nog een voor jou.
Ga in therapie!
donderdag 8 mei 2008 om 11:22
Lily, ik ben het wel met Mamzelle eens, bellen!
Leo, wat ben je toch een lieverd! Hoe gaat het met jou? Ben je al een beetje aan het wennen aan je nieuwe manier van leven?
Mamzelle, hoe gaat het eigenlijk met jou? Lukt het een beetje met je werk?
Perel, ik vind het ook vaak moeilijk en confronterend om hier te schrijven. Maar ook heel fijn! En net als jij heb ik me al regelmatig afgevraagd hoe mijn leven er uit zou hebben gezien wanneer ik dit forum vijf jaar geleden had gevonden. Misschien wel heel anders...
Ik voel me gelukkig weer een stuk beter. Gisteren al even met man gepraat en dat ging goed. Ook voor het laatst bij de dokter geweest, alles is nu in orde. Dus nu kan ik weer proberen om 'het gewone leven' op te pakken. Man is op sollicitatie-gesprek, ik ben benieuwd!
Leo, wat ben je toch een lieverd! Hoe gaat het met jou? Ben je al een beetje aan het wennen aan je nieuwe manier van leven?
Mamzelle, hoe gaat het eigenlijk met jou? Lukt het een beetje met je werk?
Perel, ik vind het ook vaak moeilijk en confronterend om hier te schrijven. Maar ook heel fijn! En net als jij heb ik me al regelmatig afgevraagd hoe mijn leven er uit zou hebben gezien wanneer ik dit forum vijf jaar geleden had gevonden. Misschien wel heel anders...
Ik voel me gelukkig weer een stuk beter. Gisteren al even met man gepraat en dat ging goed. Ook voor het laatst bij de dokter geweest, alles is nu in orde. Dus nu kan ik weer proberen om 'het gewone leven' op te pakken. Man is op sollicitatie-gesprek, ik ben benieuwd!
donderdag 8 mei 2008 om 11:53
Lily, als destijds iemand tegen me gezegd had dat ik in een levensgevaarlijke toestand leefde, dan had ik dat niet geloofd. En toch was het zo.
Feit is wel dat jij al op dusdanige wijze mishandeld bent, dat het ook echt fout had kunnen aflopen.
Hoe denk je dat een voortraject loopt bij stellen waar het wel misloopt?
En Lilly, geloof je nu zelf dat hij vergeet je te sm-en????
Perel, wanneer je er aan toe bent, dan ben je altijd welkom.
Feit is wel dat jij al op dusdanige wijze mishandeld bent, dat het ook echt fout had kunnen aflopen.
Hoe denk je dat een voortraject loopt bij stellen waar het wel misloopt?
En Lilly, geloof je nu zelf dat hij vergeet je te sm-en????
Perel, wanneer je er aan toe bent, dan ben je altijd welkom.
donderdag 8 mei 2008 om 14:01
Ik ben zo wisselvallig.
Het ene moment denk ik dat het goed is om alles neer te zetten, maar dan bedenk ik me: moet dat dan hier op het forum?
Kan ook een schriftje pakken.
Mwah....dan zit ik vooral rond te draaien in mijn eigen gedachten, reakties van anderen zouden me misschien wel helpen..
Op welke manier?
Aandacht? Is het aandacht wat ik nodig heb?
Ga ik mijn vernederingen hier etaleren om alleen een beetje aandacht te krijgen van anderen?
> en dan gebeurt het: deze laatste zin hoor ik in mijn hoofd, maar niet door mijzelf uitgesproken, ik hoor mijn ex het bijna zeggen, zie de uitdrukking erbij op zijn gezicht en hoor de sarcastisch-vragende toon in zijn stem..<
Dan roep ik mezelf weer tot de orde: Ja, Hallo Péér, dat doe je toch allemaal jezélf aan, door dit toe te laten?? Kap daarmee.
Dat gaat normaalgesproken niet op deze manier, zeker niet. Maar het is een roerige tijd op ex-gebied deze dagen, en hij is momenteel ook in reality weer erg bezig om zijn stempel te drukken op mijn leven.
Wanneer dat gaande is dan komen de herinneringen een voor een weer naar boven, wat al vaker gebeurde maar hoe langer het geleden is des te onwerkelijker schijnt het dat het echt is geweest, vooral ten opzichte van derden die al gauw roepen: dat is toch niet normaal, die vent spoort niet.
Ik ben er inmiddels achter dat er echt wel iets met hem aan de hand moet zijn, en dat wat hij doet niks maar dan ook niks te maken heeft met wat ik deed of doe of ben, want het is totaal onredelijk en buiten proporties.
Er is iets wat hij in zijn hoofd heeft geprent op basis van een toevalligheid, en dat zit er al twee jaar in en dat gaat er niet uit.
Ik ga het toch even toelichten:
2005: de kogel is door de kerk, na jarenlang geworstel en gedoe, ik wil niet meer.
Na de beslissing volgt een periode van opluchting voor mij.
Veel te regelen, de echtscheiding en ik ga verhuizen. Wil heel graag weg daar, uit de sfeer van wat was.
Hij verwijt mij geen verdriet te hebben: je hebt zeker al een ander.
Daar is geen sprake van.
Anderen zeggen het ook: je lijkt wel verliefd, je sprankelt.
Nee dat is het niet.
Ik zit vol en vol met energie.
Geen slapeloze nachten meer.
Geen verstikkend gevoel meer.
Geen hoop en vervolgens teleurstelling.
Hij krijgt vrij snel zijn eigen apartement, ik blijf in ons huis wat te koop staat. Neem rustig je tijd om een goeie plek voor jezelf en de kinderen te vinden, heeft ie gezegd, ik jaag je niet op.
Hij blijft 'naar huis' komen. Dat is prettig voor de kinderen.
We laten zien: papa en mama gaan uit elkaar, maar we hebben geen ruzie..
Hij eet mee, zijn was wordt nog steeds voor hem gedaan, gestreken...eigenlijk alsof er niks gebeurd is, maar dan anders.
Dit is straks afgelopen, en dan...ik ga mijn toekomst vol goede moed tegemoet. Dit is een erg prettige manier van het afronden van een rottijd.
Vind je dat ik weg moet? Vraagt ie aan mij.
Dat vind ik niet. Nee, je zit me niet in de weg. Ik zet je er niet uit. Kijk maar wanneer je er aan toe bent.
Ik tref het. Ik krijg een huis toegewezen dat eerst volledig gerenoveerd moet worden, in een fantastisch leuk deel van de stad. Ik ben helemaal blij, het gaat nog een maand of vier duren.
Tijd om alles voor te bereiden.
Ik heb wel al een sleutel, mag er in wanneer ik wil. Ga dus regelmatig kijken hoe het vordert en om alles op te meten. Ook ons oude huis wordt vrij snel verkocht.
Hij geeft aan moeite te hebben om zijn spullen bij elkaar te zoeken. Hij gaat er dus uit ná mij.
Vrienden zeggen: pas op, hij profiteert nog van je tot op de laatste dag, hij haalt er nog uit wat hij eruit kan halen, de parasiet.
Op de dag dat ik verhuis, is hij er niet bij om te helpen, ook al verhuis ik met de inboedel. Ineens zijn het mijn spullen...en hij kan het niet aan, emotioneel.
Hij wil niet in mijn nieuwe huis binnenkomen, niet eens kijken naar de kamers van de kinderen. Later misschien, zegt hij ingehouden.
Ik zeg hem dat ik hoop dat dat snel zal zijn.
Dat hij binnenkomt en bijwijze van spreken een kop koffie drinkt terwijl de kinderen hun spullen bij elkaar pakken om met hem mee te gaan. Oh, wat naïef...
Drie maanden later. De haal en breng ceremonie gaat met veel uiterlijk vertoon. De auto rijdt met geopende ramen en harde muziek mijn rustige, verstilde straatje binnen. Parkeert schuin op het smalle stoepje voor mijn deur, alsof ie van plan was zó naar binnen te rijden, het komt enigzins intimiderend op me over. Als het niet mijn man zou zijn geweest zo lang, zou ik bang voor hem zijn, gaat het door me heen: wat een engerd.
De kinderen komen thuis: ze zijn met 'een kennis' van papa weggeweest, en toen hebben ze met elkaar afgesproken dat het leuk zou zijn om met zijn allen op vakantie te gaan...
?? Kennis.
Wat snel....en dan meteen ook maar op vakantie?
Nu niet de kinderen gelijk uitvragen, maar ik ben wel nieuwsgierig...
Ik ga nog even bij mezelf te rade..ondanks dat het me overvalt, voel ik geen spijt, jaloezie of iets in die richting.
Ben alleen wel oprecht nieuwsgierig.
En waarom moet ik dat via de kinderen horen?
Nou ja, een van de reden van de scheiding was de gebrekkige communicatie, en dit bewijst nog eens dat dat idd zo is.
Dan hoor ik de naam van de kennis.
Een collega van zijn werk, die een jaar of zes geleden door een diep relatiedal gegaan is, die hij een warm hart toedroeg.
Hij heeft nu wss bij haar steun gevonden nu zijn relatie op de klippen liep, en vanteenkwamtander.
Na de bewuste vakantie komt een van mijn kinderen verontwaardigd naar mij toe. Mijn inmiddels ex heeft zich versproken en daardoor laten weten dat hij in een periode dat wij nog samen waren op dezelfde plek met 'kennis' én haar dochter én haar ouders op vakantie is geweest.
In de periode dat ik dacht dat wij knokten voor ons huwelijk was hij allang met haar!
Het liep tussen ons allemaal erg moeizaam, het is echt knokken geweest, en strijd en hij wilde niks, zag nergens het nut van in, en hij was alleen maar negatief over alles en iedereen. Ik kon geen kant met hem op en ik heb hem aangegeven dat ik niet gelukkig was, dat ik het gevoel had dat ik stikte soms.
Heb een keer de neiging gehad om uit het raam te springen, zo machteloos, maar ik dacht dat kan ik mijn kinderen niet aandoen.
En hij zei: een scheiding is ook geen pretje. Ja, voor de een wel, maar de ander gaat er aan onderdoor. Triomfantelijk. Hij had duidelijk de rollen hierin al verdeeld.
En scheiden was het laatste wat ik wilde, ik wilde het gewoon laten slagen.
Maar ik was moe en murw op het laatst, en heb toch gekozen voor mijzelf.
Ondertussen in die periode is er een man die belangstelling voor mij heeft.
Het is mij al snel duidelijk, ik niet voor hem, niet op dié manier.
Hij belt soms, en sms-t héél veel.
Ik word er een beetje gallisch van als mijn telefoon weer gaat, ik wil er eigenlijk vanaf, maar wil niet bot zijn.
Dus beantwoord ik een van de sms-jes, neutrale tekst, er was immers geen reden voor broeiende woorden, maar zet er gedachtenloos onder: x, P.
Dan maak ik een fout die grote gevolgen heeft. De sms gaat naar ex i.p.v. Aanbidder.
Die heeft op dat moment de kinderen bij zich, die vrijuit vertellen: A? Ja, die blijft soms smssen. We worden er belazerd van.
Toen belde hij mij op, dat hij net heeft gehoord hoe slecht? en gemeen? ik wel niet ben. Dat hij nu de kinderen thuisbrengt, en dat het wat hem betreft helemaal niet meer hoeft.
Ik ben nog koel. Wat een onzin. Misverstand en dat zet ik zo wel even recht als bij de kinderen brengt.
Maar hij komt niet.
Na een uur probeer ik te bellen. Telefoon staat uit.
Het wordt avond. Nog steeds niks. Geen kinderen.
Ik ben bang. Ga malen. Wat zei hij precies? Wat bedoelde hij met het hoeft niet meer voor mij? Ik denk aan de gezinsdrama's van de afgelopen tijd. Nee, dat kan toch niet?
Ik doe geen oog dicht. Ondertussen al tientallen keer gebeld. Hij neemt soms op en drukt me meteen weg
Mijn schoonfamilie heeft mij laten vallen zodra we uit elkaar gingen. Daar snapte ik ook niks van.
Wie weet wat hij ze daar verteld heeft.
Ik moet contact hebben. Die oude mensen bellen? Zijn zuster. Die bel ik. Ze is verbaasd, luistert en lacht me zo ongeveer uit.
Een vriendin komt en luistert en zegt: het is duidelijk iets voor hem. Hij wil je op deze manier dwarszitten. Ze blijft bij me. De andere ochtend staat de voice mail aan. Ik spreek in.
Ik zeg dat hij NU de kinderen mij moet laten bellen anders bel ik de politie. Binnen vijf minuten heb ik ze aan de lijn.
Ze hebben gister een super-gezellige avond gehad. Ze zijn uit eten geweest en bij 'kennis'.
Vanaf die tijd begint bij mij het stalken.
Vernielingen aan mijn huis. Per telefoon.
Verwensingen via bankafschriften.
Ik geef het aan. De politie wil in actie komen, maar ik spreek met ze af dat niet te doen. Nu doen ze het wanneer ik aangeef dat ik dat wil.
Deze boodschap aan hem doorgegeven, sindsdien is het weer rustig.
Alleen als ik en de kinderen iets leuks gaan doen, een feestje hebben en hij weet het, kan hij het toch niet laten.
Als het daarbij blijft, ok. Ik hou er al rekening mee.
Tot zover maar even.
Pfff.
Perel.
Het ene moment denk ik dat het goed is om alles neer te zetten, maar dan bedenk ik me: moet dat dan hier op het forum?
Kan ook een schriftje pakken.
Mwah....dan zit ik vooral rond te draaien in mijn eigen gedachten, reakties van anderen zouden me misschien wel helpen..
Op welke manier?
Aandacht? Is het aandacht wat ik nodig heb?
Ga ik mijn vernederingen hier etaleren om alleen een beetje aandacht te krijgen van anderen?
> en dan gebeurt het: deze laatste zin hoor ik in mijn hoofd, maar niet door mijzelf uitgesproken, ik hoor mijn ex het bijna zeggen, zie de uitdrukking erbij op zijn gezicht en hoor de sarcastisch-vragende toon in zijn stem..<
Dan roep ik mezelf weer tot de orde: Ja, Hallo Péér, dat doe je toch allemaal jezélf aan, door dit toe te laten?? Kap daarmee.
Dat gaat normaalgesproken niet op deze manier, zeker niet. Maar het is een roerige tijd op ex-gebied deze dagen, en hij is momenteel ook in reality weer erg bezig om zijn stempel te drukken op mijn leven.
Wanneer dat gaande is dan komen de herinneringen een voor een weer naar boven, wat al vaker gebeurde maar hoe langer het geleden is des te onwerkelijker schijnt het dat het echt is geweest, vooral ten opzichte van derden die al gauw roepen: dat is toch niet normaal, die vent spoort niet.
Ik ben er inmiddels achter dat er echt wel iets met hem aan de hand moet zijn, en dat wat hij doet niks maar dan ook niks te maken heeft met wat ik deed of doe of ben, want het is totaal onredelijk en buiten proporties.
Er is iets wat hij in zijn hoofd heeft geprent op basis van een toevalligheid, en dat zit er al twee jaar in en dat gaat er niet uit.
Ik ga het toch even toelichten:
2005: de kogel is door de kerk, na jarenlang geworstel en gedoe, ik wil niet meer.
Na de beslissing volgt een periode van opluchting voor mij.
Veel te regelen, de echtscheiding en ik ga verhuizen. Wil heel graag weg daar, uit de sfeer van wat was.
Hij verwijt mij geen verdriet te hebben: je hebt zeker al een ander.
Daar is geen sprake van.
Anderen zeggen het ook: je lijkt wel verliefd, je sprankelt.
Nee dat is het niet.
Ik zit vol en vol met energie.
Geen slapeloze nachten meer.
Geen verstikkend gevoel meer.
Geen hoop en vervolgens teleurstelling.
Hij krijgt vrij snel zijn eigen apartement, ik blijf in ons huis wat te koop staat. Neem rustig je tijd om een goeie plek voor jezelf en de kinderen te vinden, heeft ie gezegd, ik jaag je niet op.
Hij blijft 'naar huis' komen. Dat is prettig voor de kinderen.
We laten zien: papa en mama gaan uit elkaar, maar we hebben geen ruzie..
Hij eet mee, zijn was wordt nog steeds voor hem gedaan, gestreken...eigenlijk alsof er niks gebeurd is, maar dan anders.
Dit is straks afgelopen, en dan...ik ga mijn toekomst vol goede moed tegemoet. Dit is een erg prettige manier van het afronden van een rottijd.
Vind je dat ik weg moet? Vraagt ie aan mij.
Dat vind ik niet. Nee, je zit me niet in de weg. Ik zet je er niet uit. Kijk maar wanneer je er aan toe bent.
Ik tref het. Ik krijg een huis toegewezen dat eerst volledig gerenoveerd moet worden, in een fantastisch leuk deel van de stad. Ik ben helemaal blij, het gaat nog een maand of vier duren.
Tijd om alles voor te bereiden.
Ik heb wel al een sleutel, mag er in wanneer ik wil. Ga dus regelmatig kijken hoe het vordert en om alles op te meten. Ook ons oude huis wordt vrij snel verkocht.
Hij geeft aan moeite te hebben om zijn spullen bij elkaar te zoeken. Hij gaat er dus uit ná mij.
Vrienden zeggen: pas op, hij profiteert nog van je tot op de laatste dag, hij haalt er nog uit wat hij eruit kan halen, de parasiet.
Op de dag dat ik verhuis, is hij er niet bij om te helpen, ook al verhuis ik met de inboedel. Ineens zijn het mijn spullen...en hij kan het niet aan, emotioneel.
Hij wil niet in mijn nieuwe huis binnenkomen, niet eens kijken naar de kamers van de kinderen. Later misschien, zegt hij ingehouden.
Ik zeg hem dat ik hoop dat dat snel zal zijn.
Dat hij binnenkomt en bijwijze van spreken een kop koffie drinkt terwijl de kinderen hun spullen bij elkaar pakken om met hem mee te gaan. Oh, wat naïef...
Drie maanden later. De haal en breng ceremonie gaat met veel uiterlijk vertoon. De auto rijdt met geopende ramen en harde muziek mijn rustige, verstilde straatje binnen. Parkeert schuin op het smalle stoepje voor mijn deur, alsof ie van plan was zó naar binnen te rijden, het komt enigzins intimiderend op me over. Als het niet mijn man zou zijn geweest zo lang, zou ik bang voor hem zijn, gaat het door me heen: wat een engerd.
De kinderen komen thuis: ze zijn met 'een kennis' van papa weggeweest, en toen hebben ze met elkaar afgesproken dat het leuk zou zijn om met zijn allen op vakantie te gaan...
?? Kennis.
Wat snel....en dan meteen ook maar op vakantie?
Nu niet de kinderen gelijk uitvragen, maar ik ben wel nieuwsgierig...
Ik ga nog even bij mezelf te rade..ondanks dat het me overvalt, voel ik geen spijt, jaloezie of iets in die richting.
Ben alleen wel oprecht nieuwsgierig.
En waarom moet ik dat via de kinderen horen?
Nou ja, een van de reden van de scheiding was de gebrekkige communicatie, en dit bewijst nog eens dat dat idd zo is.
Dan hoor ik de naam van de kennis.
Een collega van zijn werk, die een jaar of zes geleden door een diep relatiedal gegaan is, die hij een warm hart toedroeg.
Hij heeft nu wss bij haar steun gevonden nu zijn relatie op de klippen liep, en vanteenkwamtander.
Na de bewuste vakantie komt een van mijn kinderen verontwaardigd naar mij toe. Mijn inmiddels ex heeft zich versproken en daardoor laten weten dat hij in een periode dat wij nog samen waren op dezelfde plek met 'kennis' én haar dochter én haar ouders op vakantie is geweest.
In de periode dat ik dacht dat wij knokten voor ons huwelijk was hij allang met haar!
Het liep tussen ons allemaal erg moeizaam, het is echt knokken geweest, en strijd en hij wilde niks, zag nergens het nut van in, en hij was alleen maar negatief over alles en iedereen. Ik kon geen kant met hem op en ik heb hem aangegeven dat ik niet gelukkig was, dat ik het gevoel had dat ik stikte soms.
Heb een keer de neiging gehad om uit het raam te springen, zo machteloos, maar ik dacht dat kan ik mijn kinderen niet aandoen.
En hij zei: een scheiding is ook geen pretje. Ja, voor de een wel, maar de ander gaat er aan onderdoor. Triomfantelijk. Hij had duidelijk de rollen hierin al verdeeld.
En scheiden was het laatste wat ik wilde, ik wilde het gewoon laten slagen.
Maar ik was moe en murw op het laatst, en heb toch gekozen voor mijzelf.
Ondertussen in die periode is er een man die belangstelling voor mij heeft.
Het is mij al snel duidelijk, ik niet voor hem, niet op dié manier.
Hij belt soms, en sms-t héél veel.
Ik word er een beetje gallisch van als mijn telefoon weer gaat, ik wil er eigenlijk vanaf, maar wil niet bot zijn.
Dus beantwoord ik een van de sms-jes, neutrale tekst, er was immers geen reden voor broeiende woorden, maar zet er gedachtenloos onder: x, P.
Dan maak ik een fout die grote gevolgen heeft. De sms gaat naar ex i.p.v. Aanbidder.
Die heeft op dat moment de kinderen bij zich, die vrijuit vertellen: A? Ja, die blijft soms smssen. We worden er belazerd van.
Toen belde hij mij op, dat hij net heeft gehoord hoe slecht? en gemeen? ik wel niet ben. Dat hij nu de kinderen thuisbrengt, en dat het wat hem betreft helemaal niet meer hoeft.
Ik ben nog koel. Wat een onzin. Misverstand en dat zet ik zo wel even recht als bij de kinderen brengt.
Maar hij komt niet.
Na een uur probeer ik te bellen. Telefoon staat uit.
Het wordt avond. Nog steeds niks. Geen kinderen.
Ik ben bang. Ga malen. Wat zei hij precies? Wat bedoelde hij met het hoeft niet meer voor mij? Ik denk aan de gezinsdrama's van de afgelopen tijd. Nee, dat kan toch niet?
Ik doe geen oog dicht. Ondertussen al tientallen keer gebeld. Hij neemt soms op en drukt me meteen weg
Mijn schoonfamilie heeft mij laten vallen zodra we uit elkaar gingen. Daar snapte ik ook niks van.
Wie weet wat hij ze daar verteld heeft.
Ik moet contact hebben. Die oude mensen bellen? Zijn zuster. Die bel ik. Ze is verbaasd, luistert en lacht me zo ongeveer uit.
Een vriendin komt en luistert en zegt: het is duidelijk iets voor hem. Hij wil je op deze manier dwarszitten. Ze blijft bij me. De andere ochtend staat de voice mail aan. Ik spreek in.
Ik zeg dat hij NU de kinderen mij moet laten bellen anders bel ik de politie. Binnen vijf minuten heb ik ze aan de lijn.
Ze hebben gister een super-gezellige avond gehad. Ze zijn uit eten geweest en bij 'kennis'.
Vanaf die tijd begint bij mij het stalken.
Vernielingen aan mijn huis. Per telefoon.
Verwensingen via bankafschriften.
Ik geef het aan. De politie wil in actie komen, maar ik spreek met ze af dat niet te doen. Nu doen ze het wanneer ik aangeef dat ik dat wil.
Deze boodschap aan hem doorgegeven, sindsdien is het weer rustig.
Alleen als ik en de kinderen iets leuks gaan doen, een feestje hebben en hij weet het, kan hij het toch niet laten.
Als het daarbij blijft, ok. Ik hou er al rekening mee.
Tot zover maar even.
Pfff.
Perel.
donderdag 8 mei 2008 om 14:02
donderdag 8 mei 2008 om 14:17
hoi allemaal,
ik lees hier altijd alles. ik leef ook altijd met iedereen mee. vind het alleen moeilijk om iets wijs voor een andere neer te tiepen. Heb het idee dat ik niet veel wijze woorden heb of tips voor anderen.
Ik meld mezelf ook eigenlijk alleen aan als ik merk dat er eigenlijk weer een drang is om van me af te schrijven....alleen durf ik niet zo goed, omdat ik me schaam omdat ik al een poos niets van me heb laten horen hier......doe het toch maar....
Het is een hele tijd goed met me gegaan, geen twijfels, alleen maar zonnig in mijn hoofd....Nu zijn er weer even twijfels......tis maandagavond weer een beetje misgegaan hier, en dat na een lange tijd.....jammer, want ik raak er behoorlijk van in de war. Ik wil zo graag dat alles goed blijft gaan.....ik zag het al in zijn ogen.......hij reageerde ergens heftig op en ik ging de discussie niet uit de weg. Ik wilde weglopen naar de zolder, stond onderaan de zoldertrap, hij stond op de ondertrap, op het moment dat ik de eerste stap op de tree zette, greep hij mijn enkel vast, zoadat ik niet door kon lopen. Het was maar een paar seconden, mijn slipper viel uit, viel naar beneden, mijn enkel was rood, het was maar een paar seconden, maar toch lang genoeg om mijn hart weer in mijn keel te voelen kloppen, om mijn ademhaling veel te snel te doen gaan. Ik kon maar aan 1 ding denken...wegwezen......ik had mijn telefoon al bij me gestopt, voor het geval dat...ik heb mijn sleutels en tas gepakt en ben de deur uit gelopen zodra hij even niet keek. Ben in de auto gestapt en heb zelfs alle sloten op de auto gedaan en ben naar mijn vriendin gereden......Ik was zelfs bang dat hij me zou volgen....bijna neurotisch was ik....ben na 2 uur weer naar huis gegaan.......we hebben gepraat,. heb gezegd dat ik bang van hem werd, dat ik schrok van zijn handelen....hij vond dat maar raar. Ik heb hem uitgelegd, dat het mijn gevoel was....ik luisterde daar naar......we hebben gepraat,hij luisterd wel, maar hoort me niet......hij wilde gelijk weer gezellig en normaal doen, want hij was niet boos meer.....ik dus wel..en heb gevraagd of hij me met rust wilde laten, dat het bij mij moest zakken...hij wilde daar eigenlijk niet naar luisteren, maar hij had uiteindelijk geen keus. Ik wilde mijn eigen gang gaan...uiteindelijk heeft hij mij maar met rust gelaten en is naar bed gegaan. Zo kon ik even alleen zijn helemaal mezelf zijn. Nu gaat het weer goed, maar toch.......het duiveltje in me is weer gewekt.
ik lees hier altijd alles. ik leef ook altijd met iedereen mee. vind het alleen moeilijk om iets wijs voor een andere neer te tiepen. Heb het idee dat ik niet veel wijze woorden heb of tips voor anderen.
Ik meld mezelf ook eigenlijk alleen aan als ik merk dat er eigenlijk weer een drang is om van me af te schrijven....alleen durf ik niet zo goed, omdat ik me schaam omdat ik al een poos niets van me heb laten horen hier......doe het toch maar....
Het is een hele tijd goed met me gegaan, geen twijfels, alleen maar zonnig in mijn hoofd....Nu zijn er weer even twijfels......tis maandagavond weer een beetje misgegaan hier, en dat na een lange tijd.....jammer, want ik raak er behoorlijk van in de war. Ik wil zo graag dat alles goed blijft gaan.....ik zag het al in zijn ogen.......hij reageerde ergens heftig op en ik ging de discussie niet uit de weg. Ik wilde weglopen naar de zolder, stond onderaan de zoldertrap, hij stond op de ondertrap, op het moment dat ik de eerste stap op de tree zette, greep hij mijn enkel vast, zoadat ik niet door kon lopen. Het was maar een paar seconden, mijn slipper viel uit, viel naar beneden, mijn enkel was rood, het was maar een paar seconden, maar toch lang genoeg om mijn hart weer in mijn keel te voelen kloppen, om mijn ademhaling veel te snel te doen gaan. Ik kon maar aan 1 ding denken...wegwezen......ik had mijn telefoon al bij me gestopt, voor het geval dat...ik heb mijn sleutels en tas gepakt en ben de deur uit gelopen zodra hij even niet keek. Ben in de auto gestapt en heb zelfs alle sloten op de auto gedaan en ben naar mijn vriendin gereden......Ik was zelfs bang dat hij me zou volgen....bijna neurotisch was ik....ben na 2 uur weer naar huis gegaan.......we hebben gepraat,. heb gezegd dat ik bang van hem werd, dat ik schrok van zijn handelen....hij vond dat maar raar. Ik heb hem uitgelegd, dat het mijn gevoel was....ik luisterde daar naar......we hebben gepraat,hij luisterd wel, maar hoort me niet......hij wilde gelijk weer gezellig en normaal doen, want hij was niet boos meer.....ik dus wel..en heb gevraagd of hij me met rust wilde laten, dat het bij mij moest zakken...hij wilde daar eigenlijk niet naar luisteren, maar hij had uiteindelijk geen keus. Ik wilde mijn eigen gang gaan...uiteindelijk heeft hij mij maar met rust gelaten en is naar bed gegaan. Zo kon ik even alleen zijn helemaal mezelf zijn. Nu gaat het weer goed, maar toch.......het duiveltje in me is weer gewekt.
