Gezondheid
alle pijlers
leven met pijn: wie praat er mee?
donderdag 24 april 2008 om 12:05
He hallo,
IK heb endometriose en daardoor zo goed als dagelijks pijn. Deze pijn beïnvloed mijn dagelijks gebeuren. Niet dat de pijn mijn leven beheerst (of zou moeten beheersen), maar het is er wel. Door de pijn heb ik minder energie, waardoor ik minder kan, of dingen zelfs moet laten. Tevens zit ik momenteel in de ziektewet.
Nu ben ik bezig mijn leven weer vorm te geven. Wat kan ik wel, wat kan ik niet? Waar liggen de grenzen? Hoe deel ik mijn tijd in? Hoe zorg ik dat ik niet zoveel beweeg dat mijn pijn toe neemt, maar ook niet zo weinig dat ik in een spiraal naar beneden kom?
Ik merk dat ik het best moeilijk vind soms om de balans te vinden. Ik vroeg mij af of er meer mensen zijn die hier mee kampen, en die samen met mij op een constructieve wijze hier willen schrijven over het wel en wee van het aanpassen aan een leven met pijn (of vermoeidheid: ook dan moet je je leven aanpassen natuurlijk). Elkaar tips geven, harten onder riemen, soms een schop onder de kont, dat soort dingen!
IK heb endometriose en daardoor zo goed als dagelijks pijn. Deze pijn beïnvloed mijn dagelijks gebeuren. Niet dat de pijn mijn leven beheerst (of zou moeten beheersen), maar het is er wel. Door de pijn heb ik minder energie, waardoor ik minder kan, of dingen zelfs moet laten. Tevens zit ik momenteel in de ziektewet.
Nu ben ik bezig mijn leven weer vorm te geven. Wat kan ik wel, wat kan ik niet? Waar liggen de grenzen? Hoe deel ik mijn tijd in? Hoe zorg ik dat ik niet zoveel beweeg dat mijn pijn toe neemt, maar ook niet zo weinig dat ik in een spiraal naar beneden kom?
Ik merk dat ik het best moeilijk vind soms om de balans te vinden. Ik vroeg mij af of er meer mensen zijn die hier mee kampen, en die samen met mij op een constructieve wijze hier willen schrijven over het wel en wee van het aanpassen aan een leven met pijn (of vermoeidheid: ook dan moet je je leven aanpassen natuurlijk). Elkaar tips geven, harten onder riemen, soms een schop onder de kont, dat soort dingen!
woensdag 14 mei 2008 om 11:59
Ben nu trouwens even aan het relaxen. Kind ligt in bed en ik hoop dat het minstens de drie uur volmaakt. Lief kan niet eerder thuis komen want vergadering, maar ik trek het echt even allemaal niet. Vindt dat zo moeilijk he, aan reïntegreren. Bij eerdere reïntegreersessies had ik Beer nog niet, dus kon ik op overige dagen niets anders doen dan op bed liggen. Terwijl ik nu nog boterhammen moet smeren, fruit moet schillen, mee naar buiten moet, op moet letten, mee moet spelen... Leuk allemaal, maar hóe dan?
Morgenochtend gelukkig uitslapen, morgenmiddag werken en vrijdag ook een bankhang/bedligdag. GElukkig.
Morgenochtend gelukkig uitslapen, morgenmiddag werken en vrijdag ook een bankhang/bedligdag. GElukkig.
woensdag 14 mei 2008 om 15:45
quote:roque schreef op 14 mei 2008 @ 11:49:
Zat net even terug te lezen en viel weer over het medium goed van Leo. Was bij de eerste keer lezen ook al.
"Leo, met een medium? Leo is toch helemaal niet van de alternatieve zooi? Wat moet Leo nou met een medium?*
Haha, nee, dat zal wel nooit gebeuren, Leo met een medium!
Zat net even terug te lezen en viel weer over het medium goed van Leo. Was bij de eerste keer lezen ook al.
"Leo, met een medium? Leo is toch helemaal niet van de alternatieve zooi? Wat moet Leo nou met een medium?*
Haha, nee, dat zal wel nooit gebeuren, Leo met een medium!
woensdag 14 mei 2008 om 15:47
Ach gossie Roque, wat lastig is dat he, pijn hebben en een gezin. Ik begrijp je helemaal. Ik heb ook zoveel last vandaag. Die pillen zijn uitgewerkt nu echt en ik verrek van de pijn als ik ook maar één stap zet. Ik zit maar achter de laptop me gelukkig te bescheuren over een paar topics op overige en relaties maar het is vooral omdat ik dan in één stap bij de keuken ben en omdat Fien haar speelhoek naast de tafel is ingericht, zo heb ik alles bij de hand. Mijn forumfanatisme is dus vooral van practische aard.
woensdag 14 mei 2008 om 17:02
quote:eleonora schreef op 13 mei 2008 @ 18:47:
[...]
Lieve schat, post jij nu maar gewoon from the heart en nu heb jij even wat meer aandacht nodig voor jezelf.
jullie zijn lief..
over je vragen: nee, progressie zit er niet in. hooguit de verkeerde kan op, lol. verbetering dmv oefenen zit er niet (meer) in. we moeten het dus zoeken in de voorzieningen en de hulpmiddelen, maar ondanks dat er veel mogelijk is op dat gebied, is het maar de vraag of het zelfstandig wonen (met bijv. 2 of 3 x op een dag hulp v/d thuiszorg) nog gaat lukken. echt iets concreets hebben we dan ook nog niet gevonden.. duurt nu eenmaal erg lang.
pain-wise is het nu weer iets beter dan vorige week en de week daarvoor. maar ik vind nog altijd dat de pijn -ondanks de medicatie- té overheersend is de laatste maanden. maar de dosering verder verhogen zie ik nu ook niet zitten. bovendien werkt dat middel maar op bepaalde pijnen, en op andere dingen weer helemaal niet. het blijft dus aanmodderen. 's middags slapen, rustig plannen etc. helpen mij om de dag door te komen.
en ja: gelukkig heb ik hier wel wat leuke mensen getroffen. iig kan ik het met iedereen wel vinden, met een paar mensen heb ik echt een 'klik'. dat maakt het inderdaad een stuk dragelijker, heb je gelijk in.
ik moet gaa, wij moeten eten. bovendien is mijn kamer zo warm dat ik hier intussen wegdrijf!
Mik: nog iets van Roos gehoord?
[...]
Lieve schat, post jij nu maar gewoon from the heart en nu heb jij even wat meer aandacht nodig voor jezelf.
jullie zijn lief..
over je vragen: nee, progressie zit er niet in. hooguit de verkeerde kan op, lol. verbetering dmv oefenen zit er niet (meer) in. we moeten het dus zoeken in de voorzieningen en de hulpmiddelen, maar ondanks dat er veel mogelijk is op dat gebied, is het maar de vraag of het zelfstandig wonen (met bijv. 2 of 3 x op een dag hulp v/d thuiszorg) nog gaat lukken. echt iets concreets hebben we dan ook nog niet gevonden.. duurt nu eenmaal erg lang.
pain-wise is het nu weer iets beter dan vorige week en de week daarvoor. maar ik vind nog altijd dat de pijn -ondanks de medicatie- té overheersend is de laatste maanden. maar de dosering verder verhogen zie ik nu ook niet zitten. bovendien werkt dat middel maar op bepaalde pijnen, en op andere dingen weer helemaal niet. het blijft dus aanmodderen. 's middags slapen, rustig plannen etc. helpen mij om de dag door te komen.
en ja: gelukkig heb ik hier wel wat leuke mensen getroffen. iig kan ik het met iedereen wel vinden, met een paar mensen heb ik echt een 'klik'. dat maakt het inderdaad een stuk dragelijker, heb je gelijk in.
ik moet gaa, wij moeten eten. bovendien is mijn kamer zo warm dat ik hier intussen wegdrijf!
Mik: nog iets van Roos gehoord?
woensdag 14 mei 2008 om 18:28
Hoi Sent,
Balen zeg, dat het momenteel zo uitzichtloos is. Ik hoop, dat het e.e.a. nog te regelen is qua hulp bij zelfstandig wonen. Dat lijkt me een flinke aderlating als je dat over je kant moet geven. Maar ja, als het moet dan moet het en kun je er ook weer niet veel aan veranderen.
Fijn, dat je wat mensen hebt getroffen waarmee het klikt en waardoor het een stukje draaglijker is. Je krijgt ze maar cadeau hè, des te beter dat je aansluiting vindt!
Heel veel sterkte meid!
Hier alles nog blechhh. Dank je wel lieve Mik voor je opmerking. Doet me goed. Ik glij langzaamaan naar een psychisch gevecht, de warmte duurt te lang. Ik functioneer steeds minder en wordt opstandig van de aannames (hoe begrijpelijk ook) dat ik er gezond uit zie. Ja, ik zie er goed uit (lekker gebruind maandag) en ja, je ziet niks aan me, maar als je toch gloeiende gloeiende mijn lijf eens één dag wil dragen, hoor ik je daarna graag weer! Ik hoop het positieve denken nog een paar dagen vol te houden; maandag ga ik lekker even op vakantie.
Ik wil een vraag stellen en tegelijkertijd schaam ik me voor die vraag, maar ja....toch maar.... Ik merk nu (nu het weer een mindere periode is), dat ik medeleven/begrip/er- en herkenning wil. Dat er gewoon eens iemand merkt 'gaat het eigenlijk wel'. En dat ik dan 'gewoon' eens 'los' mag in de zin van; NEE, ik wil dit niet meer, ik kan het niet, er is altijd wat, ik word gek van alles inclusief mezelf, ik kan er niet mee omgaan, ik ben boos op mezelf, ik huil om mezelf etc. Zonder dat ik dírect ga ja maar-en, omdat er zoveel leed is op de wereld, er mensen overlijden, er mensen zijn die écht iets hebben om over te huilen, etc. en het met mij allemaal wel meevalt. Is dit herkenbaar, die strijd? Is het iets dat mag?
Balen zeg, dat het momenteel zo uitzichtloos is. Ik hoop, dat het e.e.a. nog te regelen is qua hulp bij zelfstandig wonen. Dat lijkt me een flinke aderlating als je dat over je kant moet geven. Maar ja, als het moet dan moet het en kun je er ook weer niet veel aan veranderen.
Fijn, dat je wat mensen hebt getroffen waarmee het klikt en waardoor het een stukje draaglijker is. Je krijgt ze maar cadeau hè, des te beter dat je aansluiting vindt!
Heel veel sterkte meid!
Hier alles nog blechhh. Dank je wel lieve Mik voor je opmerking. Doet me goed. Ik glij langzaamaan naar een psychisch gevecht, de warmte duurt te lang. Ik functioneer steeds minder en wordt opstandig van de aannames (hoe begrijpelijk ook) dat ik er gezond uit zie. Ja, ik zie er goed uit (lekker gebruind maandag) en ja, je ziet niks aan me, maar als je toch gloeiende gloeiende mijn lijf eens één dag wil dragen, hoor ik je daarna graag weer! Ik hoop het positieve denken nog een paar dagen vol te houden; maandag ga ik lekker even op vakantie.
Ik wil een vraag stellen en tegelijkertijd schaam ik me voor die vraag, maar ja....toch maar.... Ik merk nu (nu het weer een mindere periode is), dat ik medeleven/begrip/er- en herkenning wil. Dat er gewoon eens iemand merkt 'gaat het eigenlijk wel'. En dat ik dan 'gewoon' eens 'los' mag in de zin van; NEE, ik wil dit niet meer, ik kan het niet, er is altijd wat, ik word gek van alles inclusief mezelf, ik kan er niet mee omgaan, ik ben boos op mezelf, ik huil om mezelf etc. Zonder dat ik dírect ga ja maar-en, omdat er zoveel leed is op de wereld, er mensen overlijden, er mensen zijn die écht iets hebben om over te huilen, etc. en het met mij allemaal wel meevalt. Is dit herkenbaar, die strijd? Is het iets dat mag?
woensdag 14 mei 2008 om 20:08
CL....ja meid, dat snap ik zo goed.
Natuurlijk wil je dat. Erkenning en herkenning! En hier mag het hoor praten over jou en hoe je je voelt. Ik doe het ook af en toe, dan vraag ik er om, aan mijn man, aan mijn intimi. Of ik even mag praten en huilen als ik daar behoefte aan heb. En dat mag....
Denk je dat dat bij jou ook kan? Als je het vraagt?
Zit je nu in een mindere periode? Wat houdt dat in voor jou?
Natuurlijk wil je dat. Erkenning en herkenning! En hier mag het hoor praten over jou en hoe je je voelt. Ik doe het ook af en toe, dan vraag ik er om, aan mijn man, aan mijn intimi. Of ik even mag praten en huilen als ik daar behoefte aan heb. En dat mag....
Denk je dat dat bij jou ook kan? Als je het vraagt?
Zit je nu in een mindere periode? Wat houdt dat in voor jou?
woensdag 14 mei 2008 om 20:14
CL, ga los Ik vind het zo kut voor je, dat het nu slecht gaat. Weet de arbo vn jouw klachten? Kun je wat meer rust nemen? "gelukkig" gaat het vrijdag weer regenen en wordt het wat minder warm .
Hier gaat het ook kut, maar vast beter dan bij jou. Hoop dat ik morgen een beetje uit kan slapen (schoonmaakster komt morgen weer, ben geld vergeten te halen *bloos* ). Morgenmiddag werken en beoordelingsgesprek. Geloof dat ik kritiek nu niet zo goed kan hebben *wederom bloos*
Hier gaat het ook kut, maar vast beter dan bij jou. Hoop dat ik morgen een beetje uit kan slapen (schoonmaakster komt morgen weer, ben geld vergeten te halen *bloos* ). Morgenmiddag werken en beoordelingsgesprek. Geloof dat ik kritiek nu niet zo goed kan hebben *wederom bloos*
woensdag 14 mei 2008 om 20:14
CL: uitzichtloos is het nooit. zo zou ik het tenminste niet noemen. onzeker, dát wel.
dan over je vraag:
quote:CL2 schreef op 14 mei 2008 @ 18:28:
Ik wil een vraag stellen en tegelijkertijd schaam ik me voor die vraag, maar ja....toch maar.... Ik merk nu (nu het weer een mindere periode is), dat ik medeleven/begrip/er- en herkenning wil. Dat er gewoon eens iemand merkt 'gaat het eigenlijk wel'. En dat ik dan 'gewoon' eens 'los' mag in de zin van; NEE, ik wil dit niet meer, ik kan het niet, er is altijd wat, ik word gek van alles inclusief mezelf, ik kan er niet mee omgaan, ik ben boos op mezelf, ik huil om mezelf etc. Zonder dat ik dírect ga ja maar-en, omdat er zoveel leed is op de wereld, er mensen overlijden, er mensen zijn die écht iets hebben om over te huilen, etc. en het met mij allemaal wel meevalt. Is dit herkenbaar, die strijd? Is het iets dat mag?
lieve schat, NATUURLIJK mag dat! jij hebt réden om je af en toe eens k*t te voelen. en al zou je er géén reden voor hebben, dan nóg mag dat! het is nu eenmaal een gegeven dat wij leven in een imperfecte wereld, met veel ellende, tekortkomingen, onzekerheid, ruzie, onderlinge haat, roddels, vuile spelletjes, een oneerlijke verdeling van geld en goed, vervuiling van de prachtige natuur, arrogante mensen die denken dat zij daar de baas over zijn, en pijn. in ons geval véél van dat laatste. leven in deze wereld brengt in mijn visie automatisch van tijd tot tijd verdriet met zich mee. als dat er niet zou mogen zijn, waar blijven we dan? als we het kwaad om ons heen goed gaan noemen, gaan we dan niet in tegen ons eigen geweten? als we pijn leuk zouden gaan vinden, zouden we toch rijp zijn voor de psychiater?
pijn doet rare dingen met je 'mind', geloof mij. als een dip van tijd tot tijd, een zeg maar kl*te-dag of -week, het af en toe huilen of - zo nodig - uitschrééuwen van verdriet, als we dat NIET zouden mogen van onszelf... dán zouden we gek worden.
en jij vindt het misschien niet eerlijk tov zoveel mensen die het minder hebben om eens wat aandacht en wérkelijk begrip te willen voor je ziekte.. ik vind het niet eerlijk tov JOU als je jezelf die gevoelens niet toestaat. zoals gezegd: al zou je géén duidelijke reden hebben je zo te voelen, dan nóg hoort het bij dit leven en is het niet goed dat te negeren. maar jij hebt genoeg reden je af en toe rot te voelen. laat dat dan ook gewoon gebeuren. na een dag, een week, een maand zie het er waarschijnlijk weer anders uit. dat wéét je. maar daar heb je weinig aan op het moment dat je je zo voelt. gewoon laten gaan dus. eerlijk zijn naar jezelf: ik voel me nu rot, ik heb nu even behoefte aan begrip en troost. en zoek dat dan ook gerust. het helpt je om weer verder te kunnen.
dan over je vraag:
quote:CL2 schreef op 14 mei 2008 @ 18:28:
Ik wil een vraag stellen en tegelijkertijd schaam ik me voor die vraag, maar ja....toch maar.... Ik merk nu (nu het weer een mindere periode is), dat ik medeleven/begrip/er- en herkenning wil. Dat er gewoon eens iemand merkt 'gaat het eigenlijk wel'. En dat ik dan 'gewoon' eens 'los' mag in de zin van; NEE, ik wil dit niet meer, ik kan het niet, er is altijd wat, ik word gek van alles inclusief mezelf, ik kan er niet mee omgaan, ik ben boos op mezelf, ik huil om mezelf etc. Zonder dat ik dírect ga ja maar-en, omdat er zoveel leed is op de wereld, er mensen overlijden, er mensen zijn die écht iets hebben om over te huilen, etc. en het met mij allemaal wel meevalt. Is dit herkenbaar, die strijd? Is het iets dat mag?
lieve schat, NATUURLIJK mag dat! jij hebt réden om je af en toe eens k*t te voelen. en al zou je er géén reden voor hebben, dan nóg mag dat! het is nu eenmaal een gegeven dat wij leven in een imperfecte wereld, met veel ellende, tekortkomingen, onzekerheid, ruzie, onderlinge haat, roddels, vuile spelletjes, een oneerlijke verdeling van geld en goed, vervuiling van de prachtige natuur, arrogante mensen die denken dat zij daar de baas over zijn, en pijn. in ons geval véél van dat laatste. leven in deze wereld brengt in mijn visie automatisch van tijd tot tijd verdriet met zich mee. als dat er niet zou mogen zijn, waar blijven we dan? als we het kwaad om ons heen goed gaan noemen, gaan we dan niet in tegen ons eigen geweten? als we pijn leuk zouden gaan vinden, zouden we toch rijp zijn voor de psychiater?
pijn doet rare dingen met je 'mind', geloof mij. als een dip van tijd tot tijd, een zeg maar kl*te-dag of -week, het af en toe huilen of - zo nodig - uitschrééuwen van verdriet, als we dat NIET zouden mogen van onszelf... dán zouden we gek worden.
en jij vindt het misschien niet eerlijk tov zoveel mensen die het minder hebben om eens wat aandacht en wérkelijk begrip te willen voor je ziekte.. ik vind het niet eerlijk tov JOU als je jezelf die gevoelens niet toestaat. zoals gezegd: al zou je géén duidelijke reden hebben je zo te voelen, dan nóg hoort het bij dit leven en is het niet goed dat te negeren. maar jij hebt genoeg reden je af en toe rot te voelen. laat dat dan ook gewoon gebeuren. na een dag, een week, een maand zie het er waarschijnlijk weer anders uit. dat wéét je. maar daar heb je weinig aan op het moment dat je je zo voelt. gewoon laten gaan dus. eerlijk zijn naar jezelf: ik voel me nu rot, ik heb nu even behoefte aan begrip en troost. en zoek dat dan ook gerust. het helpt je om weer verder te kunnen.
woensdag 14 mei 2008 om 21:04
Ow lieve meiden, ik zit echt te huilen nu. Ik heb mindere dagen ja en daar baal ik van. Mijn lichaam schreeuwt, is op, wil rust, doet pijn en ik luister er niet naar, niet omdat ik dat niet wíl, maar omdat ik het niet kán. Mentaal maak ik overuren.
Ik kan wellicht bij een aantal mensen terecht om te huilen, maar ik doe het niet. Ik heb afscheid genomen van het grootste gedeelte van mijn 'vrienden'. Want vrienden laten elkaar in elkaars waarde en dat deden de mijne niet. Ook niet na aangeven en een gesprek. Ik ben te vaak om mijn plaat gegaan en daardoor doe ik het nu niet meer. Verder leef ik mijn leven en lijkt het alsof ik daarbij weinig mensen nodig heb. Deels waar, deels natuurlijk niet, meer ter bescherming van zeg maar. En nog nooit heb ik het zo ontzettend nodig gehad als in deze fase om gewoon met iemand te praten, zoals ik hier met jullie doe en me vertrouwd genoeg te voelen om te huilen. Van die reclame van Garnier ofzo..."omdat ik het waard ben...". Ben ik het waard dan? Ik weet van wel, ik voel het niet en ik merk het ook niet van een ander. En begrijp dit niet verkeerd; ik doe hier zelf net zo hard aan mee en je mag niet terug verwachten wat je voor een ander doet, maar ik ben zo'n sukkel die voor iedereen openstaat en luistert...
Die warmte nekt me, mijn werkgever weet van niets, ik sta mezelf niet toe te verzuimen van mijn werk, ik sta eigenlijk niks toe van mezelf. Ik heb nu in mijn hoofd geprint, dat ik maandag op vakantie ga en dan 10 dagen niets moet. Dus nog twee dagen worstelen, zaterdag laatste boodschappen doen, zondag koffer pakken en maandag weg. Geen tijd om rustig aan te doen, geen tijd om ziek te zijn.
Zucht...
Ik kan wellicht bij een aantal mensen terecht om te huilen, maar ik doe het niet. Ik heb afscheid genomen van het grootste gedeelte van mijn 'vrienden'. Want vrienden laten elkaar in elkaars waarde en dat deden de mijne niet. Ook niet na aangeven en een gesprek. Ik ben te vaak om mijn plaat gegaan en daardoor doe ik het nu niet meer. Verder leef ik mijn leven en lijkt het alsof ik daarbij weinig mensen nodig heb. Deels waar, deels natuurlijk niet, meer ter bescherming van zeg maar. En nog nooit heb ik het zo ontzettend nodig gehad als in deze fase om gewoon met iemand te praten, zoals ik hier met jullie doe en me vertrouwd genoeg te voelen om te huilen. Van die reclame van Garnier ofzo..."omdat ik het waard ben...". Ben ik het waard dan? Ik weet van wel, ik voel het niet en ik merk het ook niet van een ander. En begrijp dit niet verkeerd; ik doe hier zelf net zo hard aan mee en je mag niet terug verwachten wat je voor een ander doet, maar ik ben zo'n sukkel die voor iedereen openstaat en luistert...
Die warmte nekt me, mijn werkgever weet van niets, ik sta mezelf niet toe te verzuimen van mijn werk, ik sta eigenlijk niks toe van mezelf. Ik heb nu in mijn hoofd geprint, dat ik maandag op vakantie ga en dan 10 dagen niets moet. Dus nog twee dagen worstelen, zaterdag laatste boodschappen doen, zondag koffer pakken en maandag weg. Geen tijd om rustig aan te doen, geen tijd om ziek te zijn.
Zucht...
woensdag 14 mei 2008 om 21:09
Wat ben je hard voor jezelf meid. Zoals er meer zijn hier hoor. Maar jij dus ook. Dat ziek zijn mag je niet nekken maar doet het toch en het zou zonde zijn als je vakantie straks neerkomt op alleen maar herstellen.
Ga je ergens heen of ben je tien dagen thuis?
Stomme vraag maar ik weet niet of je het al had verteld, heb jij een partner? Een gezin? Zo ja, kun je bij ze terecht?
Vrienden die niet mee kunnen voelen zijn geen vrienden. Dat is heel jammer maar op zich wel goed dat je ze gedag gezwaaid hebt. Aan mooi weer vrienden heb je niet veel. Leuk om mee te pierewaaien maar daar houdt het dan ook mee op. Ik vind het rot dat je het zo zwaar hebt meid. Ik zou wel willen dat ik meer voor je kon doen maar ik zou even niet weten wat.....
Ga je ergens heen of ben je tien dagen thuis?
Stomme vraag maar ik weet niet of je het al had verteld, heb jij een partner? Een gezin? Zo ja, kun je bij ze terecht?
Vrienden die niet mee kunnen voelen zijn geen vrienden. Dat is heel jammer maar op zich wel goed dat je ze gedag gezwaaid hebt. Aan mooi weer vrienden heb je niet veel. Leuk om mee te pierewaaien maar daar houdt het dan ook mee op. Ik vind het rot dat je het zo zwaar hebt meid. Ik zou wel willen dat ik meer voor je kon doen maar ik zou even niet weten wat.....
woensdag 14 mei 2008 om 21:25
Hé Leo. Je zegt rake dingen (mijn tranen wellen weer op, gaat niet meer rustig worden vanavond denk ik, haha). Ik ga naar Spanje, naar de zon, een heerlijke doen-waar-je-zin-in-hebt-vakantie. En ja, de eerste dagen zullen voornamelijk herstellen zijn. Maar daarnaast ga ik wel met mijn lieve moeder, dus vertrouwd.
Nee, heb ik het nog niet over gehad inderdaad, ik ben alleen. Waar ik verder geen problemen mee heb, kan erg goed alleen zijn. Soms te goed Maar daardoor geen uitlaatklep thuis, geen vertrouwd iemand die in een blik kan zien dat even luisteren heeeeerlijk kan zijn en daarna weer vrolijk verder. Ik kan dit wel weer kwijt bij mijn ouders (pa heeft het in nog ergere mate, waardoor ma alle fases heeft mogen meebeleven), die ik vervolgens niet teveel wil belasten. Daarbij zijn zij beiden vrij knuffeloos opgevoed, dus dat is bij ons geen gewoonte. En dat terwijl ik dat wel altijd al heel erg heb gehad. Gelukkig bewijzen andere eigenschappen, dat ik toch echt een kind van hen ben, haha. Zoals bijvoorbeeld; doorgaan, doorgaan, doorgaan. Als ik zie hoe mijn vader altijd doorgezet heeft, ook in de jaren dat onze 'ziekte' nog niet bekend was en er geen medicijnen of therapie voor was, dan kan ik niets anders hebben dan groot respect, want ik zou niets liever doen dan een tijdje de witte vlag te laten wapperen. En hij heeft dat nooit gedaan, dus vind ik dat ik niet moet zeuren. En begrijpt hij weer minder goed, dat ik er zo doorheen zit. Cirkeltje weer rond.
Jouw laatste zin Leo...laat al zien dat het wel kán, dat er iemand naar je luistert of er voor je wil zijn. Dat is al heel veel lieve vrouw. Ik moet dit gevecht overwinnen. Na mijn vakantie ga ik het boek aanschaffen, dat RV aanbevolen heeft en ga ik bij de huisarts informeren naar de mogelijkheden te leren omgaan met pijn. Hoewel eigenwijs om het niet direct te doen, ik heb er even geen zin in. Eerst deze week doorkomen, op vakantie en dan weer verder.
Nee, heb ik het nog niet over gehad inderdaad, ik ben alleen. Waar ik verder geen problemen mee heb, kan erg goed alleen zijn. Soms te goed Maar daardoor geen uitlaatklep thuis, geen vertrouwd iemand die in een blik kan zien dat even luisteren heeeeerlijk kan zijn en daarna weer vrolijk verder. Ik kan dit wel weer kwijt bij mijn ouders (pa heeft het in nog ergere mate, waardoor ma alle fases heeft mogen meebeleven), die ik vervolgens niet teveel wil belasten. Daarbij zijn zij beiden vrij knuffeloos opgevoed, dus dat is bij ons geen gewoonte. En dat terwijl ik dat wel altijd al heel erg heb gehad. Gelukkig bewijzen andere eigenschappen, dat ik toch echt een kind van hen ben, haha. Zoals bijvoorbeeld; doorgaan, doorgaan, doorgaan. Als ik zie hoe mijn vader altijd doorgezet heeft, ook in de jaren dat onze 'ziekte' nog niet bekend was en er geen medicijnen of therapie voor was, dan kan ik niets anders hebben dan groot respect, want ik zou niets liever doen dan een tijdje de witte vlag te laten wapperen. En hij heeft dat nooit gedaan, dus vind ik dat ik niet moet zeuren. En begrijpt hij weer minder goed, dat ik er zo doorheen zit. Cirkeltje weer rond.
Jouw laatste zin Leo...laat al zien dat het wel kán, dat er iemand naar je luistert of er voor je wil zijn. Dat is al heel veel lieve vrouw. Ik moet dit gevecht overwinnen. Na mijn vakantie ga ik het boek aanschaffen, dat RV aanbevolen heeft en ga ik bij de huisarts informeren naar de mogelijkheden te leren omgaan met pijn. Hoewel eigenwijs om het niet direct te doen, ik heb er even geen zin in. Eerst deze week doorkomen, op vakantie en dan weer verder.
woensdag 14 mei 2008 om 21:43
LIeve CL, ik vind het zo knap van je dat je dit alleen kan dragen. DAt doorgaan herken ik wel. Ik ben op een gegeven moment teruggefloten door de gyn waardoor ik thuis ben komen te zitten en dan stort je in. Maar je krijgt ook ruimte om eraan te werken, aan een gezond levenspatroon bij ziekte zeg maar. Dat je vader altijd maar doorging (net als mijn moeder overigens), betekent nog niet dat dat ook het meest gezonde is om te doen. Daarbij ben je niet je vader. En dat hijjou niet begrijpt is leuk. Maar hij had wel een vrouw thuis en naast werken werd hij waarschijnlijk niet enorm belast. Jij moet ook nog je huishouden runnen én je moet je ziekte leren accepteren, wat ook geen kattepi is. Ik vind het in elk geval enorm moeilijk..
Meis, sterkte met de laatste loodjes en ik hoop dat je op vakantie kunt bijkomen. Je ouders niet teveel willen belasten nap ik, maar kun je met je moeder wel praten over hoe zij alles met je vader heeft ervaren? Hoe zij tegen de ziekte aankijkt? En dat jij het retemoeilijk vindt, zeker als het slecht gaat? Vraag haar eens of ze je een aanstelster vindt. Het antwoord zou je nog wel eens kunnen verbazen
Knuffel lieverd. Geen idee wat ik verder voor je kan doen (als je ooit in het ziekenhuis ligt: ik ben erg goed in onregelmatig geprinte posts opsturen .) Ik denk aan je!
En nu ga ik naar bed!
Meis, sterkte met de laatste loodjes en ik hoop dat je op vakantie kunt bijkomen. Je ouders niet teveel willen belasten nap ik, maar kun je met je moeder wel praten over hoe zij alles met je vader heeft ervaren? Hoe zij tegen de ziekte aankijkt? En dat jij het retemoeilijk vindt, zeker als het slecht gaat? Vraag haar eens of ze je een aanstelster vindt. Het antwoord zou je nog wel eens kunnen verbazen
Knuffel lieverd. Geen idee wat ik verder voor je kan doen (als je ooit in het ziekenhuis ligt: ik ben erg goed in onregelmatig geprinte posts opsturen .) Ik denk aan je!
En nu ga ik naar bed!
woensdag 14 mei 2008 om 21:53
Hé lieve Roque; zelf zoveel pijn en dan zo'n mooie post voor mij! Wat je zegt over mijn pa is eigenlijk waar en daar heb ik nog nooit bij stilgestaan. Hij had inderdaad mijn moeder, die alles regelde en toch nooit stil kan zitten. Geen huishouden (was bij hen vroeger echt nog zo, nu doet ie meer;-)) inderdaad. Goh, bedankt! Iets om op te slaan.
Mijn moeder vindt mij geen aanstelster denk ik. Maar zij is als enige in een gezin van vier normaal. Nou ja, haha, maar zonder deze ziekte zeg maar. En ook dát is retemoeilijk, dus dan wil ik weer niet alles bij haar neerleggen. Ik voel wel altijd, dat ze er is. En als ik zeg, dat het minder met me gaat, zegt ze eerst 'gewoon doorgaan meid', maar helpt ze me wel weer. Ik zal het er volgende week eens over hebben met haar.
Als ik ooit in het ziekenhuis kom te liggen, vraag ik jou als eerste voor onregelmatig geprinte posts, haha. Lekkere mafkees. Je knuffel en lieve woorden doen mij enorm goed, dus je hebt al meer gedaan dan je had gedacht.
Ik ga ook naar bed. Hopen dat het morgen weer wat beter gaat!
Dank jullie wel voor het luisteren en de bemoedigende woorden. En jullie ook sterkte met de pijnen hè, ik vergeet het niet, benoem het alleen wat minder.
Mijn moeder vindt mij geen aanstelster denk ik. Maar zij is als enige in een gezin van vier normaal. Nou ja, haha, maar zonder deze ziekte zeg maar. En ook dát is retemoeilijk, dus dan wil ik weer niet alles bij haar neerleggen. Ik voel wel altijd, dat ze er is. En als ik zeg, dat het minder met me gaat, zegt ze eerst 'gewoon doorgaan meid', maar helpt ze me wel weer. Ik zal het er volgende week eens over hebben met haar.
Als ik ooit in het ziekenhuis kom te liggen, vraag ik jou als eerste voor onregelmatig geprinte posts, haha. Lekkere mafkees. Je knuffel en lieve woorden doen mij enorm goed, dus je hebt al meer gedaan dan je had gedacht.
Ik ga ook naar bed. Hopen dat het morgen weer wat beter gaat!
Dank jullie wel voor het luisteren en de bemoedigende woorden. En jullie ook sterkte met de pijnen hè, ik vergeet het niet, benoem het alleen wat minder.
woensdag 14 mei 2008 om 22:37
Hartelijk dank voor alle welkom!
Wow CL, wat een gevecht! Ik ben hier zomaar ingevallen, en weet niet waar jou pijn vandaan komt, maar het klinkt zwaar! Zo gaat dat toch niet?
Zonder mezelf nu op de borst te kloppen, ik heb gelukkig een redelijke wapenstilstand met mr. Pijn. Heeft me wel meer dan 10 jaar gekost, voor ik bakzeil haalde. Gelukkig was ik nog jong en dan ben je flexibel... hahaha. Hij is er (want ja, hij heeft bestaansrecht opgeëisd en die rechtzaak heb ik verloren), maar we proberen elkaar zo min mogelijk in de weg te zitten. Als ik geen gekke dingen doe, zit de pijn me niet te veel dwars. Als mr. Pijn me langere tijd niet echt heeft gepest, mag ik een keertje iets doms doen zonder al te veel schade. Af en toe ben ik wat overmoedig en dan word ik genadeloos teruggefloten. Dus het blijft een beetje handjeklap handelen tussen Miss Watikwil en Miss Watikkan.
Maar die behoefte, om af en toe even een plek te hebben waar je mag schreeuwen, die herken ik wel CL. Even ergens heel hard mogen slaan (wat nektechnisch niet verantwoord is) en schoppen (dat kan ik wel! als ik mijn lijf er niet teveel achter aangooi) en gillen en huilen en vooral even heel zielig zijn en heeeeel veel begrip krijgen. Lijkt me af en toe zo heerlijk! Maar ja, dat je dat vervolgens toch niet doet, maakt dan toch weer dat blijkbaar die behoefte niet groot genoeg is. Als dat wel zo is, ga je de schaamte voorbij. Of mijn trots is groter dan de behoefte.
Af en toe ga ik even flink uit mijn pan bij een goede vriend, die het vrij goed kan hebben. Helaas zijn zijn adviezen die er onvermijdelijk op volgen echt zo jeukend, dat ik het ook maar niet te vaak doe.
Printertechnisch zal ik hier maar in het zwart posten.
Wow CL, wat een gevecht! Ik ben hier zomaar ingevallen, en weet niet waar jou pijn vandaan komt, maar het klinkt zwaar! Zo gaat dat toch niet?
Zonder mezelf nu op de borst te kloppen, ik heb gelukkig een redelijke wapenstilstand met mr. Pijn. Heeft me wel meer dan 10 jaar gekost, voor ik bakzeil haalde. Gelukkig was ik nog jong en dan ben je flexibel... hahaha. Hij is er (want ja, hij heeft bestaansrecht opgeëisd en die rechtzaak heb ik verloren), maar we proberen elkaar zo min mogelijk in de weg te zitten. Als ik geen gekke dingen doe, zit de pijn me niet te veel dwars. Als mr. Pijn me langere tijd niet echt heeft gepest, mag ik een keertje iets doms doen zonder al te veel schade. Af en toe ben ik wat overmoedig en dan word ik genadeloos teruggefloten. Dus het blijft een beetje handjeklap handelen tussen Miss Watikwil en Miss Watikkan.
Maar die behoefte, om af en toe even een plek te hebben waar je mag schreeuwen, die herken ik wel CL. Even ergens heel hard mogen slaan (wat nektechnisch niet verantwoord is) en schoppen (dat kan ik wel! als ik mijn lijf er niet teveel achter aangooi) en gillen en huilen en vooral even heel zielig zijn en heeeeel veel begrip krijgen. Lijkt me af en toe zo heerlijk! Maar ja, dat je dat vervolgens toch niet doet, maakt dan toch weer dat blijkbaar die behoefte niet groot genoeg is. Als dat wel zo is, ga je de schaamte voorbij. Of mijn trots is groter dan de behoefte.
Af en toe ga ik even flink uit mijn pan bij een goede vriend, die het vrij goed kan hebben. Helaas zijn zijn adviezen die er onvermijdelijk op volgen echt zo jeukend, dat ik het ook maar niet te vaak doe.
Printertechnisch zal ik hier maar in het zwart posten.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 14 mei 2008 om 22:40
woensdag 14 mei 2008 om 22:41
Overigens heb ik vandaag de gemeente gebeld voor hulp in de huishouding. De eerste reactie die ik kreeg was: Oh, u werkt? Dan kunt u het waarschijnlijk beter particulier regelen, want anders zit u aan zo'n hoge eigen bijdrage vast...
Nog zonder dat ik mijn salaris had genoemd, alleen het aantal uren dat ik werk. Klinkt hoopgevend..
Nog zonder dat ik mijn salaris had genoemd, alleen het aantal uren dat ik werk. Klinkt hoopgevend..
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 14 mei 2008 om 22:57
quote:CL2 schreef op 14 mei 2008 @ 18:28:
Ik wil een vraag stellen en tegelijkertijd schaam ik me voor die vraag, maar ja....toch maar.... Ik merk nu (nu het weer een mindere periode is), dat ik medeleven/begrip/er- en herkenning wil. Dat er gewoon eens iemand merkt 'gaat het eigenlijk wel'. En dat ik dan 'gewoon' eens 'los' mag in de zin van; NEE, ik wil dit niet meer, ik kan het niet, er is altijd wat, ik word gek van alles inclusief mezelf, ik kan er niet mee omgaan, ik ben boos op mezelf, ik huil om mezelf etc. Zonder dat ik dírect ga ja maar-en, omdat er zoveel leed is op de wereld, er mensen overlijden, er mensen zijn die écht iets hebben om over te huilen, etc. en het met mij allemaal wel meevalt. Is dit herkenbaar, die strijd? Is het iets dat mag?
Jazeker lieverd, dat is iets dat mag. En ja er zullen vast mensen zijn die het slechter hebben, maar dat is niet wat jij nu voelt. Wat jij nu voelt is echt, en daar mag je echt verdriet om hebben. Ja mag er boos om zijn, opstandig. Hell dat moet bijna om het zo maar eens uit te drukken.
Gooi het er hier maar uit, wij weten hoe het voelt. Wij komen hier allemaal voor de arm om de schouder, de erkenning en het mogen zijn.
Rv heeft een stoma gekregen Poez.
Andere meiden; ik doe het even zo: Even te veel om te reageren en aangezien de bussen staken moet ik fietsen en dat ben ik niet gewend
Ik wil een vraag stellen en tegelijkertijd schaam ik me voor die vraag, maar ja....toch maar.... Ik merk nu (nu het weer een mindere periode is), dat ik medeleven/begrip/er- en herkenning wil. Dat er gewoon eens iemand merkt 'gaat het eigenlijk wel'. En dat ik dan 'gewoon' eens 'los' mag in de zin van; NEE, ik wil dit niet meer, ik kan het niet, er is altijd wat, ik word gek van alles inclusief mezelf, ik kan er niet mee omgaan, ik ben boos op mezelf, ik huil om mezelf etc. Zonder dat ik dírect ga ja maar-en, omdat er zoveel leed is op de wereld, er mensen overlijden, er mensen zijn die écht iets hebben om over te huilen, etc. en het met mij allemaal wel meevalt. Is dit herkenbaar, die strijd? Is het iets dat mag?
Jazeker lieverd, dat is iets dat mag. En ja er zullen vast mensen zijn die het slechter hebben, maar dat is niet wat jij nu voelt. Wat jij nu voelt is echt, en daar mag je echt verdriet om hebben. Ja mag er boos om zijn, opstandig. Hell dat moet bijna om het zo maar eens uit te drukken.
Gooi het er hier maar uit, wij weten hoe het voelt. Wij komen hier allemaal voor de arm om de schouder, de erkenning en het mogen zijn.
Rv heeft een stoma gekregen Poez.
Andere meiden; ik doe het even zo: Even te veel om te reageren en aangezien de bussen staken moet ik fietsen en dat ben ik niet gewend
woensdag 14 mei 2008 om 23:44
CL, natuurlijk wil je herkenning en erkenning! Het lijkt me enorm moeilijk als je het zo in je eentje probeert te bolwerken.
Woon je toevallig bij mij in de buurt, in Brabant? Dat ik eventueel tot hulp kan zijn?
Iedereen een dikke knuffel.
Ik zit te wachten op jongste Boekje. Hij heeft vanaf vandaag 3 dagen kamp, maar slaapt thuis in verband met al zijn medicijngedoe. Een juf die mee op kamp is, heeft morgen een begrafenis hier in het dorp, en moet toch vanavond nog terug rijden, en zij neemt hem mee. Na de spooktocht, dat wel, dus ik zit hier nog wel 1 tot 2 uur te wachten.
Woon je toevallig bij mij in de buurt, in Brabant? Dat ik eventueel tot hulp kan zijn?
Iedereen een dikke knuffel.
Ik zit te wachten op jongste Boekje. Hij heeft vanaf vandaag 3 dagen kamp, maar slaapt thuis in verband met al zijn medicijngedoe. Een juf die mee op kamp is, heeft morgen een begrafenis hier in het dorp, en moet toch vanavond nog terug rijden, en zij neemt hem mee. Na de spooktocht, dat wel, dus ik zit hier nog wel 1 tot 2 uur te wachten.
donderdag 15 mei 2008 om 09:28
Ghe Poez, jij vroeg je zeker al af waarom de posts uitgeprint worden Rv ligt in het ziekenhuis (voor de blaasstoma) maar heeft daar geen internet. Dus sturen Mik en ik minder regelmatig dan we ons voor hebben genomen de posts door aan rv, zodat ze niets hoeft te missen
Hier gaat het redelijk, hoewel knallende hoofdpijn. Maar dat kan ook komen doordat ik me wat te druk heb gemaakt vanmorgen. Beetje geïrriteerd op vent. Die vond het kennelijk belachelijk dat ik zoon nog niet had klaargestoomd voor opa en oma, wat ik normaal wel doe. Dus ondanks dat het redelijk licht was in de slaapkamer, het licht aan zetten. Met de kastdeuren gooien. Scheldend tussen kamer één en kamer twee lopen,om vervolgens te zeggen: Roque, waar is mijn tshirt? Die ik vervolgens in één minuut uit de schone wasmand haal (het shirt lag ook nog eens bovenop). Nadat ik weer terug in bed was gaan liggen, kreeg ik een geïrriteerd: kun e misschien even helpen met zoon? Nouja, Zoon dus maar aangekleed en melk gegeven (boterham eet hij mee met opa en oma). Om toen weer naar bed te gaan. Waarna ik dus niet meer kon slapen.
Ik word hier zó gaar van. Op drie dagen in de week wordt verwacht dat ik alles in mijn eentje doe. Maar owee als ik hem een keer niet help omdat ik het even niet trek.
Sorry voor het totaal oninteressant zeuren . Ik merk alleen al sinds ik ziek ben, dat mijn lief er slecht mee om kan gaan. En ik heb niet elke keer zin om alles uit te leggen. Hij snapt niet, dat nu i twee ochtenden werk dat dat ten koste gaat van de rest van mijn activiteiten. En zijn reactie op mijn "ik zit er doorheen" is standaard: "ik ben ook doodmoe". Soms lijkt het me makkelijker om geen relatie te hebben...
Hier gaat het redelijk, hoewel knallende hoofdpijn. Maar dat kan ook komen doordat ik me wat te druk heb gemaakt vanmorgen. Beetje geïrriteerd op vent. Die vond het kennelijk belachelijk dat ik zoon nog niet had klaargestoomd voor opa en oma, wat ik normaal wel doe. Dus ondanks dat het redelijk licht was in de slaapkamer, het licht aan zetten. Met de kastdeuren gooien. Scheldend tussen kamer één en kamer twee lopen,om vervolgens te zeggen: Roque, waar is mijn tshirt? Die ik vervolgens in één minuut uit de schone wasmand haal (het shirt lag ook nog eens bovenop). Nadat ik weer terug in bed was gaan liggen, kreeg ik een geïrriteerd: kun e misschien even helpen met zoon? Nouja, Zoon dus maar aangekleed en melk gegeven (boterham eet hij mee met opa en oma). Om toen weer naar bed te gaan. Waarna ik dus niet meer kon slapen.
Ik word hier zó gaar van. Op drie dagen in de week wordt verwacht dat ik alles in mijn eentje doe. Maar owee als ik hem een keer niet help omdat ik het even niet trek.
Sorry voor het totaal oninteressant zeuren . Ik merk alleen al sinds ik ziek ben, dat mijn lief er slecht mee om kan gaan. En ik heb niet elke keer zin om alles uit te leggen. Hij snapt niet, dat nu i twee ochtenden werk dat dat ten koste gaat van de rest van mijn activiteiten. En zijn reactie op mijn "ik zit er doorheen" is standaard: "ik ben ook doodmoe". Soms lijkt het me makkelijker om geen relatie te hebben...
donderdag 15 mei 2008 om 10:43
Het heeft beiden voor en nadelen denk ik.
Soms wens ik Fien en Wé ook een heel eind weg hoor (dat durf ik hier wel te zeggen en dat is voor het eest). Niet omdat ik niet ontzettend veel van ze hou maar omdat ik ze soms gewoon niet bijhou.
Wé is erg goed met mijn eh....dinges maar Fien houdt natuurlijk nergens rekening mee en op een dag als vandaag en gisteren heb ik daar gewoon moeite mee. Ik herken dat dus heel goed hoor Roque...
Livre, is je Boekje heel teruggekomen?
Soms wens ik Fien en Wé ook een heel eind weg hoor (dat durf ik hier wel te zeggen en dat is voor het eest). Niet omdat ik niet ontzettend veel van ze hou maar omdat ik ze soms gewoon niet bijhou.
Wé is erg goed met mijn eh....dinges maar Fien houdt natuurlijk nergens rekening mee en op een dag als vandaag en gisteren heb ik daar gewoon moeite mee. Ik herken dat dus heel goed hoor Roque...
Livre, is je Boekje heel teruggekomen?
donderdag 15 mei 2008 om 10:49
Ik denk dat dat in elke relatie wel voorkomt
Weet je, we hadden net een modus gevonden die goed werkte. En door de reïntegratie wordt daar weer een gat geslagen, vooral omdat de reïntegratie voor mijn gevoel te snel komt. En ik snap ook wel dat mijn lief geen superman is en dat ik niet alles van hem kan verwachten. En dat wil ik ook niet. We moeten samen rekening houden met (de tekortkomingen van) de ander. In heel veel dingen is hij heel voorkomend, heeft hij zich enorm aangepast aan mij. En ik moet ook niet zeuren, dat weet ik ook wel. Onredelijkheid schijnt bij mij heel erg op te spelen als ik zwanger ben, dus laten we het hopen, dat dat de reden is (Ik grijp alles aan hoor, met hopen dat ik zwanger ben )
Weet je, we hadden net een modus gevonden die goed werkte. En door de reïntegratie wordt daar weer een gat geslagen, vooral omdat de reïntegratie voor mijn gevoel te snel komt. En ik snap ook wel dat mijn lief geen superman is en dat ik niet alles van hem kan verwachten. En dat wil ik ook niet. We moeten samen rekening houden met (de tekortkomingen van) de ander. In heel veel dingen is hij heel voorkomend, heeft hij zich enorm aangepast aan mij. En ik moet ook niet zeuren, dat weet ik ook wel. Onredelijkheid schijnt bij mij heel erg op te spelen als ik zwanger ben, dus laten we het hopen, dat dat de reden is (Ik grijp alles aan hoor, met hopen dat ik zwanger ben )
