Mijn vader wil er een einde aan maken.

AD kan heel behulpzaam zijn (ik gebrui het zelf ook). Ik weet alleen niet of het zinvol is voor je vader. Ik bedoel, hij zit mogelijk in een soort rouwproces. En ik denk ook dat dit proces terecht is. Hij weet immers dat zijn leven (kwaliteit van leven) achteruit holt en dat dit niet te keren is. Om iets waar je over rouwt hebben hooguit verdovende middelen om je emoties af te kappen zin.

Als mijn vader is veranderd in een onzelfstandig hulpbehoevend persoon die overleeft in plaats van leeft, zou ik er geen enkel probleem mee hebben euthanasie voor hem te regelen. Desnoods zou ik nog wel een kussen op zn hoofd drukken, mocht zn arts niet achter de euthanasie staan.



Lijden is subjectief.



Zo heb ik dat ook afgesproken met mn vader.

Wie weet wat die man met zich mee sleept. Ook jij als zijn kind kan niet alles weten. Misschien is er iets gebeurd rond zijn 50ste levensjaar waar hij nooit mee heeft kunnen leven. Je weet het nooit.

Ik zou niet weten wat ik zou doen met een verzoek van zo'n ouwe. Moeilijk TO. In elk geval zou ik dag en nacht klaar staan. Ik snap ook dat niet iedereen dat altijd kan. Sterkte.

quote:vinsent schreef op 04 februari 2013 @ 13:51:

Ik zit op mijn werk, dus kan niet uitgebreid reageren.

Wonderlijk dat iedereen zo valt over dat: "maak er wat van." Ik vind het gewoon jammer dat hij zich alleen maar richt op het glas dat halfleeg is. Goed in zijn geval is er misschien nog maar een bodempje in het glas, maar drink dat dan in ieder geval op, niet zo je richten op wat er niet meer kan. Maar dat komt ook door het verleden dat ik het zo zie: zo is hij al vanf zijn 50e.En dat ga jij niet meer veranderen. Wees er nou maar voor hem. En als ik wat voor jou kan doen, dan doe ik dat. Want begrijp ook dat die opgave niet al te gemakkelijk is.

Veel ouderen kampen met depressie. Mijn 85 jarige vader ook, maar die is aan de anti depressiva en nu gaat t beter. Is lichamelijk vooral niks meer, kan eigenlijk niet meer lopen enzo. De dood staat bij deze mensen half om de hoek te loeren. Zou mij ook niet blij maken.



Vader van een vriendin van mij idem dito. Dat was altijd ook nog eens een dominante man. Vrouw leeft nog, maar al zn chagrijn kuurt hij uit op de moeder van vriendin.



T is gewoon een moeilijke levensfase, zeker ook omdat het de laatste is.



Gelukkig vraagt mijn vader niet om zelfmoord. Wat moeilijk, ook voor jullie!!!!!



T is vreselijk om je ouders zo te zien ook. Je kan nog zo weinig doen om ze op te beuren.



Iig heel veel sterkte!!!!

quote:vinsent schreef op 04 februari 2013 @ 13:51:

Ik zit op mijn werk, dus kan niet uitgebreid reageren.

Wonderlijk dat iedereen zo valt over dat: "maak er wat van." Ik vind het gewoon jammer dat hij zich alleen maar richt op het glas dat halfleeg is. Goed in zijn geval is er misschien nog maar een bodempje in het glas, maar drink dat dan in ieder geval op, niet zo je richten op wat er niet meer kan. Maar dat komt ook door het verleden dat ik het zo zie: zo is hij al vanf zijn 50e.



Dus als ik het goed begrijp probeert je vader er al 33 jaar ' wat van te maken'? Nu is hij 83 en hulpbehoefend en beseft waarschijnlijk door zijn lichte dementie en voorbeelden van andere demente personen in dat verzorgingstehuis hoe zijn toekomst eruit ziet. Hij beseft ook goed dat dementie snel achteruit kan gaan en dat wil hij niet. Ook al maakt hij dan misschien zelf niet meer bewust mee hoe zijn leven dan is, nu des te meer! Ik vind dat niemand anders dan jij zelf kan bepalen wanneer het genoeg is! Het is voor een omstander dan ook makkelijk te zeggen, richt je op wat nog wél kan.

Mijn vader zegt heel vaak, en hij is nog gezond, mocht ik ooit niet meer weten wie ik ben, dan mag van mij de stekker eruit. Wie ben ik om deze wens te bagetaliseren? Als hij vindt dat het op een bepaald moment genoeg is, dan kan ik dat alleen maar respecteren, hoe moeilijk ook!

Sommige mensen zijn nu eenmaal negatief ingesteld, andere positief. Daar verander je niets aan. Accepteer je vader zoals hij is.



Kan je je echt niet inleven in je vader? Zijn lichaam is versleten, hij ziet niet meer goed (kan niet meer lezen e.d., alleen nog TV kijken?), hoort niet meer goed (mist dus allee communicatie met zijn omgeving), is dementerend (en weet waarschijnlijk heel goed wat dit inhoudt) en ook nog pijnscheuten in het hoofd.



Wat heeft het leven hem nog te bieden? Wat wil je bereiken met AD? Hij blijft blind, doof en dementerend.



Weet je, je ouders gaan een keer dood. Accepteer dit. 83 is een mooie leeftijd, dat hij vanaf zijn 50-tigste zo is, tja zijn keus. Lastig voor zijn omgeving, maar echt zijn keuze.



Hoezo weggegooid leven? Moet je dan maar van alles doen omdat dat nu eenmaal "hoort" of "verwacht" wordt.



Accepteer je vader zoals hij is en kijk wat je voor hem kan doen om zijn leven te veraangenamen. Wat doe je nu voor je vader?

Mijn oma wilde ook niet meer. Ze had haar dochter en haar kleinzoon weg moeten brengen, haar man was er al 30 jaar niet meer. Ze genoot van haar eigen huisje, had goed contact met de buren en ging nog naar de bingo.



Op een dag kreeg mijn vader geen gehoor. Hij is erheen gegaan en vond haar... ze had alle aspirines in huis opgegeten. Ze wou niet meer... Ze is opgelapt tot haar grote verdriet, maar nooit meer echt de oude geworden. Ze ging opeens hard achteruit en anderhalf jaar later is ze alsnog overleden indirect door haar eigen actie.



Ze had een mooi leven, ze "maakte er ook nog wat van", maar als de avond viel, werd het stil en was ze alleen. Alleen met haar verdriet om haar weggevallen deel van de familie.



Help hem zijn levensvreugde terug te vinden. Maak JIJ er eens wat van, samen met hem!

ik lees heel weinig empathie voor je vader, ik krijg de indruk dat hij je eigenlijk vooral tot last is, maar je echt verdiepen in zijn leven en zijn gevoelens mis ik.

quote:vinsent schreef op 04 februari 2013 @ 13:51:

Ik zit op mijn werk, dus kan niet uitgebreid reageren.

Wonderlijk dat iedereen zo valt over dat: "maak er wat van." Ik vind het gewoon jammer dat hij zich alleen maar richt op het glas dat halfleeg is. Goed in zijn geval is er misschien nog maar een bodempje in het glas, maar drink dat dan in ieder geval op, niet zo je richten op wat er niet meer kan. Maar dat komt ook door het verleden dat ik het zo zie: zo is hij al vanf zijn 50e.Is het dan niet vooral een probleem dat jij hebt?

Kijk eens naar een aflevering van Zembla van voorjaar 2012, 'dokter, mag ik dood?'

Gaat over ouderen zoals jouw vader die niet meer willen leven.. En die geen huisarts bereid vinden om ze te 'helpen'

Geen pasklaar antwoord maar denk wel veel herkenning

Laat die man gaan. 83 jaar en de hele dag tv kijken en wachten tot je niet weer hoe je zelf heet en dan sterft. Als ie echt dood wilt regel je die medicijnen en blijf je bij hem als ie het doet. Houden van is ook loslaten.

quote:vinsent schreef op 04 februari 2013 @ 13:51:



Wonderlijk dat iedereen zo valt over dat: "maak er wat van." Ik vind het gewoon jammer dat hij zich alleen maar richt op het glas dat halfleeg is. Goed in zijn geval is er misschien nog maar een bodempje in het glas, maar drink dat dan in ieder geval op, niet zo je richten op wat er niet meer kan. Niet iedereen heeft trek in een koud bodempje koffie. En lekkerder wordt het niet.

Hoi Vinsent,



Wat ik opmaak uit je verhaal is dat jouw vader op dit moment geen enkele zingeving meer vindt in zijn leven. Van hem hoeft het allemaal niet meer. Mijn vraag is of jij weet of er in het verzorgingstehuis van je vader zoiets is als geestelijke verzorging. Zijn er geestelijk verzorgers in het tehuis (naar mijn idee het liefst vanuit de humanistiek, niet vanuit een religie), die met hem eens kunnen gaan praten? Dit is geen therapie, ook geen behandeling, ze zullen je vader niet betuttelen (tenminste, dat is niet de bedoeling) maar zij kunnen met hem in gesprek gaan, op een vrijblijvende manier, en op die manier erachter komen op welke manier jouw vader nog een vorm van zingeving kan vinden. Of misschien berusting, als dat is wat hij wil.



Ik zou zeggen, ga daar eens achteraan, vertel de persoon het verhaal en vraag de persoon of hij/zij eens met je vader wil gaan praten.

Mocht deze dienst niet beschikbaar zijn, kun je op internet misschien iets vinden?



Het is niet zweverig of religieus, een geestelijk verzorger zal hem niet voorschrijven wat hij moet doen, denken of voelen, het gaat in die gesprekken puur om je vader en zijn leven.



Ik wil ivm herkenbaarheid niet op het forum gooien wat ik hier over weet, maar ik heb heel vaak gezien dat gesprekken met een (humanistisch) geestelijk verzorger een waardevolle bijdrage kunnen leveren aan het leven van iemand die eigenlijk niet meer wil.



Succes hiermee!

quote:Kastanjez schreef op 04 februari 2013 @ 13:24:

[...]





Dat is makkelijk gezegd als je nog in het stadium bent dat je van mooie dingen kunt genieten, dat je ze uberhaupt herkent. In dit geval lijkt het alleen dochter zijn die dat wil, 'mooie dingen meemaken', vader wil dat niet meer. Waarom hem daar toe dwingen?



Mooie ervaringen bestaan toch niet alleen uit herkenbare dingen? Hij voelt toch nog? Warme zon op z'n gezicht, frisse boswandeling (in rolstoel), zijn kinderen (en kleinkinderen?) meemaken.



Maar ben het er wel mee eens dat dat te weinig kan zijn om voor te leven.

quote:vinsent schreef op 04 februari 2013 @ 13:51:

Ik zit op mijn werk, dus kan niet uitgebreid reageren.

Wonderlijk dat iedereen zo valt over dat: "maak er wat van." Ik vind het gewoon jammer dat hij zich alleen maar richt op het glas dat halfleeg is. Goed in zijn geval is er misschien nog maar een bodempje in het glas, maar drink dat dan in ieder geval op, niet zo je richten op wat er niet meer kan. Maar dat komt ook door het verleden dat ik het zo zie: zo is hij al vanf zijn 50e.

Ik denk dat hij oprecht niet anders kan dan zich richten op het glas dat half leeg is. Hij heeft geen uitzicht meer in dit leven, hij wil niet meer. Voor jou is dat misschien moeilijk te begrijpen omdat er voor jou waarschijnlijk genoeg redenen zijn om wel voor het leven te willen gaan. Jouw vader heeft die redenen blijkbaar niet (meer).



Echt, zoek iemand die er echt voor hem kan zijn, een geestelijk verzorger, het kan zoveel helpen. Neem jouw vader en zijn gevoelens serieus. Je hoeft zijn gevoelens niet te begrijpen, maar accepteer ze dan tenminste.

Ik vind t zielig 'n ouwe man tegen zn zin in leven houden.

Als je geen pillen/euthanasie voor m kunt krijgen, laat 'm dan stoppen met eten én drinken, dan is het op 'n dag of 10 gebeurd.

Zo is mijn oom ook uit het leven gestapt. Hij was nog wel helder, maar ook vrijwel doof en blind en het hoefde voor hem ook niet meer.

quote:manikshamanik schreef op 04 februari 2013 @ 13:16:

[...]





Wat heeft dit nou voor zin? Niemand weet toch hoe TO en haar vader gewend zijn met elkaar om te gaan en elkaar aan te spreken?



Ik vind 'maak er wat van, ouwe' ook respectloos, omdat het lijkt alsof je de gevoelens van je vader totaal niet serieus neemt.

Dat blijkt ook uit hoe je praat over zijn zorgen om de verhoogde kosten. Voor hem is het wel erg, hij ligt er wel wakker van. Door dat weg te wuiven laat je ook zien dat je hem niet serieus neemt.



En dat weggegooid leven snap ik ook niet helemaal, hij vindt het mooi geweest, mag het na 83 jaar?



Probeer te kijken wat er mogelijk is voor hem qua levensbeindiging, ik heb al een paar opties voorbij zien komen hier.



Hij wil niet meer en dat heb je te accepteren denk ik.

Vinsent; jij leeft het leven van jouw vader niet, onthoud dat heel goed. Wat jij van zijn leven vindt, is dan ook ondergeschikt aan wat hij ervan vindt en wat hij er mee wil of niet. Van hem verwachten dat hij "het glas maar leeg drinkt" omdat dit is zoals jij dingen ziet is niet fair imho. Net zoals het niet fair is imho van hem om te verwachten dat jij maar even de verantwoordelijkheid voor het mogelijk maken van uitvoeren van een dooswens mogelijk maakt. Hoe lastig soms ook; een duidelijke scheidslijn tussen jóuw emoties en gevoelens en de zijne zijn onontbeerlijk. In dit soort grootse onderwerpen past het niet om elkaar de eigen visie op te dringen, welke kant dan ook.



Raad vader aan contact op te nemen met de NVVE, en misschien verstandig dat je dit zelf ook doet. Dit is geen eng clubje die recepten rondstrooit hoe je maar even binnen 2 seconden een eind aan het leven maakt, wel is het een vereniging die ruimte biedt voor alle facetten rondom euthanasie, zelf beëindigen van leven, behandelplannen etc. Voor de imho echt waardevolle kracht van de NVVE is een lidmaatschap onontbeerlijk. Denk daarbij aan ondersteuning vanuit vereniging voor bijv. vader wanneer jij en broers en zussen dat niet kunnen of willen, kunnen machtigen, gedegen voorlichting maar ook ondersteuning richting jullie als "omstanders" ongeacht of je het eens bent of oneens met vaders visie.



Goede informatie en ondersteuning is onontbeerlijk, imho. Zo wil je ze niet de kost geven die denken door een "overdosis" pillen uit het leven te stappen, daarbij echter met geen mogelijkheid het leven verlaten, maar met nog grotere medische ellende opgezadeld raken ten gevolge. Nogmaals de NVVE is ábsoluut geen clubje die even met handleiding zelfmoord loopt te zwaaien. Wel kan men hierin goed bijstaan om een goedoverwogen, goeddoordacht besluit de ruimte te geven om ook gedegen informatie te kunnen vergaren. Zodat je jezelf niet nog meer de ellende inslikt bijv. Want mijn hemel, je kunt nog aardig achterover slaan wat er nodig is om met medicatie een dood te bereiken.



En ook erg belangrijk; goede juridische informatieverstrekking. Zo heersen er veel overtuigingen, broodje aap verhalen en noem het maar op omtrent juridisch vervolgbaar zijn van achterblijvers. Daarin is veel meer mogelijk dan men veelal denkt zonder dat eventuele achterblijvers zich ook maar in de buurt van glad ijs begeven. Enorm belangrijk dus om te weten voor alle partijen om een voor die persoon passende keuze te kunnen maken en niet te kiezen voor een mindergewenst alternatief uit misplaatste angst.



Voor wat betreft jouw visie die ik een beetje proef; och, hij is nu eenmaal zwaar op de hand, roept maar of íe het meent? Beetje doorzetten, hop. Is 'ie niet depressief? Wees gerust en bemoedig hem júist om over zijn wens te praten, dingen te regelen en ondersteuning te zoeken. Waarom? Omdat juist als je die zoekt in goed onderlegde hoeken daar enorm veel aandacht voor is. Zo zal een medici aftasten of een wens weloverwogen is of dat er mogelijk bijv. een depressie (mee)spreekt. Of er zogezegd behandelbare facetten te vinden zijn. Omdat gedegen kennis van dit onderwerp vanuit bijv. NVVE helpt om onwetendheid bij iedereen te tackelen en daarmee jezelf een spiegel voor te kunnen houden waar een wens vandaan komt, hoe "puur" die is of toch er meer dingen spelen bijv.



Voor jullie heeft dat nog een enorm belang; de lasten liggen niet meer alleen bij jullie. Als het een bespreekbaar onderwerp wordt bij diverse "gesprekspartners", hoeft dat niet als een molensteen voor jullie te worden. Is het ook makkelijker je eigen grenzen trekken en respecteren om wat je zelf kúnt en wilt, en daardoor ook makkelijker om voorbij eigen visie omtrent vaders leven, vaders wens en/of vaders levenshouding te komen en te respecteren dat hij hier anders in staat.



Echt, des te meer dit onderwerp gedeeld kan worden en gewoon het "daglicht mag verdragen" des te meer je diverse angel eruit haalt. Voor allen. Waardoor jullie allemaal de steun en informatie kunnen krijgen die elk nodig heeft. Waardoor je openlijker het gesprek kunt aan gaan. Mein en dein niet tot 1 moet worden, maar mein en dein naast elkaar kan bestaan. Want of vaders wens nu hartstikke legitiem puurst in de meest pure vorm is of een uiting van een eigenlijk ander pijnpunt door hem op deze wijze dan maar verwoordt/"aangepakt", alleen door het onderwerp in het open te halen en er over te praten of waar nodig ieder zijn eigen gesprekspartnerr hierover heeft om erover te praten, alleen dat kan jullie helpen om dat in alle duidelijkheid te laten tonen. Des te meer er niet over gepraat wordt, verstopt, of de een de ander zijn of haar visie op probeert te leggen, des te meer het onderhuids juist alleen maar meer gaat infecteren.





Ervaring? Ja. Diverse. Waaronder passieve euthanasie, verkiezen van stopzetten behandeling met dood als gevolg, te korte levensduur over hebben om wettelijke molens van euthanasieregelgeving te kunnen doorlopen, de nodige vormen zijn hier over de jaren gepasseerd. Mijn eigen gezondheid is niet optimaal geweldig. Ik heb mijn duidelijke visies en wensen omtrent kwaliteit van leven. Onderdeel daarvan is dat ik de nodige zaken geregeld heb zoals noodzakelijk en mogelijk in dit land. En dat ook open en bloot besproken is (en waar behoefte is of ontstaat een ieder de ruimte heeft om erover te mogen en kunnen praten) met diegenen die me nabij staan.



Mijn ouders niet in de laatste plaats. Enorm belangrijk was -en is- imho dat er ook ruimte is voor hun emoties, visies etc. Niet dat zij mijn koers voor mij kunnen bepalen, maar omdat daar waar ik respect verwacht voor mijn visie en emoties zij die net zo goed verdienen. Ik kan je zeggen; enorm verhelderend. Nee, niet alle emoties en visies zijn altijd 100% gelijk. Maar dat hoeft ook niet. Het openlijk maken van het onderwerp heeft allemaal veel meer opgeleverd dan "gekost". Het heeft angsten de wereld uit kunnen helpen. Misverstanden de wereld uit geholpen. Rust kunnen bieden. Hopelijk is het allemaal net als een brandverzekering; regelen en hopelijk nooit de ultieme "dekking" nodig hebben gehad als je later terug kijkt op het leven. Toch heeft het al veel verrijking opgeleverd.



Komende uit mijn ervaring kan ik je wel zeggen dat respect basis is in alles. Dat betekent niet dat je het altijd maar eens moet zijn, maar wel dat je elkaars denkwijze en levensvisie respecteert, het persoon respecteert. Als iemand voor mij zou bepalen hoever ik zou moeten gaan in het leven of zoals jij het uitdrukt "het glas leeg drinken", dan zou dat voor mij een groot ervaren van disrepect voor mijn persoon zijn. Uiten van gevoelens, emoties, gedachten etc. heb ik geen probleem mee, maar mijn grens is te ver overschreden op het moment dat iemand bij dat als lakmoestest gaat opleggen.



Komende uit diezelfde ervaring zou ik het van mezelf als gebrek aan respect ervaren als ik een ander verantwoordelijk zou maken voor het uitvoeren van mijn wens. Aangeboden hulp aanvaarden is voor mij daarin een totaal andere wereld dan van iemand maar verwachten dat ze helpen. Dit zijn geen onderwerpen waarbij je iemand voorbij de eigen visie behoort te manipuleren, imho. Lekker makkelijk, een ander opzadelen met mijn "pillenboodschappenlijstje".



Kortom tijd om beide eens achter de oren te krabben, imho. Sterkte.

Bescheidenheid siert.

Mocht je er een paar tientjes voor over hebben, raad ik aan het boek 'Uitweg' van Boudewijn Chabot aan te schaffen. Hierin staat een duidelijke uitleg over 3 methoden die mogelijk een waardig levenseinde kunnen regelen. Niet alleen middelen / methoden, maar ook het juridische aspect, bijwerkingen, etc.



Of jij /hij er iets mee doet is een tweede natuurlijk, maar het lijkt mij nooit verkeerd om wat goed onderbouwde informatie te hebben.



In mijn ervaring is het te prefereren dat iemand kan kiezen voor een waardig, relatief pijnloos einde, dan dat iemand zelf gaat 'experimenteren', met alle gevolgen van dien voor de persoon en naasten. Overdoses medicijnen die vreselijk ziek maken en beschadigen maar niet doden, verkeerde manier van inname van medicijnen, mensen die wakker worden met beschadigingen / verminkingen door mes of touw, gevalletjes 'dichte kist' na sprongen, etc. Dan liever iemand die weloverwogen, vrijwel pijnloos rustig kan sterven op een zelf gekozen moment, eventueel met mensen die hij/zij om zich heen wenst.

Mijn oma had dat ook. Veel mensen om haar heen waren al doodgegaan en ze kon niet meer fietsen. Ze ging zich ook enorm afzetten tegen mensen die haar aandacht gaven. Soort depressie gevoelens. Helaas voor hem is dit geen reden voor euthanasie. Ik kan me goed voorstellen dat het voor jou en de anderen erg moeilijk is om te zien. Hierbij een hug.