Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 13 mei 2008 om 23:26
Van mij ook een dikke knuf voor iedereen.
Aan de mooie woorden en emotionele verhalen heb ik weinig toe te voegen.
Zonlicht, het is juist zo dapper dat je wel blijft lezen, wel blijft schrijven hier. Je schiet niet in de ontkenning, je verlegt je grenzen niet. Heel knap dat je dit op deze wijze aankunt.
Aan de mooie woorden en emotionele verhalen heb ik weinig toe te voegen.
Zonlicht, het is juist zo dapper dat je wel blijft lezen, wel blijft schrijven hier. Je schiet niet in de ontkenning, je verlegt je grenzen niet. Heel knap dat je dit op deze wijze aankunt.
dinsdag 13 mei 2008 om 23:28
woensdag 14 mei 2008 om 09:24
hallo,
pffff...wat is er veel geschreven hier in de afgelopen 3 dagen. Ik kon niet eerder bijlezen, omdat ik niet alleen was. Gisterenmiddag was ik even alleen en heb ik vluchtig gelezen....vanmorgen op mijn gemak alles gelezen.
Lieve Lilly, ik herken het goedpraten wat je doet. Je doet het misschien hier voor het forum om hem minder monsterachtig te maken, maar volgens mij doe je het meer voor jezelf!
Het is namelijk nogal wat als de ene kant van jou ziet welke slechte kant hij in zich heeft, wat dat met jou doet. Jouw ene kant geeft toe dat hij je onderuithaalt, wat een verschrikkelijke LUL je hem eigenlijk vindt.Die ene kant zal hem ook wel haten, die ene kant heeft vast en zeker wel eens fantasieen gehad dat ie niet meer thuis zou komen, omdat hij een dodelijk ongeluk heeft gehad en de opluchting die je dan voelde omdat het lot had beslist.......
De andere kant die van hem houdt, voelt zich dan weer schuldig dat je die gedachten, die gevoelens, dat weten hebt! Want je bent immers nog steeds bij hem, je lacht met hem, je kroelt met hem, je vrijt met hem, je lucht op zekere hoogte je hart bij hem, je andere kant voelt zich ook veilig in het wereldje bij hem......en dat is wat steeds bij jou botst........Ook zal je vast en zeker keren hebben dat je denkt dat het eigenlijk door jou komt als hij boos is, want jij bent toch immers die bitch, dat klote wijf??? Als jij anders had gerageerd had M immers niet boos hoeven worden???? Toch????
Ook het minder erg maken voor jezelf, omdat ergens anders de dingen erger zijn, ook dat herken ik.....Ook al blaast hij alleen maar naar je Lilly, het feit blijft dat hij ervoor zorgt dat jij je onveilig voelt, dat jij bang bent, dat jij op je tenen moet lopen...niet altijd, ook dat herken ik, en dan ga je de dingen weer in een ander daglicht zien en kom je voor hem op, want die andere kant, die zachte, lieve kant, daar ga je voor. En zodra er iets gebeurt waardoor jij je bedreigt voelt weet je weer dat hij niet de goede man voor je is en dan durf je wel over hem te schrijven wat je op dat moment voelt......Ik wil je sterkte wensen Lilly, want dat zal je nodig hebben. Ik herken het bij mezelf.....het is hier een hyele poos goed gegaan, verleden week was er in feite maar een kleine escalatie, maar genoeg om te voelen hoe mijn angst ook alweer voelde, die onveiligheid, die paniek, die onrust. Nu is er weer rust hier, maar in mijn binnenste stormt het, want WAT wil ik nu eigenlijk???? Ik word gek van mezelf en mijn gepieker, want WEER kom ik er niet uit!!! Ik ben vooral weer heel erg teleurgesteld in hem, want ik had nu echt gehoopt dat ik me nooit meer bang hoefde te voelen.......En dit gevoel gaat ook weer zakken, dat weet ik, want ik ken het patroon inmiddels in mezelf. En dan ben ik opgelucht, want gelukkig, ik hoef niet meer te denken, ik leef mijn leventje weer en denk! dat ik gelukkig ben in deze relatie, maar onder al die stenen die ik dan op dat onzekere gevoel heb gelegd, weet ik dat alles weer een keer naar boven komt en als ik echt lef zou hebben zou ik dit zekere leventje, wat me toch een veilig onderkomen geeft moeten opgeven met alle onzekerheden die daarbij horen...en ik denk eerlijk gezegd dat ik te laf ben om ooit te gaan!!!
Qwertie, ook jouw verhaal zo herkenbaar, ook ik ben nooit het ziekenhuis ingeslagen, af en toe een blauw oog, of arm of blauwe plekken in mijn nek, maar vaker een dreiging of verbaal geweld. Het je klein voelen, geen eigenwaardering hebben.... Heel herkenbaar allemaal...Ook mijn vriendinnen proberen regelmatig op me in te praten en dan zie ik ook werkelijk hoe het zit en toch ga ik weer naar huis toe.....Mijn vriendinnen accepteren hem omdat ik ermee getrouwd ben en ze doen normaal tegen hem om mij niet te schaden en dat doen ze heel overtuigend, zoveel hebben ze voor me over....maar het liefst zagen ze me al jaren geleden vertrekken......
Mamzelle,.... voor jou......
pffff...wat is er veel geschreven hier in de afgelopen 3 dagen. Ik kon niet eerder bijlezen, omdat ik niet alleen was. Gisterenmiddag was ik even alleen en heb ik vluchtig gelezen....vanmorgen op mijn gemak alles gelezen.
Lieve Lilly, ik herken het goedpraten wat je doet. Je doet het misschien hier voor het forum om hem minder monsterachtig te maken, maar volgens mij doe je het meer voor jezelf!
Het is namelijk nogal wat als de ene kant van jou ziet welke slechte kant hij in zich heeft, wat dat met jou doet. Jouw ene kant geeft toe dat hij je onderuithaalt, wat een verschrikkelijke LUL je hem eigenlijk vindt.Die ene kant zal hem ook wel haten, die ene kant heeft vast en zeker wel eens fantasieen gehad dat ie niet meer thuis zou komen, omdat hij een dodelijk ongeluk heeft gehad en de opluchting die je dan voelde omdat het lot had beslist.......
De andere kant die van hem houdt, voelt zich dan weer schuldig dat je die gedachten, die gevoelens, dat weten hebt! Want je bent immers nog steeds bij hem, je lacht met hem, je kroelt met hem, je vrijt met hem, je lucht op zekere hoogte je hart bij hem, je andere kant voelt zich ook veilig in het wereldje bij hem......en dat is wat steeds bij jou botst........Ook zal je vast en zeker keren hebben dat je denkt dat het eigenlijk door jou komt als hij boos is, want jij bent toch immers die bitch, dat klote wijf??? Als jij anders had gerageerd had M immers niet boos hoeven worden???? Toch????
Ook het minder erg maken voor jezelf, omdat ergens anders de dingen erger zijn, ook dat herken ik.....Ook al blaast hij alleen maar naar je Lilly, het feit blijft dat hij ervoor zorgt dat jij je onveilig voelt, dat jij bang bent, dat jij op je tenen moet lopen...niet altijd, ook dat herken ik, en dan ga je de dingen weer in een ander daglicht zien en kom je voor hem op, want die andere kant, die zachte, lieve kant, daar ga je voor. En zodra er iets gebeurt waardoor jij je bedreigt voelt weet je weer dat hij niet de goede man voor je is en dan durf je wel over hem te schrijven wat je op dat moment voelt......Ik wil je sterkte wensen Lilly, want dat zal je nodig hebben. Ik herken het bij mezelf.....het is hier een hyele poos goed gegaan, verleden week was er in feite maar een kleine escalatie, maar genoeg om te voelen hoe mijn angst ook alweer voelde, die onveiligheid, die paniek, die onrust. Nu is er weer rust hier, maar in mijn binnenste stormt het, want WAT wil ik nu eigenlijk???? Ik word gek van mezelf en mijn gepieker, want WEER kom ik er niet uit!!! Ik ben vooral weer heel erg teleurgesteld in hem, want ik had nu echt gehoopt dat ik me nooit meer bang hoefde te voelen.......En dit gevoel gaat ook weer zakken, dat weet ik, want ik ken het patroon inmiddels in mezelf. En dan ben ik opgelucht, want gelukkig, ik hoef niet meer te denken, ik leef mijn leventje weer en denk! dat ik gelukkig ben in deze relatie, maar onder al die stenen die ik dan op dat onzekere gevoel heb gelegd, weet ik dat alles weer een keer naar boven komt en als ik echt lef zou hebben zou ik dit zekere leventje, wat me toch een veilig onderkomen geeft moeten opgeven met alle onzekerheden die daarbij horen...en ik denk eerlijk gezegd dat ik te laf ben om ooit te gaan!!!
Qwertie, ook jouw verhaal zo herkenbaar, ook ik ben nooit het ziekenhuis ingeslagen, af en toe een blauw oog, of arm of blauwe plekken in mijn nek, maar vaker een dreiging of verbaal geweld. Het je klein voelen, geen eigenwaardering hebben.... Heel herkenbaar allemaal...Ook mijn vriendinnen proberen regelmatig op me in te praten en dan zie ik ook werkelijk hoe het zit en toch ga ik weer naar huis toe.....Mijn vriendinnen accepteren hem omdat ik ermee getrouwd ben en ze doen normaal tegen hem om mij niet te schaden en dat doen ze heel overtuigend, zoveel hebben ze voor me over....maar het liefst zagen ze me al jaren geleden vertrekken......
Mamzelle,.... voor jou......
woensdag 14 mei 2008 om 09:30
Elfje, mag ik je vragen stellen na jouw stukje?
Je schrijft dat dit gevoel weer gaat zakken, die onrust. Is het dan zo dat je voor jezelf vind dat je hier even doorheen moet, moet wachten?
Hoeveel betekent zijn zachte kant nu voor jou, in jouw leven?
Wat doet het met je dat je vriendinnen dit zo voelen, wat je beschrijft?
Liefs Iseo
Je schrijft dat dit gevoel weer gaat zakken, die onrust. Is het dan zo dat je voor jezelf vind dat je hier even doorheen moet, moet wachten?
Hoeveel betekent zijn zachte kant nu voor jou, in jouw leven?
Wat doet het met je dat je vriendinnen dit zo voelen, wat je beschrijft?
Liefs Iseo
woensdag 14 mei 2008 om 09:59
Hoi allemaal,
sorry dat ik hier zomaar binnen kom lopen, ik schrijf hier bijna nooit maar lees geregeld wel wat (niet alles). Ik wou alleen even melden dat ik net een boek gelezen heb dat voor velen onder jullie wellicht herkenbaar is: Drakenslippers, van Rosalind Penfold. Het is eigenlijk een soort stripboek en het gaat over een ongelijkwaardige relatie, het is autobiografisch. Ik vond het de moeite waard om jullie te laten weten, maar misschien kennen jullie het al. Ik haalde het uit de nieuwe bibliotheek in Amsterdam.
Groetjes,
Reiger (een 'ex-lotgenote')
sorry dat ik hier zomaar binnen kom lopen, ik schrijf hier bijna nooit maar lees geregeld wel wat (niet alles). Ik wou alleen even melden dat ik net een boek gelezen heb dat voor velen onder jullie wellicht herkenbaar is: Drakenslippers, van Rosalind Penfold. Het is eigenlijk een soort stripboek en het gaat over een ongelijkwaardige relatie, het is autobiografisch. Ik vond het de moeite waard om jullie te laten weten, maar misschien kennen jullie het al. Ik haalde het uit de nieuwe bibliotheek in Amsterdam.
Groetjes,
Reiger (een 'ex-lotgenote')
woensdag 14 mei 2008 om 10:09
Dank je wel voor de tip lieve Reiger! Jij mag altijd binnen komen lopen hoor, dat mag iedereen, dus jij zeker
Elfje, lieve schat, je had het over het duiveltje wat weer wakker was. Ik vroeg je een paar pagia's terug wat dat betekent. Betekent dat alleen meer realisatie van de eigenlijke situatie waar je in zit of betekent dat dat je bezig bent met afstand nemen.....? Zoiets? Ik ben benieuwd wat jouw duivel teweegbrengt bij jou.
Elfje, lieve schat, je had het over het duiveltje wat weer wakker was. Ik vroeg je een paar pagia's terug wat dat betekent. Betekent dat alleen meer realisatie van de eigenlijke situatie waar je in zit of betekent dat dat je bezig bent met afstand nemen.....? Zoiets? Ik ben benieuwd wat jouw duivel teweegbrengt bij jou.
woensdag 14 mei 2008 om 10:12
quote:Lemmy schreef op 13 mei 2008 @ 12:47:
Hee lieve Iseo,
Ja, wat jij schrijft, daar heb ik ook zo mee geworsteld inderdaad. Dat je je belazerd voelt door jezelf. Hij was niet te vertrouwen, dat is een feit. Maar je kunt jezelf dus ook niet vertrouwen, want je kon dat niet zien. En ook ik heb dingen gedaan om situaties recht te breien, waar ik me nog steeds voor schaam...O dat herken ik zo.....Misschien dat ik daar nog eens over durf te vertellen maar ik verzon hele verhalen om mijn leven leuker te laten lijken dan het was. Niemand mocht weten hoe het zat, al wisten ze het wel want ik lees als een boek blijkbaar....
Hee lieve Iseo,
Ja, wat jij schrijft, daar heb ik ook zo mee geworsteld inderdaad. Dat je je belazerd voelt door jezelf. Hij was niet te vertrouwen, dat is een feit. Maar je kunt jezelf dus ook niet vertrouwen, want je kon dat niet zien. En ook ik heb dingen gedaan om situaties recht te breien, waar ik me nog steeds voor schaam...O dat herken ik zo.....Misschien dat ik daar nog eens over durf te vertellen maar ik verzon hele verhalen om mijn leven leuker te laten lijken dan het was. Niemand mocht weten hoe het zat, al wisten ze het wel want ik lees als een boek blijkbaar....
woensdag 14 mei 2008 om 10:16
quote:eleonora schreef op 14 mei 2008 @ 10:12:
[...]
O dat herken ik zo.....Misschien dat ik daar nog eens over durf te vertellen maar ik verzon hele verhalen om mijn leven leuker te laten lijken dan het was. Niemand mocht weten hoe het zat, al wisten ze het wel want ik lees als een boek blijkbaar....
Ja. Als er iets leuks was maakte ik het ook veel mooier, voor mij en voor anderen.
Wanneer ik sprak over mijn vriend maakte ik hem een leuker mens dan hij was op dagen dat het slecht ging en dan geloofde ik het zelf maar al te graag.
[...]
O dat herken ik zo.....Misschien dat ik daar nog eens over durf te vertellen maar ik verzon hele verhalen om mijn leven leuker te laten lijken dan het was. Niemand mocht weten hoe het zat, al wisten ze het wel want ik lees als een boek blijkbaar....
Ja. Als er iets leuks was maakte ik het ook veel mooier, voor mij en voor anderen.
Wanneer ik sprak over mijn vriend maakte ik hem een leuker mens dan hij was op dagen dat het slecht ging en dan geloofde ik het zelf maar al te graag.
woensdag 14 mei 2008 om 10:33
[quote]Iseo schreef op 14 mei 2008 @ 09:30:
Elfje, mag ik je vragen stellen na jouw stukje?
Je schrijft dat dit gevoel weer gaat zakken, die onrust. Is het dan zo dat je voor jezelf vind dat je hier even doorheen moet, moet wachten?
Hoeveel betekent zijn zachte kant nu voor jou, in jouw leven?
Wat doet het met je dat je vriendinnen dit zo voelen, wat je beschrijft?
Liefs Iseo[/quote]
Ja Iseo, ik denk het wel....ik weet ook dat het weer gaat zakken, en nu alles weer rustig is, vind ik ook weer dat ik geen reden heb om hem te haten, maar moet ik van mezelf(streng he) de goede kanten weer gaan zien . Ik weet niet waarom, ik weet mijn god niet waarom..Want ik vind eigenlijk dat ik aan de ene kant nu verdomd hard ben voor mezelf, want waarom moet ik nu persee zijn goede kanten weer waarderen,terwijl ik het liefst een potje zou gaan zitten janken, om de teleurstelling die het teweeg heeft gebracht, om mijn ongelijk toe te willen geven, maar iets...angst???? houdt me tegen.....angst voor hem? angst om toe te geven aan mezelf dat dit eigenlijk mislukt is? angst, om opnieuw te beginnen? angst om hem op te geven? Ik heb in 2006 aangeven dat ik wilde scheiden en dat heb ik weer terug gedraaid en ik heb in februari dit jaar nog een keer tegen hem gezegd dat ik niet meer door met hem wilde, en ook dat heb ik teruggedraaid...waarom?........wist ik het maar. Hij reageerde gelaten, verdrietig en respecteerde op dat moment mijn keuze en wilde uitzichzelf vertrekken. Als ik dit wilde dan was dat zo en daar kon hij niks tegen inbrengen...hij had zijn jas aan om te gaan en ik hield hem tegen...ik wilde dit ook niet zei ik tegen hem....ik wilde dat hij bleef........even huilen en praten en we gingen verder tot de orde van de dag alsof er niks gebeurd was...stom he???? Ik snap het zelf ook niet hoor.
Maar hij had kort daarna wel tegen me gezegd of ik hem dit alsjeblieft niet meer aan wilde doen, want een 3e keer trekt hij niet meer.........Ik weet nu wat je denkt...fijn , een dreiging...op dat moment voelde dat niet zo, ik kon het ook wel begrijpen, ik zou ook kapot zijn geweest als ik in zijn schoenen zou staan. Maar ik weet ook dat ik die 3e keer pas echt gebruik wanneer ik echt niet meer kan.
Wat de zachte kant van hem nu voor mij betekent????? Hmmm....ik vind hem op dit moment schijnheilig, ook al weet ik dat ie het op zijn manier goed bedoelt en dat ie wel degelijk die zachte kant heeft, maar ik moet weer leren vertrouwen op die zachte kant.
Wat het met mij doet dat mijn vriendinnen dit zo voelen?......moeilijk, schaamte, omdat ik bij hem blijf terwijl hun zien wat deze relatie met me doet....En ook voel ik onbeschrijfelijk veel liefde en dankbaarheid voor ze, omdat ze mijn keus respecteren en omdat ze er altijd voor me zijn.
Elfje, mag ik je vragen stellen na jouw stukje?
Je schrijft dat dit gevoel weer gaat zakken, die onrust. Is het dan zo dat je voor jezelf vind dat je hier even doorheen moet, moet wachten?
Hoeveel betekent zijn zachte kant nu voor jou, in jouw leven?
Wat doet het met je dat je vriendinnen dit zo voelen, wat je beschrijft?
Liefs Iseo[/quote]
Ja Iseo, ik denk het wel....ik weet ook dat het weer gaat zakken, en nu alles weer rustig is, vind ik ook weer dat ik geen reden heb om hem te haten, maar moet ik van mezelf(streng he) de goede kanten weer gaan zien . Ik weet niet waarom, ik weet mijn god niet waarom..Want ik vind eigenlijk dat ik aan de ene kant nu verdomd hard ben voor mezelf, want waarom moet ik nu persee zijn goede kanten weer waarderen,terwijl ik het liefst een potje zou gaan zitten janken, om de teleurstelling die het teweeg heeft gebracht, om mijn ongelijk toe te willen geven, maar iets...angst???? houdt me tegen.....angst voor hem? angst om toe te geven aan mezelf dat dit eigenlijk mislukt is? angst, om opnieuw te beginnen? angst om hem op te geven? Ik heb in 2006 aangeven dat ik wilde scheiden en dat heb ik weer terug gedraaid en ik heb in februari dit jaar nog een keer tegen hem gezegd dat ik niet meer door met hem wilde, en ook dat heb ik teruggedraaid...waarom?........wist ik het maar. Hij reageerde gelaten, verdrietig en respecteerde op dat moment mijn keuze en wilde uitzichzelf vertrekken. Als ik dit wilde dan was dat zo en daar kon hij niks tegen inbrengen...hij had zijn jas aan om te gaan en ik hield hem tegen...ik wilde dit ook niet zei ik tegen hem....ik wilde dat hij bleef........even huilen en praten en we gingen verder tot de orde van de dag alsof er niks gebeurd was...stom he???? Ik snap het zelf ook niet hoor.
Maar hij had kort daarna wel tegen me gezegd of ik hem dit alsjeblieft niet meer aan wilde doen, want een 3e keer trekt hij niet meer.........Ik weet nu wat je denkt...fijn , een dreiging...op dat moment voelde dat niet zo, ik kon het ook wel begrijpen, ik zou ook kapot zijn geweest als ik in zijn schoenen zou staan. Maar ik weet ook dat ik die 3e keer pas echt gebruik wanneer ik echt niet meer kan.
Wat de zachte kant van hem nu voor mij betekent????? Hmmm....ik vind hem op dit moment schijnheilig, ook al weet ik dat ie het op zijn manier goed bedoelt en dat ie wel degelijk die zachte kant heeft, maar ik moet weer leren vertrouwen op die zachte kant.
Wat het met mij doet dat mijn vriendinnen dit zo voelen?......moeilijk, schaamte, omdat ik bij hem blijf terwijl hun zien wat deze relatie met me doet....En ook voel ik onbeschrijfelijk veel liefde en dankbaarheid voor ze, omdat ze mijn keus respecteren en omdat ze er altijd voor me zijn.
woensdag 14 mei 2008 om 10:38
Elfje, lieve schat, je had het over het duiveltje wat weer wakker was. Ik vroeg je een paar pagia's terug wat dat betekent. Betekent dat alleen meer realisatie van de eigenlijke situatie waar je in zit of betekent dat dat je bezig bent met afstand nemen.....? Zoiets? Ik ben benieuwd wat jouw duivel teweegbrengt bij jou.[/quote]
hoi Eleonora, dat duiveltje is eigenlijk alleen maar de realisatie van mijn relatie. Dat mooier maken herken ik trouwens ook wel, alleen ik doe het niet naar de buitenwereld, maar naar mezelf!! Ik baggataliseer alles heel erg. Zo van, ach er is overal wel wat, en ja als ik niet de naam van zijn vader had genoemd(dat was sarcastisch bedoeld tijdens de ruzie) dan had hij ook niet mijn enkel vastgepakt......En dan komt dat duiveltje dus weer naar boven dat zegt tegen mij, ook al heb je dat gezegd, had hij je niet beet hoeven te pakken, dus bang te maken....zo is dat duiveltje dus voor mij aanwezig.
hoi Eleonora, dat duiveltje is eigenlijk alleen maar de realisatie van mijn relatie. Dat mooier maken herken ik trouwens ook wel, alleen ik doe het niet naar de buitenwereld, maar naar mezelf!! Ik baggataliseer alles heel erg. Zo van, ach er is overal wel wat, en ja als ik niet de naam van zijn vader had genoemd(dat was sarcastisch bedoeld tijdens de ruzie) dan had hij ook niet mijn enkel vastgepakt......En dan komt dat duiveltje dus weer naar boven dat zegt tegen mij, ook al heb je dat gezegd, had hij je niet beet hoeven te pakken, dus bang te maken....zo is dat duiveltje dus voor mij aanwezig.
woensdag 14 mei 2008 om 11:27
mamzelle, in februari was er niks gebeurd. Tot mei heb ik me veilig gevoeld, gedacht dat de relatie gelijkwaardig was. In februari ....tja, het was toen gewoon op voor me. Kleine irritaties van mijn kant waardoor ik voor mezelf inzag dat de koek op was...tot ik het had uitgesproken en toen krabbelde ik weer terug.
iseo, min of meer wel,maar ik ben ook een meester in het wegstoppen.....ik had het wel weer aangegeven hoeveel schade het verleden mij heeft gedaan. Aan de ene kant was er begrip aan de andere kant voelde hij zich aangevallen, dat ik daar nog steeds mee bezig ben. In de laatste ruzie die we haddden heb ik ook weer aangegeven dat ik mijn angst van vroeger herkende en dat dat veel met me deed, hij vond dat maar raar en overdreven en ik heb toen wel kenbaar gemaakt dat het mijn gevoel was, maar de volgende dag hebben we het nergens meer over gehad. Ook ik niet, want het is zo beladen.
De aanleiding van de laatste ruzie was eigenlijk omdat ik het opnam voor mijn dochter. Hij had zijn armen om mijn dochter heen geslagen, gewoon om een knuffel te geven, maar mijn dochter had daar geen zin in, was druk met haar dingen. Dus ze vroeg aan haar vader of dat hij haar los wilde laten. Mijn man is niet zo goed in luisteren en hield haar gewoon vast. Mijn dochter nogmaals...pap, laat me los, ik heb er geen zin in. Nog liet hij haar niet los, mijn dochter nogmaals zeggen, maar dan luider, logisch is dat voor mij.....dus toen kwam ik ertussen met dat ie haar los moest laten omdat zij dat aangaf, daar had ik me dus niet mee mogen bemoeien en dat moest ik maar is laten, want ik bemoei me overal mee volgens hem. Ik gaf nogmaals aan hoe vervelend het is als er niet naar je geluisterd wordt en dat ie haar gewoon gelijk los moest laten als zij daar om vraagt! Hij begon te schreeuwen dat ik mijn bek moest houden en me nergens mee mocht bemoeien en ik ging er tegen in. Even daarna toen ik de zoldertrap wilde oplopen, zei ik dus eerst ja hoor......(naam van mijn schoonvader) en greep hij mijn enkel.
Ik ben naar mijn vriendin gereden, toen ik later thuis kwam hebben we gepraat....ik had al van mijn dochter vernomen dat het haar schuld was dat we ruzie hadden gekregen, en heb mijn dochter eerst verteld dat het absoluut niet aan haar lag dat wij ruzie hadden gekregen....Daarna heb ik dat ook duidelijk gemaakt aan hem dat dat lullig was om haar daar de schuld van te geven, en toen was de ruzie dus mijn schuld volgens hem. Ik had me er niet mee moeten bemoeien...ik vind best hoor dat ie mij de schuld geeft,doet me niet veel.
En nu is alles weer gesust en rustig...tot wanneer? Want daar ben ik me wel van bewust, al zullen de ruzies waarschijnlijk nooit meer zo erg escaleren zoals het vroeger wel is het geval was, daar heeft ie het lef niet voor.
iseo, min of meer wel,maar ik ben ook een meester in het wegstoppen.....ik had het wel weer aangegeven hoeveel schade het verleden mij heeft gedaan. Aan de ene kant was er begrip aan de andere kant voelde hij zich aangevallen, dat ik daar nog steeds mee bezig ben. In de laatste ruzie die we haddden heb ik ook weer aangegeven dat ik mijn angst van vroeger herkende en dat dat veel met me deed, hij vond dat maar raar en overdreven en ik heb toen wel kenbaar gemaakt dat het mijn gevoel was, maar de volgende dag hebben we het nergens meer over gehad. Ook ik niet, want het is zo beladen.
De aanleiding van de laatste ruzie was eigenlijk omdat ik het opnam voor mijn dochter. Hij had zijn armen om mijn dochter heen geslagen, gewoon om een knuffel te geven, maar mijn dochter had daar geen zin in, was druk met haar dingen. Dus ze vroeg aan haar vader of dat hij haar los wilde laten. Mijn man is niet zo goed in luisteren en hield haar gewoon vast. Mijn dochter nogmaals...pap, laat me los, ik heb er geen zin in. Nog liet hij haar niet los, mijn dochter nogmaals zeggen, maar dan luider, logisch is dat voor mij.....dus toen kwam ik ertussen met dat ie haar los moest laten omdat zij dat aangaf, daar had ik me dus niet mee mogen bemoeien en dat moest ik maar is laten, want ik bemoei me overal mee volgens hem. Ik gaf nogmaals aan hoe vervelend het is als er niet naar je geluisterd wordt en dat ie haar gewoon gelijk los moest laten als zij daar om vraagt! Hij begon te schreeuwen dat ik mijn bek moest houden en me nergens mee mocht bemoeien en ik ging er tegen in. Even daarna toen ik de zoldertrap wilde oplopen, zei ik dus eerst ja hoor......(naam van mijn schoonvader) en greep hij mijn enkel.
Ik ben naar mijn vriendin gereden, toen ik later thuis kwam hebben we gepraat....ik had al van mijn dochter vernomen dat het haar schuld was dat we ruzie hadden gekregen, en heb mijn dochter eerst verteld dat het absoluut niet aan haar lag dat wij ruzie hadden gekregen....Daarna heb ik dat ook duidelijk gemaakt aan hem dat dat lullig was om haar daar de schuld van te geven, en toen was de ruzie dus mijn schuld volgens hem. Ik had me er niet mee moeten bemoeien...ik vind best hoor dat ie mij de schuld geeft,doet me niet veel.
En nu is alles weer gesust en rustig...tot wanneer? Want daar ben ik me wel van bewust, al zullen de ruzies waarschijnlijk nooit meer zo erg escaleren zoals het vroeger wel is het geval was, daar heeft ie het lef niet voor.
woensdag 14 mei 2008 om 11:41
Lieve Elf
Zoals ik het lees neem jij nu de verantwoordelijkheid op je voor het niet uitpraten van de gevoelens die tussen jullie spelen?
Het vermijden van die beladen gesprekken is misschien niet eens omdat je met je verstand zegt dat het niet 'het juiste moment' is, maar omdat je van binnen (onbewust) bang bent voor de gevolgen ervan.
Daar bedoel ik mee dat je misschien wel aanvoelt wat zijn uiteindelijke reactie zal zijn, zeker als daar vanuit zijn kant het verwijt nu al is dat het overdreven is en dat hij zich aangevallen voelt dat jij er nog steeds mee bezig bent.
En wat dat betekent voor jou wanneer je dan bij het werkelijke gesprek iemand voor je hebt en de antwoorden van hem krijgt die je vraagt, waardoor je steeds verder gedwongen wordt niet meer je keuze uit te stellen of echt te moeten/willen zien op een bepaald moment wat dit allemaal met jou doet.
Daarnaast ook nog de sluimerende angst voor een escalatie, een onveilig gevoel dus. Dat is juist ook zo moeilijk tijdens een emotioneel gesprek waarbij je echt vanuit jezelf spreekt, dat de kans er is dat je op dat moment enorm gekwetst kan worden door zijn reactie, en als het nog verder gaat dus de kans op een terugval in zo'n angstige situatie als die je vroeger met hem meemaakte. De pijn daarvan, lichamelijke pijn maar vooral je kwetsbaarheid emotioneel gezien.
Misschien wil je dat wel koste wat het kost vermijden en werkt dat door in de houding die je nu voor jezelf gevonden hebt om hiermee te proberen om te gaan.
Wat vind ik het lastig mijn gedachten onder woorden te brengen, hoop dat het een beetje lukt.
Zoals ik het lees neem jij nu de verantwoordelijkheid op je voor het niet uitpraten van de gevoelens die tussen jullie spelen?
Het vermijden van die beladen gesprekken is misschien niet eens omdat je met je verstand zegt dat het niet 'het juiste moment' is, maar omdat je van binnen (onbewust) bang bent voor de gevolgen ervan.
Daar bedoel ik mee dat je misschien wel aanvoelt wat zijn uiteindelijke reactie zal zijn, zeker als daar vanuit zijn kant het verwijt nu al is dat het overdreven is en dat hij zich aangevallen voelt dat jij er nog steeds mee bezig bent.
En wat dat betekent voor jou wanneer je dan bij het werkelijke gesprek iemand voor je hebt en de antwoorden van hem krijgt die je vraagt, waardoor je steeds verder gedwongen wordt niet meer je keuze uit te stellen of echt te moeten/willen zien op een bepaald moment wat dit allemaal met jou doet.
Daarnaast ook nog de sluimerende angst voor een escalatie, een onveilig gevoel dus. Dat is juist ook zo moeilijk tijdens een emotioneel gesprek waarbij je echt vanuit jezelf spreekt, dat de kans er is dat je op dat moment enorm gekwetst kan worden door zijn reactie, en als het nog verder gaat dus de kans op een terugval in zo'n angstige situatie als die je vroeger met hem meemaakte. De pijn daarvan, lichamelijke pijn maar vooral je kwetsbaarheid emotioneel gezien.
Misschien wil je dat wel koste wat het kost vermijden en werkt dat door in de houding die je nu voor jezelf gevonden hebt om hiermee te proberen om te gaan.
Wat vind ik het lastig mijn gedachten onder woorden te brengen, hoop dat het een beetje lukt.
woensdag 14 mei 2008 om 11:58
Elfje,
Ik probeer mee te gaan in jouw gedachten, met je mee te voelen wat je voelt....en ik besef dat het zó moeilijk moet zijn als je een partner hebt zoals jij, die ook zijn zachte kant heeft.
Maar begrijpen doe ik het niet. Lichamelijk geweld is zo niet te ontkennen, dat het voor mij einde relatie betekende.
Misschien wel hypocriet van mij, want geestelijke schade hakt er zeker ook in.
Wat betreft fysieke mishandeling heb ik altijd een zeer fel verkondigd standpunt ingenomen (klein als ik ben, groot als hij is): je zou me makkelijk iets aan kunnen doen, je bent er sterk genoeg voor, maar dan slechts één keer, óf het is ernstig genoeg dat ik het niet overleef. Dan is het klaar. Maar overleef ik het wel, dan ben ik dus voorgoed vertrokken.
Ik moet zeggen dat ik in de laatste jaren hem wel eens heb uitgedaagd om me een lel te verkopen.
Hij sloeg liever zijn hand stuk op een muur.
Gaf hij me die klap maar, dan kon ik weg met een reden.
Ook kon hij zo het bloed onder mijn nagels vandaan treiteren dat ik hem aanvloog. Hij deed een stap achterwaarts en veegde het denkbeeldige stof links en rechts van zijn imaginaire jasje.
Wat is dat nou? Worden we driftig? Superieur lachje.
Oow, wat een arrogantie, en dan mijn besef dat ik niet tot hem door kon dringen waar het me om ging.
Ik voelde me dan zo klein en machteloos.
En minderwaardig dat ik me zo verlaagde.
Ben vanochtend bij mijn therapeut geweest.
Ik was al tot de conclusie gekomen dat ik, gezien de situatie vandaag de dag, me behoorlijk sterk voel.
Ik deal zo goed als het gaat met de dingen die gebeuren.
Dit heeft ermee te maken dat ik het geaccepteerd heb dat het zo is, en acceptatie is het begin van herstel, van de weg eruit.
Ik denk dat het posten hier het gevolg is van die acceptatie, en ook dat dat door jullie reakties steeds verder doorzet.
Ze heeft op basis van de ervaringen die ik eerder vertelde en dat in combinatie met wat er nu speelt, hem een narcist genoemd.
Ik had zelf al wel het idee dat hij hier trekjes van heeft, maar lang niet alles, en niet in enorme mate.
Ze heeft me zijn gedachtenpatroon uitgelegd. En die klopte wel precies.
Er is ook een topic met in de titel de woorden : leven na een relatie met een narcist, maar ik ga niet topic-hoppen.
Ik 'blijf' hier bij jullie. Voel me wel op mijn plaats hier.
Het kost me soms een beetje moeite om jullie verschillende personages uit elkaar te houden, ik ben me druk aan het inlezen, te begrijpen hoe en wat, en wie en waarom...
Groetjes van Perel.
Ik probeer mee te gaan in jouw gedachten, met je mee te voelen wat je voelt....en ik besef dat het zó moeilijk moet zijn als je een partner hebt zoals jij, die ook zijn zachte kant heeft.
Maar begrijpen doe ik het niet. Lichamelijk geweld is zo niet te ontkennen, dat het voor mij einde relatie betekende.
Misschien wel hypocriet van mij, want geestelijke schade hakt er zeker ook in.
Wat betreft fysieke mishandeling heb ik altijd een zeer fel verkondigd standpunt ingenomen (klein als ik ben, groot als hij is): je zou me makkelijk iets aan kunnen doen, je bent er sterk genoeg voor, maar dan slechts één keer, óf het is ernstig genoeg dat ik het niet overleef. Dan is het klaar. Maar overleef ik het wel, dan ben ik dus voorgoed vertrokken.
Ik moet zeggen dat ik in de laatste jaren hem wel eens heb uitgedaagd om me een lel te verkopen.
Hij sloeg liever zijn hand stuk op een muur.
Gaf hij me die klap maar, dan kon ik weg met een reden.
Ook kon hij zo het bloed onder mijn nagels vandaan treiteren dat ik hem aanvloog. Hij deed een stap achterwaarts en veegde het denkbeeldige stof links en rechts van zijn imaginaire jasje.
Wat is dat nou? Worden we driftig? Superieur lachje.
Oow, wat een arrogantie, en dan mijn besef dat ik niet tot hem door kon dringen waar het me om ging.
Ik voelde me dan zo klein en machteloos.
En minderwaardig dat ik me zo verlaagde.
Ben vanochtend bij mijn therapeut geweest.
Ik was al tot de conclusie gekomen dat ik, gezien de situatie vandaag de dag, me behoorlijk sterk voel.
Ik deal zo goed als het gaat met de dingen die gebeuren.
Dit heeft ermee te maken dat ik het geaccepteerd heb dat het zo is, en acceptatie is het begin van herstel, van de weg eruit.
Ik denk dat het posten hier het gevolg is van die acceptatie, en ook dat dat door jullie reakties steeds verder doorzet.
Ze heeft op basis van de ervaringen die ik eerder vertelde en dat in combinatie met wat er nu speelt, hem een narcist genoemd.
Ik had zelf al wel het idee dat hij hier trekjes van heeft, maar lang niet alles, en niet in enorme mate.
Ze heeft me zijn gedachtenpatroon uitgelegd. En die klopte wel precies.
Er is ook een topic met in de titel de woorden : leven na een relatie met een narcist, maar ik ga niet topic-hoppen.
Ik 'blijf' hier bij jullie. Voel me wel op mijn plaats hier.
Het kost me soms een beetje moeite om jullie verschillende personages uit elkaar te houden, ik ben me druk aan het inlezen, te begrijpen hoe en wat, en wie en waarom...
Groetjes van Perel.
woensdag 14 mei 2008 om 12:17
Gaf hij me die klap maar, dan kon ik weg met een reden.
Ook kon hij zo het bloed onder mijn nagels vandaan treiteren dat ik hem aanvloog. Hij deed een stap achterwaarts en veegde het denkbeeldige stof links en rechts van zijn imaginaire jasje.
Wat is dat nou? Worden we driftig? Superieur lachje.
Oow, wat een arrogantie, en dan mijn besef dat ik niet tot hem door kon dringen waar het me om ging.
Ik voelde me dan zo klein en machteloos.
En minderwaardig dat ik me zo verlaagde
hoi Perel,
Ik heb er wat tekst uitgehaald.....ook ik denk wel is dat ik hem uitdaag en dat ik hoop dat hij me de definitieve klap zal geven zodat ik een reden heb om weg te gaan...o, ik heb redenen zat hoor, maar ik stop alles weg.
Dat enge lachen, zo neerbuigend dat herken ik ook, gatverdamme...wat een engerd vind ik hem dan.
Ik merk nu aan mezelf dat alles dieper zit dan ik dacht. Ik heb sinds ik hier weer aan het schrijven ben gegaan vanmorgen weer last van darmkrampen, ben enorm moe en heb geen eetlust en ik voel mijn huid rondom mijn ogen branden, dus de eczeem komt weer op. Dus ik moet het weer een beetje van me afzetten voor mezelf.........
Ook kon hij zo het bloed onder mijn nagels vandaan treiteren dat ik hem aanvloog. Hij deed een stap achterwaarts en veegde het denkbeeldige stof links en rechts van zijn imaginaire jasje.
Wat is dat nou? Worden we driftig? Superieur lachje.
Oow, wat een arrogantie, en dan mijn besef dat ik niet tot hem door kon dringen waar het me om ging.
Ik voelde me dan zo klein en machteloos.
En minderwaardig dat ik me zo verlaagde
hoi Perel,
Ik heb er wat tekst uitgehaald.....ook ik denk wel is dat ik hem uitdaag en dat ik hoop dat hij me de definitieve klap zal geven zodat ik een reden heb om weg te gaan...o, ik heb redenen zat hoor, maar ik stop alles weg.
Dat enge lachen, zo neerbuigend dat herken ik ook, gatverdamme...wat een engerd vind ik hem dan.
Ik merk nu aan mezelf dat alles dieper zit dan ik dacht. Ik heb sinds ik hier weer aan het schrijven ben gegaan vanmorgen weer last van darmkrampen, ben enorm moe en heb geen eetlust en ik voel mijn huid rondom mijn ogen branden, dus de eczeem komt weer op. Dus ik moet het weer een beetje van me afzetten voor mezelf.........
woensdag 14 mei 2008 om 12:26
Elf, zou een fysieke uiting van wat er gaande is al die tijd, deze tijd, nu een reden zijn om wel weg te gaan? Waarom alle andere uitingen niet?
Rotvraag sorry.
Ik begrijp heel goed waarom jouw strategie voor jou zelf nu werkt.
Maar ik vind het echt rot voor je. Dat het zo is, er zo voor staat.
Hoe onwerkelijk is die gedachte wel niet wanneer je denkt aan het helemaal omgooien van wat je nu hebt, je relatie.
Rotvraag sorry.
Ik begrijp heel goed waarom jouw strategie voor jou zelf nu werkt.
Maar ik vind het echt rot voor je. Dat het zo is, er zo voor staat.
Hoe onwerkelijk is die gedachte wel niet wanneer je denkt aan het helemaal omgooien van wat je nu hebt, je relatie.
woensdag 14 mei 2008 om 12:36
Elfje....wat kan ik zeggen...
Wat verdrietig voor je dat hier op het forum zijn ervoor zorgt dat je je zo voelt. Neem jezelf in acht en probeer het als het lukt allemaal een beetje te doseren.
Het schrijven hier doet mij goed nu, eerder een poging gedaan maar gestopt vanwege een helse hoofdpijn die dagen bij me is gebleven...
Puur door het lezen van de verhalen van de andere vrouwen, de herkenning, nou, ik denk niet dat ik jou iets hoef uit te leggen.
Een en arm om je schouder,
Perel.
Wat verdrietig voor je dat hier op het forum zijn ervoor zorgt dat je je zo voelt. Neem jezelf in acht en probeer het als het lukt allemaal een beetje te doseren.
Het schrijven hier doet mij goed nu, eerder een poging gedaan maar gestopt vanwege een helse hoofdpijn die dagen bij me is gebleven...
Puur door het lezen van de verhalen van de andere vrouwen, de herkenning, nou, ik denk niet dat ik jou iets hoef uit te leggen.
Een en arm om je schouder,
Perel.
woensdag 14 mei 2008 om 12:38
quote:Elfje1964 schreef op 14 mei 2008 @ 12:17:
Ik merk nu aan mezelf dat alles dieper zit dan ik dacht. Ik heb sinds ik hier weer aan het schrijven ben gegaan vanmorgen weer last van darmkrampen, ben enorm moe en heb geen eetlust en ik voel mijn huid rondom mijn ogen branden, dus de eczeem komt weer op. Dus ik moet het weer een beetje van me afzetten voor mezelf.........Arme jij lieverd. Je lichaam reageert op wat je geest al lang weet maar waar je met je hart niet bij kunt.
Ik merk nu aan mezelf dat alles dieper zit dan ik dacht. Ik heb sinds ik hier weer aan het schrijven ben gegaan vanmorgen weer last van darmkrampen, ben enorm moe en heb geen eetlust en ik voel mijn huid rondom mijn ogen branden, dus de eczeem komt weer op. Dus ik moet het weer een beetje van me afzetten voor mezelf.........Arme jij lieverd. Je lichaam reageert op wat je geest al lang weet maar waar je met je hart niet bij kunt.
woensdag 14 mei 2008 om 12:43
Iseo,
ik weet niet of dat dan de reden zou zijn om weg te gaan, nu denk ik van wel, maar wie weet verleg ik mijn grenzen wel weer. Toen ik verleden week naar mijn vriendin was gegaan vroeg ze zo ongeveer hetzelfde. Ze vroeg of dit nu mijn grens was, ik zei nee, wel als hij me een klap in mijn gezicht had gegeven. Ik vond mijn enkel vastgrijpen niet erg genoeg blijkbaar, al zei mijn gevoel op dat moment iets anders....
Ik praat mezelf waarschijnlijk elke keer tegen.
Perel...dank je...
Eleonora....de tranen sprongen in mijn ogen na het lezen van jouw laatste reactie....lief zijn jullie..dank jullie wel.
ik weet niet of dat dan de reden zou zijn om weg te gaan, nu denk ik van wel, maar wie weet verleg ik mijn grenzen wel weer. Toen ik verleden week naar mijn vriendin was gegaan vroeg ze zo ongeveer hetzelfde. Ze vroeg of dit nu mijn grens was, ik zei nee, wel als hij me een klap in mijn gezicht had gegeven. Ik vond mijn enkel vastgrijpen niet erg genoeg blijkbaar, al zei mijn gevoel op dat moment iets anders....
Ik praat mezelf waarschijnlijk elke keer tegen.
Perel...dank je...
Eleonora....de tranen sprongen in mijn ogen na het lezen van jouw laatste reactie....lief zijn jullie..dank jullie wel.
