Gezondheid
alle pijlers
Nonchalance zorgverleners
maandag 11 februari 2013 om 20:28
Hallo allemaal,
Ik ben al lang een meelezer, maar wilde toch even iets delen/jullie mening weten.
Ik heb al een tijdje het gevoel dat je zelf superalert moet zijn in de zorg, omdat artsen/verpleegkundigen klachten niet heel serieus lijken te nemen.
Nu is dit gevoel versterkt door wat er afgelopen dagen met kinderen in mijn omgeving is gebeurd.
Kennis 1 heeft een dochter van 3 die al een aantal dagen ziek was en niets binnen hield. Naar huisarts: niets aan de hand, griepje, lekker uitzieken. Kennis geeft aan dat ze dat al probeerde, maar dat het gewoon echt niet goed gaat. Toch maar naar huis. Dochter ligt inmiddels al vijf dagen n het kinderziekenhuis (met gillende sirenes naar toe gebracht) na meerde keren bewusteloos te zijn geweest. Zware virusinfectie en ze knapt nog steeds niet op.
Kennis 2 is zaterdag met zoon van negen naar eerste hulp gereden vanwege uit het niets hele zware koorts. Naar huis gestuurd met paracetamolletje en rust nemen. Zondag terug gegaan, want zoon niet meer aanspreekbaar. Eerste hulp begon wéér over paracetamol. Kennis is heel boos geworden, werd toen pas serieus genomen. Zoon ligt nu kritiek met bacteriële meningitis.
Een paar maanden terug heeft mijn zwangere nichtje kantje boord gelegen met HELLP syndroom. Stagiaire had teststrip voor eiwit in urine te lang in urine gehouden, waardoor uitkomst niet meer af te lezen was. Maakte volgens verloskundige niets uit, zo'n vaart zou het niet lopen. Een paar dagen later moest haar partner tekenen voor wie ze moesten redden: ongeboren dochter of de moeder. (Ze hebben het gelukkig allebei gehaald!)
Hoe kan dit toch allemaal? Ik weet dat artsen ook maar mensen zijn en dat heel veel mensen onterecht bij de dokter komen, maar in bovenstaande gevallen zou zo veel beter gehandeld kunnen zijn volgens mij.
Het lijkt wel alsof je dus heel erg op je strepen moet gaan staan tegenover zorgverleners, en altijd op je eigen gevoel af moet aan. Maar dat is ook weer lastig, omdat artsen toch nog een bepaalde autoriteit hebben. Hoe ervaren jullie dit? Hebben jullie ook dit soort gevallen mee gemaakt/in jullie omgeving?
Ik ben al lang een meelezer, maar wilde toch even iets delen/jullie mening weten.
Ik heb al een tijdje het gevoel dat je zelf superalert moet zijn in de zorg, omdat artsen/verpleegkundigen klachten niet heel serieus lijken te nemen.
Nu is dit gevoel versterkt door wat er afgelopen dagen met kinderen in mijn omgeving is gebeurd.
Kennis 1 heeft een dochter van 3 die al een aantal dagen ziek was en niets binnen hield. Naar huisarts: niets aan de hand, griepje, lekker uitzieken. Kennis geeft aan dat ze dat al probeerde, maar dat het gewoon echt niet goed gaat. Toch maar naar huis. Dochter ligt inmiddels al vijf dagen n het kinderziekenhuis (met gillende sirenes naar toe gebracht) na meerde keren bewusteloos te zijn geweest. Zware virusinfectie en ze knapt nog steeds niet op.
Kennis 2 is zaterdag met zoon van negen naar eerste hulp gereden vanwege uit het niets hele zware koorts. Naar huis gestuurd met paracetamolletje en rust nemen. Zondag terug gegaan, want zoon niet meer aanspreekbaar. Eerste hulp begon wéér over paracetamol. Kennis is heel boos geworden, werd toen pas serieus genomen. Zoon ligt nu kritiek met bacteriële meningitis.
Een paar maanden terug heeft mijn zwangere nichtje kantje boord gelegen met HELLP syndroom. Stagiaire had teststrip voor eiwit in urine te lang in urine gehouden, waardoor uitkomst niet meer af te lezen was. Maakte volgens verloskundige niets uit, zo'n vaart zou het niet lopen. Een paar dagen later moest haar partner tekenen voor wie ze moesten redden: ongeboren dochter of de moeder. (Ze hebben het gelukkig allebei gehaald!)
Hoe kan dit toch allemaal? Ik weet dat artsen ook maar mensen zijn en dat heel veel mensen onterecht bij de dokter komen, maar in bovenstaande gevallen zou zo veel beter gehandeld kunnen zijn volgens mij.
Het lijkt wel alsof je dus heel erg op je strepen moet gaan staan tegenover zorgverleners, en altijd op je eigen gevoel af moet aan. Maar dat is ook weer lastig, omdat artsen toch nog een bepaalde autoriteit hebben. Hoe ervaren jullie dit? Hebben jullie ook dit soort gevallen mee gemaakt/in jullie omgeving?
Only dead fish go with the flow.
maandag 11 februari 2013 om 20:38
Ohja...toen mijn zoon anderhalf was, was hij gevallen en hij bleef maar huilen. Eerst naar de HAP, nee hoor niks aan de hand volgens de arts daar. De volgende dag naar de eigen huisarts...nee hoor niks aan de hand. Maar omdat hij bleef huilen en zijn armpje ook niet wilde gebruiken, drong ik aan op een doorverwijzing voor een rontgenfoto. Nee zeg helemaal niet nodig, je verdoet je tijd, zei hij nog. Eenmaal op de rontgenafdeling bleek het dus gebroken.
maandag 11 februari 2013 om 20:40
Tja. Artsen zijn ook maar mensen enzo.
Dat er af en toe iets verkeerd gaat wil niet zeggen dat zorgverleners nonchalant zijn.
Ik als zorgverlener word er eerder doodmoe van dat cliënten in alles tegenwoordig aan jouw oordeel twijfelen. De cliënt weet het tegenwoordig altijd beter en trekt jouw oordeel (waar je toch echt voor gestudeerd hebt), per definitie in twijfel.
Kijk, dat er dingen fout gaan, ik ben de eerste die dat toe geeft. Waar gehakt wordt vallen spaanders.
Ik werk in de geriatrie en er zijn wel eens mensen gevallen ja, ondanks mijn supervisie en ondanks dat ik ze zelfs vást had. Dat gebeurt. Verschrikkelijke spaanders, maar ze vallen.
Ben ik dan nonchalant als zorgverlener? Dat denk ik niet.
Ik snap wel welk punt je wilt maken, maar ik vind het veel te eenzijdig en ik vind juist ook dat je de andere kant van de medaille ook mooi aanstipt: we moeten allemaal op onze strepen gaan staan want de dokter zal het wel niet weten.
De dokter weet het over het algemeen heus wel, alleen ja, ook de dokter is een mens en kan eens iets verkeerd inschatten.
Tenzij je het overigens hebt over de huisartsenpost hier, dan ben ik het met je eens, dat zijn sukkels
Dat er af en toe iets verkeerd gaat wil niet zeggen dat zorgverleners nonchalant zijn.
Ik als zorgverlener word er eerder doodmoe van dat cliënten in alles tegenwoordig aan jouw oordeel twijfelen. De cliënt weet het tegenwoordig altijd beter en trekt jouw oordeel (waar je toch echt voor gestudeerd hebt), per definitie in twijfel.
Kijk, dat er dingen fout gaan, ik ben de eerste die dat toe geeft. Waar gehakt wordt vallen spaanders.
Ik werk in de geriatrie en er zijn wel eens mensen gevallen ja, ondanks mijn supervisie en ondanks dat ik ze zelfs vást had. Dat gebeurt. Verschrikkelijke spaanders, maar ze vallen.
Ben ik dan nonchalant als zorgverlener? Dat denk ik niet.
Ik snap wel welk punt je wilt maken, maar ik vind het veel te eenzijdig en ik vind juist ook dat je de andere kant van de medaille ook mooi aanstipt: we moeten allemaal op onze strepen gaan staan want de dokter zal het wel niet weten.
De dokter weet het over het algemeen heus wel, alleen ja, ook de dokter is een mens en kan eens iets verkeerd inschatten.
Tenzij je het overigens hebt over de huisartsenpost hier, dan ben ik het met je eens, dat zijn sukkels
668, the neighbour of the Beast
maandag 11 februari 2013 om 20:48
Heel herkenbaar.
Als je in het weekend / 's avonds de dokterspost moet bellen, dan moet je hemel en aarde bewegen om voorbij de telefonist te komen.
Als je uiteindelijk wordt teruggebeld door een verpleegkundige krijg je een heel kruisverhoor, maar met een beetje mazzel "mag" je langskomen.
Snoezekind klaagde sinds zaterdagmiddag over hoofdpijn. Zondag klaagde hij direct bij het ontbijt al over oor- en hoofdpijn. Terugdenkend was hij vrijdagnacht al niet lekker, en kwam hij 's nachts bij ons in bed, dat had hij al zeker twee jaar niet gedaan.
De telefonist probeerde ons af te schepen met een druppeltje olie in het oor en een paracetamolletje. Na een boos gesprek dat we anders direct doorgingen naar het ziekenhuis zouden we teruggebeld worden.
Een half uur later werden we teruggebeld door een verpleegkundige die ons ook probeerde af te schepen. We hebben onze poot stijf moeten houden en konden 's middags langskomen.
Het bleek een ontsteking áchter het oor te zijn, nog even daarmee doorlopen en het had op zijn hersenen kunnen slaan. Direct aan de antibiotica gezet.
In onze vorige woonplaats MOESTEN we naar Stadskanaal, 30 kilometer verderop, omdat dat volgens onze postcode de aangewezen plaats was. We mochten niet naar Hoogezand, vijf kilometer verderop. Je zou maar geen auto hebben, kun je mooi om twee uur 's nachts de buren uit bed bellen......
Als je in het weekend / 's avonds de dokterspost moet bellen, dan moet je hemel en aarde bewegen om voorbij de telefonist te komen.
Als je uiteindelijk wordt teruggebeld door een verpleegkundige krijg je een heel kruisverhoor, maar met een beetje mazzel "mag" je langskomen.
Snoezekind klaagde sinds zaterdagmiddag over hoofdpijn. Zondag klaagde hij direct bij het ontbijt al over oor- en hoofdpijn. Terugdenkend was hij vrijdagnacht al niet lekker, en kwam hij 's nachts bij ons in bed, dat had hij al zeker twee jaar niet gedaan.
De telefonist probeerde ons af te schepen met een druppeltje olie in het oor en een paracetamolletje. Na een boos gesprek dat we anders direct doorgingen naar het ziekenhuis zouden we teruggebeld worden.
Een half uur later werden we teruggebeld door een verpleegkundige die ons ook probeerde af te schepen. We hebben onze poot stijf moeten houden en konden 's middags langskomen.
Het bleek een ontsteking áchter het oor te zijn, nog even daarmee doorlopen en het had op zijn hersenen kunnen slaan. Direct aan de antibiotica gezet.
In onze vorige woonplaats MOESTEN we naar Stadskanaal, 30 kilometer verderop, omdat dat volgens onze postcode de aangewezen plaats was. We mochten niet naar Hoogezand, vijf kilometer verderop. Je zou maar geen auto hebben, kun je mooi om twee uur 's nachts de buren uit bed bellen......
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
maandag 11 februari 2013 om 20:49
quote:Marels schreef op 11 februari 2013 @ 20:40:
Tja. Artsen zijn ook maar mensen enzo.
Dat er af en toe iets verkeerd gaat wil niet zeggen dat zorgverleners nonchalant zijn.
Ik als zorgverlener word er eerder doodmoe van dat cliënten in alles tegenwoordig aan jouw oordeel twijfelen. De cliënt weet het tegenwoordig altijd beter en trekt jouw oordeel (waar je toch echt voor gestudeerd hebt), per definitie in twijfel.
Kijk, dat er dingen fout gaan, ik ben de eerste die dat toe geeft. Waar gehakt wordt vallen spaanders.
Ik werk in de geriatrie en er zijn wel eens mensen gevallen ja, ondanks mijn supervisie en ondanks dat ik ze zelfs vást had. Dat gebeurt. Verschrikkelijke spaanders, maar ze vallen.
Ben ik dan nonchalant als zorgverlener? Dat denk ik niet.
Ik snap wel welk punt je wilt maken, maar ik vind het veel te eenzijdig en ik vind juist ook dat je de andere kant van de medaille ook mooi aanstipt: we moeten allemaal op onze strepen gaan staan want de dokter zal het wel niet weten.
De dokter weet het over het algemeen heus wel, alleen ja, ook de dokter is een mens en kan eens iets verkeerd inschatten.
Tenzij je het overigens hebt over de huisartsenpost hier, dan ben ik het met je eens, dat zijn sukkels +1 maar dan een andere zorgverlener, tandheelkunde (en in de regel vallen patienten niet bij ons)
Tja. Artsen zijn ook maar mensen enzo.
Dat er af en toe iets verkeerd gaat wil niet zeggen dat zorgverleners nonchalant zijn.
Ik als zorgverlener word er eerder doodmoe van dat cliënten in alles tegenwoordig aan jouw oordeel twijfelen. De cliënt weet het tegenwoordig altijd beter en trekt jouw oordeel (waar je toch echt voor gestudeerd hebt), per definitie in twijfel.
Kijk, dat er dingen fout gaan, ik ben de eerste die dat toe geeft. Waar gehakt wordt vallen spaanders.
Ik werk in de geriatrie en er zijn wel eens mensen gevallen ja, ondanks mijn supervisie en ondanks dat ik ze zelfs vást had. Dat gebeurt. Verschrikkelijke spaanders, maar ze vallen.
Ben ik dan nonchalant als zorgverlener? Dat denk ik niet.
Ik snap wel welk punt je wilt maken, maar ik vind het veel te eenzijdig en ik vind juist ook dat je de andere kant van de medaille ook mooi aanstipt: we moeten allemaal op onze strepen gaan staan want de dokter zal het wel niet weten.
De dokter weet het over het algemeen heus wel, alleen ja, ook de dokter is een mens en kan eens iets verkeerd inschatten.
Tenzij je het overigens hebt over de huisartsenpost hier, dan ben ik het met je eens, dat zijn sukkels +1 maar dan een andere zorgverlener, tandheelkunde (en in de regel vallen patienten niet bij ons)
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
maandag 11 februari 2013 om 20:50
tsja, ik weet het niet. Ik heb wisselende ervaringen.
Van een huisartsenpost die dagen achtereen zegt dat ik het nog even moet aankijken tot een huisarts die zo hard zijn best doet om mij het ziekenhuis in te lullen (zelfde casus).
Of een huisarts die iets meteen als psychisch bestempelt, terwijl ik nu denk dat dat niet zo is, tot een huisarts die iemand gewoon hoort kuchen (hij kwam voor iets lulligs, eczeem ofzo) en naar het ziekenhuis stuurt om een foto te laten maken (en waarmee een behoorlijk grote tumor is ontdekt).
Van een huisartsenpost die dagen achtereen zegt dat ik het nog even moet aankijken tot een huisarts die zo hard zijn best doet om mij het ziekenhuis in te lullen (zelfde casus).
Of een huisarts die iets meteen als psychisch bestempelt, terwijl ik nu denk dat dat niet zo is, tot een huisarts die iemand gewoon hoort kuchen (hij kwam voor iets lulligs, eczeem ofzo) en naar het ziekenhuis stuurt om een foto te laten maken (en waarmee een behoorlijk grote tumor is ontdekt).
maandag 11 februari 2013 om 20:51
Snap ik Marels, ik weet ook dat het heel erg lastig is en dat er heel veel kanten aan zitten. En natuurlijk hebben zorgverleners vaak een lange en zware opleiding achter de rug, en niet voor niets.
Maar wat Starshine en mijn kennissen ook omschrijven: de ouders kennen hun kinderen door en door en geven aan dat er iets heel goed mis is. Horen artsen dat zo vaak op een dag dat ze niet luisteren naar dat soort opmerkingen? Of zijn de genoemde voorbeelden toeval?
En met nonchalance bedoel ik niet dat per ongeluk iemand laten vallen of een keer verkeerd prikken, maar een terecht bezorgde ouder meerdere keren weg sturen met een paracetamolletje, omdat 'het niet zo'n vaart zal lopen'. Dat laatste komt mi wel degelijk nonchalant over.
Maar wat Starshine en mijn kennissen ook omschrijven: de ouders kennen hun kinderen door en door en geven aan dat er iets heel goed mis is. Horen artsen dat zo vaak op een dag dat ze niet luisteren naar dat soort opmerkingen? Of zijn de genoemde voorbeelden toeval?
En met nonchalance bedoel ik niet dat per ongeluk iemand laten vallen of een keer verkeerd prikken, maar een terecht bezorgde ouder meerdere keren weg sturen met een paracetamolletje, omdat 'het niet zo'n vaart zal lopen'. Dat laatste komt mi wel degelijk nonchalant over.
Only dead fish go with the flow.
maandag 11 februari 2013 om 20:55
Ondertussen hebben we een andere huisarts btw, maar ook bij deze moet je je klachten bij de assistente aan de telafoon overdrijven om een afspraak te krijgen. Heb je al twee dagen pijn? Dan zeg je dat het er vier zijn.
Snap best dat de goede man het druk heeft, maar ik bel ook niet voor elke snotneus.
Snap best dat de goede man het druk heeft, maar ik bel ook niet voor elke snotneus.
maandag 11 februari 2013 om 20:58
Breek me de bek niet open over medische blunders. Ik kan er niet alleen een boek over schrijven, ik zou er een boekenkàst mee kunnen vullen.
Maar tegenover die boekenkast die ik kan vullen, staan tientallen bibliotheken die je zou kunnen vullen met boeken over al die mensen die gered zijn dankzij alerte medici. Waar de dingen wel goed gingen, of beter dan goed soms. Alleen worden die boeken niet geschreven. Wordt er niet eens gesproken over al die keren dat iemand goed geholpen wordt. Dat is ook helemaal geen goed verhaal:"Afgelopen week, ik beroerd joh! Hoofdpijn, hoesten, rillen. Naar de huisarts, wat denk je? Virusje! Pillen gekregen, paar dagen onder de wol en nou ben ik weer zo goed als nieuw! Welke arts? Dr Jansen, uit de Steenstraat. Zó'n fijne dokter!"
Natuurlijk is de gezondheidszorg bij uitstek een plek waar je het liefst geen fouten zou zien. Maar dat is niet realistisch om te verwachten. Ja, dat maakt dat je zelf ook alert moet zijn. En dat het soms afschuwelijk fout afloopt. Maar het is wat het is, als iedereen (zorgvrager en zorgverlener) oplet waar mogelijk en vooral naar de ander wil blijven luisteren, dan hebben we allemaal de beste kansen. Andere smaken zijn er imho niet.
Maar tegenover die boekenkast die ik kan vullen, staan tientallen bibliotheken die je zou kunnen vullen met boeken over al die mensen die gered zijn dankzij alerte medici. Waar de dingen wel goed gingen, of beter dan goed soms. Alleen worden die boeken niet geschreven. Wordt er niet eens gesproken over al die keren dat iemand goed geholpen wordt. Dat is ook helemaal geen goed verhaal:"Afgelopen week, ik beroerd joh! Hoofdpijn, hoesten, rillen. Naar de huisarts, wat denk je? Virusje! Pillen gekregen, paar dagen onder de wol en nou ben ik weer zo goed als nieuw! Welke arts? Dr Jansen, uit de Steenstraat. Zó'n fijne dokter!"
Natuurlijk is de gezondheidszorg bij uitstek een plek waar je het liefst geen fouten zou zien. Maar dat is niet realistisch om te verwachten. Ja, dat maakt dat je zelf ook alert moet zijn. En dat het soms afschuwelijk fout afloopt. Maar het is wat het is, als iedereen (zorgvrager en zorgverlener) oplet waar mogelijk en vooral naar de ander wil blijven luisteren, dan hebben we allemaal de beste kansen. Andere smaken zijn er imho niet.
maandag 11 februari 2013 om 21:00
maandag 11 februari 2013 om 21:00
Nou, ik heb meerdere ervaringen met hele, hele pijnlijke spaanders.
Buurman, was nooit ziek, ineens voelt hij zich afgrijselijk. Naar de HA. Niks aan de hand meneer, lekker uitzieken. Na twee weken nog ziek. Niks aan de hand, waait wel over. Hij was toch ondernemer? Dan nam hij vast niet genoeg rust. En toen bleek het kanker te zijn en is hij achter elkaar overleden.
Dus tja, ik snap wel een beetje wat je bedoelt. Mijn tactiek: ik doe altijd alsof ik alles wat ze zeggen voor zoete koek slik (want o wee, stel dat je als patiënt Google hebt gebruikt en zeker weet dat je een aantal vitale symptomen mist om het carpaal tunnelsyndroom te hebben, dan is het ego van meneer de arts naar de knoppen) maar ik houd altijd mijn kop erbij. En mijn gezonde verstand heeft me wat dat betreft nog nooit in de steek gelaten.
Buurman, was nooit ziek, ineens voelt hij zich afgrijselijk. Naar de HA. Niks aan de hand meneer, lekker uitzieken. Na twee weken nog ziek. Niks aan de hand, waait wel over. Hij was toch ondernemer? Dan nam hij vast niet genoeg rust. En toen bleek het kanker te zijn en is hij achter elkaar overleden.
Dus tja, ik snap wel een beetje wat je bedoelt. Mijn tactiek: ik doe altijd alsof ik alles wat ze zeggen voor zoete koek slik (want o wee, stel dat je als patiënt Google hebt gebruikt en zeker weet dat je een aantal vitale symptomen mist om het carpaal tunnelsyndroom te hebben, dan is het ego van meneer de arts naar de knoppen) maar ik houd altijd mijn kop erbij. En mijn gezonde verstand heeft me wat dat betreft nog nooit in de steek gelaten.
maandag 11 februari 2013 om 21:01
Maar "ouders die hun kind het beste kennen" lijken mij wel de buitencategorie vervelende patiënten eigenlijk.
Van die mensen die alles beter weten want het is mijn kind en ik zal het wel weten. Die zelfs met een simpele verkoudheid eisen dat hun kind door de longarts gezien wordt want zij kennen hun kind het beste en zij zullen het wel weten.
Tja. Misschien ook wat dat betreft eens naar de andere kant kijken
Van die mensen die alles beter weten want het is mijn kind en ik zal het wel weten. Die zelfs met een simpele verkoudheid eisen dat hun kind door de longarts gezien wordt want zij kennen hun kind het beste en zij zullen het wel weten.
Tja. Misschien ook wat dat betreft eens naar de andere kant kijken
668, the neighbour of the Beast
maandag 11 februari 2013 om 21:02
"Ik heb al een tijdje het gevoel dat je zelf superalert moet zijn in de zorg, omdat artsen/verpleegkundigen klachten niet heel serieus lijken te nemen."
Ik vind het nogal wat, dat wat je zegt 'nonchalance in de zorg'. Je beschrijft het alsof er bewust zorg geweigerd wordt door artsen/verpleegkundigen/verloskundigen.
Jij hoort nu van deze 3 kennissen alleen hun verhaal. Maar ben je erbij geweest?
Ik geloof niet dat mensen in de zorg bewust besluiten om iemand die zorg nodig heeft, niet te behandelen. Zij handelen op basis van hun kennis en ervaring. En dat is soms ontzettend moeilijk, niet iedereen kan doorgestuurd worden naar het ziekenhuis. Dat is ook absoluut niet nodig. En daarbij kan het ook zijn dat de situatie op het ene moment niet ernstig genoeg is om naar het ziekenhuis te gaan, terwijl de volgende dag blijkt dat het kind toch zieker is geworden.
Overal waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Jij maakt nooit fouten? Ben jij ook nonchalant als jij iets fout doet tijdens jouw werk?
Helaas zijn de 'fouten' in de gezondheidszorg vaak heftiger, omdat het om mensen(levens) gaat. Maar ik weet van mezelf dat ik me als verpleegkundige elke dag weer keihard inzet om mn werk goed uit te voeren. En heel erg, maar ik heb ook wel eens fouten gemaakt! Gelukkig niet heftig, maar ja, het gebeurt! En reken er maar op dat je je zwaar rot voelt als zoiets gebeurt, hoe klein de 'fout' ook is!
Denk ook eens aan alles dat wel goed gaat in de zorg, hoe keihard er gewerkt wordt, hoeveel mensen er beter gemaakt worden. In plaats van altijd te vallen over alles dat 'fout' gaat in de zorg.
En nog een tip: een gesprek aanvragen bij de behandelend arts zal meer opleveren (mogelijk zelfs begrip!) dan dit verhaal op een forum plaatsen. waar niemand die patienten, de gezondheidstoestand en de behandeling kent.
Ik vind het nogal wat, dat wat je zegt 'nonchalance in de zorg'. Je beschrijft het alsof er bewust zorg geweigerd wordt door artsen/verpleegkundigen/verloskundigen.
Jij hoort nu van deze 3 kennissen alleen hun verhaal. Maar ben je erbij geweest?
Ik geloof niet dat mensen in de zorg bewust besluiten om iemand die zorg nodig heeft, niet te behandelen. Zij handelen op basis van hun kennis en ervaring. En dat is soms ontzettend moeilijk, niet iedereen kan doorgestuurd worden naar het ziekenhuis. Dat is ook absoluut niet nodig. En daarbij kan het ook zijn dat de situatie op het ene moment niet ernstig genoeg is om naar het ziekenhuis te gaan, terwijl de volgende dag blijkt dat het kind toch zieker is geworden.
Overal waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Jij maakt nooit fouten? Ben jij ook nonchalant als jij iets fout doet tijdens jouw werk?
Helaas zijn de 'fouten' in de gezondheidszorg vaak heftiger, omdat het om mensen(levens) gaat. Maar ik weet van mezelf dat ik me als verpleegkundige elke dag weer keihard inzet om mn werk goed uit te voeren. En heel erg, maar ik heb ook wel eens fouten gemaakt! Gelukkig niet heftig, maar ja, het gebeurt! En reken er maar op dat je je zwaar rot voelt als zoiets gebeurt, hoe klein de 'fout' ook is!
Denk ook eens aan alles dat wel goed gaat in de zorg, hoe keihard er gewerkt wordt, hoeveel mensen er beter gemaakt worden. In plaats van altijd te vallen over alles dat 'fout' gaat in de zorg.
En nog een tip: een gesprek aanvragen bij de behandelend arts zal meer opleveren (mogelijk zelfs begrip!) dan dit verhaal op een forum plaatsen. waar niemand die patienten, de gezondheidstoestand en de behandeling kent.
maandag 11 februari 2013 om 21:03
quote:Chartreuse schreef op 11 februari 2013 @ 20:58:
Breek me de bek niet open over medische blunders. Ik kan er niet alleen een boek over schrijven, ik zou er een boekenkàst mee kunnen vullen.
Maar tegenover die boekenkast die ik kan vullen, staan tientallen bibliotheken die je zou kunnen vullen met boeken over al die mensen die gered zijn dankzij alerte medici. Waar de dingen wel goed gingen, of beter dan goed soms. Alleen worden die boeken niet geschreven. Wordt er niet eens gesproken over al die keren dat iemand goed geholpen wordt. Dat is ook helemaal geen goed verhaal:"Afgelopen week, ik beroerd joh! Hoofdpijn, hoesten, rillen. Naar de huisarts, wat denk je? Virusje! Pillen gekregen, paar dagen onder de wol en nou ben ik weer zo goed als nieuw! Welke arts? Dr Jansen, uit de Steenstraat. Zó'n fijne dokter!"
Natuurlijk is de gezondheidszorg bij uitstek een plek waar je het liefst geen fouten zou zien. Maar dat is niet realistisch om te verwachten. Ja, dat maakt dat je zelf ook alert moet zijn. En dat het soms afschuwelijk fout afloopt. Maar het is wat het is, als iedereen (zorgvrager en zorgverlener) oplet waar mogelijk en vooral naar de ander wil blijven luisteren, dan hebben we allemaal de beste kansen. Andere smaken zijn er imho niet.Zoiets ja.
Breek me de bek niet open over medische blunders. Ik kan er niet alleen een boek over schrijven, ik zou er een boekenkàst mee kunnen vullen.
Maar tegenover die boekenkast die ik kan vullen, staan tientallen bibliotheken die je zou kunnen vullen met boeken over al die mensen die gered zijn dankzij alerte medici. Waar de dingen wel goed gingen, of beter dan goed soms. Alleen worden die boeken niet geschreven. Wordt er niet eens gesproken over al die keren dat iemand goed geholpen wordt. Dat is ook helemaal geen goed verhaal:"Afgelopen week, ik beroerd joh! Hoofdpijn, hoesten, rillen. Naar de huisarts, wat denk je? Virusje! Pillen gekregen, paar dagen onder de wol en nou ben ik weer zo goed als nieuw! Welke arts? Dr Jansen, uit de Steenstraat. Zó'n fijne dokter!"
Natuurlijk is de gezondheidszorg bij uitstek een plek waar je het liefst geen fouten zou zien. Maar dat is niet realistisch om te verwachten. Ja, dat maakt dat je zelf ook alert moet zijn. En dat het soms afschuwelijk fout afloopt. Maar het is wat het is, als iedereen (zorgvrager en zorgverlener) oplet waar mogelijk en vooral naar de ander wil blijven luisteren, dan hebben we allemaal de beste kansen. Andere smaken zijn er imho niet.Zoiets ja.
668, the neighbour of the Beast
maandag 11 februari 2013 om 21:09
quote:Chartreuse schreef op 11 februari 2013 @ 20:58:
Natuurlijk is de gezondheidszorg bij uitstek een plek waar je het liefst geen fouten zou zien. Maar dat is niet realistisch om te verwachten. Ja, dat maakt dat je zelf ook alert moet zijn. En dat het soms afschuwelijk fout afloopt. Maar het is wat het is, als iedereen (zorgvrager en zorgverlener) oplet waar mogelijk en vooral naar de ander wil blijven luisteren, dan hebben we allemaal de beste kansen. Andere smaken zijn er imho niet.
Het probleem zit hem m.i. niet in de gemaakte fouten. Fouten worden overal gemaakt en dat is pijnlijk, maar niet te voorkomen.
Wat mij stoort is de houding van veel zorgverleners. Die arrogantie, soms. Ik voel me soms echt benaderd als een domme homp klootjesvolk dat zich laat meeslepen in hypochondrisch GTST-sentiment, die niet eens weet waar de polsslag zit.
Natuurlijk ben ik niet opgeleid tot arts. Maar ik ken mijn lijf, ik voel wanneer iets echt niet in de haak is, ik heb basale medische kennis en ja, ik Google voordat ik naar de HA ga, omdat ik geen onnodige afspraken wil vullen met iets wat gewoon onschuldig blijkt te zijn.
Dat ik dan bij de HA echt een beetje stommetje moet spelen omdat hij anders zo'n kop trekt van 'Ojaaaa hoor, mevrouwtje heeft ook een internetverbinding', dat vind ik erg. Ik snap dat het irritant is als mensen met een Wikipedia-printje om een recept komen vragen, maar wees blij dat je patiënten meedenken en voel je daarover niet zo snel in je ego aangetast, denk ik dan. Be bigger then yourself.
Natuurlijk is de gezondheidszorg bij uitstek een plek waar je het liefst geen fouten zou zien. Maar dat is niet realistisch om te verwachten. Ja, dat maakt dat je zelf ook alert moet zijn. En dat het soms afschuwelijk fout afloopt. Maar het is wat het is, als iedereen (zorgvrager en zorgverlener) oplet waar mogelijk en vooral naar de ander wil blijven luisteren, dan hebben we allemaal de beste kansen. Andere smaken zijn er imho niet.
Het probleem zit hem m.i. niet in de gemaakte fouten. Fouten worden overal gemaakt en dat is pijnlijk, maar niet te voorkomen.
Wat mij stoort is de houding van veel zorgverleners. Die arrogantie, soms. Ik voel me soms echt benaderd als een domme homp klootjesvolk dat zich laat meeslepen in hypochondrisch GTST-sentiment, die niet eens weet waar de polsslag zit.
Natuurlijk ben ik niet opgeleid tot arts. Maar ik ken mijn lijf, ik voel wanneer iets echt niet in de haak is, ik heb basale medische kennis en ja, ik Google voordat ik naar de HA ga, omdat ik geen onnodige afspraken wil vullen met iets wat gewoon onschuldig blijkt te zijn.
Dat ik dan bij de HA echt een beetje stommetje moet spelen omdat hij anders zo'n kop trekt van 'Ojaaaa hoor, mevrouwtje heeft ook een internetverbinding', dat vind ik erg. Ik snap dat het irritant is als mensen met een Wikipedia-printje om een recept komen vragen, maar wees blij dat je patiënten meedenken en voel je daarover niet zo snel in je ego aangetast, denk ik dan. Be bigger then yourself.
anoniem_172114 wijzigde dit bericht op 11-02-2013 21:12
Reden: typfout
Reden: typfout
% gewijzigd
maandag 11 februari 2013 om 21:13
quote:Mevrouw75 schreef op 11 februari 2013 @ 21:09:
Eigenlijk,
als ik er zo over nadenk, zijn de artsen altijd bezorgder geweest dan ik was in tijden van medische nood, en was ik vaak degene met de nonchalance, zeg maar.
Nu nog trouwens. herkenbaar, als het mijzelf betreft. Schrik altijd van de hoeveelheid specialisten die erbij gehaald worden. Ik geneer mij ook altijd een beetje.
Eigenlijk,
als ik er zo over nadenk, zijn de artsen altijd bezorgder geweest dan ik was in tijden van medische nood, en was ik vaak degene met de nonchalance, zeg maar.
Nu nog trouwens. herkenbaar, als het mijzelf betreft. Schrik altijd van de hoeveelheid specialisten die erbij gehaald worden. Ik geneer mij ook altijd een beetje.
maandag 11 februari 2013 om 21:15
Ik snap dat wel Vetplantje, hoe irritant dat is.
Mevrouw kan googlen dus mevrouw zal mij, de dokter, wel eens komen vertellen wat ze mankeert. Waarom kom je dan, als je het allemaal zelf zo goed weet?
Googlen op symptomen levert vaak 30 mogelijke ziektebeelden op en meestal is het geen van allen, omdat het vanzelf overgaat en niks voorstelde. Of het is de 31, waar mevrouw de googlende patiënt nog nooit van gehoord had.
Waarom mag een automonteur, fietsenmaker, schilder of schoenmaker wél zijn specialisme hebben en een bepaalde autoriteit hebben in zijn vakgebied, maar een arts niet?
Jij kunt je lijf wel kennen, maar die arts heeft tig jaar gestudeerd om tot een goeie conclusie te kunnen komen op basis van jouw symptomen. Daar heeft hij jouw googlediagnose niet bij nodig.
Mevrouw kan googlen dus mevrouw zal mij, de dokter, wel eens komen vertellen wat ze mankeert. Waarom kom je dan, als je het allemaal zelf zo goed weet?
Googlen op symptomen levert vaak 30 mogelijke ziektebeelden op en meestal is het geen van allen, omdat het vanzelf overgaat en niks voorstelde. Of het is de 31, waar mevrouw de googlende patiënt nog nooit van gehoord had.
Waarom mag een automonteur, fietsenmaker, schilder of schoenmaker wél zijn specialisme hebben en een bepaalde autoriteit hebben in zijn vakgebied, maar een arts niet?
Jij kunt je lijf wel kennen, maar die arts heeft tig jaar gestudeerd om tot een goeie conclusie te kunnen komen op basis van jouw symptomen. Daar heeft hij jouw googlediagnose niet bij nodig.
668, the neighbour of the Beast
maandag 11 februari 2013 om 21:16
quote:vetplantje schreef op 11 februari 2013 @ 21:09:
[...]
Het probleem zit hem m.i. niet in de gemaakte fouten. Fouten worden overal gemaakt en dat is pijnlijk, maar niet te voorkomen.
Wat mij stoort is de houding van veel zorgverleners. Die arrogantie, soms. Ik voel me soms echt benaderd als een domme homp klootjesvolk dat zich laat meeslepen in hypochondrisch GTST-sentiment, die niet eens weet waar de polsslag zit.
Natuurlijk ben ik niet opgeleid tot arts. Maar ik ken mijn lijf, ik voel wanneer iets echt niet in de haak is, ik heb basale medische kennis en ja, ik Google voordat ik naar de HA ga, omdat ik geen onnodige afspraken wil vullen met iets wat gewoon onschuldig blijkt te zijn.
Dat ik dan bij de HA echt een beetje stommetje moet spelen omdat hij anders zo'n kop trekt van 'Ojaaaa hoor, mevrouwtje heeft ook een internetverbinding', dat vind ik erg. Ik snap dat het irritant is als mensen met een Wikipedia-printje om een recept komen vragen, maar wees blij dat je patiënten meedenken en voel je daarover niet zo snel in je ego aangetast, denk ik dan. Be bigger then yourself.Goh, ik heb echt zeer weinig arrogante artsen meegemaakt en ik ben ook niet dom en heb ook een internetverbinding.
[...]
Het probleem zit hem m.i. niet in de gemaakte fouten. Fouten worden overal gemaakt en dat is pijnlijk, maar niet te voorkomen.
Wat mij stoort is de houding van veel zorgverleners. Die arrogantie, soms. Ik voel me soms echt benaderd als een domme homp klootjesvolk dat zich laat meeslepen in hypochondrisch GTST-sentiment, die niet eens weet waar de polsslag zit.
Natuurlijk ben ik niet opgeleid tot arts. Maar ik ken mijn lijf, ik voel wanneer iets echt niet in de haak is, ik heb basale medische kennis en ja, ik Google voordat ik naar de HA ga, omdat ik geen onnodige afspraken wil vullen met iets wat gewoon onschuldig blijkt te zijn.
Dat ik dan bij de HA echt een beetje stommetje moet spelen omdat hij anders zo'n kop trekt van 'Ojaaaa hoor, mevrouwtje heeft ook een internetverbinding', dat vind ik erg. Ik snap dat het irritant is als mensen met een Wikipedia-printje om een recept komen vragen, maar wees blij dat je patiënten meedenken en voel je daarover niet zo snel in je ego aangetast, denk ik dan. Be bigger then yourself.Goh, ik heb echt zeer weinig arrogante artsen meegemaakt en ik ben ook niet dom en heb ook een internetverbinding.
maandag 11 februari 2013 om 21:18
Hier ook niet dus Mevrouw75.
Mijn arts zat me zelf van de week met google uit te leggen waar ik last van had. Vond ik wel geweldig.
En de enige arts die ik ken die wel een echte dokter van de oude stempel is (ik ben dokter dus ik los het wel op) is de meest geweldige dokter die ik ken.
Die man hoort aan, stelt een diagnose en lost het op. Ongelofelijk.
Laat hem dan maar niet in discussie gaan, dat geneuzel kost toch alleen maar kostbare tijd.
Mijn arts zat me zelf van de week met google uit te leggen waar ik last van had. Vond ik wel geweldig.
En de enige arts die ik ken die wel een echte dokter van de oude stempel is (ik ben dokter dus ik los het wel op) is de meest geweldige dokter die ik ken.
Die man hoort aan, stelt een diagnose en lost het op. Ongelofelijk.
Laat hem dan maar niet in discussie gaan, dat geneuzel kost toch alleen maar kostbare tijd.
668, the neighbour of the Beast
maandag 11 februari 2013 om 21:18
Pien, tuurlijk maak ik fouten. Maar als ik zie dat ik een controle verkeerd heb uitgevoerd doe ik hem over en zeg ik niet 'zo'n vaart zal het wel niet lopen'. En ik werk dus niet met levens en gezondheid en zo. Ik vind zo'n houding van iedereen nonchalant, maar de consequenties van die houding wisselen nogal.
En ik weet dat niet iedereen over één kam te scheren is, ik heb zelf ook hele goede artsen gehad. Ik vind het alleen moeilijk, mt bovenstaande voorbeelden in mijn achterhoofd, erop te vertrouwen dat ik niet die ene slechte heb. En wat als je die wel hebt, en je gevoel zegt dat ook?
En ik weet dat niet iedereen over één kam te scheren is, ik heb zelf ook hele goede artsen gehad. Ik vind het alleen moeilijk, mt bovenstaande voorbeelden in mijn achterhoofd, erop te vertrouwen dat ik niet die ene slechte heb. En wat als je die wel hebt, en je gevoel zegt dat ook?
Only dead fish go with the flow.
maandag 11 februari 2013 om 21:21
quote:Marels schreef op 11 februari 2013 @ 21:15:
Ik snap dat wel Vetplantje, hoe irritant dat is.
Mevrouw kan googlen dus mevrouw zal mij, de dokter, wel eens komen vertellen wat ze mankeert. Waarom kom je dan, als je het allemaal zelf zo goed weet?
Googlen op symptomen levert vaak 30 mogelijke ziektebeelden op en meestal is het geen van allen, omdat het vanzelf overgaat en niks voorstelde. Of het is de 31, waar mevrouw de googlende patiënt nog nooit van gehoord had.
Waarom mag een automonteur, fietsenmaker, schilder of schoenmaker wél zijn specialisme hebben en een bepaalde autoriteit hebben in zijn vakgebied, maar een arts niet?
Jij kunt je lijf wel kennen, maar die arts heeft tig jaar gestudeerd om tot een goeie conclusie te kunnen komen op basis van jouw symptomen. Daar heeft hij jouw googlediagnose niet bij nodig.
Marels, ik ben nog NOOIT met een kant en klare diagnose bij de arts gekomen. Ik kijk naar de mogelijkheden en het komt erg vaak voor dat een arts zegt dat ik aandoening A heb terwijl ik weet dat ik symptoom B mis, wat altijd bij aandoening A aanwezig is.
Is me nu 4x gebeurd en alle 4 de keren had ik achteraf gelijk. Dus tja, dan had de arts misschien beter moeten opletten.
Overigens ga ik ook pas naar de fietsenmaker als ik het zelf niet kan repareren. En als de fietsenmaker zegt 'uw band is lek' terwijl ze opgepompt zijn, zeg ik daar ook wat van. Alleen de fietsenmaker trekt dan geen arrogant smoelwerk.
Ik snap dat wel Vetplantje, hoe irritant dat is.
Mevrouw kan googlen dus mevrouw zal mij, de dokter, wel eens komen vertellen wat ze mankeert. Waarom kom je dan, als je het allemaal zelf zo goed weet?
Googlen op symptomen levert vaak 30 mogelijke ziektebeelden op en meestal is het geen van allen, omdat het vanzelf overgaat en niks voorstelde. Of het is de 31, waar mevrouw de googlende patiënt nog nooit van gehoord had.
Waarom mag een automonteur, fietsenmaker, schilder of schoenmaker wél zijn specialisme hebben en een bepaalde autoriteit hebben in zijn vakgebied, maar een arts niet?
Jij kunt je lijf wel kennen, maar die arts heeft tig jaar gestudeerd om tot een goeie conclusie te kunnen komen op basis van jouw symptomen. Daar heeft hij jouw googlediagnose niet bij nodig.
Marels, ik ben nog NOOIT met een kant en klare diagnose bij de arts gekomen. Ik kijk naar de mogelijkheden en het komt erg vaak voor dat een arts zegt dat ik aandoening A heb terwijl ik weet dat ik symptoom B mis, wat altijd bij aandoening A aanwezig is.
Is me nu 4x gebeurd en alle 4 de keren had ik achteraf gelijk. Dus tja, dan had de arts misschien beter moeten opletten.
Overigens ga ik ook pas naar de fietsenmaker als ik het zelf niet kan repareren. En als de fietsenmaker zegt 'uw band is lek' terwijl ze opgepompt zijn, zeg ik daar ook wat van. Alleen de fietsenmaker trekt dan geen arrogant smoelwerk.
