Gezondheid
alle pijlers
Nonchalance zorgverleners
maandag 11 februari 2013 om 20:28
Hallo allemaal,
Ik ben al lang een meelezer, maar wilde toch even iets delen/jullie mening weten.
Ik heb al een tijdje het gevoel dat je zelf superalert moet zijn in de zorg, omdat artsen/verpleegkundigen klachten niet heel serieus lijken te nemen.
Nu is dit gevoel versterkt door wat er afgelopen dagen met kinderen in mijn omgeving is gebeurd.
Kennis 1 heeft een dochter van 3 die al een aantal dagen ziek was en niets binnen hield. Naar huisarts: niets aan de hand, griepje, lekker uitzieken. Kennis geeft aan dat ze dat al probeerde, maar dat het gewoon echt niet goed gaat. Toch maar naar huis. Dochter ligt inmiddels al vijf dagen n het kinderziekenhuis (met gillende sirenes naar toe gebracht) na meerde keren bewusteloos te zijn geweest. Zware virusinfectie en ze knapt nog steeds niet op.
Kennis 2 is zaterdag met zoon van negen naar eerste hulp gereden vanwege uit het niets hele zware koorts. Naar huis gestuurd met paracetamolletje en rust nemen. Zondag terug gegaan, want zoon niet meer aanspreekbaar. Eerste hulp begon wéér over paracetamol. Kennis is heel boos geworden, werd toen pas serieus genomen. Zoon ligt nu kritiek met bacteriële meningitis.
Een paar maanden terug heeft mijn zwangere nichtje kantje boord gelegen met HELLP syndroom. Stagiaire had teststrip voor eiwit in urine te lang in urine gehouden, waardoor uitkomst niet meer af te lezen was. Maakte volgens verloskundige niets uit, zo'n vaart zou het niet lopen. Een paar dagen later moest haar partner tekenen voor wie ze moesten redden: ongeboren dochter of de moeder. (Ze hebben het gelukkig allebei gehaald!)
Hoe kan dit toch allemaal? Ik weet dat artsen ook maar mensen zijn en dat heel veel mensen onterecht bij de dokter komen, maar in bovenstaande gevallen zou zo veel beter gehandeld kunnen zijn volgens mij.
Het lijkt wel alsof je dus heel erg op je strepen moet gaan staan tegenover zorgverleners, en altijd op je eigen gevoel af moet aan. Maar dat is ook weer lastig, omdat artsen toch nog een bepaalde autoriteit hebben. Hoe ervaren jullie dit? Hebben jullie ook dit soort gevallen mee gemaakt/in jullie omgeving?
Ik ben al lang een meelezer, maar wilde toch even iets delen/jullie mening weten.
Ik heb al een tijdje het gevoel dat je zelf superalert moet zijn in de zorg, omdat artsen/verpleegkundigen klachten niet heel serieus lijken te nemen.
Nu is dit gevoel versterkt door wat er afgelopen dagen met kinderen in mijn omgeving is gebeurd.
Kennis 1 heeft een dochter van 3 die al een aantal dagen ziek was en niets binnen hield. Naar huisarts: niets aan de hand, griepje, lekker uitzieken. Kennis geeft aan dat ze dat al probeerde, maar dat het gewoon echt niet goed gaat. Toch maar naar huis. Dochter ligt inmiddels al vijf dagen n het kinderziekenhuis (met gillende sirenes naar toe gebracht) na meerde keren bewusteloos te zijn geweest. Zware virusinfectie en ze knapt nog steeds niet op.
Kennis 2 is zaterdag met zoon van negen naar eerste hulp gereden vanwege uit het niets hele zware koorts. Naar huis gestuurd met paracetamolletje en rust nemen. Zondag terug gegaan, want zoon niet meer aanspreekbaar. Eerste hulp begon wéér over paracetamol. Kennis is heel boos geworden, werd toen pas serieus genomen. Zoon ligt nu kritiek met bacteriële meningitis.
Een paar maanden terug heeft mijn zwangere nichtje kantje boord gelegen met HELLP syndroom. Stagiaire had teststrip voor eiwit in urine te lang in urine gehouden, waardoor uitkomst niet meer af te lezen was. Maakte volgens verloskundige niets uit, zo'n vaart zou het niet lopen. Een paar dagen later moest haar partner tekenen voor wie ze moesten redden: ongeboren dochter of de moeder. (Ze hebben het gelukkig allebei gehaald!)
Hoe kan dit toch allemaal? Ik weet dat artsen ook maar mensen zijn en dat heel veel mensen onterecht bij de dokter komen, maar in bovenstaande gevallen zou zo veel beter gehandeld kunnen zijn volgens mij.
Het lijkt wel alsof je dus heel erg op je strepen moet gaan staan tegenover zorgverleners, en altijd op je eigen gevoel af moet aan. Maar dat is ook weer lastig, omdat artsen toch nog een bepaalde autoriteit hebben. Hoe ervaren jullie dit? Hebben jullie ook dit soort gevallen mee gemaakt/in jullie omgeving?
Only dead fish go with the flow.
dinsdag 12 februari 2013 om 07:37
Mijn opa is overleden dankzij een grote medische blunder van zijn arts. Hij lag op bed met klassieke hartaanval symptomen. Pijn op de borst, schietende pijnen in zijn armen. Maar de huisarts is langsgeweest en vond het niets. De volgende ochtend was hij dood. Tot onze grote verbijstering is mijn oma nog 20 jaar naar diezelfde arts gegaan.
Dankzij die man ben ik opgegroeid zonder opa. Elke malloot kan toch een hartaanval diagnoseren? Hij had hem op zijn minst naar het ziekenhuis moeten sturen.
Nu is mijn vader ook overleden aan een hartinfarct, maar daar was niemand bij. En hij had Wolf parkinson White syndroom.
Als ik die arts ooit gezien had van mijn opa had ik nog een appeltje met hem geschild.
Dankzij die man ben ik opgegroeid zonder opa. Elke malloot kan toch een hartaanval diagnoseren? Hij had hem op zijn minst naar het ziekenhuis moeten sturen.
Nu is mijn vader ook overleden aan een hartinfarct, maar daar was niemand bij. En hij had Wolf parkinson White syndroom.
Als ik die arts ooit gezien had van mijn opa had ik nog een appeltje met hem geschild.
dinsdag 12 februari 2013 om 07:59
quote:mamsky schreef op 11 februari 2013 @ 23:28:
Het valt mij op dat veel mensen zo weinig ziekte-inzicht hebben maar wel van alles verwachten van een arts.
Weet je, op zich is die bewering best waar maar juist dit soort postings dragen toch bij aan mijn ergernis.
Ik ben met iets ernstigs naar huis gestuurd wat objectief en niet te missen gewoon gediagnostiseerd had moeten worden. Zei de chirurg ook. Toch probeer ik in dit topic genuanceerd te reageren met ook begrip voor de kant van de zorg en een aantal mogelijke verklaringen hoe die beleving van beide kanten kan zijn.
Maar jouw posting (ik pik de jouwe er nu even tussenuit, maar er zijn er meer) ademt vooral de sfeer "ja maar de patienten zijn ook zo lastig en die hebben geen ziekteinzicht en als er een diagnose gemist wordt dan kan de arts daar ook niet veel aan doen en mensen willen ook altijd iemand de schuld geven".
Het had mij heel goed gedaan als die zorgverleners destijds gewoon hadden erkend: "ja, dit is een slordige fout en het had niet mogen gebeuren".
En ik vind het in het algemeen heel prettig als zorgverleners kunnen erkennen dat er inderdaad stevige fouten gemaakt worden waar je als patient de dupe van kunt zijn.
Kortom, als je als patient begrip toont voor de zorg, verwacht je dat de zorg ook toe kan geven dat er verwijtbare fouten gemaakt worden, naast alle 'het is mensenwerk en het is niet altijd verwijtbaar en verwahctingen moeten wel redelijk blijven etc".
Dan is er ook van de kant van de patient weer wat ruimte om de kant van de zorg te begrijpen.
Het valt mij op dat veel mensen zo weinig ziekte-inzicht hebben maar wel van alles verwachten van een arts.
Weet je, op zich is die bewering best waar maar juist dit soort postings dragen toch bij aan mijn ergernis.
Ik ben met iets ernstigs naar huis gestuurd wat objectief en niet te missen gewoon gediagnostiseerd had moeten worden. Zei de chirurg ook. Toch probeer ik in dit topic genuanceerd te reageren met ook begrip voor de kant van de zorg en een aantal mogelijke verklaringen hoe die beleving van beide kanten kan zijn.
Maar jouw posting (ik pik de jouwe er nu even tussenuit, maar er zijn er meer) ademt vooral de sfeer "ja maar de patienten zijn ook zo lastig en die hebben geen ziekteinzicht en als er een diagnose gemist wordt dan kan de arts daar ook niet veel aan doen en mensen willen ook altijd iemand de schuld geven".
Het had mij heel goed gedaan als die zorgverleners destijds gewoon hadden erkend: "ja, dit is een slordige fout en het had niet mogen gebeuren".
En ik vind het in het algemeen heel prettig als zorgverleners kunnen erkennen dat er inderdaad stevige fouten gemaakt worden waar je als patient de dupe van kunt zijn.
Kortom, als je als patient begrip toont voor de zorg, verwacht je dat de zorg ook toe kan geven dat er verwijtbare fouten gemaakt worden, naast alle 'het is mensenwerk en het is niet altijd verwijtbaar en verwahctingen moeten wel redelijk blijven etc".
Dan is er ook van de kant van de patient weer wat ruimte om de kant van de zorg te begrijpen.
dinsdag 12 februari 2013 om 08:11
quote:Anthonius schreef op 12 februari 2013 @ 07:20:
@ Marels
Natuurlijk zijn artsen ook maar mensen..
Maar het is wel heel wrang dat een probleem vaak gebagatelliseerd wordt door artsen..
Ik hoor maar weinig dat artsen zeggen; "nou ik weet het niet zeker, maar laat voor de zekerheid maar even nakijken in het ziekenhuis"
Het is altijd andersom!Dat altijd! kan ik nu al met 2 voorbeelden uit mijn directe familie ontkrachten.
@ Marels
Natuurlijk zijn artsen ook maar mensen..
Maar het is wel heel wrang dat een probleem vaak gebagatelliseerd wordt door artsen..
Ik hoor maar weinig dat artsen zeggen; "nou ik weet het niet zeker, maar laat voor de zekerheid maar even nakijken in het ziekenhuis"
Het is altijd andersom!Dat altijd! kan ik nu al met 2 voorbeelden uit mijn directe familie ontkrachten.
dinsdag 12 februari 2013 om 08:24
Donkeyshot, fouten in het ziekenhuis worden (net als in de luchtvaart) ook gemeld en daarna bekeken door een speciale commissie. Met als doel te kijken of het voorkomen had kunnen worden, of er praktische zaken veranderd moeten worden om het risico op fouten lager te krijgen.
Geloof me, in 'mijn' ZH wordt daar heel zorgvuldig mee om gegaan. Je krijgt ook altijd een heldere terugkoppeling.
Geloof me, in 'mijn' ZH wordt daar heel zorgvuldig mee om gegaan. Je krijgt ook altijd een heldere terugkoppeling.
dinsdag 12 februari 2013 om 08:53
quote:SpringDing schreef op 12 februari 2013 @ 00:27:
Om te reageren op de voorbeelden uit de OP; je kan er geen zinnig woord over zeggen.
Voor de 2e keer naar huis gestuurd met een paracetamolletje? Dat kan. En dat is ook niet per definitie verkeerd. Je weet namelijk niet waarom een arts/ vpk de beslissing neemt om je met dat advies naar huis te sturen.
Want je gevoel kan nog zo hard roepen 'dit klopt niet', een arts kan naar je luisteren en je gevoel zeker meenemen in zijn afweging maar zal het verder moeten doen met wat hij ziet.
En als hij geen duidelijke symptomen ziet om anders te handelen dan het paracetamolletje, waarom zou je dat dan in twijfel trekken?
Feit is dat de arts meer erover weet dan jij, waarom ga je er anders naar toe?!
Dat ligt dus iets anders. Het enige zinnige wat ik kan zeggen (ben geen arts en vpk) is het volgende: vpk stuurde ze voor de tweede keer weg met paracetamol en een "ja, laat maar uitzieken, er heerst een ernstige griep ja". Toen werden ze boos, is er een arts bijgekomen en is het kind per direct opgenomen. Er is toen meteen een lumbaalpunctie uitgevoerd die de diagnose onomstotelijk vast stelde. De arts heeft dus wel goed gehandeld, het gaat om de vpk die ze naar huis had gestuurd met hersenvliesontsteking zonder verder onderzoek van een arts, ondanks dat het kind niet aanspreekbaar was. Dat voelt heel nonchalant voor mij als leek.
Om te reageren op de voorbeelden uit de OP; je kan er geen zinnig woord over zeggen.
Voor de 2e keer naar huis gestuurd met een paracetamolletje? Dat kan. En dat is ook niet per definitie verkeerd. Je weet namelijk niet waarom een arts/ vpk de beslissing neemt om je met dat advies naar huis te sturen.
Want je gevoel kan nog zo hard roepen 'dit klopt niet', een arts kan naar je luisteren en je gevoel zeker meenemen in zijn afweging maar zal het verder moeten doen met wat hij ziet.
En als hij geen duidelijke symptomen ziet om anders te handelen dan het paracetamolletje, waarom zou je dat dan in twijfel trekken?
Feit is dat de arts meer erover weet dan jij, waarom ga je er anders naar toe?!
Dat ligt dus iets anders. Het enige zinnige wat ik kan zeggen (ben geen arts en vpk) is het volgende: vpk stuurde ze voor de tweede keer weg met paracetamol en een "ja, laat maar uitzieken, er heerst een ernstige griep ja". Toen werden ze boos, is er een arts bijgekomen en is het kind per direct opgenomen. Er is toen meteen een lumbaalpunctie uitgevoerd die de diagnose onomstotelijk vast stelde. De arts heeft dus wel goed gehandeld, het gaat om de vpk die ze naar huis had gestuurd met hersenvliesontsteking zonder verder onderzoek van een arts, ondanks dat het kind niet aanspreekbaar was. Dat voelt heel nonchalant voor mij als leek.
Only dead fish go with the flow.
dinsdag 12 februari 2013 om 09:06
ik ben zorgverlener (geen arts) en aan doorstuderen ook.
ook ik heb in verleden wel eens een fout gemaakt. Heel rot is dat.
Ik ben ook maar mens.
Ook bij mij zijn er fouten gemaakt.
Een grove fout die elke ehbo`er had kunnen vaststellen dat ik naar een SEH had gemoeten voor een herstel OK maar de SEH waar ik toen was heeft me ongezien weggestuurd omdat ik niet via de HAP was binnen gekomen en dat ik vertelde dat op 2mm na mn vinger eraf lag maakte blijkbaar niet genoeg indruk.
De HAP heeft vervolgens gekeken, gespoeld en me weggestuurd met een verbandje.
Daarna is het gaan ontsteken en necrotiseren.
Daarna zijn er nog vele fouten gemaakt door een andere arts.
Toen ik eindelijk bij een goede plastisch chirurg aankwam was de vinger niet meer te redden en mis ik nu 1.4cm.
Mn vroegere huisgenoot heeft ook meermaals aan de balie gestaan bij een HAP met cyanotische lippen bij een enorme longontsteking. Nee meneer, gaat u maar naar huis.
Het was bekend dat hij astma heeft.
De HAP, ik kom er niet meer.
ook ik heb in verleden wel eens een fout gemaakt. Heel rot is dat.
Ik ben ook maar mens.
Ook bij mij zijn er fouten gemaakt.
Een grove fout die elke ehbo`er had kunnen vaststellen dat ik naar een SEH had gemoeten voor een herstel OK maar de SEH waar ik toen was heeft me ongezien weggestuurd omdat ik niet via de HAP was binnen gekomen en dat ik vertelde dat op 2mm na mn vinger eraf lag maakte blijkbaar niet genoeg indruk.
De HAP heeft vervolgens gekeken, gespoeld en me weggestuurd met een verbandje.
Daarna is het gaan ontsteken en necrotiseren.
Daarna zijn er nog vele fouten gemaakt door een andere arts.
Toen ik eindelijk bij een goede plastisch chirurg aankwam was de vinger niet meer te redden en mis ik nu 1.4cm.
Mn vroegere huisgenoot heeft ook meermaals aan de balie gestaan bij een HAP met cyanotische lippen bij een enorme longontsteking. Nee meneer, gaat u maar naar huis.
Het was bekend dat hij astma heeft.
De HAP, ik kom er niet meer.
dinsdag 12 februari 2013 om 09:21
Ik geloof dat ik mazzel heb. Ik ga altid in gesprek met mijn huisarts Haar kennis, mijn (of kind) lichaam en gevoel. Samen zoeken naar een oplossing. Geweldig. Ze neemt ons altijd serieus en heeft me ontzettend goed begeleid toen zoontje net geboren was. Het eerste wat ze zei was: voor kinderen onder de 5 maak ik altijd tijd en je kunt beter 3x voor niets komen dan 1x te laat. Wat een verademing met de vorige arts. die vroeg altijd eerst: wat denk je zelf? Gevolgd door een diepe zucht en een verveelde blik. Mijn standaard antwoord was dat als ik het wist ik hier niet zou zitten en dat hij er voor geleerd had. Ik ging er gewoon niet meer naartoe.
Ook met de huisartsenpost, kinderarts, gynocologen en andere artsen nooit problemen gehad. Ik vind het belangrijk een goede relatie met hen te onderhouden. Het is mijn lichaam en zij weten hoe het werkt of hoort te werken.
Ook met de huisartsenpost, kinderarts, gynocologen en andere artsen nooit problemen gehad. Ik vind het belangrijk een goede relatie met hen te onderhouden. Het is mijn lichaam en zij weten hoe het werkt of hoort te werken.
dinsdag 12 februari 2013 om 09:27
En nog even wat eigen ervaringen (ik heb er genoeg, helaas): ik ben twee door mijn huisarts met spoed naar het ziekenhuis gestuurd. De eerste keer wist hij niet wat het was, bleek het heel erg mee te vallen gelukkig. Tweede keer had hij iets niet goed gedaan. Had hij inmiddels zelf ook door en gemeld aan het ziekenhuis. Super netjes van hem en daar ben ik ook helemaal niet boos over of zo. Dat vind ik gevalletjes "waar gehakt wordt vallen spaanders" en dat neem ik helemaal niemand kwalijk.
Ook heb ik gewoon wel eens last gehad van veel hoofdpijn en als de huisarts dan zegt: "vier keer per dag twee paracetamol", dan doe ik dat gewoon en dan voel ik me echt niet tekort gedaan of zo. Ik hoef echt geen geen spannende diagnose van de huisarts of zo.
Ik baalde er wel van toen ik heeeeele rare neurologische symptomen had en de huisarts me wegstuurde met dezelfde diagnose als hierboven. Toen gaf ik aan dat ik dat al eens had gehad en dat dit toch echt heel anders voelde, werd dat een beetje weggelachen en moest ik het echt nog maar even aankijken. Een week later werd ik door de vervangende huisarts naar de spoedeisende hulp gestuurd met nog steeds dezelfde symptomen. En dat voelt rot, zeker met dat halve weglachende van mijn eigen huisarts die (vrij nonchalant, is ie weer...) mij wegstuurde met de 'kijk het nog maar even aan' opmerking.
Je moet als arts vind ik ook altijd blijven kijken naar de persooen tegenover je. Ik ga over het algemeen niet met mijn arts in discussie, laat alles over me heen komen en ga ook gewoon rustig naar huis als hij zegt dat er niets aan de hand is en ik gewoon paracetamol moet slikken. Als ik dan wel een keer overstuur daar zit, omdat er hele rare onbegrijpelijke dingen in mijn hoofd gebeuren, die ik nog nooit heb mee gemaakt, en als ik dan ook nog in discussie ga (wat ik bij dokters eigenlijk heel eng vind, omdat zij alles weten en ik niets), LUISTER dan...
Ook heb ik gewoon wel eens last gehad van veel hoofdpijn en als de huisarts dan zegt: "vier keer per dag twee paracetamol", dan doe ik dat gewoon en dan voel ik me echt niet tekort gedaan of zo. Ik hoef echt geen geen spannende diagnose van de huisarts of zo.
Ik baalde er wel van toen ik heeeeele rare neurologische symptomen had en de huisarts me wegstuurde met dezelfde diagnose als hierboven. Toen gaf ik aan dat ik dat al eens had gehad en dat dit toch echt heel anders voelde, werd dat een beetje weggelachen en moest ik het echt nog maar even aankijken. Een week later werd ik door de vervangende huisarts naar de spoedeisende hulp gestuurd met nog steeds dezelfde symptomen. En dat voelt rot, zeker met dat halve weglachende van mijn eigen huisarts die (vrij nonchalant, is ie weer...) mij wegstuurde met de 'kijk het nog maar even aan' opmerking.
Je moet als arts vind ik ook altijd blijven kijken naar de persooen tegenover je. Ik ga over het algemeen niet met mijn arts in discussie, laat alles over me heen komen en ga ook gewoon rustig naar huis als hij zegt dat er niets aan de hand is en ik gewoon paracetamol moet slikken. Als ik dan wel een keer overstuur daar zit, omdat er hele rare onbegrijpelijke dingen in mijn hoofd gebeuren, die ik nog nooit heb mee gemaakt, en als ik dan ook nog in discussie ga (wat ik bij dokters eigenlijk heel eng vind, omdat zij alles weten en ik niets), LUISTER dan...
Only dead fish go with the flow.
dinsdag 12 februari 2013 om 09:46
Bij mijn man zijn ook behoorlijke fouten gemaakt. Wolf Parkinson White syndroom is niet ontdekt bij uitgebreid cardiologisch onderzoek in een universitair ziekenhuis. Dit leidde bijna tot de dood van mijn man, maar daar is niemand nonchalant mee omgegaan. De huisarts, het universitair ziekenhuis en het ziekenhuis waar hij al wel eens op de spoedeisende hulp was geweest hebben allemaal bekeken waar het fout was gegaan en waarom en dat geeft een goed gevoel, ze doen er iets mee, nemen het serieus.
dinsdag 12 februari 2013 om 11:38
quote:Anthonius schreef op 12 februari 2013 @ 07:20:
@ Marels
Natuurlijk zijn artsen ook maar mensen..
Maar het is wel heel wrang dat een probleem vaak gebagatelliseerd wordt door artsen..
Ik hoor maar weinig dat artsen zeggen; "nou ik weet het niet zeker, maar laat voor de zekerheid maar even nakijken in het ziekenhuis"
Het is altijd andersom!Zit jij hele dagen naast een huisarts dat je dit zo zeker weet? Weet jij wel hoeveel kinderen doorgestuurd worden naar de kinderarts zonder dat dit echt nodig was?
@ Marels
Natuurlijk zijn artsen ook maar mensen..
Maar het is wel heel wrang dat een probleem vaak gebagatelliseerd wordt door artsen..
Ik hoor maar weinig dat artsen zeggen; "nou ik weet het niet zeker, maar laat voor de zekerheid maar even nakijken in het ziekenhuis"
Het is altijd andersom!Zit jij hele dagen naast een huisarts dat je dit zo zeker weet? Weet jij wel hoeveel kinderen doorgestuurd worden naar de kinderarts zonder dat dit echt nodig was?
dinsdag 12 februari 2013 om 11:47
quote:Anthonius schreef op 12 februari 2013 @ 07:20:
@ Marels
Ik hoor maar weinig dat artsen zeggen; "nou ik weet het niet zeker, maar laat voor de zekerheid maar even nakijken in het ziekenhuis"
Het is altijd andersom!2x gehoord bij 2 verschillende huisartsen. De eerste keer een poliep gevonden die volgens de eerste reactie van de arts er onrustig uitzag. Bleek achteraf nog goedaardig te zijn. De 2de x een mammografie waar ze "toevallig"een tumor ontdekte die nog heel klein was.
@ Marels
Ik hoor maar weinig dat artsen zeggen; "nou ik weet het niet zeker, maar laat voor de zekerheid maar even nakijken in het ziekenhuis"
Het is altijd andersom!2x gehoord bij 2 verschillende huisartsen. De eerste keer een poliep gevonden die volgens de eerste reactie van de arts er onrustig uitzag. Bleek achteraf nog goedaardig te zijn. De 2de x een mammografie waar ze "toevallig"een tumor ontdekte die nog heel klein was.
dinsdag 12 februari 2013 om 23:08
Ik heb een aantal vervelende ervaringen met artsen/ andere zorgverleners, maar gelukkig heb ik meer positieve of neutrale ervaringen.
Ik vind wel dat communicatieve vaardigheden van artsen niet altijd even goed ontwikkeld zijn. Ik begrijp dat het best lastig kan zijn de juiste toon aan te slaan bij patiënten die je helemaal niet kent, anderzijds kun je ze ook gewoon een paar vragen stellen en zo een inschatting maken hoe je met iemand om kan gaan. Ik denk dat een aantal artsen heel erg gefocust zijn op de lichamelijke klachten en de communicatie met patiënten eigenlijk helemaal niet zo interessant vinden of gewoonweg vergeten dat ook dat een belangrijk onderdeel is.
Veel van de problemen die worden genoemd waren te ondervangen door iets beter doorvragen vanuit de arts, ingaan op zorgen etc en uitleg geven. Andersom denk ik dat er ook een taak bij jezelf ligt om het gesprek aan te gaan... ook al is dat soms lastig. Dus voel je je met een kluitje in het riet gestuurd als je het advies krijgt wat paracetamolletjes te slikken, zeg het dan, geef je zorgen aan, vraag meer uitleg. Dan kan de arts je uitleggen waarom ze toch voor die paracetamolletjes kiest of misschien in overleg met je bepalen dat een andere behandeling toch een beter plan is.
Wat ik weleens lastig vind met kleine praktijken is dat er nergens een controle is. Als je ergens tegenaan loopt is er geen leidinggevende o.i.d. waarmee je kan praten. Als patiënt ben je behoorlijk afhankelijk van je arts (of andere hulpverlener) en kun je vaak niet of onvoldoende inschatten of de arts (of andere hulpverlener) wel of niet zijn werk goed doet.
Een verkeerde diagnose hoeft trouwens niet te betekenen dat de arts dús zijn werk niet goed heeft gedaan, het kan ook zijn dat de diagnose die hij stelde op dat moment waarschijnlijker is dan dat wat er daadwerkelijk aan de hand blijkt te zijn - hoe vervelend ook natuurlijk.
Ik vind wel dat communicatieve vaardigheden van artsen niet altijd even goed ontwikkeld zijn. Ik begrijp dat het best lastig kan zijn de juiste toon aan te slaan bij patiënten die je helemaal niet kent, anderzijds kun je ze ook gewoon een paar vragen stellen en zo een inschatting maken hoe je met iemand om kan gaan. Ik denk dat een aantal artsen heel erg gefocust zijn op de lichamelijke klachten en de communicatie met patiënten eigenlijk helemaal niet zo interessant vinden of gewoonweg vergeten dat ook dat een belangrijk onderdeel is.
Veel van de problemen die worden genoemd waren te ondervangen door iets beter doorvragen vanuit de arts, ingaan op zorgen etc en uitleg geven. Andersom denk ik dat er ook een taak bij jezelf ligt om het gesprek aan te gaan... ook al is dat soms lastig. Dus voel je je met een kluitje in het riet gestuurd als je het advies krijgt wat paracetamolletjes te slikken, zeg het dan, geef je zorgen aan, vraag meer uitleg. Dan kan de arts je uitleggen waarom ze toch voor die paracetamolletjes kiest of misschien in overleg met je bepalen dat een andere behandeling toch een beter plan is.
Wat ik weleens lastig vind met kleine praktijken is dat er nergens een controle is. Als je ergens tegenaan loopt is er geen leidinggevende o.i.d. waarmee je kan praten. Als patiënt ben je behoorlijk afhankelijk van je arts (of andere hulpverlener) en kun je vaak niet of onvoldoende inschatten of de arts (of andere hulpverlener) wel of niet zijn werk goed doet.
Een verkeerde diagnose hoeft trouwens niet te betekenen dat de arts dús zijn werk niet goed heeft gedaan, het kan ook zijn dat de diagnose die hij stelde op dat moment waarschijnlijker is dan dat wat er daadwerkelijk aan de hand blijkt te zijn - hoe vervelend ook natuurlijk.
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
