Gezondheid
alle pijlers
Nonchalance zorgverleners
maandag 11 februari 2013 om 20:28
Hallo allemaal,
Ik ben al lang een meelezer, maar wilde toch even iets delen/jullie mening weten.
Ik heb al een tijdje het gevoel dat je zelf superalert moet zijn in de zorg, omdat artsen/verpleegkundigen klachten niet heel serieus lijken te nemen.
Nu is dit gevoel versterkt door wat er afgelopen dagen met kinderen in mijn omgeving is gebeurd.
Kennis 1 heeft een dochter van 3 die al een aantal dagen ziek was en niets binnen hield. Naar huisarts: niets aan de hand, griepje, lekker uitzieken. Kennis geeft aan dat ze dat al probeerde, maar dat het gewoon echt niet goed gaat. Toch maar naar huis. Dochter ligt inmiddels al vijf dagen n het kinderziekenhuis (met gillende sirenes naar toe gebracht) na meerde keren bewusteloos te zijn geweest. Zware virusinfectie en ze knapt nog steeds niet op.
Kennis 2 is zaterdag met zoon van negen naar eerste hulp gereden vanwege uit het niets hele zware koorts. Naar huis gestuurd met paracetamolletje en rust nemen. Zondag terug gegaan, want zoon niet meer aanspreekbaar. Eerste hulp begon wéér over paracetamol. Kennis is heel boos geworden, werd toen pas serieus genomen. Zoon ligt nu kritiek met bacteriële meningitis.
Een paar maanden terug heeft mijn zwangere nichtje kantje boord gelegen met HELLP syndroom. Stagiaire had teststrip voor eiwit in urine te lang in urine gehouden, waardoor uitkomst niet meer af te lezen was. Maakte volgens verloskundige niets uit, zo'n vaart zou het niet lopen. Een paar dagen later moest haar partner tekenen voor wie ze moesten redden: ongeboren dochter of de moeder. (Ze hebben het gelukkig allebei gehaald!)
Hoe kan dit toch allemaal? Ik weet dat artsen ook maar mensen zijn en dat heel veel mensen onterecht bij de dokter komen, maar in bovenstaande gevallen zou zo veel beter gehandeld kunnen zijn volgens mij.
Het lijkt wel alsof je dus heel erg op je strepen moet gaan staan tegenover zorgverleners, en altijd op je eigen gevoel af moet aan. Maar dat is ook weer lastig, omdat artsen toch nog een bepaalde autoriteit hebben. Hoe ervaren jullie dit? Hebben jullie ook dit soort gevallen mee gemaakt/in jullie omgeving?
Ik ben al lang een meelezer, maar wilde toch even iets delen/jullie mening weten.
Ik heb al een tijdje het gevoel dat je zelf superalert moet zijn in de zorg, omdat artsen/verpleegkundigen klachten niet heel serieus lijken te nemen.
Nu is dit gevoel versterkt door wat er afgelopen dagen met kinderen in mijn omgeving is gebeurd.
Kennis 1 heeft een dochter van 3 die al een aantal dagen ziek was en niets binnen hield. Naar huisarts: niets aan de hand, griepje, lekker uitzieken. Kennis geeft aan dat ze dat al probeerde, maar dat het gewoon echt niet goed gaat. Toch maar naar huis. Dochter ligt inmiddels al vijf dagen n het kinderziekenhuis (met gillende sirenes naar toe gebracht) na meerde keren bewusteloos te zijn geweest. Zware virusinfectie en ze knapt nog steeds niet op.
Kennis 2 is zaterdag met zoon van negen naar eerste hulp gereden vanwege uit het niets hele zware koorts. Naar huis gestuurd met paracetamolletje en rust nemen. Zondag terug gegaan, want zoon niet meer aanspreekbaar. Eerste hulp begon wéér over paracetamol. Kennis is heel boos geworden, werd toen pas serieus genomen. Zoon ligt nu kritiek met bacteriële meningitis.
Een paar maanden terug heeft mijn zwangere nichtje kantje boord gelegen met HELLP syndroom. Stagiaire had teststrip voor eiwit in urine te lang in urine gehouden, waardoor uitkomst niet meer af te lezen was. Maakte volgens verloskundige niets uit, zo'n vaart zou het niet lopen. Een paar dagen later moest haar partner tekenen voor wie ze moesten redden: ongeboren dochter of de moeder. (Ze hebben het gelukkig allebei gehaald!)
Hoe kan dit toch allemaal? Ik weet dat artsen ook maar mensen zijn en dat heel veel mensen onterecht bij de dokter komen, maar in bovenstaande gevallen zou zo veel beter gehandeld kunnen zijn volgens mij.
Het lijkt wel alsof je dus heel erg op je strepen moet gaan staan tegenover zorgverleners, en altijd op je eigen gevoel af moet aan. Maar dat is ook weer lastig, omdat artsen toch nog een bepaalde autoriteit hebben. Hoe ervaren jullie dit? Hebben jullie ook dit soort gevallen mee gemaakt/in jullie omgeving?
Only dead fish go with the flow.
maandag 11 februari 2013 om 22:21
maandag 11 februari 2013 om 22:31
maandag 11 februari 2013 om 22:35
Ach, artsen zijn ook maar mensen. Mijn huisarts heeft me 4 jaar laten lopen met heel veel pijn, ook al had ik zelf al een vermoeden wat het was. Maar neeeeeee, dat was niet waarschijnlijk.. Toen ik uiteindelijk na maandelijks langs komen flipte kreeg ik een doorverwijzing met de tekst "Zelf verwijzing". Kinderachtig. En achteraf had ik gelijk heb heb ik jaren voor niets met pijn gelopen. Maar goed, ik snap best dat veel mensen zeggen "Ik heb dit" en dat je daar niet altijd op in kan gaan als arts. Toch vond ik dat verdomd zuur.
maandag 11 februari 2013 om 22:35
Moeilijk onderwerp altijd.
Ik snap écht de lastige positie van de arts, en de noodzaak van triage, en dat er lastige patiënten zijn.
En tegelijkertijd ben ik ook een keer na een ongeluk met serieus letsel door de ambulancebroeders naar huis gestuurd, onder het motto "dit kunt u niet eens voelen mevrouwtje". De volgende dag ben ik met spoed geopereerd....
Ik was niet eens kwaad om de medische fout, maar vooral om dat neerbuigende "dat kunt u niet eens voelen mevrouwtje".
Ik ben niks geen eisende patiënt, maar juist veel te volgzaam in dit soort dingen. En het hindert me vreselijk dat ik kennelijk veel harder en eisender en assertiever moest zijn dan ik eigenlijk ben, om geholpen te worden.
Ik snap écht de lastige positie van de arts, en de noodzaak van triage, en dat er lastige patiënten zijn.
En tegelijkertijd ben ik ook een keer na een ongeluk met serieus letsel door de ambulancebroeders naar huis gestuurd, onder het motto "dit kunt u niet eens voelen mevrouwtje". De volgende dag ben ik met spoed geopereerd....
Ik was niet eens kwaad om de medische fout, maar vooral om dat neerbuigende "dat kunt u niet eens voelen mevrouwtje".
Ik ben niks geen eisende patiënt, maar juist veel te volgzaam in dit soort dingen. En het hindert me vreselijk dat ik kennelijk veel harder en eisender en assertiever moest zijn dan ik eigenlijk ben, om geholpen te worden.
maandag 11 februari 2013 om 22:36
quote:pinta schreef op 11 februari 2013 @ 22:31:
Ik heb artsen ervaren die me juist vragen: " Wat denk je zelf dat er aan de hand is ? ".
Dat vind ik zo bijzonder, Vooral als ik niet gegoogled heb en echt geen flauw idee heb wat er aan de hand is. Dan denk ik: "Waarom vraagt hij me dat ? "
Omdat heel veel mensen bij de huisarts komen met een verwachting. De vraag wat je zelf denkt dat je hebt, legt die verwachting bloot. Daar kan de arts dan gericht op anticiperen.
Als ik met pijn in mijn borsten bij de huisarts kom en zij zegt "mastopathie" terwijl ik bang ben voor kanker, dan heeft ze haar werk in mijn ogen minder goed gedaan dan wanneer ze vraagt wat ik zelf denk en ik naar eerlijkheid kan antwoorden dat ik bang ben voor kanker. Dat geeft haar ook de gelegenheid om me uit te leggen wanneer ik me zorgen moet maken om kanker en wanneer niet. Om maar even een voorbeeld te noemen.
Ik snap die vraag dus heel goed, júist van artsen die steeds vaker geconfronteerd worden met googlende patiënten. En meestal staan op google de ernstigste diagnoses, niet de onschuldige met 100% kans op goede afloop.
Ik heb artsen ervaren die me juist vragen: " Wat denk je zelf dat er aan de hand is ? ".
Dat vind ik zo bijzonder, Vooral als ik niet gegoogled heb en echt geen flauw idee heb wat er aan de hand is. Dan denk ik: "Waarom vraagt hij me dat ? "
Omdat heel veel mensen bij de huisarts komen met een verwachting. De vraag wat je zelf denkt dat je hebt, legt die verwachting bloot. Daar kan de arts dan gericht op anticiperen.
Als ik met pijn in mijn borsten bij de huisarts kom en zij zegt "mastopathie" terwijl ik bang ben voor kanker, dan heeft ze haar werk in mijn ogen minder goed gedaan dan wanneer ze vraagt wat ik zelf denk en ik naar eerlijkheid kan antwoorden dat ik bang ben voor kanker. Dat geeft haar ook de gelegenheid om me uit te leggen wanneer ik me zorgen moet maken om kanker en wanneer niet. Om maar even een voorbeeld te noemen.
Ik snap die vraag dus heel goed, júist van artsen die steeds vaker geconfronteerd worden met googlende patiënten. En meestal staan op google de ernstigste diagnoses, niet de onschuldige met 100% kans op goede afloop.
maandag 11 februari 2013 om 22:43
Mijn eigen ervaring is overigens ook zo: op een paar onhandigheden na (die gewoon uitgepraat konden worden over het algemeen) heb ik bij de artsen die ik bezoek vooral het idee dat ze juist heel zorgvuldig handelen. Waarbij het waarschijnlijk scheelt dat ik een complexe patiënt ben, maar daar kan dan weer tegenover gesteld worden dat ik het prototype googlende patiënt ben die het altijd beter weet. Dus je zou denken dat ik er dan toch juist vaker tegenaan gelopen zou moeten zijn.
Wat voor mij wel stelregel is, is dat ik respect heb voor de professie en de kundigheid van de arts, al blijf ik altijd zelf nadenken. Het is mijn lichaam, ik neem de eindbeslissingen. En als ik niet begrijp waarom een arts een bepaalde behandeling voorstelt, dan laat ik het me nog een keer uitleggen. En ik kom met niet zulke hooggespannen verwachtingen binnen, ik denk dat dat ook scheelt in hoe ik de consulten ervaar. Maar over het algemeen zijn mijn zorgervaringen juist positief en ik zie véél artsen, dus het is niet alsof ik te weinig ervaring heb.
Wat voor mij wel stelregel is, is dat ik respect heb voor de professie en de kundigheid van de arts, al blijf ik altijd zelf nadenken. Het is mijn lichaam, ik neem de eindbeslissingen. En als ik niet begrijp waarom een arts een bepaalde behandeling voorstelt, dan laat ik het me nog een keer uitleggen. En ik kom met niet zulke hooggespannen verwachtingen binnen, ik denk dat dat ook scheelt in hoe ik de consulten ervaar. Maar over het algemeen zijn mijn zorgervaringen juist positief en ik zie véél artsen, dus het is niet alsof ik te weinig ervaring heb.
maandag 11 februari 2013 om 22:55
Goed, blijkbaar heel veel pech in mijn omgeving in heel korte tijd.
Nogmaals: ik heb zelf ook hele goede (en minder goede) ervaringen met zorgverlening. Ik vind alleen de gevallen in mijn omgeving erg heftig nu, maar zo te lezen horen die gevallen erbij. Wat weer best een eng idee is, maar das een andere discussie...
Nogmaals: ik heb zelf ook hele goede (en minder goede) ervaringen met zorgverlening. Ik vind alleen de gevallen in mijn omgeving erg heftig nu, maar zo te lezen horen die gevallen erbij. Wat weer best een eng idee is, maar das een andere discussie...
Only dead fish go with the flow.
maandag 11 februari 2013 om 22:57
Precies Beeldig. Negatieve ervaringen worden altijd gedeeld. Positieve soms. Neutrale nooit. Daardoor krijg je zo'n beeld als dat van TO: 'wat zijn zorgverleners toch nonchalant.' Het beeld klopt dus alleen totaal niet. Tegenover deze negatieve ervaringen staan veel meer neutrale en positieve verhalen, die hoor je alleen nooit. Want die zijn het vermelden niet waard. En wat ik me ook afvraag, hoe erg het verhaal is veranderd door eigen invulling, aangezien TO er niet bij was. (Een patiënt onthoudt maar 15-20% van wat er is gezegd op een consult. Met folders erbij wordt dat hooguit 5% meer.)
Ik, als zorgverlener (doktersassistente ZH) neem mensen in ieder geval serieus. Jammer dat 'we' over één kam worden geschoren zo.
Ik, als zorgverlener (doktersassistente ZH) neem mensen in ieder geval serieus. Jammer dat 'we' over één kam worden geschoren zo.
maandag 11 februari 2013 om 23:04
Ik ken ook genoeg verhalen van het tegenovergestelde: mensen die toch hun eigen lichaam kennen en er op staan dat ze gezien of verwezen worden en uiteindelijk toch echt, echt niets hebben. Bijvoorbeeld een kennis die ontzettend veel stennis heeft lopen maken in een ziekenhuis en in een prullenbak heeft gekotst en ze moesten hem toch echt helpen want hij had nooit wat, dus al hij pijn had was er toch echt iets ergs aan de hand. Was gewoon chinees dat verkeerd gevallen was. Hij had beter thuis kunnen blijven en in zijn eigen plee kunnen kotsen. Volgende dag waren alle klachten over. En zo ken ik wel meer voorbeelden. Mensen die er op staan hun oren te laten uitspuiten op de HAP, mensen die voor een pleister naar de HAP komen etc. wat niet wil zeggen dat ik sommige voorbeelden hier niet raar vind van de arts, zoals dat voorbeeld van starshine. Het is een beetje van beide denk ik. Patienten worden mondiger, ja en sommige artsen worden daar murw van en soms maakt er een arts een fout. Ik denk niet dat artsen er expre de kantjes vanaf lopen. Verder is het ook nog zo dat artsen diagnose stellen op waarschijnlijkheid. Als je niet benauwd bent en geen koorts hebt maar wel moet hoesten heb je hoogst waarschijnlijk geen longontsteking (maar er zal een keer iemand zijn die geen koorts heeft en niet benauwd is, maar alleen maar pijn heeft en moet hoesten bijvoorbeeld en toch een longontsteking heeft, dat duurt dan langer om daar achter te komen, ja).
maandag 11 februari 2013 om 23:09
Ja inderdaad. Heb het zelf ook een keer gehad, op vakantie pijn in mijn been, niet kunnen slapen van de pijn en 's morgens naar een vakantie-arts. Die zag niks aan mijn been. Maar gaf wel duidelijk aan waar ze aan dacht en dat er toch echt even afgewacht moest worden. Ik was daar duidelijk niet blij mee en op haar vraag waar ik zelf aan dacht bleek dat mijn moeder dezelfde pijn had gehad vlak voordat bij haar een zeer zeldzame tumor werd gediagnosticeerd. Tot ze het vroeg had ik er niet eens aan gedacht, het verklaarde wel mijn paniek, normaal nooit last van. Ze ging hier goed op in, maar het advies, afwachten bleef hetzelfde. En achteraf gezien was het een milde peesontsteking.quote:Beeldig schreef op 11 februari 2013 @ 22:36:
[...]
Omdat heel veel mensen bij de huisarts komen met een verwachting. De vraag wat je zelf denkt dat je hebt, legt die verwachting bloot. Daar kan de arts dan gericht op anticiperen.
Als ik met pijn in mijn borsten bij de huisarts kom en zij zegt "mastopathie" terwijl ik bang ben voor kanker, dan heeft ze haar werk in mijn ogen minder goed gedaan dan wanneer ze vraagt wat ik zelf denk en ik naar eerlijkheid kan antwoorden dat ik bang ben voor kanker. Dat geeft haar ook de gelegenheid om me uit te leggen wanneer ik me zorgen moet maken om kanker en wanneer niet. Om maar even een voorbeeld te noemen.
Ik snap die vraag dus heel goed, júist van artsen die steeds vaker geconfronteerd worden met googlende patiënten. En meestal staan op google de ernstigste diagnoses, niet de onschuldige met 100% kans op goede afloop.
[...]
Omdat heel veel mensen bij de huisarts komen met een verwachting. De vraag wat je zelf denkt dat je hebt, legt die verwachting bloot. Daar kan de arts dan gericht op anticiperen.
Als ik met pijn in mijn borsten bij de huisarts kom en zij zegt "mastopathie" terwijl ik bang ben voor kanker, dan heeft ze haar werk in mijn ogen minder goed gedaan dan wanneer ze vraagt wat ik zelf denk en ik naar eerlijkheid kan antwoorden dat ik bang ben voor kanker. Dat geeft haar ook de gelegenheid om me uit te leggen wanneer ik me zorgen moet maken om kanker en wanneer niet. Om maar even een voorbeeld te noemen.
Ik snap die vraag dus heel goed, júist van artsen die steeds vaker geconfronteerd worden met googlende patiënten. En meestal staan op google de ernstigste diagnoses, niet de onschuldige met 100% kans op goede afloop.
maandag 11 februari 2013 om 23:12
Ik denk dat een aantal factoren meespeelt.
1) tuurlijk worden negatieve ervaringen sneller gedeeld dan positieve. Ik denk dat dat inderdaad wel wat vertekent.
2) de drempels voor de zorg zijn hoger geworden dan ze vroeger waren. Het is moeilijker geworden om een afspraak te maken, een visite te krijgen of in het weekend een dokter te zien. Dat heeft heus wel zijn redenen, maar die redenen hebben veel te maken met overassertieve en onredelijke patiënten. De bescheiden patiënt heeft daar last van. Die verdient geen extra drempel want die gaat eerder te laat dan te snel naar de huisarts, maar die wordt wel afgescheept. Dat levert dus extra negatieve ervaringen op.
3) mensen met veel ervaring in de zorg kunnen misschien ook beter inschatten hoe ze zich op moeten stellen omdat ze beter weten wat werkt en wat niet werkt, zoals Beeldig schetst. Als je eens in de drie jaar een arts nodig hebt maar dan wel nú, is het moeilijker om in te schatten wat de juiste procedures, toonzetting en dergelijke zijn dan als je er wekelijks over de vloer komt.
4) en nog iets: patienten die met iets ernstigs naar huis zijn gestuurd zullen hun ervaring erger vinden dan de frustratie van een arts die teveel onredelijke patienten heeft gezien. De arts heeft vandaag misschien wel 20 telefoontjes gehad van patienten die om flauwekuldingen belden, en die is 20 keer beleefd gebleven, dus die vindt dat hij het best zwaar heeft ermee.En hij schaart die ene misser onder 'gehakt en spaanders'. De patient die met iets ernstigs is weggestuurd heeft een hele heftige ervaring gehad, en mogelijk veel pijn en gevaar, dus die weegt zijn ene ervaring veel zwaarder dan de 20 ervaringen van de arts. Beide standpunten zijn wel voorstelbaar.
1) tuurlijk worden negatieve ervaringen sneller gedeeld dan positieve. Ik denk dat dat inderdaad wel wat vertekent.
2) de drempels voor de zorg zijn hoger geworden dan ze vroeger waren. Het is moeilijker geworden om een afspraak te maken, een visite te krijgen of in het weekend een dokter te zien. Dat heeft heus wel zijn redenen, maar die redenen hebben veel te maken met overassertieve en onredelijke patiënten. De bescheiden patiënt heeft daar last van. Die verdient geen extra drempel want die gaat eerder te laat dan te snel naar de huisarts, maar die wordt wel afgescheept. Dat levert dus extra negatieve ervaringen op.
3) mensen met veel ervaring in de zorg kunnen misschien ook beter inschatten hoe ze zich op moeten stellen omdat ze beter weten wat werkt en wat niet werkt, zoals Beeldig schetst. Als je eens in de drie jaar een arts nodig hebt maar dan wel nú, is het moeilijker om in te schatten wat de juiste procedures, toonzetting en dergelijke zijn dan als je er wekelijks over de vloer komt.
4) en nog iets: patienten die met iets ernstigs naar huis zijn gestuurd zullen hun ervaring erger vinden dan de frustratie van een arts die teveel onredelijke patienten heeft gezien. De arts heeft vandaag misschien wel 20 telefoontjes gehad van patienten die om flauwekuldingen belden, en die is 20 keer beleefd gebleven, dus die vindt dat hij het best zwaar heeft ermee.En hij schaart die ene misser onder 'gehakt en spaanders'. De patient die met iets ernstigs is weggestuurd heeft een hele heftige ervaring gehad, en mogelijk veel pijn en gevaar, dus die weegt zijn ene ervaring veel zwaarder dan de 20 ervaringen van de arts. Beide standpunten zijn wel voorstelbaar.
maandag 11 februari 2013 om 23:13
Tsja, er zijn vreselijke ziektes. Die grillig en raar verlopen en ook zomaar, bliksemsnel echt ernstig kunnen worden. Wat naar, TO, dat je dat nu in je nabije omgeving meerdere keren meemaakt, en ook met kinderen.
Er is geen arts die dat niets kan schelen of zijn schouders ophaalt als hij het niet ernstig inschat en het blijkt toch ernstig te zijn.
Er wordt hier gesproken over 'fouten', 'foutjes' en 'spaanders' van de artsen. Maar ik denk dat in het in veel gevallen niet eens een fout is, als een arts een diagnose mist. Soms worden mensen nml opeens ziek of gaan zelfs dood. En met kennis achteraf kun je dan zeggen wat het is geweest, maar die kennis had de arts niet op dat moment.
Kennis van mij verloor zomaar opeens haar vader. 62 jaar hartaanval. Kerngezonde man, topfit, veel sporten, nooit roken en heel gezond leven.
Die riepen de week na het overlijden de artsen ter verantwoording. Want hoe kan dat? En had dat voorkomen kunnen worden als dit, en als dat, en als eerder...of als sneller.....?
En dan duurt het even voordat het besef er is, dat dat gewoon kan.
Er is geen arts die dat niets kan schelen of zijn schouders ophaalt als hij het niet ernstig inschat en het blijkt toch ernstig te zijn.
Er wordt hier gesproken over 'fouten', 'foutjes' en 'spaanders' van de artsen. Maar ik denk dat in het in veel gevallen niet eens een fout is, als een arts een diagnose mist. Soms worden mensen nml opeens ziek of gaan zelfs dood. En met kennis achteraf kun je dan zeggen wat het is geweest, maar die kennis had de arts niet op dat moment.
Kennis van mij verloor zomaar opeens haar vader. 62 jaar hartaanval. Kerngezonde man, topfit, veel sporten, nooit roken en heel gezond leven.
Die riepen de week na het overlijden de artsen ter verantwoording. Want hoe kan dat? En had dat voorkomen kunnen worden als dit, en als dat, en als eerder...of als sneller.....?
En dan duurt het even voordat het besef er is, dat dat gewoon kan.
maandag 11 februari 2013 om 23:21
quote:Snoesje666 schreef op 11 februari 2013 @ 20:48:
Heel herkenbaar.
Als je in het weekend / 's avonds de dokterspost moet bellen, dan moet je hemel en aarde bewegen om voorbij de telefonist te komen.
Als je uiteindelijk wordt teruggebeld door een verpleegkundige krijg je een heel kruisverhoor, maar met een beetje mazzel "mag" je langskomen.
Snoezekind klaagde sinds zaterdagmiddag over hoofdpijn. Zondag klaagde hij direct bij het ontbijt al over oor- en hoofdpijn. Terugdenkend was hij vrijdagnacht al niet lekker, en kwam hij 's nachts bij ons in bed, dat had hij al zeker twee jaar niet gedaan.
De telefonist probeerde ons af te schepen met een druppeltje olie in het oor en een paracetamolletje. Na een boos gesprek dat we anders direct doorgingen naar het ziekenhuis zouden we teruggebeld worden.
Een half uur later werden we teruggebeld door een verpleegkundige die ons ook probeerde af te schepen. We hebben onze poot stijf moeten houden en konden 's middags langskomen.
Het bleek een ontsteking áchter het oor te zijn, nog even daarmee doorlopen en het had op zijn hersenen kunnen slaan. Direct aan de antibiotica gezet.
In onze vorige woonplaats MOESTEN we naar Stadskanaal, 30 kilometer verderop, omdat dat volgens onze postcode de aangewezen plaats was. We mochten niet naar Hoogezand, vijf kilometer verderop. Je zou maar geen auto hebben, kun je mooi om twee uur 's nachts de buren uit bed bellen......Maar daar noem je ook wat. Ze hebben volgens mij voor die hele regio één ambulance. En twee politie auto's En ja dat meen ik echt. Een vrouw op straat, half gekleed en duidelijk niet aanspreekbaar en iig uitgedroogd. Na wat vragen ed dacht ik een hypo te herkennen. Gebeld maar er kwam géén ambulance. Uiteindelijk politie gebeld (wij hebben dus geen auto) bleek de politie niet te kunnen want die zaten in veendam. Nou dan stuur je toch een andere auto. In de andere auto zat een zakkenroller en meer auto's hadden ze niet
Heel herkenbaar.
Als je in het weekend / 's avonds de dokterspost moet bellen, dan moet je hemel en aarde bewegen om voorbij de telefonist te komen.
Als je uiteindelijk wordt teruggebeld door een verpleegkundige krijg je een heel kruisverhoor, maar met een beetje mazzel "mag" je langskomen.
Snoezekind klaagde sinds zaterdagmiddag over hoofdpijn. Zondag klaagde hij direct bij het ontbijt al over oor- en hoofdpijn. Terugdenkend was hij vrijdagnacht al niet lekker, en kwam hij 's nachts bij ons in bed, dat had hij al zeker twee jaar niet gedaan.
De telefonist probeerde ons af te schepen met een druppeltje olie in het oor en een paracetamolletje. Na een boos gesprek dat we anders direct doorgingen naar het ziekenhuis zouden we teruggebeld worden.
Een half uur later werden we teruggebeld door een verpleegkundige die ons ook probeerde af te schepen. We hebben onze poot stijf moeten houden en konden 's middags langskomen.
Het bleek een ontsteking áchter het oor te zijn, nog even daarmee doorlopen en het had op zijn hersenen kunnen slaan. Direct aan de antibiotica gezet.
In onze vorige woonplaats MOESTEN we naar Stadskanaal, 30 kilometer verderop, omdat dat volgens onze postcode de aangewezen plaats was. We mochten niet naar Hoogezand, vijf kilometer verderop. Je zou maar geen auto hebben, kun je mooi om twee uur 's nachts de buren uit bed bellen......Maar daar noem je ook wat. Ze hebben volgens mij voor die hele regio één ambulance. En twee politie auto's En ja dat meen ik echt. Een vrouw op straat, half gekleed en duidelijk niet aanspreekbaar en iig uitgedroogd. Na wat vragen ed dacht ik een hypo te herkennen. Gebeld maar er kwam géén ambulance. Uiteindelijk politie gebeld (wij hebben dus geen auto) bleek de politie niet te kunnen want die zaten in veendam. Nou dan stuur je toch een andere auto. In de andere auto zat een zakkenroller en meer auto's hadden ze niet
maandag 11 februari 2013 om 23:22
En het is denk ik ook een menselijke reactie om bij rampspoed naar een reden of oorzaak te zoeken. Want het moet toch niet zomaar kunnen dat iemand opeens heel ziek -of erger- is.
Toen een familielid van mij op een leeftijd onder de 40 jaar, totaal onverwacht binnen 2 uur overleed aan een longembolie, werd er in de familie (waarvan een aantal arts zijn) zo'n beetje als eerste gecheckt of er geen medische fout gemaakt was. Toen al snel bleek dat dat niet zo was en er volledig volgens protocol was gehandeld, was dat een soort eerste opluchting en een soort realisatie dat het botte en domme pech en toeval was.
Toen een familielid van mij op een leeftijd onder de 40 jaar, totaal onverwacht binnen 2 uur overleed aan een longembolie, werd er in de familie (waarvan een aantal arts zijn) zo'n beetje als eerste gecheckt of er geen medische fout gemaakt was. Toen al snel bleek dat dat niet zo was en er volledig volgens protocol was gehandeld, was dat een soort eerste opluchting en een soort realisatie dat het botte en domme pech en toeval was.
maandag 11 februari 2013 om 23:25
Toch worden er wel veel fouten gemaakt. Ik had mijn teen gestoten en het voelde niet goed. Naar de seh. Valt wel mee toch? eh nee. Ow, foto? eh ja graag. Komen terug, nee hoor niet gebroken. Nu heb ik een raar lijf met problemen en het voelde toch echt wel gebroken. Maar goed ik weer naar huis. Werd ik terug gebeld, dat het wel degelijk gebroken was maar lager dan waar ze hadden gekeken ????? of ik terug kon komen. Ikke terug gingen ze mijn ENKEL intapen. Toen ben ik er vandoor gegaan en heb de fysio maar laten tapen. Sorry hoor maar das STOM en zeker getuigend van nonchalance.
maandag 11 februari 2013 om 23:28
In het verleden (zo'n 20 jaar geleden) werkte ik in een ziekenhuis.
's nachts werd er een opname aangekondigd.
de dienstdoende arts vertelde mij dat de huisarts helemaal aan het einde van zijn latijn was omdat de familie van de patient hem maar bleef bellen, ook 's nachts.
Uiteindelijk is er besloten tot een opname hoofdzakelijk vanwege de druk van de (hardnekkige en bedreigende) familie.
Patient had met zijn klachten best thuis kunnen blijven en daar behandeld worden.
en wat zeggen de patient en familie dan achteraf? Zie je wel, het was maar goed dat we zo vol hebben gehouden, want hij moest uiteindelijk toch opgenomen worden.
Tja, het is maar hoe je het bekijkt.
Het valt mij op dat veel mensen zo weinig ziekte-inzicht hebben maar wel van alles verwachten van een arts.
Beetje verkouden? keelpijn? hoesten? dan zijn ze soms verontwaardigd dat ze niet even een kuurtje kunnen krijgen.
Hebben ze de hele week al ergens last van, dan ineens in het weekend besluiten dat het toch wel heel erg nodig is om naar de HAP te gaan, en vervolgens boos zijn als ze te horen krijgen dat ze dit maandagochtend maar met hun eigen huisarts moeten opnemen.
Er worden fouten gemaakt, en dat is een ernstige zaak, maar we moeten wel oppassen om geen vertekend beeld te krijgen.
Er gaat inderdaad ook heel erg veel goed, maar dat hoor je niet.
's nachts werd er een opname aangekondigd.
de dienstdoende arts vertelde mij dat de huisarts helemaal aan het einde van zijn latijn was omdat de familie van de patient hem maar bleef bellen, ook 's nachts.
Uiteindelijk is er besloten tot een opname hoofdzakelijk vanwege de druk van de (hardnekkige en bedreigende) familie.
Patient had met zijn klachten best thuis kunnen blijven en daar behandeld worden.
en wat zeggen de patient en familie dan achteraf? Zie je wel, het was maar goed dat we zo vol hebben gehouden, want hij moest uiteindelijk toch opgenomen worden.
Tja, het is maar hoe je het bekijkt.
Het valt mij op dat veel mensen zo weinig ziekte-inzicht hebben maar wel van alles verwachten van een arts.
Beetje verkouden? keelpijn? hoesten? dan zijn ze soms verontwaardigd dat ze niet even een kuurtje kunnen krijgen.
Hebben ze de hele week al ergens last van, dan ineens in het weekend besluiten dat het toch wel heel erg nodig is om naar de HAP te gaan, en vervolgens boos zijn als ze te horen krijgen dat ze dit maandagochtend maar met hun eigen huisarts moeten opnemen.
Er worden fouten gemaakt, en dat is een ernstige zaak, maar we moeten wel oppassen om geen vertekend beeld te krijgen.
Er gaat inderdaad ook heel erg veel goed, maar dat hoor je niet.
maandag 11 februari 2013 om 23:40
Ik heb in mijn leven diverse stuitende voorbeelden meegemaakt van artsen die de plank finaal missloegen maar te arrogant waren om dat toe te geven.
Het probleem is m.i. niet dat er fouten gemaakt worden, maar dat de gezondheidssector fouten eerder ontkent en verdoezelt dan er lering uit trekt. Men zou een voorbeeld kunnen nemen aan de luchtvaart, waar elk incident wordt gemeld en geanalyseerd met als doel om het vliegen veiliger te maken.
Het probleem is m.i. niet dat er fouten gemaakt worden, maar dat de gezondheidssector fouten eerder ontkent en verdoezelt dan er lering uit trekt. Men zou een voorbeeld kunnen nemen aan de luchtvaart, waar elk incident wordt gemeld en geanalyseerd met als doel om het vliegen veiliger te maken.
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
dinsdag 12 februari 2013 om 00:14
quote:Het probleem is m.i. niet dat er fouten gemaakt worden, maar dat de gezondheidssector fouten eerder ontkent en verdoezelt dan er lering uit trekt. Men zou een voorbeeld kunnen nemen aan de luchtvaart, waar elk incident wordt gemeld en geanalyseerd met als doel om het vliegen veiliger te maken.
Joh natúúrlijk worden incidenten gemeld in de zorg. Je hebt MIP's, MIC's, protocollen en standaardprocedures.
Dat je het als patiënt niet ziet wil niet zeggen dat het niet gebeurt!!
Joh natúúrlijk worden incidenten gemeld in de zorg. Je hebt MIP's, MIC's, protocollen en standaardprocedures.
Dat je het als patiënt niet ziet wil niet zeggen dat het niet gebeurt!!
dinsdag 12 februari 2013 om 00:27
Om te reageren op de voorbeelden uit de OP; je kan er geen zinnig woord over zeggen.
Voor de 2e keer naar huis gestuurd met een paracetamolletje? Dat kan. En dat is ook niet per definitie verkeerd. Je weet namelijk niet waarom een arts/ vpk de beslissing neemt om je met dat advies naar huis te sturen.
Want je gevoel kan nog zo hard roepen 'dit klopt niet', een arts kan naar je luisteren en je gevoel zeker meenemen in zijn afweging maar zal het verder moeten doen met wat hij ziet.
En als hij geen duidelijke symptomen ziet om anders te handelen dan het paracetamolletje, waarom zou je dat dan in twijfel trekken?
Feit is dat de arts meer erover weet dan jij, waarom ga je er anders naar toe?!
Iemand zei ook dat het tegenwoordig moeilijker is om een afspraak te krijgen buiten reguliere openingstijden. Dat denk ik niet. Juist omdat de zorg zo veel toegankelijker is geworden, moet er alleen veel strenger gekeken worden of directe zorg wel nodig is.
Ik denk dat als je vroeger midden in de nacht de dokter belde, hij zo aan je bed stond. Omdat er dan ook echt iets aan de hand was, anders zou je niet 's nachts bellen.
Tegenwoordig belt iedereen met elke scheet die dwars zit de HAP. Geen wonder dat ze bij de HAP een rigoureuze triage moeten doen. En het dus lijkt of ze je niet willen helpen.
Pas nog; iemand die 's avonds belde vanwege een pijntje dat hij al 2 weken had. Advies was volgende dag de eigen HA te bellen. Maar dat kon niet want meneer moest werken. Advies dan om overmorgen te gaan, want zo spoed was het niet. Wat bleek, meneer zou overmorgen op vakantie gaan, dus dan zou hij na z'n vakantie wel even de HA bellen..
Voor de 2e keer naar huis gestuurd met een paracetamolletje? Dat kan. En dat is ook niet per definitie verkeerd. Je weet namelijk niet waarom een arts/ vpk de beslissing neemt om je met dat advies naar huis te sturen.
Want je gevoel kan nog zo hard roepen 'dit klopt niet', een arts kan naar je luisteren en je gevoel zeker meenemen in zijn afweging maar zal het verder moeten doen met wat hij ziet.
En als hij geen duidelijke symptomen ziet om anders te handelen dan het paracetamolletje, waarom zou je dat dan in twijfel trekken?
Feit is dat de arts meer erover weet dan jij, waarom ga je er anders naar toe?!
Iemand zei ook dat het tegenwoordig moeilijker is om een afspraak te krijgen buiten reguliere openingstijden. Dat denk ik niet. Juist omdat de zorg zo veel toegankelijker is geworden, moet er alleen veel strenger gekeken worden of directe zorg wel nodig is.
Ik denk dat als je vroeger midden in de nacht de dokter belde, hij zo aan je bed stond. Omdat er dan ook echt iets aan de hand was, anders zou je niet 's nachts bellen.
Tegenwoordig belt iedereen met elke scheet die dwars zit de HAP. Geen wonder dat ze bij de HAP een rigoureuze triage moeten doen. En het dus lijkt of ze je niet willen helpen.
Pas nog; iemand die 's avonds belde vanwege een pijntje dat hij al 2 weken had. Advies was volgende dag de eigen HA te bellen. Maar dat kon niet want meneer moest werken. Advies dan om overmorgen te gaan, want zo spoed was het niet. Wat bleek, meneer zou overmorgen op vakantie gaan, dus dan zou hij na z'n vakantie wel even de HA bellen..
dinsdag 12 februari 2013 om 00:40
quote:SpringDing schreef op 12 februari 2013 @ 00:27:
Pas nog; iemand die 's avonds belde vanwege een pijntje dat hij al 2 weken had. Advies was volgende dag de eigen HA te bellen. Maar dat kon niet want meneer moest werken. Advies dan om overmorgen te gaan, want zo spoed was het niet. Wat bleek, meneer zou overmorgen op vakantie gaan, dus dan zou hij na z'n vakantie wel even de HA bellen..
Dat is het ook idd. Als je weet dat je de hele avond/nacht niemand kunt bereiken, dan heb je halverwege de middag wel haast om een dokter te bellen.
Volgens mij denken nu veel mensen: ik kijk het nog even aan. En dan s avonds gaat het niet over en gaan ze alsnog een dokter bellen.
Pas nog; iemand die 's avonds belde vanwege een pijntje dat hij al 2 weken had. Advies was volgende dag de eigen HA te bellen. Maar dat kon niet want meneer moest werken. Advies dan om overmorgen te gaan, want zo spoed was het niet. Wat bleek, meneer zou overmorgen op vakantie gaan, dus dan zou hij na z'n vakantie wel even de HA bellen..
Dat is het ook idd. Als je weet dat je de hele avond/nacht niemand kunt bereiken, dan heb je halverwege de middag wel haast om een dokter te bellen.
Volgens mij denken nu veel mensen: ik kijk het nog even aan. En dan s avonds gaat het niet over en gaan ze alsnog een dokter bellen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 12 februari 2013 om 07:20
