Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 18 mei 2008 om 11:45
quote:herfst76 schreef op 18 mei 2008 @ 09:17:
Maar goed, hoewel het me verschrikkelijk lijkt om de rest van mijn leven alleen door te brengen (zonder man), en ik nu al weet dat ik over een paar maanden erg verlang naar aandacht en bevestiging, voor nu vind ik het niet eens zo erg. Ik kan dat nou eenmaal niet laten gebeuren.
Even dit stukje van Herfst eruit gepikt... voor Herfst en in het algemeen. Ik denk dat je een stuk sterker aan een relatie begint als je dit stadium voorbij bent. Als het je NIET meer verschrikkelijk lijkt om de rest van je leven zonder partner door te brengen, als je het in je eentje ook gewoon fijn hebt, als je weet dat je het alleen ook goed aankan allemaal (met of zonder kinderen), dat het gewoon okee is zoals het is.
Zolang het nog niet zover is, kun je ook aandacht en bevestiging krijgen zonder een relatie aan te gaan; als een man je laat merken dat hij je leuk vindt door met je te flirten merk je ook dat je nog 'goed in de markt ligt'. Dat je als je zou willen wel een relatie zou kunnen hebben. Dat is goed voor je zelfvertrouwen en zo bouw je dat langzamerhand op, zonder gelijk je hart te riskeren. Zo is het bij mij gegaan in die periode, soms leerde ik mannen kennen gewoon via mijn werk, uit de buurt en van de sporadische keer dat ik uitging met een vriendin. Daarna ben ik wel eens wat aangegaan met iemand, waarbij ik eerlijk vertelde dat ik geen echte relatie wilde, maar alleen vriendschap met eventueel een beetje meer. Als het me te eng werd, kapte ik het dan weer af. En uiteindelijk, na jaren, dacht ik dat ik ook wel weer echt een partner zou willen. En toen ontmoette ik mijn man (via internet), met wie het gewoon klopte, bij wie ik die laatste restjes angst kon overwinnen. Die mij snapte, die zelf ook de nodige bagage had. Dacht ik eerst dat een lat-relatie het maximum ooit zou zijn voor mij, met hem durfde ik het wel aan.
Ik denk dat je, als je te snel wilt, onnodige risico's neemt. Zolang je nog denkt dat je het eigenlijk niet waard bent om een goede relatie te hebben, je te erg op zoek bent naar 'iemand' voor de bevestiging en de aandacht die je nodig hebt, omdat je niet alleen wilt zijn, neem je te snel genoegen met minder dan het beste. Het beste voor jou, bedoel ik.
Nou ja, zo kijk ik er tegenaan. Niet dat ik het in die periode allemaal zo doordacht heb gedaan trouwens, maar achteraf zie ik die ontwikkeling.
Voor jonge vrouwen zoals Iseo; de wereld ligt aan je voeten! Je leven is nog maar net begonnen en nu heb je al zoveel meer levenswijsheid dan voorheen, en je weet zoveel beter wat je wilt (en niet wilt). Als je later een oude oma bent, kijk je terug op deze jaren en dan is het nog maar een klein deel van je leven. Al die jaren daarna zullen er dan ook zijn, jaren waarin je je weg hebt gevonden. Wie weet hoe het allemaal zal verlopen, jij hebt het (in ieder geval grotendeels) in de hand, het is allemaal van jou.
En later, Iseo, dan kom je gezellig langs bij mij in mijn seniorenflat en praten we er samen over na, allebei in zo'n comfortfauteuil waar we ook lekker een dutje in kunnen doen als we moe worden. En dan denken we, 'goh, als we alles in 2008 eens hadden kunnen weten'. Ofzoiets.
Maar goed, hoewel het me verschrikkelijk lijkt om de rest van mijn leven alleen door te brengen (zonder man), en ik nu al weet dat ik over een paar maanden erg verlang naar aandacht en bevestiging, voor nu vind ik het niet eens zo erg. Ik kan dat nou eenmaal niet laten gebeuren.
Even dit stukje van Herfst eruit gepikt... voor Herfst en in het algemeen. Ik denk dat je een stuk sterker aan een relatie begint als je dit stadium voorbij bent. Als het je NIET meer verschrikkelijk lijkt om de rest van je leven zonder partner door te brengen, als je het in je eentje ook gewoon fijn hebt, als je weet dat je het alleen ook goed aankan allemaal (met of zonder kinderen), dat het gewoon okee is zoals het is.
Zolang het nog niet zover is, kun je ook aandacht en bevestiging krijgen zonder een relatie aan te gaan; als een man je laat merken dat hij je leuk vindt door met je te flirten merk je ook dat je nog 'goed in de markt ligt'. Dat je als je zou willen wel een relatie zou kunnen hebben. Dat is goed voor je zelfvertrouwen en zo bouw je dat langzamerhand op, zonder gelijk je hart te riskeren. Zo is het bij mij gegaan in die periode, soms leerde ik mannen kennen gewoon via mijn werk, uit de buurt en van de sporadische keer dat ik uitging met een vriendin. Daarna ben ik wel eens wat aangegaan met iemand, waarbij ik eerlijk vertelde dat ik geen echte relatie wilde, maar alleen vriendschap met eventueel een beetje meer. Als het me te eng werd, kapte ik het dan weer af. En uiteindelijk, na jaren, dacht ik dat ik ook wel weer echt een partner zou willen. En toen ontmoette ik mijn man (via internet), met wie het gewoon klopte, bij wie ik die laatste restjes angst kon overwinnen. Die mij snapte, die zelf ook de nodige bagage had. Dacht ik eerst dat een lat-relatie het maximum ooit zou zijn voor mij, met hem durfde ik het wel aan.
Ik denk dat je, als je te snel wilt, onnodige risico's neemt. Zolang je nog denkt dat je het eigenlijk niet waard bent om een goede relatie te hebben, je te erg op zoek bent naar 'iemand' voor de bevestiging en de aandacht die je nodig hebt, omdat je niet alleen wilt zijn, neem je te snel genoegen met minder dan het beste. Het beste voor jou, bedoel ik.
Nou ja, zo kijk ik er tegenaan. Niet dat ik het in die periode allemaal zo doordacht heb gedaan trouwens, maar achteraf zie ik die ontwikkeling.
Voor jonge vrouwen zoals Iseo; de wereld ligt aan je voeten! Je leven is nog maar net begonnen en nu heb je al zoveel meer levenswijsheid dan voorheen, en je weet zoveel beter wat je wilt (en niet wilt). Als je later een oude oma bent, kijk je terug op deze jaren en dan is het nog maar een klein deel van je leven. Al die jaren daarna zullen er dan ook zijn, jaren waarin je je weg hebt gevonden. Wie weet hoe het allemaal zal verlopen, jij hebt het (in ieder geval grotendeels) in de hand, het is allemaal van jou.
En later, Iseo, dan kom je gezellig langs bij mij in mijn seniorenflat en praten we er samen over na, allebei in zo'n comfortfauteuil waar we ook lekker een dutje in kunnen doen als we moe worden. En dan denken we, 'goh, als we alles in 2008 eens hadden kunnen weten'. Ofzoiets.
zondag 18 mei 2008 om 11:59
Dag Herfst
Heb je nog een beetje kunnen slapen na al die heftigheid van gisteravond? Ik heb geen kinderen, maar kan me vinden in de reacties hierboven. Zorg eerst maar voor rust in je eigen huis.
Mijn relatie met mijn ex was ook een knipperlichtrelatie en is ook meerdere malen uit geweest. Ik weet hoe gigantisch veel energie dat vreet. Misschien is het goed om er over na te denken hoe je er voor gaat zorgen dat de relatie uit blijft en dat jullie niet over een paar weken weer alles 'goedmaken', zeker gezien je schuldgevoelens. Je zoon is op den duur gebaat bij stabiliteit en duidelijkheid. Ik denk niet dat het goed voor hem is als jullie nog jaren doorgaan met knipperlichten.
Over eventuele vriendschap met je ex zou ik later gaan nadenken. Zorg er eerst maar voor dat je zo stevig wordt dat je niet in zijn armen wordt teruggedreven. Zou me inderdaad voorlopig zakelijk proberen op te stellen, zoals de anderen ook suggereren. Denk niet te veel voor je ex momenteel en hoe hij je e-mail zal opvatten. Jij hebt gecommuniceerd wat je wilde communiceren, het is aan hem om daar wel of niet op te reageren. Hij kent jou tenslotte ook al jaren en heeft het ook al vaker meegemaakt dat het uit was tussen jullie. Zijn idee over jou verandert vast niet echt door die e-mail alleen.
Heb je nog een beetje kunnen slapen na al die heftigheid van gisteravond? Ik heb geen kinderen, maar kan me vinden in de reacties hierboven. Zorg eerst maar voor rust in je eigen huis.
Mijn relatie met mijn ex was ook een knipperlichtrelatie en is ook meerdere malen uit geweest. Ik weet hoe gigantisch veel energie dat vreet. Misschien is het goed om er over na te denken hoe je er voor gaat zorgen dat de relatie uit blijft en dat jullie niet over een paar weken weer alles 'goedmaken', zeker gezien je schuldgevoelens. Je zoon is op den duur gebaat bij stabiliteit en duidelijkheid. Ik denk niet dat het goed voor hem is als jullie nog jaren doorgaan met knipperlichten.
Over eventuele vriendschap met je ex zou ik later gaan nadenken. Zorg er eerst maar voor dat je zo stevig wordt dat je niet in zijn armen wordt teruggedreven. Zou me inderdaad voorlopig zakelijk proberen op te stellen, zoals de anderen ook suggereren. Denk niet te veel voor je ex momenteel en hoe hij je e-mail zal opvatten. Jij hebt gecommuniceerd wat je wilde communiceren, het is aan hem om daar wel of niet op te reageren. Hij kent jou tenslotte ook al jaren en heeft het ook al vaker meegemaakt dat het uit was tussen jullie. Zijn idee over jou verandert vast niet echt door die e-mail alleen.
zondag 18 mei 2008 om 12:10
Iseo,
De omschrijving van je gedachten, hoe je je kansen op een relatie minder dan minimaal inschat, zo voel ik het precies hetzelfde.
Iedereen vind mij altijd een leuke meid; jij blijft niet lang alleen werd er gezegd vlak na mijn scheiding.
Ik denk dan: Ja, ik heb altijd wel aanschlüss als ik ergens ben, maar dat is algemeen en aande oppervlakte, maar als iemand eenmaal dichterbij komt en me leert kennen, dan zal het wel snel einde verhaal zijn.
Lily,
Als ik uit je posting opmaak dat je een abortus hebt gehad, die je onder druk van de omstandigheden hebt ondergaan, kan ik wel met je meevoelen.
Ook ik heb schuldgevoelens gehad over het verlies van een kindje. Een afgebroken zwangerschap omdat het kindje gehandicapt was, en mijn ex het leven met zo'n kind niet wilde.
Ik ben destijds meegegaan met zijn beslissing: als ik kies voor dit kindje, bepaal ik de rest van het leven van mijn man, en de eventuele andere kinderen die we nog krijgen.
Ik durfde niet door te zetten omdat ik wist dat dit kind hem altijd in de weg zou zitten, altijd aanleiding zou zijn voor verwijten en de schuld zou gaan krijgen voor allerlei dingen die niet soepel zouden lopen.
Vlak daarna bleek dat het kindje niet levensvatbaar zou zijn, dus van een echte beslissing was eigenlijk geen sprake meer.
Het meest schuldige heb ik me nog gevoeld over de lafheid in mijzelf dat ik opluchting voelde dat ik niet voor haar hoefde te knokken.
Ik schaam me daar nog steeds voor, ben nu wel zo ver dat ik het durf uit te spreken.
Herfst,
Wat je op dit moment nodig hebt is afstand.
Ik sluit me aan bij de anderen hier die zeggen dat het voor vriendschap te vroeg is.
Ik denk dat het al heel wat zou opleveren als je een staat van zijn kan bereiken, ik bedoel daarmee een situatie waar flexibiliteit in het zien van jullie kind mogelijk is, dan is vriendschap niet eens nodig.
Dan merk je misschien dat je zijn vriendschap niet nodig hebt om het goed te laten verlopen. Het kan er dan nog wel van komen, maar dan is het geen voorwaarde meer.
Zonlicht,
Wat een fijn bericht om van je te lezen.
Je schrijft dat het wat aarzelend gaat nog, maar volgens mij ben je je al goed aan het aarden in die nieuwe vriendschap die je noemt.
Eleonora,
Ik ontmoet niet zoveel (vrije) mannen de laatste tijd.
Ik zie de mannen van mijn vriendinnen, die ik met recht ook mijn vrienden mag noemen.
Op mijn werk is het een komen en gaan van mannen, ik krijg zo wel een beeld van wat er allemaal een beetje rond loopt op de wereldbol (internationale sfeer), maar dat zijn vrij oppervlakkige contact op beleefdheidsniveau. Tóch zie ik daarin wel verschil met de een en de ander, ik zie het een beetje als een leerschool, om te zien wat vind ik nou leuk in een man.
In het begin wel ingeschreven geweest op een datingsite, dan eens een maandje hier, dan weer daar...maar ik merkte dat ik het leuk vond om belangstelling te krijgen, beetje mailen en bellen, maar daar wilde ik het ook het liefst bij laten. Dat vond ik niet eerlijk ten opzichte van die mannen, want die willen daten, dus ben ik daarmee gestopt.
Ik ga in het najaar wel wat meer de wijde wereld in, heb ik me voorgenomen.
Pom,
Ik beloofde je te mailen. Ik zal het zo even doen.
Mamzelle,
Dat gedoe met je werk, en dat je meer gaat werken maar daar eigenlijk niet zo blij mee bent, wat is dat vervelend voor je.
Je werkt nu een halfjaar in dat bedrijf?
Het is moeilijk om er veel over te zeggen begrijp ik, maar ik vraag me af is er voor jou niet de mogelijkheid om werk te doen waar je je wel lekker in voelt?
Of is het zo dat het je sowieso zwaar valt om te moeten werken?
Heb je überhaupt geen keuze?
Hoe zou het met Elfje zijn?
Groeten van Perel.
De omschrijving van je gedachten, hoe je je kansen op een relatie minder dan minimaal inschat, zo voel ik het precies hetzelfde.
Iedereen vind mij altijd een leuke meid; jij blijft niet lang alleen werd er gezegd vlak na mijn scheiding.
Ik denk dan: Ja, ik heb altijd wel aanschlüss als ik ergens ben, maar dat is algemeen en aande oppervlakte, maar als iemand eenmaal dichterbij komt en me leert kennen, dan zal het wel snel einde verhaal zijn.
Lily,
Als ik uit je posting opmaak dat je een abortus hebt gehad, die je onder druk van de omstandigheden hebt ondergaan, kan ik wel met je meevoelen.
Ook ik heb schuldgevoelens gehad over het verlies van een kindje. Een afgebroken zwangerschap omdat het kindje gehandicapt was, en mijn ex het leven met zo'n kind niet wilde.
Ik ben destijds meegegaan met zijn beslissing: als ik kies voor dit kindje, bepaal ik de rest van het leven van mijn man, en de eventuele andere kinderen die we nog krijgen.
Ik durfde niet door te zetten omdat ik wist dat dit kind hem altijd in de weg zou zitten, altijd aanleiding zou zijn voor verwijten en de schuld zou gaan krijgen voor allerlei dingen die niet soepel zouden lopen.
Vlak daarna bleek dat het kindje niet levensvatbaar zou zijn, dus van een echte beslissing was eigenlijk geen sprake meer.
Het meest schuldige heb ik me nog gevoeld over de lafheid in mijzelf dat ik opluchting voelde dat ik niet voor haar hoefde te knokken.
Ik schaam me daar nog steeds voor, ben nu wel zo ver dat ik het durf uit te spreken.
Herfst,
Wat je op dit moment nodig hebt is afstand.
Ik sluit me aan bij de anderen hier die zeggen dat het voor vriendschap te vroeg is.
Ik denk dat het al heel wat zou opleveren als je een staat van zijn kan bereiken, ik bedoel daarmee een situatie waar flexibiliteit in het zien van jullie kind mogelijk is, dan is vriendschap niet eens nodig.
Dan merk je misschien dat je zijn vriendschap niet nodig hebt om het goed te laten verlopen. Het kan er dan nog wel van komen, maar dan is het geen voorwaarde meer.
Zonlicht,
Wat een fijn bericht om van je te lezen.
Je schrijft dat het wat aarzelend gaat nog, maar volgens mij ben je je al goed aan het aarden in die nieuwe vriendschap die je noemt.
Eleonora,
Ik ontmoet niet zoveel (vrije) mannen de laatste tijd.
Ik zie de mannen van mijn vriendinnen, die ik met recht ook mijn vrienden mag noemen.
Op mijn werk is het een komen en gaan van mannen, ik krijg zo wel een beeld van wat er allemaal een beetje rond loopt op de wereldbol (internationale sfeer), maar dat zijn vrij oppervlakkige contact op beleefdheidsniveau. Tóch zie ik daarin wel verschil met de een en de ander, ik zie het een beetje als een leerschool, om te zien wat vind ik nou leuk in een man.
In het begin wel ingeschreven geweest op een datingsite, dan eens een maandje hier, dan weer daar...maar ik merkte dat ik het leuk vond om belangstelling te krijgen, beetje mailen en bellen, maar daar wilde ik het ook het liefst bij laten. Dat vond ik niet eerlijk ten opzichte van die mannen, want die willen daten, dus ben ik daarmee gestopt.
Ik ga in het najaar wel wat meer de wijde wereld in, heb ik me voorgenomen.
Pom,
Ik beloofde je te mailen. Ik zal het zo even doen.
Mamzelle,
Dat gedoe met je werk, en dat je meer gaat werken maar daar eigenlijk niet zo blij mee bent, wat is dat vervelend voor je.
Je werkt nu een halfjaar in dat bedrijf?
Het is moeilijk om er veel over te zeggen begrijp ik, maar ik vraag me af is er voor jou niet de mogelijkheid om werk te doen waar je je wel lekker in voelt?
Of is het zo dat het je sowieso zwaar valt om te moeten werken?
Heb je überhaupt geen keuze?
Hoe zou het met Elfje zijn?
Groeten van Perel.
zondag 18 mei 2008 om 13:02
Nog even @Herfst: Denk je dat je ex wel in de gaten heeft dat het echt uit is tussen jullie? Heb je het eerder op zo'n soort manier uitgemaakt en hoe kwam het toen weer goed tussen jullie?
@ Iseo - Dat gevoel van 'ik ben niet de moeite waard om een relatie te hebben' heb ik ook heel sterk gehad. Gek genoeg heeft juist dat gevoel er voor gezorgd dat ik zelfstandiger werd doordat ik het ging omkeren: 'Ik zal geen echte relatie meer krijgen, moet mezelf zien te vermaken, het is prima zo'. Had me er min of meer bij neergelegd dat het niet zou lukken.
Een paar weken geleden trouwens nog een grappig (of triest, net hoe je het bekijkt) voorval in een plaatselijke pub (woon in Ierland). Ik zat naast mijn vriend een biertje te drinken, komt er ineens een man aanlopen die naast me komt zitten. Hij vroeg of ik iets wilde drinken (keek er niet van op, gebeurt hier wel vaker, ook gewoon voor de gezelligheid). Ik zei dat ik niets wilde, legt ie zijn hoofd in zijn handen en gaat wat voor zich uit zitten kijken. Nadat we vervolgens wat gekletst hadden over koetjes en kalfjes vraagt hij: Zijn jullie broer en zus van elkaar? Ik zeg: Nee, hij is mijn vriend. Begint de man keihard te huilen echt ontroostbaar ... Zijn vader bleek in de buurt te staan en hij huilde tegen hem: 'Ze heeft al een vriend'....Hij zei dat hij me zo graag in andere omstandigheden had leren kennen en dat hij zeker wist dat ik de liefde van zijn leven zou zijn... Vervolgens bood hij zijn excuses aan aan mijn vriend en ging weg. De vader van de man vertelde later dat hij een hersenbeschadiging had door een autoongeluk. Toen we over koetjes en kalfjes praatten kwam hij vrij normaal over... best raar hoe iemand zo kan veranderen.
Zooo en nu ga ik heel hard aan het werk. Ik heb een deadline voor een onderzoeksvoorstel dat ik bij de universiteit in moet leveren voor een beurs... Als ik vandaag nog op het forum verschijn is dat volkomen illegaal en zeer onverstandig...
Fijne dag allemaal.
@ Iseo - Dat gevoel van 'ik ben niet de moeite waard om een relatie te hebben' heb ik ook heel sterk gehad. Gek genoeg heeft juist dat gevoel er voor gezorgd dat ik zelfstandiger werd doordat ik het ging omkeren: 'Ik zal geen echte relatie meer krijgen, moet mezelf zien te vermaken, het is prima zo'. Had me er min of meer bij neergelegd dat het niet zou lukken.
Een paar weken geleden trouwens nog een grappig (of triest, net hoe je het bekijkt) voorval in een plaatselijke pub (woon in Ierland). Ik zat naast mijn vriend een biertje te drinken, komt er ineens een man aanlopen die naast me komt zitten. Hij vroeg of ik iets wilde drinken (keek er niet van op, gebeurt hier wel vaker, ook gewoon voor de gezelligheid). Ik zei dat ik niets wilde, legt ie zijn hoofd in zijn handen en gaat wat voor zich uit zitten kijken. Nadat we vervolgens wat gekletst hadden over koetjes en kalfjes vraagt hij: Zijn jullie broer en zus van elkaar? Ik zeg: Nee, hij is mijn vriend. Begint de man keihard te huilen echt ontroostbaar ... Zijn vader bleek in de buurt te staan en hij huilde tegen hem: 'Ze heeft al een vriend'....Hij zei dat hij me zo graag in andere omstandigheden had leren kennen en dat hij zeker wist dat ik de liefde van zijn leven zou zijn... Vervolgens bood hij zijn excuses aan aan mijn vriend en ging weg. De vader van de man vertelde later dat hij een hersenbeschadiging had door een autoongeluk. Toen we over koetjes en kalfjes praatten kwam hij vrij normaal over... best raar hoe iemand zo kan veranderen.
Zooo en nu ga ik heel hard aan het werk. Ik heb een deadline voor een onderzoeksvoorstel dat ik bij de universiteit in moet leveren voor een beurs... Als ik vandaag nog op het forum verschijn is dat volkomen illegaal en zeer onverstandig...
Fijne dag allemaal.
zondag 18 mei 2008 om 13:23
Perel, ik doe werk wat me voldoening geeft. Als ik bezig ben en het gaat goed krijg ik er een kick van, en dan als ik klaar ben ben ik leeg.
Het zit in mij dus, niet in het werk.
Ik denk dat ik meer keuze heb dan ik me realiseer. Zit -en blijf- in de sociale dienst, als het echt niet gaat kan ik me ziekmelden en heb in elk geval het ggz achter me dan.
Maar ja, de andere kant. Ik zou zo graag weten waar ik aan toe ben, workwise, voor de komende vijf jaar. Wat ik nu doe is vrijwilligerswerk en kan ik dus niet blijven doen -want niet afgekeurd-
Wil ik die zekerheid hebben dan moet ik dus knokken op weg naar een baan.
Ik zal wel teveel willen. Loop ook nog bij het ggz en krijg gezinsverzorging. Door het werk heb ik niet de energie om profijt uit die gezinsverzorging te halen.
Of moet ik mezelf gewoon een schop onder de kont geven.
Het zit in mij dus, niet in het werk.
Ik denk dat ik meer keuze heb dan ik me realiseer. Zit -en blijf- in de sociale dienst, als het echt niet gaat kan ik me ziekmelden en heb in elk geval het ggz achter me dan.
Maar ja, de andere kant. Ik zou zo graag weten waar ik aan toe ben, workwise, voor de komende vijf jaar. Wat ik nu doe is vrijwilligerswerk en kan ik dus niet blijven doen -want niet afgekeurd-
Wil ik die zekerheid hebben dan moet ik dus knokken op weg naar een baan.
Ik zal wel teveel willen. Loop ook nog bij het ggz en krijg gezinsverzorging. Door het werk heb ik niet de energie om profijt uit die gezinsverzorging te halen.
Of moet ik mezelf gewoon een schop onder de kont geven.
zondag 18 mei 2008 om 16:06
Hey lieve allemaal,
Leo, weer zo'n bericht waar ik wel 1000 dingen op zou willen zeggen. Maar ik zal het proberen niet te doen. Niet bij jou.. Ik wil niet dat jij er last van hebt dat ik bepaalde dingen zeg.. En misscien heb je wel gelijk.. Maar die dingen als griezel, rotzak etc.. die vallen op die steken mij.. Die grijpen mij het meest aan. En waarom? Het maakt mij wel heel veel uit wat jij of jullie van hem vinden en daarom wil ik zo graag dat jullie zijn goede kanten zien. Waarom schrijven? Ik heb geen idee. het is automatisch en als ik een poosje niet heb geschreven dan misik jullie en het contact met jullie ontzettend. Ik wil niet eerste zoveel hebben opgerakeld door mijn allereerste topic.. en dan vervolgens nooit meer komen. Zeker omdat een paar mensen of mssn wel iedereen denkt dat M in staat is mij te vermoorden. Ik wil niet dat jullie da soort dingen gaan denken wanneer ik niet meer kom. En soms voelt het ook hele lekker zo even mijn hart luchten.. dusja, ik weet het niet goed.
Iseo, hij was er niet alleen.. Het feestje was bij hém. Ik was bang dat er teveel lawaai zou komen bij mn huisje. Dus we hebben het daar gevierd. Was erg gezellig, maar hij vond het wel ietsjes minder dat ik zo aangeschoten was! Maar later kon hij er ook wel omlachen! Hij had niets gedronken en heeft toen twee meisje uit mijn klas naar huis gebracht die waren gekomen, vandaar dat ik toen even achter de pc was gegaan. Maar zou ook wel gek zijn als hij er niet was toch! Ik doe wel voorzichtig maar denk dat hij ook wel weet dat ik huier schrijf.. Ik weet het niet zo goed eigenlijk.
Wilde nog even welkom tegen Herfst en Yuky zeggen! Wist niet of ik dat al had gedaan.. En hoop dat jullie er iets aan hebben door hier te schrijven en je hart kunnen luchten hier.
Weet even niet wat ik nog meer kan vertellen..
Liefs,
LillyRose
Leo, weer zo'n bericht waar ik wel 1000 dingen op zou willen zeggen. Maar ik zal het proberen niet te doen. Niet bij jou.. Ik wil niet dat jij er last van hebt dat ik bepaalde dingen zeg.. En misscien heb je wel gelijk.. Maar die dingen als griezel, rotzak etc.. die vallen op die steken mij.. Die grijpen mij het meest aan. En waarom? Het maakt mij wel heel veel uit wat jij of jullie van hem vinden en daarom wil ik zo graag dat jullie zijn goede kanten zien. Waarom schrijven? Ik heb geen idee. het is automatisch en als ik een poosje niet heb geschreven dan misik jullie en het contact met jullie ontzettend. Ik wil niet eerste zoveel hebben opgerakeld door mijn allereerste topic.. en dan vervolgens nooit meer komen. Zeker omdat een paar mensen of mssn wel iedereen denkt dat M in staat is mij te vermoorden. Ik wil niet dat jullie da soort dingen gaan denken wanneer ik niet meer kom. En soms voelt het ook hele lekker zo even mijn hart luchten.. dusja, ik weet het niet goed.
Iseo, hij was er niet alleen.. Het feestje was bij hém. Ik was bang dat er teveel lawaai zou komen bij mn huisje. Dus we hebben het daar gevierd. Was erg gezellig, maar hij vond het wel ietsjes minder dat ik zo aangeschoten was! Maar later kon hij er ook wel omlachen! Hij had niets gedronken en heeft toen twee meisje uit mijn klas naar huis gebracht die waren gekomen, vandaar dat ik toen even achter de pc was gegaan. Maar zou ook wel gek zijn als hij er niet was toch! Ik doe wel voorzichtig maar denk dat hij ook wel weet dat ik huier schrijf.. Ik weet het niet zo goed eigenlijk.
Wilde nog even welkom tegen Herfst en Yuky zeggen! Wist niet of ik dat al had gedaan.. En hoop dat jullie er iets aan hebben door hier te schrijven en je hart kunnen luchten hier.
Weet even niet wat ik nog meer kan vertellen..
Liefs,
LillyRose
zondag 18 mei 2008 om 16:37
Ik kan me er wel iets bij voorstellen, Lily. Was ontzettend boos op mijn zusje dat zij mijn ex niet in huis wilde hebben, de vader van mijn kinderen. Vond het een persoonlijke aanval, ik was toch niet van de kast gevallen, er moest toch wel iets liefs in hem zijn simpelweg omdat ík degene was die bij hem bleef.
En nu sta ik aan de andere kant. Vanochtend -ik heb een rijke fantasie- bedacht ik me wat er zou gebeuren als de ex van Iseo weer bij haar voor de deur zou staan. En ik zou wóest zijn als ze er weer in zou trappen, alsof zij mijn zusje is, die in zo'n onheil stapt.
Het is hier al eerder geschreven vandaag: het is één pakket. Als je de lieve jongen wilt krijg je de klerezooi er hoe dan ook bij.
En nu sta ik aan de andere kant. Vanochtend -ik heb een rijke fantasie- bedacht ik me wat er zou gebeuren als de ex van Iseo weer bij haar voor de deur zou staan. En ik zou wóest zijn als ze er weer in zou trappen, alsof zij mijn zusje is, die in zo'n onheil stapt.
Het is hier al eerder geschreven vandaag: het is één pakket. Als je de lieve jongen wilt krijg je de klerezooi er hoe dan ook bij.
zondag 18 mei 2008 om 16:58
Lieve Mamz,
Ik was inderdaad laatst ook erg boos. De dag voor mijn verjaardag Anna wilde wel komen op mijn verjaardag, maar Mark niet. En ik wilde ze graag allebei er bij hebben. Mark heeft toen letterlijk gezegd dat hij niet langer mee ging met mijn spinsels. Hij wilde het beste voor mij, maar niet zo.
Ik was zó kwaad en vooral op Anna, dat zij hem niet had kunnen over halen. Zij vond M toch ook aardig en wel lief voor me, waarom Mark dan niet? Ik was heel erg onterecht kwaad op Anna natuurlijk, maar voelde me zo onterecht behandeld en kwaad.
Het kwam echt hard aan... ik mag mark en zou hem niet graag kwijt willen.
Liefs..
Ik was inderdaad laatst ook erg boos. De dag voor mijn verjaardag Anna wilde wel komen op mijn verjaardag, maar Mark niet. En ik wilde ze graag allebei er bij hebben. Mark heeft toen letterlijk gezegd dat hij niet langer mee ging met mijn spinsels. Hij wilde het beste voor mij, maar niet zo.
Ik was zó kwaad en vooral op Anna, dat zij hem niet had kunnen over halen. Zij vond M toch ook aardig en wel lief voor me, waarom Mark dan niet? Ik was heel erg onterecht kwaad op Anna natuurlijk, maar voelde me zo onterecht behandeld en kwaad.
Het kwam echt hard aan... ik mag mark en zou hem niet graag kwijt willen.
Liefs..
zondag 18 mei 2008 om 17:10
Lilly, ik geloof er niet veel van dat Anna M. lief en aardig vind, ze vindt jóu lief.
Volgens mij maakt ze zich gewoon zorgen.
En ik begrijp Mark.
Moet hij er dan vrolijk bij gaan zitten terwijl hij weet hoeveel pijn M. jou heeft gedaan? En hij kan er niets over zeggen, kan zijn emoties niet kwijt, moet mooi weer gaan spelen?
Stel dat wij twee eens zouden afspreken, om elkaar te ontmoeten dan krijg je het echt niet voor elkaar hoor dat ik M. ook eens ga zien. Wil niets van hem weten, hoe leuk die andere kant van hem misschien ook volgens jou is.
Je hebt kans dat je Mark gaat kwijt raken als vriend. Als M. zich niet heel erg gaat verdiepen in zijn problemen en daardoor aan de slag gaat met wat moet veranderen, en als jij
steeds meer dingen zou wegstoppen en verdraaien om te kunnen blijven geloven in een sprookje, zie ik het somber in voor jullie vriendschap.
Waarom was je nou echt zo kwaad? Omdat het niet zo is hoe je het liefste wil?
Kan ik me goed voorstellen.
Maar op dit moment ben ik heel blij en trots dat je zoveel eerlijk schrijft en je open staat om erover te praten met ons en met anderen.
Volgens mij maakt ze zich gewoon zorgen.
En ik begrijp Mark.
Moet hij er dan vrolijk bij gaan zitten terwijl hij weet hoeveel pijn M. jou heeft gedaan? En hij kan er niets over zeggen, kan zijn emoties niet kwijt, moet mooi weer gaan spelen?
Stel dat wij twee eens zouden afspreken, om elkaar te ontmoeten dan krijg je het echt niet voor elkaar hoor dat ik M. ook eens ga zien. Wil niets van hem weten, hoe leuk die andere kant van hem misschien ook volgens jou is.
Je hebt kans dat je Mark gaat kwijt raken als vriend. Als M. zich niet heel erg gaat verdiepen in zijn problemen en daardoor aan de slag gaat met wat moet veranderen, en als jij
steeds meer dingen zou wegstoppen en verdraaien om te kunnen blijven geloven in een sprookje, zie ik het somber in voor jullie vriendschap.
Waarom was je nou echt zo kwaad? Omdat het niet zo is hoe je het liefste wil?
Kan ik me goed voorstellen.
Maar op dit moment ben ik heel blij en trots dat je zoveel eerlijk schrijft en je open staat om erover te praten met ons en met anderen.
zondag 18 mei 2008 om 17:29
Lieve Iseo,
Ik weet helemaal niet waarom ik écht kwaad was. Vond het niet leuk dat hij zei dat ik last van hersenspinsels had. Dat heb ik niet, vind ik dan. En dat hij dan in de eerste instantie niet meer wilde komen viel me rauw op mijn dak om het maar zo t zeggen. En het voelde gewoon ontzettend kut. Ik dacht alles wel oké en op een rijtje te hebben met hen en dat dan alles anders loopt.. Mark was er uiteindelijk wél en daar was ik blij mee. Maar hij heeft me ook apart genomen en gezegd dat hij de volgende keer echt niet komt. Alleen vond ik dat op dat moment niet erg, hij was er nu en dan betekende al veel voor me.. Maar nu denk ik, wat als ik wel kinderen krijg met M? Komt hij dan wel op de verjaardag van hen?
Word gek van de gedachtes eraan.. Maar het zit me wel dwars. Niemand heeft me echt de rug toegekeerd. En het voelt nu alsof hij dat wél doet.
Ik denk wel dat ik niet alleen uitgeput was van het forummen trouwens gisteren! Moest vanochtend spugen bah! En hele nacht slecht geslapen. Voel me nu ook half goed half niet!
Hoe is het met jou en je kleine meisje?
Liefs..
Ik weet helemaal niet waarom ik écht kwaad was. Vond het niet leuk dat hij zei dat ik last van hersenspinsels had. Dat heb ik niet, vind ik dan. En dat hij dan in de eerste instantie niet meer wilde komen viel me rauw op mijn dak om het maar zo t zeggen. En het voelde gewoon ontzettend kut. Ik dacht alles wel oké en op een rijtje te hebben met hen en dat dan alles anders loopt.. Mark was er uiteindelijk wél en daar was ik blij mee. Maar hij heeft me ook apart genomen en gezegd dat hij de volgende keer echt niet komt. Alleen vond ik dat op dat moment niet erg, hij was er nu en dan betekende al veel voor me.. Maar nu denk ik, wat als ik wel kinderen krijg met M? Komt hij dan wel op de verjaardag van hen?
Word gek van de gedachtes eraan.. Maar het zit me wel dwars. Niemand heeft me echt de rug toegekeerd. En het voelt nu alsof hij dat wél doet.
Ik denk wel dat ik niet alleen uitgeput was van het forummen trouwens gisteren! Moest vanochtend spugen bah! En hele nacht slecht geslapen. Voel me nu ook half goed half niet!
Hoe is het met jou en je kleine meisje?
Liefs..
anoniem_52026 wijzigde dit bericht op 18-05-2008 17:30
Reden: ik kan niet schrijven.. hihi..
Reden: ik kan niet schrijven.. hihi..
% gewijzigd
zondag 18 mei 2008 om 17:56
Omdat ik er helemaal de koude rillingen van krijg als ik denk dat jij kinderen zou krijgen van hem. Als ik terugdenk aan de tijd rondom jouw abortus, dat ligt me nog vers in het geheugen. Als ik denk aan de pijn die jij voelt nu, als jij moeders met kindjes ziet, of zwangere vrouwen.
Ik schrik me rot, als ik lees dat jij zo ver vooruitdenkt. Terwijl de basis van jullie relatie nu niet eens goed is te noemen.
Die emoticon was mijn eerste eerlijke oprechte reactie. Daarna schrik ik van mezelf, en zwak ik het weer af met mijn sorry.
Btw: wat doet dat topic met jou? Dat vind ik persoonlijk een belangrijker vraag.
Ik schrik me rot, als ik lees dat jij zo ver vooruitdenkt. Terwijl de basis van jullie relatie nu niet eens goed is te noemen.
Die emoticon was mijn eerste eerlijke oprechte reactie. Daarna schrik ik van mezelf, en zwak ik het weer af met mijn sorry.
Btw: wat doet dat topic met jou? Dat vind ik persoonlijk een belangrijker vraag.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 18 mei 2008 om 18:04
Ik dacht bijna bij mezelf dat M het geschreven kon hebben..maar dan zonder ex. Of is dit nou heel dom om te zeggen of vaag.. Ik weet het niet.. Eerst dacht ik waarom doe je zoiets en toen ook wel dat het haar schuld wel degelijk is, of is dit echt lullig zeggen? Ze hadden wel een afspraak aan de ene kant en zij ging er niet echt in mee, maakte het hem moeilijk.. Maar ik weet het niet eigenlijk
Misschien ga ik wel te snel ik weet het niet. Misschien was het niet zo slim om zoiets te zeggen..
Misschien ga ik wel te snel ik weet het niet. Misschien was het niet zo slim om zoiets te zeggen..
zondag 18 mei 2008 om 18:06
Lieve meiden,
Nogmaals erg bedankt voor het meedenken. Jullie advies om me te concentreren op mijzelf, mijn eigen leven en daar rust in vinden, dat ben ik vast van plan. Dat heb ik vandaag ook gedaan. Ik heb vandaag een hele leuke dag gehad in het park.
Perel omschreef heel goed hoe ik het zou willen; niet persé vriendschap, dat is voorlopig sowieso niet haalbaar zoals jullie schreven. Maar een flexibele situatie creëren, waarbij we beiden ons kind kunnen zien. Daarbij vriendelijk zijn, maar wel zakelijk. Ik ga me daar sowieso op richten, om dat op te zetten en in stand te houden.
Maar nu is het volgende gebeurd: hij belde vanmiddag op, hij klonk heel depressief. Er kwam bijna niks uit. Dus toen stelde ik voor om te praten vanavond. Hij komt vanavond dus praten, als zoontje op bed ligt.
Hij heeft ook een mailtje gestuur, met de vraag of e geen oplossing denkbaar is. Hij schrijft dat hij morge een afspraakmaakt met de huisarts, vooreen verwijzing naar het Mentrum en maakt zijn excuses voor zijn gedrag van vrijdag. Hij wil het dus goed maken.
Mijn vriendin in het park zei meteen: "Oh nee, ga nou niet weer met hem in zee hè."
In therapie gaan. Dat hebben jullie mannen misschien ook wel gedaan. Maar kan er dan écht iets veranderen? Dat kost veel tijd en energie. Bovendien ben ik bang voor aangeleerd gedrag, wat weer wegvalt bij drukte, stress.
Maar ik het is wel heel moeilijk om vanavond mijn poot stijf te houden. Dan denk ik: zou er nu misschien dan toch iets veranderen??
Ik laat hem in ieder geval praten vanavond. Daarna weer nadenken.
Nogmaals erg bedankt voor het meedenken. Jullie advies om me te concentreren op mijzelf, mijn eigen leven en daar rust in vinden, dat ben ik vast van plan. Dat heb ik vandaag ook gedaan. Ik heb vandaag een hele leuke dag gehad in het park.
Perel omschreef heel goed hoe ik het zou willen; niet persé vriendschap, dat is voorlopig sowieso niet haalbaar zoals jullie schreven. Maar een flexibele situatie creëren, waarbij we beiden ons kind kunnen zien. Daarbij vriendelijk zijn, maar wel zakelijk. Ik ga me daar sowieso op richten, om dat op te zetten en in stand te houden.
Maar nu is het volgende gebeurd: hij belde vanmiddag op, hij klonk heel depressief. Er kwam bijna niks uit. Dus toen stelde ik voor om te praten vanavond. Hij komt vanavond dus praten, als zoontje op bed ligt.
Hij heeft ook een mailtje gestuur, met de vraag of e geen oplossing denkbaar is. Hij schrijft dat hij morge een afspraakmaakt met de huisarts, vooreen verwijzing naar het Mentrum en maakt zijn excuses voor zijn gedrag van vrijdag. Hij wil het dus goed maken.
Mijn vriendin in het park zei meteen: "Oh nee, ga nou niet weer met hem in zee hè."
In therapie gaan. Dat hebben jullie mannen misschien ook wel gedaan. Maar kan er dan écht iets veranderen? Dat kost veel tijd en energie. Bovendien ben ik bang voor aangeleerd gedrag, wat weer wegvalt bij drukte, stress.
Maar ik het is wel heel moeilijk om vanavond mijn poot stijf te houden. Dan denk ik: zou er nu misschien dan toch iets veranderen??
Ik laat hem in ieder geval praten vanavond. Daarna weer nadenken.
zondag 18 mei 2008 om 18:19
quote:LillyRose schreef op 18 mei 2008 @ 16:06:
Hey lieve allemaal,
Leo, weer zo'n bericht waar ik wel 1000 dingen op zou willen zeggen. Maar ik zal het proberen niet te doen. Niet bij jou.. Ik wil niet dat jij er last van hebt dat ik bepaalde dingen zeg.. En misscien heb je wel gelijk.. Maar die dingen als griezel, rotzak etc.. die vallen op die steken mij.. Die grijpen mij het meest aan. En waarom? Het maakt mij wel heel veel uit wat jij of jullie van hem vinden en daarom wil ik zo graag dat jullie zijn goede kanten zien. Waarom schrijven? Ik heb geen idee. het is automatisch en als ik een poosje niet heb geschreven dan misik jullie en het contact met jullie ontzettend. Ik wil niet eerste zoveel hebben opgerakeld door mijn allereerste topic.. en dan vervolgens nooit meer komen. Zeker omdat een paar mensen of mssn wel iedereen denkt dat M in staat is mij te vermoorden. Ik wil niet dat jullie da soort dingen gaan denken wanneer ik niet meer kom. En soms voelt het ook hele lekker zo even mijn hart luchten.. dusja, ik weet het niet goed.
Lily, nogmaals, ik vind dat jouw verhaal hier heel erg thuishoort. Dus ik begrijp de reden waarom jij schrijft juist heel goed. Waarom ik jou de vraag stelde over jouw beweegreden om hier te posten was meer omdat het er - in mijn ogen - soms op lijkt dat je vooral bezig bent om goodwill te kweken voor jouw vriend en begrip te krijgen voor jouw relatie en de keuzes die je maakt.
Dat is wat ik moeilijk vind omdat ik jouw vriend zie als de agressor, niet als degene waar ik tijd en aandacht al wil besteden.
Ik denk dat ik het verkeerd uitleg. Misschien is er iemand van de andere vrouwen die mij kan helpen. Ik zeg het volgens mijn niet goed.
Iemand die mij begrijpt? Die begrijpt dat het me om Lily zelf gaat en niet om haar vriend?
Hey lieve allemaal,
Leo, weer zo'n bericht waar ik wel 1000 dingen op zou willen zeggen. Maar ik zal het proberen niet te doen. Niet bij jou.. Ik wil niet dat jij er last van hebt dat ik bepaalde dingen zeg.. En misscien heb je wel gelijk.. Maar die dingen als griezel, rotzak etc.. die vallen op die steken mij.. Die grijpen mij het meest aan. En waarom? Het maakt mij wel heel veel uit wat jij of jullie van hem vinden en daarom wil ik zo graag dat jullie zijn goede kanten zien. Waarom schrijven? Ik heb geen idee. het is automatisch en als ik een poosje niet heb geschreven dan misik jullie en het contact met jullie ontzettend. Ik wil niet eerste zoveel hebben opgerakeld door mijn allereerste topic.. en dan vervolgens nooit meer komen. Zeker omdat een paar mensen of mssn wel iedereen denkt dat M in staat is mij te vermoorden. Ik wil niet dat jullie da soort dingen gaan denken wanneer ik niet meer kom. En soms voelt het ook hele lekker zo even mijn hart luchten.. dusja, ik weet het niet goed.
Lily, nogmaals, ik vind dat jouw verhaal hier heel erg thuishoort. Dus ik begrijp de reden waarom jij schrijft juist heel goed. Waarom ik jou de vraag stelde over jouw beweegreden om hier te posten was meer omdat het er - in mijn ogen - soms op lijkt dat je vooral bezig bent om goodwill te kweken voor jouw vriend en begrip te krijgen voor jouw relatie en de keuzes die je maakt.
Dat is wat ik moeilijk vind omdat ik jouw vriend zie als de agressor, niet als degene waar ik tijd en aandacht al wil besteden.
Ik denk dat ik het verkeerd uitleg. Misschien is er iemand van de andere vrouwen die mij kan helpen. Ik zeg het volgens mijn niet goed.
Iemand die mij begrijpt? Die begrijpt dat het me om Lily zelf gaat en niet om haar vriend?
zondag 18 mei 2008 om 18:38
Pom, wat een waarheid, vriendschap is er of niet, thanx voor deze woorden!
Lily
Ik ben vrienden kwijtgeraakt door mijn relatie
Sommige komen terug en vertellen me waarom, ze konden het niet meer aanzien.
En dat hebben van hersenspinsels, lieve schat, dat heb jij wel degelijk.
Jij bent op zoek naar een droom, naar een realiteit die er niet is. En hoe hard je ons ook probeert te overtuigen van die droom, wij weten dat die droom niet bestaat. Wij zien juist dat meisje wat kapot gemaakt wordt. Wat zichzelf overlevert aan iets waarvan ze denkt dat het liefde is. En daarbij is hij helemaal niet interressant voor mij. Ik ben geinteresseerd in jou. Hoe ga jij nu verder? Wat doe jij om jezelf te ontwikkelen? Of ben je nu alleen maar hem aan het verdedigen? De schuld van het mislukken van deze relatie ligt niet bij jou! En natuurlijk doe jij dingen die reakties uitlokken, maar dat doen we allemaal! Echter hij gaat er wel op een manier mee om die niet door de beugel kan! Die jou beschadigt en niet alleen psychisch maar ook lichamelijk! Waar liggen jouw grenzen Lily?
Wanneer is er sprake van mishandeling in een relatie volgens jou?
Stel dat Anna in jouw schoenen stond, wat zou je dan denken?
Ik heb bewondering voor Mark en Anna die je zo bijstaan. Raak ze niet kwijt!
En kinderen lieve schat, voor jou de eerste 10 jaar zeker nog niet. Kinderen gaan niet jou vervelende jeugd oplossen, dat kun alleen jijzelf en kinderen gun ik je van harte maar dan wel met de juiste partner!
Jij moet nu genieten van je leven en niet door zo'n tranendal hoeven gaan! Je kan kiezen voor je eigen geluk en ik zou niets liever zien dat dat je dat ook daadwerkelijk gaat doen.
En wie vroeg over of therapie helpt, ik weet het niet meer, maar hier hebben we dus bakken therapie gehad met geen enkel resultaat. Ook is de verstandhouding na de scheiding slecht en worden de kinderen nu in dingen gemanipuleerd waar ze veel schade van oplopen. Dat wordt nu al zichtbaar en voor hun komt er hulp beschikbaar, maar ik zou zo mijn rechterarm inleveren als ik ze dit had kunnen besparen.
liefs voor jullie allen
Lily
Ik ben vrienden kwijtgeraakt door mijn relatie
Sommige komen terug en vertellen me waarom, ze konden het niet meer aanzien.
En dat hebben van hersenspinsels, lieve schat, dat heb jij wel degelijk.
Jij bent op zoek naar een droom, naar een realiteit die er niet is. En hoe hard je ons ook probeert te overtuigen van die droom, wij weten dat die droom niet bestaat. Wij zien juist dat meisje wat kapot gemaakt wordt. Wat zichzelf overlevert aan iets waarvan ze denkt dat het liefde is. En daarbij is hij helemaal niet interressant voor mij. Ik ben geinteresseerd in jou. Hoe ga jij nu verder? Wat doe jij om jezelf te ontwikkelen? Of ben je nu alleen maar hem aan het verdedigen? De schuld van het mislukken van deze relatie ligt niet bij jou! En natuurlijk doe jij dingen die reakties uitlokken, maar dat doen we allemaal! Echter hij gaat er wel op een manier mee om die niet door de beugel kan! Die jou beschadigt en niet alleen psychisch maar ook lichamelijk! Waar liggen jouw grenzen Lily?
Wanneer is er sprake van mishandeling in een relatie volgens jou?
Stel dat Anna in jouw schoenen stond, wat zou je dan denken?
Ik heb bewondering voor Mark en Anna die je zo bijstaan. Raak ze niet kwijt!
En kinderen lieve schat, voor jou de eerste 10 jaar zeker nog niet. Kinderen gaan niet jou vervelende jeugd oplossen, dat kun alleen jijzelf en kinderen gun ik je van harte maar dan wel met de juiste partner!
Jij moet nu genieten van je leven en niet door zo'n tranendal hoeven gaan! Je kan kiezen voor je eigen geluk en ik zou niets liever zien dat dat je dat ook daadwerkelijk gaat doen.
En wie vroeg over of therapie helpt, ik weet het niet meer, maar hier hebben we dus bakken therapie gehad met geen enkel resultaat. Ook is de verstandhouding na de scheiding slecht en worden de kinderen nu in dingen gemanipuleerd waar ze veel schade van oplopen. Dat wordt nu al zichtbaar en voor hun komt er hulp beschikbaar, maar ik zou zo mijn rechterarm inleveren als ik ze dit had kunnen besparen.
liefs voor jullie allen
zondag 18 mei 2008 om 18:49
Therapie, Lily, ik volg zelf therapie. En het is zoveel makkelijker om te vervallen in gedrag dat een directe oplossing biedt dan om door onmacht heen te gaan, en daarin te blijven.
-en ik heb nooit iemand in het ziekenhuis geslagen-
Het fysiek geweld topic is confronterend voor me. Het is zo gemakkelijk om te zeggen 'het komt door hem'. Ik zeg het wel maar deep down weet ik wel dat het uit mezelf komt. Dat mis ik bij de TO.
-en ik heb nooit iemand in het ziekenhuis geslagen-
Het fysiek geweld topic is confronterend voor me. Het is zo gemakkelijk om te zeggen 'het komt door hem'. Ik zeg het wel maar deep down weet ik wel dat het uit mezelf komt. Dat mis ik bij de TO.
zondag 18 mei 2008 om 21:15
Lily Rose,
Ik denk dat Eleonora het op deze manier bedoelt (Leo, zet me maar op mijn plaats terug als het niet zo is):
Jij beschrijft je vriend als iemand die negatieve en positieve kanten heeft.
Je schrijft hier omdat je lijdt onder die negatieve kanten, die het grootste deel van zijn karakter bepalen.
Je vind hier een luisterend oor en een hart onder de riem.
Lotgenoten, die voor een deel hetzelfde hebben meegemaakt.
Ervaringsdeskundigen, met al wat oudere littekens dan die verse wonden die jij nu hebt.
Ze zijn een stuk wijzer, gepokt en gemazeld door waar ze doorheen gegaan zijn.
De verhouding negatief/positief in het wezen van je partner is lang geen fifty/fifty verdeling, wat trouwens ook al geen rooskleurig beeld zou geven, maar gaat eerder naar een 80/20 verhouding.
De 80% ellende die hij je brengt, kan niet goed gemaakt worden door die 20% liefde van een twijfelachtige kwaliteit.
Dat dit hier op deze manier opgevat wordt, komt door de beeldvorming op basis van de dingen die jij vertelt.
Daarnaast probeer je de lezers hier er meer dan eens van te overtuigen dat je niet met een rasploert te maken hebt, maar met een in zijn hart goeie vent.
Wanneer je daarbij op weerstand stuit, omdat niet iedereen dezelfde mening is toegedaan, ben je daar verdrietig om, schrik je daarvan.
Lieve Lily Rose, ook al wás jou man een hele lieve man, dan nóg zouden er mensen kunnen zijn die dat niet vinden.
Niet iedereen is altijd dezelfde mening toegedaan.
Maar.....je schrijft hier niet voor niks op dit topic dus die vlieger gaat niet op.
Je schrijft hier omdat je het wel weet, en je verdedigt hem omdat je het niet wilt of durft zien op de momenten dat het er toe doet.
Als jou gevraagd wordt hoe wil je dat je leven er over zo'n vijf jaar uitziet, geef je waarschijnlijk het antwoord: met mijn huidige partner, maar dan wel pais en vree.
Geloof je dat je dat met hem kunt bereiken? Jouw antwoord zal zijn: "Ja, want hij heeft ook wel lieve kanten."
Zolang je het niet inziet, zijn er mensen die het pijnlijk vinden dát je in dat luchtkasteel blijft geloven.
Die willen met dat positieve van jou niet meegaan, omdat je er anders nog harder in gaat geloven, omdat je dan voor je gevoel bevestigd wordt.
Je hebt het in je laatste postings zelfs over kinderen met hem!
Ik denk dat Eleonora het op deze manier bedoelt (Leo, zet me maar op mijn plaats terug als het niet zo is):
Jij beschrijft je vriend als iemand die negatieve en positieve kanten heeft.
Je schrijft hier omdat je lijdt onder die negatieve kanten, die het grootste deel van zijn karakter bepalen.
Je vind hier een luisterend oor en een hart onder de riem.
Lotgenoten, die voor een deel hetzelfde hebben meegemaakt.
Ervaringsdeskundigen, met al wat oudere littekens dan die verse wonden die jij nu hebt.
Ze zijn een stuk wijzer, gepokt en gemazeld door waar ze doorheen gegaan zijn.
De verhouding negatief/positief in het wezen van je partner is lang geen fifty/fifty verdeling, wat trouwens ook al geen rooskleurig beeld zou geven, maar gaat eerder naar een 80/20 verhouding.
De 80% ellende die hij je brengt, kan niet goed gemaakt worden door die 20% liefde van een twijfelachtige kwaliteit.
Dat dit hier op deze manier opgevat wordt, komt door de beeldvorming op basis van de dingen die jij vertelt.
Daarnaast probeer je de lezers hier er meer dan eens van te overtuigen dat je niet met een rasploert te maken hebt, maar met een in zijn hart goeie vent.
Wanneer je daarbij op weerstand stuit, omdat niet iedereen dezelfde mening is toegedaan, ben je daar verdrietig om, schrik je daarvan.
Lieve Lily Rose, ook al wás jou man een hele lieve man, dan nóg zouden er mensen kunnen zijn die dat niet vinden.
Niet iedereen is altijd dezelfde mening toegedaan.
Maar.....je schrijft hier niet voor niks op dit topic dus die vlieger gaat niet op.
Je schrijft hier omdat je het wel weet, en je verdedigt hem omdat je het niet wilt of durft zien op de momenten dat het er toe doet.
Als jou gevraagd wordt hoe wil je dat je leven er over zo'n vijf jaar uitziet, geef je waarschijnlijk het antwoord: met mijn huidige partner, maar dan wel pais en vree.
Geloof je dat je dat met hem kunt bereiken? Jouw antwoord zal zijn: "Ja, want hij heeft ook wel lieve kanten."
Zolang je het niet inziet, zijn er mensen die het pijnlijk vinden dát je in dat luchtkasteel blijft geloven.
Die willen met dat positieve van jou niet meegaan, omdat je er anders nog harder in gaat geloven, omdat je dan voor je gevoel bevestigd wordt.
Je hebt het in je laatste postings zelfs over kinderen met hem!
zondag 18 mei 2008 om 21:28
Lilly, het is heel, heel veel gevraagd van je vrienden Anna en Mark dat ze jou blijven steunen terwijl je nog een relatie hebt met M. Wees niet boos op ze als ze dat (even) niet kunnen opbrengen, want dat hebben ze niet verdiend.
Ik heb zelf nooit steun gehad tijdens mijn relatie van toen, simpelweg omdat ik nooit mensen in vertrouwen heb durven nemen. Wilde dat iedereen dacht dat alles okee was bij ons, durfde het niet toe te geven dat alles in elkaar stortte bij ons thuis. En toen uiteindelijk wegging bij hem, en ik het niet langer kon verbergen, wisten mensen nauwelijks met me om te gaan. Mijn zus heeft me toen onvoorwaardelijk gesteund, ze zei dat ze er ook voor me zou zijn als ik tóch zou besluiten (nog maar weer eens) terug te gaan naar hem. Pas achteraf realiseer ik me hoe bewonderenswaardig zoiets is.
Het topic 'fysiek geweld' heb ik zojuist ook (deels) gelezen. Ik vind er weinig herkenning, moet ik zeggen. Ik zie daar een heftige ruzie tussen een man en een vrouw, waarbij de vrouw de man maar niet met rust laat en de man uiteindelijk fysiek geweld gebruikt. Waarna de man inziet dat hij fout zat en hulp heeft gezocht. Mijn toenmalige situatie was meer zo, dat er helemaal geen ruzie was, maar dat mijn man uit het niets zijn frustratie over mij uitstortte waarbij ik geen weerwoord mocht hebben, en waarbij één 'verkeerde' blik al voldoende was om agressie uit te lokken. En daarna was het ook nog volledig mijn schuld, volgens hem. Niet dat ik de gebeurtenissen in het topic 'fysiek geweld' goedkeur, maar ik kan wel begrijpen dat je in bepaalde situaties zover wordt gedreven dat je je niet meer kunt beheersen. Dan heb je evengoed een serieus probleem, maar zeker als je je dan achteraf realiseert dat het fout was, en dat je hulp nodig hebt, is de situatie wel wat minder uitzichtloos. Lijkt me.
Ik heb zelf nooit steun gehad tijdens mijn relatie van toen, simpelweg omdat ik nooit mensen in vertrouwen heb durven nemen. Wilde dat iedereen dacht dat alles okee was bij ons, durfde het niet toe te geven dat alles in elkaar stortte bij ons thuis. En toen uiteindelijk wegging bij hem, en ik het niet langer kon verbergen, wisten mensen nauwelijks met me om te gaan. Mijn zus heeft me toen onvoorwaardelijk gesteund, ze zei dat ze er ook voor me zou zijn als ik tóch zou besluiten (nog maar weer eens) terug te gaan naar hem. Pas achteraf realiseer ik me hoe bewonderenswaardig zoiets is.
Het topic 'fysiek geweld' heb ik zojuist ook (deels) gelezen. Ik vind er weinig herkenning, moet ik zeggen. Ik zie daar een heftige ruzie tussen een man en een vrouw, waarbij de vrouw de man maar niet met rust laat en de man uiteindelijk fysiek geweld gebruikt. Waarna de man inziet dat hij fout zat en hulp heeft gezocht. Mijn toenmalige situatie was meer zo, dat er helemaal geen ruzie was, maar dat mijn man uit het niets zijn frustratie over mij uitstortte waarbij ik geen weerwoord mocht hebben, en waarbij één 'verkeerde' blik al voldoende was om agressie uit te lokken. En daarna was het ook nog volledig mijn schuld, volgens hem. Niet dat ik de gebeurtenissen in het topic 'fysiek geweld' goedkeur, maar ik kan wel begrijpen dat je in bepaalde situaties zover wordt gedreven dat je je niet meer kunt beheersen. Dan heb je evengoed een serieus probleem, maar zeker als je je dan achteraf realiseert dat het fout was, en dat je hulp nodig hebt, is de situatie wel wat minder uitzichtloos. Lijkt me.
zondag 18 mei 2008 om 21:41
Lieve meiden,
Sjonge wat schrijven jullie veel! Enne, welkom Herfst en Yuku. Ik heb alles gelezen en sla het op en verwerk het en haal eruit wat ik nodig heb. Het is zo ontzettend verhelderend!
Op dit moment is het in mijn situatie zo dat ik enorm twijfel of er wel voldoende liefde over is. Hij doet zijn best nu maar ik wil hem eigenlijk niet meer. Want zijn best doen, stelt eigenlijk objectief gezien, weinig voor. Hij beheerst zich waardoor hij geen woedeuitbarstingen meer heeft en geen kleinerende opmerkingen meer maakt. Maar ja, wat blijft er dan over, een man die ik niet interessant vindt. Voor alle duidelijkheid: zijn buien vond ik absoluut niet interessant, maar leidde me misscien wel af van de rest, waar het in een relatie om gaat.
Vrijdagavond hadden we woorden. Om niks. Ik kwam na een lange dag werken thuis en gaf aan dat ik beneden had opgeruimd. Ik had me geërgerd aan de troep, als ik thuis ben zorg ik dat het netjes is. En ik weet dat hij daarin anders is, maar toch. Mijn nieuwe ik vindt dat ze gewoon kan zeggen wat ze denkt. En natuurlijk weloverwogen, ik zou niet anders durven! Ik zei dus dat ik had opgeruimd. Hij zei, hoezo wat dan precies. Dus ik noemde wat dingen op. Ok, klaar. Daarna reageerde ik naar zijn zin niet vrolijk genoeg ofzo op iets en zei dat ik zo charijnig was en hem net ook al compleet afzeek en een hele lijst had opgenoemd. Bovendien had ik niet gzegd wat hij allemaal wel had gedaan, etc. etc. Ik zei dat ik hem niet had afgezeken, en hij vroeg zelf om een lijst. En hij weet hoe blij ik ben met het feit dat hij vrij nam zodat ik extra kon werken die dag. Kortom ik was een kutwijf. Ik zei dat ik dat soort woorden niet wil hebben. "Maar je bent toch ook een kutwijf" Ben maar gaan slapen. Volgende dag was ik stil. Ik gaf aan dat hij zijn woorden terug moest nemen. "Oh, maar je weet toch dat ik het niet meen."
Doodmeo word ik er van. Gisteravond gingen we uit eten en ik heb het besproken met hem. Uitgelegd hoe hij ook had kunnen reageren:"Nu je dit zegt krijg ik het gevoel dat ik niks goed heb gedaan vandaag, daar baal ik van:. Hij zou dat de volgend ekeer proberen. Ik heb (opnieuw) aangegeven dat het me goed lijkt als hij in therapie zou gaan, zodat hij iets doet aan feit dat hij zich zo snel aangevallen voelt".Maar hij gaf ferm aan dat het gesprek hierover wat hem betreft over was. Ik heb het maar gelaten.
Maar ik zie er weinig toekomst meer in. Toch vind ik het zo moeilijk om de stap te zetten. Soms denk ik dat ik niet egoïstisch genoeg ben. Ik bedoel, ik verziek dan 3 levens: dat van hem en de 2 meiden. En ik trek het op zich best zo, heb mijn werk en vriendinnen en met de kinderen doen we het prima samen. Maar die onnodige ruzies, het gebrek aan begrip, we zitten allebei op een eiland. En eerlijk gezegd heb ik weinig zin meer om hem te bereiken.
Net als Herfst en anderen zie ik op tegen straks, het regelen van een nieuw huis en de financiele afhandeling en de omgang met de kinderen. Ik wil het zo graag goed doen. En als we eenmaal uit elkaar zijn heeft hij geen reden om zijn best nog te doen richting mij...wie weet hoe hij zich dan ontpopt. Hoewel, zijn meiden zijn zijn alles, dus daarin zie ik wel hoop, dat hij het voor hun goed wil afhandelen.
Sorry dat ik alleen over mezelf praat maar vind het eigenlijk te moeilijk om advies te geven aan degenen die er net als ik middenin zitten.
Voor jullie allemaal een knuffel, en voor Lily veel wijsheid gewenst!
Sjonge wat schrijven jullie veel! Enne, welkom Herfst en Yuku. Ik heb alles gelezen en sla het op en verwerk het en haal eruit wat ik nodig heb. Het is zo ontzettend verhelderend!
Op dit moment is het in mijn situatie zo dat ik enorm twijfel of er wel voldoende liefde over is. Hij doet zijn best nu maar ik wil hem eigenlijk niet meer. Want zijn best doen, stelt eigenlijk objectief gezien, weinig voor. Hij beheerst zich waardoor hij geen woedeuitbarstingen meer heeft en geen kleinerende opmerkingen meer maakt. Maar ja, wat blijft er dan over, een man die ik niet interessant vindt. Voor alle duidelijkheid: zijn buien vond ik absoluut niet interessant, maar leidde me misscien wel af van de rest, waar het in een relatie om gaat.
Vrijdagavond hadden we woorden. Om niks. Ik kwam na een lange dag werken thuis en gaf aan dat ik beneden had opgeruimd. Ik had me geërgerd aan de troep, als ik thuis ben zorg ik dat het netjes is. En ik weet dat hij daarin anders is, maar toch. Mijn nieuwe ik vindt dat ze gewoon kan zeggen wat ze denkt. En natuurlijk weloverwogen, ik zou niet anders durven! Ik zei dus dat ik had opgeruimd. Hij zei, hoezo wat dan precies. Dus ik noemde wat dingen op. Ok, klaar. Daarna reageerde ik naar zijn zin niet vrolijk genoeg ofzo op iets en zei dat ik zo charijnig was en hem net ook al compleet afzeek en een hele lijst had opgenoemd. Bovendien had ik niet gzegd wat hij allemaal wel had gedaan, etc. etc. Ik zei dat ik hem niet had afgezeken, en hij vroeg zelf om een lijst. En hij weet hoe blij ik ben met het feit dat hij vrij nam zodat ik extra kon werken die dag. Kortom ik was een kutwijf. Ik zei dat ik dat soort woorden niet wil hebben. "Maar je bent toch ook een kutwijf" Ben maar gaan slapen. Volgende dag was ik stil. Ik gaf aan dat hij zijn woorden terug moest nemen. "Oh, maar je weet toch dat ik het niet meen."
Doodmeo word ik er van. Gisteravond gingen we uit eten en ik heb het besproken met hem. Uitgelegd hoe hij ook had kunnen reageren:"Nu je dit zegt krijg ik het gevoel dat ik niks goed heb gedaan vandaag, daar baal ik van:. Hij zou dat de volgend ekeer proberen. Ik heb (opnieuw) aangegeven dat het me goed lijkt als hij in therapie zou gaan, zodat hij iets doet aan feit dat hij zich zo snel aangevallen voelt".Maar hij gaf ferm aan dat het gesprek hierover wat hem betreft over was. Ik heb het maar gelaten.
Maar ik zie er weinig toekomst meer in. Toch vind ik het zo moeilijk om de stap te zetten. Soms denk ik dat ik niet egoïstisch genoeg ben. Ik bedoel, ik verziek dan 3 levens: dat van hem en de 2 meiden. En ik trek het op zich best zo, heb mijn werk en vriendinnen en met de kinderen doen we het prima samen. Maar die onnodige ruzies, het gebrek aan begrip, we zitten allebei op een eiland. En eerlijk gezegd heb ik weinig zin meer om hem te bereiken.
Net als Herfst en anderen zie ik op tegen straks, het regelen van een nieuw huis en de financiele afhandeling en de omgang met de kinderen. Ik wil het zo graag goed doen. En als we eenmaal uit elkaar zijn heeft hij geen reden om zijn best nog te doen richting mij...wie weet hoe hij zich dan ontpopt. Hoewel, zijn meiden zijn zijn alles, dus daarin zie ik wel hoop, dat hij het voor hun goed wil afhandelen.
Sorry dat ik alleen over mezelf praat maar vind het eigenlijk te moeilijk om advies te geven aan degenen die er net als ik middenin zitten.
Voor jullie allemaal een knuffel, en voor Lily veel wijsheid gewenst!
