Relaties
alle pijlers
Vader trouwt: Ik ben getuige maar wil niet
maandag 26 mei 2008 om 09:32
Ik zit met een dilemma, en hoop hier wat reacties te weeg te brengen ter relativering maar ook als steun, voor elk wat wils zeg maar....
Verhaal:
Mijn ouders zijn 4 jaar terug gaan scheiden omdat mijn vader al drie jaar een ander had. Nu woont hij (sinds kort na de scheiding) samen met haar en na een jaar kreeg ik weer redelijk contact met hem. Ik heb zijn nieuwe lover geaccepteerd en doe ook normaal tegen haar.
Het contact is vreselijk koel, we komen op de verjaardagen, vaderdagen en zij komen bij ons. Ik voer dan een toneelstukje op omdat ik er meerdere malen serieus over wilde beginnen maar op de een of andere manier kan ik mijn gevoelens omtrent de scheiding niet goed benoemen.
Ik voel me geen kind meer, mijn thuis is weg en er is nog steeds strijd tussen mijn ouders, nou ja, ze negeren elkaar.
Het is een erg lang verhaal maar hetgene dat mij het meest is bijgebleven:
- Vader over moeder:
"Ik heb niks meer met mama wat ons bindt" Vervolgens barst ik in tranen uit en zeg "En broer en ik dan?", daar schrikt ie van en probeert alles te herstellen door te zeggen dat ik geen zorg meer nodig heb van ouders. Dit meent ie dan ook echt dus ik laat het daar bij.
Nu besloten ze vorig jaar om te gaan trouwen en dat grapje gaat volgende maand gebeuren. In mijn hoofd zag ik het aankomen en ja hoor, een paar maanden terug vroeg paps mij als getuige. Ik schrok en had in mijn hart mn antwoord al klaar NEE!!! Ik heb er een dag over nagedacht en verstandelijk geantwoord met JA.
De dag naderde en ik zag steeds meer op tegen die poppenkast,
afgelopen zaterdag kreeg ik de uitnodigingskaart, er stond een tekst in wat ik niet zal herhalen vanwege herkenbaarheid maar de strekking was: "Vluchtige ontmoetingen: grote gevolgen"
Ik ben het hele weekend van slag geweest en alles in mijn lijf zegt NEE tegen die bruiloft, ik wil dan ook eigenlijk geen getuige meer zijn. Verstandelijk geredeneerd kan ik prima getuige zijn, ik wil dat mijn vader gelukkig is. Maar gevoelsmatig zie ik er zo tegenop en wil ik dit niet...
Ik ben nu begonnen aan een brief aan mijn vader om het een en ander uit te leggen. Geen wijzend vingertje maar gewoon een lieve brief met daarin mijn gevoel en uitleg.
Wie herkent dit?
Ik heb er zo'n rotgevoel over, ben inmiddels bijna 27 maar voel me zoooo klein als het om die rotscheiding gaat!
Kus,
een heel klein Appeltje
Ps; Ik heb de gemeente al gebeld en je kan best kort van te voren een getuige wisselen...
Verhaal:
Mijn ouders zijn 4 jaar terug gaan scheiden omdat mijn vader al drie jaar een ander had. Nu woont hij (sinds kort na de scheiding) samen met haar en na een jaar kreeg ik weer redelijk contact met hem. Ik heb zijn nieuwe lover geaccepteerd en doe ook normaal tegen haar.
Het contact is vreselijk koel, we komen op de verjaardagen, vaderdagen en zij komen bij ons. Ik voer dan een toneelstukje op omdat ik er meerdere malen serieus over wilde beginnen maar op de een of andere manier kan ik mijn gevoelens omtrent de scheiding niet goed benoemen.
Ik voel me geen kind meer, mijn thuis is weg en er is nog steeds strijd tussen mijn ouders, nou ja, ze negeren elkaar.
Het is een erg lang verhaal maar hetgene dat mij het meest is bijgebleven:
- Vader over moeder:
"Ik heb niks meer met mama wat ons bindt" Vervolgens barst ik in tranen uit en zeg "En broer en ik dan?", daar schrikt ie van en probeert alles te herstellen door te zeggen dat ik geen zorg meer nodig heb van ouders. Dit meent ie dan ook echt dus ik laat het daar bij.
Nu besloten ze vorig jaar om te gaan trouwen en dat grapje gaat volgende maand gebeuren. In mijn hoofd zag ik het aankomen en ja hoor, een paar maanden terug vroeg paps mij als getuige. Ik schrok en had in mijn hart mn antwoord al klaar NEE!!! Ik heb er een dag over nagedacht en verstandelijk geantwoord met JA.
De dag naderde en ik zag steeds meer op tegen die poppenkast,
afgelopen zaterdag kreeg ik de uitnodigingskaart, er stond een tekst in wat ik niet zal herhalen vanwege herkenbaarheid maar de strekking was: "Vluchtige ontmoetingen: grote gevolgen"
Ik ben het hele weekend van slag geweest en alles in mijn lijf zegt NEE tegen die bruiloft, ik wil dan ook eigenlijk geen getuige meer zijn. Verstandelijk geredeneerd kan ik prima getuige zijn, ik wil dat mijn vader gelukkig is. Maar gevoelsmatig zie ik er zo tegenop en wil ik dit niet...
Ik ben nu begonnen aan een brief aan mijn vader om het een en ander uit te leggen. Geen wijzend vingertje maar gewoon een lieve brief met daarin mijn gevoel en uitleg.
Wie herkent dit?
Ik heb er zo'n rotgevoel over, ben inmiddels bijna 27 maar voel me zoooo klein als het om die rotscheiding gaat!
Kus,
een heel klein Appeltje
Ps; Ik heb de gemeente al gebeld en je kan best kort van te voren een getuige wisselen...
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
maandag 26 mei 2008 om 10:30
Applelicious, ik snap hoe verleidelijk het is de confrontatie niet aan te hoeven gaan. Maar je bent het aan je vader verplicht nu wel eerlijk en duidelijk te zijn. Ik vind het helemaal niet kinderachtig dat je destijds ja hebt gezegd terwijl je eigenlijk nee wilde zeggen. Dat deed je voor en om hem. Nu zeg je hem de waarheid, namelijk nee, en dat doe je voor en om jezelf. Dit vind ik wel kinderachtig en rieken naar emotionele chantage.
Doe het nou gewoon, je hebt het recht nee te zeggen!
dubio
Doe het nou gewoon, je hebt het recht nee te zeggen!
dubio
Ga in therapie!
maandag 26 mei 2008 om 10:32
Meid, als je alles van anderen af laat hangen, krijg je nooit iets waar je achter kan staan. STA voor je eigen gevoel, zeg het echter met redelijkheid. Maar mensen kunnen niet raden hoe jij je voelt of inschatten.
Als je mensen laat raden hoe jij je voelt, en nooit je mond opendoet, ben je het nooit eens met wat je 'overkomt' en raak je teleurgesteld in anderen. Sommigen zijn iets meer op zichzelf gericht, maar heus niet te beroerd om te begrijpen, mits jij zelf maar aangeeft. En de keuzes die je zelf maakt, daar krijg je nooit spijt van. Je leert er hooguit van.
Als je mensen laat raden hoe jij je voelt, en nooit je mond opendoet, ben je het nooit eens met wat je 'overkomt' en raak je teleurgesteld in anderen. Sommigen zijn iets meer op zichzelf gericht, maar heus niet te beroerd om te begrijpen, mits jij zelf maar aangeeft. En de keuzes die je zelf maakt, daar krijg je nooit spijt van. Je leert er hooguit van.
maandag 26 mei 2008 om 10:32
maandag 26 mei 2008 om 10:34
Misschien is het al gezegd hoor (niet alles gelezen, zit op mijn werk nl.) maar ik vind het egoistisch van je vader om jou te vragen. Hij moet toch weten dat jij naar beide ouders loyaal wilt zijn/bent. Hij moet jou niet in deze lullige positie plaatsen. Ik zou het interpreteren alsof ik een keuze moest maken tussen mijn vader en mijn moeder. Juist jij en je broer moeten geen rol hebben op de bruiloft. Het is al mooi voor hem dat jullie er zijn.
Zal verdomd pijnlijk zijn voor je moeder, als jij getuige bent. En dat zou hij toch moeten begrijpen. Ik zou hier snel op terugkomen. Wat een rotsituatie. Sterkte ermee!
Zal verdomd pijnlijk zijn voor je moeder, als jij getuige bent. En dat zou hij toch moeten begrijpen. Ik zou hier snel op terugkomen. Wat een rotsituatie. Sterkte ermee!
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
maandag 26 mei 2008 om 10:36
quote:dubiootje schreef op 26 mei 2008 @ 10:30:
Nu zeg je hem de waarheid, namelijk nee, en dat doe je voor en om jezelf. Dit vind ik wel kinderachtig en rieken naar emotionele chantage.
Doe het nou gewoon, je hebt het recht nee te zeggen!
dubioVind je het emotionele chantage als ik 'nee' zeg,
of lees ik hem verkeerd?
Nu zeg je hem de waarheid, namelijk nee, en dat doe je voor en om jezelf. Dit vind ik wel kinderachtig en rieken naar emotionele chantage.
Doe het nou gewoon, je hebt het recht nee te zeggen!
dubioVind je het emotionele chantage als ik 'nee' zeg,
of lees ik hem verkeerd?
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
maandag 26 mei 2008 om 10:36
quote:Applelicious 81 schreef op 26 mei 2008 @ 10:10:
Lastigste is dat mijn vader aan de andere kant van het land woont, telefonisch is een erg slechte optie!
@MarieLiselotte: Het is inderdaad kinderachtig van mij om nu, twee maanden later mn keutel in te trekken. Verstandelijk snap ik mijn probleem ook niet maar als ik aan de bruiloft denk krijg ik een knoop in mn maag. Jouw korte tekstje is inderdaad duidelijk, denk helaas wel dat daarna de emoties loskomen maar dan is het wel gezegd.
Dat geeft dan ook niet. Als dat voor jou zo werkt dan moet je je tranen en emoties de vrije loop laten. Probeer dan geen oude koeien uit de sloot te gaan halen en geen verwijten te maken naar de vader.
Wat vindt/zegt je moeder hiervan eigenlijk?
Lastigste is dat mijn vader aan de andere kant van het land woont, telefonisch is een erg slechte optie!
@MarieLiselotte: Het is inderdaad kinderachtig van mij om nu, twee maanden later mn keutel in te trekken. Verstandelijk snap ik mijn probleem ook niet maar als ik aan de bruiloft denk krijg ik een knoop in mn maag. Jouw korte tekstje is inderdaad duidelijk, denk helaas wel dat daarna de emoties loskomen maar dan is het wel gezegd.
Dat geeft dan ook niet. Als dat voor jou zo werkt dan moet je je tranen en emoties de vrije loop laten. Probeer dan geen oude koeien uit de sloot te gaan halen en geen verwijten te maken naar de vader.
Wat vindt/zegt je moeder hiervan eigenlijk?
maandag 26 mei 2008 om 10:39
quote:Winterdip schreef op 26 mei 2008 @ 10:34:
Zal verdomd pijnlijk zijn voor je moeder, als jij getuige bent. En dat zou hij toch moeten begrijpen. Ik zou hier snel op terugkomen. Wat een rotsituatie. Sterkte ermee!
Haar moeder heeft er toch weinig mee te maken?! Voor hetzelfde geld is haar moeder allang over de scheiding heen en gunt zij haar ex-man al het geluk.
Mijn vraag was dan ook mbt mama en TO.
Zal verdomd pijnlijk zijn voor je moeder, als jij getuige bent. En dat zou hij toch moeten begrijpen. Ik zou hier snel op terugkomen. Wat een rotsituatie. Sterkte ermee!
Haar moeder heeft er toch weinig mee te maken?! Voor hetzelfde geld is haar moeder allang over de scheiding heen en gunt zij haar ex-man al het geluk.
Mijn vraag was dan ook mbt mama en TO.
maandag 26 mei 2008 om 10:40
@winterdip, dankjewel,
Precies zoals jij het beschrijft, zo voelt het, maar ik denk dat ik mijn gevoelens eerder uit had moeten spreken zodat mijn vader wist dat ik er moeite mee had. Hoewel ik het logisch vind dat een kind daar moeite mee heeft.
Mijn moeder heeft gezegd dat ze er geen moeite mee heeft,
geloofde haar niet maar ze deed wel haar best om de keuze aan mij te laten.
Precies zoals jij het beschrijft, zo voelt het, maar ik denk dat ik mijn gevoelens eerder uit had moeten spreken zodat mijn vader wist dat ik er moeite mee had. Hoewel ik het logisch vind dat een kind daar moeite mee heeft.
Mijn moeder heeft gezegd dat ze er geen moeite mee heeft,
geloofde haar niet maar ze deed wel haar best om de keuze aan mij te laten.
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
maandag 26 mei 2008 om 10:42
Ik heb hetzelfde meegemaakt. Moeder ging vreemd en later scheiden. Bleef bij haar partner en heb haar een tijdje niet gezien. Toen ze twee jaar geleden een huis ging kopen met haar partner wilde ze met hem een geregistreerd partnerschap aangaan en vroeg mij als getuige. Ik heb haar relatie "geaccepteerd". IK vind hem niet zo aardig en hij doet ook niet altijd vriendlijk tegen mij en mijn kinderen. Als zij gelukkig is wil ik wel met hem in 1 kamer zitten maar echt blij ben ik er niet mee. Ik heb haar dan ook meteen gezegd toen ze me vroeg dat ik het niet zag zitten. Dat ik blij voor haar was maar niet iets kan tekenen waar ik niet achter sta. We was blij met mijn eerlijke antwoord en respecteerde dat. Laatst vroeg ik haar hoe ze dat nu allemaal geregeld had maar ze zei dat ze dat nu dus niet hebben afgesloten, mijn reaktie heeft haar aan het denken gezet. Heb haar uitgelegd dat dat absoluut niet de bedoeling was maar dat ik het persoonlijk niet kon.
Ik vind nu afzeggen eigenlijk een beetje laat. Je had dit meteen of vlak na je "ja" moeten doen vind ik persoonlijk mar het is nooit te laat er een gesprek over aan te gaan met je vader.
Ik vind nu afzeggen eigenlijk een beetje laat. Je had dit meteen of vlak na je "ja" moeten doen vind ik persoonlijk mar het is nooit te laat er een gesprek over aan te gaan met je vader.
maandag 26 mei 2008 om 10:42
quote:marie_liselotte1981 schreef op 26 mei 2008 @ 10:39:
[...]
Haar moeder heeft er toch weinig mee te maken?! Voor hetzelfde geld is haar moeder allang over de scheiding heen en gunt zij haar ex-man al het geluk.
Mijn vraag was dan ook mbt mama en TO.Oh nee? Ik begreep uit het verhaal dat hij haar moeder heeft verlaten voor deze nieuwe vrouw. Ik ben benieuwd hoe zij in dit verhaal staat.
[...]
Haar moeder heeft er toch weinig mee te maken?! Voor hetzelfde geld is haar moeder allang over de scheiding heen en gunt zij haar ex-man al het geluk.
Mijn vraag was dan ook mbt mama en TO.Oh nee? Ik begreep uit het verhaal dat hij haar moeder heeft verlaten voor deze nieuwe vrouw. Ik ben benieuwd hoe zij in dit verhaal staat.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
maandag 26 mei 2008 om 10:43
quote:marie_liselotte1981 schreef op 26 mei 2008 @ 10:39:
[...]
Haar moeder heeft er toch weinig mee te maken?! Voor hetzelfde geld is haar moeder allang over de scheiding heen en gunt zij haar ex-man al het geluk.
Mijn vraag was dan ook mbt mama en TO.
Mijn ouders praten niet met elkaar, mijn moeder heeft na de scheiding twee jaar in therapie gezeten en krijgt nog steeds partneralimentatie (vind ik onzin, maar oke) omdat zij vind dat ze daar recht op heeft na wat hij haar heeft aangedaan.
Door de slachtofferrol van mijn moeder kan ik niet zo goed met haar omgaan, maar ik weet dus wel dat zij zich aan de kant geschoven voelde en voelt
[...]
Haar moeder heeft er toch weinig mee te maken?! Voor hetzelfde geld is haar moeder allang over de scheiding heen en gunt zij haar ex-man al het geluk.
Mijn vraag was dan ook mbt mama en TO.
Mijn ouders praten niet met elkaar, mijn moeder heeft na de scheiding twee jaar in therapie gezeten en krijgt nog steeds partneralimentatie (vind ik onzin, maar oke) omdat zij vind dat ze daar recht op heeft na wat hij haar heeft aangedaan.
Door de slachtofferrol van mijn moeder kan ik niet zo goed met haar omgaan, maar ik weet dus wel dat zij zich aan de kant geschoven voelde en voelt
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
maandag 26 mei 2008 om 10:44
Je moet de beslissing niet aan je vader overlaten! Dan stel je je erg afhankelijk van hem op.
Jij wilt het niet en dat is goed genoeg. Jij mag nee zeggen!
Maar het is wel aan jou om hem dat zelf te zeggen , hoe moeilijk ook. Dat is ook volwassen worden en opgroeien.
Stel, je zegt je vader dat je het er moeilijk mee hebt en hij zegt, toch wil ik dat je mijn getuige bent. Wat dan? Voel je je helemaal onvegrepen en gekwetst en niet gezien.
En moet je alsnog nee zeggen.
Sta voor je eigen gevoel en maak hem dat zo goed mogelijk duidelijk.
Jij wilt het niet en dat is goed genoeg. Jij mag nee zeggen!
Maar het is wel aan jou om hem dat zelf te zeggen , hoe moeilijk ook. Dat is ook volwassen worden en opgroeien.
Stel, je zegt je vader dat je het er moeilijk mee hebt en hij zegt, toch wil ik dat je mijn getuige bent. Wat dan? Voel je je helemaal onvegrepen en gekwetst en niet gezien.
En moet je alsnog nee zeggen.
Sta voor je eigen gevoel en maak hem dat zo goed mogelijk duidelijk.
maandag 26 mei 2008 om 10:44
quote:Applelicious 81 schreef op 26 mei 2008 @ 10:40:
@winterdip, dankjewel,
Precies zoals jij het beschrijft, zo voelt het, maar ik denk dat ik mijn gevoelens eerder uit had moeten spreken zodat mijn vader wist dat ik er moeite mee had. Hoewel ik het logisch vind dat een kind daar moeite mee heeft.
Mijn moeder heeft gezegd dat ze er geen moeite mee heeft,
geloofde haar niet maar ze deed wel haar best om de keuze aan mij te laten.Je kunt hier gerust nog op terugkomen. Je vader zal misschien niet blij zijn maar als jij hem uitlegt hoe het voelt dan zal hij dat toch echt moeten respecteren. Kom voor je eigen gevoel op meid! Je vader zal er echt niet minder om van je gaan houden.
@winterdip, dankjewel,
Precies zoals jij het beschrijft, zo voelt het, maar ik denk dat ik mijn gevoelens eerder uit had moeten spreken zodat mijn vader wist dat ik er moeite mee had. Hoewel ik het logisch vind dat een kind daar moeite mee heeft.
Mijn moeder heeft gezegd dat ze er geen moeite mee heeft,
geloofde haar niet maar ze deed wel haar best om de keuze aan mij te laten.Je kunt hier gerust nog op terugkomen. Je vader zal misschien niet blij zijn maar als jij hem uitlegt hoe het voelt dan zal hij dat toch echt moeten respecteren. Kom voor je eigen gevoel op meid! Je vader zal er echt niet minder om van je gaan houden.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
maandag 26 mei 2008 om 10:47
quote:Applelicious 81 schreef op 26 mei 2008 @ 10:36:
[...]
Vind je het emotionele chantage als ik 'nee' zeg,
of lees ik hem verkeerd?
Zeker niet, nee zeggen is duidelijk. Emotionele chantage vind ik het als je man belt en zegt dat jij er zo verdrietig over bent, in de hoop dat je vader dan zelf zegt dat het niet hoeft. Snap je dat dat manipulatie is?
Ik snap echt dat je ertegenop ziet, maar je hebt echt het volste recht om je mening te herzien. Het is nogal wat wat hij van je vraagt! Hij vraagt zijn kinderen te tekenen voor het feit dat hun ouders nooit meer samen zullen zijn. En ja, dat kun je verstandelijk allemaal prima accepteren, maar dat kind in jou roept keihard NEE!. En dat mag ook, want je blijft altijd kind van je ouders en loyaal aan beiden. En zo hoort het ook.
[...]
Vind je het emotionele chantage als ik 'nee' zeg,
of lees ik hem verkeerd?
Zeker niet, nee zeggen is duidelijk. Emotionele chantage vind ik het als je man belt en zegt dat jij er zo verdrietig over bent, in de hoop dat je vader dan zelf zegt dat het niet hoeft. Snap je dat dat manipulatie is?
Ik snap echt dat je ertegenop ziet, maar je hebt echt het volste recht om je mening te herzien. Het is nogal wat wat hij van je vraagt! Hij vraagt zijn kinderen te tekenen voor het feit dat hun ouders nooit meer samen zullen zijn. En ja, dat kun je verstandelijk allemaal prima accepteren, maar dat kind in jou roept keihard NEE!. En dat mag ook, want je blijft altijd kind van je ouders en loyaal aan beiden. En zo hoort het ook.
Ga in therapie!
maandag 26 mei 2008 om 10:51
maandag 26 mei 2008 om 10:53
Als ik je verhaal zo lees, ervaar ik vooral een schrijnend gemis aan een thuis. Was jullie thuis vroeger wel warm? Of was het iig thuis ondanks bepaalde moeilijke dingen? Want ik begrijp dan heel goed dat je het gevoel hebt dat je fundament onder je uit getrokken is ipv dat je ouders als personen dat stukje fundament en wortel zijn.
Ik vind het heel moeilijk om je advies te geven want ik heb ergens het idee (waarom weet ik niet) dat je ouders daadwerkelijk niet gelukkig waren samen. En dan kan een verliefdheid gebeuren. Dat is geen afwijzing of buitensluiting van jou. Ik heb teveel relatiesores meegemaakt met en van mijn ouders om het als kind nog persoonlijk te ervaren. Dus ik zou er anders in staan dan jij, vandaar mijn gebrek aan advies .
Feit is wel dat hoe jij het voelt het allerbelangrijkste is. Daar gaat het om. Anderen zijn groot en volwassen genoeg (of zouden dat iig moeten zijn) om jouw gevoelens te respecteren. Ik zou misschien wel gaan onderzoeken wat je nou eigenlijk precies voelt en mist en waar je naar verlangt in je hart. Ik heb het idee dat je in feite jezelf dat niet hebt toegestaan. En als dit een loyaliteitsconflict met jezelf oplevert, moet je natuurlijk jouw kant kiezen.
Succes .
Ik vind het heel moeilijk om je advies te geven want ik heb ergens het idee (waarom weet ik niet) dat je ouders daadwerkelijk niet gelukkig waren samen. En dan kan een verliefdheid gebeuren. Dat is geen afwijzing of buitensluiting van jou. Ik heb teveel relatiesores meegemaakt met en van mijn ouders om het als kind nog persoonlijk te ervaren. Dus ik zou er anders in staan dan jij, vandaar mijn gebrek aan advies .
Feit is wel dat hoe jij het voelt het allerbelangrijkste is. Daar gaat het om. Anderen zijn groot en volwassen genoeg (of zouden dat iig moeten zijn) om jouw gevoelens te respecteren. Ik zou misschien wel gaan onderzoeken wat je nou eigenlijk precies voelt en mist en waar je naar verlangt in je hart. Ik heb het idee dat je in feite jezelf dat niet hebt toegestaan. En als dit een loyaliteitsconflict met jezelf oplevert, moet je natuurlijk jouw kant kiezen.
Succes .
maandag 26 mei 2008 om 10:55
quote:dubiootje schreef op 26 mei 2008 @ 10:47:
[...]
Zeker niet, nee zeggen is duidelijk. Emotionele chantage vind ik het als je man belt en zegt dat jij er zo verdrietig over bent, in de hoop dat je vader dan zelf zegt dat het niet hoeft. Snap je dat dat manipulatie is?
Ik snap echt dat je ertegenop ziet, maar je hebt echt het volste recht om je mening te herzien. Het is nogal wat wat hij van je vraagt! Hij vraagt zijn kinderen te tekenen voor het feit dat hun ouders nooit meer samen zullen zijn. En ja, dat kun je verstandelijk allemaal prima accepteren, maar dat kind in jou roept keihard NEE!. En dat mag ook, want je blijft altijd kind van je ouders en loyaal aan beiden. En zo hoort het ook.Nu snap ik je!
Je hebt me verkeerd begrepen (of ik heb het onduidelijk opgeschreven...kan ook), ik bedoelde dat manlief in de afgelopen 4 jaar wel eens met de telefoon in de hand heeft gestaan om mijn vader te vertellen hoe verdrietig ik af en toe was. Niet over deze kwestie, dat moet ik zelf doen (met zijn steun uiteraard)
[...]
Zeker niet, nee zeggen is duidelijk. Emotionele chantage vind ik het als je man belt en zegt dat jij er zo verdrietig over bent, in de hoop dat je vader dan zelf zegt dat het niet hoeft. Snap je dat dat manipulatie is?
Ik snap echt dat je ertegenop ziet, maar je hebt echt het volste recht om je mening te herzien. Het is nogal wat wat hij van je vraagt! Hij vraagt zijn kinderen te tekenen voor het feit dat hun ouders nooit meer samen zullen zijn. En ja, dat kun je verstandelijk allemaal prima accepteren, maar dat kind in jou roept keihard NEE!. En dat mag ook, want je blijft altijd kind van je ouders en loyaal aan beiden. En zo hoort het ook.Nu snap ik je!
Je hebt me verkeerd begrepen (of ik heb het onduidelijk opgeschreven...kan ook), ik bedoelde dat manlief in de afgelopen 4 jaar wel eens met de telefoon in de hand heeft gestaan om mijn vader te vertellen hoe verdrietig ik af en toe was. Niet over deze kwestie, dat moet ik zelf doen (met zijn steun uiteraard)
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
maandag 26 mei 2008 om 10:55
Misschien sla ik de plank wel helemaal mis, ik sta niet in jouw schoenen. Als ik jouw vader was zou ik juist mijn kinderen als getuige willen hebben om aan te tonen dat ik ze ook in mijn nieuwe leven dichtbij wil hebben. Om juist aan te tonen dat ik welliswaar met hun moeder breek maar niet met hun! Wat is gebeurd is gebeurd, daar doe je niks aan. Je kunt alleen maar vooruit.
Wat er tussen twee mensen gebeurt is tussen twee mensen. Ik kan niet oordelen over je vader en je moeder. Ik kan niet eens oordelen over mijn eigen ouders. Ze hebben alletwee hun goede en minder goede kanten en hoe ze het samen wel of niet uithouden is aan hun. Nu begrijp ik uit je verhaal dat je vader is weggelopen, maar tenzij je van mening bent dat je vader de grootste klootzak op aarde is zou ik zeggen: hij is ook maar een mens van vlees en bloed.
Dus wat ik wil zeggen is: live and let live. Het is nu al vier jaar later, je ouders zijn hun eigen weg ingegaan. Je kunt ze niet weer bij elkaar brengen, maar je kunt ze wel steunen in hun nieuwe geluk. Of niet.
Wat er tussen twee mensen gebeurt is tussen twee mensen. Ik kan niet oordelen over je vader en je moeder. Ik kan niet eens oordelen over mijn eigen ouders. Ze hebben alletwee hun goede en minder goede kanten en hoe ze het samen wel of niet uithouden is aan hun. Nu begrijp ik uit je verhaal dat je vader is weggelopen, maar tenzij je van mening bent dat je vader de grootste klootzak op aarde is zou ik zeggen: hij is ook maar een mens van vlees en bloed.
Dus wat ik wil zeggen is: live and let live. Het is nu al vier jaar later, je ouders zijn hun eigen weg ingegaan. Je kunt ze niet weer bij elkaar brengen, maar je kunt ze wel steunen in hun nieuwe geluk. Of niet.
maandag 26 mei 2008 om 10:56
quote:Applelicious 81 schreef op 26 mei 2008 @ 10:40:
@winterdip, dankjewel,
Precies zoals jij het beschrijft, zo voelt het, maar ik denk dat ik mijn gevoelens eerder uit had moeten spreken zodat mijn vader wist dat ik er moeite mee had. Hoewel ik het logisch vind dat een kind daar moeite mee heeft.
Dat is nu juist de loyaliteit aan je vader, daarom heb je ja gezegd. Elk kind, ook als het volwassen is, wil het beide ouders naar de zin maken. Dat hoef je jezelf niet kwalijk te nemen. Ik vind dat je vader beter had moeten nadenken voor hij jou en je broer vroeg getuige te zijn. Als je gaat scheiden en hertrouwt, vind ik dat je je best mag verdiepen in wat dit voor je kinderen (ja, óók volwassen!) betekent. Misschien moet hij eens een artikel lezen over het loyaliteitsconflict. Hij denkt niet erg hard na over zijn acties en wat de gevolgen voor jullie zijn, heb ik het idee. Dan is het echt niet gek als jij hem daaraan herinnert. Nogmaals, je hebt het volste recht! En als je wilt ophouden toneel te spelen, vind ik het zelfs je plicht. Misschien kan dit eindelijk de openheid van zaken geven die jullie nodig hebben.
Als je met hem praat, probeer dan ook je positieve gedachten te verwoorden: dat je blij bent dat hij gelukkig is met deze vrouw en dat je ook op de bruiloft wilt zijn om dat met hem te delen. (Zonder direct een 'maar' erachter).
@winterdip, dankjewel,
Precies zoals jij het beschrijft, zo voelt het, maar ik denk dat ik mijn gevoelens eerder uit had moeten spreken zodat mijn vader wist dat ik er moeite mee had. Hoewel ik het logisch vind dat een kind daar moeite mee heeft.
Dat is nu juist de loyaliteit aan je vader, daarom heb je ja gezegd. Elk kind, ook als het volwassen is, wil het beide ouders naar de zin maken. Dat hoef je jezelf niet kwalijk te nemen. Ik vind dat je vader beter had moeten nadenken voor hij jou en je broer vroeg getuige te zijn. Als je gaat scheiden en hertrouwt, vind ik dat je je best mag verdiepen in wat dit voor je kinderen (ja, óók volwassen!) betekent. Misschien moet hij eens een artikel lezen over het loyaliteitsconflict. Hij denkt niet erg hard na over zijn acties en wat de gevolgen voor jullie zijn, heb ik het idee. Dan is het echt niet gek als jij hem daaraan herinnert. Nogmaals, je hebt het volste recht! En als je wilt ophouden toneel te spelen, vind ik het zelfs je plicht. Misschien kan dit eindelijk de openheid van zaken geven die jullie nodig hebben.
Als je met hem praat, probeer dan ook je positieve gedachten te verwoorden: dat je blij bent dat hij gelukkig is met deze vrouw en dat je ook op de bruiloft wilt zijn om dat met hem te delen. (Zonder direct een 'maar' erachter).
Ga in therapie!
maandag 26 mei 2008 om 10:59
@Feliciaatje: Bij mij thuis is het nooit een warm nest geweest, het voelde als een opluchting dat ze gingen scheiden, geen ruzies maar altijd een gespannen sfeer.
Ik kom erg vaak bij mijn schoonouders en voel mij eigenlijk schuldig over de band die ik met hen heb en niet met mijn eigen ouders. Misschien dat ik onbewust hen met elkaar vergelijk en in mijn hoofd een ideaal plaatje maak over 'hoe het had kunnen zijn'. Wat absoluut niet reëel is, maar ik zie de warmte die mijn man heeft ontvangen. En die ik gemist heb, kennelijk.
Ik kom erg vaak bij mijn schoonouders en voel mij eigenlijk schuldig over de band die ik met hen heb en niet met mijn eigen ouders. Misschien dat ik onbewust hen met elkaar vergelijk en in mijn hoofd een ideaal plaatje maak over 'hoe het had kunnen zijn'. Wat absoluut niet reëel is, maar ik zie de warmte die mijn man heeft ontvangen. En die ik gemist heb, kennelijk.
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
maandag 26 mei 2008 om 11:01
quote:Applelicious 81 schreef op 26 mei 2008 @ 10:55:
[...]
Nu snap ik je!
Je hebt me verkeerd begrepen (of ik heb het onduidelijk opgeschreven...kan ook), ik bedoelde dat manlief in de afgelopen 4 jaar wel eens met de telefoon in de hand heeft gestaan om mijn vader te vertellen hoe verdrietig ik af en toe was. Niet over deze kwestie, dat moet ik zelf doen (met zijn steun uiteraard)
Ik kopieer nog even je stukje:
Appelman belde net,
hij heeft als optie om uit te leggen aan mn vader dat ik het er heel moeilijk mee heb, dat ik uit loyaliteit naar hem "ja" heb gezegd op zijn vraag maar dat ik heel erg met alles worstel. Om het vervolgens aan mijn vader over te laten, die dan hopelijk gaat zeggen dat het niet hoeft als ik er zo'n last van heb.
Mocht ie dat niet uit zichzelf zeggen dan heb ik wel weer een uitdaging maar oke...
Ik had begrepen dat je man je vader ging bellen, maar dat heb ik dus verkeerd begrepen?
[...]
Nu snap ik je!
Je hebt me verkeerd begrepen (of ik heb het onduidelijk opgeschreven...kan ook), ik bedoelde dat manlief in de afgelopen 4 jaar wel eens met de telefoon in de hand heeft gestaan om mijn vader te vertellen hoe verdrietig ik af en toe was. Niet over deze kwestie, dat moet ik zelf doen (met zijn steun uiteraard)
Ik kopieer nog even je stukje:
Appelman belde net,
hij heeft als optie om uit te leggen aan mn vader dat ik het er heel moeilijk mee heb, dat ik uit loyaliteit naar hem "ja" heb gezegd op zijn vraag maar dat ik heel erg met alles worstel. Om het vervolgens aan mijn vader over te laten, die dan hopelijk gaat zeggen dat het niet hoeft als ik er zo'n last van heb.
Mocht ie dat niet uit zichzelf zeggen dan heb ik wel weer een uitdaging maar oke...
Ik had begrepen dat je man je vader ging bellen, maar dat heb ik dus verkeerd begrepen?
Ga in therapie!
maandag 26 mei 2008 om 11:05
quote:Applelicious 81 schreef op 26 mei 2008 @ 10:59:
@Feliciaatje: Bij mij thuis is het nooit een warm nest geweest, het voelde als een opluchting dat ze gingen scheiden, geen ruzies maar altijd een gespannen sfeer.
Ik kom erg vaak bij mijn schoonouders en voel mij eigenlijk schuldig over de band die ik met hen heb en niet met mijn eigen ouders. Misschien dat ik onbewust hen met elkaar vergelijk en in mijn hoofd een ideaal plaatje maak over 'hoe het had kunnen zijn'. Wat absoluut niet reëel is, maar ik zie de warmte die mijn man heeft ontvangen. En die ik gemist heb, kennelijk.
Dat snap ik, veel herkenning. En dat besef moet geaccepteerd worden, anders blijft het een bitter gif. Iig dat was mijn ervaring. Rouwen om wat er nooit geweest is en wat er had moeten zijn. Gun jezelf dat verdriet en accepteer op de langere termijn dat dit nooit zo zal worden, dit is waar je het mee moet doen.
Als je het plaatje los kunt laten heb je kans dat je weer meer open zult kunnen staan voor je ouders zoals ze zijn. En dan kun je kiezen hoe je in dat contact staat. Dan bepaal jij de grenzen. Het is een stukje volwassen worden, verantwoordelijkheid nemen voor het gekwetste kind in jezelf.
@Feliciaatje: Bij mij thuis is het nooit een warm nest geweest, het voelde als een opluchting dat ze gingen scheiden, geen ruzies maar altijd een gespannen sfeer.
Ik kom erg vaak bij mijn schoonouders en voel mij eigenlijk schuldig over de band die ik met hen heb en niet met mijn eigen ouders. Misschien dat ik onbewust hen met elkaar vergelijk en in mijn hoofd een ideaal plaatje maak over 'hoe het had kunnen zijn'. Wat absoluut niet reëel is, maar ik zie de warmte die mijn man heeft ontvangen. En die ik gemist heb, kennelijk.
Dat snap ik, veel herkenning. En dat besef moet geaccepteerd worden, anders blijft het een bitter gif. Iig dat was mijn ervaring. Rouwen om wat er nooit geweest is en wat er had moeten zijn. Gun jezelf dat verdriet en accepteer op de langere termijn dat dit nooit zo zal worden, dit is waar je het mee moet doen.
Als je het plaatje los kunt laten heb je kans dat je weer meer open zult kunnen staan voor je ouders zoals ze zijn. En dan kun je kiezen hoe je in dat contact staat. Dan bepaal jij de grenzen. Het is een stukje volwassen worden, verantwoordelijkheid nemen voor het gekwetste kind in jezelf.
maandag 26 mei 2008 om 11:08
JohnnyCake: dat is inderdaad de verstandelijke beschrijving van de situatie die ik zelf ook maak.
Helaas spreekt mijn gevoel dat tegen en voel ik me een kind dat het toneelstukje meespeelt maar niet wil. Dat is nou zo verrekte moeilijk omdat ik het gevoel heb dat ik me aanstel, in dit topic wordt het onderwerp helemaal uitvergroot maar ik haal er wel waardevolle tips uit waar ik in mijn gesprek met mijn vader wat mee kan.
Jouw belichting van de reden om je kinderen als getuige te willen vind ik wel mooi en logisch, ik denk ook dat dat mijn vaders redenatie is.
Helaas spreekt mijn gevoel dat tegen en voel ik me een kind dat het toneelstukje meespeelt maar niet wil. Dat is nou zo verrekte moeilijk omdat ik het gevoel heb dat ik me aanstel, in dit topic wordt het onderwerp helemaal uitvergroot maar ik haal er wel waardevolle tips uit waar ik in mijn gesprek met mijn vader wat mee kan.
Jouw belichting van de reden om je kinderen als getuige te willen vind ik wel mooi en logisch, ik denk ook dat dat mijn vaders redenatie is.
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
maandag 26 mei 2008 om 11:12
quote:dubiootje schreef op 26 mei 2008 @ 11:01:
[...]
Ik kopieer nog even je stukje:
Appelman belde net,
hij heeft als optie om uit te leggen aan mn vader dat ik het er heel moeilijk mee heb, dat ik uit loyaliteit naar hem "ja" heb gezegd op zijn vraag maar dat ik heel erg met alles worstel. Om het vervolgens aan mijn vader over te laten, die dan hopelijk gaat zeggen dat het niet hoeft als ik er zo'n last van heb.
Mocht ie dat niet uit zichzelf zeggen dan heb ik wel weer een uitdaging maar oke...
Ik had begrepen dat je man je vader ging bellen, maar dat heb ik dus verkeerd begrepen?
Mmm, ik snap de onduidelijkheid,
ik bedoelde dat Appelman met het idee kwam dat IK mijn vader ging bellen.
Plan is nu om donderdag naar mijn vader te gaan, dan zijn manlief en ik vrij. Het gesprek wil ik alleen doen maar gezien de afstand gaat echtgenoot mee.
[...]
Ik kopieer nog even je stukje:
Appelman belde net,
hij heeft als optie om uit te leggen aan mn vader dat ik het er heel moeilijk mee heb, dat ik uit loyaliteit naar hem "ja" heb gezegd op zijn vraag maar dat ik heel erg met alles worstel. Om het vervolgens aan mijn vader over te laten, die dan hopelijk gaat zeggen dat het niet hoeft als ik er zo'n last van heb.
Mocht ie dat niet uit zichzelf zeggen dan heb ik wel weer een uitdaging maar oke...
Ik had begrepen dat je man je vader ging bellen, maar dat heb ik dus verkeerd begrepen?
Mmm, ik snap de onduidelijkheid,
ik bedoelde dat Appelman met het idee kwam dat IK mijn vader ging bellen.
Plan is nu om donderdag naar mijn vader te gaan, dan zijn manlief en ik vrij. Het gesprek wil ik alleen doen maar gezien de afstand gaat echtgenoot mee.
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
