Relaties
alle pijlers
Hoogbegaafde vriend
woensdag 4 juni 2008 om 02:07
Ik weet het, ik post dit topic een beetje laat.....m'n meidenavond is weer eens uitgelopen. Dit topic is naar aanleiding van een gespreksonderwerp wat daarin naar voren kwam.
Een van mijn vriendinnen heeft namelijk een succesvolle date achter de rug met een man, met als bijzonder detail dat hij hoogbegaafd is. Dit gaf hij niet alleen toe, maar dit bleek ook uit zijn gedrag (volgens haar dan, als psychologiestudente).
Na afloop was ze toch wel onder de indruk van zijn kennis van de meest uiteenlopende onderwerpen, en de manier waarop hij het wist te brengen. Dat alles zonder dat de focus teveel op hem kwam te liggen, zij kwam ook ruim aan bod.
Ze gaf toe er toch wel een beetje onzeker door te zijn geworden na afloop, bang als ze was dat ze zich op een gegeven moment niet meer met hem kon meten. Natuurlijk hebben we haar daarna gerustgesteld door te zeggen dat ze gewoon moet genieten en gewoon alles op haar af moet laten komen (hij dient haar immers te waarderen voor haar werkelijke ik en niet een gefabriceerde persoonlijkheid).
Maar het bleef toch wel even in mijn hoofd zitten. Een hoogbegaafde man, dat heb ik (voor zover ik weet) nog niet meegemaakt. Persoonlijk maakt het me niet zoveel uit als een man veel slimmer is dan ik - ik heb zelf een gedegen educatieve achtergrond - ; afhankelijk van zijn interessegebieden kan ik dan ook nog eens wat van hem leren.
BTW: Mijn vriendje is niet hoogbegaafd maar ongeveer even slim als ik. Met naast kennis vele andere pluspunten....maar nu dwaal ik af.
Hebben jullie ervaringen met hoogbegaafde mannen/jongens? Post het hier!
Een van mijn vriendinnen heeft namelijk een succesvolle date achter de rug met een man, met als bijzonder detail dat hij hoogbegaafd is. Dit gaf hij niet alleen toe, maar dit bleek ook uit zijn gedrag (volgens haar dan, als psychologiestudente).
Na afloop was ze toch wel onder de indruk van zijn kennis van de meest uiteenlopende onderwerpen, en de manier waarop hij het wist te brengen. Dat alles zonder dat de focus teveel op hem kwam te liggen, zij kwam ook ruim aan bod.
Ze gaf toe er toch wel een beetje onzeker door te zijn geworden na afloop, bang als ze was dat ze zich op een gegeven moment niet meer met hem kon meten. Natuurlijk hebben we haar daarna gerustgesteld door te zeggen dat ze gewoon moet genieten en gewoon alles op haar af moet laten komen (hij dient haar immers te waarderen voor haar werkelijke ik en niet een gefabriceerde persoonlijkheid).
Maar het bleef toch wel even in mijn hoofd zitten. Een hoogbegaafde man, dat heb ik (voor zover ik weet) nog niet meegemaakt. Persoonlijk maakt het me niet zoveel uit als een man veel slimmer is dan ik - ik heb zelf een gedegen educatieve achtergrond - ; afhankelijk van zijn interessegebieden kan ik dan ook nog eens wat van hem leren.
BTW: Mijn vriendje is niet hoogbegaafd maar ongeveer even slim als ik. Met naast kennis vele andere pluspunten....maar nu dwaal ik af.
Hebben jullie ervaringen met hoogbegaafde mannen/jongens? Post het hier!
woensdag 4 juni 2008 om 11:17
quote:marie_liselotte1981 schreef op 04 juni 2008 @ 11:03:
Ik ben het niet met je eens. Op een eerste date vertel je wat je studeert (gestudeerd hebt), wat voor werk je doet en waarom je dat zo leuk vindt. Dan ga je niet lopen opscheppen dat je onwijs slim bent, sterker nog, een echte HB-er. Je merkt op date snel genoeg of iemand leuk en slim is.
Ok. Daar verschillen we dan op een dieper niveau van mening. Ik zie het namelijk niet als opscheppen als je zegt dat je hoogbegaafd bent. Ik vind het niet beter of slechter. Ook niet 'onwijs slim' trouwens.
En voor mij maakt het weldegelijk verschil of iemand wegens intelligentie een snel verspringende focus heeft of gewoon geen twee seconden kan luisteren naar mijn verhaal omdat hij alleen zijn eigen onderwerpen de moeite waard vind. Dus als tijdens een stoef verlopende eerste date die informatie op tafel komt biedt dat eventueel alsnog toekomstperspectief.
Ik ben het niet met je eens. Op een eerste date vertel je wat je studeert (gestudeerd hebt), wat voor werk je doet en waarom je dat zo leuk vindt. Dan ga je niet lopen opscheppen dat je onwijs slim bent, sterker nog, een echte HB-er. Je merkt op date snel genoeg of iemand leuk en slim is.
Ok. Daar verschillen we dan op een dieper niveau van mening. Ik zie het namelijk niet als opscheppen als je zegt dat je hoogbegaafd bent. Ik vind het niet beter of slechter. Ook niet 'onwijs slim' trouwens.
En voor mij maakt het weldegelijk verschil of iemand wegens intelligentie een snel verspringende focus heeft of gewoon geen twee seconden kan luisteren naar mijn verhaal omdat hij alleen zijn eigen onderwerpen de moeite waard vind. Dus als tijdens een stoef verlopende eerste date die informatie op tafel komt biedt dat eventueel alsnog toekomstperspectief.
woensdag 4 juni 2008 om 11:36
quote:setter schreef op 04 juni 2008 @ 10:46:
Mijn oudste broer is ook hoogbegaafd (IQ van 168), maar hij snapt niks van mensen. Hij is een wandelende bibliotheek op het gebied van de onderwerpen die hem in zijn leven mateloos geïnteresseerd hebben, maar sociaal, innemend, integer of geïnteresseerd in andere mensen is hij niet.
In mijn visie ben je dan toch lichtelijk gehandicapt hoor.Tja, dat is alleen een handicap wanneer je een leven wilt waarbij het essentieel is dat je sociaal handig bent en interesse hebt in anderen. Wanneer je er andere verwachtingen op na houdt en andere dingen belangrijk vindt in het leven, is er van een handicap geen sprake.
Mijn oudste broer is ook hoogbegaafd (IQ van 168), maar hij snapt niks van mensen. Hij is een wandelende bibliotheek op het gebied van de onderwerpen die hem in zijn leven mateloos geïnteresseerd hebben, maar sociaal, innemend, integer of geïnteresseerd in andere mensen is hij niet.
In mijn visie ben je dan toch lichtelijk gehandicapt hoor.Tja, dat is alleen een handicap wanneer je een leven wilt waarbij het essentieel is dat je sociaal handig bent en interesse hebt in anderen. Wanneer je er andere verwachtingen op na houdt en andere dingen belangrijk vindt in het leven, is er van een handicap geen sprake.
woensdag 4 juni 2008 om 12:56
Ik loop met mijn diagnose hoog-/bovengemiddelde begaafdheid (IQ = 135) ook niet te koop (hier nu wel, omdat het hier relevant is). Ik vind geaccepteerd worden belangrijker dan een ander laten denken dat ik o zo hoogbegaafd ben.
Ik heb vroeger moeite om om te gaan met mensen die een lagere begaafdheid had als ik, terwijl de laatste tijd de kloof tussen die mensen en mijzelf kleiner is geworden. Op het sociale vlak zijn de rollen ineens omgekeerd. Ik ben sociaal niet zo vaardig dan anderen (al heb ik wel een sociale instelling, en sommige mensen zien dat inderdaad aan mij).
Vroeger had ik overigens wel een probleem dat ik mijn hoogbegaafdheid ontzettend moet etaleren: "Ik kan dit en ik kan dat," om enig respect af te dwingen, omdat ik vatbaar was (en in mindere mate nog steeds) voor treiteren. Het kan ook weer afgunst veroorzaken: "Grmpf, wat een arrogante zak! Wie denkt hij wel niet dat ie is?!"
Ik heb vroeger moeite om om te gaan met mensen die een lagere begaafdheid had als ik, terwijl de laatste tijd de kloof tussen die mensen en mijzelf kleiner is geworden. Op het sociale vlak zijn de rollen ineens omgekeerd. Ik ben sociaal niet zo vaardig dan anderen (al heb ik wel een sociale instelling, en sommige mensen zien dat inderdaad aan mij).
Vroeger had ik overigens wel een probleem dat ik mijn hoogbegaafdheid ontzettend moet etaleren: "Ik kan dit en ik kan dat," om enig respect af te dwingen, omdat ik vatbaar was (en in mindere mate nog steeds) voor treiteren. Het kan ook weer afgunst veroorzaken: "Grmpf, wat een arrogante zak! Wie denkt hij wel niet dat ie is?!"
World of Warcraft: Legion
woensdag 4 juni 2008 om 14:54
Ik ben getrouwd met een hoogbegaafde man. Vooral in technisch en wiskundig opzicht is hij erg goed en dat is handig voor mij, want ik heb dyscalculie en als het verder gaat dan wat simpel optellen raak ik het spoor bijster in de super of ergens anders:)
Volgens mij is er verder weinig verschil hoor. Hij is heel sociaal, wat je van mijn eveneens hoogebgaafde schoonvader en zwager niet bepaald kunt zeggen. Cursussen etc. gaan hem makkelijk af. Alleen op zijn werk vergeet ie wel eens dat niet iedereen binnen een paar seconden enorme getallenreeksen bij elkaar kan optellen en dergelijke en dat niet iedereen een enceclopedische kennis heeft van bepaalde onderdelen en handboeken.
Een van onze zonen heeft een stoornis in het autistisch spectrum. Hij is nog maar 5, maar zit qua verstandelijke ontwikkeling ver boven zijn leeftijd. Maar psycho-sociaal zit ie er flink onder. Hij wordt later waarschijnlijk idd zo'n man die verschrikkelijk veel weet van verschrikkelijk veel, maar waar op sociaal gebied niet veel te verwachten valt.
Volgens mij is er verder weinig verschil hoor. Hij is heel sociaal, wat je van mijn eveneens hoogebgaafde schoonvader en zwager niet bepaald kunt zeggen. Cursussen etc. gaan hem makkelijk af. Alleen op zijn werk vergeet ie wel eens dat niet iedereen binnen een paar seconden enorme getallenreeksen bij elkaar kan optellen en dergelijke en dat niet iedereen een enceclopedische kennis heeft van bepaalde onderdelen en handboeken.
Een van onze zonen heeft een stoornis in het autistisch spectrum. Hij is nog maar 5, maar zit qua verstandelijke ontwikkeling ver boven zijn leeftijd. Maar psycho-sociaal zit ie er flink onder. Hij wordt later waarschijnlijk idd zo'n man die verschrikkelijk veel weet van verschrikkelijk veel, maar waar op sociaal gebied niet veel te verwachten valt.
woensdag 4 juni 2008 om 14:59
Luna, berg je maar vast, ik heb er ook zo eentje
Een zoon dus. Nu wordt die enorme kennis nog als heel bijzonder ervaren maar ik hou ook mijn hart vast. Het sociaal-emotionele is vele malen belangrijker als je het mij vraagt. Helaas wordt hij ook nog een overschat en dat is ook erg lastig. Want je zou haast verwachten dat hij met zijn iq heel makkelijk in staat is om dingen te leren maar dat geldt dus niet voor het sociale aspect. Is bijna niet aan te leren. En dat hij sociaal wenselijke antwoorden geeft is leuk en aardig maar hij heeft daar later niks aan..
Een zoon dus. Nu wordt die enorme kennis nog als heel bijzonder ervaren maar ik hou ook mijn hart vast. Het sociaal-emotionele is vele malen belangrijker als je het mij vraagt. Helaas wordt hij ook nog een overschat en dat is ook erg lastig. Want je zou haast verwachten dat hij met zijn iq heel makkelijk in staat is om dingen te leren maar dat geldt dus niet voor het sociale aspect. Is bijna niet aan te leren. En dat hij sociaal wenselijke antwoorden geeft is leuk en aardig maar hij heeft daar later niks aan..
woensdag 4 juni 2008 om 15:07
quote:luna1 schreef op 04 juni 2008 @ 14:54:
Een van onze zonen heeft een stoornis in het autistisch spectrum. Hij is nog maar 5, maar zit qua verstandelijke ontwikkeling ver boven zijn leeftijd. Maar psycho-sociaal zit ie er flink onder. Hij wordt later waarschijnlijk idd zo'n man die verschrikkelijk veel weet van verschrikkelijk veel, maar waar op sociaal gebied niet veel te verwachten valt.Wat bedoel je daar nu mee, met die verwachtingen op sociaal gebied? Welke verwachtingen heb je bijgesteld t.a.v. je zoon op sociaal gebied?
Een van onze zonen heeft een stoornis in het autistisch spectrum. Hij is nog maar 5, maar zit qua verstandelijke ontwikkeling ver boven zijn leeftijd. Maar psycho-sociaal zit ie er flink onder. Hij wordt later waarschijnlijk idd zo'n man die verschrikkelijk veel weet van verschrikkelijk veel, maar waar op sociaal gebied niet veel te verwachten valt.Wat bedoel je daar nu mee, met die verwachtingen op sociaal gebied? Welke verwachtingen heb je bijgesteld t.a.v. je zoon op sociaal gebied?
woensdag 4 juni 2008 om 15:55
Ik ben het met Julus eens (ik heb een autismespectrumstoornis). Technische zaken en kennis zijn voor mij veel gemakkelijker te leren dan dingen op sociaal gebied. Lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen zijn moeilijk te begrijpen, en ik ga daar vaker de mist in dan de gemiddelde niet-autist. Soms word ik door anderen hoog ingeschat en dat is prima, maar dat levert problemen op als de hoge inschatting ook op sociaal gebied wordt gemaakt. De laatste tijd word ik ook sociaal vaardiger dus wordt dat een minder groot probleem.
Omen, ik denk dat Luna en Julus gelijk hebben, want in onze maatschappij worden er hoge eisen gesteld op sociaal gebied. Het komt vaak genoeg voor dat mensen met autisme daar niet aan kunnen voldoen. En dat geeft vaak genoeg stress. Sommige autisten kunnen daarmee minder goed overweg dan anderen, en sommige autisten zijn sociaal vaardiger dan anderen en ervaren daardoor minder stress.
Omen, ik denk dat Luna en Julus gelijk hebben, want in onze maatschappij worden er hoge eisen gesteld op sociaal gebied. Het komt vaak genoeg voor dat mensen met autisme daar niet aan kunnen voldoen. En dat geeft vaak genoeg stress. Sommige autisten kunnen daarmee minder goed overweg dan anderen, en sommige autisten zijn sociaal vaardiger dan anderen en ervaren daardoor minder stress.
World of Warcraft: Legion
woensdag 4 juni 2008 om 16:43
Wat ik daarmee bedoel is dat hij nooit erg sociaalvaardig zal worden. Hij kan idd gewenst sociaal gedrag aanleren, maar zodra een situatie voor hem net even iets anders dan anders is, is hij het aangeleerde sociaal gewenste gedrag ook vergeten. Waarschijnlijk zal het nog wel beter worden naarmate hij ouder wordt, maar misschien ook niet. Voor ons maakt dat niet zoveel uit, wij begrijpen hem en houden van hem, met alle nukken en grillen, maar aan hem(en dat geldt voor de meeste mensen met stoornissen in het autistisch spectrum) is niet te zien dat er wat met hem is en dan kan vreemd gedrag of rare opmerkingen mensen afschrikken.
Ik heb mijn verwachtingen niet echt bijgesteld; zijn diagnose is gesteld toen hij 2,5 was en op die leeftijd zijn je verwachtingen van je kind nog behoorlijk vaag(wat ons betrof iig). En tijdens verschillende therapieën en gesprekken met deskundigen is al wel duidelijk naar voren gekomen wat je op sociaal gebied kunt verwachten op den duur.
quote:Omen schreef op 04 juni 2008 @ 15:07:
[...]
Wat bedoel je daar nu mee, met die verwachtingen op sociaal gebied? Welke verwachtingen heb je bijgesteld t.a.v. je zoon op sociaal gebied?
Ik heb mijn verwachtingen niet echt bijgesteld; zijn diagnose is gesteld toen hij 2,5 was en op die leeftijd zijn je verwachtingen van je kind nog behoorlijk vaag(wat ons betrof iig). En tijdens verschillende therapieën en gesprekken met deskundigen is al wel duidelijk naar voren gekomen wat je op sociaal gebied kunt verwachten op den duur.
quote:Omen schreef op 04 juni 2008 @ 15:07:
[...]
Wat bedoel je daar nu mee, met die verwachtingen op sociaal gebied? Welke verwachtingen heb je bijgesteld t.a.v. je zoon op sociaal gebied?
woensdag 4 juni 2008 om 16:49
quote:Julus schreef op 04 juni 2008 @ 14:59:
Luna, berg je maar vast, ik heb er ook zo eentje
Een zoon dus. Nu wordt die enorme kennis nog als heel bijzonder ervaren maar ik hou ook mijn hart vast. Het sociaal-emotionele is vele malen belangrijker als je het mij vraagt. Helaas wordt hij ook nog een overschat en dat is ook erg lastig. Want je zou haast verwachten dat hij met zijn iq heel makkelijk in staat is om dingen te leren maar dat geldt dus niet voor het sociale aspect. Is bijna niet aan te leren. En dat hij sociaal wenselijke antwoorden geeft is leuk en aardig maar hij heeft daar later niks aan..
Ja, klopt.
Wij hadden gisteren toevallig een gesprek met zijn juf, de intern begeleidster en de "rugzakjesmevrouw" op school. Wat nieuwe dingen aanleren betreft hoef je hem iets maar 1 keer uit te leggen en hij weet het. Maar(het juiste) sociale gedrag aanleren lukt bijna niet. Zo zat hij gisteren in de kring naast een meisje met heel lang blond haar(vertelde de rugzakjesmevrouw). Hij pakte een streng van dat haar en heeft dat minutenlang gefascineerd zitten bekijken. Nu zijn ze in de klas wel wat van hem gewend en vond het meisje het wel grappig, maar ik zie hem later al zo in de kroeg zitten ofzo... . En dan kun je hem honderd keer uitleggen dat niet iedereen het zomaar leuk vind, het lukt hem niet om dat in zijn hoofd te houden.
Luna, berg je maar vast, ik heb er ook zo eentje
Een zoon dus. Nu wordt die enorme kennis nog als heel bijzonder ervaren maar ik hou ook mijn hart vast. Het sociaal-emotionele is vele malen belangrijker als je het mij vraagt. Helaas wordt hij ook nog een overschat en dat is ook erg lastig. Want je zou haast verwachten dat hij met zijn iq heel makkelijk in staat is om dingen te leren maar dat geldt dus niet voor het sociale aspect. Is bijna niet aan te leren. En dat hij sociaal wenselijke antwoorden geeft is leuk en aardig maar hij heeft daar later niks aan..
Ja, klopt.
Wij hadden gisteren toevallig een gesprek met zijn juf, de intern begeleidster en de "rugzakjesmevrouw" op school. Wat nieuwe dingen aanleren betreft hoef je hem iets maar 1 keer uit te leggen en hij weet het. Maar(het juiste) sociale gedrag aanleren lukt bijna niet. Zo zat hij gisteren in de kring naast een meisje met heel lang blond haar(vertelde de rugzakjesmevrouw). Hij pakte een streng van dat haar en heeft dat minutenlang gefascineerd zitten bekijken. Nu zijn ze in de klas wel wat van hem gewend en vond het meisje het wel grappig, maar ik zie hem later al zo in de kroeg zitten ofzo... . En dan kun je hem honderd keer uitleggen dat niet iedereen het zomaar leuk vind, het lukt hem niet om dat in zijn hoofd te houden.
woensdag 4 juni 2008 om 17:34
quote:Omen schreef op 04 juni 2008 @ 11:36:
[...]
Tja, dat is alleen een handicap wanneer je een leven wilt waarbij het essentieel is dat je sociaal handig bent en interesse hebt in anderen. Wanneer je er andere verwachtingen op na houdt en andere dingen belangrijk vindt in het leven, is er van een handicap geen sprake.
Op zich ben ik dit wel met je eens, maar m.i. moet je dan een leven als kluizenaar ambiëren, want waar ter wereld heb je géén sociale vaardigheden nodig?
Voorbeeld: mijn vader heeft jaren gewerkt met een groep techneuten die zijns gelijke waren, hij was de 'leidinggevende' van dat groepje, hij was als enige bevoegd om bepaalde beslissingen te nemen. Hij voelde zich als een vis in het water.
Jaren later, toen het heel slecht ging met dat bedrijf en dat team opgeheven werd, kon hij een functie als leidinggevende krijgen, waarbij hij een groep mannen echt 'leiding' moest geven. Vreselijk vond hij dat! Hij had totaal geen idee hoe hij met die mannen om moest gaan en liet ze maar hun gang gaan. Die mannen vonden dat prachtig, want er werden maar weinig eisen aan ze gesteld, en het eind van het liedje was dat mijn vader op handen gedragen werd. Waar hij zich vervolgens ook niet echt goed raad mee wist.
De wisselwerking was wel prachtig om te zien: die mannen hadden jarenlang een vrij strenge baas gehad die ze behandelde als kleine kinderen. Toen mijn vader daar ging werken voelden ze zich gewaardeerd en werkten ze veel harder, was de sfeer veel prettiger en de kwaliteit verbeterde. Oppervlakkig gezien was mijn vader 'dus' een geweldige chef, maar onder die oppervlakte was mijn vader een man die het allang best vond dat die mannen zo hard werkten en hun vak verstonden. Hij snapte helemaal niet waar hij dat enorme cadeau bij zijn afscheid aan te danken had.
Mijn vader was, en is, nogal een sociale kneus....helaas.
[...]
Tja, dat is alleen een handicap wanneer je een leven wilt waarbij het essentieel is dat je sociaal handig bent en interesse hebt in anderen. Wanneer je er andere verwachtingen op na houdt en andere dingen belangrijk vindt in het leven, is er van een handicap geen sprake.
Op zich ben ik dit wel met je eens, maar m.i. moet je dan een leven als kluizenaar ambiëren, want waar ter wereld heb je géén sociale vaardigheden nodig?
Voorbeeld: mijn vader heeft jaren gewerkt met een groep techneuten die zijns gelijke waren, hij was de 'leidinggevende' van dat groepje, hij was als enige bevoegd om bepaalde beslissingen te nemen. Hij voelde zich als een vis in het water.
Jaren later, toen het heel slecht ging met dat bedrijf en dat team opgeheven werd, kon hij een functie als leidinggevende krijgen, waarbij hij een groep mannen echt 'leiding' moest geven. Vreselijk vond hij dat! Hij had totaal geen idee hoe hij met die mannen om moest gaan en liet ze maar hun gang gaan. Die mannen vonden dat prachtig, want er werden maar weinig eisen aan ze gesteld, en het eind van het liedje was dat mijn vader op handen gedragen werd. Waar hij zich vervolgens ook niet echt goed raad mee wist.
De wisselwerking was wel prachtig om te zien: die mannen hadden jarenlang een vrij strenge baas gehad die ze behandelde als kleine kinderen. Toen mijn vader daar ging werken voelden ze zich gewaardeerd en werkten ze veel harder, was de sfeer veel prettiger en de kwaliteit verbeterde. Oppervlakkig gezien was mijn vader 'dus' een geweldige chef, maar onder die oppervlakte was mijn vader een man die het allang best vond dat die mannen zo hard werkten en hun vak verstonden. Hij snapte helemaal niet waar hij dat enorme cadeau bij zijn afscheid aan te danken had.
Mijn vader was, en is, nogal een sociale kneus....helaas.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 4 juni 2008 om 17:40
quote:setter schreef op 04 juni 2008 @ 17:34:
[...]
Op zich ben ik dit wel met je eens, maar m.i. moet je dan een leven als kluizenaar ambiëren, want waar ter wereld heb je géén sociale vaardigheden nodig?
Als je niet hoogbegaafd bent, betekent dat niet meteen dat je zwakbegaafd bent. Als je niet sociaal vaardig bent, betekent dat niet meteen dat je een sociale kneus bent, of een kluizenaar moet worden. Er zijn nog wel gradaties.
Persoonlijk zou ik overigens veel zenuwachtiger worden van een date met een enorm sociaal persoon, dan met een hoogbegaafd iemand. Ik laat me toch echt liever de quantumtheorie uitleggen dan dat ik tijdens mijn uitje moet genieten van zijn smalltalk met de ober, de taxichauffeur, de barman en de mensen aan het tafeltje ernaast.
[...]
Op zich ben ik dit wel met je eens, maar m.i. moet je dan een leven als kluizenaar ambiëren, want waar ter wereld heb je géén sociale vaardigheden nodig?
Als je niet hoogbegaafd bent, betekent dat niet meteen dat je zwakbegaafd bent. Als je niet sociaal vaardig bent, betekent dat niet meteen dat je een sociale kneus bent, of een kluizenaar moet worden. Er zijn nog wel gradaties.
Persoonlijk zou ik overigens veel zenuwachtiger worden van een date met een enorm sociaal persoon, dan met een hoogbegaafd iemand. Ik laat me toch echt liever de quantumtheorie uitleggen dan dat ik tijdens mijn uitje moet genieten van zijn smalltalk met de ober, de taxichauffeur, de barman en de mensen aan het tafeltje ernaast.
woensdag 4 juni 2008 om 17:46
quote:luna1 schreef op 04 juni 2008 @ 16:49:
...maar ik zie hem later al zo in de kroeg zitten ofzo... . En dan kun je hem honderd keer uitleggen dat niet iedereen het zomaar leuk vind, het lukt hem niet om dat in zijn hoofd te houden."Wil jij wel eens van mijn haren afblijven?"
...maar ik zie hem later al zo in de kroeg zitten ofzo... . En dan kun je hem honderd keer uitleggen dat niet iedereen het zomaar leuk vind, het lukt hem niet om dat in zijn hoofd te houden."Wil jij wel eens van mijn haren afblijven?"
World of Warcraft: Legion
woensdag 4 juni 2008 om 17:53
quote:korenwolf schreef op 04 juni 2008 @ 17:40:
Als je niet hoogbegaafd bent, betekent dat niet meteen dat je zwakbegaafd bent. Als je niet sociaal vaardig bent, betekent dat niet meteen dat je een sociale kneus bent, of een kluizenaar moet worden. Er zijn nog wel gradaties.
Het zou anders zwart-wit-denken zijn. Ik mensen met autisme die bijv. minder sociaal vaardig zijn dan ikzelf. Die vragen weleens aan mij: "Waarom gedraagt hij/zij zus of zo?" Ik probeer het uit te leggen, maar ze vervallen weer in dezelfde fout. Ik denk dat ik dan hetzelfde ervaar als een niet-autist een autist een sociale situatie uitlegt.
En zo zullen er autisten zijn die sociaal vaardiger zijn dan ik. Ik lijk redelijk te scoren als het om inlevingsvermogen gaat. Een orthopedagoog heeft dat bij mij ettelijke jaren geleden getest.
Als je niet hoogbegaafd bent, betekent dat niet meteen dat je zwakbegaafd bent. Als je niet sociaal vaardig bent, betekent dat niet meteen dat je een sociale kneus bent, of een kluizenaar moet worden. Er zijn nog wel gradaties.
Het zou anders zwart-wit-denken zijn. Ik mensen met autisme die bijv. minder sociaal vaardig zijn dan ikzelf. Die vragen weleens aan mij: "Waarom gedraagt hij/zij zus of zo?" Ik probeer het uit te leggen, maar ze vervallen weer in dezelfde fout. Ik denk dat ik dan hetzelfde ervaar als een niet-autist een autist een sociale situatie uitlegt.
En zo zullen er autisten zijn die sociaal vaardiger zijn dan ik. Ik lijk redelijk te scoren als het om inlevingsvermogen gaat. Een orthopedagoog heeft dat bij mij ettelijke jaren geleden getest.
World of Warcraft: Legion
