twee liefdes...........nieuw topic...

Ids, onze verhalen komen erg overeen. Hyves maakt meer kapot dan je lief is, heb ik vaak gedacht. Ik sluit me aan bij de rest, stop nu het nog kan, maar ik weet ook hoe moeilijk dat is.



Teka, je hebt helemaal gelijk, geen contact is het beste maar ik houd het niet vol. En zoals Knipoogje zegt, hij blijft in mijn hoofd zitten, dan zoek ik (of hij) contact en voor we het weten zitten we weer helemaal in elkaars gedachten verstrengeld.

En dat is meteen het antwoord op Marla's vraag: dat is dus heel moeilijk, het begint luchtig maar eindigt vaak met het uitspreken van gevoelens naar elkaar toe.

lieve allemaal, hier weer een berichtje van mij. moet echt even schrijven anders blijf ik nr. 2 maar mailen en sms en. Het is zo intens met ons echt niet normaal. Gister n.b. 2 x elkaar prive gezien, ik veel later thuis dan normaal... de risico's die ik nu ineens neem om hem maar te kunnen zien worden steeds groter. ik denk niet meer helder, kan alleen nog maar voelen. verstand is bijna uitgeschakeld, en zo ook bij hem. nr. 1 is erg druk met werk. heeft vlgs mij niks in de gaten maar het blijft natuurlijk wel oppassen. denk ook steeds vaker hoe ga ik hiermee door... jarenlang lijkt me echt slopend. zal ik een keus gaan maken of niet?

zie nu ook al verschrikkelijk tegen mn vakantie op.... dat lijkt me niet normaal toch? maar 3 wk zonder nr. 2 ga ik echt niet trekken.... dat spreek ik niet uit hoor naar nr. 2, maar ondertussen denk ik t wel.

hoe gaan jullie hiermee om dan? ik ben natuurlijk gewend hem 5 dagen per week sowieso te zien op t werk. dat is natuurlijk niet bij iedereen hier zo.

nou ja, er zit niks anders op... uitzitten maar die vak en veel dingen doen om de tijd zo snel mogelijk te laten gaan. Ach en wie weet is het juist ook wel goed!

Dag allemaal.

Ik ben een vrouw die alles heeft meegemaakt wat jullie allemaal meemaken. Ik was bijna 20 jaar getrouwd en 2 heerlijke kinderen en leuke baan met huis etc. Toch kreeg ik ook een nummer 2. 3 Jaar lang hebben we elkaar ontmoet in het geheim, ons suf ge-smst, mailen en msn-en. Het is zo mooi allemaal en je leeft in je eigen paradijsje. Het kan allemaal niet op het klikt en alles zit goed. Hij getrouwd, ik getrouwd en dan... Wat hier al is genoemd is dat je komt in een emotionele rollercoaster. Kun je dit volhouden en wil je dat ook zo lang volhouden...En de buitenwacht veroordeelt je want wat je doet kan en mag niet en dat weet je zelf ook. Dan je kinderen daar heb ik me enorm schuldig onder gevoeld. Je probeert het nog eens weer met nr. 1 maar toch kun je nr. 2 niet loslaten... Van de stress 10 kilo afgevallen. Na verloop van tijd toch allebei de knoop doorgehakt en gaan scheiden. Dan ben je er echt nog niet dames. De scheiding verwerken en door die periode heengaan is heavy en van je nr. 2 ook. Ben gaan samenwonen met mijn nr. 2. Mijn kinderen kennen hem ook en zijn gek met hem. Gelukkig konden we altijd goed met elkaar praten en leer je elkaar helemaal door en door kennen want je ziet elkaar dan elke dag. Ja, ik ben gelukkig nu en ben blij dat ik een keuze heb gemaakt en dat was zwaar voor me want ik ben een enorm gevoelsmens. Misschien hebben jullie nog vragen of wil je andere dingen weten post het hier dan en ik geef antwoord.

Na bijna een half jaar alleen meegelezen te hebben, toch maar weer wat actiever op dit topic worden. Ik moet het nu eerst even kort houden, maar zal morgen mijn verhaal verder doen.

Ik heb het verhaal van Josephien gelezen wat zij nu doormaakt, maak ik ook door. Ook mijn nr. 1 en ik zijn meer dan 25 jaar getrouwd en ik ben nu heel verdrietig dat mijn liefde voor hem over is. Ik had het heel graag anders gewild, maar meer dan dierbaar is hij niet meer voor me. We proberen om wat we moeten doen, te tillen over de vakantieperiode en dan zullen we echt besluiten wat we doen. Dat ik een nr. 2 heb, heeft natuurlijk een rol gespeeld, maar het is zoals al eerder geschreven, het is een eyeopener geweest. Was hij het niet geweest, dan was er wellicht iemand anders gekomen.

Mijn nr. 2 zal hopelijk als alles achter de rug is en de rust weer terug is gekomen, mijn nr. 1 worden.

Nu stop ik eerst, morgen verder en meer.

Jemig, t lijkt wel of iedereen ineens in dezelfde situatie zit... wat gebeurt er toch allemaal? en dat terwijl je als je om je heen kijkt, in de supermarkt loopt je denkt dat jij de enige bent met zo'n geheim. heb met 2 gebeld vanmiddag, hield t niet meer uit. wil zo graag afspreken alweer ja, na gister en na zondag en vrijdag... niet te houden...t lukt nu echt niet.

pff, ik blijf er maar mee bezig vanmiddag. sorry hoor meiden, moet t gewoon kwijt, jullie zullen ook wel denken heb je niks beters te doen, en dat heb ik natuurlijk ook, maar ik blijf maar malen. daarvoor is zo'n forum zo fijn. hier kan ik t tenminste kwijt. sorry voor alle anderen dat ik niet naar jullie toe reageer met goeie raad of steun, ik heb er even geen ruimte voor. ben ook hier egoistisch bezig...shit, moet ff een potje janken hoor! sorry.

Hoi, hier ook even weer een update van mij. Ik lijk het allemaal redelijk onder controle te hebben. Nr. 2 al tijden niet meer prive gezien. We sms-en en mailen nog wel, maar verder blijft het rustig. Toch lijkt het me niet los te kunnen laten.



Ik moet binnenkort met hem op pad voorons werk. 2 uur samen in de auto. Hopelijk gaat dat goed. Het is nu net zo lekker rustig.



Ik lees dat hier ook van alles gebeurd. Tjonge, wat een emoties allemaal.



quote:pinky8 schreef op 04 juni 2008 @ 13:27:

lieve allemaal, hier weer een berichtje van mij. moet echt even schrijven anders blijf ik nr. 2 maar mailen en sms en. Het is zo intens met ons echt niet normaal. Gister n.b. 2 x elkaar prive gezien, ik veel later thuis dan normaal... de risico's die ik nu ineens neem om hem maar te kunnen zien worden steeds groter. ik denk niet meer helder, kan alleen nog maar voelen. verstand is bijna uitgeschakeld, en zo ook bij hem. nr. 1 is erg druk met werk. heeft vlgs mij niks in de gaten maar het blijft natuurlijk wel oppassen. denk ook steeds vaker hoe ga ik hiermee door... jarenlang lijkt me echt slopend. zal ik een keus gaan maken of niet?



Pas je wel op Pinky. Als ik dit zo lees, ben je stapelverliefd. En als je verliefd bent, doe je risico-volle dingen. Als je zo doorgaat, sta je op het punt betrapt te worden. Dat wil je toch ook niet? Pas op! Hou je kop erbij!



zie nu ook al verschrikkelijk tegen mn vakantie op.... dat lijkt me niet normaal toch? maar 3 wk zonder nr. 2 ga ik echt niet trekken.... dat spreek ik niet uit hoor naar nr. 2, maar ondertussen denk ik t wel.

hoe gaan jullie hiermee om dan? ik ben natuurlijk gewend hem 5 dagen per week sowieso te zien op t werk. dat is natuurlijk niet bij iedereen hier zo.

nou ja, er zit niks anders op... uitzitten maar die vak en veel dingen doen om de tijd zo snel mogelijk te laten gaan. Ach en wie weet is het juist ook wel goed!



Ik snap wat je bedoelt. En wij sms-en op dit moment alleen maar! hij gaat in juli op vakantie. Heb hem in februari tijdens de nog wel intieme periode van ons een week moeten missen met wintersport. Stond echt bijna te janken toen ik eindelijk een sms van hem kreeg. Jeetje, wat miste ik hem zeg!Allemaal veel succes en sterkte met de perikelen!

Sillyroosje, jemig, ben heel blij dat je hier komt schrijven, toevallig had ik het met mijn nr2 erover hoe het zou zijn als we samen verder gingen, idd het verdriet vanonze nr1ns, hij is bv bang voor alles wat hij heeft 'opgebouwd' achter te laten, wat hij de 'families' en bekenden allemaal

'aandoet' enzo, wil dit ook pas als de kids uit huis zijn, ik ook, maar ik weet zeker dat ik eerst een jaar alleen ga wonen, vind jij dat ook beter> ik bedoel, hoe dan ook, dat ik wegga, met of zonder nr1, heb je eigenlijk jullie nr1ns laten weten dat jullie elkaar hadden? wij willen dat bv hun niet 'aandoen',,dus eerst ' alleen' zijn en dat we elkaar dan pas zgn zijn tegengekomen, wat een vragen he, daarom ben ik zo blij, ik ben ook zo gevoelig en mijn nr2 ook, \

knuffel voor alle anderen ook

ids, schrijf maar van je af

groetjes Anna

dank jullie allemaal..

ja hyves maakt meer kapot dan je lief is, maar ik was in het pre hyves tijdperk ook al eens op zoek geweest naar mijn nr2. het is nl een familielid van een vroegere kennis en ik heb er zelf wel eens over zitten te denken contact met die kennis op te nemen om eens te vragen hoe het met nr2 zou gaan en of ze missch zn telnr had. hoe erg kan een oude liefde in je hoofd blijven zitten?

gelukkig begint het nu weer wat weg te zakken. ik heb hem natuurlijk zaterdagavond gezien met onze nrs 1 erbij en dat heeft echt t/m gisteren ervoor gezorgd dat ik vreselijk door de war was. vandaag kon ik gelukkig alweer wat normaler functioneren.

sillyroosje1 eigenlijk moet je jullie successtory niet zo hier wegschrijven, want stiekum droom ik ook wel eens van met nr2 verder te kunnen!!

pinky8 blijf vooral doorgaan met schrijven... het feit dat je dezelfde emoties door lijkt te maken als ik, helpt al enorm!! het is fijn om voor mijn gevoel niet meer de enige te zijn.

en heerlijk om het hier weg te kunnen schrijven. verder weten 2 mensen alleen een klein beetje hoe het zit.. maar ik vertel niet graag wat, ben toch altijd bang dat het toch ooit bij nr1 of bij familie ofzo terecht komt.



ik heb trouwens nog een complicatie: ben waarschijnlijk ziek (ze weten nog niet precies wat ik heb en hoe ernstig het is) dus ik heb een stabiele factor nodig: dus mijn nr1. mijn nr2 kan mij dat niet garanderen en ik zou de stabiliteit ff niet in gevaar moeten brengen, maar als dat betekent dat ik nr2 niet meer zou zien dan voel ik me nog veel rotter.



x voor iedereen, en bedankt voor het lezen van mijn gemauw

Lang niet gelezen, gevolgd en proberen los te laten, verder te gaan.

Maar als je in deze situatie hebt meegemaakt, raakt je dat zo diep dat het altijd een deel van je uit zal blijven maken.



Soms doet het zo'n pijn en hoop je dat je inmiddels zo wijs (en ervaren) bent geworden in het omgaan met deze emoties.

Sorry, kan helaas niet op al jullie verhalen reageren, maar ik moest even wat van mij af typen.



Los van alle andere zaken is het wel belangrijk je te beseffen wat je wel hebt, ook los van je nr. 1 en wat je kunt kwijt raken.

Het klinkt wellicht gek, maar alle liefde van toen had ik nu direct ingeruild als ik mijn maatje weer terug zou mogen krijgen.



Het was geweldig, heeft me recht in mijn hart getroffen, maar bovenal staat het gemis van iets nog veel mooiers....de verbondenheid die ik met die ander altijd voelde. Maar ook dat heb ik goed opgeslagen in mijn ziel en in mijn hart. Het is een plekje dat ik goed bewaar en wat voor altijd van mij en alleen van mij is... En op momenten als deze gaat het deurtje open en tank ik energie uit al die geweldige momenten die ik wel heb beleefd. Dat is genoeg voor nu en werkt als een bron van energie.



Weet nu al niet meer wat ik hebt getikt, of er iets zinnigs staat. Raad ga ik niemand geven, je moet het echt zelf doen en zelf keuzes maken. Er is er uiteindelijk maar 1 die echt weet wat goed is.



En voor mijn nr. 2....het gaat me goed, ik ben ook gelukkig, mis je natuurlijk enorm, maar ben ook blij voor iedereen (!) dat we weer op koers liggen...

Hoi meiden ik kom even bij jullie inbreken, ik heb geen nummer 1 en 2 maar ben zelf de nummer 2. Schrijf ook mee op het minnaressentopic en dacht kom eens de andere kant van het verhaal lezen. Pfff ik vind het zo'n dilemma, wil ik echt nummer 2 blijven hopen dat ik ooit nummer 1 wordt, of moet ik toch nog een keer al mijn moed bij elkaar rapen en stoppen. Het is zo moeilijk ik houd van hem, weet dat het wederzijds is en we willen elkaar echt niet kwijt. En als ik dan hier lees (heb alleen de laatste 25 gelezen) dan denk ik weer, misschien is er toch hoop.

Sterkte in ieder geval allemaal, want makkelijk is het zeker niet.

waww wat in en intriets dat die vrouwen van jullie nr. x toch zo een ontzettend geweldige vent dagelijks voor het aanpakken hebben en dat niet eens waarderen, Dat jullie dat nu echt individueel inzien hoe super die eigenlijk is en de rest van de wereld dat compleet niet door heeft. Tragisch

Hallo allemaal



Weer een accefietje met nr 1. Dinsdagavond naar de dansschool, onze dochter moest afdansen. Op een gegeven moment kon iedereen vrij dansen. Ik zei zullen we? Nee zei hij ik heb 't te warm, terwijl hij anders altijd wel graag danst. Ik zei oke laat maar en keek hem boos aan. Terwijl hij even later wel met een kennis ging dansen. Jaaaa wat moet je daar nu mee. Hij flikt het een zondag al (zie vorige posting van mij). Zo trek ik straks alleen maar meer naar mijn nr 2 toe. Die is lief en aardig voor me. Van de week verschillende keren in gesprek geweest over koetjes en kalfjes. Het is gelukkig bij iedereen wel eens wat.... Maar ik vraag me wel eens af waarom het in ons gezin zo is gelopen. Maaaar we gaan weer gewoon verder.



Groetjes Lenneke

Hallo allemaal,

Zoals ik gisteren al had geschreven, zal ik nu mijn verhaal verder doen. Ik werd zo geraakt door het verhaal van Josephien, dat ik toch maar weer wil meeschrijven. Ik heb het een hele tijd (half jaartje?) niet meer gedaan, omdat de situatie mij heel veel energie heeft gekost en dat nog steeds doet. Maar ik heb wel alles gelezen en heel veel nagedacht over nr. 1 en nr.2.

Er is in het afgelopen half jaar veel gebeurt. Mijn nr. 2 en ik zijn zo intens naar elkaar toegegroeid, het is voor ons zo duidelijk dat we bij elkaar horen. We hebben er allebei tegen geknokt, maar onze liefde voor elkaar is niet te stoppen.

Ik heb een paar maanden geleden tegen mijn echtgenoot gezegd dat ik verliefd ben geworden op een ander. Daar is hij zo vreselijk van geschrokken. Toen pas kreeg hij in de gaten hoe onze relatie was. We hebben therapie gevolgd, heel veel met elkaar gesproken, heel veel gehuild, maar ook periodes gehad van elkaar even met rust laten.

Waar ik nu zoveel moeite mee heb, is dat hij nu precies doet wat ik al die jaren gevraagd heb om te doen. Dus een knuffel uit zichzelf, het zeggen van "ik hou van je", interesse tonen in mijn hobby, en ik kan er niet meer goed op reageren. Eerst was er alleen maar woede. Waarom nu wel, nu het bijna te laat is. Nu is de woede weggezakt en ik voel niets meer. En dat vind ik heel erg. Ik vind het vreselijk jammer dat het zo gelopen is. Maar na iets meer dan 25 jaar getrouwd te zijn, is het voor mij over.

Ik schrijf ook heel veel dingen op. Wat ik als laatste opgeschreven heb, wil ik wel kwijt hier. "Ik was jong toen ik met hem trouwde, ik was een puber. In al die jaren heb ik veel geleerd en gedaan, maar altijd door de ogen van nr. 1. Ik heb leuke dingen gedaan, ik heb minder leuke dingen gedaan. Ik heb leuke dingen niet gedaan. Maar altijd door de ogen van nr. 1. Nu zijn mijn ogen geopend."

Ik heb het verwijt van nr. 1 gekregen dat hij geen kans heeft gekregen nadat ik had verteld van nr. 2. Daar ben ik het niet mee eens. Hij heeft meer dan 25 jaar de kans gekregen.

Hij verwijt mij dat nr. 2 het afgelopen jaar, half jaar, altijd op de achtergrond is geweest. Dat is ook zo, maar als ik was gestopt met nr. 2 was mijn liefde voor nr. 2 niet gestopt. En was mijn (beetje) liefde voor nr. 1 niet meer geworden. Want nr. 2 heeft een deur bij mij geopend die, als ik al zou willen, ik niet meer kan dichtdoen. Het klinkt misschien raar en gelooft men mij niet, maar ik wil ook niet weg bij nr. 1 omdat er een nr. 2 is. Ik wil weg bij nr. 1 omdat ik niet meer van hem houd. En oké, nr. 2 heeft dit proces misschien wel versneld.

Maar het doet zeer, het is zo verschrikkelijk verdrietig. Nr. 1 is mij heel dierbaar. Ik heb echt verdriet dat ik hem verdriet doe. Soms denk ik wel eens "komop Mega, zet gewoon de knop om, ga weer van nr. 1 houden, stop met nr. 2", maar zo werkt het niet.

Goed, een heel verhaal. Maar nog lang niet alles geschreven. Ik ga eerst even functioneel bezig zijn. Groeten, Mega

Ids,

wat vreselijk, probeer je hoofd erbij te houden en laat je niet meeslepen in die verliefdheid.

Ik was vorig jaar ziek en heb zelf in het ziekenhuis gelegen.

Ik ben hierdoor ook anders naar mijn man gaan kijken, in moeilijke tijden groei je soms ook weer meer naar elkaar toe.

(dit hadden we na alles ook wel nodig, want het hebben/houden en loslaten van een nr 2 had wel diepe sporen achtergelaten in onze relatie!)

Ik wens je heel veel gezondheid, kracht en wijsheid toe.





Even een dilemma waar ik zelf mee zit.

Na de uitkomst van mijn relatie met mijn nr 2 heb ik alle wederzijdse post,cadeautjes,gedichtjes,foto's etc. opgeborgen in een kluis bij mijn ouders.

Ik had met mijn lief afgsproken dat als hij ooit alles terug wil hebben, hij het bij mijn ouders mocht ophalen.(die hadden hiermee ingestemd)



Nu gaan mijn ouders verhuizen en blijft de kluis achter...

Zij vroegen mij wat ze met mijn map aanmoesten.

Ze stelden voor om het te verbranden.

Maar ik vind het zo moeilijk.

Ik kan voor mezelf beslissen maar niet voor hem....

Ik vind het voor mezelf al heel moeilijk, enerzijds zou ik nooit willen dat mijn nr 1 dit ooit onder ogen zou komen en dat blijft natuurlijk altijd een risico als ik het bewaar, maar anderzijds is dit zo'n dierbaar en belangrijk stukje uit mijn leven (en het enige wat ik nog van hem heb) dat ik er nog geen afstand van kan doen.



Een vriendin van mij, die van alles weet, wil het eventueel wel voor mij bewaren.

Ik vind het heel moeilijk, en ook omdat ik hem heb beloofd het voor hem te bewaren, bij mijn ouders.



Weet je, soms zou ik alleen al voor dit soort dilemma's en andere vragen, zijn mening willen horen.

Soms denk ik, ik schrijf nog een keer een brief om mijn verhaal en een paar vragen over de afgelopen twee jaar, na ons afscheid, te vertellen.

(Ik zie wel in dat een ontmoeting te riskant is, we willen allebei niet weer meegesleept worden in onze emoties en gevoelens.

Er staat te veel op spel.)

Maar in de hoop dat ik antwoord krijg.

Ik weet dat hij de draad ook weer op heeft gepakt, en dat we allebei hard knokken om verder te gaan zonder elkaar.



Maar ergens lijkt het wel of ik niet verder kom.

Ik wil verder met mijn nr 1, hoezeer ik nr 2 ook mis, maar ik krijg het niet voor elkaar om mezelf los te weken van mijn nr2.

Hij zit nog te veel in mijn gedachten en dat voelt ook niet goed t.o.v. mijn nr 1.

Ik wens mezelf soms een eenmalig contact om van hemzelf te horen of te lezen hoe het hem is vergaan de afgelopen twee jaar.

Misschien dat dat meer rust geeft, te weten hoe hij zich hier oorheen heeft gesleept en of hij daarin gesteund wordt.

Misschien zijn het mijn schuldgevoelens, ik weet het niet.

Ach, ik geloof dat ik even een dip heb, maar daar kom ik wel weer overheen.

Mega, ik was aan het schrijven toen jij je bericht plaatste, herkenbaar allemaal.Ik zie veel gelijkenis, alleen ik houd nog heel veel van mijn nr 1.

Ik heb voornhem gekozen, en het is goed zo.

Alleen ik krijg mijn nr 2 niet uit mijn gedachten.

Hoi Mega



Wat een verhaal zeg, met gevoelens die het zo moeilijk maken. Het vertrouwde wat je heb met nr 1 en de gevoelens naar nr 2 toe. Het maakt het zo moeilijk om een goeie keuze te maken. Ik ben nog niet zo ver en accepteerd het even, want als ik ermee wil stoppen, wat mijn verstand zegt trek ik nog meer naar nr 2 toe. Mijn gevoelens zijn niet te stoppen. Maar de sleur zit er aardig in in ons huwelijk. Maar ja we hebben 2 kinderen jongen van bijna 17 en een meisje van bijna 15. Ze hebben ons nog zo nodig.... Maar ik ben ook heel bang om het vertouwde achter te laten. Je weet wat je hebt, qua huis e.d. Maar waar kom je na een scheiding terecht. Kan ik het financieel dan redden..... Ik moet er niet aan denken. Dan was er een optie om te stoppen met nr 2. Maar mijn gevoel zegt duidelijk iets anders. Mijn verstand weet wel beter, maar ja dan maar even laten zoals het is....

Maar mega ik wil je heel veel sterkte wensen met je beslissing, wat hij ook is.



Groetjes en een dikke knuffel van Lenneke

hallo allemaal,

veel schrijf ik niet meer hier, hoor eigenlijk niet meer 'thuis' op dit topic, maar lees nog regelmatig mee. Blijkbaar met mij toch nog wel meer 'oudgedienden' : Mega, Marla, Doorelkaargeschud, die lang niets meer van zich hebben laten horen maar ook nog steeds te kampen hebben met gevoelens voor nr2 op wat voor manier dan ook!



Mega, ik wil toch op je reageren, je verhaal is zoo herkenbaar! Net zoals dat van Josephien. Met dat verschil dat het contact tussen mij en nr2 minimaal is, dit jaar elkaar nog wel een paar keer ontmoet, maar nu weer radio-stilte.

Mega, wat herkenbaar, je woede naar nr1, dat het nu allemaal wel kan wat je zo graag wilde in je relatie met hem. Ik ben eigenlijk ook alleen maar boos, kan dat nog steeds niet loslaten. Wat je schrijft over het verwijt dat nr1 geen kansen heeft gehad (dat hoor ik ook steeds).... jij zegt 25 jaar lang, zo had ik nog niet eens gekeken, heb alleen naar het laatste jaar gekeken, een jaar wat veel strijd heeft gegeven, therapie leverde niet veel op, veel praten, huilen en ja ook elkaar met rust laten.

Wat je voor jezelf had opgeschreven en hier neergezet hebt... zo waar! Ik was gestopt (zijn keuze) met nr2, ondanks dat is mijn liefde voor nr1 niet meer geworden, ik vraag me ook af of dat nog kan. Die deur die niet meer dicht kan... een rake omschrijving!

Jij schrijft: "maar het doet zeer, het is zo verschrikkelijk verdrietig. Nr. 1 is mij heel dierbaar. Ik heb echt verdriet dat ik hem verdriet doe.

Soms denk ik wel eens "kom op Mega, zet gewoon de knop om, ga weer van nr. 1 houden, stop met nr. 2", maar zo werkt het niet."

Nee, zo werkt het idd niet, je hebt te veel historie met elkaar, goede en minder goede dingen, die wis je niet uit. Maakt het zo moeilijk elkaar met andere ogen te bekijken.

Raad geven kan ik je niet, strijd nog steeds te veel met mezelf.. hoewel je op deze manier jezelf en nr1 verdriet blijft doen.

@Marla.....

Je schrijft het al, ook al heb je zo lang geen contact, het blijft moeilijk, de impact was te groot. Juist daarom is het beter geen contact meer te hebben, je valt toch weer terug, moet weer het gevecht aan, tenminste als ik voor mezelf spreek...

Wat betreft de spullen die je nog hebt, laat ze nog even bewaren door je vriendin, weg doen kan altijd nog. En die brief? Als je aangeeft wat je wil weten of wil vragen, maar ook aangeeft dat een ontmoeting/contact te riskant is, is het dan niet mogelijk die toch te schrijven en het daarbij te laten?

@Flamenco, dank voor je woorden, het is idd niet altijd even gemakkelijk, de twijfels blijven.

@Sillyroosje, wat fijn voor je dat je achteraf gezien de goede keuze hebt gemaakt, hoe moeilijk die ook geweest zal zijn!

@Jozephien.... hoe gaat het?

@Lois, lief dat je naar me vraagt! Hoe is het gegaan nu je hem weer gezien/gesproken hebt? Idd het doet pijn te weten dat je niet meer die speciale persoon voor iemand bent... maar, het slijt, ik weet, het is een schrale troost.

@Knipoogjes, as always... druk, tevreden en (meestal) happy, ook al zul je ook je moeilijke momenten wel hebben!



voor de rest.... veel wijsheid, kracht en moed!

x T

Wat een trieste verhalen lees ik hier...... ik word er een beetje verdrietig van. Boven dit topic staat "twee liefdes" maar hier gaat het meestal toch om maar een liefde, en dat is nummer twee. Ik heb nummer een en twee en van allebei hou ik evenveel. Ze weten dat ik niet kan en wil kiezen. Nu gaat het nog goed maar ik weet echt niet wat de toekomst brengen zal. Ik denk dat ik maar niet zoveel meer moet lezen hier of is dat misschien de kop heel diep in het zand steken????? Het is en blijft vreselijk moeilijk en ook ik wens iedereen hier heel veel sterkte toe.

Hallo allemaal,

Ik heb al jullie verhalen gelezen, wat is er ontzettend veel verdriet, spijt, emoties, gevoelens die er nog steeds zijn, inmiddels is die ene liefde soms tot verboden verklaard, een keuze (wel of niet gedwongen).

Hoe vaak hebben we al niet tegen elkaar gezegd dat iedereen uiteindelijk tot een keuze komt, moet gaan kiezen tussen nr. 1 en nr. 2.

Twee liefdes....., het lijkt slechts voor sommigen weggelegd, dan vraag ik me af: "Zou ik bij die sommigen horen, zou ik geluk hebben?".

Vergeet één ding niet, je hebt mooie tijden gehad met nr. 1, je hebt mooie tijden gehad met nr. 2, misschien zelfs wel weer gelukkig met nr. 1 of nu gelukkig met nr. 2.

Spijt..., ja misschien wel, maar van die mooie momenten kan je toch geen spijt hebben?

Ik hoef gelukkig voorlopig geen keuze te maken, dus is het ook makkelijk praten voor mij en kan ik me niet echt verplaatsen in die situatie.



En toch... laatst zei iemand tegen mij: "Als je straks oud bent, is het beter om spijt te hebben van de dingen die je wel gedaan hebt, dan van de dingen die je niet gedaan hebt." Een waar woord waar ik me helemaal in kan vinden.



Het is echt fijn om hier te lezen hoe het met jullie allemaal gaat, soms vraag ik me weleens af hoe het met iemand gaat die hier in het verleden regelmatig schreef.

We proberen elkaar tot steun te zijn, weten dat anderen die in hetzelfde schuitje zitten of zaten, je begrijpen, dat alleen al schept een band, tenminste wel bij mij.



Muril, Teka, Doorelkaargeschud, Lois, Claartje, Marla, Anna, Mega, Josephien, Flamenco, Stranger, Caafje, Tantetje, Lenneke, Pinky, Ids, dewit, Sillyroosje en alle anderen die meelezen en die ik vergeten ben, probeer te genieten van die mooie momenten, koester ze! Geef ze een speciaal plekje!



Ik weet het zeker, mijn liefde voor nr. 1 en nr. 2 zal ik altijd koesteren, ze hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben, ik zou ze allebei nooit hebben willen missen in mijn leven.



x Knipoogje

Marla,



volgens mij hebben je ouders een wijze raad in deze. Gewoon weg doen! Herinneringen zijn niet fysiek, maar zitten diep van binnen. Daar zijn geen plaatjes of brieven voor nodig. Misschien helpt het je juist wel om er meer afstand van te nemen. Je doet het juist zo goed, zet dit dan ook door en richt je vol op je nr.1.

Hoi knipoogje



Wat heb je dat mooi weg gezet. Het is idd zo waarom zou je kiezen. Ik heb veel meer rust gekregen door het te accepteren. De sleur in ons huwelijk wordt een beetje aangevuld met wat lekkere spanning. Ik zie hem wel vaak, maar er gebeurd altijd niets. Soms is het er ineens, dan kan ik zo intens genieten.

Voor iedereen heel veel succes wat je ook doet wel of geen keuze maken.



Groetjes Lenneke

Ik vind het zo erg dat er niets meer te kiezen valt voor mij...( al weet ik dat dit beter is, verstandelijk gezien.)

Ik ben er echt van overtuigd nu dat alleen 0 contact er voor zou kunnen zorgen dat het een beetje dragelijk wordt op den duur. Misschien zelfs wel dat je er met een glimlach aan terugdenkt. In de weken dat ik hem nu steeds niet zie gaat het eigenlijk redelijk goed. Ik ben niet de hele dag met hem bezig en praat er ook bijna niet meer over met mijn vriendin. (Is ook beter voor onze vriendschap, zij werd iedere dag doorgezaagd en om raad gevraagd door mij. Dit was bijna het enige onderwerp!) In deze weken merk ik een toch wel een prettige rust. Ik hoef niets te verwachten en onderneem zelf ook niets. Ik kan me richten op andere, belangrijkere dingen. Het doet pijn maar het gemis is dan niet alles overheersend.

Maarrrr..... nu komt de onrust weer! Morgen zie ik hem. Ben er nu alweer dagen mee bezig, belachelijk!!! Het doet hem toch niets meer en ik maar denken: Wat doe ik aan?, Hoe ga ik me opstellen?, Zal het pijn doen als ik hem weer zo'n hele avond zie?, Ik moet nog onder de zonnebank (wil natuurlijk een verpletterende indruk maken. "Kijk eens wat je aan de kant gezet hebt")

En dit is nog niet het ergste...Ik weet dat als ik hem gezien heb, dat ik dan de volgende dag ècht van slag ben (daarna ook nog wel...) Net als ik dan weer wat rust heb gevonden en afstand heb genomen, zie ik hem weer! Pfffff.....(achtbaan)



Het valt me op dat hier bijna iedereen in een andere fase zit. Toch hebben we steun aan elkaars verhalen. Soms herkenning...(dit was bij mij ook zo) Soms een blik in de toekomst...(ga ik dat ook nog zo voelen, meemaken?) Soms een nachtmerrie en soms "jaloezie" (was mijn situatie ook maar zo)

Eén ding is duidelijk...Niemand heeft het makkelijk, niemand wil mensen pijn doen en niemand kiest bewust voor zo'n situatie.



Meiden allemaal heel veel sterkte op de rotmomenten en genieten als het wel kan...



X Lois

Hallo allemaal,

Het is hier weer een stortvloed van emoties. Ik wist niet dat er zoveel verdriet in een mens kan zitten. Gisteravond was het weer helemaal raak. Tot diep in de nacht zitten praten, huilen, elkaar vasthouden, woede, noem maar op. Van beide kanten zit er zoveel verdriet dat het misgelopen is. Natuurlijk hou je van nr. 1, maar het is een ander houden van geworden. Het is niet meer het houden van een geliefde. En is dat een basis om verder te gaan? Nr. 1 wil dat wel. Maar stelt dan gelijk de eis dat ik helemaal met nr. 2 breek. Want dan heeft hij weer hoop dat het goed komt. Maar werkt dat zo? Dat vraag ik me af. Mijn nr. 2 (die voor mij eigenlijk al nr. 1 is geworden) zit zo diep in mijn hart, dat kan je toch niet loslaten? Als ik bij hem ben, ben ik gewoon mezelf. Alle spanning glijd van mij af. Ik word weer rustig, vrolijk, blij. Ik ben gewoon gelukkig.

Waar ik ook zo vreselijk mee zit is het volgende. Wellicht behoorlijk intiem, maar ik wil het wel kwijt. Met nr. 1 vrij ik haast niet meer. Het initiatief komt tenminste niet meer van mij. En als het dan wel gebeurt, dan is het wat mij betreft gewoon de daad en niets meer. Maar als er van tevoren zo'n emotioneel gesprek is geweest, dan is het vrijen wat er dan komt, zo heftig. Er komen dan zoveel emoties los. Wat is dat dan, vraag ik mij af. Is dat wanhoop, verdriet, liefde.......??? Herkennen jullie dat? Ik vind dit heel moeilijk. Hou ik mezelf nu voor de gek? Ben ik verstoppertje aan het spelen? Ik weet het niet hoor.

Goed, voor nu genoeg, er wachten andere zaken. Groeten en voor een ieder die het wil ontvangen een dikke knuffel! Mega

Hoi Mega



Ja die gevoelens doen je zo veel, dat je soms niet weet wat voor gevoelens het zijn...... Wat het allemaal niet teweeg brengt. De sleur bij de een de spanning bij de ander. Het maakt je soms helemaal gek. Soms denk je zo dan weer anders, maar je blijft in een spiraal zitten. Moet je een keuze maken of niet? Is het wel goed wat je doet? Nee eigenlijk niet, maar het voelt soms zo raar, dat je er niet meer uit komt. Ik heb het nu geaccepteerd en ik zie wel hioe het loopt. Ik ben ook maar een mens met gevoelens. Zolang die goed zijn, is het maar zo.....



Heel veel sterkte en een dikke knuffel van Lenneke

@Marla: dank je wel. ik zou als ik jou was de spulletjes net weggooien. dat kan altijd nog. in dit geval denk ik niet dat het spreekwoord dat je eerder spijt krijgt van de dingen die je niet gedaan hebt dan van de dingen die je wel gedaan hebt, hier op gaat.



@Mega: phoe wat moeilijk. het lijkt idd wel dat je te maken hebt met een emotionele ontlading op dat moment. het kan ook zijn dat je dan gevoelens ervaart die je al heel lang hebt weggeduwd en hebt over laten sneeuwen door mooie gedachtes aan nr2. tenminste daar ben ik bij mijzelf wel bang voor dat dat het geval is. is nr 2 niet gewoon een droom, een vlucht uit de werkelijkheid? dat vraag ik mezelf wel eens af. ik ben sowieso wel genegen om te dag)dromen over vanalles en nog wat en hoe het zou zijn als.. dan... enz.



@Ikkezelf: ja inderdaad! ik was afgelopen weekend op het feest van nr2 en zag hem samen met zijn vrouw. ik zag dat ze wel trots op hem was enz. echter ik zag ook dat er van haar kant maar weinig liefde en aantrekkingskracht was. hijzelf lijkt haar leuker te vinden dan zij haar en ik denk dat ie daardoor ruimte heeft voor gevoelens voor een ander. maar ja missch is de wens de vader van de gedachte..



veel sterkte en (on)wijsheid weer voor iedereen!