Relaties
alle pijlers
Ik zit er even flink doorheen!
woensdag 4 juni 2008 om 22:59
Lieve Elmerveer,
Geweldig dat je zo'n mooi compliment kreeg! Die moet je allemaal in een doosje doen, dat je opendoet als je wat minder positief over jezelf denkt
Je zus. Ik zou geen discussie met haar aangaan, want je "wint" het toch nooit. Ik bedoel dat ze je waarschijnlijk geen gelijk gaat geven en misschien niet eens echt naar je gaat luisteren. En dan zit jij weer met dat rotte, gefrustreerde "ik ben blijkbaar niet belangrijk"-gevoel.
Het mooie hiervan is dat jullie allebei gewoon mogen voelen wat jullie voelen. Zij vindt dat jij uitleg aan haar verplicht bent (m.a.w., ze voelt zich boos en gekwetst en misschien wel vernederd). Dat mag zij vinden en voelen. Jij mocht en mag vinden dat je geen steun kreeg van je familie toen. En jij mag nu kwaad op haar worden.
Ik vind het feit dat ze NU PAS je boek leest trouwens "boekdelen" spreken. Daarvoor zou je haar ook best eens ter verantwoording kunnen roepen (niet doen hoor ).
Ze is je zus en je bent kwaad op haar. Best. Maar ze is wel je zus. Dat is een enorme dooddoener, maar familie is en blijft belangrijk in een mensenleven. Laat jezelf nu even lekker kwaad zijn op haar. Zolang als het voor jou nodig is. Ik denk dat je daarna vanzelf op een punt komt waarop je weer wat coulanter tegenover haar kan staan. Nu heb je die woede nodig om te leren waar jouw grenzen liggen en hoe je die aan een ander moet laten zien. Als jij je ruimte eenmaal goed hebt afgebakend en je voelt je zeker en veilig daarin, dan kun je haar er misschien wel weer toelaten. Op jouw voorwaarden. Als zus.
liefs,
dubio
Geweldig dat je zo'n mooi compliment kreeg! Die moet je allemaal in een doosje doen, dat je opendoet als je wat minder positief over jezelf denkt
Je zus. Ik zou geen discussie met haar aangaan, want je "wint" het toch nooit. Ik bedoel dat ze je waarschijnlijk geen gelijk gaat geven en misschien niet eens echt naar je gaat luisteren. En dan zit jij weer met dat rotte, gefrustreerde "ik ben blijkbaar niet belangrijk"-gevoel.
Het mooie hiervan is dat jullie allebei gewoon mogen voelen wat jullie voelen. Zij vindt dat jij uitleg aan haar verplicht bent (m.a.w., ze voelt zich boos en gekwetst en misschien wel vernederd). Dat mag zij vinden en voelen. Jij mocht en mag vinden dat je geen steun kreeg van je familie toen. En jij mag nu kwaad op haar worden.
Ik vind het feit dat ze NU PAS je boek leest trouwens "boekdelen" spreken. Daarvoor zou je haar ook best eens ter verantwoording kunnen roepen (niet doen hoor ).
Ze is je zus en je bent kwaad op haar. Best. Maar ze is wel je zus. Dat is een enorme dooddoener, maar familie is en blijft belangrijk in een mensenleven. Laat jezelf nu even lekker kwaad zijn op haar. Zolang als het voor jou nodig is. Ik denk dat je daarna vanzelf op een punt komt waarop je weer wat coulanter tegenover haar kan staan. Nu heb je die woede nodig om te leren waar jouw grenzen liggen en hoe je die aan een ander moet laten zien. Als jij je ruimte eenmaal goed hebt afgebakend en je voelt je zeker en veilig daarin, dan kun je haar er misschien wel weer toelaten. Op jouw voorwaarden. Als zus.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 4 juni 2008 om 23:03
quote:Feliciaatje schreef op 04 juni 2008 @ 20:57:
Het enige wat mij heeft geholpen was telkens weer te ervaren dat er iets in mij is dat onverwoestbaar is, dat maar doorvecht. Dat stukje, dat is je geloof waard. Als je daaraan vasthoudt en daarin gelooft, dan worstel je je hieruit, hoe taai het ook is.
Dankjewel voor deze inspirerende woorden Felicia
Het enige wat mij heeft geholpen was telkens weer te ervaren dat er iets in mij is dat onverwoestbaar is, dat maar doorvecht. Dat stukje, dat is je geloof waard. Als je daaraan vasthoudt en daarin gelooft, dan worstel je je hieruit, hoe taai het ook is.
Dankjewel voor deze inspirerende woorden Felicia
Ga in therapie!
woensdag 4 juni 2008 om 23:06
Elmer, als ik het verhaal van jou en je zusje lees, proef ik heel veel pijn, onbegrip en verdriet. Die waren er ongetwijfeld bij allebei. Ik zou je daar graag vragen over willen stellen, maar dat doe ik niet. Want het gaat hier over jou en niet over je zus. Ik denk dat jij nu eerst een tijdje kwaad op haar moet zijn. Het valt me op dat je dat nu durft, zonder terug te krabbelen of je te verontschuldigen. Echt openlijk kwaad. Ik denk dat jij dat nodig hebt, de dingen een tijdje zwartwit zien voordat de nuances terugkomen.
dubio
dubio
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 08:14
Verbitterd voel ik mij niet, wel (door nu deze mailtjes) kwaad op mijn zus, en dat is voor het eerst. Ik beschouw het zelf als een teken van terugkerende gezondheid bij mij.
Verwachtingen heb ik gehad, ook van mijn andere zus en broer, en nu rest er alleen nog teleurstelling en een soort berusting. Een gevoel van 'ze zijn zo, ze kunnen niet anders, oké, daar moet ik mee leven.'
Ik merk ook dat ik nu heel erg bezig ben met het grenzen afbakenen. Voorheen liep ik iedereen maar te pleasen. Nu begin ik eindelijk te denken: hé, ik ben er ook nog! Mezelf (en dat kleine meisje binnenin) eindelijk ruimte en erkenning te geven. Dat moet ik zelf doen, die erkennning geven. Daar ben ik mee bezig.
Maar familie is wel belangrijk, dat zal ik niet ontkennen.. ik ervaar het als een groot gemis, dat het zo loopt bij ons. Niet alleen mijn kinderen mis ik, maar ook de rest. Het raakt mij ook elke keer, als ik zie hoe ouders met kinderen omgaan, als ik ze bijv. thuisbreng met de taxi. De liefde die ik zie en voel. En die ik mis. Vroeger realiseerde ik me dat niet eens - een kind went blijkbaar aan alles - maar nu doet het pijn.
Verwachtingen heb ik gehad, ook van mijn andere zus en broer, en nu rest er alleen nog teleurstelling en een soort berusting. Een gevoel van 'ze zijn zo, ze kunnen niet anders, oké, daar moet ik mee leven.'
Ik merk ook dat ik nu heel erg bezig ben met het grenzen afbakenen. Voorheen liep ik iedereen maar te pleasen. Nu begin ik eindelijk te denken: hé, ik ben er ook nog! Mezelf (en dat kleine meisje binnenin) eindelijk ruimte en erkenning te geven. Dat moet ik zelf doen, die erkennning geven. Daar ben ik mee bezig.
Maar familie is wel belangrijk, dat zal ik niet ontkennen.. ik ervaar het als een groot gemis, dat het zo loopt bij ons. Niet alleen mijn kinderen mis ik, maar ook de rest. Het raakt mij ook elke keer, als ik zie hoe ouders met kinderen omgaan, als ik ze bijv. thuisbreng met de taxi. De liefde die ik zie en voel. En die ik mis. Vroeger realiseerde ik me dat niet eens - een kind went blijkbaar aan alles - maar nu doet het pijn.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 5 juni 2008 om 08:17
quote:dubiootje schreef op 04 juni 2008 @ 22:59:Ik vind het feit dat ze NU PAS je boek leest trouwens "boekdelen" spreken. Daarvoor zou je haar ook best eens ter verantwoording kunnen roepen (niet doen hoor ).Hier moet ik iets rechtzetten. Ze heeft mijn boek wel gelezen, hoor, meteen toen het uitkwam. Ik heb het hier over het interview wat in het blad Mijn Geheim is verschenen, twee weken geleden. Ook mijn andere zus en moeder hebben het boek gelezen, van mijn broer weet ik het niet.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 5 juni 2008 om 08:21
quote:dubiootje schreef op 04 juni 2008 @ 22:59:
Het mooie hiervan is dat jullie allebei gewoon mogen voelen wat jullie voelen. Zij vindt dat jij uitleg aan haar verplicht bent (m.a.w., ze voelt zich boos en gekwetst en misschien wel vernederd). Dat mag zij vinden en voelen. Jij mocht en mag vinden dat je geen steun kreeg van je familie toen. En jij mag nu kwaad op haar worden.Dat zei mijn vriendin gisteren ook, voor mij is dat eigenlijk nog heel nieuw. Eerder heb ik altijd gauw mijn gevoel weggestopt en aangepast aan de ander. Alsof het niet mocht. Het is alsof ik nog steeds als het ware 'toestemming' nodig heb van een ander, dat ik mag voelen wat ik voel, en dan gaat het natuurlijk over de minder leuke gevoelens. Ik denk nu trouwens ook dat ik niet ga reageren op dat boze mailtje. Ik heb er helemaal geen zin in om verantwoording af te leggen of om op het matje geroepen te worden, want zo komt het wel over. En een discussie (over gevoel?) win ik nooit van haar, zij is zo welbespraakt en ik ga onderuit.
Het mooie hiervan is dat jullie allebei gewoon mogen voelen wat jullie voelen. Zij vindt dat jij uitleg aan haar verplicht bent (m.a.w., ze voelt zich boos en gekwetst en misschien wel vernederd). Dat mag zij vinden en voelen. Jij mocht en mag vinden dat je geen steun kreeg van je familie toen. En jij mag nu kwaad op haar worden.Dat zei mijn vriendin gisteren ook, voor mij is dat eigenlijk nog heel nieuw. Eerder heb ik altijd gauw mijn gevoel weggestopt en aangepast aan de ander. Alsof het niet mocht. Het is alsof ik nog steeds als het ware 'toestemming' nodig heb van een ander, dat ik mag voelen wat ik voel, en dan gaat het natuurlijk over de minder leuke gevoelens. Ik denk nu trouwens ook dat ik niet ga reageren op dat boze mailtje. Ik heb er helemaal geen zin in om verantwoording af te leggen of om op het matje geroepen te worden, want zo komt het wel over. En een discussie (over gevoel?) win ik nooit van haar, zij is zo welbespraakt en ik ga onderuit.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 5 juni 2008 om 08:24
quote:Feliciaatje schreef op 04 juni 2008 @ 20:57:
Het enige wat mij heeft geholpen was telkens weer te ervaren dat er iets in mij is dat onverwoestbaar is, dat maar doorvecht. Dat stukje, dat is je geloof waard. Als je daaraan vasthoudt en daarin gelooft, dan worstel je je hieruit, hoe taai het ook is.Dat is ook zo.... ergens binnenin is er steeds weer *iets* wat de moed bij elkaar raapt om door te gaan, iets onverwoestbaars, iets dat steeds weer zoekt naar een lichtpuntje. Dat de bloemetjes langs de kant van de weg weer ziet, een zonnestraal door de bomen heen, kleine dingen. Die ziel die weet wat ze hier kwam doen en die ook weet dat ze de kracht daarvoor heeft. Die soms onderuit gaat, maar niet blijvend.
Het enige wat mij heeft geholpen was telkens weer te ervaren dat er iets in mij is dat onverwoestbaar is, dat maar doorvecht. Dat stukje, dat is je geloof waard. Als je daaraan vasthoudt en daarin gelooft, dan worstel je je hieruit, hoe taai het ook is.Dat is ook zo.... ergens binnenin is er steeds weer *iets* wat de moed bij elkaar raapt om door te gaan, iets onverwoestbaars, iets dat steeds weer zoekt naar een lichtpuntje. Dat de bloemetjes langs de kant van de weg weer ziet, een zonnestraal door de bomen heen, kleine dingen. Die ziel die weet wat ze hier kwam doen en die ook weet dat ze de kracht daarvoor heeft. Die soms onderuit gaat, maar niet blijvend.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 5 juni 2008 om 09:05
quote:Elmervrouw schreef op 05 juni 2008 @ 08:24:
[...]
Dat is ook zo.... ergens binnenin is er steeds weer *iets* wat de moed bij elkaar raapt om door te gaan, iets onverwoestbaars, iets dat steeds weer zoekt naar een lichtpuntje. Dat de bloemetjes langs de kant van de weg weer ziet, een zonnestraal door de bomen heen, kleine dingen. Die ziel die weet wat ze hier kwam doen en die ook weet dat ze de kracht daarvoor heeft. Die soms onderuit gaat, maar niet blijvend.
Dat voel ik net zo.
En ik begrijp je punt Mamzelle maar het is belangrijk om eens goed boos te worden wanneer je iemand bent die zich vooral aanpast, probeert flexibel te zijn, probeert anderen te begrijpen en daardoor gemakkelijk zich- of haarzelf voorbij loopt. Die woede heb je nodig om jezelf te claimen. Daar moet je idd niet in blijven hangen maar woede kan heel positief zijn voor een tijd.
Ik weet nog dat ik een droom had een tijd terug. Ik zag mijzelf liggen, vele messteken in mijn rug en ik lag daar bloedend en aan mijn lot overgelaten. Zo was het vroeger. Het was essentieel om dat hele plaatje te zien ipv telkens kleine stukjes die ik elke keer weer kon goedpraten voor de ander maar waarin ik mijn kracht verloor. Toen ik het helemaal zag, inclusief alle "ich habe es nicht gewusst" momenten van mijn familie, toen was ik boos. Of meer verontwaardigd. Hoe kun je? Hoe kun je een kind zo aan haar lot overlaten? Hoe kun je daar compleet aan voorbij lopen?
En ik begreep het toen en ik begrijp het nu, waarom het zo ging. En ik ben nooit bitter geweest. Maar ik had recht op mijn verdriet en zelfs dat voelde ik niet als kind.
Je zwarte schaap opmerking deed me trouwens denken aan een onderzoek van een of andere psycholoog een tijd terug. Het is alweer lang geleden dat ik erover las maar ik vond de conclusie fascinerend. Theorie was dat zwarte schapen in de familie vaak heel gevoelige kinderen zijn die zichzelf niet goed kunnen beschermen. Zij gaan daardoor alle negatieve vibes in een familie onbewust filteren en gaan dus ook steeds meer "negatief" gedrag vertonen. Terwijl het in feite de energie van anderen is waar niet (goed) over gepraat wordt door de eigenaar/eigenaren in kwestie. Meisjes vertonen vaak heel introvert gedrag en jongens regelmatig agressief gedrag.
Wrs had je er al eerder over gehoord maar ik associeerde toen ik je post las. Het verklaarde voor mij iig een heleboel.
[...]
Dat is ook zo.... ergens binnenin is er steeds weer *iets* wat de moed bij elkaar raapt om door te gaan, iets onverwoestbaars, iets dat steeds weer zoekt naar een lichtpuntje. Dat de bloemetjes langs de kant van de weg weer ziet, een zonnestraal door de bomen heen, kleine dingen. Die ziel die weet wat ze hier kwam doen en die ook weet dat ze de kracht daarvoor heeft. Die soms onderuit gaat, maar niet blijvend.
Dat voel ik net zo.
En ik begrijp je punt Mamzelle maar het is belangrijk om eens goed boos te worden wanneer je iemand bent die zich vooral aanpast, probeert flexibel te zijn, probeert anderen te begrijpen en daardoor gemakkelijk zich- of haarzelf voorbij loopt. Die woede heb je nodig om jezelf te claimen. Daar moet je idd niet in blijven hangen maar woede kan heel positief zijn voor een tijd.
Ik weet nog dat ik een droom had een tijd terug. Ik zag mijzelf liggen, vele messteken in mijn rug en ik lag daar bloedend en aan mijn lot overgelaten. Zo was het vroeger. Het was essentieel om dat hele plaatje te zien ipv telkens kleine stukjes die ik elke keer weer kon goedpraten voor de ander maar waarin ik mijn kracht verloor. Toen ik het helemaal zag, inclusief alle "ich habe es nicht gewusst" momenten van mijn familie, toen was ik boos. Of meer verontwaardigd. Hoe kun je? Hoe kun je een kind zo aan haar lot overlaten? Hoe kun je daar compleet aan voorbij lopen?
En ik begreep het toen en ik begrijp het nu, waarom het zo ging. En ik ben nooit bitter geweest. Maar ik had recht op mijn verdriet en zelfs dat voelde ik niet als kind.
Je zwarte schaap opmerking deed me trouwens denken aan een onderzoek van een of andere psycholoog een tijd terug. Het is alweer lang geleden dat ik erover las maar ik vond de conclusie fascinerend. Theorie was dat zwarte schapen in de familie vaak heel gevoelige kinderen zijn die zichzelf niet goed kunnen beschermen. Zij gaan daardoor alle negatieve vibes in een familie onbewust filteren en gaan dus ook steeds meer "negatief" gedrag vertonen. Terwijl het in feite de energie van anderen is waar niet (goed) over gepraat wordt door de eigenaar/eigenaren in kwestie. Meisjes vertonen vaak heel introvert gedrag en jongens regelmatig agressief gedrag.
Wrs had je er al eerder over gehoord maar ik associeerde toen ik je post las. Het verklaarde voor mij iig een heleboel.
donderdag 5 juni 2008 om 10:31
donderdag 5 juni 2008 om 14:14
Ja precies, Feliciaatje, wat je schrijft....... precies. En die droom, hoe duidelijk! Zoveel herkenning in wat je schrijft, eigenlijk alles!
Het rottige is dat het vanmorgen in de therapiegroep precies zo gebeurde, toen ik vertelde over de mailtjes. De therapeute viel uit (had ook het artikel gelezen): hoe moet het voor zus wel niet zijn, dat ze over één kam gescheerd (.. geschoren?) wordt, omdat ik me niet gesteund voel? Ze heeft me toch wel ooit gesteund?.. En dan dat zwart op wit lezen in een openbaar blad, dat moet toch wel zo pijnlijk voor haar zijn!
Wat wil jij, gelijk, of geluk?
Nou, ik schrok me rot van haar uitval. Het leek wel of ze aan mijn zus haar kant stond. Ik moest eigenlijk maar weer spiritueel over mijn hart strijken, en de paniek van zus zien, dat ze mij kwijtraakt. Oh ja, dat kan ik vast wel, straks een keer, maar nu ben ik boos over hoe ze mij benadert, zuslief.
Ik word daar wel zó ziek van, dat spirituele door je strot duwen. Therapeute is fan van Byron Katie, Almaas en heeft het daar constant over. Ja, ik lees ook spiriboeken, maar ik wil me daar niet achter verschuilen. Ik wil nu eindelijk weleens een keer boos worden op mijn zus, of op de vader van mijn kinderen. Mag het? Mag het eindelijk eens een keer? Ik dacht dat ik eindelijk iets van geestelijke gezondheid aan het terugvinden was, nu ik een keer boosheid voel, maar nee, dat was ook weer niet goed.
Nou, als dat therapie moet voorstellen... moet ik soms ook mijn moeder gaan bedanken? En mijn vader, postuum? Voor hoe ze mijn leven verziekt hebben?
Met boosheid schiet je niks op, zei ze. Met teleurstelling ook niet. Het gaat om je innerlijke houding. Liefde. Zie de liefde achter mijn zus haar houding. Ja, hoor! Ik zie de liefde achter Safa zijn ontvoering van mijn kinderen. Lekkere vorm van liefde dan.
Het rottige is dat het vanmorgen in de therapiegroep precies zo gebeurde, toen ik vertelde over de mailtjes. De therapeute viel uit (had ook het artikel gelezen): hoe moet het voor zus wel niet zijn, dat ze over één kam gescheerd (.. geschoren?) wordt, omdat ik me niet gesteund voel? Ze heeft me toch wel ooit gesteund?.. En dan dat zwart op wit lezen in een openbaar blad, dat moet toch wel zo pijnlijk voor haar zijn!
Wat wil jij, gelijk, of geluk?
Nou, ik schrok me rot van haar uitval. Het leek wel of ze aan mijn zus haar kant stond. Ik moest eigenlijk maar weer spiritueel over mijn hart strijken, en de paniek van zus zien, dat ze mij kwijtraakt. Oh ja, dat kan ik vast wel, straks een keer, maar nu ben ik boos over hoe ze mij benadert, zuslief.
Ik word daar wel zó ziek van, dat spirituele door je strot duwen. Therapeute is fan van Byron Katie, Almaas en heeft het daar constant over. Ja, ik lees ook spiriboeken, maar ik wil me daar niet achter verschuilen. Ik wil nu eindelijk weleens een keer boos worden op mijn zus, of op de vader van mijn kinderen. Mag het? Mag het eindelijk eens een keer? Ik dacht dat ik eindelijk iets van geestelijke gezondheid aan het terugvinden was, nu ik een keer boosheid voel, maar nee, dat was ook weer niet goed.
Nou, als dat therapie moet voorstellen... moet ik soms ook mijn moeder gaan bedanken? En mijn vader, postuum? Voor hoe ze mijn leven verziekt hebben?
Met boosheid schiet je niks op, zei ze. Met teleurstelling ook niet. Het gaat om je innerlijke houding. Liefde. Zie de liefde achter mijn zus haar houding. Ja, hoor! Ik zie de liefde achter Safa zijn ontvoering van mijn kinderen. Lekkere vorm van liefde dan.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 5 juni 2008 om 14:19
Eigenlijk voelde ik één grote afkeuring, over mijn uitspraken over familie, over mijn houding t.o.v. mijn zus. Heeft zij daarover te oordelen? Dat is juist altijd mijn valkuil geweest, het steeds maar weer over mijn hart strijken, het steeds maar weer alles met de mantel der liefde bedekken, alles goedpraten. En ik was zo blij dat ik daaruit aan het krabbelen ben. Nou, ik voel me er gewoon weer in teruggegooid. Terug naar af. Het mag niet. Je mag niet voelen wat je voelt. Nee, het moet weer mooi spiritueel verantwoord zijn. Liefde!
Wil je soms alle kontakt kwijt? vroeg ze. Weet je hoe belangrijk familie is?
Au, pijnlijk punt. Nee, natuurlijk ben ik daar niet op uit. Ik heb geen ruzie met mijn zus. Ik zoek ook geen ruzie. Maar ik bescherm nu een keer mijn ruimte. Ik blijf niet geven en nog eens geven, ik ben geen dweil!
Echt, ik snap hier helemaal niets van. Waarom deed ze zo tegen mij? Ik voel dat hier van haar persoonlijke dingen in meespelen, dat is juist ook wat ik al die weken al voel in haar reacties ook op anderen, en het maakt me des te meer aan het twijfelen of ik wel met deze groep moet doorgaan. Want niemand gaf een weerwoord of steunde mij, niemand!
Wil je soms alle kontakt kwijt? vroeg ze. Weet je hoe belangrijk familie is?
Au, pijnlijk punt. Nee, natuurlijk ben ik daar niet op uit. Ik heb geen ruzie met mijn zus. Ik zoek ook geen ruzie. Maar ik bescherm nu een keer mijn ruimte. Ik blijf niet geven en nog eens geven, ik ben geen dweil!
Echt, ik snap hier helemaal niets van. Waarom deed ze zo tegen mij? Ik voel dat hier van haar persoonlijke dingen in meespelen, dat is juist ook wat ik al die weken al voel in haar reacties ook op anderen, en het maakt me des te meer aan het twijfelen of ik wel met deze groep moet doorgaan. Want niemand gaf een weerwoord of steunde mij, niemand!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 5 juni 2008 om 14:20
donderdag 5 juni 2008 om 14:23
Op die manier spiritualiteit benaderen vind ik persoonlijk laffe hap. Menselijke emoties hebben we, daar moeten we doorheen, daar moeten we niet van vluchten. De rest van je leven boos blijven heeft idd geen zin. Maar eens een tijdje flink verontwaardigd zijn, goed juist. Boosheid is menselijk en kan heel gezond zijn. Veel mensen in de spirituele sector zijn er bang van, het is veel makkelijker en mooier om maar altijd liefde te ervaren. En juist die mensen hebben stiekem vaak een slachtoffermentaliteit.
Ik ervaar altijd liefde. En toch kan ik soms uit mijn slof schieten. Dat maakt die liefde niet minder, dat maakt me hooguit menselijk. Ik zal aangrijpen wat ik nodig heb om me sterker en completer te voelen. Juist in de meer duistere emoties schuilt veel van onze kracht en ons potentieel, dat zit vaak opgesloten omdat het "niet mag". En zo maken we onszelf kreupel. Kracht hebben we nodig. Innerlijk vuur hebben we nodig. We leren het vanzelf te temperen of juist vol op te laten vlammen wanneer nodig. Zonder dat leven we een grijs bestaan.
Dus wat mij betreft, raas maar lekker even door .
Ik ervaar altijd liefde. En toch kan ik soms uit mijn slof schieten. Dat maakt die liefde niet minder, dat maakt me hooguit menselijk. Ik zal aangrijpen wat ik nodig heb om me sterker en completer te voelen. Juist in de meer duistere emoties schuilt veel van onze kracht en ons potentieel, dat zit vaak opgesloten omdat het "niet mag". En zo maken we onszelf kreupel. Kracht hebben we nodig. Innerlijk vuur hebben we nodig. We leren het vanzelf te temperen of juist vol op te laten vlammen wanneer nodig. Zonder dat leven we een grijs bestaan.
Dus wat mij betreft, raas maar lekker even door .
donderdag 5 juni 2008 om 14:27
Ik heb het ook weleens gehad met mensen EV. En ik had achteraf altijd het gevoel dat het op de een of andere maffe manier een test was. Het was altijd net wanneer ik me sterker voelde worden en zo'n beetje op de drempel stond van iets nieuws.
Waarom zou zij gelijk hebben? Jij kent jezelf, jij weet precies wat je nodig hebt. Laat haar oordeel bij haar, respecteer dat zij er zo tegenaan kijkt en respecteer jezelf dat je het anders ervaart. En dan geeft jouw gevoel de doorslag, jij moet leven met je keuzes. Wil je weer liever dweil zijn of prefereer je nu een tijdje je tanden te laten zien?
Waarom zou zij gelijk hebben? Jij kent jezelf, jij weet precies wat je nodig hebt. Laat haar oordeel bij haar, respecteer dat zij er zo tegenaan kijkt en respecteer jezelf dat je het anders ervaart. En dan geeft jouw gevoel de doorslag, jij moet leven met je keuzes. Wil je weer liever dweil zijn of prefereer je nu een tijdje je tanden te laten zien?
donderdag 5 juni 2008 om 14:45
Nee, ik ben helemaal klaar met dweil-zijn! Dat is lang genoeg geweest. Ik heb nu, niet alleen in mijn werk haha, het stuur in handen genomen, het stuur van mijn leven. Het gaat er mij ook helemaal niet om dat ik boos wil blijven. Liever niet. Ik voel me liever gelukkig en blij, open naar anderen. Maar niet meer ten koste van mezelf.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 5 juni 2008 om 15:04
Elmerveer, vraag jezelf eens af waarom je je haar reactie zo aantrekt. Je hebt hier ook verschillende reacties gekregen. Je pikt de dingen eruit waar je iets mee kan. Jij bent niet erg tevreden over haar als therapeut. Dat is niet zo fijn, maar des te meer reden voor jou om je dit niet persoonlijk aan te trekken. Als ze een betere therapeut was, had ze anders gereageerd. Ook op anderen de afgelopen weken. Het zegt dus iets over haar, niet over jou.
En waarom wacht je op bijval van de anderen? Zou dat het makkelijker maken? Voel je je dan sterker staan, mag je dan wél boos zijn? Gaat het uiteindelijk niet nog steeds om jou? Zoek je nog steeds toestemming (zij het bij anderen dan je zus) om boos te zijn?
Ik maak me sterk dat jij juist een voorbeeld bent voor de anderen in de groep, die misschien nog niet zo voor zichzelf durven opkomen. Heb je het wel eens zo bekeken? Dat jij voor een deel de drijvende kracht bent achter de groep?
liefs
dubio
En waarom wacht je op bijval van de anderen? Zou dat het makkelijker maken? Voel je je dan sterker staan, mag je dan wél boos zijn? Gaat het uiteindelijk niet nog steeds om jou? Zoek je nog steeds toestemming (zij het bij anderen dan je zus) om boos te zijn?
Ik maak me sterk dat jij juist een voorbeeld bent voor de anderen in de groep, die misschien nog niet zo voor zichzelf durven opkomen. Heb je het wel eens zo bekeken? Dat jij voor een deel de drijvende kracht bent achter de groep?
liefs
dubio
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 18:28
Even off-topic in mijn eigen topic; ik moet even heel hard schreeuwen van frustratie!!
Mijn collega is vandaag geslaagd voor haar praktijk-examen en ik ben oprecht hartstikke blij voor haar. Maar: bij dezelfde examinator als degene die ik had, en nu zag hij (zij heeft uitgebreid verslag gedaan) heel wat door de vingers. Geen examinator in opleiding erbij ook, zoals bij mij. En ze zei dat ze zich bij allerlei missers en dingen die ze niet wist, er zo uitgekletst heeft. Ze praat heel gemakkelijk.
AaaaaaahHH!!
Ik voel me stom, maar dat is niet eerlijk t.o.v. mezelf.
Ik was bang van die man (en dat heeft zijn redenen), zij niet. Dat gaf mij complete onzekerheid en black-out. Ik hoef me niet stom te voelen, toch? Het zijn twee situaties die niets met elkaar te maken hebben. Zo erg, deze gemengde gevoelens nu, terwijl ik echt blij ben voor haar dat ze ervan af is. En nu ben ik ook nog eens bang dat ik de volgende keer weer die man heb, blijkbaar werkt hij dus op donderdag altijd.
Mijn collega is vandaag geslaagd voor haar praktijk-examen en ik ben oprecht hartstikke blij voor haar. Maar: bij dezelfde examinator als degene die ik had, en nu zag hij (zij heeft uitgebreid verslag gedaan) heel wat door de vingers. Geen examinator in opleiding erbij ook, zoals bij mij. En ze zei dat ze zich bij allerlei missers en dingen die ze niet wist, er zo uitgekletst heeft. Ze praat heel gemakkelijk.
AaaaaaahHH!!
Ik voel me stom, maar dat is niet eerlijk t.o.v. mezelf.
Ik was bang van die man (en dat heeft zijn redenen), zij niet. Dat gaf mij complete onzekerheid en black-out. Ik hoef me niet stom te voelen, toch? Het zijn twee situaties die niets met elkaar te maken hebben. Zo erg, deze gemengde gevoelens nu, terwijl ik echt blij ben voor haar dat ze ervan af is. En nu ben ik ook nog eens bang dat ik de volgende keer weer die man heb, blijkbaar werkt hij dus op donderdag altijd.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 5 juni 2008 om 20:19
En nu even van de andere kant kijken, Elm. Mijnheer heeft ogen op zich en kan niet zichzelf zijn, moet wel streng zijn anders gaat zijn bijrijder van alles van hem denken, of misschien zelfs wel zeggen.
Je hebt de domme pech gehad dat er een bijrijder was. Ben je bij het aanstaande examen in de gelegenheid om te zeggen dat je liever niet hebt dat er een derde meerijdt? -gooi het maar op je zenuwen, bij alle stage-situaties wordt de client om toestemming gevraagd dus waarom hier niet-
Je hebt nog 21 dagen om je in te stellen op een nieuwe confrontatie met deze man. Probeer bij jezelf zijn zwakke plekken te vinden, mss door alles wat hij zei, zoveel mogelijk letterlijk, te bespreken met je lief of met vriendinnen. Probeer er met andere woorden een mens van te maken in plaats van een eng groot monster.
Eerder vandaag knalden je emoties van het scherm af. Vóel je ze ook meteen, tijdens interacties, weet je dan al gelijk wat er aan de hand is of blijft het bij 'dit klopt niet maar ik moet het nog even laten bezinken'
Anyway je weet waar je staat -hoe je je voelt- in de relatie met je zus en je therapeute en dat is een groot goed.
Je hebt de domme pech gehad dat er een bijrijder was. Ben je bij het aanstaande examen in de gelegenheid om te zeggen dat je liever niet hebt dat er een derde meerijdt? -gooi het maar op je zenuwen, bij alle stage-situaties wordt de client om toestemming gevraagd dus waarom hier niet-
Je hebt nog 21 dagen om je in te stellen op een nieuwe confrontatie met deze man. Probeer bij jezelf zijn zwakke plekken te vinden, mss door alles wat hij zei, zoveel mogelijk letterlijk, te bespreken met je lief of met vriendinnen. Probeer er met andere woorden een mens van te maken in plaats van een eng groot monster.
Eerder vandaag knalden je emoties van het scherm af. Vóel je ze ook meteen, tijdens interacties, weet je dan al gelijk wat er aan de hand is of blijft het bij 'dit klopt niet maar ik moet het nog even laten bezinken'
Anyway je weet waar je staat -hoe je je voelt- in de relatie met je zus en je therapeute en dat is een groot goed.
donderdag 5 juni 2008 om 21:03
Nou, die emoties hebben eerder in de avond ook geknald, toen ik alles vertelde aan mijn man; behóórlijk, kun je wel zeggen. Maar het heeft wel geholpen om er alles eens een keer uit te gooien.
Ik heb net een beheerst, netjes, maar heel helder mailtje geschreven aan mijn therapeute. Dat ik ermee stop, en waarom. En dit is niet in een opwelling, want eigenlijk speelt het bij mij al wekenlang. Ik heb mijn gevoel heel erg duidelijk en ik heb het op een rustige manier gezegd.
Niet bellen, dacht ik, want dan blijf ik niet helder. Een mailtje is misschien niet het meest optimale, maar ik bescherm nu hierin mezelf. Ik zie het niet zitten om straks ook nog de groep tegen me te krijgen. Laat ik maar eens goed voor mezelf zorgen.
De examinator wordt het volgende 'project' inderdaad
en zuslief, tja.. dat weet ik nog niet.
Ik heb net een beheerst, netjes, maar heel helder mailtje geschreven aan mijn therapeute. Dat ik ermee stop, en waarom. En dit is niet in een opwelling, want eigenlijk speelt het bij mij al wekenlang. Ik heb mijn gevoel heel erg duidelijk en ik heb het op een rustige manier gezegd.
Niet bellen, dacht ik, want dan blijf ik niet helder. Een mailtje is misschien niet het meest optimale, maar ik bescherm nu hierin mezelf. Ik zie het niet zitten om straks ook nog de groep tegen me te krijgen. Laat ik maar eens goed voor mezelf zorgen.
De examinator wordt het volgende 'project' inderdaad
en zuslief, tja.. dat weet ik nog niet.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 6 juni 2008 om 18:33
En wat voor antwoord heb ik, vanmorgen vroeg, gekregen?
Drie korte regeltjes, zonder aanhef, zonder haar naam eronder.
Dat ben ik haar dus waard... dat waren haar woorden waard.
Ik ben tevreden over hoe ik het heb aangepakt, maar zij laat zich nu wel kennen. Blij dat ik dit besluit heb genomen. Het wordt zo nog eens bevestigd dat mijn gevoel wel goed was.
Drie korte regeltjes, zonder aanhef, zonder haar naam eronder.
Dat ben ik haar dus waard... dat waren haar woorden waard.
Ik ben tevreden over hoe ik het heb aangepakt, maar zij laat zich nu wel kennen. Blij dat ik dit besluit heb genomen. Het wordt zo nog eens bevestigd dat mijn gevoel wel goed was.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 7 juni 2008 om 03:59
Ha lieve Elmer,
Wat een tegenvaller zeg Positief punt is dat je haar blijkbaar wel goed hebt ingeschat. Ze is boos. Je zou haar bijna een mailtje terugsturen in de trant van "Met boosheid schiet je niks op. Met teleurstelling ook niet. Het gaat om je innerlijke houding. Liefde. Zie de liefde achter mijn houding."
én bla bla bla bla bla.
liefs,
dubio
Wat een tegenvaller zeg Positief punt is dat je haar blijkbaar wel goed hebt ingeschat. Ze is boos. Je zou haar bijna een mailtje terugsturen in de trant van "Met boosheid schiet je niks op. Met teleurstelling ook niet. Het gaat om je innerlijke houding. Liefde. Zie de liefde achter mijn houding."
én bla bla bla bla bla.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
