ADD / ADHD.....

Sunshine, nog even over je stukje over zijn wie je bent, ook mee eens!

Er zijn nou eenmaal drukke mensen, of chaotische mensen. Maar dat anderen daar last van hebben is vervelend, je bent zoals je bent en vaak zijn het ook de hele creatieve en hele inspirende mensen. Dat vinden anderen juist weer zo aantrekkelijk. Maar zodra je er ZELF hinder van ondervind, moet je het aanpakken. Dat een ander mij te druk vind of te weet ik wat, is dan jammer. Mijn zoon is ook lang niet doorsnee en weet je dat heel veel mensen hem heel interessant vinden? Als ik er idd medicatie in blijf stoppen is die hele charme weg! En ontken je eigenlijk zijn hele zijn.

Dan mag hij dus niet zijn zoals hj is, wat voor boodschap is dat? En dat geldt ook voor volwassenen.

Biebeltje, ik begrijp waar je met je verhaal naartoe wilt en natuurlijk heeft iedereen zijn eigen waarheid. Mijn punt is dat ik een type ben die het allemaal zelf wil onderzoeken. Maar ik ga er niet vanuit dat wat ik vind de enige juiste manier is.

Ik ben altijd al recalcitrant geweest en ben ook autodidactisch ingesteld. Ik neem niet zomaar van anderen aan dat ik iets op een bepaalde manier moet doen. Dus een diagnose met bijbehorende behandeling en medicatie is iets wat niet bij mij past.



Julus, inderdaad zijn er periodes in mijn leven geweest dat ik gemakkelijk als Borderliner zou zijn getypeerd. In mijn vorige relatie heb ik me vooral in het begin behoorlijk 'aangesteld'. Ik heb ook wel eens in mijn armen gekrast en m'n hoofd tegen de muur gebonkt. Maar dat soort acties zie ik vooral als wanhoops daden en ik dacht dan 'deze kant moet ik niet op' en ik heb mezelf een andere kant op weten te sturen. In wezen was dat hele gedrag een schreeuw om aandacht en bevestiging, maar ik kon daar nooit voldoende van krijgen.



Ik zie hier ook een enorme behoefte aan bevestiging en erkenning en aandacht, ik kan me ook voorstellen dat het moeilijk is om al je hele leven 'anders' te zijn en dan is het een opluchting dat er een naam voor is. Ik heb me ook altijd een soort alien gevoeld op mijn eigen eilandje, ik vond een heleboel dingen die leeftijdsgenootjes deden niet leuk of onzinnig en had mijn eigen (fantasie) wereld. Ik heb veel meegemaakt, ook de laatste jaren en ik vind het juist een bevrijding dat ik gewoon anders ben en mag zijn (van mezelf), ik worstel nog wel met het gevoel niet aan 'de norm' te voldoen (bijv. qua opruimen van mijn huis), maar mijn doel is om juist te leren te accepteren dat ik anders ben en me niet meer uit het veld te laten slaan door mensen die goedbedoelde opmerkingen gaan maken, maar gewoon uit te stralen dat ik het doe zoals ik het wil doen en dat ik opruim wanneer ik zelf wil opruimen.

En het gekke is dat juist door die acceptatie het me beter lukt om alles op een rijtje te krijgen, want de angst en paniek wordt minder, het voelt minder beklemmend.

En ik denk dat ik met medicijnen het niet op deze manier zou kunnen doen, dat ik dan bepaalde aspecten van mezelf onderdruk die ik op dit moment juist nodig heb om deze ontwikkeling op mijn manier door te maken.

Ik ben al een paar jaar in psychotherapie en dat heeft me ontzettend goed geholpen om inzicht te krijgen in bepaalde gedragingen en waar ze vandaan komen.



En het gekke is dat jezelf accepteren de gemakkelijkste weg lijkt, omdat je dan gewoon kunt doen wat je wilt en kunt zijn wie je bent, maar eigenlijk is het een enorme worsteling met jezelf en gaat er heel wat tijd en energie overheen om zover te komen.

Sunshine, ik wil ook zelf ondervinden wat voor mij een passende manier is, maar ik ben van nature ook lui en wil snel resultaat. Dan is kiezen voor een pil een logisch gevolg. Maar een pil zorgt niet voor een duurzame oplossing. Stop je met de pil, komen je problemen terug. Maar het is in het begin van een traject vaak wel handig om even wat sneller de handgrepen van de therapie op te pakken waarmee je uiteindelijk wel structurele veranderingen aan kunt brengen.

Ik zit er ook niet op te wachten om dagelijks voor de rest van m'n leven pillen te moeten slikken... Want ook al slik(te) ik die pillen, ik voelde me nog steeds niet normaal. Dus ja, ik moet mijzelf leren accepteren, maar daar ben ik nog lang niet aan toe. Is wel mijn uiteindelijke doel. Maar er spelen zoveel "problemen" op het moment dat er nog niet echt een juiste aanpak opgesteld kan worden. Daarvoor moeten we eerst uit zien te vinden wat nu precies de achterliggende oorzaak is van alles (en ja, ook hier is Borderline geopperd).

Maar die dingen die we bespreken probeer ik ook heel actief in te zetten door me eens een keer anders te gedragen dan m'n standaard gedrag. En dat werkt al heel aardig.

En voor zover ik weet heb ik geen nare jeugd gehad (ja, geen vriendinnen en altijd het 5e wiel aan de wagen idee. Nog steeds geen vriendinnen eigenlijk...)



Nou ja, ik heb pillen geprobeerd en was er niet over te spreken (werd er nog agressiever van dan zonder pillen). Maar een beetje hulp (therapie) is toch best prettig (mits je een fijne therapeut treft).

Ik denk dat als we zouden meelezen bij topic borderline, we ook een hele hoop herkennen qua gedragingen en het vastlopen in het dagelijkse leven. En andersom geldt dat net zo. Borderline en adhd lijkt haast een verzamelnaam te zijn voor symptomen die je vertoont, opgelopen vanuit slechte ervaringen, al dan niet voortkomend uit een slechte jeugd.

Pillen kunnen je idd net dat beetje extra kracht geven, om eea aan te pakken zodat je weer op het padje komt. Ik heb ze ook geslikt, jaren geleden. Totdat ik uit mezelf had besloten dat ik me sterk voelde en ik ben er dus meteen mee gestopt. En weet zeker at ik er nooit meer aan begin, want er zaten een hoop nadelen bij. De scherpe kantjes waren er vanaf, maar ik had nog steeds niet het gevoel dat ik echt sprankelend en jubelend van het leven kon genieten. Wat ook meespeelt (en dat las ik hier al vaker) is dat je met een bovengemiddelde intelligentie goed in staat bent om te analyseren waar de problemen zitten. Valkuil is echter dat je dan ook echt alles rationeel benaderd. Je weet immers dat je vanuit je verstand in staat bent om ander gedrag te bewerkstelligen, maar helaas is het soms juist nodig om iets te voelen. En dat blijft bij mij dus ook achter; ik voel gewoon niet wat beter voor me is. Ik weet soms niet eens wat ik voel, en of ik wel wat voel. En of het wel normaal is wat ik voel en of ik misschien niet iets anders hoor te voelen...heel vermoeiend. Door dat eindeloze gepieker ben ik moe en lusteloos, dus mijn prio nummer1 is nu leren hoe ik moet voelen, door grenzen te stellen. Volgens mij is dat echt de basis. Van daaruit wordt het rationaliseren steeds meer overbodig en hou ik meer energie over. Uiteindelijk word ik dan zelfverzekerder waardoor ik weer gedrag vertoon waaruit een gezond zelfvertrouwen blijkt. Werkt weer prettig door in de relatie.

Biebeltje; heb je enig idee waarom je geen vriendinnen hebt? Als je het verstandelijk beredeneert, weet je dan of het bijv aan je gedrag ligt, of onderneem je actie waardoor je mensen leert kennen?

Ik heb wel vriendinnen, maar ben er zeer onzeker over. Vraag me altijd af of ik wel leuk en interessant genoeg ben. Of ze me wel belangrijk genoeg vinden, of ik wel moeite genoeg doe voor ze, etc. Dit kost me veel energie en in periodes hou ik alles af.

Vriendinnen hebben is 1 ding, er daadwerkelijk iets mee ondernemen is een tweede. Misschien kun je voor jezelf beslissen dat je je nu gaat richten op je eigen geestelijke gesteldheid en dan is stap 2 het actief op zoek gaan naar sociale contacten. Dan is die basis ook wat sterker en zul je er positieve ervaringen mee opdoen. Nu is dat imsschien nog te vroeg?

Sunshine, misschien heb je het voor jezelf wel geaccepteerd, maar vind je het stiekem toch vervelend of vreemd dat het bij anderen allemaal zo gladjes lijkt te verlopen. Dat je maar niet kan bevatten waarom het bij jou moeizaam verloopt? Eigenlijk willen we een soort van geheime formule hebben, het geheime recept voor een vlekkeloos leventje zonder strubbelingen.

Wat mij helpt is door te beseffen dat heel veel andere mensen ook hun sores hebben; alleen al door hier te lezen maar bijv ook door gesprekken met collegas en vrienden. Die hebben allemaal hun worstelingen en daar hebben we het elke keer weer over. Dus blijkbaar hebben die ook te dealen met iets waar ze niet vanaf kunnen komen..

ook moet je tegen jezelf blijven herhalen, wat de positieve dingen zijn. Want er gaan wel dingen goed, en je hebt wel een hoop dingen bereikt, maar die moet je wel willen zien.

Het voelt al snel alsof echt alles maar fout gaat, maar geloof me, het kan altijd erger. Ik zie dat in mijn werk heel vaak, en het relativeert enorm. Eigenlijk is er niemand zonder problemen, maar niet iedereen praat erover. Ik zie een groep mensen die de afspiegeling van de maatschappij zijn en dat is iets waar ik vaak bij stilsta. En vlak je iq niet uit, dat is ook al een positief ding op zich!

Biebeltje, ik had en heb wel vriendinnen, maar vooral nu kost het me moeite om de contacten te onderhouden. Ik heb 1 vriendin waar ik close mee ben en regelmatig mee afspreek, zij woont wat verder weg. In de buurt heb ik er 2 waar ik hooguit een paar keer per jaar mee afspreek en dan vaak ook nog met verjaardagen.

Een tijdje geleden leerde ik een vrouw kennen die in eerste instantie wel aardig leek, maar zelf wat psychische problemen had en zij ging mij claimen. Ik haak dan echt volledig af en heb al het contact verbroken. Heb haar ook eerlijk gezegd dat ik genoeg aan mezelf heb en er gewoon niet veel bij kan hebben en niet iemand ben voor intensief contact.

Het moet voor mij vooral niet te verplichtend worden, anders krijg ik het echt heel benauwd.



Zou jij wel graag vriendinnen willen hebben? En net als Julus ben ik ook nieuwsgierig of je voor jezelf kunt bedenken waarom je geen vriendinnen hebt. Heeft het inderdaad met gedrag te maken en denk je dat je dat kunt veranderen? (als je dat al wilt, ik weet voor mezelf dat ik veel tijd voor mezelf nodig heb, dus teveel sociale contacten hoeft voor mij gewoon niet).



Julus, ik vind/vond het ook moeilijk om te bepalen wat ik voelde en wat ik wilde. Ik liet het vaak van anderen afhangen of probeerde me te conformeren aan hoe anderen het deden. Daardoor voelde ik me niet happy, want ik ging tegen mezelf in. Ik heb er erg veel behoefte aan om niets te 'moeten'. Ik probeer dat 'moeten' tot het minimum te beperken, werken is voor mij al een hele opgave, daarbuiten gebeurt alles bij mij omdat ik er zin in heb, dus ook het huishouden. Misschien kan dat bestempeld worden als lui, maar ik heb zelf het gevoel dat het me snel teveel wordt. Dit zou inderdaad wel te maken kunnen hebben met teveel piekeren, waar ik doodmoe door word. Ik ga ook regelmatig liggen slapen, dat ontspant en zet de gedachtenstroom even stop.

Ik heb ook een bovengemiddelde intelligentie en zou die heel graag willen gebruiken voor nuttige dingen i.p.v. het gepieker en beredeneren van alles, daar ben ik nu dus ook mee bezig. (wil me gaan orienteren op een studie).

Hallo allemaal, ik wou iedereen even heel erg bedanken voor dit topic. Ik denk namelijk al een tijdje dat ik ADD heb, ook heel veel dingen van vroeger waarop ik terugkijk passen in het plaatje. Ik heb een hoop informatie opgezocht (wat is internet toch een fijn medium) en ben er inmiddels bijna zeker van.



Ik vond dit topic gisteren, en heb jullie ervaringen en reacties grondig doorgelezen. En dus besloten om ermee naar de huisarts te gaan (ik had net dat ene zetje nodig ). Vanmorgen een gesprek gehad, en binnen een maand krijg ik een afspraak met Symfora Groep. De dokter zei ook dat medicijnen helemaal niet altijd nodig is, en aangezien ik er geen voorstander van ben, hoop ik dat ze gelijk heeft....



Ik denk niet dat ik veel ga posten hier, maar zal zeker mee blijven lezen.



Allemaal nogmaals erg bedankt voor de openhartigheid op dit forum!



Liefs Elvira

Sunshine, heel herkenbaar van die verplichtingen en sociale contacten. Ik heb in de loop der jaren best wat mensen om me heen verzameld, maar merk dat ik er de energie niet voor heb, om het contact echt intensief in tact te houden. In tijden dat ik me fit voel, ga ik dan iedereen bellen en wil ik afspreken. Daarna zakt dat weer in. Dan moet je wel vrienden hebben die daarmee om kunnen gaan en gelukkig heb ik die (zijn zelf net zo, haha).

Gebeurt ook regelmatig dat ik in mijn enthousiasme en op een energierijk moment een afspraak plan en op de dag zelf zie ik er als een berg tegenop. Soms zeg ik af, soms ga ik toch.

En dan ga ik al tegen mijn eigen gevoel in. Om nou helemaal alles af te houden dat vind ik dan weer jammer, maar kan er niet echt een gulden middenweg in vinden.

Zo ook met mijn vriend; soms is het teveel. Dan wil ik rust, alleen zijn. Heb veel ruimte nodig en tijd voor mezelf. En dat is moeilijk uitleggen. Hij denkt gewoon; je vind me toch leuk en wilt graag bij me zijn, dus betrekt dat op zichzelf. Erg lastig.

Als hij dat bij mij zou doen, dan vertoon ik hetzelfde gedrag wat hij vertoont; ik ga twijfelen. Of hij me wel leuk genoeg vindt.

Ook net als bij jou kost werken me veel energie. Als ik thuiskom wil ik niks meer. Het idee dat ik daarna nog de kroeg in zou moeten, benauwd me dan. Terwijl het iets leuks hoort te zijn, maar dat ervaar ik op dat moment als een verplichting. Huishoudelijke taken doe ik dan al helemaal niet, ik verkies liever de leuke dingen te doen en kan daarin doorslaan. Veel te lang achter de pc, of te lang doorlezen. Hierdoor laat ik klusjes zoals een rekening betalen gewoon te lang liggen, waardoor ik me weer schuldig voel. Maar kan me er dan niet toe zetten, hoe simpel het ook is.

Ik heb er ook moeite mee om mijn aandacht tussen vriend en kind te verdelen. Herken jij dat?

Ze willen beiden mijn aandacht, en dat wordt me soms teveel. Ik krijg dan stress waardoor ik niet altijd even leuk reageer.

Je moet ook niet onverwachts bij me op bezoek komen, ik vind het gewoon niet leuk. Maar als iemand wel volgens afspraak langskomt, raak ik alsnog in paniek omdat ik dan nog moet opruimen etc. Ik maak het mezelf erg moeilijk, en daar wil ik vanaf.

Alfie, fijn dat je hier herkenning vindt. Heeft de arts andere methodes voorgesteld als behandeling i.p.v. medicijnen? Ik kan me voorstellen dat je huiverig bent voor medicijnen, maar je bent er natuurlijk altijd zelf bij of je er wel of niet aan begint.



Julus, het is alsof ik een stukje van mezelf lees. Het lastige bij mijn vriend en mij is dat wij allebei deze kenmerken hebben. Bij ons is het vooral mijn vriend die ruimte nodig heeft en erg veel moeite heeft met het verdelen van aandacht, maar ik heb dit dus ook. Doordat hij het sterker heeft voel ik me eerder afgewezen, maar eigenlijk begrijp ik hem ook heel goed en dat scheelt ook weer.

Wij hebben er onze draai wel in gevonden, al is het ook wel eens lastig. We houden onze gezinnen apart (jouw vriend is ook niet de vader van je kind, of wel?), slapen meestal ook niet bij elkaar, alleen in het weekend (door slaapproblemen van mijn vriend).

Het is jammer dat je vriend het op zichzelf betrekt, is denk ik toch een kwestie van blijven uitleggen dat het niet aan hem ligt en hopen dat hij er uiteindelijk aan went. Uiteindelijk zal het jullie relatie alleen maar sterker maken als ieder de ruimte krijgt om zichzelf te zijn. En natuurlijk hem ook tegemoet komen, zo gaat het bij ons ook en soms blijf ik dan doordeweeks toch een keer slapen en heb dan spijt omdat ik gewoon slecht slaap en de volgende dag helemaal brak ben.



Na mijn werk doe ik meestal ook niets meer en ik breng mijn tijd door met eindeloos computeren. Rekeningen betaal ik ook vaak te laat, maar ik ben nog nooit in de problemen gekomen, dus ik vind het niet zo erg. Ik doe het liefst zoveel mogelijk leuke dingen, omdat ik daar mijn geluksgevoel uit haal.

Die slaapproblemen zullen het nog wel een stukje lastiger maken, is daar niks aan te doen? Melatonine, of misschien een keer zo'n slaaponderzoek laten doen?

Bij ons is het ook zo dat wij allebei tegen wat issues aanlopen; ik gooi het op verlatingsangst van beide kanten. Tja dat maakt eea wat complexer. Maar ik geloof erin dat als je het van elkaar weet, je er rekening mee kunt houden. Toch reageer ik soms erg primair, dan komt er zo'n gevoel van vroeger naar boven (pure angst) en reageer ik nogal overdreven. Herken je dat?

Wij hebben allebei veel bevestiging nodig, schiet ook lekker op. Wij zien elkaar in het weekend (ook zoals bij jullie, vanwege de afstand) en dus komt het neer op bellen en smsen. Als ik dan te weinig hoor, baal ik. Pure angst dat ie me even vergeet of niet belangrijk vindt. En v.v. We spreken dit gewoon uit, zo van ik voel me er rot onder en dat scheelt. En sturen de dag erna wat meer smsjes naar elkaar.

Heeft jouw vriend een gediagnosticeerde problematiek? Of gewoon wat issues uit het verlden waar hij last van heeft?

Dat jullie je gezinnen apart houden is dat bewust of kan dat gewoon even niet anders? Wat ik al eerder zei, ik vind het lastig om aandacht te verdelen, en ik heb maar 1 kind. We gaan na dit weekend samenwonen (hebben al een halfjaar een huis samen maar dat is een apart verhaal) en ik wil heel graag maar heb er ook angst voor. Dat het niet werkt, dat ik te weinig ruimte krijg, icm kind. Maar ik wil ook huisje boompje beestje dus wil het proberen. Ik verdenk vriend van bindingsangst dus dat hield ook nogal wat voeten in de aarde voordat we een huis kochten. Hoe vaak hij ineens twijfelde, of andere acties...en dat maakt mij onzeker. Zijn beiden nogal beschadigd en toch is het mij waard om ervoor te knokken. En daarom is dit een goed moment om in therapie te gaan, alles doen wat mogelijk is.

Ook herkenbaar; omdat ik alles als druk ervaar, wil ik voor de rest zomin mogelijk dingen moeten. Dan is het maar rotzooi hier, en doe ik de was een andere keer. Het lijkt erop dat ik nogal egoistische keuzes maak; computeren gaat voor de was, en een boek lezen voor het stofzuigen. Heb dat blijkbaar nodig, maar kan me er ook niet toezetten.

Even snel een reactie voor ik in bed duik.

Ten eerste vergaat me de lust om te reageren als Astrada zich in een discussie mengt. De stelligheid waarmee zij haar mening verkondigd, de haat die daar vanaf straalt tegen allerlei instanties, het (dood)gooien met links en een visie die zowat lijnrecht op de mijne staat zijn hiervoor voor mij persoonlijk reden genoeg. Om nog maar te zwijgen van de pijnlijke vooroordelen die zij op het forum geschreven heeft die mij diep geraakt hebben.

Dit is wel genoeg over haar, tot haar zal ik me in dit topic niet wenden. En over haar wil ik hier ook niet praten. Dit komt misschien kinderachtig over, maar ik stop mijn energie graag in andere dingen.



Wat hier, zag ik toen ik even vluchtig bijlas, geschreven wordt over de moeilijke jeugd is m.i. een kip en het ei verhaal. Mijn jeugd had zeker grote problemen die buiten de ADHD vallen....of misschien overkwam me het allemaal doordat ik anders was door de ADHD. Maar ik kijk ook met een tweede blik terug, ik heb het ook goed gehad. Dat ik van kindsbeen af ADHD heb staat voor mij als een paal boven water.

Een deel van de eigenschappen die hieruit versterkt zijn geworden werken in mijn voordeel, helaas zijn er ook die dusdanig belastend voor mij zijn dat ik blij ben dat de diagnose er is. Nu kan ik medicatie gebruiken, kan ik dingen leren aanpassen. Het evenwicht is er nog niet, maar komt meer en meer dichterbij. Helaas ben ik veel te druk met van alles om inhoudelijker op alles en iedereen te rageren. Even geduld aub.

quote:lolotte schreef op 05 juni 2008 @ 00:23:

[fgcolor=#6600FF]Even snel een reactie voor ik in bed duik.

Ten eerste vergaat me de lust om te reageren als Astrada zich in een discussie mengt. De stelligheid waarmee zij haar mening verkondigd, de haat die daar vanaf straalt tegen allerlei instanties, het (dood)gooien met links en een visie die zowat lijnrecht op de mijne staat zijn hiervoor voor mij persoonlijk reden genoeg. Om nog maar te zwijgen van de pijnlijke vooroordelen die zij op het forum geschreven heeft die mij diep geraakt hebben.

Dit is wel genoeg over haar, tot haar zal ik me in dit topic niet wenden. En over haar wil ik hier ook niet praten. Dit komt misschien kinderachtig over, maar ik stop mijn energie graag in andere dingen.



Dus niet geloofwaardig. Dit hele stuk gaat over mij (Astrada).

Doe het dan ook écht niet meer Lolotte en ga geen modder gooien aub.



Al eerder zei je dit:

"lolotte schreef op 02 juni 2008 @ 13:32:

Ik was van plan om na bijlezen even een lange posting te schrijven.....maar mijn lust is mij, tijdelijk, vergaan door de aanwezigheid van A. die haar geweldige visie komt verspreiden.Mijn humeur was toch al niet zo best."



Toen kreeg ik ook al de schuld van je slechte humeur e.d.

Beetje erg makkelijk vind je niet? Een ander de schuld geven voor van alles en nog wat?

Lolotte,

jij bent verantwoordelijk voor jouw leven en jouw teksten op dit forum.

En ik voor de mijne.



Beiden zijn we welkom, dienen we ons aan de huisregels te houden en moeten we elkaars aanwezigheid respecteren op dit forum...

Ik ga toch ook niet roepen "Lolotte heeft me een slapeloze nacht bezorgd met haar laatste opmerking!!! "



We zijn volwassen mensen en dat we het niet eens zijn met elkaar maakt dit forum alleen maar interessanter en leerzamer voor de meelezers maar ook voor ons zelf.

Een forum is er juist voor gemaakt om als tegenpolen met elkaar de discussie aan te gaan!

Op zich heb ik best veel 'kennissen', voornamelijk via internet. Maar dat noem ik geen vrienden ook al spreek ik wel eens met sommigen af. Ik ga wel eens naar 'blind-dates' met andere meiden, gewoon voor de gezelligheid, maar ook dat vind ik geen vriendinnen. Ik vind het erg moeilijk om vanuit mezelf contact op te nemen omdat ik bang ben dat ik 'lastig' ben, of dat men niet op mij zit te wachten.

En ja, ik heb ook vaak genoeg aan mezelf. Gewoon lekker niets doen (aan de computer, lezen etc.) voornamelijk in drukke tijden.

Maar dus hoofdzakelijk het minerwaardigheidsgevoel van mezelf, het idee niet goed, leuk, interessant genoeg te zijn (ik weet bijvoorbeeld heel erg weinig over actualiteiten).



Het negatieve cirkeltje: Te druk bezig met jezelf waardoor je je niet meer goed kan focussen op wat je aan het doen bent. Daardoor is de kans groter dat je iets geks doet wat je gelijk bemerkt en waardoor je je nog meer op jezelf gaat richten etc.

Hier ook herkenbaar; het verzanden in 'niks' doen en je nergens toe kunnen zetten. Julus, ik zeg ook met enige regelmaat vrienden af omdat het van tevoren met veel lol plan en op de dag zelf het er helemaal niet bij kan hebben.

Ik heb ook het gevoel dat 'moeilijke' dingen in mijn priveleven of veranderingen daarin me veel meer stress en vermoeidheid opleveren dan bij veel anderen. Het afgelopen half jaar heb ik een nieuw vriendje gekregen, een andere baan, mijn beste vriendin zat diep in de shit, mijn hondje is overleden en een goede vriend heeft een zelfmoordpoging gedaan. Dit groeit me dan echt boven mijn hoofd, de balans is zoek, ik kan met moeite mijn werk volhouden en thuis kom ik niet verder dan een beetje computeren/ lezen/ rondhangen. Mijn structuur is weg door de veranderingen en doordat er ook nog eens heftige dingen gebeuren heb ik echt totaal de energie niet om die structuur opnieuw te vinden/ vast te houden.

En ik ben dan juist blij dat ik medicatie slik, want dan is het in ieder geval in mijn hoofd wat rustiger. Anders heb ik de hele dag 'storm' en ben ik nog veel vermoeider en kan ik nog slechter slapen, omdat mijn hoofd niet 'uit' gaat.



Trouwens hier ook een vriend die veel tijd en ruimte voor zichzelf nodig heeft, en ikzelf ook. Tot nu toe loopt dat wel bij ons, maar ben er wel een beetje huiverig voor wanneer we zouden gaan samenwonen.

quote:Biebeltje schreef op 05 juni 2008 @ 09:45:

Op zich heb ik best veel 'kennissen', voornamelijk via internet. Maar dat noem ik geen vrienden ook al spreek ik wel eens met sommigen af. Ik ga wel eens naar 'blind-dates' met andere meiden, gewoon voor de gezelligheid, maar ook dat vind ik geen vriendinnen. Ik vind het erg moeilijk om vanuit mezelf contact op te nemen omdat ik bang ben dat ik 'lastig' ben, of dat men niet op mij zit te wachten.

En ja, ik heb ook vaak genoeg aan mezelf. Gewoon lekker niets doen (aan de computer, lezen etc.) voornamelijk in drukke tijden.

Maar dus hoofdzakelijk het minerwaardigheidsgevoel van mezelf, het idee niet goed, leuk, interessant genoeg te zijn (ik weet bijvoorbeeld heel erg weinig over actualiteiten).



Het negatieve cirkeltje: Te druk bezig met jezelf waardoor je je niet meer goed kan focussen op wat je aan het doen bent. Daardoor is de kans groter dat je iets geks doet wat je gelijk bemerkt en waardoor je je nog meer op jezelf gaat richten etc.



Biebeltje, wat jij schrijft over het minderwaardigheidsgevoel hebben, dat heb ik ook. Ook in een relatie, zo begrijp ik nog steeds niet wat mijn vriend leuk aan mij vindt en vraag ik me vaak af of ik niet te saai/lelijk ben etc.

Maar wat mij wel helpt daarin, is de gedachte dat die mensen niet zomaar met je omgaan. Ze willen bovendien uit vrije wil met je omgaan en vinden je dus interessant. Vrienden kies je, dus dat doen de mensen met wie jij omgaat dus ook en misschien kun je proberen om telkens die gedachte te herhalen. Ze reageren positief op je, ze zoeken toch het contact met je op. En ook hier kom je als een heel prettig en slim iemand over. Dus misschien gewoon jezelf moed inpraten en het aangaan. Mijn vrienden weten van mijn issues; zouden ze daar niet voor open staan dan zijn het niet e juiste vrienden voor mij. Het is een wisselwerking, want ook zij kunnen met jou hun angsten bespreken en zo groeit er dan iets heel waardevols; vriendschap.



Maan; lastig is dat he, dat je bij anderen ziet hoe makkelijk zij met situaties om kunnen gaan. Ik voel me ook snel zo'n zeur, alsof ik een softie ben en voel me ook regelmatig teveel. Wil me vooral nooit opdringen, ben als de dood dat ze me zien als iemand die perse even aandacht nodig heeft. Komt ook weer naar voren in vriendschappen, waardoor ik veeeeel hulp aanbied maar het niet durf te vragen, ook al bieden ze het aan dan nog hou ik het af..

De dingen die jij hebt meegemaakt hakken er ook in, denk bij iedereen. Maar jij bent dan gewoon sneller uit je doen en zeker als de boel boven je hoofd groeit, dan kom je klem te zitten. Je emmer is sneller vol. Is lastig uit te leggen aan de sterkere mensen, dat komt er ook nog bij. Want je zult het moeten uitleggen aan je baas en dan maar hopen dat die dat snapt.

Misschien ben jij ook iemand die heel graag wil pleasen? De lat ligt dan voor jezelf enorm hoog waardoor je eigenlijk nooit kunt voldoen aan je eigen eisen. Je raakt uitgeput, misschien zet je vaak een masker op om te verbloemen hoe je je eigenlijk voelt en ja, dat kost energie. Die cirkel moet je zien te verbreken, want je houd het niet vol.

quote:lolotte schreef op 05 juni 2008 @ 00:23:

Even snel een reactie voor ik in bed duik.

Ten eerste vergaat me de lust om te reageren als Astrada zich in een discussie mengt. De stelligheid waarmee zij haar mening verkondigd, de haat die daar vanaf straalt tegen allerlei instanties, het (dood)gooien met links en een visie die zowat lijnrecht op de mijne staat zijn hiervoor voor mij persoonlijk reden genoeg. Om nog maar te zwijgen van de pijnlijke vooroordelen die zij op het forum geschreven heeft die mij diep geraakt hebben.

Dit is wel genoeg over haar, tot haar zal ik me in dit topic niet wenden. En over haar wil ik hier ook niet praten. Dit komt misschien kinderachtig over, maar ik stop mijn energie graag in andere dingen.



Wat hier, zag ik toen ik even vluchtig bijlas, geschreven wordt over de moeilijke jeugd is m.i. een kip en het ei verhaal. Mijn jeugd had zeker grote problemen die buiten de ADHD vallen....of misschien overkwam me het allemaal doordat ik anders was door de ADHD. Maar ik kijk ook met een tweede blik terug, ik heb het ook goed gehad. Dat ik van kindsbeen af ADHD heb staat voor mij als een paal boven water.

Een deel van de eigenschappen die hieruit versterkt zijn geworden werken in mijn voordeel, helaas zijn er ook die dusdanig belastend voor mij zijn dat ik blij ben dat de diagnose er is. Nu kan ik medicatie gebruiken, kan ik dingen leren aanpassen. Het evenwicht is er nog niet, maar komt meer en meer dichterbij. Helaas ben ik veel te druk met van alles om inhoudelijker op alles en iedereen te rageren. Even geduld aub.



Het is zeker een kip en het ei verhaal, maar feit ligt er dat je een balans moet zien te krijgen. En dat kan dan dmv therapie en/of medicatie. Wellicht ben je daarna dusdanig in balans dat je geen medicatie meer nodig hebt. Dat je je de juiste tools eigen hebt gemaakt en ermee hebt kunnen oefenen. Dat werkt ook zo met AD, je word sterker en sterker en doet steeds meer positieve ervaringen op, totdat je dat dus ook kunt zonder die pillen. Maar sommigen zullen het moeten blijven slikken, als het helpt, waarom niet?

Ik wacht het allemaal even af, misschien ga ik een proefperiode doen want ik kan er alleen over oordelen als ik het geprobeerd hebt. Doet het niks, ben ik zo gestopt. (Ritalin, geen AD).

Fijn om te horen dat jij evenwichtiger bent, er is hoe dan ook vooruitgang.

Julus, is ook zo... Alleen soms gaat je negatieve ingebrande idee iets sneller met je aan de haal dan dat je je rationele positieve nieuwe idee kan activeren. Kwestie van vol blijven houden, uiteindelijk gaat het vanzelf een stuk beter...



En wat medicatie betreft... Over het algemeen is het zo: Proberen kan geen kwaad. Het is moeilijk een beslissing te nemen als je niet weet wat een optie precies inhoudt, in dit geval het nemen van medicatie. Maar het hoeft niet en iedereen zal het verder ook wel accepteren als je besluit er niets mee te doen.

Ik heb het dus geprobeerd maar voelde er eigenlijk niets van (zoals ik van andere gebruikers had gehoord). Steeds hogere dosis en veel bijwerkingen waarop ik uiteindelijk besloten heb te stoppen. Maar nu ik gestopt ben vraag ik me af of het misschien toch wel hielp. Maar dat is ook weer zo'n kip en ei situatie want het kan ook best komen door situaties op m'n werk etc.

Maar ik heb toch al geen connectie tussen ratio en gevoel. Wat dat betreft ben ik net een wild dier wat alleen op prikkels reageert en niet bedachtzaam door het leven gaat en zelf heel bewust keuzes maakt om een vooraf vastgesteld pad te kunnen volgen. Ik heb geen helder doel, alleen een algeheel idee... Als ik het zie/tegenkom dan weet ik het wel maar ik kan het niet onder woroden brengen. Zelfde als ik iets wil kopen... Zodra ik het tegenkom weet ik dat het dat is wat ik wil hebben.

Maakt therapie ook wel moeilijk omdat ik vanuit gevoel/instinct reageer. Weet vaak niet waarom ik iets wel of niet doe. Wat ik voelde of dacht tijdens een bepaalde gebeurtenis etc. En dat willen ze juist weten omdat ze dan aan die gedachtes kunnen gaan werken. Maar ze gaan te snel en zijn voor mij gewoon niet te vangen. Ik weet dat ze er zijn, maar ze zijn als nevel... Niet te vangen of in vorm te brengen.



Zo, nu weer proberen of ik wat werk gedaan krijg ondanks mijn snotkop... (loop te hijgen alsof ik net een marathon achter de rug heb...)

Jee Biebeltje, wat jij beschrijft van die connectie tussen ratio en gevoel... Ineens vallen voor mij wat puzzelstukjes op zijn plek. Volgens mij kan ik dat ook heel vaak niet. Het viel me laatst bvb op tijdens intervisie van mijn werk. Dat ik zo moeilijk kan 'zelfreflecteren'. En niet omdat ik bang ben om naar mezelf te kijken of niet snap wat ik dan moet doen. Maar inderdaad (ping!) doordat ik de woorden niet heb, het niet kan 'vangen', en wrs ook vooral vanuit gevoel werk en mijn bewuste gedachtes/ handelingen niet kan terugpakken of bewust zien. Eye-opener voor mij dus!



En Julus, ik ben inderdaad een 'pleaser' en voor mezelf heel erg perfectionistisch op sociaal gebied. Ik heb het totaal niet met anderen dingen zoals in werk of vroeger op school, maar eis wel altijd van mezelf dat ik zowel de perfecte dochter, vriendin als partner ben. Wil het altijd goed doen voor anderen, vindt het moeilijk om hulp te vragen en wil alles zelf op kunnen lossen... Ik probeer hier wel op te letten, maar het is heel moeilijk om de cirkel te doorbreken. Zit er nu middenin met mijn vriend. Hij heeft het superdruk en is daardoor zo licht ontvlambaar dat ik constant op mijn tenen moet lopen, en hij heeft totaal niet door dat ik zelf hartstikke slecht in mijn vel zit door de dood van mijn hondje en die zorg om die goede vriend. En daardoor ben ik boos, verdrietig en teleurgesteld, maar tegelijkertijd vind ik ook dat begrip voor hem moet hebben en dat ik zelf met mijn eigen problemen moet kunnen omgaan en hem daar niet mee lastig moet vallen...

Ook voor mij heel herkenbaar, dat ik die connectie tussen gevoel en ration niet kan grijpen. Ik ben erg impulsief en reageer vaak primair. Ik doe maar wat maar kan niet inschatten of dat ook het beste voor me is. Ik weet niet waarom ik het doe, kan ook vaak niet uitleggen waarom ik een keuze maak.

Ik moet leren voelen wat goed voor me is en er vervolgens naar handelen. Dat is vaak fout gegaan, en achteraf zit je met de gebakken peren. Als ik dan een keuze heb gemaakt en er met anderen over praat, verklaar ik het altijd vanuit de ratio. Kan heel goed beargumenteren, ben verbaal best sterk, ook herkenbaar zeker?

Ben ook veel te veel bezig met wat een ander wil, of het voor die ander iets oplevert maar niet of ik er zelf beter van word. Echt dat pleasen en dat breekt me op na 33 jaar.



Maan die balans zoeken, dat is zo moeilijk. Je voelt je nu niet happy met zoals het gaat, maar kunt dat niet omzetten naar actie. Kun je wel, maar je bent waarschijnlijk erg bang dat het verkeerd wordt opgevat, wil hem vooral niet in de wielen rijden en dus zet je je masker op en hangt de vrolijke vriendin uit?

En dat ook op je werk, en tegenover vrienden?

Zijn allemaal kwesties van grenzen stellen, komt het elke keer op neer. Je EIGEN belangen behartigen. Ben erg goed in het belangen behartigen van een ander. Ik word ook vaak gebeld/om advies gevraagd door iedereen, kan uren aan de telefoon zitten om te "coachen" en dan hangt die ander met een goed gevoel op. Ik ben dan leeg, want worstel vaak ook nog met mijn eigen gevoelens omdat het niet lekker zit. Ben ik wel weer voldaan omdat ik een ander vooruit help, maar zelf schiet ik erbij in. En ik blijf dat doen, ben blijkbaar ergens bang voor. Op mijn werk zeg ik; geef maar aan mij, ik doe dat wel. Als iemand iets niet weet dan ga ik bij wijze van spreken het probleem helemaal zitten oplossen. En mijn werk blijft liggen..

In mijn relatie moet ik van mezelf met leuke ideeen komen, want stel dat hij het saai vindt. Als moeder ben ik constant bang dat zoon niet genoeg leuke dingen doet, dat ie wat mist. Zeer vermoeiend allemaal.

Yep Julus, verbaal heel sterk en alles kunnen beargumenteren of beredeneren, dat kan ik ook. Tenminste, zolang het niet té dichtbij komt... Ik kan dingen die krom zijn echt recht lullen, en als ik denk gelijk te hebben valt een discussie ook echt niet te winnen (maar gelukkig wil ik graag leren en kan mijn ongelijk goed toegeven). Mijn ex en ook anderen vonden het trouwens ooit bijna eng hoe ik over mijn eigen verdriet/ problemen kan praten. Zat ooit met die ex in een café (lekkere locatieplanning ), toen hij me vertelde dat hij twijfelde aan onze relatie. Hij in tranen, ik alleen maar 'probleemoplossend' bezig. Wat hij kon doen om de waarheid 'achter' die twijfels te vinden, waar mijn grens lag, hem verdiepende vragen stellen... En dat allemaal zonder enige emotie. Ergens heb ik blijkbaar ooit geleerd om op zulke momenten een ontzettend dikke muur op te trekken. Trouwens geen idee of dat iets met adhd te maken heeft



En inderdaad hang ik de vrolijke vriendin uit. Ik kan me (veel te?) goed verplaatsen in anderen en dus ook voor hem heel veel begrip opbrengen. Waarbij ik mezelf dus wegcijfer. Tot een keer de bom barst. En dan barst ie echt en krijgt de ander maanden rotzooi over zich heen gestort. Al probeer ik daar wel aan te werken, want ik weet dat opkroppen niet de manier is, voor mezelf niet en voor anderen niet.

En zoals je zegt, het is verdomd vermoeiend om het iedereen naar de zin te maken. Ik begin het een heel klein beetje af te leren, maar dat is moeilijk.

Ook hier mensen die mij om advies vragen, en ik schijn er ook nog verstand van te hebben, want ben ook nog hulpverlener van beroep. Ook zoiets frustrerends, ik kan iedereen helpen, behalve mezelf. Geef begeleiding aan kids en jongeren met adhd of autisme... En leer hen dingen structureren, budgetteren, dingen plannen, rustmomenten inbouwen, enz. Dingen die ik zelf absoluut niet kan en mezelf niet krijg aangeleerd. Als ik zo opschrijf is het bijna lachwekkend.



Maar goed, ik ga zo naar mijn vriend en zal daar proberen om meteen mijn ergernissen uit te spreken. En proberen zijn gedrag en mijn gevoel niet te bagetaliseren, omdat ik het ook allemaal wel snap en zo goed wil doen voor hem, maar nu eens proberen om het over mezelf te hebben en mezelf niet weg te cijferen.

Maan, alles wat je beschrijft is ook op mij van toepassing.

Ook ik zit dan zo tegenover mijn vriend, hem ervan te overtuigen hoe het zit en hoe hij de dingen moet zien. Hij twijfelen, ik weet er zo'n sterk verhaal van te maken dat hij haast niks anders kan dan zeggen ok, we gaan door. Maar de vraag is natuurlijk hoe oprecht het eea dan nog is. Wie zit ik nu wat wijs te maken, want uiteindelijk merkt hij toch dat hij niet wil en ik wil dat hij uit volle overtuiging bij me is. Speelt nu niet overigens, maar is wel voorgekomen. Als ik moet vertellen over mijn jeugd, dan lijkt het alsof het over iemand anders gaat. Anderen reageren vaak heel heftig, maar mij doet het nikt, zo lijkt het. En bagatelliseren; och valt allemaal wel mee hoor, er zijn mensen die veeeel ergere dingen hebben meegemaakt.

En er dan ook nog bij lachen. Snap mezelf niet.

Heb ook enorme last van aantrekken en afstoten, ken jij dat ook? Doen alsof het je toch niks uitmaakt, je ernaar gedragen en als het dan niet het gewenste (positieve) effect heeft, alles doen om het terug te draaien. Waardoor het lijkt alsof je je keus niet kan maken. Ik kan ook heel lang doorgaan met het afvuren van mijn argumenten, alles drie keer herhalen totdat ik zeker weet dat vriend het met me eens is. Laat hem geen ruimte en dender dan door. Waarbij ik niet altijd subtiel ben. Totdat hij het niet trekt, en dan...tja.



Apart is dat, dat jij hele goede begeleiding kunt geven maar het zelf niet kunt toepassen. Ik doe ook werk waarbij ik anderen coach, motiveer, ze andere inzichten probeer mee te geven en ik ben daar goed in. Ze verlaten weer opgepept de spreekkamer. En ik loop weg met mijn eigen gedachten en issues die dan spelen. Kom er voor mezelf niet uit. Kan het ook niet opbrengen als ik depressief zit te zijn, dus ik ga morgen naar de bedrijfsarts om te overleggen of ik wat minder kan werken.

Ik hoop dat je met je vriend een constructief gesprek gaat hebben, in theorie weet je wel hoe het moet, maar die gevoelens he?

Ik lees hier vaak dat het juist als prettig wordt ervaren als je grenzen stelt naar anderen toe. Dat dwingt respect af. Heb dit uitgeprobeerd en het werkt echt, en het geeft rust.

Maar te vaak lukt het me niet, toch die angst om afgewezen te worden.

Ps hoeveel uur werk jij, en gaat dat meestal voorspoedig, of valt het werken je zwaar?

quote:Biebeltje schreef op 05 juni 2008 @ 13:11:

Maar ik heb toch al geen connectie tussen ratio en gevoel. Wat dat betreft ben ik net een wild dier wat alleen op prikkels reageert en niet bedachtzaam door het leven gaat en zelf heel bewust keuzes maakt om een vooraf vastgesteld pad te kunnen volgen. Ik heb geen helder doel, alleen een algeheel idee... Als ik het zie/tegenkom dan weet ik het wel maar ik kan het niet onder woroden brengen. Zelfde als ik iets wil kopen... Zodra ik het tegenkom weet ik dat het dat is wat ik wil hebben.

Maakt therapie ook wel moeilijk omdat ik vanuit gevoel/instinct reageer. Weet vaak niet waarom ik iets wel of niet doe. Wat ik voelde of dacht tijdens een bepaalde gebeurtenis etc. En dat willen ze juist weten omdat ze dan aan die gedachtes kunnen gaan werken. Maar ze gaan te snel en zijn voor mij gewoon niet te vangen. Ik weet dat ze er zijn, maar ze zijn als nevel... Niet te vangen of in vorm te brengen.



Ach verdomt!

Heeft dat met ADHD te maken?

Ik heb al heel wat langer 't probleem dat ik moeite heb om m'n eigen gevoelens te herkennen en inderdaad, dit heeft dan ook m'n therapie behoorlijk tegengewerkt!



Bij mij is 't meer dat ik wel weet dat ik iets voel, maar ik weet niet wat ik voel.

Het is alsof, wanneer de ene zegt "Ik ben heel bang!" ik dan bijvoorbeeld zou zeggen "hmm...m'n handen trillen en voelen klam. En m'n buik voelt vreemd. Heb ik misschien honger of zo?".





Nou heb ik sinds eind vorig jaar de diagnose ADD/ADHD en gebruik medicijnen daarvoor, waar ik trouwens best tevreden over ben.

Ik heb heel erg de neiging te verzanden in plannen en ideeën waarvan uiteindelijk niks terecht komt.

Ook begin ik aan 10 dingen waarvan ik normaalgesproken bijna nooit wat afmaak.



Administratie is een ramp, ik doe 't liefst zo veel mogelijk automatisch.



Ook heb ik de neiging door en door te gaan (gebrek aan motivatie heb ik totaal geen last van!!)wat mij meerdere episodes van overspannenheid/burnout opgeleverd heeft, inclusief opname.



Gelukkig ben ik hiervoor nog steeds in behandeling, ik geloof niet zo in pillen. Maar ben wel blij dat ik ze nu heb, stoppen met medicatie kan altijd nog