Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 5 juni 2008 om 16:04
donderdag 5 juni 2008 om 16:05
quote:blijfgewoonbianca schreef op 05 juni 2008 @ 15:52:
Maar ; er zit inderdaad wel een verschil tussen iets brengen ( wat dacht je van een bibliotheekpas, liefje , dan heb je misschien een wat oudere tina maar je kan dan óók nog ....) of een " Tina ? dat getrut komt er hier niet in "
Tja, mijn ouders waren wel zo.. dat die bladen maar onzin waren en als je ook maar 1 programma op tv keek wat in de richting van en soap oid ging, was het 'Moet je DAT nou kijken?' Maar ik moet zeggen dat ik daar helemaal geen trauma's aan over heb gehouden. Dat is een keuze in het opvoeden van je kinderen.
Toen vond ik het stom, nu bepaal ik verder zelf wat ik wel en niet kijk, maar ik vind absoluut niet dat mijn ouders daarin onredelijk zijn geweest ofzo..
Je kunt sommige dingen ook in je hoofd heel groot maken, zeker achteraf als je er jaren later weer over nadenkt.. Het knuffeltje waar het hier eerder in het topic over ging, vind ik ook zo'n voorbeeld.
Maar ; er zit inderdaad wel een verschil tussen iets brengen ( wat dacht je van een bibliotheekpas, liefje , dan heb je misschien een wat oudere tina maar je kan dan óók nog ....) of een " Tina ? dat getrut komt er hier niet in "
Tja, mijn ouders waren wel zo.. dat die bladen maar onzin waren en als je ook maar 1 programma op tv keek wat in de richting van en soap oid ging, was het 'Moet je DAT nou kijken?' Maar ik moet zeggen dat ik daar helemaal geen trauma's aan over heb gehouden. Dat is een keuze in het opvoeden van je kinderen.
Toen vond ik het stom, nu bepaal ik verder zelf wat ik wel en niet kijk, maar ik vind absoluut niet dat mijn ouders daarin onredelijk zijn geweest ofzo..
Je kunt sommige dingen ook in je hoofd heel groot maken, zeker achteraf als je er jaren later weer over nadenkt.. Het knuffeltje waar het hier eerder in het topic over ging, vind ik ook zo'n voorbeeld.
donderdag 5 juni 2008 om 16:06
quote:Zwieber schreef op 05 juni 2008 @ 15:57:
Nee hoor dubiootjes, want die kindjes hebben minder leuke ouders dus de Sint compenseert dat met duurder speelgoed...:)Dat durf ik niet, want die kinderen vertellen alles door Ik zal voortaan wel zeggen dat Sint het ding in Spanje heeft laten liggen en dat ze in de zak mee kunnen als ze het dan écht zo graag willen hebben. Dat lijkt me helemaal pedagogisch verantwoord.
Nee hoor dubiootjes, want die kindjes hebben minder leuke ouders dus de Sint compenseert dat met duurder speelgoed...:)Dat durf ik niet, want die kinderen vertellen alles door Ik zal voortaan wel zeggen dat Sint het ding in Spanje heeft laten liggen en dat ze in de zak mee kunnen als ze het dan écht zo graag willen hebben. Dat lijkt me helemaal pedagogisch verantwoord.
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 16:07
donderdag 5 juni 2008 om 16:08
Een opmerking, of weggegooid knuffeltje is niet een objectief gegeven maar komt op iedereen verschillend over. Als jouw ouders verder respectvol met je omgingen en niet de knop van de tv omdraaiden, of dreigden je stereotoren uit het raam te gooien als je goddeloze muziek luisterde, dan is zo'n opmerking ook weer wat anders dan als ze dat wel deden.
ik zelf maak dingen in mijn hoofd niet groter dan ze zijn, maar bagatelliseer ze ook niet. Eens met Soundpost dat kinderen dat al veel te veel doen.
ik zelf maak dingen in mijn hoofd niet groter dan ze zijn, maar bagatelliseer ze ook niet. Eens met Soundpost dat kinderen dat al veel te veel doen.
donderdag 5 juni 2008 om 16:10
quote:dubiootje schreef op 05 juni 2008 @ 16:06:
[...]
Dat durf ik niet, want die kinderen vertellen alles door Ik zal voortaan wel zeggen dat Sint het ding in Spanje heeft laten liggen en dat ze in de zak mee kunnen als ze het dan écht zo graag willen hebben. Dat lijkt me helemaal pedagogisch verantwoord.
Die van mij zou dan denk ik zeggen: prima maar dan wil ik wel een business class zak!
En doorvertellen mag hoor...ik denk dat de andere ouders er wel om zouden kunnen lachen. En anders had ik helemaal gelijk!
[...]
Dat durf ik niet, want die kinderen vertellen alles door Ik zal voortaan wel zeggen dat Sint het ding in Spanje heeft laten liggen en dat ze in de zak mee kunnen als ze het dan écht zo graag willen hebben. Dat lijkt me helemaal pedagogisch verantwoord.
Die van mij zou dan denk ik zeggen: prima maar dan wil ik wel een business class zak!
En doorvertellen mag hoor...ik denk dat de andere ouders er wel om zouden kunnen lachen. En anders had ik helemaal gelijk!
donderdag 5 juni 2008 om 16:22
quote:MissMara schreef op 05 juni 2008 @ 16:08:
Een opmerking, of weggegooid knuffeltje is niet een objectief gegeven maar komt op iedereen verschillend over. Als jouw ouders verder respectvol met je omgingen en niet de knop van de tv omdraaiden, of dreigden je stereotoren uit het raam te gooien als je goddeloze muziek luisterde, dan is zo'n opmerking ook weer wat anders dan als ze dat wel deden.
ik zelf maak dingen in mijn hoofd niet groter dan ze zijn, maar bagatelliseer ze ook niet. Eens met Soundpost dat kinderen dat al veel te veel doen.
Mee eens, lees nu ook de reacties over de basisbehoefte die vervuld moet zijn. Natuurlijk als je ouders je uberhaupt niet het gevoel geven dat je welkom bent bij ze zeg maar, dan doen juist het knuffeltje en die opmerkingen er extra toe , terwijl die anders een kleiner ding zijn.
Natuurlijk is het voor iedereen anders en afhankelijk van persoonlijke ervaringen, maar dus ook hoe ieder daarmee omgaat. Als het voor jou een punt is waar je nog erg mee bezig bent, natuurlijk is het dan goed om erbij stil te staan.
Ik kan zelf wel lachen om die acties van mn ouders die ermee te maken hadden dat je vooral geen 'simpele' dingen moest doen, zoals die soap kijken. Bij ons werd overigens ook gewoon de tv uitgedraaid hoor. Maar goed, dat is dus iets waar ik toen ik klein was wel es kwaad om werd, maar nu heel anders zie.. Het was HUN mening en is dat nog steeds wel. Wat ik er verder in MIJN leven mee doe is mijn ding.. Maar zoals ik al zei hebben ze mij verder altijd genoeg bevestigd en gesteund in alles, ze hadden alleen bepaalde ideeen over wat wel en niet in je opvoeding hoort en handelden daar ook naar.
Een opmerking, of weggegooid knuffeltje is niet een objectief gegeven maar komt op iedereen verschillend over. Als jouw ouders verder respectvol met je omgingen en niet de knop van de tv omdraaiden, of dreigden je stereotoren uit het raam te gooien als je goddeloze muziek luisterde, dan is zo'n opmerking ook weer wat anders dan als ze dat wel deden.
ik zelf maak dingen in mijn hoofd niet groter dan ze zijn, maar bagatelliseer ze ook niet. Eens met Soundpost dat kinderen dat al veel te veel doen.
Mee eens, lees nu ook de reacties over de basisbehoefte die vervuld moet zijn. Natuurlijk als je ouders je uberhaupt niet het gevoel geven dat je welkom bent bij ze zeg maar, dan doen juist het knuffeltje en die opmerkingen er extra toe , terwijl die anders een kleiner ding zijn.
Natuurlijk is het voor iedereen anders en afhankelijk van persoonlijke ervaringen, maar dus ook hoe ieder daarmee omgaat. Als het voor jou een punt is waar je nog erg mee bezig bent, natuurlijk is het dan goed om erbij stil te staan.
Ik kan zelf wel lachen om die acties van mn ouders die ermee te maken hadden dat je vooral geen 'simpele' dingen moest doen, zoals die soap kijken. Bij ons werd overigens ook gewoon de tv uitgedraaid hoor. Maar goed, dat is dus iets waar ik toen ik klein was wel es kwaad om werd, maar nu heel anders zie.. Het was HUN mening en is dat nog steeds wel. Wat ik er verder in MIJN leven mee doe is mijn ding.. Maar zoals ik al zei hebben ze mij verder altijd genoeg bevestigd en gesteund in alles, ze hadden alleen bepaalde ideeen over wat wel en niet in je opvoeding hoort en handelden daar ook naar.
donderdag 5 juni 2008 om 16:32
quote:ukkie21 schreef op 05 juni 2008 @ 16:22:
[...]
Ik kan zelf wel lachen om die acties van mn ouders die ermee te maken hadden dat je vooral geen 'simpele' dingen moest doen, zoals die soap kijken. Bij ons werd overigens ook gewoon de tv uitgedraaid hoor. Maar goed, dat is dus iets waar ik toen ik klein was wel es kwaad om werd, maar nu heel anders zie.. Het was HUN mening en is dat nog steeds wel. Wat ik er verder in MIJN leven mee doe is mijn ding.. Maar zoals ik al zei hebben ze mij verder altijd genoeg bevestigd en gesteund in alles, ze hadden alleen bepaalde ideeen over wat wel en niet in je opvoeding hoort en handelden daar ook naar.Ben ik ook wel weer met je eens hoor. Meestal lach ik er ook om, ik ben er niet zo veel (meer) mee bezig. Het is dat Perel er zo naar vroeg. Maar opvoeden is ook iets ingewikkelds! Je hebt als ouders idd je mening, overtuigingen, en die wil je als dat even kan op je kinderen overbrengen. Maar dat zijn ook kleine mensjes met ideeen, voorkeuren etc. Ikzelf probeer een balans te vinden tussen dingen overdragen (ik verbied ook bepaalde tvprogramma's die ik onverantwoord vind), maar als mijn zoon iets echt vreselijk leuk vindt, geniet ik er ook enorm van om hem er mee te verrassen en verwennen. Al begrijp ik er niks van. Ik weet gewoon dat hij geen mini-me wordt: hij is zichzelf, en ik wil hem helpen om zo'n goed mogelijke versie van zichzelf te worden.
[...]
Ik kan zelf wel lachen om die acties van mn ouders die ermee te maken hadden dat je vooral geen 'simpele' dingen moest doen, zoals die soap kijken. Bij ons werd overigens ook gewoon de tv uitgedraaid hoor. Maar goed, dat is dus iets waar ik toen ik klein was wel es kwaad om werd, maar nu heel anders zie.. Het was HUN mening en is dat nog steeds wel. Wat ik er verder in MIJN leven mee doe is mijn ding.. Maar zoals ik al zei hebben ze mij verder altijd genoeg bevestigd en gesteund in alles, ze hadden alleen bepaalde ideeen over wat wel en niet in je opvoeding hoort en handelden daar ook naar.Ben ik ook wel weer met je eens hoor. Meestal lach ik er ook om, ik ben er niet zo veel (meer) mee bezig. Het is dat Perel er zo naar vroeg. Maar opvoeden is ook iets ingewikkelds! Je hebt als ouders idd je mening, overtuigingen, en die wil je als dat even kan op je kinderen overbrengen. Maar dat zijn ook kleine mensjes met ideeen, voorkeuren etc. Ikzelf probeer een balans te vinden tussen dingen overdragen (ik verbied ook bepaalde tvprogramma's die ik onverantwoord vind), maar als mijn zoon iets echt vreselijk leuk vindt, geniet ik er ook enorm van om hem er mee te verrassen en verwennen. Al begrijp ik er niks van. Ik weet gewoon dat hij geen mini-me wordt: hij is zichzelf, en ik wil hem helpen om zo'n goed mogelijke versie van zichzelf te worden.
donderdag 5 juni 2008 om 16:33
Tja, ik vraag me soms af hoe mijn leven gelopen zou zijn als mijn moeder 'liever' geweest was.
Ik moest van haar op mijn wekelijkse rapport het liefst allemaal tienen halen. Een of twee negens waren nog net acceptabel, met nog minder tienen moest ik een uur in de 'hoek' staan (tijdens mijn lagere- schooltijd) en kreeg ik een 'preek' waarin me gezegd werd hoe slecht ik wel niet was. Ik leefde een groot deel van mjin schooltijd in angst dat ik niet genoeg tienen zou halen.
Eigenaardig genoeg heeft dat geen gevolgen gehad voor mijn zelfvertrouwen, misschien omdat mijn moeder wel enorm met me opschepte tegen andere mensen.
En eerlijk gezegd, als mijn moeder minder streng geweest was, had ik waarschijnlijk niet de studie gedaan die ik gedaan heb, waardoor ik niet op het goede moment internet gehad had (dat had ik al heel vroeg, toen bijna niemand het had), waardoor ik niet in contact gekomen zou zijn met mijn man, met wie ik nu gelukkig ben.
Het was dus allemaal nodig om te komen tot de situatie die er nu is, en waar ik nu gelukkig in ben.
Maar proppen in de mond van je baby stoppen, is natuurlijk wat anders! Wat naar, Feliciaatje.
Ik moest van haar op mijn wekelijkse rapport het liefst allemaal tienen halen. Een of twee negens waren nog net acceptabel, met nog minder tienen moest ik een uur in de 'hoek' staan (tijdens mijn lagere- schooltijd) en kreeg ik een 'preek' waarin me gezegd werd hoe slecht ik wel niet was. Ik leefde een groot deel van mjin schooltijd in angst dat ik niet genoeg tienen zou halen.
Eigenaardig genoeg heeft dat geen gevolgen gehad voor mijn zelfvertrouwen, misschien omdat mijn moeder wel enorm met me opschepte tegen andere mensen.
En eerlijk gezegd, als mijn moeder minder streng geweest was, had ik waarschijnlijk niet de studie gedaan die ik gedaan heb, waardoor ik niet op het goede moment internet gehad had (dat had ik al heel vroeg, toen bijna niemand het had), waardoor ik niet in contact gekomen zou zijn met mijn man, met wie ik nu gelukkig ben.
Het was dus allemaal nodig om te komen tot de situatie die er nu is, en waar ik nu gelukkig in ben.
Maar proppen in de mond van je baby stoppen, is natuurlijk wat anders! Wat naar, Feliciaatje.
donderdag 5 juni 2008 om 17:07
quote:wuiles schreef op 05 juni 2008 @ 14:45:
Dat onverschilligheid en domheid van je ouders de oorzaak is van het feit dat je knuffelbeest op het dak terecht is gekomen is een veronderstelling en (op basis van de informatie die we nu hebben) geen feit. Het illustreert exact het punt dat ik probeerde te maken.
Wuiles, ik wil best mijn eigen objectiviteit in twijfel trekken, maar loop daarbij steeds tegen andere dingen aan:
op een christelijke school zitten, en thuis komen met vragen over de bijbel, vervolgens op zondagochtend in je eentje bij een kerk afgezet worden: daar kun je antwoord op je vragen krijgen.
na een verhuizing (ik was 7 jaar!) voor het eerst naar diezelfde school gestuurd worden, wat voelde ik me verloren en wat vond ik dat eng...wist alleen waar het ongeveer moest zijn.
ook naar diezelfde school gestuurd worden met een topje gemaakt van een veter en een boerenbonte zakdoek. Vervolgens door de juf naar huis gestuurd worden: zeg maar tegen je moeder dat je hier behoorlijk gekleed in de klas hoort te zitten. Vervolgens weer door je moeder teruggestuurd worden: "Is dat wijf besodemieterd, ik trek je aan wat ik zelf wil". (we spreken hier over 1970).
Het gaat hier dan om het gevoel als kind hier tussen te zitten
De middelbare school heb ik alleen maar geklaag gehoord over hoe duur de boeken waren die ik nodig had. Als mijn schriften vol waren schreef ik door tot op de achterkant van het kaft, want ik kon een hele tirade verwachten wanneer ik zei dat ik nieuwe nodig had. Werd er halverwege het jaar gezegd dat je een nieuw boek nodig had, ging mijn vader 'verhaal halen' bij de directie van de school, hij betaalde toch al boekengeld?
Naar ouderavonden gingen ze niet, de middelbare school was mijn verantwoording. Op een gegeven moment werd ik bij de mentor geroepen waarom mijn ouders niet kwamen, of er soms problemen waren....ik schaamde me kapot.
Ik vertelde dit thuis: waar bemoeien ze zich mee, dat maken we toch zelf wel uit.
Ze hebben me zowat van de middelbare school afgekeken.
Er werd ook gedreigd, dat ik geen jaar mocht blijven zitten, dan moest ik eraf.
Voor de diploma-uitreiking waar alle trotse ouders zaten, werd door mijn vader geen vrij genomen.
Ik noem nu deze voorbeelden, het is zo weinig, wanneer ik zou doorgaan trek ik een beerput open, want dit zijn nog de minste dingen.
Ik begrijp Bianca en Wuiles in hun reacties, zonder meer, maar denk dan gelijk, nee, zo was het niet, echt niet.
Bepaalde dingen zijn zo kwetsend en vernederend geweest, inderdaad niet omdat mijn ouders wilden kwetsen en vernederen, maar gewoon puur omdat ze als een olifant door een porceleinkast gingen, en niet nadachten wat hun gedrag veroorzaakte in mijn gevoel.
Later kwam daar de schaamte nog bij: hoe zullen andere mensen hier dan tegenaan gekeken hebben?
En hoewel mijn zus dit soort dingen niet herinnert, of ze dan zo niet ziet, lopen we in het leven wel tegen dezelfde dingen aan.
Mijn zus denkt erover om met mijn ouders te breken, haar vriend die ook dingen ziet bij ons 'thuis', ziet het ook, hij raad ons aan om zoveel mogelijk het maar los te laten. Voordat mijn zus het aan hem durfde te laten weten heeft haar ook slapeloze nachten bezorgd, ook uit schaamte.
En dan het weer schuldig voelen om dat schaamtegevoel.
Omdat het bij hem thuis zo anders is.
Het kan natuurlijk in ons karakter zitten.
Dat onverschilligheid en domheid van je ouders de oorzaak is van het feit dat je knuffelbeest op het dak terecht is gekomen is een veronderstelling en (op basis van de informatie die we nu hebben) geen feit. Het illustreert exact het punt dat ik probeerde te maken.
Wuiles, ik wil best mijn eigen objectiviteit in twijfel trekken, maar loop daarbij steeds tegen andere dingen aan:
op een christelijke school zitten, en thuis komen met vragen over de bijbel, vervolgens op zondagochtend in je eentje bij een kerk afgezet worden: daar kun je antwoord op je vragen krijgen.
na een verhuizing (ik was 7 jaar!) voor het eerst naar diezelfde school gestuurd worden, wat voelde ik me verloren en wat vond ik dat eng...wist alleen waar het ongeveer moest zijn.
ook naar diezelfde school gestuurd worden met een topje gemaakt van een veter en een boerenbonte zakdoek. Vervolgens door de juf naar huis gestuurd worden: zeg maar tegen je moeder dat je hier behoorlijk gekleed in de klas hoort te zitten. Vervolgens weer door je moeder teruggestuurd worden: "Is dat wijf besodemieterd, ik trek je aan wat ik zelf wil". (we spreken hier over 1970).
Het gaat hier dan om het gevoel als kind hier tussen te zitten
De middelbare school heb ik alleen maar geklaag gehoord over hoe duur de boeken waren die ik nodig had. Als mijn schriften vol waren schreef ik door tot op de achterkant van het kaft, want ik kon een hele tirade verwachten wanneer ik zei dat ik nieuwe nodig had. Werd er halverwege het jaar gezegd dat je een nieuw boek nodig had, ging mijn vader 'verhaal halen' bij de directie van de school, hij betaalde toch al boekengeld?
Naar ouderavonden gingen ze niet, de middelbare school was mijn verantwoording. Op een gegeven moment werd ik bij de mentor geroepen waarom mijn ouders niet kwamen, of er soms problemen waren....ik schaamde me kapot.
Ik vertelde dit thuis: waar bemoeien ze zich mee, dat maken we toch zelf wel uit.
Ze hebben me zowat van de middelbare school afgekeken.
Er werd ook gedreigd, dat ik geen jaar mocht blijven zitten, dan moest ik eraf.
Voor de diploma-uitreiking waar alle trotse ouders zaten, werd door mijn vader geen vrij genomen.
Ik noem nu deze voorbeelden, het is zo weinig, wanneer ik zou doorgaan trek ik een beerput open, want dit zijn nog de minste dingen.
Ik begrijp Bianca en Wuiles in hun reacties, zonder meer, maar denk dan gelijk, nee, zo was het niet, echt niet.
Bepaalde dingen zijn zo kwetsend en vernederend geweest, inderdaad niet omdat mijn ouders wilden kwetsen en vernederen, maar gewoon puur omdat ze als een olifant door een porceleinkast gingen, en niet nadachten wat hun gedrag veroorzaakte in mijn gevoel.
Later kwam daar de schaamte nog bij: hoe zullen andere mensen hier dan tegenaan gekeken hebben?
En hoewel mijn zus dit soort dingen niet herinnert, of ze dan zo niet ziet, lopen we in het leven wel tegen dezelfde dingen aan.
Mijn zus denkt erover om met mijn ouders te breken, haar vriend die ook dingen ziet bij ons 'thuis', ziet het ook, hij raad ons aan om zoveel mogelijk het maar los te laten. Voordat mijn zus het aan hem durfde te laten weten heeft haar ook slapeloze nachten bezorgd, ook uit schaamte.
En dan het weer schuldig voelen om dat schaamtegevoel.
Omdat het bij hem thuis zo anders is.
Het kan natuurlijk in ons karakter zitten.
donderdag 5 juni 2008 om 17:19
Dat we de situatie zien zoals we hem zien.
Dat we ons nu voelen zoals we doen.
Als ik sommige reacties lees krijg ik het idee dat het gezien wordt op de manier van je ouders hebben naar hun kunnen gehandeld op de manier waarop ze dachten dat dat het beste was, en dat als je je dat bedenkt er wat milder over kan denken.
Dan denk ik, ja, wie weet zit ik dan wel enorm te kieskauwen over dingen uit het verleden, en zouden anderen dit niet zo zwaar opnemen. Maar ik zie dan aan mijn zus dat zij er ook haar deuken van heeft opgelopen, wel andere dan ik heb, maar toch...
Dus denk ik, wie weet zijn wij wel van die tere zieltjes die niks kunnen velen.
Dat we ons nu voelen zoals we doen.
Als ik sommige reacties lees krijg ik het idee dat het gezien wordt op de manier van je ouders hebben naar hun kunnen gehandeld op de manier waarop ze dachten dat dat het beste was, en dat als je je dat bedenkt er wat milder over kan denken.
Dan denk ik, ja, wie weet zit ik dan wel enorm te kieskauwen over dingen uit het verleden, en zouden anderen dit niet zo zwaar opnemen. Maar ik zie dan aan mijn zus dat zij er ook haar deuken van heeft opgelopen, wel andere dan ik heb, maar toch...
Dus denk ik, wie weet zijn wij wel van die tere zieltjes die niks kunnen velen.
donderdag 5 juni 2008 om 17:29
Perel, ik snap je helemaal, en ik denk niet dat je dingen uit hun verband rukt. Ik heb net zulke ouders als jij, en mijn bevestiging kwam in de vorm van zowel een buurvrouw als een vriendin van mijn moeder, die me vertelden dat ze er vroeger vaak over gedacht hadden om de kinderbescherming te bellen voor mij. Op dat moment besefte ik me dat ik dus toch niet gek was geweest in mijn jeugd. Dat ik dingen dus toch goed gezien en beleefd had, dat ik de feiten wel degelijk niet verdraaide.
Ik realiseer me ook dat ik met de ogen van nu naar de gebeurtenissen van toen kijk, dus door een soort filter van volwassenheid. Omgekeerd was ik op mijn 35e nog net zo bang voor mijn moeder als toen ik 4 was. De afgelopen jaren heb ik geleerd om dingen te zien zoals ze werkelijk waren, maar ik heb het geluk, besef ik me nu, dat ik nog steeds contact heb met de buurvrouw van toen die mijn verhalen bevestigt. En zij was destijds volwassen!
Kortom: ik twijfel niet aan de echtheid van jouw herinneringen, want gebeurtenissen van zulke aard hebben vaak zo'n impact dat je je ze juist tot in alle pijnlijke details herinnert.
Ik realiseer me ook dat ik met de ogen van nu naar de gebeurtenissen van toen kijk, dus door een soort filter van volwassenheid. Omgekeerd was ik op mijn 35e nog net zo bang voor mijn moeder als toen ik 4 was. De afgelopen jaren heb ik geleerd om dingen te zien zoals ze werkelijk waren, maar ik heb het geluk, besef ik me nu, dat ik nog steeds contact heb met de buurvrouw van toen die mijn verhalen bevestigt. En zij was destijds volwassen!
Kortom: ik twijfel niet aan de echtheid van jouw herinneringen, want gebeurtenissen van zulke aard hebben vaak zo'n impact dat je je ze juist tot in alle pijnlijke details herinnert.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 5 juni 2008 om 17:31
Ik denk dat hier twee dingen door elkaar worden gehaald. Het is inderdaad zo dat tijden veranderen en je je ouders niet naar huidige maatstaven mag beoordelen. Maar het kan ook fundamenteel mis zitten met de opvoeding die je hebt gehad. En dat is waar Perel het volgens mij over heeft. Ik vind het vreemd dat dat door sommige posters zo gebagatelliseerd wordt. Het gaat uiteindelijk natuurlijk helemaal niet om dat knuffeltje! Dat knuffeltje geeft alleen maar iets aan. Voor TO staat die gebeurtenis symbool voor het gevoel dat ze als kind van haar ouders kreeg, dat ze onbelangrijk was.
Opvoedingsmethodes mogen dat veranderen maar liefde, acceptatie en aandacht voor je kind is iets van alle tijden. Als je dit hebt gemist, dan merk je dat in je verdere leven. Dat is niet iets waar je je even overheen zet.
Ook mijn ouders hielden er zeer vreemde principes op na wat betreft opvoeding. Ik herken heel veel in het verhaal van Missmara, wat betreft het balachelijk gemaakt worden. Vooral tijdens mijn pubertijd heeft dit er heel erg ingehakt. Je bent dan al zo onzeker en juist op de plek waar je (mijns inziens) geaccepteerd hoort te worden, word je op je zwakke punten 'gepakt'. Hierdoor heeft het bij mij heel lang geduurd voordat ik echt mezelf durfde te zijn. Ik was altijd bang dat ik, wanneer ik me bloot gaf, ik daar later op afgerekend zou worden.
Nu ik zelf moeder ben, begrijp ik nog minder dan ooit tevoren, hoe mijn ouders zo met hun kinderen om konden gaan.
Opvoedingsmethodes mogen dat veranderen maar liefde, acceptatie en aandacht voor je kind is iets van alle tijden. Als je dit hebt gemist, dan merk je dat in je verdere leven. Dat is niet iets waar je je even overheen zet.
Ook mijn ouders hielden er zeer vreemde principes op na wat betreft opvoeding. Ik herken heel veel in het verhaal van Missmara, wat betreft het balachelijk gemaakt worden. Vooral tijdens mijn pubertijd heeft dit er heel erg ingehakt. Je bent dan al zo onzeker en juist op de plek waar je (mijns inziens) geaccepteerd hoort te worden, word je op je zwakke punten 'gepakt'. Hierdoor heeft het bij mij heel lang geduurd voordat ik echt mezelf durfde te zijn. Ik was altijd bang dat ik, wanneer ik me bloot gaf, ik daar later op afgerekend zou worden.
Nu ik zelf moeder ben, begrijp ik nog minder dan ooit tevoren, hoe mijn ouders zo met hun kinderen om konden gaan.
donderdag 5 juni 2008 om 17:31
donderdag 5 juni 2008 om 17:32
donderdag 5 juni 2008 om 17:36
Ik ben een keer midden in een drukke winkelstraat door mijn moeder geslagen, omdat ik niet snel genoeg haar fiets aanpakte zodat ze haar boodschappentassen op de fiets kon zetten.
Een vrouw die langsliep en dit zag, riep mijn moeder ter verantwoording.
Dat had ze beter niet kunnen doen.
Die heeft toch een scheldpartij over zich heen gekregen...
En ik heb het de rest van de dag ook nog kunnen bezuren.
Dit zijn dingen die worden niet gekleurd door de tijd.
Die vergeet je gewoon nooit meer.
Ook hier is het vooral de schaamte die ik voel.
Wat ik wel begrijp is dat mijn moeder niet lekker in haar vel zat, wellicht gefrustreerd was om dingen die in haar leven niet goed liepen.
Een gesprek met haar hier over aangaan is geen optie.
Grote kans dat ze het niet meer weet.
Ook dreigde ze regelmatig om weg te lopen. Dat deed ze dan ook: onder groot vertoon van drama verliet ze dan het huis, sloeg de deur met een harde klap dicht.
Mijn zus en ik zaten dan verstijfd van angst te wachten tot ze weer terug kwam....ze zou toch wel terug komen??
Achteraf hoorden we dan dat ze lachend vertelde tegen de buurvrouw dat ze even bij haar broer een bakkie was gaan halen, dat zou ons wel leren.
Zo ook gooide ze serviesgoed (kopjes met koffie er nog in) door de kamer heen stuk tegen de muur aan.
Mijn zus en ik wisten niet hoe snel we haar moesten kalmeren, alles voor haar opruimen.
We brachten haar tot wanhoop, zei ze dan.
Naderhand ook weer het verhaal tegen mijn vader: ze hadden het nieuwe behang toch al in huis, en ze was toch aan andere kopjes toe...ja dat was lachen, die verschrikte gezichten, kwamen ze hard aanlopen met een glaasje water voor mama.
Dit soort dingen is waar ik me nu van afvraag: HOE KAN DIT?
Een vrouw die langsliep en dit zag, riep mijn moeder ter verantwoording.
Dat had ze beter niet kunnen doen.
Die heeft toch een scheldpartij over zich heen gekregen...
En ik heb het de rest van de dag ook nog kunnen bezuren.
Dit zijn dingen die worden niet gekleurd door de tijd.
Die vergeet je gewoon nooit meer.
Ook hier is het vooral de schaamte die ik voel.
Wat ik wel begrijp is dat mijn moeder niet lekker in haar vel zat, wellicht gefrustreerd was om dingen die in haar leven niet goed liepen.
Een gesprek met haar hier over aangaan is geen optie.
Grote kans dat ze het niet meer weet.
Ook dreigde ze regelmatig om weg te lopen. Dat deed ze dan ook: onder groot vertoon van drama verliet ze dan het huis, sloeg de deur met een harde klap dicht.
Mijn zus en ik zaten dan verstijfd van angst te wachten tot ze weer terug kwam....ze zou toch wel terug komen??
Achteraf hoorden we dan dat ze lachend vertelde tegen de buurvrouw dat ze even bij haar broer een bakkie was gaan halen, dat zou ons wel leren.
Zo ook gooide ze serviesgoed (kopjes met koffie er nog in) door de kamer heen stuk tegen de muur aan.
Mijn zus en ik wisten niet hoe snel we haar moesten kalmeren, alles voor haar opruimen.
We brachten haar tot wanhoop, zei ze dan.
Naderhand ook weer het verhaal tegen mijn vader: ze hadden het nieuwe behang toch al in huis, en ze was toch aan andere kopjes toe...ja dat was lachen, die verschrikte gezichten, kwamen ze hard aanlopen met een glaasje water voor mama.
Dit soort dingen is waar ik me nu van afvraag: HOE KAN DIT?
