Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 5 juni 2008 om 19:54
Sjee, dank je, Eleonora! Wat lief van je...
Ja, mijn ouders hebben echt hun best gedaan. En net als Halvemaan hebben ze later ook wel eens toegegeven dat hun strenge opvoeding niet gewerkt heeft, en dat ze nu inzien dat dwang geen goede pedagogische strategie was. Dan hebben ze het vooral over de godsdienstige opvoeding: ondanks gedwongen kerkbezoek, 3xdaags bijbellezen, liederen zingen, catechisatie etc. moesten ik en mijn broers niks van geloof meer hebben. Dat hadden ze zeg maar niet echt aantrekkelijk weten te maken met al die dwang.
Maar het gevoel niet gezien te worden, niet gerespecteerd te worden, dat snappen ze toch niet echt. Ze vertellen me dat ik nu eenmaal een 'dramatisch' kind was (idd, huilen om arme kindjes enzo). Dat vonden ze echt aanstellen. Heel herkenbaar, Halvemaan, wat je daar over schrijft.
Dus zijn ze expres streng geweest? Ja, omdat ze geloofden dat dit mij tot een beter mens zou maken. Maar er was dus geen oog voor het mens dat ik al was. (En als ik klaagde zei mijn vader: jij wilt toch later schrijfster worden? Ik geef je gewoon vast wat materiaal om over te schrijven, want er bestaan geen grote schrijvers met een gelukkige jeugd.) Dus ze hadden een ideaalbeeld voor ogen van een kind, dat zij wel even zouden gaan vormen. Als ik daar niet aan voldeed, dan zaten ze me expres dwars met het idee dat dat goed voor me was (ingewikkeld zeg). Maar er was wel veel liefde, veel aandacht ook voor ons. Wel eenzijdig (intellectueel), maar toch.
Ik vind dat kroegverhaal ook wel schokkend, Marieke. Hun leven gaat voor, herkenbaar. Wij zijn jarenlang naar stiltecampings geweest (moeilijk hoor, voor kinderen, om stil te zijn!), want dat vonden mijn ouders lekker rustig. Dat daar geen andere kinderen waren, en geen voorzieningen voor kinderen als een speelplekje, ach, dat was niet zo belangrijk. Het lijken misschien futiliteiten, want we gingen op vakantie, hadden te eten, werden niet geslagen etc., maar toch, de boodschap komt aan: of jij een leuke vakantie hebt interesseert ons geen biet.
Ja, mijn ouders hebben echt hun best gedaan. En net als Halvemaan hebben ze later ook wel eens toegegeven dat hun strenge opvoeding niet gewerkt heeft, en dat ze nu inzien dat dwang geen goede pedagogische strategie was. Dan hebben ze het vooral over de godsdienstige opvoeding: ondanks gedwongen kerkbezoek, 3xdaags bijbellezen, liederen zingen, catechisatie etc. moesten ik en mijn broers niks van geloof meer hebben. Dat hadden ze zeg maar niet echt aantrekkelijk weten te maken met al die dwang.
Maar het gevoel niet gezien te worden, niet gerespecteerd te worden, dat snappen ze toch niet echt. Ze vertellen me dat ik nu eenmaal een 'dramatisch' kind was (idd, huilen om arme kindjes enzo). Dat vonden ze echt aanstellen. Heel herkenbaar, Halvemaan, wat je daar over schrijft.
Dus zijn ze expres streng geweest? Ja, omdat ze geloofden dat dit mij tot een beter mens zou maken. Maar er was dus geen oog voor het mens dat ik al was. (En als ik klaagde zei mijn vader: jij wilt toch later schrijfster worden? Ik geef je gewoon vast wat materiaal om over te schrijven, want er bestaan geen grote schrijvers met een gelukkige jeugd.) Dus ze hadden een ideaalbeeld voor ogen van een kind, dat zij wel even zouden gaan vormen. Als ik daar niet aan voldeed, dan zaten ze me expres dwars met het idee dat dat goed voor me was (ingewikkeld zeg). Maar er was wel veel liefde, veel aandacht ook voor ons. Wel eenzijdig (intellectueel), maar toch.
Ik vind dat kroegverhaal ook wel schokkend, Marieke. Hun leven gaat voor, herkenbaar. Wij zijn jarenlang naar stiltecampings geweest (moeilijk hoor, voor kinderen, om stil te zijn!), want dat vonden mijn ouders lekker rustig. Dat daar geen andere kinderen waren, en geen voorzieningen voor kinderen als een speelplekje, ach, dat was niet zo belangrijk. Het lijken misschien futiliteiten, want we gingen op vakantie, hadden te eten, werden niet geslagen etc., maar toch, de boodschap komt aan: of jij een leuke vakantie hebt interesseert ons geen biet.
donderdag 5 juni 2008 om 21:44
Hé lieve Perel, toen ik het over miemelaars had bedoelde ik uitdrukkelijk niet jou, dat snap je toch hè. Ik zei er ook duidelijk bij dat het ging om mensen die kleine dingetjes (!) uit het verleden blijven gebruiken om in het heden in een slachtofferrol te blijven hangen. Iedereen heeft wel wat. Maar zo zit het bij jou niet, als ik het zo lees. Bij jou is er meer aan de hand dan "ieder huisje heeft zijn kruisje" (trouwens een rotuitdrukking).
De discussie ging een paar kanten op, een beetje gekscherend ook, dus dat werkte misschien verwarrend. Ik had het ook expliciet over een situatie waarin de basis wel goed was. Ik denk dat daar het verschil zit. Als de basis goed is, kun je die kleinigheden wel hebben en kun je er achteraf misschien zelfs om lachen. Maar als dat niet zo was, dan is elke kleinigheid weer een bewijs dat je ouders geen waardering voor je hadden, of niet onvoorwaardelijk van je hielden, je niet accepteerden zoals je was. Dat zijn geen kleinigheden, dat raakt je recht in je ziel. Daar mag je dus ook gewoon verdrietig of kwaad over zijn (voor zover je daar toestemming voor nodig hebt).
dubio
De discussie ging een paar kanten op, een beetje gekscherend ook, dus dat werkte misschien verwarrend. Ik had het ook expliciet over een situatie waarin de basis wel goed was. Ik denk dat daar het verschil zit. Als de basis goed is, kun je die kleinigheden wel hebben en kun je er achteraf misschien zelfs om lachen. Maar als dat niet zo was, dan is elke kleinigheid weer een bewijs dat je ouders geen waardering voor je hadden, of niet onvoorwaardelijk van je hielden, je niet accepteerden zoals je was. Dat zijn geen kleinigheden, dat raakt je recht in je ziel. Daar mag je dus ook gewoon verdrietig of kwaad over zijn (voor zover je daar toestemming voor nodig hebt).
dubio
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 21:54
quote:Marieke1981 schreef op 05 juni 2008 @ 19:12:
Ik heb niet het gevoel dat mijn ouders mij opzettelijk een nare jeugd hebben bezorgd. Het is meer het gevoel dat het ze gewoon niet genoeg interesseerde. Hun eigen belang werd voorop het onze gesteld. Zo kon het voorkomen dat wij als 5 en 7 jaar oude kinderen tot 11 uur 's avonds in de kroeg zaten, omdat zíj nog niet naar huis wilden. Dat deden ze niet om ons dwars te zitten, maar omdat ze op zo'n moment eerst aan hun eigen behoeftes dachten.
Goh meid.....
Daar zeg je wat.
Dat vonden ze natuurlijk doodnormaal, geen idee dat ze daarmee hun kinderen nu niet bepaald echt een goede opvoeding aan het geven waren. Of denk je van wel?
Ik denk altijd (doodsimpel en supernaïef) dat mensen het éigenlijk wél weten, dat ze fout bezig zijn. Snap je wat ik bedoel? Dat ze iets doen met een air alsof het ze geen ruk kan schelen of alsof ze geen idee hebben maar diep van binnen heel goed weten waar ze de fout in gaan.
Dat denk ik ook altijd van ouders die slaan en hun kinderen vernederen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je zoiets doet en je niet realiseert dat het niet goed is wat je doet.
Ik heb niet het gevoel dat mijn ouders mij opzettelijk een nare jeugd hebben bezorgd. Het is meer het gevoel dat het ze gewoon niet genoeg interesseerde. Hun eigen belang werd voorop het onze gesteld. Zo kon het voorkomen dat wij als 5 en 7 jaar oude kinderen tot 11 uur 's avonds in de kroeg zaten, omdat zíj nog niet naar huis wilden. Dat deden ze niet om ons dwars te zitten, maar omdat ze op zo'n moment eerst aan hun eigen behoeftes dachten.
Goh meid.....
Daar zeg je wat.
Dat vonden ze natuurlijk doodnormaal, geen idee dat ze daarmee hun kinderen nu niet bepaald echt een goede opvoeding aan het geven waren. Of denk je van wel?
Ik denk altijd (doodsimpel en supernaïef) dat mensen het éigenlijk wél weten, dat ze fout bezig zijn. Snap je wat ik bedoel? Dat ze iets doen met een air alsof het ze geen ruk kan schelen of alsof ze geen idee hebben maar diep van binnen heel goed weten waar ze de fout in gaan.
Dat denk ik ook altijd van ouders die slaan en hun kinderen vernederen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je zoiets doet en je niet realiseert dat het niet goed is wat je doet.
donderdag 5 juni 2008 om 21:55
quote:Marieke1981 schreef op 05 juni 2008 @ 17:31:
Ik denk dat hier twee dingen door elkaar worden gehaald. Het is inderdaad zo dat tijden veranderen en je je ouders niet naar huidige maatstaven mag beoordelen. Maar het kan ook fundamenteel mis zitten met de opvoeding die je hebt gehad. En dat is waar Perel het volgens mij over heeft. Ik vind het vreemd dat dat door sommige posters zo gebagatelliseerd wordt. Het gaat uiteindelijk natuurlijk helemaal niet om dat knuffeltje!
Ik heb niet de indruk dat Perels gevoelens gebagatelliseerd werden (ik hoop dat je niet dat gevoel hebt, Perel). Ik geloof dat er wel degelijk onderscheid werd gemaakt tussen opvoedingsmethodes en de basisvoorwaarden (liefde, acceptatie, respect, vertrouwen).
Ik denk dat het knuffeltje inderdaad ergens voor staat. Het verloren, miskende gevoel dat Perel voelde toen ze het beestje daar in de goot zag liggen. Het is niet zo belangrijk hoe het daar kwam, het gaat erom dat zij dacht dat het daar achteloos neergesmeten was. Misschien is het ook niet zo belangrijk of haar ouders goede bedoelingen hadden, als zij zich zo voelde. Dat is tenslotte de last waar Perel nu mee rondloopt
dubio
Ik denk dat hier twee dingen door elkaar worden gehaald. Het is inderdaad zo dat tijden veranderen en je je ouders niet naar huidige maatstaven mag beoordelen. Maar het kan ook fundamenteel mis zitten met de opvoeding die je hebt gehad. En dat is waar Perel het volgens mij over heeft. Ik vind het vreemd dat dat door sommige posters zo gebagatelliseerd wordt. Het gaat uiteindelijk natuurlijk helemaal niet om dat knuffeltje!
Ik heb niet de indruk dat Perels gevoelens gebagatelliseerd werden (ik hoop dat je niet dat gevoel hebt, Perel). Ik geloof dat er wel degelijk onderscheid werd gemaakt tussen opvoedingsmethodes en de basisvoorwaarden (liefde, acceptatie, respect, vertrouwen).
Ik denk dat het knuffeltje inderdaad ergens voor staat. Het verloren, miskende gevoel dat Perel voelde toen ze het beestje daar in de goot zag liggen. Het is niet zo belangrijk hoe het daar kwam, het gaat erom dat zij dacht dat het daar achteloos neergesmeten was. Misschien is het ook niet zo belangrijk of haar ouders goede bedoelingen hadden, als zij zich zo voelde. Dat is tenslotte de last waar Perel nu mee rondloopt
dubio
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 21:55
quote:Elmervrouw schreef op 05 juni 2008 @ 20:08:
Op dit moment vind ik het te pijnlijk en teveel om hier mee te gaan schrijven, maar ik heb alles gelezen en ik wil jullie allemaal een dikke geven.
Teveel herkenning, teveel komt naar boven als ik dit lees, en er is al steeds zoveel. Ik laat het hier even bij, en weet niet eens of ik dit topic ga volgen, maar ik voel me verbonden met jullie en deel jullie pijn. Heel veel liefs en ik bewonder jullie moed.Ja lieverd, dit zal jou ook wel heel erg aangrijpen. Je bord is al boordevol en je blijft een schat. Dapper mens van me....
Op dit moment vind ik het te pijnlijk en teveel om hier mee te gaan schrijven, maar ik heb alles gelezen en ik wil jullie allemaal een dikke geven.
Teveel herkenning, teveel komt naar boven als ik dit lees, en er is al steeds zoveel. Ik laat het hier even bij, en weet niet eens of ik dit topic ga volgen, maar ik voel me verbonden met jullie en deel jullie pijn. Heel veel liefs en ik bewonder jullie moed.Ja lieverd, dit zal jou ook wel heel erg aangrijpen. Je bord is al boordevol en je blijft een schat. Dapper mens van me....
donderdag 5 juni 2008 om 22:04
Ik denk dat het geen bewuste akties zijn geweest van mijn ouders, als ik ze van een afstandje probeer te bekijken.
Het is voornamelijk het gedrag van mijn moeder wat een stempel drukte , die zoals ik dat nu kan benoemen een grote behoefte aan aandacht had, zichzelf in het centrum plaatsend. Mijn vader hobbelde wel mee.
Ik denk dat de kans groot is dat ze bij tijden depressief geweest is. En ook getekend was door haar jeugd zonder moeder, die overleed in het kraambed bij haar geboorte.
Er was ooit een maatschappelijk werkster bij ons thuis, door mijn moeder binnen gehaald, die toen ook aan mijn vader, zus en mij vragen stelde. Toen ze kritische vragen begon te stellen, is ze er subtiel weer uitgebonjourd; het zat dus niet helemaal snor in ons gezin.
Mijn moeder is iemand die altijd een rol lijkt te spelen.
Kijkt naar wat er volgens haar van haar verwacht wordt in een bepaalde situatie, en zich dan daarna gedragen.
Ik kan wel goed begrijpen hoe het zo gekomen is, mijn ouders hebben allebei een harde jeugd doorgemaakt, weinig opleiding, altijd geploeterd qua werk, maar ook duidelijk nooit tevreden met wat er wel was.
Blij zijn om de vogeltjes te horen zingen, of zomaar een mooie rooie klaproos tussen de grauwe stenen zien bloeien, dat zit er bij mijn ouders niet in, terwijl ik daar het kleine geluk en de schoonheid wel van kan zien.
Maar daar hoef ik echt niet mee aan te komen, dan wijzen ze naar hun voorhoofd.
Het rare is dat iemand die dit van mijn ouders niet weet, dit niet zou vermoeden. Het zijn twee broze oude mensjes, mijn vader wordt al wat vergeetachtiger de laatste tijd, mijn moeder is aan huis gekluisterd vanwege haar ziekte.
Wat ik al zei, altijd geploeterd en nu na het pensioen van mijn vader kunnen ze ook niet echt genieten.
In die zin voel ik ook wel medelijden met ze.
Terwijl ik respect zou willen hebben.
Was ik nou ook zo kortzichtig geweest, of had ik dezelfde mentaliteit aangekweekt, dan had ik me een stuk minder belast gevoeld.
Het is eigenlijk ook meer dat ik me altijd een vreemde eend in de bijt gevoeld heb thuis, had hele andere interesses dan de mensen om me heen (ook in de familie).
Het is voornamelijk het gedrag van mijn moeder wat een stempel drukte , die zoals ik dat nu kan benoemen een grote behoefte aan aandacht had, zichzelf in het centrum plaatsend. Mijn vader hobbelde wel mee.
Ik denk dat de kans groot is dat ze bij tijden depressief geweest is. En ook getekend was door haar jeugd zonder moeder, die overleed in het kraambed bij haar geboorte.
Er was ooit een maatschappelijk werkster bij ons thuis, door mijn moeder binnen gehaald, die toen ook aan mijn vader, zus en mij vragen stelde. Toen ze kritische vragen begon te stellen, is ze er subtiel weer uitgebonjourd; het zat dus niet helemaal snor in ons gezin.
Mijn moeder is iemand die altijd een rol lijkt te spelen.
Kijkt naar wat er volgens haar van haar verwacht wordt in een bepaalde situatie, en zich dan daarna gedragen.
Ik kan wel goed begrijpen hoe het zo gekomen is, mijn ouders hebben allebei een harde jeugd doorgemaakt, weinig opleiding, altijd geploeterd qua werk, maar ook duidelijk nooit tevreden met wat er wel was.
Blij zijn om de vogeltjes te horen zingen, of zomaar een mooie rooie klaproos tussen de grauwe stenen zien bloeien, dat zit er bij mijn ouders niet in, terwijl ik daar het kleine geluk en de schoonheid wel van kan zien.
Maar daar hoef ik echt niet mee aan te komen, dan wijzen ze naar hun voorhoofd.
Het rare is dat iemand die dit van mijn ouders niet weet, dit niet zou vermoeden. Het zijn twee broze oude mensjes, mijn vader wordt al wat vergeetachtiger de laatste tijd, mijn moeder is aan huis gekluisterd vanwege haar ziekte.
Wat ik al zei, altijd geploeterd en nu na het pensioen van mijn vader kunnen ze ook niet echt genieten.
In die zin voel ik ook wel medelijden met ze.
Terwijl ik respect zou willen hebben.
Was ik nou ook zo kortzichtig geweest, of had ik dezelfde mentaliteit aangekweekt, dan had ik me een stuk minder belast gevoeld.
Het is eigenlijk ook meer dat ik me altijd een vreemde eend in de bijt gevoeld heb thuis, had hele andere interesses dan de mensen om me heen (ook in de familie).
donderdag 5 juni 2008 om 22:10
quote:eleonora schreef op 05 juni 2008 @ 21:54:
[...]
Goh meid.....
Daar zeg je wat.
Dat vonden ze natuurlijk doodnormaal, geen idee dat ze daarmee hun kinderen nu niet bepaald echt een goede opvoeding aan het geven waren. Of denk je van wel?
Ik denk altijd (doodsimpel en supernaïef) dat mensen het éigenlijk wél weten, dat ze fout bezig zijn. Snap je wat ik bedoel? Dat ze iets doen met een air alsof het ze geen ruk kan schelen of alsof ze geen idee hebben maar diep van binnen heel goed weten waar ze de fout in gaan.
Dat denk ik ook altijd van ouders die slaan en hun kinderen vernederen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je zoiets doet en je niet realiseert dat het niet goed is wat je doet.Leo, maakt het eigenlijk iets uit of je ouders het bewust of onbewust deden? Als het onbewust was, dan betekent dat toch dat ze er niet bij stilstonden? En dat is toch ook een keuze, niet nadenken over de opvoeding of belangen van je kinderen?
[...]
Goh meid.....
Daar zeg je wat.
Dat vonden ze natuurlijk doodnormaal, geen idee dat ze daarmee hun kinderen nu niet bepaald echt een goede opvoeding aan het geven waren. Of denk je van wel?
Ik denk altijd (doodsimpel en supernaïef) dat mensen het éigenlijk wél weten, dat ze fout bezig zijn. Snap je wat ik bedoel? Dat ze iets doen met een air alsof het ze geen ruk kan schelen of alsof ze geen idee hebben maar diep van binnen heel goed weten waar ze de fout in gaan.
Dat denk ik ook altijd van ouders die slaan en hun kinderen vernederen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je zoiets doet en je niet realiseert dat het niet goed is wat je doet.Leo, maakt het eigenlijk iets uit of je ouders het bewust of onbewust deden? Als het onbewust was, dan betekent dat toch dat ze er niet bij stilstonden? En dat is toch ook een keuze, niet nadenken over de opvoeding of belangen van je kinderen?
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 22:15
Ik voel me heel raar nu.
Omdat ik lees wat mijn onderwerp losmaakt bij sommige mensen hier.
Degenen die het niet persoonlijk voelen, maar geroerd worden door de ervaringen die hier beschreven staan.
Had niet gedacht zoveel lotgenoten tegen te komen hier.
Het is prettig (h)erkenning en begrip te vinden, maar ik ben er niet trots op dat te zeggen.
En ik vind het heel moeilijk dat dit bij Elmer zo aankomt.
Omdat ik lees wat mijn onderwerp losmaakt bij sommige mensen hier.
Degenen die het niet persoonlijk voelen, maar geroerd worden door de ervaringen die hier beschreven staan.
Had niet gedacht zoveel lotgenoten tegen te komen hier.
Het is prettig (h)erkenning en begrip te vinden, maar ik ben er niet trots op dat te zeggen.
En ik vind het heel moeilijk dat dit bij Elmer zo aankomt.
donderdag 5 juni 2008 om 22:15
Bij het lezen van jullie voorbeelden moet ik denken aan wat ik gehoord heb over de jeugd van mijn moeder. Voor straf urenlang opgesloten worden in een kast, naar een kolonie voor kinderen die niet willen eten worden gestuurd (waar je je kots moest opeten als je het eten niet binnen kon houden), gemene, minachtende opmerkingen.
Mijn oma - ze is gestorven toen ik nog klein was - had ook vast een of andere afwijking. Zo bitter, zo hard, zo egocentrisch. Als ik zie wat een lieve moeder mijn moeder is geworden, zonder een goed voorbeeld te hebben... daar heb ik zo veel respect voor! Het kán dus wel!
Mijn oma - ze is gestorven toen ik nog klein was - had ook vast een of andere afwijking. Zo bitter, zo hard, zo egocentrisch. Als ik zie wat een lieve moeder mijn moeder is geworden, zonder een goed voorbeeld te hebben... daar heb ik zo veel respect voor! Het kán dus wel!
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 22:21
donderdag 5 juni 2008 om 22:27
quote:eileen schreef op 05 juni 2008 @ 18:03:
Dat verhaal van die goudvis en dan je kind thuis houden omdat het zo verdrietig is klinkt meer als verwennerij. Verwennen is verwaarlozen, hoorde ik laatst en ik ben het daar helemaal mee eens. Je kind weerbaar maken voor tegenslag getuigt van een goede opvoeding.
Ik heb hem naar school gebracht..... en ik kreeg hem terug ; niets mee aan te vangen .
Achteraf bedenk ik ; waarom heb ik hem niet thuis gehouden ?
Vind je dat écht " verwennen " en " verwaarlozen " ?
* mijn mond hangt open *
Dat verhaal van die goudvis en dan je kind thuis houden omdat het zo verdrietig is klinkt meer als verwennerij. Verwennen is verwaarlozen, hoorde ik laatst en ik ben het daar helemaal mee eens. Je kind weerbaar maken voor tegenslag getuigt van een goede opvoeding.
Ik heb hem naar school gebracht..... en ik kreeg hem terug ; niets mee aan te vangen .
Achteraf bedenk ik ; waarom heb ik hem niet thuis gehouden ?
Vind je dat écht " verwennen " en " verwaarlozen " ?
* mijn mond hangt open *
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 5 juni 2008 om 22:27
quote:dubiootje schreef op 05 juni 2008 @ 22:10:
[...]
Leo, maakt het eigenlijk iets uit of je ouders het bewust of onbewust deden? Als het onbewust was, dan betekent dat toch dat ze er niet bij stilstonden? En dat is toch ook een keuze, niet nadenken over de opvoeding of belangen van je kinderen?
Voor het effect op de kinderen maakt het niks uit. Maar dat is mijn punt niet. Ik vroeg me gewoon af of mensen zich anders hadden opgesteld als iemand ze van te voren zou hebben uitgelegd welk effect hun manier van opvoeden op de kinderen en later volwassenen heeft. Ik heb zelf bijvoorbeeld veel geleerd uit het groeiboekje van het consultatiebureau, ook dingen die ik eerst niet wist. Soms hebben mensen gewoon niet het goede voorbeeld of de juiste informatie. Dat bedoelde ik.
Mensen doen soms dingen uit onwetendheid en schrikken zich dood als ze horen dat wat ze doen schade aanricht bij hun kinderen. Als je bijvoorbeeld denkt dat tot laat in de kroeg hangen niet erg is voor kinderen en dat blijkt later wel zo te zijn, ik geef maar even een voorbeeld. Dat maakt het niet minder erg, maar ik probeer me voor te stellen hoe dat gaat, in andermans hoofd.
[...]
Leo, maakt het eigenlijk iets uit of je ouders het bewust of onbewust deden? Als het onbewust was, dan betekent dat toch dat ze er niet bij stilstonden? En dat is toch ook een keuze, niet nadenken over de opvoeding of belangen van je kinderen?
Voor het effect op de kinderen maakt het niks uit. Maar dat is mijn punt niet. Ik vroeg me gewoon af of mensen zich anders hadden opgesteld als iemand ze van te voren zou hebben uitgelegd welk effect hun manier van opvoeden op de kinderen en later volwassenen heeft. Ik heb zelf bijvoorbeeld veel geleerd uit het groeiboekje van het consultatiebureau, ook dingen die ik eerst niet wist. Soms hebben mensen gewoon niet het goede voorbeeld of de juiste informatie. Dat bedoelde ik.
Mensen doen soms dingen uit onwetendheid en schrikken zich dood als ze horen dat wat ze doen schade aanricht bij hun kinderen. Als je bijvoorbeeld denkt dat tot laat in de kroeg hangen niet erg is voor kinderen en dat blijkt later wel zo te zijn, ik geef maar even een voorbeeld. Dat maakt het niet minder erg, maar ik probeer me voor te stellen hoe dat gaat, in andermans hoofd.
donderdag 5 juni 2008 om 22:31
quote:Perel schreef op 05 juni 2008 @ 22:21:
Dubiootje, in zo'n tehuis heeft mijn moeder ook gezeten.
Ik denk ook dat mijn moeder gewoon niet wist hoe het moest, met een kind omgaan.
Misschien afgekeken hoe anderen het deden, en dat dan maar nadoen. Maar het echte gevoel is er dan niet.
Dus was het moederschap ook een rol die ze speelde.En dit is dus wat ik bedoelde met mijn reactie op Marieke. Ik vind daar dus wel verschil inzitten. Perels moeder wist niet hoe het moest. Dat maakt het voor Perel niet minder erg allemaal, het maakt mij alleen duidelijker waar het gedrag van haar moeder vandaan kwam.
Dubiootje, in zo'n tehuis heeft mijn moeder ook gezeten.
Ik denk ook dat mijn moeder gewoon niet wist hoe het moest, met een kind omgaan.
Misschien afgekeken hoe anderen het deden, en dat dan maar nadoen. Maar het echte gevoel is er dan niet.
Dus was het moederschap ook een rol die ze speelde.En dit is dus wat ik bedoelde met mijn reactie op Marieke. Ik vind daar dus wel verschil inzitten. Perels moeder wist niet hoe het moest. Dat maakt het voor Perel niet minder erg allemaal, het maakt mij alleen duidelijker waar het gedrag van haar moeder vandaan kwam.
donderdag 5 juni 2008 om 22:36
Lieve Leo,
Heb je het sporten overleefd?
Moeilijk zo'n hypothetische vraag te beantwoorden. Mijn ouders zijn wel afgegaan op de opvoedideeën van toen en volgden bijvoorbeeld netjes het advies van de huisarts op (alsof die opvoedingsdeskundige is ). Dus als zij ons in een andere tijd en met andere informatiebronnen hadden opgevoed, was onze opvoeding vast wel anders geweest.
Het gaat naar mijn idee minder om de informatie dan om gewoon ouderwetse aandacht voor je kind. Voor sommige kinderen is het op sommige avonden helemaal geen punt om tot 11 uur in de kroeg te hangen. Het gaat erom dat je erop let of jóuw kinderen er op díe bewuste avond moeite mee hebben. Of ze de volgende dag vroeg op moeten, of er dronken lui in de kroeg zijn, of ze het naar hun zin hebben of omvallen van de vermoeidheid. Als ze daar niet bij stilstonden, dan vind ik dát een lacune in hun opvoedingstalent, om het maar zo te zeggen.
liefs,
dubio
Heb je het sporten overleefd?
Moeilijk zo'n hypothetische vraag te beantwoorden. Mijn ouders zijn wel afgegaan op de opvoedideeën van toen en volgden bijvoorbeeld netjes het advies van de huisarts op (alsof die opvoedingsdeskundige is ). Dus als zij ons in een andere tijd en met andere informatiebronnen hadden opgevoed, was onze opvoeding vast wel anders geweest.
Het gaat naar mijn idee minder om de informatie dan om gewoon ouderwetse aandacht voor je kind. Voor sommige kinderen is het op sommige avonden helemaal geen punt om tot 11 uur in de kroeg te hangen. Het gaat erom dat je erop let of jóuw kinderen er op díe bewuste avond moeite mee hebben. Of ze de volgende dag vroeg op moeten, of er dronken lui in de kroeg zijn, of ze het naar hun zin hebben of omvallen van de vermoeidheid. Als ze daar niet bij stilstonden, dan vind ik dát een lacune in hun opvoedingstalent, om het maar zo te zeggen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 22:46
Late dames...
Ik ga naar mijn bed.
Fijn om zoveel respons te krijgen.
Ondanks wat ik heb meegemaakt, waar hier het een en ander van staat, vind ik zelf ook dat ik er goed ben uitgekomen.
Ik ben me heel erg bewust van mezelf, weet heel goed wat ik nodig heb, en ook wat ik wil. En wat ik niet wil.
Omdat ik wel een enorme onzekerheid te overwinnen heb, en weinig vertrouwen in mensen heb (t.w. hoe die met mij om gaan dan) heb ik nog wel een weg te gaan.
Ik kan wel met stelligheid zeggen dat ik over het algemeen wel een heel erg blij, vrolijk en gelukkig mens ben.
Daar hoeft niemand zich zorgen om te maken.
Ik ga naar mijn bed.
Fijn om zoveel respons te krijgen.
Ondanks wat ik heb meegemaakt, waar hier het een en ander van staat, vind ik zelf ook dat ik er goed ben uitgekomen.
Ik ben me heel erg bewust van mezelf, weet heel goed wat ik nodig heb, en ook wat ik wil. En wat ik niet wil.
Omdat ik wel een enorme onzekerheid te overwinnen heb, en weinig vertrouwen in mensen heb (t.w. hoe die met mij om gaan dan) heb ik nog wel een weg te gaan.
Ik kan wel met stelligheid zeggen dat ik over het algemeen wel een heel erg blij, vrolijk en gelukkig mens ben.
Daar hoeft niemand zich zorgen om te maken.
donderdag 5 juni 2008 om 22:52
Ik denk dat, in mijn geval, mijn moeder teveel met haar eigen sores bezig was om zich druk te maken over de lange termijngevolgen voor ons. Op dát moment had zíj bepaalde behoeftes en die gingen voor op wat wij nodig hadden. Mijn moeder heeft zeker geen makkelijk leven gehad en was volop bezig hiermee in het reine te komen, 'toevallig' liepen daar ook twee kleine kinderen bij rond. Tot op zekere hoogte is het dus inderdaad zo dat ze niet beter wist, ze heeft nu niet bepaald een goed voorbeeld gehad van moederliefde. Ik kan nu wel aan haar merken dat ze inziet dat ze veel fouten heeft gemaakt. Ze probeert altijd van alles goed te praten aan onze jeugd. Het feit dat ik op mijn 13de zonder problemen om 5 uur 's ochtends thuis kon komen, noemt ze nu bijvoorbeeld 'je kinderen vrij laten' terwijl het in werkelijkheid desinteresse en gemakzucht was.
Ik ben blij dat ik een aantal jaren geleden zover ben gekomen dat ik geen verwijten en frustraties meer heb ten opzichte van mijn moeder. Dit is gekomen op het moment dat ik leerde geen verwachtingen meer van haar te hebben. Ik ben niet meer op zoek naar haar liefde en goedkeuring. Ik heb geaccepteerd dat mijn moeder zich nooit zal interesseren voor wie ik werkelijk ben (geworden). Dat heeft me heel veel rust gegeven.
Ik ben blij dat ik een aantal jaren geleden zover ben gekomen dat ik geen verwijten en frustraties meer heb ten opzichte van mijn moeder. Dit is gekomen op het moment dat ik leerde geen verwachtingen meer van haar te hebben. Ik ben niet meer op zoek naar haar liefde en goedkeuring. Ik heb geaccepteerd dat mijn moeder zich nooit zal interesseren voor wie ik werkelijk ben (geworden). Dat heeft me heel veel rust gegeven.
