Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 5 juni 2008 om 22:59
quote:blijfgewoonbianca schreef op 05 juni 2008 @ 22:32:
[...]
Welja , zit hier nu toch .
Ik ga er eigenlijk vanuit dat je bovenstaande niet serieus bedoelt omdat je wel beter weet dat aannemen dat het goudvisincident verwaarlozing was, maar voor de zekerheid: ik denk dat de forummer die schreef dat verwennen verwaarlozing is, ergens een boekje over ouderschap heeft gelezen, deze quote heeft overgeschreven maar niet helemaal snapt waar het over gaat.
Verwennen implicieert: wéten dat je even afwijkt van het normale pad, maar het lekker toch doen omdat het gewoon even zo leuk is. Dat doe ik als ik voor een keertje de Freule thuishoud omdat ze zegt dat ze buikpijn heeft terwijl ik donders goed weet dat ze gewoon een dagje wil lummelen op de bank. Dus dan trek ik haar een mooie pyama aan, zeg 1000 keer dat het toch zoooooooo vervelend is dat ze zo moe is, gottegottegot wat vervelend nou toch, en kijk vervolgens High School Musical 3 keer achter elkaar met haar. Pure verwennerij, omdat zij én ik daar even behoefte aan hebben.
Nooit grenzen stellen omdat jijzélf daar geen zin in hebt, omdat je gewoon rust aan je hoofd wilt en daarom alles maar goed vindt als die kinderen ASTENBLIEFT hun mond maar dichthouden: DAT is geen verwennerij maar emotionele verwaarlozing. Je kind mee terugnemen van school omdat hij over zijn water is vanwege zijn overleden goudvis, valt daar zekertewetenabsoluut niet onder. Zoals gezegd: forummer (ben haar naam kwijt) heeft iets gelezen maar niet helemaal begrepen.
[...]
Welja , zit hier nu toch .
Ik ga er eigenlijk vanuit dat je bovenstaande niet serieus bedoelt omdat je wel beter weet dat aannemen dat het goudvisincident verwaarlozing was, maar voor de zekerheid: ik denk dat de forummer die schreef dat verwennen verwaarlozing is, ergens een boekje over ouderschap heeft gelezen, deze quote heeft overgeschreven maar niet helemaal snapt waar het over gaat.
Verwennen implicieert: wéten dat je even afwijkt van het normale pad, maar het lekker toch doen omdat het gewoon even zo leuk is. Dat doe ik als ik voor een keertje de Freule thuishoud omdat ze zegt dat ze buikpijn heeft terwijl ik donders goed weet dat ze gewoon een dagje wil lummelen op de bank. Dus dan trek ik haar een mooie pyama aan, zeg 1000 keer dat het toch zoooooooo vervelend is dat ze zo moe is, gottegottegot wat vervelend nou toch, en kijk vervolgens High School Musical 3 keer achter elkaar met haar. Pure verwennerij, omdat zij én ik daar even behoefte aan hebben.
Nooit grenzen stellen omdat jijzélf daar geen zin in hebt, omdat je gewoon rust aan je hoofd wilt en daarom alles maar goed vindt als die kinderen ASTENBLIEFT hun mond maar dichthouden: DAT is geen verwennerij maar emotionele verwaarlozing. Je kind mee terugnemen van school omdat hij over zijn water is vanwege zijn overleden goudvis, valt daar zekertewetenabsoluut niet onder. Zoals gezegd: forummer (ben haar naam kwijt) heeft iets gelezen maar niet helemaal begrepen.
.
donderdag 5 juni 2008 om 23:04
He, Eleonora, wat naar nou voor je dat je zo'n pijn hebt (wel fijn dat het iets beter te behappen is).
Weet je, door je parmantige avatar en sterke persoonlijkheid vind ik het haast moeilijk voor te stellen dat je met pijn leeft. Door dat plaatje zie ik je altijd voor me als een nuffig dametje, dat met haar poezelige neusje in de lucht driftig aan het tijpen is. Een beetje een Fiep Westdorp-figuur, zeg maar. Gek hoe dat toch werkt... En het kan natuurlijk best samengaan, nuffige neusjes en pijn. Maar nu realiseer ik me opeens: misschien heeft ze wel helemaal geen zwarte bob...
Weet je, door je parmantige avatar en sterke persoonlijkheid vind ik het haast moeilijk voor te stellen dat je met pijn leeft. Door dat plaatje zie ik je altijd voor me als een nuffig dametje, dat met haar poezelige neusje in de lucht driftig aan het tijpen is. Een beetje een Fiep Westdorp-figuur, zeg maar. Gek hoe dat toch werkt... En het kan natuurlijk best samengaan, nuffige neusjes en pijn. Maar nu realiseer ik me opeens: misschien heeft ze wel helemaal geen zwarte bob...
donderdag 5 juni 2008 om 23:58
[quote]Perel schreef op 05 juni 2008 @ 13:41:
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Mmmm, daar heb ik toch een beetje moeite mee.
Zou het kunnen dat jouw ouders ooit iets hebben verteld aan jou over de tijd dat jij een baby was?
Dus dat jij bijvoorbeeld 12 jaar was en dat je moeder toen heeft gezegd dat jij zus en zo deed toen je baby was?
En dat jij nu denkt dat het een herinnering is uit jouw babytijd terwijl het verhaal aan jou is verteld door je ouders?
Ik kan me niet goed voorstellen dat iemand echte herinneringen heeft van toen die persoon 6 maanden oud was of iets dergelijks.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Mmmm, daar heb ik toch een beetje moeite mee.
Zou het kunnen dat jouw ouders ooit iets hebben verteld aan jou over de tijd dat jij een baby was?
Dus dat jij bijvoorbeeld 12 jaar was en dat je moeder toen heeft gezegd dat jij zus en zo deed toen je baby was?
En dat jij nu denkt dat het een herinnering is uit jouw babytijd terwijl het verhaal aan jou is verteld door je ouders?
Ik kan me niet goed voorstellen dat iemand echte herinneringen heeft van toen die persoon 6 maanden oud was of iets dergelijks.
vrijdag 6 juni 2008 om 00:13
[quote]MissMara schreef op 06 juni 2008 @ 00:07:
Toch kan het, Quattro. Ik heb er ook een, die levensecht is en niemand me ooit verteld heeft.[/quote]
Kan die herinnering misschien een fantasie zijn of iets wat je ooit op TV hebt gezien of ergens gehoord/gelezen en dat je op een gegeven moment bent gaan denken dat het een echte herinnering was?
(Schrijf dit ook omdat is gebleken dat mensen soms heel stellig zijn over iets waarvan ze denken dat ze het zich absoluut correct herinneren. En als ze dan geconfronteerd worden met een foto of tekst, dan pas zien ze dat het er echt anders uitzag of er echt iets anders stond. Dus dat een eventuele herinnering zich vermengt met een dagdroom of een beeld ergens anders vandaan).
Toch kan het, Quattro. Ik heb er ook een, die levensecht is en niemand me ooit verteld heeft.[/quote]
Kan die herinnering misschien een fantasie zijn of iets wat je ooit op TV hebt gezien of ergens gehoord/gelezen en dat je op een gegeven moment bent gaan denken dat het een echte herinnering was?
(Schrijf dit ook omdat is gebleken dat mensen soms heel stellig zijn over iets waarvan ze denken dat ze het zich absoluut correct herinneren. En als ze dan geconfronteerd worden met een foto of tekst, dan pas zien ze dat het er echt anders uitzag of er echt iets anders stond. Dus dat een eventuele herinnering zich vermengt met een dagdroom of een beeld ergens anders vandaan).
vrijdag 6 juni 2008 om 00:27
Ach, alles kan, er valt niks te bewijzen als het om herinneringen gaat.
Maar dit is geen verhaal, maar meer een fysieke herinnering, namelijk dat ik heel klein was (babyformaat) en in iemands armen lag die een kriebelige wollen trui aanhad, die ik niet fijn vond en waar ik uit alle macht bij vandaan wilde, zeker toen die tegen mijn gezicht/mond en neus aankwam.
Deze herinnering kwam een paar jaar geleden op tijdens een heel intensieve ontspanningsoefening, en het voelde heel natuurlijk, als een soort antwoord op mijn vraag waar ik nou bang voor was, waarom ik niet kon ontspannen. Toen kwam dat beeld, en het antwoord: ik wil niet stikken. Ik vind het zelf ook een raar verhaal en eigenlijk erg zweverig klinken - iets wat totaal niet bij mij past. Wel heb ik verder ook zeer vroege jeugdherinneringen, dingen van net voor/rond min 2e levensjaar. Denk ervan wat je wilt, maar ik ben niet langer verbaasd over zeer vroege jeugdherinneringen.
Maar dit is geen verhaal, maar meer een fysieke herinnering, namelijk dat ik heel klein was (babyformaat) en in iemands armen lag die een kriebelige wollen trui aanhad, die ik niet fijn vond en waar ik uit alle macht bij vandaan wilde, zeker toen die tegen mijn gezicht/mond en neus aankwam.
Deze herinnering kwam een paar jaar geleden op tijdens een heel intensieve ontspanningsoefening, en het voelde heel natuurlijk, als een soort antwoord op mijn vraag waar ik nou bang voor was, waarom ik niet kon ontspannen. Toen kwam dat beeld, en het antwoord: ik wil niet stikken. Ik vind het zelf ook een raar verhaal en eigenlijk erg zweverig klinken - iets wat totaal niet bij mij past. Wel heb ik verder ook zeer vroege jeugdherinneringen, dingen van net voor/rond min 2e levensjaar. Denk ervan wat je wilt, maar ik ben niet langer verbaasd over zeer vroege jeugdherinneringen.
vrijdag 6 juni 2008 om 08:37
Mijn herinnering vanuit mijn babytijd is dat ik op de arm van mijn moeder zit, ben net uit mijn bedje gehaald en wordt van de trap af naar beneden gedragen, want ik was nog te klein om te kunnen lopen. Tijdens het naar beneden gaan stootte ik mijn hoofd tegen een hoog deel van de leuning.
Toen ik drie was zijn we uit dit huis verhuisd.
Ik weet nog precies hoe de gang en de kapstok eruit zagen, wat er op de trap voor bekleding lag, en het stoten van mijn hoofd.
Heb dit altijd bij me gehad met het idee dat het niet echt kon zijn gebeurd, zo klein als ik idd was.
Bij navraag bleek het toch wel zo te zijn.
Toen ik drie was zijn we uit dit huis verhuisd.
Ik weet nog precies hoe de gang en de kapstok eruit zagen, wat er op de trap voor bekleding lag, en het stoten van mijn hoofd.
Heb dit altijd bij me gehad met het idee dat het niet echt kon zijn gebeurd, zo klein als ik idd was.
Bij navraag bleek het toch wel zo te zijn.
vrijdag 6 juni 2008 om 09:08
Bedankt voor jullie lieve woorden meiden (f)
Het gaat er soms niet eens om of bepaalde herinneringen helemaal van A tot Z kloppen. Het gaat om het gevoel waarmee die herinneringen gepaard gaan.
Alsje als kind een onveilig gevoel hebt terwijl je niet wordt geslagen of misbruikt heeft ook dat gevoel zijn weerslag op je latere leven.
Niet alleen zaken als fysiek of verbaal geweld kunnen in je leven doorwerken, ook zaken als verwaarlozing, niet serieus genomen worden, geweldloos gestraft worden (lang op je kamer moeten zitten, alleen eten, niet eten etc) zijn ontzettend pijnlijk.
Daarbij is het natuurlijk makkelijk om herinneringen af te doen als eventueel verzonnen, niet gebeurd, niet op die ernstige manier gebeurd enzovoort maar het feit dat hier mensen schrijven die bijvoorbeeld geen contact meer hebben met hun ouders, wat ze rust geeft, nog steeds bang zijn voor hun moeder en dergelijke, geeft wel aan dat het geen flauwekul is wat er gevoeld werd.
Het gaat er soms niet eens om of bepaalde herinneringen helemaal van A tot Z kloppen. Het gaat om het gevoel waarmee die herinneringen gepaard gaan.
Alsje als kind een onveilig gevoel hebt terwijl je niet wordt geslagen of misbruikt heeft ook dat gevoel zijn weerslag op je latere leven.
Niet alleen zaken als fysiek of verbaal geweld kunnen in je leven doorwerken, ook zaken als verwaarlozing, niet serieus genomen worden, geweldloos gestraft worden (lang op je kamer moeten zitten, alleen eten, niet eten etc) zijn ontzettend pijnlijk.
Daarbij is het natuurlijk makkelijk om herinneringen af te doen als eventueel verzonnen, niet gebeurd, niet op die ernstige manier gebeurd enzovoort maar het feit dat hier mensen schrijven die bijvoorbeeld geen contact meer hebben met hun ouders, wat ze rust geeft, nog steeds bang zijn voor hun moeder en dergelijke, geeft wel aan dat het geen flauwekul is wat er gevoeld werd.
vrijdag 6 juni 2008 om 09:14
Ik ben een haarscherpe herinnering op mijn netvlies staan. Een die ik in een ander topic (geloof ik) al eens heb gedeeld. Of 'ie helemaal klopt weet ik niet, ik hoop het niet want dan zou het betekenen dat mijn vader wist dat zijn goede vriend mij misbruikte en dat hij daar eigenlijk niks aan deed, sterker nog, dat zou betekenen dat hij het min of meer toestond en dat hij liegt als hij zegt dat hij het niet wist.
Ik probeer er vanuit te gaan dat het niet waar is. Om die herinnering draaglijk te maken, om mijn vader niet een ontzettende lul te vinden en een niet capabele opvoeder. Maar ik weet wel wat ik er bij voel als ik er aan denk en dat is vooral schaamte en afkeer, omdat ik me betrapt voelde bij iets waar ik als meisje van een jaar of vijf niks aan kon doen. En ik weet ook dat ik door die ene herinnering, kloppend of niet, nooit hulp heb gezocht, nooit mijn verhaal heb verteld, omdat ik niet weer dat gegeneerde gevoel wilde hebben als op dat ene moment.
Is het echt gebeurd? Ik denk het wel maar ik zou er veel voor over hebben als het niet zo was.
Ik probeer er vanuit te gaan dat het niet waar is. Om die herinnering draaglijk te maken, om mijn vader niet een ontzettende lul te vinden en een niet capabele opvoeder. Maar ik weet wel wat ik er bij voel als ik er aan denk en dat is vooral schaamte en afkeer, omdat ik me betrapt voelde bij iets waar ik als meisje van een jaar of vijf niks aan kon doen. En ik weet ook dat ik door die ene herinnering, kloppend of niet, nooit hulp heb gezocht, nooit mijn verhaal heb verteld, omdat ik niet weer dat gegeneerde gevoel wilde hebben als op dat ene moment.
Is het echt gebeurd? Ik denk het wel maar ik zou er veel voor over hebben als het niet zo was.
vrijdag 6 juni 2008 om 10:15
Wat erg Leo, van die herinnering. Ik kan me voorstellen dat je het het liefst maar in het midden laat, of het nou waar is of niet. He wat zijn ouders soms toch ontzettend... ontzettend. Niet te begrijpen dat hun eerste prioriteit niet is hun kind te beschermen.
Ik heb het trouwens ook met bepaalde herinneringen. Ik heb een aantal herinneringen aan mijn baby-, peuter- en kleuterleeftijd en die klopten. Die andere dus hoogstwrs ook. Maar ik hou het maar op twijfel, het was zo al erg genoeg.
Ik heb het trouwens ook met bepaalde herinneringen. Ik heb een aantal herinneringen aan mijn baby-, peuter- en kleuterleeftijd en die klopten. Die andere dus hoogstwrs ook. Maar ik hou het maar op twijfel, het was zo al erg genoeg.
vrijdag 6 juni 2008 om 11:16
Aan iedereen hier: .
Aan Leo speciaal: omdat je altijd zo ontzettend lief bent voor iedereen, terwijl je zelf zoveel hebt meegemaakt, en er niet eens verbitterd door bent geraakt, in tegendeel. Ik heb heel erg veel respect voor je oneindige vermogen om mensen te steunen en er voor ze te zijn en, nouja, ik kan het niet goed uitdrukken, maar . En als ik eraan toe ben, mail ik je, je aanbod is zo lief!
Het is toevallig dat sommige dingen zo samen lijken te vallen. Ik zit momenteel in een wat mindere periode, door werkdingen en wat dingen met mijn ouders. En toevallig stuitte ik gisteren door mijn werk op een term in de communicatie die precies mijn moeder beschreef, dubbele binding, en nu dit topic. Heel herkenbaar. Mijn jeugd was ook zoals die van een aantal mensen hier.
Al met al heb ik geen slechte jeugd gehad, mijn moeder kon heel lief zijn, en heel begripvol, maar soms ook helemaal niet. En ik kon de situatie nooit goed inschatten. Om niets kon ze ontploffen en dan was het drama in huis. Heel erg drama. Dan schreeuwde ze, gooide met voorwerpen en schold me uit.
Soms ontplofte ze omdat ik iets niet gedaan had. Mijn ouders werkten allebei fulltime en mijn moeder liet altijd een lijstje achter van de dingen die ik na schooltijd moest doen. Omdat ik de oudste was, moest ik voor het huishouden zorgen: de was doen, schoonmaken, boodschappen doen en koken. En soms vergat ik iets. En dat was ook stom van me (zeker op het moment dat ze begon dacht ik: hoe heb ik dat kunnen vergeten? Waarom heb ik niet gewoon die was opgevouwen? Dom, dom, dom!), maar als ik er nu op terugkijk, denk ik: ik was een kind, verdorie.
En soms ontplofte ze zonder reden, en dat was het ergst, want aan die buien kon ik helemaal niets doen. Tenminste, mijn moeder vond altijd wel een reden, maar die reden was altijd in tegenspraak met de regels die golden als ze niet boos was. Ze verweet me dan dat ik een warhoofd was, dat ik niet zo in mijn eigen wereld moest zitten, dat ik niet spontaan was, dat ik niet normaal was, dat ik misschien wel dacht dat ik slim was, maar dat ze me naar de huishoudschool zou sturen als ik onvoldoendes zou halen, dat ik eens op moest houden met lezen. Ze maakte mijn vrienden belachelijk (de ene was 'de koe', de andere 'die hamster met die meerijkont') en ze verweet me dat ik nooit eens wat vertelde thuis.
Als ik het nu eens probeer aan te kaarten, dan vertelt ze me altijd dat ik me dit maar ingebeeld heb. Dat ik niet zo moet overdrijven en dat het echt niet is gebeurd. Daar werd ik heel onzeker van, maar nu denk ik dat dit haar manier is om met dit alles om te gaan. Ze weet vermoedelijk wel dat dit allemaal niet normaal was, maar als ze het moet toegeven, zal ze waarschijnlijk diep ongelukkig worden. Ik weet nu ook dat ze er niet echt wat aan kon doen: ze zat in een hele moeilijke situatie toen, die heel frustrerend was. En om de boel draaiende te houden ging het zoals het ging: moeizaam, maar we overleefden.
Goed, het is een enorme lap geworden, mijn excuses. Maar dit is wel fijn therapeutisch op deze vrijdag, en misschien helpt het wel bij mijn besluit. Ik geloof heilig in toeval . Dank voor het lezen!
Aan Leo speciaal: omdat je altijd zo ontzettend lief bent voor iedereen, terwijl je zelf zoveel hebt meegemaakt, en er niet eens verbitterd door bent geraakt, in tegendeel. Ik heb heel erg veel respect voor je oneindige vermogen om mensen te steunen en er voor ze te zijn en, nouja, ik kan het niet goed uitdrukken, maar . En als ik eraan toe ben, mail ik je, je aanbod is zo lief!
Het is toevallig dat sommige dingen zo samen lijken te vallen. Ik zit momenteel in een wat mindere periode, door werkdingen en wat dingen met mijn ouders. En toevallig stuitte ik gisteren door mijn werk op een term in de communicatie die precies mijn moeder beschreef, dubbele binding, en nu dit topic. Heel herkenbaar. Mijn jeugd was ook zoals die van een aantal mensen hier.
Al met al heb ik geen slechte jeugd gehad, mijn moeder kon heel lief zijn, en heel begripvol, maar soms ook helemaal niet. En ik kon de situatie nooit goed inschatten. Om niets kon ze ontploffen en dan was het drama in huis. Heel erg drama. Dan schreeuwde ze, gooide met voorwerpen en schold me uit.
Soms ontplofte ze omdat ik iets niet gedaan had. Mijn ouders werkten allebei fulltime en mijn moeder liet altijd een lijstje achter van de dingen die ik na schooltijd moest doen. Omdat ik de oudste was, moest ik voor het huishouden zorgen: de was doen, schoonmaken, boodschappen doen en koken. En soms vergat ik iets. En dat was ook stom van me (zeker op het moment dat ze begon dacht ik: hoe heb ik dat kunnen vergeten? Waarom heb ik niet gewoon die was opgevouwen? Dom, dom, dom!), maar als ik er nu op terugkijk, denk ik: ik was een kind, verdorie.
En soms ontplofte ze zonder reden, en dat was het ergst, want aan die buien kon ik helemaal niets doen. Tenminste, mijn moeder vond altijd wel een reden, maar die reden was altijd in tegenspraak met de regels die golden als ze niet boos was. Ze verweet me dan dat ik een warhoofd was, dat ik niet zo in mijn eigen wereld moest zitten, dat ik niet spontaan was, dat ik niet normaal was, dat ik misschien wel dacht dat ik slim was, maar dat ze me naar de huishoudschool zou sturen als ik onvoldoendes zou halen, dat ik eens op moest houden met lezen. Ze maakte mijn vrienden belachelijk (de ene was 'de koe', de andere 'die hamster met die meerijkont') en ze verweet me dat ik nooit eens wat vertelde thuis.
Als ik het nu eens probeer aan te kaarten, dan vertelt ze me altijd dat ik me dit maar ingebeeld heb. Dat ik niet zo moet overdrijven en dat het echt niet is gebeurd. Daar werd ik heel onzeker van, maar nu denk ik dat dit haar manier is om met dit alles om te gaan. Ze weet vermoedelijk wel dat dit allemaal niet normaal was, maar als ze het moet toegeven, zal ze waarschijnlijk diep ongelukkig worden. Ik weet nu ook dat ze er niet echt wat aan kon doen: ze zat in een hele moeilijke situatie toen, die heel frustrerend was. En om de boel draaiende te houden ging het zoals het ging: moeizaam, maar we overleefden.
Goed, het is een enorme lap geworden, mijn excuses. Maar dit is wel fijn therapeutisch op deze vrijdag, en misschien helpt het wel bij mijn besluit. Ik geloof heilig in toeval . Dank voor het lezen!
vrijdag 6 juni 2008 om 11:29
Lieve Onderdezon, een dikke . En het is herkenbaar. Dat onvoorspelbare, daar word je als kind zo ellendig van. Dat had en heb ik ook met mijn moeder. Ik weet het nu, ik vertrouw haar gewoon niet en ben op mijn hoede. Maar als kind hou je de hoop dat er een dag komt dat ze niet meer zo tegen je doet, dat je het op de een of andere verdiend hebt om onvoorwaardelijk liefgehad te worden. Die dag komt nooit. Telkens weer een opmerking, een punt van kritiek, een sneer vanuit het niets die door je ziel heen snijdt omdat ze zich even moet afreageren. Op je kind kan dat straffeloos.
Ik heb het er later weleens over gehad met haar, omdat zij echt gelooft dat ze 3 dochters op de wereld heeft gezet die overgevoelig zijn en niet tegen kritiek kunnen. Geprobeerd uit te leggen dat als een moeder zulke dingen tegen je zegt (even los van de manier waarop, die was vreselijk) dat veel harder aan komt dan een willekeurig ander persoon. Dat snapte ze niet, ze vond dat onzin. Alleen daaraan merkte ik al dat mijn moeder hechting en moederinstinct niet begrijpt, ze kent het niet. Ze wist hooguit dat ze bij ons de luxe had dat wij niet weg zouden lopen als ze zo deed omdat we afhankelijk van haar waren.
Ik heb het er later weleens over gehad met haar, omdat zij echt gelooft dat ze 3 dochters op de wereld heeft gezet die overgevoelig zijn en niet tegen kritiek kunnen. Geprobeerd uit te leggen dat als een moeder zulke dingen tegen je zegt (even los van de manier waarop, die was vreselijk) dat veel harder aan komt dan een willekeurig ander persoon. Dat snapte ze niet, ze vond dat onzin. Alleen daaraan merkte ik al dat mijn moeder hechting en moederinstinct niet begrijpt, ze kent het niet. Ze wist hooguit dat ze bij ons de luxe had dat wij niet weg zouden lopen als ze zo deed omdat we afhankelijk van haar waren.
vrijdag 6 juni 2008 om 12:27
quote:Onderdezon schreef op 06 juni 2008 @ 11:16:
Aan Leo speciaal: omdat je altijd zo ontzettend lief bent voor iedereen, terwijl je zelf zoveel hebt meegemaakt, en er niet eens verbitterd door bent geraakt, in tegendeel. Ik heb heel erg veel respect voor je oneindige vermogen om mensen te steunen en er voor ze te zijn en, nouja, ik kan het niet goed uitdrukken, maar . En als ik eraan toe ben, mail ik je, je aanbod is zo lief!
Ik weet nu ook dat ze er niet echt wat aan kon doen: ze zat in een hele moeilijke situatie toen, die heel frustrerend was. En om de boel draaiende te houden ging het zoals het ging: moeizaam, maar we overleefden.
Lieve Zon,
Zelfs mijn man was ontroerd door je woorden aan mijn adres (ik was vanzelfsprekend sowieso ontroerd). Wat mooi dat je het zo voelt, wat ben ik daar blij mee....Het is een cadeau als je iemand raakt.
Je mailt maar als je er behoefte aan hebt en nogmaals, als je het niet doet is het ook goed.
Wat ik jou vragen wil; hoe is de band met je moeder nu? Nu je ouder bent en dus ook haar situatie beter begrijpt dan toen je kind was?
Aan Leo speciaal: omdat je altijd zo ontzettend lief bent voor iedereen, terwijl je zelf zoveel hebt meegemaakt, en er niet eens verbitterd door bent geraakt, in tegendeel. Ik heb heel erg veel respect voor je oneindige vermogen om mensen te steunen en er voor ze te zijn en, nouja, ik kan het niet goed uitdrukken, maar . En als ik eraan toe ben, mail ik je, je aanbod is zo lief!
Ik weet nu ook dat ze er niet echt wat aan kon doen: ze zat in een hele moeilijke situatie toen, die heel frustrerend was. En om de boel draaiende te houden ging het zoals het ging: moeizaam, maar we overleefden.
Lieve Zon,
Zelfs mijn man was ontroerd door je woorden aan mijn adres (ik was vanzelfsprekend sowieso ontroerd). Wat mooi dat je het zo voelt, wat ben ik daar blij mee....Het is een cadeau als je iemand raakt.
Je mailt maar als je er behoefte aan hebt en nogmaals, als je het niet doet is het ook goed.
Wat ik jou vragen wil; hoe is de band met je moeder nu? Nu je ouder bent en dus ook haar situatie beter begrijpt dan toen je kind was?
vrijdag 6 juni 2008 om 13:07
Interessant topic dit, hoop dat het lang loopt...
Mijn ouders hadden het te druk met het uitvechten van hun machtsstrijd om zich over ons te bekommeren, in die zin dat we lichamelijk er prima aan toe waren maar we hadden geen ouders waar we met onze probleempjes en sores bij terecht konden.
Mijn moeder ging er van uit dat alle problemen mijn eigen schuld was, dus vertelde ik haar al snel helemaal niets meer. Tot op de dag van vandaag.
Haar negatieve reacties zijn vaak de reden dat ik zwijg. Ook sneu eigenlijk, haar negatieviteit wordt gevoed door angst en teleurstelling.
Mijn zus, die gepest werd kon dat niet kwijt. Ze moest maar harder van zich afbijten was de reactie.
Mijn moeder had het idee om een soort Von Trapp familie te krijgen, drie zingende zusjes die in smetteloze jurkjes zich netjes gedroegen.
In plaats daarvan kreeg ze een dromer, een wildebras en een gek kriebelig friemelkind waar ze niets van snapte.
Ze had het dus heel druk met ons in dat keurslijf te persen, wat ook natuurlijk niet lukte.
Daarnaast had ze het moeilijk met haar gemiste kansen en met mijn ouderwetse vader, die vond dat vaders wil wet was.
Mijn vader werkte veel en hard en was niet veel thuis. Hij is gestopt met me opvoeden op de dag dat ik mijn eerste baan had.
Kortom een chaotische en rommelige jeugd met weinig steun.
Toch zijn wij alledrie goede sterke volwassenen geworden, die positief en midden in het leven staan en het goed doen.
( Weliswaar met alledrie wat kleine afwijkingen, maar wie heeft die nou niet? )
Eert uw vader en uw moeder.....lastig hoor...ik hou van ze, ik mis mijn overleden vader en ik probeer er voor ze te zijn.
Maar ik voel ook nog steeds de teleurstelling dat ik nooit met ze kon praten over de dingen die me echt dwars zaten.
En toch mag ik niet vergeten wat mijn ouders mij wel schonken, mijn vader heeft zijn voorliefde voor reizen in mij geprent en daar ben ik hem dankbaar voor, mijn moeder heeft al haar creativiteit op ons overgebracht en daar heb ik veel plezier van.
Mijn ouders hadden het te druk met het uitvechten van hun machtsstrijd om zich over ons te bekommeren, in die zin dat we lichamelijk er prima aan toe waren maar we hadden geen ouders waar we met onze probleempjes en sores bij terecht konden.
Mijn moeder ging er van uit dat alle problemen mijn eigen schuld was, dus vertelde ik haar al snel helemaal niets meer. Tot op de dag van vandaag.
Haar negatieve reacties zijn vaak de reden dat ik zwijg. Ook sneu eigenlijk, haar negatieviteit wordt gevoed door angst en teleurstelling.
Mijn zus, die gepest werd kon dat niet kwijt. Ze moest maar harder van zich afbijten was de reactie.
Mijn moeder had het idee om een soort Von Trapp familie te krijgen, drie zingende zusjes die in smetteloze jurkjes zich netjes gedroegen.
In plaats daarvan kreeg ze een dromer, een wildebras en een gek kriebelig friemelkind waar ze niets van snapte.
Ze had het dus heel druk met ons in dat keurslijf te persen, wat ook natuurlijk niet lukte.
Daarnaast had ze het moeilijk met haar gemiste kansen en met mijn ouderwetse vader, die vond dat vaders wil wet was.
Mijn vader werkte veel en hard en was niet veel thuis. Hij is gestopt met me opvoeden op de dag dat ik mijn eerste baan had.
Kortom een chaotische en rommelige jeugd met weinig steun.
Toch zijn wij alledrie goede sterke volwassenen geworden, die positief en midden in het leven staan en het goed doen.
( Weliswaar met alledrie wat kleine afwijkingen, maar wie heeft die nou niet? )
Eert uw vader en uw moeder.....lastig hoor...ik hou van ze, ik mis mijn overleden vader en ik probeer er voor ze te zijn.
Maar ik voel ook nog steeds de teleurstelling dat ik nooit met ze kon praten over de dingen die me echt dwars zaten.
En toch mag ik niet vergeten wat mijn ouders mij wel schonken, mijn vader heeft zijn voorliefde voor reizen in mij geprent en daar ben ik hem dankbaar voor, mijn moeder heeft al haar creativiteit op ons overgebracht en daar heb ik veel plezier van.
vrijdag 6 juni 2008 om 13:07
Leo is idd de liefste, couldn't agree more .
Ik merk dat dit topic me enorm heeft geraakt. Ik heb vrede met alles wat er gebeurd is, heb het geaccepteerd, ben verder gegaan, ben eindelijk echt gelukkig met mezelf. En toch merkte ik gisteren dat er iets nog steeds heel veel pijn doet ondanks alle vrede en gemoedsrust.
Ik realiseerde me daarnet dat ik zo graag gewoon een moeder zou willen hebben die onvoorwaardelijk van me hield. En het kan niet, dat moment is allang voorbij en het gaat ook nooit gebeuren. Maar ik zou het graag willen. Valt niet mee om dat gevoel uit te leggen dat het er niet in zit.
Ik merk dat dit topic me enorm heeft geraakt. Ik heb vrede met alles wat er gebeurd is, heb het geaccepteerd, ben verder gegaan, ben eindelijk echt gelukkig met mezelf. En toch merkte ik gisteren dat er iets nog steeds heel veel pijn doet ondanks alle vrede en gemoedsrust.
Ik realiseerde me daarnet dat ik zo graag gewoon een moeder zou willen hebben die onvoorwaardelijk van me hield. En het kan niet, dat moment is allang voorbij en het gaat ook nooit gebeuren. Maar ik zou het graag willen. Valt niet mee om dat gevoel uit te leggen dat het er niet in zit.
