Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
vrijdag 6 juni 2008 om 13:12
Omdat we hier toch in de ontboezemingenmodus staan: Ik hang hier een stuk minder lang rond dan jullie, maar ben het woord voor woord met Lindy eens. Eleonora, je springt er voor mij ook uit hoor, met je warme, wijze woorden, je rake observaties, gevoel voor humor en je prachtige taalgebruik. En ja, met je door God gegeven geschenk van het pornoen (puntjes) natuurlijk. Dat niet in het minst.
Zo, nu weer aan de arbeid.
Zo, nu weer aan de arbeid.
vrijdag 6 juni 2008 om 17:05
vrijdag 6 juni 2008 om 17:32
quote:Bronny schreef op 06 juni 2008 @ 13:07:
Interessant topic dit, hoop dat het lang loopt...
Ik ook.
quote:Kortom een chaotische en rommelige jeugd met weinig steun.
Mag ik vragen uit welk jaar jij zo ongeveer stamt Bron?
Mijn schoonzus studeerde pedagogiek en die kwam met de theorie dat de gezinnen uit de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw gekenmerkt werden door veel persoonlijke ruimte maar weinig communicatie tussen ouders en kinderen. Is dat iets wat jij kunt beamen?
Op mijn broer en mij is deze theorie helemaal van toepassing. Ik heb het goed gehad (mijn grote verdrieten hadden een hele andere oorzaak, namelijk het seksueel misbruik waar ik eerder over schreef) en had veel, heel veel vrijheid op veel gebieden, hoewel mijn vaders wil ook wet was (dubbel he?). Snappen doe ik mijn ouders op veel vlakken niet, ik ben heel iemand anders geworden dan hoe zij zijn.
Mijn moeder is een ontzettende schat maar heel zwak. Mijn man is een kunstenaar, een vrijzinnig, intelligent mens, enorm dominant, eigenwijs, halsstarrig, neemt vrouwen niet echt serieus enzovoort.
Ik had inderdaad dus veel vrijheid, er werd zogenaamd gepraat maar ik heb nooit echt het gevoel gehad dat ze me begrepen of zo. Ik schrijf hier niet mee omdat ik hetzelfde heb meegemaakt als de meiden hier, ik schrijf alleen uit belangstelling maar in jouw verhaal herken ik zomaar ineens dingen uit mijn eigen jeugd.
Vandaar....
Interessant topic dit, hoop dat het lang loopt...
Ik ook.
quote:Kortom een chaotische en rommelige jeugd met weinig steun.
Mag ik vragen uit welk jaar jij zo ongeveer stamt Bron?
Mijn schoonzus studeerde pedagogiek en die kwam met de theorie dat de gezinnen uit de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw gekenmerkt werden door veel persoonlijke ruimte maar weinig communicatie tussen ouders en kinderen. Is dat iets wat jij kunt beamen?
Op mijn broer en mij is deze theorie helemaal van toepassing. Ik heb het goed gehad (mijn grote verdrieten hadden een hele andere oorzaak, namelijk het seksueel misbruik waar ik eerder over schreef) en had veel, heel veel vrijheid op veel gebieden, hoewel mijn vaders wil ook wet was (dubbel he?). Snappen doe ik mijn ouders op veel vlakken niet, ik ben heel iemand anders geworden dan hoe zij zijn.
Mijn moeder is een ontzettende schat maar heel zwak. Mijn man is een kunstenaar, een vrijzinnig, intelligent mens, enorm dominant, eigenwijs, halsstarrig, neemt vrouwen niet echt serieus enzovoort.
Ik had inderdaad dus veel vrijheid, er werd zogenaamd gepraat maar ik heb nooit echt het gevoel gehad dat ze me begrepen of zo. Ik schrijf hier niet mee omdat ik hetzelfde heb meegemaakt als de meiden hier, ik schrijf alleen uit belangstelling maar in jouw verhaal herken ik zomaar ineens dingen uit mijn eigen jeugd.
Vandaar....
anoniem_12394 wijzigde dit bericht op 06-06-2008 17:34
Reden: kreeg die *&^kwoot niet goed!
Reden: kreeg die *&^kwoot niet goed!
% gewijzigd
vrijdag 6 juni 2008 om 17:44
Mooi onderwerp. Vooral ook de vraag: dachten mijn ouders echt dat ze het goed deden of hebben ze mij bewust gekwetst? Is iets waar ik ook mee worstel. Ik had (heb) een zeer dominante moeder en mijn vader moest altijd naar haar pijpen dansen. Als ik daar iets van zei, werd ze kwaad op mij en mijn vader ook, want die moest haar natuurlijk steunen. Dit paste echt niet in mijn kinderlijk gevoel voor rechtvaardigheid.
Verder zei mams ook dingen als: "jij bent zo'n waardeloos mens, er zal later niemand zijn die van jou kan houden." Dit aan het begin van mijn pubertijd, dus dat heeft er best bij mij ingehakt. Ben zelfs nu nog onzeker op zijn tijd.
Maar: de relatie met mijn ouders nu is echt heel goed. Ik zit nu bijvoorbeeld in een moeilijke periode (lig in scheiding en mijn ouders konden het altijd heel goed met mijn man vinden) en ze steunen mij 100%. Voor de goede orde: er is geen ruzie tussen mij ex en mij en mijn ex is ook nog goed met mijn ouders. Maar ik hoor nu dus niet meer dingen als:"ja, je kon verwachten dat niemand het met jou uithoudt", of iets in die trant. Ook heb ik te momenteel (en de rest van mijn leven, weet ik nu) te maken met een medische kwestie en mijn ouders zijn echt heel bezorgd, bezorgder dan ikzelf eigenlijk ben.
Mijn vraag aan de mensen die akelige herinneringen hebben is dan ook: hoe is de relatie nu? Kunnen jullie nu wel op je ouders steunen? Mijn ouders zullen nooit toegeven wat ze mij vroeger hebben aangedaan, dat zijn allemaal ofwel valse herinneringen ofwel noodzakelijke dingen die ze wel moesten doen omdat ik vroeger het bloed onder hun nagels vandaan kon halen (in mijn eigen herinnering was ik best een lief kind). Dus over vroeger valt echt niet te praten, maar over het nu zijn ze dus wel heel lief. En hoewel ik niet kan geloven dat alles wat mijn moeder ooit tegen mij heeft gezegd, gedaan is uit een gevoel van "ik doe wat mij het beste lijkt", waardeer ik haar nu wel en vind ik het zelfs zielig dat zij het zo moeilijk heeft met mijn gezondheid etc.
Verder zei mams ook dingen als: "jij bent zo'n waardeloos mens, er zal later niemand zijn die van jou kan houden." Dit aan het begin van mijn pubertijd, dus dat heeft er best bij mij ingehakt. Ben zelfs nu nog onzeker op zijn tijd.
Maar: de relatie met mijn ouders nu is echt heel goed. Ik zit nu bijvoorbeeld in een moeilijke periode (lig in scheiding en mijn ouders konden het altijd heel goed met mijn man vinden) en ze steunen mij 100%. Voor de goede orde: er is geen ruzie tussen mij ex en mij en mijn ex is ook nog goed met mijn ouders. Maar ik hoor nu dus niet meer dingen als:"ja, je kon verwachten dat niemand het met jou uithoudt", of iets in die trant. Ook heb ik te momenteel (en de rest van mijn leven, weet ik nu) te maken met een medische kwestie en mijn ouders zijn echt heel bezorgd, bezorgder dan ikzelf eigenlijk ben.
Mijn vraag aan de mensen die akelige herinneringen hebben is dan ook: hoe is de relatie nu? Kunnen jullie nu wel op je ouders steunen? Mijn ouders zullen nooit toegeven wat ze mij vroeger hebben aangedaan, dat zijn allemaal ofwel valse herinneringen ofwel noodzakelijke dingen die ze wel moesten doen omdat ik vroeger het bloed onder hun nagels vandaan kon halen (in mijn eigen herinnering was ik best een lief kind). Dus over vroeger valt echt niet te praten, maar over het nu zijn ze dus wel heel lief. En hoewel ik niet kan geloven dat alles wat mijn moeder ooit tegen mij heeft gezegd, gedaan is uit een gevoel van "ik doe wat mij het beste lijkt", waardeer ik haar nu wel en vind ik het zelfs zielig dat zij het zo moeilijk heeft met mijn gezondheid etc.
vrijdag 6 juni 2008 om 18:43
quote:eleonora schreef op 06 juni 2008 @ 12:27:
[...]
Wat ik jou vragen wil; hoe is de band met je moeder nu? Nu je ouder bent en dus ook haar situatie beter begrijpt dan toen je kind was?
De relatie met mijn moeder nu is heel wisselend. Net als vroeger eigenlijk . Soms gaat het heel erg goed, en kan ik bij haar uithuilen, kunnen we leuk samen dingen doen en is het echt gezellig.
En soms helemaal niet. Er zijn een aantal dingen die ik niet moet doen als ik het leuk wil houden. Ik moet bijvoorbeeld niet proberen vroeger ter sprake te brengen of iets van kritiek te hebben op iets dat ze doet of iets te zeggen dat ze op zou kunnen vatten als kritiek, want dan hebben we echt ruzie ("ruzie die onze relatie als moeder-dochter aantast", zoals ze placht te zeggen).
In december, met Sinterklaas, was onze laatste aanvaring. Mijn hele familie woont vlak bij elkaar, in dezelfde stad, behalve ik. Ik woon drie uur reizen verderop. Nu noemt mijn moeder bij feestelijkheden nooit een tijdstip, ze zegt altijd dat iedereen mag komen wanneer ze willen. Heel lief en voor de rest die op loopafstand van elkaar woont werkt dat prima. Alleen kom ik daardoor altijd of veel te vroeg, zodat het nog uren duurt voordat het feest begint, of net te laat, zodat iedereen al weg is als ik kom.
Ik vroeg daarom in december of ze voortaan niet een begintijd kon noemen, zodat ik kon komen op het moment dat het feestje echt begon (zonder eerst de hele familie te moeten afbellen voor hun plannen). Dat was niet zo slim, want ik heb haar daarmee erg gekwetst. Want ze deed het juist voor mij, en ze vond het heel erg dat ik daar niet dankbaar voor was. En dat ik dit zei was een teken dat ik haar niet waardeerde, en het tastte onze relatie als moeder-dochter heel erg aan (natuurlijk).
Het werd zo'n drama dat ze Sinterklaas afblies, en dat mijn vader tegen me zei dat hij vroeger trots op me was, maar dat dat nu aardig wegzakte.
Die hele ellende heeft er behoorlijk ingehakt. Ik begrijp nog steeds wel waarom ze boos wordt om dingen zoals dit. Ze doet heel erg haar best en als ik dan zeg dat het niet goed genoeg is, is dat natuurlijk ontzettend lullig. Daarbij heeft mijn moeder het op haar werk momenteel niet makkelijk. Ze is leidinggevende maar haar mensen luisteren niet naar haar, en daar heeft ze veel verdriet van (ze noemen haar daar 'de machine'). Aan de andere kant zou ik het ook wel fijn vinden als ze wat meer zou luisteren naar wat ik echt wil, in plaats van dat ze doet wat ik denk dat ik wil.
Het is heel dubbel dus. Soms is het leuk met haar, soms is het niet leuk. En ik begrijp het wel als het niet leuk is, maar toch doe ik soms dingen die niet helemaal goed zijn. Het blijft lastig dus. Maar misschien ben ik gewoon nog niet oud genoeg om alles te zien, ik ben tenslotte nog vrij jong, en wijsheid komt met de jaren. Dus ik heb nog tijd, en het komt allemaal wel.
[...]
Wat ik jou vragen wil; hoe is de band met je moeder nu? Nu je ouder bent en dus ook haar situatie beter begrijpt dan toen je kind was?
De relatie met mijn moeder nu is heel wisselend. Net als vroeger eigenlijk . Soms gaat het heel erg goed, en kan ik bij haar uithuilen, kunnen we leuk samen dingen doen en is het echt gezellig.
En soms helemaal niet. Er zijn een aantal dingen die ik niet moet doen als ik het leuk wil houden. Ik moet bijvoorbeeld niet proberen vroeger ter sprake te brengen of iets van kritiek te hebben op iets dat ze doet of iets te zeggen dat ze op zou kunnen vatten als kritiek, want dan hebben we echt ruzie ("ruzie die onze relatie als moeder-dochter aantast", zoals ze placht te zeggen).
In december, met Sinterklaas, was onze laatste aanvaring. Mijn hele familie woont vlak bij elkaar, in dezelfde stad, behalve ik. Ik woon drie uur reizen verderop. Nu noemt mijn moeder bij feestelijkheden nooit een tijdstip, ze zegt altijd dat iedereen mag komen wanneer ze willen. Heel lief en voor de rest die op loopafstand van elkaar woont werkt dat prima. Alleen kom ik daardoor altijd of veel te vroeg, zodat het nog uren duurt voordat het feest begint, of net te laat, zodat iedereen al weg is als ik kom.
Ik vroeg daarom in december of ze voortaan niet een begintijd kon noemen, zodat ik kon komen op het moment dat het feestje echt begon (zonder eerst de hele familie te moeten afbellen voor hun plannen). Dat was niet zo slim, want ik heb haar daarmee erg gekwetst. Want ze deed het juist voor mij, en ze vond het heel erg dat ik daar niet dankbaar voor was. En dat ik dit zei was een teken dat ik haar niet waardeerde, en het tastte onze relatie als moeder-dochter heel erg aan (natuurlijk).
Het werd zo'n drama dat ze Sinterklaas afblies, en dat mijn vader tegen me zei dat hij vroeger trots op me was, maar dat dat nu aardig wegzakte.
Die hele ellende heeft er behoorlijk ingehakt. Ik begrijp nog steeds wel waarom ze boos wordt om dingen zoals dit. Ze doet heel erg haar best en als ik dan zeg dat het niet goed genoeg is, is dat natuurlijk ontzettend lullig. Daarbij heeft mijn moeder het op haar werk momenteel niet makkelijk. Ze is leidinggevende maar haar mensen luisteren niet naar haar, en daar heeft ze veel verdriet van (ze noemen haar daar 'de machine'). Aan de andere kant zou ik het ook wel fijn vinden als ze wat meer zou luisteren naar wat ik echt wil, in plaats van dat ze doet wat ik denk dat ik wil.
Het is heel dubbel dus. Soms is het leuk met haar, soms is het niet leuk. En ik begrijp het wel als het niet leuk is, maar toch doe ik soms dingen die niet helemaal goed zijn. Het blijft lastig dus. Maar misschien ben ik gewoon nog niet oud genoeg om alles te zien, ik ben tenslotte nog vrij jong, en wijsheid komt met de jaren. Dus ik heb nog tijd, en het komt allemaal wel.
vrijdag 6 juni 2008 om 18:44
Leo, heb je nog plek voorn complimentje?
Hoe het nu tussen mij en mijn ouders is?
Ik vind het pijnlijk om te zien hoe mijn moeder de laatste jaren een oud vrouwtje geworden is, ze is milder.
Ook als ik naar mijn vader kijk, zie ik een oude man.
Naar hun inzicht doen ze heel erg hun best.
Hun 'gemaakte' gedrag maakt ze zo kwetsbaar, voelt bijna aan als een schaafwond, zo schrijnend.
Ik verwijt het mijn ouders niet, omdat ze door hun houding en kijk op de wereld zélf ook een hoop hebben gemist. Dat is in mijn ogen al 'straf' genoeg, zonder genoegdoening van het woord straf te voelen hoor, want ik heb het ze kunnen vergeven. Tenslotte ben ik er ook door geworden wie ik ben.
Hoe het nu tussen mij en mijn ouders is?
Ik vind het pijnlijk om te zien hoe mijn moeder de laatste jaren een oud vrouwtje geworden is, ze is milder.
Ook als ik naar mijn vader kijk, zie ik een oude man.
Naar hun inzicht doen ze heel erg hun best.
Hun 'gemaakte' gedrag maakt ze zo kwetsbaar, voelt bijna aan als een schaafwond, zo schrijnend.
Ik verwijt het mijn ouders niet, omdat ze door hun houding en kijk op de wereld zélf ook een hoop hebben gemist. Dat is in mijn ogen al 'straf' genoeg, zonder genoegdoening van het woord straf te voelen hoor, want ik heb het ze kunnen vergeven. Tenslotte ben ik er ook door geworden wie ik ben.
zaterdag 7 juni 2008 om 14:01
quote:Onderdezon schreef op 06 juni 2008 @ 18:43:
[...]
Ik vroeg daarom in december of ze voortaan niet een begintijd kon noemen, zodat ik kon komen op het moment dat het feestje echt begon (zonder eerst de hele familie te moeten afbellen voor hun plannen). Dat was niet zo slim, want ik heb haar daarmee erg gekwetst. Want ze deed het juist voor mij, en ze vond het heel erg dat ik daar niet dankbaar voor was. En dat ik dit zei was een teken dat ik haar niet waardeerde, en het tastte onze relatie als moeder-dochter heel erg aan (natuurlijk).
Het werd zo'n drama dat ze Sinterklaas afblies, en dat mijn vader tegen me zei dat hij vroeger trots op me was, maar dat dat nu aardig wegzakte.
Mijn hemel, wat een drama om niets! Waar gáát dit over???? Wat een stel kleuters....sorry als ik je hiermee kwets, maar echt.....onvoorstelbaar dit. Je valt van je voetstuk omdat je een simpele vraag stelde??? Omdat je het vervelend vindt dat je moeder voor je denkt in plaats van dat ze je simpelweg vraagt hoe jij over iets denkt?? Mijn mond valt hier werkelijk van open.....
Die hele ellende heeft er behoorlijk ingehakt. Ik begrijp nog steeds wel waarom ze boos wordt om dingen zoals dit. Ze doet heel erg haar best en als ik dan zeg dat het niet goed genoeg is, is dat natuurlijk ontzettend lullig. Daarbij heeft mijn moeder het op haar werk momenteel niet makkelijk. Ze is leidinggevende maar haar mensen luisteren niet naar haar, en daar heeft ze veel verdriet van (ze noemen haar daar 'de machine'). Aan de andere kant zou ik het ook wel fijn vinden als ze wat meer zou luisteren naar wat ik echt wil, in plaats van dat ze doet wat ze denkt dat ik wil.
Zij denkt dat jij iets wilt en handelt daar vervolgens naar in plaats van dat ze je vraagt wat je werkelijk wilt. Vervolgens geef jij aan wat je werkelijk wilt en dan wordt jouw moeder verdrietig? Dat noem ik geen 'houden van' maar 'jij doet niet wat ik wil en als ik dan een verdrietig gezicht trek voel jij je schuldig. Heb ik lekker toch mijn zin'. Hoe oud is je moeder? Geestelijk?
Het is heel dubbel dus. Soms is het leuk met haar, soms is het niet leuk. En ik begrijp het wel als het niet leuk is, maar toch doe ik soms dingen die niet helemaal goed zijn. Het blijft lastig dus. Maar misschien ben ik gewoon nog niet oud genoeg om alles te zien, ik ben tenslotte nog vrij jong, en wijsheid komt met de jaren. Dus ik heb nog tijd, en het komt allemaal wel.Wijsheid komt idd met de jaren, maar sommige mensen weigeren volwassen te worden. Jij mag dan jong zijn (ik heb geen idee hoe oud je bent) maar je hebt al meer begrip voor je moeders grillen dan zij heeft voor jouw wensen. Teveel begrip is ook niet gezond voor sommige mensen...
[...]
Ik vroeg daarom in december of ze voortaan niet een begintijd kon noemen, zodat ik kon komen op het moment dat het feestje echt begon (zonder eerst de hele familie te moeten afbellen voor hun plannen). Dat was niet zo slim, want ik heb haar daarmee erg gekwetst. Want ze deed het juist voor mij, en ze vond het heel erg dat ik daar niet dankbaar voor was. En dat ik dit zei was een teken dat ik haar niet waardeerde, en het tastte onze relatie als moeder-dochter heel erg aan (natuurlijk).
Het werd zo'n drama dat ze Sinterklaas afblies, en dat mijn vader tegen me zei dat hij vroeger trots op me was, maar dat dat nu aardig wegzakte.
Mijn hemel, wat een drama om niets! Waar gáát dit over???? Wat een stel kleuters....sorry als ik je hiermee kwets, maar echt.....onvoorstelbaar dit. Je valt van je voetstuk omdat je een simpele vraag stelde??? Omdat je het vervelend vindt dat je moeder voor je denkt in plaats van dat ze je simpelweg vraagt hoe jij over iets denkt?? Mijn mond valt hier werkelijk van open.....
Die hele ellende heeft er behoorlijk ingehakt. Ik begrijp nog steeds wel waarom ze boos wordt om dingen zoals dit. Ze doet heel erg haar best en als ik dan zeg dat het niet goed genoeg is, is dat natuurlijk ontzettend lullig. Daarbij heeft mijn moeder het op haar werk momenteel niet makkelijk. Ze is leidinggevende maar haar mensen luisteren niet naar haar, en daar heeft ze veel verdriet van (ze noemen haar daar 'de machine'). Aan de andere kant zou ik het ook wel fijn vinden als ze wat meer zou luisteren naar wat ik echt wil, in plaats van dat ze doet wat ze denkt dat ik wil.
Zij denkt dat jij iets wilt en handelt daar vervolgens naar in plaats van dat ze je vraagt wat je werkelijk wilt. Vervolgens geef jij aan wat je werkelijk wilt en dan wordt jouw moeder verdrietig? Dat noem ik geen 'houden van' maar 'jij doet niet wat ik wil en als ik dan een verdrietig gezicht trek voel jij je schuldig. Heb ik lekker toch mijn zin'. Hoe oud is je moeder? Geestelijk?
Het is heel dubbel dus. Soms is het leuk met haar, soms is het niet leuk. En ik begrijp het wel als het niet leuk is, maar toch doe ik soms dingen die niet helemaal goed zijn. Het blijft lastig dus. Maar misschien ben ik gewoon nog niet oud genoeg om alles te zien, ik ben tenslotte nog vrij jong, en wijsheid komt met de jaren. Dus ik heb nog tijd, en het komt allemaal wel.Wijsheid komt idd met de jaren, maar sommige mensen weigeren volwassen te worden. Jij mag dan jong zijn (ik heb geen idee hoe oud je bent) maar je hebt al meer begrip voor je moeders grillen dan zij heeft voor jouw wensen. Teveel begrip is ook niet gezond voor sommige mensen...
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 7 juni 2008 om 14:22
Ook ik wil nog graag even reageren op de vraag of mijn moeder mij willens en wetens treiterde. Ja. Heel bewust. Mijn moeder heeft me tientallen keren verteld: "mannen naaien wel door, zo ben jij ook ter wereld gekomen...... ik wilde jou helemaal niet, ik vond twee jongetjes ook wel genoeg, maar ja, mannen naaien wel door.....". Schelden deed ze ook, veel en vaak en het liefst als er mensen bijwaren. Vernederen ook bij voorkeur in gezelschap. Mij wijzen op mijn omvang ook, en dan bij voorkeur als ik kleren moest passen. "Vies vet varken met je vieze vette pens en wat ben je toch walgelijk dik!", waren een paar van de favorieten.
Mijn moeder was zich er wel degelijk van bewust dat ze me treiterde, ze genoot er zelfs van, vooral toen bleek dat ik 'haar' diabetes toch geërfd had. De vierde dochter op rij had haar plicht niet verzaakt! (Overgrootmoeder, grootmoeder, moeder en toen ik). Ze vond het werkelijk geweldig dat ik ook chronisch ziek was, eindelijk was ze niet meer de enige diabeet in ons gezin.
Mijn oudste broer was een moeilijk kind, met hem had ze de grootste ruzies. Mijn andere broer was een heel makkelijk kind, hij was haar favoriet, haar engeltje. Hem behandelde ze heel omzichtig, met veel aandacht en begrip. Hij werd vaak aangehaald, voor hem werden bepaalde lekkere dingen in huis gehaald, als hij verdrietig was werd hij zelfs getroost! Naar hem werd lief gekeken, lief geglimlacht, ze genoot van zijn aanwezigheid, van zijn humor. Om hem kon ze lachen. Echt een liefhebbende moeder!
Mijn vader was blind voor haar gedrag. Hij was van half 8 tot half 6 aan het werk, zodra hij thuis kwam ging hij aan de sherry en na het eten aan de jenever, dus een oplettende, alerte vader was hij niet. Ook als hij thuis was maakte ze akelige opmerkingen, maar die gingen bij hem het ene oor in, het andere weer uit.
Ik moet er wel bij zeggen dat mijn vader me nooit uitgescholden, vernederd of geminacht heeft. Hij was er gewoon nooit echt. Mijn vader en ik waren in mijn jeugd 2 handen op 1 buik, tot mijn 9e ongeveer. Daarna was hij de grote afwezige.
Toen mijn vader begin dit jaar in het ziekenhuis terecht kwam en ik dat hoorde van mijn broer raakte ik in paniek omdat ik dacht dat ik hem nooit weer zou zien voor zijn dood. Mijn moeder heeft de afgelopen jaren meerdere keren in het ziekenhuis gelegen, maar die berichten interesseerden mij ongeveer net zoveel als weten hoeveel zandkorrels er in de Sahara liggen.
Mijn moeder was zich er wel degelijk van bewust dat ze me treiterde, ze genoot er zelfs van, vooral toen bleek dat ik 'haar' diabetes toch geërfd had. De vierde dochter op rij had haar plicht niet verzaakt! (Overgrootmoeder, grootmoeder, moeder en toen ik). Ze vond het werkelijk geweldig dat ik ook chronisch ziek was, eindelijk was ze niet meer de enige diabeet in ons gezin.
Mijn oudste broer was een moeilijk kind, met hem had ze de grootste ruzies. Mijn andere broer was een heel makkelijk kind, hij was haar favoriet, haar engeltje. Hem behandelde ze heel omzichtig, met veel aandacht en begrip. Hij werd vaak aangehaald, voor hem werden bepaalde lekkere dingen in huis gehaald, als hij verdrietig was werd hij zelfs getroost! Naar hem werd lief gekeken, lief geglimlacht, ze genoot van zijn aanwezigheid, van zijn humor. Om hem kon ze lachen. Echt een liefhebbende moeder!
Mijn vader was blind voor haar gedrag. Hij was van half 8 tot half 6 aan het werk, zodra hij thuis kwam ging hij aan de sherry en na het eten aan de jenever, dus een oplettende, alerte vader was hij niet. Ook als hij thuis was maakte ze akelige opmerkingen, maar die gingen bij hem het ene oor in, het andere weer uit.
Ik moet er wel bij zeggen dat mijn vader me nooit uitgescholden, vernederd of geminacht heeft. Hij was er gewoon nooit echt. Mijn vader en ik waren in mijn jeugd 2 handen op 1 buik, tot mijn 9e ongeveer. Daarna was hij de grote afwezige.
Toen mijn vader begin dit jaar in het ziekenhuis terecht kwam en ik dat hoorde van mijn broer raakte ik in paniek omdat ik dacht dat ik hem nooit weer zou zien voor zijn dood. Mijn moeder heeft de afgelopen jaren meerdere keren in het ziekenhuis gelegen, maar die berichten interesseerden mij ongeveer net zoveel als weten hoeveel zandkorrels er in de Sahara liggen.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 7 juni 2008 om 14:29
Eleonora, ik vind jou ook een lieve schat. Pas nu lees ik hoe moeilijk jij het hebt gehad in je jeugd, en dan toch ben je zo betrokken bij anderen. Ik vind dat knap! Je bent altijd heel begripvol en steunend, jouw reacties dwingen respect af. Jij bent mijn heldin!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 7 juni 2008 om 14:44
quote:setter schreef op 05 juni 2008 @ 17:31:
Ik heb sinds 5 jaar geen contact meer met mijn ouders, maar ik voel me bevrijd.
Ik ook. Ik heb al heel lang het contact op een laag pitje staan en dat 2,5 jaar geleden gereduceerd tot dat waar ik voor het belang van mijn zusje niet omheen kon. 1,5 jaar geleden werd zelfs dat me teveel en nu wil ik niets meer met haar te maken hebben. Vervelend voor mijn zusje en de band die ik met haar aan het opbouwen was. Maar wel een heel stuk gezonder voor mezelf. Overigens ben ik hierin niet de enige. Mijn oudere zus heeft het contact zeven jaar geleden al verbroken. En tegelijk met mij, hebben ook vier buren (haar beste vrienden) het contact stopgezet. Ze is vernietigend.
De laatste tijd ben ik er wel weer wat meer mee bezig, vanwege mijn schoonfamilie, maar ik weet dat het de juiste keuze geweest is. Mijn ex-moeder is geen moeder, dat is ze nooit geweest. Ze heeft mij opgevoed in de veronderstelling dat ik autisme zou hebben, daar was ik op getest. Maar toen ik het zelf uit ging zoeken, bleek dat de test zelfs nooit gedaan was! Ja, ik was anders dan andere kinderen en dat ben ik nog steeds, maar dat komt allemaal voort uit hetgeen wat zij deed en vooral niet deed. De verhalen over weggegooide knuffels komen mij bekend voor, al ging het bij haar met vuilniszakken tegelijk mijn slaapkamer uit. Zij was het slachtoffer, zij was zielig, zij was ziek. Maar zodra er hulp kwam lag dat nooit aan haar. Het lag altijd aan anderen, aan mij want ik was zo'n lastig kind en ze had mij nooit gewild. En ik geloofde haar. Ik wist niet beter. En ik weet nog steeds niet beter, want ik kan niet normaal functioneren binnen een gezinssituatie. Ik weet gewoonweg niet wat ik moet doen. Iets wat erg lastig is want eigenlijk heb ik een hele lieve en leuke schoonfamilie. Ik zou er graag bij willen horen alsof ik een van hun eigen kinderen was. En ik weet dat zij daar ook zo over denken, maar ik weet niet hoe.
Nu heeft mijn ex-moeder zelf ook geen normale jeugd gehad. Haar vader mishandelde haar, haar moeder was alcohollist. Haar pubertijd woonde ze in kindertehuizen waar ze ook seksueel mishandeld werd en uiteindelijk zwanger raakte van mijn zus en later van mijzelf. Heel lang heb ik het haar niet kwalijk genomen, het toch maar weer opnieuw geprobeert. Maar ondertussen ben ik erachter dat zolang zij in de slachtofferrol blijft hangen en zichzelf ziek maakt er gewoonweg geen kans is. En mocht ze zich ooit normaal gaan gedragen, als er een jaar voorbij kan gaan zonder zelfmoordpogingen of wegloperijen, dan nog is er geen kans meer want ik kan alles wat er de afgelopen 23 jaar gebeurd is niet vergeten. Ze heeft vrijwel altijd hulp gehad van maatschappelijk werksters, bureau jeugdzorg, riagg en zelfs de kinderbescherming. En nooit is er echt iets veranderd...
Ik heb sinds 5 jaar geen contact meer met mijn ouders, maar ik voel me bevrijd.
Ik ook. Ik heb al heel lang het contact op een laag pitje staan en dat 2,5 jaar geleden gereduceerd tot dat waar ik voor het belang van mijn zusje niet omheen kon. 1,5 jaar geleden werd zelfs dat me teveel en nu wil ik niets meer met haar te maken hebben. Vervelend voor mijn zusje en de band die ik met haar aan het opbouwen was. Maar wel een heel stuk gezonder voor mezelf. Overigens ben ik hierin niet de enige. Mijn oudere zus heeft het contact zeven jaar geleden al verbroken. En tegelijk met mij, hebben ook vier buren (haar beste vrienden) het contact stopgezet. Ze is vernietigend.
De laatste tijd ben ik er wel weer wat meer mee bezig, vanwege mijn schoonfamilie, maar ik weet dat het de juiste keuze geweest is. Mijn ex-moeder is geen moeder, dat is ze nooit geweest. Ze heeft mij opgevoed in de veronderstelling dat ik autisme zou hebben, daar was ik op getest. Maar toen ik het zelf uit ging zoeken, bleek dat de test zelfs nooit gedaan was! Ja, ik was anders dan andere kinderen en dat ben ik nog steeds, maar dat komt allemaal voort uit hetgeen wat zij deed en vooral niet deed. De verhalen over weggegooide knuffels komen mij bekend voor, al ging het bij haar met vuilniszakken tegelijk mijn slaapkamer uit. Zij was het slachtoffer, zij was zielig, zij was ziek. Maar zodra er hulp kwam lag dat nooit aan haar. Het lag altijd aan anderen, aan mij want ik was zo'n lastig kind en ze had mij nooit gewild. En ik geloofde haar. Ik wist niet beter. En ik weet nog steeds niet beter, want ik kan niet normaal functioneren binnen een gezinssituatie. Ik weet gewoonweg niet wat ik moet doen. Iets wat erg lastig is want eigenlijk heb ik een hele lieve en leuke schoonfamilie. Ik zou er graag bij willen horen alsof ik een van hun eigen kinderen was. En ik weet dat zij daar ook zo over denken, maar ik weet niet hoe.
Nu heeft mijn ex-moeder zelf ook geen normale jeugd gehad. Haar vader mishandelde haar, haar moeder was alcohollist. Haar pubertijd woonde ze in kindertehuizen waar ze ook seksueel mishandeld werd en uiteindelijk zwanger raakte van mijn zus en later van mijzelf. Heel lang heb ik het haar niet kwalijk genomen, het toch maar weer opnieuw geprobeert. Maar ondertussen ben ik erachter dat zolang zij in de slachtofferrol blijft hangen en zichzelf ziek maakt er gewoonweg geen kans is. En mocht ze zich ooit normaal gaan gedragen, als er een jaar voorbij kan gaan zonder zelfmoordpogingen of wegloperijen, dan nog is er geen kans meer want ik kan alles wat er de afgelopen 23 jaar gebeurd is niet vergeten. Ze heeft vrijwel altijd hulp gehad van maatschappelijk werksters, bureau jeugdzorg, riagg en zelfs de kinderbescherming. En nooit is er echt iets veranderd...
zaterdag 7 juni 2008 om 15:09
[quote]Perel schreef op 05 juni 2008 @ 17:07:
[...]
na een verhuizing (ik was 7 jaar!) voor het eerst naar diezelfde school gestuurd worden, wat voelde ik me verloren en wat vond ik dat eng...wist alleen waar het ongeveer moest zijn.
quote]
Hetzelfde hier: ik was ook 7 en moest met broer mee 's ochtends. Tussen de middag zouden we op elkaar wachten, dus ik heb gewacht tot ik een ons woog, maar broerlief verscheen maar niet. Uiteindelijk ben ik maar alleen richting huis gegaan, maar na 200 meter wist ik niet meer welke kant ik op moest. Ik begon zachtjes te huilen totdat een oudere meneer naar me toekwam en vroeg of ik dat nieuwe meisje was wat hier pas was komen wonen. Hij heeft zijn klompen aangedaan en me thuis gebracht, alwaar mijn broer aan zijn broodje en bekertje melk zat en mijn moeder uiterst verbaasd was dat ik thuisgebracht werd door een vreemde meneer. Toen hij weg was kreeg ik op mijn sodemieter dat ik zo laat was en dat ik niet mee was gelopen met broer en dat ik dat toch wist en dat ik dat nooit meer moest doen! Dat broer mij straal vergeten was en vrolijk zonder zusje naar huis gehuppeld was kwam niet in haar op. Hij deed nooit iets verkeerd tenslotte. Tja, dat krijg je als je heilig verklaard bent...
Of mijn moeder mij gemist heeft? Nee, want dan was ze me wel gaan zoeken. Zoals gewoonlijk had ze het veel te druk met andere dingen.quote:Perel schreef op 05 juni 2008 @ 17:36:
Wat ik wel begrijp is dat mijn moeder niet lekker in haar vel zat, wellicht gefrustreerd was om dingen die in haar leven niet goed liepen.
Een gesprek met haar hier over aangaan is geen optie.
Grote kans dat ze het niet meer weet.
Oja, dat selectieve geheugenverlies, heel herkenbaar.
Ook dreigde ze regelmatig om weg te lopen. Dat deed ze dan ook: onder groot vertoon van drama verliet ze dan het huis, sloeg de deur met een harde klap dicht.
Mijn zus en ik zaten dan verstijfd van angst te wachten tot ze weer terug kwam....ze zou toch wel terug komen??
Achteraf hoorden we dan dat ze lachend vertelde tegen de buurvrouw dat ze even bij haar broer een bakkie was gaan halen, dat zou ons wel leren.
Mijn moeder was/is vals, maar zó vals toch ook weer niet. Mijn moeder vertrok stilletjes, als iedereen weg was, en kwam dan pas 's nachts weer thuis (ik lag dus wakker tot die tijd). Om vervolgens 3 dagen lang geen bek open te doen. Tot die ene keer dat ze echt alle koffers gepakt heeft om definitief te vertrekken (wat ze vervolgens niet deed na een halve nacht praten/schelden met pa). Trauma's heb ik hieraan overgehouden: tot mijn 18e keek ik elke maand opnieuw op de verjaardagskalender of de komende maand een veilige of gevaarlijke maand was. Veilig was als er verjaardagen waren waar ze echt niet onderuit kon, gevaarlijk was een maand met weinig of niet belangrijke verjaardagen, want dan kon ze met goed fatsoen weg. Als ik thuis kwam uit school en ze was er niet, dan ging ik eerst checken of haar naaidoos nog wel op zijn plek stond en of haar vest nog in de gang hing. Als haar vest weg was rende ik naar zolder om te kijken of de koffers er nog stonden, daarna naar hun slaapkamer om te kijken of haar kast niet leeg was, om dan beneden tot de ontdekking te komen dat er gewoon een briefje op de tafel lag met de melding 'ik ben even naar tante Alie'.
Zo ook gooide ze serviesgoed (kopjes met koffie er nog in) door de kamer heen stuk tegen de muur aan.
Mijn zus en ik wisten niet hoe snel we haar moesten kalmeren, alles voor haar opruimen.
We brachten haar tot wanhoop, zei ze dan.
Naderhand ook weer het verhaal tegen mijn vader: ze hadden het nieuwe behang toch al in huis, en ze was toch aan andere kopjes toe...ja dat was lachen, die verschrikte gezichten, kwamen ze hard aanlopen met een glaasje water voor mama.
Dit soort dingen is waar ik me nu van afvraag: HOE KAN DIT?
Hoe kan dit? Goeie vraag. Volgens mij moet je heel erg ziek zijn in je hoofd om mensen zo te kunnen behandelen. Hier zijn geen pilletjes voor vrees ik.
Wreed en sadistisch zijn woorden die in me opkomen als je je kinderen zo behandelt zonder dat ze daar aanleiding toe geven. Wat een haat, wat een afgunst....wat een mishandeling en verwaarlozing! Misselijkmakend ziek, zum kotzen!
Wat ik me afvraag: wat voelen jullie voor je moeder/vader? Voor mijn vader heb ik gemengde gevoelens, niet per definitie negatief. Voor mijn moeder voel ik pure haat. Zonde van mijn tijd, overigens. Ik voel het gelukkig alleen maar als ik aan haar denk. Godzijdank gaan er vele dagen voorbij dat ik niet één gedachte aan haar wijd.
[...]
na een verhuizing (ik was 7 jaar!) voor het eerst naar diezelfde school gestuurd worden, wat voelde ik me verloren en wat vond ik dat eng...wist alleen waar het ongeveer moest zijn.
quote]
Hetzelfde hier: ik was ook 7 en moest met broer mee 's ochtends. Tussen de middag zouden we op elkaar wachten, dus ik heb gewacht tot ik een ons woog, maar broerlief verscheen maar niet. Uiteindelijk ben ik maar alleen richting huis gegaan, maar na 200 meter wist ik niet meer welke kant ik op moest. Ik begon zachtjes te huilen totdat een oudere meneer naar me toekwam en vroeg of ik dat nieuwe meisje was wat hier pas was komen wonen. Hij heeft zijn klompen aangedaan en me thuis gebracht, alwaar mijn broer aan zijn broodje en bekertje melk zat en mijn moeder uiterst verbaasd was dat ik thuisgebracht werd door een vreemde meneer. Toen hij weg was kreeg ik op mijn sodemieter dat ik zo laat was en dat ik niet mee was gelopen met broer en dat ik dat toch wist en dat ik dat nooit meer moest doen! Dat broer mij straal vergeten was en vrolijk zonder zusje naar huis gehuppeld was kwam niet in haar op. Hij deed nooit iets verkeerd tenslotte. Tja, dat krijg je als je heilig verklaard bent...
Of mijn moeder mij gemist heeft? Nee, want dan was ze me wel gaan zoeken. Zoals gewoonlijk had ze het veel te druk met andere dingen.quote:Perel schreef op 05 juni 2008 @ 17:36:
Wat ik wel begrijp is dat mijn moeder niet lekker in haar vel zat, wellicht gefrustreerd was om dingen die in haar leven niet goed liepen.
Een gesprek met haar hier over aangaan is geen optie.
Grote kans dat ze het niet meer weet.
Oja, dat selectieve geheugenverlies, heel herkenbaar.
Ook dreigde ze regelmatig om weg te lopen. Dat deed ze dan ook: onder groot vertoon van drama verliet ze dan het huis, sloeg de deur met een harde klap dicht.
Mijn zus en ik zaten dan verstijfd van angst te wachten tot ze weer terug kwam....ze zou toch wel terug komen??
Achteraf hoorden we dan dat ze lachend vertelde tegen de buurvrouw dat ze even bij haar broer een bakkie was gaan halen, dat zou ons wel leren.
Mijn moeder was/is vals, maar zó vals toch ook weer niet. Mijn moeder vertrok stilletjes, als iedereen weg was, en kwam dan pas 's nachts weer thuis (ik lag dus wakker tot die tijd). Om vervolgens 3 dagen lang geen bek open te doen. Tot die ene keer dat ze echt alle koffers gepakt heeft om definitief te vertrekken (wat ze vervolgens niet deed na een halve nacht praten/schelden met pa). Trauma's heb ik hieraan overgehouden: tot mijn 18e keek ik elke maand opnieuw op de verjaardagskalender of de komende maand een veilige of gevaarlijke maand was. Veilig was als er verjaardagen waren waar ze echt niet onderuit kon, gevaarlijk was een maand met weinig of niet belangrijke verjaardagen, want dan kon ze met goed fatsoen weg. Als ik thuis kwam uit school en ze was er niet, dan ging ik eerst checken of haar naaidoos nog wel op zijn plek stond en of haar vest nog in de gang hing. Als haar vest weg was rende ik naar zolder om te kijken of de koffers er nog stonden, daarna naar hun slaapkamer om te kijken of haar kast niet leeg was, om dan beneden tot de ontdekking te komen dat er gewoon een briefje op de tafel lag met de melding 'ik ben even naar tante Alie'.
Zo ook gooide ze serviesgoed (kopjes met koffie er nog in) door de kamer heen stuk tegen de muur aan.
Mijn zus en ik wisten niet hoe snel we haar moesten kalmeren, alles voor haar opruimen.
We brachten haar tot wanhoop, zei ze dan.
Naderhand ook weer het verhaal tegen mijn vader: ze hadden het nieuwe behang toch al in huis, en ze was toch aan andere kopjes toe...ja dat was lachen, die verschrikte gezichten, kwamen ze hard aanlopen met een glaasje water voor mama.
Dit soort dingen is waar ik me nu van afvraag: HOE KAN DIT?
Hoe kan dit? Goeie vraag. Volgens mij moet je heel erg ziek zijn in je hoofd om mensen zo te kunnen behandelen. Hier zijn geen pilletjes voor vrees ik.
Wreed en sadistisch zijn woorden die in me opkomen als je je kinderen zo behandelt zonder dat ze daar aanleiding toe geven. Wat een haat, wat een afgunst....wat een mishandeling en verwaarlozing! Misselijkmakend ziek, zum kotzen!
Wat ik me afvraag: wat voelen jullie voor je moeder/vader? Voor mijn vader heb ik gemengde gevoelens, niet per definitie negatief. Voor mijn moeder voel ik pure haat. Zonde van mijn tijd, overigens. Ik voel het gelukkig alleen maar als ik aan haar denk. Godzijdank gaan er vele dagen voorbij dat ik niet één gedachte aan haar wijd.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 7 juni 2008 om 15:21
Afschuwelijk wat jullie meegemaakt hebben. Ik kan dan niet begrijpen dat er niemand was die ingreep, zoiets kun je toch niet laten gebeuren. In Nederland wordt ons geleerd ons niet te bemoeien met dingen die ons niet aangaan. Zodra het om kinderen gaat, vind ik dat niet van toepassing. Echt, ik word er naar van als ik hoor wat jullie overkomen is in jullie jeugd.
zaterdag 7 juni 2008 om 16:22
Setter
Spammie
Wat een verdriet, wat een eenzaamheid! wat is het toch intens triest als ouders hun kind laten stikken en zelfs treiteren... Spammie, snap heel goed dat je moeite hebt met een normaal, warm gezin. Heb je wel eens gezegd tegen je schoonfamilie dat je zo graag erbij zou horen, maar gewoon niet weet hoe dat moet? En of ze je willen helpen daarmee? Of aangeven dat als je bot doet ofzo, dat je dat dan anders bedoelt, omdat je echt dol op ze bent? Misschien helpt het om eens een brief te schrijven over deze dingen, kun je rustig nadenken. Ik hoop echt dat je je thuis kan voelen in dat gezin!
Mijn vader noemde bijv. ook zijn schoonouders pa en moe, terwijl hij zijn eigen ouders, die hem geestelijk hadden verwaarloosd/min of meer verstoten liever niet meer zag. Toen zijn eigen ouders overleden heeft hij geen traan gelaten, maar bij zijn schoonouders' overlijden voelde hij het echt alsof hij wees werd, vertelde hij ons. Je kunt blijkbaar dus op latere leeftijd nog een stel 'surrogaatouders' krijgen.
Spammie
Wat een verdriet, wat een eenzaamheid! wat is het toch intens triest als ouders hun kind laten stikken en zelfs treiteren... Spammie, snap heel goed dat je moeite hebt met een normaal, warm gezin. Heb je wel eens gezegd tegen je schoonfamilie dat je zo graag erbij zou horen, maar gewoon niet weet hoe dat moet? En of ze je willen helpen daarmee? Of aangeven dat als je bot doet ofzo, dat je dat dan anders bedoelt, omdat je echt dol op ze bent? Misschien helpt het om eens een brief te schrijven over deze dingen, kun je rustig nadenken. Ik hoop echt dat je je thuis kan voelen in dat gezin!
Mijn vader noemde bijv. ook zijn schoonouders pa en moe, terwijl hij zijn eigen ouders, die hem geestelijk hadden verwaarloosd/min of meer verstoten liever niet meer zag. Toen zijn eigen ouders overleden heeft hij geen traan gelaten, maar bij zijn schoonouders' overlijden voelde hij het echt alsof hij wees werd, vertelde hij ons. Je kunt blijkbaar dus op latere leeftijd nog een stel 'surrogaatouders' krijgen.
zaterdag 7 juni 2008 om 16:30
Ik ben voornamelijk stil, afgesloten, onbereikbaar. Ze hebben dit onlangs ook aangegeven. Ze weten dat ik geen warme jeugd gehad heb en dat ik het moeilijk vind, maar niet hoe erg het geweest is. Ik wil ze graag het een en ander vertellen, maar ik weet niet hoe.
En setter. Voor mij wederom hetzelfde. Veel haatgevoelens. Vooral tegenover mijn zusje is dit erg moeilijk. En anderen die van niets weten en me toevallig eens iets vragen over familie om vervolgens een waterval aan haat over zich heen te krijgen. Ik heb ondertussen wel geleerd om mijn mond te houden, omdat mensen er niet mee om kunnen of weten te gaan, maar ook dat is dus niet de juiste weg gebleken want dan ben ik weer onbereikbaar en afgesloten. Verder ben ik snel bang om aangewezen te worden als "dat meisje in haar slachtofferrol", omdat ik weet hoe vervelend het is als mensen dat doen. En dat maakt ondertussen ook dat ik er niet graag meer over praat met bekenden.
En setter. Voor mij wederom hetzelfde. Veel haatgevoelens. Vooral tegenover mijn zusje is dit erg moeilijk. En anderen die van niets weten en me toevallig eens iets vragen over familie om vervolgens een waterval aan haat over zich heen te krijgen. Ik heb ondertussen wel geleerd om mijn mond te houden, omdat mensen er niet mee om kunnen of weten te gaan, maar ook dat is dus niet de juiste weg gebleken want dan ben ik weer onbereikbaar en afgesloten. Verder ben ik snel bang om aangewezen te worden als "dat meisje in haar slachtofferrol", omdat ik weet hoe vervelend het is als mensen dat doen. En dat maakt ondertussen ook dat ik er niet graag meer over praat met bekenden.
zaterdag 7 juni 2008 om 16:34
quote:Spammie schreef op 07 juni 2008 @ 16:30:
ben Ik voornamelijk stil, afgesloten, onbereikbaar. Ze hebben dit onlangs ook aangegeven. Ze weten dat ik geen warme jeugd gehad heb en dat ik het moeilijk vind, maar niet hoe erg het geweest is. Ik wil ze graag het een en ander vertellen, maar ik weet niet hoe.
Zou je een brief durven schrijven, samen met je man? Zodat je kan uitleggen wat er gebeurt is, en hoe dat doorwerkt in je gedrag nu, en dat je eigenlijk heel fijn met ze om zou willen gaan?
ben Ik voornamelijk stil, afgesloten, onbereikbaar. Ze hebben dit onlangs ook aangegeven. Ze weten dat ik geen warme jeugd gehad heb en dat ik het moeilijk vind, maar niet hoe erg het geweest is. Ik wil ze graag het een en ander vertellen, maar ik weet niet hoe.
Zou je een brief durven schrijven, samen met je man? Zodat je kan uitleggen wat er gebeurt is, en hoe dat doorwerkt in je gedrag nu, en dat je eigenlijk heel fijn met ze om zou willen gaan?
zaterdag 7 juni 2008 om 16:42
Vriend. We wonen zelfs niet samen. En ik had hem juist beloofd het niet af te schuiven met een mailtje. Maar nu, met dit topic, en het gevoel wat ik er al direct bij krijg terwijl ik al deze dingen weer typ, denk ik toch dat dat beter is. Ik heb het scherm al open staan zodat ik op haar mail kan reageren.
zaterdag 7 juni 2008 om 16:45
Goed van je. Als je het toch doet, neem in ieder geval de tijd voor het mailtje. Sla het tussendoor op, slaap er een nachtje over, bespreek de inhoud met je vriend. Leg hem uit dat je het niet afdoet met een mail, maar dat je in een persoonlijk gesprek misschien juist dichtklapt, en nu kan nadenken. Het lijkt me belangrijk voor een goed contact met je schoonfamilie dat je niet te defensief overkomt, maar gewoon uitlegt waar je gedrag vandaan komt.
succes! Dapper hoor, om eerlijk te zijn over deze afschuwelijke dingen!
succes! Dapper hoor, om eerlijk te zijn over deze afschuwelijke dingen!
zaterdag 7 juni 2008 om 16:56
quote:Spammie schreef op 07 juni 2008 @ 14:44:
[...]
De verhalen over weggegooide knuffels komen mij bekend voor, al ging het bij haar met vuilniszakken tegelijk mijn slaapkamer uit.
Ja, dat herken ik. Ik was zes of zeven, denk ik, en ik had mijn kamer niet goed opgeruimd. Toen heeft mijn moeder in haar drift al mijn speelgoed weggegooid.
En hoewel de losse herinneringen die ik heb soms best erg zijn, was het echt niet altijd zo. Het was vaak ook heel gezellig met mijn moeder en ze kan echt ook heel normaal zijn. Setter, je hebt gelijk dat ze vrij onvoorspelbaar is in haar emoties, maar hoe het komt? Ik weet het echt absoluut niet. Weet jij waarom jouw moeder zo wreed was?
Spammie, het klinkt heel erg wat je moeder deed. En dat je haar haat vind ik heel begrijpelijk. Ik herken ook je reacties van je omgeving. Het is sociaal niet geaccepteerd om je moeder niet leuk te vinden, laat staan te haten. Mijn omgeving begrijpt al niet dat ik soms ruzie met mijn moeder heb, en al zeker niet waarom die ruzies gaan. Dus vertel ik het meestal ook maar niet. Ik laat alleen de kant zien die er ook was thuis: de lieve en gezellige kant. Die andere kant verzwijg ik (hoewel ik het gisteravond zowaar aan mijn man verteld heb).
Ik sta zelf erg ambivalent tegenover mijn moeder. Soms haat ik haar omdat ze zo ontzettend onvoorspelbaar was, omdat ik nooit wist en weet waarom ze boos zou kunnen worden. Aan de andere kant probeer ik nog steeds voor alles haar goedkeuring te krijgen. Ik wil nog steeds dat ze me ziet, en dat ze trots op me is. Ik weet het dus niet zo goed. Ik laat het afhangen van haar buien.
[...]
De verhalen over weggegooide knuffels komen mij bekend voor, al ging het bij haar met vuilniszakken tegelijk mijn slaapkamer uit.
Ja, dat herken ik. Ik was zes of zeven, denk ik, en ik had mijn kamer niet goed opgeruimd. Toen heeft mijn moeder in haar drift al mijn speelgoed weggegooid.
En hoewel de losse herinneringen die ik heb soms best erg zijn, was het echt niet altijd zo. Het was vaak ook heel gezellig met mijn moeder en ze kan echt ook heel normaal zijn. Setter, je hebt gelijk dat ze vrij onvoorspelbaar is in haar emoties, maar hoe het komt? Ik weet het echt absoluut niet. Weet jij waarom jouw moeder zo wreed was?
Spammie, het klinkt heel erg wat je moeder deed. En dat je haar haat vind ik heel begrijpelijk. Ik herken ook je reacties van je omgeving. Het is sociaal niet geaccepteerd om je moeder niet leuk te vinden, laat staan te haten. Mijn omgeving begrijpt al niet dat ik soms ruzie met mijn moeder heb, en al zeker niet waarom die ruzies gaan. Dus vertel ik het meestal ook maar niet. Ik laat alleen de kant zien die er ook was thuis: de lieve en gezellige kant. Die andere kant verzwijg ik (hoewel ik het gisteravond zowaar aan mijn man verteld heb).
Ik sta zelf erg ambivalent tegenover mijn moeder. Soms haat ik haar omdat ze zo ontzettend onvoorspelbaar was, omdat ik nooit wist en weet waarom ze boos zou kunnen worden. Aan de andere kant probeer ik nog steeds voor alles haar goedkeuring te krijgen. Ik wil nog steeds dat ze me ziet, en dat ze trots op me is. Ik weet het dus niet zo goed. Ik laat het afhangen van haar buien.
zaterdag 7 juni 2008 om 17:04
Idd. Ik zeg tegenwoordig gewoon dat ik geen familie meer heb, alleen een zusje. Maar goed, zij is 15, dus als ze vragen waar zij dan woont, wordt het al ingewikkeld... Ach ja, ik ben ingewikkeld wel gewend. Mijn oudere zus heeft nooit bij ons in huis gewoond en heeft adoptiebroers en zussen waardoor verhalen vroeger altijd heel vreemd klonken: "de broer van m'n zus" en "de ouders van m'n zus". Mijn jongere zusje heeft een andere vader dan ik, die zijzelf niet kent. En ik de mijne niet. Maar mijn oudere zus weer wel, terwijl wij dezelfde vader hebben.
Ik moet nog een keer een leuke schrijver vinden, dan start ik de nieuwe soapserie van Nederland!
Ik moet nog een keer een leuke schrijver vinden, dan start ik de nieuwe soapserie van Nederland!
