Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 3 juni 2008 om 12:33
Pfff, Lilly, gefeliciteerd zou ik bijna zeggen. Ik ben echt opgelucht voor je. Ik hoop dat je wel aan het denken gezet wordt hierdoor, wat als het nu wel zo was geweest (want dat kon)? Hoe ga jij voorkomen dat je nu zwanger wordt als je geen nee durft te zeggen tegen M.?
Voel je je al een beetje beter? Heb je al een afspraak bij de huisarts?
liefs,
dubio
Voel je je al een beetje beter? Heb je al een afspraak bij de huisarts?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 3 juni 2008 om 12:39
Zonnepitje, het klinkt heel bekend wat je schrijft. Je sterk voelen, de confrontatie aan willen en durven gaan, weten dat het er niet meer in zit maar toch nog niet de knoop doorhakken. Ik wilde op het moment dat mijn oogkleppen afvielen het liefst meteen gaan scheiden, maar heb het toch nog enkele maanden geprobeerd. Dat hield ook in dat ik voor me op ging komen. Mijn ex werd daar erg boos om, hij snapte volgens mij niet wat er gaande was. Je zag gewoon dat hij niet wist hoe hij me weer in het gareel moest krijgen, hij ging daardoor rare dingen doen.
De angst om straks tegenover elkaar te staan, herken ik ook. Dat is nog enige tijd mijn valkuil geweest. Toch proberen in goed overleg uit elkaar te gaan, tegen beter weten in. Ik heb mezelf daardoor niet goed verdedigd, ik verdedigde hem nota bene. Uit schuldgevoel, verantwoordelijkheidsgevoel, vredelievendheid. Dat is het proces dat nu gaat beginnen, dat je leert dat los te laten en de verantwoordelijkheid neerlegt waar ze thuishoort.
liefs,
dubio
De angst om straks tegenover elkaar te staan, herken ik ook. Dat is nog enige tijd mijn valkuil geweest. Toch proberen in goed overleg uit elkaar te gaan, tegen beter weten in. Ik heb mezelf daardoor niet goed verdedigd, ik verdedigde hem nota bene. Uit schuldgevoel, verantwoordelijkheidsgevoel, vredelievendheid. Dat is het proces dat nu gaat beginnen, dat je leert dat los te laten en de verantwoordelijkheid neerlegt waar ze thuishoort.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 4 juni 2008 om 10:39
Wat een opluchting, Lilly. Gelukkig dat je nu meer weet.
Verder even alleen voor jullie allemaal, ik denk aan jullie, dat wil ik even zeggen (want verder heb ik even niet zulke goede inhoudelijke reacties, geloof ik).
Fijne dag, zo mogelijk. Met rust van binnen. Gun ik mezelf ook.
Verder even alleen voor jullie allemaal, ik denk aan jullie, dat wil ik even zeggen (want verder heb ik even niet zulke goede inhoudelijke reacties, geloof ik).
Fijne dag, zo mogelijk. Met rust van binnen. Gun ik mezelf ook.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 5 juni 2008 om 15:17
Hoi allemaal
Hoe gaat het met jullie?
Ik heb de hele ochtend geslapen. Net wakker.
Dochtertje is op het kdv, zelf had ik beter misschien wel naar school kunnen gaan ivm tentamenvoorbereiding. Maar goed.
Wil mijn verhaal kwijt, over de dingen waar ik mee zit. Maar tegelijk wil ik dat helemaal niet. Omdat ik soms schrik van wat hier allemaal gezegd is, en ik wil helemaal niet dat het 'echt' is.
Vanmorgen keek ik naar mijn kind toen ze lag te slapen en ze leek erg op haar vader, zo'n lief gezichtje. Het doet gewoon pijn dat het allemaal zo is gegaan.
Ik mis hem heel erg, en dan bedoel ik dat ik hem mis zoals hij was hoe ik hem zag, denk ik. Want hoe meer ik schrijf en hoe meer mensen dingen weten uit onze relatie, hoe meer afstand er komt. En ik wil dat helemaal niet. Ons gezin samen is er gewoon niet geweest, vanaf haar geboorte en hoe meer tijd het zo gaat, hoe erger ik het vind.
Ik heb dan spijt.
Komt het nooit meer goed?
Dat kan niet meer, nu ik naar buiten ben gekomen met een verhaal over hoe het volgens mij was.
Het luchtte heel erg op om te praten over moeilijke gebeurtenissen en al die verwarrende dingen, maar ik kon vaak niet echt voelen dat het over mij en hem ging. Nog steeds is het prettiger om voorvallen maar als incidenten te zien, en ergens dus ook vast te houden aan de hoop dat je het inderdaad achter je kunt laten om weer samen te komen.
Sommige dagen kan ik het zogenaamd heel helder zien, en dan is het pijnlijk, maar is het zoals het is.
Maar op andere dagen vind ik het zo moeilijk om ook die andere kant los te laten. En ergens houd ik nog vast aan wie hij ook was. Die persoon was heel anders dan de man die ik voor me had als hij verward en kwaad was. Maar is dat echt één persoon? Ik snap nu dat ik dat niet zo heb kunnen zien.
Als ik hier schrijf, is dat altijd vanuit een kijk op dingen zoals ik nu als het ware gewend ben om mijn relatie met hem te zien.
Snapt iemand wat ik bedoel?
Maar ik krijg er steeds meer moeite mee om het alleen zo te bekijken.
Ik wil dan het liefst alles wat ik erover geschreven heb weghalen, en doen of het niet bestaat dat we al bijna drie jaar verder zijn sinds wij uit elkaar moesten gaan om niet helemaal stuk te vallen.
Ben bang dat ik wat er gebeurd is maar vanuit één kant zie, en iets belangriks mis. Datgene waarom het nu ook niet meer kan goedkomen in de toekomst.
Door wat ik heb gedaan.
Het tot iets gemaakt, zoals het niet was tijdens onze relatie.
Wij zaten samen op ons eiland, en ik wilde het ook niet anders.
En het voelde niet eerlijk dat alles steeds zo ruw door elkaar werd geschud, maar ik voelde niet echt wat het werkelijk betekende.
En ik mis dat heel erg, dat ik me kon overgeven aan hoe het was.
De dingen zijn nu niet meer zo simpel.
En nu ben ik ineens terechtgekomen in allemaal ingewikkeld relaties met mensen, en gebeurtenissen en school en vooral het moederschap waar ik me helemaal niet klaar voor voel.
Ik voel me een verrader, alsof ik nu de vader van mijn kind het onmogelijk maak bij ons te horen.
Door van verschillende kanten te kijken naar de afgelopen tijd ga ik steeds meer twijfelen.
Weet gewoon niet meer wat van mijzelf is.
Ik maak me zorgen om mijn kind, hoe het voor haar is want het wordt mij niet steeds duidelijker, het wordt steeds verwarrender.
Je kunt jezelf zo veel vragen stellen.
Hoe weet ik nu dat ik er goed aandoe, aan de keuzes die ik elke dag maak?
Zelfde vraag als die ik hier vaker stel.
En gisteren was hier iemand een bezoek, een man dus, er is niets vervelends gebeurd, helemaal niet. Maar ik heb al de hele buikpijn.
Wil niet dat de tijd verder gaat en er steeds meer afstand komt tussen mij en degene met wie ik alle mannen vergelijk, uit angst maar ook juist omdat ik van hem hield.
Hoe gaat het met jullie?
Ik heb de hele ochtend geslapen. Net wakker.
Dochtertje is op het kdv, zelf had ik beter misschien wel naar school kunnen gaan ivm tentamenvoorbereiding. Maar goed.
Wil mijn verhaal kwijt, over de dingen waar ik mee zit. Maar tegelijk wil ik dat helemaal niet. Omdat ik soms schrik van wat hier allemaal gezegd is, en ik wil helemaal niet dat het 'echt' is.
Vanmorgen keek ik naar mijn kind toen ze lag te slapen en ze leek erg op haar vader, zo'n lief gezichtje. Het doet gewoon pijn dat het allemaal zo is gegaan.
Ik mis hem heel erg, en dan bedoel ik dat ik hem mis zoals hij was hoe ik hem zag, denk ik. Want hoe meer ik schrijf en hoe meer mensen dingen weten uit onze relatie, hoe meer afstand er komt. En ik wil dat helemaal niet. Ons gezin samen is er gewoon niet geweest, vanaf haar geboorte en hoe meer tijd het zo gaat, hoe erger ik het vind.
Ik heb dan spijt.
Komt het nooit meer goed?
Dat kan niet meer, nu ik naar buiten ben gekomen met een verhaal over hoe het volgens mij was.
Het luchtte heel erg op om te praten over moeilijke gebeurtenissen en al die verwarrende dingen, maar ik kon vaak niet echt voelen dat het over mij en hem ging. Nog steeds is het prettiger om voorvallen maar als incidenten te zien, en ergens dus ook vast te houden aan de hoop dat je het inderdaad achter je kunt laten om weer samen te komen.
Sommige dagen kan ik het zogenaamd heel helder zien, en dan is het pijnlijk, maar is het zoals het is.
Maar op andere dagen vind ik het zo moeilijk om ook die andere kant los te laten. En ergens houd ik nog vast aan wie hij ook was. Die persoon was heel anders dan de man die ik voor me had als hij verward en kwaad was. Maar is dat echt één persoon? Ik snap nu dat ik dat niet zo heb kunnen zien.
Als ik hier schrijf, is dat altijd vanuit een kijk op dingen zoals ik nu als het ware gewend ben om mijn relatie met hem te zien.
Snapt iemand wat ik bedoel?
Maar ik krijg er steeds meer moeite mee om het alleen zo te bekijken.
Ik wil dan het liefst alles wat ik erover geschreven heb weghalen, en doen of het niet bestaat dat we al bijna drie jaar verder zijn sinds wij uit elkaar moesten gaan om niet helemaal stuk te vallen.
Ben bang dat ik wat er gebeurd is maar vanuit één kant zie, en iets belangriks mis. Datgene waarom het nu ook niet meer kan goedkomen in de toekomst.
Door wat ik heb gedaan.
Het tot iets gemaakt, zoals het niet was tijdens onze relatie.
Wij zaten samen op ons eiland, en ik wilde het ook niet anders.
En het voelde niet eerlijk dat alles steeds zo ruw door elkaar werd geschud, maar ik voelde niet echt wat het werkelijk betekende.
En ik mis dat heel erg, dat ik me kon overgeven aan hoe het was.
De dingen zijn nu niet meer zo simpel.
En nu ben ik ineens terechtgekomen in allemaal ingewikkeld relaties met mensen, en gebeurtenissen en school en vooral het moederschap waar ik me helemaal niet klaar voor voel.
Ik voel me een verrader, alsof ik nu de vader van mijn kind het onmogelijk maak bij ons te horen.
Door van verschillende kanten te kijken naar de afgelopen tijd ga ik steeds meer twijfelen.
Weet gewoon niet meer wat van mijzelf is.
Ik maak me zorgen om mijn kind, hoe het voor haar is want het wordt mij niet steeds duidelijker, het wordt steeds verwarrender.
Je kunt jezelf zo veel vragen stellen.
Hoe weet ik nu dat ik er goed aandoe, aan de keuzes die ik elke dag maak?
Zelfde vraag als die ik hier vaker stel.
En gisteren was hier iemand een bezoek, een man dus, er is niets vervelends gebeurd, helemaal niet. Maar ik heb al de hele buikpijn.
Wil niet dat de tijd verder gaat en er steeds meer afstand komt tussen mij en degene met wie ik alle mannen vergelijk, uit angst maar ook juist omdat ik van hem hield.
donderdag 5 juni 2008 om 15:40
Hé lieffie
Je hebt zo veel nachten doorgewerkt, geen wonder dat je moe bent. Dan mag je best even een dagje vrijnemen hoor.
Ik denk dat je het nu nog nodig hebt de dingen zwartwit te zien (ik heb hetzelfde op Elmervrouws topic geschreven trouwens
). Je hebt jarenlang aan de andere kant gestaan, alleen maar het positieve willen toelaten. Nu is het nodig dat je het negatieve in volle omvang toelaat. En dat is nogal wat, dat gaat niet snel. Je kan het nog steeds niet bevatten.
Op een dag kun je ook zijn goede kanten weer zien. Dan kun je op een normale manier over hem praten, met je dochtertje, met anderen. Je kan af en toe aan hem denken. Zonder wrok, boosheid, gemis, liefde of nostalgie. Dat is de dag waarop je hem zult hebben losgelaten. Dan laat je ook het plaatje los van wat had kunnen zijn. Zo ver ben je nog niet, meisje. Maar je bent op weg, ook al voelt het soms niet zo. Die dag komt elke dag een beetje dichterbij.
liefs!!!
dubio
Je hebt zo veel nachten doorgewerkt, geen wonder dat je moe bent. Dan mag je best even een dagje vrijnemen hoor.
Ik denk dat je het nu nog nodig hebt de dingen zwartwit te zien (ik heb hetzelfde op Elmervrouws topic geschreven trouwens
). Je hebt jarenlang aan de andere kant gestaan, alleen maar het positieve willen toelaten. Nu is het nodig dat je het negatieve in volle omvang toelaat. En dat is nogal wat, dat gaat niet snel. Je kan het nog steeds niet bevatten. Op een dag kun je ook zijn goede kanten weer zien. Dan kun je op een normale manier over hem praten, met je dochtertje, met anderen. Je kan af en toe aan hem denken. Zonder wrok, boosheid, gemis, liefde of nostalgie. Dat is de dag waarop je hem zult hebben losgelaten. Dan laat je ook het plaatje los van wat had kunnen zijn. Zo ver ben je nog niet, meisje. Maar je bent op weg, ook al voelt het soms niet zo. Die dag komt elke dag een beetje dichterbij.
liefs!!!
dubio
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 18:38
Iseo, misschien helpt het je om gewoon eens anders te gaan denken. Er is nl. wel een weg terug. Wanneer jij dat wil, dan kun je altijd een poging wagen om terug te gaan.
Alleen dat is iets wat jij nog niet hebt willen ondernemen met een goede reden.
Mij hielp het destijds (advies van Eleonora) om op deze wijze te denken. Wanneer je dit als een van de mogelijkheden gaat zien, dan zul je er mogelijk veel makkelijker mee om kunnen gaan.
Maar net als Dubio zegt, je bent moe. Moe van alle verantwoordelijkheid, moe van het er alleen voor staan, moe van alles.
Een paar dagen goede rust zou een goede remedie zijn.
Alleen dat is iets wat jij nog niet hebt willen ondernemen met een goede reden.
Mij hielp het destijds (advies van Eleonora) om op deze wijze te denken. Wanneer je dit als een van de mogelijkheden gaat zien, dan zul je er mogelijk veel makkelijker mee om kunnen gaan.
Maar net als Dubio zegt, je bent moe. Moe van alle verantwoordelijkheid, moe van het er alleen voor staan, moe van alles.
Een paar dagen goede rust zou een goede remedie zijn.
donderdag 5 juni 2008 om 18:47
Iseootje
Bijna iedereen hier zal begrijpen wat je bedoelt. Zeker diegenen die kinderen hebben gekregen van de man die ze liefhadden en vreesden.
Als jij kijkt naar je lieve kind dan zie je ook hem. En dan gezin heeft niet bestaan en dat is toch heel erg verdrietig? Ik vind van wel. Ik vind dat heel triest want je zou het zo graag anders hebben gewild.
Lieve Pom zegt het zo goed en ik ben zo blij dat ze het nog weet; als je wil kun je waarschijnlijk best terug maar bij terug hoort ook alles waarvoor je juist bent weggegaan en dat wil je helemaal niet meer want daar ging je kapot aan. Maar terug kan op zich best.
Je hebt zo hard gewerkt lieverd en nu is het even op. Nog een paar weken stug doorzetten en dan heb je vrij. Kijk of je je kindje ook een paar dagen bij je ouders kunt laten logeren, zodat je even zelf je haar los kan gooien. Naar de Sex and the City film, ergens eten, uitwaaien aan het strand tot laat kletsen met een vriendin. Verwen jezelf, je hebt het zo verdiend!
(f)
Bijna iedereen hier zal begrijpen wat je bedoelt. Zeker diegenen die kinderen hebben gekregen van de man die ze liefhadden en vreesden.
Als jij kijkt naar je lieve kind dan zie je ook hem. En dan gezin heeft niet bestaan en dat is toch heel erg verdrietig? Ik vind van wel. Ik vind dat heel triest want je zou het zo graag anders hebben gewild.
Lieve Pom zegt het zo goed en ik ben zo blij dat ze het nog weet; als je wil kun je waarschijnlijk best terug maar bij terug hoort ook alles waarvoor je juist bent weggegaan en dat wil je helemaal niet meer want daar ging je kapot aan. Maar terug kan op zich best.
Je hebt zo hard gewerkt lieverd en nu is het even op. Nog een paar weken stug doorzetten en dan heb je vrij. Kijk of je je kindje ook een paar dagen bij je ouders kunt laten logeren, zodat je even zelf je haar los kan gooien. Naar de Sex and the City film, ergens eten, uitwaaien aan het strand tot laat kletsen met een vriendin. Verwen jezelf, je hebt het zo verdiend!
(f)
donderdag 5 juni 2008 om 18:55
Aan de ene kant was het best wel veilig, vertrouwd, zonder enige eigen verantwoordelijkheid te leven. Alleen maar te letten op wat hij nodig had, zijn aanwijzingen volgen.
Jezelf vervloeken omdat je zelfs dat niet kon, dus was het echt zo ideaal als dat je er nu over denkt, Iseo?
Lieverd, je hebt zeker geen gaatje in je overvolle agenda voor een flinke dosis therapie, verwerking. Er was ooit wel sprake van.. waar is dat voornemen gestopt?
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je jezelf in het volgende schooljaar dat project ook gunt, dan maar wat langzamer studeren, je verliest de studie echt niet als je dingen waar je nu één jaar over doet in twee jaar doet. Je hebt jezelf al bewezen dat je het kon, dit jaar.
Is er een studentenpsycholoog o.i.d. aan jullie school verbonden?
Ik herken het niet, wat jij nu voelt, waar jij nu doorheen gaat. Kan dus niets anders dan adviseren op ratio. Jouw man zal altijd die donkere kant bij zich dragen, de enige mogelijkheid tot een min of meer leefbaar leven voor jullie is dat hij zich overgeeft aan de psychiatrie. Medicijnen, dus. En dan liefst vóórdat hij in jullie leven komt.
Zo kwetsbaar als je nu bent voor hem hoop ik dat hij niet ineens aan je voordeur komt staan. Want helaas zál hij zichzelf niet overgeven. Grote kans dat iemand die zo explosief leeft als hij ook explosief aan zijn einde komt, a la Herman Brood of zo.
Ik vind het zo verdrietig eigenlijk dat jij, jíj, niet voelt dat je meer dan genoeg bent, meer dan een dochter zich als moeder wensen kan. Op relationeel gebied bedoel ik, op houwen van, op aandacht geven, lief zijn.
Ze komt niets tekort. Je bent aan de andere kant keihard aan het knokken voor jullie toekomst. En het eerste jaar van je knokpartij heb je toch maar mooi gehaald, ook al dacht je dat je zover niet zou komen.
In een ideale wereld zou je de hele dag heel dichtbij haar zijn. Maar een ideale wereld bestaat niet.
Jezelf vervloeken omdat je zelfs dat niet kon, dus was het echt zo ideaal als dat je er nu over denkt, Iseo?
Lieverd, je hebt zeker geen gaatje in je overvolle agenda voor een flinke dosis therapie, verwerking. Er was ooit wel sprake van.. waar is dat voornemen gestopt?
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je jezelf in het volgende schooljaar dat project ook gunt, dan maar wat langzamer studeren, je verliest de studie echt niet als je dingen waar je nu één jaar over doet in twee jaar doet. Je hebt jezelf al bewezen dat je het kon, dit jaar.
Is er een studentenpsycholoog o.i.d. aan jullie school verbonden?
Ik herken het niet, wat jij nu voelt, waar jij nu doorheen gaat. Kan dus niets anders dan adviseren op ratio. Jouw man zal altijd die donkere kant bij zich dragen, de enige mogelijkheid tot een min of meer leefbaar leven voor jullie is dat hij zich overgeeft aan de psychiatrie. Medicijnen, dus. En dan liefst vóórdat hij in jullie leven komt.
Zo kwetsbaar als je nu bent voor hem hoop ik dat hij niet ineens aan je voordeur komt staan. Want helaas zál hij zichzelf niet overgeven. Grote kans dat iemand die zo explosief leeft als hij ook explosief aan zijn einde komt, a la Herman Brood of zo.
Ik vind het zo verdrietig eigenlijk dat jij, jíj, niet voelt dat je meer dan genoeg bent, meer dan een dochter zich als moeder wensen kan. Op relationeel gebied bedoel ik, op houwen van, op aandacht geven, lief zijn.
Ze komt niets tekort. Je bent aan de andere kant keihard aan het knokken voor jullie toekomst. En het eerste jaar van je knokpartij heb je toch maar mooi gehaald, ook al dacht je dat je zover niet zou komen.
In een ideale wereld zou je de hele dag heel dichtbij haar zijn. Maar een ideale wereld bestaat niet.
donderdag 5 juni 2008 om 21:23
Ha lieverds
Terug wil ik niet, nee.
Dat roept veel op, alleen het idee al.
Heel gek, ik kan het nog steeds niet zien alsof die verschillende gedachten en gevoelens die ik heb over die tijd, over dezelfde mensen, over ons gaan.
Het blijft verwarrend omdat het over een tijd gaat die echt zo anders is dan het nu is.
Alleen al het feit dat we zo alleen samen leefden. Wat ook weer is wat ik erg mis.
Als je zo sterk verbonden bent in die relatie, bestaat de narigheid ook niet werkelijk. Is mijn ervaring dan.
Naar buiten toe niet, maar tussen ons werd ook ontkend wat er mis ging.
Er bestond van alles, verdriet, liefde, wat nog meer. Maar we leefden ook in die tijd van dag tot dag, en zo was het.
Wanneer ik iets vertelde over wat er was voorgevallen (niet alles, maar ik was overstuur), tegen iemand in de omgeving en op een moment dat ik echt niet kon geloven dat het ooit weer goed zou kunnen zijn tussen hem en mij wegens wat er die dag was gebeurd (vergetend dat zulke dagen zo vaak zo waren, maar telkens leek die laatste keer echt definitief als je die woede en ruzies zo meemaakte), was dat op een later moment echt iets moeilijks om goed te maken.
En ik voelde me erg schuldig.
Want dan was hij, zoals ik hem nu mis.
En had ik iets verpest wat nu ging tegenhouden hoe wij er samen uit zouden kunnen komen.
Het was altijd mijn schuld. Zoals het nu ook mijn schuld voelt.
Ik begrijp niets van mezelf.
Ben erg moe. Zie er tegenop om morgen weer een tentamen te gaan maken.
Ik vraag me af waarom het niet gewoon okee kan zijn.
We zijn uit elkaar. En zo is het nu eenmaal.
Maar het voelt niet klaar.
Ja, Dubio, het negatieve toelaten, ik weet niet goed wat ik ermee moet om steeds nog meer dingen te herinneren. Die ik ook wel weer kwijt wil, maar wie zit er te wachten op weer van die verhalen. En dat maakt die afstand ook weer nog groter als ik er aan denk.
Eerlijk gezegd zou ik best met hem willen praten, om te weten hoe ik er zelf voor sta. Hoe stom klinkt dat wel niet.
Maar vroeger wist ik zelf wat ik ongeveer kon verwachten door het van hem te weten. Akelig gevoel zo.
Het is zo onvoorspelbaar nu, en wie weet heeft hij het erg moeilijk en zou hij graag de hoop hebben dat hij mag vechten voor zijn kind. Dat hij die kans heeft.
Aan de andere kant ben ik bang, voor hem, maar weet ik niet of ik overdrijf. Hij is ook weer een heel ander persoon in hoe zijn familie over hem praat, ik vind dat echt lastig, gaat steeds over dezelfde man maar ik kan er geen wijs uit.
Hoe kan ik tegelijk zo kwaad zijn en toch zo graag iets willen horen? Nee inderdaad, ben nog niet van hem los.
Ik zie het al voor me, hoe we elkaar weer zouden zien.
En hoe het binnen no time helemaal fout zit.
Nog twee weken en dan vakantie.
Wie gaat er mee naar SatC?
Terug wil ik niet, nee.
Dat roept veel op, alleen het idee al.
Heel gek, ik kan het nog steeds niet zien alsof die verschillende gedachten en gevoelens die ik heb over die tijd, over dezelfde mensen, over ons gaan.
Het blijft verwarrend omdat het over een tijd gaat die echt zo anders is dan het nu is.
Alleen al het feit dat we zo alleen samen leefden. Wat ook weer is wat ik erg mis.
Als je zo sterk verbonden bent in die relatie, bestaat de narigheid ook niet werkelijk. Is mijn ervaring dan.
Naar buiten toe niet, maar tussen ons werd ook ontkend wat er mis ging.
Er bestond van alles, verdriet, liefde, wat nog meer. Maar we leefden ook in die tijd van dag tot dag, en zo was het.
Wanneer ik iets vertelde over wat er was voorgevallen (niet alles, maar ik was overstuur), tegen iemand in de omgeving en op een moment dat ik echt niet kon geloven dat het ooit weer goed zou kunnen zijn tussen hem en mij wegens wat er die dag was gebeurd (vergetend dat zulke dagen zo vaak zo waren, maar telkens leek die laatste keer echt definitief als je die woede en ruzies zo meemaakte), was dat op een later moment echt iets moeilijks om goed te maken.
En ik voelde me erg schuldig.
Want dan was hij, zoals ik hem nu mis.
En had ik iets verpest wat nu ging tegenhouden hoe wij er samen uit zouden kunnen komen.
Het was altijd mijn schuld. Zoals het nu ook mijn schuld voelt.
Ik begrijp niets van mezelf.
Ben erg moe. Zie er tegenop om morgen weer een tentamen te gaan maken.
Ik vraag me af waarom het niet gewoon okee kan zijn.
We zijn uit elkaar. En zo is het nu eenmaal.
Maar het voelt niet klaar.
Ja, Dubio, het negatieve toelaten, ik weet niet goed wat ik ermee moet om steeds nog meer dingen te herinneren. Die ik ook wel weer kwijt wil, maar wie zit er te wachten op weer van die verhalen. En dat maakt die afstand ook weer nog groter als ik er aan denk.
Eerlijk gezegd zou ik best met hem willen praten, om te weten hoe ik er zelf voor sta. Hoe stom klinkt dat wel niet.
Maar vroeger wist ik zelf wat ik ongeveer kon verwachten door het van hem te weten. Akelig gevoel zo.
Het is zo onvoorspelbaar nu, en wie weet heeft hij het erg moeilijk en zou hij graag de hoop hebben dat hij mag vechten voor zijn kind. Dat hij die kans heeft.
Aan de andere kant ben ik bang, voor hem, maar weet ik niet of ik overdrijf. Hij is ook weer een heel ander persoon in hoe zijn familie over hem praat, ik vind dat echt lastig, gaat steeds over dezelfde man maar ik kan er geen wijs uit.
Hoe kan ik tegelijk zo kwaad zijn en toch zo graag iets willen horen? Nee inderdaad, ben nog niet van hem los.
Ik zie het al voor me, hoe we elkaar weer zouden zien.
En hoe het binnen no time helemaal fout zit.
Nog twee weken en dan vakantie.
Wie gaat er mee naar SatC?
donderdag 5 juni 2008 om 21:30
Ha lieverd!
Wat is SatC?
Oké, schrijf het maar eens op dan. Wat mis je zo aan hem? Wat was zijn lieve kant, wanneer ging je hart harder kloppen, waarom miste je hem als je hem niet zag?
Die antwoorden die je van hem wilt... wat zijn je vragen? Kun je je een voorstelling maken van hoe hij zou antwoorden?
Hoe zou het zijn als hij morgen weer voor je deur stond? Als hij zei dat hij je terugwil, dat hij een vader voor jullie dochtertje wil zijn? Als hij zegt dat hij veranderd is?
Alleen als je wil hè, anders ga je lekker voor je tentamen studeren (maar iets zegt me dat je je daar nu niet op kan concentreren).
dubio
Wat is SatC?
Oké, schrijf het maar eens op dan. Wat mis je zo aan hem? Wat was zijn lieve kant, wanneer ging je hart harder kloppen, waarom miste je hem als je hem niet zag?
Die antwoorden die je van hem wilt... wat zijn je vragen? Kun je je een voorstelling maken van hoe hij zou antwoorden?
Hoe zou het zijn als hij morgen weer voor je deur stond? Als hij zei dat hij je terugwil, dat hij een vader voor jullie dochtertje wil zijn? Als hij zegt dat hij veranderd is?
Alleen als je wil hè, anders ga je lekker voor je tentamen studeren (maar iets zegt me dat je je daar nu niet op kan concentreren).
dubio
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 21:52
Dubio, dat is die film.
Hij is misschien veranderd, maar ik ben ook niet meer dezelfde.
We ontmoetten elkaar in een tijd waarin ik heel anders met mijn leven omging. Ik gaf er niet veel om.
Had al zo lang een onrust waarmee ik niets kon en was ergens naar op zoek, maar wist niet wat.
Dat wat wij samen hadden, had juist ook daarmee te maken.
Ik weet nu dat niet alles 'goedkomt' zolang ik me maar overgeef.
Ik weet nu dat samen zijn zonder iets te zeggen, zoals ook de momenten die Lilly beschrijft als ze gelukkig is in haar relatie, niets voorspelt over welke toekomst twee mensen samen hebben.
Je maakt ervan wat jij nodig hebt, en ik kan nu niet meer de realiteit ontwijken omdat die niet 'past' in mijn droom.
Ik wilde samen zijn, en de dagen dat het uit de hand liep volgden elkaar sneller op, maar ik kon ze niet plaatsen.
Ik schaam me kapot als ik bijna ga zeggen dat ik ook mis hoe hij het goed kon maken. Ik dacht dan iets van hem te zien, een kant, die ook kwetsbaar was en bang. Bang om mij kwijt te raken misschien.
Ik weet niet wat ik zou vragen, maar ik heb het idee dat ik hem vragen zou willen stellen die hem er misschien tot aanzetten die kant weer te laten zien die ik zo mis.
Snap je?
We zouden onze strijd voortzetten denk ik. Het spelletjes spelen, aan elkaar trekken.
Wat niet kan, want we hebben een kind.
Maar met hem kan het nooit echt zijn.
Er zit overal iets achter.
Als hij morgen voor de deur staat kan ik nergens op vertrouwen.
Hij is misschien veranderd, maar ik ben ook niet meer dezelfde.
We ontmoetten elkaar in een tijd waarin ik heel anders met mijn leven omging. Ik gaf er niet veel om.
Had al zo lang een onrust waarmee ik niets kon en was ergens naar op zoek, maar wist niet wat.
Dat wat wij samen hadden, had juist ook daarmee te maken.
Ik weet nu dat niet alles 'goedkomt' zolang ik me maar overgeef.
Ik weet nu dat samen zijn zonder iets te zeggen, zoals ook de momenten die Lilly beschrijft als ze gelukkig is in haar relatie, niets voorspelt over welke toekomst twee mensen samen hebben.
Je maakt ervan wat jij nodig hebt, en ik kan nu niet meer de realiteit ontwijken omdat die niet 'past' in mijn droom.
Ik wilde samen zijn, en de dagen dat het uit de hand liep volgden elkaar sneller op, maar ik kon ze niet plaatsen.
Ik schaam me kapot als ik bijna ga zeggen dat ik ook mis hoe hij het goed kon maken. Ik dacht dan iets van hem te zien, een kant, die ook kwetsbaar was en bang. Bang om mij kwijt te raken misschien.
Ik weet niet wat ik zou vragen, maar ik heb het idee dat ik hem vragen zou willen stellen die hem er misschien tot aanzetten die kant weer te laten zien die ik zo mis.
Snap je?
We zouden onze strijd voortzetten denk ik. Het spelletjes spelen, aan elkaar trekken.
Wat niet kan, want we hebben een kind.
Maar met hem kan het nooit echt zijn.
Er zit overal iets achter.
Als hij morgen voor de deur staat kan ik nergens op vertrouwen.
donderdag 5 juni 2008 om 21:59
Therapie dus, Iseo? Omdat er al iets was vóórdat je hem leerde kennen? Omdat je kennelijk kwetsbaar was en mogelijk nog steeds bent? Alleen al vanwege dat je nu zo worstelt met gewoon jezelf zijn.
En daar is door die relatie dan nog een hele hoop trauma bovenop gekomen. Wat een wirwar.
Wat houdt je tegen?
En daar is door die relatie dan nog een hele hoop trauma bovenop gekomen. Wat een wirwar.
Wat houdt je tegen?
donderdag 5 juni 2008 om 22:11
Ja Mamz.
Ik wil er niet over praten.
Heb het geprobeerd. Ik heb verschillende, ook mooie gesprekken gehad, maar niet over mijzelf.
De vrouw over wie ik wel eens geschreven heb, die mij zo hielp en ook toen ik zwanger was en bij hem weg ging, met haar praat ik wel. Zo nu en dan, als vrienden inmiddels. Ze weet niet veel details ofzo van toen, maar kent mij best goed. Ik vind haar fijn gezelschap in hoe ze is.
Mijn therapeut heb ik even geleden wijs gemaakt dat het super gaat, om er van af te komen.
Ik weet het niet. je hebt gelijk denk ik.
Ik wil er niet over praten.
Heb het geprobeerd. Ik heb verschillende, ook mooie gesprekken gehad, maar niet over mijzelf.
De vrouw over wie ik wel eens geschreven heb, die mij zo hielp en ook toen ik zwanger was en bij hem weg ging, met haar praat ik wel. Zo nu en dan, als vrienden inmiddels. Ze weet niet veel details ofzo van toen, maar kent mij best goed. Ik vind haar fijn gezelschap in hoe ze is.
Mijn therapeut heb ik even geleden wijs gemaakt dat het super gaat, om er van af te komen.
Ik weet het niet. je hebt gelijk denk ik.
donderdag 5 juni 2008 om 22:11
Ik denk dat het denkproces waar je nu in zit een heel goed proces is. Jij zult dat nu niet zo zien, maar je bent de woede voorbij, je zit nu in het heftige verwerkingsproces van de relatie. De scherpe kantjes zijn er echt vanaf en kijk je op totaal andere wijze naar alles wat er gebeurd is.
Op zich een goed punt om te starten met een therapie, maar grote vraag is wat voor therapie en zou je therapie willen hebben?
Op zich een goed punt om te starten met een therapie, maar grote vraag is wat voor therapie en zou je therapie willen hebben?
donderdag 5 juni 2008 om 22:15
donderdag 5 juni 2008 om 22:25
Iseo, jij denkt dat je al die tijd geen donder opgeschoten bent, maar ik zie dat anders. Ik denk juist dat je al heel veel ballast afgelegd hebt. Je hebt zogezegd laagjes afgepeld en nadert nu de kern. Dan komen er nieuwe vragen. Wie en wat ben ik nu zonder al die ballast? Vind ik mezelf wel leuk en de moeite waard? Die ellende vervulde je op de een of andere manier toch. En nu word je opeens 'wakker', heb je een kind, een studie, vriendinnen, een leven. Maar waar sta jij daarin?
Ik denk dat je in de tijd met hem tegen het randje van de dood aan leefde, steeds weer het gevaar opzocht. Nu kan dat niet meer, nooit meer. Want je hebt een kind. Dat verandert alles. Nu vlucht je weg van de dood. Dat deel van je leven komt nooit meer terug.
Kun je beschrijven hoe hij was op de momenten dat hij het goedmaakte? Hoe voelde jij je dan?
nog maar een
dubio
(ps ik zit op de chat hoor!)
Ik denk dat je in de tijd met hem tegen het randje van de dood aan leefde, steeds weer het gevaar opzocht. Nu kan dat niet meer, nooit meer. Want je hebt een kind. Dat verandert alles. Nu vlucht je weg van de dood. Dat deel van je leven komt nooit meer terug.
Kun je beschrijven hoe hij was op de momenten dat hij het goedmaakte? Hoe voelde jij je dan?
nog maar een
dubio
(ps ik zit op de chat hoor!)
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 22:28
In mijn therapie gaat het ook nog steeds niet over mezelf, over wat ik echt voel. Alleen maar over omstandigheden.
Ik wou dat ik je door het scherm heen naar een therapeut kon sleuren. Op termijn valt er veel te halen, denk ik. Maar ja, het werkt alleen als je er echt aan toe bent. Als dat moment ooit komt.
Ik wou dat ik je door het scherm heen naar een therapeut kon sleuren. Op termijn valt er veel te halen, denk ik. Maar ja, het werkt alleen als je er echt aan toe bent. Als dat moment ooit komt.
donderdag 5 juni 2008 om 22:32
Iseo,
Je gevoel heeft zich geuit, nu moet je verstand het nog erkennen. Dat geeft denk ik dat 'gespleten' gevoel dat je hebt, die afstand dat je leest en denkt: heb ik dat geschreven?
Het moet even in de week blijven liggen, en dan kun je er achter staan, dan is het weer één geheel, en ben je weer een stapje verder.
Je gevoel heeft zich geuit, nu moet je verstand het nog erkennen. Dat geeft denk ik dat 'gespleten' gevoel dat je hebt, die afstand dat je leest en denkt: heb ik dat geschreven?
Het moet even in de week blijven liggen, en dan kun je er achter staan, dan is het weer één geheel, en ben je weer een stapje verder.
donderdag 5 juni 2008 om 22:32
Lieve Iseo
Ik wil ook wel mee naar de film hoor , leuk
ik begrijp je lieverd, maar het is een teken dat je een stap verder in het proces komt. Waar je eerst alles nog op kon vullen met hem en daarmee jezelf verstoppen lukt dat nu niet meer en zul je ook op zoek moeten naar jezelf.
Nu zul je echt moeten leren vertrouwen op jezelf, op wie je bent, waar je goed in bent en waar je minder goed in bent.
Je bent behoorlijk perfectionistisch en leg je daarmee de lat niet ook heel hoog voor jezelf?
Waar ben je bang voor om jezelf te leren kennen? Dat is toch alleen maar mooi want zelfkennis is de echt de sleutel.
Ben je nu alleen je negatieve kanten aan het uitvergroten zodat je niet meer ziet dat er ook een prachtige, zelfstandige jonge vrouw staat. Iemand die veel geeft, aandacht heeft voor anderen, werkt aan zichzelf.
En natuurlijk is het moeilijk om die liefde los te laten want dat is lange tijd je bestaansrecht geweest en daar moet je nu jezelf voor in de plaats zetten. Moeilijk he
Vertrouwen is een belangrijk iets Iseo, kun je uitleggen waarom je jezelf niet durft te vertrouwen?
Ik heb er jaren overgedaan om afscheid te nemen van mijn relatie, dat kost tijd, dat is een rouwproces, met alle fasen die daarbij horen, boosheid, verdriet, onmacht, maar uiteindelijk acceptatie en het besef dat het echt voorbij is. En je moet weer leren jezelf de kans gunnen om te genieten en gelukkig te zijn. Dat is een denkproces wat je echt kunt veranderen. Merk je wanneer je last hebt van die negatieve gedachten en wat zijn ze dan. Maar het allerbelangrijkste zijn ze ook wel terecht? En kun je een manier bedenken om anders met dingen om te gaan zodat het steeds meer op de achtergrond komt!
Vind je misschien nog steeds dat jij gefaald hebt? Ik niet namelijk, dat heb ik ook lang gedacht dat ik er toch vooral maar van alles aan moest doen om het in stand te houden zodat we samen gelukkig waren.
Maar de meeste tijd was ik niet gelukkig en lag de verantwoordelijkheid voor het in stand blijven van de relatie op mijn bordje alleen, en dat betekent niet dat ik gefaald heb. Ik heb juist mijn stinkende best gedaan om het wel laten te lukken. De andere partij heeft gefaald door niet in te willen te zien dat een relatie een verantwoordelijkheid voor 2 partijen inhoud waarin beiden gelukkig moeten kunnen zijn en niet aldoor maar 1 ten koste van de ander
liefs, zonlicht
Ik wil ook wel mee naar de film hoor , leuk
ik begrijp je lieverd, maar het is een teken dat je een stap verder in het proces komt. Waar je eerst alles nog op kon vullen met hem en daarmee jezelf verstoppen lukt dat nu niet meer en zul je ook op zoek moeten naar jezelf.
Nu zul je echt moeten leren vertrouwen op jezelf, op wie je bent, waar je goed in bent en waar je minder goed in bent.
Je bent behoorlijk perfectionistisch en leg je daarmee de lat niet ook heel hoog voor jezelf?
Waar ben je bang voor om jezelf te leren kennen? Dat is toch alleen maar mooi want zelfkennis is de echt de sleutel.
Ben je nu alleen je negatieve kanten aan het uitvergroten zodat je niet meer ziet dat er ook een prachtige, zelfstandige jonge vrouw staat. Iemand die veel geeft, aandacht heeft voor anderen, werkt aan zichzelf.
En natuurlijk is het moeilijk om die liefde los te laten want dat is lange tijd je bestaansrecht geweest en daar moet je nu jezelf voor in de plaats zetten. Moeilijk he
Vertrouwen is een belangrijk iets Iseo, kun je uitleggen waarom je jezelf niet durft te vertrouwen?
Ik heb er jaren overgedaan om afscheid te nemen van mijn relatie, dat kost tijd, dat is een rouwproces, met alle fasen die daarbij horen, boosheid, verdriet, onmacht, maar uiteindelijk acceptatie en het besef dat het echt voorbij is. En je moet weer leren jezelf de kans gunnen om te genieten en gelukkig te zijn. Dat is een denkproces wat je echt kunt veranderen. Merk je wanneer je last hebt van die negatieve gedachten en wat zijn ze dan. Maar het allerbelangrijkste zijn ze ook wel terecht? En kun je een manier bedenken om anders met dingen om te gaan zodat het steeds meer op de achtergrond komt!
Vind je misschien nog steeds dat jij gefaald hebt? Ik niet namelijk, dat heb ik ook lang gedacht dat ik er toch vooral maar van alles aan moest doen om het in stand te houden zodat we samen gelukkig waren.
Maar de meeste tijd was ik niet gelukkig en lag de verantwoordelijkheid voor het in stand blijven van de relatie op mijn bordje alleen, en dat betekent niet dat ik gefaald heb. Ik heb juist mijn stinkende best gedaan om het wel laten te lukken. De andere partij heeft gefaald door niet in te willen te zien dat een relatie een verantwoordelijkheid voor 2 partijen inhoud waarin beiden gelukkig moeten kunnen zijn en niet aldoor maar 1 ten koste van de ander
liefs, zonlicht
vrijdag 6 juni 2008 om 10:40
Hoi. Hoe is het met jullie?
Wat onrustig geslapen zelf, en gedroomd.
Veel om over na te denken.
Ik merk dat ik me verzet tegen het idee dat het tijd kost. Dat ik er als het ware toch achterkom dat ik het echt erg vind.
Maar zo had ik dat zelf niet bedacht. Hoe het er nu voor staat.
Ik wil hem niet zo missen. Wil niets weten ook van mensen die er irl over beginnen. Die zeggen dat het zo goed gaat, en iets zeggen over de vader van mijn kind die ze verder niet kennen.
Alsof ik een goede reden heb hem niet te willen zien.
En oja, die heb ik ook, maar dat is iets tussen hem en mij. Ofzo.
Maar dat is niet zo, want er is een kind. En dat alles heeft allemaal gevolgen voor haar.
Lilly, heb jij dat gevoel wel eens? Dat je je niet beseft dat dit echt je leven is?
Dubio zei het gisteren goed. Ik word ineens wakker, en heb een kind, een studie, vrienden gemaakt.
Maar ik wil geen afscheid nemen van dat oude.
En de enige plek waar ik dat kan zeggen is hier, want ik wil ook nog dat iemand dat begrijpt.
Het moeilijke is, dat Dubio gisteren ging doorvragen. Wat mis je dan, wat deed hij, wat zei hij. Hoe was het dan?
En ik kan er geen antwoord op geven.
De momenten dat wij het goedmaakten, dat was alsof hij me inees zag staan.
Eerst maakte hij ruzie, was hij kwaad. Maar wat hij zei, dat nam ik heel serieus maar het leek wel of hij het tegen iemand anders had. Ik ging het wel steeds meer geloven, maar verzette me eerst steeds tegen wat hij zei. Wilde mezelf altijd maar uitleggen, dingen verklaren. Waarom het niet zo was als hij dacht.
En dan duwde hij me, schreeuwde hij, maakte iets kapot. Stond te dreigen en ik was bang.
En in mijn hoofd was ik in paniek, want hij begreep het helemaal verkeerd! Hoe kon ik het uitleggen?
Maar ja, iets neemt het over in zo'n situatie, ik deed precies wat er moest gebeuren om het weer rustig te krijgen.
En later, als het weer goed was, zag hij me wel.
En dan kon ik de spanning even loslaten en hielden we elkaar vast omdat we elkaar zoveel lief hadden.
Zon, je hebt gelijk. Ik moet het nu zelf doen en op mezelf vertrouwen. Maar ik begrijp niet waarom het me zo veel moeite kost.
Ik vond het echt naar en rot wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurd is, en ik heb nachten zitten huilen, schrijvend op dit topic. Maar ik kan het niet accepteren dat het die impact heeft.
Er zijn ergere dingen, ik vind me een aansteller.
Waar ik bang voor ben, is dat ik uit angst of wat het ook is, dit ga loslaten wat ik nu zo stevig heb vastgegrepen. Dat gevoel, dat je het doet voor je kind.
Alsof je het niet voor jezelf doet, want ik zou zelf in die relatie zijn gebleven, had daarvoor gekozen.
Bij ons was er ook het gebruik van alcohol/middelen wat een rol speelde, en zelfs dat mis ik. Ik begrijp wel dat het op die momenten iets betekende op de dag, in die periodes van gebruik, wat stond voor een rustmoment. Niet bij alcohol, want daar werd hij druk en agressief van.
Maar ik kan heel sterk terugdenken aan het begin van dat het erger werd in de relatie, en ik sprak geen mensen meer daarbuiten. Dan liep ik over straat, te dromen, helemaal los van alles. En ik hield van mijn vriend, zelfs al liep ik daar met plekken op mijn arm en gezicht. En dan rookte ik een sigaret en alles was heel stil van binnen. Heel prettig, dat je een beetje op een muurtje in de zon zit.
Het niet zien, maar er middenin zitten. Het is niet echt.
Je bent er even niet. En dat je keuzes consequenties hebben, dat voel je niet.
Misschien zit ik zo terug in de tijd, omdat ik het gemist heb, en terug wil naar dat moment om weer die persoon te zijn? Dat je 17 bent, maar wel weet wat je nu weet.
Het is nogal vermoeiend om steeds situaties voor je te zien, en daar met een afstand naar te kijken en dingen wel te begrijpen of anders te willen doen.
Een beetje zoals ik het nu heel vervelend vind dat anderen iets kunnen zeggen wat voor hun volkomen logisch is, zodat gisteren een klasgenoot die zegt, dat als haar vriend haar zou slaan, zij het echt niet zou pikken.
Maar ja, dan denk ik, jij leeft wel. Ik haatte mezelf en was een tiener die zich nergens op haar plek voelde en ik was blij met mijn vriend.
Wat onrustig geslapen zelf, en gedroomd.
Veel om over na te denken.
Ik merk dat ik me verzet tegen het idee dat het tijd kost. Dat ik er als het ware toch achterkom dat ik het echt erg vind.
Maar zo had ik dat zelf niet bedacht. Hoe het er nu voor staat.
Ik wil hem niet zo missen. Wil niets weten ook van mensen die er irl over beginnen. Die zeggen dat het zo goed gaat, en iets zeggen over de vader van mijn kind die ze verder niet kennen.
Alsof ik een goede reden heb hem niet te willen zien.
En oja, die heb ik ook, maar dat is iets tussen hem en mij. Ofzo.
Maar dat is niet zo, want er is een kind. En dat alles heeft allemaal gevolgen voor haar.
Lilly, heb jij dat gevoel wel eens? Dat je je niet beseft dat dit echt je leven is?
Dubio zei het gisteren goed. Ik word ineens wakker, en heb een kind, een studie, vrienden gemaakt.
Maar ik wil geen afscheid nemen van dat oude.
En de enige plek waar ik dat kan zeggen is hier, want ik wil ook nog dat iemand dat begrijpt.
Het moeilijke is, dat Dubio gisteren ging doorvragen. Wat mis je dan, wat deed hij, wat zei hij. Hoe was het dan?
En ik kan er geen antwoord op geven.
De momenten dat wij het goedmaakten, dat was alsof hij me inees zag staan.
Eerst maakte hij ruzie, was hij kwaad. Maar wat hij zei, dat nam ik heel serieus maar het leek wel of hij het tegen iemand anders had. Ik ging het wel steeds meer geloven, maar verzette me eerst steeds tegen wat hij zei. Wilde mezelf altijd maar uitleggen, dingen verklaren. Waarom het niet zo was als hij dacht.
En dan duwde hij me, schreeuwde hij, maakte iets kapot. Stond te dreigen en ik was bang.
En in mijn hoofd was ik in paniek, want hij begreep het helemaal verkeerd! Hoe kon ik het uitleggen?
Maar ja, iets neemt het over in zo'n situatie, ik deed precies wat er moest gebeuren om het weer rustig te krijgen.
En later, als het weer goed was, zag hij me wel.
En dan kon ik de spanning even loslaten en hielden we elkaar vast omdat we elkaar zoveel lief hadden.
Zon, je hebt gelijk. Ik moet het nu zelf doen en op mezelf vertrouwen. Maar ik begrijp niet waarom het me zo veel moeite kost.
Ik vond het echt naar en rot wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurd is, en ik heb nachten zitten huilen, schrijvend op dit topic. Maar ik kan het niet accepteren dat het die impact heeft.
Er zijn ergere dingen, ik vind me een aansteller.
Waar ik bang voor ben, is dat ik uit angst of wat het ook is, dit ga loslaten wat ik nu zo stevig heb vastgegrepen. Dat gevoel, dat je het doet voor je kind.
Alsof je het niet voor jezelf doet, want ik zou zelf in die relatie zijn gebleven, had daarvoor gekozen.
Bij ons was er ook het gebruik van alcohol/middelen wat een rol speelde, en zelfs dat mis ik. Ik begrijp wel dat het op die momenten iets betekende op de dag, in die periodes van gebruik, wat stond voor een rustmoment. Niet bij alcohol, want daar werd hij druk en agressief van.
Maar ik kan heel sterk terugdenken aan het begin van dat het erger werd in de relatie, en ik sprak geen mensen meer daarbuiten. Dan liep ik over straat, te dromen, helemaal los van alles. En ik hield van mijn vriend, zelfs al liep ik daar met plekken op mijn arm en gezicht. En dan rookte ik een sigaret en alles was heel stil van binnen. Heel prettig, dat je een beetje op een muurtje in de zon zit.
Het niet zien, maar er middenin zitten. Het is niet echt.
Je bent er even niet. En dat je keuzes consequenties hebben, dat voel je niet.
Misschien zit ik zo terug in de tijd, omdat ik het gemist heb, en terug wil naar dat moment om weer die persoon te zijn? Dat je 17 bent, maar wel weet wat je nu weet.
Het is nogal vermoeiend om steeds situaties voor je te zien, en daar met een afstand naar te kijken en dingen wel te begrijpen of anders te willen doen.
Een beetje zoals ik het nu heel vervelend vind dat anderen iets kunnen zeggen wat voor hun volkomen logisch is, zodat gisteren een klasgenoot die zegt, dat als haar vriend haar zou slaan, zij het echt niet zou pikken.
Maar ja, dan denk ik, jij leeft wel. Ik haatte mezelf en was een tiener die zich nergens op haar plek voelde en ik was blij met mijn vriend.
vrijdag 6 juni 2008 om 12:08
Ha lieve Iseo,
Dat ene moment, waarop je "los van alles" was, waarom herinner je je precies dát?
Ik kan me voorstellen dat met alle druk waar je nu onder staat, je weer naar dat losse gevoel terugverlangt. De wereld draait door, wat ik ook doe, ik heb nergens invloed op, ik hoef niks. Geen verantwoordelijkheden. Nu bezwijk je bijna onder de verantwoordelijkheden. Zoek je een uitweg? De drugs, de alcohol, de manier waarop je toen in het leven stond, de manier waarop hij alles aanstuurde en jij hem volgde. Het was allemaal een vlucht, uiteindelijk. Is dat het wat je nu hebt, de drang om te vluchten?
Lieffie, jouw uitweg komt eraan en heet: de Zomervakantie. Wedden dat alles er dan weer heel anders uitziet?
liefs,
dubio
Dat ene moment, waarop je "los van alles" was, waarom herinner je je precies dát?
Ik kan me voorstellen dat met alle druk waar je nu onder staat, je weer naar dat losse gevoel terugverlangt. De wereld draait door, wat ik ook doe, ik heb nergens invloed op, ik hoef niks. Geen verantwoordelijkheden. Nu bezwijk je bijna onder de verantwoordelijkheden. Zoek je een uitweg? De drugs, de alcohol, de manier waarop je toen in het leven stond, de manier waarop hij alles aanstuurde en jij hem volgde. Het was allemaal een vlucht, uiteindelijk. Is dat het wat je nu hebt, de drang om te vluchten?
Lieffie, jouw uitweg komt eraan en heet: de Zomervakantie. Wedden dat alles er dan weer heel anders uitziet?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
