Relaties
alle pijlers
Word moe van langdradigheid
dinsdag 17 juni 2008 om 21:25
Beetje vreemd topic misschien, maar ik vraag me de laatste tijd af of ik de enige ben. Ik word zo moe van langdradigheid. Merk aan mezelf dat dat de laatste tijd erger wordt. Of meer mensen worden langer van stof of mijn geduld raakt op
Ben zelf iemand die graag luistert, maar merk steeds meer dat veel mensen zo ontzettend wollig (=veel praten, weinig zeggen) kunnen vertellen. Of 4x achter elkaar hetzelfde, alleen een beetje anders.
Hoef geen adviezen over hoe ik mensen afkap o.i.d., was alleen benieuwd of meer mensen dit hebben, of dat ik écht de enige ben
Ben zelf iemand die graag luistert, maar merk steeds meer dat veel mensen zo ontzettend wollig (=veel praten, weinig zeggen) kunnen vertellen. Of 4x achter elkaar hetzelfde, alleen een beetje anders.
Hoef geen adviezen over hoe ik mensen afkap o.i.d., was alleen benieuwd of meer mensen dit hebben, of dat ik écht de enige ben
dinsdag 17 juni 2008 om 21:30
dinsdag 17 juni 2008 om 21:36
Ik ken in elk geval mánnen die regelmatig klagen over langdradige vrouwen!
De ene periode heb ik -net als jij- de neiging te denken: hallo, kan het wat korter, ja?! Cut the crap! Dat hangt van mijn geduld af. De andere periode vind ik het juist gezellig als iemand een gedetailleerd verhaal vertelt, maar ja, het hangt er natuurlijk wel vanaf of dat verhaal me boeit.
In het algemeen is het zo dat mensen hun verhaal gewoon kwijt willen en dat het vaak niet eens belangrijk is of de ander echt iets zinnigs terugzegt.
De ene periode heb ik -net als jij- de neiging te denken: hallo, kan het wat korter, ja?! Cut the crap! Dat hangt van mijn geduld af. De andere periode vind ik het juist gezellig als iemand een gedetailleerd verhaal vertelt, maar ja, het hangt er natuurlijk wel vanaf of dat verhaal me boeit.
In het algemeen is het zo dat mensen hun verhaal gewoon kwijt willen en dat het vaak niet eens belangrijk is of de ander echt iets zinnigs terugzegt.
dinsdag 17 juni 2008 om 21:42
dinsdag 17 juni 2008 om 21:47
ik maak nooit mijn zinnen af, mijn vriend wordt er gek van.
Een vriendin van mij heeft exact hetzelfde, en ze hoeft van mij ook haar zinnen niet af te maken, ik snap al wat ze wil zeggen. Ik moet er nu op letten van mijn vriend, met als gevolg dat ik er veel langer over doe om iets te vertellen. Ik word moe van mezelf dan!
Een vriendin van mij heeft exact hetzelfde, en ze hoeft van mij ook haar zinnen niet af te maken, ik snap al wat ze wil zeggen. Ik moet er nu op letten van mijn vriend, met als gevolg dat ik er veel langer over doe om iets te vertellen. Ik word moe van mezelf dan!
dinsdag 17 juni 2008 om 21:51
Grappig onderwerp!
Ik heb hetzelfde als jij LaLotta. Maar eigenlijk altijd al gehad, dus niet zozeer iets van de laatste tijd alleen.
Merk ook vaak op dat mensen die zelf zo lang van stof zijn juist weinig geduld op kunnen brengen voor het verhaal van een ander.
Of het vermoeiend is of niet, hangt af van het verhaal. Zoals je zegt sommige gebeurtenissen zijn boeiend om te horen. Vaak ook niet
Ik heb hetzelfde als jij LaLotta. Maar eigenlijk altijd al gehad, dus niet zozeer iets van de laatste tijd alleen.
Merk ook vaak op dat mensen die zelf zo lang van stof zijn juist weinig geduld op kunnen brengen voor het verhaal van een ander.
Of het vermoeiend is of niet, hangt af van het verhaal. Zoals je zegt sommige gebeurtenissen zijn boeiend om te horen. Vaak ook niet
dinsdag 17 juni 2008 om 22:07
Ik herken het. Mijn partner kan ook zo wollig uitweiden over alles en neemt daar dan twintig zijweggetjes bij. Op het laatst weet ik soms amper meer waar hij nu heen wil met zijn gepraat. Zelf begrijpt hij het prima. Hij zegt dat het komt, omdat hij supersnel denkt. En daardoor schieten hem hem steeds weer dingen te binnen die hij erbij betrekt. Om uiteindelijk tot de conclusie te moeten komen dat ik na vijf minuten glazig uit het raam zit te staren. Heel vermoeiend inderdaad.
dinsdag 17 juni 2008 om 22:15
Ik kan altijd heel veel geduld opbrengen voor vertellende mensen. Daardoor krijg ik automatisch altijd wat meer interesse. Misschien moet ik psycholoog worden.
Zelf iets vertellen doe ik het liefst in 3 zinnen. Ik vind dat zo moeilijk. Ik ben een slechte verteller (denk ik) en ben ook altijd bang dat mensen mijn verhaal stom of saai vinden.
Zelf iets vertellen doe ik het liefst in 3 zinnen. Ik vind dat zo moeilijk. Ik ben een slechte verteller (denk ik) en ben ook altijd bang dat mensen mijn verhaal stom of saai vinden.
dinsdag 17 juni 2008 om 22:17
quote:Tricolore schreef op 17 juni 2008 @ 22:07:
Ik herken het. Mijn partner kan ook zo wollig uitweiden over alles en neemt daar dan twintig zijweggetjes bij. Op het laatst weet ik soms amper meer waar hij nu heen wil met zijn gepraat. Zelf begrijpt hij het prima. Hij zegt dat het komt, omdat hij supersnel denkt. En daardoor schieten hem hem steeds weer dingen te binnen die hij erbij betrekt. Om uiteindelijk tot de conclusie te moeten komen dat ik na vijf minuten glazig uit het raam zit te staren. Heel vermoeiend inderdaad.Euh... delen we dezelfde vent?
Ik herken het. Mijn partner kan ook zo wollig uitweiden over alles en neemt daar dan twintig zijweggetjes bij. Op het laatst weet ik soms amper meer waar hij nu heen wil met zijn gepraat. Zelf begrijpt hij het prima. Hij zegt dat het komt, omdat hij supersnel denkt. En daardoor schieten hem hem steeds weer dingen te binnen die hij erbij betrekt. Om uiteindelijk tot de conclusie te moeten komen dat ik na vijf minuten glazig uit het raam zit te staren. Heel vermoeiend inderdaad.Euh... delen we dezelfde vent?
dinsdag 17 juni 2008 om 22:38
Als jij opmerkt dat de laatste tijd mensen in je omgeving langdradiger beginnen te vertellen, kan het heel goed zijn dat je ook minder geïnteresseerd gaat luisteren.
Die mensen hebben dat onmiddelijk door waardoor ze zich gaan afvragen of jij wel luisterd naar wat ze vertellen en of het allemaal wel doordringt.
Om er dan zeker van te zijn dat hun verhaal bij jou aankomt gaan ze extra uitvoerig en gedetailleerd vertellen of herhalen het nog maar een keer in een iets andere versie. Want als je de eerste keer even bent afgedwaald hoor je het misschien de volgende keer wel.
Heeft allemaal te maken met wisselwerking tussen 2 mensen.
Die mensen hebben dat onmiddelijk door waardoor ze zich gaan afvragen of jij wel luisterd naar wat ze vertellen en of het allemaal wel doordringt.
Om er dan zeker van te zijn dat hun verhaal bij jou aankomt gaan ze extra uitvoerig en gedetailleerd vertellen of herhalen het nog maar een keer in een iets andere versie. Want als je de eerste keer even bent afgedwaald hoor je het misschien de volgende keer wel.
Heeft allemaal te maken met wisselwerking tussen 2 mensen.
dinsdag 17 juni 2008 om 22:43
Heel herkenbaar.. heb zelf ook niet altijd geduld naar dat soort mensen te luisteren. Ik heb een aantal kennissen die ontzettend kunnen wouwelen en uitweiden. Spreek ook eigenlijk alleen maar met ze af als ik zin heb in een kletsavondje. Met dat soort mensen is het ook vaak eenrichtingsverkeer omdat ze zo in hun verhaal opgaan dat je er geen speld tussenkrijgt.
Wat ik ook zo vervelend vind, is mensen die in gesprek zijn met jou en over je schouder kijken of er niet iemand anders is die interessanter is. Die types die gaan ook altijd met iemand anders praten/naar iemand roepen als jou zin nog in de lucht hangt. Zooooooo'n hekel aan, vind dat echt onbeschoft. Met dat soort mensen (mijn buurvrouw bijv.) ben ik tegenwoordig gewoon heel snel klaar!
Wat ik ook zo vervelend vind, is mensen die in gesprek zijn met jou en over je schouder kijken of er niet iemand anders is die interessanter is. Die types die gaan ook altijd met iemand anders praten/naar iemand roepen als jou zin nog in de lucht hangt. Zooooooo'n hekel aan, vind dat echt onbeschoft. Met dat soort mensen (mijn buurvrouw bijv.) ben ik tegenwoordig gewoon heel snel klaar!
anoniem_42650 wijzigde dit bericht op 17-06-2008 22:46
Reden: so moet natuurlijk met een z!
Reden: so moet natuurlijk met een z!
% gewijzigd
dinsdag 17 juni 2008 om 22:47
Haar verhaal:
"Hij was in een vreemde bui gisteravond. Ik dacht eerst dat hij me kwalijk nam dat ik het eten nog niet klaar had, maar daar zei hij niks van. De conversatie verliep stroef en ik dacht dat een bioscoopje hem goed zou doen. Dan waren we er eens uit en toch intiem. Hij zag het eigenlijk niet zo zitten, maar ik vond het nodig er even uit te zijn. Uiteindelijk trok hij z'n jas aan en zei: "Nou laten we dan maar gaan". Onderweg was hij nog steeds heel erg timide, hij staarde maar wat uit het raam van de tram. Tijdens de film was het ook maar raar. Terwijl de hele zaal zich suf lachte, zat hij als een zoutpilaar stil te zijn. Ik dacht toen dat het aan mij lag, dus later in een cafeetje vroeg ik het op de man af. Hij knikte maar wat van nee. Nee, dat café kon hem ook niet opfleuren. Ik vroeg hem of er dan iets anders was, maar ook dat ontkende hij. Ik voelde me zo onzeker. In de taxi naar huis zei ik hem dat ik van hem hield en toen sloeg hij z'n arm om me heen. Maar ik weet verdomme niet wat hij daarmee bedoelt, want hij zegt er niks bij en straalt niks uit. Dus daar werd ik alleen maar onzekerder van. Eenmaal thuis denk ik, laat ik het dan gezellig maken, wie weet komt 'ie dan los. Kaarsjes aan, nog een flesje wijn opengetrokken. Gaat 'ie zitten zappen! Dus ik vraag opnieuw of er misschien iets aan de hand is. Zegt 'ie: "Had je dat niet al gevraagd vanavond, er is niks hoor, alles oké". Ik voelde me zo ellendig, hij leek zich nergens voor te interesseren. Nou, ik heb toen een verleidelijk hemdje aangetrokken en ik ging voor de televisie staan. Ik zei hem zo zwoel als maar kan dat ik vast naar bed ging. Hij boog zich opzij om het beeld te kunnen zien en zei: "Goed, ik kom zo". Hij zag me niet eens. Na twintig minuten kwam hij ook in bed en toen hebben we de liefde bedreven. Maar zelfs daarbij leek hij afwezig. Hij viel als een blok in slaap, maar ik lag nog uren te woelen. Ik maak me echt zorgen, hij heeft helemaal geen belangstelling meer voor me. Zou hij een ander hebben?"
Zijn verhaal:
"Klotedag op kantoor. Moe. Toch geneukt."
Sorry, ik moest er ineens aan denken. Ooit een keer gevonden op internet.
"Hij was in een vreemde bui gisteravond. Ik dacht eerst dat hij me kwalijk nam dat ik het eten nog niet klaar had, maar daar zei hij niks van. De conversatie verliep stroef en ik dacht dat een bioscoopje hem goed zou doen. Dan waren we er eens uit en toch intiem. Hij zag het eigenlijk niet zo zitten, maar ik vond het nodig er even uit te zijn. Uiteindelijk trok hij z'n jas aan en zei: "Nou laten we dan maar gaan". Onderweg was hij nog steeds heel erg timide, hij staarde maar wat uit het raam van de tram. Tijdens de film was het ook maar raar. Terwijl de hele zaal zich suf lachte, zat hij als een zoutpilaar stil te zijn. Ik dacht toen dat het aan mij lag, dus later in een cafeetje vroeg ik het op de man af. Hij knikte maar wat van nee. Nee, dat café kon hem ook niet opfleuren. Ik vroeg hem of er dan iets anders was, maar ook dat ontkende hij. Ik voelde me zo onzeker. In de taxi naar huis zei ik hem dat ik van hem hield en toen sloeg hij z'n arm om me heen. Maar ik weet verdomme niet wat hij daarmee bedoelt, want hij zegt er niks bij en straalt niks uit. Dus daar werd ik alleen maar onzekerder van. Eenmaal thuis denk ik, laat ik het dan gezellig maken, wie weet komt 'ie dan los. Kaarsjes aan, nog een flesje wijn opengetrokken. Gaat 'ie zitten zappen! Dus ik vraag opnieuw of er misschien iets aan de hand is. Zegt 'ie: "Had je dat niet al gevraagd vanavond, er is niks hoor, alles oké". Ik voelde me zo ellendig, hij leek zich nergens voor te interesseren. Nou, ik heb toen een verleidelijk hemdje aangetrokken en ik ging voor de televisie staan. Ik zei hem zo zwoel als maar kan dat ik vast naar bed ging. Hij boog zich opzij om het beeld te kunnen zien en zei: "Goed, ik kom zo". Hij zag me niet eens. Na twintig minuten kwam hij ook in bed en toen hebben we de liefde bedreven. Maar zelfs daarbij leek hij afwezig. Hij viel als een blok in slaap, maar ik lag nog uren te woelen. Ik maak me echt zorgen, hij heeft helemaal geen belangstelling meer voor me. Zou hij een ander hebben?"
Zijn verhaal:
"Klotedag op kantoor. Moe. Toch geneukt."
Sorry, ik moest er ineens aan denken. Ooit een keer gevonden op internet.
woensdag 18 juni 2008 om 11:15
Inderdaad. Van die mensen die het liefst zichzelf horen praten en als jij dan iets wil zeggen dan luisteren ze niet, of praten er zelfs doorheen...zeer irritating...Ze gaan dan via Den Bosch om, vertellen ieder (vaak oninteressant) detail en vallen de hele tijd in herhaling, om het punt goed duidelijk te maken denk ik.
Diezelfde mensen hebben vaak ook ontzettend veel te vertellen, en meegemaakt in het weekend....omdat ze dus elk detail van wat ze hebben meegemaakt vertellen.
Ik vertel daarentegen eigenlijk alleen maar iets als ik écht iets interessants heb meegemaakt, de rest vind ik dan niet de moeite waard om te vertellen.
Diezelfde mensen hebben vaak ook ontzettend veel te vertellen, en meegemaakt in het weekend....omdat ze dus elk detail van wat ze hebben meegemaakt vertellen.
Ik vertel daarentegen eigenlijk alleen maar iets als ik écht iets interessants heb meegemaakt, de rest vind ik dan niet de moeite waard om te vertellen.
woensdag 18 juni 2008 om 11:46
Zeer herkenbaar. Al heb ik dat m'n hele leven lang al. Ik ben erg van de 'kort en zakelijk graag'. Uiteraard met uitzonderingen hier en daar.
Maar als je het nu pas krijgt, dan wordt het lastig ja. Ik zou het gewoon uiten. 'Joh, het dringt even niet tot me door sorry, wil je het nog even samenvatten?' of 'Ik kan het niet volgen, excuus.'
Maar als je het nu pas krijgt, dan wordt het lastig ja. Ik zou het gewoon uiten. 'Joh, het dringt even niet tot me door sorry, wil je het nog even samenvatten?' of 'Ik kan het niet volgen, excuus.'
woensdag 18 juni 2008 om 11:53
Pffffff, langdradige mensen.... Vooral mannen lijken er een handje van te hebben. In ieder geval de mannen op mijn werk... Stond net weer zo'n iemand tien minuten voor mijn bureau...
Tegenwoordig vraag ik soms ook maar aan mensen of ze even to the point willen komen; krijg nl echt lichamelijke reacties van sommige langdradige mensen.
Tegenwoordig vraag ik soms ook maar aan mensen of ze even to the point willen komen; krijg nl echt lichamelijke reacties van sommige langdradige mensen.
woensdag 18 juni 2008 om 17:05
Ik kan er ook moeilijk tegen en heb soms moeite om het geduld op te brengen om te luisteren. Maar dit geldt alleen voor langdraderige SAAIE mensen. Ken ook mensen die langdraderig zijn die wel boeiend kunnen vertellen.
Je hebt van die mensen die, als je een vraagt stelt, er tien minuten over doen om te antwoorden, terwijl dit soms met een ja of nee, en evt. korte uitleg ook klaar zou zijn. Van dit laatste ben ik. Denk vaak dat langdraderige mensen het stukken minder druk zouden hebben als ze kort van stof zouden zijn.
Of denken langdraderige mensen soms dat een ander dom is, dat als we de korte versie niet horen, het dan niet snappen? )
Je hebt van die mensen die, als je een vraagt stelt, er tien minuten over doen om te antwoorden, terwijl dit soms met een ja of nee, en evt. korte uitleg ook klaar zou zijn. Van dit laatste ben ik. Denk vaak dat langdraderige mensen het stukken minder druk zouden hebben als ze kort van stof zouden zijn.
Of denken langdraderige mensen soms dat een ander dom is, dat als we de korte versie niet horen, het dan niet snappen? )
woensdag 18 juni 2008 om 18:55
Als ik er zo over nadenk, weet ik dat het aan mezelf ligt dat het de laatste tijd erger lijkt. Mijn geduld raakt gewoon op, ben moe van het luisteren al heel m'n leven lang Blijkbaar trek ik ook nog eens mensen aan die graag en lang praten, omdat ik een goede luisteraar ben ofzo (lees: to the point, zodat er meer tijd overblijft voor de ander om te vertellen). Op een bepaald moment in je leven ben je gewoon uitgeluisterd haha. Gister ook weer, heb ik mijn schoonvader aan de telefoon die ERG lang van stof is. Een half uur, en wat heeft ie nou gezegd? Ik alleen maar 'ja...hmhm...oja...jaja...' Pfff...als ik daarna ophang moet ik echt heeeeeel diep zuchten.
En het valt mij ook heel erg op dat de mensen die hele verhalen vertellen zonder begin, midden en eind, het zelf nauwelijks kunnen opbrengen om te luisteren als de ander eens iets te vertellen heeft. Of het één zin volhouden, om vervolgens het gesprek weer over te nemen. Of inderdaad wegkijken, of over je schouder iemand anders aanspreken als je nog midden in je verhaal bent.
Ik kan dat zelf niet hoor, iemand onderbreken of vragen of 'ie to the point kan komen...
En het valt mij ook heel erg op dat de mensen die hele verhalen vertellen zonder begin, midden en eind, het zelf nauwelijks kunnen opbrengen om te luisteren als de ander eens iets te vertellen heeft. Of het één zin volhouden, om vervolgens het gesprek weer over te nemen. Of inderdaad wegkijken, of over je schouder iemand anders aanspreken als je nog midden in je verhaal bent.
Ik kan dat zelf niet hoor, iemand onderbreken of vragen of 'ie to the point kan komen...
woensdag 18 juni 2008 om 20:44
