ADD / ADHD.....

Heb net een beetje bijgelezen, het is eigenlijk al laat, maar ik wil toch nog even reageren.



Julus, die slaapproblemen zijn wel te verklaren, het heeft o.a. te maken met werkstress, mijn vriend maakt nogal een moeilijke tijd door en moet daarbij zijn bedrijf draaiende zien te houden.



Ik herken veel in het jezelf wegcijferen en je eigen problemen ondergeschikt maken. Mijn vriend heeft zulke erge dingen meegemaakt dat alles wat ik doormaak eigenlijk peanuts is. Ik kan tot op zekere hoogte me hier wel bij neerleggen, maar gooi er in ruzies ook vanalles uit wat ik heb opgekropt en dan is het ook echt zo'n gevoel van 'ik kan het allemaal niet meer aan en het draait alleen maar om jou'.

Ik leer nu wat minder heftig te reageren of wat meer gedosseerd. Ik geef dan wel aan dat ik het ergens moeilijk mee heb, maar ik probeer het ook wat luchtiger te houden. Ik weet op zich wel steeds beter wat ik voel en waar ik mee zit, dat vind ik ergens wel prettig. Als iets me raakt voel ik een golfje door m'n buik gaan ofzo en dan kan ik vaak wel verklaren waar het vandaan komt.

Bijv. afgelopen weekend zat het me erg dwars dat een vriendin van mij zo'n kritische houding had en bijna een beetje lacherig deed toen ik aangaf dat ik bijv. mijn tuin zo prima vind (terwijl zij met allerlei tips kwam om het op te fleuren). Ik voer dan in mijn hoofd ook hele gesprekken met haar waarin ik haar vertel dat ik het niet prettig vind dat ze zo reageert en dat ik nu eenmaal andere prioriteiten heb dan zij en bovendien veel alleen moet doen en niet zoveel aan kan.

Eigenlijk zou ik haar dat eens rustig en duidelijk in het echt moeten vertellen. Hebben jullie dat ook, dat je in je hoofd als het ware mensen 'de waarheid' vertelt? Ik heb nu een paar keer dit uiteindelijk ook in het echt gedaan en dat heeft me wel enorm opgelucht en ook respect van anderen opgeleverd. Het is echt het proberen waard (begin anders eens met iets kleins of mensen waar je verder toch niet zoveel mee hebt, ik heb het bijv. bij mijn buren gedaan). Je gaat je dan echt sterker voelen. Je mag echt een beetje meer bitch zijn, de mensen die meer van zich af bijten hebben over het algemeen ook gewoon vrienden en worden net zo goed gewaardeerd, dus het kan echt niet zoveel kwaad.

Halvemaan, je kunt best rustig en duidelijk tegen je vriend zeggen dat hoewel je ook begrip voor zijn situatie habt, je het best wel lastig vindt dat je nu je ei niet bij hem kwijt kan doordat hij het zelf zo druk heeft en je je daardoor een beetje alleen voelt. Ben benieuwd hoe het gesprek met hem gegaan is. Opkroppen heeft in elk geval geen zin, want dan krijg je inderdaad die uitbarstingen. Bij ons werkt het goed als je begrip toont voor de ander ('ik snap best dat het voor jou moeilijk is, maar...'), toch je eigen 'ding' uitspreekt maar er dan ook niet teveel over 'doorzaagt'. Je geeft de ander dan erkenning en kunt toch ook je eigen probleem uitspreken.



Ik heb de neiging om verongelijkt of onzeker te gaan doen, bijv. als mijn vriend niet langs kan komen vraag ik of hij me niet belangrijk genoeg vindt of andere dingen/mensen misschien belangrijker vindt en dat soort 'zielig' gedrag. Ik probeer mezelf dat af te leren. Ik kan gerust laten merken dat ik het jammer vind dat hij niet langskomt, maar moet me er dan ook weer overheen kunnen zetten. Ik zeg dan bijv. 'tja ik heb wel erg veel zin om je te zien, maar ik begrijp ook wel dat je gewoon te moe bent'.

Ook probeer ik me nu meer te focussen op mezelf en mijn eigen dingen, mijn toekomst. Bekijken wat ik wil de komende jaren, onafhankelijk van mijn vriend.



Ik heb niet zo het gevoel dat mensen niet op mij zitten te wachten, maar meer dat ik niet op hen zit te wachten. Er zijn wel mensen waar ik meer contact mee zou kunnen hebben en die ook aangeven dat graag te willen, maar ik houd het contact zelf af uit angst dat er allerlei verplichtingen bij komen kijken.

Ik heb ook hele andere interesses dan de meeste vrouwen in mijn omgeving, ik vind het vaak maar mutsen en ben zelf meer geinteresseerd in 'mannendingen', zoals computers en technische snufjes. Ik ben geen type om alleen maar over de kinderen of mode te praten. Ik bedoel het niet denigrerend, maar het past gewoon niet bij me.



Ik probeer echt steeds meer te zijn wie ik wil zijn (en wie ik echt ben) en ik word daar steeds gelukkiger van. Wat mij ook helpt is prioriteiten stellen, bepalen aan welke dingen ik op een dag in elk geval aandacht wil besteden. Soms betekent dat alleen aandacht besteden aan werk, soms hoort de WC schoonmaken of een rekening betalen erbij. Het is nooit een hele waslijst van taken die ik moet doen, maar echt hele doelgerichte taakjes die echt moeten gebeuren.

Het helpt mij enorm om overzicht en rust te houden en ik krijg zo toch dingen gedaan, zonder dat het heel erg een 'moeten' wordt.

Hoi sunshine,



mensen de waarheid zeggen in mijn hoofd doe ik ook, ik draai hele scenario's in mijn hoofd af voordat ik een gesprek heb. Kan zo'n gesprek wel 5 keer op allerlei manieren voeren in mijn hoofd. En dat gaat de hele dag door, zelfs op de fiets. Vraag me altijd af of iedereen dat heeft, het lijkt me zo fijn als je zoiets gewoon van je af kunt zetten.

Wat sociale contacten betreft vind ik het zo dubbel; ik vind het fijn om te kunnen bellen, en wil eigenlijk ook best afspreken. Maar ben er tegelijkertijd ook bang voor, idd dat er dan meer verplichtingen uit voort komen. En ja,als je blijft afzeggen dan nodigen ze je niet meer uit, en dat wil ik misschien dan stiekem ook. Ik vind het eigenlijk al best zwaar om te werken en om kind en vriend het naar de zin te maken. Ook dat is weer dubbel; als vriend pas een dag later kan komen, betrek ik het meteen op mezelf, maar ondertussen vind ik het vaak ook prettig om mijn eigen dingen te doen. Het is echt zo'n heel kort moment van onzekerheid, maar ik blijf er niet in hangen en geniet van het alleenzijn.

Wat het slaapprobleem betreft; kan me voorstellen dat je vriend slecht slaapt, hij zal genoeg aan zijn hoofd hebben. Bij ons is het andersom, ik slaap slecht en vriend moet er vroeg uit. Maar ik wil echt niet apart slapen, vind het veel te fijn. Ik merk ook dat ik rustiger ben als hij bij me slaapt, dus mij helpt het om samen te slapen. En dan ben ik 's morgens niet echt fit, maar ja, dan ga ik maar vroeger naar bed. Zou het jullie ook niet meer opleveren om toch samen te slapen, want het niet samen slapen is ook niet prettig voor je gevoel, toch?



Goeie tip van je, om doelgerichte taken te doen. In mijn hoofd moet ik heel veel en kan daar de hele dag aan denken (ook terwijl ik met mijn werk bezig ben, denk ik aan wat ik thuis moet doen of andere dingen die gedaan moeten worden; cadootje kopen, naar belastingdienst, naar opticien etc) en zo zit mijn hoofd te vol met bijzaken. Raak ook in paniek als ik meerdere dingen op 1 dag moet combineren.

Want hoe hou je je hoofd koel als zoiets voorkomt?

Voorbeeld; ik moet op vrijdag 's morgens naar mijn werk,daarna tandarts, moet verjaardag zoon voorbereiden en schoonmaken en boodschappen doen. Dat zorgt voor heel veel stress. Ben de route in mijn hoofd aan het voorbereiden, ahw.

Waardoor ik uiteindelijk pas veel te laat begin omdat ik blokkeer. Hoe los je zoiets concreet op?

Spinnetje, geen idee of het met ADHD te maken heeft dat er een gat lijkt te zijn tussen ratio en emotie.



Wederom veel herkenning. Ik kan ook behoorlijke discussies voeren en met een heel scala aan argumenten komen waarom mijn standpunt juist zou zijn en die van een ander niet. Op mijn werk wordt die snelle geest erg gewaardeerd. (Vooral omdat ik een hele rustige uitstraling heb en normaal gesproken heel stil ben en hoofdzakelijk observeer om alles in mijn hoofd op te slaan en daar mijn mening over te vormen). Maar soms kan een snelle geest er voor zorgen dat anderen je niet helemaal kunnen volgen waarop je een uitleg moet geven hoe je tot een bepaald (in hun ogen vaak rare) connectie bent gekomen. Beetje filosofisch kan ik wel zijn soms... (omdat er zoveel gedachtes door m'n hoofd schieten) leidt vaak tot grappige situaties omdat ik iets opvang uit een gesprek, daarover een opmerking plaats die door sommigen niet begrepen wordt, of eigenlijk helemaal nergens op slaat omdat ik niet goed heb geluisterd.

Leuk voorbeeld: Tijdje terug kwam ik ineens met de vraag omhoog of die 70 maagden die een zelfmoordenaar volgens de Islam zou krijgen na zijn dood per persoon zijn, of dat er in totaal 70 maagden in die hemel rondlopen die alle zelfmoordenaars met elkaar moeten delen. Ben echt oprecht benieuwd wat daarover in de Koran staat. Heb het nog niet opgezocht, misschien maar eens gaan doen. Mijn man die wel aardig wat afweet van Islam en Christendom kon wel lachen om die vraag... Was hij ook wel benieuwd naar.

En verder ook hele gesprekken in m'n hoofd voeren, doodvermoeiend omdat je het toch anders doet als de situatie zich voordoet, of de situatie doet zich niet eens voor. Denk ook heel vaak: Als men me nu vraagt waar ik aan denk, wat moet ik dan antwoorden? Dat ik aan het denken was wat ik zou moeten zeggen als iemand me vraagt waar ik aan denk etc...



En wanneer ik me ergens aan erger of we hebben thuis onenigheid dan helpt het echt heel erg om alles vanuit de ik te benaderen. Op mij komt het zo over. Misschien heb ik het verkeerd verstaan/begrepen. Maar zoals jij het zegt denk ik gelijk dit/klinkt in mijn ogen heel beschuldigend etc. Werkt een stuk beter dan gelijk te roepen dat iemand iets niet gezegd heeft of je loopt te beschuldigen. (Tenzij ik 100% zeker weet dat ik gelijk heb, dan hou ik voet bij stuk). Maar laatst beweerde manlief iets gezegd te hebben wat ik me niet kon herinneren. Heb dus ook gezegd dat ik me dat niet kon herinneren. Hij werd gelijk boos omdat hij dacht dat ik liep te beweren dat hij het niet gezegd had. Dus even uitgelegd wat het verschil is en dat hij ook eens goed moet leren luisteren omdat "kan IK me niet herinneren" en "dat heb JIJ nooit gezegd" toch wel een wereld van verschil is.

Julus, ik betrek dat ook op mezelf. Mijn vriend heeft nu aangegeven tot de vakantie niet meer naar mij toe te kunnen komen, eigenlijk zou hij die weken vakantie helemaal niet kunnen missen, maar dat doet hij dan gewoon wel, maar het betekent ook veel stress vantevoren. Hij is ook elke avond nog laat bezig. Ik maak me er ook wel eens zorgen om, maar het hoort ook bij hem om op deze manier te werken (hij is ook wel een uitsteller en dan moet alles nog tegen de deadline af). Als hij zich te gestressd voelt als hij rustig bij mij op de bank gaat zitten, dan zou ik dat ook vervelend vinden, dus ik vind dat hij het maar op zijn manier moet doen. Ik vermaak me wel en kijk erg uit naar de vakantie.



Mijn vriend kan het zich ook niet veroorloven dat hij slecht slaapt, omdat hij anders zijn werk niet af krijgt doordat hij oververmoeid raakt. Het leuke is wel dat je er in de weekenden meer van geniet als je bij elkaar slaapt.



Ik vind dat ook moeilijk als ik echt een druk programma heb, ik blokkeer dan ook en begin dan pas op het laatste moment. Vooral verjaardagen voorbereiden vind ik een crime, ik zie er al lang vantevoren tegenop, omdat je dan inderdaad gewoon door moet gaan en het bezoek van eten en drinken moet voorzien en niet even rust kunt nemen. Ik ben meestal blij als iedereen weer weg is. Ik moet gewoon mijn eigen tempo kunnen bepalen. Het enige wat helpt is denk ik toch zoveel mogelijk je eigen tempo aanhouden en het allemaal niet te perfect willen doen. Ik doe met een verjaardag alles heel standaard, ga met niet uitsloven op exclusieve hapjes, het moet allemaal een beetje te overzien blijven.

Ik heb vandaag ook meerdere dingen gepland en ik merk dat het teveel wordt en ik eigenlijk wat dingen wil laten zitten. Voel me wat labiel en heb een brok in m'n keel. Dan moet ik echt even rustig gaan zitten en ontspannen, ik wil eigenlijk ook nog iets aan de tuin doen, maar ook uitzoeken wat voor studie ik wil doen. Volgens mij is een zelf/thuisstudie voor mij het meest geschikt, maar ik wil ook wel graag iets doen op universitair niveau, ik ben bang dat een vaste dag in de week naar school te verplichtend voor me wordt.



Biebeltje, communicatie gaat bij ons ook nog wel eens mis. Mijn vriend vindt het heel vervelend als hij denkt dat ik hem iets verwijt. Dat schiet bij hem dan helemaal verkeerd. Bijv. als hij het druk heeft en ik zeg 'maar ik kan je toch helpen', dan denkt hij door de toon waarop ik het zeg dat ik het verwijtend bedoel. Zal misschien met zijn verleden te maken hebben. Inmiddels zijn we er ook achter dat het met miscommunicatie te maken heeft en we zijn beiden wel in staat om ons aandeel in het geheel te erkennen. Mijn vriend geeft ook toe dat hij erg fel kan zijn in het verdedigen van zijn vrijheid, ik kan snel angstig reageren als hij wat vaker met anderen afspreekt, dus dat werkt lekker tegen elkaar in. Maar we kunnen er steeds beter over praten.

Ik heb wel het gevoel dat we steeds een stukje verder komen en dat voelt wel goed.

hier een kort berichtje van mij. Ik ga komende week op vakantie en afgelopen is het vreselijk hectisch geweest. Er gebeurde vanalles op het werk, en ik had het daarnaast ook nog erg druk. Gister dan nog een hele dag op pad naar familie.. en vandaag nog in een rush om alles wat ik nog moet doen ook werkelijk te gaan doen (en dus niet hier gaan zitten forummen hahah). Ik kan mezelf geen stop geven en raas maar door, dat is nog wel een mooi leerpunt. En dat ratio/gevoel gat.. jaaaaa.. zeker herkenbaar! Ik kan zovaak gevoels kwesties (inderdaad zelfreflecties, weergeven van gevoelens over iets dat je hebt gelezen/gehoord) niet verwoorden. Niet omdat ik het niet ervaar of me niet boeit ofzo, maar gewoon die connectie tussen het ratio en gevoel niet kan klikken en dus in woorden kan omzetten.



Nou ik ga nu snel verder met alles wat nog moet vandaag.. maar eerst even 10 minuten (lees: dat wordt minimaal half uur) tijd voor mezelf om op te laden hiervoor en broodje te eten.

Ik vind dat er echt hele zinnige, herkenbare dingen worden geschreven.

Julus; inderdaad praat ik ook zo over moeilijke dingen. Ook bvb over mijn jeugd, maar ook over dingen die nu spelen. En ook vooral heel veel 'lachen', ik benader moeilijke dingen vaak met humor of een beetje cynisch, ook als anderen het moeilijk hebben. Maar ik vind dat niet negatief, en gelukkig kunnen ook de mensen die dicht bij me staan mijn humor op zo'n moment wel waarderen. Even lachen door de tranen heen zegmaar (al zal ik in zo'n gesprek niet snel in tranen uitbarsten).

Als ik praat over iets heftigs mbt mezelf doe ik dit vanuit ratio. Automatisch bouw ik dan een muurtje rondom mijn gevoel. Weet ook dat wanneer ik echt met mezelf in de knoop zit, bvb als ik echt liefdesverdriet heb, dat ik dan vaak ook echt niet bij mijn 'gevoel' kan komen. Op ratio dender ik gewoon door, totdat het ineens helemaal op is. Dan word ik ziek of kan ik een week alleen maar huilen...

Aantrekken en afstoten herken ik. Het kenmerk "moeite met intimiteit" kon ik in eerste instantie niet plaatsen. Maar ben me gaan beseffen dat ik daar idd wel moeite mee heb. Ook dus door naar anderen vanuit ratio me te uiten, en idd ook door aantrekken en afstoten. Kom je te dichtbij, dan trek ik me terug (in het positiefste geval) of duw ik je weg. Is er dan afstand, kom ik weer terug of trek ik je weer naar me toe. Ik lig wel eens met mijn vriend 's avonds in bed, en dan word ik zo overspoeld door gevoelens dat ik het gewoon niet trek. Dan moet ik echt opstaan en even naar de huiskamer ofzo.

Ik heb nu trouwens een vriend die verbaal zeker even sterk is als ik. Dus waarbij ik niet kan doorgaan met beargumenteren totdat ik gelijk krijg. Heb dit nog nooit gehad, kon altijd alles zo draaien en benoemen dat idd de ander niet anders kon dan het daarmee eens zijn. Mijn vriend en ik zijn hierin hetzelfde, prikken door elkaars argementen heen en zijn verbaal sterk genoeg om dit ook te weerleggen... Ondanks dat dit voor fikse botsingen kan zorgen, draagt het ook zeker bij aan de gelijkwaardigheid van onze relatie. We hebben uiteindelijk donderdag ook een constructief gesprek gehad (na dat ik hem eerst even goed de waarheid had verteld ). Ik durf steeds meer mijn grenzen aan te geven en kan ook steeds beter onderscheid maken tussen mijn grenzen en begrip voor de ander.

Ik neem trouwens mijn werk niet mee naar huis, kan dit prima afsluiten. Wel levert het soms frustraties op, omdat het dus voor mezelf niet kan toepassen... Ik werk ongeveer 36 uur per week en dat kan, mits mijn privéleven goed loopt. Zodra ik daar achter de feiten aan ga lopen, of moeilijke dingen aan mijn hoofd heb, functioneer ik veel minder goed. Ik ga dan ook 'vluchtwegen' proberen in te bouwen, vergeet zaken, laat dingen liggen, ga ook daar achter de feiten aanlopen... En dan wordt het een negatieve spiraal, waar ik vaak alleen maar door 'ziek zijn', vakantie of hulp van anderen uit kan komen. Ik ben overigens bijna nooit lichamelijk echt ziek, maar meld me wel soms ziek om "bij te tanken". Dan kan ik het echt niet meer opbrengen en moet nieuwe energie opdoen ofzo.



Sunshine; Ja, ik voer(de) de hele dag gesprekken in mijn hoofd, en al helemaal als ik mbt die persoon ergens mee zit. Die 'drukte' in mijn hoofd was één van de dingen waar ik het meeste last van had, maar ook hetgene wat door medicatie het meest onderdrukt wordt volgens mij. Heerlijk is dat! Niet dat ik het nu helemaal niet meer doe, maar echt zoveel minder... En dat geeft zoveel meer rust en bespaart zoveel energie.

Julus; ik dacht altijd dat dit normaal was, maar de mensen om me heen (zonder adhd) doen dit niet, hoogstens als ze een sollicitatiegesprek hebben ofzo. Op de fiets, onder de douche, in bed, in een vergadering, zelfs tijdens een gesprek, altijd aanwezig. Ik denk trouwens ook altijd aan dingen die ik moet doen, terwijl het niet kan. Op mijn werk dat ik niet moet vergeten om ..., en als ik er dan tijd voor heb vergeet ik het. Moet denk ik al ruim een maand de psycholoog bellen. Denk dat ik het 3 x voor elkaar gekregen heb (mr toen was zij niet bereikbaar). Denk er wel heel vaak aan; tijdens werk, in bed, onder de douche, nu, maar nooit op momenten dat ik kán bellen én dat zij bereikbaar is

Ik kan trouwens ook super onredelijk zijn, al is dat ook wel verbeterd. Vooral tegen mijn ouders vroeger was het heel erg en nu ook nog als ik echt boos ben. In mijn relatie kan ik soms nu benoemen: "Ik weet dat ik nu waarschijnlijk heel onredelijk ben, maar ... (en dan komt het ). Dat scheelt wel voor mijn vriend.



Haha Biebeltje; jouw vraag over de maagden en martelaars! Ik kan dit ook, denk over de meest onzinnige dingen na, waar anderen nog nooit bij stil hebben gestaan. Zal wel iets te maken met het leggen van linken en het 'buiten kaders' denken. Anderen kunnen me regelmatig ook niet volgen, omdat ik een gesprek ineens iets link, en dat ook per direct er uitflap. Het komt ook wel voor dat ik door het "anders denken", bang ben om fouten te maken. Wat anderen logisch vinden geldt voor mij niet altijd en andersom. Soms stel ik in andermans ogen een hele domme vraag, omdat ik dan echt niet kan inschatten wat de logica van anderen is.



Ik kan ook niet omgaan met veel verschillende dingen op een dag en kan dat nog steeds niet echt van mezelf accepteren. Ik denk dat ik dan het overzicht kwijt raak, daardoor druk in mijn hoofd word en dat levert stress op. En heb veel moeite met 'overschakelen' van het één naar het ander, waardoor dingen altijd meer tijd kosten dan ik voorzien had. En hoe meer ik moet haasten, hoe langzamer ik ga doen (wrs omdat ik niet tegen dat 'moeten' kan ofzo?) En dan loopt dus alles in de soep!



Pfff, volgens mij heb ik wel op ongeveer alles gereageerd waarop ik wilde reageren...

Mijn water van de afwas waaraan ik 4 uur geleden ben begonnen (de helft af haha) zal wel koud zijn

Ansje, fijne vakantie! Ben jaloers, jaar geleden en ben op.



Jeetje, wederom weer dingen gelezen die ik ook heb, zeker uit het laatste stuk van maan.

Ik vrees dat ik mij niet zo goed kan inleven, of liever gezegd, meeVOELEN. Als iemand vertelt dat zijn oma is overleden, dan weet ik dat dat iets ergs is en geef ik een sociaal wenselijk antwoord. Maar ik VOEL het zelf niet...ben beetje te hard geworden vanuit mijn jeugd. Vind dit enorm lastig, want werkt natuurlijk ook door in je relatie met anderen. Zo voel ik soms helemaal niks...zit ik mezelf continu af te vragen wat ik nu eigenlijk voel, maar er is niks, mbt mijn vriend bijv.

Voel dan geen liefde, geen gemis, maar heb wel gemerkt dat dat in perioden van stress cq depressie heel erg speelt.



Haha maan, als ik ´s morgens eigenlijk al te laat ben, denk ik, pff ben toch al aan de late kant, ik rook nog een sigaretje..

concreet gezien had ik nog op tijd kunnen zijn, maar daar kies ik dan niet voor..

Ik kan ook soms hele misplaatste of schijnbaar totaal er niet ter zake doende opmerkingen maken, maar dan schiet me opeens iets te binnen waar al eerder over is gesproken en dan moet het eruit. Denk ook altijd aan 5 dingen tegelijk, maak ook hele vreemde koppelingen of links. Lijkt alsof ik een non/stop film in mijn hoofd, incl flashbacks aan het afdraaien ben. En het houdt nooit op.



Vraagje, biebeltje ik las dat jij fysiek gezien erg rustig bent, maar veel adhd-ers zijn volgens mij ook druk qua bewegingen. Ik ben zelf erg druk in bewegingen en heb een heel expressief gezicht, zegt men. Ben ook erg slank, volgens andere mensen komt dat omdat ik nooit stilzit/sta/doe.

Verbrand erg snel mijn calorieen, haha.. Hebben jullie dat ook?



Yep, die logica van anderen, en v.v. Ik krijg regelmatig de opmerking dat ze niet snappen wat ik bedoel, maar hoor zelf dan ook wel hoe warrig of hoe onlogisch ik iets uitleg. Kan erg uitgebreid zijn, maar weet niet hoe het bondiger moet, ben er nu op aan het oefenen. Ik raak erg in de war van mijn eigen bijzinnnen haha. Moet veel rapporteren dus dan wil ik dat het goed leesbaar en niet te uitgebreid is. To the point, dat wil ik.



Vaak weet ik ook al niet meer, waar ik uiteindelijk naartoe wil tijdens een gesprek...ik dwaal af, ben het kwijt en dat staat zo lullig. Ben wel erg ad-rem, mensen lachen vaak om mijn best komische invallen. Werkte vooral erg goed op de middelbare school, haha. Voltreffertjes zaten er toen tussen zeg, tegenwoordig ben ik minder snel omdat ik gewoon moe ben. Of hoef ik mezelf niet meer te bewijzen, haha.



Afwassen, hoef ik niet meer te doen, daar heb ik een hulpje voor, maar dan moet ik er wel aan denken om dat ding aan te zetten; en dat doe ik pas al echt alles op is! Pff wat een gedoe, wat moeten we veel he.

Halvemaan, ik ben ook voortdurend aan het piekeren en daar word ik ook erg moe van. Net als jij meld ik me ook wel eens ziek en zorg ook dat ik het qua afspraken heel rustig houd, zodat ik altijd wel ruimte over heb om te 'niksen'. Maar ik word ook vooral moe van andere mensen, niet van mijn vriend of kinderen, maar wel bijv. op het werk of op een verjaardag.

Ik vertoon ook uitstel gedrag, dingen die ik moet aanvragen, facturen die moeten worden betaald en inderdaad afspraken die ik moet maken met de tandarts. Ik ga altijd maar eens per jaar, omdat ik het maken van een afspraak steeds uitstel/vergeet.



Als ik echt een tijd niks heb gedaan, dan komt er bij mij vanzelf een punt dat ik weer actiever begin te worden, maar daar heb ik dan dus wel heel veel ruimte voor nodig.

Julus, ik herken mijn vriend wel in jou, van de hak op de tak springen in gesprekken, hij praat ook veel. Hij is ook heel eerlijk, maakt wel eens grappig bedoelde opmerkingen, maar gaat dan wel eens te ver, maar dan schrikt hij er zelf ook wel weer van. Volgens mij bedoelt hij het niet lullig.

Julus, ik ben van binnen heel druk. Ik zit vaak in een passieve luisterhouding, maar ondertussen ben ik mijlenver met m'n gedachten verwijderd van wat er gezegd wordt. Of ik ga iets lezen. Bedenk me nog een paar dingen. Zit met m'n pen of sieraden te spelen. Ga vaak verzitten. Wiebel wel met m'n voeten/benen of zit op m'n stoel te wippen. Pluisjes en kattenharen van mijn kleding plukken. Ideeen uitwerken op papier etc. Reageer op geluiden van buiten (kijk dan gelijk). En m'n ogen flitsen waarschijnlijk wel de hele tijd alle kanten op.



Gisteren cursus en ik voelde me al niet zo top (oververmoeid doordat ik niet kan slapen door m'n verstopte neus, duizelig en draaierig, hoofdpijn, weinig zuurstof binnen kunnen krijgen). Cursus duurde ook erg lang en ik had het op een gegeven moment echt heleaal gehad. Had al heel demonstratief mijn tas ingepakt met veel herrie (mevrouw de cursusleidster was ook aardig geagiteerd want op ieder dingetje wat er fout werd gezegd beet ze nog net niet je hoofd eraf, nou dan heb ik het al helemaal gehad met zo'n persoon). En nu moet ik donderdag weer... Zit er sterk aan te denken om niet te gaan, maar het is verplicht.... Ga wel gewoon passief aanwezig zijn. Zeg helemaal niets!

Ik blokkeer trouwens ook als ik mezelf onder stress zet. Dan komt er helemaal niet mear af. Zou eigenlijk voor het weekend een verslag af moeten hebben, maar dat zie ik nog echt niet gebeuren waardoor het pas na m'n vakantie zal worden en de hele planning van het project dus met een paar weken naar achteren geschoven zal moeten worden. Die kennis maakt alweer dat ik nog meer blokkeer waardoor ik het dus zeker niet ga redden voor het weekend.

Hallo mensen,



Ik lees sinds vandaag mee en merk dus dat ik me heel erg herken in verhalen van jullie. Ik heb al verschillende internet testen gedaan en daaruit komt duidelijk naar voren dat het ADD is maar mijn psycholoog zegt dat alle symptomen van de stress komen. Lijkt net of ze niet wil snappen hoe het bij mij te werk gaat. Zij denkt ook dat het sinds kort is dat ik die klachten heb maar heb het al zo lang alleen heb altijd zo hard gewerkt om alles zo perfectionistisch af tewerken dat ik mezelf bijna niet toe heb gelaten fouten te maken. Maar dit blijft natuurlijk niet goed gaan.Je word hier ontzettend moe van.



Ik merk ook dat ( weet zo niet meer wie het schreef) ik dingen heel anders interpreteer dan dat word bedoelt waardoor je dus miscommunicatie krijgt. Dingen uitstellen vooral dingen die moeilijk zijn. Of het moeilijk rond maken van de huishoudelijke taken. en het gevoel dat je dom bent omdat ik vaak de beredenering van iemand niet begrijp omdat ik het heel anders interpreteer dan word bedoelt. dat is heel vervelend en slecht voor mijn zelfvertrouwen.



meer mensen die dit ook ervaren?

Ja hoor.



En als je het idee hebt dat je psycholoog je niet serieus neemt dan zou ik hiervoor toch eens een gesprek met een andere psycholoog aangaan...

Ja dat denk ik ook idd, want ik vind haar helemaal niet zon goeie..

Puntjepower; of het nou wel of geen ADD is; als je geen goed gevoel hebt bij je psych lijkt het me sowieso handig om naar een andere te gaan.



Julus; ik ben ook niet heel erg druk, ben echt geen 'stuiteraar', maar net zoals Biebeltje ben ik vooral van binnen heel druk en heb ik wel moeite met bvb lang stilzitten en ben ik ook vaak aan het 'friemelen' (met een pen, of een papiertje, of aan mijn haar). Maar ik ga er ook vanuit dat ik ADD heb ipv ADHD.

Kan verbaal trouwens wel heel druk zijn, ratel dan maar door. En heb wel 'hyperactieve' momenten, vooral wanneer mijn omgeving ook heel druk is. Maar kan ook super passief zijn en ook mijn ouders benoemen dat ik toen ik klein was ik vaker dagdromerig/ passief was dan heel actief of druk.

Dat is ook vaak de misvatting van de 'H' in ADHD. Het typische beeld wat mensen voor ogen hebben zijn de hele drukke rondstuiterende jongetjes. Dan is die 'H' wel heel duidelijk ja. Maar er zijn veel verschillende varianten waarbij bij vrouwen de 'H' zich voornamelijk uit in interne drukte/onrust.Dus ook het vele praten, niet stil kunnen zitten, moeilijk niets doen om het niets doen (kom even lekker op de bank zitten... dat gaat een paar tellen goed en dan begin ik alweer te friemelen en te draaien, of ik pak er iets bij om te doen. Of in de sauna zitten... Heerlijk, maar ik begin binnen 5 minuten al onrustig te worden door het verplicht niets kunnen doen).

ik weet hoe ik ben als ik thuis ben, daar heeft zo'n psycholoog helemaal geen zicht op.



Vind het wel kortzichtig dat ze niet verder kijkt dan haar psychologische neus lang is

Ik heb vandaag voor het eerst een hogere dosis Concerta genomen (van 36 naar 54). Was het aan het uitstellen, want was bang dat het net teveel zou zijn en ik er suf van zou worden. Maar ik had vandaag echt een prima dag! Mijn werk leek wel door mijn handen te vliegen (voor mijn doen dan he) en vanavond nog wat dingetjes in de woonkamer veranderd en de keuken en woonkamer opgeruimd en gepoetst! Heb alleen wel alle was op de slaapkamer gemikt, waar het sowieso nog een zooitje was, dus dat moet ik ook nog even doen voordat ik ga slapen.

Ik kan me trouwens haast niet voorstellen dat dit alleen maar door de medicijnen komt, ben ook ongesteld en liep me al langer te irriteren aan sommige dingen in mijn huis en de troep. Dus ga er vanuit dat deze opleving een combinatie van factoren is

Ha dames, heb lang niet alles bijgelezen nog, maar ben terug van vakantie en kom nu weer mee-topiccen (v.a. morgen).

Vakantie was prima, maar ik ben ook blij weer thuis te zijn. Mijn idee van vakantie: uitslapen, heeeeeel relaxt ontbijten, dan iets bewegingsachtigs, stuk langs een strand wandelen ofzo. En dan lezen, lezen, lezen, lunchen, lezen, lezen, dineren, lezen, slapen. Hahaha. Lukt dus niet echt met twee jonge kinderen erbij.

Wat me zwaar slecht is bevallen: ik had pillen om mijn menstruatie uit te stellen. Nounou... wat heb ik met mijn ziel onder mijn arm gelopen een paar dagen. Afschuwelijk. Ben toen met de pillen gestopt en dat beviel een stuk beter. Helaas dus wel ongesteld geworden toen, maar dat was toch echt veel beter dan hoe ik me voelde met die pillen. Ik heb al moeite met het hier en nu zeg maar, maar toen ik ze slikte was het alsof ik er maar half was, of naast mezelf leefde, iets van dien aard. Heel, heel erg naar. Doe ik nooit meer.



Wil toch ook nog een onderwerp aansnijden waar ik ook tegenaan 'gelopen' ben deze vakantie. Mijn man is erg dol op seks en ik op zich op zijn tijd ook wel, maarja... ik heb eigenlijk alleen overdag zin, áls ik zin heb. En het klinkt zo naar, maar júist tijdens seks dwaal ik zo enorm af met mijn gedachten. Mijn man liefkoost mij en ik denk in tien minuten aan wel vijfduizend heel andere dingen. Juist doordat ik dan ontspan lijkt het alsof mijn gedachten in nog veel meer richtingen gaan. Ook omdat ik natuurlijk niet met andere, concretere 'hoofd'dingen bezig ben, denk ik. Ik heb een paar keer ergens gelezen dat ook moeite met 'concentratie' tijdens een vrijpartij bij ADD/ADHD kan horen.

Ik heb er even met mijn man over gepraat, die vindt het zo moeilijk zich voor te stellen dat ik als we vrijen aan heel andere dingen denk. Hij heeft dat totaal niet, is helemaal op mij gericht en gaat er helemaal in op. Ik voel me bijna een soort verrader omdat ik er niet 100 % bij betrokken ben ofzo.

Wie wil hierover ervaringen delen?

xx lisa.

Lisa, ik herken het 'afdwalen' tijdens de seks ook wel, maar niet dusdanig dat mijn vriend hier iets van merk of dat het 'negatief' is. En ik heb er totaal geen last van dat ik alleen maar overdag zin heb, maakt mij niet uit hoelaat het is .



Hier vandaag een offday... Ben al een paar dagen ontzettend verkouden, heb er nu ook nog hoofdpijn bij en voel me gewoon helemaal niet lekker.

Ik vraag me alleen af of dat ik gewoon ziek aan het worden ben, of dat de hoofdpijn een bijwerking is van de hogere dosis medicijnen en ik mezelf gisteren misschien gewoon voorbij gelopen ben... Gisteren had ik trouwens geen last van hoofdpijn. Dus ik kom er niet uit wat het nou is. Hopelijk voel ik me morgen wat beter, want dan heb ik een bruiloft.

Kan nu even tussendoor mijn bed inkruipen, maar heb vanmiddag nog een werkafspraak waar ik naar mijn idee echt niet onderuit kan. Ook al omdat ik me daarvoor 2 weken geleden al ziek had gemeld, omdat ik toen zo overstuur was ivm mijn hondje.

Heb mezelf dus maar volgestopt met paracetamol en hoestdrank/ hoesttabletjes en hoop dat het straks en morgen wat beter gaat!

Lisa, ik herken dat ook wel op het gebied van sex. ALS ik al zin heb... Dat gaat dan ook echt in een flits en tegen de tijd dat het er echt van kan komen dan is het gevoel weer weg. Heb het ook aangekaart en manlief was er wel behoorlijk door ontdaan. Voor mij is het momenteel gewoon meer een handeling. Net zoiets als een huishoudelijk klusje ofzo... Ik weet dat ik hem er een groot plezier mee doe, dus ik zeg wel regelmatig ja, maar dat ik er zelf dan zo'n zin in heb... Niet echt. Ik kan ook overstuur raken als het allemaal te lang gaat duren. Dan verveel ik me echt ontzettend.

En ik baal daar mateloos van omdat ik echt wel van mijn man houd. Momenteel zijn liefde en sex bij mij gewoon niet verbonden (Lichaam en geest zijn op dat gebied echt volledig los van elkaar).

Biebeltje, bij mij is dat ook niet of nauwelijks met elkaar verbonden. Dat vind ik op zich wel jammer, maar niet heel erg. Wat ik wel erg vind is dat ik zo weinig behoefte aan sex heb momenteel. Wat ook meespeelt is dat ik gewoon niet blij ben met mijn lichaam, er moet echt minimaal tien kilo vanaf.

Anyway. Vooral dat doorstomen van die gedachten vind ik lastig, ik merk dat ik daar een hekel aan heb want het doet me denken aan de onrust als ik niet in slaap kan komen. Daar ligt volgens mij de associatie. Nouja, dat te weten scheelt al iets.



Ik ga a.s. woensdag naar de GGZ voor intake. Ben heel benieuwd.

xx lisa.

Zo, rustig hier?!



Ben net terug van de GGZ. Het was een goed gesprek, intake bij psychiatrisch verpleegkundige. Ze denkt ook dat ik 'het' heb en, zei ze, laat die H er maar gerust instaan!

Nu moet ik lijsten invullen, die gaan we begin juli bespreken en dan stuurt ze me direct door naar de psychiater. Het korte traject, zeg maar, omdat ik geen bijkomende problematiek etc heb. Het lijkt vooralsnog allemaal vrij duidelijk, vond ze.



Tot zover weer. Hoe is het met jullie?

xx lisa.

Inderdaad rustig hier!



Lisa, fijn dat je dan vrij snel duidelijkheid hebt! Of krijg je dat pas als je bent doorgestuurd en dus op gesprek bent geweest bij de psychiater?



Hoe is het verder met iedereen? Hier matig, na het weekje vakantie een zwaar hectische week nu op het werk achter de rug, ik kan dan ook niet omschakelen van de drukte op het werk naar de rust thuis en heb dus al dagen hoofdpijn en kan gewoon niet ontspannen waardoor ik onrustig rond blijf rennen/lopen... pffff ik wilde dat ik nu gewoon ontzettend kon gaan slapen of in elk geval lekker een tijdschriftje kon lezen op de bank, maar het lukt gewoon niet.. baal dus ook nog even weer heel erg van mezelf. Wil gewoon van het opgefokte gevoel af! Speelt misschien ook nog mee dat er een druk weekend voor de deur staat en ik voor mijn gevoel dan ook al niet kan ontspannen.. blegghhhghhhhghghghhghghghhghg



Sorry even verder niets gezelligs te melden

Hallo allemaal, kweetut, tis lang geleden. Veel gebeurd, heel vervelend allemaal, maar goed.



Spannend Lisa, ben benieuwd naar je uitslagen. Maar eigenlijk is het al een duidelijk verhaal. Heb je zelf ook nagedacht over eventueel wel of geen medicijnen willen gebruiken, of wel of niet begeleiding hierin. En op welke wijze?

Misschien heb je het al vermeld in eerdere stukjes, maar ik heb net alles bij kunnen lezen.



Jammer Ansje, dat je na je vakantie al weer zo snel gestressed bent. Kan het zijn dat de overgang van je vakantie naar weer aan het werk ook gewoon al te veel is geweest?

Hopelijk kun je je snel wat ontspannen. Maar vaak als je zo hyper bent, kunt je beter ontspannen door inspanning. Even een stuk gaan fietsen, of zoiets. Als gewoon ontspannen niet lukt, kun je je er beter bij neerleggen, anders raak je helemaal gefrustreerd, met alle gevolgen van dien.



Zelf slik ik nu helemaal geen medicijnen meer.

(slikte dexamfetamine). Doordat ik veel benauwdheidsklachten had/heb, hartkloppingen, onregelmatige hartslag, verhoogde hartslag, hartkramp en krampen in arm, moest ik onlangs bij de cardioloog op het matje verschijnen. Door drukte, stress zit er ook hyperventilatie bij en het "feest is compleet".

Lang verhaal kort maken, hart is in orde (gelukkig), en waarschijnlijk ligt het aan de dexamfetamine, waar ik vervelend op reageer.

Ben ook accuut ermee gestopt. En geloof me, dat was geen pretje. Ik had er niet over nagedacht, maar ik heb een vreselijk beroerde nacht erna achter de rug. Ook de dag erna was nog niet bepaald leuk, gewoon afkickverschijnselen. Mijn arts bij psyQ is nog niet op de hoogte van het feit dat ik gestopt ben. (had niet echt de indruk dat het een goede werking had, in het begin wel). Ga maandag maar even bellen. Compleet vergeten.

Klachten zijn inmiddels stukken minder, maar niet weg. Moet binnenkort weer naar de huisarts, gaan we verder zoeken.