Relaties
alle pijlers
moeder treitert - kinderen de dupe. Wat doe je eraan?
woensdag 14 mei 2008 om 21:39
Hoi,
Ter achtergrondinfo: mijn vriend is gescheiden en heeft kinderen. Zij wilde scheiden, er was niets gebeurd, maar zij had een ander en hield niet meer van hem. Kan gebeuren, hoe naar het ook is. Nu eist zij alle gezag op, terwijl hij altijd veel zorgtaken op zich heeft genomen. De juridische gronden zijn te hilarisch voor woorden, maar er moet dus wel serieus op alles ingegaan worden.
Intussen boycot ze op ieder denkbare wijze (en geloof me, dat zijn er nog al wat!) het contact dat hij met zijn kinderen heeft en weigert met hem iedere vorm van communicatie - hij wil alleen op een respectvolle manier contact over dingen die de kinderen betreffen. De rechter van de voorlopige voorzieningen was erg ontvankelijk voor de krokodillentranen van mevrouw en heeft haar bijna alles toegekend, ook de gebruikelijke regeling van 85% zorg voor de kinderen. Bizar dat in NL nog steeds de norm is...
Zij zorgt voor heel veel trauma en onrust bij de kinderen in het contact dat mijn vriend met ze heeft. Ze zuigt, treitert, stookt de kinderen op, etc. Het hele spel - versleten vodden aangeven als de kinderen naar papa gaan, zeggen dat papa een *#% is, niets betaalt (hij betaalt zich werkelijk scheel!), ze zelfs verbieden om papa gedag te zeggen, etc. Ze haalt alles uit de kast en het gaat heel erg ver allemaal. De kinderen lijden er erg onder, maar zijn bang en zitten gevangen in loyaliteitsgevoelens naar hun moeder. Wij staan voor ons gevoel machteloos.
Wat kun je eraan doen? Als je ieder "wissewasje" bij de rechter neerlegt, krijgen de kinderen (en wij zelf) geen rust. We proberen de kinderen gezelligheid en veiligheid te bieden, spreken nooit negatief over hun moeder, proberen hun zo veel mogelijk buiten de strijd te houden waar hun moeder ze in meetrekt en proberen op die manier een tegenwicht te bieden tegen alle haat en angst die hun moeder wil zaaien. Maar die 15% is wel heel erg weinig...
Verder moet er toch iets praktisch en constructiefs zijn dat je in zo'n situatie kunt doen? Wie herkent hier iets in, wie heeft er tips?
Dank!
Ter achtergrondinfo: mijn vriend is gescheiden en heeft kinderen. Zij wilde scheiden, er was niets gebeurd, maar zij had een ander en hield niet meer van hem. Kan gebeuren, hoe naar het ook is. Nu eist zij alle gezag op, terwijl hij altijd veel zorgtaken op zich heeft genomen. De juridische gronden zijn te hilarisch voor woorden, maar er moet dus wel serieus op alles ingegaan worden.
Intussen boycot ze op ieder denkbare wijze (en geloof me, dat zijn er nog al wat!) het contact dat hij met zijn kinderen heeft en weigert met hem iedere vorm van communicatie - hij wil alleen op een respectvolle manier contact over dingen die de kinderen betreffen. De rechter van de voorlopige voorzieningen was erg ontvankelijk voor de krokodillentranen van mevrouw en heeft haar bijna alles toegekend, ook de gebruikelijke regeling van 85% zorg voor de kinderen. Bizar dat in NL nog steeds de norm is...
Zij zorgt voor heel veel trauma en onrust bij de kinderen in het contact dat mijn vriend met ze heeft. Ze zuigt, treitert, stookt de kinderen op, etc. Het hele spel - versleten vodden aangeven als de kinderen naar papa gaan, zeggen dat papa een *#% is, niets betaalt (hij betaalt zich werkelijk scheel!), ze zelfs verbieden om papa gedag te zeggen, etc. Ze haalt alles uit de kast en het gaat heel erg ver allemaal. De kinderen lijden er erg onder, maar zijn bang en zitten gevangen in loyaliteitsgevoelens naar hun moeder. Wij staan voor ons gevoel machteloos.
Wat kun je eraan doen? Als je ieder "wissewasje" bij de rechter neerlegt, krijgen de kinderen (en wij zelf) geen rust. We proberen de kinderen gezelligheid en veiligheid te bieden, spreken nooit negatief over hun moeder, proberen hun zo veel mogelijk buiten de strijd te houden waar hun moeder ze in meetrekt en proberen op die manier een tegenwicht te bieden tegen alle haat en angst die hun moeder wil zaaien. Maar die 15% is wel heel erg weinig...
Verder moet er toch iets praktisch en constructiefs zijn dat je in zo'n situatie kunt doen? Wie herkent hier iets in, wie heeft er tips?
Dank!
donderdag 5 juni 2008 om 23:27
Zoals ik al zei ken ik jullie persoonlijke situatie niet goed genoeg om er uitspraken over te doen. Ik geloof dat jullie van alles proberen maar ik zie ook vaak genoeg dat dat niet gebeurt. Ik praat in zijn algemeenheid.
Zonlicht, de methodes van de Raad worden voordurend ge-evalueerd en bijgesteld. Er wordt as we speak een nieuwe werkwijze omtrent scheiding en omgangszaken in den lande gepresenteerd. Schade voorkomen kunnen we overigens niet. Daarvoor ben je er inderdaad te laat bij. De Raad wordt alleen ingeschakeld als dat echt nodig is, niet preventief. Het is geen hulpverlenende instantie, het is een onderdeel van justitie.
Zoals ik al aangaf ben ik zelf ook alleenstaande moeder Zon en geloof me, dat dat nu goed gaat is ook allemaal niet vanzelf gegaan. Dus ook uit ervaring weet ik echt wel enigszins over welke gevoelens we het hebben. En OTSen aanvragen hoort bij mijn dagelijks werk. Dus ja Zon, dat doe ik wel eens. Ik weet heel goed dat het allemaal niet zo eenvoudig is.
En nu ben ik wel klaar met dit topic. Ik heb geprobeerd in zijn algemeenheid wat inzicht te geven en voel niet echt de behoefte om in herhalingen te vallen of mijn werk, kennis en inzet te moeten verdedigen.
Hopelijk komt er in de toekomst verbetering in jullie zaken. Ik wens jullie in ieder geval veel sterkte.
Zonlicht, de methodes van de Raad worden voordurend ge-evalueerd en bijgesteld. Er wordt as we speak een nieuwe werkwijze omtrent scheiding en omgangszaken in den lande gepresenteerd. Schade voorkomen kunnen we overigens niet. Daarvoor ben je er inderdaad te laat bij. De Raad wordt alleen ingeschakeld als dat echt nodig is, niet preventief. Het is geen hulpverlenende instantie, het is een onderdeel van justitie.
Zoals ik al aangaf ben ik zelf ook alleenstaande moeder Zon en geloof me, dat dat nu goed gaat is ook allemaal niet vanzelf gegaan. Dus ook uit ervaring weet ik echt wel enigszins over welke gevoelens we het hebben. En OTSen aanvragen hoort bij mijn dagelijks werk. Dus ja Zon, dat doe ik wel eens. Ik weet heel goed dat het allemaal niet zo eenvoudig is.
En nu ben ik wel klaar met dit topic. Ik heb geprobeerd in zijn algemeenheid wat inzicht te geven en voel niet echt de behoefte om in herhalingen te vallen of mijn werk, kennis en inzet te moeten verdedigen.
Hopelijk komt er in de toekomst verbetering in jullie zaken. Ik wens jullie in ieder geval veel sterkte.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 7 juni 2008 om 01:33
Ik heb de documentaire (Gedeelde kinderen) gisteren bekeken. Vriend en ik waren beiden geschokt. Wat een ellende voor die kinderen. Wat werden die onder druk gezet - om misselijk van te worden. Confronterend om dat zo te zien. Wij proberen alle strijd buiten de kinderen te houden. Wat mama ermee doet, kunnen wij niet beïnvloeden. Wel hoe wij er zelf mee omgaan. En de verleiding is er echt wel eens om het enorme verschil onder de aandacht van de kinderen te brengen. Maar we houden ons in en laten mama in haar waarde. Toch hoor ik om me heen veel verhalen waarin mensen aangeven dat "je toch aan het kortste eind trekt". Dat stemt erg verdrietig... We zien dat de kinderen er ontzettend onder lijden, maar ze hebben zo vreselijk veel moeite om erover te praten/tekenen/zingen/whatever. Ze klappen totaal dicht, omdat ze niet mogen praten van mama. Wie heeft er suggesties om toch in contact met de gevoelens van de kinderen te komen/blijven?
zaterdag 7 juni 2008 om 03:33
Hoi Sneez,
Ook al laat wakker Confronterend vond ik de documentaire ook. Wat vond jij van de rol van de moeder in het geheel (voor zover je die kan beoordelen)? Zij trok uiteindelijk inderdaad aan het kortste eind. Kun je van een afstandje zien wat zij beter of anders had/zou moeten doen?
Hoe oud zijn de kinderen? Wat ik denk dat bij hen speelt, is angst. Angst voor de reactie van hun moeder, angst om haar of jullie kwijt te raken als ze praten of zich anderszins uiten. Jullie doen heel erg je best om ze een gevoel van veiligheid te geven. Ik denk dat dat het beste "tegengif" is tegen de angst.
Laat ze weten dat jullie onvoorwaardelijk van ze houden. Hun vader kan keer op keer heel duidelijk zeggen dat hij altijd hun vader zal zijn en er altijd voor ze zal zijn. Zelfs als hij ooit eens heel boos op ze zou zijn, als ze bijvoorbeeld heel stout zijn geweest, zal hij nog heel veel van ze houden en ze altijd willen blijven zien. Je weet niet wat de moeder de kinderen inprent. Het is best mogelijk dat ze de indruk wekt dat ze maar een last zijn voor hun vader, dat hij niet echt om ze geeft, dat hij heeft gezegd dat ze lastig zijn en te veel kosten enz. Ik denk dat je de kinderen voortdurend bevestiging moet geven van de werkelijkheid.
Misschien helpt het als ze van jullie de garantie krijgen dat wat ze zeggen absoluut vertrouwelijk blijft. Jullie zijn partij in het conflict en daarmee niet de meest aangewezen personen voor hen om in vertrouwen te nemen. Is er iemand die als vertrouwenspersoon voor hen zou kunnen fungeren?
Therapie voor de kinderen is geen mogelijkheid als de moeder geen toestemming geeft. Maar jullie kunnen wel hulp zoeken om te leren hoe je de kinderen hierin het best kan begeleiden. Ik heb zelf veel baat gehad bij mijn psycholoog op dit vlak. Ik kan me voorstellen dat een gespecialiseerd persoon (een kinderpsycholoog bijvoorbeeld) die ervaring heeft met dit soort gevallen, jullie zou kunnen uitleggen hoe jullie de kinderen kunnen helpen zich te uiten. Bij jullie zelf of bij die vertrouwenspersoon, als je die hebt. Er zijn technieken ontwikkeld om kinderen zich ook non-verbaal te helpen uiten (rollenspel, tekenen, poppenkast e.d.) die je zelf ook al aangeeft. Misschien kun je die zelf met de juiste begeleiding toepassen.
Als de kinderen al oud genoeg zijn om te kunnen schrijven, zou je ze een afsluitbaar doosje kunnen geven waar ze briefjes aan hun papa en mama in kunnen doen. Als ze ergens mee zitten, kunnen ze het daarop schrijven en het in het doosje doen. Vanzelfsprekend blijft het doosje voor jullie dicht! Dit kan een manier voor hen zijn om hun gevoelens tegenover hun ouders op een veilige manier te uiten.
dubio
Ook al laat wakker Confronterend vond ik de documentaire ook. Wat vond jij van de rol van de moeder in het geheel (voor zover je die kan beoordelen)? Zij trok uiteindelijk inderdaad aan het kortste eind. Kun je van een afstandje zien wat zij beter of anders had/zou moeten doen?
Hoe oud zijn de kinderen? Wat ik denk dat bij hen speelt, is angst. Angst voor de reactie van hun moeder, angst om haar of jullie kwijt te raken als ze praten of zich anderszins uiten. Jullie doen heel erg je best om ze een gevoel van veiligheid te geven. Ik denk dat dat het beste "tegengif" is tegen de angst.
Laat ze weten dat jullie onvoorwaardelijk van ze houden. Hun vader kan keer op keer heel duidelijk zeggen dat hij altijd hun vader zal zijn en er altijd voor ze zal zijn. Zelfs als hij ooit eens heel boos op ze zou zijn, als ze bijvoorbeeld heel stout zijn geweest, zal hij nog heel veel van ze houden en ze altijd willen blijven zien. Je weet niet wat de moeder de kinderen inprent. Het is best mogelijk dat ze de indruk wekt dat ze maar een last zijn voor hun vader, dat hij niet echt om ze geeft, dat hij heeft gezegd dat ze lastig zijn en te veel kosten enz. Ik denk dat je de kinderen voortdurend bevestiging moet geven van de werkelijkheid.
Misschien helpt het als ze van jullie de garantie krijgen dat wat ze zeggen absoluut vertrouwelijk blijft. Jullie zijn partij in het conflict en daarmee niet de meest aangewezen personen voor hen om in vertrouwen te nemen. Is er iemand die als vertrouwenspersoon voor hen zou kunnen fungeren?
Therapie voor de kinderen is geen mogelijkheid als de moeder geen toestemming geeft. Maar jullie kunnen wel hulp zoeken om te leren hoe je de kinderen hierin het best kan begeleiden. Ik heb zelf veel baat gehad bij mijn psycholoog op dit vlak. Ik kan me voorstellen dat een gespecialiseerd persoon (een kinderpsycholoog bijvoorbeeld) die ervaring heeft met dit soort gevallen, jullie zou kunnen uitleggen hoe jullie de kinderen kunnen helpen zich te uiten. Bij jullie zelf of bij die vertrouwenspersoon, als je die hebt. Er zijn technieken ontwikkeld om kinderen zich ook non-verbaal te helpen uiten (rollenspel, tekenen, poppenkast e.d.) die je zelf ook al aangeeft. Misschien kun je die zelf met de juiste begeleiding toepassen.
Als de kinderen al oud genoeg zijn om te kunnen schrijven, zou je ze een afsluitbaar doosje kunnen geven waar ze briefjes aan hun papa en mama in kunnen doen. Als ze ergens mee zitten, kunnen ze het daarop schrijven en het in het doosje doen. Vanzelfsprekend blijft het doosje voor jullie dicht! Dit kan een manier voor hen zijn om hun gevoelens tegenover hun ouders op een veilige manier te uiten.
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 7 juni 2008 om 13:55
Hi Dubio,
Dank voor je mooie tips. We hebben een boekje waarin papa en de kinderen naar elkaar kunnen schrijven, dichten, tekeningen maken etc. Dat vind ik zelf heel mooi, ook voor de kinderen om later terug te lezen. Zo'n afluitbaar doosje lijkt me ook een heel mooi plan - ik ga het voorstellen. Een vertrouwenspersoon is lastig; de kinderen mogen niemand meer spreken/groeten die contact met papa heeft, dus dat schiet niet op. De kinderen zijn in de leeftijd 5-10 - een heel kwetsbare leeftijd dus.
We hebben een psych geconsulteerd, maar die kan er niet zoveel mee. Ik denk idd dat we echt bij een kinderpsych moeten zijn voor de specifieke problemen waar we tegenaan lopen. Die zijn we nu aan het zoeken.
Wat ik van de rol van de moeder vond? Pff, heel erg lastig te beoordelen. Ik werd misselijk van beide partijen, eerlijk gezegd. Ik had het gevoel dat zij vooral veel non-verbaal manipuleerde. Die scene waarin Jelle onder druk werd gezet om even aan te geven dat hij niet met zijn vader naar school wilde, vond ik ronduit schokkend. Natuurlijk zegt een kind bij de ene ouder dit en bij de andere iets anders - hij wil ze beiden niet kwijt en schippert uit angst, puur om te overleven! Maar de houding van stiefmama en papa vond ik zo mogelijk nog erger. Maar het is tv, dus we weten niet wat er geknipt/gemanipuleerd is. Heb jij "Drama van het begaafde Kind" van Alice Miller gelezen? Daarin staat heel goed omschreven hoe die manipulatie werkt. En ik denk (weet uit ervaring!) dat non-verbale manipulatie zo mogelijk nog schadelijker is; een kind kan zich daar niet tegen afzetten, het is te ongrijpbaar en onderhuids, maar de boodschap komt des te duidelijker over. En het kind heeft de gave om die boodschappen haarfijn op te pikken en zich ernaar te voegen, puur uit overlevingsdrang!
Wat de moeder anders had kunnen doen? Ik denk een houding aannemen zoals jij die hier boven beschrijft; aangeven dat ze van de kinderen houdt, de kinderen stimuleren om ook de vader te zien en zich vrij te voelen om van hem te houden en hem te zien. Het gaat denk ik vooral om veiligheid en vrijheid om je gevoelens te laten zijn wat ze zijn. Mijn stiefmoeder sprak altijd heel lelijk over mijn moeder en ik voelde me daar afschuwelijk bij. Angstig om het woord "mama" te laten vallen in mijn verhalen, omdat er dan steevast een sneer of een "tss" volgde. Dat is altijd fout! Je raakt het contact met de kinderen kwijt, omdat ze dan het hele onderwerp gaan mijden, terwijl mama wel een mega belangrijke rol in hun leven speelt.
Dank voor je mooie tips. We hebben een boekje waarin papa en de kinderen naar elkaar kunnen schrijven, dichten, tekeningen maken etc. Dat vind ik zelf heel mooi, ook voor de kinderen om later terug te lezen. Zo'n afluitbaar doosje lijkt me ook een heel mooi plan - ik ga het voorstellen. Een vertrouwenspersoon is lastig; de kinderen mogen niemand meer spreken/groeten die contact met papa heeft, dus dat schiet niet op. De kinderen zijn in de leeftijd 5-10 - een heel kwetsbare leeftijd dus.
We hebben een psych geconsulteerd, maar die kan er niet zoveel mee. Ik denk idd dat we echt bij een kinderpsych moeten zijn voor de specifieke problemen waar we tegenaan lopen. Die zijn we nu aan het zoeken.
Wat ik van de rol van de moeder vond? Pff, heel erg lastig te beoordelen. Ik werd misselijk van beide partijen, eerlijk gezegd. Ik had het gevoel dat zij vooral veel non-verbaal manipuleerde. Die scene waarin Jelle onder druk werd gezet om even aan te geven dat hij niet met zijn vader naar school wilde, vond ik ronduit schokkend. Natuurlijk zegt een kind bij de ene ouder dit en bij de andere iets anders - hij wil ze beiden niet kwijt en schippert uit angst, puur om te overleven! Maar de houding van stiefmama en papa vond ik zo mogelijk nog erger. Maar het is tv, dus we weten niet wat er geknipt/gemanipuleerd is. Heb jij "Drama van het begaafde Kind" van Alice Miller gelezen? Daarin staat heel goed omschreven hoe die manipulatie werkt. En ik denk (weet uit ervaring!) dat non-verbale manipulatie zo mogelijk nog schadelijker is; een kind kan zich daar niet tegen afzetten, het is te ongrijpbaar en onderhuids, maar de boodschap komt des te duidelijker over. En het kind heeft de gave om die boodschappen haarfijn op te pikken en zich ernaar te voegen, puur uit overlevingsdrang!
Wat de moeder anders had kunnen doen? Ik denk een houding aannemen zoals jij die hier boven beschrijft; aangeven dat ze van de kinderen houdt, de kinderen stimuleren om ook de vader te zien en zich vrij te voelen om van hem te houden en hem te zien. Het gaat denk ik vooral om veiligheid en vrijheid om je gevoelens te laten zijn wat ze zijn. Mijn stiefmoeder sprak altijd heel lelijk over mijn moeder en ik voelde me daar afschuwelijk bij. Angstig om het woord "mama" te laten vallen in mijn verhalen, omdat er dan steevast een sneer of een "tss" volgde. Dat is altijd fout! Je raakt het contact met de kinderen kwijt, omdat ze dan het hele onderwerp gaan mijden, terwijl mama wel een mega belangrijke rol in hun leven speelt.
zondag 8 juni 2008 om 21:44
Hoi Sneez,
Ik vind het zo ver gaan dat de kinderen hun vader of zelfs bekenden van hem in het bijzijn van hun moeder niet eens gedag mogen zeggen! Volgens mij vraagt die moeder om problemen als de kinderen ouder worden, want dit blijven ze nooit accepteren.
Mijn kinderen zijn ongeveer van dezelfde leeftijd. Ik denk dat het op zich een goede leeftijd is om ze te leren met deze situatie om te gaan. Oud genoeg om ze dingen met woorden te kunnen uitleggen, maar nog op een leeftijd waarop je ze nog goed kan vormen, en ze geneigd zijn open te zijn. Ze zijn over het algemeen nog niet al te berekenend. Ik heb begrepen dat juist de puberleeftijd de meest kwetsbare leeftijd is voor kinderen van ouders die gaan scheiden.
Ik heb dat boek niet gelezen. Ik heb geen "begaafde" kinderen (hoewel ik eigenlijk niet weet wat dat zijn, ik denk aan hoogbegaafd maar het zal wel iets anders zijn). Ik vond de moeder de redelijke partij in de documentaire (nogmaals, voor zover te beoordelen) en had de indruk dat zij oprecht de belangen van de kinderen voor ogen had. Maar ze maakte wel fouten die ook erg pijnlijk waren voor de kinderen. De oudste in een situatie brengen (met het bezoeken van de school) waarin hij tegen zijn vader moest liegen. De manier waarop hem gevraagd werd uit te leggen - voor de camera! - dat hij niet zijn vader mee wilde hebben.
Die stiefmoeder is volgens mij echt zo erg als ze overkwam (of nog erger): ik heb stukjes op haar website gelezen waar ze de moeder (die ze "de hex" noemt) openlijk afbrandt. Vreselijk. Hoe denk je kinderen daarmee te helpen? En sowieso met het meedoen aan zo'n documentaire?
Ik begrijp wat je schrijft over non-verbale communicatie, die door kinderen goed wordt opgepakt. Ik denk dat kinderen na een scheiding bovendien extra gevoelige antennes hebben. Ik let erop dat er niet negatief over papa gepraat wordt en let ook op non-verbale signalen (toon, gezichtsuitdrukking enz.). Maar ik vind dat wel lastig. Ik lig nog volop in conflict met hun vader over de scheiding, ik dreigde er op een bepaald moment zelfs aan onderdoor te gaan. Als je zelf het gevoel hebt dat hun vader (je ex) erop uit is jou kapot te maken (en de kinderen daar doodleuk in mee te sleuren), is het heel moeilijk om neutraal of positief te blijven reageren als ze het over papa hebben.
Ik probeer dus maar zo weinig mogelijk te faken, omdat ze dat waarschijnlijk wel doorhebben.
Is jouw relatie met je vader hierdoor beschadigd?
Ik zit nog te broeden op een oplossing voor die kleren. Jullie hebben ook geen onbeperkt budget, dat begrijp ik. Toch vraag ik me af of je niet in die richting moet zoeken: steeds weer andere kleren meegeven. De kleren die ze aanhadden als het even kan keurig gewassen en gestreken mee teruggeven. Koop een paar setjes bij de Zeeman of Wibra, een stel kaplaarzen voor de winter en goedkope sandaaltjes voor de zomer, probeer eens wat tweedehands kleren/schoenen op de kop te tikken.
Moeder speelt een spel en ik denk dat de truc is het spel niet mee te spelen. Je laat zien dat je je niet in de hoek laat drijven, maar dat je evenmin de kinderen ermee laat belasten. Het kost haar steeds weer energie om de kinderen zo armoedig mogelijk gekleed naar jullie toe te sturen. Als ze merkt dat het geen effect meer heeft, houdt ze er misschien na enige tijd wel mee op. Ook al gooit ze al die tijd de zebra-broeken waarschijnlijk linea recta in de vuilnisbak.
Hier geldt overigens wel dat de kinderen het gedrag van hun moeder op een bepaald moment niet meer zullen accepteren en zullen eisen dat ze hun allstars aan mogen
liefs,
dubio
Ik vind het zo ver gaan dat de kinderen hun vader of zelfs bekenden van hem in het bijzijn van hun moeder niet eens gedag mogen zeggen! Volgens mij vraagt die moeder om problemen als de kinderen ouder worden, want dit blijven ze nooit accepteren.
Mijn kinderen zijn ongeveer van dezelfde leeftijd. Ik denk dat het op zich een goede leeftijd is om ze te leren met deze situatie om te gaan. Oud genoeg om ze dingen met woorden te kunnen uitleggen, maar nog op een leeftijd waarop je ze nog goed kan vormen, en ze geneigd zijn open te zijn. Ze zijn over het algemeen nog niet al te berekenend. Ik heb begrepen dat juist de puberleeftijd de meest kwetsbare leeftijd is voor kinderen van ouders die gaan scheiden.
Ik heb dat boek niet gelezen. Ik heb geen "begaafde" kinderen (hoewel ik eigenlijk niet weet wat dat zijn, ik denk aan hoogbegaafd maar het zal wel iets anders zijn). Ik vond de moeder de redelijke partij in de documentaire (nogmaals, voor zover te beoordelen) en had de indruk dat zij oprecht de belangen van de kinderen voor ogen had. Maar ze maakte wel fouten die ook erg pijnlijk waren voor de kinderen. De oudste in een situatie brengen (met het bezoeken van de school) waarin hij tegen zijn vader moest liegen. De manier waarop hem gevraagd werd uit te leggen - voor de camera! - dat hij niet zijn vader mee wilde hebben.
Die stiefmoeder is volgens mij echt zo erg als ze overkwam (of nog erger): ik heb stukjes op haar website gelezen waar ze de moeder (die ze "de hex" noemt) openlijk afbrandt. Vreselijk. Hoe denk je kinderen daarmee te helpen? En sowieso met het meedoen aan zo'n documentaire?
Ik begrijp wat je schrijft over non-verbale communicatie, die door kinderen goed wordt opgepakt. Ik denk dat kinderen na een scheiding bovendien extra gevoelige antennes hebben. Ik let erop dat er niet negatief over papa gepraat wordt en let ook op non-verbale signalen (toon, gezichtsuitdrukking enz.). Maar ik vind dat wel lastig. Ik lig nog volop in conflict met hun vader over de scheiding, ik dreigde er op een bepaald moment zelfs aan onderdoor te gaan. Als je zelf het gevoel hebt dat hun vader (je ex) erop uit is jou kapot te maken (en de kinderen daar doodleuk in mee te sleuren), is het heel moeilijk om neutraal of positief te blijven reageren als ze het over papa hebben.
Ik probeer dus maar zo weinig mogelijk te faken, omdat ze dat waarschijnlijk wel doorhebben.
Is jouw relatie met je vader hierdoor beschadigd?
Ik zit nog te broeden op een oplossing voor die kleren. Jullie hebben ook geen onbeperkt budget, dat begrijp ik. Toch vraag ik me af of je niet in die richting moet zoeken: steeds weer andere kleren meegeven. De kleren die ze aanhadden als het even kan keurig gewassen en gestreken mee teruggeven. Koop een paar setjes bij de Zeeman of Wibra, een stel kaplaarzen voor de winter en goedkope sandaaltjes voor de zomer, probeer eens wat tweedehands kleren/schoenen op de kop te tikken.
Moeder speelt een spel en ik denk dat de truc is het spel niet mee te spelen. Je laat zien dat je je niet in de hoek laat drijven, maar dat je evenmin de kinderen ermee laat belasten. Het kost haar steeds weer energie om de kinderen zo armoedig mogelijk gekleed naar jullie toe te sturen. Als ze merkt dat het geen effect meer heeft, houdt ze er misschien na enige tijd wel mee op. Ook al gooit ze al die tijd de zebra-broeken waarschijnlijk linea recta in de vuilnisbak.
Hier geldt overigens wel dat de kinderen het gedrag van hun moeder op een bepaald moment niet meer zullen accepteren en zullen eisen dat ze hun allstars aan mogen
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 8 juni 2008 om 23:15
OK, ik kom nog even terug. Ik heb de documentaire 'Gedeelde kinderen' vandaag bekeken.
Wat ik heel sprekend vond, was dat beide partijen het beste met de kinderen voor hebben, maar ze denken anders over opvoeden. Wat de film duidelijk maakt is dat geen van de partijen de kinderen mishandelt, maar dat de andere partij dat wel vindt.
Ik vind die brief van het AMK helemaal geen afschuiven of afdoen, ze leggen de vinger precies op de zere plek; de kinderen worden niet mishandeld door de een of de ander, de strijd die ouders hebben mishandelt de kinderen.
Wat maakt het dan uit wie gelijk heeft? De kinderen gaan er aan kapot, dat is wat uit maakt.
De verwijten die beide partijen maken vind ik zo herkenbaar! Met die twee uitersten heeft de Raad dus elke dag te dealen.
Kunnen jullie, in dit geval wat de documentaire laat zien, een keus maken dan?
Wat ik heel sprekend vond, was dat beide partijen het beste met de kinderen voor hebben, maar ze denken anders over opvoeden. Wat de film duidelijk maakt is dat geen van de partijen de kinderen mishandelt, maar dat de andere partij dat wel vindt.
Ik vind die brief van het AMK helemaal geen afschuiven of afdoen, ze leggen de vinger precies op de zere plek; de kinderen worden niet mishandeld door de een of de ander, de strijd die ouders hebben mishandelt de kinderen.
Wat maakt het dan uit wie gelijk heeft? De kinderen gaan er aan kapot, dat is wat uit maakt.
De verwijten die beide partijen maken vind ik zo herkenbaar! Met die twee uitersten heeft de Raad dus elke dag te dealen.
Kunnen jullie, in dit geval wat de documentaire laat zien, een keus maken dan?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 8 juni 2008 om 23:29
Hee Dubio,
Ja, dat van dat gedag zeggen is echt shocking. Ik wist het en dat is al erg, maar als je het echt meemaakt, weet je helemaal niet wat je ziet...! Maar dat is echt nog niet het ergste. Ik kan inmiddels een boek schrijven. Heel erg triest en zo ontzettend onnodig. Dat je ervoor kiest om ieder je eigen weg te gaan is al erg genoeg voor de kinderen. Dus gun ze hun leven, liefde en geluk met de andere ouder en zorg ervoor dat de schade die ze toch wel oplopen minimaal blijft. Ik snap echt niet dat je zo'n destructief pad voor je eigen kinderen kiest...
Vriend heeft het voorstel gedaan om samen een boekje te maken met verhaaltjes, tekeningen, foto's en gedichtjes. De oudste begon direct te huilen. Het zit hem zo hoog - hij had altijd een heel sterke band met zijn vader en die probeert hij nu te blokkeren om het voor zichzelf makkelijker te maken, denk ik. Als zijn vader dan zoiets voorstelt, lijkt hij het gemis ineens in alle hevigheid te voelen. Zo zielig! Maar ik denk dat het een heel fijne manier is voor beiden om het contact te houden en elkaar niet kwijt te raken.
Ik denk nog regelmatig aan die documentaire terug. De manier waarop er aan die kinderen werd getrokken..! Ik vond beide kanten vreselijk. Zoals Poezewoes ook aangeeft; de documentaire liet vooral zien dat er geen gelijk is, maar dat die kinderen compleet klem zaten. Ik begrijp overigens ook niet dat je meewerkt aan zo'n doc. Aan de andere kant heeft het - ook op ons - wel heel veel indruk gemaakt. Zo concreet zien hoe het niet moet, is ook heel zinvol.
Dat boek gaat niet over "begaafde" kinderen in de algemene zin van het woord. Het gaat erom dat kinderen begaafd zijn in het oppikken van signalen van de ouders van wie ze direct afhankelijk zijn. In het boek vooral de moeder, maar volgens mij gaat het niet om papa/mama, maar vooral om de begaafdheid van kinderen om op te pikken wat de behoeften van de ouders zijn en zich daarnaar te gedragen. Zichzelf kwijt te raken in het gehoor geven aan de nood van de ouder. Het allemaal wat psychoanalytisch geschreven en de schrijfster valt nogal in herhaling, maar de point is wel heel leerzaam.
Ik ben het met je eens dat faken geen zin heeft. Ze hebben daar echt wel voelsprieten voor. Maar je hoeft de andere ouder (de vader in jouw geval) niet af te branden. Sterker, ik denk dat je daarmee uiteindelijk het tegenovergestelde bereikt. Ik denk dat eerlijkheid het beste is. En die hoeft niet in detail te gaan. Je kunt zeggen dat hoewel de liefde tussen jullie over was, je blij bent dat de kinderen hun vader zien. En dat het fijn is dat zij van hem houden. Dat hij van hen houdt. Zoiets.
De relatie met mijn vader is moeizaam geweest. En nog wel. De negativiteit tav mijn moeder heeft daar zeker wel een rol in gespeeld. Ik voelde me niet veilig, was voortdurend op mijn hoede om geen vervelende onderwerpen aan te snijden. En aangezien ik bijna altijd bij mijn moeder was (er was geen omgangsregeling, mijn moeder initieerde bijna altijd de contacten), was bijna alles wat er in mij omging er wel aan gerelateerd. Heel lastig, dus. Daarnaast heeft hij zich in mijn beleving erg weinig ingezet voor een band met mij. Zo moest ik logeren in een soort rommel-/studeerkamer zonder enig "kinderitem" erin, deden we geen dingen die kinderen leuk vinden, liet zijn vrouw geen seconde ruimte aan ons tweeën, etc. Als ik zie hoe mijn vriend met zijn kinderen is, kan ik soms wel huilen. Ik wou dat ik zo'n vader had gehad! Mijn ervaringen helpen me nu wel om vanuit de kinderen te redeneren, dat merk ik echt. En daar ben ik blij om.
Ik denk dat je gelijk hebt over dat kleding-dilemma; als mama eenmaal doorheeft dat ze ons er niet mee heeft, zal het misschien ophouden. Misschien ook niet, maar dan hebben we er zelf iig minder last van. De kinderen zien sowieso wel dat het niet klopt. En wie weet, krijgen ze ooit de moed om te weigeren om haar spel mee te spelen. Ik hoop echt dat ze zich kunnen ontwikkelen als mensen die hun eigen pad kiezen. Niet tussen papa of mama, maar hun eigen weg, met beide ouders die hun rol daarin hebben.
Ja, dat van dat gedag zeggen is echt shocking. Ik wist het en dat is al erg, maar als je het echt meemaakt, weet je helemaal niet wat je ziet...! Maar dat is echt nog niet het ergste. Ik kan inmiddels een boek schrijven. Heel erg triest en zo ontzettend onnodig. Dat je ervoor kiest om ieder je eigen weg te gaan is al erg genoeg voor de kinderen. Dus gun ze hun leven, liefde en geluk met de andere ouder en zorg ervoor dat de schade die ze toch wel oplopen minimaal blijft. Ik snap echt niet dat je zo'n destructief pad voor je eigen kinderen kiest...
Vriend heeft het voorstel gedaan om samen een boekje te maken met verhaaltjes, tekeningen, foto's en gedichtjes. De oudste begon direct te huilen. Het zit hem zo hoog - hij had altijd een heel sterke band met zijn vader en die probeert hij nu te blokkeren om het voor zichzelf makkelijker te maken, denk ik. Als zijn vader dan zoiets voorstelt, lijkt hij het gemis ineens in alle hevigheid te voelen. Zo zielig! Maar ik denk dat het een heel fijne manier is voor beiden om het contact te houden en elkaar niet kwijt te raken.
Ik denk nog regelmatig aan die documentaire terug. De manier waarop er aan die kinderen werd getrokken..! Ik vond beide kanten vreselijk. Zoals Poezewoes ook aangeeft; de documentaire liet vooral zien dat er geen gelijk is, maar dat die kinderen compleet klem zaten. Ik begrijp overigens ook niet dat je meewerkt aan zo'n doc. Aan de andere kant heeft het - ook op ons - wel heel veel indruk gemaakt. Zo concreet zien hoe het niet moet, is ook heel zinvol.
Dat boek gaat niet over "begaafde" kinderen in de algemene zin van het woord. Het gaat erom dat kinderen begaafd zijn in het oppikken van signalen van de ouders van wie ze direct afhankelijk zijn. In het boek vooral de moeder, maar volgens mij gaat het niet om papa/mama, maar vooral om de begaafdheid van kinderen om op te pikken wat de behoeften van de ouders zijn en zich daarnaar te gedragen. Zichzelf kwijt te raken in het gehoor geven aan de nood van de ouder. Het allemaal wat psychoanalytisch geschreven en de schrijfster valt nogal in herhaling, maar de point is wel heel leerzaam.
Ik ben het met je eens dat faken geen zin heeft. Ze hebben daar echt wel voelsprieten voor. Maar je hoeft de andere ouder (de vader in jouw geval) niet af te branden. Sterker, ik denk dat je daarmee uiteindelijk het tegenovergestelde bereikt. Ik denk dat eerlijkheid het beste is. En die hoeft niet in detail te gaan. Je kunt zeggen dat hoewel de liefde tussen jullie over was, je blij bent dat de kinderen hun vader zien. En dat het fijn is dat zij van hem houden. Dat hij van hen houdt. Zoiets.
De relatie met mijn vader is moeizaam geweest. En nog wel. De negativiteit tav mijn moeder heeft daar zeker wel een rol in gespeeld. Ik voelde me niet veilig, was voortdurend op mijn hoede om geen vervelende onderwerpen aan te snijden. En aangezien ik bijna altijd bij mijn moeder was (er was geen omgangsregeling, mijn moeder initieerde bijna altijd de contacten), was bijna alles wat er in mij omging er wel aan gerelateerd. Heel lastig, dus. Daarnaast heeft hij zich in mijn beleving erg weinig ingezet voor een band met mij. Zo moest ik logeren in een soort rommel-/studeerkamer zonder enig "kinderitem" erin, deden we geen dingen die kinderen leuk vinden, liet zijn vrouw geen seconde ruimte aan ons tweeën, etc. Als ik zie hoe mijn vriend met zijn kinderen is, kan ik soms wel huilen. Ik wou dat ik zo'n vader had gehad! Mijn ervaringen helpen me nu wel om vanuit de kinderen te redeneren, dat merk ik echt. En daar ben ik blij om.
Ik denk dat je gelijk hebt over dat kleding-dilemma; als mama eenmaal doorheeft dat ze ons er niet mee heeft, zal het misschien ophouden. Misschien ook niet, maar dan hebben we er zelf iig minder last van. De kinderen zien sowieso wel dat het niet klopt. En wie weet, krijgen ze ooit de moed om te weigeren om haar spel mee te spelen. Ik hoop echt dat ze zich kunnen ontwikkelen als mensen die hun eigen pad kiezen. Niet tussen papa of mama, maar hun eigen weg, met beide ouders die hun rol daarin hebben.
maandag 9 juni 2008 om 00:46
Hoi Poezewoes,
Het is voor mij al even geleden dat ik de documentaire heb gezien. Ik kan me herinneren dat het AMK niet verder heeft ingegrepen. Die brief was inderdaad wel correct. Blijkbaar is dat totaal niet door de ouders opgepakt.
Sneez, ik vond het ook verhelderend de situatie in de documentaire van een afstand te zien. Er waren niet echt veel overeenkomsten met mijn situatie, maar met name dat loyaliteitsconflict van de kinderen werd heel duidelijk. Het heeft mij weer extra voorzichtig gemaakt.
Zo te lezen is mijn oudste een begaafd kind. Dat is er echt eentje die altijd haar voelsprieten op anderen gericht heeft. Ze verdedigt haar vader ook altijd, ook als bijvoorbeeld haar zusje een minder positieve opmerking over hem maakt. Omgekeerd zal ze ongetwijfeld mij verdedigen tegenover haar vader als het nodig is. Ik heb inmiddels geleerd op zo'n manier over haar vader te praten dat ze niet meer in de verdediging schiet. Dus dan doe ik het goed, denk ik maar
Zoals jij beschrijft, ben ik ook eerlijk tegen de kinderen. Ik lieg niet als ze me vragen stellen. Ik ga bijvoorbeeld niet zeggen dat ik ook graag wil dat papa weer hier komt wonen, of dat ik hem mis. Maar ik gebruik inderdaad ongeveer de woorden die jij aangeeft: ik begrijp dat jullie hem missen, ik vind het ook jammer dat het zo gelopen is, maar hij blijft jullie papa.
Wat verdrietig dat je niet de vader hebt gehad die je graag had willen hebben
Ik ben daar bij mijn kinderen ook een beetje bang voor. De jongste beklaagt zich nu al dat papa nooit met haar speelt. Hij lijkt erg onverschillig tegenover ze, hij besteedt zelden echt aandacht aan ze. Helaas is het niet aan mij daar iets aan te doen. Ik kan alleen maar proberen een goede moeder te zijn, een goede vader zijn kan ik niet
Wat die kleren betreft, zou ik er niet te veel een punt van maken tegenover de kinderen. Als ze zelf mogen kiezen of ze zich verkleden als ze aankomen en voordat ze weggaan, neemt dat ook al een last van ze af, denk ik. Maar volgens mij heb je dat ook al begrepen
fijne vakantie!
dubio
Het is voor mij al even geleden dat ik de documentaire heb gezien. Ik kan me herinneren dat het AMK niet verder heeft ingegrepen. Die brief was inderdaad wel correct. Blijkbaar is dat totaal niet door de ouders opgepakt.
Sneez, ik vond het ook verhelderend de situatie in de documentaire van een afstand te zien. Er waren niet echt veel overeenkomsten met mijn situatie, maar met name dat loyaliteitsconflict van de kinderen werd heel duidelijk. Het heeft mij weer extra voorzichtig gemaakt.
Zo te lezen is mijn oudste een begaafd kind. Dat is er echt eentje die altijd haar voelsprieten op anderen gericht heeft. Ze verdedigt haar vader ook altijd, ook als bijvoorbeeld haar zusje een minder positieve opmerking over hem maakt. Omgekeerd zal ze ongetwijfeld mij verdedigen tegenover haar vader als het nodig is. Ik heb inmiddels geleerd op zo'n manier over haar vader te praten dat ze niet meer in de verdediging schiet. Dus dan doe ik het goed, denk ik maar
Zoals jij beschrijft, ben ik ook eerlijk tegen de kinderen. Ik lieg niet als ze me vragen stellen. Ik ga bijvoorbeeld niet zeggen dat ik ook graag wil dat papa weer hier komt wonen, of dat ik hem mis. Maar ik gebruik inderdaad ongeveer de woorden die jij aangeeft: ik begrijp dat jullie hem missen, ik vind het ook jammer dat het zo gelopen is, maar hij blijft jullie papa.
Wat verdrietig dat je niet de vader hebt gehad die je graag had willen hebben
Ik ben daar bij mijn kinderen ook een beetje bang voor. De jongste beklaagt zich nu al dat papa nooit met haar speelt. Hij lijkt erg onverschillig tegenover ze, hij besteedt zelden echt aandacht aan ze. Helaas is het niet aan mij daar iets aan te doen. Ik kan alleen maar proberen een goede moeder te zijn, een goede vader zijn kan ik niet Wat die kleren betreft, zou ik er niet te veel een punt van maken tegenover de kinderen. Als ze zelf mogen kiezen of ze zich verkleden als ze aankomen en voordat ze weggaan, neemt dat ook al een last van ze af, denk ik. Maar volgens mij heb je dat ook al begrepen
fijne vakantie!
dubio
Ga in therapie!
donderdag 19 juni 2008 om 19:05
Nou, ik ben d'r weer. Bij thuiskomst blijkt dat de kinderen al een gesprek met de RvK hebben gehad, zonder dat vriend hiervan op de hoogte is gesteld en nota bene in mama's huis... Zij mocht even in een andere kamer gaan zitten, maar was dus wel aanwezig. En ook zij heeft al een gesprek gehad. Ik weet niet hoor, maar dit lijkt me geen neutrale gang van zaken...
Verder heeft school eoa test uitgevoerd en blijkt er iets mis met een van de kinderen. We kwamen er toevallig achter. School gebeld, maar die geven aan alleen met mama te communiceren, ondanks herhaald verzoek om info aangezien mama niets doorgeeft.
AMK gebeld, maar die kunnen niets omdat de RvK al in beeld is. Jee, wat een oneerlijk gebeuren. Hoe kan je hier nou tegen vechten?
Verder heeft school eoa test uitgevoerd en blijkt er iets mis met een van de kinderen. We kwamen er toevallig achter. School gebeld, maar die geven aan alleen met mama te communiceren, ondanks herhaald verzoek om info aangezien mama niets doorgeeft.
AMK gebeld, maar die kunnen niets omdat de RvK al in beeld is. Jee, wat een oneerlijk gebeuren. Hoe kan je hier nou tegen vechten?
donderdag 19 juni 2008 om 19:13
Sneez
Hier valt niet tegen te vechten, daarom is het ook zo belangrijk dat er veel meer discussie ontstaat of dit nu echt wel de beste methode is die er wordt gehanteerd door alle betrokken instanties.
Zomaar een opmerking hoor, die niet tegen jou gericht zijn maar waar ik ook tegen aanloop!
Waarom communiceert school maar met 1 ouder? Op die manier, ook al zeggen ze neutraal te willen blijven, geven dus wel het signaal af dat ze achter de manipulerende ouder staan, vind ik!
Is het mogelijk kontakt op te nemen met de RvK en hun om opheldering vragen?
En ik snap je gevoel over dat niet neutraal zijn volkomen
Hier valt niet tegen te vechten, daarom is het ook zo belangrijk dat er veel meer discussie ontstaat of dit nu echt wel de beste methode is die er wordt gehanteerd door alle betrokken instanties.
Zomaar een opmerking hoor, die niet tegen jou gericht zijn maar waar ik ook tegen aanloop!
Waarom communiceert school maar met 1 ouder? Op die manier, ook al zeggen ze neutraal te willen blijven, geven dus wel het signaal af dat ze achter de manipulerende ouder staan, vind ik!
Is het mogelijk kontakt op te nemen met de RvK en hun om opheldering vragen?
En ik snap je gevoel over dat niet neutraal zijn volkomen
donderdag 19 juni 2008 om 22:13
Sneez, wat ontzettend vervelend. Probeer dit zakelijk te benaderen en niet te veel te denken dat de RvdK op de hand van de moeder is. Voor je het weet, wordt dat een self-fulfilling prophecy. Ik zou een vriendelijke doch duidelijke brief aan de RvdK sturen waarin je je bezwaren tegen de gang van zaken uiteenzet, dat je graag van tevoren op de hoogte gesteld wordt als er een gesprek plaatsvindt, en dat je de omstandigheden waarin het gesprek met de kinderen plaatsvond niet neutraal en bevorderlijk voor openheid vond.
Ik vraag me af of ze met de kinderen apart gesproken hebben? Dat kan volgens mij nogal een verschil maken in hoe open ze praten.
Ik weet niet hoe het wettelijk zit met het recht op informatie van de school, dat zou je eens kunnen uitzoeken. Ik weet dat de verzorgende ouder wel een informatieplicht heeft. Ik zou de moeder daar zeker op blijven aanspreken, maar ook een brief aan de school sturen.
Met "je" bedoel ik natuurlijk eigenlijk je vriend Ik kan me voorstellen hoe verschrikkelijk frustrerend dit voor jullie allebei moet zijn.
dubio
Ik vraag me af of ze met de kinderen apart gesproken hebben? Dat kan volgens mij nogal een verschil maken in hoe open ze praten.
Ik weet niet hoe het wettelijk zit met het recht op informatie van de school, dat zou je eens kunnen uitzoeken. Ik weet dat de verzorgende ouder wel een informatieplicht heeft. Ik zou de moeder daar zeker op blijven aanspreken, maar ook een brief aan de school sturen.
Met "je" bedoel ik natuurlijk eigenlijk je vriend Ik kan me voorstellen hoe verschrikkelijk frustrerend dit voor jullie allebei moet zijn.
dubio
Ga in therapie!
donderdag 19 juni 2008 om 23:55
Dank voor jullie steun, dames. Valt niet mee, dat schuitje waar we in zitten, he?
Vriend heeft een afspraak met de RvK, ik hoop dat ze open staan voor een totaal ander beeld dan datgene dat ze gevoerd hebben gekregen.
Wij weten niet of de kinderen apart met de RvK hebben gesproken. Ze wilden er niet over praten, dus dat hebben we gerespecteerd. Wel wist de jongste te vertellen dat "die meneer er voor zou zorgen dat ze bij mama zouden wonen", zo had mama het gebracht. Maar hij zei dat hij ook bij papa wil wonen. Arm joch.
School is al meermaals geïnformeerd over de weigering van mama om info te delen. Vriend heeft al meerdere keren aangegeven dat hij op de hoogte gehouden wil worden, maar dat verzoek lappen ze blijkbaar aan hun laars. Ze willen neutraal blijven? Pffff, ze excommuniceren vriend gewoon, dat is wel zo makkelijk, aangezien mama er vaker komt dan hij.
Door de hele gang van zaken begint vriend al met zo'n achterstand, dat er van een eerlijke manier van doen bijna geen sprake kan zijn. Hij moet continu vanuit een verdedigende positie reageren, omdat mama door alles en iedereen als 1e aanspreekpunt wordt gezien en niemand hém informeert. Ik blijf me erover verbazen...!
Vriend heeft een afspraak met de RvK, ik hoop dat ze open staan voor een totaal ander beeld dan datgene dat ze gevoerd hebben gekregen.
Wij weten niet of de kinderen apart met de RvK hebben gesproken. Ze wilden er niet over praten, dus dat hebben we gerespecteerd. Wel wist de jongste te vertellen dat "die meneer er voor zou zorgen dat ze bij mama zouden wonen", zo had mama het gebracht. Maar hij zei dat hij ook bij papa wil wonen. Arm joch.
School is al meermaals geïnformeerd over de weigering van mama om info te delen. Vriend heeft al meerdere keren aangegeven dat hij op de hoogte gehouden wil worden, maar dat verzoek lappen ze blijkbaar aan hun laars. Ze willen neutraal blijven? Pffff, ze excommuniceren vriend gewoon, dat is wel zo makkelijk, aangezien mama er vaker komt dan hij.
Door de hele gang van zaken begint vriend al met zo'n achterstand, dat er van een eerlijke manier van doen bijna geen sprake kan zijn. Hij moet continu vanuit een verdedigende positie reageren, omdat mama door alles en iedereen als 1e aanspreekpunt wordt gezien en niemand hém informeert. Ik blijf me erover verbazen...!
vrijdag 20 juni 2008 om 09:39
Sneez, nog 2 kuren en een kleine operatie. Al met al duurt het tot begin september. De eerste kuur week ben ik mega-ziek, daarna gaat het wel. Maar met 3 doetjes van vrouwen thuis, en het internet, sla ik me aardig door de tijd heen. Ook contact houden met werk en hobbies gaat gelukkig goed. Dus goede hoop dat ik in september mijn "oude" leventje weer kan oppakken.
maandag 23 juni 2008 om 09:55
Jeeminee, het AMK kan niets omdat de RvK al is ingeschakeld en de RvK wil niets met de geestelijke mishandeling; die hebben de opdracht om te kijken waar de kinderen bij gebaat zijn, maar het is "verboden" om over de strijd en over de acties van mama te spreken. Ik begrijp het niet. Ik begrijp dat er vanuit de kinderen gewerkt wordt, daar ben ik helemaal voor! Maar de strijd en het manipuleren van de moeder heeft directe gevolgen voor de kinderen en die kant wordt dus niet belicht.
Inmiddels word ik er moe en moedeloos van. De kinderen gaan slecht. Ze zijn helemaal op, boos, hebben heftige emo-uitbarstingen en zijn compleet in de war. Wij willen therapie voor ze, maar mama weigert iedere vorm van communicatie en reageert dus ook niet op de vraag om therapie/begeleiding. BAH! Dat dit allemaal maar kan, terwijl iedereen kan zien hoe slecht het met de kinderen gaat...
Inmiddels word ik er moe en moedeloos van. De kinderen gaan slecht. Ze zijn helemaal op, boos, hebben heftige emo-uitbarstingen en zijn compleet in de war. Wij willen therapie voor ze, maar mama weigert iedere vorm van communicatie en reageert dus ook niet op de vraag om therapie/begeleiding. BAH! Dat dit allemaal maar kan, terwijl iedereen kan zien hoe slecht het met de kinderen gaat...
maandag 23 juni 2008 om 21:06
Sneez, zou je niet eens contact opnemen met een kinderpsycholoog om te vragen wat de mogelijkheden zijn? Misschien is een consult aan huis mogelijk (en komen de kinderen dus niet thuis met het verhaal dat ze 'met iemand zijn gaan praten'). Of kunnen jullie begeleid worden in het zelf praten met de kinderen. Of, wat ik volgens mij al eerder voorstelde, een neutrale derde vragen om een aantal keren met de kinderen te praten.
Therapie zonder toestemming van de moeder mag niet, maar ik vind dat je de regels nu echt wel een beetje mag buigen hoor. Als jullie het netjes blijven spelen, zijn de kinderen de grote verliezers.
Naar ik begrepen heb moet de RvK wel kijken naar geestelijke mishandeling. Is het zo dat acties die onder "het normale verloop van een scheiding" vallen daar buiten vallen? Dan zou je je best moeten doen om aan te tonen dat de acties helemaal niet tegen je vriend gericht zijn, maar op zichzelf staan. Bijvoorbeeld niet zeggen dat moeder de kinderen in te kleine schoenen en versleten kleren naar hun vader stuurt, maar dat moeder de kinderen in te kleine schoenen en versleten kleren laat rondlopen. Niet zeggen dat de kinderen papa en diens familie en kennissen op straat niet mogen groeten, maar dat de kinderen een verbod hebben om bepaalde mensen op straat te groeten. Misschien heeft dat meer effect?
Mén, wat maken sommige mensen er toch een potje van, grrrr!
dubio
Therapie zonder toestemming van de moeder mag niet, maar ik vind dat je de regels nu echt wel een beetje mag buigen hoor. Als jullie het netjes blijven spelen, zijn de kinderen de grote verliezers.
Naar ik begrepen heb moet de RvK wel kijken naar geestelijke mishandeling. Is het zo dat acties die onder "het normale verloop van een scheiding" vallen daar buiten vallen? Dan zou je je best moeten doen om aan te tonen dat de acties helemaal niet tegen je vriend gericht zijn, maar op zichzelf staan. Bijvoorbeeld niet zeggen dat moeder de kinderen in te kleine schoenen en versleten kleren naar hun vader stuurt, maar dat moeder de kinderen in te kleine schoenen en versleten kleren laat rondlopen. Niet zeggen dat de kinderen papa en diens familie en kennissen op straat niet mogen groeten, maar dat de kinderen een verbod hebben om bepaalde mensen op straat te groeten. Misschien heeft dat meer effect?
Mén, wat maken sommige mensen er toch een potje van, grrrr!
dubio
Ga in therapie!
maandag 23 juni 2008 om 21:25
Sneez, ik heb even gemist of jouw vriend ouderlijk gezag heeft. Zo ja, dan moet de school niet zwetsen, dan moeten ze hem gewoon informatie geven. Ze zijn niet verplicht om dat uit eigen beweging te doen, maar jouw vriend heeft recht op informatie als hij dat op school vraagt. Mits hij ouderlijk gezag heeft.
Het klopt dat in een onderzoek naar de verblijfplaats waar de kinderen het beste bij gebaat zijn, het stuk mishandeling buiten beschouwing wordt gelaten. Als er in het onderzoek naar voren komt dat daar sprake van is, dan is er de mogelijkheid dat de Raad ambtshalve na dit scheidings- en omgangsonderzoek, een beschermingsonderzoek start. De vraagstelling en het juridische plaatje van deze twee onderzoeken verschilt wezenlijk van elkaar. Bij S&O is de kinderrechter degene die de Raad advies vraagt over een bepaalde vraagstelling. Bij een beschermingsonderzoek is de Raad zelf degene die nav een onderzoek naar de noodzaak, de kinderrechter kan verzoeken om een kinderbeschermingsmaatregel.
Probeer open te blijven in het onderzoek, vraag hoe het werkt, ook met deze informatie erbij. Als er voldoende kindsignalen zijn dat de kinderen in hun ontwikkeling worden bedreigd, dan is er reden daar onderzoek naar te doen. Maar in een S&O-onderzoek is daar geen ruimte voor.
Vraag de raadsonderzoeker of hij kindsignalen ziet en zo ja, wat hij daar dan mee gaat doen. FYI: hun boosheid, hun emotionele uitbarstingen en hun verwarring kunnen kindsignalen zijn. Als het niet goed gaat met de kinderen, en jullie kunnen dat aantonen, zal de raadsonderzoeker dat ook moeten zien.
In een beschermingsonderzoek komt drie vragen aan de orde: worden de kinderen in hun ontwikkeling bedreigd? Wat zijn de veroorzakende en verklarende factoren en is hulpverlening noodzakelijk, zo ja, kan dit in een vrijwillig kader.
Als de kinderen therapie nodig hebben en moeder weigert dit, dan kan er wellicht in het gedwongen kader hulp worden ingezet. Maar dat gaat om een ander onderzoek, een andere vraagstelling. Het is dus wel mogelijk om naar aanleiding van dit S&O-onderzoek, een beschermingsonderzoek te starten. Maar alleen, als er kindsignalen zijn.
Het klopt dat in een onderzoek naar de verblijfplaats waar de kinderen het beste bij gebaat zijn, het stuk mishandeling buiten beschouwing wordt gelaten. Als er in het onderzoek naar voren komt dat daar sprake van is, dan is er de mogelijkheid dat de Raad ambtshalve na dit scheidings- en omgangsonderzoek, een beschermingsonderzoek start. De vraagstelling en het juridische plaatje van deze twee onderzoeken verschilt wezenlijk van elkaar. Bij S&O is de kinderrechter degene die de Raad advies vraagt over een bepaalde vraagstelling. Bij een beschermingsonderzoek is de Raad zelf degene die nav een onderzoek naar de noodzaak, de kinderrechter kan verzoeken om een kinderbeschermingsmaatregel.
Probeer open te blijven in het onderzoek, vraag hoe het werkt, ook met deze informatie erbij. Als er voldoende kindsignalen zijn dat de kinderen in hun ontwikkeling worden bedreigd, dan is er reden daar onderzoek naar te doen. Maar in een S&O-onderzoek is daar geen ruimte voor.
Vraag de raadsonderzoeker of hij kindsignalen ziet en zo ja, wat hij daar dan mee gaat doen. FYI: hun boosheid, hun emotionele uitbarstingen en hun verwarring kunnen kindsignalen zijn. Als het niet goed gaat met de kinderen, en jullie kunnen dat aantonen, zal de raadsonderzoeker dat ook moeten zien.
In een beschermingsonderzoek komt drie vragen aan de orde: worden de kinderen in hun ontwikkeling bedreigd? Wat zijn de veroorzakende en verklarende factoren en is hulpverlening noodzakelijk, zo ja, kan dit in een vrijwillig kader.
Als de kinderen therapie nodig hebben en moeder weigert dit, dan kan er wellicht in het gedwongen kader hulp worden ingezet. Maar dat gaat om een ander onderzoek, een andere vraagstelling. Het is dus wel mogelijk om naar aanleiding van dit S&O-onderzoek, een beschermingsonderzoek te starten. Maar alleen, als er kindsignalen zijn.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 24 juni 2008 om 10:00
Sneez, ik ben even voor je in het wetboek gedoken en op grond van artikel 1:377c van het Burgerlijk Wetboek, kan een juridische ouder, zonder gezag, aan derden informatie over het kind vragen als zij beroepshalve beschikken over belangrijke informatie over de verzorging en opvoeding van het kind. Dit kunnen deze derden alleen weigeren, als ze deze informatie ook niet aan de gezagsouder zouyden geven, of als het belang van het kind zich verzet tegen verstrekking van de informatie. Dit laatste moet door een rechter worden uitgesproken.
Een ouder met gezag heeft altijd recht op informatie en overleg over zijn kind door derden. Sterker nog; de school is juridisch fout als niet ook met vader, als gezagdragende ouder, wordt overlegd over beslissingen omtrent de schoolgang van de kinderen, als vader heeft aangegeven dit niet aan de verzorgende ouder alleen over te willen laten.
Gaat de rechtzaak bij jullie trouwens om de verblijfplaats van de kinderen, of om het gezag?
Een ouder met gezag heeft altijd recht op informatie en overleg over zijn kind door derden. Sterker nog; de school is juridisch fout als niet ook met vader, als gezagdragende ouder, wordt overlegd over beslissingen omtrent de schoolgang van de kinderen, als vader heeft aangegeven dit niet aan de verzorgende ouder alleen over te willen laten.
Gaat de rechtzaak bij jullie trouwens om de verblijfplaats van de kinderen, of om het gezag?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 24 juni 2008 om 10:51
Poezewoes - dankjewel voor de moeite en je info.
Vader en moeder hebben gedeeld ouderlijk gezag. Vader heeft een omgangsregeling, moeder is de verzorgende ouder in het kader van Voorlopige Voorzieningen (die maar duren en duren). Moeder eist het gezag nu op, op grond van aantijgingen die vader niet mag weerleggen, omdat ze gaan over de strijd en niet over de kinderen. En op basis van onmogelijkheid tot communicatie, vader mag niet aantonen dat hij er alles aan doet om die op gang te krijgen, om dezelfde reden.
Vader heeft voor de zoveelste maal contact opgenomen met school. De directrice geeft aan dat een "commissie" (?) heeft bepaald dat alle communicatie via de moeder verloopt, terwijl men weet dat zij niet communiceert. Zo is hij dus ook niet op de hoogte gebracht van de test die 1 van de kinderen had en niet van de uitslag ervan. Het kind "versprak" zich per ongeluk, anders hadden we niets geweten.
Begrijp ik het goed dat je beaamt dat er in dit onderzoek niets kan, maar dat je erna een ander onderzoek kan laten opstarten? Of kun je dat nu al doen, los van dat S&O (scheiding en omgang?) doen?
Praten met een derde is uitgesloten; ze mogen niet praten en klappen dicht als ene gesprek "ergens" over dreigt te gaan. Gaan dan heel erg huilen en worden angstig. Dus praten is sowieso lastig. Speltherapie zou een optie zijn, maar iedere therapeut zou handtekeningen van beide ouders moeten hebben. Dat mama het wel voor elkaar heeft gekregen voor een van de kinderen, is ons een raadsel. Misschien een onderzoek op basis van aantijgingen??? Wat voor therapie dat was/is, waar, hoe lang, nu nog - weten wij allemaal niet. De kinderen mogen niets zeggen en mama zwijgt in alle talen.
Vader en moeder hebben gedeeld ouderlijk gezag. Vader heeft een omgangsregeling, moeder is de verzorgende ouder in het kader van Voorlopige Voorzieningen (die maar duren en duren). Moeder eist het gezag nu op, op grond van aantijgingen die vader niet mag weerleggen, omdat ze gaan over de strijd en niet over de kinderen. En op basis van onmogelijkheid tot communicatie, vader mag niet aantonen dat hij er alles aan doet om die op gang te krijgen, om dezelfde reden.
Vader heeft voor de zoveelste maal contact opgenomen met school. De directrice geeft aan dat een "commissie" (?) heeft bepaald dat alle communicatie via de moeder verloopt, terwijl men weet dat zij niet communiceert. Zo is hij dus ook niet op de hoogte gebracht van de test die 1 van de kinderen had en niet van de uitslag ervan. Het kind "versprak" zich per ongeluk, anders hadden we niets geweten.
Begrijp ik het goed dat je beaamt dat er in dit onderzoek niets kan, maar dat je erna een ander onderzoek kan laten opstarten? Of kun je dat nu al doen, los van dat S&O (scheiding en omgang?) doen?
Praten met een derde is uitgesloten; ze mogen niet praten en klappen dicht als ene gesprek "ergens" over dreigt te gaan. Gaan dan heel erg huilen en worden angstig. Dus praten is sowieso lastig. Speltherapie zou een optie zijn, maar iedere therapeut zou handtekeningen van beide ouders moeten hebben. Dat mama het wel voor elkaar heeft gekregen voor een van de kinderen, is ons een raadsel. Misschien een onderzoek op basis van aantijgingen??? Wat voor therapie dat was/is, waar, hoe lang, nu nog - weten wij allemaal niet. De kinderen mogen niets zeggen en mama zwijgt in alle talen.
