Relaties
alle pijlers
moeder treitert - kinderen de dupe. Wat doe je eraan?
woensdag 14 mei 2008 om 21:39
Hoi,
Ter achtergrondinfo: mijn vriend is gescheiden en heeft kinderen. Zij wilde scheiden, er was niets gebeurd, maar zij had een ander en hield niet meer van hem. Kan gebeuren, hoe naar het ook is. Nu eist zij alle gezag op, terwijl hij altijd veel zorgtaken op zich heeft genomen. De juridische gronden zijn te hilarisch voor woorden, maar er moet dus wel serieus op alles ingegaan worden.
Intussen boycot ze op ieder denkbare wijze (en geloof me, dat zijn er nog al wat!) het contact dat hij met zijn kinderen heeft en weigert met hem iedere vorm van communicatie - hij wil alleen op een respectvolle manier contact over dingen die de kinderen betreffen. De rechter van de voorlopige voorzieningen was erg ontvankelijk voor de krokodillentranen van mevrouw en heeft haar bijna alles toegekend, ook de gebruikelijke regeling van 85% zorg voor de kinderen. Bizar dat in NL nog steeds de norm is...
Zij zorgt voor heel veel trauma en onrust bij de kinderen in het contact dat mijn vriend met ze heeft. Ze zuigt, treitert, stookt de kinderen op, etc. Het hele spel - versleten vodden aangeven als de kinderen naar papa gaan, zeggen dat papa een *#% is, niets betaalt (hij betaalt zich werkelijk scheel!), ze zelfs verbieden om papa gedag te zeggen, etc. Ze haalt alles uit de kast en het gaat heel erg ver allemaal. De kinderen lijden er erg onder, maar zijn bang en zitten gevangen in loyaliteitsgevoelens naar hun moeder. Wij staan voor ons gevoel machteloos.
Wat kun je eraan doen? Als je ieder "wissewasje" bij de rechter neerlegt, krijgen de kinderen (en wij zelf) geen rust. We proberen de kinderen gezelligheid en veiligheid te bieden, spreken nooit negatief over hun moeder, proberen hun zo veel mogelijk buiten de strijd te houden waar hun moeder ze in meetrekt en proberen op die manier een tegenwicht te bieden tegen alle haat en angst die hun moeder wil zaaien. Maar die 15% is wel heel erg weinig...
Verder moet er toch iets praktisch en constructiefs zijn dat je in zo'n situatie kunt doen? Wie herkent hier iets in, wie heeft er tips?
Dank!
Ter achtergrondinfo: mijn vriend is gescheiden en heeft kinderen. Zij wilde scheiden, er was niets gebeurd, maar zij had een ander en hield niet meer van hem. Kan gebeuren, hoe naar het ook is. Nu eist zij alle gezag op, terwijl hij altijd veel zorgtaken op zich heeft genomen. De juridische gronden zijn te hilarisch voor woorden, maar er moet dus wel serieus op alles ingegaan worden.
Intussen boycot ze op ieder denkbare wijze (en geloof me, dat zijn er nog al wat!) het contact dat hij met zijn kinderen heeft en weigert met hem iedere vorm van communicatie - hij wil alleen op een respectvolle manier contact over dingen die de kinderen betreffen. De rechter van de voorlopige voorzieningen was erg ontvankelijk voor de krokodillentranen van mevrouw en heeft haar bijna alles toegekend, ook de gebruikelijke regeling van 85% zorg voor de kinderen. Bizar dat in NL nog steeds de norm is...
Zij zorgt voor heel veel trauma en onrust bij de kinderen in het contact dat mijn vriend met ze heeft. Ze zuigt, treitert, stookt de kinderen op, etc. Het hele spel - versleten vodden aangeven als de kinderen naar papa gaan, zeggen dat papa een *#% is, niets betaalt (hij betaalt zich werkelijk scheel!), ze zelfs verbieden om papa gedag te zeggen, etc. Ze haalt alles uit de kast en het gaat heel erg ver allemaal. De kinderen lijden er erg onder, maar zijn bang en zitten gevangen in loyaliteitsgevoelens naar hun moeder. Wij staan voor ons gevoel machteloos.
Wat kun je eraan doen? Als je ieder "wissewasje" bij de rechter neerlegt, krijgen de kinderen (en wij zelf) geen rust. We proberen de kinderen gezelligheid en veiligheid te bieden, spreken nooit negatief over hun moeder, proberen hun zo veel mogelijk buiten de strijd te houden waar hun moeder ze in meetrekt en proberen op die manier een tegenwicht te bieden tegen alle haat en angst die hun moeder wil zaaien. Maar die 15% is wel heel erg weinig...
Verder moet er toch iets praktisch en constructiefs zijn dat je in zo'n situatie kunt doen? Wie herkent hier iets in, wie heeft er tips?
Dank!
woensdag 4 juni 2008 om 21:33
Wederom dank voor je heldere info, Poezewoes! Ik ben het helemaal met je eens dat een diagnose niet door de Raad moet worden gesteld. En ook zeker dat borderliners niet per definitie slechte ouders zijn. Lastig is, dat deze borderliner de gang van zaken erg eenzijdig benadert - al dan niet als gevolg van de borderline problematiek, dat is niet aan mij om te beoordelen. Maar de verdenking is er wel en in het belang van de kinderen zou er wel naar gekeken moeten worden, vind ik. Zij zou nog liever sterven dan toe te geven dat ze zware problemen heeft en haar psych heeft beroepsgeheim, dus daar stuit je alweer op een dichte deur. Ik snap dat het juridisch zo werkt, maar als de kinderen hier het slachtoffer van zijn, is het wel een erg bittere pil... Een verzorgende ouder met pyschische problemen die dwarsligt, zal nooit erkennen dat er psychische problemen zijn, laat staan toestemming geven aan de behandelend psychiater/psycholoog om er uitspraken over te doen. Moeilijk om hier vanuit juridisch/politiek standpunt iets aan te veranderen, dus.
woensdag 4 juni 2008 om 22:30
quote:sneez schreef op 04 juni 2008 @ 21:33:
Wederom dank voor je heldere info, Poezewoes! Ik ben het helemaal met je eens dat een diagnose niet door de Raad moet worden gesteld. En ook zeker dat borderliners niet per definitie slechte ouders zijn. Lastig is, dat deze borderliner de gang van zaken erg eenzijdig benadert - al dan niet als gevolg van de borderline problematiek, dat is niet aan mij om te beoordelen. Maar de verdenking is er wel en in het belang van de kinderen zou er wel naar gekeken moeten worden, vind ik. Zij zou nog liever sterven dan toe te geven dat ze zware problemen heeft en haar psych heeft beroepsgeheim, dus daar stuit je alweer op een dichte deur. Ik snap dat het juridisch zo werkt, maar als de kinderen hier het slachtoffer van zijn, is het wel een erg bittere pil... Een verzorgende ouder met pyschische problemen die dwarsligt, zal nooit erkennen dat er psychische problemen zijn, laat staan toestemming geven aan de behandelend psychiater/psycholoog om er uitspraken over te doen. Moeilijk om hier vanuit juridisch/politiek standpunt iets aan te veranderen, dus.Sneez, hoe raar het ook klinkt, een ouder met psychische problemen is niet altijd een slechte ouder. Nog los van de loyalteit die kinderen hebben naar hun ouders.
Als er veel signalen zijn van psychische problemen bij een ouder, en die weigert om informatie in te laten winnen, zijn er ook nog andere wegen om informatie te krijgen.
Als je echt denkt dat het kind bedreigd wordt in zijn ontwikkeling, doe dan een melding bij het AMK.
Wederom dank voor je heldere info, Poezewoes! Ik ben het helemaal met je eens dat een diagnose niet door de Raad moet worden gesteld. En ook zeker dat borderliners niet per definitie slechte ouders zijn. Lastig is, dat deze borderliner de gang van zaken erg eenzijdig benadert - al dan niet als gevolg van de borderline problematiek, dat is niet aan mij om te beoordelen. Maar de verdenking is er wel en in het belang van de kinderen zou er wel naar gekeken moeten worden, vind ik. Zij zou nog liever sterven dan toe te geven dat ze zware problemen heeft en haar psych heeft beroepsgeheim, dus daar stuit je alweer op een dichte deur. Ik snap dat het juridisch zo werkt, maar als de kinderen hier het slachtoffer van zijn, is het wel een erg bittere pil... Een verzorgende ouder met pyschische problemen die dwarsligt, zal nooit erkennen dat er psychische problemen zijn, laat staan toestemming geven aan de behandelend psychiater/psycholoog om er uitspraken over te doen. Moeilijk om hier vanuit juridisch/politiek standpunt iets aan te veranderen, dus.Sneez, hoe raar het ook klinkt, een ouder met psychische problemen is niet altijd een slechte ouder. Nog los van de loyalteit die kinderen hebben naar hun ouders.
Als er veel signalen zijn van psychische problemen bij een ouder, en die weigert om informatie in te laten winnen, zijn er ook nog andere wegen om informatie te krijgen.
Als je echt denkt dat het kind bedreigd wordt in zijn ontwikkeling, doe dan een melding bij het AMK.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 4 juni 2008 om 22:40
Bedankt voor je reactie Poezewoes. Ik reageerde niet zozeer vanuit mijn eigen situatie, als wel om Zonlicht een beetje te verdedigen Ik weet namelijk dat zij ook haar stinkende best doet om in het belang van haar kinderen te handelen en daarbij regelmatig tegen een muur aanloopt. Je krijgt daarbij het gevoel dat manipulatie loont. Ik ben blij te horen dat er rekening mee wordt gehouden dat de kinderen "ingepraat" kunnen zijn. Hoe stel je dat vast?
Ik geloof ook zeker dat je een ander beeld krijgt nadat je de andere ouder hebt gesproken. Ook daar geldt, neem ik aan, dat je er rekening mee houdt dat een of beide ouders feiten kunnen verdraaien of op zijn minst hun eigen gekleurde versie van de werkelijkheid geven.
Toch is het niet altijd zo dat de waarheid, zoals veel gezegd wordt, "waarschijnlijk in het midden ligt". Als er sprake is van één manipulatieve, leugenachtige ouder (zoals bij een aantal schrijfsters in dit topic het geval is), hoe kun je je dan als andere ouder het beste opstellen? En hoe herken je situaties waarin die andere ouder zich laat intimideren en manipuleren, de ene ouder hoe onbegrijpelijk ook verdedigt en zijn/haar eigen kant van de zaak niet goed weet toe te lichten?
Zo was het in het begin bij mij, toen we aan mediation begonnen. Mijn ex heeft zijn verhaal helemaal vanuit zichzelf verteld, en ik vertelde het... eigenlijk ook vanuit hem. Hij had me echt slecht behandeld, maar toch zat ik dat goed te praten en zei ik dat hij een goede vader was, en dat hij wel zijn best had gedaan, enz. enz. Dat geloofde ik ook echt toen, dat was een patroon geworden in onze relatie. Hoe gaat een raadsonderzoeker dat onderkennen als ik het zelf niet onderken?
Inmiddels heb ik een andere houding aangenomen, waarin ik wel voor mezelf en voor de kinderen opkom. Ik maak mijn ex nog steeds niet zwart, maar vertel wel de feiten zoals ik ze ken (natuurlijk, mijn visie, volgens mijn ex is hij bijv. geen alcoholist) en verdedig hem niet meer. Wel hamer ik erop dat ik wil dat de kinderen contact met hem blijven houden.
Ik ben heel, heel consequent geweest in mijn houding, argumenten naar de rechter toe en handelingen. En toch blijkt nu dat de kwestie van het alcoholisme volkomen van tafel wordt geveegd. Ik ben ervan overtuigd dat ik het goed heb aangepakt, dat zijn alle professionals (advocaat, hulpverleners) ook met me eens en kan daarom niet begrijpen waarom mijn zorgen niet serieus genomen zijn. Ik erken het recht van de vader op omgang, maar met deze insteek (mijn woord tegen het zijne, en als ik geen bewijs heb geldt zijn ontkenning) wordt potentieel wel het recht van de kinderen op een veilige omgeving geschonden. Dat risico mag blijkbaar zomaar genomen worden. Hun recht is blijkbaar minder belangrijk.
Ik kan niet begrijpen waarom de rechter niet gewoon een onderzoek op alcoholisme (gesprek met arts + bloedonderzoek) laat doen. Dan weten we het toch? Dan ben ik als moeder toch ook gerust als het niet zo blijkt te zijn, en dat draagt toch ook bij tot een betere situatie, minder spanningen enz.?
groeten,
dubio
Ik geloof ook zeker dat je een ander beeld krijgt nadat je de andere ouder hebt gesproken. Ook daar geldt, neem ik aan, dat je er rekening mee houdt dat een of beide ouders feiten kunnen verdraaien of op zijn minst hun eigen gekleurde versie van de werkelijkheid geven.
Toch is het niet altijd zo dat de waarheid, zoals veel gezegd wordt, "waarschijnlijk in het midden ligt". Als er sprake is van één manipulatieve, leugenachtige ouder (zoals bij een aantal schrijfsters in dit topic het geval is), hoe kun je je dan als andere ouder het beste opstellen? En hoe herken je situaties waarin die andere ouder zich laat intimideren en manipuleren, de ene ouder hoe onbegrijpelijk ook verdedigt en zijn/haar eigen kant van de zaak niet goed weet toe te lichten?
Zo was het in het begin bij mij, toen we aan mediation begonnen. Mijn ex heeft zijn verhaal helemaal vanuit zichzelf verteld, en ik vertelde het... eigenlijk ook vanuit hem. Hij had me echt slecht behandeld, maar toch zat ik dat goed te praten en zei ik dat hij een goede vader was, en dat hij wel zijn best had gedaan, enz. enz. Dat geloofde ik ook echt toen, dat was een patroon geworden in onze relatie. Hoe gaat een raadsonderzoeker dat onderkennen als ik het zelf niet onderken?
Inmiddels heb ik een andere houding aangenomen, waarin ik wel voor mezelf en voor de kinderen opkom. Ik maak mijn ex nog steeds niet zwart, maar vertel wel de feiten zoals ik ze ken (natuurlijk, mijn visie, volgens mijn ex is hij bijv. geen alcoholist) en verdedig hem niet meer. Wel hamer ik erop dat ik wil dat de kinderen contact met hem blijven houden.
Ik ben heel, heel consequent geweest in mijn houding, argumenten naar de rechter toe en handelingen. En toch blijkt nu dat de kwestie van het alcoholisme volkomen van tafel wordt geveegd. Ik ben ervan overtuigd dat ik het goed heb aangepakt, dat zijn alle professionals (advocaat, hulpverleners) ook met me eens en kan daarom niet begrijpen waarom mijn zorgen niet serieus genomen zijn. Ik erken het recht van de vader op omgang, maar met deze insteek (mijn woord tegen het zijne, en als ik geen bewijs heb geldt zijn ontkenning) wordt potentieel wel het recht van de kinderen op een veilige omgeving geschonden. Dat risico mag blijkbaar zomaar genomen worden. Hun recht is blijkbaar minder belangrijk.
Ik kan niet begrijpen waarom de rechter niet gewoon een onderzoek op alcoholisme (gesprek met arts + bloedonderzoek) laat doen. Dan weten we het toch? Dan ben ik als moeder toch ook gerust als het niet zo blijkt te zijn, en dat draagt toch ook bij tot een betere situatie, minder spanningen enz.?
groeten,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 4 juni 2008 om 23:10
quote:dubiootje schreef op 04 juni 2008 @ 22:40:
Bedankt voor je reactie Poezewoes. Ik reageerde niet zozeer vanuit mijn eigen situatie, als wel om Zonlicht een beetje te verdedigen Ik weet namelijk dat zij ook haar stinkende best doet om in het belang van haar kinderen te handelen en daarbij regelmatig tegen een muur aanloopt. Je krijgt daarbij het gevoel dat manipulatie loont. Ik ben blij te horen dat er rekening mee wordt gehouden dat de kinderen "ingepraat" kunnen zijn. Hoe stel je dat vast?
Door deskundig luisteren.
Ik geloof ook zeker dat je een ander beeld krijgt nadat je de andere ouder hebt gesproken. Ook daar geldt, neem ik aan, dat je er rekening mee houdt dat een of beide ouders feiten kunnen verdraaien of op zijn minst hun eigen gekleurde versie van de werkelijkheid geven.
Zeker!
Toch is het niet altijd zo dat de waarheid, zoals veel gezegd wordt, "waarschijnlijk in het midden ligt". Als er sprake is van één manipulatieve, leugenachtige ouder (zoals bij een aantal schrijfsters in dit topic het geval is), hoe kun je je dan als andere ouder het beste opstellen? En hoe herken je situaties waarin die andere ouder zich laat intimideren en manipuleren, de ene ouder hoe onbegrijpelijk ook verdedigt en zijn/haar eigen kant van de zaak niet goed weet toe te lichten?
Ik heb daar geen eenduidig antwoord op. Het hangt van de situatie af. De schrijfsters hier, doen hun verhaal van één kant.
Zo was het in het begin bij mij, toen we aan mediation begonnen. Mijn ex heeft zijn verhaal helemaal vanuit zichzelf verteld, en ik vertelde het... eigenlijk ook vanuit hem. Hij had me echt slecht behandeld, maar toch zat ik dat goed te praten en zei ik dat hij een goede vader was, en dat hij wel zijn best had gedaan, enz. enz. Dat geloofde ik ook echt toen, dat was een patroon geworden in onze relatie. Hoe gaat een raadsonderzoeker dat onderkennen als ik het zelf niet onderken?
Niet. De raadonderzoeker verzamelt informatie. Genereert het niet. Dat moet jij doen.
Inmiddels heb ik een andere houding aangenomen, waarin ik wel voor mezelf en voor de kinderen opkom. Ik maak mijn ex nog steeds niet zwart, maar vertel wel de feiten zoals ik ze ken (natuurlijk, mijn visie, volgens mijn ex is hij bijv. geen alcoholist) en verdedig hem niet meer. Wel hamer ik erop dat ik wil dat de kinderen contact met hem blijven houden.
Ik ben heel, heel consequent geweest in mijn houding, argumenten naar de rechter toe en handelingen. En toch blijkt nu dat de kwestie van het alcoholisme volkomen van tafel wordt geveegd. Ik ben ervan overtuigd dat ik het goed heb aangepakt, dat zijn alle professionals (advocaat, hulpverleners) ook met me eens en kan daarom niet begrijpen waarom mijn zorgen niet serieus genomen zijn. Ik erken het recht van de vader op omgang, maar met deze insteek (mijn woord tegen het zijne, en als ik geen bewijs heb geldt zijn ontkenning) wordt potentieel wel het recht van de kinderen op een veilige omgeving geschonden. Dat risico mag blijkbaar zomaar genomen worden. Hun recht is blijkbaar minder belangrijk.
Ik kan niet begrijpen waarom de rechter niet gewoon een onderzoek op alcoholisme (gesprek met arts + bloedonderzoek) laat doen. Dan weten we het toch? Dan ben ik als moeder toch ook gerust als het niet zo blijkt te zijn, en dat draagt toch ook bij tot een betere situatie, minder spanningen enz.?
groeten,
dubio
Bedankt voor je reactie Poezewoes. Ik reageerde niet zozeer vanuit mijn eigen situatie, als wel om Zonlicht een beetje te verdedigen Ik weet namelijk dat zij ook haar stinkende best doet om in het belang van haar kinderen te handelen en daarbij regelmatig tegen een muur aanloopt. Je krijgt daarbij het gevoel dat manipulatie loont. Ik ben blij te horen dat er rekening mee wordt gehouden dat de kinderen "ingepraat" kunnen zijn. Hoe stel je dat vast?
Door deskundig luisteren.
Ik geloof ook zeker dat je een ander beeld krijgt nadat je de andere ouder hebt gesproken. Ook daar geldt, neem ik aan, dat je er rekening mee houdt dat een of beide ouders feiten kunnen verdraaien of op zijn minst hun eigen gekleurde versie van de werkelijkheid geven.
Zeker!
Toch is het niet altijd zo dat de waarheid, zoals veel gezegd wordt, "waarschijnlijk in het midden ligt". Als er sprake is van één manipulatieve, leugenachtige ouder (zoals bij een aantal schrijfsters in dit topic het geval is), hoe kun je je dan als andere ouder het beste opstellen? En hoe herken je situaties waarin die andere ouder zich laat intimideren en manipuleren, de ene ouder hoe onbegrijpelijk ook verdedigt en zijn/haar eigen kant van de zaak niet goed weet toe te lichten?
Ik heb daar geen eenduidig antwoord op. Het hangt van de situatie af. De schrijfsters hier, doen hun verhaal van één kant.
Zo was het in het begin bij mij, toen we aan mediation begonnen. Mijn ex heeft zijn verhaal helemaal vanuit zichzelf verteld, en ik vertelde het... eigenlijk ook vanuit hem. Hij had me echt slecht behandeld, maar toch zat ik dat goed te praten en zei ik dat hij een goede vader was, en dat hij wel zijn best had gedaan, enz. enz. Dat geloofde ik ook echt toen, dat was een patroon geworden in onze relatie. Hoe gaat een raadsonderzoeker dat onderkennen als ik het zelf niet onderken?
Niet. De raadonderzoeker verzamelt informatie. Genereert het niet. Dat moet jij doen.
Inmiddels heb ik een andere houding aangenomen, waarin ik wel voor mezelf en voor de kinderen opkom. Ik maak mijn ex nog steeds niet zwart, maar vertel wel de feiten zoals ik ze ken (natuurlijk, mijn visie, volgens mijn ex is hij bijv. geen alcoholist) en verdedig hem niet meer. Wel hamer ik erop dat ik wil dat de kinderen contact met hem blijven houden.
Ik ben heel, heel consequent geweest in mijn houding, argumenten naar de rechter toe en handelingen. En toch blijkt nu dat de kwestie van het alcoholisme volkomen van tafel wordt geveegd. Ik ben ervan overtuigd dat ik het goed heb aangepakt, dat zijn alle professionals (advocaat, hulpverleners) ook met me eens en kan daarom niet begrijpen waarom mijn zorgen niet serieus genomen zijn. Ik erken het recht van de vader op omgang, maar met deze insteek (mijn woord tegen het zijne, en als ik geen bewijs heb geldt zijn ontkenning) wordt potentieel wel het recht van de kinderen op een veilige omgeving geschonden. Dat risico mag blijkbaar zomaar genomen worden. Hun recht is blijkbaar minder belangrijk.
Ik kan niet begrijpen waarom de rechter niet gewoon een onderzoek op alcoholisme (gesprek met arts + bloedonderzoek) laat doen. Dan weten we het toch? Dan ben ik als moeder toch ook gerust als het niet zo blijkt te zijn, en dat draagt toch ook bij tot een betere situatie, minder spanningen enz.?
groeten,
dubio
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 4 juni 2008 om 23:17
Dubio
Poezewoes
het is een beetje als het kalf verdronken is dempt men de put. In veel van dit soort gevallen wordt de raad pas betrokken als het echte leed al is geschied en dan word er van de ouder die niet meedoet met die manipulatieve spelletjes gevraagd om in het belang van de kinderen zich maar in de situatie te berusten.
Kortom, je mag toekijken hoe alle verbanden uit elkaar gerukt worden, zoals ook duidelijk te zien is in die docu, ik heb overigens wel de link geplakt maar bij mij werkt hij niet, kan iemand mij hiermee helpen? (off topic dus)
En je praat maar steeds over verzorgende ouder maar in ons geval zijn we beiden verzorgende ouder en toch zie je dat ik machteloos mag toekijken hoe ik buitenspel gezet wordt. En ik ga hier geen details geven, dat is niet mogelijk en zou maar zou eens nog meer schade kunnen toebrengen, iets wat ik ten alle tijde probeer te voorkomen!
Maar dat er anders met dit soort situaties omgegaan moet worden, ook door instanties is iets waar ik van overtuigd ben. Tijden veranderen en inzichten veranderen. Ik heb gesproken met volwassenen die opgegroeid zijn in dit soort situaties en die hebben me ervan overtuigd om toch voor een gedeelte wel de strijd aan te gaan. Juist om duidelijk te maken dat het niet normaal is dat de andere ouder overal mee weg komt en zelf de wet denkt te kunnen maken. Helaas is het nu dus wel zo dat de andere ouder dus wel met het gedrag wegkomt wat grote schade teweeg brengt bij de kinderen. En voordat er eindelijk dan eens een onderzoek komt zijn we zomaar weer een hele tijd verder, voor de andere ouder dus alle tijd om maar lekker door te gaan met het gedrag. Vroeg ingrijpen kan volgens mij juist veel schade voorkomen in dit soort situaties.
Een goede scheidingsvoogd die je kan inschakelen en die de macht heeft om in te grijpen daar waar nodig kan volgens mij veel leed voorkomen. Ik stel me die situatie met Sneez en die kleren dan als volgt voor, die voogd komt de kinderen halen en kan concluderen dat de kinderen dus niet "normaal" gekleed zijn en op dat moment ook de macht hebben om met de kinderen zich naar boven te begeven om ervoor te zorgen dat de kinderen wel met gewone kleren naar de andere ouder kunnen. Tevens kan deze persoon dan ook daarover het gesprek aangaan met die ouder, dat dit gedrag is wat ongewenst is en schadelijk. Ik denk echt dat dit soort oplossingen veel minder schade toebrengen dan de zaak eerst maar uit de hand laten lopen en dan verwachten dat een van de ouders zich terugtrekt.
Ik vind ook dat hier een discussie over moet komen juist om ervoor te zorgen dat de kinderen veel beter geholpen worden na een scheiding en het kontakt met beide ouders kunnen behouden
Poezewoes
het is een beetje als het kalf verdronken is dempt men de put. In veel van dit soort gevallen wordt de raad pas betrokken als het echte leed al is geschied en dan word er van de ouder die niet meedoet met die manipulatieve spelletjes gevraagd om in het belang van de kinderen zich maar in de situatie te berusten.
Kortom, je mag toekijken hoe alle verbanden uit elkaar gerukt worden, zoals ook duidelijk te zien is in die docu, ik heb overigens wel de link geplakt maar bij mij werkt hij niet, kan iemand mij hiermee helpen? (off topic dus)
En je praat maar steeds over verzorgende ouder maar in ons geval zijn we beiden verzorgende ouder en toch zie je dat ik machteloos mag toekijken hoe ik buitenspel gezet wordt. En ik ga hier geen details geven, dat is niet mogelijk en zou maar zou eens nog meer schade kunnen toebrengen, iets wat ik ten alle tijde probeer te voorkomen!
Maar dat er anders met dit soort situaties omgegaan moet worden, ook door instanties is iets waar ik van overtuigd ben. Tijden veranderen en inzichten veranderen. Ik heb gesproken met volwassenen die opgegroeid zijn in dit soort situaties en die hebben me ervan overtuigd om toch voor een gedeelte wel de strijd aan te gaan. Juist om duidelijk te maken dat het niet normaal is dat de andere ouder overal mee weg komt en zelf de wet denkt te kunnen maken. Helaas is het nu dus wel zo dat de andere ouder dus wel met het gedrag wegkomt wat grote schade teweeg brengt bij de kinderen. En voordat er eindelijk dan eens een onderzoek komt zijn we zomaar weer een hele tijd verder, voor de andere ouder dus alle tijd om maar lekker door te gaan met het gedrag. Vroeg ingrijpen kan volgens mij juist veel schade voorkomen in dit soort situaties.
Een goede scheidingsvoogd die je kan inschakelen en die de macht heeft om in te grijpen daar waar nodig kan volgens mij veel leed voorkomen. Ik stel me die situatie met Sneez en die kleren dan als volgt voor, die voogd komt de kinderen halen en kan concluderen dat de kinderen dus niet "normaal" gekleed zijn en op dat moment ook de macht hebben om met de kinderen zich naar boven te begeven om ervoor te zorgen dat de kinderen wel met gewone kleren naar de andere ouder kunnen. Tevens kan deze persoon dan ook daarover het gesprek aangaan met die ouder, dat dit gedrag is wat ongewenst is en schadelijk. Ik denk echt dat dit soort oplossingen veel minder schade toebrengen dan de zaak eerst maar uit de hand laten lopen en dan verwachten dat een van de ouders zich terugtrekt.
Ik vind ook dat hier een discussie over moet komen juist om ervoor te zorgen dat de kinderen veel beter geholpen worden na een scheiding en het kontakt met beide ouders kunnen behouden
donderdag 5 juni 2008 om 00:16
Nee, dat is niet sarcastisch. Waarom die man niet mailen? Hij gaat toch voor jeugd en gezin?
Zonlicht, ik heb geprobeerd uit te leggen hoe dingen werken. Natuurlijk wordt de Raad pas ingeschakeld als het leed al is geschied; als ouders het zelf op kunnen lossen heb je de Raad niet nodig.
Zonlicht, ik heb geprobeerd uit te leggen hoe dingen werken. Natuurlijk wordt de Raad pas ingeschakeld als het leed al is geschied; als ouders het zelf op kunnen lossen heb je de Raad niet nodig.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 5 juni 2008 om 09:07
quote:Poezewoes schreef op 04 juni 2008 @ 23:31:
Mail je oplossing naar Rouvoet. Dan komt het vast goed.
Poezewoes, ik heb weinig vertrouwen in die man zijn gezond verstand. Een paar jaar geleden las ik in een interview van hem dat hij vond dat scheiden verboden moest worden voor ouders van kinderen tot 12 jaar.
Kun je je de situatie voorstellen van kinderen die ouders hebben die elkaar haten maar gedwongen zijn om met elkaar om te gaan? De slechtste jeugdherinneringen die ik heb, zijn die uit een periode waarin mijn ouders geregeld ruzie maakten. Ik was toen tussen 8 en 10 ongeveer. Ik hoopte bij elke ruzie dat ze zouden scheiden, om maar rust te hebben.
Mail je oplossing naar Rouvoet. Dan komt het vast goed.
Poezewoes, ik heb weinig vertrouwen in die man zijn gezond verstand. Een paar jaar geleden las ik in een interview van hem dat hij vond dat scheiden verboden moest worden voor ouders van kinderen tot 12 jaar.
Kun je je de situatie voorstellen van kinderen die ouders hebben die elkaar haten maar gedwongen zijn om met elkaar om te gaan? De slechtste jeugdherinneringen die ik heb, zijn die uit een periode waarin mijn ouders geregeld ruzie maakten. Ik was toen tussen 8 en 10 ongeveer. Ik hoopte bij elke ruzie dat ze zouden scheiden, om maar rust te hebben.
donderdag 5 juni 2008 om 09:10
quote:zonlicht2 schreef op 04 juni 2008 @ 23:17:
Een goede scheidingsvoogd die je kan inschakelen en die de macht heeft om in te grijpen daar waar nodig kan volgens mij veel leed voorkomen. Ik stel me die situatie met Sneez en die kleren dan als volgt voor, die voogd komt de kinderen halen en kan concluderen dat de kinderen dus niet "normaal" gekleed zijn en op dat moment ook de macht hebben om met de kinderen zich naar boven te begeven om ervoor te zorgen dat de kinderen wel met gewone kleren naar de andere ouder kunnen. Tevens kan deze persoon dan ook daarover het gesprek aangaan met die ouder, dat dit gedrag is wat ongewenst is en schadelijk. Ik denk echt dat dit soort oplossingen veel minder schade toebrengen dan de zaak eerst maar uit de hand laten lopen en dan verwachten dat een van de ouders zich terugtrekt.
Vraag dat dan aan, als je denkt dat dat nodig is. Dat heb ik hier al meerdere keren aangedragen. Vraag om een OnderToezichtstelling en een gezinsvoogd, die jullie uit deze impasse kan halen. Je doet alsof deze oplossing er nog niet is; die is er wel. Het heet alleen geen scheidingsvoogd.
Ik vind ook dat hier een discussie over moet komen juist om ervoor te zorgen dat de kinderen veel beter geholpen worden na een scheiding en het kontakt met beide ouders kunnen behouden
Een goede scheidingsvoogd die je kan inschakelen en die de macht heeft om in te grijpen daar waar nodig kan volgens mij veel leed voorkomen. Ik stel me die situatie met Sneez en die kleren dan als volgt voor, die voogd komt de kinderen halen en kan concluderen dat de kinderen dus niet "normaal" gekleed zijn en op dat moment ook de macht hebben om met de kinderen zich naar boven te begeven om ervoor te zorgen dat de kinderen wel met gewone kleren naar de andere ouder kunnen. Tevens kan deze persoon dan ook daarover het gesprek aangaan met die ouder, dat dit gedrag is wat ongewenst is en schadelijk. Ik denk echt dat dit soort oplossingen veel minder schade toebrengen dan de zaak eerst maar uit de hand laten lopen en dan verwachten dat een van de ouders zich terugtrekt.
Vraag dat dan aan, als je denkt dat dat nodig is. Dat heb ik hier al meerdere keren aangedragen. Vraag om een OnderToezichtstelling en een gezinsvoogd, die jullie uit deze impasse kan halen. Je doet alsof deze oplossing er nog niet is; die is er wel. Het heet alleen geen scheidingsvoogd.
Ik vind ook dat hier een discussie over moet komen juist om ervoor te zorgen dat de kinderen veel beter geholpen worden na een scheiding en het kontakt met beide ouders kunnen behouden
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 5 juni 2008 om 09:17
Poezewoes, een vraagje: ik veronderstel dat er helemaal geen voorzieningen zijn die ertoe kunnen bijdragen dat het contact tussen een ouder en zijn volwassen kind hersteld wordt, als dat contact op onbegrijpelijke wijze verbroken of zwaar beschadigd is naar aanleiding van een scheiding? Ook niet als dat (volwassen) kind aangegeven heeft dat ze door die scheiding een psychisch probleem heeft en ook niet als de omgeving van dat kind (inclusief haar echtgenoot, maar exclusief de moeder) aangeeft dat ze het onbegrijpelijk vinden dat het kind haar vader verstoot?
donderdag 5 juni 2008 om 09:18
quote:Reiger100 schreef op 05 juni 2008 @ 09:07:
[...]
Poezewoes, ik heb weinig vertrouwen in die man zijn gezond verstand. Een paar jaar geleden las ik in een interview van hem dat hij vond dat scheiden verboden moest worden voor ouders van kinderen tot 12 jaar.
Kun je je de situatie voorstellen van kinderen die ouders hebben die elkaar haten maar gedwongen zijn om met elkaar om te gaan? De slechtste jeugdherinneringen die ik heb, zijn die uit een periode waarin mijn ouders geregeld ruzie maakten. Ik was toen tussen 8 en 10 ongeveer. Ik hoopte bij elke ruzie dat ze zouden scheiden, om maar rust te hebben.Rouvoet slaat idd wel eens door, maar zijn ideeen over centra voor Jeugd en Gezin en zijn focus op de kinderen dat vind ik wel heel goed. Kinderen en hun belangen hebben politiek heel lang maar amper op de kaart gestaan. Mijn 'Dan komt het vast goed' was wellicht wat te ironisch, maar ik kan er slecht tegen als mensen alleen maar roepen dat het allemaal anders moet en dat de hele wereld oneerlijk is, maar daar verder niks mee doen.
Als je wilt dat er verandering komt, doe er dan wat aan. Vraag opheldering, vraag uitleg. Check of een onderzoek naar jouw kinderen goed is uitgevoerd als je niet tevreden bent met hoe het is gegaan en het resultaat. Doe een melding bij het AMK als je vindt dat je kinderen worden mishandeld bij hun verzorgende ouder. Vraag bij de rechter om wijziging van verblijfplaats. Zulke dingen gaan niet vanzelf. Ga er niet vanuit dat politiek Den Haag de problemen wel kan ruiken of dat anderen die problemen wel onder de aandacht brengen. Ik lees hier niet anders dan: Nee, mijn situatie is anders, de wet is niet goed toepasbaar op mijn situatie. Doe daar dan wat mee!
[...]
Poezewoes, ik heb weinig vertrouwen in die man zijn gezond verstand. Een paar jaar geleden las ik in een interview van hem dat hij vond dat scheiden verboden moest worden voor ouders van kinderen tot 12 jaar.
Kun je je de situatie voorstellen van kinderen die ouders hebben die elkaar haten maar gedwongen zijn om met elkaar om te gaan? De slechtste jeugdherinneringen die ik heb, zijn die uit een periode waarin mijn ouders geregeld ruzie maakten. Ik was toen tussen 8 en 10 ongeveer. Ik hoopte bij elke ruzie dat ze zouden scheiden, om maar rust te hebben.Rouvoet slaat idd wel eens door, maar zijn ideeen over centra voor Jeugd en Gezin en zijn focus op de kinderen dat vind ik wel heel goed. Kinderen en hun belangen hebben politiek heel lang maar amper op de kaart gestaan. Mijn 'Dan komt het vast goed' was wellicht wat te ironisch, maar ik kan er slecht tegen als mensen alleen maar roepen dat het allemaal anders moet en dat de hele wereld oneerlijk is, maar daar verder niks mee doen.
Als je wilt dat er verandering komt, doe er dan wat aan. Vraag opheldering, vraag uitleg. Check of een onderzoek naar jouw kinderen goed is uitgevoerd als je niet tevreden bent met hoe het is gegaan en het resultaat. Doe een melding bij het AMK als je vindt dat je kinderen worden mishandeld bij hun verzorgende ouder. Vraag bij de rechter om wijziging van verblijfplaats. Zulke dingen gaan niet vanzelf. Ga er niet vanuit dat politiek Den Haag de problemen wel kan ruiken of dat anderen die problemen wel onder de aandacht brengen. Ik lees hier niet anders dan: Nee, mijn situatie is anders, de wet is niet goed toepasbaar op mijn situatie. Doe daar dan wat mee!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 5 juni 2008 om 09:42
Goedemorgen Poezewoes,
Is een gezinsvoogd hetzelfde als de "scheidingsvoogd" die Zonlicht voorstaat? (In dat geval heeft het sowieso weinig zin Rouvoet te mailen.)
In welke gevallen kan zo'n gezinsvoogd worden ingezet? Ook bij de "gebruikelijke" echtscheidingsproblemen (ruziënde ouders, kinderen met een loyaliteitsconflict) of moet het eerst zijn misgegaan? Is het bijvoorbeeld een optie in de situatie van Sneez? Bij een melding bij het AMK moet je aantonen dat er sprake is van (psychische/lichamelijke) mishandeling. Zou daar naar jouw idee bij de stiefkinderen van Sneez sprake van kunnen zijn? Ik kan me voorstellen dat dat de gemoederen juist verder doet oplopen en dat mensen dat daarom als laatste optie zien. Een gezinsvoogd is een veel "vriendelijker" oplossing. Hoewel het idee van ondertoezichtstelling bij mij de indruk wekt dat er al behoorlijk wat aan de hand moet zijn.
groeten,
dubio
Ik ben het wel met je eens dat je kan proberen het systeem te veranderen als je daar keer op keer tegenaan loopt. Mijn ervaring is wel dat ik mijn handen vol heb aan het voeren van deze strijd, het verzorgen van de kinderen, fulltime werken enzovoorts. Om echt iets veranderd te krijgen is wel iets meer nodig dan een e-mail (ik kan me het beleefd afwijzend bedankje al zo voorstellen). Daar moet je instellingen voor benaderen, politici, lotgenoten mobiliseren, de media inschakelen. Daar moet je echt energie in steken wil je iets bereiken. Ik kan je zeggen dat ik die energie nu echt niet over heb, die heb ik helemaal nodig om de zaak hier overeind te houden.
Is een gezinsvoogd hetzelfde als de "scheidingsvoogd" die Zonlicht voorstaat? (In dat geval heeft het sowieso weinig zin Rouvoet te mailen.)
In welke gevallen kan zo'n gezinsvoogd worden ingezet? Ook bij de "gebruikelijke" echtscheidingsproblemen (ruziënde ouders, kinderen met een loyaliteitsconflict) of moet het eerst zijn misgegaan? Is het bijvoorbeeld een optie in de situatie van Sneez? Bij een melding bij het AMK moet je aantonen dat er sprake is van (psychische/lichamelijke) mishandeling. Zou daar naar jouw idee bij de stiefkinderen van Sneez sprake van kunnen zijn? Ik kan me voorstellen dat dat de gemoederen juist verder doet oplopen en dat mensen dat daarom als laatste optie zien. Een gezinsvoogd is een veel "vriendelijker" oplossing. Hoewel het idee van ondertoezichtstelling bij mij de indruk wekt dat er al behoorlijk wat aan de hand moet zijn.
groeten,
dubio
Ik ben het wel met je eens dat je kan proberen het systeem te veranderen als je daar keer op keer tegenaan loopt. Mijn ervaring is wel dat ik mijn handen vol heb aan het voeren van deze strijd, het verzorgen van de kinderen, fulltime werken enzovoorts. Om echt iets veranderd te krijgen is wel iets meer nodig dan een e-mail (ik kan me het beleefd afwijzend bedankje al zo voorstellen). Daar moet je instellingen voor benaderen, politici, lotgenoten mobiliseren, de media inschakelen. Daar moet je echt energie in steken wil je iets bereiken. Ik kan je zeggen dat ik die energie nu echt niet over heb, die heb ik helemaal nodig om de zaak hier overeind te houden.
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 10:03
quote:dubiootje schreef op 05 juni 2008 @ 09:42:
Goedemorgen Poezewoes,
Is een gezinsvoogd hetzelfde als de "scheidingsvoogd" die Zonlicht voorstaat? (In dat geval heeft het sowieso weinig zin Rouvoet te mailen.)
In welke gevallen kan zo'n gezinsvoogd worden ingezet? Ook bij de "gebruikelijke" echtscheidingsproblemen (ruziënde ouders, kinderen met een loyaliteitsconflict) of moet het eerst zijn misgegaan? Is het bijvoorbeeld een optie in de situatie van Sneez? Bij een melding bij het AMK moet je aantonen dat er sprake is van (psychische/lichamelijke) mishandeling. Zou daar naar jouw idee bij de stiefkinderen van Sneez sprake van kunnen zijn? Ik kan me voorstellen dat dat de gemoederen juist verder doet oplopen en dat mensen dat daarom als laatste optie zien. Een gezinsvoogd is een veel "vriendelijker" oplossing. Hoewel het idee van ondertoezichtstelling bij mij de indruk wekt dat er al behoorlijk wat aan de hand moet zijn.
groeten,
dubio
Een melding bij het AMK kun je doen als je vermoedt dat het niet goed gaat met kinderen en je je zorgen maakt. Het AMK geeft dan advies, of start zelf een onderzoek. In ernstige gevallen leiden de de melding direct door aan de kinderbescherming. Het is een misvatting dat je aan moet kunnen tonen dat kinderen geestelijk of lichamelijk mishandeld worden; dat moeten zij juist gaan onderzoeken. Jij kan melden als je zorgen hebt.
Een gezinsvoogd kan alleen worden ingezet als de Raad een ondertoezichtstelling aanvraagt. Er moet idd al behoorlijk wat aan de hand zijn om dit middel in te zetten, maar het is de enige manier om dwingende hulp in te zetten. Verplichte hulp wordt mensen niet zomaar opgelegd. Vrijwillige hulpverlening kun je aanvragen bij bureau jeugdzorg, die een zorgcoordinator aan kan stellen. Deze kan ook bemiddelen, maar kan alleen dingen veranderen als beide partijen dat willen.
Ik ben het wel met je eens dat je kan proberen het systeem te veranderen als je daar keer op keer tegenaan loopt. Mijn ervaring is wel dat ik mijn handen vol heb aan het voeren van deze strijd, het verzorgen van de kinderen, fulltime werken enzovoorts. Om echt iets veranderd te krijgen is wel iets meer nodig dan een e-mail (ik kan me het beleefd afwijzend bedankje al zo voorstellen). Daar moet je instellingen voor benaderen, politici, lotgenoten mobiliseren, de media inschakelen. Daar moet je echt energie in steken wil je iets bereiken. Ik kan je zeggen dat ik die energie nu echt niet over heb, die heb ik helemaal nodig om de zaak hier overeind te houden.Het was ook niet rechtstreeks tegen jou bedoeld, Dubiootje. En naar Den Haag gaan is ook niet de enige suggestie die ik doe. Het zou al een stuk schelen als mensen gewoon om opheldering zouden vragen bij degene waar ze zo ontevreden over zijn. En als dat niets uithaalt; dien een klacht in. Maar doe iets, als je er zo van overtuigd bent dat je onrechtvaardig wordt behandeld.
Goedemorgen Poezewoes,
Is een gezinsvoogd hetzelfde als de "scheidingsvoogd" die Zonlicht voorstaat? (In dat geval heeft het sowieso weinig zin Rouvoet te mailen.)
In welke gevallen kan zo'n gezinsvoogd worden ingezet? Ook bij de "gebruikelijke" echtscheidingsproblemen (ruziënde ouders, kinderen met een loyaliteitsconflict) of moet het eerst zijn misgegaan? Is het bijvoorbeeld een optie in de situatie van Sneez? Bij een melding bij het AMK moet je aantonen dat er sprake is van (psychische/lichamelijke) mishandeling. Zou daar naar jouw idee bij de stiefkinderen van Sneez sprake van kunnen zijn? Ik kan me voorstellen dat dat de gemoederen juist verder doet oplopen en dat mensen dat daarom als laatste optie zien. Een gezinsvoogd is een veel "vriendelijker" oplossing. Hoewel het idee van ondertoezichtstelling bij mij de indruk wekt dat er al behoorlijk wat aan de hand moet zijn.
groeten,
dubio
Een melding bij het AMK kun je doen als je vermoedt dat het niet goed gaat met kinderen en je je zorgen maakt. Het AMK geeft dan advies, of start zelf een onderzoek. In ernstige gevallen leiden de de melding direct door aan de kinderbescherming. Het is een misvatting dat je aan moet kunnen tonen dat kinderen geestelijk of lichamelijk mishandeld worden; dat moeten zij juist gaan onderzoeken. Jij kan melden als je zorgen hebt.
Een gezinsvoogd kan alleen worden ingezet als de Raad een ondertoezichtstelling aanvraagt. Er moet idd al behoorlijk wat aan de hand zijn om dit middel in te zetten, maar het is de enige manier om dwingende hulp in te zetten. Verplichte hulp wordt mensen niet zomaar opgelegd. Vrijwillige hulpverlening kun je aanvragen bij bureau jeugdzorg, die een zorgcoordinator aan kan stellen. Deze kan ook bemiddelen, maar kan alleen dingen veranderen als beide partijen dat willen.
Ik ben het wel met je eens dat je kan proberen het systeem te veranderen als je daar keer op keer tegenaan loopt. Mijn ervaring is wel dat ik mijn handen vol heb aan het voeren van deze strijd, het verzorgen van de kinderen, fulltime werken enzovoorts. Om echt iets veranderd te krijgen is wel iets meer nodig dan een e-mail (ik kan me het beleefd afwijzend bedankje al zo voorstellen). Daar moet je instellingen voor benaderen, politici, lotgenoten mobiliseren, de media inschakelen. Daar moet je echt energie in steken wil je iets bereiken. Ik kan je zeggen dat ik die energie nu echt niet over heb, die heb ik helemaal nodig om de zaak hier overeind te houden.Het was ook niet rechtstreeks tegen jou bedoeld, Dubiootje. En naar Den Haag gaan is ook niet de enige suggestie die ik doe. Het zou al een stuk schelen als mensen gewoon om opheldering zouden vragen bij degene waar ze zo ontevreden over zijn. En als dat niets uithaalt; dien een klacht in. Maar doe iets, als je er zo van overtuigd bent dat je onrechtvaardig wordt behandeld.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 5 juni 2008 om 10:15
quote:Poezewoes schreef op 05 juni 2008 @ 10:03:
[...]
Het was ook niet rechtstreeks tegen jou bedoeld, Dubiootje. En naar Den Haag gaan is ook niet de enige suggestie die ik doe. Het zou al een stuk schelen als mensen gewoon om opheldering zouden vragen bij degene waar ze zo ontevreden over zijn. En als dat niets uithaalt; dien een klacht in. Maar doe iets, als je er zo van overtuigd bent dat je onrechtvaardig wordt behandeld.
Ik vatte het ook niet persoonlijk op, jij snapt geloof ik wel waarom dat voor mij sowieso geen optie is. Ik denk echter dat dit voor veel ouders het geval is, vooral als de scheidingsperikelen nog hoog oplopen en als zij (deels) de zorg voor de kinderen hebben. Ik denk dat de directe weg inderdaad beter is: probeer in jouw eigen situatie, voor jouw kinderen, de situatie recht te trekken.
Toch zie ik dat mensen daar keer op keer tegen het systeem blijven aanlopen. Onder andere om de reden die jij aangeeft, dat als het niet aantoonbaar flink misgaat, ouders het eerst eens moeten zijn om hulp in te schakelen. Dat is nu juist het probleem als een van de ouders dwarsligt. Ik heb zelfs gezien dat er niet (genoeg) wordt ingegrepen als het wel flink misgaat Dan komt er onderzoek op onderzoek, spelen de diverse instanties en hulpverleners de zaak (of eigenlijk het kind) aan elkaar door. Daar gaat veel tijd overheen (niet in het belang van het kind) en bovendien krijgt de dwarsliggende ouder bij elke nieuwe stap de kans de boel te frustreren. Dat schiet écht niet op.
De scheidingsvoogd die Zonlicht oppert, verschilt dus van de bestaande gezinsvoogd in de zin dat het hulp is die laagdrempelig is én gericht op preventie. De politiek denkt meestal niet in preventie natuurlijk, maar ik denk dat het kostenplaatje nog wel eens gunstiger zou kunnen uitvallen dan in de huidige situatie.
dubio
[...]
Het was ook niet rechtstreeks tegen jou bedoeld, Dubiootje. En naar Den Haag gaan is ook niet de enige suggestie die ik doe. Het zou al een stuk schelen als mensen gewoon om opheldering zouden vragen bij degene waar ze zo ontevreden over zijn. En als dat niets uithaalt; dien een klacht in. Maar doe iets, als je er zo van overtuigd bent dat je onrechtvaardig wordt behandeld.
Ik vatte het ook niet persoonlijk op, jij snapt geloof ik wel waarom dat voor mij sowieso geen optie is. Ik denk echter dat dit voor veel ouders het geval is, vooral als de scheidingsperikelen nog hoog oplopen en als zij (deels) de zorg voor de kinderen hebben. Ik denk dat de directe weg inderdaad beter is: probeer in jouw eigen situatie, voor jouw kinderen, de situatie recht te trekken.
Toch zie ik dat mensen daar keer op keer tegen het systeem blijven aanlopen. Onder andere om de reden die jij aangeeft, dat als het niet aantoonbaar flink misgaat, ouders het eerst eens moeten zijn om hulp in te schakelen. Dat is nu juist het probleem als een van de ouders dwarsligt. Ik heb zelfs gezien dat er niet (genoeg) wordt ingegrepen als het wel flink misgaat Dan komt er onderzoek op onderzoek, spelen de diverse instanties en hulpverleners de zaak (of eigenlijk het kind) aan elkaar door. Daar gaat veel tijd overheen (niet in het belang van het kind) en bovendien krijgt de dwarsliggende ouder bij elke nieuwe stap de kans de boel te frustreren. Dat schiet écht niet op.
De scheidingsvoogd die Zonlicht oppert, verschilt dus van de bestaande gezinsvoogd in de zin dat het hulp is die laagdrempelig is én gericht op preventie. De politiek denkt meestal niet in preventie natuurlijk, maar ik denk dat het kostenplaatje nog wel eens gunstiger zou kunnen uitvallen dan in de huidige situatie.
dubio
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 10:20
En over het AMK gesproken, heb jij die documentaire nog kunnen zien? Daarin hebben de vader en stiefmoeder een melding gedaan bij het AMK. Deze is onderzocht en afgewezen. Enerzijds terecht, omdat de moeder en stiefvader de kinderen niet mishandelden of verwaarloosden (het ging over ongepoetste schoenen en beschimmelde boterhammen in de schooltas).
Maar anderzijds was er wel degelijk heel veel met die kinderen aan de hand en waren ze in een situatie gekomen waarin ze duidelijk schade opliepen. Dat wordt aan het eind van de documentaire schrijnend duidelijk. Als het AMK deze melding niet had afgewezen en tot nader onderzoek was overgegaan, had het dat kunnen vaststellen. Maar dat heeft het niet gedaan en het gevolg is dat de kinderen nu flink verknipt worden
dubio
Maar anderzijds was er wel degelijk heel veel met die kinderen aan de hand en waren ze in een situatie gekomen waarin ze duidelijk schade opliepen. Dat wordt aan het eind van de documentaire schrijnend duidelijk. Als het AMK deze melding niet had afgewezen en tot nader onderzoek was overgegaan, had het dat kunnen vaststellen. Maar dat heeft het niet gedaan en het gevolg is dat de kinderen nu flink verknipt worden
dubio
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 10:50
Tsja, dat is natuurlijk altijd zo, in de media worden alleen de missers genoemd. Uiteraard is dat heel schrijnend en het zou niet mogen gebeuren, maar ertegenover staat wel dat er vele malen vaker wél goed wordt gehandeld. Alleen is dat niet interessant genoeg voor een docu....
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 5 juni 2008 om 12:13
Heb je de documentaire gezien? Het ging helemaal niet over een uitzonderlijke situatie. Helaas. Ik haal hem aan omdat het AMK voorbij komt. De documentaire gaat niet over het AMK of falende instanties, hij gaat over hoe kinderen het slachtoffer kunnen worden van een scheiding. Je ziet daarin duidelijk de rol van de (stief)ouders, die uiteindelijk het probleem natuurlijk veroorzaken. Maar als er dus een instantie bij wordt gehaald, dan stelt die dus óf niet vast dat er iets aan de hand is, óf doet er niets mee.
Als ik jou goed begrijp is dit een uitzondering en onderneemt het AMK normaliter wel actie als het vaststelt dat kinderen de dupe worden van ouders die elkaar in de haren vliegen?
Als ik jou goed begrijp is dit een uitzondering en onderneemt het AMK normaliter wel actie als het vaststelt dat kinderen de dupe worden van ouders die elkaar in de haren vliegen?
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 12:34
De Raad krijgt heel regelmatig doorgeleidingen van het AMK, van situaties waarin kinderen de dupe worden van een scheiding. De Raad onderzoekt dan of het nodig is een gezinsvoogd aan te stellen. Ik weet dat het AMK er ook een boel van dit soort zaken zelf afhandelt, als blijkt dat ouders met vrijwillige hulpverlening geholpen kunnen worden. Maar er zijn jammer genoeg heel veel situaties waarin dat niet kan en dan moet het AMK overwgen of ze de zaak doorgeleiden naar de Raad, wat voor kinderen ook weer heel ingrijpend is, of het terugleggen bij de ouders.
Ja, ik weet dat het geen uitzonderlijke situatie is dat kinderen de dupe worden van echtscheiding, ik specialiseer me min of meer in dit soort zaken. Ik heb de docu niet gezien, wel over gehoord. maar ik heb genoeg voorbeelden uit mijn dagelijkse praktijk waar je spontaan van zou gaan huilen.
Ja, ik weet dat het geen uitzonderlijke situatie is dat kinderen de dupe worden van echtscheiding, ik specialiseer me min of meer in dit soort zaken. Ik heb de docu niet gezien, wel over gehoord. maar ik heb genoeg voorbeelden uit mijn dagelijkse praktijk waar je spontaan van zou gaan huilen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 5 juni 2008 om 18:28
Als je eens wist wat we er aan doen...! Meldingen bij mama (op vriendelijke toon) komen niet door, advocaten (à 250 euro per uur!) maken er een juridisch steekspel van wat de kinderen alleen maar meer schaadt omdat er meer tijd overheen gaat (vriends pogingen om tot wederzijds communiceren te komen hebben nu het label van "hinderlijk volgen" gekregen), de RvK heeft het te druk (we wachten nu al een half jaar), de schoolarts kan niets, de huisarts doet niets en het AMK kan deze pesterijen niet plaatsen in het kader van mishandeling.
Ik vind de houding van "doe dan iets" nogal oversimplificeren van de zaak. Zoals uit de politieke debatten vanaf de jaren '90, de literatuur, de documentaire en de problemen met jongeren blijkt, is deze zaak helaas geen uitzondering. Veel van deze mensen doen "van alles" om voor hun kinderen op te komen, maar velen stuiten op gesloten deuren.
Ik vind de houding van "doe dan iets" nogal oversimplificeren van de zaak. Zoals uit de politieke debatten vanaf de jaren '90, de literatuur, de documentaire en de problemen met jongeren blijkt, is deze zaak helaas geen uitzondering. Veel van deze mensen doen "van alles" om voor hun kinderen op te komen, maar velen stuiten op gesloten deuren.
donderdag 5 juni 2008 om 22:49
quote:sneez schreef op 05 juni 2008 @ 18:28:
Als je eens wist wat we er aan doen...! Meldingen bij mama (op vriendelijke toon) komen niet door, advocaten (à 250 euro per uur!) maken er een juridisch steekspel van wat de kinderen alleen maar meer schaadt omdat er meer tijd overheen gaat (vriends pogingen om tot wederzijds communiceren te komen hebben nu het label van "hinderlijk volgen" gekregen), de RvK heeft het te druk (we wachten nu al een half jaar), de schoolarts kan niets, de huisarts doet niets en het AMK kan deze pesterijen niet plaatsen in het kader van mishandeling.
Ik vind de houding van "doe dan iets" nogal oversimplificeren van de zaak. Zoals uit de politieke debatten vanaf de jaren '90, de literatuur, de documentaire en de problemen met jongeren blijkt, is deze zaak helaas geen uitzondering. Veel van deze mensen doen "van alles" om voor hun kinderen op te komen, maar velen stuiten op gesloten deuren.
Volledig mee eens!
ik kan ook hier een heel verhaal ophangen over wat ik allemaal gedaan heb en de tranen springen je soms in de ogen van hoe instanties ermee omgaan.
En weet je Poezewoes,
het kost al zoveel energie om gewoon door te gaan met je leven, te werken, toch maar steeds weer de kracht en moed opbrengen om toch te proberen datgene te doen wat het beste is voor de kinderen.
En dan ook nog de politiek achter de vodden aan zitten?
Misschien wel ooit, wie weet?
Maar nu vooral meelezen op een forum, oplossingen zoeken hoe er het beste mee om te gaan.
Je verdedigen tegenover iedereen die maar aannames doet.
En jij mag jezelf gelukkig prijzen dat je niet in dezelfde situatie zit,
ik vind je uitleg verhelderend over hoe de Raad werkt, dat wel. En toch heb ik niet de indruk dat er gehandeld word in het belang van de kinderen en dat de Raad een instantie is die misschien ook zelf eens op zoek durft te gaan naar andere methoden om de aangerichte schade te kunnen verminderen en misschien zelfs wel te voorkomen.
Van missers kun je leren! Ook de Raad en andere instanties maar zolang die hun ivoren toren blijven zitten en blijven vasthouden aan de hen bekende protocollen en tot nu toe altijd gehanteerde methoden zal er weinig veranderen.
En zullen nog steeds vele ouders tegen muren oplopen totdat het te laat is en hen dan gevraagd worden om in het belang van de kinderen het maar te laten rusten.
Heb je het zelf al eens geprobeerd Poezewoes? Een OTS aanvragen? Moet ik nu echt eerst alle details aan je kenbaar maken voordat je beseft dat het echt allemaal niet zo eenvoudig als jij hier voorstelt!
Als je eens wist wat we er aan doen...! Meldingen bij mama (op vriendelijke toon) komen niet door, advocaten (à 250 euro per uur!) maken er een juridisch steekspel van wat de kinderen alleen maar meer schaadt omdat er meer tijd overheen gaat (vriends pogingen om tot wederzijds communiceren te komen hebben nu het label van "hinderlijk volgen" gekregen), de RvK heeft het te druk (we wachten nu al een half jaar), de schoolarts kan niets, de huisarts doet niets en het AMK kan deze pesterijen niet plaatsen in het kader van mishandeling.
Ik vind de houding van "doe dan iets" nogal oversimplificeren van de zaak. Zoals uit de politieke debatten vanaf de jaren '90, de literatuur, de documentaire en de problemen met jongeren blijkt, is deze zaak helaas geen uitzondering. Veel van deze mensen doen "van alles" om voor hun kinderen op te komen, maar velen stuiten op gesloten deuren.
Volledig mee eens!
ik kan ook hier een heel verhaal ophangen over wat ik allemaal gedaan heb en de tranen springen je soms in de ogen van hoe instanties ermee omgaan.
En weet je Poezewoes,
het kost al zoveel energie om gewoon door te gaan met je leven, te werken, toch maar steeds weer de kracht en moed opbrengen om toch te proberen datgene te doen wat het beste is voor de kinderen.
En dan ook nog de politiek achter de vodden aan zitten?
Misschien wel ooit, wie weet?
Maar nu vooral meelezen op een forum, oplossingen zoeken hoe er het beste mee om te gaan.
Je verdedigen tegenover iedereen die maar aannames doet.
En jij mag jezelf gelukkig prijzen dat je niet in dezelfde situatie zit,
ik vind je uitleg verhelderend over hoe de Raad werkt, dat wel. En toch heb ik niet de indruk dat er gehandeld word in het belang van de kinderen en dat de Raad een instantie is die misschien ook zelf eens op zoek durft te gaan naar andere methoden om de aangerichte schade te kunnen verminderen en misschien zelfs wel te voorkomen.
Van missers kun je leren! Ook de Raad en andere instanties maar zolang die hun ivoren toren blijven zitten en blijven vasthouden aan de hen bekende protocollen en tot nu toe altijd gehanteerde methoden zal er weinig veranderen.
En zullen nog steeds vele ouders tegen muren oplopen totdat het te laat is en hen dan gevraagd worden om in het belang van de kinderen het maar te laten rusten.
Heb je het zelf al eens geprobeerd Poezewoes? Een OTS aanvragen? Moet ik nu echt eerst alle details aan je kenbaar maken voordat je beseft dat het echt allemaal niet zo eenvoudig als jij hier voorstelt!
