ADD / ADHD.....

Ik zit in China, dus ik ben niet iedere dag online.

Laatste bezoek aan de psycholoog was niet al te vrolijk want ze denkt nu dat er misschien wel helemaal niets mis is (behalve die ADHD dan). Nou ja, ik weet het ook allemaal niet hoor...

Maar ben nog steeds snel geirriteerd. Ook zo op vakantie.

Nu gauw ontbijten.

Jeetje Pastcy, wat moeilijk allemaal! Wel belangrijk om ze bij Psyq in te lichten...



Biebeltje, ook voor jou dus een tegenvaller... Hoop dat het tijdens de vakantie wat van je af kan zetten...



Hier na een goede periode ook wat minder... Maar misschien komt dat ook omdat ik een week een hogere dosis concerta heb geslikt (om het uit te proberen) en sinds gisteren weer op mijn ´oude´ dosis zit, omdat ik de hogere nog moet halen bij de apotheek. En ik heb deze week ontzettend veel gewerkt, moet morgen ook nog... Ben geen dag vrij geweest en heb er na morgen ruim 50 uur opzitten... Het positieve is wel dat ik weet dat ik dit voor mijn medicatie nooit had gered!

Hetgene wat op dit moment het meeste stress en verdriet oplevert is dat ik mijn financien echt niet op orde kan krijgen... Deels door mijn eigen impulsiviteit en doordat ik het allemaal niet kan overzien, maar kwam er ook achter toen ik alle uitgaven en inkomsten op een rijtje zette dat ik meer ´moet´ uitgeven dan ik verdien! En dan doe ik echt geen rare dingen... En daardoor heb ik helemaal geen idee meer hoe ik uit de min moet komen, hoe ik mijn auto moet laten keuren en op vakantie kan gaan... Ik zie gewoon geen oplossingen om het voldoende naar beneden te brengen. En dat terwijl ik gewoon werk...

Heb via mijn psychiater wel een afspraak gemaakt met iemand die me gaat coachen en begeleiden ivm mijn adhd. Ondanks dat het een hele stap was dat ik aan mezelf moet toegeven dat ik er hulp bij nodig heb, is er ook wel opluchting.

Halve maan, wat maak jij een hoop uren zeg, niet normaal meer.

En wat sneu dat je je financieen niet op orde krijgt. Het is wel iets dat veelvuldig voorkomt onder ADHDérs, maar goed, van die wijsheid wordt je portemonnee niet voller. Wat ik alleen even wil aangeven dat het zeker niet iets is om je voor te schamen.

Volgens mij moet hier ook begeleiding voor zijn bij een of andere instantie. Het is in ieder geval een goed teken dat je overzicht gemaakt hebt van alle inkomsten en alle uitgaven. Geeft in ieder geval al een beter beeld, en laten we het hopen, een begin van een andere aanpak hierin.



Ga nu heerlijk even relaxen onder de douche.... ik hoor vanzelf wel of er gescoord wordt.

Halvemaan, misschien heb je hier iets aan? Ik kan natuurlijk niet voor je oplossen dat er meer uitgaat dan er binnenkomt, maar de enige manier waarop ik mijn financien redelijk onder controle houden is als volgt:



We hebben drie rekeningen.

Rekening 1 is alleen voor de hypotheek, die wordt pas halverwege de maand afgeschreven en dat is wel eens fout gegaan. Dat overkomt me niet meer, want ik maak elke maand automatisch op de 1e het hypotheekbedrag over naar die rekening. Daar heb ik dus geen omkijken naar. Die rekening kan niet rood staan.



Rekening 2 is voor alle vaste lasten. Ik reken eens in de zoveel tijd uit wat we per maand opzij moeten zetten om alle vaste lasten te kunnen betalen en dat bedrag maak ik automatisch over naar die rekening. Op zich betaal ik dus alle rekeningen op tijd, behalve als er saldotekort is. Dat gebeurt heel af en toe. De rekeningen worden zoveel mogelijk per automatische incasso afgeboekt. Als ik zelf zou moeten bankieren gaat het mis. Ik vergeet het, of heb geen zin, of durf gewoon niet te kijken omdat ik bang ben dat het geld op is. Losse acceptgiro's voor bijvoorbeeld tandarts betaal ik ook van deze rekening als er genoeg geld op staat.



Rekening 3 is voor de boodschappen, benzine en de rest. Ons loon wordt hierop gestort en een gedeelte gaat er dus meteen af voor rekening 1 en 2. Op deze manier weet ik precies wat ik uit te geven heb.



Kleine meevallers (een keer overuren van mijn man, kinderbijslag, dat soort dingen) gaan direct naar de plusrekening. Ik moet wel altijd wat laten staan om wat achterstand in te halen zeg maar. Het buffertje dat op de plusrekening staat kunnen we gebruiken als we een keer te weinig geld hebben voor de boodschappen of een grotere aankoop willen doen. Echt sparen kunnen we nu helaas niet. Wel hebben we dus altijd wat geld achter de hand. Klein beetje.

Zo ongeveer doe ik het ook, Meave. Een aparte rekening waar alles mbt hypotheek op en af gaat, dus levensverzekering, hypotheek zelf, maar ook de belastingteruggave wordt erop gestort, dat is onze 'huisrekening'. Zo sparen we automatisch een klein beetje want ik maak een rond bedrag over en het is net iets minder per saldo.

Inkomsten van mijn man en mij komen op één rekening binnen, de 'huishoudrekening'. Ik heb redelijk goed in mijn hoofd wat onze vaste lasten zijn. Ik kijk wat er binnenkomt, welk bedrag die maand ongeveer betaald moet worden en tel er een bedrag voor boodschappen bij op. Is er over, maak ik dat meteen over naar onze spaarrekening. Dan is het maar van die betaalrekening weg. Want ik zál opmaken wat ik kan opmaken.

We hebben dus ook een spaarrekening.

Daarnaast hebben mijn man en ik elk een eigen rekening, daar maak ik maandelijks een vast bedrag aan 'zakgeld' naar over.

En tot slot hebben we nog een beleggingsrekening. Die hou ik met argusogen in de gaten en dat is eigenlijk niet goed. Het bedrag dat daarop staat, mag niet opeens sterk verminderen want is bedoeld voor een andere auto over een jaar of twee (hopelijk kunnen we het nog langer met deze uitzingen).

Eigenlijk kun je wel zeggen dat ik als een bok op de haverkist zit, hahaha. Zou ik vroeger nooit van mezelf gedacht hebben. Van mijn zakgeld heb ik bijvoorbeeld nooit gespaard, daar was ik echt niet toe in staat. Iets gewoon apart leggen en weten dat het daar ligt, te branden!



Wat ik aan een normale betaalrekening soms mis, is dat je het geld niet kunt verdelen in virtuele potjes. Natuurlijk kun je meerdere rekeningen hebben, maar ze kosten wel jaarlijks geld om ze te hebben. Ik zou op een gewone rekening het geld willen kunnen verdelen, zeg maar. Zodat het nog wat overzichtelijker wordt.

xx lisa.

quote:lisa schreef op 22 juni 2008 @ 11:43:

.....

Wat ik aan een normale betaalrekening soms mis, is dat je het geld niet kunt verdelen in virtuele potjes. Natuurlijk kun je meerdere rekeningen hebben, maar ze kosten wel jaarlijks geld om ze te hebben. Ik zou op een gewone rekening het geld willen kunnen verdelen, zeg maar. Zodat het nog wat overzichtelijker wordt.





Ja Lisa, dat zou echt een superplan zijn! Ik heb dan ook wel 2 rekeningen (wat opzich heel goed werkt!), maar doordat salaris per 4 weken gaat en de vaste lasten per maand raak ik vaaaaaakkk het overzicht kwijt. Heb bijv. nu al 2 weken salaris op de rekening staan, maar de vaste lasten gaan er pas over 8 dagen vanaf zo'n beetje.. heb ik nu geld over voor schoenen of niet?? ik weet het niet..



Halve maan: ik weet dat er een site bestaat die iemand heeft gemaakt voor adhd'ers om soort van kasboekje in bij te houden (en waar enkelen van de cursus zeer enthousiast over waren). Als je wil kan ik tussen de papieren van de cursus die site voor je opzoeken?



pfff dat vele werken, is dat een collectief ding geweest ofzo? Ik heb ook bijna de 50 uur gehaald, en zoals ik vrijdagavond al schreef was dat dus ff te veel.. Gister ook halve dag op pad, vanmiddag weggeweest en dus verstandig geweest en de bbq vanavond maar afgebeld.. het was ff klaar. Nog steeds niet bijgetrokken, hele dag koppijn..chagiie en gewoon bleeegghhhh.. Duik nu onder de douche, want er staat weer een druk weekje te wachten (maar nee, ik ga het wel op 40 uur houden hoor!)

Hihi, al die voorbeelden over die rekeningen Ik heb er zelf ook drie. Eentje waar mijn salaris op binnen komt en alle vaste lasten van afgaan. Eén waarop ik wekelijks 'leefgeld' stort, waarvan ik de boodschappen moet doen, moet tanken en iets extra's voor uitgaan of terras ofzo. En een spaarrekening, waar elke maand braaf een vast bedrag op wordt gestort.



Lijkt overzichtelijk he . Maarja, de pinpas van mijn vaste uitgaven/ inkomen zit in mijn portomonnee en gebruik ik lekker impulsief voor kleding, boeken, cd's of gewoon wanneer mijn 'leefgeld' op de andere rekening al op is. Die staat ook regelmatig helemaal rood. Op die andere rekening kan ik gelukkig niet rood staan.

Eigenlijk zou ik mijn pinpas die ik dus niet 'mag' gebruiken vorige maand al aan mijn vriend afgeven. Maarja, dan kan ik niet internetbankieren, en er is altijd wel iets wat ik daarvan moet doen. Zodat ik toch weer redenen heb om die niet af te geven....

Heb me nu voorgenomen om die in ieder geval thuis te laten liggen, zodat ik niet impulsief iets kan kopen!

Ondanks dat ik mijn leefgeld wekelijks stort heb ik nog te weinig overzicht van wat er op staat, en als ik dan bvb boodschappen ging doen nam ik voor de zekerheid mijn andere pas ook mee... Wat ik dus nu niet meer moet doen, dus heb mezelf voorgenomen om met 'enveloppen' te gaan werken (iets wat ik op mijn werk met mijn cliënten doe ). Er komen gewoon twee enveloppen: boodschappen en benzine en ik stop een klein bedrag in mijn portomonnee. En dan is op ook gewoon op!!! Zo kan ik geen impulsieve uitgaven doen, alhoewel het nog een hele klus zal worden om er aan te denken om aan het begin van de week te pinnen én om het geld voor bvb boodschappen 's ochtends mee te nemen als ik dit na het werk ofzo ga doen.

(Oef, en bedenk me ook dat ik dus geen geld achter de hand heb voor noodgevallen (lees impulsieve "noodzakelijke" dingen). Maar dat zal wel weer een vluchtweg in mijn hoofd zijn haha)

Ik zal meteen eens kijken of mijn salaris is gestort, dan begin ik er meteen mee!



En Ansje, ik heb het ook een tijdje gehad, elke vier weken salaris. En toen ik via het uitzendbureau werkte en elke week gestort kon krijgen, was het helemaal een drama!!! In één week alle vasten eraf, terwijl mijn geld van de weken ervoor natuurlijk allang op was!

Wat is het stil hier, iedereen druk aan het werk?

Ik zit nog in de ziektewet, morgen gesprek met de bedrijfsarts.

Ik vind het zo moeilijk om op te komen voor mijn belang, durf niet te zeggen dat volledig werken me nu niet zou lukken. Ben vorige week na de ziekmelding echt lichamelijk ziek geworden, schijnt niet zo raar te zijn. Ben wel rustiger, alle druk is eraf. Maar nog steeds heel vaak ineens erg moe, dat is echt niks meer kan.



Volgt iemand van jullie de groepsbijeenkomst van ADHD'ers bij Psyq? Bij ons gaat er een groep starten en ik wil eraan meedoen. Ben benieuwd.

Ik krijg nu elke twee weken een gesprek met een psycholoog, 30 minuten. Het is fijn om daarmee te kunnen overleggen hoe het met me gaat, maar er wordt niet echt veel nieuws verteld.

Hoe is jullie ervaring? En die 30 minuten zijn zo voorbij, vind het erg kort.



Ik heb trouwens geen moeite met het bijhouden van de financien, heb ook geen schulden. Wij hebben een gezamenlijke rekening en als er een rekening binnenkomt wordt die op tijd betaald. Ik hou ook niet van shoppen en koop wat ik nodig heb, maar dat is iets van de laatste 10 jaar.

Het pinnen van een vast bedrag is wel een goeie, zodat je een overzicht hebt van de uitgaven, maar ik zou het niet consequent kunnen volhouden. Dat vind ik zo lastig; ik begin ergens enthousiast aan maar het lukt niet altijd om er lange tijd mee door te gaan.



Hebben jullie banen met veel verantwoordelijkheid en/of stress?

Julus, ik ben twee jaar geleden in een andere baan gaan werken, omdat mijn vorige ophield te bestaan. Daar heb ik 9 jaar in kunnen functioneren omdat ik de enige werknemer was en dus heel vrij was. Kon tot op zekere hoogte werken wanneer het mij uitkwam, had mijn eigen kantoor, kon thuis werken, helemaal geweldig (ik werkte voor een kleine belangenvereniging). Gaandeweg vond ik het wel steeds moeilijker worden me tot werken te zetten. Ik deed het hoognodige, op het laatste moment, en verder niets. Dat voelde helemaal niet goed. Ik dacht dat het kwam omdat het werk eigenlijk in de kern niets voor me was (kwam op mijn pad omdat ik naast mijn startende praktijk als diëtist ook brood op de plank moest hebben en er iets naast zocht, dat van lieverlee mijn belangrijkste werk werd). En later omdat ik oververmoeid was door het slechte slapen van mijn tweede zoontje. En dat ik geen discipline had. En lui was. Et cetera.

Toen die baan ophield te bestaan (de vereniging ging in een andere, beperktere vorm verder) was ik daar zelf op zich blij om, en het bestuur volgens mij ook want inmiddels was ook wel duidelijk voor hen dat het allemaal niet meer zo liep op kantoor.

In mijn volgende baan, maar 12 uur per week bij een kleine stichting, had ik twee collega's. Ook nog steeds heel veel vrijheid, maar toch moest ik me natuurlijk ook naar hen richten. En ik moest veel verschillende klusjes doen en dat blijkt héél moeilijk voor mij. Als ik één dingetje gedaan heb, heb ik al het gevoel dat het wel weer even genoeg is. Ontzettend irritant.

Ik kan mijn werk op zich heel goed plannen en organiseren, maar ik kan mijn eigen plannen niet uitvoeren. Ik kan er mezelf gewoon niet toe zetten, het is afschuwelijk. Bovendien moest ik daar ook veel boekhoudkundig werk doen dat me helemaal niet ligt. Ik heb ontslag genomen. En op dit moment kan ik me niet voorstellen in een normale baan te kunnen functioneren.

Eigenlijk ben ik arbeidsongeschikt momenteel. Soms vraag ik me af of ik wel de juiste weg bewandeld heb. Ik dacht dat het allemaal aan mij lag en dat ik gewoon lui en oververmoeid was. Nu blijkt dat ik zeer waarschijnlijk dus lijd aan een aandoening, ben ik mooi de sigaar wat dat betreft. Ik heb geen inkomsten meer. Daar heb ik wel zelf voor gekozen, maar vanuit andere motieven en nog niet wetende dat er wellicht dus toch echt iets 'aan de hand' is.

Wat denken jullie, zou ik nog ergens recht op hebben?

Nadat ik in april 2006 dus werkloos werd, heb ik drie maanden een volledige WW-uitkering gehad (over de 24 uur die ik werkte). Daarna ben ik 12 uur gaan werken en heb ik nog gedeeltelijk uitkering gehad. Mijn plan was een eigen bedrijfje te starten, dat heb ik toen mogen doen met behoud van uitkering gedurende 6 maanden. Maar natuurlijk kwam er van alle plannen bitter weinig terecht. Ik heb wel wat gedaan, maar het is allemaal niet echt van de grond gekomen. Omdat ik geen zin had in sollicitatieplicht etc heb ik de uitkering na dat halve jaar opgezegd, ook al had ik nog steeds geen inkomsten uit mijn bedrijfje.

Uiteraard was ik ervan overtuigd dat het allemaal snel zou veranderen en ik wél zou kunnen opbrengen eraan te werken, als maar dit, als maar dat.

Nu zijn alle omstandigheden helemaal gunstig en werk ik er dus nog niet aan. Enfin, bekend verhaal.

Ik geloof dat ik nog wel recht zou hebben op WW nu, als ik me weer zou aanmelden en dan helemaal gestopt ben met het bedrijf. Ik heb wel zelf ontslag genomen uit die baan van 12 uur, dus weer volledig over de oorspronkelijke 24 uur zal niet lukken.

Of zou ik dan in een soort ziektewet komen?

Of heb ik gewoon helemaal nergens meer recht op? Iemand die dit toevallig weet?

xx lisa.

Lisa, balen zeg dat je er nu zo voor staat. Kan me voorstellen dat dat niet positief werkt op je gemoedstoestand. Zeker als je heel graag wilt werken en je weet dat je het kunt.

Je moet het jezelf niet zo zwaar aanrekenen want je bent tijdelijk arbeidsongeschikt. Dat betekent dat het je nu in deze situatie, even niet lukt. Dat betekent niet dat je nooit meer zou kunnen werken en al helemaal niet dat je te lui bent.

Ik ben nu twee weken thuis, en dat noemen ze arbeidsongeschikt. Klinkt zwaar, maar ik ben nu even uit de roulatie om op krachten te komen. Later ga ik weer gewoon door waar ik gebleven was. Want ik kan prima werken, maar nu lukte het even niet meer.

Misschien moet je het positief zien; je hebt nu mooi de tijd en de kans om uit te zoeken wat je graag zou willen doen, en waar je goed in bent. Voeg die twee samen en je kunt gericht werk zoeken. Nu is er zo ontzettend veel werk, en dat zal wel zo blijven voorlopig. Als jij je daar nu op richt, begin je straks ook weer sterk en met zelfvertrouwen in een nieuwe baan.

Als je veel negatieve ervaringen hebt gehad, heb je de neiging om te denken dat het niet voor je is weggelegd. Maar je hoeft maar 1 positieve ervaring te hebben om die gedachte om te buigen. Dan word je bevestigd in je eigen kunnen. Dan moet je wel iets gaan doen wat realistisch is, en niet de lat te hoog willen leggen. Want het is heel vermoeiend om nooit aan je eigen verwachtingen te kunnen voldoen. Als je die lat constant te hoog legt, zul je nooit het idee hebben dat je goed genoeg bent..

en dus ook geen positieve ervaring hebben.



Je vraag kan ik helaas niet beantwoorden, maar daar is wel uit te komen toch?



Ik heb nu wel de rust om lichamelijk bij te komen, maar innerlijk ben ik onrustig. Zo vermoeiend. Ik wil van alles en barst van de ideeen. Maar al dat nadenken erover maakt me dus onrustig terwijl ik juist rustiger moet worden. Maak het mezelf echt moeilijk. Kan mijn werk ook niet loslaten, terwijl ik weet dat dat gewoon veel beter is. Puntje van aandacht wat ik morgen kan aankaarten bij de coach.



Nog niemand overwerkt?

Lisa, klinkt heel moeilijk... Maar inderdaad zoals Julus zegt, is het geen idee om nu uit te zoeken wat je wél zou willen doen? En eventueel iemand die je daarbij kan helpen? Wanneer je trouwens een diagnose hebt kan je wel een jobcoach inschakelen om je hierbij te helpen. En ook het CWI kan je hierbij ondersteunen. Zij zijn oa gericht op arbeidsintegratie en kunnen aan de hand van opleiding/ werkervaring/ interesses/ mogelijkheden en beperkingen samen met je op zoek naar iets geschikts.



Ik begeleid mensen (nu ongeveer tussen de 11 en 21 jaar) die autisme of adhd hebben. Hiervoor heb ik gewerkt met pubers die uit huis geplaatst waren en ook meer aan de justitiele kant; pubers die criminele feiten hadden gepleegd, gezinnen waarin mishandeling e.d plaatsvond.

Wat ik nu doe is het 'lichtste' wat ik ooit gedaan heb en ondanks dat ik mijn werk heel goed los kan laten, is dat toch wel erg prettig.

Ook heb ik redelijk wat vrijheid in mijn werk. Heb wat ruimte in het plannen van mijn uren (begeleiding op tijdstippen/ dagen dat het mij uitkomt), al is het natuurlijk wel zo dat ik aan de vraag van cliënten en aan mijn eigen uren op mijn contract moet voldoen. Maar goed, ik heb bvb de laatste vrijdag voor mijn vakantie begint gewoon vrij gehouden, zolang ik aan mijn uren kom kan dat prima. Waardoor ik dus enerzijds wat vrijheid heb, maar anderzijds ook niet teveel, want dan zou ik denk ik net als Lisa steeds minder gaan doen...



Julus, het moeilijk kunnen ontspannen, juist terwijl je eigen rust zou moeten pakken of geen verplichtingen hebt is heel erg herkenbaar. Maar hoe iemand zijn rust pakt is natuurlijk per persoon verschillend! Veel mensen kunnen echt luieren voor de televisie of in bad, maar ik denk dat dit voor heel veel adhd'ers juist niet geldt. Heb je dingen waardoor je je gedachten kan verzetten? Bij mij zijn het er ook maar weinig, behalve wanneer je mij een mooi boek geeft... Dan ben ik de komende uren totaal onder de pannen en denk ik nergens anders meer aan! Een stuk lopen (ik had tot voor kort een hond) werkte bij mij ook altijd heel goed. Net zoals hardlopen of wielrennen, maar meestal kan ik me daar juist niet toe zetten op zulke momenten...

En als je mooie ideeën ofzo krijgt is het misschien handig om ze op papier te zetten. Dan ben je het misschien kwijt en dat scheelt vaak al een hoop!



Ik heb trouwens geen ervaring met bijeenkomsten. Werd door een vriendinnetje er wel op geattendeerd dat hier in de stad avonden worden georganiseerd voor adhd'ers, gewoon in de kroeg. Dus daar wil ik denk ik wel een keer heen met haar. Al heb ik geen idee wat ik daarvan kan verwachten.

Ik ga wel beginnen met coaching, oa voor mijn financien en sowieso de structuur in mijn leven. Maar denk dat het ook zal schelen als ik ga samenwonen, dat je daardoor automatisch wat meer structuur krijgt. Ben dan denk ik ook sneller geneigd om bvb op te ruimen, omdat ik dan weet dat dit voor mijn vriend fijn is. Maar goed, zover is het nog niet, dus begin gewoon met die coaching.

Lisa, ik vind dat je nogal zwaar inzet op 'lijden aan een aandoening'. Natuurlijk heeft het veel invloed, maar jezelf arbeidsongeschikt laten verklaren omdat je ADHD hebt, is ook niet de juiste manier lijkt me. Ik zou eerder kijken naar wat wél mogelijkheden zijn. Wat voor soort werkomgeving heb je nodig om te kunnen werken, wat voor soort werk past bij je. Waar liggen jouw kwaliteiten, etc etc.

En hulp zoeken bij het organiseren, plannen, doorpakken, etc.

Een concentratiewonder zal ik nooit worden, maar ik heb wel de hulp van een collega ingeschakeld en mijn mail (dat was prioriteit nummer 1 qua werk) is nu op orde. Er zit een systeem in in elk geval. En dat valt of staat met bijhouden, dus daar zit wel een hele grote valkuil, daar ben ik me van bewust. Toch geeft het idee dat mijn collega en ik dit samen zo opgezet hebben, wel een goed gevoel. En het geeft ook wat vertrouwen dat ik andere dingen ook zou kunnen structureren. Harde afspraken met anderen maken bijvoorbeeld om uitstelgedrag tot afstelgedrag te laten verworden.

Nou goed, ik ben er nog wat over aan het nadenken.

Zoek bijvoorbeeld een coach, of een organizer, net waar jij denkt behoefte aan te hebben op een werkplek.



Of ga heel overzichtelijk werk doen voorlopig. Ik heb jaren in een fotozaak gewerkt. Een één-uur-service. Dat was zo overzichtelijk: ik moest gewoon alles af hebben binnen een uur. Klaar. En klanten hielp ik één voor één. En als ik het overzicht kwijt was, vroeg ik de klanten met een zo charmant mogelijke glimlach om geduld en hulp (sorry hoor, ben het echt even kwijt, wie is er nu ook alweer aan de buurt?).



Ik merk dat ik structuur van werken heel erg nodig heb om te kunnen functioneren, ook thuis. Als ik niet zou werken, dan word ik helemaal een couch patatoe en doe ik helemaal niets meer...



Nou goed, wat hersenspinsels, misschien heb je er iets aan. Overigens heb ik vandaag de diagnose ADHD gekregen...

Halve maan, zo te horen zit je op de voor jou juiste werkplek.

Fijn dat je enerzijds die vrijheid hebt maar toch ook moet voldoen aan uren en afspraken. Dat heb ik ook, maar merk dat ik soms fouten maak. Dat ik een afspraak moet verzetten maar vergeet af te bellen. Dan ben ik zo druk bezig en druk in mijn hoofd over wat ik nog moet doen, dat is het dus vergeet. Erg lullig en daar voel ik me schuldig over.

Ook vind ik het lastig om dit zowel prive als op werk vloeiend te laten verlopen; als ik dan op mijn werk een afspraak heb gepland en ik moet prive weg voor een afspraak, dan wil dat stress opleveren.

Samenwonen geeft mij ook structuur, vanwege het feit dat je gewoon elke dag zorgt dat er eten op tafel staat. En dat het opgeruimd is omdat het voor vriend niet prettig is als het een rotzooi is. Hij houdt me in het gareel en ik vind dat erg prettig.

Hij ziet nu wel sneller dat ik nogal snel in de stress kan schieten. Hij is relaxed en rustig en ik heb de neiging om iets groter te maken dan het is. Hij ziet het probleem dan niet.

Ook ben ik erg onrustig vanwege het feit dat er dingen niet afgemaakt worden in huis. Ik word telkens geconfronteerd met kozijnen die nog gedaan moeten worden, of een tuin waar nog geen plan in staat. Als ik het zelf kan doen, doe ik het, maar als dat niet lukt ben ik van hem afhankelijk. Ik kan daar echt elke dag over nadenken, tot vervelens toe. En het maakt me onrustig en moet er dan elke keer over praten. Iets blijft me bezig houden totdat het is gebeurd en dat geldt voor alles.

Werk, huis, etc.



Meave, ik ben het met je eens. Mensen met ADHD moeten eigenlijk een baan hebben met zomin mogelijk stress. Verschillende soorten taken leveren stress op, maar toch wil ik graag doen waar ik voor opgeleid ben en waar ik goed in ben. Dan moet er idd middels coaching een oplossing te vinden zijn.

Ik ben daar nu mee bezig, en dat geeft ook weer rust.



Welkom bij de club.

Overigens ben ik vaak chaotisch in mijn hoofd, met 10 dingen tegelijk bezig en daarom vind ik het lastig om heel overzichtelijk en beknopt te schrijven. Of dan heb ik iets gepost en meteen daarna schiet er nog vanalles te binnen en dan komt er nog een posting. Of het loopt door elkaar heen waardoor het soms niet te begrijpen is voor een ander.

Meave, ik wil me niet arbeidsongeschikt laten verklaren ofzo. Ik zag het even wat donker in op dat moment. Maar ik vind het wel een beetje zuur dat ik gestopt ben met werken en dus mijn inkomsten heb opgegeven, terwijl het deels toch komt door iets waar ik zelf niet zoveel aan kan doen. En de dingen die ik me voorgenomen had te gaan doen, daar kom ik ook niet toe. Nu weet ik dat het vooral met de ADHD te maken heeft. Als me dat eerder duidelijk geworden was, had ik het misschien anders aangepakt.

Overigens ben ik nu inderdaad bezig met goed na te gaan wat ik wil en kan, ik reageer af en toe op een mogelijke werkopdracht maar mijn conclusie is toch altijd weer dat ik voorlopig niet moet werken. Eerst dit huis eens op orde, dat wil ik zo graag. Alle overbodige rotzooi eruit. Dat alleen al is een paar maanden werk!

Maar ik kan moeilijk omgaan met financiële onzekerheid, blijkt. Ik kan ervan wakker liggen. Over drie jaar moeten we een nieuwe hypotheekrente afsluiten. Wat als die dan een stuk hoger is? Kunnen we dat dan wel betalen? En dan ga ik weer kijken naar werk omdat af te wenden. Zucht.

Maar toch wil ik eerst kijken hoe eventuele medicatie aanslaat, hoe ik er dan in zal staan en wat ik dan zal kunnen.

Tot die tijd doe ik inderdaad heel overzichtelijk werk, ik breng nu post rond. Deze week voor de tweede keer. Uren en uren werk voor een paar tientjes. Dat ga ik dus weer afzeggen.



Meave, hoe voelt het, een 'officiële' diagnose?

xx lisa.

Julus, ik weet niet of ik dat met je eens ben, dat mensen met ADHD stressvrij werk moeten hebben. Mijn werk bijvoorbeeld levert veel stress op. Dat gaat soms wel goed en soms niet (ik heb veel migraine en hoofdpijn, dat zou daar best mee te maken kunnen hebben). Maar ik moet er niet aan denken om mijn hele leven in die fotozaak te werken. Ik heb wel een bepaalde uitdaging nodig. Ik denk eigenlijk dat het gewoon heel erg verschilt per persoon. De ene ADHD'er is de andere niet bijvoorbeeld. Bij mij ligt meer de nadruk op de concentratieproblemen en minder op impulsiviteit bijvoorbeeld. Dat geeft alweer een heel ander beeld dan iemand die vooral last heeft van hyperactiviteit. En dus ook voor een deel andere behoeften denk ik.



Ik heb op mijn werk behoefte aan structuur, harde deadlines bijvoorbeeld. Heldere afspraken met collega's. De welzijnsorganisatie waar ik nu werk, biedt die structuur niet en daar ben ik dus aan het verzuipen.



Lisa, waarom zou je stoppen met post bezorgen? Zolang je nog niks anders hebt, kun je daar eventueel toch gewoon mee doorgaan? Flink doorstappen, buitenlucht, je zinnen verzetten, het geeft structuur aan de dag en je houdt er een zakcentje aan over.

Die hypotheekrente zou ik me niet druk om maken. Als de rente over 2,5 jaar hoog genoeg is, houd je in theorie dan nog genoeg tijd over om werk te zoeken.



Ik voel me niet anders dan gister eigenlijk. Die diagnose is uiteindelijk veel minder belangrijk dan ik misschien vantevoren had bedacht. Ik slik al 4 weken ritalin en merk wel verschil. Maar ik zal - met of zonder diagnose - toch echt zelf aan de bak moeten. Ritalin is voor mij geen wondermiddel. Het biedt mogelijkheden. Maar ik ben niet ineens vanzelf helemaal georganiseerd en gestructureerd ofzo.

Helemaal eens Meave. Ook bij mensen met ADHD is iedereen weer anders. Ik heb ook uitdaging nodig en vooral ook projecten die een kop en een staart hebben, die op een bepaald moment weer klaar zijn. Daarom wil ik graag losse opdrachten doen of tijdelijk werk.

Het liefst werk ik in een eigen bedrijf, maar ik vrees dat ik de discipline die daarvoor nodig is nooit zal kunnen opbrengen, in elk geval niet als ik het helemaal alleen doe.

Ook je redenatie over de post is logisch, ik houd mezelf dat ook voor, maar het is écht veel teveel werk, het moet in twee dagen bezorgd worden en dat nekt me. Toen ik me ervoor aanmeldde had je er nog ruim vier dagen voor, dat leek me ideaal. Als het uitkomt een uurtje lopen. Maar nu loop ik al twee dagen te stressen en eigenlijk had het gisteravond om 21.00 uur bezorgd moeten zijn, maar dat heb ik bij lange na niet gered. Ik moet vandaag nog minimaal 2 uur lopen en het regent...

xx lisa.

ter info:



Persbericht 24 juni 2008



Rechtbank dwingt CBG om besluit Strattera-rapport te herzien.





De bestuursrechtbank eist van het College ter Beoordeling van Geneesmiddelen (CBG) dat ze binnen 6 weken een nieuw besluit neemt over de openbaarmaking van het tot nu toe door hen geheim gehouden Strattera-rapport. Alle gronden die het CBG had aangevoerd om het rapport niet openbaar te hoeven maken zijn door de rechtbank afgewezen. De rechtbank geeft hiermee een duidelijk statement af over het belang van openbaarheid van gegevens boven commerciële belangen.

lees verder op http://www.ncrm.nl/nieuws.htm



oproep:

Het NCRM wil graag in contact komen met ouders van kinderen die levensbedreigende bijwerkingen hebben ervaren van Strattera. Het gaat vnl. om: zelfmoord, hartfalen en leverbeschadigingen. Samen kunnen we meer druk uitoefenen om alle beschikbare informatie boven tafel te krijgen.

Bedankt voor het bericht Astrada.



Lisa, misschien kun je dan inderdaad wel beter stoppen met de post en iets anders rechtoerechtaans gaan doen? Gewoon tot je weet wat je echt wilt?

Ik ken je natuurlijk een klein beetje vanuit het verleden en ik gok maar zo, dat net als voor mij, een eigen bedrijf rampzalig is. Dan zou ik eerder kiezen voor bureaus die jou inschakelen. Ik weet niet hoe het er in jouw vakgebied aan toegaat, maar mijn vader bijvoorbeeld hoeft als interim manager/organisatie-adviseur niet zijn eigen acquisitie te doen. Hij zit in de bestanden van een aantal grote bureaus en wordt vanuit hen benaderd voor opdrachten. Het is dan alleen nog zaak om bij de juiste bureaus in de smaak te vallen.



Wil jij me eens mailen op mailmeave@gmail.com? Ik ben nog op zoek naar een niet al te dure freelance tekstschrijver in het zuiden voor mijn werk. We betalen niet veel, maar het zijn over het algemeen wel leuke klusjes (komt niet zo heel vaak voor hoor dat ik wat heb...) Als je interesse hebt, zie ik je mailtje wel verschijnen.

Ja Meave, dat is de spijker op z'n kop wat je schrijft. Ik sta inderdaad ook ingeschreven bij een aantal detacheringsbureau's en heb bij eentje een heel interessante klus bijna gekregen, verslaglegger bij de Tweede Kamer, maar ben het net niet geworden. Dat leek me ideaal. Wel twee uur heen en twee uur terug reizen, maar hooguit eens per week en in die uren lezen of studeren in de trein. Thuis analystisch verslag uitwerken aan de hand van geluidsopname. En dat alleen in twee piekperiodes per jaar. Ik kan het echt niet geschikter voor mij bedenken en vind het toch heel jammer dat ik de mensen er dus net niet van heb kunnen overtuigen dat ik DE kandidaat was.

Ben nu ook bezig bij een notuleerservice, als ik af en toe eens zo'n klus zou kunnen doen is dat ook heel mooi. Ik zou niet dag in, dag uit willen notuleren maar zeg eens per maand? Helemaal goed.

Ik hoef ook geen vast werk, wil dat niet eens, maar inderdaad een volledig bedrijf runnen vergt té veel van mijn (gebrek aan) discipline en motivatie. Omdat je die dan constant moet opbrengen.

Ik ga je zeker mailen trouwens, heel fijn dat je aan me denkt voor zoiets!

xx lisa.

En weet je wat trouwens héééél gek is... ik zat vanochtend aan 't ontbijt en had zin om post rond te brengen! De klus is klaar, dus ben maar naar de sportschool gegaan, haha, maar dat voelt zó tegennatuurlijk! Zul je zien dat ik nog gehecht ga raken aan het bezorgen! Ik voel me wel topfit door al die beweging hoor, voelt heel goed.

xx lisa.

Hoi,

ik heb een tijdje geleden met jullie mee zitten lezen, paar keer meegeschreven... ondertussen ben ik bij PsyQ voor intake geweest, dinsdag moet ik terugkomen... t zou me verbazen als ze gaat zeggen 'je hebt niks', want ik vind t overduidelijk.

Meer ADD dan, heb wel lichamelijke onrust in de vorm van beetje ergens aan friemelen en geen uren op 1 stoel kunnen zitten, kleine bewegingen dus, maar ben totaal geen stuiterbal/tornado die barst van energie. Energie is juist wat al zoveel jaar ontbreekt.

Ik ben al een paar maanden aan de Concerta, volgens mij hoge dosering, het is wat rustiger in mn hoofd en ik ben iets minder moe overdag, maar het heeft niet de wonderen gebracht waar ik stiekem op hoopte. Op werk heb ik er nog steeds erg last van, terwijl ik juist zo had gehoopt dat ik er daar minder last van zou hebben.

Vroeger was ik erg rustig, laatste jaren heb ik t idee dat t juist veel erger wordt. Omgeving wordt moe van mijn geklep, ik irriteer me vaker aan mensen (niet opschieten, verkeer, etc) en als dat te hoog oploopt dan heb ik echt t gevoel dat ik iemand een goeie mep wil verkopen. Zo was ik nooit. Ook raak ik steeds ongeordender qua huishouden, en de schade is nauwelijks in te halen (afwas, was, administratie, andere post/bladen/kranten, stoffen, stofzuigen, strijken) Mn hoofd staat er niet naar, ik doe precies wat ik moet doen om weer ff te kunnen eten en kleren aan te hebben.

Herkent iemand dat, dat t juist erger is geworden?

Misschien is t omdat ik meer ben gaan werken, minder thuis ben, uiteraard altijd moe, en daardoor nu echt nergens meer aan toe kom.

Dat groepsgedoe van PsyQ zie ik eigenlijk niet zo zitten, weet niet wat er precies gedaan/besproken wordt, maar heb tijdens mn opleiding al genoeg over mezelf besproken in groepsverband. Blijft er dan alleen coaching van 30 min over?

En hebben jullie daar genoeg aan? (helpt het je?)

Ik hoor het graag

Deze late vogel gaat nu weer veel te laat dr bed in, voor mijn doen iets te laat maar nog niet dramatisch

Veel succes allemaal met wat je morgen gaat doen!

Casablanca, ook bij mij lijkt het de laatste jaren 'erger' geworden. Maar of het ook echt zo is, weet ik niet. Ik heb er in elk geval meer last van dan ik al had. Sinds de kinderen er zijn, denk ik (oudste wordt in augustus 5). Ik hou ontzettend van mijn kinderen en vind ze ook heel leuk, maar voor hen zorgen voelt voor mij ook als 'werk', deels. In de zin van plichten en moeten. Dat heb ik er dus bovenop gekregen en dat maakt, denk ik, dat mijn systeem tjokvol zit sindsdien. En tot twee jaar geleden had ik een baan waar ik tot op grote hoogte mijn eigen ding kon doen (lees: forummen en spelletjes doen en in pieken keihard werken tegen de deadlines aan).

Ik heb ook heel lang gedacht dat ik oververmoeid was. Mijn jongste is pas een paar maanden geleden redelijk gaan slapen, en in de zwangerschap van hem sliep ik al slecht. Dat is dus 3,5 jaar gebroken nachten geweest met slechts sporadisch een keer 4 uur achtereen kunnen slapen en nog sporadischer een hele nacht (als de kinderen logeerden). Nu ik dus betere nachten ging maken maar niet noemenswaardig veel verandering bemerkte waar het 'doen wat ik me voorneem' betreft (mijn bottom line klacht), zette me dat ook aan het denken dat er toch iets 'meer' speelt.



Wat bij mij toch ook wel meespeelt, is mijn leeftijd. Ik ben onlangs 40 geworden. Ik weet zo onderhand dus dat ik zoveel prachtige plannen heb en ze niet uitvoer en zit te verstikken in mezelf. En dat dat niet zomaar vanzelf zal veranderen op een mooie dag. Ik weiger vooralsnog te accepteren dat ik zo ben, nu de jaren beginnen te tellen wil ik er alles aan doen om veel meer uit mezelf te halen.

Misschien is het bij jou ook zoiets? Hoe oud ben je?

Het meer werken kan denk ik zeker ook een rol spelen. Je systeem komt voller te zitten en dat kan lastig zijn, toch?



Vraag over medicijnen: ik heb me daar nog niet echt in verdiept, maar zie verschillende soorten voorbij komen. Waar zitten de verschillen? Weet iemand een goede site om me hier eens nader in te verdiepen?

xx lisa.

De verschillen zijn niet heel groot, het zit in de afgifte. De basis (werkzame stof) van alle eerste keus medicijnen is methylfenidaat. Ritalin is voor zover ik weet het voordeligst en is meestal afdoende. Eén inname heeft zo'n 4 uur effect. Daarna neem je een nieuwe dosis.

Concerta heeft gereguleerde afgifte. Je neemt het 's ochtends in en het is 12 uur werkzaam. De methylfenidaat wordt dus langzaam in je bloed opgenomen. Relatief nieuw is Equasym. Ook methylfenidaat met gereguleerde afgifte, maar iets eerder uitgewerkt dan concerta en daardoor minder slaapproblemen. Sommige mensen gebruiken een combinatie van concerta en ritalin. De verhoudingen in afgifte weet ik niet meer uit mijn hoofd. Ik geloof dat zowel concerta en equasym met een flinke dosis beginnen om gedurende de dag kleinere hoeveelheden aan te spreken. Mootje krijgt equasym. Bij mij gaat het tot nu toe best goed met Ritalin (alleen dat innemen op vaste tijden nekt me een beetje, rebound-effect heb ik weinig last van).



Strattera weet ik niet precies. Maar zoals het bericht van Astrada hieronder al aangeeft, worden daar momenteel wat vraagtekens bij geplaatst.



Sommige mensen slikken iets heel anders. Anti-depressiva bijvoorbeeld, of dexamfetamine (dexedrine).



Op balansdigitaal.nl kun je wel wat info vinden (is eigenlijk alleen gericht op kinderen, maar de info klopt natuurlijk wel...)

hoi geen 123,



ik weet zelf net een jaar dat ik adhd heb..

geeft helemaal niets want alleen het beestje krijgt een naampje!

t is wat je er zelf mee doet.

ik heb er zelf ook een tijd mee rond gelopen en uiteindelijk heb ik door een zelftest op internet gemerkt dat ik het hoogstwaarschijnlijk had. Testen gehad bij psycholoog daarna± bingo. ik gebruik geen medicijnen, maar het is gewoon fijn om te weten dat je t hebt. ik heb me altijd anders gevoeld en ben blij dat ik nu weet waarom.

succes!

Marsepars, dat betekent dan dus neem ik aan dat je wel gewoon kunt functioneren in studie/opleiding of werk? Heb je daar nog speciale dingen voor gedaan of niet?

xx lisa.