ADD / ADHD.....

Lolotte; fijn dat er zoveel positief is veranderd!



Ik herken wel wat je zegt over dat het zoveel energie kost om je leven opnieuw in te leren delen. Wat ik ook frustrerend vind is dat het voor de buitenwereld moeilijk te begrijpen is dat het zoveel energie kost. Die hebben zoiets van: je hebt nu een diagnose, je hebt medicijnen, je hoeft niet meer te piekeren waarom je nu zo bent, dus voila. Terwijl het bijna het tegenovergestelde is...



Nu ik vakantie heb merk ik het goed, dat ik echt moet bijtanken. Had natuurlijk een hele lijst van wat ik eindelijk allemaal eens kon doen, maar er is nog amper wat van gekomen. Ben er echt te moe voor. Jammer is wel dat ik daardoor toch gefrustreerd raak, want als ik moet werken komt er al helemaal niks van. Maar dat probeer ik een beetje los te laten.

Had ook een grote schoonmaak gepland, maar weet sinds kort dat ik toch over ruim 4 maanden ga verhuizen, dus dat kan zonder al te veel schuldgevoel laten liggen. Half november krijgt mijn vriend de sleutel van zijn nieuwe huis en ik ga bij hem intrekken. Hoop ook dat ik dan automatisch wat meer rust en structuur in mijn leventje krijg.

Hallo,



dit topic is zolang dat ik niet alles heb gelezen..

een paar weken geleden las ik iets over add... en het leek net of het over mij ging...



altijd heb ik het gevoel gehad dat ik "anders" was... door wat gedoe op m'n werk was mijn conclusie dat ik misschien wel eens autistisch kon zijn (asperger), ik herkende wel een paar aspecten van asperger maar ook heel veel niet... door het surfen naar info over asperger kwam ik dus bij het ADD verhaal...



Ik heb dus een sterk vermoeden dat ik ADD heb... en nu zit ik me vooral af te vragen, wat doe ik er mee? Naar de huisarts of maatschappelijk werker via mijn werk? Ik wil het er eens over hebben met m'n ouders maar ik durf er niet goed over te beginnen...



en wil ik wel de diagnose ADD krijgen? wat heeft dat voor gevolgen voor mijn werk en toekomstplannen? ik wil voor mezelf beginnen, hoe zit t dan met verzekeringen als je het ADD-etiketje hebt?

En wat schiet ik ermee op? Zoals ik er nu over denk zou ik geen medicijnen willen gebruiken, hulp in welke vorm dan ook... lijkt me ook niet echt wat...

en misschien heb ik helemaal geen ADD, dan sta je ff voor lul..



en misschien is dat laatste wel mijn grootste angst... ook het toegeven dat je hulp nodig bent, dat ik dus niet alles zelf kan..



ik functioneer normaal, heb geen noemenswaardige problemen.. maar ik heb wel vaak het gevoel dat ik niet alles er uit haal wat er in zit... zoveel plannen, zoveel ideeen, zo vaak begin ik ergens aan om het vervolgens niet af te maken... meestal houd ik me voor dat het komt omdat er iets beters op m'n pad kwam of ik heb een ander goed excuus...

door te lezen over ADD zijn voor mij wel heel veel dingen uit t verleden meer verklaarbaar geworden



ik heb geen relatie, ook nooit een echte lange relatie gehad... en mijn exen woonden allemaal ver weg... zo konden ze nooit onverwacht op de stoep staan en me overvallen in mijn puinzooi thuis... als ze 's weekends langs kwamen was het altijd op t laatste moment stressen om alles op tijd netjes en gezellig te krijgen...

op dezelfde manier houd ik vrienden op een afstand.. zodat ik nooit hoef te laten zien dat ik niet helemaal perfect ben...



ik heb nu vakantie, ik heb mn huis uitgemest en opgeruimd.. dat was een pittige klus en ik heb er veel langer over gedaan dan nodig was (3 dagen) en het is nog niet tiptop..

mijn bedoeling is om alles netjes te krijgen en te houden, zodat ik meer structuur in mn leven aan kan brengen...

ook ben ik begonnen met sporten..

de komende dagen wil ik een dag en weekplanning op gaan stellen, en mezelf daar vervolgens aan houden (zolang als t duurt) Hopelijk helpt dat om een meer voldaan gevoel te krijgen en om meer daadkracht te krijgen...



qua werk zit ik niet echt op m'n plek... de functie vind ik leuk, ik ben daar ook erg geschikt voor... maar ik werk bij de overheid en dat is echt geen stimulerende omgeving voor mij...

ik snap er werkelijk helemaal niks van... een vage organisatie structuur... iedereen is gelijkwaardig maar toch wordt er uiteindelijk maar naar een paar mensen geluisterd... er staat niemand boven mij, maar ik val wel onder de verantwoordelijkheid van bepaalde mensen... er wordt van mij initiatief verwacht, maar er moet wel over meerdere lagen meebesloten worden voordat er iets mag gebeuren... maargoed dat is weer een hele andere discussie

ik werk hier nog maar een paar maanden en zit alweer uit te kijken naar andere vacatures... nu ben ik er een tegen gekomen, zelfde functie maar dan bij een commercieel bedrijf...

ik twijfel nu of ik moet solliciteren, of juist niet omdat ik dan weer voortijdig opgeef...



ik weet t allemaal even niet meer...

ik wil gewoon rust in mn koppie en doen waar ik gelukkig van wordt... maarja, wat is dat?

Lillibit, allereerst is het geen probleem dat je niet het hele topic doorgeworsteld hebt. Het zijn intussen zoveel pagina's dat dat ondoenbaar is. Wat je wel kunt doen is, als je iemand voor jou duidelijke of aantrekkelijke dingen zegt, de zoekfunctie gebruiken. Gewoon onder de naam het vergrootglas aanklikken en je kunt de postings van die forummer doorlezen.

Zo te zien ben je druk bezig met je zoektocht waarom je "anders" bent. Het klinkt misschien schooljufachtig, maar ik denk dat dit niet het juiste moment is om direct van baan te wisselen.

Asperger, ADHD en meer hebben raakvlakken en overlappingsvlakken. Als je echt wilt weten, maar zover ben je blijkbaar nog niet, wat jou "anders"maakt dan kun je dat laten testen.

Je zou met je ouders niet direct over ADHD of andere diagnose hoeven praten, begin eens met wat zij opvallend vonden aan jou in jouw jeugd. Zo kun je al dingen achterhalen. Vergeet niet dat jouw ervaringen en hun herinneringen wel enigzins gekleurd kunnen zijn door de tijd.

Als je doorzet en je krijgt een diagnose dan kun je altijd nog beslissen of je er meer mee wilt. Al zou ik je aanraden dat zeker wel aan te pakken. Zo te zien dobber je nu al rond en probeert van alles. Om het vol te houden is coaching echt heel fijn. Het stempel ADHD of anders hoeft tyruowens geen belemmering te zijn voor verzekeringen óf het starten van een eigen bedrijf. Wel kan coaching je helpen om je nog te starten bedrijf ook zo in te richten dat je het aan kunt. Het zou zo jammer zijn als je iets start en je bent er net zo snel klaar mee als met de banen die je tot nu toe hebt gehad.

Ik wil wel schrijven, maar eigenlijk toch ook weer niet... (Dat gevoel kennen jullie vast wel).



Ik wil graag werken, maar kan me er niet toe zetten.

Ik wil graag iets constructiefs doen voor m'n psychologe, maar ik kan maar niets verzinnen waar we iets aan hebben.

Ik wil vrolijk zijn, maar ik zit in een continue mineur stemming (behalve op het werk als ik 'sociaal' hoor te zijn).

Ik wil m'n huis goed op orde hebben, maar het kan me gewoon niet boeien.



Ik wil alleen maar slapen, eten of achterlijke spelletjes spelen op de computer/iPod. Winkelen is ook goed, maar dan voel ik me daarna weer rot over het uitgegeven geld.



Dus al met al niet veel nieuws... Zelfde gevoel van malaise als meeste van de tijd...



Lillibit, welkom. Het kan heel verhelderend zijn om je verhaal kwijt te kunnen bij een therapeut. Ik ga er vaak met een goed gevoel weg. Ik gebruik geen medicijnen meer. Vond niet dat ze werkten voor mij (maar blijf toch twijfelen...)



Nou ja, luister maar niet naar mijn gebazel... Ben niet de zonnigste de laatste tijd.

Biebje, weet jouw psych dat je je zo voelt? Lijkt me heel erg belangrijk!!

Je klinkt zoals ik me van oktober tot maart (af en toe nog)heb gevoeld. Zelf was ik heerlijk aan het ontkennen dat ik depressief was en een fikse burnout had. Nu slik ik sinds die tijd Citalopram en voel me stukken beter. Wel moet ik, maar dat moest ik eigenlijk altijd al, mijn tijd beter leren doseren. Beter gezegd mijn werkzaamheden. Op de momenten dat ik me sociaal hoorde te gedragen bracht ik daar de kracht nog wel voor op en de momenten dat ik ook maar enigzins dacht weer kracht te hebben schoot ik compleet door in mijn werkzaamheden. Gevolg was dat ik veel te lang over mijn gevoel en over mijn grenzen gegaan ben.

Iets waar veel ADHD'ers last van hebben. Je put jezelf compleet uit en bij mij was de koek meer dan op.

Ik heb letterlijk moeten onderkennen dat ik niet alles kan, dat ik hulptroepen nodig heb en dat ik vooral ook niet alles moet willen kunnen. Verdomd lastig voor iemand die altijd alle touwtjes in handen moest hebben. Ik werd altijd als SuperLolotte gezien en die kan ik alleen nog zijn als ik met heel veel rekening houd.

Inmiddels doe ik werk waar ik me goed bij voel, behoorlijk wat structuur en toch steeds afwisselend genoeg om geen sleur te ondervinden. Thuis moet iedereen een steentje bijdragen, want ik moet aan mijn vaste rust toekomen. En ik heb al ondervonden dat als ik die "vergeet" ik me al snel weer voel zoals jij nu.

Als jouw psych het nog niet weet heb je bij deze voor de volgende afspraak een thema. Laat alsjeblieft zien hoe je je voelt en laat je helpen. Alleen praten en een goed gevoel als je net de deur uitloopt is niet genoeg! Als je vrolijk voort wilt Biebelen moet je nu aan de bel trekken.

M'n psych is op vakantie. En de afspraak die ik heb staan moet ik op haar verzoek laten verzetten (door omstandigheden). Dus dat wordt pas tweede/derde week augustus.

Het is al eerder ter sprake gekomen. Ze vond het heel erg klinken als een burn-out. En eigenlijk loop ik ook wel continu eisen aan mezelf te stellen. Nu is m'n manager op vakantie dus doe ik helemaal niets constructiefs waar ik weer ongelooflijk van baal omdat ik gewoon alles goed wil doen en m'n werk echt wel leuk vind (alleen ad-hoc dingen doe ik wel met enig plezier of nutteloze dingen). Alleen voelt het momenteel alsof ik een beetje in m'n schulp terug aan het kruipen ben. Weer veel onzekerder naar buiten toe. Meer uitstellen en ontwijken.

En ik weet wel dat ik het prima voor elkaar heb en eigenlijk niets te klagen heb. Maar eigenlijk weet ik het ook weer niet. Ik zie dat niet zo...Ik wil best focussen op wat ik wel goed kan, maar dat kan ik toch nooit goed genoeg. En dat wat ik niet goed kan wil ik graag kunnen maar lukt me gewoon niet op de een of andere manier.

Gelukkig heb ik verder alleen een man thuis die aandacht nodig heeft en die baalt er toch wel van dat ik weer zo in mezelf gekeerd ben terwijl hij zo graag wil helpen.



M'n psych is echt wel een tof mens. Misschien moet ik mijn postings her en der maar eens gaan verzamelen en aan haar laten lezen. Komt misschien beter over dan mondeling...



Lolotte, fijn te lezen dat het bij jou een stuk beter gaat!!!

Biebeltje, ik ken het..dat je zelfs te down bent om hier een stukje te schrijven. Je wilt wel, maar het is eigenlijk ook best vermoeiend. Je zit jezelf in de weg, rationeel gezien heb je het best op orde, maar in je hoofd is het een chaos.

Ik moet dit ook gaan aankaarten bij de psych, maar ik wil liever sterk overkomen. En ben ik bang dat ze misschien denkt dat ik nu overdrijf. Heel lastig.

Ik begin volgende week met de adhd-bijeenkomsten, vier keer.

Ben benieuwd, ben altijd in voor nieuwe verhalen en nieuwe contacten.



Lolotte, als ik jouw verhaal lees dan kan het dus nog goedkomen. Als je er middenin zit, dan kun je dat moeilijk geloven. Maar ik begrijp dat medicatie je over de streep heeft getrokken?

Bah, ik wil het niet, maar misschien moet het. Ik wil me beter voelen, niet zo lamlendig.

En ja..als je je krachtig voelt schiet je door, maar je levert uiteindelijk toch weer in. Alles of niets. Ik ben geen kei in doseren, niks gaat gelijkmatig. En dat is zo vermoeiend.

En nu schijnt de zon, en zit ik binnen, terwijl ik van het weer moet genieten. Maar blijf uitstellen. Moet al lang naar de kapper, maar kan het niet opbrengen. En ondertussen me rot voelen omdat mijn haar er niet uitziet. Maar niet naar de kapper gaan...oh nee. Hoezo ik maak het mezelf moeilijk

Julus, die kapper... ik moet ook, mijn haar ziet er niet uit. Maar mijn huid ook niet en mijn gezicht is veel te bol, dus ik heb geen zin in die spiegel te gaan zitten kijken. Daar word ik alleen maar chagrijnig van en daar moet ik dan nog voor betalen ook, boehoe. Ik stel het dus uit tot ik er voor mijn gevoel weer redelijk uitzie en dat kan dus heeeeel lang duren (heb niet voor niets haar tot op mijn kont, hahaha).

xx lisa.

Julus, ik was ook echt heel erg tegen AD. De voorgaande keer is het zo vreselijk misgegaan dat ik mezelf gesteld had er nooit, maar dan ook echt nooit, meer aan te beginnen. Zeker voor mijn gezin durfde ik niet aan de pillen. Want wat als het nu echt fout zou gaan??!!

Alleen ik kón niet meer. Ik zat zo diep in een depressie, mijn lichaam gaf het bijna op vanwege het totale eetlustgebrek, dat er weinig anders op zat.

Doodeng vond ik het om toch weer iets te gaan slikken. En heb daarom ook een heel lage dosering gekregen. Verder heb ik iedereen om me heen op de hoogte gesteld en gevraagd alsjeblieft extra op me te letten.

En nu, nu voel ik me weer ongeveer de oude. Ben inmiddels op een dosering die goed voor me is. Voorlopig wil ik nu niet stoppen. Dat hoeft gelukkig ook niet.

Ik ben blij dat ik de weerzin heb durven varen. Mijn leven en daarmee dat van mijn gezin is er veel beter door geworden.

Ja, ze moeten na mijn werk me een uurtje laten rusten. Maar daarna ben ik er voor ze. En dat is, ondanks het werk en rust, al heel wat meer tijd voor hen dan ze in een jaar gehad hebben.

Voor ons was het dus de juiste keuze en heb ik gelukkig een medicijn dat goed bij me past.



En nu moet ik als de donder op de fiets, want mijn coach wacht.

Zo ruimschoots terug van de coach. Heb wel even de tijd genomen, want ik was mijn Ritalin vergeten en zat dus in een superrebound.

Vorige keer hebben we mijn evaluatieformulier ingevuld, vandaag de uitslag besproken. En dat bevestigd dat het behoorlijk goed met me gaat. Bijna alle ADHDgerelateerde klachten zijn zo'n 30% afgenomen. Alleen op relatiegebied laat het te wensen over. Maar het was ook niet het juiste moment met invullen en het hobbelt op dat gebied nogal.

Dat is dus waar we, grofweg, de komende tijd voor gaan. Grenzen en wensen. Klinkt breed, maar wel een punt waar best wat mag veranderen. Ook ben ik aangemeld voor de doelengroep.Zoals altijd, als er weer iets van een groep gestart gaat worden, knijp ik ´um behoorlijk. Weer nieuwe mensen, werken aan mezelf en leven en eigenlijk durf ik dat niet. Maar mijn ervaring is inmiddels dat ik er vaak wel wat aan heb en dat ik achteraf blij ben er mee gestrat te zijn. Van de voorgaande groep heb ik inmiddels een leuke groep stuiterballen overgehouden waar leuke dingen mee gepland worden. Zo hebben we net een gezellig drukke bbq achter de rug en staat er weer wat op stapel.

En nu ga ik als de wiedeweerga mijn huis onder handen nemen. Het grootste deel van de dag zit erop en het ziet er hier uit alsof er een bom ontploft is.

Ja, zo ziet het er bij mij thuis ook uit. Zodra je de voordeur binnenkomt ligt er een enorme stapel schoenen en tassen. Waarom? Gewoon best handig eigenlijk, alleen wat minder goed voor de schoenen ben ik bang. (En ik heb geen zin om m'n schoenen iedere keer netjes weg te moeten zetten.)



Maar ook voornamelijk wel omdat er nog steeds geen zonnetje tevoorschijn is gekomen bij mij. Zelfs niet een piepklein straaltje. Zit een beetje weg te kwijnen op m'n werk. Dingen te doen die ik niet zou moeten doen en dingen die ik zou moeten doen niet te doen. Schuldgevoel, spiraal, slechte bui etc.



Ik wil gewoon alleen maar niks doen en slapen... nog steeds...

Lillibit; je verhaal is herkenbaar en waarschijnlijk voor meerderen hier. Ook ik functioneer voor de buitenwereld 'goed'; heb netjes mijn studie afgemaakt, werk fulltime, heb vrienden, en zelfs een relatie die goed loopt.

Maar ondertussen worstel ik wel met steeds dezelfde frustraties. Structuur aanbrengen, mijn huis op orde houden, dingen plannen, die planning nakomen, orde scheppen in mijn hoofd, klusjes afhandelen, omgaan met groepen mensen, enz.

En een heel belangrijk onderdeel van die frustratie is denk ik ook dat niemand het ziet, kan zien of mag zien. Alle 'oplossingen' die mensen uit mijn omgeving aandragen kan ik ook verzinnen, heb ik al uitgeprobeerd, enz. Alleen ga dan nog maar eens uitleggen dat het simpelweg niet werkt. Dat wordt altijd gezien als onwil, tegendraads zijn, er niet aan willen werken, er niet voor willen gaan... Anderen snappen niet dat ik het niet kán.



Voor mij was de diagnose daarom een opluchting. Eindelijk iets waarmee ik kon zeggen: zie je wel, ik stel me niet aan, het is geen onwil. Vooral tegen mezelf trouwens, want ik heb gemerkt dat anderen heel snel denken dat je het al excuus gebruikt.

Ook ik schrok toen medicijnen werden voorgesteld. Maar ben er toch ingedoken en vind het echt heerlijk. Niet dat alles is opgelost, verre van dat, maar ik heb meer rust in mijn hoofd, kan dingen beter van me afzetten, voel me vrolijker (kwam er toen pas achter dat ik me de hele dag door gestresst voelde en dat dit blijkbaar ook anders kan) en kan op sommige momenten dingen beter aanpakken en mezelf meer structuur bieden.

En toen kwam het voorstel om coaching te gaan doen... Dat heb ik in het begin afgewezen. Ik werk zelf met mensen met adhd en autisme, dus waarom zou ik dan coaching nodig hebben. Heb pas één gesprek gehad, maar ben tot nu toe blij dat mijn psychiater het er door gedrukt heeft. Alleen al omdat ik bij mijn coach eindelijk eens de ruimte kreeg om te vertellen waar ik allemaal tegen aan loop. Zonder dat er meteen allerlei oplossingen aangedragen werden, of gezegd werd dat het niet zo erg is, dat ik 'gewoon'... Nee, er werd alleen geluisterd, heerlijk. En ook gewoon benoemd dat mijn coach het moeilijk vond wat we gaan doen, omdat je bij mij (ook dus ivm met mijn werk en opleiding) niet aan hoeft te komen met weekplanningen en lijstjes. Die kan ik zelf wel maken, maak ze wekelijks voor mijn cliënten op het werk: planningen, budgetteren, afvinken, structuur aanbrengen. Ik kan het allemaal in theorie, maar totaal niet in de praktijk. Woensdag ga ik er voor de 2e keer heen en ben benieuwd wat het me gaat brengen.



Ik ben net terug van vakantie, over het algemeen heerlijk! Lekker op een bootje genieten van de zon en niks dat hoeft. Eindelijk eens een beetje tot rust komen. Alleen het weekend was moeilijk, 2 bevrienden stellen van mijn vriend kwamen langs. Met zijn 6-en op een klein bootje en ook nog met zijn 4-en in één ruimte slapen. Geen seconde rust, de hele dag door prikkels, mensen om me heen, en geen mogelijkheid om mezelf even af te schermen. In bed zorgde dat voor heel wat stiekeme tranen, mijn hoofd liep zo over...

Nu heerlijk een dag alleen thuis. Niet veel op de planning, gewoon wat rommelen in huis, helemaal prima dus. Zie er wel tegenop om maandag weer te gaan werken. Merk dat ik me nu, na een paar maanden, alweer ga "vervelen", heb niet genoeg uitdaging denk ik. Maar kan me niks bedenken qua werk binnen mijn vakgebied wat dit wel geeft...

Hopelijk valt het mee als ik weer eenmaal begonnen ben. En hopelijk is er volgend schooljaar of het jaar erna ruimte om weer te gaan studeren. Al ben ik wel bang dat ik altijd zoekende blijf, het wordt dan mijn derde studie...



Biebeltje; weet niet of je de energie hebt om met lezen tot hier te komen (ben geloof ik nogal uitgebreid vandaag ), maar hoop echt dat het binnenkort weer wat beter met je gaat. Hoop dat je ergens een moment de energie kan vinden om weer wat meer in mogelijkheden te denken...

Hoi allemaal!

Na een tijd met jullie meegelezen te hebben, toch ook zelf even een berichtje plaatsen. Zonder dat jullie ('de vaste schrijvers') het weten, is deze plek voor mij een feest van herkenning geweest. Fijn om te merken dat je toch echt niet de enige bent, en bevestiging dat de dingen waar je tegenaan loopt geen onwil zijn, maar gewoon een bijkomstigheid waar je mee moet leren omgaan.

Ik vind het moeilijk hier een heel verhaal over mijzelf zomaar te posten, maar een klein idee voor jullie waar ik nu sta:

Een jaartje geleden gediagnostiseerd, eerst alleen coaching, maar een half jaar geleden de keuze gemaakt om toch concerta te proberen omdat ik anders moest stoppen met mijn studie (ik moet welwillendheid voor therapie showen van de uni).

Nu een beetje uitproberen met dosis, te weinig, te veel, etc.

Voel me nu wel redelijk goed, voel me rustiger en ook met de studie wat kleine vooruitgangetjes geboekt.

Binnenkort ook naar een 'groep' , ben benieuwd.

@ Jules: als je in amsterdam zit, zitten we misschien wel bij dezelfde

Ik weet eigenlijk niet wat ik nou eigenlijk met dit berichtje wil zeggen hoewel ik net dacht dat het zinnig was om zelf ook eens iets te posten... maargoed.

Leren om dingen af te maken:aah! in plaats van halverwege het zelfvertrouwen en het enthausiame kwijtraken proberen door te zetten en wel zien wat het resultaat is...

bij deze, voor mij best nieuw:

jihaa klik 'verstuur bericht'

Hoi Roover, welkom op de groep! Ik ben zelf ook meer een lezer dan een schrijver, eerlijk gezegd. Maar het is gewoon zo geweldig om te lezen dat je niet de enige bent die zich zo voelt.

Ik ben ook niet zo heel erg goed in het 'beschrijven wat ik voel' en ben blij dat de mensen hier dat wel zijn.



Heb de afgelopen 2 weken echt eventjes een slechtere periode gehad, met meer downs dan ups... Vooral nu ik met m'n nieuwe baan _weer_ wat veranderingen te horen heb gekregen.

Ik werk sinds 2 maanden in de kinderopvang, en begin over 3 weken met de opleiding.

Nu zou ik voor vast tussen 2 babygroepen rouleren (er zijn 4 baby- en 4 peutergroepen), maar nu heeft de leiding weer besloten dat ik tussen alle groepen moet rouleren. Ik leerde net de routines en de kinderen kennen en nu begin ik voor mn gevoel weer van voren af aan.... Heb gezegd dat ik het niet erg vond, maar ben bang dat ik (zoals in het begin) weer van alles ga vergeten!



Ben ook niet heel erg sociaal op dit moment, voel me zo moe als ik weer ergens ben geweest, dat ik het liefst alles afzeg.

Ach ja, nog een weekje volhouden en dan mag ik op vakantie!

(K ga een weekje naar Kos)

Bedankt voor het lezen weer

Hoi allemaal!

Ik heb een paar maanden geleden ook gereageerd en daarna eigenlijk alles gevolgd hier zonder zelf te reageren. Zat zelf in diagnose-traject en inmiddels is daar uitgekomen dat ik waarschijnlijk ADHD heb, maar beetje mengbeeld daarom moeilijk met zekerheid te stellen. Ben begonnen met een proefbehandeling ritalin, sinds afgelopen donderdag.

Nu weet ik niet zo goed wat ik er tot nu toe van vind. Ik moet nu 3x 10 mg slikken. Maar volgens mij merk ik al dat het na minder dan 3 uur is uitgewerkt. Psych zei dat ik dan de volgene dosis eerder moest nemen, dus dat doe ik nu. Merk dat als ik in een rebound zit ik een soort van ' boosaardig' wordt. Ongeduldig en sjagrijnig. Heb het gevoel dat ik de hele dag een beetje loop te schommelen op emotioneel gebied, wat misschien ook wel logisch is als het al zo snel uitgewerkt is bij mij. Merk zeker wel positieve dingen, nl dat ik eindeljk eens wat geduld heb en daardoor direkt al klusjes gewoon af wou en kon maken. En verder heb ik ook zin om klusjes te doen (het is een wonder). Maar goed, het is steeds maar van korte duur die pret en daarna dus even heel negatieve emoties.

Mijn vraag is: hadden jullie dat ook? En is dat verholpen door aan concerta te gaan bijv?

Ik kan pas over drie weken bij de psych terecht, maar merk dat ik erg onzeker wordt hiervan. Werkt het wel voor mij, moet het middel toch inwerken in een paar weken gebruiken, ondanks dat het middel wel na zoveel uur uit je bloed is....

Nou ja, hoop vragen en ben een beetje bang om het hele internet af te struinen omdat ik dan ook hele enge dingen tegen ga komen.



Lang verhaal....excuses daarvoor. Hoop dat iemand de tijd kan vinden hier wat over te zeggen.



Succes iedereen!

liefs Maasje

Hoi Maasje!



Goed dat je in ieder geval iets van positieve effecten merkt van je ritalin, ook al is het voor korte duur.

Ik vind het best bijzonder dat je je psych pas weer over 3 weken ziet wanneer je voor het eerst met ritalin begint eerlijk gezegd. Vooral in het begin is het heel erg aftasten met de goede dosis, hoe je je erbij voelt en wat er aangepast moet worden. Bij mij is dat traject in ieder geval heel erg sterk begeleid en hoewel de betutteling me soms uit mijn neus kwam, ik heb er veel aan gehad. Natuurlijk moet het de kans krijgen om echt iets over verandering te kunnen zeggen, dat snap ik ook, maar toch, het viel me even op. Iedere psycholoog of psychiater die hier anders mee omgaat denk ik.

Gelukkig kan je hier ook terecht, al dan alleen uit wat ervaring en niet professioneel.



Wat ik met mijn 'shrink' heb overlegd:

Niet bij iedereen met ADD/ADHD werkt methylfenidaat goed, soms helemaal niet, soms met te sterke bijwerkingen.

Om puur de werking van methylfenidaat de ontdekken bij jezelf, is misschien concerta handiger. Je hebt dan tussendoor geen rebounds of bent al gestructureerder bezig door je medicijnschema waardoor je minder objectief bent. Als dit je goed helpt en je hebt de goede dosis te pakken, weet je ondertussen ook meer van je verzekering hoe zij hiermee omgaan. Dan kan je zelf de beslissing maken of je concerta eventueel wil bijbetalen of dat je ritalin gaat nemen wanneer het niet vergoed word.



Ik heb het dus ook zo gedaan en ben erg blij met concerta. Bij mij lijkt het sneller uitgewerkt te zijn dan de gem 10-12h, namelijk rond de 8-9h. En dan ben ik ook echt niet de gezelligste Kort lontje aan het einde van de dag, sjag, dan ook nog een beetje moe, niet mijn beste tijd! Die rebound is heel persoonlijk denk ik, en je psych weet het beste hoe dit bij jou is in de passen. Bij mij zal ik het in ieder geval altijd wel blijven merken, maar het met concerta slechts 1 keer aan het einde van de dag ipv 4 keer per dag met ritalin. Wat bij concerta ook nog een oplossing is, is savonds aanvullen met kleine dosis ritalin om de rebound wat geleidelijker te laten verlopen. Of wanneer je lange dagen maakt (bij mij bv soms >18uur werken) dan neem ik sochtends heel vroeg 1 lage concerta en 7 uur later weer.



Pfoe ik lijk wel een junkie als ik dit hier zo boven lees. Ik denk er echt niet zo makkelijk over als dat ik het hier heb opgeschreven hoor. Dit zijn gewoon mijn uitkomsten geweest van veel mogelijkheden uitproberen, wikken en wegen, toch weer stoppen uit principe en dan toch weer beginnen omdat dit me gewoon veel beter laat voelen en ik hierdoor in staat ben om de doelen die ik mijzelf stel te kunnen halen. Ik snap het ook echt goed als sommigen hier aan principe niet aan willen.



Maargoed, maasje, dit is dus allemaal persoonlijk, maar in ieder geval misschien wel goed inderdaad om ook zelf een beetje de mogelijkheden uit te zoeken voor je in gesprek gaat met je psych.



@alfie: lekker genieten op vakantie! hoop voor je dat je weer een beetje energie kan opdoen!



En al die anderen natuurlijk ook



xx

Ik heb ook flink moeten zoeken met die Ritalin maar ben er uiteindelijk mee gestopt. Voelde helemaal geen verschil tussen inname en niet inname... En ik nam het echt superstipt in allemaal. Alleen maar nare bijwerkingen (droge mond en niet te stillen dorst, hartkloppingen, chagrijnig en agressief). Maar ik hoor van genoeg mensen dat ze er dolblij mee zijn. Even uitproberen dus...



Verder zit ik nog steeds in een dip. Baal daar zo van. Kan ook zo maar beginnen te huilen om iets stoms. En zo moe en lusteloos...

Hoi allemaal,



biebeltje, zo te lezen gaat het nog niet zo goed met je.

Ik ken het, dat je je zo voelt en je komt er maar niet uit..

ik heb besloten dat het genoeg is zo. Want ik heb een geschiedenis van me depressief voelen, afgewisseld met betere perioden. Maar het vreet energie, en ik denk dat juist dat vechten om er bovenop te komen ervoor zorgt dat je in de betere perioden ook niet optimaal geniet. En daar ben ik klaar mee. Ik heb me georienteerd op dagbehandeling, zodat ik alles structureel kan aanpakken. Kost een jaar, maar op de lange termijn moet het zich dubbel en dwars terug betalen.

Bij mij speelt er niet alleen ADHD, maar ook een hoop onverwerkte zaken uit mijn jeugd, waar ik last van heb.

Enige oplossing is bezem erdoorheen en schoon schip maken.



Heb 1 adhd bijeenkomst achter de rug en het geeft me energie. Het is leerzaam en heel herkenbaar. Te weten dat je jezelf kunt zijn, omdat iedereen het van elkaar begrijpt. En het is gezellig, dus ik ben blij dat k het gedaan heb.

Langzaamaan begint er bij mij zon te schijnen, dat kon alleen doordat ik stappen ondernam. De juiste stappen, want dat is ook 1 van mijn valkuilen. Niet weten wat goed voor me is en daardoor foute keuzes maken. Nu kies ik echt voor mezelf, en de rest moet zich maar aanpassen (niet negatief bedoeld, maar ik was altijd bezig met bedenken of het een ander niet zo benadelen). Nu ik dat eens niet doe, komen er mogelijkheden.

Ik las net even terug en zag dat halvemaan het ook al aanstipte; ga zoeken naar mogelijkheden, en bedenk daarbij dat jij het belangrijkste bent. De rest komt later weer, maar jij moet weer op de rit komen.



Roover, welkom. Ik zit niet in amterdam dus gaan elkaar niet tegenkomen. Het is echt leuk, zo'n groep.

Er zit iemand die vertelde dat ze ook wilde stoppen met medicatie, omdat ze ze zichzelf niet meer herkent en dat vindt ze eng. Dat is dus ook mijn bezwaar.



Halvemaan, vreselijk is dat he, dat je dan dagenlang gedwongen met veel mensen op 1 plek zit en nooit eens de mogelijkheid om tot rust te komen. Ik kan dat een weekend aan, en dan ren ik gillend weg. Al die prikkels, het lawaai, en nog erger; nooit tijd om eens fijn te verzinken in je eigen gedachten.



Kennen jullie dat; dat je het fijn vindt om heel lang in gedachten verzonken te zijn en dat het je irriteert als een ander dat wil onderbreken? Kan dan echt heel vervelend reageren, zo van, nu weet ik niet meer waar ik over aan het nadenken was..

zelfde met een boek. Wil ik niet gestoord worden, en als je dan in de trein zit met drukpratende mensen dan word ik ook niet blijer. Het is al zo druk in mijn hoofd, kan er geen extra drukte bij hebben.

Hoi Rover, bedankt voor je uitgebreide antwoord! Ik vind het zelf eigenlijk ook raar en vooral vervelend dat ik zo los gelaten wordt met die ritalin. Het probleem is dat het zo ontzettend druk is bij psyq op het moment (vakantie) en dat er nu maar 1 psych is die erover gaat en helemaal vol zat. Met veel moeite een gaatje kunnen vinden. Maar goed, ik heb net gebeld en gevraagd om een telefonisch overleg. Ik wordt straks teruggebeld. Denk ook dat ik beter concerta kan nemen, want nu kan ik niet goed zien wat werking is en idd ben ik er vreselijk mee bezig omdat ik steeds om die tijden moet denken en het gevoel heb dat het eerder is uitgewerkt. Bah, hoopte op een vlekkeloze inwerking en dan blije uitkomst... Ondanks dat ik overal had gelezen dat het heel anders kan uitpakken en geen wondermiddel is.



Biebeltje, wat rot voor je dat je je steeds zo ellendig voelt. Zat je nu aan de AD? Voel je je somber omdat 'het' allemaal niet zo lukt of zijn er nog andere dingen? In ieder geval heel veel sterkte en ik hoop voor je dat er snel wat licht in je geest komt. Als ik al je berichten lees lijk je me een fijn en krachtig mens die wel wat meer licht verdient!



Jules, die groepsbijeenkomsten kan ik ook gaan bijwonen, maar zie er nog vanaf. Meer omdat ik er 'geen zin ' in heb dan om een goede reden. (geen zin= zie er tegen op/ beetje bang voor) Mag ik vragen hoe zo'n bijeenkomst er zo ongeveer uitziet?



liefs Maasje

Ken dat wel als ik zit te lezen of een programma zit te kijken. Ben niet voor niets verdiept in dat programma dus storen wordt niet op prijs gesteld (als ik het namelijk niets vond dan zat ik wel wat anders te doen).



Ben gisteren naar familie geweest maar was een beetje bang voor de schreeuwende kinderen... (hou niet van herrie en drukte). Maar ze waren allebei ontzettend lief en rustig. Geeneens heel erg bang zoals gewoonlijk. De oudste (4) kwam heel lekker babbelen en klimmen de hele tijd. Dan zijn het toch wel echt moppies... En zo'n leuke opmerkingen tussendoor. En zo veel plezier op de kermis van de glijbaan en in de rups... Waren ze allemaal maar zo zoals ze gisteren waren...



Ik houd ook veels te veel rekening met wat andere mensen ergens van vinden. Zelfs zo erg dat ik altijd anderen dingen laat plannen, of alles in overleg doe. Ik word heel onzeker als ik zelf iets moet organiseren... Want wat als men er nu niets aan vindt of als er iets mis gaat?



Ik zit met een combinatie van laag zelfbeeld en perfectionisme waardoor alles wat ik doe door mezelf niet goed genoeg gevonden wordt. Zelfs als ik lekker creatief bezig ben geweest vind ik het eindresultaat niet goed. Is altijd maar matig... (zelfs als men er iets positiefs over zegt). Alsof ik niet trots mag zijn op iets wat ik heb gedaan, hoe knullig het ook is. Want alles is maar normaal...

Als ik iets te eten maak dan is het nooit goed genoeg, altijd heb ik wel iets op te merken. Zelfs als manlief het erg lekker vindt. En zo eigenlijk bij alles wat ik doe.



Wil nu wel een taalcursus gaan doen (eindelijk). Zie er al tegenop omdat ik de thuiscursus ook in no-time aan de kant gegooid heb omdat ik het toch niet kan. Vanavond kijken hoe het staat met de financien en dan maar gelijk inschrijven... Hopelijk haal ik daar energie uit want het is wel iets wat ik heel graag wil leren.



(En ik moet nog een vakantietje boeken, nieuwe vloer uitzoeken en regelen dat hij gelegd gaat worden thuis, woonkamer opknappen, logeerkamer opknappen voor een toekomstige babykamer (ooit), draadloos internetsysteem aanleggen, m'n eigen bruiloftsfeest organiseren (en misschien moet ik het maar gewoon zo organiseren zoals ik het zelf wil, in plaats van kijken naar wat anderen zouden willen. Dus als ik op een kameel aan wil komen dan zou ik dat vooral moeten doen dus...), buikdanscursus uitzoeken...)



maar vooralsnog voel ik me te moe om iets te ondernemen... Dus ik zal mezelf binnenkort eens onder m'n kont moeten schoppen om toch weer op gang te komen...

Maasje, dankjewel... Soms zit ik gewoon even in een dipje, en soms gaat het allemaal hartstikke lekker. Ik neem verder helemaal geen medicijnen op het moment. Heb ook even niet zo'n behoefte aan therapie... Gewoon m'n verhaal kunnen doen zou ik denk ik meer op prijs stellen nu, maar dat is eigenlijk ook aardig nutteloos... (qua tijd etc.)

Denk dat ik nu in een na-de-vakantie-en-weer-terug-aan-het-werk dipje zit. Krijg mezelf niet aangespoord om weer projecten op te pakken. Kan vaak beter weer van voren af aan beginnen, maar dat schiet ook niet op. Resultaat is dat ik nu al voor de 3e week vrijwel niets aan het doen ben en me daar iedere dag weer rot over voel.



Ik ben ook naar die groepsbijeenkomst geweest. Bij ons werden er in 4 weken tijd een paar onderwerpen behandeld (medicijnen, acceptatie, wat is ADHD etc.). Verder konden we vragen stellen en ervaringen uitwisselen op allerlei gebieden. Voel je je niet op je gemak zeg je niets en luister je alleen maar... Je hoeft helemaal niets. Ik heb me er uitstekend vermaakt. Het is heel plezierig om andermans verhalen te horen. Gaf mij een bevestiging dat er toch echt iets aan de hand was met me en ik me niet aan liep te stellen. Was na zo'n bijeenkomst ook altijd heel vrolijk.

Hee dames, leuk, weer veel gepost. Roover, dank voor de uitvoerige beschrijving van je medicatie.

Ik vond het voor mezelf de laatste tijd niet zo nodig, heb nog geen bericht gehad van de psychiater en heb daar ook niet zo'n haast mee. Maar er liggen nog wel veel klussen hier en soms heb ik zin ze aan te pakken, weet dan niet goed waar te beginnen en dan blijft het weer liggen.

Ik merk dat vooral dingen die ik niet direct overzie lastig zijn. Zo moet ik al weken een contract opsturen maar ik moet daar nog een kopie voor maken van mijn paspoort en nog iets vaags. Omdat ik dan niet precies weet wat ik moet doen en daar eerst wat uitzoekwerk voor nodig is, blijft het liggen. Zo super irritant. Maar wel goed dat ik nu weet wat voor mij een drempel is. En dat ik het stap voor stap gestructureerd moet aanpakken.

Qua zooi in huis heb ik nu een einddoel: op 7 september heb ik een kraam gehuurd bij een rommelmarkt. Dus nog ruim een maand de tijd om alle kinderkleding en speelgoed uit te zoeken (want daar gaat het vooral om).

Ook fijn dat het nu wat minder warm is; vorige week had ik steeds wel zin om dingen aan te pakken, maar was het echt te heet. Maar, volgens mij dénk ik dan alleen maar dat ik zin heb om die dingen te doen. Kan ik lekker veilig denken want het is toch te heet... Pffff.



Jammer Biebeltje, dat je je nog steeds niet beter voelt. Ik wou dat ik iets kon schrijven dat dat veranderde, maar kan je denk ik alleen sterkte wensen en zeggen: geef de moed niet op!



Ik heb nieuw werk op het oog, volgende week sollicitatiegesprek. Ik heb vanochtend zelfs al gedroomd dat ik de baan kreeg, dus met de visualisatie zit het wel goed, haha. Het gaat om opvangbegeleiding voor een landelijk werkend gastouderbureau. Ik bezoek dan gastgezinnen en maak inventarisaties en adviseer. Daarvan maak ik dan een verslag. Het is heel zelfstandig werk dat je zelf inplant. Ook werk je geen vast aantal uren maar bepaal je zelf hoeveel gesprekken je aanneemt. Eerlijk gezegd kan ik me niets bedenken dat op dit moment voor mij idealer is. Dus ik hoop enorm dat het lukt. Duimen jullie voor me?



Het is mij dus de afgelopen maanden wel duidelijk geworden dat ik niet de rust in mijn kont heb om niet te werken. Althans, om geen werk te zoeken. Mijn eigen werk/bedrijfje op poten zetten is nog een brug te ver kennelijk. Bovendien bevalt het me niets om zuinig aan te moeten doen. Juist de paar luxe dingetjes die we graag doen zoals uit eten gaan en dagjes uit/korte vakanties wil ik helemaal niet missen.



Ben nu weer even uitgekletst, tot later of morgen ofzo,

xx lisa.

Hoi allemaal,



Ik ben ook een meelezer die in diagnosetraject zit. Ik ben via schooldocente naar de huisarts gestuurd die mij vervolgens weer door heeft gestuurd naar een instantie in mijn stad die niet aan wachtlijsten maar wel aan onderzoek, diagnostiek en begeleiding doet.



Nu volgt komende donderdag al (nog maar 6 weken en 3 intakegesprekken later) het ADD/ADHD onderzoek. Weten jullie een beetje wat me te wachten staat? Wordt er een soort cognitieve capaciteitentest gedaan? En hoe lang duurt het ongeveer voor er een diagnose ligt na een onderzoek?



Ik probeer maar zo uitgerust mogelijk er naartoe te gaan, ben momenteel erg moe.



Ik knijp 'm ook erg voor het komende schooljaar. Ik doe een HBO-studie en ben het afgelopen jaar aan het 'puinruimen' geweest; een jaar vrijwillig overgedaan om zonder achterstallig werk een nieuw schooljaar in te gaan. Als er iemand nog handige studietruukjes heeft.. spui maar!



@Lisa; het zou mooi zijn als je de baan krijgt die je graag wilt! Herkenbaar wat je schrijft over de klussen die maar blijven liggen; ik heb ook nog zo'n lijst

Lisa, een heel goed idee om naar een rommelmarkt te gaan... Ben zelf nu ook 2x met een vriendin gegaan en je hebt 2 vliegen in 1 klap, je oude troep kwijt zijn en je verdient er nog leuk aan ook! (1 tip: niet te vaak langs de andere kraampjes, anders ga je juist weer troep kopen! ) En succes met de sollicitatie!



Biebeltje, als ik jouw lijstje zo lees heb je ook ontzettend veel aan je hoofd! Kan je ook geen dingen uit handen geven, zodat je het wat rustiger aan kan doen?

Wel jammer dat je je aantrekt wat anderen van je denken/verwachten, maar ik weet dat dat moeilijk los te laten is....

Hi pippin! Ik weet niet zo goed hoe die trajecten gemiddeld gaan, maar bij mij was het zo'n gesprek of 4/5. Eerst een beetje algemeen beeld van jezelf en waar je tegenaan loopt, dan heel veel vragenlijsten over klachten, ernst en voorbeelden, gesprek met iemand die dicht bij je staat of met ouders over je jeugd, zoiets... en als het dan vastligt over wat je ermee wil...

Studeren blijft een drama bij mij dus weet niet of je je wel iets van mijn trucjes moet aanrekken Maar wat mij wel helpt is kleien tijdens de uren dat ik op de uni stil moet zitten (gewoon stukje fimo in je hand), thuis zittend werken op een skippybal, een werkgroep waar je je planningsschema aan moet verantwoorden, en leren in de bieb.

En waar ik veel aan heb: studiebegeleiders. Soms kan je via hen of je decaan studiefinanciering verlenging krijgen omdat je vertraging hebt die niet je eigen schuld is... Heb het gevoel dat het juist mijn eigen schuld is dat ik zo veel uitloop, en dat ik het helemaal niet verdien, maar dat is een beslissing die door de opleiding word bepaald dus je kan het altijd proberen.



Julus, herken je irritatie als je afgeleid word. Soms als ik dus in de bieb zit als ik iets wil lezen, dan is het heerlijk stil, en dan gaat er iemand in de buurt echt heel luidruchtig een appel zitten eten ofzo, grrr. Eetgeluiden vind ik sowieso echt naar.

Ik weet dat dat aan mij ligt maar het is moeilijk me er soms niets van aan te trekken. Vind het ook irritant van mezelf dat ik me aan die kleine dingen irriteer maar ja....



Lisa, ik duim voor je sollicitatie!



En biebeltje, hoop voor jou, dat wat alfie zegt, dat je iets kan vinden om het iets rustiger te maken...



Geloof nu echt dat ik geen excuus meer heb om niet verder te gaan met nuttige dingen. Het is al weer bijna half 1 en weet nu al dat ik vanavond in mijn bed ga liggen balen dat ik niet functioneel bezig ben geweest vandaag... En morgen weer...

En de waslijst word alleen maar groter