Relaties
alle pijlers
Veeleisende vriend of is dit normaal?
zaterdag 21 juni 2008 om 11:23
Mijn vriend en ik wonen niet samen, dus zien we elkaar meestal in het weekend. We gaan al 7 jaar met elkaar.
Nu is het altijd al zo geweest dat hij behoorlijk wat aandacht opeist. Ik vind het soms ook gewoon prima om samen te ZIJN en hoef niet altijd zo nodig wat te doen, te praten of op een andere manier directe aandacht te krijgen of te geven. Tenminste niet altijd.... En zeker niet als ik na een week werken op vrijdag-avond thuiskom. Dan wil ik vaak maar één ding: lekker ontspannen, niks doen en tv kijken.
Eigenlijk ben ik vrijdag-avond gewoon niet op mijn best. En omdat ik weet dat mijn vriend een hoop aandacht opeist, wil ik dan ook op vrijdag vaak niet met hem afspreken, maar liever zaterdag bv, omdat ik vind dat ik hem niet de aandacht kan geven die hij wil of verwacht.
Gisteravond heb ik dan toch maar weer 's afgesproken met hem, omdat 't toch wel gezellig is' dacht ik.... gewoon lekker samen zijn.
Nu had ik de pech dat ik echt een extreem drukke werkdag had gehad en daarbij nog eens met keelpijn en een opkomende migraine thuiskwam. Ik was nog geen kwartier thuis of meneer stond op de stoep. Ik gaf aan dat ik me niet erg lekker voelde lichamelijk...
Ook hij had hard gewerkt en was doodmoe, maar op de een of andere manier kan hij dan nog steeds behoorlijk druk zijn (lees: hard praten, grapjes maken en zien of hij m'n aandacht heeft, letterlijk steeds bij me willen zijn) Een ander zou dit misschien heerlijk vinden, al die aandacht, maar ik werd er kriebelig van en heb alleen maar zoiets van: laat me nou even met rust man! Het punt is namelijk dat hij weinig aandacht gééft, hij eist het vooral op. En als hij het al geeft, vraagt hij er indirect altijd wat voor terug.
Nou verweet hij mij gister dat ik 'niet eens voor hem kon opbrengen om een beetje vrolijk te zijn en wat aandacht aan hem te schenken'. Ik voelde me inderdaad niet lekker en het was misschien beter geweest om hem op te bellen om te zeggen dat ik liever een ander tijdstip wilde afspreken... maar dan ben ik weer bang dat ik hem teleurstel.
En nu voelde ik me schuldig, omdat ik hem niet genoeg aandacht kan geven. Als ik me niet lekker voel en moe ben, dan zie je dat aan me... ik kan dat slecht verbergen en thuis laat ik het dan ook gewoon even gaan, omdat ik vind dat dat moet kunnen. Op m'n werk doe ik al de hele dag mijn best om me staande te houden (gister dan) en dan wil ik thuis gewoon effe helemaal niks groot hoeven houden.
Maargoed, mijn vriend vind dus dat ik dat dan voor hem moet doen. Hij vind dat hij echt niet teveel vraagt. Hij zegt dat ik gewoon niet WIL en eerlijk gezegd is dat dus ook zo. Ik wil eigenlijk dat hij mij ook een beetje begrijpt en zich kan inleven. Ik vind dat je in een relatie ook bij elkaar moet kunnen zijn als je je wat minder voelt of ronduit chagrijnig bent.
Wat vinden jullie hiervan en hoe gaat dat bij jullie thuis als je even een mindere dag hebt? Is je vriend/vriendin dan juist zorgzaam en begripvol, of vind je ook dat je je groot moet houden?
Mijn vriend noemde me zelfs een oud wijf ('er is altijd wat met jou'), ik had geen humor volgens hem etc. Ja, gister was ik even niet in voor zijn slappe humor en ik heb inderdaad vaak migraine (alhoewel ik hem daar zo min mogelijk last van wil laten hebben). Maar ik begin nu nota bene echt aan mezelf te twijfelen of dit wel 'normaal' is...
Nu is het altijd al zo geweest dat hij behoorlijk wat aandacht opeist. Ik vind het soms ook gewoon prima om samen te ZIJN en hoef niet altijd zo nodig wat te doen, te praten of op een andere manier directe aandacht te krijgen of te geven. Tenminste niet altijd.... En zeker niet als ik na een week werken op vrijdag-avond thuiskom. Dan wil ik vaak maar één ding: lekker ontspannen, niks doen en tv kijken.
Eigenlijk ben ik vrijdag-avond gewoon niet op mijn best. En omdat ik weet dat mijn vriend een hoop aandacht opeist, wil ik dan ook op vrijdag vaak niet met hem afspreken, maar liever zaterdag bv, omdat ik vind dat ik hem niet de aandacht kan geven die hij wil of verwacht.
Gisteravond heb ik dan toch maar weer 's afgesproken met hem, omdat 't toch wel gezellig is' dacht ik.... gewoon lekker samen zijn.
Nu had ik de pech dat ik echt een extreem drukke werkdag had gehad en daarbij nog eens met keelpijn en een opkomende migraine thuiskwam. Ik was nog geen kwartier thuis of meneer stond op de stoep. Ik gaf aan dat ik me niet erg lekker voelde lichamelijk...
Ook hij had hard gewerkt en was doodmoe, maar op de een of andere manier kan hij dan nog steeds behoorlijk druk zijn (lees: hard praten, grapjes maken en zien of hij m'n aandacht heeft, letterlijk steeds bij me willen zijn) Een ander zou dit misschien heerlijk vinden, al die aandacht, maar ik werd er kriebelig van en heb alleen maar zoiets van: laat me nou even met rust man! Het punt is namelijk dat hij weinig aandacht gééft, hij eist het vooral op. En als hij het al geeft, vraagt hij er indirect altijd wat voor terug.
Nou verweet hij mij gister dat ik 'niet eens voor hem kon opbrengen om een beetje vrolijk te zijn en wat aandacht aan hem te schenken'. Ik voelde me inderdaad niet lekker en het was misschien beter geweest om hem op te bellen om te zeggen dat ik liever een ander tijdstip wilde afspreken... maar dan ben ik weer bang dat ik hem teleurstel.
En nu voelde ik me schuldig, omdat ik hem niet genoeg aandacht kan geven. Als ik me niet lekker voel en moe ben, dan zie je dat aan me... ik kan dat slecht verbergen en thuis laat ik het dan ook gewoon even gaan, omdat ik vind dat dat moet kunnen. Op m'n werk doe ik al de hele dag mijn best om me staande te houden (gister dan) en dan wil ik thuis gewoon effe helemaal niks groot hoeven houden.
Maargoed, mijn vriend vind dus dat ik dat dan voor hem moet doen. Hij vind dat hij echt niet teveel vraagt. Hij zegt dat ik gewoon niet WIL en eerlijk gezegd is dat dus ook zo. Ik wil eigenlijk dat hij mij ook een beetje begrijpt en zich kan inleven. Ik vind dat je in een relatie ook bij elkaar moet kunnen zijn als je je wat minder voelt of ronduit chagrijnig bent.
Wat vinden jullie hiervan en hoe gaat dat bij jullie thuis als je even een mindere dag hebt? Is je vriend/vriendin dan juist zorgzaam en begripvol, of vind je ook dat je je groot moet houden?
Mijn vriend noemde me zelfs een oud wijf ('er is altijd wat met jou'), ik had geen humor volgens hem etc. Ja, gister was ik even niet in voor zijn slappe humor en ik heb inderdaad vaak migraine (alhoewel ik hem daar zo min mogelijk last van wil laten hebben). Maar ik begin nu nota bene echt aan mezelf te twijfelen of dit wel 'normaal' is...
zondag 22 juni 2008 om 15:50
quote:Valesca C schreef op 22 juni 2008 @ 15:46:
[...]
Helemaal mee eens: ik vind ook dat hij wel wat attenter zou mogen zijn.
Er schiet me nou iets te boven wat hem ook wel typeert: Ik had een keer een migraine-aanval waarbij ik twee dagen in de kamer heb gelegen op een matrasje en om het half uur moest kotsen.
Zonder te vragen of hij wat kon doen, bleef meneer gewoon uren tegen me aanlullen. Hij ZIET me lijkbleek, kotsend en wel liggen, maar hij kan er niet bij bedenken dat ik me waarschijnlijk ongelooflijk beroerd voel. Sterker nog: hij verwacht van me dat ik best even een gezellig avondje met hem kan hebben, ondanks alles.
Ik zou hard weglopen als iemand zo respectloos met me om zou gaan.
Zijn er ook dingen wel leuk aan deze man?
[...]
Helemaal mee eens: ik vind ook dat hij wel wat attenter zou mogen zijn.
Er schiet me nou iets te boven wat hem ook wel typeert: Ik had een keer een migraine-aanval waarbij ik twee dagen in de kamer heb gelegen op een matrasje en om het half uur moest kotsen.
Zonder te vragen of hij wat kon doen, bleef meneer gewoon uren tegen me aanlullen. Hij ZIET me lijkbleek, kotsend en wel liggen, maar hij kan er niet bij bedenken dat ik me waarschijnlijk ongelooflijk beroerd voel. Sterker nog: hij verwacht van me dat ik best even een gezellig avondje met hem kan hebben, ondanks alles.
Ik zou hard weglopen als iemand zo respectloos met me om zou gaan.
Zijn er ook dingen wel leuk aan deze man?
zondag 22 juni 2008 om 15:52
quote:Valesca C schreef op 22 juni 2008 @ 15:50:
[...]
Dat dat inderdaad niet klopt, realiseer ik me ook... maar op de een of andere manier denk ik nog steeds dat hij het misschien een keer gaat begrijpen. Hij KAN namelijk wel heel lief zijn en er zijn gelukkig genoeg weekenden dat het erg gezellig is.Ik geloof niet dat mensen heel erg kunnen veranderen. Dan was dat vast wel een keer gebeurd in die zeven jaar (zeven jaar is erg lang voor een slechte relatie!). Ik denk dat het er gewoon in zit of niet. Jullie verschillen enorm in verwachtingen en behoeftes. Dat lijkt mij niet de beste basis voor een relatie.
[...]
Dat dat inderdaad niet klopt, realiseer ik me ook... maar op de een of andere manier denk ik nog steeds dat hij het misschien een keer gaat begrijpen. Hij KAN namelijk wel heel lief zijn en er zijn gelukkig genoeg weekenden dat het erg gezellig is.Ik geloof niet dat mensen heel erg kunnen veranderen. Dan was dat vast wel een keer gebeurd in die zeven jaar (zeven jaar is erg lang voor een slechte relatie!). Ik denk dat het er gewoon in zit of niet. Jullie verschillen enorm in verwachtingen en behoeftes. Dat lijkt mij niet de beste basis voor een relatie.
zondag 22 juni 2008 om 16:25
quote:Valesca C schreef op 22 juni 2008 @ 15:46:
[...]
Er schiet me nou iets te boven wat hem ook wel typeert: Ik had een keer een migraine-aanval waarbij ik twee dagen in de kamer heb gelegen op een matrasje en om het half uur moest kotsen.
Zonder te vragen of hij wat kon doen, bleef meneer gewoon uren tegen me aanlullen. Hij ZIET me lijkbleek, kotsend en wel liggen, maar hij kan er niet bij bedenken dat ik me waarschijnlijk ongelooflijk beroerd voel. Sterker nog: hij verwacht van me dat ik best even een gezellig avondje met hem kan hebben, ondanks alles.Dat is echt afschuwelijk! Ongelooflijk! Ik heb er gewoon geen woorden voor. Ik heb ook migraine, zo nu en dan, en dit zou voor mij gewoon echt een vorm van marteling zijn. Bah!
[...]
Er schiet me nou iets te boven wat hem ook wel typeert: Ik had een keer een migraine-aanval waarbij ik twee dagen in de kamer heb gelegen op een matrasje en om het half uur moest kotsen.
Zonder te vragen of hij wat kon doen, bleef meneer gewoon uren tegen me aanlullen. Hij ZIET me lijkbleek, kotsend en wel liggen, maar hij kan er niet bij bedenken dat ik me waarschijnlijk ongelooflijk beroerd voel. Sterker nog: hij verwacht van me dat ik best even een gezellig avondje met hem kan hebben, ondanks alles.Dat is echt afschuwelijk! Ongelooflijk! Ik heb er gewoon geen woorden voor. Ik heb ook migraine, zo nu en dan, en dit zou voor mij gewoon echt een vorm van marteling zijn. Bah!
zondag 22 juni 2008 om 16:47
quote:Valesca C schreef op 22 juni 2008 @ 15:46:
[...]
Helemaal mee eens: ik vind ook dat hij wel wat attenter zou mogen zijn.
Er schiet me nou iets te boven wat hem ook wel typeert: Ik had een keer een migraine-aanval waarbij ik twee dagen in de kamer heb gelegen op een matrasje en om het half uur moest kotsen.
Zonder te vragen of hij wat kon doen, bleef meneer gewoon uren tegen me aanlullen. Hij ZIET me lijkbleek, kotsend en wel liggen, maar hij kan er niet bij bedenken dat ik me waarschijnlijk ongelooflijk beroerd voel. Sterker nog: hij verwacht van me dat ik best even een gezellig avondje met hem kan hebben, ondanks alles.Niet om het één of ander, maar waarom heb je hem niet gewoon het huis uitgezet toen bleek dat hij zijn mond niet ging houden? Je laat zijn gedrag ook wel toe zo. Omdat jij geen grenzen trekt, flikt hij allerlei kunstjes en komt er nog mee weg ook. Zijn hele algehele houding tegenover jou vind ik respectloos en onsympathiek (understatement) overkomen.
[...]
Helemaal mee eens: ik vind ook dat hij wel wat attenter zou mogen zijn.
Er schiet me nou iets te boven wat hem ook wel typeert: Ik had een keer een migraine-aanval waarbij ik twee dagen in de kamer heb gelegen op een matrasje en om het half uur moest kotsen.
Zonder te vragen of hij wat kon doen, bleef meneer gewoon uren tegen me aanlullen. Hij ZIET me lijkbleek, kotsend en wel liggen, maar hij kan er niet bij bedenken dat ik me waarschijnlijk ongelooflijk beroerd voel. Sterker nog: hij verwacht van me dat ik best even een gezellig avondje met hem kan hebben, ondanks alles.Niet om het één of ander, maar waarom heb je hem niet gewoon het huis uitgezet toen bleek dat hij zijn mond niet ging houden? Je laat zijn gedrag ook wel toe zo. Omdat jij geen grenzen trekt, flikt hij allerlei kunstjes en komt er nog mee weg ook. Zijn hele algehele houding tegenover jou vind ik respectloos en onsympathiek (understatement) overkomen.
zondag 22 juni 2008 om 18:00
Dat ik mijn eigen grenzen niet trek, klopt wel... omdat ik vaak zelf helemaal niet weet waar die liggen. Natuurlijk heb ik er wel wat van gezegd toen en hij hield zijn mond uiteindelijk ook wel, alleen dat is het dan ook... hij doet niet iets voor mij, tenzij ik erom vraag. Maargoed, ik denk ook dat dit typisch mannelijk is en hij is daarbij ook nog eens niet het zorgzame type.
Ik vind het ZO moeilijk om voor mijzelf te bepalen wat 'normaal' is en wat niet. Natuurlijk zie ik wel in dat zijn gedrag tijdens die migraine-aanval niet echt sympathiek was en ookal niet getuigt van veel inlevingsvermogen. Dat is zeker niet leuk. En daar heb ik ook later wel een pittige discussie over gehad.
Zoals ik hier over hem vertel, schilder ik hem misschien ook wel af als een soort ongevoelig monster. Aan inlevingsvermogen mankeert het bij hem dan wel vaak... hij is wel bereid om erover na te denken. Op zijn manier probeert hij wel dingen voor me te doen, waarvan hij denkt dat ze goed zijn.
Tsja...ik weet het eigenlijk ook niet zo goed, nu ik dit allemaal opschrijf en het zelf overlees. Het klinkt een beetje alsof ik mijzelf voor de gek hou.
Hij zegt dat hij meer vechtlust wil zien bij mij. Hij vindt dat ik te snel toegeef aan een kwaal. Niet zozeer met migraine, maar ik heb bv ook erg vaak oorontsteking en heb vorig jaar hernia gehad. Ik kies er ook niet voor, maar ik heb inderdaad bijna altijd wel wat. Ik vind niet dat ik zit te zeuren of dat ik kleinzerig ben. De neuroloog constateerde nog dat ik met een zware hernia rondliep en verbaasde zich daarover.
Omdat mijn vriend steeds dit soort dingen zegt als: 'ik zie geen vechtlust bij jou', krijg ik echt het idee dat ik een zeur ben, terwijl ik dat zelf echt niet vind. Zelf heeft hij nooit wat, echt nooit.
Ik weet gewoon echt niet meer of ik nou echt een zeikwijf ben, of dat hij echt buitensporig reageert.
Ik vind het ZO moeilijk om voor mijzelf te bepalen wat 'normaal' is en wat niet. Natuurlijk zie ik wel in dat zijn gedrag tijdens die migraine-aanval niet echt sympathiek was en ookal niet getuigt van veel inlevingsvermogen. Dat is zeker niet leuk. En daar heb ik ook later wel een pittige discussie over gehad.
Zoals ik hier over hem vertel, schilder ik hem misschien ook wel af als een soort ongevoelig monster. Aan inlevingsvermogen mankeert het bij hem dan wel vaak... hij is wel bereid om erover na te denken. Op zijn manier probeert hij wel dingen voor me te doen, waarvan hij denkt dat ze goed zijn.
Tsja...ik weet het eigenlijk ook niet zo goed, nu ik dit allemaal opschrijf en het zelf overlees. Het klinkt een beetje alsof ik mijzelf voor de gek hou.
Hij zegt dat hij meer vechtlust wil zien bij mij. Hij vindt dat ik te snel toegeef aan een kwaal. Niet zozeer met migraine, maar ik heb bv ook erg vaak oorontsteking en heb vorig jaar hernia gehad. Ik kies er ook niet voor, maar ik heb inderdaad bijna altijd wel wat. Ik vind niet dat ik zit te zeuren of dat ik kleinzerig ben. De neuroloog constateerde nog dat ik met een zware hernia rondliep en verbaasde zich daarover.
Omdat mijn vriend steeds dit soort dingen zegt als: 'ik zie geen vechtlust bij jou', krijg ik echt het idee dat ik een zeur ben, terwijl ik dat zelf echt niet vind. Zelf heeft hij nooit wat, echt nooit.
Ik weet gewoon echt niet meer of ik nou echt een zeikwijf ben, of dat hij echt buitensporig reageert.
zondag 22 juni 2008 om 18:03
quote:moravia schreef op 22 juni 2008 @ 17:59:
Wat vind je nog leuk aan de relatie?
We kunnen elkaar soms heel goed begrijpen.
We hebben dezelfde denkbeelden over de wereld, religie en de maatschappij (grotendeels althans).
Hij kan heel lief zijn
Hij heeft humor
We zijn echte maatjes van elkaar (misschien niet altijd even goede partners, maar wel vrienden)
Ik moet wel zeggen dat je vraag enigszins confronterend is, want ik ben denk ik nu al door de positieve punten heen en de negatieve punten zijn er misschien wel in overvloed...
Wat vind je nog leuk aan de relatie?
We kunnen elkaar soms heel goed begrijpen.
We hebben dezelfde denkbeelden over de wereld, religie en de maatschappij (grotendeels althans).
Hij kan heel lief zijn
Hij heeft humor
We zijn echte maatjes van elkaar (misschien niet altijd even goede partners, maar wel vrienden)
Ik moet wel zeggen dat je vraag enigszins confronterend is, want ik ben denk ik nu al door de positieve punten heen en de negatieve punten zijn er misschien wel in overvloed...
zondag 22 juni 2008 om 18:19
quote:moravia schreef op 22 juni 2008 @ 18:05:
Je 'klinkt' alsof je er diep van binnen geen zin meer in hebt maar aan jezelf twijfelt....
Ja...dat klopt eigenlijk wel. En zolang ik het niet echt zeker weet, doe ik er ook niks aan. Ik had zelfs met mezelf een afspraak gemaakt om maar zoveel mogelijk te genieten van de goede dingen in de relatie, totdat het echt duidelijk is. Maar op de momenten dat het dan slecht gaat, komen alle twijfels weer op tafel en spit ik de hele relatie weer door.
OF ik ben er gewoon nog niet klaar voor om het uit te maken, OF ik weet het gewoon echt niet. It ain't over 'till it's over...
Je 'klinkt' alsof je er diep van binnen geen zin meer in hebt maar aan jezelf twijfelt....
Ja...dat klopt eigenlijk wel. En zolang ik het niet echt zeker weet, doe ik er ook niks aan. Ik had zelfs met mezelf een afspraak gemaakt om maar zoveel mogelijk te genieten van de goede dingen in de relatie, totdat het echt duidelijk is. Maar op de momenten dat het dan slecht gaat, komen alle twijfels weer op tafel en spit ik de hele relatie weer door.
OF ik ben er gewoon nog niet klaar voor om het uit te maken, OF ik weet het gewoon echt niet. It ain't over 'till it's over...
zondag 22 juni 2008 om 18:33
zondag 22 juni 2008 om 18:50
quote:an_na schreef op 22 juni 2008 @ 18:33:
Misschien kunnen jullie eens proberen om elkaar een paar weken (ofzo) niet te zien. Als jullie elkaar missen (of jij hem in elk geval) kun je daar vaak al het e.e.a. aan zien en beter een beslissing nemen.
Wat is trouwens de reden dat jullie niet meer samenwonen?
Ooooo, als we elkaar twee weken niet zien en/of spreken (laatste keer was in mei), dan missen we elkaar enorm! En dat is dus ook zo verwarrend. Maar wat ik dan mis, is vooral om met mijn verhalen bij hem terecht te kunnen, om de mooie dingen met elkaar te kunnen delen, om de (h)erkenning die we vaak samen hebben als we het hebben over bepaalde situaties of over mensen en hoe ze zich gedragen.
We wonen niet meer samen, omdat ik vond dat het niet ging en dat we meer vrijheid nodig hadden voor onze eigen ontwikkeling. Ik vond hem nog wat te onvolwassen in bepaalde dingen en wilde eventueel pas weer samenwonen, als daar verandering in zou komen. Dat was één van de redenen. De ander is dat ik ook behoefte heb om afentoe alleen te kunnen zijn. Zoals ik al aangaf, vraagt hij vaak veel aandacht en ook toen wilde ik soms gewoon even helemaal niks hoeven of moeten en hij gaf mij vaak helaas wel het gevoel vanalles te moeten.
Misschien kunnen jullie eens proberen om elkaar een paar weken (ofzo) niet te zien. Als jullie elkaar missen (of jij hem in elk geval) kun je daar vaak al het e.e.a. aan zien en beter een beslissing nemen.
Wat is trouwens de reden dat jullie niet meer samenwonen?
Ooooo, als we elkaar twee weken niet zien en/of spreken (laatste keer was in mei), dan missen we elkaar enorm! En dat is dus ook zo verwarrend. Maar wat ik dan mis, is vooral om met mijn verhalen bij hem terecht te kunnen, om de mooie dingen met elkaar te kunnen delen, om de (h)erkenning die we vaak samen hebben als we het hebben over bepaalde situaties of over mensen en hoe ze zich gedragen.
We wonen niet meer samen, omdat ik vond dat het niet ging en dat we meer vrijheid nodig hadden voor onze eigen ontwikkeling. Ik vond hem nog wat te onvolwassen in bepaalde dingen en wilde eventueel pas weer samenwonen, als daar verandering in zou komen. Dat was één van de redenen. De ander is dat ik ook behoefte heb om afentoe alleen te kunnen zijn. Zoals ik al aangaf, vraagt hij vaak veel aandacht en ook toen wilde ik soms gewoon even helemaal niks hoeven of moeten en hij gaf mij vaak helaas wel het gevoel vanalles te moeten.
zondag 22 juni 2008 om 18:55
Volgens mij kun je het idee dat hij gaat veranderen, wel uit je hoofd zetten. Als hij de afgelopen zeven jaar niet is veranderd, hoe groot is dan de kans dat dat in de toekomst wel gaat gebeuren?
Dus blijft er niks anders op dan nog duidelijker aan te geven wanneer je geen behoefte hebt aan zijn (veeleisende) gezelschap.
Dus blijft er niks anders op dan nog duidelijker aan te geven wanneer je geen behoefte hebt aan zijn (veeleisende) gezelschap.
zondag 22 juni 2008 om 18:55
Ja da's lastig. Op een gegeven moment gaat verliefdheid over in houden van en dan herken ik wel veel van wat je schrijft (dingen delen e.d.). Maar als je je aan mekaar ergert en hier niet goed over kan praten hebben jullie wel een probleem.
Hij komt wel over als een bot persoon, maar ja, als hij al 7 jaar zo is en jij niet duidelijk genoeg hebt aangegeven dat je je hieraan stoort dan lijkt het me moeilijk om nog te veranderen.
Misschien moet je jezelf dan afvragen of je hier nog zoveel jaar mee door wilt gaan.
Hij komt wel over als een bot persoon, maar ja, als hij al 7 jaar zo is en jij niet duidelijk genoeg hebt aangegeven dat je je hieraan stoort dan lijkt het me moeilijk om nog te veranderen.
Misschien moet je jezelf dan afvragen of je hier nog zoveel jaar mee door wilt gaan.
zondag 22 juni 2008 om 19:01
zondag 22 juni 2008 om 19:03
quote:Valesca C schreef op 22 juni 2008 @ 18:50:
[...]
We wonen niet meer samen, omdat ik vond dat het niet ging en dat we meer vrijheid nodig hadden voor onze eigen ontwikkeling. Ik vond hem nog wat te onvolwassen in bepaalde dingen en wilde eventueel pas weer samenwonen, als daar verandering in zou komen. Dat was één van de redenen. De ander is dat ik ook behoefte heb om afentoe alleen te kunnen zijn. Zoals ik al aangaf, vraagt hij vaak veel aandacht en ook toen wilde ik soms gewoon even helemaal niks hoeven of moeten en hij gaf mij vaak helaas wel het gevoel vanalles te moeten.Sterker, ik kan me vrij levendig voorstellen dat hij deze relatie beëindigt zodra hij een ander heeft gevonden. Relaties met iemand die vanwege eigen ontwikkeling apart wil gaan wonen, en die je te onvolwassen vindt, lijken me niet bijzonder kansrijk.
[...]
We wonen niet meer samen, omdat ik vond dat het niet ging en dat we meer vrijheid nodig hadden voor onze eigen ontwikkeling. Ik vond hem nog wat te onvolwassen in bepaalde dingen en wilde eventueel pas weer samenwonen, als daar verandering in zou komen. Dat was één van de redenen. De ander is dat ik ook behoefte heb om afentoe alleen te kunnen zijn. Zoals ik al aangaf, vraagt hij vaak veel aandacht en ook toen wilde ik soms gewoon even helemaal niks hoeven of moeten en hij gaf mij vaak helaas wel het gevoel vanalles te moeten.Sterker, ik kan me vrij levendig voorstellen dat hij deze relatie beëindigt zodra hij een ander heeft gevonden. Relaties met iemand die vanwege eigen ontwikkeling apart wil gaan wonen, en die je te onvolwassen vindt, lijken me niet bijzonder kansrijk.
zondag 22 juni 2008 om 19:27
Hij is juist degene die aangeeft dat hij oud met me wil worden. Aan hem ligt het niet wat dat betreft... IK ben degene die steeds twijfelt en voor hem is dat natuurlijk niet leuk.
PS het zou ook heel goed kunnen dat ik verliefd word op een ander... maarja, kan dat niet altijd gebeuren, in elke relatie?
PS het zou ook heel goed kunnen dat ik verliefd word op een ander... maarja, kan dat niet altijd gebeuren, in elke relatie?
zondag 22 juni 2008 om 20:13
quote:Valesca C schreef op 22 juni 2008 @ 18:19:
[...]
Ja...dat klopt eigenlijk wel. En zolang ik het niet echt zeker weet, doe ik er ook niks aan. Ik had zelfs met mezelf een afspraak gemaakt om maar zoveel mogelijk te genieten van de goede dingen in de relatie, totdat het echt duidelijk is. Maar op de momenten dat het dan slecht gaat, komen alle twijfels weer op tafel en spit ik de hele relatie weer door.
OF ik ben er gewoon nog niet klaar voor om het uit te maken, OF ik weet het gewoon echt niet. It ain't over 'till it's over...Maak je niet te druk; het zal zichzelf wel uitwijzen. Probeer idd van de leuke dingen te genieten, en neem die vrijdag lekker voor jezelf voortaan!
[...]
Ja...dat klopt eigenlijk wel. En zolang ik het niet echt zeker weet, doe ik er ook niks aan. Ik had zelfs met mezelf een afspraak gemaakt om maar zoveel mogelijk te genieten van de goede dingen in de relatie, totdat het echt duidelijk is. Maar op de momenten dat het dan slecht gaat, komen alle twijfels weer op tafel en spit ik de hele relatie weer door.
OF ik ben er gewoon nog niet klaar voor om het uit te maken, OF ik weet het gewoon echt niet. It ain't over 'till it's over...Maak je niet te druk; het zal zichzelf wel uitwijzen. Probeer idd van de leuke dingen te genieten, en neem die vrijdag lekker voor jezelf voortaan!
zondag 22 juni 2008 om 21:23
Hoi Valesca,
Wat een vervelende situatie.
Om te beginnen krijg ik de kriebels van de verhalen over je vriend. Ik heb ook weleens last van migraine (vriendlief trouwens ook), en dan wil ik niets liever dan rustig liggen en mijn ogen dicht doen. Zou niet eens weten waar ik dan de energie vandaan zou moeten halen om met iemand de discussie aan te gaan waarom je rust nodig hebt. Kan hij zich niet meer herinneren dat hij eens ziek was en hoe hij zich toen voelde? Los daarvan heeft hij gewoon te accepteren dat jij bepaalde dingen liever niet of wel hebt als je ziek bent...
Ik krijg de indruk dat hij je probeert te veranderen in iets dat je niet bent. Je lichamelijke gesteldheid staat los van je karakter. Jij bent Valesca, en soms werkt je lichaam even niet mee. Is voor jou al vervelend genoeg. Dat maakt je helemaal geen zeikerd of wat dan ook. Het maakt jou iemand die af en toe lichamelijke pech heeft, en daar helaas soms pas op de plaats voor moet maken.
Jou veranderen hoeft hij al helemaal niet te proberen; als het goed is ben je al zeven jaar dezelfde en ben je goed zoals je bent. En blijkbaar kom je er nu achter dat hij minder flexibel is om tegenslag samen goed op te vangen. Vroeg of laat krijgt iedereen wel een kwaal, operatie, moeilijke zwangerschap of wordt gewoon oud en traag. Hoe kijkt hij daar tegenaan dan? Kun jij ermee omgaan dat hij op deze manier op tegenslag reageert (het bij jou leggen en kwaad worden)?
Wat een vervelende situatie.
Om te beginnen krijg ik de kriebels van de verhalen over je vriend. Ik heb ook weleens last van migraine (vriendlief trouwens ook), en dan wil ik niets liever dan rustig liggen en mijn ogen dicht doen. Zou niet eens weten waar ik dan de energie vandaan zou moeten halen om met iemand de discussie aan te gaan waarom je rust nodig hebt. Kan hij zich niet meer herinneren dat hij eens ziek was en hoe hij zich toen voelde? Los daarvan heeft hij gewoon te accepteren dat jij bepaalde dingen liever niet of wel hebt als je ziek bent...
Ik krijg de indruk dat hij je probeert te veranderen in iets dat je niet bent. Je lichamelijke gesteldheid staat los van je karakter. Jij bent Valesca, en soms werkt je lichaam even niet mee. Is voor jou al vervelend genoeg. Dat maakt je helemaal geen zeikerd of wat dan ook. Het maakt jou iemand die af en toe lichamelijke pech heeft, en daar helaas soms pas op de plaats voor moet maken.
Jou veranderen hoeft hij al helemaal niet te proberen; als het goed is ben je al zeven jaar dezelfde en ben je goed zoals je bent. En blijkbaar kom je er nu achter dat hij minder flexibel is om tegenslag samen goed op te vangen. Vroeg of laat krijgt iedereen wel een kwaal, operatie, moeilijke zwangerschap of wordt gewoon oud en traag. Hoe kijkt hij daar tegenaan dan? Kun jij ermee omgaan dat hij op deze manier op tegenslag reageert (het bij jou leggen en kwaad worden)?
vrijdag 27 juni 2008 om 11:12
quote:Valesca C schreef op 22 juni 2008 @ 18:00:
Dat ik mijn eigen grenzen niet trek, klopt wel... omdat ik vaak zelf helemaal niet weet waar die liggen. Natuurlijk heb ik er wel wat van gezegd toen en hij hield zijn mond uiteindelijk ook wel, alleen dat is het dan ook... hij doet niet iets voor mij, tenzij ik erom vraag. Maargoed, ik denk ook dat dit typisch mannelijk is en hij is daarbij ook nog eens niet het zorgzame type.
[...........]
Ik weet gewoon echt niet meer of ik nou echt een zeikwijf ben, of dat hij echt buitensporig reageert.
Meissie, ten eerste wil ik kwijt dat je niet te snel moet toegeven aan het 'typisch man' zijn. Mijn vriend is een op en top man maar alsnog heel lief voor me en echt ontzettend zorgzaam. Als ik een keer spontaan hoofdpijn krijg (niet eens migraine dus he) bied ie al aan om ff mn nek/hoofd te masseren, al is het maar een paar luttele seconden (hihi) ik vind het gaat wel om het idee!
je begrijpt toen ik dat gedeelte las over hoe jij daar kotsend lag en hij maar doorlulde, sorry maar dat schiet echt ff bij me in het verkeerde keelgat hoor!!
En jij twijfelt eraan of je een zeikwijf bent? Zelfs nadat je simpelweg hier ff hebt neergezet dat je ook nog es met n zware hernia hebt rondgelopen?!! het gaat mn petje te boven meis.
Kijk, hoe het echt allemaal precies zit weet ik niet. Hoeft ook niet want ik ken je verder niet. Maar als ik jou was zou ik es ff een time out nemen (desnoods) en dan op papier zetten wat de voor- en nadelen van deze relatie zijn. En wat zo goed is aan jou zelf! want dat zijn vast een hoop punten..alleen moet je die zelf nog ontdekken..
Meis heel veel succes hoor.. Liefs Nickie
Dat ik mijn eigen grenzen niet trek, klopt wel... omdat ik vaak zelf helemaal niet weet waar die liggen. Natuurlijk heb ik er wel wat van gezegd toen en hij hield zijn mond uiteindelijk ook wel, alleen dat is het dan ook... hij doet niet iets voor mij, tenzij ik erom vraag. Maargoed, ik denk ook dat dit typisch mannelijk is en hij is daarbij ook nog eens niet het zorgzame type.
[...........]
Ik weet gewoon echt niet meer of ik nou echt een zeikwijf ben, of dat hij echt buitensporig reageert.
Meissie, ten eerste wil ik kwijt dat je niet te snel moet toegeven aan het 'typisch man' zijn. Mijn vriend is een op en top man maar alsnog heel lief voor me en echt ontzettend zorgzaam. Als ik een keer spontaan hoofdpijn krijg (niet eens migraine dus he) bied ie al aan om ff mn nek/hoofd te masseren, al is het maar een paar luttele seconden (hihi) ik vind het gaat wel om het idee!
je begrijpt toen ik dat gedeelte las over hoe jij daar kotsend lag en hij maar doorlulde, sorry maar dat schiet echt ff bij me in het verkeerde keelgat hoor!!
En jij twijfelt eraan of je een zeikwijf bent? Zelfs nadat je simpelweg hier ff hebt neergezet dat je ook nog es met n zware hernia hebt rondgelopen?!! het gaat mn petje te boven meis.
Kijk, hoe het echt allemaal precies zit weet ik niet. Hoeft ook niet want ik ken je verder niet. Maar als ik jou was zou ik es ff een time out nemen (desnoods) en dan op papier zetten wat de voor- en nadelen van deze relatie zijn. En wat zo goed is aan jou zelf! want dat zijn vast een hoop punten..alleen moet je die zelf nog ontdekken..
Meis heel veel succes hoor.. Liefs Nickie
vrijdag 27 juni 2008 om 11:28
Misschien ook een puntje miscommunicatie zoals katten en honden die kunnen hebben. Tegengestelde signalen en oplossingen.
Het verschil tussen introverte mensen en extraverte mensen is dat wanneer die personen er helemaal doorzitten en weer nieuwe energie opladen, introverte mensen dat doen door zich in zichzelf terug te trekken, of rust/stilte nodig hebben, en extraverte mensen juist het liefst in een drukke bar of een discotheek gaan staan. De introverte persoon wil zo weinig mogelijk impulsen, de extraverte zoveel mogelijk.
Jouw manier van opladen is duidelijk introvert: je wilt even rust. Maar misschien is je vriend extravert en begrijpt hij die behoefte niet omdat hij het zelf juist andersom doet? En misschien is al dat aandacht vragen wel zijn extraverte manier om zich weer op te laden?
Misschien dat het helpt als dat mechanisme duidelijk is?
Het verschil tussen introverte mensen en extraverte mensen is dat wanneer die personen er helemaal doorzitten en weer nieuwe energie opladen, introverte mensen dat doen door zich in zichzelf terug te trekken, of rust/stilte nodig hebben, en extraverte mensen juist het liefst in een drukke bar of een discotheek gaan staan. De introverte persoon wil zo weinig mogelijk impulsen, de extraverte zoveel mogelijk.
Jouw manier van opladen is duidelijk introvert: je wilt even rust. Maar misschien is je vriend extravert en begrijpt hij die behoefte niet omdat hij het zelf juist andersom doet? En misschien is al dat aandacht vragen wel zijn extraverte manier om zich weer op te laden?
Misschien dat het helpt als dat mechanisme duidelijk is?
vrijdag 27 juni 2008 om 12:24
quote:Valesca C schreef op 22 juni 2008 @ 18:03:
[...]
We kunnen elkaar soms heel goed begrijpen.
We hebben dezelfde denkbeelden over de wereld, religie en de maatschappij (grotendeels althans).
Hij kan heel lief zijn
Hij heeft humor
We zijn echte maatjes van elkaar (misschien niet altijd even goede partners, maar wel vrienden)
Die dingen zie ik niet terug in de praktijk van jullie relatie. Hij kan heel lief zijn? Maar hij doet niet lief als jij migraine hebt of als je een hernia hebt.
Echte maatjes? Waar is hij dan als jij ziek bent en steun nodig hebt? Dan ben je een aansteller volgens hem en weigert hij zijn gedrag aan te passen en voor jou te zorgen op een manier die jij prettig vindt.
Als ik griep heb wil ik graag kopjes thee op bed en leuke tijdschriften. Mijn man zorgt daarvoor en is superlief op zulke momenten. Als hij ziek is wil hij rust. Geen thee op bed, geen opbeurende gesprekjes, gewoon 1 of 2 dagen uitzieken. Ik doe dat dan voor hem. Ik zou hem liever verwennen en vaak even kijken hoe het met hem is maar hij wil dat niet. Dus doe ik dat niet. Dat is maatjes zijn en rekening houden met elkaar.
[...]
We kunnen elkaar soms heel goed begrijpen.
We hebben dezelfde denkbeelden over de wereld, religie en de maatschappij (grotendeels althans).
Hij kan heel lief zijn
Hij heeft humor
We zijn echte maatjes van elkaar (misschien niet altijd even goede partners, maar wel vrienden)
Die dingen zie ik niet terug in de praktijk van jullie relatie. Hij kan heel lief zijn? Maar hij doet niet lief als jij migraine hebt of als je een hernia hebt.
Echte maatjes? Waar is hij dan als jij ziek bent en steun nodig hebt? Dan ben je een aansteller volgens hem en weigert hij zijn gedrag aan te passen en voor jou te zorgen op een manier die jij prettig vindt.
Als ik griep heb wil ik graag kopjes thee op bed en leuke tijdschriften. Mijn man zorgt daarvoor en is superlief op zulke momenten. Als hij ziek is wil hij rust. Geen thee op bed, geen opbeurende gesprekjes, gewoon 1 of 2 dagen uitzieken. Ik doe dat dan voor hem. Ik zou hem liever verwennen en vaak even kijken hoe het met hem is maar hij wil dat niet. Dus doe ik dat niet. Dat is maatjes zijn en rekening houden met elkaar.
