Zwanger
alle pijlers
Nog niet zwanger na een half jaar. Wie ook?
woensdag 1 januari 2014 om 09:06
Zijn er meer dames hier die inmiddels een half jaar proberen zwanger te raken? Ik ken de statistieken en weet rationeel gezien dat ik me nog niet echt zorgen hoef te maken, maar toch word ik inmiddels wel een beetje nerveus. Het lijkt mij fijn om die onzekerheden te kunnen delen. Ik ben overigens 30 jaar, we gaan voor kind nr. 1.
maandag 13 januari 2014 om 01:13
Hoi,
Hier al anderhalf jaar pilvrij, ronde vier, eerste kindje.
Kan mezelf redelijk rationeel geruststellen en vertrouwen hebben, maar... ben dertig, die gedachte is wel op de achtergrond.
Toch begonnen wat te lezen over hoe het precies zit en wat de ervaringen van anderen zijn. Ik lees dus rustig mee.
Succes allen!
Hier al anderhalf jaar pilvrij, ronde vier, eerste kindje.
Kan mezelf redelijk rationeel geruststellen en vertrouwen hebben, maar... ben dertig, die gedachte is wel op de achtergrond.
Toch begonnen wat te lezen over hoe het precies zit en wat de ervaringen van anderen zijn. Ik lees dus rustig mee.
Succes allen!
donderdag 16 januari 2014 om 16:59
Ik heb er zonder aanwijsbare reden ruim drie jaar over gedaan om zwanger te raken. Eerste anderhalf jaar was ik vrij relaxed, daarna begon ik een tikje verbetener te worden en hebben we onderzoeken laten doen. Uiteindelijk is er na vele onderzoeken met behulp van IUI een zwangerschap ontstaan.
Ik realiseer me nu pas hoe veel tijd ik heb 'verdaan' met piekeren en zorgen, zorgen die me niets hebben opgeleverd maar die me wel iedere maand een stuk ongelukkiger maakten. Pas na ruim twee jaar begon ik te ontdekken hoe ik beter kon omgaan met de onzekerheid en de maandelijkse teleurstellingen.
Hoe logisch het ook is en hoe ongeduldig je ook bent, probeer niet uit het oog te verliezen dat het waarschijnlijk goed komt. Zeker na een maand of zes, of acht - en mocht het echt lang gaan duren dan is een 'coping strategy' helemaal wel handig.
Veel sterkte met wachten dus en probeer niet te veel te wachten.
Ik realiseer me nu pas hoe veel tijd ik heb 'verdaan' met piekeren en zorgen, zorgen die me niets hebben opgeleverd maar die me wel iedere maand een stuk ongelukkiger maakten. Pas na ruim twee jaar begon ik te ontdekken hoe ik beter kon omgaan met de onzekerheid en de maandelijkse teleurstellingen.
Hoe logisch het ook is en hoe ongeduldig je ook bent, probeer niet uit het oog te verliezen dat het waarschijnlijk goed komt. Zeker na een maand of zes, of acht - en mocht het echt lang gaan duren dan is een 'coping strategy' helemaal wel handig.
Veel sterkte met wachten dus en probeer niet te veel te wachten.
woensdag 29 januari 2014 om 09:10
Ik hoop dat dit topic nog actief is. Wij zijn inmiddels anderhalf jaar bezig, inmiddels ook een aantal onderzoeken gehad, wachten nog op de uitslag.
Herken me met name heel erg in het verhaal van Mlle_j. Heb dringend een 'coping strategy' nodig. Maarja hoe doe ik dat/hoe kom ik daaraan? Iemand tips?
Herken me met name heel erg in het verhaal van Mlle_j. Heb dringend een 'coping strategy' nodig. Maarja hoe doe ik dat/hoe kom ik daaraan? Iemand tips?
woensdag 29 januari 2014 om 11:02
Dag dames,
Ik kom ook graag meeschrijven. Heb heel wat topics afgelezen (ook een aantal bekende namen hier) maar op zulke topics worden de meeste vrij vlot zwanger en ben dus afgehaakt. Ik ben bijna een jaar gestopt met de pil. Vriend is 36, ikzelf 30. De eerste maanden heel relaxed, de laatste maanden wat meer ermee bezig (berekenen van vruchtbare dagen, en daar wat meer "gebruik" van maken). Wij staan er vrij nuchter in (als het ons is gegund dan komt het vanzelf) en voorlopig nog niet van plan om de medische molen in te gaan. Misschien ook wel uit angst om te horen dat...
Ik kom ook graag meeschrijven. Heb heel wat topics afgelezen (ook een aantal bekende namen hier) maar op zulke topics worden de meeste vrij vlot zwanger en ben dus afgehaakt. Ik ben bijna een jaar gestopt met de pil. Vriend is 36, ikzelf 30. De eerste maanden heel relaxed, de laatste maanden wat meer ermee bezig (berekenen van vruchtbare dagen, en daar wat meer "gebruik" van maken). Wij staan er vrij nuchter in (als het ons is gegund dan komt het vanzelf) en voorlopig nog niet van plan om de medische molen in te gaan. Misschien ook wel uit angst om te horen dat...
woensdag 29 januari 2014 om 12:20
Fijn om te merken dat er reactie komt. Met alle respect het ging me niet eens zo om de aantal maanden maar meer over hoe jullie er mentaal in staan.
Ik herkende me gewoon heel erg in de reactie van Mlle-j. Het eerste jaar was ik eigenlijk heel relaxed maar daarna veranderende iets. Ik vind het moeilijk om dingen zoals bijvoorbeeld een vakantie te plannen of vooruit kijken, want het afgelopen jaar is helaas heel anders gegaan dan gehoopt. Hoe moet ik dat dan zien dit jaar?
Ik pieker er maar op los en word daar erg ongelukkig van. Ik begrijp dat ik het los moet laten, maar hoe als het zoveel aspecten van je leven raakt? Ik ben heel op zoek naar een manier om er beter mee om te gaan...
Ik herkende me gewoon heel erg in de reactie van Mlle-j. Het eerste jaar was ik eigenlijk heel relaxed maar daarna veranderende iets. Ik vind het moeilijk om dingen zoals bijvoorbeeld een vakantie te plannen of vooruit kijken, want het afgelopen jaar is helaas heel anders gegaan dan gehoopt. Hoe moet ik dat dan zien dit jaar?
Ik pieker er maar op los en word daar erg ongelukkig van. Ik begrijp dat ik het los moet laten, maar hoe als het zoveel aspecten van je leven raakt? Ik ben heel op zoek naar een manier om er beter mee om te gaan...
woensdag 29 januari 2014 om 12:22
Hoi Allemaal, ik lees veel dingen hier die ik herken. Ik ben in mei 2012 gestopt met de pil en raakte zwanger in december. Helaas is dit in februari een miskraam geworden. Grote klap gehad en weer begonnen in april 2013. Zwanger in december maar na 2 weken weer een miskraam. Nu weer bezig met zwanger worden, maar erg bang dat het toch weer mis gaat.. Iedereen zegt dat ik blij moet zijn dat ik zwanger kan worden, maar het iedere maand in spanning zitten en er niet te veel mee bezig zijn (lukt dus echt niet) is echt moeilijk!
Ik gebruik ovulatietesten van persona in de houder van CB, zijn een stuk goedkoper en werkt gewoon in de houder dus (tip van medewerker bij Etos) Ik ga ook maar is op internet kijken hoeveel het kost. Succes allemaal!
Ik gebruik ovulatietesten van persona in de houder van CB, zijn een stuk goedkoper en werkt gewoon in de houder dus (tip van medewerker bij Etos) Ik ga ook maar is op internet kijken hoeveel het kost. Succes allemaal!
woensdag 29 januari 2014 om 12:28
quote:iniminimuisje schreef op 29 januari 2014 @ 12:20:
Fijn om te merken dat er reactie komt. Met alle respect het ging me niet eens zo om de aantal maanden maar meer over hoe jullie er mentaal in staan.
Ik herkende me gewoon heel erg in de reactie van Mlle-j. Het eerste jaar was ik eigenlijk heel relaxed maar daarna veranderende iets. Ik vind het moeilijk om dingen zoals bijvoorbeeld een vakantie te plannen of vooruit kijken, want het afgelopen jaar is helaas heel anders gegaan dan gehoopt. Hoe moet ik dat dan zien dit jaar?
Ik pieker er maar op los en word daar erg ongelukkig van. Ik begrijp dat ik het los moet laten, maar hoe als het zoveel aspecten van je leven raakt? Ik ben heel op zoek naar een manier om er beter mee om te gaan...Ik was vorig jaar mentaal helemaal uitgeput, zag overal tegenop. Ik herken mezelf in jouw verhaal. In augustus 2013 ben ik bij een acupuncturist geweest en dat heeft mij heel goed geholpen. Ze heeft ervoor gezorgd dat ik rustiger werd en door middel van ademhalingsoefeningen weer beter kon slapen. Nu ga ik er 1x in de maand naartoe en dan 'prikt' ze voor de vruchtbaarheid en eisprong. Dit is natuurlijk wel iets wat bij jou moet passen en mijn acupuncturist is ook heel nuchter, helemaal niet zweverig. Maar wilde het toch even delen!
Fijn om te merken dat er reactie komt. Met alle respect het ging me niet eens zo om de aantal maanden maar meer over hoe jullie er mentaal in staan.
Ik herkende me gewoon heel erg in de reactie van Mlle-j. Het eerste jaar was ik eigenlijk heel relaxed maar daarna veranderende iets. Ik vind het moeilijk om dingen zoals bijvoorbeeld een vakantie te plannen of vooruit kijken, want het afgelopen jaar is helaas heel anders gegaan dan gehoopt. Hoe moet ik dat dan zien dit jaar?
Ik pieker er maar op los en word daar erg ongelukkig van. Ik begrijp dat ik het los moet laten, maar hoe als het zoveel aspecten van je leven raakt? Ik ben heel op zoek naar een manier om er beter mee om te gaan...Ik was vorig jaar mentaal helemaal uitgeput, zag overal tegenop. Ik herken mezelf in jouw verhaal. In augustus 2013 ben ik bij een acupuncturist geweest en dat heeft mij heel goed geholpen. Ze heeft ervoor gezorgd dat ik rustiger werd en door middel van ademhalingsoefeningen weer beter kon slapen. Nu ga ik er 1x in de maand naartoe en dan 'prikt' ze voor de vruchtbaarheid en eisprong. Dit is natuurlijk wel iets wat bij jou moet passen en mijn acupuncturist is ook heel nuchter, helemaal niet zweverig. Maar wilde het toch even delen!
woensdag 29 januari 2014 om 13:37
woensdag 29 januari 2014 om 13:44
iniminimuisje, ik (lees wij) wil heel graag een kindje samen.. mar als ik rekening moet gaan houden met iets wat misschien helemaal (nog) niet komt, zou ik mezelf tekort doen. Ik zou alles laten voor die kleine, wat nodig is, op het moment dat het zover is. Maar ik ga niet mijn leven "on hold" zetten. Dit maakt dat het in mijn hoofd nog wel relaxed is. Maar ik heb ook (zeker aan het einde van de wachtweken) mijn angsten. Wat als het nooit gaat lukken? Wat als er iets mis is met mij?
Geduld is een schone zaak.. pff..
Geduld is een schone zaak.. pff..
woensdag 29 januari 2014 om 14:41
missm83 dank je wel voor je reactie. Je hebt ook gelijk, het heeft geen zin, maar ik merk hoe langer het duurt hoe moeilijker het wordt.
We hebben op een aantal zaken misschien ook een beetje pech, zonder teveel in detail te te treden speelt er bij ons juist nu wat onzekerheid op het gebied van werk. Geen onoverkomelijke dingen, maar nu kies ik voor zekerheid met in mijn achterhoofd een eventuele zwangerschap.
Daarnaast heb ik wat huidproblemen, die verergeren doordat ik nu (met oog op een zwangerschap) mijn medicijnen niet kan slikken, waardoor ik iedere keer als ik in de spiegel kijk met mijn neus op de feiten word gedrukt.
Ook niet onoverkomelijk, maar ik merk dat ik het er steeds moeilijker mee krijg. Vandaar dat ik hier op zoek ben naar hulpmiddelen om een omslag te kunnen maken en weer relaxter te worden. Het helpt in ieder geval al om te merken dat er meer mensen mee zitten, want de 'in een keer raak verhalen' komen me een beetje mijn neus uit!
We hebben op een aantal zaken misschien ook een beetje pech, zonder teveel in detail te te treden speelt er bij ons juist nu wat onzekerheid op het gebied van werk. Geen onoverkomelijke dingen, maar nu kies ik voor zekerheid met in mijn achterhoofd een eventuele zwangerschap.
Daarnaast heb ik wat huidproblemen, die verergeren doordat ik nu (met oog op een zwangerschap) mijn medicijnen niet kan slikken, waardoor ik iedere keer als ik in de spiegel kijk met mijn neus op de feiten word gedrukt.
Ook niet onoverkomelijk, maar ik merk dat ik het er steeds moeilijker mee krijg. Vandaar dat ik hier op zoek ben naar hulpmiddelen om een omslag te kunnen maken en weer relaxter te worden. Het helpt in ieder geval al om te merken dat er meer mensen mee zitten, want de 'in een keer raak verhalen' komen me een beetje mijn neus uit!
woensdag 29 januari 2014 om 15:06
Wat fijn dat er in dit topic weer wat leven zit!! En nóg fijner om zoveel herkenning te zien.
Ik heb al eens eerder geschreven hier dat het voor ons van het ene uiterste in het andere was: een keer proberen en raak, vervolgens een miskraam en sindsdien nu al bijna een jaar aan het proberen zonder resultaat.
Toen we begonnen was het natuurlijk spannend, maar ik was er erg relaxt over. Na mijn miskraam was ik daar al ontzettend gefrustreerd over, ondanks dat iedereen riep "wees blij dat je zwanger kunt worden".
Daarna wilde ik maar 1 ding: zo snel mogelijk weer zwanger worden én blijven. En nu dat al bijna een jaar niet lukt, raak ik nog gefrustreerder.
Ik herken het ook heel erg dat je er op alle vlakken toch (onbewust) rekening mee houdt. Van het plannen van je vakanties tot in je werksituatie. Ik heb het op dit moment niet erg naar mijn zin op mijn werk. En eigenlijk zou ik het liefste gaan solliciteren en ergens helemaal op nieuw beginnen. Maar ja, in onze huidige situatie is het op dit moment echt niet handig als ik mijn vaste baan zou opgeven en als je zo'n sterke kinderwens hebt, dan vind ik het ook niet fair naar een eventuele nieuwe werkgever. In een nieuwe werkomgeving zou ik ook echt voor die nieuwe baan willen gaan en niet dan na een paar maanden aankondigen dat ik zwanger ben.
Dat soort overwegingen zit ik dan mee. Beetje hetzelfde verhaal als iniminimuisje. Omdat het toch al wat langer duurt is het resultaat onbedoeld dat mijn leven toch al bijna een jaar 'on hold' lijkt te staan en daar word ik langzamerhand behoorlijk gek van.
Dus iniminimuisje en missm83: hier veel herkenning, maar helaas nog geen oplossingen. Ik zoek met jullie mee! Acupunctuur past denk ik niet zo goed bij mij als persoon. Ik heb ook niet zoveel met naalden
Ik zit nu te kijken naar een cursus mindfulness. Al was het maar om het gevoel te hebben dat ik weer eens iets alleen voor mezelf doe.
Ik heb al eens eerder geschreven hier dat het voor ons van het ene uiterste in het andere was: een keer proberen en raak, vervolgens een miskraam en sindsdien nu al bijna een jaar aan het proberen zonder resultaat.
Toen we begonnen was het natuurlijk spannend, maar ik was er erg relaxt over. Na mijn miskraam was ik daar al ontzettend gefrustreerd over, ondanks dat iedereen riep "wees blij dat je zwanger kunt worden".
Daarna wilde ik maar 1 ding: zo snel mogelijk weer zwanger worden én blijven. En nu dat al bijna een jaar niet lukt, raak ik nog gefrustreerder.
Ik herken het ook heel erg dat je er op alle vlakken toch (onbewust) rekening mee houdt. Van het plannen van je vakanties tot in je werksituatie. Ik heb het op dit moment niet erg naar mijn zin op mijn werk. En eigenlijk zou ik het liefste gaan solliciteren en ergens helemaal op nieuw beginnen. Maar ja, in onze huidige situatie is het op dit moment echt niet handig als ik mijn vaste baan zou opgeven en als je zo'n sterke kinderwens hebt, dan vind ik het ook niet fair naar een eventuele nieuwe werkgever. In een nieuwe werkomgeving zou ik ook echt voor die nieuwe baan willen gaan en niet dan na een paar maanden aankondigen dat ik zwanger ben.
Dat soort overwegingen zit ik dan mee. Beetje hetzelfde verhaal als iniminimuisje. Omdat het toch al wat langer duurt is het resultaat onbedoeld dat mijn leven toch al bijna een jaar 'on hold' lijkt te staan en daar word ik langzamerhand behoorlijk gek van.
Dus iniminimuisje en missm83: hier veel herkenning, maar helaas nog geen oplossingen. Ik zoek met jullie mee! Acupunctuur past denk ik niet zo goed bij mij als persoon. Ik heb ook niet zoveel met naalden
Ik zit nu te kijken naar een cursus mindfulness. Al was het maar om het gevoel te hebben dat ik weer eens iets alleen voor mezelf doe.
woensdag 29 januari 2014 om 16:03
serieas wat fijn dat je erkenning vindt!
als ik dan toch bezig ben met gal spuwen, hebben jullie ook vaak het gevoel dat jullie er alleen in staan....
Dat bedoel ik even los van mijn partner.. die arme jongen vind het ook heel jammer en doet zijn best om mij te steunen. Maar de steun van vrienden en familie valt me tegen. Als je er over begint gaan veel mensen er erg luchtig mee om...
Ik heb zelfs al opmerkingen gehad in de trant van Ja, dat kun je verwachten op jouw leeftijd... (ben 32!!!!)
Das misschien een beetje hetzelfde, wees blij dat je zwanger kunt worden, je kunt er zo weinig mee en het slaat het gesprek zo dood, terwijl je gewoon graag je hart wilt luchten...
Ik weet niet misschien heb ik inmiddels gewoon een kort lontje op dit gebied..
als ik dan toch bezig ben met gal spuwen, hebben jullie ook vaak het gevoel dat jullie er alleen in staan....
Dat bedoel ik even los van mijn partner.. die arme jongen vind het ook heel jammer en doet zijn best om mij te steunen. Maar de steun van vrienden en familie valt me tegen. Als je er over begint gaan veel mensen er erg luchtig mee om...
Ik heb zelfs al opmerkingen gehad in de trant van Ja, dat kun je verwachten op jouw leeftijd... (ben 32!!!!)
Das misschien een beetje hetzelfde, wees blij dat je zwanger kunt worden, je kunt er zo weinig mee en het slaat het gesprek zo dood, terwijl je gewoon graag je hart wilt luchten...
Ik weet niet misschien heb ik inmiddels gewoon een kort lontje op dit gebied..
woensdag 29 januari 2014 om 17:52
Iniminimuisje, dat gevoel dat jij de enige bent dat ken ik wel, ja. Ik denk dat het voor mensen moeilijk te begrijpen is hoe frustrerend het is om maanden op rij een teleurstelling te moeten verwerken en hoe vervelend het is om steeds maar die twijfel te hebben of het ooit een keer wel gaat lukken. Dat je soms gewoon je hart wilt luchten, dat begrijpen veel mensen ook niet...dat merk je aan dat soort opmerkingen. Of ze gaan van die oplossingen gaan aandragen waarvan je denkt, daar kan ik ook niks mee. De tip om er niet zo mee bezig te zijn...ja, da's mooi. Maar hoe?? Als je maanden bezig bent dan ben je er nu eenmaal mee bezig. Of een anderen: of we er wel erg in hadden dat je je eisprong in de gaten moet houden?! Goh, je meent het?!
Mijn man zit er net zo midden in, dus die probeert me wel op te beuren (en als hij er even van baalt dan probeer ik dat bij hem ook te doen).
Maar wat veel van mijn vriendinnen betreft heb ik wel een beetje het gevoel dat ze me niet begrijpen.
Mijn beste vriendin is wel heel lief en ze probeert het echt te begrijpen, maar ik denk dat het echt heel moeilijk is als je er niet zelf in zit of hebt gezeten. Zij was na 3 maanden zwanger en nu heeft ze een heel mooi kindje. Wij waren tegelijk zwanger en toen ging het bij mij mis en sindsdien zijn we zo wat een jaar verder.
Zij probeert echt ontzettend om ook andere dingen te bespreken dan alleen maar te praten over haar kindje (maar ja, dat is lastig, want haar hele leven draait er natuurlijk om).
Ik vind die opmerking dat je het kunt verwachten op jouw leeftijd ook echt niet kunnen...wat heb je er aan? Ik ben zelf ook 32 en een paar jaar geleden was zwanger worden geen optie..dus dan ben je snel klaar. En trouwens, zelfs als het dat wel was geweest dan heb je er nu niks meer aan.
Ik heb door de nasleep van mijn miskraam al in het ziekenhuis gelopen (toen was ik overigens nog 31...das natuurlijk een wereld van verschil ) en daar deden ze er ook heel luchtig over. Ze maken daar pas een beetje haast als je boven de 35 bent (of als er eerder medische oorzaken zijn waardoor je zou moeten opschieten).
Om de rust te proberen te bewaren probeer ik mezelf steeds toe te spreken dat het geen ramp is als het deze maand niet is gelukt. Het is niet zo dat als het nu niet lukt, dat het dus nooit meer lukt.
Mijn man zit er net zo midden in, dus die probeert me wel op te beuren (en als hij er even van baalt dan probeer ik dat bij hem ook te doen).
Maar wat veel van mijn vriendinnen betreft heb ik wel een beetje het gevoel dat ze me niet begrijpen.
Mijn beste vriendin is wel heel lief en ze probeert het echt te begrijpen, maar ik denk dat het echt heel moeilijk is als je er niet zelf in zit of hebt gezeten. Zij was na 3 maanden zwanger en nu heeft ze een heel mooi kindje. Wij waren tegelijk zwanger en toen ging het bij mij mis en sindsdien zijn we zo wat een jaar verder.
Zij probeert echt ontzettend om ook andere dingen te bespreken dan alleen maar te praten over haar kindje (maar ja, dat is lastig, want haar hele leven draait er natuurlijk om).
Ik vind die opmerking dat je het kunt verwachten op jouw leeftijd ook echt niet kunnen...wat heb je er aan? Ik ben zelf ook 32 en een paar jaar geleden was zwanger worden geen optie..dus dan ben je snel klaar. En trouwens, zelfs als het dat wel was geweest dan heb je er nu niks meer aan.
Ik heb door de nasleep van mijn miskraam al in het ziekenhuis gelopen (toen was ik overigens nog 31...das natuurlijk een wereld van verschil ) en daar deden ze er ook heel luchtig over. Ze maken daar pas een beetje haast als je boven de 35 bent (of als er eerder medische oorzaken zijn waardoor je zou moeten opschieten).
Om de rust te proberen te bewaren probeer ik mezelf steeds toe te spreken dat het geen ramp is als het deze maand niet is gelukt. Het is niet zo dat als het nu niet lukt, dat het dus nooit meer lukt.
woensdag 29 januari 2014 om 17:58
woensdag 29 januari 2014 om 19:33
@serias dank voor je lieve reactie. Ook e je verhaal is mbt je beste vriendin heel herkenbaar. Hier een vergelijkbaar verhaal.
Overigens gaven ze ook hier in het ziekenhuis aan dat 32 niks is om je druk over te maken. (ik las overigens een heel artikel dat het teruglopen van je vruchtbaarheid na je 30ste vaak zwaar word overdreven, het loopt wel terug maar heel geleidelijk. Het verschil tussen net voor de 30 en net na de 30 heel klein)
Om je vraag mbt de onderzoeken te beantwoorden; we hebben vrijdag het samenlevingsonderzoek en krijgen dan ook de uitslag van het bloedonderzoek (mijn hormonen) en het zaadonderzoek van man
Overigens gaven ze ook hier in het ziekenhuis aan dat 32 niks is om je druk over te maken. (ik las overigens een heel artikel dat het teruglopen van je vruchtbaarheid na je 30ste vaak zwaar word overdreven, het loopt wel terug maar heel geleidelijk. Het verschil tussen net voor de 30 en net na de 30 heel klein)
Om je vraag mbt de onderzoeken te beantwoorden; we hebben vrijdag het samenlevingsonderzoek en krijgen dan ook de uitslag van het bloedonderzoek (mijn hormonen) en het zaadonderzoek van man
woensdag 29 januari 2014 om 19:39
@beelicious mag ik vragen waarom je al onderzocht bent als je 'pas' 12 maanden bezig bent? Mij is altijd vertelt dat ze pas na een jaar proberen in actie komen.
En 'geen bijzonderheden' is natuurlijk de best haalbare uitkomst. Fijn voor je, denk ik tenminste... heeft het je een beetje rust gebracht? (ik heb lang tegen de onderzoeken aangehikt bang voor slecht nieuws, maar ook ook bang dat geen bijzonderheden je ook niks brengt, het maakt je immers niet zwanger)
En 'geen bijzonderheden' is natuurlijk de best haalbare uitkomst. Fijn voor je, denk ik tenminste... heeft het je een beetje rust gebracht? (ik heb lang tegen de onderzoeken aangehikt bang voor slecht nieuws, maar ook ook bang dat geen bijzonderheden je ook niks brengt, het maakt je immers niet zwanger)
woensdag 29 januari 2014 om 19:59
Ik ben niet 12 maanden bezig, maar sinds april, ik ben inmiddels al wel 11x ongesteld geweest..
Mijn moeder heeft een aangeboren afwijking, en daar keken ze bij mij ook naar. Met een echo. De barmoeder heeft een goede vorm maar ligt wel gekanteld. Hormoonlevels in het bloed zijn goed, en ik had geen soa's of andere bacteriën die er niet horen
Mijn moeder heeft een aangeboren afwijking, en daar keken ze bij mij ook naar. Met een echo. De barmoeder heeft een goede vorm maar ligt wel gekanteld. Hormoonlevels in het bloed zijn goed, en ik had geen soa's of andere bacteriën die er niet horen
woensdag 29 januari 2014 om 21:37
Heej dit topic leeft weer!
Ik ben ook nog geen jaar bezig maar wel al doorverwezen. Zaad van man is al onderzocht . (Zie mijn eerdere posts in dit topic) Vanavond de eerste afspraak gehad bij de fertiliteitspoli. Morgen moet ik bloedprikken en volgende week ws afspraak voor echo. Konden vnv geen afspraak maken omdat de assistentes al naar huis waren.
Ik ben ook nog geen jaar bezig maar wel al doorverwezen. Zaad van man is al onderzocht . (Zie mijn eerdere posts in dit topic) Vanavond de eerste afspraak gehad bij de fertiliteitspoli. Morgen moet ik bloedprikken en volgende week ws afspraak voor echo. Konden vnv geen afspraak maken omdat de assistentes al naar huis waren.
