Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 26 juni 2008 om 10:31
Lieve MissMara,
Het klopt inderdaad dat mensen IRL meestal schrikken van heftige emoties; als ik eenmaal zover ben om aan bekenden te vertellen dat ik geen contact meer heb met mijn ouders, houd ik de reden waarom ook liever zo vaag mogelijk houd, er zelf erg luchtig over spreek. Soms is het onderwerp helaas gewoon onvermijdelijk...
Wat fijn trouwens dat je ook boeken hebt aangeraden. Mijn man en ik zijn nog niet in de 'fase van kinderen', maar er is een angst in mij dat ik net zo word als mijn moeder. Ik ben zo bang dat, aangezien dit het voorbeeld is dat ik heb gekregen, ik niet 'normaal' weet om te gaan met mijn eigen kinderen...
Het klopt inderdaad dat mensen IRL meestal schrikken van heftige emoties; als ik eenmaal zover ben om aan bekenden te vertellen dat ik geen contact meer heb met mijn ouders, houd ik de reden waarom ook liever zo vaag mogelijk houd, er zelf erg luchtig over spreek. Soms is het onderwerp helaas gewoon onvermijdelijk...
Wat fijn trouwens dat je ook boeken hebt aangeraden. Mijn man en ik zijn nog niet in de 'fase van kinderen', maar er is een angst in mij dat ik net zo word als mijn moeder. Ik ben zo bang dat, aangezien dit het voorbeeld is dat ik heb gekregen, ik niet 'normaal' weet om te gaan met mijn eigen kinderen...
donderdag 26 juni 2008 om 10:42
Lieve Leo,
Tsja, ik denk niet dat we er uit komen, zij beleven deze dingen zo anders dan ik ze heb beleefd. Zelfs nader tot elkaar komen zie ik eigenlijk niet gebeuren. Ik denk niet dat er iets is veranderd is de tijd dat we geen contact hebben met elkaar. Nou ja, het enige dat is veranderd ben ik eigenlijk. Ik denk alleen niet dat ik in hun ogen ten goede ben veranderd.
Waarom ik dan toch erover denk om contact te zoeken? Er is nog een gebeurtenis in de toekomst, de begrafenis van een familielid, waar we elkaar onvermijdelijk tegen gaan komen. Ik zou zo graag willen dat we op dat moment tenminste 'normaal' of in ieder geval degelijk tegen elkaar zouden kunnen doen. Al is het maar voor de rest van de familie. Ik denk alleen niet dat dit een reële gedachte is, als ik er goed over nadenk.
En er is ook een gedeelte schuldgevoel. In het begin van de 'contactloosheid' was ik erg bang dat mijn moeder een eind aan haar leven zou maken. Met mijn man heb ik daar veel over gepraat en hij heeft me ervan overtuigd dat ik juist daarom geen contact moest opnemen. Dit zou altijd een chantagemiddel blijven, en daarbij komt dat het niet mijn schuld is als zij een eind aan haar leven zou maken. Het heeft even geduurd totdat ik dit ook zelf geloofde, maar ik ben blij dat het niet zo ver is gekomen.
Ze hebben echt zo veel kapot gemaakt. Nu ik hier op het forum enkele gebeurtenissen heb neer gezet, komt er natuurlijk nog meer naar boven. Als ik toch eens alles zou opschrijven wat ik met die mensen heb mee gemaakt...
(f)
Tsja, ik denk niet dat we er uit komen, zij beleven deze dingen zo anders dan ik ze heb beleefd. Zelfs nader tot elkaar komen zie ik eigenlijk niet gebeuren. Ik denk niet dat er iets is veranderd is de tijd dat we geen contact hebben met elkaar. Nou ja, het enige dat is veranderd ben ik eigenlijk. Ik denk alleen niet dat ik in hun ogen ten goede ben veranderd.
Waarom ik dan toch erover denk om contact te zoeken? Er is nog een gebeurtenis in de toekomst, de begrafenis van een familielid, waar we elkaar onvermijdelijk tegen gaan komen. Ik zou zo graag willen dat we op dat moment tenminste 'normaal' of in ieder geval degelijk tegen elkaar zouden kunnen doen. Al is het maar voor de rest van de familie. Ik denk alleen niet dat dit een reële gedachte is, als ik er goed over nadenk.
En er is ook een gedeelte schuldgevoel. In het begin van de 'contactloosheid' was ik erg bang dat mijn moeder een eind aan haar leven zou maken. Met mijn man heb ik daar veel over gepraat en hij heeft me ervan overtuigd dat ik juist daarom geen contact moest opnemen. Dit zou altijd een chantagemiddel blijven, en daarbij komt dat het niet mijn schuld is als zij een eind aan haar leven zou maken. Het heeft even geduurd totdat ik dit ook zelf geloofde, maar ik ben blij dat het niet zo ver is gekomen.
Ze hebben echt zo veel kapot gemaakt. Nu ik hier op het forum enkele gebeurtenissen heb neer gezet, komt er natuurlijk nog meer naar boven. Als ik toch eens alles zou opschrijven wat ik met die mensen heb mee gemaakt...
(f)
donderdag 26 juni 2008 om 10:51
Maar jij kunt dat hoor Artemis want het mooie is dat jij, ondanks je slechte voorbeeld vooral inziet hoe het niet moet. Dat betekent dat jouw invoelend vermogen voor anderen en je geweten heel goed ontwikkeld is. Heel knap voor iemand die door mensen is opgevoed die dat vermogen niet of nauwelijks hadden (als ik jouw verhaal zo lees). Maar jij kan dat wel, dat verzeker ik je!
donderdag 26 juni 2008 om 11:40
Ik snap je zo goed Artemis. Wat je beschrijft zijn voor mij ook redenen geweest om wel weer contact te hebben, ik werd moe van het gepieker daarover. Mijn vader is ondertussen veel veranderd, ik voel me nu echt prettig bij hem als ik hem zie (hij woont in het buitenland, dus helaas niet zo vaak). Daar ben ik heel dankbaar voor, dat heeft dingen geheeld.
Bij mijn moeder zal ik nooit heling vinden op die manier, dat moet ik elke stap weer zelf doen door acceptatie en loslaten. En dat doet soms pijn tot op het bot. Vroeger te moeten rechtvaardigen dat ik geen contact met haar had, doodmoe werd ik ervan. Mensen snappen vaak niet dat de keus tot geen contact een heel moeilijke, pijnlijke en meestal heel bewuste is. Mijn man snapte het ook niet toen hij mij ontmoette. Hij snapt het nu wel. Nu voelt hij juist vaak dat ze het niet verdient contact met me te hebben, dat ze een vreselijk mens is.
En ik herken het, dat de boel omhooggewoeld wordt door erover te schrijven hier. Aan de ene kant confronterend, aan de andere kant heel verhelderend. Dikke voor je en blijf vooral doorschrijven als je er behoefte aan hebt.
Als ik bewust had moeten kiezen voor een kind, had ik nooit die keuze durven maken denk ik. Ik ben blij dat het daarom gewoon is "gebeurd" nadat mijn man en ik het er toevallig over hadden gehad, dat als ik 's zwanger zou raken een kind bijzonder welkom zou zijn. Een maand later was het raak en ik heb er nooit een moment spijt van gehad. Wel regelmatig twijfels, dat zie ik ook bij mijn zus. De angst dat je op je moeder lijkt, met zulke ouders is dat geen lachertje maar een panisch idee. Vreselijk eigenlijk.
En mijn avatar is idd een schilderij van mijzelf MissMara, een van mijn kalmste. Kon ik wel gebruiken met alle emotionele chaos waar ik doorheen ga . Wat je schreef over dat onzichtbaar willen zijn, zo herkenbaar. Ik zou het liefst mijn leven zo onopgemerkt mogelijk willen leven, wat hoe dan ook niet lukt. Volgens de mensen om me heen ben ik daarvoor een veel te opvallend en uitgesproken type, net alsof ik mijzelf tegenwerk haha.
Ik merk het zelfs hier op het forum, moet vaak een drempel over om te posten, zelfs al is het maar een reactie op een ander. Wat doet mijn mening er nou toe enz? Tegelijkertijd heb ik gemerkt door hier actiever te durven zijn, ik het ook meer ben gaan durven in het echt. Grappig wat een forum voor je kan doen. Maar aandacht naar me toe trekken blijf ik moeilijk vinden (vandaar ook dat ik laat reageer, ik moet het dan laten bezinken en weer de moed vinden, beetje sneu klinkt dit).
Wat ik fijn vind is door meer te durven schrijven hier, ik ook weer verder kom. Alleen al de zelfreflectie erdoor (bijv idd die terughoudendheid om aandacht te vragen, mijn gebrek aan trots op mijzelf als ik dingen doe die ik leuk en belangrijk vind en waar ik onzeker over ben, mijn onzichtbaar willen blijven) helpt me verder. Ik zie dan maar weer eens heel helder hoeveel ik gevormd ben door het gebrek aan aandacht in mijn jeugd en dat als ik aandacht kreeg het over het algemeen behoorlijk vernietigend was. Dan word je vanzelf wel heel voorzichtig met aanwezig zijn.
Het blijft raar. Mensen die me ontmoeten vinden me juist heel erg aanwezig op een prettige manier. Ik leef nu, ik geniet enorm, ben me heel bewust van de momenten, de mensen om me heen. Ik hou van praten en luisteren. Vinden me een mooi mens. Al die dingen heb ik teruggeclaimd. En toch zit er iets in me wat zich nog steeds verstopt, wat er daadwerkelijk niet is.
Bij mijn moeder zal ik nooit heling vinden op die manier, dat moet ik elke stap weer zelf doen door acceptatie en loslaten. En dat doet soms pijn tot op het bot. Vroeger te moeten rechtvaardigen dat ik geen contact met haar had, doodmoe werd ik ervan. Mensen snappen vaak niet dat de keus tot geen contact een heel moeilijke, pijnlijke en meestal heel bewuste is. Mijn man snapte het ook niet toen hij mij ontmoette. Hij snapt het nu wel. Nu voelt hij juist vaak dat ze het niet verdient contact met me te hebben, dat ze een vreselijk mens is.
En ik herken het, dat de boel omhooggewoeld wordt door erover te schrijven hier. Aan de ene kant confronterend, aan de andere kant heel verhelderend. Dikke voor je en blijf vooral doorschrijven als je er behoefte aan hebt.
Als ik bewust had moeten kiezen voor een kind, had ik nooit die keuze durven maken denk ik. Ik ben blij dat het daarom gewoon is "gebeurd" nadat mijn man en ik het er toevallig over hadden gehad, dat als ik 's zwanger zou raken een kind bijzonder welkom zou zijn. Een maand later was het raak en ik heb er nooit een moment spijt van gehad. Wel regelmatig twijfels, dat zie ik ook bij mijn zus. De angst dat je op je moeder lijkt, met zulke ouders is dat geen lachertje maar een panisch idee. Vreselijk eigenlijk.
En mijn avatar is idd een schilderij van mijzelf MissMara, een van mijn kalmste. Kon ik wel gebruiken met alle emotionele chaos waar ik doorheen ga . Wat je schreef over dat onzichtbaar willen zijn, zo herkenbaar. Ik zou het liefst mijn leven zo onopgemerkt mogelijk willen leven, wat hoe dan ook niet lukt. Volgens de mensen om me heen ben ik daarvoor een veel te opvallend en uitgesproken type, net alsof ik mijzelf tegenwerk haha.
Ik merk het zelfs hier op het forum, moet vaak een drempel over om te posten, zelfs al is het maar een reactie op een ander. Wat doet mijn mening er nou toe enz? Tegelijkertijd heb ik gemerkt door hier actiever te durven zijn, ik het ook meer ben gaan durven in het echt. Grappig wat een forum voor je kan doen. Maar aandacht naar me toe trekken blijf ik moeilijk vinden (vandaar ook dat ik laat reageer, ik moet het dan laten bezinken en weer de moed vinden, beetje sneu klinkt dit).
Wat ik fijn vind is door meer te durven schrijven hier, ik ook weer verder kom. Alleen al de zelfreflectie erdoor (bijv idd die terughoudendheid om aandacht te vragen, mijn gebrek aan trots op mijzelf als ik dingen doe die ik leuk en belangrijk vind en waar ik onzeker over ben, mijn onzichtbaar willen blijven) helpt me verder. Ik zie dan maar weer eens heel helder hoeveel ik gevormd ben door het gebrek aan aandacht in mijn jeugd en dat als ik aandacht kreeg het over het algemeen behoorlijk vernietigend was. Dan word je vanzelf wel heel voorzichtig met aanwezig zijn.
Het blijft raar. Mensen die me ontmoeten vinden me juist heel erg aanwezig op een prettige manier. Ik leef nu, ik geniet enorm, ben me heel bewust van de momenten, de mensen om me heen. Ik hou van praten en luisteren. Vinden me een mooi mens. Al die dingen heb ik teruggeclaimd. En toch zit er iets in me wat zich nog steeds verstopt, wat er daadwerkelijk niet is.
donderdag 26 juni 2008 om 11:46
quote:Artemis schreef op 26 juni 2008 @ 10:42:
Lieve Leo,
Tsja, ik denk niet dat we er uit komen, zij beleven deze dingen zo anders dan ik ze heb beleefd. Zelfs nader tot elkaar komen zie ik eigenlijk niet gebeuren. Ik denk niet dat er iets is veranderd is de tijd dat we geen contact hebben met elkaar. Nou ja, het enige dat is veranderd ben ik eigenlijk. Ik denk alleen niet dat ik in hun ogen ten goede ben veranderd.
Dat geloof ik meteen. Het zal voor je ouders doodeng zijn dat je niet meer hun beïnvloedbare kind bent. Ze hebben geen grip meer op je. Dat zal beangstigend zijn en ze boos maken.
quote:Waarom ik dan toch erover denk om contact te zoeken? Er is nog een gebeurtenis in de toekomst, de begrafenis van een familielid, waar we elkaar onvermijdelijk tegen gaan komen. Ik zou zo graag willen dat we op dat moment tenminste 'normaal' of in ieder geval degelijk tegen elkaar zouden kunnen doen. Al is het maar voor de rest van de familie. Ik denk alleen niet dat dit een reële gedachte is, als ik er goed over nadenk.
Ik denk dat je daar gelijk in hebt. Er valt eigenlijk niets nader te komen. Misschien moest je dat ook maar helemaal niet meer willen. Voor je gemoedsrust. Het feit dat je elkaar gaat tegenkomen op een begrafenis is, kan ik me voorstellen, iets waar je tegenop ziet. Maar om daar nu weer contact voor op te nemen? Voor één teraardebestelling van iemand...Dat is iets wat alleen jij voor jezelf kunt uitmaken hoor en misschien weten de andere vrouwen hier meer over te zeggen, het losmaken van je ouders lijkt me zo'n lange weg en ze dan tóch weer naar je toehalen, eigenlijk omdat je je misschien schaamt voor hoe ze reageren als je het niet doet, arme lieve vrouw, ik zou zo graag willen dat je daar ver boven staat......
quote:En er is ook een gedeelte schuldgevoel. In het begin van de 'contactloosheid' was ik erg bang dat mijn moeder een eind aan haar leven zou maken. Met mijn man heb ik daar veel over gepraat en hij heeft me ervan overtuigd dat ik juist daarom geen contact moest opnemen. Dit zou altijd een chantagemiddel blijven, en daarbij komt dat het niet mijn schuld is als zij een eind aan haar leven zou maken. Het heeft even geduurd totdat ik dit ook zelf geloofde, maar ik ben blij dat het niet zo ver is gekomen.
In en in gemeen om te dreigen met zelfmoord. Een grote blijk van egoïsme. Zelfs al maakt ze een eind aan haar leven dan nog is het niet jouw schuld. Zelfs al zou ze een brief achterlaten waarin staat dat dat wél zo is. Je kunt niet de oorzaak zijn aangezien de oorzaak van haar gedrag zo overduidelijk helemaal in haarzelf zit.....
quote:Ze hebben echt zo veel kapot gemaakt. Nu ik hier op het forum enkele gebeurtenissen heb neer gezet, komt er natuurlijk nog meer naar boven. Als ik toch eens alles zou opschrijven wat ik met die mensen heb mee gemaakt...
Zou je dat willen? Zou je het op wíllen schrijven? Of denk je dat dat te zwaar voor je is? Als je wil delen met de vrouwen hier dan kan dat ook op een andere manier dan via het forum maar alleen als jij daaraan behoefte hebt. Als jij genoeg hebt aan hier over je gevoel posten dan is dat ook prima natuurlijk.
Hier mag je alles, of niks, dat is zo fijn hier. Je bent heel dapper en je wordt een fantastische moeder. Dat weet ik, dat vóel ik want ik ben zelf moeder en ik herken een andere liefdevolle vrouw, al is het maar via haar woorden....
(f)
Lieve Leo,
Tsja, ik denk niet dat we er uit komen, zij beleven deze dingen zo anders dan ik ze heb beleefd. Zelfs nader tot elkaar komen zie ik eigenlijk niet gebeuren. Ik denk niet dat er iets is veranderd is de tijd dat we geen contact hebben met elkaar. Nou ja, het enige dat is veranderd ben ik eigenlijk. Ik denk alleen niet dat ik in hun ogen ten goede ben veranderd.
Dat geloof ik meteen. Het zal voor je ouders doodeng zijn dat je niet meer hun beïnvloedbare kind bent. Ze hebben geen grip meer op je. Dat zal beangstigend zijn en ze boos maken.
quote:Waarom ik dan toch erover denk om contact te zoeken? Er is nog een gebeurtenis in de toekomst, de begrafenis van een familielid, waar we elkaar onvermijdelijk tegen gaan komen. Ik zou zo graag willen dat we op dat moment tenminste 'normaal' of in ieder geval degelijk tegen elkaar zouden kunnen doen. Al is het maar voor de rest van de familie. Ik denk alleen niet dat dit een reële gedachte is, als ik er goed over nadenk.
Ik denk dat je daar gelijk in hebt. Er valt eigenlijk niets nader te komen. Misschien moest je dat ook maar helemaal niet meer willen. Voor je gemoedsrust. Het feit dat je elkaar gaat tegenkomen op een begrafenis is, kan ik me voorstellen, iets waar je tegenop ziet. Maar om daar nu weer contact voor op te nemen? Voor één teraardebestelling van iemand...Dat is iets wat alleen jij voor jezelf kunt uitmaken hoor en misschien weten de andere vrouwen hier meer over te zeggen, het losmaken van je ouders lijkt me zo'n lange weg en ze dan tóch weer naar je toehalen, eigenlijk omdat je je misschien schaamt voor hoe ze reageren als je het niet doet, arme lieve vrouw, ik zou zo graag willen dat je daar ver boven staat......
quote:En er is ook een gedeelte schuldgevoel. In het begin van de 'contactloosheid' was ik erg bang dat mijn moeder een eind aan haar leven zou maken. Met mijn man heb ik daar veel over gepraat en hij heeft me ervan overtuigd dat ik juist daarom geen contact moest opnemen. Dit zou altijd een chantagemiddel blijven, en daarbij komt dat het niet mijn schuld is als zij een eind aan haar leven zou maken. Het heeft even geduurd totdat ik dit ook zelf geloofde, maar ik ben blij dat het niet zo ver is gekomen.
In en in gemeen om te dreigen met zelfmoord. Een grote blijk van egoïsme. Zelfs al maakt ze een eind aan haar leven dan nog is het niet jouw schuld. Zelfs al zou ze een brief achterlaten waarin staat dat dat wél zo is. Je kunt niet de oorzaak zijn aangezien de oorzaak van haar gedrag zo overduidelijk helemaal in haarzelf zit.....
quote:Ze hebben echt zo veel kapot gemaakt. Nu ik hier op het forum enkele gebeurtenissen heb neer gezet, komt er natuurlijk nog meer naar boven. Als ik toch eens alles zou opschrijven wat ik met die mensen heb mee gemaakt...
Zou je dat willen? Zou je het op wíllen schrijven? Of denk je dat dat te zwaar voor je is? Als je wil delen met de vrouwen hier dan kan dat ook op een andere manier dan via het forum maar alleen als jij daaraan behoefte hebt. Als jij genoeg hebt aan hier over je gevoel posten dan is dat ook prima natuurlijk.
Hier mag je alles, of niks, dat is zo fijn hier. Je bent heel dapper en je wordt een fantastische moeder. Dat weet ik, dat vóel ik want ik ben zelf moeder en ik herken een andere liefdevolle vrouw, al is het maar via haar woorden....
(f)
vrijdag 27 juni 2008 om 09:30
Hai Feliciaatje,
Wat fijn voor je dat de relatie met je vader nu beter is! Geeft een prettig gevoel, ook een van rust. Wat jammer dat hij ver weg woont.
Mijn man vond in het begin mijn ouders ook geweldig. wat een lieve mensen. Ik durfde eerst ook niet te verwoorden wat ik voor gevoel bij mijn ouders kreeg. Op een gegeven moment merkte hij natuurlijk wel dat er iets niet goed zat, en stukje bij beetje heb ik het verhaal van mijn jeugd aan hem verteld. Ik bedenk me nu dat hij nog niet eens alles weet, het is ook wel veel om in een keer aan iemand te vertellen. Ik vertel hem nu nog af en toe dingen die hij nog niet wist. Het moeilijkste vond ik nog om te vertellen van die mannen bij ons in huis. Ik ben zo blij dat hij altijd begripvol reageert!
Jouw redenering om toch dat contact te blijven houden met je moeder... Ik word er stil van! Volgens mij ben jij een ongelooflijk lieve vrouw!
Veel mensen begijpen inderdaad de keuze om geen contact meer te hebben niet. Misschien komt dat ook omdat ik ten eerste niet alles vertel (ik vind niet dat iedereen dat hoeft te weten) en ten tweede vertel ik het meestal heel cool en afstandelijk. Ik kan er niet goed tegen om andere mensen mij te zien huilen. Ik wil niet als zwak worden gezien, denk ik...
De mensen die wel weten dat er geen contact is, beginnen natuurlijk altijd rond speciale data te vragen wanneer ik weer eens contact ga opnemen, want "het is toch kerst" / "het is toch moederdag" etc. Inderdaad, doodmoe word je er van.
Ik ben blij dat er hier gelijkgestemde zielen zijn voor wat betreft het krijgen van kinderen. Begijp me goed, ik gun iedereen zo graag een prettige jeugd, maar er is in mijn omgeving niemand die dit gevoel echt begrijpt. "Ja, maar jij bent je moeder niet." Nee, dat begrijp ik, maar die angst... Ik ben zo bang dat ik een kind, dat zo ontzettend gewenst is, net zo verknip als dat mijn ouders dat met mij hebben gedaan.
Wat fijn voor je dat de relatie met je vader nu beter is! Geeft een prettig gevoel, ook een van rust. Wat jammer dat hij ver weg woont.
Mijn man vond in het begin mijn ouders ook geweldig. wat een lieve mensen. Ik durfde eerst ook niet te verwoorden wat ik voor gevoel bij mijn ouders kreeg. Op een gegeven moment merkte hij natuurlijk wel dat er iets niet goed zat, en stukje bij beetje heb ik het verhaal van mijn jeugd aan hem verteld. Ik bedenk me nu dat hij nog niet eens alles weet, het is ook wel veel om in een keer aan iemand te vertellen. Ik vertel hem nu nog af en toe dingen die hij nog niet wist. Het moeilijkste vond ik nog om te vertellen van die mannen bij ons in huis. Ik ben zo blij dat hij altijd begripvol reageert!
Jouw redenering om toch dat contact te blijven houden met je moeder... Ik word er stil van! Volgens mij ben jij een ongelooflijk lieve vrouw!
Veel mensen begijpen inderdaad de keuze om geen contact meer te hebben niet. Misschien komt dat ook omdat ik ten eerste niet alles vertel (ik vind niet dat iedereen dat hoeft te weten) en ten tweede vertel ik het meestal heel cool en afstandelijk. Ik kan er niet goed tegen om andere mensen mij te zien huilen. Ik wil niet als zwak worden gezien, denk ik...
De mensen die wel weten dat er geen contact is, beginnen natuurlijk altijd rond speciale data te vragen wanneer ik weer eens contact ga opnemen, want "het is toch kerst" / "het is toch moederdag" etc. Inderdaad, doodmoe word je er van.
Ik ben blij dat er hier gelijkgestemde zielen zijn voor wat betreft het krijgen van kinderen. Begijp me goed, ik gun iedereen zo graag een prettige jeugd, maar er is in mijn omgeving niemand die dit gevoel echt begrijpt. "Ja, maar jij bent je moeder niet." Nee, dat begrijp ik, maar die angst... Ik ben zo bang dat ik een kind, dat zo ontzettend gewenst is, net zo verknip als dat mijn ouders dat met mij hebben gedaan.
vrijdag 27 juni 2008 om 09:59
Lieve Artemis, ik wil je echt vertellen dat iemand die zo bewust bezig is met kinderen echt in staat is te kiezen hoe ze het kind wil opvoeden en verzorgen. Juist de mensen die kinderen vanzelfsprekend vinden (een soort verlengstuk van zichzelf) zijn zich niet bewust van die interactie, en dan kan het mis gaan. Je bent toch ook lief voor je man?
Je angst om zo te worden als je moeder is een illusie (lees Ingeborg Bosch' boeken) die je nu in zijn greep houdt. Jij bent wie je bent, je bent vrij om te zijn wie je wilt zijn. Voel je dat? Voel je je vrijheid en kracht als volwassen vrouw? Soms glip je terug in het gevoel een kind te zijn, en dat is (zeker met zo'n opvoeding achter de rug) heel beangstigend. Maar dat is niet echt! Je bent geen kind meer! En ik ben het helemaal met Leo eens, dat jij klinkt als een erg lieve en voorzichtige vrouw, die een uitstekende moeder zou kunnen zijn. Een moeder die hier en daar steken laat vallen, net als alle andere moeders op de wereld. Maar wel een die het hart op de goede plek heeft zitten!
Wil je inderdaad meer vertellen over vroeger? Kun je eens proberen om dat te doen vanuit je 'volwassenbewustzijn', niet vanuit je 'kindbewustzijn'? (sorry, dit zijn ook weer termen van Bosch, maar die zijn zo verhelderend vind ik zelf). Dus een verhaal waarbij je observeert van een afstand hoe het voor jou was? Dat is toch wel veilig? Of is het dan net alsof je daar weer bent, als je dat vertelt? Ben je bang dat wij schrikken van sommige verhalen? Of voel je dat het niet 'hoort' om uit de school te klappen? Is er nog loyaliteit aan je ouders die je tegenhoudt? Of ben je eerder bang voor de gevolgen van het opentrekken van die beerput? Hou jezelf maar voor dat je hier en nu veilig bent, met een eigen leven en een lieve man en ouders die je geen kwaad meer kunnen doen.
Je angst om zo te worden als je moeder is een illusie (lees Ingeborg Bosch' boeken) die je nu in zijn greep houdt. Jij bent wie je bent, je bent vrij om te zijn wie je wilt zijn. Voel je dat? Voel je je vrijheid en kracht als volwassen vrouw? Soms glip je terug in het gevoel een kind te zijn, en dat is (zeker met zo'n opvoeding achter de rug) heel beangstigend. Maar dat is niet echt! Je bent geen kind meer! En ik ben het helemaal met Leo eens, dat jij klinkt als een erg lieve en voorzichtige vrouw, die een uitstekende moeder zou kunnen zijn. Een moeder die hier en daar steken laat vallen, net als alle andere moeders op de wereld. Maar wel een die het hart op de goede plek heeft zitten!
Wil je inderdaad meer vertellen over vroeger? Kun je eens proberen om dat te doen vanuit je 'volwassenbewustzijn', niet vanuit je 'kindbewustzijn'? (sorry, dit zijn ook weer termen van Bosch, maar die zijn zo verhelderend vind ik zelf). Dus een verhaal waarbij je observeert van een afstand hoe het voor jou was? Dat is toch wel veilig? Of is het dan net alsof je daar weer bent, als je dat vertelt? Ben je bang dat wij schrikken van sommige verhalen? Of voel je dat het niet 'hoort' om uit de school te klappen? Is er nog loyaliteit aan je ouders die je tegenhoudt? Of ben je eerder bang voor de gevolgen van het opentrekken van die beerput? Hou jezelf maar voor dat je hier en nu veilig bent, met een eigen leven en een lieve man en ouders die je geen kwaad meer kunnen doen.
vrijdag 27 juni 2008 om 10:30
Ja het is ongelooflijk hoe mensen om je heen er telkens weer over beginnen. "Het is toch je moeder." Hoe vaak ik dat wel niet heb gehoord. En ergens die veronderstelling dat je je aanstelt en je er maar 's overheen moet zetten, zo erg was het vast niet en iedereen maakt wel dingen mee met zijn of haar ouders. Mensen die dit niet hebben meegemaakt, snappen het daadwerkelijk vaak niet. En dat begrijp ik heel goed, ben blij voor hen, maar ergens is dat soort onnadenkende bemoeienis zo misplaatst. Ze hebben geen idee dat ze elke keer weer de wond openhalen. Elke keer weer de twijfels. En het was al zo'n moeilijke keuze.
En idd ook het onbegrip voor je angst een kind te krijgen en hetzelfde te doen. De angst dat het in je bloed zit, dat je je onbewust bent van het gif wat ook in jou rondwaart. Wat dat betreft ben ik blij dat ik er regelmatig met mijn zus over gepraat heb als we daar waren (woont ook in het buitenland), we zijn niet samen opgegroeid maar we vertonen dezelfde gaten en onzekerheden op veel punten. Daardoor ben ik nog helderder gaan zien hoe destructief mijn moeder (geweest) is.
Als je graag een kind zou willen, laat het je dan niet tegen houden. Alleen al door er bewust en niet egocentrisch in te staan, ben je al zo'n compleet ander soort ouder. Maar puur vanuit mijzelf zeg ik wel dat ik het soms best moeilijk vind. Want ik twijfel en pieker wat meer, er worden soms dingen omhooggehaald die ik dan weer een plek moet geven. Maar een kind an sich in je leven, het is zo mooi, zo'n ongelooflijke verrijking. Voor zoveel liefde zijn geen woorden.
Volgende bedoel ik niet belerend dus ik hoop dat het niet zo klinkt.
Praat, schrijf over wat er allemaal gebeurd is als je wil. Door dat regelmatig te doen zul je het minder in het nu leven en zal het meer deel gaan uitmaken van je verleden. Op een gegeven moment wordt het een verhaal en dan blijk je plots echt volwassen te zijn met je eigen leven, eigen keuzes, een eigen mens. Dat innerlijk kind is nu veilig in jou, jij zult het beschermen.
Die wonden zitten er nog steeds, dat is er zo naar van. Ook als je geen contact hebt en de boel veilig opgeborgen lijkt te zijn. Het ettert gewoon door. Het kan heel goed zijn (als je dat wil natuurlijk) om zelf die wonden open te halen, de boel uit te zieken en schoon te maken en ze dan eindelijk dicht te laten groeien. De littekens blijven maar dan heb je er veel meer vrede mee. Anders blijft het je overvallen zotussendoor. En zo heb je zelf het proces in de hand, je ervaart veel meer grip dan wanneer het je overvalt door een gesprek, boek of tv programma enz en dan probeert de boel weer snel op te bergen.
Een dikke voor je, fijn dat je meeschrijft.
En idd ook het onbegrip voor je angst een kind te krijgen en hetzelfde te doen. De angst dat het in je bloed zit, dat je je onbewust bent van het gif wat ook in jou rondwaart. Wat dat betreft ben ik blij dat ik er regelmatig met mijn zus over gepraat heb als we daar waren (woont ook in het buitenland), we zijn niet samen opgegroeid maar we vertonen dezelfde gaten en onzekerheden op veel punten. Daardoor ben ik nog helderder gaan zien hoe destructief mijn moeder (geweest) is.
Als je graag een kind zou willen, laat het je dan niet tegen houden. Alleen al door er bewust en niet egocentrisch in te staan, ben je al zo'n compleet ander soort ouder. Maar puur vanuit mijzelf zeg ik wel dat ik het soms best moeilijk vind. Want ik twijfel en pieker wat meer, er worden soms dingen omhooggehaald die ik dan weer een plek moet geven. Maar een kind an sich in je leven, het is zo mooi, zo'n ongelooflijke verrijking. Voor zoveel liefde zijn geen woorden.
Volgende bedoel ik niet belerend dus ik hoop dat het niet zo klinkt.
Praat, schrijf over wat er allemaal gebeurd is als je wil. Door dat regelmatig te doen zul je het minder in het nu leven en zal het meer deel gaan uitmaken van je verleden. Op een gegeven moment wordt het een verhaal en dan blijk je plots echt volwassen te zijn met je eigen leven, eigen keuzes, een eigen mens. Dat innerlijk kind is nu veilig in jou, jij zult het beschermen.
Die wonden zitten er nog steeds, dat is er zo naar van. Ook als je geen contact hebt en de boel veilig opgeborgen lijkt te zijn. Het ettert gewoon door. Het kan heel goed zijn (als je dat wil natuurlijk) om zelf die wonden open te halen, de boel uit te zieken en schoon te maken en ze dan eindelijk dicht te laten groeien. De littekens blijven maar dan heb je er veel meer vrede mee. Anders blijft het je overvallen zotussendoor. En zo heb je zelf het proces in de hand, je ervaart veel meer grip dan wanneer het je overvalt door een gesprek, boek of tv programma enz en dan probeert de boel weer snel op te bergen.
Een dikke voor je, fijn dat je meeschrijft.
vrijdag 27 juni 2008 om 20:28
Artemis, ik moet zo huilen om jouw verhalen....ik ben blij voor je dat jij en je broer het zo goed hebben samen, dat jullie daadwerkelijk heel veel voor elkaar betekenen. Wat vind ik dat fijn voor je!
Ik heb nog contact met één van mijn twee broers, maar van een contact zoals tussen jullie is geen sprake. Mijn broer verdrinkt zijn verdriet al jaren, is zeer gesloten en uiterst oppervlakkig en egocentrisch. En toch hou ik van hem.
Vijf jaar geleden kon ik zijn bloed wel drinken. Ik kreeg ruzie met mijn ouders, mijn homeopaat (die zo ontzettend veel voor mij betekende) overleed heel plotseling en ik zou ontslagen worden bij het bedrijf waar ik al 14 jaar werkte. En dat in een tijdsbestek van 3,5 week. Mijn broer heeft nooit gevraagd hoe het met mij ging, hij praatte alleen maar over zichzelf. Tot op de dag van vandaag weet hij niet waarom ik ontslagen ben, waarom ik geen contact meer wil met onze moeder, hij weet niet eens waar ik nu werk. Eigenlijk dieptriest.
Mijn broer is een fel voorstander van de struisvogelpolitiek, juist omdat hij zo bang is voor zijn eigen gevoelens. Hij heeft niemand die hem daarbij helpt, domweg omdat hij niemand toelaat. Zijn contacten zijn allemaal oppervlakkig en gaan hoofdzakelijk over welk biertje het lekkerst is en welke whiskey de beste prijs/kwaliteitverhouding heeft.
Ik hou van hem, maar ik realiseer me ook dat hij op háár lijkt in vele opzichten, en dat maakt dat ik afstand hou. Eigenlijk voel ik medelijden met hem....en daar schaam ik me een beetje voor.
Ik heb nog contact met één van mijn twee broers, maar van een contact zoals tussen jullie is geen sprake. Mijn broer verdrinkt zijn verdriet al jaren, is zeer gesloten en uiterst oppervlakkig en egocentrisch. En toch hou ik van hem.
Vijf jaar geleden kon ik zijn bloed wel drinken. Ik kreeg ruzie met mijn ouders, mijn homeopaat (die zo ontzettend veel voor mij betekende) overleed heel plotseling en ik zou ontslagen worden bij het bedrijf waar ik al 14 jaar werkte. En dat in een tijdsbestek van 3,5 week. Mijn broer heeft nooit gevraagd hoe het met mij ging, hij praatte alleen maar over zichzelf. Tot op de dag van vandaag weet hij niet waarom ik ontslagen ben, waarom ik geen contact meer wil met onze moeder, hij weet niet eens waar ik nu werk. Eigenlijk dieptriest.
Mijn broer is een fel voorstander van de struisvogelpolitiek, juist omdat hij zo bang is voor zijn eigen gevoelens. Hij heeft niemand die hem daarbij helpt, domweg omdat hij niemand toelaat. Zijn contacten zijn allemaal oppervlakkig en gaan hoofdzakelijk over welk biertje het lekkerst is en welke whiskey de beste prijs/kwaliteitverhouding heeft.
Ik hou van hem, maar ik realiseer me ook dat hij op háár lijkt in vele opzichten, en dat maakt dat ik afstand hou. Eigenlijk voel ik medelijden met hem....en daar schaam ik me een beetje voor.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 27 juni 2008 om 20:32
En dan nog inhakend op al die mensen die het eeuwigdurend beter weten: daar loop ik ook nog altijd tegenaan. Vorige week nog, een buurman van verderop, een soort van klusvriend van mijn man. Hij vond dat mijn broer, mijn ouders en ik ons moesten schamen dat we geen contact met elkaar hadden. Stelletje kleuters waren we.
Ik heb hem verteld dat ik dan niet met hem eens was, dat ik goede redenen had voor de breuk en dat het máár familie is. Waarop mijn man mij bijviel: tja, familie krijg je, vrienden kies je uit. Je had hem moeten zien kijken! Het is een man die wel een potje kan breken bij mijn man en mij, maar toch steekt het me. Hij weet niet wat er gebeurd is maar oordeelt wel. Maar dan hou ik mezelf maar weer voor: het zegt iets over hem en niets over mij!
Ik heb hem verteld dat ik dan niet met hem eens was, dat ik goede redenen had voor de breuk en dat het máár familie is. Waarop mijn man mij bijviel: tja, familie krijg je, vrienden kies je uit. Je had hem moeten zien kijken! Het is een man die wel een potje kan breken bij mijn man en mij, maar toch steekt het me. Hij weet niet wat er gebeurd is maar oordeelt wel. Maar dan hou ik mezelf maar weer voor: het zegt iets over hem en niets over mij!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 27 juni 2008 om 20:38
Setterke, mensen beredeneren dingen meestal vanuit hun eigen gevoel en hun eigen perceptie. Je een beetje inleven in een ander en niet projecteren is verschrikkelijk moeilijk.
Die buurman heeft misschien vanwege andere omstandigheden jaren geen contact gehad met zijn lieve moedertje of zijn moeder is overleden en hij is stapel op haar maar kwam daar pas achter nadat hij haar bijna tot waanzin had gedreven in zijn jeugd. Vanuit zo'n visie bekijkt jouw buurman dat. Weet hij veel wat jij allemaal mee hebt moeten maken? Hij heeft werkelijk geen idee....
Ik begrijp dat het steekt maar sta er maar ver, heel vér boven alsjeblieft......
Die buurman heeft misschien vanwege andere omstandigheden jaren geen contact gehad met zijn lieve moedertje of zijn moeder is overleden en hij is stapel op haar maar kwam daar pas achter nadat hij haar bijna tot waanzin had gedreven in zijn jeugd. Vanuit zo'n visie bekijkt jouw buurman dat. Weet hij veel wat jij allemaal mee hebt moeten maken? Hij heeft werkelijk geen idee....
Ik begrijp dat het steekt maar sta er maar ver, heel vér boven alsjeblieft......
vrijdag 27 juni 2008 om 20:47
Goed, ik ben op dreef geloof ik.
Mijn schoonmoeder, ook zo eentje die vond dat ik toch weer contact moest zoeken met mijn ouders. Die vindt dat ik vroeger, als klein meisje, meer van me had moeten afbijten. Dat ik beter mijn grenzen aan had moeten geven. Dat ik duidelijker had moeten zijn naar mijn moeder toe, toen ik eenmaal wat ouder was. Dat ik assertiever had moeten zijn. En het allerbelangrijkste *kotsbraak*: dat je elkaar op straat moet kunnen groeten als je mekaar tegenkomt.
Nounou. Poepoe. Zozo. Tuttut. Tjongejonge. Belangrijk hoor. \\:-)//
Ze heeft, net als vele anderen, géén idéé van wat er allemaal gebeurd is, dat interesseert haar namelijk geen moer. Niemand interesseert haar. Zij hoort zichzelf nl. veels te graag oreren, en tja...als de onderwerpen 'overburen, oppaskinderen, achterburen, zijburen, buren van toen daar en daar naast die en die daar de zoon van en die zijn vriendin haar kind van die vorige man' en meer van dat soort spannende onderwerpen allemaal de revue gepasseerd zijn, dan ga je gewoon je schoondochter onderwerpen aan een strenge 'foei-preek'. Want het is tenslotte toch 'je moeder'.
Eh, nee. Niet. Nooit geweest. EX-moeder, dat is ze. Dank je wel nog Spammie, voor die prachtige, zo geweldig de lading dekkende, term.
Een klein jaar geleden heeft mijn man haar aangesproken op haar niet door enige kennis gehinderde oordeel over mij. Hij heeft haar duidelijk gemaakt dat dit de laatste keer was dat hij over mij, mijn moeder en haar oordeel erover praatte, en dat als ze hierover ooit nog weer zou beginnen tegen mij, hij en ik in de auto zullen stappen en een hele poos wegblijven. Dat ze mij enorm kwetste met haar ondoordachte opmerkingen, dat ik dat zelf al meerdere malen aangegeven had en zij daar doodleuk overheen walste omdat zij haar mening zo nodig moest verkondigen. Dat haar mening ons geen barst interesseerde en dat ze dat maar kon pikken.
Het heeft geholpen, ik heb haar nog niet weer gehoord. Wat een opluchting.
Mijn schoonmoeder, ook zo eentje die vond dat ik toch weer contact moest zoeken met mijn ouders. Die vindt dat ik vroeger, als klein meisje, meer van me had moeten afbijten. Dat ik beter mijn grenzen aan had moeten geven. Dat ik duidelijker had moeten zijn naar mijn moeder toe, toen ik eenmaal wat ouder was. Dat ik assertiever had moeten zijn. En het allerbelangrijkste *kotsbraak*: dat je elkaar op straat moet kunnen groeten als je mekaar tegenkomt.
Nounou. Poepoe. Zozo. Tuttut. Tjongejonge. Belangrijk hoor. \\:-)//
Ze heeft, net als vele anderen, géén idéé van wat er allemaal gebeurd is, dat interesseert haar namelijk geen moer. Niemand interesseert haar. Zij hoort zichzelf nl. veels te graag oreren, en tja...als de onderwerpen 'overburen, oppaskinderen, achterburen, zijburen, buren van toen daar en daar naast die en die daar de zoon van en die zijn vriendin haar kind van die vorige man' en meer van dat soort spannende onderwerpen allemaal de revue gepasseerd zijn, dan ga je gewoon je schoondochter onderwerpen aan een strenge 'foei-preek'. Want het is tenslotte toch 'je moeder'.
Eh, nee. Niet. Nooit geweest. EX-moeder, dat is ze. Dank je wel nog Spammie, voor die prachtige, zo geweldig de lading dekkende, term.
Een klein jaar geleden heeft mijn man haar aangesproken op haar niet door enige kennis gehinderde oordeel over mij. Hij heeft haar duidelijk gemaakt dat dit de laatste keer was dat hij over mij, mijn moeder en haar oordeel erover praatte, en dat als ze hierover ooit nog weer zou beginnen tegen mij, hij en ik in de auto zullen stappen en een hele poos wegblijven. Dat ze mij enorm kwetste met haar ondoordachte opmerkingen, dat ik dat zelf al meerdere malen aangegeven had en zij daar doodleuk overheen walste omdat zij haar mening zo nodig moest verkondigen. Dat haar mening ons geen barst interesseerde en dat ze dat maar kon pikken.
Het heeft geholpen, ik heb haar nog niet weer gehoord. Wat een opluchting.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 27 juni 2008 om 20:56
Wat een verhalen allemaal! Dikke voor jullie allemaal.
Ook ik heb het nodige met mijn moeder meegemaakt. Alleen met mijn moeder want mijn vader ken ik niet (die zegt simpelweg dat wij (mijn zus en ik) zijn kinderen niet zijn).
Alleen durf ik mijn verhaal niet kwijt...Als ik het opschrijf ben ik zo bang dat het echt wordt...iemand het leest en ik op die manier mijn moeder afval. Want opzich is ze geen slechte moeder en ik houd veel van haar...Maar bepaalde dingen die ze heeft gedaan, hoe ze ons heeft opgevoed kunnen gewoon echt niet. En dat realiseer ik mij maar als te goed...Raar en stom...ik wil mijn moeder geen slechte naam geven, want toch heeft ze denk ik wel haar best gedaan...3 kinderen alleen opvoeden is immers niet niks...Maar mag dat, en de opvoeding van haar moeder, een reden zijn dat je zo met je kinderen om kan en mag gaan?
Ook ik heb het nodige met mijn moeder meegemaakt. Alleen met mijn moeder want mijn vader ken ik niet (die zegt simpelweg dat wij (mijn zus en ik) zijn kinderen niet zijn).
Alleen durf ik mijn verhaal niet kwijt...Als ik het opschrijf ben ik zo bang dat het echt wordt...iemand het leest en ik op die manier mijn moeder afval. Want opzich is ze geen slechte moeder en ik houd veel van haar...Maar bepaalde dingen die ze heeft gedaan, hoe ze ons heeft opgevoed kunnen gewoon echt niet. En dat realiseer ik mij maar als te goed...Raar en stom...ik wil mijn moeder geen slechte naam geven, want toch heeft ze denk ik wel haar best gedaan...3 kinderen alleen opvoeden is immers niet niks...Maar mag dat, en de opvoeding van haar moeder, een reden zijn dat je zo met je kinderen om kan en mag gaan?
Perfectionisme is niet perfect...
vrijdag 27 juni 2008 om 20:59
quote:setter schreef op 27 juni 2008 @ 20:51:
Ik zit niet zo lekker in mijn vel geloof ik. Het is weer die tijd van de maand en de tranen rollen me weer soepeltjes over de wangen. Bah.
Volgende week ben ik wel weer sterk. Beloof ik.Huil jij maar lekker meid, dat kan zo fijn zijn af en toe. Je hebt reden genoeg en echt, je hoeft niet altijd sterk te zijn.
Ik zit niet zo lekker in mijn vel geloof ik. Het is weer die tijd van de maand en de tranen rollen me weer soepeltjes over de wangen. Bah.
Volgende week ben ik wel weer sterk. Beloof ik.Huil jij maar lekker meid, dat kan zo fijn zijn af en toe. Je hebt reden genoeg en echt, je hoeft niet altijd sterk te zijn.
vrijdag 27 juni 2008 om 21:01
quote:yathibiyya schreef op 27 juni 2008 @ 20:56:
Wat een verhalen allemaal! Dikke voor jullie allemaal.
Ook ik heb het nodige met mijn moeder meegemaakt. Alleen met mijn moeder want mijn vader ken ik niet (die zegt simpelweg dat wij (mijn zus en ik) zijn kinderen niet zijn).
Alleen durf ik mijn verhaal niet kwijt...Als ik het opschrijf ben ik zo bang dat het echt wordt...iemand het leest en ik op die manier mijn moeder afval. Want opzich is ze geen slechte moeder en ik houd veel van haar...Maar bepaalde dingen die ze heeft gedaan, hoe ze ons heeft opgevoed kunnen gewoon echt niet. En dat realiseer ik mij maar als te goed...Raar en stom...ik wil mijn moeder geen slechte naam geven, want toch heeft ze denk ik wel haar best gedaan...3 kinderen alleen opvoeden is immers niet niks...Maar mag dat, en de opvoeding van haar moeder, een reden zijn dat je zo met je kinderen om kan en mag gaan?
Je kunt schrijven wat en wanneer je maar wil. Denk daar maar rustig over na. Een kind slecht behandelen, daar is nooit een excuus voor. Wat ook iemands verleden is geweest. Er zal vast reden genoeg zijn om verdriet te hebben over je verleden maar om daarna je kinderen óók slecht te behandelen, nee, daarvoor is geen reden goed genoeg.
Wat een verhalen allemaal! Dikke voor jullie allemaal.
Ook ik heb het nodige met mijn moeder meegemaakt. Alleen met mijn moeder want mijn vader ken ik niet (die zegt simpelweg dat wij (mijn zus en ik) zijn kinderen niet zijn).
Alleen durf ik mijn verhaal niet kwijt...Als ik het opschrijf ben ik zo bang dat het echt wordt...iemand het leest en ik op die manier mijn moeder afval. Want opzich is ze geen slechte moeder en ik houd veel van haar...Maar bepaalde dingen die ze heeft gedaan, hoe ze ons heeft opgevoed kunnen gewoon echt niet. En dat realiseer ik mij maar als te goed...Raar en stom...ik wil mijn moeder geen slechte naam geven, want toch heeft ze denk ik wel haar best gedaan...3 kinderen alleen opvoeden is immers niet niks...Maar mag dat, en de opvoeding van haar moeder, een reden zijn dat je zo met je kinderen om kan en mag gaan?
Je kunt schrijven wat en wanneer je maar wil. Denk daar maar rustig over na. Een kind slecht behandelen, daar is nooit een excuus voor. Wat ook iemands verleden is geweest. Er zal vast reden genoeg zijn om verdriet te hebben over je verleden maar om daarna je kinderen óók slecht te behandelen, nee, daarvoor is geen reden goed genoeg.
vrijdag 27 juni 2008 om 21:15
Thnks Eleonora!
Ik voel me tegenwoordig vooral in de steek gelaten. Ik zal dat nooit toegeven aan iemand, want ik zal het altijd opnemen voor mijn moeder. Diep in mijn hart denk ik daar anders over...Mijn moeder is toen ik 17 was naar haar moederland teruggekeerd. Okay, ik woonde al niet meer thuis omdat het onhoudbaar was. Maar had nooit gedacht dat ze echt naar de andere kant van de wereld zou verhuizen en haar kind zou achterlaten (zo voelt het nml). Zij was ongelukkig hier en koos voor haar eigen geluk. Zo verdedig ik haar ook altijd tegenover iedereen 'ja, maar zij is daar gelukkig...dus is beter..' Maar heb daar zo een moeite mee!
Ik voel me tegenwoordig vooral in de steek gelaten. Ik zal dat nooit toegeven aan iemand, want ik zal het altijd opnemen voor mijn moeder. Diep in mijn hart denk ik daar anders over...Mijn moeder is toen ik 17 was naar haar moederland teruggekeerd. Okay, ik woonde al niet meer thuis omdat het onhoudbaar was. Maar had nooit gedacht dat ze echt naar de andere kant van de wereld zou verhuizen en haar kind zou achterlaten (zo voelt het nml). Zij was ongelukkig hier en koos voor haar eigen geluk. Zo verdedig ik haar ook altijd tegenover iedereen 'ja, maar zij is daar gelukkig...dus is beter..' Maar heb daar zo een moeite mee!
Perfectionisme is niet perfect...
vrijdag 27 juni 2008 om 21:25
Maar natuurlijk heb je daar moeite mee meid! Je was nog een kind. Een groot kind maar een kind en het is alsof je bodem weg zinkt als je ouders (in jouw geval je moeder) er niet voor je zijn. Verschrikkelijk voor je en vanzelfsprekend voel je je in de steek gelaten, zo zou ik dat ook voelen.
Was je moeder altijd al iemand die zichzelf op de eerste plaats had staan?
Was je moeder altijd al iemand die zichzelf op de eerste plaats had staan?
vrijdag 27 juni 2008 om 22:15
Lieve Setter,
Wat ontzettend jammer dat je geen goede relatie met je broer hebt... Ik zit nu gewoon te huilen voor jou... Ik zou me mijn jeugd en mijn leven nu zonder mijn broer niet kunnen voorstellen.
Zo'n ontzettend grote, dikke vette, ik-laat-je nooit-meer-los knuffel!
Struisvogelpolitiek, daar zijn mijn ex-ouders ook een handje van. Snel sorry zeggen, als dat al gebeurde, en dan hebben we het er niet meer over.
Af en toe probeerden mijn broer en ik met ze te praten over dingen van vroeger, waarom het toch op deze manier gegaan is. Gelijk werd mijn vader dan agressief en mijn moeder ging heel hard huilen, in de hoop dat we er toch maar over ophielden. Wat we ook gelijk maar deden, we wisten tenslotte wat de consequenties waren...
De contacten die mijn ouders verder hebben, hun kennissen zeg maar, zijn ook alleen maar mensen die naar hun straatje praten. Was er maar een iemand die tegen ze zou zeggen dat sommige zaken echt niet kunnen!
Wat ontzettend jammer dat je geen goede relatie met je broer hebt... Ik zit nu gewoon te huilen voor jou... Ik zou me mijn jeugd en mijn leven nu zonder mijn broer niet kunnen voorstellen.
Zo'n ontzettend grote, dikke vette, ik-laat-je nooit-meer-los knuffel!
Struisvogelpolitiek, daar zijn mijn ex-ouders ook een handje van. Snel sorry zeggen, als dat al gebeurde, en dan hebben we het er niet meer over.
Af en toe probeerden mijn broer en ik met ze te praten over dingen van vroeger, waarom het toch op deze manier gegaan is. Gelijk werd mijn vader dan agressief en mijn moeder ging heel hard huilen, in de hoop dat we er toch maar over ophielden. Wat we ook gelijk maar deden, we wisten tenslotte wat de consequenties waren...
De contacten die mijn ouders verder hebben, hun kennissen zeg maar, zijn ook alleen maar mensen die naar hun straatje praten. Was er maar een iemand die tegen ze zou zeggen dat sommige zaken echt niet kunnen!
