wat is normaal gedrag voor een net drie jarige?

.

Hoihoi, vriend en ik (beide vrij tot maandag vanwege vakantie) gaan vanmiddag samen iets "ontspanndends" doen, terwijl dochter op de creche is. Ik wil er een leuke middag van maken. Ik ben niet depressief (denk ik te weten van vroeger), want tussen al mijn buien door kan ik ook gewoon lol hebben. Het zit 'm meer in het extreme voelen en totaal prikkellam zijn, chronisch gevoel van overspannenheid, al jaren en jaren lang. Ondanks mijn inmiddels sterk (prikkel) beperkte leven van beetje vrijwilligerswerk om mijn dagen structuur te geven en verder dochter en inderdaad (goed onthouden Eowyn) het niet samen wonen met vriend (want dat trek ik -prikkels- niet en daardoor voelt dochter ook meer partime dan fulltime wat ik daardoor weer beter aankan dan volledig en altijd onder mijn huishoudvleugels). Dus ik probeer al sterk rekening te houden met mezelf en dan nog blijft die lading bij mij zitten.



Ik heb net een afspraak gehad met peut en ik heb aangegeven misschien te denken aan medicatie. Want de dagenlange oxazepam was mijn eenmalige uitstapje tot nu toe (op eigen brouwsels en onderzoekjes in de st janskruid -en visoliecapsules na). Maar waar ik vroeger zonder problemen AD voorgeschreven kreeg door huisarts wat ik overigens niet wilde, ziet mijn behandelaar het nut niet van medicatie. Wel indien nodig een oxazepam. Maar verder is het volgens haar zaak om de boel boven tafel te krijgen en niet te verdoven of weg te maken met pillen. Wat er nu geregeld wordt is dat ze het belangrijk vindt dat ik intensieve(re) begeleiding krijg (man, nog meer) en IPT wordt aangevraagd. Ik heb geen idee wat ik ervan verwachten mag en heb er eerlijk gezegd niet zo'n zin in. Ik heb zeker behoefte aan oplossingen, maar ben al zolang bezig. Komt er nu weer intensieve psychiatrische thuiszorg bovenop die nog méér met mij gaat praten. Want ondertussen blijf ik ook nog gewoon naar therapie gaan en daarnaast start over ca. 1 of 2 maanden relatietherapie.

Nou, ik hoef helemaal geen werk haha. Ik lijk wel een voltijds baan te hebben met therapietje hier en therapietje daar. Net nu ik zooooo graag weer eens na jaren wil gaan werken (betaald wel te verstaan) en uit die Wajong wil komen.



Ik moet al mijn latten lager leggen en hoewel mijn eerste reactie is op wat iemand (wie?) schrijft om meer te gaan genieten van mijn kind (wat ik zo moeilijk kan, dus hoe doe je zoiets) en daarom dus ook leuke dingen te gaan doen,

mijn eerste reactie dus is "ja ho es, dat kan niet hoor, het leven bestaat nu eenmaal ook uit moet dingen en vriend zit er echt niet op te wachten dat hij dat ook nog eens voor mij kan gaan zitten oplossen (boodschappen, koken, de hele rambam)"



Maar goed, dat was eerste reactie he. Tweede reactie is: "Ok, ga ik doen, ik blijf wel gewoon de basis dingen doen, maar dan wel op de rete makkelijke manier" Ik ga me op dochter focussen (vanaf volgende week, want eerst heeft ze 4 crechedagen -bewust aangevraagd-) en met haar lekker naar de speeltuin en daar uuuuuren hangen. Niet een half uurtje (zoals normaal met in mijn achterhoofd dat ik hoognodig naar huis moet voor dit en dat en zus en zo), maar relaxed. Proberen dus. En ik ga mijn hulp vragen of ze misschien een keer per week wil komen voor de komende maand. En dan ga ik mijn motto gezond eten is een slabak vol groente maar even los laten en ietsjes vaker de appiegappie bezoeken met snelkookmaaltijden. Nou, dat alles en ook die IPT (waarschijnlijk, moet dus nog door de goedkeurmangel) moet dan toch wel zoden aan de dijk zetten lijkt me?

Wat dat betreft heb ik voor "makkelijk" wel het goede seizoen mee, want met een beetje redelijk weer kan ik hele dagen buiten verblijven (al dan niet met dochter). Kan ik dat huishouden en de orde binnenshuis ook een beetje loslaten, want dat wordt toch niet overhoop gehaald.

Nou, vanmiddag wat ontspannends gedaan. Gewandeld in het park langs een kunstroute en op het terras een broodje en sapje en lekker terugfietsen naar huis.

Vriend is ook nog steeds redelijk gesloopt van de vakantie, dus hij is vooral 3 x moe. Voor een volgende keer doen we zo'n vakantie niet meer, gewoon teveel gedoe en gestress en het levert mij nauwelijks ontspanning, hoe mooi ik Italie ook vond. Misschien in mijn ooit to be rijke leven in een afgehuurde villa met een privejet ofzo...



Tis me niet echt opgevallen dat er keiharde utispraken werden gedaan. Die zijn een beetje verbloemd tussen de vele andere lappen tekst. Ik vind het daarentegen niet leuk een bepaald ANWB gezin genoemd te worden, terwijl ik me in die beschrijving verre van herken.



Vanavond dochter van creche opgehaald en ze was helemaal blij met het vooruitzicht dat we lekker frietjes gingen eten. Ze had een goeie dag gehad op de creche en genoten van het terugzijn en weer met de haar bekende vriendjes/vriendinnetjes spelen. Ook was ze daar nog eens jarig gemaakt (op vakantie drie geworden), mocht ze trakteren en werd ze ook nog de hemel ingeprezen vanwege zindelijkheid. Dus ze had de dag van haar leven denk ik. Op de creche heb ik ook nog kort besproken dat het niet zo lekker liep met mijzelf (ze zijn een beetje op de hoogte vanwege de sociaal medische indicatie). Ik vind het een gerusstellende gedachte dat er misschien met die achtergrond kennis nog wat extra gelet wordt op dochter en hoe ze in haar velletje zit. Wat ik niet zie, ziet een ander misschien. En ook complimentjes en hoe goed ze het doet vind ik fijn om te horen en beperkt mijn angst dat het te erg gaat binnen ons gezin.



Een vraag was hoe ze op de creche is. Meestal supergoed. Ze vermaakt zich erg goed, voelt zich ontspannen, is een geliefd kind bij de leidsters (mag ik wel zeggen toch?), staat haar vrouwtje en laat zich niet door andere kindjes overdonderen, is ook wel eens ongehoorzaam, maar de leidsters vinden haar erg goed corrigeerbaar. Op de creche eigenlijk niks dan lof over haar relaxte vrolijke gedrag. Ze hebben me ca. 2 maanden geleden wel gevraagd hoe het ging met luisteren, want ze vonden het opvallend dat ze daar inene erg slecht ging luisteren. Ik herkende dat erg, want we zaten in zo'n zelfde fase als nu die eventjes heel kort is weggeweest. Ben benieuwd hoe dochter de komende weken daar is en of het beter gaat of dat het hen ook gaat opvallen dat ze nu dwarser is.



Ik zag iig erg op tegen het ophalen en had na mijn relaxte middagje toch het gevoel het zwaard van damocles boven mijn hoofd te hangen met het ophalen van dochter. Stevig huilen en hartkloppingen. Hoewel het uiteindelijk allemaal vrolijk en soepel verliep en ze gezellig naar bed is gegaan.

Ja please, ik wil ook een nanny haha. Liefst altijd en ook mee op vakantie uiteraard. Ik hou jullie wel op de hoogte van de effecten, positief danwel negatief bij mezelf en dochter over het voornemen komende week (en langer natuurlijk) eens relaxed te gaan doen. Kijken of ik dagjes samen met dochter meer gewoon kan existeren in samenzijn, dan in dat het allemaal moet passen binnen mijn plannetjes. Die dan an sich leuk bedacht zijn, maar inmiddles zo geforceerd dat ik het ook zo graag leuk wil hebben. Dus plannetjes over koekjes bakken of samen spelen zijn vaker voor mij een teleurstelling omdat ik erg mijn best doe om -naast dochter zelf te laten spelen- er iets leuks van te maken. Kwaliteitstijd met dochter te hebben en dan valt het zo vies tegen als ze halverwege koekjesbakken niet meer wil (bijvoorbeeld) of halverwege onze spannende-ik-heb-alle-tijd-, want we gaan mooie bladeren zoeken om thuis iets mee te knutselen-boswandeling niet door haar leuk gevonden wordt en ze geen stap wil zetten. Ik wil dan gewoon blijkbaar teveel. Kennelijk moet ik met 'geen zin' daar niet moeilijk over doen, ondanks mijn voorbereidingen. Da's moeilijk hoor! Wil je het goed doen, lukt het niet.



Maar goed, ik probeer me over te geven aan wat dochter aangeeft en zal proberen bij een ezeltje zijn van haar kant niet te gaan duwen, maar erbij te gaan zitten. Ok, dan blijven we wel zitten. Ben benieuwd hoe makkelijk of zwaar dat me valt.

Ik zal ook proberen jullie te laten weten wat intensieve psychiatrische thuiszorg inhoudt die ik waarschijnlijk krijg toegewezen op korte termijn. Voor het geval je dat interessant vindt voor een gevalletje je weet maar nooit.



Stemming is gelukkig wat gedraaid. Ik hoop 'm vast te houden dit weekend met dochter samen. Morgen mag ik in ieder geval uitslapen

Vandaag eigenlijk een prima dag gehad met mezelf en dochter. Ik had uit mogen slapen, daarna ontbeten en in de middag heeft dochter wat eenvoudig kunnen knutselen, zoals met die strijkkraaltjes en kleuren. Ze heeft een paar keer op de gang gezeten vanwege haar zin niet krijgen, maar dit was telkens binnen 2 minuten over. Dus geen grote dingen zeg maar. Daarna boodschappen doen en dat vond ze leuk, want er wordt vaak ook afgegeind in die kar (ze wil er graag inzitten) en anders meehelpen met in de kar gooien. Ik ga ook wel eens racen met haar (als d'r plek is en dan giert ze het uit) en het worst en kaas gedeeltje is uiteraard superinteressant, want als er wat te snoepen is, is ze er als de kippen bij. Papa had taart gekocht omdat hij maandag weer begint en het vooruitzicht was dat dochter ook een stukje taart kreeg als we thuis zouden zijn, dus daar zat ze ook al om te juichen haha.



En vanavond heb ik gekookt en heeft ze me geholpen met groentes snijden en de aubergineplakjes in te vetten. Dat vond ze erg leuk om te doen en ze heeft zich een klein half uurtje uitstekend vermaakt (en de halve bak groenten stiekem opgegeten )

Eigenlijk een prima dag met gewoon relaxed gedrag van beide partijen.



Ik denk dat ik erg sterk reageer op dochter (zij is mijn trigger) en waarschijnlijk reageert dochter (volgens jullie theorien) ook erg sterk op mij, wat kleine kindjes normaal gesproken ook horen te doen. Als ik zo'n dag als vandaag heb, dan vraag ik mezelf weer af wat nu ook al weer het probleem is (van mij). Maar aangezien ik mezelf dat elke zo vaak keer weer afvraag, weet ik dat het verstandig is om door te zetten met de insteek van therapie. Alleen voelt het op een dag als vandaag weer mijlenver weg en ik vraag me dan echt af wat dan toch het ding is.

Maar goed, vriend en ik hebben een zeer kort woordenwisselingkje gehad en dan schiet ik met mijn gevoel al gelijk weer erg in het extreme. Dus daaruit kan ik opmaken dat de (prikkel) gevoelige onderlaag absoluut wel aanwezig moet zijn, anders zou je niet zo snel zo sterk reageren.



Maar intensieve psychiatrische thuiszorg voelt nu als grote onzin, terwijl ik eigenlijk met deze onvoorspelbaarheid van mijn kant niet zou kunnen voorspellen hoe morgen verloopt. Waarschijnlijk goed als vriend relaxed is en dochter ook. Maar als 1 van 2 dat niet is, dan is dat voor mij reden om weer helemaal om te gaan.



Mimsy (geloof ik dat je naam was), respect dat je het met 3 (!) kinderen doet! Dat lijkt me waanzinnig pittig.

Ik wil niet nog een kind. Reden is alles wat hiervoor geschreven is. Ook al heb ik mijn goeie/normale buien en kan ik net zo'n goede moeder zijn als jullie allemaal, het is zo wisselend en zo sterk afhankelijk van hoe ik erbij sta, dat ik dat mijn kinderen en mezelf niet wil aandoen. Bovendien meen ik wat ik eerder al zei:

(ook al voelt het erg tegenstrijdig om te zeggen, want daarmee lijkt het net alsof ik een uitspraak doe over mijn dochter en dat bedoel ik dus niet. Sec. over het moederschap)

ik vind het moederschap tegenvallen. Ik vind dat wat het bij mij oproept aan emoties te sterk negatief gekleurd, dat ik die negatieve emoties had kunnen missen als kiespijn. Het plaatst mezelf als moeder in zo'n schaamtevolle positie met zoveel schuldgevoel naar mijn kind waar ik me zo verantwoordelijk voor voel. Graag had ik de liefde en geborgenheid en betrokkenheid bij zo'n klein wezentje meegemaakt, maar dan in een minder verantwoordelijke positie. Als tante bijvoorbeeld. Dan had ik waarschijnlijk net zo kunnen genieten van een klein kindje dat voelt als eigen, maar dan wel met die lading die voor mij hanteerbaar is. En niet met die altijd en eeuwig durende verantwoordelijkheid.



Overigens moet ik dus eigenlijk concluderen dat na zo'n dagje als vandaag dochter gemiddeld peutergedrag had? Ik zelf geloof nog steeds wel dat dochter ietsjes moeilijker is dan gemiddeld, maar dat komt vooral omdat ik haar een bepaalde slimmigheid toeken. Ik weet niet of het done of not done is om te zeggen over je kind, maar dochter is echt een slim meisje. Natuurlijk ook gewoon een liedjeszingend meisje op de pot met een onderbroekje op d'r mollige voetjes. Maar in gedragingen die op het uitprobeer vlak liggen, merk ik vaak wel dat die erg subtiel zijn en ook sterk datgene is wat mij nu net heel erg boos maken. Het is dus geen dik erbovenop liggend uitproberen (soms ook wel hoor, nee zeggen en toch gewoon doen bijvoorbeeld), maar vaak ook erg genuanceerd. Dat bedoelde ik met gemeen uitproberen, ook al heb ik daar iets te heftige woorden voor gezocht denk ik. En zeker omdat ik het nogal te persoonlijk maak, dat ik het voel als gemeen en dat is het natuurlijk niet. Maar dochter kan bijvoorbeeld op een bepaalde manier kijken en daar had ik al moeite mee toen ze nog een klein babietje was. Erg indringend me diep in de ogen aankijken met een bepaalde blik. Maar grote kans dat ik het eigenlijk weer gewoon bij mezelf moet zoeken hoor haha. Dat ik iets voel bij die blik en dat anderen dat helemaal niet hebben. Maar ik voel me dan echt uitgedaagd.

Hebben jullie peuters ook bepaalde blikken die boosheid of weerstand kunnen oproepen of is het eigenlijk altijd peutergedrag?

Ohnee, sorry, het was meave (nou ja, begint allebei met een M). Ik kan op een of andere manier niet teruglezen als ik reageer. Ligt misschien aan het feit dat het een apple is?

Libelle's lees ik goddank niet