Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 1 juli 2008 om 10:00
Pfff... Dat heef ze laten publiceren in een regionaal dagblad?!
Bij ons worden ook allerlei verhalen verzonnen, maar dat wordt alleen nog naar directe familie en vrienden verteld. Die daar weer mee naar mij toe komen, waarop ik bijna gedwongen ben het verhaal weer eens uit te leggen... Ik zeg bijna, want meestal haal ik mijn schouders er maar bij op. Ik heb de behoefte niet meer om die verhalen te ontkrachten.
Ik kan me wel goed voorstellen dat dit bij jou anders is, Spammie! Tegen iedereen vertellen dat je autistisch bent...
Heel goed dat je een weerwoord durft te geven!
Bij ons worden ook allerlei verhalen verzonnen, maar dat wordt alleen nog naar directe familie en vrienden verteld. Die daar weer mee naar mij toe komen, waarop ik bijna gedwongen ben het verhaal weer eens uit te leggen... Ik zeg bijna, want meestal haal ik mijn schouders er maar bij op. Ik heb de behoefte niet meer om die verhalen te ontkrachten.
Ik kan me wel goed voorstellen dat dit bij jou anders is, Spammie! Tegen iedereen vertellen dat je autistisch bent...
Heel goed dat je een weerwoord durft te geven!
dinsdag 1 juli 2008 om 10:26
Spam, ik sta met mijn bek vol tanden. Je ex-moeder móet wel gestoord zijn, kan niet anders. Het lijkt op een vorm van Munchausen by Proxy of zo. Aandacht genereren via een ziek kind.....Ik ben geen deskundige maar kloppen doet het niet en als ik jullie verhalen lees is dat bij andere vrouwen hier ook zo. Laat ik het zo zeggen; ik heb een hekel aan generaliseren maar 'normaal' is het gedrag van jullie ouders niet.
Het is goed om te lezen dat degenen die partners hebben zulke goede mannen hebben getroffen. Ik zou de man voor Hanke het liefst persoonlijk uitzoeken (haha!), zodat ik zeker weet dat het er bij haar ook liefdevol en motiverend aan toe zal gaan.
In mijn omgeving, in de buurt, woont een jongetje van vier die een moeder heeft die continu tegen hem schreeuwt. Het jongetje schreeuwt ook, al zolang ik hem ken. 's nachts worden hun buren wakker van het geschreeuw van de moeder tegen het jongetje en ze zet hem regelmatig om 08.00 uur 's morgens buiten hoor ik van de naaste buren.
De jongen moet nu van school af. De school waar mijn dochter ook op zit, aan de ene kant omdat hij extra aandacht nodig heeft vanwege zijn enorme agressie, aan de andere kant omdat zijn moeder niet te handhaven is in en om de school heen. Ze zet iedereen tegen elkaar op, maakt de juffen zwart bij andere (beïnvloedbare) ouders, belt de politie als een vader kwaad op haar wordt wanneer zijn zoon door haar zoon wordt getreiterd en ga zo maar door. Álles voor haar kind roept ze, híj is het belangrijkst, haar léven draait om hem.
Maar haar buren vertellen een ander verhaal en ook mijn directe buurvrouw, die ooit zo suf is geweest om medelijden met deze manipulatieve vrouw te hebben en die nu dus aan haar vastzit (want ze zuigt zich aan je vast als een bloedzuiger als ze je te pakken heeft), vertelt dat ze zegt dat ze haar kind haat en dat hij de schuld heeft aan alle problemen in haar leven.
Mij haat ze omdat ik kritisch tegen haar ben geweest en haar heb durven tegenspreken toen ze een van de twee juffen van haar en mijn kind bekritiseerde. Ik heb toen het lef gehad haar te zeggen dat ik de reactie van de juf naar haar toe, vooral aan haar eigen houding vond liggen. Toen had ik het gedaan en nu ben ik die arrogante bitch die het altijd beter weet.
Jeugdzorg is al bezig met dit gezin omdat het jongetje in kwestie al eens van een gewoon KDV naar een medisch KDV werd overgeplaatst in verband met zijn agressieve gedrag en ik weet via via dat men de moeder heeft gevraagd of ze denkt het kind wel aan te kunnen. Ze was des duivels....Hóe men zoiets aan haar kon vragen. Haar kínd, haar zóón, haar vlees en bloed, de reden van haar bestáán!
Die vrouw spoort niet, voor geen meter spoort ze en dat is mijn ondeskundige oordeel over haar. Neem het me maar niet kwalijk. Ze had nooit een kind moeten krijgen, ongeschikt als ze is om voor de mentale ontwikkeling van een menselijk wezen te zorgen. Uit de psychologische test met het kind was niets gekomen, geen ADHD, geen Asperger, niets anders in het autistisch spectrum, alleen een druk, niet geconcentreerd en agressief kind, dat wel. Maar dat kun je er als ouder ook van máken denk ik.
Nu deugt dat onderzoekscentrum natuurlijk niet, er moet nóg een onderzoek komen want het idee dat het kind niks mankeert is voor deze moeder onverdraaglijk.
Ik weet dat dit jongetje lijdt en ik ben blij dat dit gezin gemonitord wordt, was dat niet het geval dan had ik zelf een melding bij Jeugdzorg gedaan.
Spammie, ik vind het heel erg om te lezen dat jouw ex-moeder zegt dat ze je had moeten laten weghalen. Wat een gruwelijke woorden. Maar mijn buurvrouw had beter geen kind kunnen krijgen, begrijp je dat als ik dat zeg of maak ik je heel erg kwaad nu? Dat is namelijk het laatste wat ik wil, dat neem je hopelijk van me aan.....
Het is goed om te lezen dat degenen die partners hebben zulke goede mannen hebben getroffen. Ik zou de man voor Hanke het liefst persoonlijk uitzoeken (haha!), zodat ik zeker weet dat het er bij haar ook liefdevol en motiverend aan toe zal gaan.
In mijn omgeving, in de buurt, woont een jongetje van vier die een moeder heeft die continu tegen hem schreeuwt. Het jongetje schreeuwt ook, al zolang ik hem ken. 's nachts worden hun buren wakker van het geschreeuw van de moeder tegen het jongetje en ze zet hem regelmatig om 08.00 uur 's morgens buiten hoor ik van de naaste buren.
De jongen moet nu van school af. De school waar mijn dochter ook op zit, aan de ene kant omdat hij extra aandacht nodig heeft vanwege zijn enorme agressie, aan de andere kant omdat zijn moeder niet te handhaven is in en om de school heen. Ze zet iedereen tegen elkaar op, maakt de juffen zwart bij andere (beïnvloedbare) ouders, belt de politie als een vader kwaad op haar wordt wanneer zijn zoon door haar zoon wordt getreiterd en ga zo maar door. Álles voor haar kind roept ze, híj is het belangrijkst, haar léven draait om hem.
Maar haar buren vertellen een ander verhaal en ook mijn directe buurvrouw, die ooit zo suf is geweest om medelijden met deze manipulatieve vrouw te hebben en die nu dus aan haar vastzit (want ze zuigt zich aan je vast als een bloedzuiger als ze je te pakken heeft), vertelt dat ze zegt dat ze haar kind haat en dat hij de schuld heeft aan alle problemen in haar leven.
Mij haat ze omdat ik kritisch tegen haar ben geweest en haar heb durven tegenspreken toen ze een van de twee juffen van haar en mijn kind bekritiseerde. Ik heb toen het lef gehad haar te zeggen dat ik de reactie van de juf naar haar toe, vooral aan haar eigen houding vond liggen. Toen had ik het gedaan en nu ben ik die arrogante bitch die het altijd beter weet.
Jeugdzorg is al bezig met dit gezin omdat het jongetje in kwestie al eens van een gewoon KDV naar een medisch KDV werd overgeplaatst in verband met zijn agressieve gedrag en ik weet via via dat men de moeder heeft gevraagd of ze denkt het kind wel aan te kunnen. Ze was des duivels....Hóe men zoiets aan haar kon vragen. Haar kínd, haar zóón, haar vlees en bloed, de reden van haar bestáán!
Die vrouw spoort niet, voor geen meter spoort ze en dat is mijn ondeskundige oordeel over haar. Neem het me maar niet kwalijk. Ze had nooit een kind moeten krijgen, ongeschikt als ze is om voor de mentale ontwikkeling van een menselijk wezen te zorgen. Uit de psychologische test met het kind was niets gekomen, geen ADHD, geen Asperger, niets anders in het autistisch spectrum, alleen een druk, niet geconcentreerd en agressief kind, dat wel. Maar dat kun je er als ouder ook van máken denk ik.
Nu deugt dat onderzoekscentrum natuurlijk niet, er moet nóg een onderzoek komen want het idee dat het kind niks mankeert is voor deze moeder onverdraaglijk.
Ik weet dat dit jongetje lijdt en ik ben blij dat dit gezin gemonitord wordt, was dat niet het geval dan had ik zelf een melding bij Jeugdzorg gedaan.
Spammie, ik vind het heel erg om te lezen dat jouw ex-moeder zegt dat ze je had moeten laten weghalen. Wat een gruwelijke woorden. Maar mijn buurvrouw had beter geen kind kunnen krijgen, begrijp je dat als ik dat zeg of maak ik je heel erg kwaad nu? Dat is namelijk het laatste wat ik wil, dat neem je hopelijk van me aan.....
dinsdag 1 juli 2008 om 11:37
Vraag ik me ook weleens af hoor Leo, of het voor sommige mensen wel goed ik om aan kids te beginnen. (En wat lief wat je net over me zei, dat je ze persoonlijk wel uit zou willen zoeken voor me, die mannen.)
Wat ik van je lees van dat klasgenootje van je dochter en ook van Spammie, is hoe sommige moeders hun kinderen als instrument gebruiken. Als ding.
Dus ik vind het geweldig dat 'dat ding' (=spammie) nu wat terugzegt en zich niet in een hoek laat duwen. Mooi zo.
Dat verhaal van die regionale krant en dan ook nog de voorpagina is absurd. Maar ook raar dat die journalist die dat geplaatst heeft geen hoor en wederhoor heeft toegepast. Baseer je op feiten, niet op aannames. Grr!
Wat ik van je lees van dat klasgenootje van je dochter en ook van Spammie, is hoe sommige moeders hun kinderen als instrument gebruiken. Als ding.
Dus ik vind het geweldig dat 'dat ding' (=spammie) nu wat terugzegt en zich niet in een hoek laat duwen. Mooi zo.
Dat verhaal van die regionale krant en dan ook nog de voorpagina is absurd. Maar ook raar dat die journalist die dat geplaatst heeft geen hoor en wederhoor heeft toegepast. Baseer je op feiten, niet op aannames. Grr!
dinsdag 1 juli 2008 om 13:26
O ja hoor, ik ben ervan overtuigd dat mijn ex-moeder geen kinderen had moeten krijgen en dat ze idd beter abortus had kunnen laten plegen toen ze ontdekte dat ze ongewenst zwanger was. Ook al betekent dat, dat ik niet bestaan zou hebben. Maar dat doe ik wel. En als je er dan toch voor kiest een ongeplande zwangerschap voort te zetten, moet je er ook het allerbeste van maken. En dat heeft ze niet gedaan...
Regionaal dagblad inderdaad. Met foto van haar en mijn zusje. Mijn toenmalige schoonouders kwamen ermee op de proppen. Dan schaam je je toch echt kapot!!
Maar goed, ze moet vrij ver gaan of ik moet een heel goede dag hebben, wil ik iets terugzeggen. Meestal voelde ik me net zo klein, waardeloos en niks zoals Elmervrouw hierboven beschrijft. Ze heeft wel gelijk dat ik verknipt ben, maar dat komt niet door een of andere stoornis. Dat komt door haar. Iets wat ik ook gemaild heb toen ze erover begon dat mijn zusje ADHD zou hebben. Dat ze eens op moet houden met mensen diagnoses aanpraten omdat dit allemaal het effect is van haar eigen handelen. Maar dat was natuurlijk niet zo.
Regionaal dagblad inderdaad. Met foto van haar en mijn zusje. Mijn toenmalige schoonouders kwamen ermee op de proppen. Dan schaam je je toch echt kapot!!
Maar goed, ze moet vrij ver gaan of ik moet een heel goede dag hebben, wil ik iets terugzeggen. Meestal voelde ik me net zo klein, waardeloos en niks zoals Elmervrouw hierboven beschrijft. Ze heeft wel gelijk dat ik verknipt ben, maar dat komt niet door een of andere stoornis. Dat komt door haar. Iets wat ik ook gemaild heb toen ze erover begon dat mijn zusje ADHD zou hebben. Dat ze eens op moet houden met mensen diagnoses aanpraten omdat dit allemaal het effect is van haar eigen handelen. Maar dat was natuurlijk niet zo.
dinsdag 1 juli 2008 om 13:55
Elmerveer
Is het mogelijk van je moeder te houden, los van wat zij wel of niet doet, denkt of voelt? Dat mag toch wel? Ook al wil je haar niet meer spreken, dan kun je toch nog wel van haar houden?
Zijn jouw broer en zussen ook seksueel misbruikt door je vader? Of reageerde jij gewoon heel gevoelig op het misbruik, ligt het aan jouw aard dat je daar niet tegen kon?
Wat denk je nou zelf meis? Wat zou je zeggen tegen een klein meisje van de leeftijd die jij toen had, als ze zei dat er misschien wel iets mis is met haar aard?
Is het mogelijk van je moeder te houden, los van wat zij wel of niet doet, denkt of voelt? Dat mag toch wel? Ook al wil je haar niet meer spreken, dan kun je toch nog wel van haar houden?
Zijn jouw broer en zussen ook seksueel misbruikt door je vader? Of reageerde jij gewoon heel gevoelig op het misbruik, ligt het aan jouw aard dat je daar niet tegen kon?
Wat denk je nou zelf meis? Wat zou je zeggen tegen een klein meisje van de leeftijd die jij toen had, als ze zei dat er misschien wel iets mis is met haar aard?
Ga in therapie!
dinsdag 1 juli 2008 om 14:56
Eigenlijk heb ik nooit gedacht dat er iets mis met mij was in mijn jeugd. Maar dat komt misschien ook omdat mijn broer en mij ongeveer hetzelfde werd aangedaan en we het daarom 'normaal' vonden. Pas toen ik later, ik denk in mijn tienerjaren, doorhad dat het bij anderen er echt niet zo aan toe ging als bij mij, had ik pas door dat er iets mis was.
Ik moet wel zeggen dat ik tegenwoordig af en toe denk dat er iets mis is met mij. Ik ben soms zo bikkelhard tegen de buitenwereld...
Ik ben ook een keer mijn ex-moeder tegen gekomen op het winkelcentrum. Toen ik haar in het oog kreeg, ben ik van schrik de eerste de beste winkel in gesprongen...
Ik moet wel zeggen dat ik tegenwoordig af en toe denk dat er iets mis is met mij. Ik ben soms zo bikkelhard tegen de buitenwereld...
Ik ben ook een keer mijn ex-moeder tegen gekomen op het winkelcentrum. Toen ik haar in het oog kreeg, ben ik van schrik de eerste de beste winkel in gesprongen...
dinsdag 1 juli 2008 om 15:22
Elmervrouw schreef op 01 juli 2008 @ 13:17:
Eerlijk gezegd heb ik die overtuiging nóg wel
Misschien zie ik het wel niet goed. Zussen en broer kunnen wél gewoon omgaan met 'moedertjelief'; terwijl ik uiteindelijk het kontakt heb verbroken. Misschien heb ik het wel mis, als ik denk dat het allemaal schone schijn was en is. Misschien ben ik wel te gevoelig, is er gewoon iets mis met mijn karakter of aard. Misschien zien zij het wel goed, en ik als enige niet.
Het ergste nog; dat je gaat twijfelen aan jezelf, aan je eigen waarneming. De verwarring! Wat is echt? Ik raak nog steeds zo erg in verwarring als ik aan heel de familie/gezinssituatie denk.
Ik denk dat het een stuk makkelijker is om de schijn op te houden en mee te doen, loyaal te blijven aan je ouders dan om voor jezelf te kiezen. Ik weet de feitelijke omstandigheden van jou niet maar mij bekruipt sterk het gevoel dat jij de enige bent in de familie die zich geen zand in de ogen laat strooien.
Je kunt ook klachten krijgen omdat je zuiver op de graat bent. Wat jij zo mooi verwoordt met die verwarring die je voelt. Het eerste wat ik in de therapie w.b. mijn jeugd kreeg heb geleerd is waarnemen! Echt het allereerste en het allerbelangrijkste. Je wordt knetter als men je hele leven tegen je zegt dat gras blauw is terwijl je dondersgoed weet dat het hartstikke groen is. Maar je ervaring leert dat als je zegt dat het groen is, dat je dan afgestraft wordt.
Ben ik zo een beetje duidelijk? Dát is de kern van het proces dat ze traumatisering noemen.
Heb je dit eenmaal in je systeem zitten, dat gezeik met blauw en groen, dan wordt communicatie naar de buitenwereld lastig. Hoe moet je het interpreteren, al die reacties van bazen, klanten, klasgenoten? Kan ik vertrrouwen wat ze zeggen. Wat zit erachter? Wat bedoelen ze met de toon waarop het wordt gezegd?
Mijn ervaring is, is dat mijn waarneming wel klopte. Maar dat de gebeurtenis in het heden zoveel oude shit opriep, dat dát hetgene was waar ik niet mee om kon gaan. Dat die herbelevingen me uit de bocht deden vliegen. Ik leerde technieken om in het hier en nu te blijven. Te benoemen dat het-deed-denken-aan maar dat de situatie nu anders en veilig was. Om me heen kijken, goed ademen, rustig worden.
Pas toen kon ik experimenteren in het hier en nu. Testen of het nu toch wel echt veilig was. Spelen in de communicatie met anderen. Een geintje durven maken. Dat proberen was doodeng maar ook ontzettend grappig! Mensen om me heen zagen dat ik vanuit mezelf ging reageren en waardeerden het vertrouwen.
Dat gun ik je toch ook zo, Elmervrouw.
Eerlijk gezegd heb ik die overtuiging nóg wel
Misschien zie ik het wel niet goed. Zussen en broer kunnen wél gewoon omgaan met 'moedertjelief'; terwijl ik uiteindelijk het kontakt heb verbroken. Misschien heb ik het wel mis, als ik denk dat het allemaal schone schijn was en is. Misschien ben ik wel te gevoelig, is er gewoon iets mis met mijn karakter of aard. Misschien zien zij het wel goed, en ik als enige niet.
Het ergste nog; dat je gaat twijfelen aan jezelf, aan je eigen waarneming. De verwarring! Wat is echt? Ik raak nog steeds zo erg in verwarring als ik aan heel de familie/gezinssituatie denk.
Ik denk dat het een stuk makkelijker is om de schijn op te houden en mee te doen, loyaal te blijven aan je ouders dan om voor jezelf te kiezen. Ik weet de feitelijke omstandigheden van jou niet maar mij bekruipt sterk het gevoel dat jij de enige bent in de familie die zich geen zand in de ogen laat strooien.
Je kunt ook klachten krijgen omdat je zuiver op de graat bent. Wat jij zo mooi verwoordt met die verwarring die je voelt. Het eerste wat ik in de therapie w.b. mijn jeugd kreeg heb geleerd is waarnemen! Echt het allereerste en het allerbelangrijkste. Je wordt knetter als men je hele leven tegen je zegt dat gras blauw is terwijl je dondersgoed weet dat het hartstikke groen is. Maar je ervaring leert dat als je zegt dat het groen is, dat je dan afgestraft wordt.
Ben ik zo een beetje duidelijk? Dát is de kern van het proces dat ze traumatisering noemen.
Heb je dit eenmaal in je systeem zitten, dat gezeik met blauw en groen, dan wordt communicatie naar de buitenwereld lastig. Hoe moet je het interpreteren, al die reacties van bazen, klanten, klasgenoten? Kan ik vertrrouwen wat ze zeggen. Wat zit erachter? Wat bedoelen ze met de toon waarop het wordt gezegd?
Mijn ervaring is, is dat mijn waarneming wel klopte. Maar dat de gebeurtenis in het heden zoveel oude shit opriep, dat dát hetgene was waar ik niet mee om kon gaan. Dat die herbelevingen me uit de bocht deden vliegen. Ik leerde technieken om in het hier en nu te blijven. Te benoemen dat het-deed-denken-aan maar dat de situatie nu anders en veilig was. Om me heen kijken, goed ademen, rustig worden.
Pas toen kon ik experimenteren in het hier en nu. Testen of het nu toch wel echt veilig was. Spelen in de communicatie met anderen. Een geintje durven maken. Dat proberen was doodeng maar ook ontzettend grappig! Mensen om me heen zagen dat ik vanuit mezelf ging reageren en waardeerden het vertrouwen.
Dat gun ik je toch ook zo, Elmervrouw.
dinsdag 1 juli 2008 om 18:59
Onsamenhangend ben je allerminst.
Fijn dat je hier herkenning vindt. Maar ik kan me ook voorstellen dat het heel confronterend is.
Ik las dat je het leuk vindt om te tuinieren met je man. Zijn er nog meer dingen die je doet waar je van kan bijtanken?
Hartstikke goed dat je nu dingen checkt bij man en vriendin. (zit hier trots te wezen). En dat je boos bent en je ouders een stel onbenullen vindt, vind ik alleen maar gezond.
Fijn dat je hier herkenning vindt. Maar ik kan me ook voorstellen dat het heel confronterend is.
Ik las dat je het leuk vindt om te tuinieren met je man. Zijn er nog meer dingen die je doet waar je van kan bijtanken?
Hartstikke goed dat je nu dingen checkt bij man en vriendin. (zit hier trots te wezen). En dat je boos bent en je ouders een stel onbenullen vindt, vind ik alleen maar gezond.
dinsdag 1 juli 2008 om 19:41
Hallo allemaal,
Ik heb al eens sporadisch meegelezen op dit topic (niet alles gelezen) en herken enorm veel in een aantal van jullie verhalen. Jeetje, wat je jeugd wel niet met je kan doen....
Ik twijfelde alleen om zelf ook te schrijven, omdat ik , ondanks de herkenning, vaak het idee heb dat mijn jeugd zo erg toch niet was en dat het vast voor een groot deel gewoon aan mij ligt. En dan vraag ik mij met verbazing af hoe het toch komt dat ik veel gevoelens zo verdomd goed herken en bijna zelf voel als ik ze hier opgeschreven zie staan?
Vooral het gevoel van ontheemd zijn, me nooit echt helemaal thuis voelen op deze wereld... Ik hoor nooit écht ergens bij en niemand lijkt écht van me te houden. Ik voel mij bijna al mijn hele leven een ongeleid projectiel, op zoek naar een veilige thuisbasis.
Die had ik eindelijk gevonden, toen ik met mijn vriend jaren geleden een huis kocht en we dat verbouwden tot een klein paleisje (naar ons idee dan). Ik heb me nog nooit zo gelukkig en 'thuis' gevoeld als toen... Maar de relatie bleek helaas niet zo 'veilig' en de bom barstte ergens. We gingen vrij plotseling uit elkaar en het huis moest verkocht worden. Ik herbeleefde een trauma van héél lang geleden, alleen wist ik dat toen nog niet, want ik zat er middenin. Ik zat in een overlevingsmodus voor maanden, totdat ik letterlijk weer een dak boven m'n hoofd had en vervolgens kon ik alleen nog maar huilen.
Sindsdien ben ik enorm veel gaan lezen om op zoek te gaan naar wat er in het verleden is gebeurd, waardoor ik nu ben zoals ik ben en waar ik heel veel last van heb eigenlijk. Ik heb 'last' van mijzelf en in de kern het gevoel dat ik niet echt ben wie ik ben... Ik speel braaf mee in de wereld, maar ik ben eigenlijk mijzelf niet.
Ik ben al een hoop verder gekomen in de psychologische zoektocht, maar één ding blijft me verbazen: Ik heb hele lieve ouders, heel zachtaardig en gevoelig. Ik ben niet (sexueel) misbruikt, ben niet geslagen of iets anders ernstigs en toch heb ik me zover ik me kan herinneren altijd zo vreselijk alleen gevoeld.
Wat wel zo was, is dat mijn vader niet wist hoe hij genegenheid moest tonen en niet deed aan positieve feedback of beloning. Ik ben opgegroeid bij mijn vader en zag mijn moeder in de vakanties. Ze verwende me met uitstapjes en leuke dingen (om het gemis te compenseren denk ik) maar ze was er niet echt voor mij op de een of andere manier. Soms wel, maar het leek altijd of er iets tussen zat.
Ik kan me vooral heel goed herinneren dat ik voelde dat ik niet bij mijn moeder en haar vriend hoorde, maar ook niet echt bij mijn vader en later zijn vriendin. Het is net alsof het voor mijn ouders 'vanzelfsprekend' was dat ik wel op zou groeien en dat ze daar weinig aan hoefde te doen. Ik was ook vaak alleen thuis als klein kind. Ik vermaakte me prima, maar achteraf zie ik dat ik wel degelijk miste wat andere kinderen wel hadden: iemand die er voor hen was als ze uit school kwamen.
Er is nog zoveel meer, maar ik wil jullie niet direct overspoelen met een ellenlang verhaal, wat ik nu volgens mij toch al doe.
Dus ik laat het even hierbij. Ik blijf jullie volgen, want vind het erg interessant!
Ik heb al eens sporadisch meegelezen op dit topic (niet alles gelezen) en herken enorm veel in een aantal van jullie verhalen. Jeetje, wat je jeugd wel niet met je kan doen....
Ik twijfelde alleen om zelf ook te schrijven, omdat ik , ondanks de herkenning, vaak het idee heb dat mijn jeugd zo erg toch niet was en dat het vast voor een groot deel gewoon aan mij ligt. En dan vraag ik mij met verbazing af hoe het toch komt dat ik veel gevoelens zo verdomd goed herken en bijna zelf voel als ik ze hier opgeschreven zie staan?
Vooral het gevoel van ontheemd zijn, me nooit echt helemaal thuis voelen op deze wereld... Ik hoor nooit écht ergens bij en niemand lijkt écht van me te houden. Ik voel mij bijna al mijn hele leven een ongeleid projectiel, op zoek naar een veilige thuisbasis.
Die had ik eindelijk gevonden, toen ik met mijn vriend jaren geleden een huis kocht en we dat verbouwden tot een klein paleisje (naar ons idee dan). Ik heb me nog nooit zo gelukkig en 'thuis' gevoeld als toen... Maar de relatie bleek helaas niet zo 'veilig' en de bom barstte ergens. We gingen vrij plotseling uit elkaar en het huis moest verkocht worden. Ik herbeleefde een trauma van héél lang geleden, alleen wist ik dat toen nog niet, want ik zat er middenin. Ik zat in een overlevingsmodus voor maanden, totdat ik letterlijk weer een dak boven m'n hoofd had en vervolgens kon ik alleen nog maar huilen.
Sindsdien ben ik enorm veel gaan lezen om op zoek te gaan naar wat er in het verleden is gebeurd, waardoor ik nu ben zoals ik ben en waar ik heel veel last van heb eigenlijk. Ik heb 'last' van mijzelf en in de kern het gevoel dat ik niet echt ben wie ik ben... Ik speel braaf mee in de wereld, maar ik ben eigenlijk mijzelf niet.
Ik ben al een hoop verder gekomen in de psychologische zoektocht, maar één ding blijft me verbazen: Ik heb hele lieve ouders, heel zachtaardig en gevoelig. Ik ben niet (sexueel) misbruikt, ben niet geslagen of iets anders ernstigs en toch heb ik me zover ik me kan herinneren altijd zo vreselijk alleen gevoeld.
Wat wel zo was, is dat mijn vader niet wist hoe hij genegenheid moest tonen en niet deed aan positieve feedback of beloning. Ik ben opgegroeid bij mijn vader en zag mijn moeder in de vakanties. Ze verwende me met uitstapjes en leuke dingen (om het gemis te compenseren denk ik) maar ze was er niet echt voor mij op de een of andere manier. Soms wel, maar het leek altijd of er iets tussen zat.
Ik kan me vooral heel goed herinneren dat ik voelde dat ik niet bij mijn moeder en haar vriend hoorde, maar ook niet echt bij mijn vader en later zijn vriendin. Het is net alsof het voor mijn ouders 'vanzelfsprekend' was dat ik wel op zou groeien en dat ze daar weinig aan hoefde te doen. Ik was ook vaak alleen thuis als klein kind. Ik vermaakte me prima, maar achteraf zie ik dat ik wel degelijk miste wat andere kinderen wel hadden: iemand die er voor hen was als ze uit school kwamen.
Er is nog zoveel meer, maar ik wil jullie niet direct overspoelen met een ellenlang verhaal, wat ik nu volgens mij toch al doe.
Dus ik laat het even hierbij. Ik blijf jullie volgen, want vind het erg interessant!
dinsdag 1 juli 2008 om 19:48
Wat een herkenning weer hier! Ik leer ook een hoop van mijn man, en ook ik check vaak bij hem of ik dingen wel goed zie. Of ik bepaalde personen goed ingeschat heb, of ik wel de juiste opmerking maakte. En elke keer bevestigt hij mij, of legt me uit hoe ik het misschien beter had kunnen doen. Op een liefdevolle en niet-kwetsende manier. Heel begripvol ook. Hij begint dan met 'natuurlijk moet je zelf weten hoe je iets ziet of zegt, maar als iemand weer een keer zoiets zegt zou je ook ... of ... kunnen zeggen, want....en dan volgt er een uitleg. Heel fijn, want ik word in mijn waarde gelaten en ik heb een 'wapen' voor de volgende keer!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 1 juli 2008 om 19:51
Valesca, als het goed voelt om ellenlange verhalen te schrijven dan moet je dat gewoon doen. Niet bang zijn dat wij er niet door komen, want alles wordt gelezen hoor! We leven allemaal met elkaar mee hier, hoe lang of kort het verhaal ook is.
Ter illustratie: ik hou van boeken van minimaal 600 pagina's....anders zijn ze zo snel uit.
Ter illustratie: ik hou van boeken van minimaal 600 pagina's....anders zijn ze zo snel uit.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 1 juli 2008 om 19:53
Oh, en dat 'ontheemde gevoel' herken ik ook. Ik werd ook vaak in de steek gelaten. Ik was 13/14 en mijn ouders gingen op oudjaarsnacht doodleuk om kwart over 12 richting vrienden. Mijn broers waren op stap, dus daar zat ik moederziel alleen met een bange hond en 2 bange katten.
Ik ben naar mijn bed gegaan, hond en katten mee, ik heb alle lampen uitgedaan. Uit wraak!
Ik ben naar mijn bed gegaan, hond en katten mee, ik heb alle lampen uitgedaan. Uit wraak!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 1 juli 2008 om 20:08
quote:setter schreef op 01 juli 2008 @ 19:51:
Valesca, als het goed voelt om ellenlange verhalen te schrijven dan moet je dat gewoon doen. Niet bang zijn dat wij er niet door komen, want alles wordt gelezen hoor! We leven allemaal met elkaar mee hier, hoe lang of kort het verhaal ook is.
Ter illustratie: ik hou van boeken van minimaal 600 pagina's....anders zijn ze zo snel uit.
Setter, wat lief van je om te zeggen!
Ik ben ook meermalen in de steek gelaten door m'n ouders. Ik ben toen ook een keer uit wraak een hele dag door A'dam gaan zwerven om ze te laten voelen hoe het is om niet te weten wanneer iemand thuiskomt.
Valesca, als het goed voelt om ellenlange verhalen te schrijven dan moet je dat gewoon doen. Niet bang zijn dat wij er niet door komen, want alles wordt gelezen hoor! We leven allemaal met elkaar mee hier, hoe lang of kort het verhaal ook is.
Ter illustratie: ik hou van boeken van minimaal 600 pagina's....anders zijn ze zo snel uit.
Setter, wat lief van je om te zeggen!
Ik ben ook meermalen in de steek gelaten door m'n ouders. Ik ben toen ook een keer uit wraak een hele dag door A'dam gaan zwerven om ze te laten voelen hoe het is om niet te weten wanneer iemand thuiskomt.
dinsdag 1 juli 2008 om 20:29
quote:Perel schreef op 05 juni 2008 @ 13:41:
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Ik wil ook nog graag even de vraag beantwoorden waar de TO mee begon:
Ik kan de vraag bevestigend beantwoorden. Achteraf is er veel meer mis geweest dan ik in mijn kindertijd zelf besefte. Als kind neem je aan dat waar je in opgroeit normaal is, want je weet gewoon niet beter. Totdat je inderdaad bij andere kinderen thuiskomt en de verschillen gaat zien. Maar ik vergoeilijkte die verschillen, waarschijnlijk om het voor mezelf minder pijnlijk te maken.
Ik weet niet of jullie dit ook hebben, maar het is net alsof ik achteraf pas echt de pijn voel die ik als kind ook wel gevoeld heb. Misschien probeerde ik het toen toch weg te stoppen en kan ik het nu meer toelaten. Sommige dingen zijn echt te heftig voor me, zoals afscheid nemen... en dan met name van mijn moeder. Dat was als kind altijd al een drama met heftige huilbuien en schreeuwen niet weg te willen. Nu is het afscheid nog steeds hartverscheurend. Letterlijk een herbeleving van wat ik vroeger meemaakte.
Aan het einde van de vakantie haalde mijn vader me altijd op bij mijn moeder en moesten we weer naar huis. Ik kan me herinneren dat ik in de auto aan de achteruit geplakt zat met dikke tranen en ook mijn moeder zag huilen. Het was vreselijk. Ook voor mijn vader, want die voelde dit vaak alsof ik niet bij hem wilde zijn...
Het verschil tussen de wereld bij mijn vader en die bij mijn moeder was voor mij vaak te groot en ik voelde me elke keer weer verscheurd, zie ik nu achteraf. Bij mijn vader kreeg ik veel minder aandacht. Hij werkte, ik ging naar school. Bij mijn moeder was er alle tijd voor me en was het bovendien vakantie natuurlijk. Ik kon die twee werelden niet met elkaar lijmen.
Nog iets wat ik pas achteraf ben gaan zien is dat de nieuwe vriendin van mijn vader, die op mijn 9e in mijn leven kwam, veel meer invloed op me heeft gehad dan ik ooit had kunnen denken. En daar ben ik nu zó ontzettend kwaad over. Pas zoveel jaren later zie ik welke schade zij heeft aangericht, al dan niet bewust (grotendeels onbewust). In tegenstelling tot mijn vader heeft zij een behoorlijk dominant karakter en was ze erg bepalend in het leven van mij en mijn vader. Plotseling moesten de dingen gaan zoals zij het wilde. gebeurde dat niet, dan waren er fikse ruzies en verdween ze weer voor een tijdje. Meestal kregen zowel mijn vader als ik er flink van langs verbaal. Het was eigenlijk nooit goed.
Vroger vond ik dit allemaal misschien niet 'normaal', maar ik dacht wel dat ik het blijkbaar verdiend had op de een of andere manier. Ik zette me er niet of nauwelijks tegen af en ik begrijp eigenlijk niet precies waarom. Ik durfde niet, maar weet niet waar ik precies bang voor was. Ik denk voor haar kwaadheid, voor haar soms onberekenbare gedrag. Dan was ze ineens weer peoslief, en het volgende moment deed je het helemaal verkeerd.
Hoe dan ook...zij kwam pas later in mijn leven en tot die tijd was mijn jeugd vrij rustig, op de scheiding van mijn ouders na dan. Het enige wat niet goed was, was het tekort aan aandacht thuis en de verscheuring tussen mijn ouders. dat heeft blijkbaar een gigantische inpact gehad, waardoor ik me niet 'geaard' voel. Er is geen vertrouwen. Ik heb geleerd alleen te zijn, mezelf te redden en dat kan ik dus ook prima. Mijn motto is echt geworden: je wordt alleen geboren en alleen ga je dood. Het is natuurlijk een waarheid als een koe, maar wel een hele trietse waarheid en ik zou het zo graag ook eens anders willen zien. Durven geloven in echte liefde bijvoorbeeld. Durven vertrouwen op het leven zelf.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Ik wil ook nog graag even de vraag beantwoorden waar de TO mee begon:
Ik kan de vraag bevestigend beantwoorden. Achteraf is er veel meer mis geweest dan ik in mijn kindertijd zelf besefte. Als kind neem je aan dat waar je in opgroeit normaal is, want je weet gewoon niet beter. Totdat je inderdaad bij andere kinderen thuiskomt en de verschillen gaat zien. Maar ik vergoeilijkte die verschillen, waarschijnlijk om het voor mezelf minder pijnlijk te maken.
Ik weet niet of jullie dit ook hebben, maar het is net alsof ik achteraf pas echt de pijn voel die ik als kind ook wel gevoeld heb. Misschien probeerde ik het toen toch weg te stoppen en kan ik het nu meer toelaten. Sommige dingen zijn echt te heftig voor me, zoals afscheid nemen... en dan met name van mijn moeder. Dat was als kind altijd al een drama met heftige huilbuien en schreeuwen niet weg te willen. Nu is het afscheid nog steeds hartverscheurend. Letterlijk een herbeleving van wat ik vroeger meemaakte.
Aan het einde van de vakantie haalde mijn vader me altijd op bij mijn moeder en moesten we weer naar huis. Ik kan me herinneren dat ik in de auto aan de achteruit geplakt zat met dikke tranen en ook mijn moeder zag huilen. Het was vreselijk. Ook voor mijn vader, want die voelde dit vaak alsof ik niet bij hem wilde zijn...
Het verschil tussen de wereld bij mijn vader en die bij mijn moeder was voor mij vaak te groot en ik voelde me elke keer weer verscheurd, zie ik nu achteraf. Bij mijn vader kreeg ik veel minder aandacht. Hij werkte, ik ging naar school. Bij mijn moeder was er alle tijd voor me en was het bovendien vakantie natuurlijk. Ik kon die twee werelden niet met elkaar lijmen.
Nog iets wat ik pas achteraf ben gaan zien is dat de nieuwe vriendin van mijn vader, die op mijn 9e in mijn leven kwam, veel meer invloed op me heeft gehad dan ik ooit had kunnen denken. En daar ben ik nu zó ontzettend kwaad over. Pas zoveel jaren later zie ik welke schade zij heeft aangericht, al dan niet bewust (grotendeels onbewust). In tegenstelling tot mijn vader heeft zij een behoorlijk dominant karakter en was ze erg bepalend in het leven van mij en mijn vader. Plotseling moesten de dingen gaan zoals zij het wilde. gebeurde dat niet, dan waren er fikse ruzies en verdween ze weer voor een tijdje. Meestal kregen zowel mijn vader als ik er flink van langs verbaal. Het was eigenlijk nooit goed.
Vroger vond ik dit allemaal misschien niet 'normaal', maar ik dacht wel dat ik het blijkbaar verdiend had op de een of andere manier. Ik zette me er niet of nauwelijks tegen af en ik begrijp eigenlijk niet precies waarom. Ik durfde niet, maar weet niet waar ik precies bang voor was. Ik denk voor haar kwaadheid, voor haar soms onberekenbare gedrag. Dan was ze ineens weer peoslief, en het volgende moment deed je het helemaal verkeerd.
Hoe dan ook...zij kwam pas later in mijn leven en tot die tijd was mijn jeugd vrij rustig, op de scheiding van mijn ouders na dan. Het enige wat niet goed was, was het tekort aan aandacht thuis en de verscheuring tussen mijn ouders. dat heeft blijkbaar een gigantische inpact gehad, waardoor ik me niet 'geaard' voel. Er is geen vertrouwen. Ik heb geleerd alleen te zijn, mezelf te redden en dat kan ik dus ook prima. Mijn motto is echt geworden: je wordt alleen geboren en alleen ga je dood. Het is natuurlijk een waarheid als een koe, maar wel een hele trietse waarheid en ik zou het zo graag ook eens anders willen zien. Durven geloven in echte liefde bijvoorbeeld. Durven vertrouwen op het leven zelf.
dinsdag 1 juli 2008 om 22:02
quote:Valesca C schreef op 01 juli 2008 @ 20:29:
[...]
Hoe dan ook...zij kwam pas later in mijn leven en tot die tijd was mijn jeugd vrij rustig, op de scheiding van mijn ouders na dan. Het enige wat niet goed was, was het tekort aan aandacht thuis en de verscheuring tussen mijn ouders. dat heeft blijkbaar een gigantische inpact gehad, waardoor ik me niet 'geaard' voel. Er is geen vertrouwen. Ik heb geleerd alleen te zijn, mezelf te redden en dat kan ik dus ook prima. Mijn motto is echt geworden: je wordt alleen geboren en alleen ga je dood. Het is natuurlijk een waarheid als een koe, maar wel een hele trietse waarheid en ik zou het zo graag ook eens anders willen zien. Durven geloven in echte liefde bijvoorbeeld. Durven vertrouwen op het leven zelf.
Ach lieverd... En dat door iemand die door je vader in je leven is gehaald...
En jouw motto is ook de waarheid als een koe; maar het leven heeft zoveel meer te bieden...
[...]
Hoe dan ook...zij kwam pas later in mijn leven en tot die tijd was mijn jeugd vrij rustig, op de scheiding van mijn ouders na dan. Het enige wat niet goed was, was het tekort aan aandacht thuis en de verscheuring tussen mijn ouders. dat heeft blijkbaar een gigantische inpact gehad, waardoor ik me niet 'geaard' voel. Er is geen vertrouwen. Ik heb geleerd alleen te zijn, mezelf te redden en dat kan ik dus ook prima. Mijn motto is echt geworden: je wordt alleen geboren en alleen ga je dood. Het is natuurlijk een waarheid als een koe, maar wel een hele trietse waarheid en ik zou het zo graag ook eens anders willen zien. Durven geloven in echte liefde bijvoorbeeld. Durven vertrouwen op het leven zelf.
Ach lieverd... En dat door iemand die door je vader in je leven is gehaald...
En jouw motto is ook de waarheid als een koe; maar het leven heeft zoveel meer te bieden...
dinsdag 1 juli 2008 om 22:53
quote:Valesca C schreef op 01 juli 2008 @ 20:29:
[...]
Ik heb geleerd alleen te zijn, mezelf te redden en dat kan ik dus ook prima. Mijn motto is echt geworden: je wordt alleen geboren en alleen ga je dood. Het is natuurlijk een waarheid als een koe, maar wel een hele trietse waarheid en ik zou het zo graag ook eens anders willen zien. Durven geloven in echte liefde bijvoorbeeld. Durven vertrouwen op het leven zelf.
Lieve Valesca, welkom ten eerste....
Denk je dat dat iets is wat ooit nog gaat komen? Dat gevoel? Of is het iets waarbij je je hebt neergelegd maar wat je lastig te accepteren vindt? Ik vraag dat omdat ik ook nooit geloofde in échte liefde maar die ervaar ik nu wel, iedere dag. Echte, onvoorwaardelijke liefde en daar was ik altijd heel sceptisch over.....
[...]
Ik heb geleerd alleen te zijn, mezelf te redden en dat kan ik dus ook prima. Mijn motto is echt geworden: je wordt alleen geboren en alleen ga je dood. Het is natuurlijk een waarheid als een koe, maar wel een hele trietse waarheid en ik zou het zo graag ook eens anders willen zien. Durven geloven in echte liefde bijvoorbeeld. Durven vertrouwen op het leven zelf.
Lieve Valesca, welkom ten eerste....
Denk je dat dat iets is wat ooit nog gaat komen? Dat gevoel? Of is het iets waarbij je je hebt neergelegd maar wat je lastig te accepteren vindt? Ik vraag dat omdat ik ook nooit geloofde in échte liefde maar die ervaar ik nu wel, iedere dag. Echte, onvoorwaardelijke liefde en daar was ik altijd heel sceptisch over.....
dinsdag 1 juli 2008 om 22:54
quote:Elmervrouw schreef op 01 juli 2008 @ 13:39:
Vanmorgen zag ik haar nog, ik kwam met mijn taxi door de hoofdstraat, waaraan haar straat grenst. Ze was buiten de bloemen aan het water geven. En ik voelde een steek in mijn hart en in maag. Het liefst wil ik toch gewoon van mijn moeder houden, gezien en erkend worden om wie ik ben, maar dat is gewoonweg niet mogelijk en ik moet ophouden met nog denken dat ze ooit, ooit gaat nadenken over zichzelf..En toch begrijp ik jouw verlangen naar erkenning en misschien zelfs een liefdesverklaring van je moeder zó goed.......
Vanmorgen zag ik haar nog, ik kwam met mijn taxi door de hoofdstraat, waaraan haar straat grenst. Ze was buiten de bloemen aan het water geven. En ik voelde een steek in mijn hart en in maag. Het liefst wil ik toch gewoon van mijn moeder houden, gezien en erkend worden om wie ik ben, maar dat is gewoonweg niet mogelijk en ik moet ophouden met nog denken dat ze ooit, ooit gaat nadenken over zichzelf..En toch begrijp ik jouw verlangen naar erkenning en misschien zelfs een liefdesverklaring van je moeder zó goed.......
dinsdag 1 juli 2008 om 23:30
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties, jullie zijn lief!
@ Leonora,
Ja, ik geloof er nog wel in dat het gaat komen... of is het hoop? Ik weet het eigenlijk niet. Maar het geeft mij in ieder geval hoop dat jij echte liefde gevonden hebt! Daar ben ik heel blij om, want dat betekent dat het dus echt bestaat...ook voor ons.
@ Leonora,
Ja, ik geloof er nog wel in dat het gaat komen... of is het hoop? Ik weet het eigenlijk niet. Maar het geeft mij in ieder geval hoop dat jij echte liefde gevonden hebt! Daar ben ik heel blij om, want dat betekent dat het dus echt bestaat...ook voor ons.
dinsdag 1 juli 2008 om 23:50
hallo lieve dames,
Ik lees al een tijd mee op dit forum, ik volg dit topic al een tijdje..
Ik schrijf dit nu met een dikke keel en natte ogen(zeg maar gerust een kraan die open staat) omdat ik jullie heel moedig vind, wat een verhalen!
Jullie verhalen maakte meer bij me los dan me lief was, want ik moet nu toch wel gaan erkennen dat er in mijn jeugd ook het e.e.a niet helemaal klopte.
ik en mijn broertje zijn wel eens in huis opgesloten(!) omdat mijn ouders uit wilden en ze geen zin hadden in kinderen die buiten zouden gaan rondzwerven...
ik kan je vertellen, we waren de braafste kinderen in de straat!
maar toch vonden ze het nodig om alles op slot te doen inclusief ramen en deuren.
ik kan er nu nog steeds niet tegen om in een dichte kamer te zitten, zelfs mijn wc deur staat altijd open! niet erg handig met visite kan ik je zeggen.
Ik heb van mijn liefste schoonzus ook wel te horen gekregen dat mijn broer een tik van de molen heeft meegekregen, hij laat er naar mij toe weinig over los.
pff ... ik heb het goed wegestopt merk ik, want eigenlijk verzet ik me er tegen, ook nu ik dit schrijf.
maar omdat het mijn relaties beinvloed(lees mannen) moet ik er toch iets mee...
wat een warme mensen zijn jullie allemaal!
Knuffels( weet niet hoe die emoticons werken)
Ik lees al een tijd mee op dit forum, ik volg dit topic al een tijdje..
Ik schrijf dit nu met een dikke keel en natte ogen(zeg maar gerust een kraan die open staat) omdat ik jullie heel moedig vind, wat een verhalen!
Jullie verhalen maakte meer bij me los dan me lief was, want ik moet nu toch wel gaan erkennen dat er in mijn jeugd ook het e.e.a niet helemaal klopte.
ik en mijn broertje zijn wel eens in huis opgesloten(!) omdat mijn ouders uit wilden en ze geen zin hadden in kinderen die buiten zouden gaan rondzwerven...
ik kan je vertellen, we waren de braafste kinderen in de straat!
maar toch vonden ze het nodig om alles op slot te doen inclusief ramen en deuren.
ik kan er nu nog steeds niet tegen om in een dichte kamer te zitten, zelfs mijn wc deur staat altijd open! niet erg handig met visite kan ik je zeggen.
Ik heb van mijn liefste schoonzus ook wel te horen gekregen dat mijn broer een tik van de molen heeft meegekregen, hij laat er naar mij toe weinig over los.
pff ... ik heb het goed wegestopt merk ik, want eigenlijk verzet ik me er tegen, ook nu ik dit schrijf.
maar omdat het mijn relaties beinvloed(lees mannen) moet ik er toch iets mee...
wat een warme mensen zijn jullie allemaal!
Knuffels( weet niet hoe die emoticons werken)
dinsdag 1 juli 2008 om 23:58
knuffel terug Ebony! Dapper dat je ook iets van je laat horen... wat een sneue actie van je ouders om jullie op te sluiten. Om het nog maar niet te hebben over hoe gevaarlijk dat is... Het heeft je vast een gevoel gegeven dat hun plezier voorging en dat jullie gevoel er niet toe deed. Zou je er wel eens met je broer over willen praten?
Valesca, jij ook een dikke Ik werd helemaal triest van jouw verhaal... zoveel eenzaamheid... Toch bedankt dat je het met ons wilde delen! Wat een hoop dappere vrouwen bij elkaar!
Valesca, jij ook een dikke Ik werd helemaal triest van jouw verhaal... zoveel eenzaamheid... Toch bedankt dat je het met ons wilde delen! Wat een hoop dappere vrouwen bij elkaar!
