Relaties
alle pijlers
Veeleisende vriend of is dit normaal?
zaterdag 21 juni 2008 om 11:23
Mijn vriend en ik wonen niet samen, dus zien we elkaar meestal in het weekend. We gaan al 7 jaar met elkaar.
Nu is het altijd al zo geweest dat hij behoorlijk wat aandacht opeist. Ik vind het soms ook gewoon prima om samen te ZIJN en hoef niet altijd zo nodig wat te doen, te praten of op een andere manier directe aandacht te krijgen of te geven. Tenminste niet altijd.... En zeker niet als ik na een week werken op vrijdag-avond thuiskom. Dan wil ik vaak maar één ding: lekker ontspannen, niks doen en tv kijken.
Eigenlijk ben ik vrijdag-avond gewoon niet op mijn best. En omdat ik weet dat mijn vriend een hoop aandacht opeist, wil ik dan ook op vrijdag vaak niet met hem afspreken, maar liever zaterdag bv, omdat ik vind dat ik hem niet de aandacht kan geven die hij wil of verwacht.
Gisteravond heb ik dan toch maar weer 's afgesproken met hem, omdat 't toch wel gezellig is' dacht ik.... gewoon lekker samen zijn.
Nu had ik de pech dat ik echt een extreem drukke werkdag had gehad en daarbij nog eens met keelpijn en een opkomende migraine thuiskwam. Ik was nog geen kwartier thuis of meneer stond op de stoep. Ik gaf aan dat ik me niet erg lekker voelde lichamelijk...
Ook hij had hard gewerkt en was doodmoe, maar op de een of andere manier kan hij dan nog steeds behoorlijk druk zijn (lees: hard praten, grapjes maken en zien of hij m'n aandacht heeft, letterlijk steeds bij me willen zijn) Een ander zou dit misschien heerlijk vinden, al die aandacht, maar ik werd er kriebelig van en heb alleen maar zoiets van: laat me nou even met rust man! Het punt is namelijk dat hij weinig aandacht gééft, hij eist het vooral op. En als hij het al geeft, vraagt hij er indirect altijd wat voor terug.
Nou verweet hij mij gister dat ik 'niet eens voor hem kon opbrengen om een beetje vrolijk te zijn en wat aandacht aan hem te schenken'. Ik voelde me inderdaad niet lekker en het was misschien beter geweest om hem op te bellen om te zeggen dat ik liever een ander tijdstip wilde afspreken... maar dan ben ik weer bang dat ik hem teleurstel.
En nu voelde ik me schuldig, omdat ik hem niet genoeg aandacht kan geven. Als ik me niet lekker voel en moe ben, dan zie je dat aan me... ik kan dat slecht verbergen en thuis laat ik het dan ook gewoon even gaan, omdat ik vind dat dat moet kunnen. Op m'n werk doe ik al de hele dag mijn best om me staande te houden (gister dan) en dan wil ik thuis gewoon effe helemaal niks groot hoeven houden.
Maargoed, mijn vriend vind dus dat ik dat dan voor hem moet doen. Hij vind dat hij echt niet teveel vraagt. Hij zegt dat ik gewoon niet WIL en eerlijk gezegd is dat dus ook zo. Ik wil eigenlijk dat hij mij ook een beetje begrijpt en zich kan inleven. Ik vind dat je in een relatie ook bij elkaar moet kunnen zijn als je je wat minder voelt of ronduit chagrijnig bent.
Wat vinden jullie hiervan en hoe gaat dat bij jullie thuis als je even een mindere dag hebt? Is je vriend/vriendin dan juist zorgzaam en begripvol, of vind je ook dat je je groot moet houden?
Mijn vriend noemde me zelfs een oud wijf ('er is altijd wat met jou'), ik had geen humor volgens hem etc. Ja, gister was ik even niet in voor zijn slappe humor en ik heb inderdaad vaak migraine (alhoewel ik hem daar zo min mogelijk last van wil laten hebben). Maar ik begin nu nota bene echt aan mezelf te twijfelen of dit wel 'normaal' is...
Nu is het altijd al zo geweest dat hij behoorlijk wat aandacht opeist. Ik vind het soms ook gewoon prima om samen te ZIJN en hoef niet altijd zo nodig wat te doen, te praten of op een andere manier directe aandacht te krijgen of te geven. Tenminste niet altijd.... En zeker niet als ik na een week werken op vrijdag-avond thuiskom. Dan wil ik vaak maar één ding: lekker ontspannen, niks doen en tv kijken.
Eigenlijk ben ik vrijdag-avond gewoon niet op mijn best. En omdat ik weet dat mijn vriend een hoop aandacht opeist, wil ik dan ook op vrijdag vaak niet met hem afspreken, maar liever zaterdag bv, omdat ik vind dat ik hem niet de aandacht kan geven die hij wil of verwacht.
Gisteravond heb ik dan toch maar weer 's afgesproken met hem, omdat 't toch wel gezellig is' dacht ik.... gewoon lekker samen zijn.
Nu had ik de pech dat ik echt een extreem drukke werkdag had gehad en daarbij nog eens met keelpijn en een opkomende migraine thuiskwam. Ik was nog geen kwartier thuis of meneer stond op de stoep. Ik gaf aan dat ik me niet erg lekker voelde lichamelijk...
Ook hij had hard gewerkt en was doodmoe, maar op de een of andere manier kan hij dan nog steeds behoorlijk druk zijn (lees: hard praten, grapjes maken en zien of hij m'n aandacht heeft, letterlijk steeds bij me willen zijn) Een ander zou dit misschien heerlijk vinden, al die aandacht, maar ik werd er kriebelig van en heb alleen maar zoiets van: laat me nou even met rust man! Het punt is namelijk dat hij weinig aandacht gééft, hij eist het vooral op. En als hij het al geeft, vraagt hij er indirect altijd wat voor terug.
Nou verweet hij mij gister dat ik 'niet eens voor hem kon opbrengen om een beetje vrolijk te zijn en wat aandacht aan hem te schenken'. Ik voelde me inderdaad niet lekker en het was misschien beter geweest om hem op te bellen om te zeggen dat ik liever een ander tijdstip wilde afspreken... maar dan ben ik weer bang dat ik hem teleurstel.
En nu voelde ik me schuldig, omdat ik hem niet genoeg aandacht kan geven. Als ik me niet lekker voel en moe ben, dan zie je dat aan me... ik kan dat slecht verbergen en thuis laat ik het dan ook gewoon even gaan, omdat ik vind dat dat moet kunnen. Op m'n werk doe ik al de hele dag mijn best om me staande te houden (gister dan) en dan wil ik thuis gewoon effe helemaal niks groot hoeven houden.
Maargoed, mijn vriend vind dus dat ik dat dan voor hem moet doen. Hij vind dat hij echt niet teveel vraagt. Hij zegt dat ik gewoon niet WIL en eerlijk gezegd is dat dus ook zo. Ik wil eigenlijk dat hij mij ook een beetje begrijpt en zich kan inleven. Ik vind dat je in een relatie ook bij elkaar moet kunnen zijn als je je wat minder voelt of ronduit chagrijnig bent.
Wat vinden jullie hiervan en hoe gaat dat bij jullie thuis als je even een mindere dag hebt? Is je vriend/vriendin dan juist zorgzaam en begripvol, of vind je ook dat je je groot moet houden?
Mijn vriend noemde me zelfs een oud wijf ('er is altijd wat met jou'), ik had geen humor volgens hem etc. Ja, gister was ik even niet in voor zijn slappe humor en ik heb inderdaad vaak migraine (alhoewel ik hem daar zo min mogelijk last van wil laten hebben). Maar ik begin nu nota bene echt aan mezelf te twijfelen of dit wel 'normaal' is...
vrijdag 27 juni 2008 om 12:26
quote:JWvB schreef op 27 juni 2008 @ 11:28:
Misschien dat het helpt als dat mechanisme duidelijk is?Maar zelfs als het mechanisme duidelijk is heb je wel van 2 kanten begrip en respect nodig. Zoals ik het begrijp vindt de vriend van TO dat zij een aanstelster is als ze ziek is en dat zij zich moet aanpassen aan zijn karakter, dus altijd vrolijk en extravert zijn. Een relatie werkt alleen als je je allebei in de ander verdiept en je je een beetje kunt aanpassen.
Misschien dat het helpt als dat mechanisme duidelijk is?Maar zelfs als het mechanisme duidelijk is heb je wel van 2 kanten begrip en respect nodig. Zoals ik het begrijp vindt de vriend van TO dat zij een aanstelster is als ze ziek is en dat zij zich moet aanpassen aan zijn karakter, dus altijd vrolijk en extravert zijn. Een relatie werkt alleen als je je allebei in de ander verdiept en je je een beetje kunt aanpassen.
vrijdag 27 juni 2008 om 20:55
@ Nickie,
Bedankt voor je reactie. Ik kan me goed voorstellen hoe het op jullie overkomt, wat ik schrijf. Een time-out heb ik ook wel aan zitten denken. Misschien dat dingen voor mij ook wat helderder worden...
Wat ik heel moeilijk vind aan het hele verhaal is om zelf nog te zien wat normaal is of niet en of iets nou echt aan mij ligt of aan hem. Dat klinkt misschien raar voor jullie, omdat het verhaal zo 'duidelijk' lijkt. Maar er zijn natuurlijk wel nuances. Ik schrijf hier omdat ik hier tegen aan loop. Ik zou niet zo snel schrijven als het allemaal van een leien dakje gaat. Maargoed, dit is wat ik hier laat zien van mijn relatie, dus je kunt ook nooit echt een objectief oordeel hebben. Het liefst zou ik willen dat hij zijn kant van het verhaal kon neerschrijven, dan kan er pas echt een 'eerlijk' oordeel zijn.
Bedankt voor je reactie. Ik kan me goed voorstellen hoe het op jullie overkomt, wat ik schrijf. Een time-out heb ik ook wel aan zitten denken. Misschien dat dingen voor mij ook wat helderder worden...
Wat ik heel moeilijk vind aan het hele verhaal is om zelf nog te zien wat normaal is of niet en of iets nou echt aan mij ligt of aan hem. Dat klinkt misschien raar voor jullie, omdat het verhaal zo 'duidelijk' lijkt. Maar er zijn natuurlijk wel nuances. Ik schrijf hier omdat ik hier tegen aan loop. Ik zou niet zo snel schrijven als het allemaal van een leien dakje gaat. Maargoed, dit is wat ik hier laat zien van mijn relatie, dus je kunt ook nooit echt een objectief oordeel hebben. Het liefst zou ik willen dat hij zijn kant van het verhaal kon neerschrijven, dan kan er pas echt een 'eerlijk' oordeel zijn.
vrijdag 27 juni 2008 om 21:01
quote:JWvB schreef op 27 juni 2008 @ 11:28:
Misschien ook een puntje miscommunicatie zoals katten en honden die kunnen hebben. Tegengestelde signalen en oplossingen.
Het verschil tussen introverte mensen en extraverte mensen is dat wanneer die personen er helemaal doorzitten en weer nieuwe energie opladen, introverte mensen dat doen door zich in zichzelf terug te trekken, of rust/stilte nodig hebben, en extraverte mensen juist het liefst in een drukke bar of een discotheek gaan staan. De introverte persoon wil zo weinig mogelijk impulsen, de extraverte zoveel mogelijk.
Jouw manier van opladen is duidelijk introvert: je wilt even rust. Maar misschien is je vriend extravert en begrijpt hij die behoefte niet omdat hij het zelf juist andersom doet? En misschien is al dat aandacht vragen wel zijn extraverte manier om zich weer op te laden?
Misschien dat het helpt als dat mechanisme duidelijk is?Hier heb je op zich wel een interessant punt, wat zeker op ons van toepassing is. Ik heb het zelfs nog (maar dan met andere woorden) aan hem uitgelegd. Dat onze behoeftes ergens anders liggen en dat we daar wat meer begrip voor moeten kweken bij elkaar. Ik weet niet echt of het helemaal aankwam bij hem, maar misschien moet het hele idee gewoon even bezinken.
Misschien ook een puntje miscommunicatie zoals katten en honden die kunnen hebben. Tegengestelde signalen en oplossingen.
Het verschil tussen introverte mensen en extraverte mensen is dat wanneer die personen er helemaal doorzitten en weer nieuwe energie opladen, introverte mensen dat doen door zich in zichzelf terug te trekken, of rust/stilte nodig hebben, en extraverte mensen juist het liefst in een drukke bar of een discotheek gaan staan. De introverte persoon wil zo weinig mogelijk impulsen, de extraverte zoveel mogelijk.
Jouw manier van opladen is duidelijk introvert: je wilt even rust. Maar misschien is je vriend extravert en begrijpt hij die behoefte niet omdat hij het zelf juist andersom doet? En misschien is al dat aandacht vragen wel zijn extraverte manier om zich weer op te laden?
Misschien dat het helpt als dat mechanisme duidelijk is?Hier heb je op zich wel een interessant punt, wat zeker op ons van toepassing is. Ik heb het zelfs nog (maar dan met andere woorden) aan hem uitgelegd. Dat onze behoeftes ergens anders liggen en dat we daar wat meer begrip voor moeten kweken bij elkaar. Ik weet niet echt of het helemaal aankwam bij hem, maar misschien moet het hele idee gewoon even bezinken.
vrijdag 27 juni 2008 om 21:11
quote:wanda_p schreef op 27 juni 2008 @ 12:26:
[...]
Maar zelfs als het mechanisme duidelijk is heb je wel van 2 kanten begrip en respect nodig. Zoals ik het begrijp vindt de vriend van TO dat zij een aanstelster is als ze ziek is en dat zij zich moet aanpassen aan zijn karakter, dus altijd vrolijk en extravert zijn. Een relatie werkt alleen als je je allebei in de ander verdiept en je je een beetje kunt aanpassen.
En hier heb jij ook een punt.
Ik roep ook vaak tegen mijn vriend als ik boos ben dat hij maar een vriendinnetje moet zoeken die altijd vrolijk is en lacht. Omdat hij me inderdaad het gevoel geeft dat ik de meeste tijd dat niet ben.
Maar ergens kan ik me het ook nog wel voorstellen dat hij dat vindt, want ik ben gewoon een wat introverter persoon, wat serieuser aangelegd, wat zwaarmoediger afentoe. Ik ben echt een denkertje.
Hij is echt een heel luchtig iemand en heeft erg veel humor. Hij heeft ook een leuke dag gehad op zijn werk, als hij de hele dag in een deuk heeft gelegen met zijn collega's. Van mij hoeft dat niet zo. Ik ben meer van een goed gesprek, maar ik kan me best voorstellen dat hij dat soms saai of vervelend vindt, net zoals ik hem soms wel eens een beetje simpel kan vinden of te luchtig in mijn ogen. Daarin verschillen we gewoon heel erg.
Soms ergeren we ons daarom wel eens aan elkaar, maar dat heeft iedereen wel eens denk ik. Alleen vind ik wel dat hij me in mijn waarde moet laten (en ik hem natuurlijk), wat voor mij betekent dat hij me niet moet willen veranderen.
Misschien heb ik hier het hele punt wel te pakken. Dat we elkaars behoeftes niet altijd kunnen respecteren. Ik erger me dood als hij zonodig moet 'kicken' zoals hij dat noemt. Maar vaak is dat wel omdat hij mij daarmee tot last is... Ik ben hem niet tot last als ik gewoon even op mezelf wil zijn. Ik kan niet zo goed tegen dat aandacht trekken steeds, dat irriteert me. Ik heb dat ook wel eens met een vriendin van me gehad die dat heel erg deed. Gek werd ik ervan. Ik voelde me bijna gestalked... Die vriendschap heb ik uiteindelijk opgezegd...
[...]
Maar zelfs als het mechanisme duidelijk is heb je wel van 2 kanten begrip en respect nodig. Zoals ik het begrijp vindt de vriend van TO dat zij een aanstelster is als ze ziek is en dat zij zich moet aanpassen aan zijn karakter, dus altijd vrolijk en extravert zijn. Een relatie werkt alleen als je je allebei in de ander verdiept en je je een beetje kunt aanpassen.
En hier heb jij ook een punt.
Ik roep ook vaak tegen mijn vriend als ik boos ben dat hij maar een vriendinnetje moet zoeken die altijd vrolijk is en lacht. Omdat hij me inderdaad het gevoel geeft dat ik de meeste tijd dat niet ben.
Maar ergens kan ik me het ook nog wel voorstellen dat hij dat vindt, want ik ben gewoon een wat introverter persoon, wat serieuser aangelegd, wat zwaarmoediger afentoe. Ik ben echt een denkertje.
Hij is echt een heel luchtig iemand en heeft erg veel humor. Hij heeft ook een leuke dag gehad op zijn werk, als hij de hele dag in een deuk heeft gelegen met zijn collega's. Van mij hoeft dat niet zo. Ik ben meer van een goed gesprek, maar ik kan me best voorstellen dat hij dat soms saai of vervelend vindt, net zoals ik hem soms wel eens een beetje simpel kan vinden of te luchtig in mijn ogen. Daarin verschillen we gewoon heel erg.
Soms ergeren we ons daarom wel eens aan elkaar, maar dat heeft iedereen wel eens denk ik. Alleen vind ik wel dat hij me in mijn waarde moet laten (en ik hem natuurlijk), wat voor mij betekent dat hij me niet moet willen veranderen.
Misschien heb ik hier het hele punt wel te pakken. Dat we elkaars behoeftes niet altijd kunnen respecteren. Ik erger me dood als hij zonodig moet 'kicken' zoals hij dat noemt. Maar vaak is dat wel omdat hij mij daarmee tot last is... Ik ben hem niet tot last als ik gewoon even op mezelf wil zijn. Ik kan niet zo goed tegen dat aandacht trekken steeds, dat irriteert me. Ik heb dat ook wel eens met een vriendin van me gehad die dat heel erg deed. Gek werd ik ervan. Ik voelde me bijna gestalked... Die vriendschap heb ik uiteindelijk opgezegd...
woensdag 2 juli 2008 om 16:02
Even een update.. ik hoop dat er nog iemand is die hier afentoe leest en er iets op wil zeggen, want ik raak er behoorlijk van in de war.
Ik heb afgelopen weekend met mijn vriend gepraat en zelf aangegeven dat ik mijn twijfels heb over de relatie. Om verschillende redenen:
1 is dat ik mijn vriend dus vaak erg veel aandacht vindt vragen en ik kan hem daarin niet de voldoening geven die hij zoekt.
2 is dat ik vind dat hij bepaalde eisen aan me stelt, die je naar mijn mening niet kunt stellen in een relatie.
Mijn vriend gaf aan dat hij een aantal dingen mist bij mij. Hij vindt dat ik nergens echt passie voor heb en geen vechtlust toon. Hij is grootgebracht met dat je altijd keihard je best moet doen en niet moet 'zeuren'. Hij vindt dat ik te weinig 'knok'.
Ik vroeg hem wat hij dan zou willen zien en wat hij dan verstaat onder vechtlust. Ik ben namelijk in januari afgestudeerd, na heel wat jaren zoeken naar een passende opleiding en probeer nu mijn draai te vinden in het onderwijs. Dat lukt nog niet echt. Ik ben dus nog heel erg zoekende en worstel daarnaast ook nog eens psychisch en lichamelijk met mezelf. Ik kan me goed voorstellen dat dit voor mijn partner niet altijd even makkelijk is, maar ik vind dat ik toch duidelijk laat zien dat ik knok voor mijn bestaan en mijn best doe.
Het komt erop neer dat hij niets heeft om trots op te zijn bij mij. Hij zei dat hij meer van me zou houden als ik een aantal dingen zou 'overwinnen'. En dan bedoelt hij dat ik een uitdaging aanga en achteraf de kick ervaar van het feit dat het gelukt is. Klinkt een beetje vaag allemaal misschien, maar ik snap wel wat hij bedoelt.
Ik zei dat ieder persoon zijn eigen ontwikkeling doormaakt in een bepaald tempo en dat je hier vaak niet veel in kan veranderen. Ik heb echt het idee dat ik mijn best doe. Misschien klaag ik in zijn ogen iets teveel, maar zeg DAT dan en niet dat ik beter mijn best moet doen of 'beter' moet worden zoals hij dat letterlijk zegt.
Ik raak er eerlijk gezegd een beetje gefrustreerd van, omdat ik ergens aan moet voldoen van hem, wat ik niet echt zelf in de hand heb. Hij vindt me passieloos... Tsja, ik heb inderdaad niet een overtuigende passie in mijn leven waar ik helemaal voor ga. Maar hij heeft dat nota bene zelf ook niet! Hij heeft geen opleiding afgemaakt en gaat ook niet voor ZIJN passie, dus waar heeft hij het over? Ik merk dat ik er achteraf eigenlijk best kwaad over ben.
Wat vinden jullie? Kun je zulke eisen stellen aan je partner? Hoe gaan jullie hiermee om in je relatie?
Ik heb afgelopen weekend met mijn vriend gepraat en zelf aangegeven dat ik mijn twijfels heb over de relatie. Om verschillende redenen:
1 is dat ik mijn vriend dus vaak erg veel aandacht vindt vragen en ik kan hem daarin niet de voldoening geven die hij zoekt.
2 is dat ik vind dat hij bepaalde eisen aan me stelt, die je naar mijn mening niet kunt stellen in een relatie.
Mijn vriend gaf aan dat hij een aantal dingen mist bij mij. Hij vindt dat ik nergens echt passie voor heb en geen vechtlust toon. Hij is grootgebracht met dat je altijd keihard je best moet doen en niet moet 'zeuren'. Hij vindt dat ik te weinig 'knok'.
Ik vroeg hem wat hij dan zou willen zien en wat hij dan verstaat onder vechtlust. Ik ben namelijk in januari afgestudeerd, na heel wat jaren zoeken naar een passende opleiding en probeer nu mijn draai te vinden in het onderwijs. Dat lukt nog niet echt. Ik ben dus nog heel erg zoekende en worstel daarnaast ook nog eens psychisch en lichamelijk met mezelf. Ik kan me goed voorstellen dat dit voor mijn partner niet altijd even makkelijk is, maar ik vind dat ik toch duidelijk laat zien dat ik knok voor mijn bestaan en mijn best doe.
Het komt erop neer dat hij niets heeft om trots op te zijn bij mij. Hij zei dat hij meer van me zou houden als ik een aantal dingen zou 'overwinnen'. En dan bedoelt hij dat ik een uitdaging aanga en achteraf de kick ervaar van het feit dat het gelukt is. Klinkt een beetje vaag allemaal misschien, maar ik snap wel wat hij bedoelt.
Ik zei dat ieder persoon zijn eigen ontwikkeling doormaakt in een bepaald tempo en dat je hier vaak niet veel in kan veranderen. Ik heb echt het idee dat ik mijn best doe. Misschien klaag ik in zijn ogen iets teveel, maar zeg DAT dan en niet dat ik beter mijn best moet doen of 'beter' moet worden zoals hij dat letterlijk zegt.
Ik raak er eerlijk gezegd een beetje gefrustreerd van, omdat ik ergens aan moet voldoen van hem, wat ik niet echt zelf in de hand heb. Hij vindt me passieloos... Tsja, ik heb inderdaad niet een overtuigende passie in mijn leven waar ik helemaal voor ga. Maar hij heeft dat nota bene zelf ook niet! Hij heeft geen opleiding afgemaakt en gaat ook niet voor ZIJN passie, dus waar heeft hij het over? Ik merk dat ik er achteraf eigenlijk best kwaad over ben.
Wat vinden jullie? Kun je zulke eisen stellen aan je partner? Hoe gaan jullie hiermee om in je relatie?
woensdag 2 juli 2008 om 16:41
Wat ik lees is dat hij zoekt naar een levensinstelling en/of een karakter wat jij gewoon niet hebt. Hij mist dat, vindt dat jammer (misschien wel onoverkomenlijk), en zou dat graag anders zien.
Hij mag dat vinden en zeggen.
Maar jij bént niet zo, doet de dingen op jouw manier. En voelt zijn gemis (waarschijnlijk ergens ook terecht) als kritiek op jou. Maar jij mag jezelf zijn, met jouw levensinstelling en jouw karakter.
Sommige mensen zijn gewoon zo dat ze dingen aanpakken, eventueel op hun bek gaan en daar van leren of idd de 'kick' ervaren van iets 'overwonnen' hebben. Sommige mensen, niet iedereen. Als deze aanpak niet in je karakter zit en dus niet bij je past wordt je er (ook als buitenstaander) echt niet blij of trots van.
Het kan heel erg frustrerend zijn om te leven in de buurt van een zoeker/twijfelaar, zéker als je zelf een doorpakker bent. Soms zou je idd iemand een schop onder zijn achterste willen geven. Maar het helpt weinig, je kan iemand beter accepteren zoals die is.
Jij leeft toch niet voor de kick? Of om hem trots te maken? Jij knokt op jouw manier jouw leven door, en hebt daarbij ook nog te maken met migraine en een hernia (wat helemaal los staat van karakter en waar je niets aan kunt doen).
Het positieve is dat hij zegt wat hij mist en wat hem dwars zit. Maar hij kan niets eisen, als hij dat doet zit hij fout. Hij moet jou willen om jou, niet om wat je zou kunnen zijn als je aan zijn karaktereigenschapswensen voldoet.
Misschien passen jullie niet (meer) bij elkaar. Misschien moeten jullie je verwachtingen aanpassen.
(p.s. ik ben het helemaal met je eens hoor; als jij je terugtrekt heeft hij daar geen last van. Maar zo ziet hij het waarschijnlijk niet. Hij heeft last van de afwezigheid van zijn vriendin. Jij moet dat niet omschrijven als 'geen last' en hij moet accepteren dat dat nu eenmaal bij jou hoort en een passende vervangende hobbie oid zoeken)
Hij mag dat vinden en zeggen.
Maar jij bént niet zo, doet de dingen op jouw manier. En voelt zijn gemis (waarschijnlijk ergens ook terecht) als kritiek op jou. Maar jij mag jezelf zijn, met jouw levensinstelling en jouw karakter.
Sommige mensen zijn gewoon zo dat ze dingen aanpakken, eventueel op hun bek gaan en daar van leren of idd de 'kick' ervaren van iets 'overwonnen' hebben. Sommige mensen, niet iedereen. Als deze aanpak niet in je karakter zit en dus niet bij je past wordt je er (ook als buitenstaander) echt niet blij of trots van.
Het kan heel erg frustrerend zijn om te leven in de buurt van een zoeker/twijfelaar, zéker als je zelf een doorpakker bent. Soms zou je idd iemand een schop onder zijn achterste willen geven. Maar het helpt weinig, je kan iemand beter accepteren zoals die is.
Jij leeft toch niet voor de kick? Of om hem trots te maken? Jij knokt op jouw manier jouw leven door, en hebt daarbij ook nog te maken met migraine en een hernia (wat helemaal los staat van karakter en waar je niets aan kunt doen).
Het positieve is dat hij zegt wat hij mist en wat hem dwars zit. Maar hij kan niets eisen, als hij dat doet zit hij fout. Hij moet jou willen om jou, niet om wat je zou kunnen zijn als je aan zijn karaktereigenschapswensen voldoet.
Misschien passen jullie niet (meer) bij elkaar. Misschien moeten jullie je verwachtingen aanpassen.
(p.s. ik ben het helemaal met je eens hoor; als jij je terugtrekt heeft hij daar geen last van. Maar zo ziet hij het waarschijnlijk niet. Hij heeft last van de afwezigheid van zijn vriendin. Jij moet dat niet omschrijven als 'geen last' en hij moet accepteren dat dat nu eenmaal bij jou hoort en een passende vervangende hobbie oid zoeken)
woensdag 2 juli 2008 om 16:53
Swaan, dank voor je heldere reactie!
Dat zei ik ook tegen hem, dat we misschien gewoon niet zo goed bij elkaar passen, maar dat vindt hij onzin en hij beweert dat het echt moet kunnen dat iemand enigszins verandert voor een ander. Maar ik wordt er helemaal verdrietig van, omdat ik dit niet reeel vindt ne het waarschijnlijker is DAT we gewoon niet echt bij elkaar passen qua instelling.
Maar inderdaad... Ik doe iets niet om hem trots te maken, ik ben geen kind meer. Ik doe dingen voor mezelf.
En toch wil ik natuurlijk dat hij wel trots op me kan zijn, maar er lijkt alleen maar kritiek te zijn van zijn kant.
Andersom kan ik wel trots op hem zijn en heeft dat zelden tot nooit te maken met zijn werk of zijn doorzettingsvermogen en vechtlust. Integendeel, ik zeg altijd dat hij het wel wat rustiger aan mag doen... Ik ben gewoon trots op wie hij is, op hoe hij is. Ik hou gewoon van hem om iwe hij is, niet om wat hij doet. En hierin voel ik een groot verschil. Bij hem krijg ik het gevoel dat hij vooral kijkt naar wat ik doe en niet naar wie ik ben.
Dat zei ik ook tegen hem, dat we misschien gewoon niet zo goed bij elkaar passen, maar dat vindt hij onzin en hij beweert dat het echt moet kunnen dat iemand enigszins verandert voor een ander. Maar ik wordt er helemaal verdrietig van, omdat ik dit niet reeel vindt ne het waarschijnlijker is DAT we gewoon niet echt bij elkaar passen qua instelling.
Maar inderdaad... Ik doe iets niet om hem trots te maken, ik ben geen kind meer. Ik doe dingen voor mezelf.
En toch wil ik natuurlijk dat hij wel trots op me kan zijn, maar er lijkt alleen maar kritiek te zijn van zijn kant.
Andersom kan ik wel trots op hem zijn en heeft dat zelden tot nooit te maken met zijn werk of zijn doorzettingsvermogen en vechtlust. Integendeel, ik zeg altijd dat hij het wel wat rustiger aan mag doen... Ik ben gewoon trots op wie hij is, op hoe hij is. Ik hou gewoon van hem om iwe hij is, niet om wat hij doet. En hierin voel ik een groot verschil. Bij hem krijg ik het gevoel dat hij vooral kijkt naar wat ik doe en niet naar wie ik ben.
woensdag 2 juli 2008 om 16:54
quote:Valesca C schreef op 02 juli 2008 @ 16:02:
Het komt erop neer dat hij niets heeft om trots op te zijn bij mij. Hij zei dat hij meer van me zou houden als ik een aantal dingen zou 'overwinnen'. En dan bedoelt hij dat ik een uitdaging aanga en achteraf de kick ervaar van het feit dat het gelukt is.
Hier gaan mijn haren recht van overeind staan. Jij bent jij, jij bent wrs al hard genoeg aan het knokken om uberhaupt je leven een beetje op orde en leuk te hebben. Dat valt al niet mee wanneer je emotioneel en fysiek niet geheel lekker in je vel zit.
Hij mag dat best niet zo leuk vinden. Maar hij moet niet verwachten van je dat jij dan plots verandert in een extravert, loltrappend, "licht" type. Kan hij ook dingen zeggen die hij wel heel leuk aan je vindt? En waarom is hij niet gewoon trots op je? Waarom moet je daarvoor zoveel ipv dat hij trots is dat hij jou in zijn leven en aan zijn arm heeft, gewoon zomaar omdat hij van je houdt?
Als hij open stond voor het feit dat jij nou eenmaal anders bent en dat dat ook ok is, dan kan het prima werken hoeveel je ook verschilt. Maar de houding dat hoe hij het doet de juiste is, en dat jij het dus niet goed doet, kijk uit dat het je niet je eigenwaarde gaat kosten.
Het komt erop neer dat hij niets heeft om trots op te zijn bij mij. Hij zei dat hij meer van me zou houden als ik een aantal dingen zou 'overwinnen'. En dan bedoelt hij dat ik een uitdaging aanga en achteraf de kick ervaar van het feit dat het gelukt is.
Hier gaan mijn haren recht van overeind staan. Jij bent jij, jij bent wrs al hard genoeg aan het knokken om uberhaupt je leven een beetje op orde en leuk te hebben. Dat valt al niet mee wanneer je emotioneel en fysiek niet geheel lekker in je vel zit.
Hij mag dat best niet zo leuk vinden. Maar hij moet niet verwachten van je dat jij dan plots verandert in een extravert, loltrappend, "licht" type. Kan hij ook dingen zeggen die hij wel heel leuk aan je vindt? En waarom is hij niet gewoon trots op je? Waarom moet je daarvoor zoveel ipv dat hij trots is dat hij jou in zijn leven en aan zijn arm heeft, gewoon zomaar omdat hij van je houdt?
Als hij open stond voor het feit dat jij nou eenmaal anders bent en dat dat ook ok is, dan kan het prima werken hoeveel je ook verschilt. Maar de houding dat hoe hij het doet de juiste is, en dat jij het dus niet goed doet, kijk uit dat het je niet je eigenwaarde gaat kosten.
woensdag 2 juli 2008 om 17:23
Ik heb je verhaal en reacties gelezen, en krijg sterk de indruk dat jullie niet bij elkaar passen. Natuurlijk houd je van elkaar, maar is dat genoeg voor een heel leven? Moet jij in het vervolg op je tenen lopen, een heel leven lang? En kan jij met iemand leven die jouw emotionele behoeften niet kan bevredigen, die niet weet of aanvoelt wanneer jij even tijd nodig hebt voor jezelf?Zou je dit een leven lang volhouden? Bij iemand die jou steeds wil veranderen?
Wil je deze relatie kostte wat kost in stand houden, terwijl het eerder ook niet heeft gewerkt?
Weet je, ik herken me wel een beetje in jou. Ik ben ook iemand die tijd voor mezelf nodig heeft, niet altijd mensen om zich heen wil, ik moet er niet aan denken. Als ik me rot, moe of ellendig voel, geeft m'n vriend me de tijd, of laat me alleen, of laat me lekker tegen hem aanleunen, zonder dat ik iets hoef, en dat is heerlijk en dan kom ik bij. Als hij van alles van me had gewild, was ik ook chagerijnig geworden, dat getrek kan ik absoluut niet tegen.
Ik wil niet zeggen dat relaties nooit kunnen als je zo verschillend bent, soms lukt het wel, maar dan moeten beide partijen zich wel willen aanpassen (lees, je vriend mag zich best wat aanpassen aan jou). Jij probeert je toch ook aan te passen aan hem. Je vriend wil naar mijn idee zich niet aanpassen en het is wel heel makkelijk gezegd van hem dat jij dat moet doen, maar je kan een ander niet veranderen.
Wil je deze relatie kostte wat kost in stand houden, terwijl het eerder ook niet heeft gewerkt?
Weet je, ik herken me wel een beetje in jou. Ik ben ook iemand die tijd voor mezelf nodig heeft, niet altijd mensen om zich heen wil, ik moet er niet aan denken. Als ik me rot, moe of ellendig voel, geeft m'n vriend me de tijd, of laat me alleen, of laat me lekker tegen hem aanleunen, zonder dat ik iets hoef, en dat is heerlijk en dan kom ik bij. Als hij van alles van me had gewild, was ik ook chagerijnig geworden, dat getrek kan ik absoluut niet tegen.
Ik wil niet zeggen dat relaties nooit kunnen als je zo verschillend bent, soms lukt het wel, maar dan moeten beide partijen zich wel willen aanpassen (lees, je vriend mag zich best wat aanpassen aan jou). Jij probeert je toch ook aan te passen aan hem. Je vriend wil naar mijn idee zich niet aanpassen en het is wel heel makkelijk gezegd van hem dat jij dat moet doen, maar je kan een ander niet veranderen.
woensdag 2 juli 2008 om 17:35
quote:... maar dat vindt hij onzin en hij beweert dat het echt moet kunnen dat iemand enigszins verandert voor een ander.
Misschien kan hij veranderen in een type dat rekening houdt met jou, je in je waarde laat, je steunt wanneer je dat nodig hebt en je rust geeft als je dat nodig hebt?
Je kunt je best aanpassen aan elkaar, maar je bent en blijft nou eenmaal wie je bent, met al je eigenaardigheden en talenten. Dat is meer dan voldoende! Je hoeft zijn liefde niet te verdienen door te veranderen in iemand anders, het moet niet gekker worden zeg!
Misschien kan hij veranderen in een type dat rekening houdt met jou, je in je waarde laat, je steunt wanneer je dat nodig hebt en je rust geeft als je dat nodig hebt?
Je kunt je best aanpassen aan elkaar, maar je bent en blijft nou eenmaal wie je bent, met al je eigenaardigheden en talenten. Dat is meer dan voldoende! Je hoeft zijn liefde niet te verdienen door te veranderen in iemand anders, het moet niet gekker worden zeg!
woensdag 2 juli 2008 om 18:53
quote:Valesca C schreef op 02 juli 2008 @ 16:02:
Hij vindt me passieloos... Tsja, ik heb inderdaad niet een overtuigende passie in mijn leven waar ik helemaal voor ga. Maar hij heeft dat nota bene zelf ook niet! Hij heeft geen opleiding afgemaakt en gaat ook niet voor ZIJN passie, dus waar heeft hij het over? Ik merk dat ik er achteraf eigenlijk best kwaad over ben.
Kan het zijn dat hij zijn eigen frustratie op jou reflecteert?
quote:Valesca C schreef op 02 juli 2008 @ 16:53: hij beweert dat het echt moet kunnen dat iemand enigszins verandert voor een ander.Ben ik het niet mee eens. Je kunt (slechte) gewoontes afleren, maar je kunt iemand niet veranderen.
Ik kan me trouwens goed vinden in de post van happygirl2
Hij vindt me passieloos... Tsja, ik heb inderdaad niet een overtuigende passie in mijn leven waar ik helemaal voor ga. Maar hij heeft dat nota bene zelf ook niet! Hij heeft geen opleiding afgemaakt en gaat ook niet voor ZIJN passie, dus waar heeft hij het over? Ik merk dat ik er achteraf eigenlijk best kwaad over ben.
Kan het zijn dat hij zijn eigen frustratie op jou reflecteert?
quote:Valesca C schreef op 02 juli 2008 @ 16:53: hij beweert dat het echt moet kunnen dat iemand enigszins verandert voor een ander.Ben ik het niet mee eens. Je kunt (slechte) gewoontes afleren, maar je kunt iemand niet veranderen.
Ik kan me trouwens goed vinden in de post van happygirl2
woensdag 2 juli 2008 om 19:52
Hey Valesca,
Jouw verhaal doet mij erg denken aan dat van mijn ex.
Op het laatste ook constant kritiek, ik kon mijn eigen niet meer zijn, want dat was niet goed genoeg voor hem, ook al vond hij het zever als ik dat zei.
Nooit jezelf veranderen voor een ander, dat heb ik mijn ex ook verschillende keren gezegd, jij bent jij en ik ben ik. Tuurlijk pas je jezelf aan elkaar aan in een relatie, maar veranderen omdat iemand anders dat graag zou hebben, dat is jezelf verloochenen.
Mijn ex heeft mij op het laatste ook echt boos gekregen: constant kritiek, altijd op negatieve gefocused, hij zag het goede tussen ons gewoon niet meer. En nee, hij was ook verre van perfect, heb ik hem meermaals er nog eens ingewreven ook. Hij gaf mij soms ook het gevoel dat hij helemaal niet trots op mij was en nee, da's geen leuk gevoel.
Meid, laat dit niet aanslepen, als hij jou niet kan aanvaarden zoals je bent, laat hem dan gaan, want je gaat op je tenen beginnen te lopen en je steeds slechter/onzekerder voelen. Iemand graag zien= met zijn goede en minder goede kwaliteiten, iemand aanvaarden zoals hij/zij is en als zij dat niet kunnen, is dat misschien omdat zij iemand anders zoeken (dat kan, maar daarvoor hoeft hij jou niet af te breken) ofwel zo hoge eisen stellen die ze bij niemand gaan vinden, ook al denken ze van wel. Trouwens een relatie is actie-reactie, hoe meer hij jou deze dingen gaat zeggen en verlangen, hoe minder goed jij je in je vel gaat voelen en dan heb je een vicieuze cirkel...
Blijf je grenzen aangeven en veel sterkte!
Groetjes
Jouw verhaal doet mij erg denken aan dat van mijn ex.
Op het laatste ook constant kritiek, ik kon mijn eigen niet meer zijn, want dat was niet goed genoeg voor hem, ook al vond hij het zever als ik dat zei.
Nooit jezelf veranderen voor een ander, dat heb ik mijn ex ook verschillende keren gezegd, jij bent jij en ik ben ik. Tuurlijk pas je jezelf aan elkaar aan in een relatie, maar veranderen omdat iemand anders dat graag zou hebben, dat is jezelf verloochenen.
Mijn ex heeft mij op het laatste ook echt boos gekregen: constant kritiek, altijd op negatieve gefocused, hij zag het goede tussen ons gewoon niet meer. En nee, hij was ook verre van perfect, heb ik hem meermaals er nog eens ingewreven ook. Hij gaf mij soms ook het gevoel dat hij helemaal niet trots op mij was en nee, da's geen leuk gevoel.
Meid, laat dit niet aanslepen, als hij jou niet kan aanvaarden zoals je bent, laat hem dan gaan, want je gaat op je tenen beginnen te lopen en je steeds slechter/onzekerder voelen. Iemand graag zien= met zijn goede en minder goede kwaliteiten, iemand aanvaarden zoals hij/zij is en als zij dat niet kunnen, is dat misschien omdat zij iemand anders zoeken (dat kan, maar daarvoor hoeft hij jou niet af te breken) ofwel zo hoge eisen stellen die ze bij niemand gaan vinden, ook al denken ze van wel. Trouwens een relatie is actie-reactie, hoe meer hij jou deze dingen gaat zeggen en verlangen, hoe minder goed jij je in je vel gaat voelen en dan heb je een vicieuze cirkel...
Blijf je grenzen aangeven en veel sterkte!
Groetjes
woensdag 2 juli 2008 om 20:00
quote:Feliciaatje schreef op 02 juli 2008 @ 16:54:
[...]
Hier gaan mijn haren recht van overeind staan. Jij bent jij, jij bent wrs al hard genoeg aan het knokken om uberhaupt je leven een beetje op orde en leuk te hebben. Dat valt al niet mee wanneer je emotioneel en fysiek niet geheel lekker in je vel zit.
Hij mag dat best niet zo leuk vinden. Maar hij moet niet verwachten van je dat jij dan plots verandert in een extravert, loltrappend, "licht" type. Kan hij ook dingen zeggen die hij wel heel leuk aan je vindt? En waarom is hij niet gewoon trots op je? Waarom moet je daarvoor zoveel ipv dat hij trots is dat hij jou in zijn leven en aan zijn arm heeft, gewoon zomaar omdat hij van je houdt?
Als hij open stond voor het feit dat jij nou eenmaal anders bent en dat dat ook ok is, dan kan het prima werken hoeveel je ook verschilt. Maar de houding dat hoe hij het doet de juiste is, en dat jij het dus niet goed doet, kijk uit dat het je niet je eigenwaarde gaat kosten.
Dit heb ik ook tegen hem gezegd
Maar dan komt 'ie met dat ik heel erg belangrijk voor hem ben. En dan wil hij weer horen dat hij dat ook voor mij is. Hij wil het niet uitmaken omdat we al zoveel meegemaakt hebben samen en dat 'zonde' vindt. Tsja, hoever wil je gaan dan? Het lijkt erop alsof ik de beslissing maar moet nemen. Diep binnenin me zie ik dat dit niet gaat werken en dat ik er vaak ronduit ongelukkig van wordt, ondanks de leuke en mooie periodes. Ik WIL het niet uitmaken, maar dit dwingt me er wel toe... ik kan er niet omheen.
[...]
Hier gaan mijn haren recht van overeind staan. Jij bent jij, jij bent wrs al hard genoeg aan het knokken om uberhaupt je leven een beetje op orde en leuk te hebben. Dat valt al niet mee wanneer je emotioneel en fysiek niet geheel lekker in je vel zit.
Hij mag dat best niet zo leuk vinden. Maar hij moet niet verwachten van je dat jij dan plots verandert in een extravert, loltrappend, "licht" type. Kan hij ook dingen zeggen die hij wel heel leuk aan je vindt? En waarom is hij niet gewoon trots op je? Waarom moet je daarvoor zoveel ipv dat hij trots is dat hij jou in zijn leven en aan zijn arm heeft, gewoon zomaar omdat hij van je houdt?
Als hij open stond voor het feit dat jij nou eenmaal anders bent en dat dat ook ok is, dan kan het prima werken hoeveel je ook verschilt. Maar de houding dat hoe hij het doet de juiste is, en dat jij het dus niet goed doet, kijk uit dat het je niet je eigenwaarde gaat kosten.
Dit heb ik ook tegen hem gezegd
Maar dan komt 'ie met dat ik heel erg belangrijk voor hem ben. En dan wil hij weer horen dat hij dat ook voor mij is. Hij wil het niet uitmaken omdat we al zoveel meegemaakt hebben samen en dat 'zonde' vindt. Tsja, hoever wil je gaan dan? Het lijkt erop alsof ik de beslissing maar moet nemen. Diep binnenin me zie ik dat dit niet gaat werken en dat ik er vaak ronduit ongelukkig van wordt, ondanks de leuke en mooie periodes. Ik WIL het niet uitmaken, maar dit dwingt me er wel toe... ik kan er niet omheen.
woensdag 2 juli 2008 om 20:05
Happygirl, je zet me wel aan het denken. Gedachten die mij ook eerder al aan het twijfelen hebben gebracht over deze relatie.
Appelsientje, dat vind ik eigenlijk ook. Ik ga nog één gesprek met hem aan hierover en dan moeten er echt een aantal dingen anders, anders is het wat mij betreft afgelopen. Pffff, moeilijk dit!
JWvB: Het zou héél goed kunnen dat hij zijn eigen frustraties op mij projecteert. Hij is volgens mij namelijk behoorlijk gefrustreerd over zijn eigen leven, maar uit dat nooit echt en alleen op deze manier komt dat steeds naar boven.
Ohjee... zal het er dan eindelijk van komen dat ik definitief ga breken met hem? De gedachte alleen al maakt me verdrietig en angstig.
Appelsientje, dat vind ik eigenlijk ook. Ik ga nog één gesprek met hem aan hierover en dan moeten er echt een aantal dingen anders, anders is het wat mij betreft afgelopen. Pffff, moeilijk dit!
JWvB: Het zou héél goed kunnen dat hij zijn eigen frustraties op mij projecteert. Hij is volgens mij namelijk behoorlijk gefrustreerd over zijn eigen leven, maar uit dat nooit echt en alleen op deze manier komt dat steeds naar boven.
Ohjee... zal het er dan eindelijk van komen dat ik definitief ga breken met hem? De gedachte alleen al maakt me verdrietig en angstig.
woensdag 2 juli 2008 om 20:24
Valesca, een hele dikke knuffel van mij. Heb net alles gelezen en ben het grotendeels met de laatste posters eens. Je kunt je aanpassen, maar je moet elkaar niet willen veranderen. Je bent trots op je vriend(in) om wie hij of zij is, niet om wie hij of zij zou kunnen zijn (en grrrr, wat een rotopmerking om te zeggen dat hij meer van je zou houden als je een aantal dingen zou 'overwinnen') Halloooo, je hebt na lang zoeken de juiste studie gevonden en houd je nu staande in een baan, lijken me al behoorlijk wat overwinningen!
woensdag 2 juli 2008 om 21:21
quote:Valesca C schreef op 02 juli 2008 @ 20:05:Ohjee... zal het er dan eindelijk van komen dat ik definitief ga breken met hem? De gedachte alleen al maakt me verdrietig en angstig.
Ja natuurlijk maakt die gedachte jou verdrietig en angstig. Zo te horen heeft hij heel subtiel jouw zelfbeeld veranderd naar iemand die 'niet goed genoeg' is. En voor iemand die 'niet goed genoeg' is, is het heel eng om alleen te zijn, want misschien klopt het wel en blijf je voortaan alleen. Omdat je 'niet goed genoeg' bent. Onzin natuurlijk, maar als het maar vaak genoeg gezegd wordt (en zoiets sluipt erin), dan ga je het onbewust nog geloven ook.
Oja, en je kan het heus wel eens proberen, zeggen: "Tja, dat jij nou niet tevreden bent over wat je zelf bereikt hebt - of liever gezegd niet bereikt hebt - dat hoef je niet op mij af te schuiven!" Zie maar eens of ie een weerwoord heeft. Vraag dan maar eens wat hij zelf voor overwinningen in zijn zak heeft. Misschien blijkt hij (surprise!) zichzelf ook wel niet goedgenoeg te vinden.
Ja natuurlijk maakt die gedachte jou verdrietig en angstig. Zo te horen heeft hij heel subtiel jouw zelfbeeld veranderd naar iemand die 'niet goed genoeg' is. En voor iemand die 'niet goed genoeg' is, is het heel eng om alleen te zijn, want misschien klopt het wel en blijf je voortaan alleen. Omdat je 'niet goed genoeg' bent. Onzin natuurlijk, maar als het maar vaak genoeg gezegd wordt (en zoiets sluipt erin), dan ga je het onbewust nog geloven ook.
Oja, en je kan het heus wel eens proberen, zeggen: "Tja, dat jij nou niet tevreden bent over wat je zelf bereikt hebt - of liever gezegd niet bereikt hebt - dat hoef je niet op mij af te schuiven!" Zie maar eens of ie een weerwoord heeft. Vraag dan maar eens wat hij zelf voor overwinningen in zijn zak heeft. Misschien blijkt hij (surprise!) zichzelf ook wel niet goedgenoeg te vinden.
woensdag 2 juli 2008 om 23:39
quote:Valesca C schreef op 02 juli 2008 @ 16:02:
Even een update.. ik hoop dat er nog iemand is die hier afentoe leest en er iets op wil zeggen, want ik raak er behoorlijk van in de war......
........
Wat vinden jullie? Kun je zulke eisen stellen aan je partner? Hoe gaan jullie hiermee om in je relatie?
Oohh, ik word echt helemaal naar van jouw bericht!!
'Jij hebt niks waar hij trots op kan zijn'
'Jij moet maar veranderen'
'Jij hebt geen passie'
Alsjeblieft zeg!!!
Ik dacht dat het oorspronkelijke probleem was dat hij aan je kop blijft jengelen terwijl je je niet lekker voelt en wat rust wilt hebben?
Maar nu ligt het dus allemaal ineens aan jou?
Misschien een beetje narcistische trekjes, die vriend van jou?
Meid, trek jezelf niet zo omlaag! Wees trots op jezelf en laat je niet gek maken door hem. Het enige wat jij 'moet' overwinnen is dat minderwaardigheidsgevoel!
(bah, al die eisen; wat klinkt hij als een ex van mij! )
Even een update.. ik hoop dat er nog iemand is die hier afentoe leest en er iets op wil zeggen, want ik raak er behoorlijk van in de war......
........
Wat vinden jullie? Kun je zulke eisen stellen aan je partner? Hoe gaan jullie hiermee om in je relatie?
Oohh, ik word echt helemaal naar van jouw bericht!!
'Jij hebt niks waar hij trots op kan zijn'
'Jij moet maar veranderen'
'Jij hebt geen passie'
Alsjeblieft zeg!!!
Ik dacht dat het oorspronkelijke probleem was dat hij aan je kop blijft jengelen terwijl je je niet lekker voelt en wat rust wilt hebben?
Maar nu ligt het dus allemaal ineens aan jou?
Misschien een beetje narcistische trekjes, die vriend van jou?
Meid, trek jezelf niet zo omlaag! Wees trots op jezelf en laat je niet gek maken door hem. Het enige wat jij 'moet' overwinnen is dat minderwaardigheidsgevoel!
(bah, al die eisen; wat klinkt hij als een ex van mij! )
anoniem_6109 wijzigde dit bericht op 02-07-2008 23:43
Reden: Sorry voor mijn felheid, maar het roept herinneringen op....
Reden: Sorry voor mijn felheid, maar het roept herinneringen op....
% gewijzigd
donderdag 3 juli 2008 om 11:10
JWvB en Moravia (en alle anderen overigens), héél erg bedankt voor jullie reacties, jullie hebben me eigenlijk 'wakker' geschud...
Ik laat mijzelf inderdaad omlaag halen door zijn kritiek. En het is nog een hoop onzin ook wat hij uitkraamt.
Gisteravond heb ik voor mijzelf alles even helder op papier gezet en besloten dat ik eens even een heel hartig woordje met mijn vriend moest gaan praten... Alsof je het over de duivel hebt: mijn vriend belde precies op het moment dat ik mijn laatste woord had opgeschreven.
Dus ik heb hem gelijk maar even verteld dat ik eigenlijk erg kwaad was over wat hij van me vond en over ons gesprek. En, JWvB, ik heb precies gezegd wat je in je posting zei: Hoe zit het met wat jezelf bereikt hebt in je leven en is het niet gewoon zo dat je jezelf wil/moet 'verbeteren'. Want 'verbeteren' is waar hij het steeds over heeft. Dat gaf hij gelukkig ook toe en hij zei uit zichzelf dat hij er even over nagedacht had en besefte dat hij zelf dingen ook anders moet gaan doen.
We hebben zo'n anderhalf uur aan de telefoon gezeten...er moest heel wat besproken worden en uitgelegd van mijn kant, omdat hij simpelweg steeds maar niet begreep wat het punt nou was waar ik zo kwaad over was ?! Vreemd... maar dat zei mij wel genoeg over dat hijzelf blijkbaar niet begrijpt wat het betekent en doet met iemand. Uiteindelijk begreep hij het dan toch met de woorden: 'Je vindt dat ik je meer in je waarde moet laten'. Juist, dat is eigenlijk het hele eieren eten.
Van hem uit was het allemaal niet zo zwaar bedoeld en wilde hij uiteindelijk alleen maar dat ik lekkerder in mijn vel zit en me goed voel. En zijn manier om dat bij mij te bewerkstelligen is door me te prikkelen, door me uit te dagen. En vaak onbewust op een beetje een negatieve manier en vanuit zijn eigenbelang geredeneerd.
Dus ik heb hem uitgelegd dat, ALS hij wil dat ik me beter voel, hij het echt op een andere manier zal moeten aanpakken en mij dan ook maar eens wat positiever moet benaderen.
Hij was er wel even stil van allemaal. Ik geloof dat het eindelijk aankwam... Hij gaf aan dat hij moeite heeft met positieve feedback geven of complimenten. Alleen over mijn uiterlijk kan hij complimenten geven, maar hij zegt zelden iets over de dingen die ik doe of over bepaalde karaktertrekken.
Hij heeft van huis uit geleerd dat 'belonen' de softe aanpak is van iemand stimuleren. Hard moet je zijn, een schop onder je reet moet je krijgen.
Ik werk in het onderwijs en ik ervaar gewoon dat belonen altijd beter werkt dan straffen. Het is eigenlijk erg logisch. Straffen of negatieve aandacht en feedback stimuleren niet.
Als laatste heb ik hem even heel duidelijk gemaakt dat het er uiteindelijk alleen maar om gaat of je van iemand houdt, ja of nee. Je kunt niet van iemand houden 'onder de voorwaarde dat...'
En ben je ontevreden over de relatie, dan moet je je afvragen waar het aan ligt en of dat iets overkomelijks is. Als hij beseft dat hij me keer op keer wil veranderen en geen verandering ziet, dan is het tijd dat hij conclusies trekt. Dat geldt natuurlijk net zo goed voor mij.
Hij zei dat hij heel veel van me houdt en me niet kwijt wilde. Dat de 'minpuntjes' toch maar minimaal zijn en dat hij wil proberen ook aan zichzelf te werken.
Ik heb er wel een beetje een hard hoofd in, omdat de hardheid en veeleisendheid zo diep in hem zit, maar ik ben blij met deze reactie en uitkomst van het gesprek. Ik ben benieuwd wat hij ermee doet.
We hebben ook afgesproken dat we er op moeten blijven letten en duidelijker naar elkaar moeten aangeven waar we behoefte aan hebben.
Ik laat mijzelf inderdaad omlaag halen door zijn kritiek. En het is nog een hoop onzin ook wat hij uitkraamt.
Gisteravond heb ik voor mijzelf alles even helder op papier gezet en besloten dat ik eens even een heel hartig woordje met mijn vriend moest gaan praten... Alsof je het over de duivel hebt: mijn vriend belde precies op het moment dat ik mijn laatste woord had opgeschreven.
Dus ik heb hem gelijk maar even verteld dat ik eigenlijk erg kwaad was over wat hij van me vond en over ons gesprek. En, JWvB, ik heb precies gezegd wat je in je posting zei: Hoe zit het met wat jezelf bereikt hebt in je leven en is het niet gewoon zo dat je jezelf wil/moet 'verbeteren'. Want 'verbeteren' is waar hij het steeds over heeft. Dat gaf hij gelukkig ook toe en hij zei uit zichzelf dat hij er even over nagedacht had en besefte dat hij zelf dingen ook anders moet gaan doen.
We hebben zo'n anderhalf uur aan de telefoon gezeten...er moest heel wat besproken worden en uitgelegd van mijn kant, omdat hij simpelweg steeds maar niet begreep wat het punt nou was waar ik zo kwaad over was ?! Vreemd... maar dat zei mij wel genoeg over dat hijzelf blijkbaar niet begrijpt wat het betekent en doet met iemand. Uiteindelijk begreep hij het dan toch met de woorden: 'Je vindt dat ik je meer in je waarde moet laten'. Juist, dat is eigenlijk het hele eieren eten.
Van hem uit was het allemaal niet zo zwaar bedoeld en wilde hij uiteindelijk alleen maar dat ik lekkerder in mijn vel zit en me goed voel. En zijn manier om dat bij mij te bewerkstelligen is door me te prikkelen, door me uit te dagen. En vaak onbewust op een beetje een negatieve manier en vanuit zijn eigenbelang geredeneerd.
Dus ik heb hem uitgelegd dat, ALS hij wil dat ik me beter voel, hij het echt op een andere manier zal moeten aanpakken en mij dan ook maar eens wat positiever moet benaderen.
Hij was er wel even stil van allemaal. Ik geloof dat het eindelijk aankwam... Hij gaf aan dat hij moeite heeft met positieve feedback geven of complimenten. Alleen over mijn uiterlijk kan hij complimenten geven, maar hij zegt zelden iets over de dingen die ik doe of over bepaalde karaktertrekken.
Hij heeft van huis uit geleerd dat 'belonen' de softe aanpak is van iemand stimuleren. Hard moet je zijn, een schop onder je reet moet je krijgen.
Ik werk in het onderwijs en ik ervaar gewoon dat belonen altijd beter werkt dan straffen. Het is eigenlijk erg logisch. Straffen of negatieve aandacht en feedback stimuleren niet.
Als laatste heb ik hem even heel duidelijk gemaakt dat het er uiteindelijk alleen maar om gaat of je van iemand houdt, ja of nee. Je kunt niet van iemand houden 'onder de voorwaarde dat...'
En ben je ontevreden over de relatie, dan moet je je afvragen waar het aan ligt en of dat iets overkomelijks is. Als hij beseft dat hij me keer op keer wil veranderen en geen verandering ziet, dan is het tijd dat hij conclusies trekt. Dat geldt natuurlijk net zo goed voor mij.
Hij zei dat hij heel veel van me houdt en me niet kwijt wilde. Dat de 'minpuntjes' toch maar minimaal zijn en dat hij wil proberen ook aan zichzelf te werken.
Ik heb er wel een beetje een hard hoofd in, omdat de hardheid en veeleisendheid zo diep in hem zit, maar ik ben blij met deze reactie en uitkomst van het gesprek. Ik ben benieuwd wat hij ermee doet.
We hebben ook afgesproken dat we er op moeten blijven letten en duidelijker naar elkaar moeten aangeven waar we behoefte aan hebben.
donderdag 3 juli 2008 om 11:29
quote:[message=1589149,noline]Valesca C schreef op 27 juni Wat ik heel moeilijk vind aan het hele verhaal is om zelf nog te zien wat normaal is of niet en of iets nou echt aan mij ligt of aan hem. Dat klinkt misschien raar voor jullie, omdat het verhaal zo 'duidelijk' lijkt. Maar er zijn natuurlijk wel nuances. Ik schrijf hier omdat ik hier tegen aan loop. Ik zou niet zo snel schrijven als het allemaal van een leien dakje gaat. Maargoed, dit is wat ik hier laat zien van mijn relatie, dus je kunt ook nooit echt een objectief oordeel hebben. Het liefst zou ik willen dat hij zijn kant van het verhaal kon neerschrijven, dan kan er pas echt een 'eerlijk' oordeel zijn.
Valesca, ik denk dat je hier aan een belangrijk punt voorbijgaat, en dat is wat jíj van dit hele verhaal vindt. Wat is voor jou wel en niet acceptabel? Waar liggen jouw grenzen? Een ander kan daar wel een genuanceerd oordeel over geven, dat maakt jou nog niet gelukkig met hoe het gaat. De vraag "is dit normaal" (die je trouwens vaak in topictitels tegenkomt) is wat mij betreft helemaal niet relevant. Of het aan jou of aan hem ligt ook niet. Misschien is het wel de combinatie, wie weet? Het gaat erom: kan jíj hiermee leven?
Het viel me op dat in je lijstje van leuke dingen, je bijna bij elk punt daar zelf op afdingt. Hoe leuk is het eigenlijk nog?
Valesca, ik denk dat je hier aan een belangrijk punt voorbijgaat, en dat is wat jíj van dit hele verhaal vindt. Wat is voor jou wel en niet acceptabel? Waar liggen jouw grenzen? Een ander kan daar wel een genuanceerd oordeel over geven, dat maakt jou nog niet gelukkig met hoe het gaat. De vraag "is dit normaal" (die je trouwens vaak in topictitels tegenkomt) is wat mij betreft helemaal niet relevant. Of het aan jou of aan hem ligt ook niet. Misschien is het wel de combinatie, wie weet? Het gaat erom: kan jíj hiermee leven?
Het viel me op dat in je lijstje van leuke dingen, je bijna bij elk punt daar zelf op afdingt. Hoe leuk is het eigenlijk nog?
anoniem_13400 wijzigde dit bericht op 03-07-2008 11:56
Reden: quote vergeten
Reden: quote vergeten
% gewijzigd
Ga in therapie!
donderdag 3 juli 2008 om 11:33
Het is ook niet zo raar dat je heel graag wilt dat het goed gaat, het is niet leuk om te moeten erkennen dat je eigenlijk niet zo blij meer bent met de relatie die je hebt. Het is normaal dat je je dan vastklampt aan alle strohalmen omdat je hoopt dat er dingen gaan verbeteren. Maar als je in de basis al niet gelukkig bent met je relatie, omdat je elkaar nu eenmaal niet kunt veranderen, dan zul je altijd tegen dezelfde problemen aan blijven lopen, met deze partner.
Het is fijn dat jullie een goed gesprek hebben gehad, dat klaart de lucht. Maar dan gaat het er nog om, of er concrete stappen worden gezet om het te veranderen. Veranderen gaat sowieso nooit lukken, je kunt hoogstens wat aanpassen. Maar iemand is zoals hij is.. je verval tnou eenmaal heel snel weer in je oude patroon, ook al wil je dat zelf. Hopelijk kunnen jullie de cirkel doorbreken en er toch uitkomen.
Het is fijn dat jullie een goed gesprek hebben gehad, dat klaart de lucht. Maar dan gaat het er nog om, of er concrete stappen worden gezet om het te veranderen. Veranderen gaat sowieso nooit lukken, je kunt hoogstens wat aanpassen. Maar iemand is zoals hij is.. je verval tnou eenmaal heel snel weer in je oude patroon, ook al wil je dat zelf. Hopelijk kunnen jullie de cirkel doorbreken en er toch uitkomen.
donderdag 3 juli 2008 om 11:35
Ps het is fijn dat je vriend bereid is om erop te letten, maar de vraag is of hij zich er prettig bij voelt, omdat hij zich nu heel anders zal moeten opstellen. Hij zal het voor jou willen proberen maar het moet niet zo zijn, dat hij zijn eigen manier van doen gaat verloochenen. Dat hou je ook niet vol trouwens.
donderdag 3 juli 2008 om 12:48
Julus, ik kan er inkomen in wat je zegt. Misschien klamp ik me wel vast aan het laatste beetje hoop. Maar ik weet voor mezelf ook dat het echt afgelopen is, als er nu niet echt wat verandert in de relatie. Personen kunnen niet veranderen nee, maar je kunt denk ik wel je best doen om elkaar in je waarde te laten, te respecteren, ook met de mindere kanten. Over het algemeen gaat dat ook doorgaans wel.
Ik heb een aantal dingen waar ik aan moet werken en waarvoor ik in therapie ben (minderwaardige gevoelens, verlatingsangst) en zo heeft hij ook een aantal punten om aan te werken, zoals zijn veeleisendheid. Ik geloof er in dat je daarin wel kunt veranderen (lees: ontwikkelen en groeien). Dit zijn dingen die niet karakterbepaald zijn, maar er met de opvoeding ingeslopen zijn. Je bent zo geprogrammeerd als het ware en dat kun je dus ook weer 'resetten'. En aan dit laatste hou ik me nu vast, omdat we wel heel veel van elkaar houden en ons door zware periodes in de relatie hebben heengeknokt.
En zoals ik al zei: als we er niet uitkomen en hij komt over een paar maanden weer met hetzelfde verhaal wat er allemaal aan schort, dan trek ik mijn eigen conclusies en stop ik met de relatie.
Makkelijker gezegd dan gedaan en het zal een héle héle zure appel worden, mocht het zover komen.
Ik vind dat dit nog een kans verdient. Misschien voor een aantal van jullie tegen beter weten in, misschien IS het een illusie, maar dat kan de tijd alleen maar uitwijzen.
Ik heb een aantal dingen waar ik aan moet werken en waarvoor ik in therapie ben (minderwaardige gevoelens, verlatingsangst) en zo heeft hij ook een aantal punten om aan te werken, zoals zijn veeleisendheid. Ik geloof er in dat je daarin wel kunt veranderen (lees: ontwikkelen en groeien). Dit zijn dingen die niet karakterbepaald zijn, maar er met de opvoeding ingeslopen zijn. Je bent zo geprogrammeerd als het ware en dat kun je dus ook weer 'resetten'. En aan dit laatste hou ik me nu vast, omdat we wel heel veel van elkaar houden en ons door zware periodes in de relatie hebben heengeknokt.
En zoals ik al zei: als we er niet uitkomen en hij komt over een paar maanden weer met hetzelfde verhaal wat er allemaal aan schort, dan trek ik mijn eigen conclusies en stop ik met de relatie.
Makkelijker gezegd dan gedaan en het zal een héle héle zure appel worden, mocht het zover komen.
Ik vind dat dit nog een kans verdient. Misschien voor een aantal van jullie tegen beter weten in, misschien IS het een illusie, maar dat kan de tijd alleen maar uitwijzen.
