doorgaan in relatie nadat je bent vreemdgegaan

.

[quote]marianne123 schreef op 04 juli 2008 @ 10:17:

Hij was een aanvulling, hij heeft mij door een periode heengenomen, ik heb geleerd van hem.



Euh.. wel heel letterlijk ja, alleen vergeet je dan de spatie tussen 'heen' en 'genomen'.

Tjeetje, ik zit een beetje in hetzelfde schuitje, maar als ik de reacties lees zijn er weinig die begrip tonen. Ik ben wel eerlijk geweest tegen mijn man, maar het blijft moeilijk !! Wij zijn er nog niet uit en ik denk dat dat heel lang gaat duren. Het overkomt je, althans bij mij, ik heb er geen spijt van, maar het kosste idd ontzettend veel energie, xx

quote:noa schreef op 04 juli 2008 @ 19:11:

[...]





Daar ben ik het ook wel mee eens hoor en dat heb ik hier idd ook gedaan, dus daar heb je dan wel gelijk in. Zijn we het toch nog eens. (f)

Ik spreek niet uit ervaring maar ik kan me voorstellen dat je na zoveel jaren de spanning en misschien de man zelf gaat missen. Op den duur zal het gevoel wel gaan slijten, zo niet dan zou ik mezelf maar eens afvragen of je huidige relatie nog biedt wat je zoekt. Misschien krijg je nu meer ruimte om met je man meer te ondernemen?

[quote][message=1620054,noline]Knipoogjes schreef op 04 juli ."

Deze discussie op dit topic neemt weer een andere wending, TO gaf al aan dat zij niet goed zat, dat weet zij ook wel, er wordt helaas weinig ingegaan op haar vraag: Wie heeft hier ervaring mee?

quote]

Ik vraag me af of TO überhaupt nog meeleest. Ik zou het erg zonde vinden als ze al eerder afgehaakt is door de vele toch wel negatieve reacties. Een enkeling is namelijk wel op haar vraag ingegaan en het zou jammer zijn als ze dat niet las omdat ze niet meer meeleest, lijkt mij niet helemaal bedoeling als je zo'n topic opent.

Jammer, vraag me af of je alles goed gelezen hebt dan had je gezien dat ik in hetzelfde schuitje zit/zat. Maar goed, sterkte ermee.

Ik heb het hele topic gelezen en ik verbaas me er toch over (vanuit mijn eigen referentiekader waarschijnlijk) dat hier mensen zijn die zo zeker weten wat er in de toekomst allemaal wel of niet zou kunnen gebeuren.



Zo wist ik jaren geleden ook zeker dat ik nóóit vreemd zou gaan. Mijn ex wist waarschijnlijk ook zeker dat hij nóóit verslaafd zou raken aan alcohol en drugs. Ik wist héél zeker dat we er samen uit zouden komen, ik wist héél zeker dat ik hem zou kunnen helpen.

De rek raakt langzaam en zeker uit je relatie, ik ontvluchtte het huis steeds meer en stortte me steeds meer op mijn werk en hobby's en steeds minder op de relatie, waardoor hij zich steeds meer in zichzelf terugtrok (en in de alcohol en drugs), waardoor je op een gegeven moment niet meer weet wat nou de kip is en wat het ei.



Als je dan iemand tegenkomt bij wie je je gewoon vrouw voelt en verliefd en begeert enz. enz. dan ontstaat er heel makkelijk een verliefdheid. Of misschien moet ik zeggen: verlustheid.

Het bleef bij mij bij zoenen en mail- en smscontact, maar het zette mij wel aan het denken en uiteindelijk ben ik gescheiden.



Van TO kennen we maar één kant van het verhaal. Net als bij mij heeft het vreemdgaan haar, ook al heeft het wat jaartjes geduurd, aan het denken gezet. Bij mij betekende dat een echtscheiding, TO kiest ervoor te kappen met haar nr. 2 en wil haar huwelijk een kans geven.



Als je nog leest Marianne123: als je helemaal geen contact meer hebt met je nr. 2 dan slijt dat gevoel zeker en ik wens je toe dat je je geluk weer vindt in je huwelijk.

Ik heb er heel erg veel moeite mee hoe jij probeert goed te praten dat jij jarenlang van 2 walletjes hebt gegeten, marianne, ik word er eigenlijk een beetje misselijk van dat je dat hier gewoon op een forum, op Internet kan zetten zonder inderdaad een greintje spijt- en of schuldgevoel, ik zou mijn man niet meer in zijn ogen durven kijken van schaamte, is hij niet meer dan een gebruiksvoorwerp voor jou, iemand op wie jij terug kan vallen als de rest van de wereld niet meer op jou kickt?



Sorry, maar ik denk dat je echt eens bij jezelf te rade moet gaan hoe jij met mensen en hun gevoelens omgaat en wat het jou zou doen als jouw man dit jou jarenlang had geflikt. Je komt bij mij ietwat gevoelloos en egoistisch over.

quote:marianne123 schreef op 05 juli 2008 @ 18:20:

Weetnie:

ik heb alles gelezen en haak nu af.

Ongelooflijk wat een veroordelingen!!!!!!!!!!!!

Ik ken ze alllemaal: ik zou ook nooit vreemdgaan

en toch gebeurde het .Rara...????? wat een raar mens ben ik!!!!!

Nu probeer ik op mijn manier de situatie af te handelen, maar die vrijheid om dat te ventileren krijg je nauwelijks op een forum heb ik in de gaten!!!





Wel enorm bedankt voor de gelukkig ook vele wijze reacties, die heus niet goekeuren wat ik doe, maar wel genuanceerder nadenken!!! Het geeft mij veel stof tot nadenken, met name dat het idd zo is dat mijn man de keuze zou moeten kunnen maken of hij met mij doorwil!

En o ja: voor geld hoef ik niet te blijven , ben gelukkig een zelfstandige vrouw met buitengewoon goed inkomen!!!!



Ik heb een nieuw topic: hoe kom ik van dit forum af. Ik zie namelijk nergens een afmeldadres!Die ervaring heb je op elk forum, marianne, je krijgt op elk forum dezelfde reacties, dus misschien is psychotherapie wat voor jou, dan word je begrepen en in je waarde gelaten, de psych gaat je echt niet veroordelen. Sterkte ermee, bij alles wat je doet

Pfff, tijden (jaren?) niet meer actief geweest hier, maar kan het nu toch niet laten te reageren...

Marianne, ik schrik met jou van al die heftige reacties.

Ja, ook mijn reactie wordt natuurlijk gekleurd door mijn verleden.

Ik kan je helaas geen handvatten geven hoe je dit aan moet pakken, ik weet dat het gewoon een vreselijk zware tijd is waar je doorheen gegaan bent en nog steeds gaat. Een relatie van jaren is niet zomaar voorbij, misschien duurt het wel weer jaren voor je weer bent waar je was voordat je eraan begon?

Het enige dat ik inmiddels wel weet, is dat het echt, zoals AliceinWonderland al schreef, zal slijten als er geen contact meer is. Hoop dus voor je dat dat uberhaupt mogelijk is en je niet keer op keer tegen nr2 aan zult blijven lopen.



Maar waar ik vooral even op wilde reageren, was de opmerking van Josefientje dat je geen spijt en geen schuldgevoel zou hebben.

Dat zijn twee totaal verschillende dingen.

Als je spijt zou hebben, zou het de hele toestand nog alleen maar schrijnender maken: wie is er gebaat met spijt??? De jaren hebben je dingen laten zien, over dingen na laten denken, de jaren hebben je gevormd tot wie je nu bent. Daar moet je geen spijt van hebben!

Uit je reactie merk ik wel dat je met een stukje schuldgevoel naar je nr1 zit: de vraag of je hem zelf de keus moet laten te beslissen of en zo ja, hoe hij met jou verder kan, spreekt voor zich. Want als je hem de keus gaat laten, betekent dat dat hij ongetwijfeld een periode van heel veel pijn mee zal gaan maken. Kan me voorstellen dat je je wel schuldig voelt aan de pijn die hij dan zal hebben.

Ik kan je niet vertellen wat je moet doen. Ik denk dat er zeker een kern van waarheid zit in het idee dat iemand zelf de keus moet hebben te beslissen en dat je hem op de hoogte zou moeten brengen.

Aan de andere kant, als het nu goed loopt thuis en je bent vooral op zoek naar een manier om het echt weer helemaal top te laten gaan (en het zelf ook zo te voelen!), wie is er dan bij gebaat om dat overhoop te halen? Ik heb er voor gekozen niets te vertellen. Is dat goed? ik weet het niet. Het was op dat moment de manier die het beste bij mij paste. Was het lafheid? Ik geef toe, voor een deel zeker wel: bang dat ik het verdriet dat hij zou hebben, niet aan zou kunnen. Bang voor het verdriet dat ook de kindren ongetwijfeld zouden merken. Bang voor alles wat ik niet ken en waar ik geen controle over heb. Maar ik geloof ook dat ik er goed aan heb gedaan: we zijn echt gelukkig met elkaar. Ik merk dat dat pas echt ging lukken toen nr2 uit mijn systeem verdween. En dat systeem is heel groot: niet alleen dat ik hem niet meer zag, maar ook dat ik hem niet meer tegenkwam in mijn dromen. Gewoon echt los van elkaar zijn. Toen pas was er echt ruimte voor thuis.



Dus Marianne, heb geen spijt van wat was. Sta jezelf toe verdrietig te zijn om wat niet meer is, want het hoorde bij jou. Het heeft je gemaakt tot de vrouw die je nu bent. Ongetwijfeld sterker dan voorheen. Neem tijd om afscheid te nemen van die periode. En gun jezelf en je nr1 dan weer kans op echt geluk door er voor elkaar te zijn.

Het ga je goed meid!

Moed? Wat wil je, een nobelprijs?! Ga je schamen zeg...

Weet je, ik word een beetje kriegelig van nr1 en nr2... we hebben het hier over mensen met gevoelens en emoties, niet over nummers! Bah....

Zolang men met nummers "werkt" hoeft men geen "echte" gevolgen te dragen.

Over genuanceerd denken gesproken: onze TO vindt blijkbaar dat alleen de mensen die haar naar de mond praten en/of haar begrijpen, genuanceerd kunnen denken? Grappige denkwijze, maar niet erg genuanceerd in mijn ogen

En als je het hebt over sneue verhalen: over een paar jaar kan jouw echtgenoot ook zo'n sneu verhaal vertellen. Ik hoop dat je daar trots op bent.

Dit was mijn laatste bijdrage bij dit topic, ik kan niet zo goed tegen ongenuanceerde discussies.

Inderdaad zeg, nummer 1 en nummer 2. En dan het gemak hoe die termen door elkaar heen worden gebezigd. Het is enorm pijnlijk om te weten dat je een tweede keus bent. Eigenlijk zouden al diegen die er een stiekeme relatie op na houden, eens zelf moeten ondervinden hoe het is als je levenspartner jou beschouwt als..ach hij/zij is er nu eenmaal, maar het echte geluk krijg ik bij die ander. En dan zit er thuis een nietsvermoedende partner die merkt dat het stroef loopt, maar er de vinger niet op kan leggen. Die krijgt niet de onverdeelde aandacht, de liefde. Als je je dan beseft hoeveel schade dit aanricht, en dat jij daar dan de veroorzaker van bent, dan moet je je toch kapot schamen. En dat is dan degene waar je ooit van gehouden hebt. Een hond behandel je nog beter.

En het grappigste van alles is dat als het henzelf zou overkomen, ze het niet zouden aankunnen. Ze zouden compleet instorten. En de partner het huis uitgooien. Dat vind ik altijd zo hypocriet. Manlief mag waarschijnlijk niet eens naar een andere vrouw kijken, dan zijn de rapen gaar. Maar echte aandacht en liefde van zijn partner krijgt hij ook niet, want die is voor nummer 2.

Marianne reageert zo, omdat ze heel goed weet dat ze fout is geweest. En ze is gewoon bang voor haar eigen gedrag. Bang dat haar man misschien wel hetzelfde doet, dat haar man haar gewoon het huis uitknikkert. En dat recht heeft hij, en dat weet ze heel goed. Het is niet leuk om te lezen hoe anderen jouw gedrag verwerpen.

Hear hear!

Ik ga gewoon net zolang door totdat marianne het thuis vertelt

want geloof me maar, ze leest hier echt wel mee.

Helaas heb ik ervaring met de andere kant van het verhaal...ik ben destijds belazerd door mijn (ex)vriend. Je voelt je vast al ellendig genoeg onder de hele situatie dus daar ga ik je niet mee lastig vallen.



Ik wil je alleen mijn mening geven over het schoon schip maken. Mijn ex heeft me destijds meteen verteld wat er gebeurd was. Ik heb er lang over nagedacht maar uiteindelijk geloof ik dat ik het liever niet geweten had.



Het haalt je hele leven echt compleet overhoop, het is moeilijk om het verdriet en woede een plek te geven. En ik vrees dat het echt jaaren duurt voordat je zoiets werkelijk verwerkt hebt.



Misschien kun je een betere manier verzinnen om 'boete te doen'. Iets waar hij zich beter van gaat voelt ipv in een dal van ellende gestort wordt.

Wat ik in mijn eerdere post ook zei, maar waar niemand op reageert, is dat ik mij er werkelijk waar over verbaas dat hier mensen zijn die blijkbaar zo heel zeker weten dat ze dit nóóit zouden doen (ik was ook zo iemand), terwijl niemand in de toekomst kan kijken.

Persoonlijk geloof ik namelijk niet dat iemand vreemd gaat als je in je relatie helemaal happy bent. Dan is er meer aan de knikker. Vreemdgaan is dan natuurlijk niet de oplossing, maar als het, om wat voor reden dan ook, thuis helemaal niet lekker loopt, dan kan je in een situatie komen dat je iets doet waarvan je heel lang hebt gedacht dat je het nóóit zou doen.

Maar goed, zo kijk ik er tegenaan. En als Marianne ervoor kiest hier niet meer te reageren, zullen wij met z'n allen ook nooit weten wat er aan het vreemdgaan vooraf ging.

En natuurlijk blijft het dan nog je eigen keus en je eigen verantwoording en had je er ook voor kunnen kiezen je energie in je relatie te steken...maar nobody is perfect....