Relaties
alle pijlers
Relatieperikelen - moeilijk hoor...
woensdag 2 juli 2008 om 15:32
Ik heb mijn schroom overwonnen en ben zowaar op de relatiepijler beland. Wel onder een andere nick dan waar ik normaal mee post. Denk je me te herkennen? Geen probleem, maar gelieve niet hier of elders op het forum (of msn, hyves, of mail) daar opmerkingen over te maken. Mijn man weet ik dat ik forum, kan ook bij de MSN-groepen en de mail. Ik heb liever niet dat hij dit leest.
Ik heb grote behoefte tot spuien en misschien dat ik nog wat op kan pikken van de dappere ziel met engelengeduld die mijn epistel helemaal heeft gelezen en er ook nog wat over wil zeggen...
Mijn man en ik zijn al meer dan 13 jaar samen. We hebben drie kinderen (2 op de basissschool en eentje op het kdv). De kinderen zijn erg arbeidsintensief - zoals ik het vaak noem - en de nachten zijn te kort. We zijn dus allebei al jaren moe.
Onze oudste heeft wat speciale behoeften ivm ADHD en wat emotionele dingetjes, dus ook dat vraagt energie en tijd.
Onze relatie is al jaren moeizaam. Uiteindelijk slaat de weegschaal altijd door naar 'doorvechten' en halen we meer mooie dingen uit onze relatie dan negatieve dingen. We willen dus niet opgeven. Maar op het moment heb ik het gevoel dat we wel heel erg ver uit elkaar staan en ik weet niet zo goed hoe weer dichter bijelkaar te komen.
Gisteravond hebben we een lang gesprek gevoerd, voor het eerst sinds tijden. Het is moeilijk om een constructief gesprek te voeren. Mijn man is sowieso absoluut geen prater en we zijn geneigd bijvoorbeeld om in de voorbeelden te duiken en die uit te kauwen ipv de voorbeelden als illustratie te gebruiken (hm, dit is niet duidelijk denk ik: ik probeerde voorbeelden te geven van hoe wij communiceren aan de hand van de praktijk, maar dan gingen we toch onze standpunten nog maar eens herhalen ipv op de communicatie zelf in te gaan).
We geven het allebei niet tijdig aan wanneer er problemen zijn. Ik niet, bijvoorbeeld omdat ik me al snel een aansteller voel door de manier van reageren van mijn man. Hij kan - en dat weet hij van zichzelf en dat geeft hij ook toe - heel hard reageren en met een enkele zin iemand compleet van tafel vegen. Soms ook niet omdat ik bang ben dat mijn angsten en twijfels voor hem een vrijbrief kunnen zijn om te zeggen dat hij ermee wil kappen.
Mijn man geeft problemen niet tijdig aan omdat, nou ja, omdat hij hij is denk ik. Omdat dat in zijn karakter zit en omdat hij nooit geleerd heeft te praten. Dat gebeurde thuis ook niet bij hem. Soms gaat het om kleine irritaties, soms om grote dingen. Zo zei mijn man gister dat hij er wel eens aan denkt om bij mij weg te gaan, maar dat de kinderen hem daarvan weerhouden.
We zitten in een vicieuze circel: ik heb een ultralaag libido, mijn man een normaal of hoog libido. Het gaat bij mij beter als we het samen leuk hebben en met respect met elkaar omgaan. Mijn man zit echter direct slecht in zijn vel als hij te weinig seks krijgt/heeft. En hoewel hij zeer gesloten is, merk je dat wel direct in zijn gedrag. Zowel ik als de kinderen moet het verbaal ontgelden. Ik vind dat hij soms echt te ver gaat, vooral richting de kinderen, zij hebben hier niet om gevraagd. Ik ken mijn man langer dan vandaag en kan veel van zijn nukken accepteren omdat ik weet hoe hij in elkaar zit.
Hoe dan ook, het gaat op seksueel vlak momenteel bijzonder slecht en dat werkt dus overdag door op zijn humeur, waardoor ik me nog afzijdiger houdt, etc etc. Voor mij is momenteel de afstand tussen ons te groot om mij daaroverheen te kunnen zetten omwille van een partij goede seks (want als we vrijen, is het gewoon meestal wel goed). Hij denkt echter dat de oplossing van al onze problemen ligt in meer seks.
Van de week ben ik zelf bij een psycholoog geweest ivm een psychiatrische stoornis bij mij. We hebben toen de medicatie besproken die ik sinds kort slik en eventuele aanvullende stappen. Uiteraard hebben we het de afgelopen paar gesprekken soms ook zijdelings over ons huwelijk gehad en de psycholoog waren een aantal dingen opgevallen. Ik dacht dat het zinvol zou zijn om eerst aan mijzelf te werken. Ik voel me al zolang als ik me kan herinneren zelden helemaal gelukkig (whatever that may be...) of tevreden. Ik ben geen optimistisch en zonnig persoon geloof ik. De psycholoog heeft aangegeven dat hij meer ziet in eerst in onze relatie investeren, omdat het anders wel eens te laat zou kunnen zijn. En omdat aan onze relatie werken ook wel eens een gunstige uitwerking op mij zou kunnen hebben. Ik denk dat ik het daar wel mee eens ben. En heb dat gister ook uitgesproken naar mijn man. Hij weet nog niet wat hij wil. Hij ziet eigenlijk het probleem niet zo en denkt dat we er wel komen met een beetje meer samen filmpjes kijken op de bank en meer seks. Ik denk dat dat niet voldoende is. Mijn psycholoog steunt mij overigens in mijn gedachte dat gewoon meer seks hebben niet de oplossing is. Dat mijn man denkt dat meer seks de oplossing is, rijmt voor mijn gevoel dan weer niet met zijn uitspraak van gister over scheiden. Zou hij echt weggaan terwijl hij vindt dat onze relatie goed is op de seks na? (Ik was niet van plan het proefondervindelijk uit te zoeken hoor )
Het grootste probleem is communicatie denk ik. Mijn man heeft een zware stem en een norse blik en klinkt al snel heel boos. De kinderen schrikken hier soms heel erg van, vooral omdat hij wat onvoorspelbaar is in zijn uitbarstingen. Ook tegen mij reageert hij zo, waardoor ik me erg gekleineerd voel (zo is het niet bedoeld).
Zo schieten opmerkingen over lijnen of sporten (motiverend bedoeld) steevast in het verkeerde keelgat omdat ik zelf ook wel weet hoe dom en ruggegraatloos ik ben. Opmerkingen over het huishouden idem dito. En zo zijn er wel meer voorbeelden te bedenken.
Moeilijk vind ik ook de verschillen in opvoeding. Ik denk veel na over wat het beste voor de kinderen is. Mijn man doet gewoon zijn ding. De hele dag TV kijken met de kinderen bijvoorbeeld (en dan bedoel ik ook echt de hele dag...). Of ze vaak laten snoepen. Daarover praten lukt niet omdat hij het gesprek afkapt (hij vindt dan dat ik gewoon mijn zin door wil drijven en luistert niet naar mijn argumenten). Ook vindt hij adviezen van deskundigen vaak onzin. De oudste is heel gevoelig voor prikkels en veel TV kijken veroorzaakt veel onrust bij hem. Hetzelfde met de tandarts en snoepen. Dat vindt mijn man onzin. Het gaat er bij hem niet in dat iemand die ervoor geleerd heeft, het wel eens beter zou kunnen weten dan wij...
We hebben nu afgesproken dat we misschien toch een afspraak gaan maken voor relatietherapie, hoewel mijn man daar eigenlijk geen behoefte aan heeft. Hij voelde zich onder druk gezet. Dat snap ik ook wel, maar niks doen is geen optie meer denk ik. Dan heeft één van ons binnen 5 jaar zijn of haar koffers gepakt.
We hebben hier de hele avond over gesproken en moeten dus op korte termijn bekijken wat we verder gaan doen. Wat het extra moeilijk maakt, is dat de moeder van mijn man een jaar geleden ziek werd en nu bijna een jaar geleden is overleden. Ook daarover uit hij zich niet. Gisteravond legde hij eerst alle 'schuld' voor zijn gepieker en wakker liggen bij mij en het gebrek aan seks, maar helemaal aan het einde van het gesprek bleek dat het verdriet om zijn moeder en de herinneren aan vorig jaar hem ook wakker houden.
Kortom, het is niet eenvoudig.
Als je dit leest: bedankt voor het lezen en petje af voor je doorzettingsvermogen.
Ik heb grote behoefte tot spuien en misschien dat ik nog wat op kan pikken van de dappere ziel met engelengeduld die mijn epistel helemaal heeft gelezen en er ook nog wat over wil zeggen...
Mijn man en ik zijn al meer dan 13 jaar samen. We hebben drie kinderen (2 op de basissschool en eentje op het kdv). De kinderen zijn erg arbeidsintensief - zoals ik het vaak noem - en de nachten zijn te kort. We zijn dus allebei al jaren moe.
Onze oudste heeft wat speciale behoeften ivm ADHD en wat emotionele dingetjes, dus ook dat vraagt energie en tijd.
Onze relatie is al jaren moeizaam. Uiteindelijk slaat de weegschaal altijd door naar 'doorvechten' en halen we meer mooie dingen uit onze relatie dan negatieve dingen. We willen dus niet opgeven. Maar op het moment heb ik het gevoel dat we wel heel erg ver uit elkaar staan en ik weet niet zo goed hoe weer dichter bijelkaar te komen.
Gisteravond hebben we een lang gesprek gevoerd, voor het eerst sinds tijden. Het is moeilijk om een constructief gesprek te voeren. Mijn man is sowieso absoluut geen prater en we zijn geneigd bijvoorbeeld om in de voorbeelden te duiken en die uit te kauwen ipv de voorbeelden als illustratie te gebruiken (hm, dit is niet duidelijk denk ik: ik probeerde voorbeelden te geven van hoe wij communiceren aan de hand van de praktijk, maar dan gingen we toch onze standpunten nog maar eens herhalen ipv op de communicatie zelf in te gaan).
We geven het allebei niet tijdig aan wanneer er problemen zijn. Ik niet, bijvoorbeeld omdat ik me al snel een aansteller voel door de manier van reageren van mijn man. Hij kan - en dat weet hij van zichzelf en dat geeft hij ook toe - heel hard reageren en met een enkele zin iemand compleet van tafel vegen. Soms ook niet omdat ik bang ben dat mijn angsten en twijfels voor hem een vrijbrief kunnen zijn om te zeggen dat hij ermee wil kappen.
Mijn man geeft problemen niet tijdig aan omdat, nou ja, omdat hij hij is denk ik. Omdat dat in zijn karakter zit en omdat hij nooit geleerd heeft te praten. Dat gebeurde thuis ook niet bij hem. Soms gaat het om kleine irritaties, soms om grote dingen. Zo zei mijn man gister dat hij er wel eens aan denkt om bij mij weg te gaan, maar dat de kinderen hem daarvan weerhouden.
We zitten in een vicieuze circel: ik heb een ultralaag libido, mijn man een normaal of hoog libido. Het gaat bij mij beter als we het samen leuk hebben en met respect met elkaar omgaan. Mijn man zit echter direct slecht in zijn vel als hij te weinig seks krijgt/heeft. En hoewel hij zeer gesloten is, merk je dat wel direct in zijn gedrag. Zowel ik als de kinderen moet het verbaal ontgelden. Ik vind dat hij soms echt te ver gaat, vooral richting de kinderen, zij hebben hier niet om gevraagd. Ik ken mijn man langer dan vandaag en kan veel van zijn nukken accepteren omdat ik weet hoe hij in elkaar zit.
Hoe dan ook, het gaat op seksueel vlak momenteel bijzonder slecht en dat werkt dus overdag door op zijn humeur, waardoor ik me nog afzijdiger houdt, etc etc. Voor mij is momenteel de afstand tussen ons te groot om mij daaroverheen te kunnen zetten omwille van een partij goede seks (want als we vrijen, is het gewoon meestal wel goed). Hij denkt echter dat de oplossing van al onze problemen ligt in meer seks.
Van de week ben ik zelf bij een psycholoog geweest ivm een psychiatrische stoornis bij mij. We hebben toen de medicatie besproken die ik sinds kort slik en eventuele aanvullende stappen. Uiteraard hebben we het de afgelopen paar gesprekken soms ook zijdelings over ons huwelijk gehad en de psycholoog waren een aantal dingen opgevallen. Ik dacht dat het zinvol zou zijn om eerst aan mijzelf te werken. Ik voel me al zolang als ik me kan herinneren zelden helemaal gelukkig (whatever that may be...) of tevreden. Ik ben geen optimistisch en zonnig persoon geloof ik. De psycholoog heeft aangegeven dat hij meer ziet in eerst in onze relatie investeren, omdat het anders wel eens te laat zou kunnen zijn. En omdat aan onze relatie werken ook wel eens een gunstige uitwerking op mij zou kunnen hebben. Ik denk dat ik het daar wel mee eens ben. En heb dat gister ook uitgesproken naar mijn man. Hij weet nog niet wat hij wil. Hij ziet eigenlijk het probleem niet zo en denkt dat we er wel komen met een beetje meer samen filmpjes kijken op de bank en meer seks. Ik denk dat dat niet voldoende is. Mijn psycholoog steunt mij overigens in mijn gedachte dat gewoon meer seks hebben niet de oplossing is. Dat mijn man denkt dat meer seks de oplossing is, rijmt voor mijn gevoel dan weer niet met zijn uitspraak van gister over scheiden. Zou hij echt weggaan terwijl hij vindt dat onze relatie goed is op de seks na? (Ik was niet van plan het proefondervindelijk uit te zoeken hoor )
Het grootste probleem is communicatie denk ik. Mijn man heeft een zware stem en een norse blik en klinkt al snel heel boos. De kinderen schrikken hier soms heel erg van, vooral omdat hij wat onvoorspelbaar is in zijn uitbarstingen. Ook tegen mij reageert hij zo, waardoor ik me erg gekleineerd voel (zo is het niet bedoeld).
Zo schieten opmerkingen over lijnen of sporten (motiverend bedoeld) steevast in het verkeerde keelgat omdat ik zelf ook wel weet hoe dom en ruggegraatloos ik ben. Opmerkingen over het huishouden idem dito. En zo zijn er wel meer voorbeelden te bedenken.
Moeilijk vind ik ook de verschillen in opvoeding. Ik denk veel na over wat het beste voor de kinderen is. Mijn man doet gewoon zijn ding. De hele dag TV kijken met de kinderen bijvoorbeeld (en dan bedoel ik ook echt de hele dag...). Of ze vaak laten snoepen. Daarover praten lukt niet omdat hij het gesprek afkapt (hij vindt dan dat ik gewoon mijn zin door wil drijven en luistert niet naar mijn argumenten). Ook vindt hij adviezen van deskundigen vaak onzin. De oudste is heel gevoelig voor prikkels en veel TV kijken veroorzaakt veel onrust bij hem. Hetzelfde met de tandarts en snoepen. Dat vindt mijn man onzin. Het gaat er bij hem niet in dat iemand die ervoor geleerd heeft, het wel eens beter zou kunnen weten dan wij...
We hebben nu afgesproken dat we misschien toch een afspraak gaan maken voor relatietherapie, hoewel mijn man daar eigenlijk geen behoefte aan heeft. Hij voelde zich onder druk gezet. Dat snap ik ook wel, maar niks doen is geen optie meer denk ik. Dan heeft één van ons binnen 5 jaar zijn of haar koffers gepakt.
We hebben hier de hele avond over gesproken en moeten dus op korte termijn bekijken wat we verder gaan doen. Wat het extra moeilijk maakt, is dat de moeder van mijn man een jaar geleden ziek werd en nu bijna een jaar geleden is overleden. Ook daarover uit hij zich niet. Gisteravond legde hij eerst alle 'schuld' voor zijn gepieker en wakker liggen bij mij en het gebrek aan seks, maar helemaal aan het einde van het gesprek bleek dat het verdriet om zijn moeder en de herinneren aan vorig jaar hem ook wakker houden.
Kortom, het is niet eenvoudig.
Als je dit leest: bedankt voor het lezen en petje af voor je doorzettingsvermogen.
donderdag 17 juli 2008 om 11:33
