Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 14 juli 2008 om 23:25
Okee, ik ben dus dat boek van Susan Forward aan het lezen.
Veel herkenning, veel van wat er staat kan ik zo verder invullen.
Herinneringen, ook dingen die ik al weer vergeten was. Details.
Net zoals hier schrijven, dat effect.
De grote lijnen zijn duidelijk, de keerpunten ook.
Ik voel hoeveel verder ik zelf ben gekomen, maar nog steeds ben ik bezig met die dingen die me nu nog dwars zitten, op een of andere manier doorwerken.
Maar ik dacht, om te beginnen zet ik hier even de lijstjes neer.
Checklist dus. Voelt een beetje raar maar je moet ergens beginnen en ik wilde het toch wel graag over het boek hebben denk ik. Misschien heeft iemand er wat aan, net zoals ik op een bepaald moment zeker iets had aan een link die Leo hierover gaf.
Misogyne relatie: hoe gedraag je je?
-Bied je steeds je verontschuldigingen aan?
-Aanvaard je makkelijk de schuld voor alles wat er in de relatie verkeerd gaat?
-Loop je op 'eieren'? Weeg je al je woorden op een goudschaaltje, of oefen je van te voren wat je tegen je partner wilt gaan zeggen om hem niet kwaad te maken?
-Loop je de kinderen voortdurend te vertellen dat ze voorzichtig moeten zijn, zodat ze papa niet van streek maken?
-Huil je veel meer dan vroeger?
-Onderdruk je je gevoelens, vooral je woede?
-Probeer je voortdurend te achterhalen hoe je de goedkeuring van je partner kunt winnen? Wring je je in allerlei bochten om aan zijn steeds wisselende eisen te voldoen?
-Heb je interesses, activiteiten en mensen opgegeven die vroeger belangrijk vor je waren?
-Heb je meningen, ideeën, houdingen, hoop en dromen opgegeven die je voorheen voor jezelf koesterde?
-Stagneert je ontwikkeling op het gebied van werk en opleiding?
-Verontschuldig je voortdurend het gedrag van je partner bij jezelf en anderen?
-Ben je jezelf lichamelijk gaan verwaarlozen? Ben je veel aangekomen of afgevallen? Besteed je minder aandacht aan je uiterlijk dan vroeger? Zoek je excuses om het huis niet uit te gaan?
-Is je leven erop gericht het je partner naar de zin te maken en zijn woede en afkeuring te vermijden?
Hoe gedraagt je partner zich?
-Staat hij erop controle uit te oefenen over je leven, je gedachten en je gedrag?
-Oefent hij voortdurend kritiek op je uit en zoekt hij steeds naar fouten?
-Intimideert hij je door te schreeuwen of door te dreigen dat hij niet meer van je zal houden of weg zal gaan als je niet doet wat hij zegt?
-Dwingt hij je tot inschikkelijkheid door je te bedreigen met lichamelijk geweld?
-Vervalt hij zonder waarschuwing van een vrolijke bui in een woedeuitbarsting?
-Maakt hij geringschattende opmerkingen over vrouwen in het algemeen en jou in het bijzonder?
-Houdt hij liefde, geld, seks of goedkeuring achter om je te straffen als je iets doet wat hem niet bevalt?
-Geeft hij jou en andere mensen de schuld van al zijn mislukkingen en tekortkomingen?
-Valt hij je aan met beledigingen en scheldpartijen?
-Haalt hij je meningen en gevoelens naar beneden?
-Beschuldigt hij je ervan dat je overgevoelig of overdreven reageert als je van streek raakt door zijn aanvallen?
-Maakt hij je in de war door nergens over te willen praten, ales te ontkennen, van onderwerp te veranderen, de zaken te verdraaien of na een enorme rel net te doen of er niets aan de hand is?
-Strijdt hij met je kinderen of andere belangrijke mensen in je leven om je aandacht?
-Is hij buitengewoon jaloers of bezitterig?
-Staat hij erop dat je voor hem dingen opgeeft die voor jou belangrijk en waardevol zijn?
-Levert hij voortdurend kritiek op andere belangrijke mensen in je leven, zoals je familie en vrienden?
-Kleineert hij je prestaties?
-Kleineert hij je op seksueel gebied?
-Dwingt hij je tot seksuele handelingen die voor jou onplezierig of pijnlijk zijn?
-Heeft hij buitenechtelijke relaties?
-Is hij ongevoelig voor jou seksuele behoeften?
-Is hij vriendelijk in gezelschap maar staat hij onmiddellijk klaar om tegen je uit te vallen als jullie weer alleen zijn?
-Vernedert hij je in het bijzijn van anderen?
Goed, als je alles zo onder elkaar zet begrijp je inderdaad waarom mensen zich, dit lezend, afvragen waarom je in hemelsnaam blijft in zo'n relatie.
Blijft een ingewikkeld iets.
Veel herkenning, veel van wat er staat kan ik zo verder invullen.
Herinneringen, ook dingen die ik al weer vergeten was. Details.
Net zoals hier schrijven, dat effect.
De grote lijnen zijn duidelijk, de keerpunten ook.
Ik voel hoeveel verder ik zelf ben gekomen, maar nog steeds ben ik bezig met die dingen die me nu nog dwars zitten, op een of andere manier doorwerken.
Maar ik dacht, om te beginnen zet ik hier even de lijstjes neer.
Checklist dus. Voelt een beetje raar maar je moet ergens beginnen en ik wilde het toch wel graag over het boek hebben denk ik. Misschien heeft iemand er wat aan, net zoals ik op een bepaald moment zeker iets had aan een link die Leo hierover gaf.
Misogyne relatie: hoe gedraag je je?
-Bied je steeds je verontschuldigingen aan?
-Aanvaard je makkelijk de schuld voor alles wat er in de relatie verkeerd gaat?
-Loop je op 'eieren'? Weeg je al je woorden op een goudschaaltje, of oefen je van te voren wat je tegen je partner wilt gaan zeggen om hem niet kwaad te maken?
-Loop je de kinderen voortdurend te vertellen dat ze voorzichtig moeten zijn, zodat ze papa niet van streek maken?
-Huil je veel meer dan vroeger?
-Onderdruk je je gevoelens, vooral je woede?
-Probeer je voortdurend te achterhalen hoe je de goedkeuring van je partner kunt winnen? Wring je je in allerlei bochten om aan zijn steeds wisselende eisen te voldoen?
-Heb je interesses, activiteiten en mensen opgegeven die vroeger belangrijk vor je waren?
-Heb je meningen, ideeën, houdingen, hoop en dromen opgegeven die je voorheen voor jezelf koesterde?
-Stagneert je ontwikkeling op het gebied van werk en opleiding?
-Verontschuldig je voortdurend het gedrag van je partner bij jezelf en anderen?
-Ben je jezelf lichamelijk gaan verwaarlozen? Ben je veel aangekomen of afgevallen? Besteed je minder aandacht aan je uiterlijk dan vroeger? Zoek je excuses om het huis niet uit te gaan?
-Is je leven erop gericht het je partner naar de zin te maken en zijn woede en afkeuring te vermijden?
Hoe gedraagt je partner zich?
-Staat hij erop controle uit te oefenen over je leven, je gedachten en je gedrag?
-Oefent hij voortdurend kritiek op je uit en zoekt hij steeds naar fouten?
-Intimideert hij je door te schreeuwen of door te dreigen dat hij niet meer van je zal houden of weg zal gaan als je niet doet wat hij zegt?
-Dwingt hij je tot inschikkelijkheid door je te bedreigen met lichamelijk geweld?
-Vervalt hij zonder waarschuwing van een vrolijke bui in een woedeuitbarsting?
-Maakt hij geringschattende opmerkingen over vrouwen in het algemeen en jou in het bijzonder?
-Houdt hij liefde, geld, seks of goedkeuring achter om je te straffen als je iets doet wat hem niet bevalt?
-Geeft hij jou en andere mensen de schuld van al zijn mislukkingen en tekortkomingen?
-Valt hij je aan met beledigingen en scheldpartijen?
-Haalt hij je meningen en gevoelens naar beneden?
-Beschuldigt hij je ervan dat je overgevoelig of overdreven reageert als je van streek raakt door zijn aanvallen?
-Maakt hij je in de war door nergens over te willen praten, ales te ontkennen, van onderwerp te veranderen, de zaken te verdraaien of na een enorme rel net te doen of er niets aan de hand is?
-Strijdt hij met je kinderen of andere belangrijke mensen in je leven om je aandacht?
-Is hij buitengewoon jaloers of bezitterig?
-Staat hij erop dat je voor hem dingen opgeeft die voor jou belangrijk en waardevol zijn?
-Levert hij voortdurend kritiek op andere belangrijke mensen in je leven, zoals je familie en vrienden?
-Kleineert hij je prestaties?
-Kleineert hij je op seksueel gebied?
-Dwingt hij je tot seksuele handelingen die voor jou onplezierig of pijnlijk zijn?
-Heeft hij buitenechtelijke relaties?
-Is hij ongevoelig voor jou seksuele behoeften?
-Is hij vriendelijk in gezelschap maar staat hij onmiddellijk klaar om tegen je uit te vallen als jullie weer alleen zijn?
-Vernedert hij je in het bijzijn van anderen?
Goed, als je alles zo onder elkaar zet begrijp je inderdaad waarom mensen zich, dit lezend, afvragen waarom je in hemelsnaam blijft in zo'n relatie.
Blijft een ingewikkeld iets.
dinsdag 15 juli 2008 om 00:02
dinsdag 15 juli 2008 om 11:36
Ik heb ook genoeg ja's.
En een zeef in plaats van een geheugen. Gelukkig maar. Ben er eigenlijk heel blij mee dat ik niet meer precies weet hoe het elke dag ging bij ons thuis.
Hoe die meningsverschillen ontstonden of wat ze inhielden.
Het enige wat ik heel zeker weet -en dat is heel belangrijk- is dat ik nooit, nóóit meer, iets met deze man kan aanvangen. Ook al lijkt 'ie nog zo voorkomend op dit moment.
En een zeef in plaats van een geheugen. Gelukkig maar. Ben er eigenlijk heel blij mee dat ik niet meer precies weet hoe het elke dag ging bij ons thuis.
Hoe die meningsverschillen ontstonden of wat ze inhielden.
Het enige wat ik heel zeker weet -en dat is heel belangrijk- is dat ik nooit, nóóit meer, iets met deze man kan aanvangen. Ook al lijkt 'ie nog zo voorkomend op dit moment.
dinsdag 15 juli 2008 om 11:40
zaterdag 19 juli 2008 om 11:25
Ik las het rijtje dus in de trein op weg naar huis, naar het huis van mijn vrienden waar ik een jaar op zolder heb gewoond en tijdens het lezen van dit rijtje drong tot me door dat wat ik beleefd had in de afgelopen 10 jaar een naam had en voor mij ook een gezicht. Hardop heb ik de ja's door de trein geroepen. Letterlijk krijsend af en toe. Ik sprong gewoon van het bankje af en toe. Álle frustratie om iets waar ik nooit een vinger op kon leggen kwam naar buiten.
Later ben ik ook erg boos geweest. Op mezelf vooral. Dat ik niet eerder ben gaan zoeken naar dingen die zouden verduidelijken wat er met onze relatie niet goed was. Maar omdat ik er depressief van werd, van die relatie, moest ik volgens mijn ex maar in therapie, met hém was niks aan de hand tenslotte, terwijl hij, excuses dat ik het zo zeg, simpelweg 'gestoord' was en mij liet geloven dat ik het was.
Ik was ook niet helemaal wijs, ongetwijfeld, mijn moeder, die mijn rolmodel was, liet zich tenslotte ook domineren door mijn vader, ik wist niet beter. Alles werd me duidelijk door het lezen van dat boek.
Laatst heb ik het nog eens geprobeerd, om het weer te lezen. Maar ik heb het aan Pom meegegeven, ik voelde me er niet lekker bij, het stond te ver bij me vandaan...
Later ben ik ook erg boos geweest. Op mezelf vooral. Dat ik niet eerder ben gaan zoeken naar dingen die zouden verduidelijken wat er met onze relatie niet goed was. Maar omdat ik er depressief van werd, van die relatie, moest ik volgens mijn ex maar in therapie, met hém was niks aan de hand tenslotte, terwijl hij, excuses dat ik het zo zeg, simpelweg 'gestoord' was en mij liet geloven dat ik het was.
Ik was ook niet helemaal wijs, ongetwijfeld, mijn moeder, die mijn rolmodel was, liet zich tenslotte ook domineren door mijn vader, ik wist niet beter. Alles werd me duidelijk door het lezen van dat boek.
Laatst heb ik het nog eens geprobeerd, om het weer te lezen. Maar ik heb het aan Pom meegegeven, ik voelde me er niet lekker bij, het stond te ver bij me vandaan...
zaterdag 19 juli 2008 om 11:39
zaterdag 19 juli 2008 om 17:05
Nou Zonneke, ik kan er nog weleens pissig om worden eigenlijk. Maar ik ben niet meer doorlopend kwaad. Dat zijn van die fases waar je doorheen gaat en ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet op gelet heb wanneer ik van de ene naar de andere fase over ben gegaan, ik merkte dat ik het op den duur ook rationeel kon bekijken en ook kon denken dat het iets was wat tóen bij me hoorde en nu absoluut niet meer. Ergens middenin zitten is anders dan er van buitenaf tegenaan kijken.
Op een ander topic, waar ook jij gepost het trouwens, gaat het dan over irritatie voelen bij vrouwen die in zo'n relatie blijven zitten. Daar wind ik me over op. Ik zit nu te voelen of ik me opwind om de klakkeloze opmerking van ergernis over iets waar de geërgerde niets vanaf weet (althans niet over mijn en bijvoorbeeld jullie situatie), of ergernis naar mezelf toe, dat ik vind dat de geërgerde gelijk heeft en ik baal omdat ik zelf niet de ballen had om er al veel eerder uit te stappen dan ik gedaan heb.
Waar ik wel vea overtuigd ben geraakt - en dat is iets waar ik wel eens iets anders over heb gezegd - is dat het niet iedereen kan gebeuren. Ik geloof dat ik daar lang van overtuigd ben geweest maar dat geloof ik inmiddels echt niet meer. Mede door het schrijven hier trouwens denk ik wel te weten dat lang niet iedere vrouw (of man) zich laat domineren, indoctrineren, slaan, vernederen o.i.d.
Niets ten nadele van bijvoorbeeld ons hier, ik bedoel het niet negatief, ik zie gewoon dat bij veel van ons die enorme will to please aanwezig is, dat lief gevonden willen worden, onzekerheid over het eigen persoon, over iets al dan niet kunnen, het beïnvloedbare en die onverzettelijke drift om iets te maken van een situatie die gewoon slecht is. Die hondstrouw en het geloof in dat echte liefde zal overwinnen, op welke manier dan ook ingegeven maar zeer duidelijk aanwezig. Heel dapper, heel leeuwin-achtig en heel sterk maar niet voor jezelf, altijd voor anderen, voor die éne ander zelfs.
Ik vind het niet zo fijn om dat beeld bij mezelf te hebben maar toch moet ik toegeven dat het zo is. Ik heb bijna nooit ruzie. Met niemand. Ook niet op het werk, niet thuis, niet op zoiets als een forum. Ik word lief gevonden, attent, hartelijk, terwijl ik mezelf soms best een kenau vind. Maar nee, dat ben ik in de ogen van welke omgeving dan ook niet, in tegendeel zelfs. Dat hóeft ook niet maar alleen maar lief en zorgend en moederend, dat is niet het beeld wat ik bij mezelf heb, hoewel anderen dat vaak wel hebben.
Dus dan kunnen er twee dingen aan de hand zijn; of mijn omgeving(en) hebben een verkeerd beeld bij mij, of ik heb een verkeerd of beter gezegd ánder beeld bij mezelf. En ik denk dat dat laatste het geval is.
Blijkbaar heb ik een blinde vlek en is mijn geschipper en mijn manier van om ruzies heen werken, mijn conflictmijdende gedrag iets wat bij mij hoort, al omarm ik het (nog) niet.
Het doet me namelijk veel te veel aan mijn moeder denken, aan hoe die in het leven staat en dat zij eigenlijk ook de verkeerde man heeft getroffen, een die precies doet waar hij zelf zin in heeft en dat al een mensenleven lang. Hij heeft mijn moeder nooit geslagen maar de keren dat hij haar ten overstaan van ons kinderen, voor rotte vis uitmaakte of de grond inboorde met zijn woorden, haar duidelijk maakte dat ze nergens voor deugde en driftig werd als ze niet meteen snapte wat hij zei, zijn legio. Haar snikkende verontschuldigingen, zijn - in zijn ogen meer dan terechte - boosheid, hij die haar vergaf en zij die dan met een waterige glimlach naar hem opkeek, staan mij op het netvlies gebrand en ik wist al vroeg; mannen moet je maar gewoon gelijk geven, ook al worden ze driftig, ook al zijn ze onredelijk, ook al doen ze je pijn met hun woorden, zeg maar gewoon dat hij gelijk heeft en draai desnoods de tranenkraan open, dan stem je hem weer mild.
Mijn moeder was niet in staat mij te beschermen en ik vertrouwde haar niet, instinctief wist ik dat ze me altijd aan mijn vader zou verraden en dat deed ze ook, vele malen, ook als ik haar op het hart drukte dat niet te doen. Ik heb mijn ouders niet verteld dat ik seksueel misbruikt werd door een huisvriend, ik had het gevoel dat ze het wisten en dat gevoel heb ik (ergens) nog steeds, al kan ik niet precies mijn vinger er op leggen, ik kan me een tweetal situaties herinneren dat mijn vader (niet mijn moeder) er getuige van was dat ik ongepast werd betast en hij zei er niets van. Een keer zei hij; dat wil ze niet. Ik hoor het hem nog zeggen en toen werd ik losgelaten, maar verder ging het niet en het misbruik ging door en ik dacht dat het normaal was als grote mannen met kleine meisjes wilden tongzoenen, ik had geen idee dat dat niet normaal was en ik leerde; doe maar gewoon wat de man wil, dan is hij niet 'lastig' meer.
En zo kon mijn ex mij makkelijk onderwerpen. Hij hoefde er geen moeite voor te doen zelfs. Ik was als was in zijn handen. En gelukkig gebeurt dat niet iedere vrouw en niet iedere vrouw die het wel gebeurt heeft meegemaakt wat ik meemaakte maar er zijn patronen en die staan in dat boek en daarom is dat boek voor mij het belangrijkste boek geweest wat ik ooit in mijn handen heb gehad, omdat het me geleerd heeft wat ik nu weet.
Op een ander topic, waar ook jij gepost het trouwens, gaat het dan over irritatie voelen bij vrouwen die in zo'n relatie blijven zitten. Daar wind ik me over op. Ik zit nu te voelen of ik me opwind om de klakkeloze opmerking van ergernis over iets waar de geërgerde niets vanaf weet (althans niet over mijn en bijvoorbeeld jullie situatie), of ergernis naar mezelf toe, dat ik vind dat de geërgerde gelijk heeft en ik baal omdat ik zelf niet de ballen had om er al veel eerder uit te stappen dan ik gedaan heb.
Waar ik wel vea overtuigd ben geraakt - en dat is iets waar ik wel eens iets anders over heb gezegd - is dat het niet iedereen kan gebeuren. Ik geloof dat ik daar lang van overtuigd ben geweest maar dat geloof ik inmiddels echt niet meer. Mede door het schrijven hier trouwens denk ik wel te weten dat lang niet iedere vrouw (of man) zich laat domineren, indoctrineren, slaan, vernederen o.i.d.
Niets ten nadele van bijvoorbeeld ons hier, ik bedoel het niet negatief, ik zie gewoon dat bij veel van ons die enorme will to please aanwezig is, dat lief gevonden willen worden, onzekerheid over het eigen persoon, over iets al dan niet kunnen, het beïnvloedbare en die onverzettelijke drift om iets te maken van een situatie die gewoon slecht is. Die hondstrouw en het geloof in dat echte liefde zal overwinnen, op welke manier dan ook ingegeven maar zeer duidelijk aanwezig. Heel dapper, heel leeuwin-achtig en heel sterk maar niet voor jezelf, altijd voor anderen, voor die éne ander zelfs.
Ik vind het niet zo fijn om dat beeld bij mezelf te hebben maar toch moet ik toegeven dat het zo is. Ik heb bijna nooit ruzie. Met niemand. Ook niet op het werk, niet thuis, niet op zoiets als een forum. Ik word lief gevonden, attent, hartelijk, terwijl ik mezelf soms best een kenau vind. Maar nee, dat ben ik in de ogen van welke omgeving dan ook niet, in tegendeel zelfs. Dat hóeft ook niet maar alleen maar lief en zorgend en moederend, dat is niet het beeld wat ik bij mezelf heb, hoewel anderen dat vaak wel hebben.
Dus dan kunnen er twee dingen aan de hand zijn; of mijn omgeving(en) hebben een verkeerd beeld bij mij, of ik heb een verkeerd of beter gezegd ánder beeld bij mezelf. En ik denk dat dat laatste het geval is.
Blijkbaar heb ik een blinde vlek en is mijn geschipper en mijn manier van om ruzies heen werken, mijn conflictmijdende gedrag iets wat bij mij hoort, al omarm ik het (nog) niet.
Het doet me namelijk veel te veel aan mijn moeder denken, aan hoe die in het leven staat en dat zij eigenlijk ook de verkeerde man heeft getroffen, een die precies doet waar hij zelf zin in heeft en dat al een mensenleven lang. Hij heeft mijn moeder nooit geslagen maar de keren dat hij haar ten overstaan van ons kinderen, voor rotte vis uitmaakte of de grond inboorde met zijn woorden, haar duidelijk maakte dat ze nergens voor deugde en driftig werd als ze niet meteen snapte wat hij zei, zijn legio. Haar snikkende verontschuldigingen, zijn - in zijn ogen meer dan terechte - boosheid, hij die haar vergaf en zij die dan met een waterige glimlach naar hem opkeek, staan mij op het netvlies gebrand en ik wist al vroeg; mannen moet je maar gewoon gelijk geven, ook al worden ze driftig, ook al zijn ze onredelijk, ook al doen ze je pijn met hun woorden, zeg maar gewoon dat hij gelijk heeft en draai desnoods de tranenkraan open, dan stem je hem weer mild.
Mijn moeder was niet in staat mij te beschermen en ik vertrouwde haar niet, instinctief wist ik dat ze me altijd aan mijn vader zou verraden en dat deed ze ook, vele malen, ook als ik haar op het hart drukte dat niet te doen. Ik heb mijn ouders niet verteld dat ik seksueel misbruikt werd door een huisvriend, ik had het gevoel dat ze het wisten en dat gevoel heb ik (ergens) nog steeds, al kan ik niet precies mijn vinger er op leggen, ik kan me een tweetal situaties herinneren dat mijn vader (niet mijn moeder) er getuige van was dat ik ongepast werd betast en hij zei er niets van. Een keer zei hij; dat wil ze niet. Ik hoor het hem nog zeggen en toen werd ik losgelaten, maar verder ging het niet en het misbruik ging door en ik dacht dat het normaal was als grote mannen met kleine meisjes wilden tongzoenen, ik had geen idee dat dat niet normaal was en ik leerde; doe maar gewoon wat de man wil, dan is hij niet 'lastig' meer.
En zo kon mijn ex mij makkelijk onderwerpen. Hij hoefde er geen moeite voor te doen zelfs. Ik was als was in zijn handen. En gelukkig gebeurt dat niet iedere vrouw en niet iedere vrouw die het wel gebeurt heeft meegemaakt wat ik meemaakte maar er zijn patronen en die staan in dat boek en daarom is dat boek voor mij het belangrijkste boek geweest wat ik ooit in mijn handen heb gehad, omdat het me geleerd heeft wat ik nu weet.
zaterdag 19 juli 2008 om 19:07
Hoi meisjes,
Ik kom me even melden.
Lees mee, o.a. over 'het Boek' waar ik zolangzamerhand steeds nieuwsgieriger naar wordt.
Hij is in mijn bieb ook wel te leen, maar....steeds is iemand me voor; er zijn dus meer gegadigden.
De afgelopen dagen ben ik door een hel gegaan.
Gisteren vertrokken naar mijn vakantieadres. De dag ervoor een huis overeind, ik wilde nog dingen opruimen, moest nog wat dingen wassen, strijken, inpakken, de reistassen stonden in de kamer...
En toen gebeurde er iets, een brief van mijn advo, en ik voelde de grond onder mijn voeten wegzinken. Voelde mijn knieën slap worden en dacht dat ik ging fainten. Ik ben in paniek naar mijn buurvrouw gelopen die zag hoe ik er aan toe was en die heeft me neergezet en gekeken wat er was waarom ik zo instortte.
Mijn advo heeft mij een brief gestuurd waarin zij haar wantrouwen in mij uitspreekt, en dreigt met hoge kosten met terugwerkende kracht!
De aantijgingen die ze doet zijn niet waar, en bovendien doen ze er niet toe wat mijn 'zaak' betreft.
Ik zie nu op dit moment wel in dat het nergens op slaat, maar ik heb nu ook geen advo meer achter mij staan.
Ben nu wel met vakantie, maar ik kan er totaal niet van loskomen.
Ik heb niet gauw zelfmedelijden, maar nu wel. Het is volkomen onterecht wat mij wordt aangewreven, moet ik me nu tegen mijn advo gaan verdedigen?
Ik kan dat niet. Ik ben moe en trek dit gewoon niet.
Ik ben bang en geïntimideerd. Ik ben zo'n open boek geweest, en ik wordt niet geloofd.
Vinden mensen dat ik te sterk ben, na wat ik heb meegemaakt de laatste jaren?
Denken ze dat dat niet kan op eigen kracht?
Ik ben de laatste tijd vaker benaderd door vrouwen in mijn omgeving, die mij vertelden met dezelfde problemen te maken te hebben als ik, en of ik met ze wilde praten, ze wilden weten hoe ik het allemaal doe, want ik zie er zo gelukkig uit, en het gaat zo goed met mij!
Maar nu even niet. Ik voel me totaal en tot in mijn bodem onderuitgehaald.
Gister dacht ik nog dat ik het niet erg zou vinden wanneer ik ging slapen en niet meer wakker zou worden: rust!
Maar ik schaam me voor zulke gedachten want als het me goed gaat vind ik de wereld een heerlijke plek, ik hou van het leven!
Ik ben het alleen zó zat om altijd maar dwarsgezeten te worden.
Wanneer houdt het op.
WANNEER HOUDT HET OP!!
Ik kom me even melden.
Lees mee, o.a. over 'het Boek' waar ik zolangzamerhand steeds nieuwsgieriger naar wordt.
Hij is in mijn bieb ook wel te leen, maar....steeds is iemand me voor; er zijn dus meer gegadigden.
De afgelopen dagen ben ik door een hel gegaan.
Gisteren vertrokken naar mijn vakantieadres. De dag ervoor een huis overeind, ik wilde nog dingen opruimen, moest nog wat dingen wassen, strijken, inpakken, de reistassen stonden in de kamer...
En toen gebeurde er iets, een brief van mijn advo, en ik voelde de grond onder mijn voeten wegzinken. Voelde mijn knieën slap worden en dacht dat ik ging fainten. Ik ben in paniek naar mijn buurvrouw gelopen die zag hoe ik er aan toe was en die heeft me neergezet en gekeken wat er was waarom ik zo instortte.
Mijn advo heeft mij een brief gestuurd waarin zij haar wantrouwen in mij uitspreekt, en dreigt met hoge kosten met terugwerkende kracht!
De aantijgingen die ze doet zijn niet waar, en bovendien doen ze er niet toe wat mijn 'zaak' betreft.
Ik zie nu op dit moment wel in dat het nergens op slaat, maar ik heb nu ook geen advo meer achter mij staan.
Ben nu wel met vakantie, maar ik kan er totaal niet van loskomen.
Ik heb niet gauw zelfmedelijden, maar nu wel. Het is volkomen onterecht wat mij wordt aangewreven, moet ik me nu tegen mijn advo gaan verdedigen?
Ik kan dat niet. Ik ben moe en trek dit gewoon niet.
Ik ben bang en geïntimideerd. Ik ben zo'n open boek geweest, en ik wordt niet geloofd.
Vinden mensen dat ik te sterk ben, na wat ik heb meegemaakt de laatste jaren?
Denken ze dat dat niet kan op eigen kracht?
Ik ben de laatste tijd vaker benaderd door vrouwen in mijn omgeving, die mij vertelden met dezelfde problemen te maken te hebben als ik, en of ik met ze wilde praten, ze wilden weten hoe ik het allemaal doe, want ik zie er zo gelukkig uit, en het gaat zo goed met mij!
Maar nu even niet. Ik voel me totaal en tot in mijn bodem onderuitgehaald.
Gister dacht ik nog dat ik het niet erg zou vinden wanneer ik ging slapen en niet meer wakker zou worden: rust!
Maar ik schaam me voor zulke gedachten want als het me goed gaat vind ik de wereld een heerlijke plek, ik hou van het leven!
Ik ben het alleen zó zat om altijd maar dwarsgezeten te worden.
Wanneer houdt het op.
WANNEER HOUDT HET OP!!
zaterdag 19 juli 2008 om 21:14
Maar Perel, zoals jij het stelt, dat kan zij toch helemaal niet maken!
Deze advocate heeft ineens wantrouwen tegen jou en gaat dreigen met hoge kosten met terugwerkende kracht?
Het moet niet vreemder worden.
Kijk eens op de site Nederlandse orde van advocaten en kijk eens wat zij kunnen doen om jou hiermee te helpen.
Dit lijkt me niet een kwestie die je zelf op kunt lossen en daarvoor zul je toch hulp van andere advocaten nodig hebben.
Heel veel sterkte, maar dit is het niet waard om je vakantie doot te laten verpesten!
Deze advocate heeft ineens wantrouwen tegen jou en gaat dreigen met hoge kosten met terugwerkende kracht?
Het moet niet vreemder worden.
Kijk eens op de site Nederlandse orde van advocaten en kijk eens wat zij kunnen doen om jou hiermee te helpen.
Dit lijkt me niet een kwestie die je zelf op kunt lossen en daarvoor zul je toch hulp van andere advocaten nodig hebben.
Heel veel sterkte, maar dit is het niet waard om je vakantie doot te laten verpesten!
zaterdag 19 juli 2008 om 21:18
Mijn god Perel, wat afschuwelijk voor je.....
Vreemd verhaal van die advocaat. Ik weet niet veel van advocaten af maar het vertrouwen in je cliënt verliezen....alsof je een misdadiger bent!
Een nieuwe zoeken meid, en wel zo snel mogelijk, dat is denk ik het enige wat je kunt doen. Ik weet dat het moeilijk is maar je kunt je hierdoor niet af laten remmen, ook al doet het nu heel veel pijn. Je moet hoe dan ook door met waar je mee bezig bent.
Nu even rust, maandag moet je meteen achter nieuwe juridische bijstand aan. Geen idee of het raadzaam is om over de situatie tussen jou en je voormalige advocaat te praten maar in ieder geval moet er een nieuwe komen. Probeer kalm te zijn en je niet gek te laten maken. Als jij weet hoe het zit en je kunt jezelf recht aankijken dan is dat genoeg. Schrijf een brief terug aan die advocaat, niet om hem/haar weer terug te krijgen maar om te zeggen wat je denkt van de situatie.
Je weet me te vinden als je meer wil delen dan op het forum.
Liefs en dikke kus,
Leo
Vreemd verhaal van die advocaat. Ik weet niet veel van advocaten af maar het vertrouwen in je cliënt verliezen....alsof je een misdadiger bent!
Een nieuwe zoeken meid, en wel zo snel mogelijk, dat is denk ik het enige wat je kunt doen. Ik weet dat het moeilijk is maar je kunt je hierdoor niet af laten remmen, ook al doet het nu heel veel pijn. Je moet hoe dan ook door met waar je mee bezig bent.
Nu even rust, maandag moet je meteen achter nieuwe juridische bijstand aan. Geen idee of het raadzaam is om over de situatie tussen jou en je voormalige advocaat te praten maar in ieder geval moet er een nieuwe komen. Probeer kalm te zijn en je niet gek te laten maken. Als jij weet hoe het zit en je kunt jezelf recht aankijken dan is dat genoeg. Schrijf een brief terug aan die advocaat, niet om hem/haar weer terug te krijgen maar om te zeggen wat je denkt van de situatie.
Je weet me te vinden als je meer wil delen dan op het forum.
Liefs en dikke kus,
Leo
zaterdag 19 juli 2008 om 21:34
Hoi,
Dankje voor je knuffel Iseo, kan ik gebruiken!
Pom,
Als ik de zaken nuchter bekijk, is het ook van de zotte.
Ik baal er ook ontzettend van dat ik al eerder mijn twijfels over haar had, maar het heb laten gaan om diverse redenen:
ik heb nog niet eerder met een advo te maken gehad, de toon die zei in haar brieven aansloeg tegen mijn ex vond ik ook zo hard, maar ja, ik ging er vanuit dat ze wist wat ze deed.
Nu ze zich tegen me heeft gekeerd, weet ik zeker dat wat ze doet niet deugt, en dat de verhouding tussen ex en mij alleen nog maar meer verkl**t is door haar toedoen.
Ik durfde (omdat ik pro deo geholpen wordt) haar niet eens te bellen, ze had altijd haast en liet me nooit zeggen wat ik wilde, laat staan bij haar voor een gesprek langsgaan omdat ik geen beslag wilde leggen op haar dure tijd.
Ik ben toch een tiepje dat gauw geïntimideerd ben door een hoop poeha (ik weet het echt van mezelf, raak zenuwachtig en reageer niet goed, bijt niet van me af).
Daardoor ben ik verbaal niet sterk, begin al gauw te stotteren en zeg de verkeerde dingen, te zacht, te meegaand.
Op papier weet ik me precies (en kritisch) uit te drukken.
Ik heb van haar dingen op papier moeten zetten, en ze beweert dat ik dat niet zelf gedaan kan hebben! Ze heeft al eerder dit soort dingen geinsinueerd, vaker gevraagd of ik geen partner heb die mij financieel ondersteunt!
Het is allebei niet waar! Bij mij is het what you see is what you get, en ik heb al vaker meegemaakt dat mensen denken dat dat niet zo kan zijn. Stille wateren...wordt er dan gezegd.
Weten jullie wat?
Was het maar zo.
Had ik iemand gehad waar ik nu bij kon dreinen omdat ik het zo spuug en spuug zat ben allemaal, het geploeter om voor mijn kinderen te krijgen waar ze recht op hebben, had ik iemand gehad die mijn voor mij op papier had kunnen verwoorden, terwijl ik achterover leunde in plaats van met hoofdpijn en rode konen een dag en bijna een nacht achter de pc gezeten te hebben.
Ik doe zo verschrikkelijk mijn stinkende best, ik loop echt tegen zoveel onrecht aan nu.
Maar Pom, ik weet wat er mogelijk is, maar nu is dat me gewoon té veel om ook nog eens op mijn schouders te nemen.
Ik laat het er niet bij zitten, maar doe er niet op dit moment iets mee.
Ik heb inmiddels begrepen (mijn lieve buuf heeft even voor me gegoogled) dat er echt wel iets te beginnen is tegen een slechte advocaat, alleen ik heb er nu echt geen kracht voor.
Dankje voor je knuffel Iseo, kan ik gebruiken!
Pom,
Als ik de zaken nuchter bekijk, is het ook van de zotte.
Ik baal er ook ontzettend van dat ik al eerder mijn twijfels over haar had, maar het heb laten gaan om diverse redenen:
ik heb nog niet eerder met een advo te maken gehad, de toon die zei in haar brieven aansloeg tegen mijn ex vond ik ook zo hard, maar ja, ik ging er vanuit dat ze wist wat ze deed.
Nu ze zich tegen me heeft gekeerd, weet ik zeker dat wat ze doet niet deugt, en dat de verhouding tussen ex en mij alleen nog maar meer verkl**t is door haar toedoen.
Ik durfde (omdat ik pro deo geholpen wordt) haar niet eens te bellen, ze had altijd haast en liet me nooit zeggen wat ik wilde, laat staan bij haar voor een gesprek langsgaan omdat ik geen beslag wilde leggen op haar dure tijd.
Ik ben toch een tiepje dat gauw geïntimideerd ben door een hoop poeha (ik weet het echt van mezelf, raak zenuwachtig en reageer niet goed, bijt niet van me af).
Daardoor ben ik verbaal niet sterk, begin al gauw te stotteren en zeg de verkeerde dingen, te zacht, te meegaand.
Op papier weet ik me precies (en kritisch) uit te drukken.
Ik heb van haar dingen op papier moeten zetten, en ze beweert dat ik dat niet zelf gedaan kan hebben! Ze heeft al eerder dit soort dingen geinsinueerd, vaker gevraagd of ik geen partner heb die mij financieel ondersteunt!
Het is allebei niet waar! Bij mij is het what you see is what you get, en ik heb al vaker meegemaakt dat mensen denken dat dat niet zo kan zijn. Stille wateren...wordt er dan gezegd.
Weten jullie wat?
Was het maar zo.
Had ik iemand gehad waar ik nu bij kon dreinen omdat ik het zo spuug en spuug zat ben allemaal, het geploeter om voor mijn kinderen te krijgen waar ze recht op hebben, had ik iemand gehad die mijn voor mij op papier had kunnen verwoorden, terwijl ik achterover leunde in plaats van met hoofdpijn en rode konen een dag en bijna een nacht achter de pc gezeten te hebben.
Ik doe zo verschrikkelijk mijn stinkende best, ik loop echt tegen zoveel onrecht aan nu.
Maar Pom, ik weet wat er mogelijk is, maar nu is dat me gewoon té veel om ook nog eens op mijn schouders te nemen.
Ik laat het er niet bij zitten, maar doe er niet op dit moment iets mee.
Ik heb inmiddels begrepen (mijn lieve buuf heeft even voor me gegoogled) dat er echt wel iets te beginnen is tegen een slechte advocaat, alleen ik heb er nu echt geen kracht voor.
zaterdag 19 juli 2008 om 21:42
Daarom heb jij nu vakantie Perel! Niet om je druk te maken over onkundige advocaten, maar om weer eens even op kracht te komen. Even helemaal niks aan je kop.
Heel makkelijk om dat nu zo te zeggen, maar probeer dit gewoon even 2 weken van je af te zetten.
Ga even iets doen om afleiding van dit alles te krijgen, iets doen waardoor je vannacht wel goed kunt slapen.
Heel makkelijk om dat nu zo te zeggen, maar probeer dit gewoon even 2 weken van je af te zetten.
Ga even iets doen om afleiding van dit alles te krijgen, iets doen waardoor je vannacht wel goed kunt slapen.
zaterdag 19 juli 2008 om 21:49
Hoi lieve Perel
Ik heb geen tips of veel ervaring met advocaten, maar dit klinkt inderdaad van de zotte wat hier gebeurt.
Hoop dat de anderen je misschien advies kunnen geven.
Probeer toch zoveel mogelijk te zorgen voor wat jij nu nodig hebt, wat op kracht komen en iets aan je vakantie hebben op die manier.
Wat je verder schrijft over het snel geíntimideerd raken en je op de ene manier beter kunnen uitdrukken dan de andere, herken ik. Bij mij kan het bijvoorbeeld per dag erg verschillen hoe ik in staat ben ergens op te reageren.
Het meegaand worden, niet ervoor uit kunnen komen wat je eigenlijk nodig hebt of moet bespreken, je weg laat sturen zonder te hebben gekregen waar je om wilde vragen.
Ik heb geen tips of veel ervaring met advocaten, maar dit klinkt inderdaad van de zotte wat hier gebeurt.
Hoop dat de anderen je misschien advies kunnen geven.
Probeer toch zoveel mogelijk te zorgen voor wat jij nu nodig hebt, wat op kracht komen en iets aan je vakantie hebben op die manier.
Wat je verder schrijft over het snel geíntimideerd raken en je op de ene manier beter kunnen uitdrukken dan de andere, herken ik. Bij mij kan het bijvoorbeeld per dag erg verschillen hoe ik in staat ben ergens op te reageren.
Het meegaand worden, niet ervoor uit kunnen komen wat je eigenlijk nodig hebt of moet bespreken, je weg laat sturen zonder te hebben gekregen waar je om wilde vragen.
zaterdag 19 juli 2008 om 21:51
Perel, laat een eventuele brief door een andere advocaat opstellen. Je wilt geen woorden geven aan een advocaat die jou bedreigt. Zij is nu eenmaal sterker in het juridische wereldje, net als haar collega die jij gaat raadplegen.
Geen idee hoe je aan een goede advocaat komt. Het moet iemand in jouw eigen regio zijn, iemand uit een andere regio mag niet zélf procederen als ik het goed heb begrepen.
Dikke knuf, dit kan je vakantie echt verzieken, probeer het zo snel mogelijk uit handen te geven zodat je weer kunt gaan genieten van je vakantieplannen.
Geen idee hoe je aan een goede advocaat komt. Het moet iemand in jouw eigen regio zijn, iemand uit een andere regio mag niet zélf procederen als ik het goed heb begrepen.
Dikke knuf, dit kan je vakantie echt verzieken, probeer het zo snel mogelijk uit handen te geven zodat je weer kunt gaan genieten van je vakantieplannen.
zaterdag 19 juli 2008 om 23:33
quote:eleonora schreef op 19 juli 2008 @ 11:25:
Ik las het rijtje dus in de trein op weg naar huis, naar het huis van mijn vrienden waar ik een jaar op zolder heb gewoond en tijdens het lezen van dit rijtje drong tot me door dat wat ik beleefd had in de afgelopen 10 jaar een naam had en voor mij ook een gezicht. Hardop heb ik de ja's door de trein geroepen. Letterlijk krijsend af en toe. Ik sprong gewoon van het bankje af en toe. Álle frustratie om iets waar ik nooit een vinger op kon leggen kwam naar buiten.
Later ben ik ook erg boos geweest. Op mezelf vooral. Dat ik niet eerder ben gaan zoeken naar dingen die zouden verduidelijken wat er met onze relatie niet goed was. Maar omdat ik er depressief van werd, van die relatie, moest ik volgens mijn ex maar in therapie, met hém was niks aan de hand tenslotte, terwijl hij, excuses dat ik het zo zeg, simpelweg 'gestoord' was en mij liet geloven dat ik het was.
Ik was ook niet helemaal wijs, ongetwijfeld, mijn moeder, die mijn rolmodel was, liet zich tenslotte ook domineren door mijn vader, ik wist niet beter. Alles werd me duidelijk door het lezen van dat boek.
Laatst heb ik het nog eens geprobeerd, om het weer te lezen. Maar ik heb het aan Pom meegegeven, ik voelde me er niet lekker bij, het stond te ver bij me vandaan...
Hoi Leo
Ben er toch veel mee bezig, met het boek.
Ik geloof dat ik 'vind' dat ik er inmiddels wel eens een beetje klaar mee moet zijn, maar dat heeft dan weer te maken met de verwachtingen die ik denk te voelen van mensen om me heen. Niet dat zij veel weten van die tijd, maar wel juist in de zin dat ik me alleen voel in wat ik moeilijk vind in het dagelijks leven, wat weer te maken heeft met wat ik heb meegemaakt.
Het ene moment staat het zover bij me vandaan. Er zijn van die momenten dat ik het wel weet maar niet voel, terwijl de volgende dag ik wel kan janken en me steeds afvraag, begrijpt iemand alsjeblieft hoe ik me voel en dan schrijf ik hier weer een stuk enzo.
En dan word ik weer moe van het steeds maar uitpluizen wat er nou gebeurde allemaal toen. En al mijn gevoelens die ik hierover heb tegenover mijn dochter en daarnaast dus die dingen die ik op dit moment moeilijk vind.
In grote lijnen weet ik hoe het zit, het boek brengt herkenning en meer stukjes vallen op zijn plaats. En dan tegelijk het gevoel, gaat dit over mij?
Het blijft zo dubbel allemaal. Het heeft twee kanten, ik heb twee gezichten ook hierin.
Op dit moment is het vakantie en ik dwing mezelf steeds maar weer een soort ritme vast te houden want voor ik het weet ga ik weer helemaal 'de nacht in' en is het moeilijk om structuur aan te brengen.
Ik mis het naar school gaan erg.
Maar ik weet het dus even niet. Wat moet ik nu doen?
Wat betekent het voor jou dat het te ver bij je vandaan stond? Wanneer je dat boek las.
Ik ben niet meer die persoon van toen.
Ik erger me tegelijk flink aan zo'n opmerking als die jij ook even aanhaalt, in een ander topic. Dan denk ik bij mezelf, waar komt dat nou door. Geen idee wat ik zou kunnen schrijven als ik wil reageren daarop.
KOm ik weer met mijn verhaal, denk ik dan. Wat heb ik er aan, ik heb alle details teruggehaald, zou er nog wel meer over willen schrijven maar wat heeft het voor zin.
Ik vind mezelf wel iemand die in deze situatie verzeild heeft kunnen raken ja. Hoe moeilijk ik het ook vind om er mee om te gaan vandaag, het is wel zo dat ik echt me eraan over gaf en niet wilde zien wat er anders moest. Omdat ik daarmee kwijt zou raken waar ik het juist voor deed, dat wat wij in onze dramatische relatie tóch met elkaar hadden.
Precies datgene wat ik nu nog steeds blijf missen.
Ben wel een doorzetter en nu vind ik dat ook, ik voel me niet goed, maar doe wel wat nodig is om hier weer even doorheen te gaan. Tegelijk voel ik me best okee over wat ik vanbinnen voel, dat ik heb geleerd waar mijn kracht zit en natuurlijk die liefde voor mijn kind.
Maar wat moet ik nou met dat boek? Waarom lees ik het nu op het moment dat ik ergens vind dat het wel genoeg is zo en tijd voor een nieuwe aanpak van mijn problemen?
De heftige voorbeelden uit jouw jeugd, die ken ik niet.
Maar ik kom uit een gezin waar niet écht met elkaar gepraat werd. Niet echt het gevoel dat mijn ouders oog hadden voor mij als persoon en voor wat ik beleefde, terwijl ze toch veel van mij hielden, dat voelde ik wel.
Nu zijn er dingen aan het veranderen, erg fijn.
Maar een paar dagen geleden heb ik weer wat beter uitgevonden wat die tijd dat ik niet meer thuiskwam betekend heeft voor het gezin waar ik uitkwam.
Ze wisten het niet, maar ik was 'echt al 17' toen ik vertrok.
In hun ogen was ik nog niet zover, wisten ze niet hoe het echt ging en wat ik uitspookte en waarom ik niet meer naar school ging.
Ik was de oudste en ben vertrokken naar een andere stad in een tijd dat het in het gezin niet meer liep. Vader overspannen, moeder behoorlijk depressief. Heb een tijd gemist en telkens als ik mijn broers en zus in de loop der tijd even zag waren ze veel gegroeid, ik heb echt een groot stuk van hun jeugd niet meegemaakt. Maar wel voor problemen gezorgd door wat ik zelf meemaakte weer.
Natuurlijk hebben mijn ouders wel iets meegekregen van die tijd met ex. Ik heb het vaak ontkend dat ze wisten wat er aan de hand was, maar iedereen kon zien dat het niet goed zat en wat er wel niet aan de hand moest zijn dat iemand geen contact meer heeft voor steeds lange periodes. Ik zag er niet uit ook door onze levensstijl.
Maar ik heb dus iets nu, waar ik al een tijdje naar toe aan het gaan ben, dat ik als het ware in gevecht ben binnen in mijzelf.
Wil niet langer steeds op die 'veilige' plek gaan zitten, die vertrouwde plek van waaruit ik steeds mijn wereld orden. Ik wil al mijn nieuwe inzichten werkelijk gaan gebruiken maar iets houdt me tegen.
Ik dacht, ik wil er toch over beginnen omdat anderen, jij, wel die stap hebben genomen als weet ik niet of dat zo werkt en hoe dat voor anderen voelt.
Nou ja, veel liefs!
Zonnepitje, hoe gaat het met jou?
Rabo, gaat het?
(f)
Ik las het rijtje dus in de trein op weg naar huis, naar het huis van mijn vrienden waar ik een jaar op zolder heb gewoond en tijdens het lezen van dit rijtje drong tot me door dat wat ik beleefd had in de afgelopen 10 jaar een naam had en voor mij ook een gezicht. Hardop heb ik de ja's door de trein geroepen. Letterlijk krijsend af en toe. Ik sprong gewoon van het bankje af en toe. Álle frustratie om iets waar ik nooit een vinger op kon leggen kwam naar buiten.
Later ben ik ook erg boos geweest. Op mezelf vooral. Dat ik niet eerder ben gaan zoeken naar dingen die zouden verduidelijken wat er met onze relatie niet goed was. Maar omdat ik er depressief van werd, van die relatie, moest ik volgens mijn ex maar in therapie, met hém was niks aan de hand tenslotte, terwijl hij, excuses dat ik het zo zeg, simpelweg 'gestoord' was en mij liet geloven dat ik het was.
Ik was ook niet helemaal wijs, ongetwijfeld, mijn moeder, die mijn rolmodel was, liet zich tenslotte ook domineren door mijn vader, ik wist niet beter. Alles werd me duidelijk door het lezen van dat boek.
Laatst heb ik het nog eens geprobeerd, om het weer te lezen. Maar ik heb het aan Pom meegegeven, ik voelde me er niet lekker bij, het stond te ver bij me vandaan...
Hoi Leo
Ben er toch veel mee bezig, met het boek.
Ik geloof dat ik 'vind' dat ik er inmiddels wel eens een beetje klaar mee moet zijn, maar dat heeft dan weer te maken met de verwachtingen die ik denk te voelen van mensen om me heen. Niet dat zij veel weten van die tijd, maar wel juist in de zin dat ik me alleen voel in wat ik moeilijk vind in het dagelijks leven, wat weer te maken heeft met wat ik heb meegemaakt.
Het ene moment staat het zover bij me vandaan. Er zijn van die momenten dat ik het wel weet maar niet voel, terwijl de volgende dag ik wel kan janken en me steeds afvraag, begrijpt iemand alsjeblieft hoe ik me voel en dan schrijf ik hier weer een stuk enzo.
En dan word ik weer moe van het steeds maar uitpluizen wat er nou gebeurde allemaal toen. En al mijn gevoelens die ik hierover heb tegenover mijn dochter en daarnaast dus die dingen die ik op dit moment moeilijk vind.
In grote lijnen weet ik hoe het zit, het boek brengt herkenning en meer stukjes vallen op zijn plaats. En dan tegelijk het gevoel, gaat dit over mij?
Het blijft zo dubbel allemaal. Het heeft twee kanten, ik heb twee gezichten ook hierin.
Op dit moment is het vakantie en ik dwing mezelf steeds maar weer een soort ritme vast te houden want voor ik het weet ga ik weer helemaal 'de nacht in' en is het moeilijk om structuur aan te brengen.
Ik mis het naar school gaan erg.
Maar ik weet het dus even niet. Wat moet ik nu doen?
Wat betekent het voor jou dat het te ver bij je vandaan stond? Wanneer je dat boek las.
Ik ben niet meer die persoon van toen.
Ik erger me tegelijk flink aan zo'n opmerking als die jij ook even aanhaalt, in een ander topic. Dan denk ik bij mezelf, waar komt dat nou door. Geen idee wat ik zou kunnen schrijven als ik wil reageren daarop.
KOm ik weer met mijn verhaal, denk ik dan. Wat heb ik er aan, ik heb alle details teruggehaald, zou er nog wel meer over willen schrijven maar wat heeft het voor zin.
Ik vind mezelf wel iemand die in deze situatie verzeild heeft kunnen raken ja. Hoe moeilijk ik het ook vind om er mee om te gaan vandaag, het is wel zo dat ik echt me eraan over gaf en niet wilde zien wat er anders moest. Omdat ik daarmee kwijt zou raken waar ik het juist voor deed, dat wat wij in onze dramatische relatie tóch met elkaar hadden.
Precies datgene wat ik nu nog steeds blijf missen.
Ben wel een doorzetter en nu vind ik dat ook, ik voel me niet goed, maar doe wel wat nodig is om hier weer even doorheen te gaan. Tegelijk voel ik me best okee over wat ik vanbinnen voel, dat ik heb geleerd waar mijn kracht zit en natuurlijk die liefde voor mijn kind.
Maar wat moet ik nou met dat boek? Waarom lees ik het nu op het moment dat ik ergens vind dat het wel genoeg is zo en tijd voor een nieuwe aanpak van mijn problemen?
De heftige voorbeelden uit jouw jeugd, die ken ik niet.
Maar ik kom uit een gezin waar niet écht met elkaar gepraat werd. Niet echt het gevoel dat mijn ouders oog hadden voor mij als persoon en voor wat ik beleefde, terwijl ze toch veel van mij hielden, dat voelde ik wel.
Nu zijn er dingen aan het veranderen, erg fijn.
Maar een paar dagen geleden heb ik weer wat beter uitgevonden wat die tijd dat ik niet meer thuiskwam betekend heeft voor het gezin waar ik uitkwam.
Ze wisten het niet, maar ik was 'echt al 17' toen ik vertrok.
In hun ogen was ik nog niet zover, wisten ze niet hoe het echt ging en wat ik uitspookte en waarom ik niet meer naar school ging.
Ik was de oudste en ben vertrokken naar een andere stad in een tijd dat het in het gezin niet meer liep. Vader overspannen, moeder behoorlijk depressief. Heb een tijd gemist en telkens als ik mijn broers en zus in de loop der tijd even zag waren ze veel gegroeid, ik heb echt een groot stuk van hun jeugd niet meegemaakt. Maar wel voor problemen gezorgd door wat ik zelf meemaakte weer.
Natuurlijk hebben mijn ouders wel iets meegekregen van die tijd met ex. Ik heb het vaak ontkend dat ze wisten wat er aan de hand was, maar iedereen kon zien dat het niet goed zat en wat er wel niet aan de hand moest zijn dat iemand geen contact meer heeft voor steeds lange periodes. Ik zag er niet uit ook door onze levensstijl.
Maar ik heb dus iets nu, waar ik al een tijdje naar toe aan het gaan ben, dat ik als het ware in gevecht ben binnen in mijzelf.
Wil niet langer steeds op die 'veilige' plek gaan zitten, die vertrouwde plek van waaruit ik steeds mijn wereld orden. Ik wil al mijn nieuwe inzichten werkelijk gaan gebruiken maar iets houdt me tegen.
Ik dacht, ik wil er toch over beginnen omdat anderen, jij, wel die stap hebben genomen als weet ik niet of dat zo werkt en hoe dat voor anderen voelt.
Nou ja, veel liefs!
Zonnepitje, hoe gaat het met jou?
Rabo, gaat het?
(f)
zaterdag 19 juli 2008 om 23:45
quote:zonlicht2 schreef op 19 juli 2008 @ 11:39:
Leo, die boosheid op jezelf, hoe heb je die weer los kunnen laten?
Overigens ook hier herkenning bij het rijtje, niet bij alles, maar toch genoeg.
Nicolle, een signaal voor jou zoals jij het leest. Jij bent jezelf dus volledig aan het aanpassen en ziet niet wat hij met je doet!
liefs Zonlicht
Hoi Zonnetje
Ben jij kwaad omdat de gevolgen voor jou en kinderen elke dag zo te voelen zijn?
Ikzelf heb op dat gebied echt een heel andere situatie en als ik me de jouwe voorstel lijkt me dat zo ingewikkeld.
Nicole, een vraag. Schrijf je hier mee over je huidige relatie inmiddels en niet venwege herkenning van je eerdere relatie? Zijn er patronen die hetzelfde zijn in deze relaties, ook als je kijkt naar hoe jij je opstelt en hoe het met jou gaat?
Hoet gaat het vandaag?
Leo, die boosheid op jezelf, hoe heb je die weer los kunnen laten?
Overigens ook hier herkenning bij het rijtje, niet bij alles, maar toch genoeg.
Nicolle, een signaal voor jou zoals jij het leest. Jij bent jezelf dus volledig aan het aanpassen en ziet niet wat hij met je doet!
liefs Zonlicht
Hoi Zonnetje
Ben jij kwaad omdat de gevolgen voor jou en kinderen elke dag zo te voelen zijn?
Ikzelf heb op dat gebied echt een heel andere situatie en als ik me de jouwe voorstel lijkt me dat zo ingewikkeld.
Nicole, een vraag. Schrijf je hier mee over je huidige relatie inmiddels en niet venwege herkenning van je eerdere relatie? Zijn er patronen die hetzelfde zijn in deze relaties, ook als je kijkt naar hoe jij je opstelt en hoe het met jou gaat?
Hoet gaat het vandaag?
zondag 20 juli 2008 om 00:11
hoi lieve Iseo
Ik ben vooral heel boos op mezelf geweest dat ik er niet veel eerder uit ben gestapt. En hoe meer ik in staat ben om de schade op te ruimen hoe bozer ik hierover soms kan zijn.
Tsja die kinderen dat is een lastige, want dat houdt je vast in situaties waar ik niet meer in wil in zitten. Het kost veel energie en verdriet. Het maakt me ook bang, bang dat ik niet in staat zal zijn duidelijk te maken wat er aan de hand is. Want als me dat niet lukt zijn de gevolgen groot.
Ja Leo, ik heb die reaktie ook gelezen en dat riep bij mij ook ergernis op. Heb getwijfeld om te reageren maar geen zin om dat te doen. Dat is verspilde moeite en kost teveel negatieve energie. Bovendien krijg je dan een heel andere discussie binnen dat topic, iets wat ik niet nodig vind. En er zullen altijd mensen zijn die zo reageren. Blijkbaar kennen die het geluk zoiets niet van dichtbij meegemaakt te hebben.
Bij mij is die boosheid wel aan het zakken maar soms kan het nog zo de kop opsteken. Het richt zich dan ook echt op mezelf en belemmert me dan ook. Dat vind ik dus het meest vervelende eraan. Daarom zoek ik ook naar handvaten om het hanteerbaar te maken.
Lieve Perel,
het is belangrijk dat je wel geniet van je vakantie, hoe lastig ook! Je bent het nodig. Dus zoek elke dag naar iets leuks, schrijf dat op zodat je ook heel bewust aan het genieten bent. Verder heb ik niet zoveel ervaring met advocaten maar ik zou inderdaad een nieuwe advocaat een brief laten opstellen. Dat komt toch anders over dan dat jij er emotioneel op gaat zitten reageren.
liefs Zonlicht
Ik ben vooral heel boos op mezelf geweest dat ik er niet veel eerder uit ben gestapt. En hoe meer ik in staat ben om de schade op te ruimen hoe bozer ik hierover soms kan zijn.
Tsja die kinderen dat is een lastige, want dat houdt je vast in situaties waar ik niet meer in wil in zitten. Het kost veel energie en verdriet. Het maakt me ook bang, bang dat ik niet in staat zal zijn duidelijk te maken wat er aan de hand is. Want als me dat niet lukt zijn de gevolgen groot.
Ja Leo, ik heb die reaktie ook gelezen en dat riep bij mij ook ergernis op. Heb getwijfeld om te reageren maar geen zin om dat te doen. Dat is verspilde moeite en kost teveel negatieve energie. Bovendien krijg je dan een heel andere discussie binnen dat topic, iets wat ik niet nodig vind. En er zullen altijd mensen zijn die zo reageren. Blijkbaar kennen die het geluk zoiets niet van dichtbij meegemaakt te hebben.
Bij mij is die boosheid wel aan het zakken maar soms kan het nog zo de kop opsteken. Het richt zich dan ook echt op mezelf en belemmert me dan ook. Dat vind ik dus het meest vervelende eraan. Daarom zoek ik ook naar handvaten om het hanteerbaar te maken.
Lieve Perel,
het is belangrijk dat je wel geniet van je vakantie, hoe lastig ook! Je bent het nodig. Dus zoek elke dag naar iets leuks, schrijf dat op zodat je ook heel bewust aan het genieten bent. Verder heb ik niet zoveel ervaring met advocaten maar ik zou inderdaad een nieuwe advocaat een brief laten opstellen. Dat komt toch anders over dan dat jij er emotioneel op gaat zitten reageren.
liefs Zonlicht
zondag 20 juli 2008 om 00:14
