Relaties
alle pijlers
en toch weer verder...
woensdag 23 juli 2008 om 15:04
hallo,
ik heb hier wel eens eerder gepost. Over problemen die ik had met mijn man. Problemen die dusdanig lang duurden en onoplosbaar leken, dat we (m.n. ik) meermalen besloten hebben uit elkaar te gaan. Huis verkocht, nieuwe woonruimtes aangekocht/gehuurd, een aantal stappen gezet op het pad van de advocatuur en toch, elke keer weer, zetten we (zet ik) niet door. We hebben samen een kind. Ook in dit belang willen we steeds toch niet opgeven. En ook blijven we toch steeds nog gevoelens voor elkaar houden...ergens...Er zijn ook echt momenten dat we het fijn hebben samen, dat ik blij ben met de relatie en met mijn leven met man en kind.
Al met al duurt deze slechte soap nu al ruim 3 jaar en modderen we nog altijd door. Na eerder dit jaar opnieuw het vaste voornemen om apart van elkaar te gaan, is de hedendaagse praktijk dat we nu toch weer samen zijn.
Het gaat op het moment wel goed. Geen grote problemen meer. Wel zie ik nog altijd de dingen waar ik me voorheen ook aan stoorde, zij het in mindere mate. En op zulke momenten kom ik met mezelf in botsing: wat had ik dan verwacht? Hij blijft in basis wie hij is en zal altijd trekken houden die ik niet waardeer en waar ik soms erg van kan balen.
Maar schijnbaar is het toch niet zo belangrijk voor me, want puntje bij paaltje doe ik niets. Ik kan een heel eind de weg inslaan van: en NU stop ik er echt mee. Om uiteindelijk steeds opnieuw te constateren dat ik het toch niet echt doe. Alle vorige keren hebben tot niets geleid, anders dan tot enorme financiele aderlatingen.
Ook voor onze kleine willen we beiden niets liever dan dat we hem een fijn thuis kunnen bieden, met een vader EN een moeder.
En dus modderen we maar door. Soms vraag ik mezelf wel eens af of ik niet gewoon veel te moeilijk doe. Ik hoor zoveel om me heen dat andere vrouwen ook balen van hun relatie bij tijden. En die gaan toch ook niet bij hun mannen weg? De problemen waar wij tegen aan lopen zijn geen grote, wezenlijke dingen (zoals bv. verslaving, overspel etc.), maar meer kleine irritaties, botsende karakters, anders in elkaar steken.
Misschien ben ik wel te overtrokken soms..
Herkenbaar?
ik heb hier wel eens eerder gepost. Over problemen die ik had met mijn man. Problemen die dusdanig lang duurden en onoplosbaar leken, dat we (m.n. ik) meermalen besloten hebben uit elkaar te gaan. Huis verkocht, nieuwe woonruimtes aangekocht/gehuurd, een aantal stappen gezet op het pad van de advocatuur en toch, elke keer weer, zetten we (zet ik) niet door. We hebben samen een kind. Ook in dit belang willen we steeds toch niet opgeven. En ook blijven we toch steeds nog gevoelens voor elkaar houden...ergens...Er zijn ook echt momenten dat we het fijn hebben samen, dat ik blij ben met de relatie en met mijn leven met man en kind.
Al met al duurt deze slechte soap nu al ruim 3 jaar en modderen we nog altijd door. Na eerder dit jaar opnieuw het vaste voornemen om apart van elkaar te gaan, is de hedendaagse praktijk dat we nu toch weer samen zijn.
Het gaat op het moment wel goed. Geen grote problemen meer. Wel zie ik nog altijd de dingen waar ik me voorheen ook aan stoorde, zij het in mindere mate. En op zulke momenten kom ik met mezelf in botsing: wat had ik dan verwacht? Hij blijft in basis wie hij is en zal altijd trekken houden die ik niet waardeer en waar ik soms erg van kan balen.
Maar schijnbaar is het toch niet zo belangrijk voor me, want puntje bij paaltje doe ik niets. Ik kan een heel eind de weg inslaan van: en NU stop ik er echt mee. Om uiteindelijk steeds opnieuw te constateren dat ik het toch niet echt doe. Alle vorige keren hebben tot niets geleid, anders dan tot enorme financiele aderlatingen.
Ook voor onze kleine willen we beiden niets liever dan dat we hem een fijn thuis kunnen bieden, met een vader EN een moeder.
En dus modderen we maar door. Soms vraag ik mezelf wel eens af of ik niet gewoon veel te moeilijk doe. Ik hoor zoveel om me heen dat andere vrouwen ook balen van hun relatie bij tijden. En die gaan toch ook niet bij hun mannen weg? De problemen waar wij tegen aan lopen zijn geen grote, wezenlijke dingen (zoals bv. verslaving, overspel etc.), maar meer kleine irritaties, botsende karakters, anders in elkaar steken.
Misschien ben ik wel te overtrokken soms..
Herkenbaar?
woensdag 23 juli 2008 om 15:32
ik heb ooit weleens ergens gelezen dat het voor een kind altijd beter is dat ouders bij elkaar zijn (wanneer ouders nog redelijk samen kunnen leven welteverstaan). Ik vraag me echter af wat voor effect de "slechte soap" nu al 3 jaar lang op jullie kleine heeft.
Voor mij is het dus niet herkenbaar. Er zijn echt wel periodes dat man en ik elkaar wat minder leuk vinden, maar daar zijn we ons van bewust,en we werken er (allebei) aan dat we het goed willen houden en dat we elkaar een belofte hebben gedaan die we niet willen breken. Maar 3 jaar doormodderen zou ik niet willen..
Voor mij is het dus niet herkenbaar. Er zijn echt wel periodes dat man en ik elkaar wat minder leuk vinden, maar daar zijn we ons van bewust,en we werken er (allebei) aan dat we het goed willen houden en dat we elkaar een belofte hebben gedaan die we niet willen breken. Maar 3 jaar doormodderen zou ik niet willen..
woensdag 23 juli 2008 om 15:33
Niet herkenbaar, maar het roept wel vragen bij me op.
Kun je een voorbeeld geven van wat er dan zo zwaar weegt dat je uit elkaar gaat?
Hebben jullie ook wel eens professionele hulp erbij gezocht?
Zo kun je ook niet eeuwig verder gaan, en is dit de beste situatie voor jullie kind? Als hij ouder wordt en meer begrijpt van jullie onenigheid, is voor hem toch ook een onzekere jeugd?
Kun je een voorbeeld geven van wat er dan zo zwaar weegt dat je uit elkaar gaat?
Hebben jullie ook wel eens professionele hulp erbij gezocht?
Zo kun je ook niet eeuwig verder gaan, en is dit de beste situatie voor jullie kind? Als hij ouder wordt en meer begrijpt van jullie onenigheid, is voor hem toch ook een onzekere jeugd?
woensdag 23 juli 2008 om 15:51
quote:krokusje schreef op 23 juli 2008 @ 15:32:
ik heb ooit weleens ergens gelezen dat het voor een kind altijd beter is dat ouders bij elkaar zijn (wanneer ouders nog redelijk samen kunnen leven welteverstaan). Ik vraag me echter af wat voor effect de "slechte soap" nu al 3 jaar lang op jullie kleine heeft.
Voor mij is het dus niet herkenbaar. Er zijn echt wel periodes dat man en ik elkaar wat minder leuk vinden, maar daar zijn we ons van bewust,en we werken er (allebei) aan dat we het goed willen houden en dat we elkaar een belofte hebben gedaan die we niet willen breken. Maar 3 jaar doormodderen zou ik niet willen..
Dat heb ik ook gelezen! Alleen als er sprake is van ruzie, vechten, schelden en onveilige situaties is het beter uit elkaar te gaan.
Ik krijg eerlijk gezegd niet de indruk dat dát het probleem is bij TO.
Houden jullie nog van elkaar? Willen jullie er nog voor vechten?
Iedereen is anders en je zult bij elke partner trekjes vinden die je minder leuk vindt. Ofwel mensen gaan proberen elkaar te veranderen (wat niet lukt) of je accepteert het en gaat vrolijk samen verder.
maar ik ben van mening dat je niet alleen voor je kinderen op de werled bent, en dan mag dat onderzoek nog zoveel zeggen; als ik niet gelukkig ben dan ben ik een minder leuke moeder.
Als je de beslissing neemt om uit elkaar te gaan, doe dat dan nu, zonder grote ruzies en zorg voor een goed co-ouderschap.
Of ga op zoek naar een goede relatie-coach. maar stop met dit doormodderen, daarmee los je niets op.
ik heb ooit weleens ergens gelezen dat het voor een kind altijd beter is dat ouders bij elkaar zijn (wanneer ouders nog redelijk samen kunnen leven welteverstaan). Ik vraag me echter af wat voor effect de "slechte soap" nu al 3 jaar lang op jullie kleine heeft.
Voor mij is het dus niet herkenbaar. Er zijn echt wel periodes dat man en ik elkaar wat minder leuk vinden, maar daar zijn we ons van bewust,en we werken er (allebei) aan dat we het goed willen houden en dat we elkaar een belofte hebben gedaan die we niet willen breken. Maar 3 jaar doormodderen zou ik niet willen..
Dat heb ik ook gelezen! Alleen als er sprake is van ruzie, vechten, schelden en onveilige situaties is het beter uit elkaar te gaan.
Ik krijg eerlijk gezegd niet de indruk dat dát het probleem is bij TO.
Houden jullie nog van elkaar? Willen jullie er nog voor vechten?
Iedereen is anders en je zult bij elke partner trekjes vinden die je minder leuk vindt. Ofwel mensen gaan proberen elkaar te veranderen (wat niet lukt) of je accepteert het en gaat vrolijk samen verder.
maar ik ben van mening dat je niet alleen voor je kinderen op de werled bent, en dan mag dat onderzoek nog zoveel zeggen; als ik niet gelukkig ben dan ben ik een minder leuke moeder.
Als je de beslissing neemt om uit elkaar te gaan, doe dat dan nu, zonder grote ruzies en zorg voor een goed co-ouderschap.
Of ga op zoek naar een goede relatie-coach. maar stop met dit doormodderen, daarmee los je niets op.
woensdag 23 juli 2008 om 15:51
Het zijn vaak van die kleine dingen die irriteren, die er insluipen en opstapelen.
We hebben eigenlijk weinig tot geen grote schreeuwpartijen of zo, en al vrijwel helemaal niet waar ons kind bij is.
De reden waarom het eerder misging waren vergelijkbare dingen. Botsende karakters, je aan elkaar storen, het niet gezellig hebben samen en beiden de energie niet meer kunnen/willen vinden om er uit te komen. Steeds weer met karaktertrekken van elkaar geconfronteerd worden waarvan je je realiseert dat die nooit zullen veranderen en het gevoel hebben daar niet meer tegen te kunnen.
Zulk soort dingen...
1x iets van hulp gehad, maar niet echt..
Dat wat geschreven wordt: we hebben elkaar een belofte gedaan die we niet willen verbreken, dat speelt bij ons ook heel erg.
Nadat het er bij ons nu een paar keer flink om gehangen heeft, zijn we ons wel erg van bewust dat we maar niet zo moeten opgeven, dat we veel hebben om voor te vechten en dat we in basis toch echt wel van elkaar houden.
We hebben eigenlijk weinig tot geen grote schreeuwpartijen of zo, en al vrijwel helemaal niet waar ons kind bij is.
De reden waarom het eerder misging waren vergelijkbare dingen. Botsende karakters, je aan elkaar storen, het niet gezellig hebben samen en beiden de energie niet meer kunnen/willen vinden om er uit te komen. Steeds weer met karaktertrekken van elkaar geconfronteerd worden waarvan je je realiseert dat die nooit zullen veranderen en het gevoel hebben daar niet meer tegen te kunnen.
Zulk soort dingen...
1x iets van hulp gehad, maar niet echt..
Dat wat geschreven wordt: we hebben elkaar een belofte gedaan die we niet willen verbreken, dat speelt bij ons ook heel erg.
Nadat het er bij ons nu een paar keer flink om gehangen heeft, zijn we ons wel erg van bewust dat we maar niet zo moeten opgeven, dat we veel hebben om voor te vechten en dat we in basis toch echt wel van elkaar houden.
woensdag 23 juli 2008 om 15:56
Yayaatje, je hoeft geen grote schreeuw en vechtpartijen te hebben om je kind zich onveilig te laten voelen. Die voelt de spanning en irritatie ook, en ziet hoe jullie met elkaar omgaan.
Ik begrijp niet dat je geen professionele hulp inroept als het zo ernstig is, maar wel met advocaten enzo aan de gang gaat.
Als er twijfel is, en je zegt in de basis van elkaar te houden, dan investeer je daar toch in?
Ik begrijp niet dat je geen professionele hulp inroept als het zo ernstig is, maar wel met advocaten enzo aan de gang gaat.
Als er twijfel is, en je zegt in de basis van elkaar te houden, dan investeer je daar toch in?
woensdag 23 juli 2008 om 16:28
Op dit moment gaat het wel weer oke. Ik denk ook echt wel dat we wat 'geleerd' hebben van de vorige keren. We hebben gezien wat het allemaal teweeg bracht, welke consequenties het allemaal had en we realiseren ons dat we dit uiteindelijk beiden toch echt niet willen. Dus in dat opzicht zullen we niet meer zo snel het bijltje erbij neer gooien.
Ik merk alleen dat ik soms met mezelf worstel. Als ik bij mezelf merk bijv. dat bepaalde karaktertrekken toch echt bij ons horen of wanneer het naar mijn gevoel niet erg 'warm' voelt tussen ons..Maar zoals ik al zei, dan merk ik dat ik mezelf de vraag dan stel: wat wil ik dan? Hem kwijt wil ik uiteindelijk, om meerdere redenen, ook niet. En ik realiseer me ook wel dat je bij iedereen van tijd tot tijd wel dingen hebt die je niet leuk vindt. En dat het echt niet altijd rozegeur en maneschijn is. Dus misschien verwacht ik wel veel te veel. Ben ik niet reeel genoeg...
Ik merk alleen dat ik soms met mezelf worstel. Als ik bij mezelf merk bijv. dat bepaalde karaktertrekken toch echt bij ons horen of wanneer het naar mijn gevoel niet erg 'warm' voelt tussen ons..Maar zoals ik al zei, dan merk ik dat ik mezelf de vraag dan stel: wat wil ik dan? Hem kwijt wil ik uiteindelijk, om meerdere redenen, ook niet. En ik realiseer me ook wel dat je bij iedereen van tijd tot tijd wel dingen hebt die je niet leuk vindt. En dat het echt niet altijd rozegeur en maneschijn is. Dus misschien verwacht ik wel veel te veel. Ben ik niet reeel genoeg...
woensdag 23 juli 2008 om 16:51
Wat ik echt wil is gelukkig zijn. Gelukkig met mijn gezin, blij kunnen zijn met mijn vent.
Het is denk ik meer iets wat in mijzelf zit. Ik blijf teveel malen. Ik zal moeten accepteren dat hij is zoals hij is en daar moet ik het mee doen. Alternatief is bij hem weggaan, maar dat wil ik uiteindelijk ook niet. Dussss....conclusie: ik moet gewoon niet zo zeiken
Het is denk ik meer iets wat in mijzelf zit. Ik blijf teveel malen. Ik zal moeten accepteren dat hij is zoals hij is en daar moet ik het mee doen. Alternatief is bij hem weggaan, maar dat wil ik uiteindelijk ook niet. Dussss....conclusie: ik moet gewoon niet zo zeiken
woensdag 23 juli 2008 om 17:11
