Kinderen
alle pijlers
Kinderen ongewenst?
zondag 9 september 2007 om 19:35
In onze krant van gisteren stond een heel artikel met deze titel. Het ging erover dat steeds meer mensen een hekel hebben aan kinderen, dat er steeds meer vraag is naar bijvoorbeeld kindvrije restaurants, kindvrije campings, hotels en meer van dat soort dingen.
Deze mensen zijn bewust kindvrij, maar daar blijft het niet bij, ze zeggen álle kinderen irritant te vinden en vinden 'de kinderen van tegenwoordig' onopgevoed, grof, irritant en luidruchtig. En willen dan in hun vrije tijd ook niet lastig gevallen worden door mensen met kinderen. Zo zijn er ook in Nederland al restaurants met een bordje 'kinderen onder de 12 niet welkom'.
Ik schrok zelf nogal toen ik het artikel las, zeker de uitspraken die van internet (van speciale fora voor mensen die bewust kindvrij zijn) geplukt waren over kinderen.
Ik snap dat mensen geen kinderen willen, daar kan ik best inkomen. Ik vind zelf ook niet alle kinderen leuk, ik kan me ook ergeren aan schreeuwende, gillende onopgevoede koters. Maar ik vind roepen dat je aan álle kinderen een hekel hebt wel érg ver gaan. Net zoiets als roepen dat alle bejaarden stom zijn, of dat Turken crimineel zijn.
Wat vinden jullie hiervan? Heb je begrip voor mensen die zeggen kinderen per definitie vervelend te vinden? Vind je dat er inderdaad kindvrije restaurants en dergelijke moeten zijn?
Ben benieuwd.
Deze mensen zijn bewust kindvrij, maar daar blijft het niet bij, ze zeggen álle kinderen irritant te vinden en vinden 'de kinderen van tegenwoordig' onopgevoed, grof, irritant en luidruchtig. En willen dan in hun vrije tijd ook niet lastig gevallen worden door mensen met kinderen. Zo zijn er ook in Nederland al restaurants met een bordje 'kinderen onder de 12 niet welkom'.
Ik schrok zelf nogal toen ik het artikel las, zeker de uitspraken die van internet (van speciale fora voor mensen die bewust kindvrij zijn) geplukt waren over kinderen.
Ik snap dat mensen geen kinderen willen, daar kan ik best inkomen. Ik vind zelf ook niet alle kinderen leuk, ik kan me ook ergeren aan schreeuwende, gillende onopgevoede koters. Maar ik vind roepen dat je aan álle kinderen een hekel hebt wel érg ver gaan. Net zoiets als roepen dat alle bejaarden stom zijn, of dat Turken crimineel zijn.
Wat vinden jullie hiervan? Heb je begrip voor mensen die zeggen kinderen per definitie vervelend te vinden? Vind je dat er inderdaad kindvrije restaurants en dergelijke moeten zijn?
Ben benieuwd.
donderdag 24 juli 2008 om 00:19
quote:Carlice schreef op 24 juli 2008 @ 00:14:
[...]
dat zeg je nu heel leuk, maar ik vraag me af of dit in de praktijk ook zo zou gaan. Je kunt je op zo'n moment ook mateloos gaan irriteren aan geleuter waar je niet op zit te wachten. Zeker als er maar geen rem op zit.
Ik vind iemand dan niet gefrusteerd of verzuurd, alleen niet iedereen ervaart de wereld en de oprechte schoonheid op de manier dat jij dat doet. Via kinderen dus (o.a.). Dan hoef je dat niet zo te veroordelen zoals je dat nu doet, het is gewoon anders maar niet minder.
Ik heb het niet over mensen die hun hele levensverhaal gaan ophangen, maar over mensen die gewoon spontaan iets moois of leuks zien en daar zo vol van zijn dat ze dat willen delen en dat dan met mij doen. Daar kan ik heel erg door geraakt worden. En dat is ook wat mijn zoon dan doet, die heeft natuurlijk nog niet die gene die volwassenen wel hebben, dus die kan dan heel blij tegen een wildvreemde roepen "meneer! mijn mamma zegt dat we zo lekker een ijsje gaan eten! jippie!"
Dat is niets meer of minder dan ongebreidelde vreugde die er dan uitmoet en met de eerste de beste die ernaast staat wordt gedeeld.
En ik moet zeggen: het komt echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel weinig voor dat die ander dan niet vreselijk moet lachen, of gelijk zelf ook blij kijkt, of glimlacht en zegt "zo, dat is leuk!".
De mensen die niet op die manier reageren zijn echt zwaar in de minderheid, hoor, en zien er meestal ook niet al te sympathiek of gelukkig uit.
[...]
dat zeg je nu heel leuk, maar ik vraag me af of dit in de praktijk ook zo zou gaan. Je kunt je op zo'n moment ook mateloos gaan irriteren aan geleuter waar je niet op zit te wachten. Zeker als er maar geen rem op zit.
Ik vind iemand dan niet gefrusteerd of verzuurd, alleen niet iedereen ervaart de wereld en de oprechte schoonheid op de manier dat jij dat doet. Via kinderen dus (o.a.). Dan hoef je dat niet zo te veroordelen zoals je dat nu doet, het is gewoon anders maar niet minder.
Ik heb het niet over mensen die hun hele levensverhaal gaan ophangen, maar over mensen die gewoon spontaan iets moois of leuks zien en daar zo vol van zijn dat ze dat willen delen en dat dan met mij doen. Daar kan ik heel erg door geraakt worden. En dat is ook wat mijn zoon dan doet, die heeft natuurlijk nog niet die gene die volwassenen wel hebben, dus die kan dan heel blij tegen een wildvreemde roepen "meneer! mijn mamma zegt dat we zo lekker een ijsje gaan eten! jippie!"
Dat is niets meer of minder dan ongebreidelde vreugde die er dan uitmoet en met de eerste de beste die ernaast staat wordt gedeeld.
En ik moet zeggen: het komt echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel weinig voor dat die ander dan niet vreselijk moet lachen, of gelijk zelf ook blij kijkt, of glimlacht en zegt "zo, dat is leuk!".
De mensen die niet op die manier reageren zijn echt zwaar in de minderheid, hoor, en zien er meestal ook niet al te sympathiek of gelukkig uit.
Am Yisrael Chai!
donderdag 24 juli 2008 om 00:22
Ik zat laatst in de trein, en toen zei er zomaar een man ineens tegen me: "ik heb een nieuwe baan!" met een enorme grijns, de vreugde spatte ervan af.
Dan reis ik de rest van mijn treinreis met een blij gevoel, ook al duik ik direct na die mededeling weer in mijn boek, dat blijft me dan wel bij. En maakt mijn dag net een beetje leuker, zo'n onverwacht momentje.
Dan reis ik de rest van mijn treinreis met een blij gevoel, ook al duik ik direct na die mededeling weer in mijn boek, dat blijft me dan wel bij. En maakt mijn dag net een beetje leuker, zo'n onverwacht momentje.
Am Yisrael Chai!
donderdag 24 juli 2008 om 00:23
quote:MissMara schreef op 24 juli 2008 @ 00:18:
Ik kijk net als jij naar kinderen, FV, maar ik kan me ook wel voorstellen dat je zo kijkt als Carlice. Niet ieder mens zit hetzelfde in elkaar en dat hoeft ook niet. Waar ik me meer aan stoor is het argument (wat Carlice niet emaakt heeft trouwens) dat kinderen dan maar, om ergernissen voor anti-kindmensen te voorkomen, zoveel mogelijk uit de publieke ruimte geweerd moeten worden. Of in ieder geval dat ze, als ze zich 'misdragen' uit die publieke ruimte verwijderd worden. Dat is volgens mij waar de afgelopen 10+ pagina's over gingen.
Nee dat is wat overdreven, maar de aanwezigheid bij bepaalde publieke dingen die eigenlijk niet echt geschikt zijn voor kinderen zouden wel wat meer regels mogen komen. En andere gelegenheden waar kinderen ook prima op hun plek zijn, maar zich echt storend gedragen, ja daar doe ik wel eens een schietgebedje. Meer kun je niet doen, oh ja als het even kan zelf je snel uit de voeten maken.
Trusten trouwens!
Ik kijk net als jij naar kinderen, FV, maar ik kan me ook wel voorstellen dat je zo kijkt als Carlice. Niet ieder mens zit hetzelfde in elkaar en dat hoeft ook niet. Waar ik me meer aan stoor is het argument (wat Carlice niet emaakt heeft trouwens) dat kinderen dan maar, om ergernissen voor anti-kindmensen te voorkomen, zoveel mogelijk uit de publieke ruimte geweerd moeten worden. Of in ieder geval dat ze, als ze zich 'misdragen' uit die publieke ruimte verwijderd worden. Dat is volgens mij waar de afgelopen 10+ pagina's over gingen.
Nee dat is wat overdreven, maar de aanwezigheid bij bepaalde publieke dingen die eigenlijk niet echt geschikt zijn voor kinderen zouden wel wat meer regels mogen komen. En andere gelegenheden waar kinderen ook prima op hun plek zijn, maar zich echt storend gedragen, ja daar doe ik wel eens een schietgebedje. Meer kun je niet doen, oh ja als het even kan zelf je snel uit de voeten maken.
Trusten trouwens!
donderdag 24 juli 2008 om 00:26
quote:Carlice schreef op 24 juli 2008 @ 00:19:
[...]
overdrijf je nou niet heel erg met 'het onder een steen vandaan kruipen en kutkinderen in de supermarkt'. Er zijn enorm leuke lieve vrolijke nieuwschierige inspirerende mensen, die toch toevallig kinderen niet leuk vinden. Dat is alles, daarvoor hoef je niet onder een steen te kruipen en het leven hoef je niet alleen maar als fantastisch te ervaren met kinderen.
Na de dingen die ik vandaag gelezen heb van Elninjoo, ben ik bang dat dit helemaal niet zo overdreven is.
Ik ken enorm leuke, lieve, vrolijke, nieuwsgierge, inspirerende mensen die toch toevallig kinderen niet leuk vinden. En zoals ik ook al gezegd heb: dat vind ik geen enkel probleem. (Zo lang ze de mijne maar waarderen. Hahaha, nee hoor. )
Mijn reacties zijn nog steeds ingegeven door de beweringen van Elninjoo dat kinderen daarom maar uit de maatschappij moeten verdwijnen.
Ik vraag me wel af: als mensenkinderen je helemaal niets doen, word je dan ook niet geraakt door lammetjes, kuikentjes, puppies, etc?
[...]
overdrijf je nou niet heel erg met 'het onder een steen vandaan kruipen en kutkinderen in de supermarkt'. Er zijn enorm leuke lieve vrolijke nieuwschierige inspirerende mensen, die toch toevallig kinderen niet leuk vinden. Dat is alles, daarvoor hoef je niet onder een steen te kruipen en het leven hoef je niet alleen maar als fantastisch te ervaren met kinderen.
Na de dingen die ik vandaag gelezen heb van Elninjoo, ben ik bang dat dit helemaal niet zo overdreven is.
Ik ken enorm leuke, lieve, vrolijke, nieuwsgierge, inspirerende mensen die toch toevallig kinderen niet leuk vinden. En zoals ik ook al gezegd heb: dat vind ik geen enkel probleem. (Zo lang ze de mijne maar waarderen. Hahaha, nee hoor. )
Mijn reacties zijn nog steeds ingegeven door de beweringen van Elninjoo dat kinderen daarom maar uit de maatschappij moeten verdwijnen.
Ik vraag me wel af: als mensenkinderen je helemaal niets doen, word je dan ook niet geraakt door lammetjes, kuikentjes, puppies, etc?
donderdag 24 juli 2008 om 00:29
quote:Nee dat is wat overdreven, maar de aanwezigheid bij bepaalde publieke dingen die eigenlijk niet echt geschikt zijn voor kinderen zouden wel wat meer regels mogen komen.
Nederland gaat kapot aan regels. We hebben zoveel regels, voor elk wissewasje, dat we niet eens meer weten hoe we moeten leven zonder regels.
Die betutteling is precies hetgeen wat Nederland in mijn ogen zo'n onverdraagzaam, intolerant land vol verzuurde klagers maakt.
Nederland gaat kapot aan regels. We hebben zoveel regels, voor elk wissewasje, dat we niet eens meer weten hoe we moeten leven zonder regels.
Die betutteling is precies hetgeen wat Nederland in mijn ogen zo'n onverdraagzaam, intolerant land vol verzuurde klagers maakt.
Am Yisrael Chai!
donderdag 24 juli 2008 om 00:31
ik kom in de trein alleen maar zwetende stinkerds tegen, die foute sjans willen maken. Of jengelende kinderen: ik wil bij het raampjuuuuh, ik wil een ijsjuuuhhhhh. Waarom kom ik niet van die vrolijkerds tegen als jij?
En ik word behoorlijk gestoord van die kinderklasjes die in de tram stappen op een schoolreisje, naar artis. Begin van de dag, nog vol energie. De tram rijdt 1 seconde en hoppa, de eerste kinderen voor kinderen wordt al ingezet. En dit wordt alleen maar harder naar mate we verder zijn. Ik word er niet zuur van, ook niet gefrusteerd. Maar die gillende kids wordt ik wel een beetje benauwd van. It does not make my day zal ik maar zeggen.
En ik word behoorlijk gestoord van die kinderklasjes die in de tram stappen op een schoolreisje, naar artis. Begin van de dag, nog vol energie. De tram rijdt 1 seconde en hoppa, de eerste kinderen voor kinderen wordt al ingezet. En dit wordt alleen maar harder naar mate we verder zijn. Ik word er niet zuur van, ook niet gefrusteerd. Maar die gillende kids wordt ik wel een beetje benauwd van. It does not make my day zal ik maar zeggen.
donderdag 24 juli 2008 om 00:32
quote:qwertu schreef op 24 juli 2008 @ 00:26:
[...]
Ik ken enorm leuke, lieve, vrolijke, nieuwsgierge, inspirerende mensen die toch toevallig kinderen niet leuk vinden.
Echt? Ik ken wel leuke, lieve, vrolijke, etcetera mensen die zelf geen kinderen willen en kinderen daardoor zo'n beetje over het hoofd zien, maar geen van hen heeft een hékel aan kinderen. Allemaal vinden ze kinderen superleuk als ze ermee in aanraking komen - edit: ook al zijn ze soms onwennig en zijn ze blij dat ze ze weer in mogen leveren - en de meeste van hen zijn ook echt heel erg leuk met kinderen.
Als ik eerlijk ben, ken ik niemand die een hekel heeft aan kinderen die zelf wél leuk is.
Edit: zelf ben ik ook gesloopt na een dagje andermans kind erbij en ik vind meer dan 1 kind ook slopend. Ben altijd kapot na een dagje gekrijs - of dat nu blij gekrijs is of boos gekrijs - en gegil en geruzie van meer dan 1 kind.
[...]
Ik ken enorm leuke, lieve, vrolijke, nieuwsgierge, inspirerende mensen die toch toevallig kinderen niet leuk vinden.
Echt? Ik ken wel leuke, lieve, vrolijke, etcetera mensen die zelf geen kinderen willen en kinderen daardoor zo'n beetje over het hoofd zien, maar geen van hen heeft een hékel aan kinderen. Allemaal vinden ze kinderen superleuk als ze ermee in aanraking komen - edit: ook al zijn ze soms onwennig en zijn ze blij dat ze ze weer in mogen leveren - en de meeste van hen zijn ook echt heel erg leuk met kinderen.
Als ik eerlijk ben, ken ik niemand die een hekel heeft aan kinderen die zelf wél leuk is.
Edit: zelf ben ik ook gesloopt na een dagje andermans kind erbij en ik vind meer dan 1 kind ook slopend. Ben altijd kapot na een dagje gekrijs - of dat nu blij gekrijs is of boos gekrijs - en gegil en geruzie van meer dan 1 kind.
Am Yisrael Chai!
donderdag 24 juli 2008 om 00:34
quote:Carlice schreef op 24 juli 2008 @ 00:31:
ik kom in de trein alleen maar zwetende stinkerds tegen, die foute sjans willen maken. Of jengelende kinderen: ik wil bij het raampjuuuuh, ik wil een ijsjuuuhhhhh. Waarom kom ik niet van die vrolijkerds tegen als jij?
En ik word behoorlijk gestoord van die kinderklasjes die in de tram stappen op een schoolreisje, naar artis. Begin van de dag, nog vol energie. De tram rijdt 1 seconde en hoppa, de eerste kinderen voor kinderen wordt al ingezet. En dit wordt alleen maar harder naar mate we verder zijn. Ik word er niet zuur van, ook niet gefrusteerd. Maar die gillende kids wordt ik wel een beetje benauwd van. It does not make my day zal ik maar zeggen.Hahahaha, nee, daar word ik ook niet blij van, van dat veel te harde gezang op de vroege ochtend. En gegil trek ik zelf ook slecht, ook niet van mijn eigen kind.
ik kom in de trein alleen maar zwetende stinkerds tegen, die foute sjans willen maken. Of jengelende kinderen: ik wil bij het raampjuuuuh, ik wil een ijsjuuuhhhhh. Waarom kom ik niet van die vrolijkerds tegen als jij?
En ik word behoorlijk gestoord van die kinderklasjes die in de tram stappen op een schoolreisje, naar artis. Begin van de dag, nog vol energie. De tram rijdt 1 seconde en hoppa, de eerste kinderen voor kinderen wordt al ingezet. En dit wordt alleen maar harder naar mate we verder zijn. Ik word er niet zuur van, ook niet gefrusteerd. Maar die gillende kids wordt ik wel een beetje benauwd van. It does not make my day zal ik maar zeggen.Hahahaha, nee, daar word ik ook niet blij van, van dat veel te harde gezang op de vroege ochtend. En gegil trek ik zelf ook slecht, ook niet van mijn eigen kind.
Am Yisrael Chai!
donderdag 24 juli 2008 om 00:35
quote:fashionvictim schreef op 24 juli 2008 @ 00:19:
[...]
Ik heb het niet over mensen die hun hele levensverhaal gaan ophangen, maar over mensen die gewoon spontaan iets moois of leuks zien en daar zo vol van zijn dat ze dat willen delen en dat dan met mij doen. Daar kan ik heel erg door geraakt worden. En dat is ook wat mijn zoon dan doet, die heeft natuurlijk nog niet die gene die volwassenen wel hebben, dus die kan dan heel blij tegen een wildvreemde roepen "meneer! mijn mamma zegt dat we zo lekker een ijsje gaan eten! jippie!"
Dat is niets meer of minder dan ongebreidelde vreugde die er dan uitmoet en met de eerste de beste die ernaast staat wordt gedeeld.
En ik moet zeggen: het komt echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel weinig voor dat die ander dan niet vreselijk moet lachen, of gelijk zelf ook blij kijkt, of glimlacht en zegt "zo, dat is leuk!".
De mensen die niet op die manier reageren zijn echt zwaar in de minderheid, hoor, en zien er meestal ook niet al te sympathiek of gelukkig uit.
Ik had mijn post al verwijderd, maar had iets soortgelijks geschreven: mijn kind heeft het bijzondere talent om haar stralendste glimlach op te zetten naar mensen die ik nóóit aan zou schieten voor een praatje, omdat ik ze viezig vind, omdat ze halve idioten lijken, zuurpruimen. Ze lacht ook heus naar gewone mensen hoor, maar ook uitgebreid naar "dat soort" mensen. En die lachen allemaal terug. En ze spreken me allemaal aan. En ze blijken allemaal aardig en begaan. De enkele keer dat iemand wegkijkt, zíe je aan het gezicht dat die persoon moeite moet doen om verzuurd te blijven kijken: heel het gezicht verkrampt.
Het is hún gemis dat ze het zonnestraaltje dat mijn kind ze aanbiedt afslaan, ik zal er persoonlijk geen nacht minder om slapen. Maar ik heb toch de indruk dat de mensen die wel op haar reageren ontspannener in het leven staan dan de mensen die wegkijken.
En dat zeg ik echt niet omdat ik denk dat je ziek in je hoofd of gefrustreerd moet zijn om geen kinderen te willen. In mijn ogen staan die dingen namelijk helemaal los van elkaar. Je kunt helemaal zonder ook maar de geringste behoefte te hebben jezelf voort te planten toch wel gewoon vertederd raken van een spontane glimlach van een ander. Zelfs als die ander nog maar twee turven hoog is. Als dat je niet meer lukt, dan ben je in mijn ogen inderdaad aardig verzuurd, verkrampt en/of gefrustreerd. Maar dat heeft dan niets te maken met het al dan niet hebben van een kinderwens.
[...]
Ik heb het niet over mensen die hun hele levensverhaal gaan ophangen, maar over mensen die gewoon spontaan iets moois of leuks zien en daar zo vol van zijn dat ze dat willen delen en dat dan met mij doen. Daar kan ik heel erg door geraakt worden. En dat is ook wat mijn zoon dan doet, die heeft natuurlijk nog niet die gene die volwassenen wel hebben, dus die kan dan heel blij tegen een wildvreemde roepen "meneer! mijn mamma zegt dat we zo lekker een ijsje gaan eten! jippie!"
Dat is niets meer of minder dan ongebreidelde vreugde die er dan uitmoet en met de eerste de beste die ernaast staat wordt gedeeld.
En ik moet zeggen: het komt echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel weinig voor dat die ander dan niet vreselijk moet lachen, of gelijk zelf ook blij kijkt, of glimlacht en zegt "zo, dat is leuk!".
De mensen die niet op die manier reageren zijn echt zwaar in de minderheid, hoor, en zien er meestal ook niet al te sympathiek of gelukkig uit.
Ik had mijn post al verwijderd, maar had iets soortgelijks geschreven: mijn kind heeft het bijzondere talent om haar stralendste glimlach op te zetten naar mensen die ik nóóit aan zou schieten voor een praatje, omdat ik ze viezig vind, omdat ze halve idioten lijken, zuurpruimen. Ze lacht ook heus naar gewone mensen hoor, maar ook uitgebreid naar "dat soort" mensen. En die lachen allemaal terug. En ze spreken me allemaal aan. En ze blijken allemaal aardig en begaan. De enkele keer dat iemand wegkijkt, zíe je aan het gezicht dat die persoon moeite moet doen om verzuurd te blijven kijken: heel het gezicht verkrampt.
Het is hún gemis dat ze het zonnestraaltje dat mijn kind ze aanbiedt afslaan, ik zal er persoonlijk geen nacht minder om slapen. Maar ik heb toch de indruk dat de mensen die wel op haar reageren ontspannener in het leven staan dan de mensen die wegkijken.
En dat zeg ik echt niet omdat ik denk dat je ziek in je hoofd of gefrustreerd moet zijn om geen kinderen te willen. In mijn ogen staan die dingen namelijk helemaal los van elkaar. Je kunt helemaal zonder ook maar de geringste behoefte te hebben jezelf voort te planten toch wel gewoon vertederd raken van een spontane glimlach van een ander. Zelfs als die ander nog maar twee turven hoog is. Als dat je niet meer lukt, dan ben je in mijn ogen inderdaad aardig verzuurd, verkrampt en/of gefrustreerd. Maar dat heeft dan niets te maken met het al dan niet hebben van een kinderwens.
donderdag 24 juli 2008 om 00:40
quote:fashionvictim schreef op 24 juli 2008 @ 00:29:
[...]
Nederland gaat kapot aan regels. We hebben zoveel regels, voor elk wissewasje, dat we niet eens meer weten hoe we moeten leven zonder regels.
Die betutteling is precies hetgeen wat Nederland in mijn ogen zo'n onverdraagzaam, intolerant land vol verzuurde klagers maakt.mee eens, toen ik schreef 'regels' dacht ik ook direct: hoe dan? Het lijkt me heel ver gaan als er bordjes komen te hangen met 'verboden voor kinderen'. Dat gaat ook op dingen uit de geschiedenis lijken, die we liever niet herhaald zien. Maar bijvoorbeeld je kind meenemen naar theater, hartstikke leuk maar niet als je tijdens de voorstelling alles aan je kind zit uit te leggen. Ik wil dat niet horen. Kinderen in de tram en trein, laat ze niet rond rennen, tegen iedereen aanleunen en aanpraten. En in sommige restaurants kun je maar beter niet gaan zitten met je zuigeling. Ik las hier dat het in Zuid Europa zo leuk zou zijn dat kindjes in de restaurants tussen de tafeltjes doorscharrelen. Maar in italie, Spanje en Frankrijk heb ik dit zelden gezien. Of ze zaten gewoon aan tafel of ze waren er niet. Niks getruttel tussen de tafeltjes door. En kinderen op trouwerijen, heel gezellig allemaal, maar ze kunnen de huwelijksvoltrekking zelf echt compleet verpesten met gehuil, geren, gegil en gepraat. Waarom niet even ergens anders met die kids heen tijdens dat ene momentje? En zo zijn er tal van voorbeelden.
[...]
Nederland gaat kapot aan regels. We hebben zoveel regels, voor elk wissewasje, dat we niet eens meer weten hoe we moeten leven zonder regels.
Die betutteling is precies hetgeen wat Nederland in mijn ogen zo'n onverdraagzaam, intolerant land vol verzuurde klagers maakt.mee eens, toen ik schreef 'regels' dacht ik ook direct: hoe dan? Het lijkt me heel ver gaan als er bordjes komen te hangen met 'verboden voor kinderen'. Dat gaat ook op dingen uit de geschiedenis lijken, die we liever niet herhaald zien. Maar bijvoorbeeld je kind meenemen naar theater, hartstikke leuk maar niet als je tijdens de voorstelling alles aan je kind zit uit te leggen. Ik wil dat niet horen. Kinderen in de tram en trein, laat ze niet rond rennen, tegen iedereen aanleunen en aanpraten. En in sommige restaurants kun je maar beter niet gaan zitten met je zuigeling. Ik las hier dat het in Zuid Europa zo leuk zou zijn dat kindjes in de restaurants tussen de tafeltjes doorscharrelen. Maar in italie, Spanje en Frankrijk heb ik dit zelden gezien. Of ze zaten gewoon aan tafel of ze waren er niet. Niks getruttel tussen de tafeltjes door. En kinderen op trouwerijen, heel gezellig allemaal, maar ze kunnen de huwelijksvoltrekking zelf echt compleet verpesten met gehuil, geren, gegil en gepraat. Waarom niet even ergens anders met die kids heen tijdens dat ene momentje? En zo zijn er tal van voorbeelden.
donderdag 24 juli 2008 om 00:42
quote:fashionvictim schreef op 24 juli 2008 @ 00:32:
[...]
Echt? Ik ken wel leuke, lieve, vrolijke, etcetera mensen die zelf geen kinderen willen en kinderen daardoor zo'n beetje over het hoofd zien, maar geen van hen heeft een hékel aan kinderen. Allemaal vinden ze kinderen superleuk als ze ermee in aanraking komen en de meeste van hen zijn ook echt heel erg leuk met kinderen.
Als ik eerlijk ben, ken ik niemand die een hekel heeft aan kinderen die zelf wél leuk is.
Mijn beste vriendin heeft níets met kinderen (en vindt volgens mij ook dat ik tot in de eeuwigheid verpest ben omdat ik zo nodig moeder wilde worden. Ziek in mijn hoofd, totaal verloren, niets meer aan te redden. ). 't Is een leuke, lieve, intelligente meid verder hoor. En hoewel ze mijn kind niet leuk vindt, ben ik gewoon -met kind en al- welkom in haar huis. Ik mag zelfs naar de supermarkt met mijn kind.
Ik moet alleen mijn kind niet teveel aan d'r opdringen, maar goed, die behoefte heb ik ook helemaal niet. Verder doet ze gewoon doodnormaal over kinderen. Ze hoeven niet vastgebonden, weggestopt in kinderkampen, whatever. Het kan dus heus en sterker nog: ik begrijp haar wel, tot op zekere hoogte. (Tot die kinderwens zeg maar: daar raken we elkaar kwijt) En zij probeert mij te begrijpen. En dat lukt van beide kanten niet helemaal, maar dat geeft niet: je hoeft niet alles van elkaar te begrijpen. Als je elkaar maar respecteert en als je elkaar maar de ruimte geeft om te zijn.
Hé, daar zijn we weer bij de kern van de zaak van vandaag: laat dát stukje nou juist precies ontbreken bij Elninjoo.
[...]
Echt? Ik ken wel leuke, lieve, vrolijke, etcetera mensen die zelf geen kinderen willen en kinderen daardoor zo'n beetje over het hoofd zien, maar geen van hen heeft een hékel aan kinderen. Allemaal vinden ze kinderen superleuk als ze ermee in aanraking komen en de meeste van hen zijn ook echt heel erg leuk met kinderen.
Als ik eerlijk ben, ken ik niemand die een hekel heeft aan kinderen die zelf wél leuk is.
Mijn beste vriendin heeft níets met kinderen (en vindt volgens mij ook dat ik tot in de eeuwigheid verpest ben omdat ik zo nodig moeder wilde worden. Ziek in mijn hoofd, totaal verloren, niets meer aan te redden. ). 't Is een leuke, lieve, intelligente meid verder hoor. En hoewel ze mijn kind niet leuk vindt, ben ik gewoon -met kind en al- welkom in haar huis. Ik mag zelfs naar de supermarkt met mijn kind.
Ik moet alleen mijn kind niet teveel aan d'r opdringen, maar goed, die behoefte heb ik ook helemaal niet. Verder doet ze gewoon doodnormaal over kinderen. Ze hoeven niet vastgebonden, weggestopt in kinderkampen, whatever. Het kan dus heus en sterker nog: ik begrijp haar wel, tot op zekere hoogte. (Tot die kinderwens zeg maar: daar raken we elkaar kwijt) En zij probeert mij te begrijpen. En dat lukt van beide kanten niet helemaal, maar dat geeft niet: je hoeft niet alles van elkaar te begrijpen. Als je elkaar maar respecteert en als je elkaar maar de ruimte geeft om te zijn.
Hé, daar zijn we weer bij de kern van de zaak van vandaag: laat dát stukje nou juist precies ontbreken bij Elninjoo.
donderdag 24 juli 2008 om 00:43
quote:qwertu schreef op 24 juli 2008 @ 00:35:
[...]
Ik had mijn post al verwijderd, maar had iets soortgelijks geschreven: mijn kind heeft het bijzondere talent om haar stralendste glimlach op te zetten naar mensen die ik nóóit aan zou schieten voor een praatje, omdat ik ze viezig vind, omdat ze halve idioten lijken, zuurpruimen. Ze lacht ook heus naar gewone mensen hoor, maar ook uitgebreid naar "dat soort" mensen. En die lachen allemaal terug. En ze spreken me allemaal aan. En ze blijken allemaal aardig en begaan. De enkele keer dat iemand wegkijkt, zíe je aan het gezicht dat die persoon moeite moet doen om verzuurd te blijven kijken: heel het gezicht verkrampt.
Het is hún gemis dat ze het zonnestraaltje dat mijn kind ze aanbiedt afslaan, ik zal er persoonlijk geen nacht minder om slapen. Maar ik heb toch de indruk dat de mensen die wel op haar reageren ontspannener in het leven staan dan de mensen die wegkijken.
En dat zeg ik echt niet omdat ik denk dat je ziek in je hoofd of gefrustreerd moet zijn om geen kinderen te willen. In mijn ogen staan die dingen namelijk helemaal los van elkaar. Je kunt helemaal zonder ook maar de geringste behoefte te hebben jezelf voort te planten toch wel gewoon vertederd raken van een spontane glimlach van een ander. Zelfs als die ander nog maar twee turven hoog is. Als dat je niet meer lukt, dan ben je in mijn ogen inderdaad aardig verzuurd, verkrampt en/of gefrustreerd. Maar dat heeft dan niets te maken met het al dan niet hebben van een kinderwens.
Haha, herkenbaar, mijn zoon praat altijd uitgerekend met die enge junk of die viezige zwerver of die enge man waar ik zelf met een boog omheen zou lopen.
Een jaar of 2 geleden was er hier in mijn buurt een vrouwelijke junk waar ik me vreselijk aan stoorde. En mijn zoon zat uiteraard altijd uitgebreid te zwaaien en te halloooooooo-en naar haar. En ik zal je zeggen: zij reageerde altijd zooo lief op hem.
Ik kan me herinneren dat ik door hem echt een beetje een schuldgevoel kreeg, dat ik haar altijd als oud vuil bekeek, want door haar reacties op hem - ze ging ook altijd aan me vragen waar dat lieve kindje was, of gaf me dan weleens iets wat ik stiekem dan weer weggooide omdat ik niet wist wat voor vieze herkomst het had - werd ik met mijn neus op het feit gedrukt dat het ook maar gewoon een mens was.
Voor mij staat geen kinderen willen ook totaal los van kinderen haten of ze maar irritant vinden, trouwens.
[...]
Ik had mijn post al verwijderd, maar had iets soortgelijks geschreven: mijn kind heeft het bijzondere talent om haar stralendste glimlach op te zetten naar mensen die ik nóóit aan zou schieten voor een praatje, omdat ik ze viezig vind, omdat ze halve idioten lijken, zuurpruimen. Ze lacht ook heus naar gewone mensen hoor, maar ook uitgebreid naar "dat soort" mensen. En die lachen allemaal terug. En ze spreken me allemaal aan. En ze blijken allemaal aardig en begaan. De enkele keer dat iemand wegkijkt, zíe je aan het gezicht dat die persoon moeite moet doen om verzuurd te blijven kijken: heel het gezicht verkrampt.
Het is hún gemis dat ze het zonnestraaltje dat mijn kind ze aanbiedt afslaan, ik zal er persoonlijk geen nacht minder om slapen. Maar ik heb toch de indruk dat de mensen die wel op haar reageren ontspannener in het leven staan dan de mensen die wegkijken.
En dat zeg ik echt niet omdat ik denk dat je ziek in je hoofd of gefrustreerd moet zijn om geen kinderen te willen. In mijn ogen staan die dingen namelijk helemaal los van elkaar. Je kunt helemaal zonder ook maar de geringste behoefte te hebben jezelf voort te planten toch wel gewoon vertederd raken van een spontane glimlach van een ander. Zelfs als die ander nog maar twee turven hoog is. Als dat je niet meer lukt, dan ben je in mijn ogen inderdaad aardig verzuurd, verkrampt en/of gefrustreerd. Maar dat heeft dan niets te maken met het al dan niet hebben van een kinderwens.
Haha, herkenbaar, mijn zoon praat altijd uitgerekend met die enge junk of die viezige zwerver of die enge man waar ik zelf met een boog omheen zou lopen.
Een jaar of 2 geleden was er hier in mijn buurt een vrouwelijke junk waar ik me vreselijk aan stoorde. En mijn zoon zat uiteraard altijd uitgebreid te zwaaien en te halloooooooo-en naar haar. En ik zal je zeggen: zij reageerde altijd zooo lief op hem.
Ik kan me herinneren dat ik door hem echt een beetje een schuldgevoel kreeg, dat ik haar altijd als oud vuil bekeek, want door haar reacties op hem - ze ging ook altijd aan me vragen waar dat lieve kindje was, of gaf me dan weleens iets wat ik stiekem dan weer weggooide omdat ik niet wist wat voor vieze herkomst het had - werd ik met mijn neus op het feit gedrukt dat het ook maar gewoon een mens was.
Voor mij staat geen kinderen willen ook totaal los van kinderen haten of ze maar irritant vinden, trouwens.
Am Yisrael Chai!
donderdag 24 juli 2008 om 00:47
quote:qwertu schreef op 24 juli 2008 @ 00:35:
Het is hún gemis dat ze het zonnestraaltje dat mijn kind ze aanbiedt afslaan, ik zal er persoonlijk geen nacht minder om slapen. Maar ik heb toch de indruk dat de mensen die wel op haar reageren ontspannener in het leven staan dan de mensen die wegkijken.
En dat zeg ik echt niet omdat ik denk dat je ziek in je hoofd of gefrustreerd moet zijn om geen kinderen te willen. In mijn ogen staan die dingen namelijk helemaal los van elkaar. Je kunt helemaal zonder ook maar de geringste behoefte te hebben jezelf voort te planten toch wel gewoon vertederd raken van een spontane glimlach van een ander. Zelfs als die ander nog maar twee turven hoog is. Als dat je niet meer lukt, dan ben je in mijn ogen inderdaad aardig verzuurd, verkrampt en/of gefrustreerd. Maar dat heeft dan niets te maken met het al dan niet hebben van een kinderwens.
Mag ik dan wel zeggen dat dit wel heel erg jouw idee is van verzuurd of gefrustreerd zijn. Jij vindt dit allemaal heel leuk en schattig, jij wordt er vrolijk van, jij wordt erdoor geraakt. Jij denkt; andere leuke mensen zien dit ook zo, en zo niet dan dan zijn ze naar mijn idee gefrustreerd en zuur.
Ik ga even een hele scheve vergelijking geven om het te verduidelijken. Iemand vind een bepaald schilderij geweldig, als diegene ernaar kijkt ziet 'ie er vanalles in. Als diegene dat schilderij zomaar plotseling even ziet, wordt 'ie blij van binnen, het blijft hangen en zijn/haar dag is helemaal opgevrolijkt. Jij ziet datzelfde schilderij en ziet er werkelijk helemaal niets in, het doet je echt niets. Je vindt het niet lelijk, maar zeker ook niet mooi. Dat hele lyrische beeldende verhaal van die ander, dat kun jij er gewoon totaal niet voor jezelf uithalen. Je ziet het, je haalt je schouders op en gaat weer verder met je bezigheden.
Het is hún gemis dat ze het zonnestraaltje dat mijn kind ze aanbiedt afslaan, ik zal er persoonlijk geen nacht minder om slapen. Maar ik heb toch de indruk dat de mensen die wel op haar reageren ontspannener in het leven staan dan de mensen die wegkijken.
En dat zeg ik echt niet omdat ik denk dat je ziek in je hoofd of gefrustreerd moet zijn om geen kinderen te willen. In mijn ogen staan die dingen namelijk helemaal los van elkaar. Je kunt helemaal zonder ook maar de geringste behoefte te hebben jezelf voort te planten toch wel gewoon vertederd raken van een spontane glimlach van een ander. Zelfs als die ander nog maar twee turven hoog is. Als dat je niet meer lukt, dan ben je in mijn ogen inderdaad aardig verzuurd, verkrampt en/of gefrustreerd. Maar dat heeft dan niets te maken met het al dan niet hebben van een kinderwens.
Mag ik dan wel zeggen dat dit wel heel erg jouw idee is van verzuurd of gefrustreerd zijn. Jij vindt dit allemaal heel leuk en schattig, jij wordt er vrolijk van, jij wordt erdoor geraakt. Jij denkt; andere leuke mensen zien dit ook zo, en zo niet dan dan zijn ze naar mijn idee gefrustreerd en zuur.
Ik ga even een hele scheve vergelijking geven om het te verduidelijken. Iemand vind een bepaald schilderij geweldig, als diegene ernaar kijkt ziet 'ie er vanalles in. Als diegene dat schilderij zomaar plotseling even ziet, wordt 'ie blij van binnen, het blijft hangen en zijn/haar dag is helemaal opgevrolijkt. Jij ziet datzelfde schilderij en ziet er werkelijk helemaal niets in, het doet je echt niets. Je vindt het niet lelijk, maar zeker ook niet mooi. Dat hele lyrische beeldende verhaal van die ander, dat kun jij er gewoon totaal niet voor jezelf uithalen. Je ziet het, je haalt je schouders op en gaat weer verder met je bezigheden.
donderdag 24 juli 2008 om 00:51
quote:fashionvictim schreef op 24 juli 2008 @ 00:43:
Ik kan me herinneren dat ik door hem echt een beetje een schuldgevoel kreeg, dat ik haar altijd als oud vuil bekeek, want door haar reacties op hem - ze ging ook altijd aan me vragen waar dat lieve kindje was, of gaf me dan weleens iets wat ik stiekem dan weer weggooide omdat ik niet wist wat voor vieze herkomst het had - werd ik met mijn neus op het feit gedrukt dat het ook maar gewoon een mens was.
Oeioeioei, hier exact hetzelfde, qua gene over mijn eigen kortzichtigheid.
quote:Voor mij staat geen kinderen willen ook totaal los van kinderen haten of ze maar irritant vinden, trouwens.
Voor mij zeker, want ik vind kinderen zelf irritant. En toch wilde ik er één (of eigenlijk: wil ik er twee ). Mijn kinderwens is altijd erg ambivalent geweest, want zo leuk vind ik (kleine) kinderen nou ook weer niet, maar toch heb ik een ontzettend sterke drang tot voortplanten. (Wee mij, heb meelij. )
Ik dacht altijd dat dat bij je eigen kind wel anders zou zijn, maar dat valt in de praktijk wel mee, heb ik ontdekt. En toch, hoe stom ik het moederschap ook vind en hoe raar ik het ook vind dat ik nu dus een kind heb, van mezelf: vanaf het moment dat ze er is, legde ze een bodem onder mijn bestaan. Nog helemaal los van wat ze mee ook zou en zal brengen: dát is haar komst meer dan waard geweest.
Dat ik intussen zelf meerdere zonnestraaltjes per dag van haar krijg, zomaar gratis en voor niets, omdat ik toevallig de meeste tijd met haar doorbreng en ze mij dus de leukste vrouw op aarde vindt, is pure rijkdom.
Eenieder die dat niet ziet of niet wil zien, mist in mijn ogen de kern van het bestaan. Je hoeft het van mij niet te begrijpen, noch zelf te voelen, maar als je dát niet wilt zien en zelfs wilt verbannen, dan heb je in mijn ogen weinig van het bestaan begrepen.
Ik kan me herinneren dat ik door hem echt een beetje een schuldgevoel kreeg, dat ik haar altijd als oud vuil bekeek, want door haar reacties op hem - ze ging ook altijd aan me vragen waar dat lieve kindje was, of gaf me dan weleens iets wat ik stiekem dan weer weggooide omdat ik niet wist wat voor vieze herkomst het had - werd ik met mijn neus op het feit gedrukt dat het ook maar gewoon een mens was.
Oeioeioei, hier exact hetzelfde, qua gene over mijn eigen kortzichtigheid.
quote:Voor mij staat geen kinderen willen ook totaal los van kinderen haten of ze maar irritant vinden, trouwens.
Voor mij zeker, want ik vind kinderen zelf irritant. En toch wilde ik er één (of eigenlijk: wil ik er twee ). Mijn kinderwens is altijd erg ambivalent geweest, want zo leuk vind ik (kleine) kinderen nou ook weer niet, maar toch heb ik een ontzettend sterke drang tot voortplanten. (Wee mij, heb meelij. )
Ik dacht altijd dat dat bij je eigen kind wel anders zou zijn, maar dat valt in de praktijk wel mee, heb ik ontdekt. En toch, hoe stom ik het moederschap ook vind en hoe raar ik het ook vind dat ik nu dus een kind heb, van mezelf: vanaf het moment dat ze er is, legde ze een bodem onder mijn bestaan. Nog helemaal los van wat ze mee ook zou en zal brengen: dát is haar komst meer dan waard geweest.
Dat ik intussen zelf meerdere zonnestraaltjes per dag van haar krijg, zomaar gratis en voor niets, omdat ik toevallig de meeste tijd met haar doorbreng en ze mij dus de leukste vrouw op aarde vindt, is pure rijkdom.
Eenieder die dat niet ziet of niet wil zien, mist in mijn ogen de kern van het bestaan. Je hoeft het van mij niet te begrijpen, noch zelf te voelen, maar als je dát niet wilt zien en zelfs wilt verbannen, dan heb je in mijn ogen weinig van het bestaan begrepen.
donderdag 24 juli 2008 om 00:51
quote:Carlice schreef op 24 juli 2008 @ 00:40:
[...]
mee eens, toen ik schreef 'regels' dacht ik ook direct: hoe dan? Het lijkt me heel ver gaan als er bordjes komen te hangen met 'verboden voor kinderen'. Dat gaat ook op dingen uit de geschiedenis lijken, die we liever niet herhaald zien. Maar bijvoorbeeld je kind meenemen naar theater, hartstikke leuk maar niet als je tijdens de voorstelling alles aan je kind zit uit te leggen. Ik wil dat niet horen. Kinderen in de tram en trein, laat ze niet rond rennen, tegen iedereen aanleunen en aanpraten. En in sommige restaurants kun je maar beter niet gaan zitten met je zuigeling. Ik las hier dat het in Zuid Europa zo leuk zou zijn dat kindjes in de restaurants tussen de tafeltjes doorscharrelen. Maar in italie, Spanje en Frankrijk heb ik dit zelden gezien. Of ze zaten gewoon aan tafel of ze waren er niet. Niks getruttel tussen de tafeltjes door. En kinderen op trouwerijen, heel gezellig allemaal, maar ze kunnen de huwelijksvoltrekking zelf echt compleet verpesten met gehuil, geren, gegil en gepraat. Waarom niet even ergens anders met die kids heen tijdens dat ene momentje? En zo zijn er tal van voorbeelden.
Maar al die dingen die jij noemt hebben met opvoeding te maken. Persoonlijk denk ik echt dat juist dat krampachtige weren uit publieke ruimtes de Nederlandse kinderen zo onopgevoed maakt.
Ik denk dat ik het in dit topic verteld heb, maar mijn zoon is gewoon meegeweest naar de urenlange bruiloftsceremonie van mijn broertje. En echt, hij heeft geen enkele keer last veroorzaakt, op af en toe een vraag als "waarom eten ze dat?" na (mijn broer had een traditionele Indiase huwelijksceremonie) hoorde je hem niet eens. En hetzelfde geldt voor restaurants, mijn zoon rent echt nooit rond, gaat hooguit een keer met mij samen of samen met het personeel kijken bij de keuken of bij de visjes of wat er dan ook in dat restaurant is, en blijft voor de rest aan tafel. En gedraagt zich daar gewoon, dat moet hij namelijk van mij.
Binnenkort wil ik samen met hem naar een ballet of naar de musical Tarzan, gewoon omdat ik zeker weet dat hij dat hartstikke leuk zal vinden. We zijn al vaker naar dansvoorstellingen geweest die eigenlijk voor grote mensen waren en het enige wat hij deed was ademloos naar de "prinsessen" kijken. De enige last die mensen van hem hadden was dat hij zich doodleuk voor een tafeltje wurmde zodat hij het beter kon zien, maar goed, hij is een meter hoog dus dat vond ik niet zo erg. Volwassenen kunnen prima over hem heen kijken en hij zegt niks, staat gewoon ademloos te kijken.
[...]
mee eens, toen ik schreef 'regels' dacht ik ook direct: hoe dan? Het lijkt me heel ver gaan als er bordjes komen te hangen met 'verboden voor kinderen'. Dat gaat ook op dingen uit de geschiedenis lijken, die we liever niet herhaald zien. Maar bijvoorbeeld je kind meenemen naar theater, hartstikke leuk maar niet als je tijdens de voorstelling alles aan je kind zit uit te leggen. Ik wil dat niet horen. Kinderen in de tram en trein, laat ze niet rond rennen, tegen iedereen aanleunen en aanpraten. En in sommige restaurants kun je maar beter niet gaan zitten met je zuigeling. Ik las hier dat het in Zuid Europa zo leuk zou zijn dat kindjes in de restaurants tussen de tafeltjes doorscharrelen. Maar in italie, Spanje en Frankrijk heb ik dit zelden gezien. Of ze zaten gewoon aan tafel of ze waren er niet. Niks getruttel tussen de tafeltjes door. En kinderen op trouwerijen, heel gezellig allemaal, maar ze kunnen de huwelijksvoltrekking zelf echt compleet verpesten met gehuil, geren, gegil en gepraat. Waarom niet even ergens anders met die kids heen tijdens dat ene momentje? En zo zijn er tal van voorbeelden.
Maar al die dingen die jij noemt hebben met opvoeding te maken. Persoonlijk denk ik echt dat juist dat krampachtige weren uit publieke ruimtes de Nederlandse kinderen zo onopgevoed maakt.
Ik denk dat ik het in dit topic verteld heb, maar mijn zoon is gewoon meegeweest naar de urenlange bruiloftsceremonie van mijn broertje. En echt, hij heeft geen enkele keer last veroorzaakt, op af en toe een vraag als "waarom eten ze dat?" na (mijn broer had een traditionele Indiase huwelijksceremonie) hoorde je hem niet eens. En hetzelfde geldt voor restaurants, mijn zoon rent echt nooit rond, gaat hooguit een keer met mij samen of samen met het personeel kijken bij de keuken of bij de visjes of wat er dan ook in dat restaurant is, en blijft voor de rest aan tafel. En gedraagt zich daar gewoon, dat moet hij namelijk van mij.
Binnenkort wil ik samen met hem naar een ballet of naar de musical Tarzan, gewoon omdat ik zeker weet dat hij dat hartstikke leuk zal vinden. We zijn al vaker naar dansvoorstellingen geweest die eigenlijk voor grote mensen waren en het enige wat hij deed was ademloos naar de "prinsessen" kijken. De enige last die mensen van hem hadden was dat hij zich doodleuk voor een tafeltje wurmde zodat hij het beter kon zien, maar goed, hij is een meter hoog dus dat vond ik niet zo erg. Volwassenen kunnen prima over hem heen kijken en hij zegt niks, staat gewoon ademloos te kijken.
Am Yisrael Chai!
donderdag 24 juli 2008 om 00:56
quote:qwertu schreef op 24 juli 2008 @ 00:51:
[...]
Voor mij zeker, want ik vind kinderen zelf irritant.
*knip ivm lange quote*
Eenieder die dat niet ziet of niet wil zien, mist in mijn ogen de kern van het bestaan. Je hoeft het van mij niet te begrijpen, noch zelf te voelen, maar als je dát niet wilt zien en zelfs wilt verbannen, dan heb je in mijn ogen weinig van het bestaan begrepen.Heel herkenbaar, wat je hier zegt.
[...]
Voor mij zeker, want ik vind kinderen zelf irritant.
*knip ivm lange quote*
Eenieder die dat niet ziet of niet wil zien, mist in mijn ogen de kern van het bestaan. Je hoeft het van mij niet te begrijpen, noch zelf te voelen, maar als je dát niet wilt zien en zelfs wilt verbannen, dan heb je in mijn ogen weinig van het bestaan begrepen.Heel herkenbaar, wat je hier zegt.
Am Yisrael Chai!
donderdag 24 juli 2008 om 01:00
quote:Carlice schreef op 24 juli 2008 @ 00:47:
[...]
Mag ik dan wel zeggen dat dit wel heel erg jouw idee is van verzuurd of gefrustreerd zijn. Jij vindt dit allemaal heel leuk en schattig, jij wordt er vrolijk van, jij wordt erdoor geraakt. Jij denkt; andere leuke mensen zien dit ook zo, en zo niet dan dan zijn ze naar mijn idee gefrustreerd en zuur.
Jij praat over ideeën, ik praat over gevoelens. Ik zou nooit verzonnen hebben dat mijn kind andere mensen zo zou vertederen. Ik vind zelfs niet dat alleen leuke mensen vertederd raken: mijn dochter flirt net zo lief met mensen die ik helemáál niet zo leuk vind.
Waar ik het over heb, is over mijn observatie. Tot mijn stomme verbazing word ik door jan en alleman aangesproken op straat, omdat mijn kind ze zo vertedert. Tot mijn stomme verbazing kan mijn kind bij mensen met het donkerste gezicht een glimlach op het gezicht toveren. Ik had dat nóóit verzonnen, vind het dus zelfs in bepaalde situaties ronduit onwenselijk dat mijn dochter zo veel contact zoekt (maar ja, leg dat een kind van nog geen jaar maar eens uit!).
Wat ik óók observeer, is dat bij de mensen die níet terug glimlachen, het gezicht verkrampt voor ze het afwenden. Alsof (en dit is interpretatie) ze van zichzelf niet mógen lachen en zich niet mógen laten vertederen.
Gezien het grote succes van de glimlach van mijn kind (en geloof me: mijn kind is ècht niet bijzonder ofzo, voor mij wel, maar ik ben mans genoeg om te zien dat ze objectief niet bijzonderder is dan het kind van willkeurig welke ander), trek ik de conclusie dat het dus een natuurlijke reactie is om vertederd te raken van de glimlach van een kind. Zelfs de grootste zuurpruim ontdooit. Nou ja: de één na grootste. Want de grootste die wendt z'n hoofd in een verkrampte grimas af. En daar heb ik me over verbaasd ja. Niet omdat ik vind dat iedereen maar naar mijn kind terug moet lachen (hell no, ik had nog niet eens een tiende aan reactie verwacht: zo mooi, knap en leuk is mijn kind nou óók weer niet), maar omdat de reactie van die mensen in zo schril contrast staat tot de normale reactie, van de 99,9% andere mensen, die wél blij en vertederd reageert. En ja, een verkrampte grimas interpreteer ik als zuurte en frustratie.
[...]
Mag ik dan wel zeggen dat dit wel heel erg jouw idee is van verzuurd of gefrustreerd zijn. Jij vindt dit allemaal heel leuk en schattig, jij wordt er vrolijk van, jij wordt erdoor geraakt. Jij denkt; andere leuke mensen zien dit ook zo, en zo niet dan dan zijn ze naar mijn idee gefrustreerd en zuur.
Jij praat over ideeën, ik praat over gevoelens. Ik zou nooit verzonnen hebben dat mijn kind andere mensen zo zou vertederen. Ik vind zelfs niet dat alleen leuke mensen vertederd raken: mijn dochter flirt net zo lief met mensen die ik helemáál niet zo leuk vind.
Waar ik het over heb, is over mijn observatie. Tot mijn stomme verbazing word ik door jan en alleman aangesproken op straat, omdat mijn kind ze zo vertedert. Tot mijn stomme verbazing kan mijn kind bij mensen met het donkerste gezicht een glimlach op het gezicht toveren. Ik had dat nóóit verzonnen, vind het dus zelfs in bepaalde situaties ronduit onwenselijk dat mijn dochter zo veel contact zoekt (maar ja, leg dat een kind van nog geen jaar maar eens uit!).
Wat ik óók observeer, is dat bij de mensen die níet terug glimlachen, het gezicht verkrampt voor ze het afwenden. Alsof (en dit is interpretatie) ze van zichzelf niet mógen lachen en zich niet mógen laten vertederen.
Gezien het grote succes van de glimlach van mijn kind (en geloof me: mijn kind is ècht niet bijzonder ofzo, voor mij wel, maar ik ben mans genoeg om te zien dat ze objectief niet bijzonderder is dan het kind van willkeurig welke ander), trek ik de conclusie dat het dus een natuurlijke reactie is om vertederd te raken van de glimlach van een kind. Zelfs de grootste zuurpruim ontdooit. Nou ja: de één na grootste. Want de grootste die wendt z'n hoofd in een verkrampte grimas af. En daar heb ik me over verbaasd ja. Niet omdat ik vind dat iedereen maar naar mijn kind terug moet lachen (hell no, ik had nog niet eens een tiende aan reactie verwacht: zo mooi, knap en leuk is mijn kind nou óók weer niet), maar omdat de reactie van die mensen in zo schril contrast staat tot de normale reactie, van de 99,9% andere mensen, die wél blij en vertederd reageert. En ja, een verkrampte grimas interpreteer ik als zuurte en frustratie.
donderdag 24 juli 2008 om 01:03
quote:qwertu schreef op 24 juli 2008 @ 00:42:
[...]
Mijn beste vriendin heeft níets met kinderen (en vindt volgens mij ook dat ik tot in de eeuwigheid verpest ben omdat ik zo nodig moeder wilde worden. Ziek in mijn hoofd, totaal verloren, niets meer aan te redden. ). 't Is een leuke, lieve, intelligente meid verder hoor. En hoewel ze mijn kind niet leuk vindt, ben ik gewoon -met kind en al- welkom in haar huis. Ik mag zelfs naar de supermarkt met mijn kind.
Ik moet alleen mijn kind niet teveel aan d'r opdringen, maar goed, die behoefte heb ik ook helemaal niet. Verder doet ze gewoon doodnormaal over kinderen. Ze hoeven niet vastgebonden, weggestopt in kinderkampen, whatever. Het kan dus heus en sterker nog: ik begrijp haar wel, tot op zekere hoogte. (Tot die kinderwens zeg maar: daar raken we elkaar kwijt) En zij probeert mij te begrijpen. En dat lukt van beide kanten niet helemaal, maar dat geeft niet: je hoeft niet alles van elkaar te begrijpen. Als je elkaar maar respecteert en als je elkaar maar de ruimte geeft om te zijn.
Hé, daar zijn we weer bij de kern van de zaak van vandaag: laat dát stukje nou juist precies ontbreken bij Elninjoo.
Die omschrijving van je vriendin, daar omschrijf je mij eigenlijk ook wel mee.
En kinderen mogen van mij prima in de supermarkt komen, nadeel voor mij: ik moet dus altijd wachten tot het tijdstip dat er geen kind meer te vinden is in de supermarkt. Ik kom ze daar gewoon liever niet tegen, het is geen goede combi. En kinderen hoeven niet verwijderd te worden uit het openbare leven, maar als ze massaal op zomerkamp gaan naar Verweggistan, dan zou ik dat niet vervelend vinden. En je mag best op bezoek komen met kind, maar het is bij iedereen bekend dat ik dat liever niet heb.
Misschien is Elninjoo wat extreem geweest in de uitspraken, maar het is soms echt vermoeiend om duidelijk te maken dat je kinderen niet leuk vindt. Je krijgt er altijd gezeur mee, je moet je altijd verdedigen. Dan krijg je dus soms uitspraken, zoals TO in haar openingspost noemt, waar mensen van schrikken. Maar of het allemaal zo gemeend is? Je zou je ook eens moeten voorstellen dat mensen die kinderen niet leuk vinden, leven in een maatschappij waar men erg gericht is op kindertjes en kindertjes zijn gewoon leuk en schattig. Dat is de algemene opvatting. En zeker als vrouw moet je op kindjes gericht zijn en mama willen worden. Ga daar maar eens tegenin, daar word je wel eens recalcitrant van. Dan kun je wel eens wat extremere negatieve uitspraken doen over kinderen, misschien dat dit ook het geval is bij Elninjoo.
[...]
Mijn beste vriendin heeft níets met kinderen (en vindt volgens mij ook dat ik tot in de eeuwigheid verpest ben omdat ik zo nodig moeder wilde worden. Ziek in mijn hoofd, totaal verloren, niets meer aan te redden. ). 't Is een leuke, lieve, intelligente meid verder hoor. En hoewel ze mijn kind niet leuk vindt, ben ik gewoon -met kind en al- welkom in haar huis. Ik mag zelfs naar de supermarkt met mijn kind.
Ik moet alleen mijn kind niet teveel aan d'r opdringen, maar goed, die behoefte heb ik ook helemaal niet. Verder doet ze gewoon doodnormaal over kinderen. Ze hoeven niet vastgebonden, weggestopt in kinderkampen, whatever. Het kan dus heus en sterker nog: ik begrijp haar wel, tot op zekere hoogte. (Tot die kinderwens zeg maar: daar raken we elkaar kwijt) En zij probeert mij te begrijpen. En dat lukt van beide kanten niet helemaal, maar dat geeft niet: je hoeft niet alles van elkaar te begrijpen. Als je elkaar maar respecteert en als je elkaar maar de ruimte geeft om te zijn.
Hé, daar zijn we weer bij de kern van de zaak van vandaag: laat dát stukje nou juist precies ontbreken bij Elninjoo.
Die omschrijving van je vriendin, daar omschrijf je mij eigenlijk ook wel mee.
En kinderen mogen van mij prima in de supermarkt komen, nadeel voor mij: ik moet dus altijd wachten tot het tijdstip dat er geen kind meer te vinden is in de supermarkt. Ik kom ze daar gewoon liever niet tegen, het is geen goede combi. En kinderen hoeven niet verwijderd te worden uit het openbare leven, maar als ze massaal op zomerkamp gaan naar Verweggistan, dan zou ik dat niet vervelend vinden. En je mag best op bezoek komen met kind, maar het is bij iedereen bekend dat ik dat liever niet heb.
Misschien is Elninjoo wat extreem geweest in de uitspraken, maar het is soms echt vermoeiend om duidelijk te maken dat je kinderen niet leuk vindt. Je krijgt er altijd gezeur mee, je moet je altijd verdedigen. Dan krijg je dus soms uitspraken, zoals TO in haar openingspost noemt, waar mensen van schrikken. Maar of het allemaal zo gemeend is? Je zou je ook eens moeten voorstellen dat mensen die kinderen niet leuk vinden, leven in een maatschappij waar men erg gericht is op kindertjes en kindertjes zijn gewoon leuk en schattig. Dat is de algemene opvatting. En zeker als vrouw moet je op kindjes gericht zijn en mama willen worden. Ga daar maar eens tegenin, daar word je wel eens recalcitrant van. Dan kun je wel eens wat extremere negatieve uitspraken doen over kinderen, misschien dat dit ook het geval is bij Elninjoo.
donderdag 24 juli 2008 om 01:04
De vergelijking met een kunstwerk gaat ook precies op dat punt mank. Ik heb nog nooit zo veel mensen in zo veel overeenstemming lyrisch zien zijn van één kunstwerk (dat in z'n soort niet eens zo bijzonder is).
Ik had voordat ik zelf een kind had nooit kunnen verzinnen dat de maatschappij zo massaal op zo positieve wijze op mijn kind zou reageren. En de conclusie dat ik mijn kind of zelfs maar die mensen leuk vind of vond, gaat al helemaal niet op: ik heb een behoorlijke postnatale depressie gehad. De hele wereld, inclusief mijn eigen broedsel, liet mij totaal onverschillig. Als iedereen mijn kind stom gevonden had, had ik het óók best gevonden (of eigenlijk: beter nog, want dan had ik me niet zo in de rol van gelukkige moeder gedrukt gevoeld).
Ik had voordat ik zelf een kind had nooit kunnen verzinnen dat de maatschappij zo massaal op zo positieve wijze op mijn kind zou reageren. En de conclusie dat ik mijn kind of zelfs maar die mensen leuk vind of vond, gaat al helemaal niet op: ik heb een behoorlijke postnatale depressie gehad. De hele wereld, inclusief mijn eigen broedsel, liet mij totaal onverschillig. Als iedereen mijn kind stom gevonden had, had ik het óók best gevonden (of eigenlijk: beter nog, want dan had ik me niet zo in de rol van gelukkige moeder gedrukt gevoeld).
donderdag 24 juli 2008 om 01:13
quote:Carlice schreef op 24 juli 2008 @ 01:03:
[...]
Die omschrijving van je vriendin, daar omschrijf je mij eigenlijk ook wel mee.
En kinderen mogen van mij prima in de supermarkt komen, nadeel voor mij: ik moet dus altijd wachten tot het tijdstip dat er geen kind meer te vinden is in de supermarkt. Ik kom ze daar gewoon liever niet tegen, het is geen goede combi. En kinderen hoeven niet verwijderd te worden uit het openbare leven, maar als ze massaal op zomerkamp gaan naar Verweggistan, dan zou ik dat niet vervelend vinden. En je mag best op bezoek komen met kind, maar het is bij iedereen bekend dat ik dat liever niet heb.
Misschien is Elninjoo wat extreem geweest in de uitspraken, maar het is soms echt vermoeiend om duidelijk te maken dat je kinderen niet leuk vindt. Je krijgt er altijd gezeur mee, je moet je altijd verdedigen. Dan krijg je dus soms uitspraken, zoals TO in haar openingspost noemt, waar mensen van schrikken. Maar of het allemaal zo gemeend is? Je zou je ook eens moeten voorstellen dat mensen die kinderen niet leuk vinden, leven in een maatschappij waar men erg gericht is op kindertjes en kindertjes zijn gewoon leuk en schattig. Dat is de algemene opvatting. En zeker als vrouw moet je op kindjes gericht zijn en mama willen worden. Ga daar maar eens tegenin, daar word je wel eens recalcitrant van. Dan kun je wel eens wat extremere negatieve uitspraken doen over kinderen, misschien dat dit ook het geval is bij Elninjoo.
Grappig dat je dit zegt, want ik ken weinig landen die zooo kindonvriendelijk zijn als Nederland. Echt, ik zeg dat niet om lullig over Nederland te doen, maar ik moet eerlijk zeggen: ik vond Nederland al niet het leukste land op aarde voordat ik een kind kreeg, maar sinds ik een kind heb valt mij echt op dat die verzuurdheid die ik hier zo vaak voel echt niet ingebeeld is. De meest lullige en negatieve reacties op kinderen in zijn algemeenheid en mijn kind in het bijzonder, heb ik echt hier in Nederland gezien.
En niet om op te scheppen, maar puur observatie: ik heb een heel erg schattig kind. Hij ziet er mooi uit, is redelijk slim, is spontaan en kan heel erg cute uit de hoek komen. Ik krijg dus - ook in Nederland - heel erg veel positieve reacties op hem. Tóch valt het mij op dat ik hier op straat veel meer boze blikken krijg, of gemene opmerkingen, dan in welk ander land dan ook. (We zijn niet in heel veel landen geweest, maar het verschil is echt enorm). En ook valt me op dat allochtonen veel leuker op hem reageren dan "echte" Hollanders.
Edit: kindloos ben ik wel in heel veel landen geweest en ook toen viel me al op dat kinderen in die landen veel meer "erbij hoorden" en ook veel leuker behandeld werden. In eigenlijk alle landen waar ik ben geweest zag ik veel meer kinderen bij allerlei gelegenheden dan hier en werden kinderen ook veel meer als een zegen en een rijkdom beschouwd waar iedereen zich met alle liefde aan aanpaste.
[...]
Die omschrijving van je vriendin, daar omschrijf je mij eigenlijk ook wel mee.
En kinderen mogen van mij prima in de supermarkt komen, nadeel voor mij: ik moet dus altijd wachten tot het tijdstip dat er geen kind meer te vinden is in de supermarkt. Ik kom ze daar gewoon liever niet tegen, het is geen goede combi. En kinderen hoeven niet verwijderd te worden uit het openbare leven, maar als ze massaal op zomerkamp gaan naar Verweggistan, dan zou ik dat niet vervelend vinden. En je mag best op bezoek komen met kind, maar het is bij iedereen bekend dat ik dat liever niet heb.
Misschien is Elninjoo wat extreem geweest in de uitspraken, maar het is soms echt vermoeiend om duidelijk te maken dat je kinderen niet leuk vindt. Je krijgt er altijd gezeur mee, je moet je altijd verdedigen. Dan krijg je dus soms uitspraken, zoals TO in haar openingspost noemt, waar mensen van schrikken. Maar of het allemaal zo gemeend is? Je zou je ook eens moeten voorstellen dat mensen die kinderen niet leuk vinden, leven in een maatschappij waar men erg gericht is op kindertjes en kindertjes zijn gewoon leuk en schattig. Dat is de algemene opvatting. En zeker als vrouw moet je op kindjes gericht zijn en mama willen worden. Ga daar maar eens tegenin, daar word je wel eens recalcitrant van. Dan kun je wel eens wat extremere negatieve uitspraken doen over kinderen, misschien dat dit ook het geval is bij Elninjoo.
Grappig dat je dit zegt, want ik ken weinig landen die zooo kindonvriendelijk zijn als Nederland. Echt, ik zeg dat niet om lullig over Nederland te doen, maar ik moet eerlijk zeggen: ik vond Nederland al niet het leukste land op aarde voordat ik een kind kreeg, maar sinds ik een kind heb valt mij echt op dat die verzuurdheid die ik hier zo vaak voel echt niet ingebeeld is. De meest lullige en negatieve reacties op kinderen in zijn algemeenheid en mijn kind in het bijzonder, heb ik echt hier in Nederland gezien.
En niet om op te scheppen, maar puur observatie: ik heb een heel erg schattig kind. Hij ziet er mooi uit, is redelijk slim, is spontaan en kan heel erg cute uit de hoek komen. Ik krijg dus - ook in Nederland - heel erg veel positieve reacties op hem. Tóch valt het mij op dat ik hier op straat veel meer boze blikken krijg, of gemene opmerkingen, dan in welk ander land dan ook. (We zijn niet in heel veel landen geweest, maar het verschil is echt enorm). En ook valt me op dat allochtonen veel leuker op hem reageren dan "echte" Hollanders.
Edit: kindloos ben ik wel in heel veel landen geweest en ook toen viel me al op dat kinderen in die landen veel meer "erbij hoorden" en ook veel leuker behandeld werden. In eigenlijk alle landen waar ik ben geweest zag ik veel meer kinderen bij allerlei gelegenheden dan hier en werden kinderen ook veel meer als een zegen en een rijkdom beschouwd waar iedereen zich met alle liefde aan aanpaste.
Am Yisrael Chai!
donderdag 24 juli 2008 om 01:16
quote:Carlice schreef op 24 juli 2008 @ 01:03:
[...]
Die omschrijving van je vriendin, daar omschrijf je mij eigenlijk ook wel mee.
En kinderen mogen van mij prima in de supermarkt komen, nadeel voor mij: ik moet dus altijd wachten tot het tijdstip dat er geen kind meer te vinden is in de supermarkt. Ik kom ze daar gewoon liever niet tegen, het is geen goede combi. En kinderen hoeven niet verwijderd te worden uit het openbare leven, maar als ze massaal op zomerkamp gaan naar Verweggistan, dan zou ik dat niet vervelend vinden. En je mag best op bezoek komen met kind, maar het is bij iedereen bekend dat ik dat liever niet heb.
Misschien is Elninjoo wat extreem geweest in de uitspraken, maar het is soms echt vermoeiend om duidelijk te maken dat je kinderen niet leuk vindt. Je krijgt er altijd gezeur mee, je moet je altijd verdedigen. Dan krijg je dus soms uitspraken, zoals TO in haar openingspost noemt, waar mensen van schrikken. Maar of het allemaal zo gemeend is? Je zou je ook eens moeten voorstellen dat mensen die kinderen niet leuk vinden, leven in een maatschappij waar men erg gericht is op kindertjes en kindertjes zijn gewoon leuk en schattig. Dat is de algemene opvatting. En zeker als vrouw moet je op kindjes gericht zijn en mama willen worden. Ga daar maar eens tegenin, daar word je wel eens recalcitrant van. Dan kun je wel eens wat extremere negatieve uitspraken doen over kinderen, misschien dat dit ook het geval is bij Elninjoo.
Ik vind het ook getuigen van een gebrek aan inlevingsvermogen als mensen niet van je aannemen dat je kinderen níet leuk vindt.
Maar ik vind het óók getuigen van verongelijktheid en gefrustreerdheid als je gaat lopen huilen dat er voor mensen zoals jij geen plek is in de maatschappij en dat de maatschappij zich daar maar aan moet aanpassen.
Ik behoor zelf door mijn handicaps tot een minderheid die door sommige mensen als minderwaardig beschouwd wordt. Nou ja, dikke vette pech voor die mensen hoor. Ik voel me niet geroepen om aan hen uit te leggen waarom ik wél van nut ben in de maatschappij. Als ze last van me hebben, dan lopen ze maar gewoon een blokje om. Ik hoor er gewoon bij en zal ook echt geen voetbreed wijken omdat er mensen zijn die vinden dat gehandicapten of chronisch zieken ("die alleen maar profiteren") niet joost mag weten waar mogen komen. De samenleving is ook míjn plek: deal with it. Dan deal ik wel met de mensen die mij niet aanstaan en zo dealen we allemaal wel met een stukje dat we er liever niet bij hadden gehad. Ik word doodziek van mensen die doen alsof carrièremaken de enige vorm van levensinvulling is. Van die dikke tweeverdieners die met karrenvrachten boodschappen de kassa's van de supermarkt verstopt laten raken. Of die met z'n allen ervoor zorgen dat als ík eens ergens rond de spits heen moet (naar de dokter ofzo), ik in een dikke vette file terecht kom. Of die het maar normaal vinden om met z'n allen op de stoelen te gaan zitten in het ov, terwijl ik dan moet staan, terwijl ik dat negen van de tien keer helemaal niet kan.
Maar ja. Zo werkt het nou eenmaal in de grote boze wereld en aangezien ik de grote boze wereld niet kan veranderen, pas ik mezelf maar aan. Als dat niet zou lukken, dan kun je wel heel hard gaan huilen dat de grote boze wereld Gemeen tegen je is, maar dan denk ik wel dat je je tegen de verkeerde richt. (Ach en ik denk daar dan altijd voor mezelf maar bij: dood kan ik altijd nog, als ik het echt zo erg vind. Maar vooralsnog vind ik de wereld nou ook weer niet zó erg dat ik mezelf wil laten euthanaseren. Dus dan kan ik maar beter gewoon doorgaan met leven en sterker nog: dan kan ik er maar beter van genieten ook. Uiteindelijk heb ik er alleen maar mezelf mee als ik verongelijkt en gefrustreerd ga zitten doen of ongelukkig ga zitten wezen.
Zo. En dat gezegd hebbende, ga ik nu wèl echt naar bed. Anders ga ik morgen niet zo leuk zijn tegen de grote boze buitenwereld en dat willen we ook niet hebben natuurlijk.
[...]
Die omschrijving van je vriendin, daar omschrijf je mij eigenlijk ook wel mee.
En kinderen mogen van mij prima in de supermarkt komen, nadeel voor mij: ik moet dus altijd wachten tot het tijdstip dat er geen kind meer te vinden is in de supermarkt. Ik kom ze daar gewoon liever niet tegen, het is geen goede combi. En kinderen hoeven niet verwijderd te worden uit het openbare leven, maar als ze massaal op zomerkamp gaan naar Verweggistan, dan zou ik dat niet vervelend vinden. En je mag best op bezoek komen met kind, maar het is bij iedereen bekend dat ik dat liever niet heb.
Misschien is Elninjoo wat extreem geweest in de uitspraken, maar het is soms echt vermoeiend om duidelijk te maken dat je kinderen niet leuk vindt. Je krijgt er altijd gezeur mee, je moet je altijd verdedigen. Dan krijg je dus soms uitspraken, zoals TO in haar openingspost noemt, waar mensen van schrikken. Maar of het allemaal zo gemeend is? Je zou je ook eens moeten voorstellen dat mensen die kinderen niet leuk vinden, leven in een maatschappij waar men erg gericht is op kindertjes en kindertjes zijn gewoon leuk en schattig. Dat is de algemene opvatting. En zeker als vrouw moet je op kindjes gericht zijn en mama willen worden. Ga daar maar eens tegenin, daar word je wel eens recalcitrant van. Dan kun je wel eens wat extremere negatieve uitspraken doen over kinderen, misschien dat dit ook het geval is bij Elninjoo.
Ik vind het ook getuigen van een gebrek aan inlevingsvermogen als mensen niet van je aannemen dat je kinderen níet leuk vindt.
Maar ik vind het óók getuigen van verongelijktheid en gefrustreerdheid als je gaat lopen huilen dat er voor mensen zoals jij geen plek is in de maatschappij en dat de maatschappij zich daar maar aan moet aanpassen.
Ik behoor zelf door mijn handicaps tot een minderheid die door sommige mensen als minderwaardig beschouwd wordt. Nou ja, dikke vette pech voor die mensen hoor. Ik voel me niet geroepen om aan hen uit te leggen waarom ik wél van nut ben in de maatschappij. Als ze last van me hebben, dan lopen ze maar gewoon een blokje om. Ik hoor er gewoon bij en zal ook echt geen voetbreed wijken omdat er mensen zijn die vinden dat gehandicapten of chronisch zieken ("die alleen maar profiteren") niet joost mag weten waar mogen komen. De samenleving is ook míjn plek: deal with it. Dan deal ik wel met de mensen die mij niet aanstaan en zo dealen we allemaal wel met een stukje dat we er liever niet bij hadden gehad. Ik word doodziek van mensen die doen alsof carrièremaken de enige vorm van levensinvulling is. Van die dikke tweeverdieners die met karrenvrachten boodschappen de kassa's van de supermarkt verstopt laten raken. Of die met z'n allen ervoor zorgen dat als ík eens ergens rond de spits heen moet (naar de dokter ofzo), ik in een dikke vette file terecht kom. Of die het maar normaal vinden om met z'n allen op de stoelen te gaan zitten in het ov, terwijl ik dan moet staan, terwijl ik dat negen van de tien keer helemaal niet kan.
Maar ja. Zo werkt het nou eenmaal in de grote boze wereld en aangezien ik de grote boze wereld niet kan veranderen, pas ik mezelf maar aan. Als dat niet zou lukken, dan kun je wel heel hard gaan huilen dat de grote boze wereld Gemeen tegen je is, maar dan denk ik wel dat je je tegen de verkeerde richt. (Ach en ik denk daar dan altijd voor mezelf maar bij: dood kan ik altijd nog, als ik het echt zo erg vind. Maar vooralsnog vind ik de wereld nou ook weer niet zó erg dat ik mezelf wil laten euthanaseren. Dus dan kan ik maar beter gewoon doorgaan met leven en sterker nog: dan kan ik er maar beter van genieten ook. Uiteindelijk heb ik er alleen maar mezelf mee als ik verongelijkt en gefrustreerd ga zitten doen of ongelukkig ga zitten wezen.
Zo. En dat gezegd hebbende, ga ik nu wèl echt naar bed. Anders ga ik morgen niet zo leuk zijn tegen de grote boze buitenwereld en dat willen we ook niet hebben natuurlijk.
donderdag 24 juli 2008 om 01:16
Jij praat over ideeën, ik praat over gevoelens. Ik zou nooit verzonnen hebben dat mijn kind andere mensen zo zou vertederen.
Goed, dan zeg ik: dat is jouw gevoel over wat gefrustreerd en verzuurd is.
Waar ik het over heb, is over mijn observatie. Tot mijn stomme verbazing word ik door jan en alleman aangesproken op straat, omdat mijn kind ze zo vertedert. Tot mijn stomme verbazing kan mijn kind bij mensen met het donkerste gezicht een glimlach op het gezicht toveren. Ik had dat nóóit verzonnen, vind het dus zelfs in bepaalde situaties ronduit onwenselijk dat mijn dochter zo veel contact zoekt (maar ja, leg dat een kind van nog geen jaar maar eens uit!).
Wat ik óók observeer, is dat bij de mensen die níet terug glimlachen, het gezicht verkrampt voor ze het afwenden. Alsof (en dit is interpretatie) ze van zichzelf niet mógen lachen en zich niet mógen laten vertederen.
Dit is jouw ervaring, jouw gevoel, jouw beleving bij die mensen.
Gezien het grote succes van de glimlach van mijn kind (en geloof me: mijn kind is ècht niet bijzonder ofzo, voor mij wel, maar ik ben mans genoeg om te zien dat ze objectief niet bijzonderder is dan het kind van willkeurig welke ander), trek ik de conclusie dat het dus een natuurlijke reactie is om vertederd te raken van de glimlach van een kind. Zelfs de grootste zuurpruim ontdooit. Nou ja: de één na grootste. Want de grootste die wendt z'n hoofd in een verkrampte grimas af. En daar heb ik me over verbaasd ja. Niet omdat ik vind dat iedereen maar naar mijn kind terug moet lachen (hell no, ik had nog niet eens een tiende aan reactie verwacht: zo mooi, knap en leuk is mijn kind nou óók weer niet), maar omdat de reactie van die mensen in zo schril contrast staat tot de normale reactie, van de 99,9% andere mensen, die wél blij en vertederd reageert. En ja, een verkrampte grimas interpreteer ik als zuurte en frustratie.[/quote]
Tja, dat is dus precies het piinpunt: iedereen reageert positief en degene die dit niet doet heeft een verkampte verzuurde grimas (denk jij), dus volgens jou verzuurd en gefrustreerd.
Ik stipte al eerder aan, we leven in een min of meer kindminnende samenleving. Kindjes zijn schattig, vertederend, onschuldig, babies zijn cute. Het is echt verdomd lastig om je daar tussen te moeten manoevreren en steeds maar uit te leggen: ik vind kinderen gewoon niet vanzelfsprekend leuk. Een lachje van een kindje doet me vrij weinig. Ik kijk niet zuur weg, ik heb ook geen grimas, gewoon niets specifieks. Ik zie een lachend kind, ik kijk terug en dan dwaalt mijn blik verder af. En nogmaals, dit is gewoon nauwelijks uit te leggen aan de rest van de kindminnende mensheid. Het gaat er gewoon niet in. Dat is jammer, want dan krijg je dus de Elninjoos die zo gefrustreerd raken van dat gezeur erover, dat ze provocerend worden in hun ideeen en uitspraken.
Goed, dan zeg ik: dat is jouw gevoel over wat gefrustreerd en verzuurd is.
Waar ik het over heb, is over mijn observatie. Tot mijn stomme verbazing word ik door jan en alleman aangesproken op straat, omdat mijn kind ze zo vertedert. Tot mijn stomme verbazing kan mijn kind bij mensen met het donkerste gezicht een glimlach op het gezicht toveren. Ik had dat nóóit verzonnen, vind het dus zelfs in bepaalde situaties ronduit onwenselijk dat mijn dochter zo veel contact zoekt (maar ja, leg dat een kind van nog geen jaar maar eens uit!).
Wat ik óók observeer, is dat bij de mensen die níet terug glimlachen, het gezicht verkrampt voor ze het afwenden. Alsof (en dit is interpretatie) ze van zichzelf niet mógen lachen en zich niet mógen laten vertederen.
Dit is jouw ervaring, jouw gevoel, jouw beleving bij die mensen.
Gezien het grote succes van de glimlach van mijn kind (en geloof me: mijn kind is ècht niet bijzonder ofzo, voor mij wel, maar ik ben mans genoeg om te zien dat ze objectief niet bijzonderder is dan het kind van willkeurig welke ander), trek ik de conclusie dat het dus een natuurlijke reactie is om vertederd te raken van de glimlach van een kind. Zelfs de grootste zuurpruim ontdooit. Nou ja: de één na grootste. Want de grootste die wendt z'n hoofd in een verkrampte grimas af. En daar heb ik me over verbaasd ja. Niet omdat ik vind dat iedereen maar naar mijn kind terug moet lachen (hell no, ik had nog niet eens een tiende aan reactie verwacht: zo mooi, knap en leuk is mijn kind nou óók weer niet), maar omdat de reactie van die mensen in zo schril contrast staat tot de normale reactie, van de 99,9% andere mensen, die wél blij en vertederd reageert. En ja, een verkrampte grimas interpreteer ik als zuurte en frustratie.[/quote]
Tja, dat is dus precies het piinpunt: iedereen reageert positief en degene die dit niet doet heeft een verkampte verzuurde grimas (denk jij), dus volgens jou verzuurd en gefrustreerd.
Ik stipte al eerder aan, we leven in een min of meer kindminnende samenleving. Kindjes zijn schattig, vertederend, onschuldig, babies zijn cute. Het is echt verdomd lastig om je daar tussen te moeten manoevreren en steeds maar uit te leggen: ik vind kinderen gewoon niet vanzelfsprekend leuk. Een lachje van een kindje doet me vrij weinig. Ik kijk niet zuur weg, ik heb ook geen grimas, gewoon niets specifieks. Ik zie een lachend kind, ik kijk terug en dan dwaalt mijn blik verder af. En nogmaals, dit is gewoon nauwelijks uit te leggen aan de rest van de kindminnende mensheid. Het gaat er gewoon niet in. Dat is jammer, want dan krijg je dus de Elninjoos die zo gefrustreerd raken van dat gezeur erover, dat ze provocerend worden in hun ideeen en uitspraken.
donderdag 24 juli 2008 om 01:24
quote:fashionvictim schreef op 24 juli 2008 @ 01:13:
[...]
Grappig dat je dit zegt, want ik ken weinig landen die zooo kindonvriendelijk zijn als Nederland. Echt, ik zeg dat niet om lullig over Nederland te doen, maar ik moet eerlijk zeggen: ik vond Nederland al niet het leukste land op aarde voordat ik een kind kreeg, maar sinds ik een kind heb valt mij echt op dat die verzuurdheid die ik hier zo vaak voel echt niet ingebeeld is. De meest lullige en negatieve reacties op kinderen in zijn algemeenheid en mijn kind in het bijzonder, heb ik echt hier in Nederland gezien.
En niet om op te scheppen, maar puur observatie: ik heb een heel erg schattig kind. Hij ziet er mooi uit, is redelijk slim, is spontaan en kan heel erg cute uit de hoek komen. Ik krijg dus - ook in Nederland - heel erg veel positieve reacties op hem. Tóch valt het mij op dat ik hier op straat veel meer boze blikken krijg, of gemene opmerkingen, dan in welk ander land dan ook. (We zijn niet in heel veel landen geweest, maar het verschil is echt enorm). En ook valt me op dat allochtonen veel leuker op hem reageren dan "echte" Hollanders.
Edit: kindloos ben ik wel in heel veel landen geweest en ook toen viel me al op dat kinderen in die landen veel meer "erbij hoorden" en ook veel leuker behandeld werden. In eigenlijk alle landen waar ik ben geweest zag ik veel meer kinderen bij allerlei gelegenheden dan hier en werden kinderen ook veel meer als een zegen en een rijkdom beschouwd waar iedereen zich met alle liefde aan aanpaste.
ik had al het vermoeden dat je dit zou zeggen, maar zelfs in NL is men erg gericht op het fenomeen kind. Ook al is dit in mideren mate in vergelijking tot andere landen/culturen, ook in NL gaat het gros aan de kinderen. Men vindt kinderen leuk en je bent raar als je dit niet vanzelfsprekend zo vindt. Ik wil geen kinderen, ook al is mijn afwezige kinderwens aan het wankelen gebracht, ik wil het niet. Dit is toch nog steeds een vreemd iets.
Of allochtonen leuker reageren op kinderen dan zogenaamde autochtonen kan ik weinig over zeggen. Ik leef in een behoorlijk 'gekleurde' buurt en vriendenkring idem dito, maar al zijn kinderen paars met goud, dan vind ik er nog niets aan. Ik zie niet erg veel verschil in hoe mensen met kinderen omgaan. Als niet-moeder let ik er denk ik ook niet zo op.
[...]
Grappig dat je dit zegt, want ik ken weinig landen die zooo kindonvriendelijk zijn als Nederland. Echt, ik zeg dat niet om lullig over Nederland te doen, maar ik moet eerlijk zeggen: ik vond Nederland al niet het leukste land op aarde voordat ik een kind kreeg, maar sinds ik een kind heb valt mij echt op dat die verzuurdheid die ik hier zo vaak voel echt niet ingebeeld is. De meest lullige en negatieve reacties op kinderen in zijn algemeenheid en mijn kind in het bijzonder, heb ik echt hier in Nederland gezien.
En niet om op te scheppen, maar puur observatie: ik heb een heel erg schattig kind. Hij ziet er mooi uit, is redelijk slim, is spontaan en kan heel erg cute uit de hoek komen. Ik krijg dus - ook in Nederland - heel erg veel positieve reacties op hem. Tóch valt het mij op dat ik hier op straat veel meer boze blikken krijg, of gemene opmerkingen, dan in welk ander land dan ook. (We zijn niet in heel veel landen geweest, maar het verschil is echt enorm). En ook valt me op dat allochtonen veel leuker op hem reageren dan "echte" Hollanders.
Edit: kindloos ben ik wel in heel veel landen geweest en ook toen viel me al op dat kinderen in die landen veel meer "erbij hoorden" en ook veel leuker behandeld werden. In eigenlijk alle landen waar ik ben geweest zag ik veel meer kinderen bij allerlei gelegenheden dan hier en werden kinderen ook veel meer als een zegen en een rijkdom beschouwd waar iedereen zich met alle liefde aan aanpaste.
ik had al het vermoeden dat je dit zou zeggen, maar zelfs in NL is men erg gericht op het fenomeen kind. Ook al is dit in mideren mate in vergelijking tot andere landen/culturen, ook in NL gaat het gros aan de kinderen. Men vindt kinderen leuk en je bent raar als je dit niet vanzelfsprekend zo vindt. Ik wil geen kinderen, ook al is mijn afwezige kinderwens aan het wankelen gebracht, ik wil het niet. Dit is toch nog steeds een vreemd iets.
Of allochtonen leuker reageren op kinderen dan zogenaamde autochtonen kan ik weinig over zeggen. Ik leef in een behoorlijk 'gekleurde' buurt en vriendenkring idem dito, maar al zijn kinderen paars met goud, dan vind ik er nog niets aan. Ik zie niet erg veel verschil in hoe mensen met kinderen omgaan. Als niet-moeder let ik er denk ik ook niet zo op.
donderdag 24 juli 2008 om 01:31
quote:Carlice schreef op 24 juli 2008 @ 01:16:
Tja, dat is dus precies het piinpunt: iedereen reageert positief en degene die dit niet doet heeft een verkampte verzuurde grimas (denk jij), dus volgens jou verzuurd en gefrustreerd.
Ik stipte al eerder aan, we leven in een min of meer kindminnende samenleving. Kindjes zijn schattig, vertederend, onschuldig, babies zijn cute. Het is echt verdomd lastig om je daar tussen te moeten manoevreren en steeds maar uit te leggen: ik vind kinderen gewoon niet vanzelfsprekend leuk. Een lachje van een kindje doet me vrij weinig. Ik kijk niet zuur weg, ik heb ook geen grimas, gewoon niets specifieks. Ik zie een lachend kind, ik kijk terug en dan dwaalt mijn blik verder af. Die reactie -en ik ben echt niet achterlijk hoor, ik zie het heus wel als iets iemand onverschillig laat- ben ik echt nog helemaal geen enkele keer tegegekomen. Terwijl ik me echt geneer voor de onbeschaamdheid waarmee mijn dochter aandacht zit te trekken, dus het is echt niet dat het míj niet opvalt dat ze aandacht zit te trekken van iemand. Maar blijkbaar wil het er bij jou niet in dat ik niemand tegen ben gekomen die zo onverschillig reageert. Het is óf terugglimlachen, óf de mondhoeken naar beneden en de andere kant opkijken. Meer smaken zijn er niet.
Mijn verwachting was juist dat véél meer mensen het gewoon zouden negeren en gewoon door zouden gaan met waar ze mee bezig waren: gewoon de andere kant opkijken ofzo. Uiteindelijk is mijn kind zo interessant niet, ik ben realistisch genoeg om dat zelf ook wel te snappen. Maar de door mij verwachte reactie, namelijk precies wat jij beschrijft, kwam niet. Zelfs van mensen bij wie ik verwacht had dat er weinig zou gebeuren, kreeg ze een glimlach en een woordje terug.
Ik ben door mijn handicap redelijk geoefend in het aflezen van emoties van gezichten, ik zie echt wel het verschil tussen geen emotie, positieve emotie of negatieve emotie. Ik ben bovendien van dichtbij bekend met het bestaan van mensen die niet van kinderen houden, die er zelfs een afkeer van hebben. En toch: de "geen emotie" komt tot mijn stomme verbazing dus niet voor in het assortiment reacties op mijn baby. Dat kun je wel niet willen geloven, maar dat is wel wat ik in de praktijk tegenkom. Hoe graag ik je ook had verteld dat -inderdaad- er een heleboel mensen zijn die het niet zo veel boeit (wat mij zoals gezegd veel liever was geweest, want: depressief en helemaal geen behoefte aan dat gevroetel-troetel van "ach wat lief, schattig, poezelig, wat een leuk klein béééébietje! issut een méisje?!"), in de praktijk blijkt dat dus niet het geval te zijn. Sorry.
Tja, dat is dus precies het piinpunt: iedereen reageert positief en degene die dit niet doet heeft een verkampte verzuurde grimas (denk jij), dus volgens jou verzuurd en gefrustreerd.
Ik stipte al eerder aan, we leven in een min of meer kindminnende samenleving. Kindjes zijn schattig, vertederend, onschuldig, babies zijn cute. Het is echt verdomd lastig om je daar tussen te moeten manoevreren en steeds maar uit te leggen: ik vind kinderen gewoon niet vanzelfsprekend leuk. Een lachje van een kindje doet me vrij weinig. Ik kijk niet zuur weg, ik heb ook geen grimas, gewoon niets specifieks. Ik zie een lachend kind, ik kijk terug en dan dwaalt mijn blik verder af. Die reactie -en ik ben echt niet achterlijk hoor, ik zie het heus wel als iets iemand onverschillig laat- ben ik echt nog helemaal geen enkele keer tegegekomen. Terwijl ik me echt geneer voor de onbeschaamdheid waarmee mijn dochter aandacht zit te trekken, dus het is echt niet dat het míj niet opvalt dat ze aandacht zit te trekken van iemand. Maar blijkbaar wil het er bij jou niet in dat ik niemand tegen ben gekomen die zo onverschillig reageert. Het is óf terugglimlachen, óf de mondhoeken naar beneden en de andere kant opkijken. Meer smaken zijn er niet.
Mijn verwachting was juist dat véél meer mensen het gewoon zouden negeren en gewoon door zouden gaan met waar ze mee bezig waren: gewoon de andere kant opkijken ofzo. Uiteindelijk is mijn kind zo interessant niet, ik ben realistisch genoeg om dat zelf ook wel te snappen. Maar de door mij verwachte reactie, namelijk precies wat jij beschrijft, kwam niet. Zelfs van mensen bij wie ik verwacht had dat er weinig zou gebeuren, kreeg ze een glimlach en een woordje terug.
Ik ben door mijn handicap redelijk geoefend in het aflezen van emoties van gezichten, ik zie echt wel het verschil tussen geen emotie, positieve emotie of negatieve emotie. Ik ben bovendien van dichtbij bekend met het bestaan van mensen die niet van kinderen houden, die er zelfs een afkeer van hebben. En toch: de "geen emotie" komt tot mijn stomme verbazing dus niet voor in het assortiment reacties op mijn baby. Dat kun je wel niet willen geloven, maar dat is wel wat ik in de praktijk tegenkom. Hoe graag ik je ook had verteld dat -inderdaad- er een heleboel mensen zijn die het niet zo veel boeit (wat mij zoals gezegd veel liever was geweest, want: depressief en helemaal geen behoefte aan dat gevroetel-troetel van "ach wat lief, schattig, poezelig, wat een leuk klein béééébietje! issut een méisje?!"), in de praktijk blijkt dat dus niet het geval te zijn. Sorry.
