Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 21 juli 2008 om 09:54
Lieve Iseo,
Ik vraag me af of jouw vragen ook niet te maken hebben met het feit dat je nu een fase doormaakt die veel mensen pas later doormaken, zo tussen hun dertigste-veertigste. Een soort vervroegde midlife crisis, zogezegd Je stelt jezelf allerlei levensvragen, maakt de balans op, leert jezelf beter kennen. Tegelijkertijd ga je nog naar school en zit je daar onder mensen die met heel andere dingen bezig zijn. Dat lijkt me ook verwarrend.
Kun je beschrijven hoe jouw veilige plek eruit ziet? Of beter gezegd, hoe jij je voelt als jij daar zit?[/quote]
Ha lieve Dubio
Leo schrijft eigenlijk precies op wat ik wil: dapper en onverschrokken zijn.
Ik stel vragen, probeer inzichten te verwerven. Maar ondertussen heb ik nog niet het gevoel dat ik er veel mee doe, iets houdt me tegen en ik vraag me steeds af of dat hetzelfde is wat mij ook in die andere onmogelijke situatie hield.
Mijn veilige plek is eigenlijk stilstaan, vasthouden wat je nu hebt en weet en dan even nietsdoen, omdat elke beweging de vrede weer kan (gaan) verstoren.
Ik merk dat ik elke dag zie als een gebeurtenis waarin ik moet reageren op allerlei zaken die alles steeds anders maken en in de war sturen en dat ik alle zeilen bij zet om overal op te kunnen reageren en omgaan met de mensen die ik ontmoet en wat ze doen. Dat je niet weet wat te verwachten, alhoewel ik steeds zekerder wordt van mijzelf.
Ik 'weet' ergens wat ik moet doen, maar dat gevoel wat terugkomt bij zoveel dingen maakt het zo, heftig.
En ik ben ook bijna dertig.
Stel mezelf zo veel vragen, maar wat doe ik met de antwoorden en hoe weet ik nou echt hoe het zit he?
Ik heb een midlife-crisis!
waarom ga ik me steeds vergelijken met andere mensen van mijn leeftijd, ook bijvoorbeeld hier op het forum of mensen uit het vakgebied waar ik voor leer en dan zie ik waar zij mee bezig zijn en al bereikt hebben.
Ik kijk naar mijn cv en echt, het ziet er niet uit.
Ik heb mijn huis leuk voor elkaar, voor een student. Maar ik wil meer en ik vind mezelf een zeur en niet dapper en zoek bevestiging op deze plek.
En nu houd ik op
Ik vraag me af of jouw vragen ook niet te maken hebben met het feit dat je nu een fase doormaakt die veel mensen pas later doormaken, zo tussen hun dertigste-veertigste. Een soort vervroegde midlife crisis, zogezegd Je stelt jezelf allerlei levensvragen, maakt de balans op, leert jezelf beter kennen. Tegelijkertijd ga je nog naar school en zit je daar onder mensen die met heel andere dingen bezig zijn. Dat lijkt me ook verwarrend.
Kun je beschrijven hoe jouw veilige plek eruit ziet? Of beter gezegd, hoe jij je voelt als jij daar zit?[/quote]
Ha lieve Dubio
Leo schrijft eigenlijk precies op wat ik wil: dapper en onverschrokken zijn.
Ik stel vragen, probeer inzichten te verwerven. Maar ondertussen heb ik nog niet het gevoel dat ik er veel mee doe, iets houdt me tegen en ik vraag me steeds af of dat hetzelfde is wat mij ook in die andere onmogelijke situatie hield.
Mijn veilige plek is eigenlijk stilstaan, vasthouden wat je nu hebt en weet en dan even nietsdoen, omdat elke beweging de vrede weer kan (gaan) verstoren.
Ik merk dat ik elke dag zie als een gebeurtenis waarin ik moet reageren op allerlei zaken die alles steeds anders maken en in de war sturen en dat ik alle zeilen bij zet om overal op te kunnen reageren en omgaan met de mensen die ik ontmoet en wat ze doen. Dat je niet weet wat te verwachten, alhoewel ik steeds zekerder wordt van mijzelf.
Ik 'weet' ergens wat ik moet doen, maar dat gevoel wat terugkomt bij zoveel dingen maakt het zo, heftig.
En ik ben ook bijna dertig.
Stel mezelf zo veel vragen, maar wat doe ik met de antwoorden en hoe weet ik nou echt hoe het zit he?
Ik heb een midlife-crisis!
waarom ga ik me steeds vergelijken met andere mensen van mijn leeftijd, ook bijvoorbeeld hier op het forum of mensen uit het vakgebied waar ik voor leer en dan zie ik waar zij mee bezig zijn en al bereikt hebben.
Ik kijk naar mijn cv en echt, het ziet er niet uit.
Ik heb mijn huis leuk voor elkaar, voor een student. Maar ik wil meer en ik vind mezelf een zeur en niet dapper en zoek bevestiging op deze plek.
En nu houd ik op
maandag 21 juli 2008 om 10:02
Was het een quote van jou Iseo?
Whahahahhaam dat had ik niet door!
Wat een knurft he?
Ik denk, Dú, die in haar veilige plaats blijft zitten, dat beeld heb ik helemaal niet van haar.....Hahahaha nu snap ik het pas.
Sorry hoor, voor de verwarring!
Maar goed, Iseo, jij bent je wereld zo aan het uitbreiden door school en zo, je bent al verder uit je schulp dan je denkt volgens mij.....
En Dubio, die bos veren in de bipsen mag je houden hoor, ik meende ieder woord wat ik schreef.
Whahahahhaam dat had ik niet door!
Wat een knurft he?
Ik denk, Dú, die in haar veilige plaats blijft zitten, dat beeld heb ik helemaal niet van haar.....Hahahaha nu snap ik het pas.
Sorry hoor, voor de verwarring!
Maar goed, Iseo, jij bent je wereld zo aan het uitbreiden door school en zo, je bent al verder uit je schulp dan je denkt volgens mij.....
En Dubio, die bos veren in de bipsen mag je houden hoor, ik meende ieder woord wat ik schreef.
maandag 21 juli 2008 om 10:18
quote:Iseo schreef op 21 juli 2008 @ 09:56:
Leo, hoe heb je vannacht geslapen dan?
Goed wel hoor!
Even over die vragen....
Je zegt het mooi, je hebt vragen en wil antwoorden en wat moet je vervolgens met die antwoorden?
Freek de Jonge heeft in zijn programma 'De Openbaring' in zijn rol als soefi eens iets moois voorgesteld;
We hebben allemaal vragen, we schrijven die vragen op een stuk papier, maken een propje van dat papier en gooien het propje naar voren, naar het podium, waardoor de vraag automitisch meekomt....Vragen, vragen, vragen en we geven géén antwoord....
De vraag is mooi en rein, de vraag is onschuldig, het antwoord is vernietigend. De vraag is vernieuwend, het antwoord ontluisterend...
En hoewel het allemaal onderdeel was van een komisch programma, ik vind het een wijze les. De antwoorden op veel vragen zijn dingen die je helemaal niet wil weten. Die je niet moet wíllen weten zelfs misschien. Wees wijs en wil niet op alle vragen een antwoord en zeker niet als je van te voren al weet dat het antwoord je niet zal bevallen.
Dat was iets waar ík iets mee kon, dat hoeft niet voor jou te gelden maar misschien kun je ook daar eens over nadenken?
Leo, hoe heb je vannacht geslapen dan?
Goed wel hoor!
Even over die vragen....
Je zegt het mooi, je hebt vragen en wil antwoorden en wat moet je vervolgens met die antwoorden?
Freek de Jonge heeft in zijn programma 'De Openbaring' in zijn rol als soefi eens iets moois voorgesteld;
We hebben allemaal vragen, we schrijven die vragen op een stuk papier, maken een propje van dat papier en gooien het propje naar voren, naar het podium, waardoor de vraag automitisch meekomt....Vragen, vragen, vragen en we geven géén antwoord....
De vraag is mooi en rein, de vraag is onschuldig, het antwoord is vernietigend. De vraag is vernieuwend, het antwoord ontluisterend...
En hoewel het allemaal onderdeel was van een komisch programma, ik vind het een wijze les. De antwoorden op veel vragen zijn dingen die je helemaal niet wil weten. Die je niet moet wíllen weten zelfs misschien. Wees wijs en wil niet op alle vragen een antwoord en zeker niet als je van te voren al weet dat het antwoord je niet zal bevallen.
Dat was iets waar ík iets mee kon, dat hoeft niet voor jou te gelden maar misschien kun je ook daar eens over nadenken?
maandag 21 juli 2008 om 10:31
Misschien is het lezen van het boek wel gewoon goed, als je kijkt naar wat ik er nu mee kan. (Ik wil er niet te veel over blijven piekeren op mijn veilige plek en al die vragen maar gaan stellen, maar mijn god wat is het allemaal herkenbaar..)
Ik weet dat het zo was, wat er is gebeurd.
Ben veranderd en leer mezelf steeds beter kennen.
Wat al die herinneringen stuk voor stuk betekenen in het grotere geheel heeft niet veel zin om steeds maar uit te gaan zoeken. Ik begrijp dat patroon en ik durf er ook op terug te kijken.
En nu, al die dagelijkse onzekerheden horen er ook bij, voor mij dan.
Het weerhoudt me er nog steeds niet van elke dag dingen te doen die ik eng vind en waar ik tegen op zie.
En heel belangrijk, ik heb inspirerende mensen ontmoet!!
Jullie!!
Vanaf vandaag ga ik meer aandacht besteden aan successen in het kader van: dapper en onverschrokken
Ik weet dat het zo was, wat er is gebeurd.
Ben veranderd en leer mezelf steeds beter kennen.
Wat al die herinneringen stuk voor stuk betekenen in het grotere geheel heeft niet veel zin om steeds maar uit te gaan zoeken. Ik begrijp dat patroon en ik durf er ook op terug te kijken.
En nu, al die dagelijkse onzekerheden horen er ook bij, voor mij dan.
Het weerhoudt me er nog steeds niet van elke dag dingen te doen die ik eng vind en waar ik tegen op zie.
En heel belangrijk, ik heb inspirerende mensen ontmoet!!
Jullie!!
Vanaf vandaag ga ik meer aandacht besteden aan successen in het kader van: dapper en onverschrokken
maandag 21 juli 2008 om 11:07
Ik lees wel mee, Iseo -hoewel niet elke dag- maar heb niet zoveel te melden.
Mis het werk en school voor de kinderen, het ritme. Met dit grauwe weer trek je er ook niet iedere dag op uit.
En financieel heb ik ook niet de ruimte om binnen activiteiten te gaan doen.
Maar goed, life goes on.
Fijn gevoel trouwens, dat je weer durft te denken over een man. Ik durf het idee ook een klein beetje toe te laten, ook al zal het nog een heel lange weg zijn voordat er daadwerkelijk een man in mijn leven past. Ben alleen nog geen goede kandidaat tegengekomen.
Mis het werk en school voor de kinderen, het ritme. Met dit grauwe weer trek je er ook niet iedere dag op uit.
En financieel heb ik ook niet de ruimte om binnen activiteiten te gaan doen.
Maar goed, life goes on.
Fijn gevoel trouwens, dat je weer durft te denken over een man. Ik durf het idee ook een klein beetje toe te laten, ook al zal het nog een heel lange weg zijn voordat er daadwerkelijk een man in mijn leven past. Ben alleen nog geen goede kandidaat tegengekomen.
maandag 21 juli 2008 om 11:31
quote:eleonora schreef op 21 juli 2008 @ 09:12:Ik begrijp jouw vriendin wel aan één kant, je kunt zoiets op zich vergeten. Maar zeg dan gewoon dat je het vergeten bent, biedt je excuses aan, zeker als je ziet hoe het jou aangrijpt en zet die bewuste datum alsnog op je kalender. Zo simpel zijn dingen soms. Ga niet in je domme drift om goed te praten wat er fout ging (misschien niet eens expres of uit kwaadwilligheid) recht lullen wat krom is. Vind ik niet slim van haar. Ik had het zelf anders aangepakt, hoewel ook ik een konijn ben met data en verjaardagen en gedenkdagen.
Hier reageer ik even op voordat ik verder lees.
Het kwam eigenlijk omdat ik, de dag na Sennah's verjaardag, zo'n stom doorgestuurd pps-geval in mijn mailbox kreeg, zonder verder één persoonlijk woord erbij. Dat viel dus verkeerd bij mij. Timing-foutje, zeg maar. Zo kwam het eigenlijk. En dan antwoordt ze ook nog eens dat haar man dat had gestuurd, en over de kinderen zegt ze doodleuk: 'de verjaardagen heb ik niet opgeschreven, omdat ik daar nooit over nagedacht heb. Als je zelf geen kinderen hebt, zoals wij, doe je niets met verjaardagen van kinderen.'
Ja, kan ik inkomen. Maar als je vervolgens met geen enkel woord reageert op die bad timing, op mijn gevoel daarover, en op mijn opmerking dat de kinderen ook bij mij horen, net als mijn partner, dan denk ik: en
Als vriendin zijnde, die ook nog eens zégt dat ze altijd meeleeft met mij, zou ik dan toch anders reageren.
Ik word er nog boos van, en ik wil nog steeds iets terugmailen; dat ik teleurgesteld ben in haar houding, zoiets. We zien elkaar niet zo vaak, en hebben een afspraak staan voor over twee weken, dan komt ze eindelijk naar ons nieuwe huis kijken (!), maar ik weet dat het mij blijft dwarszitten als ik nu verder niets meer zeg.
Hier reageer ik even op voordat ik verder lees.
Het kwam eigenlijk omdat ik, de dag na Sennah's verjaardag, zo'n stom doorgestuurd pps-geval in mijn mailbox kreeg, zonder verder één persoonlijk woord erbij. Dat viel dus verkeerd bij mij. Timing-foutje, zeg maar. Zo kwam het eigenlijk. En dan antwoordt ze ook nog eens dat haar man dat had gestuurd, en over de kinderen zegt ze doodleuk: 'de verjaardagen heb ik niet opgeschreven, omdat ik daar nooit over nagedacht heb. Als je zelf geen kinderen hebt, zoals wij, doe je niets met verjaardagen van kinderen.'
Ja, kan ik inkomen. Maar als je vervolgens met geen enkel woord reageert op die bad timing, op mijn gevoel daarover, en op mijn opmerking dat de kinderen ook bij mij horen, net als mijn partner, dan denk ik: en
Als vriendin zijnde, die ook nog eens zégt dat ze altijd meeleeft met mij, zou ik dan toch anders reageren.
Ik word er nog boos van, en ik wil nog steeds iets terugmailen; dat ik teleurgesteld ben in haar houding, zoiets. We zien elkaar niet zo vaak, en hebben een afspraak staan voor over twee weken, dan komt ze eindelijk naar ons nieuwe huis kijken (!), maar ik weet dat het mij blijft dwarszitten als ik nu verder niets meer zeg.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 21 juli 2008 om 11:32
Niemand hoeft ook iets te doen met de verjaardagen van mijn kinderen. Maar als je vriendin bent, is dan een simpel kaartje, via de mail, iets van 'ik denk aan je op deze dag' teveel gevraagd? Verwacht ik nu weer te veel? Is het niet normaal dat ik boos ben, teleurgesteld? Ik weet het ook niet meer.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 21 juli 2008 om 11:38
Hé Iseo, toevallig had ik het daar gisteren nog over, eigenlijk n.a.v. de situatie waar ik net over schreef. Zelf ben ik tot de ontdekking gekomen dat je heel veel inzichten kunt hebben (en ik krijg die door bijv. te schrijven hier, of erover te praten), maar dat het weinig zin heeft als je er vervolgens niets mee doet. Zo kan ik heel veel zitten klagen, en ik vind ook dat dat een tijdlang mag, over bijv. mijn bitcherige bazin, maar ik moet ook een keer gaan handelen naar mijn inzicht en gevoel. Anders kun je wel doelloos aan het klagen blijven. Soms denk ik dat je zo ook wel eindeloos in therapie kunt blijven 'hangen'. Van je afpraten en afschrijven is niet genoeg, je moet er op een gegeven moment ook iets mee doen. En dat 'op een gegeven moment' is de tijd waarop je zelf voelt dat het zover is, want dan 'ontstaat' het bijna vanzelf, zeg maar.
Ik weet niet of dit een beetje duidelijk is. Ik bedoel niet te zeggen dat hier iemand klaagt hoor!! Niet verkeerd begrijpen.
Ik weet niet of dit een beetje duidelijk is. Ik bedoel niet te zeggen dat hier iemand klaagt hoor!! Niet verkeerd begrijpen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 21 juli 2008 om 11:41
Je bent boos en hebt daar voor jezelf goede redenen voor, dús ben je terecht boos. Of een ander het daar mee eens is, doet niet ter zake.
Ik zou, als ik jouw vriendin was, en ik kende jouw geschiedenis, daar meer rekening mee houden. De houding van jouw vriendin vind ik (maar dat is een waardeoordeel) veel zeggen over haar als mens. Ik kan me dus indenken dat je boos bent. Dat zij verjaardagen en zo vergeet is geen punt, tenminste, doorgaans niet, dat ze bot reageert als jij aangeeft pijn te hebben door haar ongevoeligheid, is wél een punt. Tenminste, zo zou ik dat voelen.
Ik zou, als ik jouw vriendin was, en ik kende jouw geschiedenis, daar meer rekening mee houden. De houding van jouw vriendin vind ik (maar dat is een waardeoordeel) veel zeggen over haar als mens. Ik kan me dus indenken dat je boos bent. Dat zij verjaardagen en zo vergeet is geen punt, tenminste, doorgaans niet, dat ze bot reageert als jij aangeeft pijn te hebben door haar ongevoeligheid, is wél een punt. Tenminste, zo zou ik dat voelen.
maandag 21 juli 2008 om 11:48
'Teleurgesteld in je houding' is vaag, kan iemand anders niets mee. Hou het concreet 'Het ppsje kwam nogal op een verkeerd moment, en ik heb er veel verdriet van dat ik mijn dochter niet kan zien op haar verjaardag. En vind het nogal jammer dat je niet lijkt te zien dat al je verklaringen over je man en verjaardagen mij nog meer pijn doen op zo'n moment'.
Ik weet niet hoe dichtbij deze vrouw voor jou is dus ik weet ook niet in hoeverre je teveel van haar verwacht. Ik verwacht eigenlijk helemaal niks -krijg ook niks- ten aanzien van de verjaardagen van mijn kinderen. Als ik roep krijg ik aandacht, als ik zwijg krijg ik niks.
Het is voor mij al zo'n ver van mijn bed show, mijn afwezige kinderen, hoe moet ik dan verwachten dat dat dichterbij voelt voor mensen die hen niet eens kennen?
Maar goed, dat ben ik. Jij bent er duidelijk veel meer mee bezig, met je afwezige kinderen. En wie jou kent zou dat moeten weten, neem ik aan. Maar dan nog zul je er niet van uit hoeven gaan dat ze bij iedereen op de kalender staan. Zelfs als ze er wel zijn zullen er mensen in je leven zijn bij wie ze niet op de kalender staan.
Ik weet niet hoe dichtbij deze vrouw voor jou is dus ik weet ook niet in hoeverre je teveel van haar verwacht. Ik verwacht eigenlijk helemaal niks -krijg ook niks- ten aanzien van de verjaardagen van mijn kinderen. Als ik roep krijg ik aandacht, als ik zwijg krijg ik niks.
Het is voor mij al zo'n ver van mijn bed show, mijn afwezige kinderen, hoe moet ik dan verwachten dat dat dichterbij voelt voor mensen die hen niet eens kennen?
Maar goed, dat ben ik. Jij bent er duidelijk veel meer mee bezig, met je afwezige kinderen. En wie jou kent zou dat moeten weten, neem ik aan. Maar dan nog zul je er niet van uit hoeven gaan dat ze bij iedereen op de kalender staan. Zelfs als ze er wel zijn zullen er mensen in je leven zijn bij wie ze niet op de kalender staan.
maandag 21 juli 2008 om 11:55
Deze vrouw ken ik vanaf mijn 12e... we zijn (op afstand) samen opgegroeid; alle belevenissen in onze levens altijd gedeeld. Ze is ietsje jonger dan ik en heeft (bewust) geen kinderen. Dit maakt het misschien nog duidelijker; we kennen elkaar dus al heel lang! Dat vind ik nog wat anders dan vriendinnen van latere tijden, van bijv. nadat de kinderen weg waren.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 21 juli 2008 om 12:18
Klopt maar ook vriendinnen van al heel lang geleden kunnen bij je wegdrijven.
Je bent erg bezig met wat anderen vinden, dat valt me in deze groep sowieso erg op. Het is niet 'wat zullen de buren wel niet denken?' per se maar meer erg gericht op anderen, op wat anderen denken en voelen en bedoelen.
Jouw vriendin heeft niets bedoeld met haar actie. Niet om jou expres pijn te doen. Ze heeft in haar ogen een plausibele uitleg voor haar gedrag en dat doet jou zeer. Of iemand anders het daar nou wel of niet mee eens is of dat al dan niet begrijpt, het doet zeer en pijn doet zeer, jouw pijn net zo erg als iemand anders zijn pijn.
Richt je op wat jij voelt en als jij even klaar bent met je vriendin dan ben je klaar met haar en je kunt haar haarfijn uitleggen waarom. Niet eens omdat ze verjaardagen vergeet, maar omdat ze zo hardlijvig doet als jij aangeeft gekwetst te zijn over haar (misschien wel) vergissing. Misschien eens afwachten wat er gebeurt als je haar eens even lekker laat voor wat het is? Of aangeeft boos te zijn of gekwetst te zijn en best wil praten maar nu niet? Wat is het ergste wat er kan gebeuren? Dat zij boos wordt en het contact verbreekt? Dat is heel naar maar dan weet je wel meteen waar je aan toe bent. Als de vriendschap goed is dan kan 'ie wel een stootje hebben is mijn ervaring.
Wat denk jij?
Je bent erg bezig met wat anderen vinden, dat valt me in deze groep sowieso erg op. Het is niet 'wat zullen de buren wel niet denken?' per se maar meer erg gericht op anderen, op wat anderen denken en voelen en bedoelen.
Jouw vriendin heeft niets bedoeld met haar actie. Niet om jou expres pijn te doen. Ze heeft in haar ogen een plausibele uitleg voor haar gedrag en dat doet jou zeer. Of iemand anders het daar nou wel of niet mee eens is of dat al dan niet begrijpt, het doet zeer en pijn doet zeer, jouw pijn net zo erg als iemand anders zijn pijn.
Richt je op wat jij voelt en als jij even klaar bent met je vriendin dan ben je klaar met haar en je kunt haar haarfijn uitleggen waarom. Niet eens omdat ze verjaardagen vergeet, maar omdat ze zo hardlijvig doet als jij aangeeft gekwetst te zijn over haar (misschien wel) vergissing. Misschien eens afwachten wat er gebeurt als je haar eens even lekker laat voor wat het is? Of aangeeft boos te zijn of gekwetst te zijn en best wil praten maar nu niet? Wat is het ergste wat er kan gebeuren? Dat zij boos wordt en het contact verbreekt? Dat is heel naar maar dan weet je wel meteen waar je aan toe bent. Als de vriendschap goed is dan kan 'ie wel een stootje hebben is mijn ervaring.
Wat denk jij?
maandag 21 juli 2008 om 14:29
Lieve Elmer, ik heb het idee dat je van ons wil horen hoeveel je van een (je) vriendin mag verwachten. Maar dat bepaal je helemaal zelf. Je kan verschillende verwachtingen koesteren van verschillende vriendinnen, omdat je weet hoe ze zijn, je een verschillende geschiedenis met je hebt en ze een bepaalde waarde voor je hebben. Die waarde bepaal jij. Die waarde kan in de loop der tijd ook nog eens veranderen.
Heeft zij waarde voor jou los van deze voor jou zo pijnlijke misser? Of is de vriendschap voor jou hiermee waardeloos geworden? Die vraag kun jij alleen beantwoorden. Als zij nog waarde voor je heeft, moet je je verwachtingen misschien bijstellen. Wat niet wil zeggen dat je niet kan vertellen dat je hierdoor gekwetst was. Ik vind dat een veel belangrijker punt dan het feit dat ze de verjaardag an sich niet belangrijk vindt. Ik ben zelf ook niet zo'n attent mens, maar als ik daardoor een vriendin kwets put ik me uit in excuses en probeer ik het goed te maken. Ik voel me er tenminste rot over. Zoals Mamz zegt: zij kan misschien niet aanvoelen hoe jij dit ervaart, maar als je het zegt en ze reageert nog niet, dan weet je in elk geval wat je aan haar hebt (niet veel, in mijn ogen).
Heeft zij waarde voor jou los van deze voor jou zo pijnlijke misser? Of is de vriendschap voor jou hiermee waardeloos geworden? Die vraag kun jij alleen beantwoorden. Als zij nog waarde voor je heeft, moet je je verwachtingen misschien bijstellen. Wat niet wil zeggen dat je niet kan vertellen dat je hierdoor gekwetst was. Ik vind dat een veel belangrijker punt dan het feit dat ze de verjaardag an sich niet belangrijk vindt. Ik ben zelf ook niet zo'n attent mens, maar als ik daardoor een vriendin kwets put ik me uit in excuses en probeer ik het goed te maken. Ik voel me er tenminste rot over. Zoals Mamz zegt: zij kan misschien niet aanvoelen hoe jij dit ervaart, maar als je het zegt en ze reageert nog niet, dan weet je in elk geval wat je aan haar hebt (niet veel, in mijn ogen).
Ga in therapie!
maandag 21 juli 2008 om 18:18
Mamzelle en Elmervrouw hebben heel duidelijk een andere manier van omgaan met het grote gemis.
Van geen van beiden kan gezegd worden dat ze er verkeerd mee omgaan. Het grote verschil is wél dat Mamzelle zich eigenlijk niet druk maakt over wat vrienden wel of juist niet doen, terwijl Elmervrouw zich echt gekwetst voelt om iets wat niet gebeurd.
Misschien in deze niet verkeerd om van elkaar (Elmer en Mamz) iets te leren.
Lieve Elmer, laat de houding van een vriendin niet jouw verdriet worden. Dat is het niet waard.
Van geen van beiden kan gezegd worden dat ze er verkeerd mee omgaan. Het grote verschil is wél dat Mamzelle zich eigenlijk niet druk maakt over wat vrienden wel of juist niet doen, terwijl Elmervrouw zich echt gekwetst voelt om iets wat niet gebeurd.
Misschien in deze niet verkeerd om van elkaar (Elmer en Mamz) iets te leren.
Lieve Elmer, laat de houding van een vriendin niet jouw verdriet worden. Dat is het niet waard.
