Relaties
alle pijlers
Mn papa gaat dood
donderdag 24 juli 2008 om 12:27
Ik dacht altijd dat alle kutdingen aan mij voorbij zouden gaan. Natuurlijk wist ik wel dat het niet echt waar was, maar ik wilde het zo graag geloven.
We wisten al een paar weken dat mn vader (weer) kanker heeft. Maar positief als ons gezin is, twijfelden we er niet aan dat hij beter zou worden. Gister hebben we te horen gekregen hij uitzaaingen heeft en niet meer beter wordt. Nu is opeens alles anders.
Ik ben 25, maar ik voel me weer 5. Ik ben zooooo bang voor wat er komen gaat. Mijn stoere, sterke vader gaat heel ziek worden en..... En mijn lieve moeder met zo veel verdriet zien, doet me meer pijn dan ik me ooit kon voorstellen... Geen seconde krijg ik dit allemaal uit mijn hoofd en ik bedenk me alleen maar wat ik allemaal niet meer met hem zal kunnen gaan delen. Ik ben nog nooit zo bang en verdrietig geweest.
Wilde het gewoon even van me afschrijven...
We wisten al een paar weken dat mn vader (weer) kanker heeft. Maar positief als ons gezin is, twijfelden we er niet aan dat hij beter zou worden. Gister hebben we te horen gekregen hij uitzaaingen heeft en niet meer beter wordt. Nu is opeens alles anders.
Ik ben 25, maar ik voel me weer 5. Ik ben zooooo bang voor wat er komen gaat. Mijn stoere, sterke vader gaat heel ziek worden en..... En mijn lieve moeder met zo veel verdriet zien, doet me meer pijn dan ik me ooit kon voorstellen... Geen seconde krijg ik dit allemaal uit mijn hoofd en ik bedenk me alleen maar wat ik allemaal niet meer met hem zal kunnen gaan delen. Ik ben nog nooit zo bang en verdrietig geweest.
Wilde het gewoon even van me afschrijven...
donderdag 24 juli 2008 om 13:09
Lief Sopekippie,
Wat naar zeg! heel erg verdrietig.......
Mijn papa is eind maart overleden aan kanker. 5 maanden daarvoor kregen we de diagnose. Het was een heel heftige tijd (ook omdat de band met mijn vader wat gecompliceerd was) en ook zijn overlijden vond ik echt heel moeilijk. Ik ben ook 25.
In het begin voelde ik me net zoals jij beschrijft. Hoe optimistisch je ook bent, op dit soort momenten voel je je gewoon verloren. Het is je papa, je enige papa.
Lieverd, je mag je ook als 5 voelen, je mag alles voelen wat je wil. Geniet inderdaad van de momenten die je samen hebt en ik schat in dat het verloren gevoel wat je nu hebt wel veranderd in een soort kracht waar je nog heel veel aan gaat hebben.
Hoe verschrikkelijk het ook is en hoe ontzettend je dit aan niemand toewenst, je leert er ook enorm veel van. Al zou niemand deze lessen moeten krijgen.
Puur praktisch: Toen ik het hoorde van mijn vader heb ik een videocamera gekocht zodat ik bewegend beeld kon maken. Ook het idee van die foto's vind ik heel mooi.
Heel erg veel sterkte en ik wil niet aan je verdriet voorbij gaan, maar wel als troostende woorden meegeven dat je dit echt kan en dat het uiteindelijk goedkomt, hoe cru dat ook klinkt.
**Ben wel een kwartier bezig geweest met dit stukje, weet niet goed hoe ik het moet zeggen, wordt er zelf helemaal verdrietig van. Ik hoop dat je er iets aan hebt. Mocht je willen mailen, geef ik met alle liefde mijn mailadres**
Wat naar zeg! heel erg verdrietig.......
Mijn papa is eind maart overleden aan kanker. 5 maanden daarvoor kregen we de diagnose. Het was een heel heftige tijd (ook omdat de band met mijn vader wat gecompliceerd was) en ook zijn overlijden vond ik echt heel moeilijk. Ik ben ook 25.
In het begin voelde ik me net zoals jij beschrijft. Hoe optimistisch je ook bent, op dit soort momenten voel je je gewoon verloren. Het is je papa, je enige papa.
Lieverd, je mag je ook als 5 voelen, je mag alles voelen wat je wil. Geniet inderdaad van de momenten die je samen hebt en ik schat in dat het verloren gevoel wat je nu hebt wel veranderd in een soort kracht waar je nog heel veel aan gaat hebben.
Hoe verschrikkelijk het ook is en hoe ontzettend je dit aan niemand toewenst, je leert er ook enorm veel van. Al zou niemand deze lessen moeten krijgen.
Puur praktisch: Toen ik het hoorde van mijn vader heb ik een videocamera gekocht zodat ik bewegend beeld kon maken. Ook het idee van die foto's vind ik heel mooi.
Heel erg veel sterkte en ik wil niet aan je verdriet voorbij gaan, maar wel als troostende woorden meegeven dat je dit echt kan en dat het uiteindelijk goedkomt, hoe cru dat ook klinkt.
**Ben wel een kwartier bezig geweest met dit stukje, weet niet goed hoe ik het moet zeggen, wordt er zelf helemaal verdrietig van. Ik hoop dat je er iets aan hebt. Mocht je willen mailen, geef ik met alle liefde mijn mailadres**
donderdag 24 juli 2008 om 13:11
O en over herinneringen: je hoeft niet je best te doen om dingen te onthouden, zoals kat hierboven ook al zegt. Ik sta nog steeds verbaasd over herinneringen die ik opdiep waarvan ik niet eens meer wist dat ik ze had.
De tijd die je tegemoet gaat zal zoveel indrukken met zich meebrengen, de belangrijke en indrukwekkende dingen blijven inderdaad vanzelf bij je en komen vanzelf weer boven. Geef jezelf tijd en ruimte.
De tijd die je tegemoet gaat zal zoveel indrukken met zich meebrengen, de belangrijke en indrukwekkende dingen blijven inderdaad vanzelf bij je en komen vanzelf weer boven. Geef jezelf tijd en ruimte.
donderdag 24 juli 2008 om 13:30
Jeetje Soepkippie, wat een klap voor jullie allemaal!
Natuurlijk hoort de dood ook bij het leven, maar het blijft iets heel onwerkelijks als je weet dat je de dood van een heel dierbaar persoon mee gaat maken. Je gaat een heel proces door als je weet dat iemand ongeneselijk ziek is. Dat gaat gepaard met allerlei emoties: natuurlijk met veel verdriet, maar ik weet uit mijn nabije omgeving dat ook andere emoties heel intens kunnen zijn en dat zo'n periode ook als heel bijzonder en waardevol ervaren kan worden.
Ik heb zelf mijn vader al verloren toen ik 7 was. Dat was heel plotseling en ik heb nooit echt afscheid kunnen nemen. Opeens was 'ie er niet meer. Zo raar, na 24 jaar kan ik nog heel erg verdrietig worden bij het idee dat ik hem nooit meer kan zien en spreken. Hoe oud je ook bent als je 1 van je ouders verliest, je verliest iemand die (als het goed is) al je hele leven bij je is en een vast onderdeel van jezelf en je leven uitmaakt. Zolang je je ouders nog hebt, ben je kind en dat geeft een veilig en geborgen gevoel. Logisch dus dat je je nu opeens weer heel erg een klein meisje voelt dat bang en verdrietig is!
Toch denk ik dat je als gezin heel veel kunt hebben aan het proces van afscheid nemen, hoe zwaar dat soms ook is. Ik denk ook dat je niet krampachtig bezig hoeft te zijn met genieten van de momenten die je hebt. Dat gebeurt gewoon wel, afgewisseld met verdrietig zijn.
Heel veel sterkte voor jou en je familie, meid !
Natuurlijk hoort de dood ook bij het leven, maar het blijft iets heel onwerkelijks als je weet dat je de dood van een heel dierbaar persoon mee gaat maken. Je gaat een heel proces door als je weet dat iemand ongeneselijk ziek is. Dat gaat gepaard met allerlei emoties: natuurlijk met veel verdriet, maar ik weet uit mijn nabije omgeving dat ook andere emoties heel intens kunnen zijn en dat zo'n periode ook als heel bijzonder en waardevol ervaren kan worden.
Ik heb zelf mijn vader al verloren toen ik 7 was. Dat was heel plotseling en ik heb nooit echt afscheid kunnen nemen. Opeens was 'ie er niet meer. Zo raar, na 24 jaar kan ik nog heel erg verdrietig worden bij het idee dat ik hem nooit meer kan zien en spreken. Hoe oud je ook bent als je 1 van je ouders verliest, je verliest iemand die (als het goed is) al je hele leven bij je is en een vast onderdeel van jezelf en je leven uitmaakt. Zolang je je ouders nog hebt, ben je kind en dat geeft een veilig en geborgen gevoel. Logisch dus dat je je nu opeens weer heel erg een klein meisje voelt dat bang en verdrietig is!
Toch denk ik dat je als gezin heel veel kunt hebben aan het proces van afscheid nemen, hoe zwaar dat soms ook is. Ik denk ook dat je niet krampachtig bezig hoeft te zijn met genieten van de momenten die je hebt. Dat gebeurt gewoon wel, afgewisseld met verdrietig zijn.
Heel veel sterkte voor jou en je familie, meid !
donderdag 24 juli 2008 om 13:30
donderdag 24 juli 2008 om 13:54
quote mies:/
vergeet niet te genieten van elk moment dat hij er wel is! alles te zeggen wat je maar wil en te vragen natuurlijk. die kans heb ik niet gehad maar jij wel maak er gebruik van.probeer uit negatieve dingen ook positieve dingen te halen dat deed/doe ik ook en voel me daar heel lekker bij al is het soms zo moeilijk. probeer te beseffen hoeveel jij aan het leven van je vader hebt gehad en hoeveel jij van je vader en moeder samen geleerd hebt!
einde quote/
Iets van die strekking wilde ik ook zeggen.
Heel veel sterkte. Deze zaak relativeert de mijne weer, al heb jij daar niks aan nu.
vergeet niet te genieten van elk moment dat hij er wel is! alles te zeggen wat je maar wil en te vragen natuurlijk. die kans heb ik niet gehad maar jij wel maak er gebruik van.probeer uit negatieve dingen ook positieve dingen te halen dat deed/doe ik ook en voel me daar heel lekker bij al is het soms zo moeilijk. probeer te beseffen hoeveel jij aan het leven van je vader hebt gehad en hoeveel jij van je vader en moeder samen geleerd hebt!
einde quote/
Iets van die strekking wilde ik ook zeggen.
Heel veel sterkte. Deze zaak relativeert de mijne weer, al heb jij daar niks aan nu.
donderdag 24 juli 2008 om 14:09
donderdag 24 juli 2008 om 14:10
bedankt weer voor alle reacties. Wat een naar idee dat al zoveel van jullie hier doorheen hebben moeten gaan. Het doet me goed dat jullie zeggen dat ik niet krampachtig hoef te proberen om de herinneringen bij me te houden, dat ze toch wel blijven. Ik geloof dat ook wel...
Sophy ik krijg enorme kippevel van je post. Ik heb er zeker iets aan. Ik wens jou natuurlijk ook ( en alle anderen natuurlijk ook)nog heel veel sterkte en kracht toe voor het verwerken van het verlies...
Ik heb inderdaad ook meteen aan mijn videocamara gedacht, maar het lijkt zo raar om dat nu opeens te doen. Toch denk ik dat ik er binnenkort mee aan de slag ga, anders krijg ik er misschien toch spijt van dat ik het niet heb gedaan. Ook foto's heb ik weinig, daar wil ik ook iets mee.
Iemand vroeg of ik nog thuis woon. Nee ik woon al jaren op mezelf. Ik wil ook niet bij mijn ouders gaan wonen, want ik vind dat zij lekker samen moeten kunnen zijn. Mijn zus woont aan de andere kant van de wereld en komt binnenkort terug. Ze is nu zo ver weg en dat is heel moeilijk voor haar. Ik denk dat zij in eerste instantie bij mij zal intrekken. Dat is ook fijn.
De kracht waar jullie het over hebben voel ik ook al wel ergens opborrelen, maar komt er nog niet helemaal uit. Ik ben wel van plan om er een mooie tijd van te gaan maken. Mijn vader is een hele bijzondere man met heel veel humor, ook (of misschien juist) in deze situatie...
Ik ga inderdaad ook zeker proberen om er nog een hele mooie tijd van te maken. We hebben het er alk ver om als de tjd het toelaat nog een mooie reis te maken. Dat lijkt me geweldig. In principe ben ik ook al enorm gezegd met het feit dat ik uberhaupt geboren ben bij deze geweldige ouders. Helaas kan niet iedereen dat zeggen.
Alles wat ik nu schrijf is misschien een beetje hak op de tak, maar dat is alles in mijn hoofd nu een beetje. Sorry als het wat onduidelijk is allemaal. Alle knuffels doen me goed, bedankt daarvoor......
Sophy ik krijg enorme kippevel van je post. Ik heb er zeker iets aan. Ik wens jou natuurlijk ook ( en alle anderen natuurlijk ook)nog heel veel sterkte en kracht toe voor het verwerken van het verlies...
Ik heb inderdaad ook meteen aan mijn videocamara gedacht, maar het lijkt zo raar om dat nu opeens te doen. Toch denk ik dat ik er binnenkort mee aan de slag ga, anders krijg ik er misschien toch spijt van dat ik het niet heb gedaan. Ook foto's heb ik weinig, daar wil ik ook iets mee.
Iemand vroeg of ik nog thuis woon. Nee ik woon al jaren op mezelf. Ik wil ook niet bij mijn ouders gaan wonen, want ik vind dat zij lekker samen moeten kunnen zijn. Mijn zus woont aan de andere kant van de wereld en komt binnenkort terug. Ze is nu zo ver weg en dat is heel moeilijk voor haar. Ik denk dat zij in eerste instantie bij mij zal intrekken. Dat is ook fijn.
De kracht waar jullie het over hebben voel ik ook al wel ergens opborrelen, maar komt er nog niet helemaal uit. Ik ben wel van plan om er een mooie tijd van te gaan maken. Mijn vader is een hele bijzondere man met heel veel humor, ook (of misschien juist) in deze situatie...
Ik ga inderdaad ook zeker proberen om er nog een hele mooie tijd van te maken. We hebben het er alk ver om als de tjd het toelaat nog een mooie reis te maken. Dat lijkt me geweldig. In principe ben ik ook al enorm gezegd met het feit dat ik uberhaupt geboren ben bij deze geweldige ouders. Helaas kan niet iedereen dat zeggen.
Alles wat ik nu schrijf is misschien een beetje hak op de tak, maar dat is alles in mijn hoofd nu een beetje. Sorry als het wat onduidelijk is allemaal. Alle knuffels doen me goed, bedankt daarvoor......
donderdag 24 juli 2008 om 14:14
Geniet van de tijd die er nog is. Ook al zal het ook een hele zware tijd worden. Zoals meerdere mensen al zeiden zul je als gezin waarschijnlijk heel dicht bij elkaar komen te staan.
Oh ja.. en accepteer de hulp die mensen willen gaan geven. Als iemand vraagt of ze een keer de was kunnen doen gewoon GRAAG zeggen. Dat kan ik je echt aanraden. Want dingen zoals de was etc zijn de komende tijd totaal niet belangrijk.
Ik weet hoe je je voelt. Mijn vader overleed toen ik 12 was, nu.. 13 jaar later mis ik hem nog elke dag.
Sterkte en een knuffel.
Oh ja.. en accepteer de hulp die mensen willen gaan geven. Als iemand vraagt of ze een keer de was kunnen doen gewoon GRAAG zeggen. Dat kan ik je echt aanraden. Want dingen zoals de was etc zijn de komende tijd totaal niet belangrijk.
Ik weet hoe je je voelt. Mijn vader overleed toen ik 12 was, nu.. 13 jaar later mis ik hem nog elke dag.
Sterkte en een knuffel.
donderdag 24 juli 2008 om 14:25
En nog even over die video, dat moet je zeker doen. En juist nu het nog goed met hem gaat. Plan bijvoorbeeld een weekend aan zee met elkaar. Die beelden zul je over heel veel jaar nog koesteren. En wellicht aan je kinderen laten zien.
(Nu zit ik ook te huilen, ik vind het zo verschrikkelijk dat mijn vader er niet bij zal zijn als ik ga trouwen of kindjes krijg)
(Nu zit ik ook te huilen, ik vind het zo verschrikkelijk dat mijn vader er niet bij zal zijn als ik ga trouwen of kindjes krijg)
donderdag 24 juli 2008 om 14:25
Lieve Soepkippie
Net als veel andere meiden hier ben ik ook op jonge leeftijd mn vader aan kanker verloren. Ik was bijna 23, een maand na de diagnose overleed hij, hij is 55 jaar geworden. En hij had hiervooor helemaal geen klachten en dacht gewoon gezond te zijn. Omdat zijn ziektebed zo kort was, en het pas de laatste 2 weken duidelijk werd dat er niets meer aan te doen was, heb ik er niet een goed bij stil kunnen staan dat hij snel zou overlijden. Ik wist het wel, maar ik leefde zo in een roes....
Ik kan er heel makkelijk over praten, te makkelijk naar mijn idee. Net alsof ik een film aan het na vertellen ben. Ik had een hele goede band met mn vader en ik mis hem ook echt, maar op een of andere manier kan ik zn dood accepteren. En voel ik me absoluut niet zielig. Het was zo duidelijk dat het niet meer ging, dat ik blij voor hem was dat hij uit zn lijden was verlost. Hij heeft veel mooie reizen gemaakt en daar ben ik dankbaar voor.
Als iemand mij, toen mijn vader nog leefde, zou vertellen dat ik zo zou reageren had ik het niet geloofd. Ik had verwacht dat ik in zou storten en emotioneel een wrak zou zijn.
Uiteindelijk was ik zoveel sterker als dat ik had gedacht en ik weet dat mijn vader erg trots op me is!!
Iedereen verwerkt het op een andere manier, er is geen goede manier en ook geen foute...
Ik hoop dat je aan dit forum veel zal hebben
Hele dikke
Net als veel andere meiden hier ben ik ook op jonge leeftijd mn vader aan kanker verloren. Ik was bijna 23, een maand na de diagnose overleed hij, hij is 55 jaar geworden. En hij had hiervooor helemaal geen klachten en dacht gewoon gezond te zijn. Omdat zijn ziektebed zo kort was, en het pas de laatste 2 weken duidelijk werd dat er niets meer aan te doen was, heb ik er niet een goed bij stil kunnen staan dat hij snel zou overlijden. Ik wist het wel, maar ik leefde zo in een roes....
Ik kan er heel makkelijk over praten, te makkelijk naar mijn idee. Net alsof ik een film aan het na vertellen ben. Ik had een hele goede band met mn vader en ik mis hem ook echt, maar op een of andere manier kan ik zn dood accepteren. En voel ik me absoluut niet zielig. Het was zo duidelijk dat het niet meer ging, dat ik blij voor hem was dat hij uit zn lijden was verlost. Hij heeft veel mooie reizen gemaakt en daar ben ik dankbaar voor.
Als iemand mij, toen mijn vader nog leefde, zou vertellen dat ik zo zou reageren had ik het niet geloofd. Ik had verwacht dat ik in zou storten en emotioneel een wrak zou zijn.
Uiteindelijk was ik zoveel sterker als dat ik had gedacht en ik weet dat mijn vader erg trots op me is!!
Iedereen verwerkt het op een andere manier, er is geen goede manier en ook geen foute...
Ik hoop dat je aan dit forum veel zal hebben
Hele dikke
donderdag 24 juli 2008 om 14:27
Hey meis,
Ik zal een beetje in herhaling vallen maar dat doet er denk ik niet zo toe...
Ik wil je heel veel sterkte wensen de komende tijd. Geniet van de tijd samen...!
Waarom zou het gek zijn om nu met je camera te gaan filmen? Het is toch alleen maar fijn (voor iedereen ook je paps en mams) dat je hem later nog terug kan zien en horen?
Heel veel liefs en dikke knuffels
Ik zal een beetje in herhaling vallen maar dat doet er denk ik niet zo toe...
Ik wil je heel veel sterkte wensen de komende tijd. Geniet van de tijd samen...!
Waarom zou het gek zijn om nu met je camera te gaan filmen? Het is toch alleen maar fijn (voor iedereen ook je paps en mams) dat je hem later nog terug kan zien en horen?
Heel veel liefs en dikke knuffels
donderdag 24 juli 2008 om 14:32
Ik lees nu net het stukje over dat je een camera hebt gekocht, zeker gebruiken!!!
Mijn broer had er ook 1 gekocht, toen we van de dokters hoorden dat hij waarschijnlijk nog maar ong. 3 maanden te leven zou hebben. Maar vanaf dat punt heeft het helaas maar 2 weken geduurd en was hij al niet meer de man die hij altijd was. We hebben misschien 5 minuten gefilmd en toen we het die zelfde dag terug keken hebben we het gelijk gewist, zo wilde wij hem niet op film hebben als herrinering.
Mijn broer had er ook 1 gekocht, toen we van de dokters hoorden dat hij waarschijnlijk nog maar ong. 3 maanden te leven zou hebben. Maar vanaf dat punt heeft het helaas maar 2 weken geduurd en was hij al niet meer de man die hij altijd was. We hebben misschien 5 minuten gefilmd en toen we het die zelfde dag terug keken hebben we het gelijk gewist, zo wilde wij hem niet op film hebben als herrinering.
donderdag 24 juli 2008 om 14:37
Lieve Soepkippie.
Allereerst wil ik je ook heel veel sterkte wensen.
En verder wil ik je nog het volgende zeggen. Als je nog iets tegen je vader wilt zeggen, doe het dan !
Mijn moeder stierf toen ik een tiener was van de een op de andere dag. Eigenlijk had ik haar heel graag willen zeggen, hoeveel ik van d'r hield. Maar dat was bij ons thuis niet gebruikelijk, dus deed ik het niet. Totdat het te laat was dus.
Tegen mijn vader heb ik het intussen wel gezegd.
Toen mijn schoonvader een paar jaar geleden kanker kreeg, heb ik tegen mijn man hetzelfde gezegd als ik nu tegen jou zeg. Ook bij mijn man in huis werd eigenlijk nooit over gevoelens gepraat maar in de laatste maanden dat zijn vader leefde heeft mijn man toch nog het eea tegen zijn vader gezegd.
Zijn vader was daar toen heel blij mee en mijn man is er nog steeds blij mee dat hij het toen zo gedaan heeft.
Volgens mij is mijn varhaal een beetje warrig maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Allereerst wil ik je ook heel veel sterkte wensen.
En verder wil ik je nog het volgende zeggen. Als je nog iets tegen je vader wilt zeggen, doe het dan !
Mijn moeder stierf toen ik een tiener was van de een op de andere dag. Eigenlijk had ik haar heel graag willen zeggen, hoeveel ik van d'r hield. Maar dat was bij ons thuis niet gebruikelijk, dus deed ik het niet. Totdat het te laat was dus.
Tegen mijn vader heb ik het intussen wel gezegd.
Toen mijn schoonvader een paar jaar geleden kanker kreeg, heb ik tegen mijn man hetzelfde gezegd als ik nu tegen jou zeg. Ook bij mijn man in huis werd eigenlijk nooit over gevoelens gepraat maar in de laatste maanden dat zijn vader leefde heeft mijn man toch nog het eea tegen zijn vader gezegd.
Zijn vader was daar toen heel blij mee en mijn man is er nog steeds blij mee dat hij het toen zo gedaan heeft.
Volgens mij is mijn varhaal een beetje warrig maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
donderdag 24 juli 2008 om 14:39
Lief Soepkippie,
Hier ook nog een forumster die het heeft meegemaakt. Mijn vader was 44, ik 23. Het is inmiddels 11 jaar geleden. Ik weet zo goed hoe je je voelt. Ook mijn vader had weer kanker. De eerste keer met operatie was alles weggehaald. 4 jaar op controle, niets aan de hand. Vlak na de laatste controle toch een knobbel ontdekt en 8 weken later was hij weg. Bizarre periode voor ons geweest. Maar ergens ook een mooie periode. We zijn nog veel samen geweest (ook ik was het huis al uit). De laatste week ben ik permanent thuis geweest. Mijn vader kreeg ik de laatste week zoveel morfine dat hij niet meer echt bij was en dingen zei die niemand op dat moment begreep.
Ik heb toen iedere avond alle dingen die hij had gezegd en die ik me nog kon herinneren, opgeschreven. Toen ik het later teruglas, kon ik toch snappen waarom bepaalde dingen werden gezegd.
Mij is die laatste periode heel dierbaar geweest, door het zo intens mee te mogen beleven.
Ik wens je ontzettend veel sterkte. Zoals je leest zijn er veel mensen die dit ook op relatief jonge leeftijd mee hebben gemaakt. Schrijf dus lekker van je af, wij snappen je heel erg goed. Waarschijnlijk kunnen we niet veel zeggen om het beter te maken, maar weet dat er aan je wordt gedacht!
Hier ook nog een forumster die het heeft meegemaakt. Mijn vader was 44, ik 23. Het is inmiddels 11 jaar geleden. Ik weet zo goed hoe je je voelt. Ook mijn vader had weer kanker. De eerste keer met operatie was alles weggehaald. 4 jaar op controle, niets aan de hand. Vlak na de laatste controle toch een knobbel ontdekt en 8 weken later was hij weg. Bizarre periode voor ons geweest. Maar ergens ook een mooie periode. We zijn nog veel samen geweest (ook ik was het huis al uit). De laatste week ben ik permanent thuis geweest. Mijn vader kreeg ik de laatste week zoveel morfine dat hij niet meer echt bij was en dingen zei die niemand op dat moment begreep.
Ik heb toen iedere avond alle dingen die hij had gezegd en die ik me nog kon herinneren, opgeschreven. Toen ik het later teruglas, kon ik toch snappen waarom bepaalde dingen werden gezegd.
Mij is die laatste periode heel dierbaar geweest, door het zo intens mee te mogen beleven.
Ik wens je ontzettend veel sterkte. Zoals je leest zijn er veel mensen die dit ook op relatief jonge leeftijd mee hebben gemaakt. Schrijf dus lekker van je af, wij snappen je heel erg goed. Waarschijnlijk kunnen we niet veel zeggen om het beter te maken, maar weet dat er aan je wordt gedacht!
donderdag 24 juli 2008 om 14:44
[quote]Sophy schreef op 24 juli 2008 @ 13:11:
O en over herinneringen: je hoeft niet je best te doen om dingen te onthouden, zoals kat hierboven ook al zegt. Ik sta nog steeds verbaasd over herinneringen die ik opdiep waarvan ik niet eens meer wist dat ik ze had.
Hier ben ik het ook helemaal mee eens, daar hoef je je echt niet druk over te maken. Je zal je vader echt niet vergeten, en je zal ook de mooie momenten voor zijn ziekte bed niet vergeten
O en over herinneringen: je hoeft niet je best te doen om dingen te onthouden, zoals kat hierboven ook al zegt. Ik sta nog steeds verbaasd over herinneringen die ik opdiep waarvan ik niet eens meer wist dat ik ze had.
Hier ben ik het ook helemaal mee eens, daar hoef je je echt niet druk over te maken. Je zal je vader echt niet vergeten, en je zal ook de mooie momenten voor zijn ziekte bed niet vergeten
